သည္ေန႕မနက္ကေတာ့ ေနသာေနသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေဆာင္းဦးေပါက္၏ ေျမာက္ျပန္ေလက ေအးစက္လြန္းေနေသာ ဓါးသြားပမာ စူးစူးရွရွ... ။ ဓါးႏွင့္ ထိုးအခြဲခံလိုက္ရသလို ေလအေ၀ွ႕မွာ တိုးရွဲလြင့္က်ဲသြားေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ားမွာ မ်က္ေစ့တဆံုး...။ အေရာင္ေျပာင္းျပီးစ အရြက္မ်ားမွာ ညိဳစိမ္းနီ၀ါ... ။ ေလာက မာယာကို အဖ်ားအနားေလး တစံုမွ် ေတြ႕ထိလိုက္မိသလိုမ်ိဳး ေလထဲမွာ ေ၀့၀ဲေျပးသြားေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ား.... ။
ေလာကကို တစံုတရာမွ် တုန္႕ျပန္မေျပာဆိုႏိုင္ေသာ အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္... ေလအေ၀ွ႕မွာ လြင့္စင္ က်ိဳးက်ဲသြားေနေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ားကို သူၾကည့္ေနမိသည္။ သူသည္ပင္ သက္ရွိ ေမပဲလ္ရြက္ တရြက္ေလလား... ။
သူ စီးနင္းရမည့္ ဘတ္စ္ကား လာေနပါျပီ... ။ ရွစ္ဆယ့္တစ္ ေဒၚလာေပးရေသာ တလတာ ဘတ္စ္ကားစီးနင္းခြင့္ လက္မွတ္ကို လက္ထဲမွာ အသင့္ ကိုင္ေဆာင္ထားလိုက္သည္...။ (သူ႕ေရွ႕မွာ ထိုးရပ္လာေသာ ဘတ္စ္ကားကို နိဗၺာန္ယာဥ္အလား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူ တက္ေရာက္ စီးနင္းလိုက္မည္ဟု မထင္ၾကပါႏွင့္...။)
အဆင္းအတက္မ်ားေသာ မွတ္တိုင္ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ လူ ဆယ့္ေလး-ငါးေယာက္ေလာက္ ဆင္းျပီးမွ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႕ သူ တက္ခြင့္ရသည္...။ ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါ-ဆိုေသာ သူ႕ ၀တ္ေက်တမ္းေက် ႏႈတ္ဆက္စကားကို တလတာ ဘတ္စ္ကားစီးခြင့္ လက္မွတ္ကို ေထာင္ျပရင္း ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာကို သူ ေျပာလိုက္သည္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာကလည္း - ေက်းဇူးပါ... ခင္ဗ်ားလည္း ထို႕အတူ ရွိပါေစ-ဟု ျပန္ေျပာသည္... ။
ထို္ေန႕မွာ ေလာကၾကီးသည္ ၀တ္ေက်တမ္းေက်အားျဖင့္ အျပန္အလွန္ လွပေနသည္ဟု သူ မဲ့ျပံဳး ျပံဳးမိေလသည္။
နီးရာ ခံုတခုမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း... သူ႕ အိုင္ဖုန္းကို ဆြဲထုတ္ယူလိုက္သည္...။
Slide to unlock... ဟူေသာ ေျပးလႊားေနေသာ စကားစုေလးတစုကို သူ ျမင္လိုက္သည္... ။
---------------------------------------------------------------------------------
အိမ္-ဟူေသာ စကားလံုးကို ေတြ႕တိုင္း သူ႕ ရင္မွာ မုန္တိုင္းထန္သည္... ။
အိမ္တအိမ္မွာ သူေနခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအိမ္မွာ သူေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထို အိမ္မွာ သူ ၾကာျမင့္စြာ မေနခဲ့ရပါ။ ထိုအိမ္သည္... အေမ့အိမ္ မဟုတ္ပါ။ အဖြား၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အဖိုး၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အဖိုးႏွင့္ အဖြား၏ အိမ္မွာ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ထို႕ေနာက္ ေနာက္ထပ္ အိမ္ တအိမ္မွာ သူေနခဲ့ရသည္။ ထိုအိမ္သည္ အေမ့အိမ္လား... အေဖ့အိမ္လား... မည္သူ႕အိမ္လဲ... သူ မစဥ္းစားရဲပါ...။ ထိုအိမ္ကို အေမ ပိုင္သည္လား...။ အေဖ ပိုင္သည္လား...။ မည္သူ ပိုင္သည္ျဖစ္ေစ... ႏုနယ္ေသာ ကေလးတေယာက္၏ ဦးေႏွာက္ကို အဆိပ္တက္ေစခဲ့ေသာ ထိုအိမ္မွာ မည္သည့္အခါကမွ် သူ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးပါ။
-------------------------------------------------------------------------------
ေသနတ္ တလက္ကို သူ တကယ္ ကိုင္တြယ္ ပစ္ခတ္ခြင့္ရခ်ိန္မွာ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ေလသည္...။ ေသျခင္းတရားသည္ မိမိတို႕ အနီး အနားမွာ အခ်ိန္မေရြး... ။ ေသခ်င္တိုင္း ေသ၍ မရ...။ မေသခ်င္လည္း ေသမည္။ ေသခ်င္ေသာ္လည္း မေသ။
ေသျခင္းတရားသည္... ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလို ဆန္းက်ယ္ေလသည္...။
ေသမွာ ေၾကာက္သူမ်ား မေသၾကေသး...။ ေသမွာ မေၾကာက္သူမ်ား တေယာက္ျပီးတေယာက္ ေသေနရေလသည္။
-------------------------------------------------------------------------------
ဘတ္စ္ကားေပၚမွ သူဆင္းလိုက္ခ်ိ္န္မွာ အိုင္ဖုန္းကို သူဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ည ၈ နာရီ ၃၄ မိနစ္ ရွိေနျပီ... ။
သူ မနက္က အလုပ္သြားခ်ိန္မွာ ေ၀့၀ဲ လြင့္ ပ်ံသြားေနေသာေမပဲလ္ရြက္မ်ားသည္လည္း ေအာ္ရီဂြန္၏ ေဆာင္းဦး မိုးေရစက္မ်ားၾကားမွာ ကတၱရာလမ္းႏွင့္ အနမ္းမ်ားေခၽြေနၾကပံုပင္... ။ အနက္ေရာင္ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ျပားခ်ပ္ေနေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ားကို သူကပဲ သနားေနမိေသးေတာ့သည္... ။
--------------------------------------------------------------------------------
သို႕ေသာ္လည္း ေမပဲလ္ရြက္ေတြ တႏွစ္တခါ အေရာင္ေျပာင္းၾကတာကို သူက သတိရမိသြားေသးသည္။
-------------------------------------------------------------------------------
သူသည္ ေမပဲလ္တရြက္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။
သူသည္ ကစဥ့္ကလ်ား မည္သည့္ အခါအမွ် ျပန္႕က်ဲေနမည္ မဟုတ္။
သို႕ေသာ္လည္း... သူသည္... ........... ......................
atn
