Jul 6, 2009

တကၠသိုလ္မွာေၾကြတဲ့ႏွင္း
















“ႏွင္း”ေရ႕
မင္းဟာ
ေဖာက္ခြဲခံရလို႕သာ
ေပါက္ကြဲခဲ့တာပါ...
ဒါေပသည့္
ပူေဖါင္းတလံုးမဟုတ္
ဗံုးတလံုးကြယ့္...

ေသြးစက္ေတြအေၾကာင္း
ငါ မေျပာဘူး...

အေ၀းဆံုး မပ်ံခင္
ေခါက္သိမ္းခံရတဲ့
မင့္ရဲ႕ ေတာင္ပံတစံုအေၾကာင္း...

တညတာအတြက္
ရက္ေပါင္း ခြန္ႏွစ္ရာ
မငိုဖူးတဲ့ မင့္မ်က္လံုးေတြအေၾကာင္း...

အခ်ိန္တိုင္းမွာ
လက္ညွိဳးေကြးတတ္သူေတြကို
ျပန္ထိုးရဲခဲ့တဲ့ မင့္လက္ညွိဳးေတြအေၾကာင္း...

ေရတံခြန္ကို
လြန္ဆန္တက္တဲ့ ဆယ္လမြန္ငါးကို
မစားေသာက္ခဲ့တဲ့ မင့္အေၾကာင္း...

ထမင္းတလုပ္အစား
ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားကို
နံၾကားညွပ္ခဲ့တဲ့ မင့္ ျပကၡဒိန္ေတြအေၾကာင္း...

ျမဴေတြမႈန္တဲ့
ေျမလမ္းဖုန္ဖုန္ေလးမွာ
တိတ္တဆိတ္ထားခဲ့တဲ့ မင့္ေျခရာေတြအေၾကာင္း...

မျမင္ရေတာ့တဲ့
ေက်ာင္းနံရံတ၀ိုက္က
မင့္ရီေမာလိုက္တဲ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳေတြအေၾကာင္း...

စိန္ပန္းျပာေတြကို
ေလးဆယ့္ခြန္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္
တမ္းတတဲ့ညမွာ
မင့္ကိုလည္း လြမ္းလိုက္ရပါရဲ႕
“ႏွင္း”ေရ႕...

ATN
၇-၇-၂၀၀၉

(မိုးမခမီဒီယာမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ပါ)
at

15 comments:

  1. AnonymousJuly 6, 2009 at 7:27 PM

    ေခတ္အဆက္ဆက္ ေပးဆပ္ခဲဲ႔တဲဲ႔ သူရဲေကာင္းအာဇာနည္မ်ားနဲ႔ ေပးဆပ္ေနဆဲ ေနာင္ေတာ္သူရဲေကာင္းမ်ား... မိ်ဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားအားလံုးကို အစဥ္ေလးစား ဦးညႊတ္ဂုဏ္ၿပဳလ်က္ပါ...

    ဆဲဗင္းဇူလိုင္ အမွတ္တရကဗ်ာအတြက္ ေက်းဇူးပါ ကိုေအာင္သာငယ္....

    mie nge

    ReplyDelete
  2. Nge NaingJuly 6, 2009 at 7:41 PM

    ကဗ်ာလာ ခံစားသြားပါတယ္။ ကၽြန္မက စကားေျပမွ ဖတ္လို႔နားလည္ေပမယ့္ အဲဒီလို ကဗ်ာဆိုရင္ေတာ့ စကားေျပမဟုတ္လည္း စကားေျပတခုကို ဖတ္ရတာထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ ခံစားလို႔ရပါတယ္။

    ReplyDelete
  3. kikiJuly 6, 2009 at 8:11 PM

    အခ်ိန္မတန္မီ ေၾကြခဲ့ရတဲ့ ႏွင္းေလးေတြ ...
    ဝမ္းနည္း တသ မိပါတယ္ ။
    ခုေတာ့ ေဝစရာ ႏွင္းေတြေတာင္
    အစရွာ မရ ။
    ဘဝေတြ ဘယ္ထိ ျပိဳလဲ ေနၾကရ ဦးမွာလည္း ။။

    ReplyDelete
  4. mamaJuly 6, 2009 at 8:33 PM

    7 July အတြက္ ရွုေထာင့္ေနာက္တခုက
    လွလွ ဖြဲ႕သြားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို လာဖတ္ရင္း
    ေၾကြလြင့္သြားခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕
    အသက္၀ိဥာဏ္ ကို ဂုဏ္ျပဳ ဦးညႊတ္သြားပါတယ္

    ReplyDelete
  5. AnonymousJuly 6, 2009 at 8:36 PM

    ႏွင္းေတြမေၾကြပဲ

    ေ၀ေစခ်င္လိုက္တာ

    ေ၀ပါႏွင္းရယ္

    ေ၀ပါ

    ReplyDelete
  6. mirrorJuly 6, 2009 at 9:34 PM

    တြင္းထဲကုိ ငံု႔ၾကည့္ျပီး ႏွင္းေရလုိ႔ေအာ္လုိက္တယ္...

    အစ္ကုိေရ..ႏွင္းေ၀တဲ့ေဆာင္းတစ္ခုမွာ...ဆယ္လမြန္ငါးေတြ ျပန္ေရာက္မယ့္တစ္ေန႔...တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ လက္ခ်င္းခ်ိတ္လုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္...
    အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာေလ.. :)

    ReplyDelete
  7. Moe Cho ThinnJuly 6, 2009 at 9:43 PM

    အကို႔ရဲ႔ အေကာင္းဆုံး ကဗ်ာတပုဒ္ပါပဲ အကုိရယ္..
    ဆို႔ဆို႔နင္႔နင္႔ ခံစားရလြန္းတယ္။

    ReplyDelete
  8. kayJuly 6, 2009 at 10:23 PM

    လွပတဲ့..နူးညံ့တဲ့..ရဲရင့္တဲ့..ဂုဏ္ေျမာက္တဲ့.. အၾကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာတပုဒ္ပါ

    ReplyDelete
  9. Myo Win ZawJuly 6, 2009 at 10:40 PM

    ၄၇ ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္တဲ့လားအစ္ကိုရယ္ အရိပ္ဆိုးေတြအဆုံးသတ္ပါေတာ့လို႕

    ReplyDelete
  10. ဂ်ဴနိုJuly 6, 2009 at 10:44 PM

    မအယ္ ယူသြားၿပီ ဒီကဗ်ာကို။

    ReplyDelete
  11. မဆုမြန္July 7, 2009 at 3:24 AM

    ဦးေလးဦးေအာင္သာငယ္ေရ ကဗ်ာေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားျပီး ဖတ္သြားပါတယ္ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္းေလးဆယ့္ေက်ာ္က ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ သမိုင္း၀င္ အျဖစ္ဆိုးၾကီးကို မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ သိေအာင္ ရင္ထဲမွာ စြဲေနေအာင္ သမိုင္းအခ်က္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြကို တကယ္ပဲ ေလးစားပါတယ္။

    ReplyDelete
  12. Kaung Kin KoJuly 7, 2009 at 6:50 AM

    ကဗ်ာလင့္ခ္ေလး ယူသြားတယ္ အစ္ကုိ

    ReplyDelete
  13. ေဆာင္းယြန္းလJuly 7, 2009 at 3:06 PM

    ဒီကဗ်ာကိုနာနာက်င္က်င္နဲ႔ဖတ္သြားခဲ့ပါတယ္အကိုေရ

    ReplyDelete
  14. ကိုလူေထြးJuly 7, 2009 at 9:45 PM

    ေၾကြခဲ့တဲ့ ႏွင္းတပြင့္တိုင္း တပြင့္တိုင္းအတြက္ ...

    ႏွင္းပြင့္ေပါင္း ၁၀၀... ၁၀၀၀... ၁၀၀၀၀ မက ျပန္လည္ရွင္သန္ႏိုင္ပါေစ...

    ReplyDelete
  15. LibraJuly 8, 2009 at 10:46 PM

    ဖတ္ရင္းနဲ့ ငိုခ်င္လာမိပါတယ္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေကာင္းေအာင္ေရးတတ္တဲ့ ကုိေအာင္သာငယ္ကို ေလးစားမိတယ္
    ရင္ထဲမွာ ေ႕ကခဲ့တဲ့ နွင္းပြင့္တုိင္း အတြက္ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ ခံစားရတယ္

    ReplyDelete

အမွတ္တရပဲ ျဖစ္ျဖစ္... ထင္ျမင္တာေလးတခုခုပဲ ျဖစ္ျဖစ္... စာမူခေလးလို ေပးခဲ့ရင္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါ့မယ္ဗ်ား...