အျမဲစိမ္းေတာအုပ္တခုထဲ ေရအခါခါ ခ်ိဳးခဲ့ဖူးတဲ့ ျမစ္ကလည္း တခစ္ခစ္ သေဘာက်...
သင္းကြဲတိမ္တိုက္ လွလွေတြနဲ႕ အေဖာ္ရခဲ့ အထီးက်န္ပင္လယ္ေတြက သူတို႕ကို ထိေတြ႕ ကိုင္တြယ္ခြင့္ မရ...
ေခါင္းမာလြန္းတဲ့ေတာင္တန္းေတြလို သန္႕စင္ရွားပါး ေမတၱာတရားကလည္း တြန္႕ေခါက္ ေရြ႕လ်ား...
ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး ကတိေပးထားတဲ့ မနက္ဖန္ဟာ ပုန္းကြယ္ ကိုယ္ေယာင္ ေဖ်ာက္...
ခါးက်ိဳးေန ပစၥဳပၸန္ တေယာက္ကေတာ့ မေန႕တေန႕ကို ဆဲလို႕ ဆိုလို႕ ေအာ္ဟစ္သြား...
နဂါးေခါင္းမပါတဲ့ ျပကၡဒိန္တခ်ပ္သာ ေျမြေဟာက္တေကာင္လို ပါးျပင္း ေထာင္...
သေဘၤာေမွာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးတပင္ကလည္း ဖဲၾကိဳးအ၀ါေတြ ကိုယ္မွာ အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ရင္း...
ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီး ေမွာင္တဲ့ မနက္က မမၼီ မမေတြလို က်ပ္စည္း...
အသက္ရွဴမ၀ပါဘူးဆိုမွ ေက်ာက္မီးေသြးမိုင္း ျပိဳက်ခဲ့တဲ့ေတာင္အလံုးတိုင္း ငိုလို႕ ရိႈက္...
ကမ္း မကပ္လိုက္ဖူးတဲ့ သမုဒၵရာတစင္းလို လမင္းကလည္း ကမၻာေျမကို တမ္းတေနရရွာ...
ငါ့မွာသာ ...
