စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးတခုမွာ သူ အလုပ္လုပ္သည္။ ထိုဆိုင္က အၾကီးၾကီးျဖစ္ျပီး ကမၻာအရပ္ရပ္က အစားအေသာက္မ်ိဳးစံုကို တည္ခင္းေရာင္းခ်သည္ဆိုေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာကိုက အစားအေသာက္ေတြကို လိုက္လို႕ တာ၀န္ခံေတြက အမ်ားၾကီး ရွိသည္ေလ။ သူကေတာ့ အဲသည္ စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးရဲ႕ အာရွအစားအေသာက္ပိုင္းမွာ တာ၀န္ခံ။
သည္ေန႕ေတာ့ အလုပ္သြားဖို႕ သူ႕အိမ္က ကားေမာင္း ထြက္လာျပီးလို႕မွ သိပ္မၾကာေသး မိုးက ရုတ္တရက္ၾကီး ရြာခ်လာေလသည္။ ရြာသည္မွ အေတာ့္ကို သည္းသည္းထန္ထန္။ အျမင့္ဆံုးသို႕ တင္ထားသည့္တိုင္ေအာင္ ၀င္းဒ္ရွီးလ္ဒ္ေပၚက မိုးေရေတြကို သူ႕ကား၀ိုက္ပါက အကုန္လံုး မသုတ္ေပးႏိုင္ေခ်။ ဒါေၾကာင့္ မိုးေရေတြ ရွဳပ္ရွက္ခပ္ေအာင္ တြန္႕လိမ္ စီးက်ေနသည့္ ၀င္းဒ္ရွီးလ္ဒ္မွတဆင့္ ကားလမ္းကို ၀ိုးတ၀ါးသာ သူ ျမင္ေနရေတာ့သည္။ သည္လိုနဲ႕ သူလည္း ေမာင္းေနသည့္ အရွိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရျပီး အေရွ႕က လမ္းကိုသာ အသည္းအသန္ ၾကည့္ေနရေတာ့သည္ေလ။ သူ႕ အေရွ႕က ကားေတြလည္း ထို႕အတူ။ သည္လိုနဲ႕ လမ္းေပၚမွာ ရွိသမွ် ကားေတြအားလံုး ေျဖးေျဖးခ်င္းသာ ေမာင္းေနၾကရေတာ့သည္။ သည္အခ်ိန္မွာ အဓိကက အႏၱရာယ္ မျဖစ္ဖို႕ မဟုတ္လား။ ခရီးဖင့္သြားတာကေတာ့ ကိစၥသိပ္မရွိ၊ ေဘးကင္းဖို႕သာ လိုရင္း ျဖစ္သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ သူ႕ကားကို အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေအာင္ ေျဖးေျဖး ဂရုစိုက္ ေမာင္းေနရင္းမွ - အား .... ငါေတာ့ ဒီေန႕ အလုပ္ ေနာက္က်ျပီ။ အိုး ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ ဘ၀မွာလည္း တခါတခါ သည္လိုပဲ အရွိန္ေတြ ေလွ်ာ့ရတာပဲဟာ - လို႕ သူ ေတြးေနမိလိုက္ေသးသည္။
သည္ အခါမဲ့ မိုးေၾကာင့္ အလုပ္ကို သူေရာက္ေတာ့ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်သြားေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ ကံေကာင္းေလသည္လားေတာ့ မသိ၊ အလုပ္ရွင္ကလည္း ေရာက္မလာေသးေခ်။ သူ႕လို အလုပ္သမားေတြခ်ည္းသာ အလုပ္ထဲမွာ ရွိေနသည္။ ဒါေပသည့္ သူ တာ၀န္ယူရသည့္ ေနရာမွာေတာ့ သူ႕ေအာက္က လူေတြအားလံုးက ေရာက္ႏွင့္ ေနၾကျပီးျပီ။ နာရီကို သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၃ နာရီ ၁၂ မိနစ္။ သူ ၁၂ မိနစ္ ေနာက္က်ေနျပီ။ အမွန္ဆို သူက သည္မွာ တာ၀န္ခံ ျဖစ္သူဆိုေတာ့ အရင္ ေရာက္ကိုေနရမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ယေန႕အဖို႕ေတာ့ သူ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ႏွာ ပူပူနဲ႕ပဲ သူ႕ လက္ေထာက္ တေယာက္ကို - ေဟး ဘယ္လိုလဲ- ဟု လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ရသည္။ ထိုသူကေတာ့ သူ႕ကို ျပန္ျပံဳးျပရင္း - ဒီလိုပါပဲ ဆရာေရ႕၊ ဆရာလည္း မိုးမိသြားတယ္ထင္တယ္၊ က်ေနာ္တို႕အားလံုးလည္း အခုေလးတင္ပဲ ေရာက္လာၾကတာ။ ဆရာ့ထက္ တမိနစ္ေလာက္ပဲ ေစာမယ္ - ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။ သည္စကားကို ၾကားေတာ့မွပဲ သူ သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္သြားသည္။ - အို တခါခါေတာ့လည္း ဘ၀မွာ ဒီလိုပါပဲ။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ကလည္း သိပ္ကြာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး - ဟု သူ႕ဘာသာသူ စိတ္သက္သာရာရသြားရင္း ေျဖေတြး ေတြးလိုက္မိေသးသည္။
သည္လိုနဲ႕ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ဆက္တိုက္ လုပ္ေနရင္းက - အင္း ဒီေန႕ကေတာ့ ေသာၾကာေန႕ဆိုေပမယ့္ မိုး အသည္းအသန္ ရြာေနတာဆိုေတာ့ သိပ္ အလုပ္ရွဳပ္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ ေစာေစာ ျပန္ရရင္ မေန႕က ေရးလက္စ စာကို အဆံုးသပ္ရဦးမယ္။ ဒီညေတာ့ အင္တာနက္ေပၚ အျပီး တင္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္ - လို႕ သူ႕ဘာသာ ေတြးေနမိလိုက္ေသးသည္။
သို႕ေပမယ့္ ဘယ္အရာတခုကိုမွ် ပံုေသကားခ် ေျပာလို႕ မရႏိုင္သည့္ သည္ကမၻာၾကီးမွာ အရာအားလံုးက သူ ထင္ထားခဲ့ သမွ်ႏွင့္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသည္ေလ။ မိုးေတြ ရြာေနသည့္ ၾကားက လူေတြကလည္း ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္ေနသည္။ စားေသာက္ဆိုင္က ခံုေတြလည္း အားလံုး အျပည့္၊ သူတို႕ေတြ အားလံုးလည္း ရွဳပ္ရွက္ခပ္ေအာင္ အလုပ္ေတြ အျပည့္။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ အမ်ားစုက စေနနဲ႕ တနဂၤေႏြ အလုပ္ နားၾကသည္ဆိုေတာ့ ေသာၾကာေန႕ညမွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရာသီဥတု ဆိုးဆိုး၊ မိုးပဲရြာရြာ ညဥ့္နက္ သန္းေကာင္တိုင္သည္အထိ ေနျပီး အပန္းေျဖေလ့ ရွိၾကသည္ေလ။ ညဥ့္နက္ေလ ဆိုင္တြင္းသို႕၀င္လာသူက ပိုမ်ားေလ ျဖစ္ေနေလသည္။
သူအလုပ္လုပ္သည့္ ဆိုင္က အရက္ဘားလည္း ရွိေလသည္ဆိုေတာ့ ညဥ့္နက္ေလ အရက္ဘားမွာ လူပိုမ်ားေလ ျဖစ္လာျပီး သူတို႕ အာရွ အစားအသာက္ေတြက ပိုျပီး အေရာင္း သြက္ေနေလေတာ့သည္။ အရက္နဲ႕ အာရွ အစားအေသာက္ေတြကပဲ ပိုျပီး လိုက္ဖက္ေနေလသည္လားေတာ့ သူလည္း မသိ။ ဘားမွာ လူပိုမ်ားေလ သူ တာ၀န္ ယူထားရသည့္ ေနရာက လူအားလံုး အလုပ္ ပိုရွဳပ္ေလ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ သူကေတာ့ ညဥ့္နက္မွ ၀င္လာသည့္ သေကာင့္သား သေကာင့္သားမမ်ားကို က်ိန္ဆဲေနမိေလေတာ့သည္။ - ဘာအလုပ္မွ မရွိတဲ့ဟာေတြပဲ ျဖစ္မယ္။ သူမ်ား သားသမီး အိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒင္းတို႕က မအိပ္ပဲ အရက္ လာေသာက္ေနၾကပံု ေထာက္ေတာ့ တေယာက္မွ ေသာက္ဖိုးတန္ပံုမရဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ အလုပ္ကိုယ္လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ ေအာ္ဒါေတြလာသမွ်ကို သူကပဲ ၾကီးၾကပ္ျပီး စီမံခန္႕ခြဲ ေပးေနရသည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ ဆိုင္ပိတ္သည့္ ည ၁၂ နာရီ ထိုးသြားသည့္တိုင္ေအာင္ သူတို႕အားလံုး တခ်က္မွ် မနားလိုက္ရေပ။ ဆိုင္က ၁၂ နာရီ ပိတ္သည္ဆိုေသာ္လည္း လက္ေတြ႕မွာက ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ျပန္လည္ ထားသိုရ၊ ေနာက္ေန႕အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ရ၊ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ရ၊ ၾကမ္းျပင္ကအစ ေဆးေၾကာ သန္႕ရွင္းရ-ဆိုေတာ့ အလုပ္အားလံုး ျပီးသည့္အခ်ိန္မွာ ည ၁ နာရီ ထိုးလုနီးနီး ျဖစ္ေနေလျပီ။ သူကေတာ့ ဘီယာ တလံုးကို ဆြဲယူ ေဖာက္ေသာက္ရင္း သူ႕လက္ေထာက္မ်ားကို ေနာက္ေန႕အတြက္ အသင့္ ထုတ္ထားဖို႕လိုသည္မ်ားကို ေျပာျပီး သူ႕ကားရပ္ထားရာ ပတ္ကင္းေလာ့တ္ဆီသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ပတ္ကင္းေလာ့တ္မွ လမ္းေပၚသို႕ ေမာင္းတက္လိုက္ရင္း သူ႕ဘာသာသူ အရမ္းပင္ပန္းေနသည္ကို သိလိုက္သည္။ လူက အရမ္းအိပ္ငိုက္ေနျပီ။
သည္လိုနဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္ရွိရာ ေရွာ့ပင္းစဲင္တာကြန္ေပါင္းဒ္ထဲမွ သူထြက္လာေတာ့ ည တနာရီ ေက်ာ္ေနခဲ့ျပီ။ အိမ္ျပန္လမ္းေပၚကို သူဦးတည္လိုက္သည္။ လမ္းမီးမ်ားက မလင္းတလင္း။ သည္လိုနဲ႕ ေမာင္းလာရင္း သူ အိပ္ေပ်ာ္သလို ျဖစ္သြားေသးသည္ဟု သူထင္လိုက္သည္။ ေသေတာ့မေသခ်ာ။ ဒါနဲ႕ လမ္းေဘးက မိုင္ႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္ ဆိုင္းဘုတ္ကို သူ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ သူေတြ႕ လိုက္သည္က ၃၅။ - What the ----? ၃၅ နဲ႕ ငါ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ ျပန္ေရာက္မလဲ - သူ႕ဘာသာ ေတြးမိလိုက္သည္။ သည္လိုနဲ႕ ေဘးဘီ ၀ဲယာ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ အားလံုးကို သူ စူးစိုက္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ရဲကားနဲ႕တူတာဆိုလို႕ ဘာတခုမွ် မရွိ။ - အိုေက- Here we go. - လီဗာကို သူစျပီး ဖိနင္းလိုက္သည္။ သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္မွ မိုင္ႏႈန္းျပမီတာက ၃၅ မွ ၄၀၊ ၄၅၊ ၅၀၊ ၅၅၊ ၆၀၊ ၆၅၊ ၇၀ တထစ္ျပီးတထစ္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္သြားေနခဲ့သည္။ သည္လိုနဲ႕ တနာရီ မိုင္ ၇၀ ႏႈန္းနဲ႕ အနက္ေရာင္ ကတၱရာလမ္းမမွာ သူစီးေမ်ာသြားခဲ့ေတာ့သည္။
သည္လိုနဲ႕ မိုင္ ၇၀ ႏႈန္းနဲ႕ သူ စီးေမ်ာေနသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့သည္လဲ သူ႕ဘာသာ သူမသိေခ်။ သူ သတိ ထားမိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲက ျမင္ေနရသည့္ အ၀ါေရာင္ ကားမီးေလး ၂ လံုး။ ပထမေတာ့ ဒါ တျခားကား တစီးစီးရဲ႕ ေရွ႕မီးလံုးပဲ ျဖစ္မည္လို႕ သူ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ ဒါေပသည့္ သည္ မီး၀ါ၂ လံုးက သူ႕လိုပဲ မိုင္ ၇၀ ႏႈန္းနဲ႕ သူ႕ေနာက္က အရွိန္အတူတူ စီးေမ်ာေနတာဆိုေတာ့ - ဟိုက္ ….. ဒါ ရဲကားလား။ သူ႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲက တဆင့္ သူ႕ေနာက္က ကားကို သူ အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုက္ မိေသးသည္။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ ရဲကားေတြလို မီးတန္း ပါသလားေပါ့။ သည္လိုက်ေတာ့လည္း မီးတန္းကို သူမေတြ႕ရ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါေတာ့ ျဖစ္သြားသည္။ ဒါဆို ရဲကား မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အမွတ္အသား မပါတဲ့ ရဲကားလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးသည္။ သည္လိုနဲ႕ လီဗာကို ပံုေသနင္းထားရာက သူ စျပီး လႊတ္ေပး လိုက္ေတာ့သည္။ မိုင္ႏႈန္းျပမီတာက တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ က်သြားေနသည္။ ၆၅၊ ၆၀၊ ၅၅၊ ၅၀၊ ၄၅၊။ လမ္းေဘးကို သူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းက ၄၀။ မီတာက ၄၀ ေရာက္သြားေတာ့မွ လီဗာကို သူ ျပန္ထိမ္းလိုက္သည္။ ကားက ၄၀ နဲ႕ သြားေနသည္။ သူ႕ေနာက္က မီး၀ါ ၂လံုးကလည္း သူ႕လိုပင္ သူ႕ အေနာက္က ၄၀ နဲ႕ လိုက္လာ ေနသည္။ သည္မွာ သူ သိလိုက္သည္ - ၾကိမ္းေသတယ္ ဒါ ရဲကားပဲ၊ အမွတ္အသား မပါတဲ့ ရဲကား။ သူ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ကားဆီမွ အနီေရာင္နဲ႕ အျပာေရာင္ မီးမ်ိဳးစံုက တျဖတ္ျဖတ္ လင္းလက္လာသည္ေလ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေနာက္ကားက ရဲကားျဖစ္ျပီး သူ႕ကို ရပ္ခိုင္း (Pull Over) ေနျခင္းပင္။
သည္လိုနဲ႕ ကားလမ္းရဲ႕ညာဖက္ျခမ္းရွိ ကြက္လပ္တခုေဘးမွာ ကားကို သူရပ္ေပးလိုက္သည္။ အေရးေပၚ ကားရပ္လ်င္ ျပရသည့္ မီးကိုလည္း သူဖြင့္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူ႕ ဒရိုင္ဘာလိုင္စင္၊ ကားအငး္ရွဴးရဲင့္စ္၊ ရက္ဂ်စ္စ္ေၾတးရွင္း စသည္မ်ားကို သူ ရွာေဖြ ထုတ္ထားလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ေရာက္လာမည့္ ရဲ အရာရွိကို သူ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ေနာက္ တမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အသက္ ခပ္လတ္လတ္အရြယ္ ရဲအရာရွိကို သူ႕ ဒရိုက္ဘာဆိုဒ္ ၀င္းဒိုးမွာ သူေတြ႕ လိုက္ရသည္။ Do you know why I stop you, sir? သူကေတာ့ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ပဲ ကားတံခါးကိုဖြင့္ကာ သူရွာေဖြထုတ္ယူထားသည့္ စာရြက္စာတမ္းအားလံုးကို ထို ရဲအရာရွိအား ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ရဲအရာရွိက သူေပးလိုက္သမွ်ေတြထဲက ဒရိုင္ဘာလိုင္စင္ကဒ္ျပားကိုသာ ယူသြားျပီး က်န္သည္မ်ားကို သူ႕ကို ျပန္ေပးေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း ရဲကားဆီသို႕ျပန္သြားျပီး သူ႕လိုင္စင္နံပတ္ကို ကြန္ျပဴတာထဲ ရိုက္ထည့္ျပီး Background Check လုပ္ေနေလသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ကားဆီသို႕ ျပန္လာျပီး သူ႕ကို ေမးေလေတာ့သည္။ Do you have any reason for speeding, Sir? You go 70 in 35-mile-zone. I just watch you passing me 70 and I just follow you. And you kept going 70. What is the reason? သူ ခဏေတာ့ ဆြံ႕အေနေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕ ပါးစပ္က စကားေတြ အလိုအေလ်ာက္ သူမရည္ရြယ္ပဲ ထြက္သြားေလသည္။ - I am so sorry, Officer. I don’t mean to do this. But I had a long tired day and I felt so sleepy that’s why I didn’t want to fall asleep on my wheel. I want to be home right away and take a rest. That’s all. When I realize I am going over the speed limit I started reducing my speed as you see, right? သူ ေျပာသမွ်ကို ထိုရဲအရာရွိက ေခါင္းျငိမ့္ရင္း နားေထာင္ ေနခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ကို ျပန္ေျပာသည္ - You already have a traffic ticket for speeding last year. I just ran a check. And I like to know why you get that ticket.
သည္မွာ သူျပန္စဥ္းစားလိုက္မိသည္။ မနွစ္က သည္လိုအခ်ိန္ေပ။ သူက အလုပ္ထဲမွာ။ သူ႕အမ်ိဳးသမီးက သားေလး၂ေယာက္နဲ႕ ဘုရားေက်ာင္း သြားတက္သည္။ သူက အလုပ္ထဲက သြားျပန္မၾကိဳႏိုင္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကလူေတြက သူတို႕ သားအမိကို အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ထားေပးခဲ့သည္။ သည္မွာ အိမ္ေသာ့ကို အမ်ိဳးသမီးက အိမ္ထဲမွာ ေမ့ထားခဲ့သည္။ သည္လိုနဲ႕ အိမ္ထဲကို သူတို႕ သားအမိေတြ ျပန္၀င္လို႕ မရေတာ့။ သည္ေတာ့ သူ႕ကို ဖုန္းေခၚျပီး ေျပာေတာ့ သူကလည္း စားေသာက္ဆိုင္ကေန ကမန္းကတမ္း ကားေမာင္းျပန္ခဲ့ရသည္ေလ။ သည္မွာ လမ္းေပၚမွာ သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္ကေန သူ႕ကို ပိတ္ျပီးေမာင္းေနေသာ လိပ္ကား ၃ စီးကို သူ႕ေနာက္တည့္တည့္မွာ ေရာက္ေနေသာ ရဲကားကိုေတာင္ သတိမထားမိပဲ ယာဥ္ေၾကာ ထဲမွာ ဇစ္ဇက္ (Zig-Zag) လုပ္ခဲ့ေသာ သူ႕ကို ရဲေမ ၂ ဦးက လမ္းေပၚမွ ဆြဲခ်ခဲ့ဖူးသည္ေလ။ သည္ အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းဆိုခဲ့ဖူးေသာ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲလိုပဲ - ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး… ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး … - ဟု သူ႕မေဟသီက သူ႕ကို ေနာက္ခဲ့သည္ေလ။
ဒါနဲ႕ အဲသည္ အျဖစ္အပ်က္ကို Honestly အစခ်ီျပီး ရဲအရာရွိကို သူက ရွင္းျပခဲ့ေလသည္။ ရဲအရာရွိကလည္း သူေျပာတာကိုနားေထာင္ျပီး Anyway do you drink alcohol tonight? ဟု ေမးေလသည္။ သူ ဘီယာတလံုး ေသာက္ထားခဲ့သည္။ ဒါပဲ၊ သူမမူးေျခ။ Yes, I just drink a can of beer. သူ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာလိုက္သည္။ ရဲအရာရွိက Where do you work, Sir? ဟု သူ႕ကိုေမးေလသည္။ I work at the downtown park that you might know. ဟု သူျပန္ေျဖလိုက္ေလသည္။ ရဲအရာရွိကလည္း I see, I know where it is. ဟု ေျပာေလသည္။
သည္လိုနဲ႕ သူ ရိုးရိုးသားသားေျပာသည္ကို ယံုၾကည္သြားေလသည္လားမသိ ထို ရဲအရာရွိက - OK! Drive safely and slow down! ဟု သူ႕ကိုေျပာျပီး သူ႕ ဒရိုင္ဘာလိုင္စင္ကို သူ႕လက္ထဲသို႕ ျပန္ထည့္ေပးသြား သည္ေလ။ သူက မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိသြားရင္း Unbelievable! No ticket! No nothing! သူ႕ဘာသာသူ ျပန္ေမးေနမိသည္။
----------
သူ မိုင္ပိုေမာင္းမိတာေတာင္ ဘာျပသနာမွ မျဖစ္သည္ကို တကယ္ေတာ့ သူ ဂုဏ္မယူပါ။
တကယ္ကလည္း ဘ၀ဆိုသည္မွာ လမ္းတခုလိုပဲ ျဖစ္ေလသည္။ လမ္းေျခအေနကိုလိုက္ျပီး သည္လမ္းမွာ သည္မိုင္ႏႈန္း။ ဟိုလမ္းမွာ ဟိုမိုင္ႏႈန္း၊ စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ထားၾကရသည္။ ဒါကလည္း အလကားေနရင္း သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္မဟုတ္။ သည္လမ္းမွာ သည့္ထက္ပိုေမာင္းခဲ့လ်င္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အႏၱရာယ္မ်ားမွ အားလံုး လြတ္ကင္းေအာင္ သတ္မွတ္ထားျခင္းသာျဖစ္သည္ေလ။
ဆိုေတာ့ ေျပာရရင္ ဘ၀ထဲမွာလည္း မိုင္ႏႈန္း ပိုမေမာင္းသင့္ေခ်။ ပိုေမာင္းလ်င္ေတာ့ ...
ဒါေပသည့္ သူကေတာ့ ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ မိုင္ပိုေမာင္းခဲ့မိသည္။
ဘ၀ထဲမွာ မိုင္ပိုေမာင္းခဲ့မိသည့္သူ႕အား ခြင့္လႊတ္နိုင္္သူမ်ားက ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါသည္။
- ေအာင္သာငယ္ -
