လက္ဆင့္ကမ္းတိုက္ပြဲ

(ဓါတ္ပံုကို ေဆာင္းလူ ဘေလာ့မွ ကူးယူပါသည္)

၈-၈-၈၈ လူထုအေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ႕ အႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္ေန႕လည္း နီးကပ္လာေနပါျပီ။ ဘေလာ့ေတြေပၚမွာလည္း ၀တၳဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြ၊ သတင္းေတြ၊ ေၾကျငာခ်က္ေတြ၊ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္မႈေတြ၊ ဗီဒီယိုေတြ အမ်ိဳးစံုေနေအာင္ ေတြ႕ေန၊ ျမင္ေန၊ ဖတ္ေန၊ ၾကားေနရပါတယ္။

အဲဒီအထဲမွာလည္း စိတ္အားထက္သန္မႈေတြ၊ နာက်ည္းမႈေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ အားမလိုအားမရျဖစ္မႈေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေ၀ဘန္မႈေတြ၊ ျပစ္တင္ေျပာဆိုမႈေတြ၊ စတဲ့ ခံစားခ်က္ေပါင္း အမ်ိဳးစံုကို ေရာင္စံုခဲတံဗူးတဗူးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရသလို ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္မိတိုင္း တာ၀န္မေက်ခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ကို အားမလိုအားမရ ျပန္ေတြ႕ေနမိပါတယ္။

ဆရာမေမျငိမ္း ရဲ႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဒဏ္ရာ မွာေတာင္ ဆရာမက - ေသခ်ာတာကေတာ့ ႏွစ္ ၂၀မွာ တာ၀န္မေက်တဲ့ လူၾကီးေတြစာရင္းထဲ က်မ ပါေနတာ အေသအခ်ာ။ - လို႕ အားမလိုအားမရ အဆံုး သပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဆရာမရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာမပို႕စ္က ကြန္မန္႕မွာ -ဆရာမေရ အဲဒီစာရင္းထဲမွာ က်ေနာ့္ကိုလည္း ထည့္ထားလိုက္ပါ-လို႕ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေခတ္မွာ က်ေနာ္တို႕ ပုခံုးေပၚကို ေရာက္လာခဲ့တဲ့ သမိုင္းတာ၀န္ေတြကို က်ေနာ္တို႕ ၈-၈-၈၈ မ်ိဳးဆက္၀င္ေတြက ျပီးဆံုးေအာင္ မထမ္းႏိုင္ခဲ့ေသးဘူးဆိုတာကို ကုိယ့္ကိုယ္ကို ေ၀ဘန္ရင္း အရိုးသားဆံုး ၀န္ခံခ်က္ေတြပါ။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႕ မ်ိဳးဆက္က ျပီးဆံုးေအာင္ မထမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းတာ၀န္ေတြကို ဆက္ထမ္းေနတဲ့ ဆက္ထမ္းေနမယ့္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြက ညီညီမငယ္ေတြကို သိေစခ်င္တဲ့ အခ်က္တခ်ိဳ႕ကို ခုလိုအခ်ိန္မွာ ေဖာ္ျပခ်င္တာပါပဲ။

လြတ္လပ္ေရး မတိုင္ခင္ ေခတ္ကတည္းက နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႕က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႕ စတင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြ အားလံုးဟာ ယေန႕ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တိုက္ဖ်က္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး လႈပ္ရွားမႈေတြအထိ မျပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ လက္ဆင့္ကမ္း တိုက္ပြဲေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဆင့္ကမ္း တိုက္ပြဲေတြ ဆိုတာ မ်ိဳးဆက္တခုနဲ႕ေအာင္ပြဲ မရႏိုင္တဲ့အခါ ေနာက္မ်ိဳးဆက္တခုက ဒီတိုက္ပြဲကို ဆက္ျပီး ဆင္ႏႊဲရတာပါပဲ။ ဒါကို အသိအမွတ္ျပဳရမွာ၊ နားလည္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ဟာ ၈-၈-၈၈ အေရးေတာ္ပံု ႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ျဖစ္ေပမယ့္ မ်ိဳးဆက္ေတြ အားလံုး လက္ဆင့္ကမ္းျပီး ပါ၀င္တိုက္ခဲ့ရတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တိုက္ဖ်က္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး ဆိုတဲ့ မျပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ တိုက္ပြဲၾကီး ၄၆ ႏွစ္ျပည့္ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုလည္း သိေစခ်င္ပါတယ္။

မ်ိဳးဆက္တခုတည္းနဲ႕ ဘာေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲမရသလဲ-ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ အခ်က္အလက္ေတြမ်ားစြာ စုစည္းျပီးမွ သံုးသပ္ ေျဖဆိုရမယ့္ ေမးခြန္းပါ။ သမိုင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြဆိုတာ တရက္တည္းနဲ႕ ေပၚေပါက္ လာတာ မဟုတ္သလို သမိုင္းနဲ႕ ဆိုင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေမးျမန္း ေျဖဆိုၾကတဲ့အခါမွာလည္း အလြယ္တကူ ေျဖဆိုလို႕ အလြယ္တကူ မွတ္ခ်က္ေပးလို႕ မရပါ။ - ခင္ဗ်ားတို႕ မ်ိဳးဆက္ အသံုးမက်လို႕-ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္နဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ေပးလို႕ မရပါဘူး။ သမိုင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ အခ်က္အလက္ေတြ မ်ားစြာရွိပါတယ္။ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ေတြ အားလံုးကို ကိုယ့္ စိတ္ဆႏၵတခုတည္းနဲ႕ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျဖစ္လို႕ မရတာ အမွန္ပါ။

ဒီမွာ လက္ေတြ႕ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္ ၂ ခုကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ ၂ ခုက လက္ဆင့္ကမ္းတိုက္ပြဲေတြကို ဆင္ႏႊဲၾကရတဲ့အခါ ၾကံဳေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈ ျပသနာကို ေဖာ္ျပေနလို႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

၈-၈-၈၈ ျပည္သူ႕အေရးေတာ္ပံုၾကီးကို ျဖိဳခြဲခံရျပီးတဲ့အခါ ေရွ႕ဆက္လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ စီမံကိန္းေတြ၊ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ အလားအလာေတြ၊ ေျဖရွင္းရမယ့္ ျပသနာေတြကို က်ေနာ္တို႕ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ၈၈ မ်ိဳးဆက္က အမ်ားစုျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ ၇၄/၇၅ ဦးသန္႕/မိႈင္းရာျပည့္ မ်ိဳးဆက္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ ေဆြးေႏြးေနၾကရင္းက တေနရာ ေရာက္ေတာ့ အေရးေတာ္ပံု ျဖိဳခြဲခံရတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေနာက္တခါ အျဖိဳခြဲ မခံရေအာင္ ဘယ္လို တားဆီးႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္လို ေရွာင္ရွားႏိုင္မလဲ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေတာ္ေလး ပူညံပူညံေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘာမလုပ္လို႕၊ ဘယ္အဖြဲ႕က ဘယ္လိုလုပ္လို႕ စတဲ့ ျပစ္တင္ ေျပာဆိုမႈေတြလည္း ပါလာပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေဆြးေႏြးပြဲကေန စကားရည္လုပြဲ ျဖစ္လာျပီး လမ္းေၾကာင္းေတြ ေခ်ာ္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ၇၄/၇၅ မ်ိဳးဆက္က ေနာင္ေတာ္ၾကီး တဦးက -မင္းတို႕ေကာင္ေတြ ငါတို႕ ေျပာသလိုမွ မလုပ္တာ-လို႕ ေျပာရင္းနဲ႕ - မင္းတို႕က ဘာအေတြ႕ အၾကံဳမွ ရွိခဲ့တာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မို႕ ဒီလိုဒီလိုလုပ္ၾကပါလို႕ ငါတို႕ေတြ ေျပာတာ၊ မင္းတို႕ေတြကမွ လိုက္မလုပ္တာ၊ မင္းတို႕ေတြ ဘာအသံုးက်လို႕လဲ-လို႕လည္း ေျပာေရာ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ထဲက တေယာက္က ထရပ္ျပီး -က်ဳပ္တို႕ကို အသံုး မက်ဘူးမေျပာနဲ႕၊ ခင္ဗ်ားတို႕ အသံုး မက်ခဲ့လို႕ က်ဳပ္တို႕ေတြက လုပ္ေနရတာ။ ခင္ဗ်ားတို႕ အသံုးက်ခဲ့ရင္ က်ဳပ္တို႕ေတာင္ လုပ္ေနစရာမလိုဘူး။ က်ဳပ္တို႕ မ်ိဳးဆက္က အစိုးရ ၃ ဆက္ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ မ်ိဳးဆက္က အစိုးရဘယ္ႏွစ္ဆက္ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့လို႕လဲ-လို႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဆြဲၾကလြဲၾကရင္းနဲ႕ စကားရည္လုပြဲလည္း ျပီးသြားပါေတာ့တယ္။ (အမွန္တကယ္ကေတာ့ သူတို႕ ၂ ဦးစလံုး ေျပာဆိုတာဟာ မွားပါတယ္၊ လိုရာဆြဲယူျပီး ကိုယ္ခ်ခ်င္တဲ့ ေကာက္ခ်က္ကို ခ်ေနၾကတာပါ။)

ေနာက္တခုက သိပ္မၾကာေသးခင္ကပဲ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္က ညီေတာ္မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ ၉၆ မ်ိဳးဆက္က ညီတေယာက္က - အကိုတို႕ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ကလူေတြ တကယ္တမ္း ဘာမွ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္ ေသနတ္ပစ္ေနတာပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ က်ေနာ္တို႕ေတြ မလြတ္ေျမာက္တာ-လို႕ ေျပာလာပါတယ္။ (သူေျပာတာလည္း မမွန္ပါဘူး။ ပါးစပ္ေသနတ္ပစ္တဲ့လူေတြကေတာ့ ေခတ္တိုင္း မ်ိဳးဆက္တိုင္းမွာ ရွိခဲ့တာပါ။ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ရဲ႕ ကိုမင္းကိုႏိုင္ဟာ ခုထိ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတုန္းပါ။ တိုက္ပြဲ၀င္ေနဆဲ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးတယ္။)

ဒီ အျဖစ္အပ်က္ ၂ ခုက မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈ ျပသနာကို ေဖာ္ျပေနသလို တိုက္ပြဲရလာဒ္ကို ဆႏၵစြဲနဲ႕ ပံုေဖာ္ျပီး အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေဖာ္ျပေနပါတယ္။

စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အမိဗမာျပည္မွာ စတင္ အျမစ္တြယ္ဖို႕ ေျခကုပ္ယူတဲ့ ၁၉၆၂ ကစျပီး ၆၂ မ်ိဳးဆက္၊ ၇၄/၇၅ မ်ိဳးဆက္၊ ၈၈ မ်ိဳးဆက္၊ ၉၆ မ်ိဳးဆက္၊ ခု ၂၀၀၇ မ်ိဳးဆက္ေတြထိ တိုက္ခဲ့ၾကရတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႕က်င္ေရး တိုက္ပြဲေတြ အားလံုးဟာ သီးျခားစီ တည္ရွိခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးဟာ တဆက္တစပ္တည္း ျဖစ္တဲ့ လက္ဆင့္ကမ္းတိုက္ပြဲစဥ္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္က ညီ/ညီမေတြအားလံုးကို သိထားေစခ်င္ပါတယ္။

အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရရင္ မ်ိဳးဆက္တခုနဲ႕ တခုဟာ အသက္အားျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ကြာျခားေနၾကတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ အဲဒီ ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာ မ်ိဳးဆက္၀င္ေတြ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ေန႕စဥ္ဘ၀ေတြဟာ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒီအခါမွာ ျပသနာတခု၊ ျဖစ္ရပ္တခုကို ရႈျမင္ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ေနရာမွာ မတူႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါကို မ်ိဳးဆက္ ၂ ခုလံုးက နားလည္သေဘာမေပါက္ေတာ့ရင္ အေရွ႕မ်ိဳးဆက္က -ဒီေကာင္ေတြ ေနာက္ေပါက္ေတြ ပါကြာ၊ ဘာမွ သိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႕က အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရွိျပီးသား- ဆိုျပီး ဆရာၾကီးျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကလည္း -အဖိုးၾကီးေတြပါကြာ၊ ဘာမွ သိေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ ေခတ္ေနာက္က်ေနျပီ- ဆိုျပီး ေလးစားမႈ မဲ့တာေတြလည္း ရွိလာတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ မ်ိဳးဆက္ ကြာဟမႈ ျပသနာပါပဲ။ ဒီျပသနာဟာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ တိုက္ပြဲၾကီးကို အရွိန္အဟုန္ က်ေစႏိုင္ပါတယ္။

ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ -
မ်ိဳးဆက္အားလံုး အျပန္အလွန္ေလးစား၊ အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳၾက။
မ်ိဳးဆက္တိုင္းက အေတြ႕အၾကံဳေတြ အယူအဆေတြကို အျပန္အလွန္ဖလွယ္ၾက။
မ်ိဳးဆက္တိုင္းရဲ႕ အားသာခ်က္ေတြ အားနည္းခ်က္ေတြကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ သင္ခန္းစာယူၾက။
မ်ိဳးဆက္အားလံုး လက္ခ်င္းတြဲျပီး လက္ဆင့္ကမ္းတိုက္ပြဲၾကီး ျပီးဆံုးတဲ့အထိ ဆင္ႏႊဲၾက။
-လို႕တိုက္တြန္းပါရေစခင္ဗ်ား။

ျပည္မွာေဆာင္း

တစ္ေလာကလုံးမွာ ခရမ္းႏုေရာင္ေလးေတြ
မိႈင္းမိႈင္းေ၀ေန…
ႏွင္း၀တ္မႈန္ေတြရဲ႔ အတားအဆီးမဲ႔ နယ္ကၽြံမႈေတြ
ရင္ခြင္မွာ တြယ္ျငိလာတဲ႔
အတိတ္ဆုိတဲ႔ ကမၻာ…

အေပးအယူေလးကုိ ေတာင္းဆုိဖုိ႔ရာ
အလွမ္းေ၀းေနျပီလား…
ေနွာင္းေနခ်ိန္မွာ မထူးေတာ႔တဲ႔ ေမွ်ာ္လင႔္ျခင္းေတြ
ရင္ခြင္မွာ ခံစားေနတဲ႔ ဘ၀ဆုိတဲ႔ကဗ်ာ…

အေနေ၀း ေရေ၀းမွာ ဆုံးရႈံးသြားရေတာ႔မယ္႔
ျပည္မွာ ေဆာင္း…
ျပန္သင္႔ မျပန္သင္႔ ဆုံးျဖတ္ခြင္႔ မရွိေတာ႔တဲ႔
ျပည္မွာ ေဆာင္း…

အေတြးသံသရာရဲ႕ အလင္းနဲ႕ အေမွာင္မွာ
ေန႔ရက္ေဟာင္းေတြဟာ
အခုမွရတဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုအတြက္
အလုအယက္ တုိးေ၀ွ႔လာတယ္…

solo

အဆုံးစြန္အထိသာ ေတြ႔ႏုိင္ခဲ႔ရင္
မဆုံးျဖတ္ခဲ႔ပါဘူး…
အမွား၀ကၤပါမွာ စိတ္ေနာက္ကုိယ္ပါမိေတာ႔
ရင္ခြင္မွာ နာက်ည္းေနတဲ႔
ေနာင္တေတြနဲ႔လူ…

အေနေ၀း ေရေ၀းမွာ ဆုံးရႈံးသြားရေတာ႔မယ္႔
ျပည္မွာ ေဆာင္း…
ျပန္သင္႔ မျပန္သင္႔ ဆုံးျဖတ္ခြင္႔ မရွိေတာ႔တဲ႔
ျပည္မွာ ေဆာင္း…

အေတြးသံသရာရဲ႕ အလင္းနဲ႕ အေမွာင္မွာ
ေန႔ရက္ေဟာင္းေတြဟာ
အခုမွရတဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုအတြက္
အလုအယက္ တုိးေ၀ွ႔လာတယ္…

အေနေ၀း ေရေ၀းမွာ ဆုံးရႈံးသြားရေတာ႔မယ္႔
ျပည္မွာ ေဆာင္း…
ျပန္သင္႔ မျပန္သင္႔ ဆုံးျဖတ္ခြင္႔ မရွိေတာ႔တဲ႔
ျပည္မွာ ေဆာင္း…

ေရး/ဆို-ခင္၀မ္း

အက်ဥ္းခံ

အာရံုငါးပါး ထိေတြ႕ႏိုင္သမွ်
ေလးေထာင့္စပ္စပ္က်။

ေန၊ လ
ေန႕စဥ္ စားေနက်
ထမင္းမ်ားပါ မက်န္ရ။

ATN

၀ကၤဘာ

ထြက္ေျပးခဲ့ျပီ။

ျမစ္ေတြ
တိမ္ေတြနဲ႕
ေ၀းရာဆီ။

ဒါေပမယ့္
ေနညိဳသြားတဲ့ ျမစ္ကမ္းပါး
တိမ္သားေတြကို ခင္း
ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့အလင္းကို
အတင္းသိပ္ခဲ့ရေပါ့
မအိပ္မခ်င္း...

ATN

ျပကၡဒိန္

ေနမထြက္ခင္ကေန
လမထြက္ခင္ထိ
ေပါင္းပင္ခုတ္ထစ္၊ သစ္ပင္မီးရွိဳ႕
ေခၽြးစို႕ ပ်ိဳးက်ဲ၊ အျမဲေရႊ႕ေျပာင္း
ဓါးတေခ်ာင္း ေစာင္တထည္္
အိုးငယ္တလံုးနဲ႕
မီးခိုးက်ပ္စြဲ တဲကေလးေလ
ေတာင္ကံုးတလံုးကို အေရခြံခြာျပီးမွ
ေရႊ႕ေျပာင္းသြားျပန္ရ
အေျခမက်ႏိုင္တာကိုက
ဘ၀ေပလား။

ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာ
ေတာင္ယာစိုက္ခဲ့ရ။
ဒီေန႕က်ေတာ့လည္း
ငါ
ေတာင္ယာ ထပ္စိုက္ေနပါေပါ့။

ATN

လြမ္းလင့္လြန္လြန္း

ငါ့ ငယ္ဘ၀ ျပန္သတိရခဲ့တဲ့ေန႕ေတြကို
လြမ္းတယ္။
ငါ့ အျဖဴစင္ခဲ့ဆံုးေန႕ေတြကို
လြမ္းတယ္။
ငါ့ စာရြက္ေတြေပၚမွာ ငါ ဘာမွ မေရးျခစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ေန႕ေတြကို
လြမ္းတယ္။
ငါ့ ဂစ္တာၾကိဳး ေျခာက္ေခ်ာင္းက ဘ၀အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္သြားခဲ့တဲ့ေန႕ေတြကို
လြမ္းတယ္။
ငါ့အတၱေတြကို ငါ အသည္းအသန္ သယ္ပိုးခဲ့ရတဲ့ေန႕ေတြကို
လြမ္းတယ္။
ငါ့ အေရာင္ကို ငါသိခဲ့တဲ့ေန႕ကို
လြမ္းတယ္။
ငါ့ခ်စ္သူကို ငါေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ေန႕ကို
လြမ္းတယ္။
ငါ့ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားက ငါ့ကို သနားခဲ့တဲ့ေန႕ေတြကို
လြမ္းတယ္။
ငါ့ဘာသာငါ လူဆိုတာ လူပါပဲလို႕ သိခဲ့တဲ့ေန႕ကို
လြမ္းတယ္။

အခုေတာ့လည္း
ငါ့ကိုယ္ငါပဲ
လြမ္းေနရျပန္ပါေပါ့။

ATN

စည္းအျပင္မွ ေအာ္ဟစ္ျခင္း

အေျခ မက်ခ်င္တဲ့
ကေလက၀ တိမ္ေတြေတာင္
ေလေျပေဆာင္ရာ လိုက္မွား
ကိုယ္ခႏၶာပါးပါးေလးေတြကို
ရြက္တရြက္လိုဖြင့္
အေယာင္ေဆာင္ခ်င္ရာ ေဆာင္ခြင့္နဲ႕
လႊင့္ခ်င္ရာလႊင့္ခြင့္ ရေနေသး။

ငါ့ ျပကၡဒိန္ကေတာ့
ေလးေထာင့္က်ေနတဲ့ စာရြက္တရြက္ထဲ
သတ္ပံုလြဲသြားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္လို
လည္ကို စဥ္းေပးေနရတုန္းေပါ့။

ATN

အမွားအယြင္း

ေနျမင့္ ေလေလ
ပို တိုတို လာေလေလေပါ့
ခိုစရာဆိုတဲ့ အရိပ္ေလး...

ATN

ငါ့ျမစ္

အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္
စီးဆင္းခဲ့တယ္။

ဒါဟာ
ခဏတျဖဳတ္ပါလို႕ပဲ ဆိုေစဦး
ရပ္တန္႕ေနခဲ့တဲ့အရာေတြကိုေတာ့
ေက်ာခိုင္းလာႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။

အခုေတာ့
ဆက္လက္ျပီး
စီးဆင္းေနပါရေစဦး....

မုန္တိိုင္းထန္ေနတဲ့ ပင္လယ္ကို
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး
၀ိုင္တခြက္ အတူေသာက္ခြင့္ရတဲ့အထိေပါ့။

ATN

မီးလွ်ံ

စကားလံုးေတြ...

ျပီးေတာ့

ေအာ္သံတခု။

မဖတ္ႏိုင္သမွ်-
မၾကားႏိုင္သမွ်-

ေ၀းလြင့္ေပ်ာက္ကြယ္
ဆံုးပါးပ်က္ျပိဳသြားေနေလေတာ့တယ္။

က်န္ခဲ့တာကေတာ့
ကဗ်ာ တပုဒ္တည္း၊

အထီးက်န္။

ATN

အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရမယ္

အခ်စ္မပါရင္
ကမၻာပ်က္တာ
ၾကာလွေပါ့။

အခ်စ္ေတြ---
အခ်စ္ေတြ---
လူဆိုတဲ့ စပီးစီး အသက္ရွည္ေနတာ
ဒါေၾကာင့္ေပါ့ကြယ္။

ညီေလးေရ---
ညီမေလးေရ---
မေသခင္ေလးမွာ
ခ်စ္ၾကပါကြယ့္
ေသသြားခဲ့ရင္
ခ်စ္လို႕ မရေတာ့ဘူး။

ဗမာျပည္ကို ခ်စ္ပါ။
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္ပါ။
မင္းကိုႏိုင္ကို ခ်စ္ပါ။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ခ်စ္ပါ။
ျပည္သူလူထုကို ခ်စ္ပါ။
ဒီမိုကေရစီကို ခ်စ္ပါ။
လူ႕အခြင့္အေရးကို ခ်စ္ပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ပါ။
ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ခ်စ္ပါ။
ေန၀န္းနီနီကို ခ်စ္ပါ။
ျမက္ရိုင္းထူထူကို ခ်စ္ပါ။
သက္တန္႕ေတြကို ခ်စ္ပါ။
ဟင္းလင္းျပင္ကို ခ်စ္ပါ။
အရွည္ၾကာဆံုးေန႕တေန႕ကို ခ်စ္ပါ။

အခ်စ္ေတြနဲ႕
ခ်စ္ေနသမွ်
ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
မရိုးသြားပါဘူးကြယ္။

ညီေလးေရာ-
ညီမေလးေရာ-
အခုဆို
သိေနေရာေပါ့
အခ်စ္အေၾကာင္းကို
ေျပာကို ေျပာရေတာ့မယ္ဆိုတာ။

ATN

လမ္းတလမ္း၊ ပန္းတဖူးနဲ႕ သူရူးတေယာက္

(Painting by Sitt Nyein Aye on 8888, MyanmarISP.com)


သည္လမ္းကို သူေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိေတာ့မည္။ ေန႕တိုင္း မနက္မိုးလင္း ၆ နာရီကေန ညေနမိုးခ်ဳပ္ ၆ နာရီ ထိ သည္လမ္းကို အသြား အျပန္ သူ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေတြက အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိေတာ့မည္။ ဆိုေတာ့ သည္လမ္းေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္ ဆိုတာကို အတိအက် သူ သိေနခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ထားဦး ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ အေဆာက္အဦး ရွိသည္ ဆိုသည္ကိုပင္ သူ ေျပာျပ ေနႏိုင္ ပါေလသည္။ သည္လမ္းကို သူ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ သည္လမ္းရဲ႕ ေဘးဘီ ၀ဲယာ တဖက္တခ်က္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ ဒါေပသည့္ ထို အေျပာင္းအလဲမ်ားက ေန႕ခ်င္း ညခ်င္း ေျပာင္းလဲ ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါ။

ဥပမာ ဆိုပါစို႕။ သည္လမ္းေပၚမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့သည္။ တရက္ရက္မွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္တခု သည္လမ္းေပၚမွာ ေပၚလာေတာ့မည္ ဆိုပါစို႕။ သူကေတာ့ သည္လမ္းကို ေန႕စဥ္ ေလွ်ာက္ေနသူ ပီပီ သည္ေနရာမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္ တခု ေပၚလာလိမ့္မည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာကို သိေနခဲ့ပါေလသည္။ ဘာလို႕လည္းဆို လဘက္ရည္ဆိုင္ တခုကို ဖြင့္မည္ဆိုလ်င္ အရင္ဆံုးကေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ တခု တပ္ရမည္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ တခု လိုအပ္သမွ်ကို ဆိုင္မဖြင့္ခင္ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ရမည္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြအားလံုးကို ၾကိဳတင္ ျမင္ေနရပါသည္။ သည္ေတာ့ သူကလည္း ၾကိဳျပီး ေျပာျပႏိုင္ပါသည္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္တခု ဖြင့္ေတာ့မယ္။

ေနာက္တခု ေျပာစရာ ရွိေနပါေသးသည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ ရွိသမွ် အေဆာက္အဦးေတြကိုလည္း တခုမက်န္ သူ သိေနပါသည္။ သူ႕ မ်က္ေစ့ မိွတ္ထားခဲ့သည့္တိုင္ သည္လမ္းေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ အေဆာက္အဦး ရွိသည္ ဆိုသည္ကို သူက အလြတ္ရေနျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ တခါတခါေတာ့လည္း သည္လမ္းေပၚမွာ အေဆာက္အဦး အသစ္ေတြ ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ ဒါေပသည့္ သည္အေဆာက္အဦးေတြ အားလံုးက လက္ေဖ်ာက္ တခ်က္တီးျပီး ေပၚလာၾကသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သည္ေနရာမွာ အေဆာက္အဦးတခု ေပၚလာေတာ့မည္ကို ရက္ေပါင္း မ်ားစြာကပင္ မည္သူမဆို ၾကိဳသိႏိုင္ေနပါသည္။ ဥပမာ အေဆာက္အဦး တခုကို ေဆာက္လုပ္ဖို႕ လိုအပ္သည့္ အုတ္၊ သဲ၊ ဘိလပ္ေျမ- စသည္မ်ားကို ထို အေဆာက္အဦးကို ေဆာက္မည့္ ေနရာတြင္ စတင္ ေနရာခ် ေနကတည္းက မည္သူမဆို သည္ေနရာမွာ အေဆာက္အဦးတခု ေဆာက္ေတာ့မည္ ဆိုသည္ကို သိႏိုင္ေနသည္ မဟုတ္လား။
-----
သို႕ေသာ္လည္း သည္လမ္းကို အပ္က်သည္ကအစ သိသည္ဟု သူ ထင္ေနေသာ အေတြးမ်ား အဆံုးသပ္ သြားေသာ ေန႕တေန႕က ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႕က အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး သူေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းသည္ သူ တခါမွ မေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းတလမ္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလသည္။
-----
ထိုေန႕က သည္လမ္းမွာ ေရၾကီးခဲ့သည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ အေျပာင္းအလဲတခု ျဖစ္ေတာ့မည္ကို အျမဲတမ္း ၾကိဳသိေနေသာ သူသည္ ထိုေန႕က သည္လမ္းမွာ ေရၾကီးလိမ့္မည္ကို ၾကိဳမသိႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ ထိုေန႕က အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာ စီးဆင္းက်လာေသာ ပင္လယ္ၾကီးတခုမွ ေရလိႈင္းမ်ားျဖင့္ သည္လမ္းေပၚမွာ ေရလွ်ံခဲ့ပါ ေလသည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ ရွိသမွ် လူအားလံုးကို ထိုေရလိႈင္းက သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ေလသည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ သူျမင္ေနက် အရာမ်ား၊ သူျမင္ေနက် အေဆာက္အဦးမ်ား၊ သူျမင္ေနက် လူမ်ားကို ဘာတခုမွ သူ မျမင္ရေတာ့။ သူျမင္ေနရသည္က သူတခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြခ်ည္းသာ။ သူ ၾကည့္မိေလရာရာ အရပ္တိုင္းမွာ လူစိမ္းေတြ-- လူစိမ္းေတြ---။ ဒါေပသည့္ သည္လူေတြအားလံုးက ဦးတည္ရာ တခုတည္း ကိုသာ ညီညီညာညာ စီးဆင္းသြားေနေလသည္။ အလ်င္အျမန္ စီးဆင္းသြားေနေသာ သည္ေရလိႈင္းၾကီးထဲမွာ သူကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္စီးဆင္းေနရင္း သူ နားလည္သြားမိပါသည္။ - ဒီလမ္းဟာ ငါအႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ေန႕စဥ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းတလမ္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ အသစ္လြင္ဆံုး လမ္းတလမ္းပဲ၊ ဟုတ္တယ္-- ေဟာင္းႏြမ္း ေမွးမွိန္လြန္းတဲ့ေန႕ေတြကို ေတာက္ပသြားေအာင္ ေဆးေက်ာ လတ္ဆတ္ပစ္မယ့္ လမ္းပဲ။
-----
ေန႕စဥ္ မနက္ဆိုလ်င္ အိမ္ကေန သူထြက္ျပီး ေနရာတခုကို ဦးတည္ကာ သည္လမ္းေပၚ သူေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ညေန ေစာင္းလ်င္ သည္လမ္းကပင္ အိမ္သို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႕ကေတာ့ အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည့္ သည္လမ္းကို သူ မသိခဲ့သည့္ လူစိမ္းမ်ားနဲ႕ အတူေလွ်ာက္ရင္း ညေန ေစာင္းသြားသည့္တိုင္ သူ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ တကယ္တမ္း အျပည့္အစံုေျပာရလ်င္ေတာ့ ထိုေန႕ကစျပီး ယေန႕အထိ သူ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ သူက အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနခဲ့သူ တေယာက္ မဟုတ္ပါလား။
-----
ဒါေပသည့္ သူ႕လိုပင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနခဲ့သူမ်ားကို ညေနဆည္းဆာရီထဲမွာ သူေတြ႕ရသည့္အခါ အေဖာ္စံုေသာ သည္လမ္းတလမ္းကိုပဲ သူ ႏွစ္သက္ ေနမိေသး ေတာ့သည္ေလ။

----------

`ဒီလမ္းကိုေတာ့ ဆံုးေအာင္ေလွ်ာက္ရမယ္ဗ်` သူက အားတက္သေရာ ေျပာေနမိသည္။
`ေအးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဒါကိုပဲ စဥ္းစားေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကို သြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတာဗ်` ကိုေမာင္ေမာင္က သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ေလေအးေအးေလးျဖင့္ ေျပာေနေလသည္။
`ေျမာက္ပိုင္းကိုေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးဗ်ာ။ အေရွ႕ဖက္ကို က်ေနာ္ ပို စိတ္၀င္စားတယ္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႕လည္း အထိအေတြ႕ ပိုလြယ္မယ္လို႕ က်ေနာ္ ထင္တယ္` သူကေတာ့ ျဖန္႕က်က္ ေတြးေလ့ရွိသည့္အတိုင္း ေလွ်ာက္စဥ္းစားရင္းက ပိုေကာင္းသည္ ထင္ေသာ အေရွ႕ဖက္ကို ဆႏၵရွိေနမိသည္။
`ေအး ခင္ဗ်ားေျပာမွ က်ေနာ္ သတိရတယ္။ ကရင္ၾကီး မွတ္မိတယ္ ဟုတ္လား။ သူ က်ေနာ့္ကို ဆက္ထားဖူးတယ္။ တခုခုျဖစ္ရင္ သူ႕ဖက္ကိုထြက္လာခဲ့တဲ့` ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္း သူ႕မ်က္မွန္ ေသးေသးေလးကို ဖံုသုတ္ေနျပန္သည္။
`ဒါဆိုလည္း လုပ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ က်န္တဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို စုလိုက္ဦးမယ္။ မနက္ျဖန္ ကိုေဇာ္ၾကီးအိမ္မွာ က်ေနာ္ အားလံုးကို ဆံုဖို႕ ခ်ိန္းထားတယ္။ အားလံုးစံုရင္ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဖုန္းထိုးလိုက္မယ္။ အိုေက` ေျပာရင္း သူ ထိုင္ရာမွ ထထြက္လာခဲ့သည္။

ေနာက္ေန႕ လူအားလံုး စံုေတာ့ အေရွ႕ဖ်ားသို႕ သြားဖို႕ကိစၥကို သူ စတင္ ေဆြးေႏြးလိုက္သည္။ သေဘာ တူသူက တူ မတူသူက မတူ။
`အိုေက၊ မတူတဲ့လူေတြ ျပန္ဗ်ာ။ တူတဲ့သူေတြပဲ ေနခဲ့ၾကေတာ့` သူက စိတ္လည္း သိပ္မရွည္တတ္သူပီပီ အျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္သည္။
သည္လိုနဲ႕ လူ ၆ ေယာက္ က်န္ေနခဲ့သည္။ `ေၾသာ္- ဒါပဲလား။ ၂ လနီးပါး အတူတူ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းတူတာက ဒီ ၆ ေယာက္ပဲလား` သူ႕ဘာသာသူ ေတြးေနမိျပန္သည္။
သည္လိုနဲ႕ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို သူ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ အေျခအေနေတြကို လိုတိုရွင္း သူ ေျပာျပလိုက္သည္။
`ေအး က်ေနာ္ အဆက္ရျပီဗ်။ မနက္ဖန္ ၉ နာရီ ဘားအံကားဂိတ္ကို အားလံုး လာခဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ လက္မွတ္ ၀ယ္ထားမယ္။ အနားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုမယ္` ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားေလသည္။

တကယ့္တကယ္ ေနာက္ေန႕မနက္က်ေတာ့ ကိုေဇာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္က - `ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းကို။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမက သေဘာ မတူဘူးဗ်။ သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ့္ သမီးေလးကလည္း အခုမွ ၅ လ ပဲ ရွိေသးတာ`လို႕ေျပာေတာ့ က်န္သူေတြကလည္း -
`ငါ့အေမက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကြ။ ငါ ႏွႈတ္ဆက္ေတာ့ ငိုတယ္ ငါလည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ကြာ`
`မင္းဟာက ဘာမွလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ညက အဲဒါကို ငါ စဥ္းစားတယ္။ ေသခ်ာမွ ငါ့ကို ေခၚကြာ။ အခုေတာ့ ငါ မလိုက္ခ်င္ေသးဘူး`
`----- -------`
`----- ----- ----- ----- ----- ----- -----`
`----- ----- ----- -----`
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူၾကားေနရသည္။
`ေအးပါကြာ၊ ေအးပါကြာ၊ မင္းတို႕ ငါ့ကို အခုလို လာေျပာတာပဲ ငါေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးကို ငါ နားလည္ပါတယ္` ေဒါသနဲ႕ ေျပာရင္း ကိုေဇာ္ၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ဘားအံကားဂိတ္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။
(အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ မိသားစုေလးရွိေနျပီျဖစ္ေသာ သူသည္ ကိုေဇာ္ၾကီး ခံစားမႈကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ႏိုင္ေနတတ္ပါျပီ)

သည္လိုနဲ႕ ဘားအံကားဂိတ္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၾကေတာ့ သူနဲ႕ လမ္းတူသူက ကိုေမာင္ေမာင္ တေယာက္တည္းသာ။ (ဒါေတာင္ အဲသည္ အခ်ိန္က ကိုေမာင္ေမာင့္ ဇနီးသည္က သမီးေလးတေယာက္ မီးဖြားျပီးကာစသာ ရွိေသးသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို သူ အရမ္းေလးစားမိပါသည္)

သည္လိုနဲ႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဘားအံေရာက္၊ တညအိပ္။ ေနာက္ေန႕ ေကာ့ကရိတ္ဆက္ထြက္၊ ေကာ့ကရိတ္ အ၀င္မွာေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ အဖမ္းခံရသည္။ သူကေတာ့ စစ္တပ္ဂိတ္က အတင္းထြက္ေျပးရင္း သူ႕လိုပင္ ထြက္ေျပး လာသည့္ ကို၀င္းထိန္နဲ႕အတူ လြတ္လာခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက အိပ္မက္လိုပင္။

ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ေကာ့ကရိတ္ေက်ာင္းသားမ်ားက သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္တအိမ္ျပီး တအိမ္၊ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္း တခုျပီးတခု ပို႕ျပီး လိုက္ဖြက္ေနေလသည္။ စစ္တပ္ကလည္း ေနာက္က လိုက္ဖမ္းေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူသူ မရွိေသာ အိမ္တအိမ္မွာ ေျပးလႊားျခင္း ဇာတ္လမ္းက ဆံုးခန္းတိုင္သြားႏိုင္ေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ ေနာက္တေန႕မွာေတာ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ အရပ္ဆီ ဦးတည္ေနသည့္ လမ္းေပၚမွာ စီးဆင္းေနၾကသူအားလံုးနဲ႕အတူ သူလည္း တကိုယ္တည္းစီးဆင္းလ်က္။

စက္တင္ဘာလ ၂၇၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္။
ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွ ဒူးပလာယာ ခရိုင္ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ တပ္မဟာ (၆) ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ရွိ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းသို႕ သူ ေရာက္ရွိခဲ့ပါေလျပီ။
ဒါက သူ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္း အဆံုးလား။ သူ မသိေသးပါ။
သူ႕လိုပင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ မ်က္ႏွာမ်ား။ အားလံုးက သူစိမ္းေတြခ်ည္းသာ။
သူကေတာ့ တေယာက္တည္းပါေပ။ အဆက္အစပ္ေတြ အားလံုးကလည္း ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ အတူ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ျပီ။
ဒါေပသည့္ သည္လမ္းကို ေလွ်ာက္မိကတည္းက ေနာက္လွည့္ျပန္ဖို႕ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့မိသူပီပီ သူကေတာ့ ရသလို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားေလသည္။
-----
ႏို၀င္ဘာလ (၁) ရက္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္။
သည္လိုနဲ႕ အလြန္ရင္းႏွီးၾကေသာ သူစိမ္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားအပ္သည့္ သစ္တပင္က သည္ေျမမွာ ေပါက္ခဲ့ပါ ေလျပီ၊

ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး - မကဒတ (All Burma Students' Democratic Front - ABSDF) ကို ေသ့ေဘာဘိုး စခန္းမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ပါေလျပီ၊
















-----
သစ္တပင္ရွိလ်င္ အနည္းဆံုး ပန္းတဖူးကိုေတာ့ ေတြ႕ရမည္ပါ့။ ပြင့္မည့္ရက္ကိုသာ ေစာင့္ပါေလ။

----------

`ဟိုးဖက္ေထာင့္မွာဗ်` ရဲေဘာ္ ကိုိကုိေလးက ေျပာရင္း သူ႕ M-16 ေသနတ္ကို ထိုးခ်ိန္ျပေနေလသည္။ ရန္သူ႕ဖက္မွ တေဒါင္းေဒါင္းျဖင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပစ္ခတ္ေနသည့္ ဂ်ီဖိုးတလက္ ရွိရာ ဖက္ကို ကိုကိုေလးက ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူကေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္း (Trench) ထဲမွာ ရွိေနသည့္ အာရ္ပီဂ်ီ (RPG-Rocket Propelled Grenade) ေလာင္ခ်ာ သမား တေယာက္ကို လွမ္းေခၚရင္း မီးပြင့္ေလးေတြ ထြက္ေနသည့္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ အာပီဂ်ီ-၅ (RPG-5)ကို ထမ္းထားသည့္ ကရင္ ရဲေဘာ္တေယာက္ အနားကို ေရာက္လာေတာ့ မီးပြင့္ေတြ ထြက္လာေနသည့္ ေတာစပ္ကို ျပရင္း `ေယာက္ဖေရ မုိဟဲသာ (ငရုတ္သီး) နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေကၽြးလိုက္ဦးကြာ`ဟု သူ ေျပာရင္း ေနရာဖယ္ေပး လိုက္ေလသည္။ ထိုရဲေဘာ္ေလးက `ေအး ေယာက္ဖ`ဟု ေျပာရင္း သူ႕၀ပ္က်င္း(Fox-Hole) ထိပ္ေပၚကို ခုန္တက္လိုက္ရင္း ဂ်ီဖိုးသံၾကားေနသည့္ ေတာစပ္ကို ခ်ိန္ရြယ္ကာ အာရ္ပီဂ်ီကို ပစ္လႊတ္လိုက္ေလသည္။ မီးခိုးဖုံလံုးတခုႏွင့္အတူ ဂ်ီဖိုးသံလည္း တိတ္သြားေတာ့သည္။ ဒီေကာင္ ေသျပီလား။ မည္သူမွ် မသိပါ။ အသံကေတာ့ တိတ္သြားသည္ေလ။
-----
သည္လိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြက နိစၥဓူ၀။ ဖလူးခံတပ္ထဲကို သူေရာက္ကတည္းက။ ရွင္သန္ျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္းကို ဒဂၤါးျပားတခုရဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ ပန္းလို သူ ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရသည္မွာ ခဏခဏ။ အခုေလးပဲ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ရွိေနသည့္သူ တေယာက္ ေနာက္ တမိနစ္မွာေတာ့ မရွိေတာ့။ လူေတြ စုဆံုေနၾကသည္။ အျပံဳးေတြနဲ႕ တေယာက္ကို တေယာက္ႏႈတ္ဆက္။ စကားေတြ ထိုင္ေျပာ။ စကားမွ ဆံုးေအာင္မွ မေျပာရေသး လက္နက္ၾကီးေတြက က်ေရာက္ေပါက္ကြဲ။ လူေတြ အားလံုးက ဖရိုဖရဲ။ မီးခိုးေတြစဲသြားေတာ့ ကိုယ့္ အနားက တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ေလာကၾကီးမွာ မရွိေတာ့။
-----
`စိတ္ - စိတ္- ညစ္- ညစ္-တယ္ဗ်` ကိုႏိုင္က အ ထစ္ ထစ္နဲ႕ ေျပာျပန္ပါေလသည္။ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႕ကို အ ထစ္-ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။
`ဘာျဖစ္ လာျပန္တာတုန္း ကိုႏိုင္` သူကေတာ့ တပ္စုမွဴး တေယာက္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ကိစၥအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးေနရသည္ေလ။
`ဘာ- ဘာ- ျဖစ္ရမွာလဲ - တညတည္း က်-က်-ေနာ္ ကင္း ႏွစ္-ႏွစ္ ခါ ေစာင့္- ေစာင့္ရတယ္`
`ဟုတ္တယ္ ကိုႏိုင္။ အားလံုးပဲ တညတည္း ၂ ခါေစာင့္ရတယ္။ ကိုႏိုင္ မသိလို႕။ က်ေနာ္တို႕ အကြက္ထဲမွာ လူ ၄ ေယာက္ ေလ်ာ့သြားတယ္ေလ။ ကရင္ ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ က်သြားတယ္။ ၂ ေယာက္က ဒဏ္ရာရျပီး ေဆးရံုမွာ။ က်ေနာ္တို႕ လူ ၄ ေယာက္ ထပ္မရေတာ့။ အလွည့္နဲ႕ အားလံုး ကင္းေစာင့္ေနရတာ` သူရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ကိုႏိုင္လည္း ျငိမ္သြားပါေလသည္။
-----
ကိုႏိုင့္ကိုေျပာျပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ညစ္ေနမိေလေတာ့သည္။ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္ နိစၥဓူ၀ လက္နက္ၾကီး လက္နက္ငယ္ မ်ိဳးစံုရဲ႕ ပစ္ခတ္သံေတြၾကားထဲမွာ ရွင္သန္ေနရသည့္ ဘ၀က ငရဲက်ေနသလိုပင္။ ဒါေပသည့္ သည္လမ္းက သူတို႕ ေရြးခဲ့သည့္ လမ္း မဟုတ္ပါလား။ အဘယ္မွ် ၾကမ္းတမ္းၾကမ္းတမ္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရမည္ မဟုတ္လား။


















-----
တခါတခါလည္း သူ႕ဘာသာသူ ေမးေနမိေသးသည္။ ငါ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ က်ိန္းေသတာ တခုကေတာ့ သူ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ေန႕တေန႕ကို ရူးသြပ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
-----
ဘယ္သူေရးတဲ့ ဘယ္စာအုပ္လဲေတာ့ သူ မမွတ္မိ။ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ သူ ဖတ္ရဘူးသည္ - ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ရူးသြပ္တဲ့ စိတ္နဲ႕ ကင္းကြာလို႕ ရတာ မဟုတ္ဘူး - ဆိုပဲ။ အဲသည္စာ ဖတ္ျပီးသြားခ်ိန္တုန္းက ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ မေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘာတဲ့လဲ။ ေနာက္ျပီး ရူးသြပ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ မရူးသြပ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ သည္ေမးခြန္းေတြ အတြက္ အေျဖရွာၾကည့္ရင္းက သူ ရူးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးသည္။
-----
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သည္ ဖလူးခံတပ္အတြင္းမွာ ရွိေနသည့္ သူအပါအ၀င္ သူ႕ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးက ေန႕သစ္တေန႕ကို ျမင္ခ်င္ေနၾကသူမ်ားခ်ည္း မဟုတ္လား။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ျခင္း၊ ျပည္သူ႕အက်ိဳး ေဆာင္ျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္သည့္ စိတ္ထားနွင့္ ဓြန္တြဲေနသည္ဆိုလ်င္ သူတို႕အားလံုးသည္ ရူးသြပ္သည့္ စိတ္ ရွိေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာရလ်င္ သူတို႕အားလံုးက သူရူးေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူရူးေတြၾကားထဲမွာ သူကလည္း သူရူးတေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။
-----
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနသည့္ လမ္းတလမ္းေပၚမွာ တေန႕ေန႕ ပြင့့္လာမည့္ ပန္းတဖူးကို သယ္ပိုးရင္း မေမာတမ္း ေျပးလႊားေနသည့္ သူရူးတေယာက္ကို သင္ျမင္ခဲ့ဖူးပါလ်င္ -----

(၈-၈-၈၈ အေရးေတာ္ပံု အႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳ ေရးသားပါသည္။)

အာဇာနည္ေန႕မွာ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ

ေရးခ်င္တာေလးတခု စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာလို႕ပါ။ ဘာရယ္လို႕ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က လာေျပာေနလို႕ပါ။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ အာဇာနည္ေန႕မွာ ဘာပို႕စ္မွလည္း မတင္ဘူး၊ ဘာမွလည္း မေရးဘူး-လို႕ ေျပာလာလို႕ပါ။ ဒီၾကားထဲ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကလည္း - ဒီေန႕ အာဇာနည္ေန႕ေလဗ်ာ။ ေလးစားတဲ့ အေနနဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကို ေျပာင္းပါ- လို႕ ေျပာလာတယ္။ သူ႕တို႕ ေျပာတာေတြ အားလံုးကို က်ေနာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သူတို႕ ေျပာစရာ ျဖစ္ေအာင္ကလည္း က်ေနာ္က အာဇာနည္ေန႕မွာ ဘာပို႕စ္မွ မတင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကိုလည္း မေျပာင္းခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ သူတို႕ ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ျပီးေတာ့ (တကယ္ကေတာ့ ဖတ္ျပီးေတာ့) က်ေနာ့္ ဘာသာ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့က မဆလေခတ္တုန္းက `ျမ၀တီ`တို႕ `ေငြတာရီ`တို႕လိုမ်ိဳး ေရးေနရေတာ့ မွာလားလို႕ပါ။ တန္ခူးလ ဆိုရင္ သၾကၤန္ အေၾကာင္း ကဗ်ာတပုဒ္၊ ပိေတာက္ အေၾကာင္း စာတပုဒ္၊ တန္ခူးလ ဆိုသည္မွာ အစခ်ီျပီး ေဆာင္းပါး တပုဒ္။ ကဆုန္လ ေရာက္ရင္ ေညာင္ေရသြန္း ကဗ်ာတပုဒ္၊ ေညာင္ပင္ အေၾကာင္း စာတပုဒ္၊ ကဆုန္လ အေၾကာင္း ေဆာင္းပါး တပုဒ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၁၂ ရာသီအတြက္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ေပၚမွာ ရာသီစာေတြ ေရးေနရေတာ့ မွာလားလို႕ပါ။

ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲ လွည့္လည္ သြားလာၾကည့္ေသးတယ္။ အာဇာနည္ေန႕အေၾကာင္း ေရးတဲ့သူလည္း ေရး၊ မေရးတဲ့သူလည္း မေရး။ မေရးတဲ့ သူေတြထဲမွာ နံမည္ၾကီး ဘေလာ္ဂါေတြလည္း ပါပါတယ္။ မေရးတဲ့သူေတြက အာဇာနည္ေန႕ အေၾကာင္းကို မေရးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရွိမွာပါ။ ဥပမာ- ခရီးလြန္ေနလို႕။ အခ်ိန္မရလို႕။ မအားလို႕ စသည္ျဖင့္။

ေနာက္တခု ဘေလာ္ဂါေတြရဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚက ပံုေတြကို ေျပာင္းသလား မေျပာင္းသလားကေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႕ ေျပာေနေနက် ဘေလာ္ဂါ ေရာင္းရင္းေတြကေတာ့ ပံုေတြ မေျပာင္းထားၾကပါဘူး။ က်ေနာ့္မွာလည္း က်ေနာ္ ၾကိဳက္တဲ့ ပံု ၂ ပံုပဲ ရွိပါတယ္။ ရွဥ့္ကေလး တေကာင္ ပံုနဲ႕၊ Avatar က ဂစ္တာပုံကေလး တပံု။ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး ေျပာင္းခဲ့တာက အဲဒီ ဂစ္တာနဲ႕ ပံုကေလးပါ။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ဆက္စဥ္းစားမိေနေသးတယ္။

အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ပို႕စ္တခုခု မတင္တာနဲ႕၊ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကို မေျပာင္းတာနဲ႕ `ေအာင္သာငယ္` တေယာက္ကေတာ့ အာဇာနည္ေန႕ကို မေလးစားဘူး၊ အသိအမွတ္မျပဳဘူးလို႕ အဓိပၸါယ္ ေကာက္လို႕ရမယ္ဆိုရင္၊

သို႕မဟုတ္

ဘယ္ဘေလာ္ဂါပဲျဖစ္ျဖစ္ အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ပို႕စ္တခုခု တင္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကို ေျပာင္းလိုက္ရင္ သူတို႕ဟာ အာဇာနည္ေန႕ကို ေလးစားတယ္၊ အသိအမွတ္ျပဳတယ္လို႕ အဓိပၸါယ္ ေကာက္လို႕ရမယ္ဆိုရင္။

တခုခုေတာ့ မွားေနျပီလို႕ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။

စာေတြကိုေတာ့ လူတိုင္းဖတ္လို႕ ရပါတယ္။ ဘေလာ့ေပၚမွာ ျဖစ္ျဖစ္။ အီးေမးလ္ထဲမွာျဖစ္ျဖစ္။ ဂ်ီခ်က္ေပၚမွာ ျဖစ္ျဖစ္။ စာအုပ္တခုေပၚမွာ ျဖစ္ျဖစ္။ ဗမာလိုျဖစ္ျဖစ္၊ အဂၤလိပ္လိုျဖစ္ျဖစ္။

ဒါေပမယ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာရွိေနတယ္ဆိုတာ ရင္ဘတ္ရွိတဲ့သူေတြခ်င္းပဲ ဖတ္ႏိုင္ၾကတာပါ။

`ေအာင္သာငယ့္`ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ အာဇာနည္ေန႕မွာ ပို႕စ္တခု မတင္တာနဲ႕၊ အာဇာနည္ေန႕မွာ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကို မေျပာင္းတာနဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ေပးမယ္ဆိုရင္-

က်ေနာ္ `ေအာင္သာငယ္`အေနနဲ႕ - ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ-လို႕ကလြဲရင္ -----

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒီပို႕စ္ကလည္း အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္ေနတဲ့ ပို႕စ္တခု ျဖစ္သြားျပီေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။

ေဘာ့ဘ္မာေလ သို႕မဟုတ္ ပန္းပြင့္ႏွလံုးသား (၁)

Rock ေတြကလြဲရင္ က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ ေနာက္ဂီတပံုစံတခုက Reggae ပါပဲ။ ရက္ေဂးေတြ ၾကားရရင္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အစိပ္အပိုင္းတခုခုကေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းနဲ႕အတူ အလိုအေလ်ာက္ လိုက္လႈပ္သြားရတာပါပဲ၊ အနည္းဆံုး ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံုးသားကေတာ့ လႈပ္သြားတာပါပဲ၊ ရက္ေဂးအဆိုေတာ္ေတြထဲမွာ Bob Marley ကို အၾကိဳက္ဆံုးပါပဲ။ က်ေနာ့္ အလုပ္ထဲမွာ လူတိုင္းၾကိဳက္ရာ ဖြင့္နားေထာင္ဖို႕ အလုပ္ရွင္က iPod တခုကို Sound System နဲ႕ ဆက္ေပးထားပါတယ္။ အလုပ္မစခင္ က်ေနာ္ အျမဲဖြင့္ေလ့ရွိတာကေတာ့ မာေလရဲ႕ ငွက္ကေလး ၃ ေကာင္ (the Three Little Birds) ပါ။



"Don't worry about a thing,
'Cause every little thing gonna be alright.
Singing': "Don't worry about a thing,
'Cause every little thing gonna be alright!"

Rise up this mornin',
Smiled with the risin' sun,
Three little birds
Pitch by my doorstep
Singin' sweet songs
Of melodies pure and true,
Saying', ("This is my message to you-ou-ou:")

Singing': "Don't worry 'bout a thing,
'Cause every little thing gonna be alright."
Singing': "Don't worry (don't worry) 'bout a thing,
'Cause every little thing gonna be alright!"

Rise up this mornin',
Smiled with the risin' sun,
Three little birds
Pitch by my doorstep
Singin' sweet songs
Of melodies pure and true,
Sayin', "This is my message to you-o-o-o:"

Singin': "Don't worry about a thing, worry about a thing, oh!
Every little thing gonna be alright. Don't worry!"
Singin': "Don't worry about a thing" - I won't worry!
"'Cause every little thing gonna be alright."

Singin': "Don't worry about a thing,
'Cause every little thing gonna be alright" - I won't worry!
Singin': "Don't worry about a thing,
'Cause every little thing gonna be alright."
Singin': "Don't worry about a thing, oh no!
'Cause every little thing gonna be alright!

ျပီးေတာ့ Jammin'. အဲလိုနဲ႕ သူ႕အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေ၀မွ် ခံစားႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္တဲ့ စိတ္က ေပၚလာတယ္။ ဒါနဲ႕ ဒီပို႕စ္ကို ေရးမိပါတယ္ေပါ့။ သူ႕ အေၾကာင္းက ေျပာျပရမွာ နည္းနည္း ရွည္မွာဆိုေတာ့ အပိုင္းေလးေတြ ခြဲျပီး ေရးပါရေစ။


ေဘာ့ဘ္မာေလဟာ သူ႕ေမြးေျမ ဂ်ေမကာမွာ ႏိုင္ငံ့သူရဲေကာင္း တေယာက္ အျဖစ္နဲ႕ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သူပါ။ သူ႕ရဲ႕ ၀ိုင္းျဖစ္တဲ့ The Wailers (အလြမ္းသည္မ်ား)ဟာ Reggae ဂီတကို တကမၻာလံုး အတိုင္းအတာနဲ႕ ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႕တခုပါပဲ။ သူ႕ သီခ်င္းေတြ ထဲက ပုန္ကန္မႈေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြက တကမၻာလံုးက ပရိသတ္ေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြကို ရိတ္သိမ္းယူခဲ့တာပါ။

မာေလရဲ႕ အမည္ရင္းကေတာ့ Robert Nesta Marley ပါ။ ၁၉၄၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၆ ရက္ေန႕မွာ ဂ်ေမကာႏိုင္ငံက St. Ann ျမိဳ႕ကေလးက သူ႕အဖိုးရဲ႕ အိမ္မွာ မနက္ ၂ နာရီ ခြဲ သူ႕ကို ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ Cedalla Booker ဆိုတဲ့ ဂ်ေမကန္ မိန္းကေလးတဦးျဖစ္တဲ့ သူမိခင္နဲ႕ Captain Norval Marley တို႕ရဲ႕ ရင္ေသြးေပါ့။ သူ႕ကိုေမြးျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ႕ဖခင္က သူ႕မိခင္ကို ပစ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈကိုေတာ့ ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ မၾကာခဏ ဆိုသလိုလည္း သူ႕ဖခင္က သူ႕ကို လာေတြ႕ေလ့လည္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မာေလ့ ကေလးဘ၀ဟာ မိစံုဖစံုနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

၁၉၅၀ ၀န္းက်င္မွာ ဂ်ေမကာမွာ အလုပ္ေတြ ရွားပါးေနေတာ့ သူ႕မိခင္က ျမိဳ႕ၾကီးျဖစ္တဲ့ Trenchtown (West Kingston) ကိုတက္ျပီး အလုပ္သြားရွာေတာ့ မာေလ ခမ်ာလည္း အေမ့ ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲလိုနဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီးမွာ သူႏွစ္သက္တဲ့ ဂီတနဲ႕ ထိေတြ႕ခြင့္ ရသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ Trenchtown မွာေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ Neville Livingstone နဲ႕အတူ ဂ်ေမကာရဲ႕ နံမည္ေက်ာ္ ေပါ့ပ္အဆိုေတာ္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ Joe Higgs က ပို႕ခ်တဲ့ ဂီတ သင္တန္းေတြကို တက္ေရာက္ ေလ့လာ ဆည္းပူးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ကာရစ္ဘီယန္ ကၽြန္းစုေတြမွာ ဂ်ေမကန္ ဂီတက စတင္ ထင္ရွားလာေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ၊ Ska ဂီတပုံစံကို စတင္ တီထြင္လာတာနဲ႕အတူ ဂ်ေမကန္ ဂီတဟာလည္း တိုးတက္ၾကီးထြားလာေနတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ၊ တဆက္ထဲမွာပဲ ေန႕စဥ္ဘ၀ေတြရဲ႕ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္မႈေတြကေန ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ဖို႕အတြက္ ဂ်ေမကန္ လူငယ္ေတြမွာ ေနရာ တေနရာပဲ ရွိေနပါတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ဂီတပါပဲ၊ ဒီလိုနဲ႕ မာေလဟာ အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္မွာ Kingston ပ်ံက်ရပ္ကြက္က သူ႕ေနအိမ္ကို အျပီး ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ အသက္ ၁၇ ႏွစ္မွာ သူ႕ရဲ႕ ပထမဆံုး Single ဓါတ္ျပားသီခ်င္းျဖစ္တဲ့ "Judge Not" ကို ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။



Don't you look at me so smug
And say I'm going bad.
Who are you to judge me
And the life that I live?
I know that I'm not perfect
And that I don't claim to be.
So before you point your fingers,
Be sure your hands are clean.

Judge not
Before you judge yourself.
Judge not
If you're not ready for judgement. Woah oh oh!

The road of life is rocking
And you may stumble too.
So while you talk about me,
Someone else is judging you.

Judge not
Before you judge yourself.
Judge not
If you're not ready for judgement. Woah oh oh!

The road of life is rocky
And you may stumble too.
So while you talk about me
Someone else is judging you,
Someone else is judging you,
Someone else is judging you,
Someone else is judging you,
Someone else is judging you.

အဲဒီဓါတ္ျပားကို ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ Leslie Kong နဲ႕ မာေလကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူက အသက္္ ၁၄ ႏွစ္သားမွာကတည္းက ဟစ္ျဖစ္တဲ့ သီခ်င္း ေတြနဲ႕ အဆိုေတာ္ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ Jimmy Cliff ပါ။ ၁၉၆၃ မွာ မာေလဟာ သူ႕ဆရာၾကီးျဖစ္တဲ့ Joe Higgs ရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ အဆိုသမား ၅ ေယာက္ (သူရယ္၊ Peter Tosh, Bunny Livingstone, Junior Braitwaite နဲ႕ Beverly Kelso) နဲ႕ စုစည္းထားတဲ့ "the Wailing Wailers" ကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၄ မွာ ဂ်ေမကာမွာ ဟစ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ "Simmer Down" ဟာ သူတို႕ရဲ႕ ပထမဆံုး Single ဓါတ္ျပားျဖစ္ပါတယ္။



Simmer down, you lickin' too hot, so
Simmer down, soon you'll get dropped, so
Simmer down, can you hear what I say
Simmer down, that why won't you, why won't you, why won't you simmer down
Simmer down.
Long time people dem used to say
What sweet nanny goat a go run him belly, so
Simmer down, oh control your temper
Simmer down, for the battle will be hotter
Simmer down, can you hear what I say
Simmer down, oh that I'm a leaving you today
Simmer down.

Simmer down, oh you hear what I say
Simmer down, a that I'm leaving you today
Simmer down, can you hear what I say
Simmer down.

Chicken Mary, hawk de near and when him de near, you must beware, so
Simmer down, oh control your temper
Simmer down, for the battle will be hotter
Simmer down, and you won't get no supper
Simmer down, and you know you bound to suffer
Simmer down, simmer, simmer, simmer right down
Simmer down, like you never did before
Simmer down, oh, oh, oh
Simmer down, can you hear what I say
Simmer down, you lickin' too hot so
Simmer down, and you know soon you'll get dropped, so
Simmer down, why won't you simmer, simmer down
Simmer down, simmer down, simmer down
Simmer down, simmer, simmer down
Simmer down, oh simmer, simmer down
Simmer down, like you never did before...

ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့သူကေတာ့ Coxsone Dodd ပါ။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ဟစ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ "Love and Affection" "It Hurts To Be Alone" "Rule The Roadie" အပါအ၀င္ Dodd ရဲ႕ Studio One ကေန ေနာက္ထပ္ ၃ ႏွစ္ ၾကာတဲ့အထိ Coxsone တံဆိပ္ေအာက္မွာ သီခ်င္းေတြ ထုတ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ မာေလဟာ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။ သီခ်င္းေတြ အားလံုးကို သူကပဲ ဒိုင္ခံေရးခဲ့ပါတယ္။

၁၉၆၅ မွာ Braithwaite နဲ႕ Kelso အဖြဲ႕ကေန ထြက္သြားေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ၃ ေယာက္ (ေဘာ့ဘ္ရယ္၊ Tosh နဲ႕ Livingstone)နဲ႕ပဲ အဖြဲ႕ကို Trio အေနနဲ႕ ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ "Rude Boy" တပုဒ္ကလြဲလို႕ ေစ်းကြက္မွာေရာ ပရိတ္သတ္ကပါ အားမေပးၾကေတာ့ ၁၉၆၆ မွာ အဖြဲ႕ကို ဖ်က္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၀ ရက္မွာ မာေလဟာ သူ႕ခ်စ္သူ Rita Anderson နဲ႕ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ မာေလဟာ ၁၉၆၃ ထဲက သူ႕အေမ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့တဲ့ Delware ျပည္နယ္က Newark ျမိဳ႕ကေလးကို လိုက္သြားခဲ့ျပီး သူ႕ ဂီတအလုပ္ေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ႕ေငြကို စုေဆာင္းဖို႕ စက္ရံုတရံုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ မာေလဟာ ဂ်ေမကာကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူျပန္ေရာက္သြားေတာ့ the Wailers ကို ျပန္စုစည္းျပီး သီခ်င္းေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈကေတာ့ မရွိသေလာက္ပါပဲ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

မ်က္ေျဖလကၤာ

`ေအးခ်မ္းတဲ့ တခြက္`ပဲ
ေပးပါလို႕
ငါ ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
ရခဲ့တာကေတာ့
`ျပာ`သက္သက္----

`ေန႕`ေတြက
`ည`ျဖစ္၊
`ည`ေတြက
`ႏြံ`ျဖစ္
နစ္ျပီးရင္း နစ္ေနပါ့လား။

မီးသီးအကၽြမ္းတခုလို ဘ၀မွာ
`လ`ဆိုလို႕
ပိုးစာတမွ်င္မွ်
မျမင္ရေလ။

ညီမေလးေရ
ငါ့မ်က္ရည္ေတြကို ငါ့ဘာသာငါ ကဲ့
၀ိုင္ခြက္ထဲ ထည့္ေသာက္ခဲ့တယ္။

ဘာမွ မရွိတဲ့ဘ၀မွာ
ျမည္းစရာဆိုလို႕
ေ၀ဒနာေတြပဲ ရွိပါတယ္ကြယ္။

နင့္ကို ငါ အျမည္းမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။

ေဆးေက်ာေလ
ပိုေပေရေလ ျဖစ္ေနတဲ႕ ပန္းကန္တခ်ပ္ဟာ
ငါ့ရင္ဘတ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္
နင္ ခြဲေျခပစ္လိုက္ပါေတာ့။

(ေဆာင္းလြမ္းေန)

Fair Warning ရဲ႕ Long Gone

ဒီသီခ်င္းကေတာ့ ေလးျဖဴဆိုထားတဲ့ အလြမ္းမ်ားရဲ႕ Original ပါ။ Fair Warning ရဲ႕ Long Gone ပါ။ YouTube မွာ ေတြ႕တာနဲ႕ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။



There ain't my land in this city lights..
It's bringin' back your face sometims....
Memories of the thousand nights long gone.....
And there's a feelin' I go by...
I still can see your shinin' eyes..
I can feel my heart's still holdin' on..

We didn't need warnin'..
When we found that love was gone..
We never found the reason..
But that time we buy..
And time's never wrong...
babe.....

Wherever we go..whatever we find..
We never made it till the mornin'..
Whatever we do...we cannot deny......
Believin' in love would've ever strong...
Long gone........

..Now it's gone....
And we find ourselves free world..
The road...the land......
As we're wishin' back the time..........Ooo..Long gone....;

ေဘာ့ဘ္မာေလရဲ႕ ဂ်ဲင္မင္း

ဒီေန႕ေတာ့ ဘာရယ္လို႕ မဟုတ္ က်ေနာ္ ၾကိဳက္တဲ့ ေဘာ့ဘ္မာေလရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ Jammin' ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဒီမွာ တခ်ိဳ႕ မသိေသးတဲ့သူေတြကို ရွင္းျပခ်င္တာက သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ jammning (jam or jam session) ဆိုတာက informal or freestyle performance by a group of rock or jazz musicians ပါ။ ဆိုလိုတာကေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္း မဟုတ္ပဲ Rock သို႕မဟုတ္ Jazz ဂီတသမားေတြ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ တီးခတ္ၾကတာကို ေျပာတာပါ။ ၾကိဳတင္ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ မရွိပဲ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ တီးခတ္ၾကတာမ်ိဳးပါ။ ကိုယ့္ အစြမ္းရွိသမွ်ကိုလည္း ျပေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေခတ္မွာေတာ့ jam ဆိုတာက Rock နဲ႕ Jazz အ၀န္းအ၀ိုင္းမွာတင္ မကေတာ့ပါဘူး။ ဂီတပံုစံအားလံုးမွာ အက်ံဳး၀င္ေနပါျပီ။

အဲဒီ jam ဆိုတဲ့ စကားလံုးက Jazz ေလာက-က လာတာပါ။ Jazz After Midnight ရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးစကားလံုး ၃ ခုကို ေပါင္းထားတာပါ။ ဟုိးတုန္းက Jazz bar ေတြမွာ ပံုမွန္ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတီးၾကျပီး ညသန္းေခါင္ ေက်ာ္လာျပီဆိုရင္ မူးတဲ့လူေတြလည္း မူးကုန္ျပီ။ ျပန္တဲ့လူေတြလည္း ျပန္ကုန္ျပီ။ အတီးသမားေတြကေတာ့ ေနာက္ဆံုးပိတ္အေနနဲ႕ေရာ practice လုပ္တဲ့အေနနဲ႕ေရာ အေပ်ာ္အေနနဲ႕ေရာ အစီအစဥ္မွာ မပါတဲ့ တီးခတ္မႈတခုနဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ အတီးသမားေတြ အားလံုး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ၾကီး တီးမႈတ္ၾကေလရဲ႕။ အဲဒါကို Jazz After Midnight လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ အတိုေကာက္ ေျပာေတာ့ Jam ေပါ့။

(ဒီသီခ်င္းမွာေတြ႕ရတဲ့ Jah ကေတာ့ ေယဟိုဗာ-Jehovah ဆိုတဲ့ ဘုရားရဲ႕အမည္ အတိုေကာက္ပါ။ ဟာေလလုယ- Hallelujah ရဲ႕ အဆံုးက Jah ပါ။ Mount Zion ကေတာ့ အစၥေရးႏိုင္ငံ ေဂ်ရုဆလင္ျမိဳ႕ေဘးက က်မ္းစာမွာ ပါတဲ့ ဇိအုန္ေတာင္ေပါ့။)

က်ေနာ့္တဦးတည္းအေနနဲ႕ ေျပာရရင္ေတာ့ ေဘာ့ဘ္မာေလရဲ႕ ဂ်ဲင္မင္းက လြတ္လပ္မႈ (သို႕မဟုတ္) လြတ္ေျမာက္မႈကို သေကၤတျပဳ (Symbolize) ထားတယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။ စာသား (Lyrics)ေတြကို ဖတ္ၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ။

ေျပာရရင္ က်ေနာ္လည္း jamming ခ်စ္သူတေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ ဘ၀ထဲမွာေတာ့ jam session ေတြ သိပ္မရွိပါဘူးေလ။



Ooh, yeah! All right!
We're jammin':
I wanna jam it wid you.
We're jammin', jammin',
And I hope you like jammin', too.

Ain't no rules, ain't no vow, we can do it anyhow:
I'n 'I will see you through,
'Cos everyday we pay the price with a little sacrifice,
Jammin' till the jam is through.

We're jammin' -
To think that jammin' was a thing of the past;
We're jammin',
And I hope this jam is gonna last.

No bullet can stop us now, we neither beg nor we won't bow;
Neither can be bought nor sold.
We all defend the right; Jah - Jah children must unite:
Your life is worth much more than gold.

We're jammin' (jammin', jammin', jammin')
And we're jammin' in the name of the Lord;
We're jammin' (jammin', jammin', jammin'),
We're jammin' right straight from Yah.

Yeh! Holy Mount Zion;
Holy Mount Zion:
Jah sitteth in Mount Zion
And rules all creation.

Yeah, we're - we're jammin' (wotcha-wa),
Wotcha-wa-wa-wa, we're jammin' (wotcha-wa),
See, I wanna jam it wid you
We're jammin' (jammin', jammin', jammin')
I'm jammed: I hope you're jammin', too.

Jam's about my pride and truth I cannot hide
To keep you satisfied.
True love that now exist is the love I can't resist,
So jam by my side.

We're Jammin' (jammin', jammin', jammin'), yeah-eah-eah!
I wanna jam it wid you.
We're jammin', we're jammin', we're jammin', we're jammin',
We're jammin', we're jammin', we're jammin', we're jammin';
Hope you like jammin', too.
We're jammin', we're jammin' (jammin'),
We're jammin', we're jammin' (jammin').
I wanna (I wanna jam it wid you) - I wanna -
I wanna jam wid you now.
Jammin', jammin' (hope you like jammin' too).
Eh-eh! I hope you like jammin', I hope you like jammin',
'Cause (I wanna jam it wid you). I wanna ... wid you.
I like - I hope you - I hope you like jammin', too.
I wanna jam it;
I wanna jam it.

သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ(၄)

ဆက္ မေရးျဖစ္တာ ၾကာေနျပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ ဒိုင္ယာရီကို (၄၆)ၾကိမ္ေျမာက္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ အထိမ္းအမွတ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ဆက္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ့္ကို တြန္းအားတခုေပးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္၀ိညာဥ္ကို ေရးသားခဲ့တဲ့ မေကသြယ္ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
-----
သည္လိုနဲ႕ သူ႕ အေဒၚ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႕ သူငယ္တန္း မေနခင္ကပင္ သူ စာေတြ ဖတ္တတ္ေနႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႕ လက္ေရးေတြကလည္း ၀ိုင္းစက္လို႕ပင္။ သူ႕ အကိုၾကီးရဲ႕ သူငယ္တန္းစာအုပ္ေတြက သူ႕အတြက္ လက္ေတြ႕ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းၾကီး ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူငယ္တန္းကို သူ တက္ရေတာ့ အတန္းပိုင္ ဆရာမကပင္ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ သူက သူငယ္တန္းစာေတြကို အစအဆံုး အလြတ္ ျပန္အံႏိုင္ေနခဲ့သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ ေထာင္တြင္းမွ သူ႕အေမ ေရးပို႕ေပးေသာ စာမ်ားနဲ႕ ကဗ်ာမ်ားကို သူ ဖတ္ရႈ နားလည္ႏိုင္ေနေလေတာ့သည္။

ေဖေဖက `ေန`
ေမေမက `လ`
`ၾကယ္`ကေလးလို လက္ကာပ
သား လူေခ်ာလွ - ဆိုသည့္ အေမ့ ကဗ်ာကေတာ့ ရြတ္ဖတ္လို႕လည္း ေကာင္းေနေလေတာ့ သူ႕ ကေလးဘ၀မွာ အျမဲတမ္း ရြတ္ဖတ္ ေနေနမိသည့္ ကဗ်ာ တပုဒ္လည္း ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ - ေႏွာင္အိမ္တြင္းမွ ကဗ်ာမ်ား- ဟု အေမက အမည္ေပးထားေသာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွ အေမေရးပို႕ေပးသည့္ ကဗ်ာမ်ားကို သူ အခါအခြင့္ သင့္သလို ဖတ္ရႈေနရေလသည္။ ဒါေပသည့္ ကေလးဆိုေတာ့လည္း အကုန္လံုးကို သူ နားမလည္ပါ။ သူနားလည္သည္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြမွာ အေမဆုိလိုတာက...
- သံတံခါးေတြ၊ အုတ္ရိုးေတြ။ သံဆူးၾကိဳးေတြကို ေက်ာ္လႊားျပီး သားကေလးေတြရွိရာကို ေျပးလာခ်င္သည္။ တကယ္တမ္းကေတာ့ လာလို႕မရ။ စိတ္ကပဲ လာလို႕ရသည္။ သည္ေတာ့ အေမက ငွက္ကေလးတေကာင္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဒါမွလည္း သည္အတားအဆီးေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။

သည္လိုနဲ႕ တႏွစ္ျပီးတႏွစ္ ရာသီေတြ သစ္သစ္လာခဲ့သလို သူ႕ ဦးေႏွာက္ေတြလည္း ရင့္ရင့္လာခဲ့ေလသည္။ တေန႕မွာ သူ႕မိခင္၏ေမာင္ အၾကီးဆံုးျဖစ္ေသာ သူ႕ဒုတိယဦးေလးကို သူေမးမိသည္။
- ေမေမ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ ထြဋ္ထြဋ္။
သူ႕ဦးေလးက ျပန္ေျဖသည့္ အေျဖကို အဲသည္တုန္းက သူ ဘ၀င္မက်မိသည္မွာေတာ့ အမွန္ပါေပ။
- ျပန္လာေတာ့မွာပါ သားရယ္။ သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေန႕လဲေတာ့ ဦးဦးလည္း မသိဘူး။ တေန႕ေန႕ေပါ့ သားရယ္။
သည္လိုနဲ႕ အေမ့စာေတြထဲမွာလည္း သူ ဖတ္ေနရသည္။
- သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး သားတို႕ေရ ေမေမ ျပန္လာေတာ့မယ္ သိလား။ ေမေမ ျပန္လာရင္ သားတို႕ဖို႕ မုန္႕ေတြ အမ်ားၾကီး ၀ယ္လာခဲ့မယ္ေနာ္။ ဖိုးဖိုး၊ ဖြားဖြားနဲ႕ မူမူတို႕၊ ယုယုတို႕ စကားကို နားေထာင္ၾက ဟုတ္လား-
ဆိုသည့္ အေမ့စာ တေစာင္ကို ဖတ္ခဲ့ရျပီးသည့္ေနာက္မွာ သတိရတိုင္း အေမ့ကို သူ ေမွ်ာ္ေနမိခဲ့သည္။

ကေလးဆိုေတာ့လည္း ေဆာ့ကစားရင္း အားလံုးကို ေမ့သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိေလသည္ေပါ့။ သို႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္း တခုခုေၾကာင့္ (ဥပမာ- အေမဆိုေနက် - နီးဖို႕ရာဆိုရင္ ၀ါဆိုေတာင္မွ ျပာသို နားတြင္ ထားလိုက္ခ်င္- ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို အမွတ္တမ့ဲနဲဲ႕ ေရဒီယိုက လာေနတာကို သူ ၾကားလိုက္ရရင္) အေမ့ကို သူ တအားလြမ္းရသည့္ အခ်ိန္အခါမ်ား ရွိေလသည္။ ထိုအခါ ကေလးေပမင့္ သူ အူေတြ လိပ္လိပ္တက္လာတာကိုလည္း သူ ယေန႕ထက္ထိ ခံစားေနရေသးသည္။
- အို- ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ ျပန္လာေတာ့မွာပါေလ။
ဒီလိုပဲ သူ႕ဘာသာသူ ေျဖသိမ့္ေနေလသည္။

တေန႕သားေတာ့ (သူ႕စိတ္ထင္ ၁၉၇၀ ျဖစ္မည္။ တကယ္ကေတာ့ တညသား ျဖစ္ပါသည္) အေမ တကယ္ကိုပင္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ အေမ့ကို ေခၚသြားသူမ်ားက ေခၚသြားတုန္းက သူရဲေဘာေၾကာင္စြာ ေခၚသြားခဲ့သလိုပင္ ျပန္ပို႕ ေတာ့လည္း သူရဲေဘာ ေၾကာင္စြာ ညဖက္ၾကီးမွ ျပန္ပို႕ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပသည့္ အေမေျပာခဲ့သလို သူတို႕အတြက္ မုန္႕ေတြ ပါမလာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မုန္႕ေတြထက္ အေမ့ကို သူ အလိုခ်င္ဆံုး မဟုတ္လား။ မုန္႕ေတြကိုလည္း သူ သတိမရပါ။ အေမ့ကိုသာ တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ၾကီး ဖက္ထားရင္း သူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ေလ။ ညတိုင္း အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ပံုေျပာေပးရသည့္ သူ႕ အေဒၚႏွစ္ေယာက္ကိုပင္ သူ သတိမရေတာ့ပါ။ ထိုေန႕က သူ႕ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုး ေန႕တေန႕ ျဖစ္ခဲ့သည္ေလ။ ေပ်ာ္လြန္းလို႕ အေမ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ေန႕က သူ ငိုသလား အေမ ငိုသလား ဆိုသည္ကိုပင္ သူ မမွတ္မိေတာ့ေခ်။

ေနာက္တေန႕ သူ ေက်ာင္းသြားေတာ့ ေတြ႕သမွ် သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို သူ ၾကြားေနမိေလသည္။
- မေန႕ညက ငါ့အေမ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္ သိလား။
သူ႕မ်က္ႏွာက ျပံဳးျပံဳးၾကီးလည္း ျဖစ္ေနေလသည္။ ဒါေပသည့္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သိပ္နားလည္ၾကဟန္ မတူပါ။ တေယာက္က သူ႕ကို ေမးေလသည္။
- မင္းအေမက ဘယ္သြားေနလို႕လဲ။
သူ႕ အေျဖကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ပါသည္။
- သိဘူးကြ။
တခါတခါ သူကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ပါေပ။
အတန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူ႕ဆရာမ စားပြဲနားကိုသြားရင္း
- မဂၤလာပါဆရာမ။ သားေမေမ မေန႕ညက ျပန္ေရာက္လာတယ္ သိလား။
ဆရာမကေတာ့ သူ႕မိသားစု အေၾကာင္းကို သိထားေလသည္လား မသိဘူးလားေတာ့ သူလည္း မသိပါ။ ဒါေပသည့္
- ဟုတ္လား သား။ အခု သား သိပ္ေပ်ာ္သြားျပီေပါ့ ဟုတ္လား -
ဆိုသည့္ ဆရာမ၏ စကားေလး တခြန္းနဲ႕ပင္ သည္ဆရာမကို သူ သိပ္ခ်စ္သြားသည္ေလ။
- ေၾသာ္ ဆရာမက ငါ့ကို နားလည္သားပဲေနာ္။
ဆရာမနံမည္ ေဒၚတင္တင္-ဆိုသည္ကို သူ႕ အသည္းထဲမွာ စြဲသြားေတာ့ေလသည္။ သူ႕ ပထမတန္း အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေဒၚတင္တင္။ ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူကပဲ ေမးေမး Who is your favorite teacher? ဆိုလ်င္ - ေဒၚတင္တင္ ပါေပ။

-----

အေမ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာကတည္းက အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ အေမ့နားမွာပဲ သူ ကပ္ေနခဲ့သည္။ သည္လိုနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ စာအုပ္ဘီရိုေတြ ထားသည့္ အခန္းမွာ အေမ ပစၥည္းေတြ ရွင္းေနတာ သူေတြ႕ ရေလသည္။ စာအုပ္ေတြ၊ စာရြက္ေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြ၊ ေနာက္ ရင္ထိုးတံဆိပ္ေလးေတြ၊ အိုး-ပစၥည္းအမ်ိဳးစံုပါပဲ။ သူလည္း စိတ္၀င္စားမိသြားျပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ေလသည္။ သည္မွာ သူ ပထမဆံုး စိတ္၀င္စားသြားသည္က ရင္ထိုးတံဆိပ္ေလးတခု။
- မာမာ ဒါဘာလဲ ဟင္...။
တံဆိပ္ကေလးက ေရႊေရာင္ေလးလက္ေနသည္။ ကမၻာလံုးပံုလည္း ပါသည္။ စာအုပ္တခုပံုလည္းပါသည္။ (ဒါေပသည့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေသးစိပ္ သူ မမွတ္မိေတာ့။ ႏွစ္ေတြက ၄၀ နီးပါးရွိေနျပီ မဟုတ္လား။)
- အဲဒါ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတံဆိပ္ သားရဲ႕။
အေမ့ အေျဖကိုလည္း သူ နားမလည္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာ-ကိုလည္း သူမသိ။ သမဂၢ-ကိုလည္း သူ မသိေခ်။ ဒါနဲ႕ တံဆိပ္ေလးကို လက္က သူ ခ်လိုက္ျပီး ေနာက္ထပ္ သူ စိတ္၀င္စားမိသည့္ စာရြက္တခုကို သူ ေကာက္ကိုင္လိုက္မိသည္။ စာရြက္ေပမယ့္ ရိုးရိုးစာရြက္ မဟုတ္၊ အျဖဴေရာင္ကတၳဴျပားတခုျဖစ္ျပီး ေဘာင္တခုလံုးမွာ ေရႊေရာင္ ေဖာင္းၾကြ ကႏုတ္ေတြ ခတ္ထားေလသည္။ စာရြက္ေပၚက စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ အေဖ့နံမည္နဲ႕ အေမ့နံမည္ကို သူေတြ႕ရေလသည္။
- မာမာ ဒါက ဘာလဲ ဟင္။
- ဒါ သားေဖေဖနဲ႕ ေမေမ့ လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္ေလ သားရဲ႕။
လက္ထပ္တာကိုေရာ စာခ်ဳပ္-ဆိုတာကိုေရာ ထို အခ်ိန္က သူ မသိေသးပါ။ သူ သိတာကေတာ့
- အေဖက အိမ္မွာလည္း မရွိဘူး။
သည္မွာ အေမ့ကို ေမးဖို႕ သူ သတိရသြားေလသည္။
-ဒါနဲ႕ ေဖေဖက ဘယ္မွာလဲ မာမာ။ သားလည္း တခါမွ မေတြ႕ ရဘူး။
သည္ေမးခြန္းေနာက္မွာေတာ့ အေမက သူ ရွင္းေနသည့္ ပစၥည္းပံုထဲမွ ဓါတ္ပံု တထပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္း -
- ဒီမွာ သား ေဖေဖ ဓါတ္ပံုေတြရွိတယ္။
အေမေပးလာသည့္ ဓါတ္ပံုမ်ားကို လွမ္းယူရင္းက အေမ့ကို သူထပ္ေမးလိုက္ျပန္သည္။
- ေဖေဖက အခု ဘယ္မွာလဲ မာမာ။
- တေနရာရာမွာေပါ့ သားရယ္။ ဒီကေန ဟိုးအေ၀းၾကီး တေနရာရာမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သားတို႕ကို သူက သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။
အေမ့စကားကို သူ နားလည္သလိုလို နားမလည္သလိုလို ျဖစ္ေနေလသည္။ ဒါကို အေမက သိဟန္တူသည္။
- ဒီမွာ ၾကည့္၊ သား ေဖေဖ့ပံုေတြ။
ေျပာရင္း အေမက ဓါတ္ပံုတခု ဆြဲယူလာျပသည္။ ဓါတ္ပံုထဲမွာက ခြပ္ေဒါင္း အလံတခုနဲ႕အတူ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႕ လူရြယ္တအုပ္ လက္သီးလက္ေမာင္းေတြဆန္႕တန္းျပီး ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္ကို သူေတြ႕ရသည္။
- ေဖေဖက ဘယ္မွာလဲ ဟင္။
- ဒီမွာ သားရဲ႕။
အေမ ေထာက္ျပသည့္ ကတံုးဆံေတာက္နဲ႕ လူတေယာက္ရဲ႕ ပံုကို ၾကည့္ရင္း -
- ေအာ္ ဒါ ငါ့အေဖပဲ- လို႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိေသာ္လည္း သူ ဆက္ေတြးျဖစ္ေနမိသည္က
- အေဖနဲ႕ သည္လူေတြက ဘာျဖစ္လို႕ ေအာ္ေနၾကတာလဲ။
- ေဖေဖနဲ႕ ဒီလူေတြက ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ မာမာ၊ ဘာျဖစ္လို႕ သူတို႕ ေအာ္ေနၾကတာလဲ။
- ေအာ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး သားရဲ႕ ဆႏၵျပရင္း ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ တိုင္ေနၾကတာ။
- အား ေမးေလ ရႈပ္ေလ ျဖစ္လာျပီ-ဟု
သူ ေတြးေနမိသည္။
- ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ေၾကြးေၾကာ္သံဆိုတာ ဘာလဲ။
သည္လိုနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ မဆံုးႏိုင္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို အေမက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖဆိုရင္း ေန႕တိုင္းနီးပါး သမိုင္းတခု၏ ၾကိဳးထံုးမ်ားကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႕ကို ျဖည္ျပခဲ့ေလသည္။ ဓါတ္ပံုေတြကလည္း အေထာက္အကူ ျပဳေနေတာ့ - ဒါက ဦးဗေဆြေလး၊ ဒါက ဦးဘေကာင္း၊ ဒါက ဦးေအာင္သိမ္းႏိုင္၊ ဒါက ဦးလွၾကည္၊ ဒါက ေဖေဖ၊ ဒါက ေမေမ၊ ဒါက ဦးတင္ေမာင္၀င္း၊ ဒါက ဦးညိဳ၀င္း - စသည္ျဖင့္ ဓါတ္ပံုေတြကတဆင့္ လူေတြအားလံုးကို သူ ရင္းႏွီးေနခဲ့ေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ ဆဲဗဲင္းဂ်ဴလိုင္၊ ဗကသ၊ တကသ၊ တပ္ဦး၊ ဒီအက္စ္အို၊ သမဂၢ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံ၊ အိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ စိန္ပန္းျပာ၊ မႏၱေလးေဆာင္၊ စစ္အစိုးရ၊ အၾကမ္းဖက္ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းမႈ၊ ယူနီယံအေဆာက္အဦး၊ ဗံုးခြဲမႈ၊ ရာေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈ။ သူ႕ရင္ထဲမွာ အုပ္ခ်ပ္ေတြ တထပ္ျပီးတထပ္ စီထပ္ထားေသာ အေဆာက္အအံုတခုက ျဖစ္တည္ လာခဲ့ေလေတာ့သည္။

သမိုင္းေတြကို ျပန္ေျပာျပေနခ်ိန္မွာေတာ့ အေမက သူ႕မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ေခ်။ အေ၀းတေနရာဆီကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ေျပာေနေလ့ ရွိသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ရဲ႕ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႕မွာ သမဂၢ အေဆာက္အဦးမွာ က်င္းပဖို႕ စီစဥ္ထားတဲ့ အေဖနဲ႕အေမ့ရဲ႕ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲ၊ သမဂၢရံုး အေပၚထပ္မွာ အေဖနဲ႕အေမ့အတြက္ စုပံုထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြရဲ႕ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ ပစၥည္းေတြ၊ အခမ္းအနားမွာ ေျပာဖို႕ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႕အေမ့ရဲ႕ စကား။ အားလံုးဟာ ဆဲဗဲင္းဂ်ဴလိုင္ အေရးေတာ္ပံုၾကီးကို အၾကမ္းဖက္ ပစ္ခတ္ျဖိဳခြင္းခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ရူးသြပ္မိုက္မဲတဲ့ အာဃာတနဲ႕ ေဖါက္ခြဲ ဖ်က္ဆီး ပစ္လိုက္တဲ့ ယူနီယံအေဆာက္အဦးနဲ႕အတူ တစစီ ျဖစ္သြားရပံုေတြ။

သည္လိုနဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးအစမွာကတည္းက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ တကြဲတျပားျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမ့ရဲ႕ဘ၀က ၾကမ္းတမ္းလွသည္ကို သူ သိရွိ ခံစားလာခဲ့ရသည္။ ဆဲဗဲင္းဂ်ဴလိုင္တေစၦက သူ႕မိခင္နဲ႕ဖခင္ကို ေျခာက္ခဲ့သလို သူ႕ကိုလည္း ေျခာက္ခဲ့ပါေလသည္။ ၇ ႏွစ္သားမွာ သူ သူပုန္ ျဖစ္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါေပသည့္ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ သူက ငယ္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ သူက စာအုပ္ သူပုန္သာ။

ကမၻာကို ကိုင္လႈပ္ေသာ ထိုဆယ္ရက္၊ သံမဏိ သူရဲေကာင္းမ်ား၊ တရုပ္ျပည္သူ႕ သူရဲေကာင္းမ်ား၊ အလံမလဲစတမ္း - စသည့္ သူ႕အတြက္ ဖတ္ရႈလို႕ ေကာင္းလြန္းလွေသာ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ခဲ့သည့္ သူရဲေကာင္းတို႕၏ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ား။

ေခ်ာအိရဲ႕ -

ေအာင္လံနီ လႊင့္ထူမည္၊
ဇြဲသတၱိနဲ႕ ရဲေသြးနီ၊
ဖက္ဆစ္ ဘီလူး ေခြးရူးဆီ၊
အေသသတ္ၾကဖို႕ ရင္ေကာ့ ခ်ီလာျပီ။
ေသနတ္ကိုဆြဲ တိုက္ခဲ့သည္
အလံမလွဲ ႏိုင္ေအာင္ပဲ ဇြဲနဲ႕ တိုက္ရမည္၊
ေသနတ္မရွိရင္ ဓါးနဲ႕ခုတ္မည္၊
ဓါးမရွိရင္ တုတ္နဲ႕ရိုက္မည္၊
တုတ္ကို ခ်ိဳးရင္ လက္သီးစာ ေၾကြးမည္၊
လက္ကို ခ်ဳပ္ရင္ ေျခနဲ႕ ကန္မည္၊
ေျခေတြျဖတ္လည္း ေခါင္းရွိေသးသည္၊
ေခါင္းနဲ႕ေ၀ွ႕ရမည္၊

- ဆိုေသာ
သူ႕ကို အေမ ဆိုဆိုျပေနသည့္ သီခ်င္းထဲမွ ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ အလံမလွဲစတမ္း စိတ္ဓါတ္မ်ား သူ႕ ေသြးေၾကာေတြထဲ စီး၀င္ လည္ပတ္ေနခဲ့ပါျပီ။

-----

အေ၀းကို ေငးၾကည့္ရင္း သမိုင္းဆက္ထံုးမ်ားအား သူ႕ကို ျဖည္ျပေနေသာ သူ႕မိခင္ကို ေနာက္ေက်ာဖက္မွ သူ အသာ ေပြ႕ဖက္ရင္း -
- မာမာ ေညာင္းေနျပီ။ ေမွာက္ေမွာက္ သား နင္းေပးမယ္။- ဆိုေတာ့
- သားရယ္ အခုေနဆို သား ေဖေဖက မာမာ့ထက္ ပိုေညာင္းေနမွာပါကြယ္။
- ဒါဆို ေဖေဖက ဘယ္မွာလဲ ဟင္။
- သား ေဖေဖကို သား ေတြ႕ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ႏွစ္ခါေတာင္။ တခါက သားနဲ႕ မာမာနဲ႕။ ေနာက္တခါကေတာ့ သားေရာ သားကိုၾကီးပါ ပါတယ္။ သားက ငယ္လြန္းေသးေတာ့ မမွတ္မိေသးတာ။
သည္လိုနဲ႕ အေမက ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာ အေဖ့ကို သူတို႕ သြားေတြ႕ခဲ့ရပံုေတြကို သူ႕ကို ျပန္ေျပာျပေနေလသည္။

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)

- ေအာင္သာငယ္ -

ၾကိဳးျပတ္ဂစ္တာ

ကာရံမွားကဗ်ာတပုဒ္ -
အသက္ရွဴဖို႕ အားမထုတ္ေတာ့ဘူး
ပံုလ်က္သား မူးလဲေနေပါ့
ေဟာ့ဒီ အခန္း ေထာင့္ထဲမွာ ....

မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္
ညည္းဆိုခက္သီခ်င္းတပုဒ္လည္း -
အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ ျဖစ္ေနခဲ့...

မိုးတိမ္
သက္တန္႕နဲ႕
လြပ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေသာငွက္
ေပြ႕ဖက္ျခင္း ဟင္းလင္းျပင္
အိပ္မက္ထဲက သစ္တပင္
အိပ္ယာ၀င္ခက္ခဲလြန္းေသာ ဦးထုပ္တလံုး
အားလံုး အားလံုး
တံုးလံုးပက္လက္
အသက္မဲ့ေန...။

ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕
လႈပ္ခုန္ေနတဲ့ တေနရာ
ငါ့ဘာသာငါ
လွီးျဖတ္ထုတ္ယူခဲ့ရ...

နာ...
က်င္...
လိုက္တာေလ....

ဒီလိုနဲ႕
၀ိဥာဥ္မဲ့အခန္းတခုဟာ
ဂစ္တာတလက္ထဲ
မရဲတရဲ တိုး၀င္သြားေလရဲ႕။

(ေဆာင္းလြမ္းေန)

အလြမ္းမ်ား

ေနညိဳခ်ိန္ရဲ႕ ေလညင္းေလး
သယ္ယူလာတဲ့ အေမွာင္ရဲ႕ည
သတိရမိတယ္ မင္းနဲ႕ ငါ့ အတိတ္ေဟာင္း

အို ပင္လယ္ျပင္မွာ ရိုက္ေသာလိႈင္း
ခံႏိုင္ရည္နဲ႕ ျဖတ္သန္းတိုင္း
ဘ၀ရဲ႕ လိႈင္းဒဏ္ၾကားထဲ တို႕ ေပ်ာ္ခဲ့

ရင္မွာ၀မ္းနည္း ခိုင္မာေနတဲ့ အခ်စ္ပ်က္သုဥ္း
တို႕ ေ၀းမယ့္အေၾကာင္းေတြ မရွိခဲ့
ယံၾကည္ေနရင္းနဲ႕ အေ၀း-- ေ၀းျပီေဟ့---

ဘယ္ဆီကိုေရာက္ေရာက္----
ဘာေတြကို လုပ္လုပ္-----
အေတြးထဲ အျမတမ္း မင္း၀င္ေနတယ္
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ည-----
နာက်င္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း-----
ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ျဖတ္သန္း မရႏိုင္တဲ့
အလြမ္းမ်ား------

ေနညိဳခ်ိန္ေတြ ငါေက်ာခိုင္း
အခ်ိန္နာရီေတြ ငါေမ့လိုက္
တို႕ေရွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းမ်ားလည္း ေပ်ာက္ဆံုး

ဒီရာသီေတြဟာ လည္ပတ္ခဲ့
ဘ၀ရဲ႕ လိႈင္းဒဏ္ေတြ႕ရတိုင္း
အို- မင္းမရွိတဲ့အခါ တမ္းတရင္း ေၾကကြဲ

ရင္မွာ ၀မ္းနည္း ခိုင္မာေနတဲ့ အခ်စ္ပ်က္သုဥ္း
တို႕ ေ၀းမယ့္အေၾကာင္းေတြ မရွိခဲ့
ယံုၾကည္ေနရင္းနဲ႕ အေ၀း----- ေ၀းျပီ ေဟ့ ----

ဘယ္ဆီကိုေရာက္ေရာက္-----
ဘာေတြကို လုပ္လုပ္-----
အေတြးထဲ အျမတမ္း မင္း၀င္ေနတယ္
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ည-----
နာက်င္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း-----
ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ဆက္ျပီး မရဳန္းႏိုင္ေတာ့
ေျပးထြက္ခဲ့
အတူတူေလွ်ာက္ဖူးတဲ့ေနရာမ်ား
မင္းရယ္ တို႕ရယ္
ရင္မွာ ရူးသြပ္တဲ့ ညတိုင္း
အလြမ္းမ်ား-----

Solo

ဘယ္ဆီကို ေရာက္ေရာက္
ဘာေတြကို လုပ္လုပ္
အေတြးထဲ အျမဲတမ္း မင္း၀င္ေနတယ္
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ည
အို--နာက်င္ေနအခ်ိန္တိုင္း
ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ဆက္ျပီး မရုန္းႏိုင္ေတာ့
ေျပးထြက္ခဲ့
အတူတူ ေလွ်ာက္ဖူးတဲ့ေနရာမ်ား
မင္းရယ္ တို႕ရယ္
ရင္မွာ ရူးသြပ္တဲ့ညတိုင္း
အလြမ္းမ်ား-----

အိုး--- အလြမ္းမ်ား

ဂ်စ္ပဆီမိုးတိမ္

ငယ္ငယ္က ခ်ာတိတ္အရြယ္ေက်ာင္းေနတုန္း
လူတကာလို မဟုတ္ဘူး အရမ္းကိုဆိုး
လူလိမၼာေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့
ကဲ--- အခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲ

စာသင္ဖို႕ဆိုတာ စိတ္ေတြပ်က္
ဘီးတဲလ္စ္ သီခ်င္းမ်ား က်က္ေနခဲ့
ကမၻာေက်ာ္ကဗ်ာေတြဖတ္ျပီး အခ်စ္ကိုေတြး
ငါအသည္းကြဲတတ္ျပီေလ

ငါဟာ မတည္ျငိမ္တဲ့ မိုးတိမ္ပဲ
ကေနတဲ့ ဇာတ္လမ္း မွားေနျပီ
ဘယ္လိုေနထိုင္ရမလဲ ဘ၀ဆိုတာ
အိုး---ျပဇာတ္တပုဒ္လိုပဲ

ပီကာဆိုဘ၀ ငါေလရခဲ့ခ်င္ရဲ႕
၀ါရင္ဘီတီလိုပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္
မီလီယံေဒၚလာေတြထက္ အဖိုးတန္တဲ့
စိတ္ကူးေတြ ရွိေနတယ္

ဒါေတြ ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္မလဲ ေဟ့--- အခ်စ္
ေနရာ အခြင့္အေရးေလးပဲ ေပးလိုက္စမ္း
ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ ၾကည့္ေလ
အခ်ိန္နဲ႕ တိုင္းတာမယ္

ငါဟာ မတည္ျငိမ္တဲ့ မိုးတိမ္ပဲ
ငါဟာ ဂ်စ္ပ္ဆီ-ေဟ့ ခရီးႏွင္တယ္
ၾကိဳတင္ကာ ဇာတ္ညႊန္းဖတ္မလာသူ
မင္းသား တေယာက္ လိုပဲ

ငါ့ကို ဘာထင္ထင္ ဘာျဖစ္လဲ
အို-ကြယ္ --- အခ်စ္ေလး ရွိေနတယ္
မီလီယံေဒၚလာေတြထက္ အဖိုးတန္တဲ့
စိတ္ကူးမ်ား ရွိေနတယ္

ဒါေတြ ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္မလဲ ေဟ့--- အခ်စ္
ေနရာ အခြင့္အေရးပဲ ေပးလိုက္စမ္း
ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ ၾကည့္ေလ
အခ်ိန္နဲ႕ တိုင္းတာမယ္

Solo

ဘယ္လို ထင္-ထင္- ျဖစ္တယ္ေလ
ထာ၀စဥ္ မွန္ကန္မယ့္တရား မရွိႏိုင္ပါ
တခ်ပ္ေမွာက္တဲ့ ကစားပြဲမ်ား
အေျဖဟာ ၀ိုင္းသိမ္းေတာ့မွ သိမယ္ေလ-

ငါ ထာ၀စဥ္မတည္ျငိမ္ မိုးတိမ္ပဲ
ဂ်စ္ပ္စီေတြလို မရပ္မနား ခရီးႏွင္တယ္
ဇာမဏီေသြးေတြ အျပည့္နဲ႕ လမ္းေပၚမွာ
ငါေလွ်ာက္ခဲ့မိျပီေလ

ဘ၀က အေျပာင္းၾကီး ေျပာင္းလဲခဲ့
မရည္ရြယ္တာေတြအကုန္လံုးပဲ ျဖစ္လာတယ္
ၾကိဳတင္ကာ ဇာတ္ညႊန္း ဖတ္မလာသူ
ဘ၀ဟာ မင္းသားတေယာက္လိုပဲ

အရာရာဟာ အခ်စ္ေရ႕ မတည္ျငိမ္ဘူး
ငါ ေနထိုင္လာခဲ့ႏွစ္က
မယံုႏိုင္ဘူး
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရသလို
ဘ၀က ဆန္းၾကယ္တယ္