ဟိုးတေလာက ေမာင္တိန္ ဘေလာ့ကို သြားလည္ရင္း သူ႕ရဲ႕ လမ္းဆံုးဆိုတဲ့ ပို႕စ္ တခုကို ဖတ္ရေတာ့ အဲသည္တုန္းက ကိုယ့္စိတ္ထဲ ထင္ျမင္တာေလး တခုကို ကြန္မန္႕ထဲ ေရးခဲ့မိတယ္။ ခုတေလာလည္း ဘာရယ္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ အဲသည္ လမ္းဆံုး ဆိုတာကို စဥ္းစားေနမိတယ္။ စဥ္းစားမိရင္းနဲ႕ က်ေနာ္ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ လမ္းဆံုး ေရာက္သြားခဲ့တဲ့သူေတြ အေၾကာင္းကို ျပန္ျပီး ေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။
လူမွန္းသိတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး မွတ္မွတ္ရရ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာကို ပထမဆံုး ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတာ ကေတာ့ က်ေနာ္ ၃ ႏွစ္သား ေလာက္ကပါ။ အဖြားတို႕ ေဘးအိမ္က လွလွစီ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္က က်ေနာ္ရဲ႕ ကစားေဖာ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႕က ေက်ာင္း မတက္ရေသးတဲ့ ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ ေန႕လည္ ေန႕ခင္းဆို ဟိုဖက္အိမ္ သည္ဖက္အိမ္ ကူးျပီး အတူေဆာ့ေနၾက။ တေန႕ ေတာ့ သူတို႕ အိမ္ကို ေဆာ့ဖို႕ က်ေနာ္ ကူးသြားေတာ့ လွလွစီက - အဖိုး ေသ သြားျပီဟ - တဲ့။ သူ႕အဖိုးက ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသားၾကီးပါ။ က်ေနာ္တို႕က မူစိန္ၾကီးလို႕ ေခၚၾကတယ္။ -ေသသြားျပီ- ဆိုတဲ့ သူ႕စကားကို က်ေနာ္ နားမလည္ပါဘူး။ -ဘာလဲဟ - က်ေနာ္ေမးေတာ့ - လာ ငါျပမယ္ - သူက ေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို သူတို႕ အိမ္ေနာက္က ႏြားတင္းကုပ္ထဲကို ေခၚသြားပါတယ္။ မူစိန္ၾကီးက ႏြားေတြ ေမြးထားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႏြားႏို႕လည္း လိုက္ေရာင္းပါတယ္။ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း သူ႕ ႏြားေတြနဲ႕ အတူ အဲမွာပဲ ကုတင္ တလံုးနဲ႕ အိပ္တာပါ။ တင္းကုပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ - အဲမွာ ၾကည့္ - လွလွစီက ေျပာေတာ့ ကုတင္ ေပၚမွာ အိပ္ေနတဲ့ မူစိန္ၾကီးကို ေတြ႕ပါတယ္။ (က်ေနာ္က အိပ္ေနတယ္ ထင္တာပါ)။ - မူစိန္ၾကီး - ေခၚရင္းနဲ႕ က်ေနာ္က အ၀တ္ျဖဴ ေအာက္က ထြက္ေနတဲ့ သူ႕ေျခေထာက္ ၀ါ၀ါၾကီးကို ကိုင္လႈပ္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေအးစက္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ၾကီးကို ကိုင္မိေတာ့ - အား - ေအးစက္ေနတာပဲ - က်ေနာ္ ေျပာမိေတာ့ - ေသျပီေလဟာ နင္ေခၚလို႕ မရေတာ့ဘူး - လွလွစီက က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ - ေၾသာ... ေသေတာ့ ေခၚလို႕ မရေတာ့ဘူးေပါ့ - အဲလိုပဲ က်ေနာ္ ေတြးမိတာပါ။ အဲသည္ေန႕က က်ေနာ္တို႕ မကစားရပါဘူး။ က်ေနာ္ လည္း အိမ္ဖက္ ျပန္ကူး လာျပီး။ အဖြားကို - အဖြား မူစိန္ၾကီး ေသသြားျပီ - ေျပာေတာ့ - ဟုတ္တယ္သား.. မူစိန္ၾကီးက ညကတည္းက ဆံုးသြားတာ - ေျပာပါတယ္။ - ဆံုးတာက ဘာလဲ အဖြား - က်ေနာ္က ေလရွည္ျပန္ပါတယ္။ - ေသတာကို ေျပာတာေလ - အဖြားက ျပန္ေျပာပါတယ္။ - ဘာလို႕ ေသတာလဲ အဖြား - က်ေနာ္ ေမးေတာ့ - မူစိန္ၾကီးက အသက္ ၾကီးျပီေလသားရဲ႕... ဒါေၾကာင့္ ေသတာေပါ့ - ေျပာေတာ့ - အသက္ၾကီးရင္ ေသေရာလား - က်ေနာ္က ထပ္ေမး ပါတယ္။ ေမးရင္း - ဒါဆို ဖိုးေရာ ဖြားေရာ အသက္ ၾကီးရင္ ေသမွာေပါ့ေနာ္ - က်ေနာ္ ေျပာေတာ့ - ဟယ္.. ဒီေကာင္ေလး ေပါက္ပါက္ရွာရွာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ - အဖိုးက ၀င္ဟန္႕ ပါတယ္။ - မူစိန္ၾကီးကို သား ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕ ေျခေထာက္က ေအးစက္ေနတာပဲ - က်ေနာ္ ေျပာေတာ့ - အာ.. ဒီေကာင္ အေလာင္းကို သြားကိုင္ ခဲ့ျပန္ျပီ ဟုတ္လား ... - ေျပာရင္း အဖိုးရဲ႕ ေဆးတံၾကီးက ေဒါင္ကနဲ က်ေနာ့္ ေခါင္းေပၚ က်လာပါေတာ့တယ္။ - ေနာက္ လူေသ အေလာင္းကို ဘယ္ေတာ့ မွ မကိုင္ရဘူး ၾကားလား... ကေလးက ကေလး ဘာသာ ေနစမ္း - ဆိုတဲ့ အဖိုး စကား အဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္လည္း လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း အိမ္ေရွ႕ဖက္ ေျပးထြက္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲ မွာေတာ့ - ေသျပီ၊ အသက္ၾကီးရင္ ေသေရာ၊ ေသရင္ ေခၚမရေတာ့ဘူး - ဆိုတဲ့ စကားေတြက ပဲ့တင္သံလို တေန႕လံုး ေခါင္းထဲမွာ ျမည္ေနပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲတာေတြကို ေမ့သြား ပါေတာ့တယ္။
ဒုတိယအၾကိမ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာကေတာ့ က်ေနာ္ ပဥၥမတန္းတက္ေနတုန္းကပါ။ က်ေနာ္က ေတာင္ဥကၠလာပ အ.မ.က. (၁၃) ကေန ရန္ကင္း အ.လ.က. (၄)ကို ေျပာင္းတက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ကာစ ဆိုေတာ့ မိုးတြင္းၾကီးပါ။ ဇူလိုင္လကုန္ေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ အတန္းထဲက ေကာင္မေလးတေယာက္ ေသြးလြန္ တုပ္ေကြး ျဖစ္ျပီး ဆံုးသြား ပါတယ္။ မိုးေတြ ရြာေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ တတန္းလံုး အတန္းပိုင္ ဆရာ ဦးလွျမင့္ ဦးေဆာင္ျပီး တာေမြ သခၤ် ိဳင္းကို သြားျပီး အဲသည္ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ အသုဘကို လိုက္ပို႕ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ လိုက္ပို႕ခဲ့ဖူးတဲ့ အသုဘ ျဖစ္သလို၊ သခ်ၤ ိဳင္းဆိုတာကိုလည္း ပထမဆံုး အၾကိမ္ ေတြ႕ ဖူးျခင္း ပါပဲ။ ထို႕အတူ လူသား တေယာက္ရဲ႕ လူ႕ေလာကက ခြဲခြာရျခင္းအတြက္ က်န္ရစ္ခဲ့သူ ေတြရဲ႕ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမႈနဲ႕ ပရိေဒ၀ ေသာကေတြကို ပထမဆံုး အၾကိမ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးကို ေျမမျမဳွပ္ခင္ အေခါင္းဖံုးကို ဖြင့္ျပေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေတြ စပ္စုျပီး အတင္း တိုးေ၀ွ႕ ၾကည့္ၾက ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက မ်က္ေစ့မွိတ္လို႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ပံုပါပဲ။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ျဖဴဖတ္ ေနပါ တယ္။ ႏွာေခါင္းမွာလည္း ေသြးစေတြ စြန္းေနတဲ့ ဂြမ္းစ ၂ ခုကို ထိုးထည့္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕ အေမက အေခါင္းမွာ မ်က္နွာအပ္ျပီး ေအာ္ငိုေနတာပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ က်ေနာ္လည္း ငိုခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ လူအုပ္ထဲက တိုးထြက္ျပီး ဆရာ့ အနားမွာ သြားရပ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာက ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမၾကီး လက္မွတ္ထိုး ေရးေပးလိုက္တဲ့ အမိန္႕စာကို ျပန္ပါတယ္။ - ဤေက်ာင္းႏွင့္ သင္ မဆိုင္ေတာ့၊ ယေန႕မွစ၍ သင္သြားလိုရာသို႕ သြားႏိုင္ျပီ- စသည္ျဖင့္ ဆရာ အမိန္႕စာ ျပန္ေနတာကို ၾကားေနရပါတယ္။ အဲသည္မွာ အဲေက်ာင္းသူနဲ႕ ခံုတတန္းထဲ ထိုင္ၾကတဲ့ ေကာင္မေလး တခိ်ဳ႕လည္း ငိုေနၾက ပါတယ္။ ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။ အားလံုး ကို အိပ္ခိုင္း ထားပါတယ္။ အဲသည္ေန႕က စာ မသင္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာဦးလွျမင့္ ဖတ္ခဲ့တဲ့ အမိန္႕စာ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕အတူ တခံုတည္းထိုင္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား တေယာက္က က်ေနာ့္ထက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က သူ႕ကို - အဲ ေကာင္မေလးကို ဘာလို႕ အမိန္႕စာ ျပန္ရတာလဲ ဟင္... - ေမးမိေတာ့ - မျပန္ရင္ သူက ေက်ာင္းမွာ လာျပီး သရဲေျခာက္ေနမွာေပါ့... ဒါေၾကာင့္ ေမာင္းထုတ္လိုက္တာ... - တဲ့။ - ေသျပီးရင္ အဲလိုပဲ ေမာင္းထုတ္ရလား။ ေသျပီးရင္ သရဲလာ ေျခာက္သလား၊ သရဲေျခာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ - က်ေနာ့္ ဘာသာ ေတြးေနမိေတာ့တာပါပဲ။ ေမာင္းထုတ္ခံရတဲ့ အဲေကာင္မေလးကိုလည္း စိတ္ထဲက သနားေနမိပါေသးတယ္။ အဲသည္ေန႕ ကေတာ့ ေက်ာင္း မဆင္း မခ်င္း - အမိန္႕စာ၊ သြားလိုရာ သြားႏိုင္ျပီ၊ သရဲေျခာက္ - စတဲ့ စကားလံုးေတြက က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲ တ၀ဲလည္လည္ပါပဲ။ အဲဒါအျပင္ - မူစိန္ၾကီးလို အသက္ မၾကီးေသးပဲနဲ႕ ဘာလို႕ သည္ေကာင္မေလးက ေသသြားရတာလဲ - ဆိုတာ ကိုလည္း စဥ္းစားေနမိ ပါေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆင္း ေတာ့လည္း အားလံုးကို ေမ့သြားတာပါပဲေလ။
တတိယအၾကိမ္ ၾကံဳရတာကေတာ့ က်ေနာ္ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာပါ။ က်ေနာ္တို႕ ျခံထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ေနတဲ့ တဲတလံုး ရွိပါတယ္။ တဲနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတဖက္ရဲ႕ လမ္းေဘး ကပ္လ်က္မွာ ထန္းပင္ တပင္ရွိပါတယ္။ အသက္ ၄၀ ေလာက္ ရွိတဲ့ လူၾကီးတေယာက္ ေန႕တိုင္း ထန္းတက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ရက္ေတြဆို သည္လူၾကီး ထန္းတက္တာ၊ ၀ါးက်ည္ေတာက္ေတြနဲ႕ ဆင္းလာတာကို က်ေနာ္တို႕ တဲရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန ေတြ႕ရတတ္ ပါတယ္။ တညေန က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ ထန္းပင္ရင္းမွာ လူေတြ အံုေနတာနဲ႕ ညီအကို ၂ ေယာက္ သြား ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အေဖနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ျခံထဲမွာ အေဆာက္အဦး ျပင္ေဆာက္ေနတဲ့ လက္သမား ဆရာၾကီး အဘဦးလွၾကဴ ကိုပါ လူေတြ ၾကားထဲ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ - ဘာျဖစ္တာလဲ အေဖ - ေမးရင္းနဲ႕ ထန္းပင္ရင္းမွာ ေတာင္ထန္း အရြက္ေတြနဲ႕ အုပ္ထားတဲ့ ထန္းတက္သမားၾကီးရဲ႕ အေလာင္းကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ထန္း တက္ရင္း ထန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်တာပါ။ ဇက္က်ိဳးျပီး လည္ပင္းလိမ္ ေနတာကိုပါ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေသြးေတြလည္း အိုင္ေန တာပါပဲ။ - ရဲကို အေၾကာင္းၾကား ထားတယ္ - ရပ္ကြက္ လူၾကီးတေယာက္ ေျပာတာကို ၾကားရပါတယ္။ ဒါေပသည့္ ေနာက္ေန႕ မနက္ က်ေနာ္ တို႕ ေက်ာင္းသြားတဲ့ အထိ ဘယ္ရဲ တေယာက္မွ မလာပါ။ ဘယ္သူ မွလည္း အေလာင္းကို လာမေကာက္ၾကေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ ထန္းတက္ သမားၾကီးရဲ႕ ညီနဲ႕ ရဲေတြ ညေနဖက္က်မွ အေလာင္း လာယူ သြားတယ္ ေျပာပါတယ္။ သည့္ေနာက္ မွာေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ အိမ္ေရွ႕က လမ္းက သူရဲ အရမ္း ေျခာက္ သတဲ့။ အဲလမ္းက ျဖတ္သြားရင္ ထန္းပင္ ေပၚကေန မဲမဲ မဲမဲနဲ႕ ဆင္းလိုက္ သတဲ့။ တခါတေလ သရဲက ဆင္း မလိုက္ ခ်င္ရင္လည္း ထန္းပင္ေပၚကေန သဲေတြ ျဖဴးခ်သတဲ့ဗ်ား။ နံမည္ ၾကီးေနလိုက္ပံုမ်ား။ က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ၂ ေယာက္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ေျပာေနတဲ့ သရဲကို တခါမွကို မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ က်ေနာ္တို႕က ထန္းပင္နဲ႕ ကပ္လ်က္ ေနေနတာ ဆိုေတာ့ သရဲနဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္ေနလို႕ မေျခာက္တာလဲ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ညေနဖက္ ထမင္း၀ိုင္း မွာေတာ့ အေဖက - သည္လူကြာ အဲေန႕က သူေနမေကာင္းဘူး။ ေခါင္းကိုက္ေနတယ္ေတာင္ ဦးေလး ဦးလွၾကဴနဲ႕ ငါ့ကို ေျပာေနေသးတာ။ ငါတို႕ ေခါင္တိုင္ ထူေနတုန္း ဘုန္း...ဆို အသံၾကီး ၾကားရတာ။ ဦးေလးက လူ ျပဳတ္က်တယ္... လူျပဳတ္က်တယ္ ... ေအာ္ျပီး ေျပးသြား တာ။ ငါတို႕ေရာက္ေတာ့ အသက္ မရွိေတာ့ဘူး။ ပြဲခ်င္းျပီးပဲ။ ဇက္က်ိဳး သြားတာ။ မူးျပီး ျပဳတ္က်တာပဲ ျဖစ္မွာ - ေျပာေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ထမင္း စားေနရင္းနဲ႕ - သည္လူၾကီး ေနမေကာင္းရင္လည္း ထန္း မတက္နဲ႕ ေပါ့။ တရက္ မတက္ရင္ ဘာ ျဖစ္မွာလဲ။ ခုေတာ့ မူးျပီး က်ေသတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ေရာ။ သူသာ အဲေန႕က မတက္ရင္ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး။ အို... သူ႕မွာလည္း တရက္ မတက္ရင္ မိသားစုအတြက္ တရက္စာ ေငြ မရရင္ မျဖစ္လို႕ မတက္ခ်င္ တက္ခ်င္နဲ႕ တက္ရတာ ျဖစ္မွာေပါ့ ... - စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ ေတြးေနမိ ပါေတာ့တယ္။ ဆက္ေတြးမိတာကေတာ့ သည္ ထန္းတက္သမားၾကီးရဲ႕ အျဖစ္ အပ်က္ ကေန တဆင့္ ေသျခင္း တရားကို ေရွာင္လို႕ ရသလား မရဘူးလား အထိပါ ေတြးမိေတာ့တာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိသားစု အတြက္ အသက္နဲ႕ရင္းျပီး ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ကေတာ့ သူ႕ လမ္းဆံုးကို ေစာေစာ စီးစီး ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲေလ။ က်ေနာ့္ တသက္မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ေလးေလး နက္နက္ စဥ္းစားမိတာ ကေတာ့ ေသျခင္း တရားဆိုတာ အသက္ၾကီးမွ မဟုတ္ပဲ ၾကီးငယ္မေရြး အခ်ိန္ ကာလ မေရြး ေရာက္လာတာ ပါလား ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
စတုတၳအၾကိမ္ ၾကံဳရတာကေတာ့ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ႕ အေဖက ေလယာဥ္စက္ျပင္ဆရာပါ။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္း အိမ္ကို သြားရင္ အဲ ဦးေလးကို အိမ္ဦးခန္းမွာ သတင္းစာျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္ တအုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ေနတတ္တာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ ေခ်ာေခ်ာနဲ႕ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ လူၾကီးတဦးပါ။ က်ေနာ္တို႕ကိုလည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံေလ့ ရွိပါတယ္။ တရက္မွာ ေလယာဥ္ စက္ျပင္ဖို႕ အဲဦးေလး ျမစ္ၾကီးနားကို လိုက္သြားရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲသည္မွာပဲ နမိုးနီးယားနဲ႕ ဆံုးတယ္ ဆိုတာ ၾကားရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေလာင္းကို ရန္ကုန္ ျပန္သယ္ လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။သူတို႕ အိမ္မွာ သြားျပီး ကိုယ ္တတ္ႏိုင္တာေတြ ကူညီ ေပးၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ အေဖေသတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပံု တစက္မွ မျပပါဘူး။ ဟီးဟီး ဟားဟားနဲ႕ ေပ်ာ္ေနပါေသးတယ္။ ဖဲ၀ိုင္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးၾကီးကို အေကာက္ေတြ ေကာက္လို႕။ က်ေနာ္တို႕ နားမလည္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူက ေျပာပါတယ္ - ငါ့အေဖက ျမစ္ၾကီးနားမွာ မယားငယ္ရွိတယ္ကြ - တဲ့။ အသုဘခ်တဲ့ ေန႕မွာ သူ႕ အေမက စလို႕ ဘယ္သူမွ မငိုၾကပါ။ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ အထူး အဆန္းပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ သူတို႕ မိသားစု အေရးကိစၥ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာမွ စပ္စု ေမးျမန္းတာ မလုပ္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ - လူတေယာက္ လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ ၀မ္းမနည္းတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတတ္ပါလား - လို႕ စဥ္းစားမိ သြားပါတယ္။ ထို႕အတူ - လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြားသူတေယာက္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ရွင္သန္မႈကို လိုက္လို႕ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမယ့္သူ မရွိတာကိုလည္း ၾကံဳရမွာပဲ- လို႕ ေတြးမိသြားပါေသးတယ္။
(ဆက္ေရးပါမည္)
လူမွန္းသိတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး မွတ္မွတ္ရရ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာကို ပထမဆံုး ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတာ ကေတာ့ က်ေနာ္ ၃ ႏွစ္သား ေလာက္ကပါ။ အဖြားတို႕ ေဘးအိမ္က လွလွစီ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္က က်ေနာ္ရဲ႕ ကစားေဖာ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႕က ေက်ာင္း မတက္ရေသးတဲ့ ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ ေန႕လည္ ေန႕ခင္းဆို ဟိုဖက္အိမ္ သည္ဖက္အိမ္ ကူးျပီး အတူေဆာ့ေနၾက။ တေန႕ ေတာ့ သူတို႕ အိမ္ကို ေဆာ့ဖို႕ က်ေနာ္ ကူးသြားေတာ့ လွလွစီက - အဖိုး ေသ သြားျပီဟ - တဲ့။ သူ႕အဖိုးက ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသားၾကီးပါ။ က်ေနာ္တို႕က မူစိန္ၾကီးလို႕ ေခၚၾကတယ္။ -ေသသြားျပီ- ဆိုတဲ့ သူ႕စကားကို က်ေနာ္ နားမလည္ပါဘူး။ -ဘာလဲဟ - က်ေနာ္ေမးေတာ့ - လာ ငါျပမယ္ - သူက ေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို သူတို႕ အိမ္ေနာက္က ႏြားတင္းကုပ္ထဲကို ေခၚသြားပါတယ္။ မူစိန္ၾကီးက ႏြားေတြ ေမြးထားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႏြားႏို႕လည္း လိုက္ေရာင္းပါတယ္။ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း သူ႕ ႏြားေတြနဲ႕ အတူ အဲမွာပဲ ကုတင္ တလံုးနဲ႕ အိပ္တာပါ။ တင္းကုပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ - အဲမွာ ၾကည့္ - လွလွစီက ေျပာေတာ့ ကုတင္ ေပၚမွာ အိပ္ေနတဲ့ မူစိန္ၾကီးကို ေတြ႕ပါတယ္။ (က်ေနာ္က အိပ္ေနတယ္ ထင္တာပါ)။ - မူစိန္ၾကီး - ေခၚရင္းနဲ႕ က်ေနာ္က အ၀တ္ျဖဴ ေအာက္က ထြက္ေနတဲ့ သူ႕ေျခေထာက္ ၀ါ၀ါၾကီးကို ကိုင္လႈပ္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေအးစက္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ၾကီးကို ကိုင္မိေတာ့ - အား - ေအးစက္ေနတာပဲ - က်ေနာ္ ေျပာမိေတာ့ - ေသျပီေလဟာ နင္ေခၚလို႕ မရေတာ့ဘူး - လွလွစီက က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ - ေၾသာ... ေသေတာ့ ေခၚလို႕ မရေတာ့ဘူးေပါ့ - အဲလိုပဲ က်ေနာ္ ေတြးမိတာပါ။ အဲသည္ေန႕က က်ေနာ္တို႕ မကစားရပါဘူး။ က်ေနာ္ လည္း အိမ္ဖက္ ျပန္ကူး လာျပီး။ အဖြားကို - အဖြား မူစိန္ၾကီး ေသသြားျပီ - ေျပာေတာ့ - ဟုတ္တယ္သား.. မူစိန္ၾကီးက ညကတည္းက ဆံုးသြားတာ - ေျပာပါတယ္။ - ဆံုးတာက ဘာလဲ အဖြား - က်ေနာ္က ေလရွည္ျပန္ပါတယ္။ - ေသတာကို ေျပာတာေလ - အဖြားက ျပန္ေျပာပါတယ္။ - ဘာလို႕ ေသတာလဲ အဖြား - က်ေနာ္ ေမးေတာ့ - မူစိန္ၾကီးက အသက္ ၾကီးျပီေလသားရဲ႕... ဒါေၾကာင့္ ေသတာေပါ့ - ေျပာေတာ့ - အသက္ၾကီးရင္ ေသေရာလား - က်ေနာ္က ထပ္ေမး ပါတယ္။ ေမးရင္း - ဒါဆို ဖိုးေရာ ဖြားေရာ အသက္ ၾကီးရင္ ေသမွာေပါ့ေနာ္ - က်ေနာ္ ေျပာေတာ့ - ဟယ္.. ဒီေကာင္ေလး ေပါက္ပါက္ရွာရွာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ - အဖိုးက ၀င္ဟန္႕ ပါတယ္။ - မူစိန္ၾကီးကို သား ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕ ေျခေထာက္က ေအးစက္ေနတာပဲ - က်ေနာ္ ေျပာေတာ့ - အာ.. ဒီေကာင္ အေလာင္းကို သြားကိုင္ ခဲ့ျပန္ျပီ ဟုတ္လား ... - ေျပာရင္း အဖိုးရဲ႕ ေဆးတံၾကီးက ေဒါင္ကနဲ က်ေနာ့္ ေခါင္းေပၚ က်လာပါေတာ့တယ္။ - ေနာက္ လူေသ အေလာင္းကို ဘယ္ေတာ့ မွ မကိုင္ရဘူး ၾကားလား... ကေလးက ကေလး ဘာသာ ေနစမ္း - ဆိုတဲ့ အဖိုး စကား အဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္လည္း လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း အိမ္ေရွ႕ဖက္ ေျပးထြက္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲ မွာေတာ့ - ေသျပီ၊ အသက္ၾကီးရင္ ေသေရာ၊ ေသရင္ ေခၚမရေတာ့ဘူး - ဆိုတဲ့ စကားေတြက ပဲ့တင္သံလို တေန႕လံုး ေခါင္းထဲမွာ ျမည္ေနပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲတာေတြကို ေမ့သြား ပါေတာ့တယ္။
ဒုတိယအၾကိမ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာကေတာ့ က်ေနာ္ ပဥၥမတန္းတက္ေနတုန္းကပါ။ က်ေနာ္က ေတာင္ဥကၠလာပ အ.မ.က. (၁၃) ကေန ရန္ကင္း အ.လ.က. (၄)ကို ေျပာင္းတက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ကာစ ဆိုေတာ့ မိုးတြင္းၾကီးပါ။ ဇူလိုင္လကုန္ေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ အတန္းထဲက ေကာင္မေလးတေယာက္ ေသြးလြန္ တုပ္ေကြး ျဖစ္ျပီး ဆံုးသြား ပါတယ္။ မိုးေတြ ရြာေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ တတန္းလံုး အတန္းပိုင္ ဆရာ ဦးလွျမင့္ ဦးေဆာင္ျပီး တာေမြ သခၤ် ိဳင္းကို သြားျပီး အဲသည္ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ အသုဘကို လိုက္ပို႕ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ လိုက္ပို႕ခဲ့ဖူးတဲ့ အသုဘ ျဖစ္သလို၊ သခ်ၤ ိဳင္းဆိုတာကိုလည္း ပထမဆံုး အၾကိမ္ ေတြ႕ ဖူးျခင္း ပါပဲ။ ထို႕အတူ လူသား တေယာက္ရဲ႕ လူ႕ေလာကက ခြဲခြာရျခင္းအတြက္ က်န္ရစ္ခဲ့သူ ေတြရဲ႕ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမႈနဲ႕ ပရိေဒ၀ ေသာကေတြကို ပထမဆံုး အၾကိမ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးကို ေျမမျမဳွပ္ခင္ အေခါင္းဖံုးကို ဖြင့္ျပေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေတြ စပ္စုျပီး အတင္း တိုးေ၀ွ႕ ၾကည့္ၾက ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက မ်က္ေစ့မွိတ္လို႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ပံုပါပဲ။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ျဖဴဖတ္ ေနပါ တယ္။ ႏွာေခါင္းမွာလည္း ေသြးစေတြ စြန္းေနတဲ့ ဂြမ္းစ ၂ ခုကို ထိုးထည့္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕ အေမက အေခါင္းမွာ မ်က္နွာအပ္ျပီး ေအာ္ငိုေနတာပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ က်ေနာ္လည္း ငိုခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ လူအုပ္ထဲက တိုးထြက္ျပီး ဆရာ့ အနားမွာ သြားရပ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာက ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမၾကီး လက္မွတ္ထိုး ေရးေပးလိုက္တဲ့ အမိန္႕စာကို ျပန္ပါတယ္။ - ဤေက်ာင္းႏွင့္ သင္ မဆိုင္ေတာ့၊ ယေန႕မွစ၍ သင္သြားလိုရာသို႕ သြားႏိုင္ျပီ- စသည္ျဖင့္ ဆရာ အမိန္႕စာ ျပန္ေနတာကို ၾကားေနရပါတယ္။ အဲသည္မွာ အဲေက်ာင္းသူနဲ႕ ခံုတတန္းထဲ ထိုင္ၾကတဲ့ ေကာင္မေလး တခိ်ဳ႕လည္း ငိုေနၾက ပါတယ္။ ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။ အားလံုး ကို အိပ္ခိုင္း ထားပါတယ္။ အဲသည္ေန႕က စာ မသင္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာဦးလွျမင့္ ဖတ္ခဲ့တဲ့ အမိန္႕စာ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕အတူ တခံုတည္းထိုင္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား တေယာက္က က်ေနာ့္ထက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က သူ႕ကို - အဲ ေကာင္မေလးကို ဘာလို႕ အမိန္႕စာ ျပန္ရတာလဲ ဟင္... - ေမးမိေတာ့ - မျပန္ရင္ သူက ေက်ာင္းမွာ လာျပီး သရဲေျခာက္ေနမွာေပါ့... ဒါေၾကာင့္ ေမာင္းထုတ္လိုက္တာ... - တဲ့။ - ေသျပီးရင္ အဲလိုပဲ ေမာင္းထုတ္ရလား။ ေသျပီးရင္ သရဲလာ ေျခာက္သလား၊ သရဲေျခာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ - က်ေနာ့္ ဘာသာ ေတြးေနမိေတာ့တာပါပဲ။ ေမာင္းထုတ္ခံရတဲ့ အဲေကာင္မေလးကိုလည္း စိတ္ထဲက သနားေနမိပါေသးတယ္။ အဲသည္ေန႕ ကေတာ့ ေက်ာင္း မဆင္း မခ်င္း - အမိန္႕စာ၊ သြားလိုရာ သြားႏိုင္ျပီ၊ သရဲေျခာက္ - စတဲ့ စကားလံုးေတြက က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲ တ၀ဲလည္လည္ပါပဲ။ အဲဒါအျပင္ - မူစိန္ၾကီးလို အသက္ မၾကီးေသးပဲနဲ႕ ဘာလို႕ သည္ေကာင္မေလးက ေသသြားရတာလဲ - ဆိုတာ ကိုလည္း စဥ္းစားေနမိ ပါေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆင္း ေတာ့လည္း အားလံုးကို ေမ့သြားတာပါပဲေလ။
တတိယအၾကိမ္ ၾကံဳရတာကေတာ့ က်ေနာ္ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာပါ။ က်ေနာ္တို႕ ျခံထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ေနတဲ့ တဲတလံုး ရွိပါတယ္။ တဲနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတဖက္ရဲ႕ လမ္းေဘး ကပ္လ်က္မွာ ထန္းပင္ တပင္ရွိပါတယ္။ အသက္ ၄၀ ေလာက္ ရွိတဲ့ လူၾကီးတေယာက္ ေန႕တိုင္း ထန္းတက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ရက္ေတြဆို သည္လူၾကီး ထန္းတက္တာ၊ ၀ါးက်ည္ေတာက္ေတြနဲ႕ ဆင္းလာတာကို က်ေနာ္တို႕ တဲရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန ေတြ႕ရတတ္ ပါတယ္။ တညေန က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ ထန္းပင္ရင္းမွာ လူေတြ အံုေနတာနဲ႕ ညီအကို ၂ ေယာက္ သြား ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အေဖနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ျခံထဲမွာ အေဆာက္အဦး ျပင္ေဆာက္ေနတဲ့ လက္သမား ဆရာၾကီး အဘဦးလွၾကဴ ကိုပါ လူေတြ ၾကားထဲ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ - ဘာျဖစ္တာလဲ အေဖ - ေမးရင္းနဲ႕ ထန္းပင္ရင္းမွာ ေတာင္ထန္း အရြက္ေတြနဲ႕ အုပ္ထားတဲ့ ထန္းတက္သမားၾကီးရဲ႕ အေလာင္းကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ထန္း တက္ရင္း ထန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်တာပါ။ ဇက္က်ိဳးျပီး လည္ပင္းလိမ္ ေနတာကိုပါ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေသြးေတြလည္း အိုင္ေန တာပါပဲ။ - ရဲကို အေၾကာင္းၾကား ထားတယ္ - ရပ္ကြက္ လူၾကီးတေယာက္ ေျပာတာကို ၾကားရပါတယ္။ ဒါေပသည့္ ေနာက္ေန႕ မနက္ က်ေနာ္ တို႕ ေက်ာင္းသြားတဲ့ အထိ ဘယ္ရဲ တေယာက္မွ မလာပါ။ ဘယ္သူ မွလည္း အေလာင္းကို လာမေကာက္ၾကေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ ထန္းတက္ သမားၾကီးရဲ႕ ညီနဲ႕ ရဲေတြ ညေနဖက္က်မွ အေလာင္း လာယူ သြားတယ္ ေျပာပါတယ္။ သည့္ေနာက္ မွာေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ အိမ္ေရွ႕က လမ္းက သူရဲ အရမ္း ေျခာက္ သတဲ့။ အဲလမ္းက ျဖတ္သြားရင္ ထန္းပင္ ေပၚကေန မဲမဲ မဲမဲနဲ႕ ဆင္းလိုက္ သတဲ့။ တခါတေလ သရဲက ဆင္း မလိုက္ ခ်င္ရင္လည္း ထန္းပင္ေပၚကေန သဲေတြ ျဖဴးခ်သတဲ့ဗ်ား။ နံမည္ ၾကီးေနလိုက္ပံုမ်ား။ က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ၂ ေယာက္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ေျပာေနတဲ့ သရဲကို တခါမွကို မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ က်ေနာ္တို႕က ထန္းပင္နဲ႕ ကပ္လ်က္ ေနေနတာ ဆိုေတာ့ သရဲနဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္ေနလို႕ မေျခာက္တာလဲ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ညေနဖက္ ထမင္း၀ိုင္း မွာေတာ့ အေဖက - သည္လူကြာ အဲေန႕က သူေနမေကာင္းဘူး။ ေခါင္းကိုက္ေနတယ္ေတာင္ ဦးေလး ဦးလွၾကဴနဲ႕ ငါ့ကို ေျပာေနေသးတာ။ ငါတို႕ ေခါင္တိုင္ ထူေနတုန္း ဘုန္း...ဆို အသံၾကီး ၾကားရတာ။ ဦးေလးက လူ ျပဳတ္က်တယ္... လူျပဳတ္က်တယ္ ... ေအာ္ျပီး ေျပးသြား တာ။ ငါတို႕ေရာက္ေတာ့ အသက္ မရွိေတာ့ဘူး။ ပြဲခ်င္းျပီးပဲ။ ဇက္က်ိဳး သြားတာ။ မူးျပီး ျပဳတ္က်တာပဲ ျဖစ္မွာ - ေျပာေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ထမင္း စားေနရင္းနဲ႕ - သည္လူၾကီး ေနမေကာင္းရင္လည္း ထန္း မတက္နဲ႕ ေပါ့။ တရက္ မတက္ရင္ ဘာ ျဖစ္မွာလဲ။ ခုေတာ့ မူးျပီး က်ေသတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ေရာ။ သူသာ အဲေန႕က မတက္ရင္ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး။ အို... သူ႕မွာလည္း တရက္ မတက္ရင္ မိသားစုအတြက္ တရက္စာ ေငြ မရရင္ မျဖစ္လို႕ မတက္ခ်င္ တက္ခ်င္နဲ႕ တက္ရတာ ျဖစ္မွာေပါ့ ... - စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ ေတြးေနမိ ပါေတာ့တယ္။ ဆက္ေတြးမိတာကေတာ့ သည္ ထန္းတက္သမားၾကီးရဲ႕ အျဖစ္ အပ်က္ ကေန တဆင့္ ေသျခင္း တရားကို ေရွာင္လို႕ ရသလား မရဘူးလား အထိပါ ေတြးမိေတာ့တာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိသားစု အတြက္ အသက္နဲ႕ရင္းျပီး ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ကေတာ့ သူ႕ လမ္းဆံုးကို ေစာေစာ စီးစီး ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲေလ။ က်ေနာ့္ တသက္မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ေလးေလး နက္နက္ စဥ္းစားမိတာ ကေတာ့ ေသျခင္း တရားဆိုတာ အသက္ၾကီးမွ မဟုတ္ပဲ ၾကီးငယ္မေရြး အခ်ိန္ ကာလ မေရြး ေရာက္လာတာ ပါလား ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
စတုတၳအၾကိမ္ ၾကံဳရတာကေတာ့ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ႕ အေဖက ေလယာဥ္စက္ျပင္ဆရာပါ။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္း အိမ္ကို သြားရင္ အဲ ဦးေလးကို အိမ္ဦးခန္းမွာ သတင္းစာျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္ တအုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ေနတတ္တာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ ေခ်ာေခ်ာနဲ႕ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ လူၾကီးတဦးပါ။ က်ေနာ္တို႕ကိုလည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံေလ့ ရွိပါတယ္။ တရက္မွာ ေလယာဥ္ စက္ျပင္ဖို႕ အဲဦးေလး ျမစ္ၾကီးနားကို လိုက္သြားရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲသည္မွာပဲ နမိုးနီးယားနဲ႕ ဆံုးတယ္ ဆိုတာ ၾကားရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေလာင္းကို ရန္ကုန္ ျပန္သယ္ လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။သူတို႕ အိမ္မွာ သြားျပီး ကိုယ ္တတ္ႏိုင္တာေတြ ကူညီ ေပးၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ အေဖေသတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပံု တစက္မွ မျပပါဘူး။ ဟီးဟီး ဟားဟားနဲ႕ ေပ်ာ္ေနပါေသးတယ္။ ဖဲ၀ိုင္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးၾကီးကို အေကာက္ေတြ ေကာက္လို႕။ က်ေနာ္တို႕ နားမလည္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူက ေျပာပါတယ္ - ငါ့အေဖက ျမစ္ၾကီးနားမွာ မယားငယ္ရွိတယ္ကြ - တဲ့။ အသုဘခ်တဲ့ ေန႕မွာ သူ႕ အေမက စလို႕ ဘယ္သူမွ မငိုၾကပါ။ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ အထူး အဆန္းပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ သူတို႕ မိသားစု အေရးကိစၥ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာမွ စပ္စု ေမးျမန္းတာ မလုပ္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ - လူတေယာက္ လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ ၀မ္းမနည္းတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတတ္ပါလား - လို႕ စဥ္းစားမိ သြားပါတယ္။ ထို႕အတူ - လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြားသူတေယာက္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ရွင္သန္မႈကို လိုက္လို႕ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမယ့္သူ မရွိတာကိုလည္း ၾကံဳရမွာပဲ- လို႕ ေတြးမိသြားပါေသးတယ္။
(ဆက္ေရးပါမည္)
23 comments:
အကုိေရ အကုိရဲ႕ အေတြးေလးေတြ ေကာင္းတယ္ဗ် ေလးစားတယ္။ လမ္းဆုံးဆုိတာကေတာ့ ကမာၻေပၚမွာ ရွိတဲ့ သက္ရွိတုိင္း တေန႕မဟုတ္ တေန႕ သြားရမွာပါပဲ က်ေနာ္တုိ႕ အပါအ၀င္ေပါ့ေလ ေကာင္းတာထက္ ဆုိးတာမျဖစ္ဖုိ႕ပဲ လုိတယ္လုိ႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ခံယူတယ္...
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေသတာ ကို ေတာင္ ေသမွန္း သိခြင့္ မရႏို္ငသူေတြ လဲရွိေသးတယ္ေလ
ဥပမာ ဆို နာဂစ္ ထဲ မွာ မေမွ်ာ္လင့္ ပဲ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြ..
တေန့ေန့ ေသမွာပဲ သိထား ခဲ့ရင္ .. ကိုယ့္လမ္းဆုံး လဲ ရွိေနမွာ ပဲ လို့ သိထားရင္ အနည္းဆုံးေတာ့ လူေတြ ကို စိတ္မညစ္ ေစမိေတာ့ဘူး ထင္တာပဲေနာ္.. ေနရတဲ့ ဘ၀ ခဏေလးကို အေကာင္း ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႕ ျကိဳးစား ျကရမယ္
လမ္းမဆံုးခင္ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားဖို႕ တပ္လွန္႔ေပးသလို ခံစားရတယ္ ...။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
ဆက္ေရးပါ ကို ေအာင္သာငယ္ေရ ..။
က်ေနာ္လည္း အငယ္ကအေၾကာင္းေလးေတြျပန္သတိရသြားတယ္။
အေမ့ကိုေမးေတာ့ လူဆိုတာ တေန႔ေသရမွာပဲတဲ့ အဲ့တုန္းကေၾကာက္လို႔ အေမေသရင္ သားလည္းလိုက္ေသမယ္လို႔ေျပာဖူးတယ္ ။ တကယ္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေၾကာက္သလိုလိုနဲ႔မေၾကာက္ေတာ့ဘူး တစ္ခါခါေတာ့လည္း ေၾကာက္တယ္ ေသဖို႔အတြက္ ဘာမွလည္းမျပင္ရေသး ဘယ္သူ႔အတြက္မွလည္း ဘာအက်ိဴးမွမျပဳရေသးနဲ႔ အင္းး.......ေမ့ေနတာေတြကို အန္ကယ္က သတိေပးလိုက္တာပဲ ေသျခင္းတရားကို ေမ့မထားဖို႔ သတိေပးတဲ့ ဒီပို႔စ္ေလးအတြက္ေက်းဇူးဗ် ။
ေသျခင္းတရားက ဆန္းၾကယ္ပါတယ္ ဦးေလးရယ္...
ဆက္ရန္ကုိေစာင္႕ေမွ်ာ္ေနပါတယ္.....
အကိုႀကီးေအာင္သာေရ....
အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးေတြးမိရင္း...
ေနာက္ထပ္ဆက္ေရးမဲ့ စာေတြကိုေမွ်ာ္ေနမိပါတယ္...
ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္...
အင္း...ဒါေၾကာင့္ေျပာခဲ့တာေပါ့ အစ္ကိုရ..
ေမြးေန႔ဆိုတာ..ေသေန႔ရဲ႔ နိဒါန္းစာမ်က္ႏွာ..
ဒါ့ထက္ပိုျပီး..
ရင္ခုန္ၾကည္ေမြ႕စရာမရွိလို႔...
ေသဖို႔..ေမ့မ်ားေနခဲ့ၾကမိၾကသလား...
အင္း...
ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့ဘူးထင္ေနတဲ့လူေတြေတာ့ ရွိေနတယ္......အစ္ကိုေရ....
ေသခ်ာခံစားေရးတတ္တယ္။
အေတြးေကာင္းအေရးေကာင္းပါပဲဗ်ာ..
အေတြးေတြအမ်ားၾကီးရလိုုက္ပါတယ္..
ဆက္ရန္ေမွွ်ာ္ေနေၾကာင္းပါ..
မိုုးၾကယ္
ေရာက္ျဖစ္ ဖတ္ျဖစ္တယ္ အစ္ကို။
လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္း ဆိုေပမဲ႔ လူေသေပမဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ နံမည္ မေသတဲ႔ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြ ရွိသလို၊ လူမေသေသးေပမဲ႔ နံမည္ေသႏွင္႔ေနတဲ႔ မိုက္ခဲေတြလဲ ရွိေသးတယ္ အကိုေရ..
က်မကေတာ့..ငယ္ငယ္တုန္းကဆို..ညေနေစာင္းလာရင္.. ေသရမွာ ေၾကာက္လို႕..ရင္ဘတ္ထဲ ေအာင့္ေအာင့္လာတဲ့ ကေလး စိတ္ေရာဂါေတာင္ ရွိခဲ့ဘူးတာ။ အခုထက္ထိ..ညေန ဆို ခံစားခ်က္ မေကာင္းဘူး..ညေနေတြကို မုန္းေနတတ္တယ္
အစ္ကိုေရ ဖတ္သြားပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ေက်ာင္းဘုတ္မွာကတ္ထားတဲ့ အမိန္႕ျပန္စာကိုဘယ္လို ေၾကာက္မွန္းမသိဘူး။ သင္သြားလိုရာသြားႏိုင္ၿပီဆိုတာကို အျပင္မွာတခါမွမၾကားဖူးပဲ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲ ၾကည္႕ဖူးတာ။ အရမး္ေၾကာက္တယ္။ ကိုယ္လဲတေန႕ႀကံဳ ရမယ့္လမ္းေပမယ့္ ေၾကာက္တာပဲ။
အကုိၾကီးေအာင္သာငယ္ေရ
ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းဖတ္သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မရွာေဖြလည္း သူကတစ္ေန႔ေတာ့ ေရာက္လာမွာပဲေနာ္။
ကိုေအာင္သာငယ္ေရ… ဆက္ရန္ေမ်ွာ္ေနပါတယ္… သားကလဲ ေမးတတ္ပါတယ္… လမ္းကူးရင္ ကားရွင္းမွကူး မကူးရင္ ကားတိုက္တတ္တယ္လို ့ ကြ်န္မက ေျပာရင္ ကားတိုက္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ေမေမတဲ့… ေသတတ္တာေပါ့ဆိုေတာ့… ေသေတာ့ဘာျဖစ္လဲေမေမတဲ့…. ရင့္က်က္လာတဲ့ အရြယ္အလိုက္ အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းလဲလာပံုကို ေရးျပသြားတာ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္…
မ်က္လံုးခ်င္းတုူေပမယ့္ ေတြးမိပံုခ်င္းမတူၾကပါဘူး ေတြမိပံဳခ်င္း တူေပမယ့္ ခံစားမႈ ပမာဏမတူၾကပါဘူး ခံစားမႈတူေပမယ့္ ေရးဖြဲပံုခ်င္းမတူနိုင္ၾကပါဘူး အျဖစ္ပ်က္ေတြက တူေပမယ့္ ဖတ္ရသူရင္ထဲကို ေရာက္တာခ်င္းမတူၾကပါဘူး ။ ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္
ဒီခရီး နီးသလား မုခ် ေသၾကရမည္ ။ (ခ်စ္စံ၀င္း )
အဲလိုပါပဲဗ်ာ ။
အေရးအသားနဲ႕အေတြးေလးကုိ ၾကိဳက္တယ္ကုိေအာင္၊ လူေတြကလာၾကတယ္...ၿပီးေတာ႔လည္း ထြက္သြားၾကရတာဘဲေလ ၊လာတုန္းကလည္းဘာမွမပါ ျပန္ေတာ႔လည္းဘာမွယူမသြားႏုိင္တာမုိ႕ ေနရတဲ႔ ခဏေလးမွာကုိဘဲ အေကာင္းဆုံးေတြ ကမၻာေျမကုိလုပ္ေပးခဲ႕ၾကတာ အေကာင္းဆုံးပါ။
တခ်ဳိ႕ၾကျပန္ေတာ႔လည္း အသက္သာႀကီးတယ္ ေလာဘမာန္မာနေတြနဲ႕ ငါတေကာေကာၿပီးအတၱႀကီးသူေတြလည္း ရွိေနသပ(နအဖစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြမ်ားေျပာပါတယ္)
ဓမၼနဲ႔ အဓမၼခြဲျခားမျမင္ႏုိင္ေသးတာလုိ႔ဘဲ မွတ္ယူရလုိျဖစ္ေနၿပီ။
အသက္ရွင္သန္ေနထုိင္ေနရတဲ႔ ခဏတာအတြင္းမွာ ကမၻာေျမအတြက္ အေကာင္းဆုံးေတြလုပ္ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ရွင္သန္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတာေပါ႔ဗ်ာ။
ေသျခင္းဆုိတာကုိ အေဖဆုံးကတည္းက သိခဲ့တာ... ၇ႏွစ္မွာ။ က်န္ရစ္သူေတြအတြက္ တနည္း မဟုတ္တနည္း ထိခုိက္ပါတယ္။ အေမဆုိ ဘုရားေက်ာင္း တက္တုိင္း ငုိငုိေနတယ္။ ကေလးေတြကပါ အေမငုိေတာ့ လုိက္ငုိတာပဲ။ သြားေလသူေတြကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတာပဲ။
သက္ျပင္းခ်ရင္းနဲ႕ဖတ္...
ဖတ္ရင္းနဲ႕ သက္ျပင္းခ်...
ေရွာင္လႊဲမရတတ္တာ သိေနေပမယ့္ ေၾကာက္တယ္...
ေတာ္ေတာ္ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္အစ္ကို..။ ေဘးနားမွာ လာထိုင္ၿပီး ေျပာျပေနသလိုပဲ...။ အပိုင္ ၂ ဆက္ဖတ္လိုက္ ဦးမယ္..။
ေတာင္ေပၚသား၊ မမ၊ Zephyr ၊ တူေမာင္မ်ိဳး၊ ေႏြးေနျခည္၊ အမရာ၊ ကိုရင္နဲ႕ မခင္ေလး၊ အိျႏၵာ၊ မခင္ဦးေမ၊ မိုးၾကယ္၊ မွဴးဒါရီ၊ ညီမ ခ်ိဳသင္း၊ ညီမ မေက၊ ေမ့သမီး၊ သီဟသစ္၊ မတန္ခူး၊ စႏၵာ၊ ညီ ေမာင္ငယ္၊ ကမာနီလာ၊ မီယာ၊ သက္ေ၀၊ ၿိငယ္ အိပ္မက္နက္ - လာေရာက္ အားေပးဖတ္ရွႈသြားၾကတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
Post a Comment