စေနေဒါင့္မွာ ပန္းလွဴျခင္း

အလြန္တရာ စူးရွေနတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္က
ငါ့အသည္းႏွလံုးကို ထုတ္ခ်င္းခတ္
ျဖတ္ရွပစ္ခဲ့ေပါ့ ...

ထက္ပိုင္းျပတ္က်သြားတဲ့ ငါဟာ
ငါ့ကိုယ္ငါ အတန္တန္ ျပန္ဆက္ယူရတယ္...

ငါကလည္း ငါပါပဲေလ
တေန႕ေန႕နဲ႕ တရက္ရက္ကို
ငါ့လွ်ာေတြနဲ႕ပဲ ငါ လ်က္ေနခဲ့မိတာကိုး ...
ေၾကာင္ေတြက
သူတို႕ အနာကို သူတို႕ဖာသာ ကုသေနသလိုမ်ိဳးပ...

ေသခ်ာတာတခုကေတာ့
ငါ့ငယ္ဘ၀ကို
ဘယ္ေတာ့မွ ငါ ျပန္မရႏိုင္ေလဘူး...

ပန္းေတြ ပြင့္တယ္ ...
ႏွင္းေတြ က်တယ္ ...
ျမစ္ေတြက စီးဆင္းျမဲ ...
ေတာင္တန္းေတြကလည္း ေနျမဲအတိုင္းေနလို႕ ...

ငါမွာေတာ့ စကားတခ်ိဳ႕ ရွိေနခဲ့ ...
နားစြင့္မယ့္သူကိုသာ
ငါလိုအပ္ေတာ့တယ္...

ၾကားစရာ နားရွိသည္ကား
ၾကားပါေစ...

သည္ေန႕မွာ
ေမြးဖြားလာခဲ့ေသာ တစံုတေယာက္
သူ႕ကို လြတ္ေျမာက္ပါေစ... ဘုရားသခင္...
ဒါသည္ပင္
သင္ အသက္ရွိေနေသးေၾကာင္း သက္ေသ...

ATN