ပင္လယ္ေသထဲမွာ ေရနစ္တဲ့ေကာင္းကင္

သူ႕ပါးစပ္နဲ႕ ငါ့မနက္ခင္းေတြကို ပစ္သတ္သြားတာ
သည္နတ္ဆိုးမေပါ့...
သူ႕ကို ငါ့ေျမျပင္ၾကီး တခုလံုး
ျပံဳးျပံဳးၾကီး ယာဇ္ပူေဇာ္ခဲ့တဲ့ ညေနမွာ
ငါ့ႏွလံုးသား ငိုေၾကြးေနခဲ့တယ္...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

ေသြးေၾကာေတြ ေသေတာင့္လို႕
ေလးေထာင့္ၾကီးျဖစ္ေနတဲ့ ငါ့ျပတင္းက
၀ိုင္းစက္ေနတဲ့ လမင္းကို
ရင္ခြင္ထဲ မဆန္႕ရင္ကန္ ဆြဲသြင္းတဲ့ ည...
ငါ့ ေဒါသေတြကေတာ့ အလိပ္လိုက္ထေနတယ္...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

အသည္းဟက္တက္ကြဲလို႕
အရက္မူးလဲေနတဲ့ အင္းဆက္တေကာင္
ရမ္းေယာင္ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့ ေတးခ်င္းပ...
တိုးတိတ္ေပမယ့္ စူးရွလြန္းလွတယ္...
ငါ့ နားေတြက မခံႏိုင္ဘူး...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

လူလစ္တိုင္း ေၾကြက်ေနတဲ့ ၾကယ္ေတြနဲ႕အတူ
အေမွာင္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္လို႕ရတာဆိုလို႕
အကုသိုလ္ရဲ႕ေရႊေတာင္ပံေတြပဲ ရွိတယ္...
နံရံေတြေပၚမွာ ရွည္လ်ားပိန္းပိတ္ေနတံုး
ငါ့မ်က္လံုးက ေတြ႕လိုက္တယ္...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

အေနာက္တံခါးမွာ
နိမိတ္ၾကီး သံုးပါးကို အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ျမင္ရတယ္...
ေန၊ လ၊ တာရာ၊ ကမၻာ တံစို႕ထိုးျပီးအကင္ခံထားရတဲ့
ဘုရားသခင္ရဲ႕ ညမီးပံုမွာ
ထင္းတစံု ထိုးထည့္ရင္း ငါဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

“အခ်င္း... စာတန္... ငါ့ေနာက္သို႕ဆုတ္ေလာ့...”
ေကာင္းကင္မုခ္၀မွာ ငါ ေနာက္ဆံုး ေျပာခဲ့တဲ့ စကား ျဖစ္မယ္...
ငါ့ အမွတ္အသားေတြကလည္း ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တာျဖစ္မယ္...
ငါ့ေျမပံုကလည္း ငါ့ေျမပံုထဲ စီးဆင္းသြားတာျဖစ္မယ္...
ငါ စီးနင္းလာတဲ့ ရထားကလည္း ခမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ျမစ္တစင္းျဖစ္မယ္...
ငါ ေရဆင္းကူးခဲ့တဲ့ ပင္လယ္ဟာလည္း ရွင္လ်က္နဲ႕ ေသေနတာျဖစ္မယ္...
ငါ့ ေကာင္းကင္ကလည္း ကူးခပ္ရင္းနဲ႕ နစ္ခဲ့တာျဖစ္မယ္...
ငါ့ကိုယ္ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး... ...

ATN