ေျခာက္ေသြ႕တဲ့အေၾကာင္း တခုတ္တရ
ျပန္ေျပာင္းေျပာျပစရာ မရွိေလ...
ရာသီေပမို႕ပဲေပါ့...
ဒါ...
ေျခာက္ေသြ႕ရပ္၀န္းက
ငါ့ပင္လယ္၀ေလ...
အဲသည္မွာ ေက်ာက္ခ် ထားသမွ်ဟာ
ေ၀ဒနာ သေဘၤာေတြခ်ည့္...
သူတို႕ သယ္ေဆာင္ထမ္းပိုးထားသမွ်ကလည္း
အလြမ္းကုန္စည္ေတြခ်ည့္သာ...
ဒါ...
မင့္အတြက္ အလြမ္းေတြကို
လိုလိုခ်င္ခ်င္ ထမ္းထားခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ႕ ဆိပ္ကမ္းေလးပါ...
အဲသည္မွာ
တမ္းတျခင္း မိုးတိမ္မ်ားက
ေယာက္ရက္ခတ္ လမ္းသလားလို႕...
ဒါ...
မင့္မိုးရာသီ ျပိဳက်ခဲ့တဲ့ ငါ့လမ္းကေလးပါ...
အေ၀းက အနမ္းေတြနဲ႕
သည္လမ္းကေလးဟာ
ပန္းလို ပြင့္ခဲ့ျပီေကာကြယ္...
ဒါကေတာ့...
ေျခာက္ေသြ႕ေနေနရတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားပါ...
မင့္ေျခရင္းမွာ ခ်ခင္းလိုက္တယ္...
မိုးပြင့္ေတြသယ္ေဆာင္လာတဲ့ ရထားတစင္း
မင္း ေပးလိုက္ပါ့ကြယ္...
ATN
What picture is that? Its color full and interesting.
ReplyDeleteCheers.
lovely poem as usual
ReplyDeleteဒါ...
ေျခာက္ေသြ႕ရပ္၀န္းက
ငါ့ပင္လယ္၀ေလ...
အဲသည္မွာ ေက်ာက္ခ် ထားသမွ်ဟာ
ေ၀ဒနာ သေဘၤာေတြခ်ည့္...
သူတို႕ သယ္ေဆာင္ထမ္းပိုးထားသမွ်ကလည္း
အလြမ္းကုန္စည္ေတြခ်ည့္သာ...
ဒါ...
မင့္အတြက္ အလြမ္းေတြကို
လိုလိုခ်င္ခ်င္ ထမ္းထားခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ႕ ဆိပ္ကမ္းေလးပါ...
အဲသည္မွာ
တမ္းတျခင္း မိုးတိမ္မ်ားက
ေယာက္ရက္ခတ္ လမ္းသလားလို႕...
ဒါ...
မင့္မိုးရာသီ ျပိဳက်ခဲ့တဲ့ ငါ့လမ္းကေလးပါ...
အေ၀းက အနမ္းေတြနဲ႕
သည္လမ္းကေလးဟာ
ပန္းလို ပြင့္ခဲ့ျပီေကာကြယ္.
i love it.
ဖတ္ၿပီး လြမ္း သြားပါတယ္။
ReplyDeleteအမေလး အလြမ္းကိုမ်ားလိုခ်င္တဲ့ဆိပ္ကမ္းကရွိေသး။ တို႕ေတာ့လိုခ်င္ေပါင္
ReplyDeleteအကိုေရ..အလြမ္းေတြမ်ားလိုက္တာ..
ReplyDeleteညီမေလးလဲဖတ္ျပီးေတာ္ေတာ္လြမ္းသြား
တယ္..
ေရာ္ .. ရထားေတာ့ တိုက္ေတာ့မွာပဲေနာ္။
ReplyDeleteကဗ်ာေလး ႏုလွေနတာပဲ :)
ReplyDeleteအမေလး...ဒီမွာျဖင့္ခ်မ္းလို႔ေကာင္းတုန္း..
ReplyDeleteႏွင္းက်တုန္း...