Nov 30, 2008

လြမ္းသင့္ေ၀သီ

ေၾကြျပီ... ပုန္းညက္...
လြမ္း... ခ... သင့္... ရက္... ေစြ...
ေျဖ... သိမ့္... ေထြး... ေႏြ... ေနႏိုင္ေစသား...
ႏြမ္းလ်တဲ့... ဘ၀... ေႏြ...
ေခၽြး... သိပ္ခဲ့ျပီ...ေမ...
ညွိဳးေလ်ာ့ခဲ့... ေျခ... တလွမ္းဟာ...
ရင္နာ... ရြာ... ျပန္... မလွည့္ဘူး...ေမ...
ခ်စ္... ခြင့္ထူးခံ... ဆု... ပန္မယ့္... ေယာက်္ားထဲ ...
ကိုယ္... မပါေနဆဲပါ...

လြမ္း... သင့္... ေ၀... သီ....
လြမ္း... .... သင့္... ေ၀... သီ...
လြမ္း ... .... .... သင့္... .... ေ၀... ... သီ... ...
လြမ္း... သင့္... ေ၀... သီ....
လြမ္း... .... သင့္... ေ၀... သီ...
လြမ္း ... .... .... သင့္... .... ေ၀... ... သီ... ...

ေ၀သီ... ညွိဳး... ရက္...
စိုး... သက္... ပင့္... ရိႈက္... ငင္...
ေႏြ... စိမ့္... စမ္း... ေရ... သြင္ႏိုင္ေစသား....
ဖူးဆဲ... အပြင့္... လန္းေနရွာ...
လြမ္း... စကား... သင့္... ႏြမ္း... သည္ေလ...
ဆန္းျပားခဲ့... အတိတ္... လမ္းမွာ...
ေ၀ဒနာ... ရြာ... တည္ေဆာက္.. ဆဲ... ေလ...
အမုန္း... ခြင့္ထူးခံ... ဆု... ပန္မယ့္... ေယာက်္ားဟာ...
ကိုယ္... တေယာက္ထဲပါ...

လြမ္း... သင့္... ေ၀... သီ....
လြမ္း... .... သင့္... ေ၀... သီ...
လြမ္း ... .... .... သင့္... .... ေ၀... ... သီ... ...
လြမ္း... သင့္... ေ၀... သီ....
လြမ္း... .... သင့္... ေ၀... သီ...
လြမ္း ... .... .... သင့္... .... ေ၀... ... သီ... ...
လြမ္း... သင့္... ေ၀... သီ....
လြမ္း... .... သင့္... ေ၀... သီ...
လြမ္း ... .... .... သင့္... .... ေ၀... ... သီ... ...

က်ေနာ္ ၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆန္တဲ့ ေနာက္ထပ္ သီခ်င္း တပုဒ္ကို မွ်ေ၀တာပါ။
(ထံုးစံအတိုင္း) - မင္းဒသ - ေရးျပီး - ဖိုးခ်ိဳ - ဆိုခဲ့တာပါ။



ပ်ံသန္းရင္းက ... လြမ္း... သင့္... ေ၀... သီ... သြားၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ အသံလည္း ၾကားၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕ ....

ကမ္းေျခမွာ အပမ္းေျဖသူမ်ားအတြက္ ေပးစာ

က်ေနာ္က ပင္လယ္ကို ၾကိဳက္တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ရွိေနတုန္းကေတာ့ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ပင္လယ္အနား သြားခြင့္... ပင္လယ္ေလကို ရွဳရႈိက္ခြင့္... မရခဲ့ဖူးပါဘူး။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ပင္လယ္ကို ကိုယ့္ မ်က္ေစ့နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ ရတာကေတာ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ ဗမာ ဒုကၡသည္ ေတြကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္း တခုမွာ လုပ္အားေပး ၀င္လုပ္ရင္းနဲ႕ အဲ အဖြဲ႕ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ ညီလာခံကို တက္ေရာက္ရင္း ပင္လယ္ အနား ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေနရာကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဟြာဟင္-လို႕ ေခၚတဲ့ ျမိဳ႕ပါ။ ကမ္းေျခ(Beach)လည္း ရွိျပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ဧည့္သည္ေတြ အလြန္မ်ားတဲ့ ျမိဳ႕တျမိဳ႕ပါပဲ။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ဖေလာ္ရီဒါကို က်ေနာ္ ေရာက္လာေတာ့ ကမ္းေျခေတြနဲ႕ အျမဲ ေတြ႕ေန ရေတာ့တာပါပဲ။ ျမိဳ႕တိုင္းဟာ ကမ္းေျခ (Beach)ေတြ ခ်ည္းပဲကိုး။ အဲလိုနဲ႕ အခ်ိန္ရတိုင္း ပင္လယ္အနား က်ေနာ္ ေရာက္ေရာက္ သြားေလ့ရွိတယ္။ ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ရတာ က်ေနာ္ ၾကိဳက္တယ္။ ကမ္းေျခမွာ အပမ္းေျဖရတာ က်ေနာ္ ၾကိဳက္တယ္။

ပင္လယ္ၾကီး ရွိရွိသမွ်... ကမ္းေျခေတြဟာလည္း... မတြက္ မေရႏိုင္ေအာင္... ရွိၾကပါေပရဲ႕...။ ကမ္းေျခေတြ... ကမ္းေျခေတြ...။ တခ်ိဳ႕လည္း... လူသိ... သူသိ... နံမည္ၾကီး...။ တခိ်ဳ႕လည္း လူမသိ သူမသိ... နံမည္ မရွိ...။ သို႕ေသာ္လည္း... ကမ္းေျခေတြကို... လူေတြ... သိျခင္း... မသိျခင္းဟာ... အဲကမ္းေျခရဲ႕... ပင္ကိုယ္ အလွနဲ႕ ဆိုင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕...။ သို႕မဟုတ္... အဲကမ္းေျခကို... လွပေအာင္ တန္ဆာေတြဆင္.... လွပတယ္လို႕... လူတကာ ထင္ေအာင္... လုပ္ထားတာနဲ႕လည္း... ဆိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕...။

က်ယ္ေျပာ ျပန္႕ျပဴးတဲ့... သဲ မြမြ ျဖဴျဖဴ ႏုႏုေလးေတြနဲ႕ .... ေလညွင္းေလးေတြနဲ႕... ဇင္ေယာ္ေလးေတြနဲ႕... ေရငွက္ကေလး မ်ိဳးစံုနဲ႕... လွပေနတဲ့ ကမ္းေျခဆို... လူတိုင္း... ေလွ်ာက္ခ်င္ ၾကမွာပဲေလ...။ အဲကမ္းေျခကို သြားမယ္...။ အဲကမ္းေျခက... ကိုယ့္ မ်က္၀န္းထဲ... တြန္းထိုး ထည့္ေပးလိုက္တဲ့... ဆည္းဆာကို... အေမွာင္... မလာခင္... ရင္ဘတ္ထဲ... တခဏပဲ ျဖစ္ျဖစ္... သိမ္းပစ္လိုက္မယ္...။ အဲကမ္းေျခက... ယူလာေပးတဲ့... ေလညွင္းေလးနဲ႕... ကိုယ့္ရင္ထဲက ပူေလာင္မႈေတြကို... ခဏတျဖဳတ္ျဖစ္ျဖစ္... ေမာင္းထုတ္ ပစ္လိုက္မယ္...။ ျပီး... အဲကမ္းေျခမွာ ... ဦးတည္ရာမဲ့... ေလွ်ာက္သြားေနရင္းနဲ႕... သူ ထမ္းပိုးထားတဲ့... ငွက္ကေလးေတြ... ေတးဆိုေနတာကို... နားေထာင္မယ္... ။ ဒါမွမဟုတ္... အဲကမ္းေျခက... ျဖန္႕ခင္းခ်ထားတဲ့... သဲမြမြ ျဖဴျဖဴ ႏုႏုေလးေတြေပၚမွာ... ခဏတာ လဲေလ်ာင္းရင္း... သူ႕ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ... ကမာေလးေတြ... ခရုေလးေတြကို... တခုခ်င္းစီ... ႏွလံုးသားနဲ႕... ကိုင္တြယ္ ၾကည့္ၾကည့္မယ္...။ ကံေကာင္းတဲ့အခါ... ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့... လွလွပပ ကမာေကာင္ေလး တခုကို... ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရႈခြင့္... သင့္အတြက္... ရခ်င္္လည္း ရႏိုင္ေသးတယ္... ။ ျပီးေတာ့... ခရုခြံေလးကို... အသာမလို႕... ကိုယ့္နားအ၀မွာ... ကပ္ထားတဲ့အခါ... သူ သယ္လာတဲ့... ပံုျပင္ တခု ျဖစ္ျဖစ္... ကဗ်ာ တပုဒ္ျဖစ္ျဖစ္... ၾကားရႏိုင္ပါေသးတယ္ေလ... ။

သည္လိုနဲ႕... လူေတြ အားလံုးက... ကမ္းေျခမွာ... အပမ္းေျဖၾကတာပါ...။ လူသိမ်ားတဲ့ နံမည္ၾကီး ကမ္းေျခေတြဆို လူေတြ ပိုမ်ား သေပါ့ေလ...။ လူသိနည္းတဲ့ ကမ္းေျခေတြမွာေတာ့ လူေတြ ေျခာက္ခ်က္ နဲ႕....။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္... ကမ္းေျခတိုင္း... အပမ္းေျဖ လမ္းေလွ်ာက္လို႕ ေကာင္းတာ... မဟုတ္ပါဘူး...။ တခ်ိဳ႕ ကမ္းေျခ ေတြဟာ... ကမ္းေျခ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္... ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္သားေတြနဲ႕ျပည့္ႏွက္... လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ ခက္ခဲ... လဲေလ်ာင္းဖို႕ ခက္ခဲ... ဘာေၾကာင့္... ကမ္းေျခ လာျဖစ္ေနသလဲ... က်ေနာ္လည္း... ေ၀ခြဲရ ခက္...။

တခ်ိဳ႕ ကမ္းေျခေတြကေတာ့ ... ၀တ္လစ္စလစ္မွသာ... ၀င္ခြင့္ျပဳသည္...တဲ့... စာေရးထားခဲ့ ေသးတယ္... အဲလို ကမ္းေျခမွာ... ဘယ္လို လူေတြမ်ား... အပမ္းေျဖေနၾကပါလိမ့္... က်ေနာ္လည္း... ေတြေ၀...။

တခ်ိဳ႕ ကမ္းေျခေတြကေတာ့ ... ပုဂၢလိကပိုင္ျဖစ္သည္... မဆိုင္သူ မကပ္ရ... ဆိုလား...။

တခ်ိဳ႕ ကမ္းေျခေတြကေတာ့... အခြင့္မရွိ... မ၀င္ရပါ... အဖြဲ႕၀င္မ်ားအတြက္သာ... ဆိုပဲ....။

တခ်ိဳ႕ ကမ္းေျခေတြကေတာ့... ဘာ... အဆင္တန္ဆာမွ... မရွိ...။ ဒါေတာင္... ၾကည့္ေကာင္းေနတာ... ပင္ကိုယ္ အလွ မဟုတ္လား...။ သူ႕ရင္ခြင္ထဲ ၀င္ၾကည့္... သူ႕ အလွအပေတြကို... လူေတြ... သိသြားျပီဆို... နံမည္ၾကီး... ကမ္းေျခတခု... ျဖစ္သြားေပါ့... ။ အဲကမ္းေျခမွာ... အပမ္းေျဖေနသူေတြ... အပံုလိုက္...။

တခ်ို႕ ကမ္းေျခေတြကေတာ့... တကယ္ မလွေပမယ့္... ေတာက္ေတာက္ပပနဲ႕... အေ၀းက ျမင္ေအာင္... အဆင္ တန္ဆာေတြ... အထပ္ထပ္ ၀တ္လို႕... လူတကာ ႏူးညြတ္ေအာင္... လုပ္ထားေလရဲ႕...။ အလံေရာင္စံုလႊင့္... ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြ... ျမွင့္လို႕... ။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္... ပင္လယ္... ရွိေနသမွ်... ကမ္းေျခေတြ... ရွိေနမွာ မဟုတ္လား... ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... ကမ္းေျခေတြ... ရွိေနသမွ်... အပမ္းေျဖသူေတြ... ရွိေနမွာ... မဟုတ္လား...။

သို႕ေသာ္လည္း... ကမ္းေျခမွာ... အပမ္းေျဖၾကသူမ်ားကို... တခုေတာ့... ေျပာခ်င္ပါတယ္...။

ဆိုၾကပါစို႕... ပင္လယ္ဟာ... Blogosphere... ကမ္းေျခေတြဟာ... Blog ေတြ... ။
ဒါဆိုရင္ ... တခ်ိဳ႕ ကမ္းေျခေတြမွာ... အပမ္းမေျဖၾကပါနဲ႕...လို႕...။

ဥပမာ... သည္ ကမ္းေျခ မွာေတာ့ အပမ္းမေျဖၾကပါနဲ႕... သင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ရံုသာ... (seriously) ေနာ္... း) ကလစ္လည္း လုပ္မၾကည့္ၾကပါနဲ႕... ကုိယ့္ mouse ကေလးကို Link ေပၚ တင္ေပးတာနဲ႕ ကိုယ့္ Browser ရဲ႕ ဘယ္ဖက္ေထာင့္မွာ ဘယ္ ကမ္းေျခလဲ ဆိုတာ ျမင္ေနရတယ္ေလ...

လူအခ်င္းခ်င္း လိမ္လည္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

Nov 29, 2008

အလြမ္း


ဒုကၡနဲ႕... တခါၾကံဳရတိုင္း...
အခ်စ္ရဲ႕ လက္ကို ...
တခါ... ဆုပ္ကိုင္ပါရေစ...တဲ့...

ငါ့ေန႕ေတြ... ထြန္းလင္းခဲ့တာ...
မင့္... ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕ပါကြယ္...
မင့္... လက္ကို... ထာ၀ရ...
ဆုပ္ကိုင္ထားပါရေစ...
ညေတြကို ...
ပို... မေမွာင္ပါေစနဲ႕ေတာ့...

(ဗမာျပည္တ၀ွမ္းလံုးမွ
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ေ၀းကြာေနၾကရေသာ
ခ်စ္သူမ်ား အားလံုးကိုယ္စား
ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္)

ATN

(ဓါတ္ပံုကို ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ကူးထားပါသည္)

Nov 28, 2008

LA က အမ်ိဳးသားေန႕ စာေပေဟာေျပာပြဲ

(ဒီပို႕စ္မွာ ေဖာ္ျပထားသမွ် ဓါတ္ပံုေတြအားလံုးကို - ဘၾကီးေအာင္ -ေခၚ- ကိုေအာင္ႏိုင္လင္း - ရိုက္ကူး ေပးထားေၾကာင္း အရင္ဆံုး မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္)

က်ေနာ္က စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ အနီးအနားမွာ ရွိရင္ သြားနားေထာင္တတ္ပါတယ္။ အရမ္း ေ၀းတဲ့ ေနရာေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ သြားခ်င္ ေသာ္လည္း မသြားႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ...။ ခုဆို စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြ နား မေထာင္ရတာ အႏွစ္ ၂၀ ေတာင္ ရွိခဲ့ပါျပီ။ မွတ္မိတာ ကေတာ့ ၁၉၈၇ က ေနာက္ဆံုးပဲ ထင္တယ္။ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ရီ၊ ဆရာေအာင္သင္း နဲ႕ ေနာက္ စာေရးဆရာ တေယာက္ပါ...။ စိန္လြင္ေလးလို႕ ထင္တာပဲ... မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မွတ္မိေနတာကေတာ့ အဲတုန္းက အဲစာေပေဟာေျပာပြဲ က်င္းပရာ ျမိဳ႕နယ္က ျမိဳ႕နယ္ ပါတီယူနစ္ ဥကၠဌလား အတြင္းေရးမွဴးလား မသိပါဘူး စင္ေပၚမွာ အမွာစကား အတင္း တက္ေျပာပါတယ္။ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ရီကို သူကပဲ ပရိတ္သတ္နဲ႕ မိတ္ဆက္ ေပးေနေသး ... မိတ္သာ ဆက္ေပးေနတာ ဆရာ့နံမည္ကိုေတာင္ သူ မသိပါဘူး။ ဆရာ ... စိန္... ..... ..... ..... အဲ..အဲ... တဲ့ ... ျပီးေတာ့မွ ေနာက္ဖက္က စာတမ္းကိုျပန္လွည့္ၾကည့္.... စာေရးဆရာ နံမည္ေတြ ဖတ္ျပီးေတာ့မွ ... ခင္ေမာင္ရီ.... လို႕ ဆိုသဗ်...။ အဲလို ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္က စင္ေပၚတက္ျပီး အမွာစကား မိတ္ဆက္စကား ေျပာေနေသး...။ က်ေနာ္တို႕မွာေတာ့ ရင္ထဲမွာ က်လိ က်လိနဲ႕...။ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ရီ ေဟာတဲ့ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဆရာက ကလိ သြားပါေသးတယ္... ရုပ္ရွင္ေတြမွာ ပါတဲ့ မစိန္ခင္ ကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ သိမွာေပါ့... က်ေနာ့္ နံမည္ကို မသိရင္... မွတ္ထား ၾကေပါ့ဗ်ာ .... ရီေနေသာ မစိန္ခင္၏ေမာင္ ... တဲ့... ပရိသတ္ဆို တအံုးအံုးနဲ႕... ရီၾကရတာေပါ့။ အဲလိုမ်ိဳး ရီလည္း ရီရ... ဗဟုသုတ ေတြလည္း ရတဲ့ စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြနဲ႕ က်ေနာ္ ေ၀းေနခဲ့တာ ၾကာျပီဆိုေတာ့ LA မွာ လုပ္မယ့္ စာေပ ေဟာေျပာပြဲကိုေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႕ အားခဲထားတာပါ။

ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို အမ်ိဳးသားေန႕အထိမ္းအမွတ္အတြက္ Mandalay Gazette နဲ႕ LA Organisers အဖြဲ႕ ေပါင္းျပီး စီစဥ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သြားနားေထာင္ဖို႕တင္ မကပါဘူး.. ေဟာေျပာပြဲ အတြက္ပါ ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ကိုင္ေပးဖို႕ပါ...။ သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ အလုပ္က အဲေန႕မွာ မအားဘူး။ ခြင့္လည္း ယူလို႕မရေတာ့ အလုပ္ရွင္ကို ေစာေစာျပန္ဖို႕သာ ခြင့္ေတာင္းလို႕ ရပါတယ္။

ႏို၀င္ဘာ ၂၃ မွာ မနက္ပိုင္း ေစာေစာသြား အလုပ္ဆင္းျပီး အလုပ္ျပီးတာနဲ႕ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္က ဒီကို ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးတဲ့ အျပင္ ဒီဘက္က ဖရီးေ၀းေတြနဲ႕လည္း သိပ္ မရင္းႏွီးေသးပါဘူး... ဒါေၾကာင့္မို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကပ္လိုက္ဖို႕ စဥ္းစားထားတာပါ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တေန႕ညက ေျပာထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ သူက သြားႏွင့္ျပီ။ တျခား သူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႕ပဲ လိုက္ခဲ့ေတာ့လို႕ က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ေမာင္းသြားဖို႕ စဥ္းစားျပီး လိပ္စာကို ဂူးဂဲလ္မွာ ရိုက္ထည့္ျပီး ေျမပံု ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ Driving Direction ကို ၾကည့္လိုက္ Traffic ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ၾကည့္လိုက္နဲ႕ ေမာင္းလိုက္တာ တနာရီေလာက္ ေမာင္းလိုက္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္မယ့္ Monterey Park ကို ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ ေရာက္သြားပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း ျမိဳ႕ထဲမွာ ရြာလည္ေနပါေသးတယ္။ ေဟာေျပာပြဲ က်င္းပမယ့္ East-West Dental Function Hall ရွိတဲ့ Garvey Avenue ၾကီးကို ရွာေတြ႕ေတာ့လည္း အေရွ႕နဲ႕ အေနာက္ ေျပာင္းျပန္ၾကီး ေမာင္းေနမိလို႕ လမ္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေန တာေတာင္ ရြာလည္ေနပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ ကားခဏရပ္ျပီး လမ္းေဘးက ေတြ႕တဲ့လူတေယာက္ကို ေမးေတာ့မွ ေျပာင္းျပန္ ေမာင္းေနမွန္း သိေတာ့တာ။ ဒါနဲ႕ ကားျပန္လွည့္ျပီး လာခဲ့တဲ့လမ္းအတိုင္း ျပန္ေမာင္း.... ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဆိုက္ဆိုက္ ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ ေန႕လည္ ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ေနျပီ။ ေဟာေျပာပြဲကေတာ့ ေန႕လည္ ၂ နာရီမွ စမွာပါ။

ေနာက္ေတာ့ Hall ေရွ႕မွာ ကားရပ္ခဲ့ျပီး LA Organizers အဖြဲ႕က က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကိုသူရထြန္းေမာ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတဲ့ ရိုးမ ျမန္မာ စားေသာက္ဆိုင္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ ဆရာ ေမာင္သာရကိုလည္း အဲမွာ ေန႕လည္စာ စားေနတာေတြ႕လိုက္ပါေသးတယ္။ မနက္ကတည္းက ဘာမွ မစားရေသးလို႕ ဆာေနရတဲ့ၾကားထဲ ျမန္မာထမင္းဆိုင္နဲ႕ လာေတြ႕ေနျပီဆိုေတာ့ ဗိုက္ကလည္း တဂီြဂီြေပါ့...။ ဒါနဲ႕ ကိုသူရကို - က်ေနာ္ ဘာမွ မစားရေသးဘူးဗ်... တခုခု စားခ်င္တယ္ ... ဆိုေတာ့ - ေအးေလ... ကိုယ္တို႕လည္း စားၾကမွာပဲေလ... ဒီမွာ မီနူးရွိတယ္... စားခ်င္တာ မွာေလ... ဆိုတာနဲ႕ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ စားလို႕ရမယ့္ မစားရတာလည္း အေတာ္ၾကာေနျပီျဖစ္တဲ့ အုန္းႏို႕ ေခါက္ဆြဲ တပြဲကို ပဲေက်ာ္နဲ႕ မွာ လိုက္တယ္။ တပြဲ $ 4.50။ ေကာင္းမွေကာင္းေပါ့ဗ်ာ...။ အုန္းႏို႕ ေခါက္ဆြဲက အမ်ားၾကီးပါပဲ... ဆာေနတဲ့ အခ်ိန္ စားတာေတာင္ အကုန္ မစားႏိုင္ဘူး...။

စားျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေခါင္းစည္း သြားလုပ္ၾကပါတယ္။ ကိုမ်ိဳးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုခိုင္ရယ္။ စာလံုးေတြနဲ႕ ပံုေတြကိုေတာ့ ကိုခိုင္ (Mandalay Gazette)က လုပ္လာတာပါ။ ေအာက္ခံပိတ္ျဖဴမွာ စာရြက္ေတြ ကပ္ျပီးလုပ္ၾကတာပါ။ တိပ္ေတြနဲ႕ ကပ္ျပီးမွ စာရြက္ေတြ ျပန္ျပန္ကြာက်လို႕ Stapler နဲ႕ ျပန္ခ်ဳပ္ရပါေသးတယ္...



ေခါင္းစည္းျပီးသြားေတာ့ တျခား လုပ္စရာလည္း မရွိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္သြား ေလွ်ာက္ၾကည့္ေပါ့ေလ...။ အခန္းကေတာ့ သိပ္ အက်ယ္ၾကီး မဟုတ္လွပါဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း လူ ၂၀၀ ေလာက္ေတာ့ ဆန္႕ႏိုင္ပါတယ္။ အခန္းလည္မွာ ထိုင္ခံု တရာေလာက္ ခ်ခင္းထားပါတယ္။ အခန္းရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္မွာကေတာ့ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ရႈပ္ပြေနတာပါပဲ။ ေဟာေျပာပြဲလုပ္မယ့္ စင္ျမင့္မွာေတာ့ ဗံုေတြေတြ႕လို႕ အကိုေအာင္ေ၀းကေတာင္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီေတြပါ ရွိသလား ေမးေနပါေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေန႕လည္ ၂ နာရီမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲကို စတင္ပါတယ္။ presenter ေတြ အျဖစ္ ဦးကိုေလးနဲ႕ မနီလာစိန္ တို႕က ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ စကားေျပာတဲ့ပံုမ်ိဳးနဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲ စတင္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ပရိတ္သတ္ကို ေျပာရင္း ေနရာယူေပးၾကဖို႕ ဖိတ္ေခၚလိုက္တာပါ။ စာေပေဟာေျပာပြဲ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ပရိတ္သတ္ကို ရီေမာေအာင္ လုပ္ရင္း ပြဲထိန္းသြားခဲ့ၾကတဲ့ တကယ္ေတာ္တဲ့ presenter ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။



ေနာက္ေတာ့ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသား သီခ်င္း သီဆိုမႈ။ ဒီမိုကေရစီေရး တိုက္ပြဲစဥ္တေလ်ာက္လံုးမွာ က်ဆံုး သြားၾကတဲ့ အာဇာနည္မ်ားကို အေလးျပဳျခင္း၊ ေတာင္ပိုင္း ကယ္လီဖိုးနီးယား ျမန္မာအသင္းရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ ေဇာ္ထြန္းရဲ႕ အဖြင့္ အမွာစကား ေျပာၾကားျခင္း။ ကဗ်ာဆရာ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းကို ဖတ္ၾကားျခင္း၊ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ ေဟာေျပာမႈ အစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ - ၀တၳဳအေၾကာင္း ကဗ်ာအေၾကာင္း- ေဟာေျပာမႈ၊ ကဗ်ာဆရာ ဆရာေအာင္ေ၀းရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းကို ဖတ္ၾကားျခင္း၊ ဆရာေအာင္ေ၀းရဲ႕ ေဟာေျပာမႈအစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ - လြမ္းမိတဲ့တရား - ေဟာေျပာမႈ၊ အခမ္းအနား ေခတၱရပ္နားျပီး အေကၽြးအေမြး အစီအစဥ္။ စာေရးဆရာ ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းကို ဖတ္ၾကားျခင္း၊ ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ ေဟာေျပာမႈ အစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ နာမည္ (နံမည္) - ေဟာေျပာမႈ၊ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႕ ဆရာၾကီးမ်ားရဲ႕ ေမးသူ ဖတ္သူ ေဆြးေႏြးပြဲ၊ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ ဆရာၾကီးမ်ားကို ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ ခ်ီးျမွင့္ျခင္း၊ အခမ္းအနား ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးစီးမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားျခင္း - စတဲ့ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ေတြကို presenter ဦးကိုေလးနဲ႕႔ မနီလာစိန္တို႕က ေျပာၾကားၾကပါတယ္။



ပထမဆံုး အစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားသီခ်င္းကို ဦးကိုေလး၊ ဆလိုင္းေလာ္မာ၊ ကိုမ်ိဳး၊ မေလးႏိုင္အိ၊ ကိုသူရထြန္းေမာ္တို႕က သီဆိုၾကပါတယ္။



အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး တိုက္ပြဲစဥ္ေတြ တေလ်ာက္လံုးမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ အာဇာနည္ေတြကို တမိနစ္ ျငိမ္သက္ျပီး အေလးျပဳၾကပါတယ္။



ေနာက္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲက်င္းပရာ အေဆာက္အဦးကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးတဲ့ ေတာင္ပိုင္းကယ္လီဖိုးနီးယား ျမန္မာအသင္းရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာေဇာ္ထြန္းက အမွာစကားေျပာပါတယ္။



အဲေနာက္ေတာ့ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိအက်ဥ္းကို ကိုဘုန္းေရာင္ဦးက ဖတ္ၾကားပါတယ္။



ကိုဘုန္းေရာင္ဦးရဲ႕ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းကို ဖတ္ၾကာအျပီးမွာေတာ့ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ကို- ၀တၳဳအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း - ေဟာေျပာဖို႕စင္ျမင့္ေပၚကို ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။



ဆရာစြမ္းရည္က အမ်ိဳးသားေန႕ဟာ ၁၉၂၀ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေပၚေပါက္လာရာကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ အစခ်ီျပီး ေဟာေျပာမႈကို စတင္ပါတယ္။ ၀တၳဳအေၾကာင္း ကဗ်ာအေၾကာင္း ေဟာေျပာတဲ့အခါ ရသ (၉) ပါး အေၾကာင္းေဟာေျပာရင္း စာေပပညာရွင္ဆိုတာ ရသစာေပေတြကိုေရးတဲ့... ကဗ်ာ၊ ျပဇာတ္၊ အက္ေဆးနဲ႕ ၀တၳဳ ေတြကို ေရးတဲ့သူေတြကိုသာ ေခၚဆိုေၾကာင္း...၊ သတင္းစာ ဆရာေတြ မပါေၾကာင္း...ကို ေျပာျပလို႕ ဗဟုသုတအျဖစ္ မွတ္သားရပါတယ္။ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေဟာေျပာရင္းနဲ႕ ဆရာကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ သံုး ပုဒ္ကိုလည္း ရြတ္ဆိုျပပါေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္မိတဲ့ ကဗ်ာကေတာ့ ...

အင္တာနက္ကေန ...
စင္တကာတက္ျပီး ေအာ္သံက
”ေတာ္လွန္ၾကေလာ့”တဲ့။
.......... အစခ်ီျပီး

သင္သာ မရွက္ပဲ
အင္တာနက္ထဲ
ထင္ရာအတြက္လြဲေနရင္
မဂၤလာ ပ်က္ျမဲ ပ်က္ရံုသာ။
... လို႕.. အဆံုးသပ္ထားတဲ့
- အင္တာနက္ေပၚက ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားသို႕ - ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါ။

ကဗ်ာအေၾကာင္းေဟာေျပာရင္း ကဗ်ာရြတ္ရင္း ဆရာစြမ္းရည္ေျပာသြားတဲ့ စကားေလးတခုကိုလည္း က်ေနာ္ သေဘာက် ေနမိပါေသးတယ္။ - အၾကမ္းဖက္ဖက္.. အႏုဖက္ဖက္... တခုခုကို ဖက္ေနဖို႕... - ဆိုတာေလးပါ။

ဆရာစြမ္းရည္ ေဟာေျပာအျပီးမွာေတာ့ ဆရာေအာင္ေ၀းရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိအက်ဥ္းကို စာေရးဆရာမ ညိဳခက္ေက်ာ္က ဖတ္ၾကားပါတယ္။



ဆရာေအာင္ေ၀း အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းကို ဖတ္ၾကား အျပီးမွာေတာ့ ဆရာ ေအာင္ေ၀းကို- လြမ္းမိတဲ့တရား - ကို ေဟာေျပာဖို႕ စင္ျမင့္ေပၚကို ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။



ဆရာေအာင္ေ၀းကေတာ့ ကဗ်ာဆရာပီပီ ကဗ်ာေတြခ်ည္း ရြတ္ျပတာပါ။ သူ႕ ေဟာေျပာမႈ စစျခင္းမွာပဲ ... ေဟ့.... လို႕ မိုက္ကရိုဖုန္းထဲက အက်ယ္ၾကီး ၾကားလိုက္ရတဲ့ ဆရာ့အသံကို တခ်ိဳ႕ေတြလည္း လန္႕သြားၾကပါေသးတယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈကို အဲသလို ရုတ္တရက္ ေဖာက္ခြဲမႈနဲ႕ ပရိတ္သတ္ရဲ႕ အာရံုစူးစိုက္မႈကို ဆြဲယူလိုက္တာ ကိုကလည္း ကဗ်ာ တပုဒ္လိုပါပဲ။ ရြတ္ျပတဲ့ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ - ထေလာ့ ျမန္မာ အို.. ျမန္မာတို႕... အစခ်ီတဲ့ - တို႕တိုင္းျပည္ - ကဗ်ာလည္း ပါပါတယ္။ ဖု ထစ္ ရြတ္ တြ ငွက္ ဠင္းတ သို႕ ... အစခ်ီတဲ့ - ပ်ဥ္းမငုတ္တို - ကဗ်ာလည္း ပါပါတယ္။

ဆရာေအာင္ေ၀း ေဟာေျပာရင္း အေမရိကန္ သမတ ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီရဲ႕ သမတသစ္ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပြဲမွာ အေမရီကန္ ကဗ်ာဆရာၾကီး Robert Frost ကို ဖိတ္ၾကားျပီး Stopping By Woods ဆိုတဲ့ သူအင္မတန္ ၾကိဳက္တဲ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ ကဗ်ာကို ဆရာၾကီး ကိုယ္တိုင္ ရြတ္ဆိုျပေပးဖို႕ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ေၾကာင္း... ဆရာၾကီးကလည္း အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ျဖစ္ေနလို႕ သူ႕ကဗ်ာေတြကို မမွတ္မိေတာ့လို႕ ကဗ်ာကိုု စာရြက္မွာ ေရးျပီး ဖတ္ၾကားေၾကာင္း.... ဖတ္ေနရင္း ကဗ်ာရဲ႕အဆံုးပိုဒ္ အေရာက္မွာ ေလကတိုက္ခ်လိုက္လို႕ စာရြက္ လြင့္ပါသြားတဲ့အခါ ဆရာၾကီးခမ်ာ ဆက္မဖတ္ႏိုင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သမတသစ္ ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီ အပါအ၀င္ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆိုပြဲကို တက္ေရာက္လာသူေတြက မတ္တတ္ထရပ္ၾကျပီး ကဗ်ာရဲ႕ က်န္တဲ့ အပိုဒ္ကို အတူတကြ ရြတ္ဆိုေပးၾကေၾကာင္း... ေနာက္တခါ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုး ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ေနရူး ေသဆံုးခ်ိန္မွာလည္း သူေခါင္းအံုးေအာက္က ေခါက္ရိုးေက်ေနတဲ့ စာရြက္ေခါက္ေလးတခု ေတြ႕ရေၾကာင္ူ.... ဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခါ Robert Frost ရဲ႕ Stopping By Woods ကဗ်ာ ျဖစ္ေနေၾကာင္း .... ကဗ်ာ တပုဒ္ကို ကမၻာေက်ာ္ ႏိုင္ငံေခါင္းၾကီး ႏွစ္ဦးက ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေနတဲ့ အၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေဟာေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။

အားလံုးဖတ္ႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ ဒီမွာ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

Stopping by Woods on a Snowy Evening

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound's the sweep
Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark, and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.

Robert Frost

ဆရာေအာင္ေ၀းရဲ႕ ေဟာေျပာမႈ အဆံုးသပ္အျဖစ္ ေနာက္ဆံုးရြတ္ျပတဲ့ ကဗ်ာကေတာ့ ဆရာေမာင္သာရ ေဟာေျပာမယ့္ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ နာမည္နဲ႕ တထပ္တည္း သြားျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

နာမည္

က်ေနာ့္သားက ေမးတယ္။

‘ၾကယ္ေတြမွာ
နာမည္ရွိသလားေဖေဖ’ တဲ့။

ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ
ထုိင္တဲ့ည
သားက
ေကာင္းကင္ကုိငုံ ့ၾကည့္ေနတယ္။

က်ေနာ္က
ၾကယ္ေတြတလက္လက္ထ
ေရစီးထဲေငးလုိ ့။

ေအး ...
မေတာ္တဲ့ၾကယ္ေတြမွာ
နာမည္မရွိဘူး
ေတာ္တဲ့ၾကယ္ေတြက်ေတာ့
... ... ... ...
... ... ... ...။

အဲ့ဒီလုိ အဲ့ဒီလုိ
ၾကယ္တလုံးခ်င္းစီရဲ ့နာမည္
က်ေနာ္ေျပာျပ။

ေဖေဖ ... ဒါဆိုရင္
ကမ ၻာေပၚမွာ
သားနာမည္နဲ ့ၾကယ္လည္း
ရွိမွာေပါ့ေနာ္။

က်ေနာ္ သားကိုျပဳံးၾကည့္ရင္း
ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့
သားကေပ်ာ္သြားျပီး
က်ေနာ့္ မ်က္လုံးထဲမွာ
သူ ့နာမည္နဲ ့ၾကယ္ကို
ရွာေတြ ့သြားတယ္။

သားက ဖေအထက္
ပိုျပီးေတာ္ရမယ္ မဟုတ္လား။

က်ေနာ္က သားကိုထမ္းလုိ ့
က်ေနာ့္ကို
ျမစ္ကမ္းပါးကထမ္းလုိ ့
အိမ္ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ
ေခတ္ကလည္း
စီးတုန္းပါ။

ဖေအ နဲ ့သား
လြမ္းမိတဲ့ တရားမွာ
နာမည္ေတြလည္း
စီးဆင္းေနတုန္းေပါ့။ ။

ေအာင္ေ၀း
(၁၉၉၉)

ဆရာေအာင္ေ၀း ေဟာေျပာမႈ အျပီးမွာေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲကို တက္ေရာက္လာသူေတြအတြက္ ေကၽြးေမြးမႈ အစီအစဥ္ပါ။ ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ စမူဆာသုပ္နဲ႕ လဘက္ရည္ကို စေပေဟာေျပာပြဲကို ေရာက္လာတဲ့ လူတရာေက်ာ္ေလာက္ တန္းစီျပီး သံုးေဆာင္ ၾကပါတယ္။ တန္းစီေနရင္းနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာေမာင္ရစ္ (မိုးမခ)က မိုးမခ မီဒီယာ ဇာနယ္ဇင္းအဖြဲ႕က ထုတ္ေ၀တဲ့ စာအုပ္ ၂ အုပ္ကို သူကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ထိုးျပီး အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ေပးသြားပါေသးတယ္။

သည့္ေနာက္မေတာ့ ဆလိုင္းေလာ္မာက ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းကို ဖတ္ၾကားအျပီးမွာေတာ့ ဆရာ ေမာင္သာရကို - နာမည္ (နံမည္) - ေဟာေျပာဖို႕စင္ျမင့္ေပၚကို ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။



ဆရာေဟာေျပာတာကေတာ့ လူနံမည္ကို ဖတ္လိုက္တာနဲ႕ ဘယ္ေန႕မွာ ေမြးတယ္လို႕ တန္းေျပာႏိုင္တဲ့ တကမၻာလံုးမွာ မရွိတဲ့ မေတြ႕ဘူးတဲ့ ဗမာ့ရိုးရာ အမည္ေပးတဲ့ စနစ္ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းၾကဖို႕.... ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုလည္း အဲသလို အမည္ ေပးၾကဖို႕ တိုက္တြန္းပါတယ္။ အမည္ေပးပံုကိုလည္း လိုက္မွတ္ဖို႕ စာရြက္နဲ႕ ခဲတံေတြ လိုက္ေ၀ေပးပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္ အထင္ေတာ့ အားလံုးလိုလို သိျပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ မသိၾကသူမ်ားရွိရင္ သိရေအာင္ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

က ခ ဂ ဃ င - တနလၤာ = ၂
စ ဆ ဇ စ် ည - အဂၤါ = ၃
တ ထ ဒ ဓ န - စေန = ၇
ပ ဖ ဘ ဗ မ - ၾကာသပေတး = ၅
ယ ရ လ ၀ - ဗုဒၶဟူး = ၄
သ ဟ - ေသာၾကာ = ၆
အ - တနဂၤေႏြ = ၁

ေနာက္တခု ဆရာေမာင္သာရ ဆက္လက္ ေဟာေျပာတာကေတာ့ မိဘ ၂ ပါးရဲ႕ ေမြးေန႕ ၂ ခု ကိုေပါင္း ... ေပါင္းလို႕ ရတဲ့ ဂဏန္းက မ ဂဏန္း ျဖစ္ရင္ သားဦးက ေယာက်္ားေလး ျဖစ္မယ္... စံု ဂဏန္း ျဖစ္ရင္ သားဦးက မိန္းကေလး ျဖစ္မယ္... ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္း မွန္ရမယ္။ အဲတာ ျမန္မာ့နည္း ဘယ္မွာမွ မရွိတဲ့ အေၾကာင္းလည္း မွတ္သားရပါေသးတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲတက္လာတဲ့ သူေတြလည္း ပြစိပြစိနဲ႕ အားလံုးလိုလို တြက္ခ်က္ ကုန္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ တြက္ၾကည့္ေတာ့လည္း .... ဟာ ... မွန္သဟ... ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဆရာကေတာ့ ဒုတိယကေလးကို တြက္ခ်င္ရင္လည္း မိဘ ၂ ပါးရဲ႕ ေမြးေန႕နဲ႕ သားဦးရဲ႕ေမြးေန႕ကို ေပါင္း ... ေပါင္းလို႕ ရတဲ့ ဂဏန္းက မ ဂဏန္း ျဖစ္ရင္ ေယာက်္ားေလး ျဖစ္မယ္... စံု ဂဏန္း ျဖစ္ရင္ မိန္းကေလး ျဖစ္မယ္...၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္း မွန္ရမယ္လို႕ ေျပာပါေသးတယ္။ ဆရာ့မွာလည္း သားသမီး ၈ ေယာက္ရွိတဲ့ အေၾကာင္း... နဲ႕ အဲသည္နည္းအတိုင္း ရာႏႈန္းျပည့္ မွန္ေၾကာင္း ေျပာပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ထပ္ တြက္ၾကည့္ေတာ့လည္း .... ဟာ ... မွန္သဟ... ထပ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာက သား ၃ ေယာက္ ရွိတာကိုး...။

ဆရာေမာင္သာရ ေဟာေျပာမႈအျပီးမွာေတာ့ ဆရာၾကီးေတြကို ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ ခ်ီးျမွင့္ၾကတဲ့ အစီအစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။







အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႕ ဆရာၾကီးမ်ားရဲ႕ ေရးသူ ဖတ္သူ ေဆြးေႏြးပြဲပါ။ ေမးသမွ်ကို ဆရာၾကီးေတြ အားလံုးက စိတ္ရွည္စြာ အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းလင္း ေျဖၾကားေပးၾကပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ အခမ္းအနားျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၾကြေရာက္ ခ်ီးျမွင့္ေဟာေျပာေပးၾကတဲ့ ဆရာၾကီးမ်ား၊ ၀ိုင္း၀န္း ကူညီ ပံ့ပိုးေပးၾကသူမ်ားနဲ႕ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္စကားကို LA Organisers အဖြဲ႕က ကိုသူရထြန္းေမာ္က ေျပာၾကားပါတယ္။



ည ၈ နာရီေက်ာ္အၾကာမွာေတာ့ အခမ္းအနားကို ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးေၾကာင္း ေၾကျငာလိုက္ပါတယ္။



အခမ္းအနားျပီးေတာ့ ညကလည္း ေမွာင္ေနျပီျဖစ္လို႕ က်ေနာ္လည္း အိမ္ကို ျပန္မေမာင္းတတ္တာနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ကိုညီညီေအာင္ကို ကားေသာ့ေပးျပီး သူ႕ကိုပဲ ေမာင္းခိုင္းရပါတယ္။

Nov 26, 2008

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ-၂

တူမ နန္းညီ တက္ဂ္ထားတဲ့ အၾကိဳက္ဆံုး ကာတြန္းကား အေၾကာင္းပါ။

မေရးခင္မွာ ေျပာစရာေလးတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ကီးဘုတ္ ရွည္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကာတြန္း-လို႕ ဆိုလိုက္တာနဲ႕ လူအမ်ားစုက ရီစရာဆိုတာနဲ႕ တြဲျပီး ျမင္တတ္ၾကတယ္။ မွန္ပါတယ္... ကာတြန္းေတြက လူေတြကို ရီေအာင္ လုပ္တတ္တာကိုး။ သို႕ေသာ္လည္း ကာတြန္းကားလို႕ ဆိုလိုက္ရင္ေတာ့ လူအမ်ားစုက ကေလး- နဲ႕တြဲျပီး ေတြးၾကေတာ့တာပါပဲ၊ ကေလးေတြ အတြက္ ရိုက္ကူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ ... ကေလးေတြပဲ ၾကည့္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြလို႕... ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ ကာတြန္းကား-ဆိုတာ ကေလးေတြ ၾကည့္တာလို႕ လူ အေတာ္မ်ားမ်ားက နားလည္မႈ လြဲေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တေယာက္ဆို ကာတြန္းကားေတြကို ၾကိဳက္ေသာ္ျငားလည္း ၀ယ္ရမွာေတာင္ ရွက္တယ္ - က်ေနာ္ ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဘာလို႕လဲ... ဘာလို႕ ရွက္ရတာလဲ...။ ကာတြန္းကား တေခြကို ၀ယ္တာ ရွက္စရာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ား.... အျပာကား (porn DVD) ေတြ ၀ယ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ရွက္စရာကို အျပာကားေတြ ၀ယ္တဲ့သူေတြ... ၾကည့္တဲ့သူေတြအတြက္... ထားလိုက္ပါ။ က်ေနာ္တို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ ကာတြန္းကားေတြ ၾကည့္လို႕.. ကာတြန္းကားေတြကို ၾကိဳက္လို႕... က်ေနာ္တို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီး မပ်က္စီးသြားပါဘူး။ အျပာကားေတြေၾကာင့္သာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီး ပ်က္စီးသြားမွာ...။

ထို႕အတူ အားလံုးကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္... ကာတြန္းကားေတြကို ၾကိဳက္ရင္... ပ်ိဳပ်ိဳ အိုအို မည္သူမဆို ကာတြန္းကားေတြ ၀ယ္ၾကပါ... ၾကည့္ၾကပါလို႕ ... ။ က်ေနာ္တို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီးက ခင္ဗ်ားတို႕ကို ကာတြန္းကားေတြ ၀ယ္ၾကည့္လို႕ ရွက္စရာ ေကာင္းတယ္လို႕ ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ အာမခံပါတယ္။

ေနာက္တခု ေျပာစရာရွိတာက ကာတြန္း-ဆိုတာက ဖတ္တဲ့သူေတြ ရီေမာၾကရတာေပါ့။ ေျပာရရင္ ရီေမာျခင္းအားျဖင့္ အသက္ရွည္ေစတယ္လို႕ ေျပာၾကသလို ကာတြန္းဆရာက ကာတြန္း ဖတ္သူေတြကို ဘ၀ အေမာေတြကေန ခဏတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပသြားေအာင္ လုပ္ေပးတာပါပဲ။ ကာတြန္းကားေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ကာတြန္းကားေတြ ဆိုတာက အကြက္ေပါင္း ပံုေပါင္းမ်ားစြာ ပါတာဆိုေတာ့ ကားတကားလံုးမွာ ၾကည့္သူေတြကို သာမန္ ကာတြန္းေတြထက္ကို ပိုျပီး ရယ္ေမာေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ လူေတြ အလြယ္ေျပာေနတဲ့ ကာတြန္းကားဆိုတာ အမွန္ေတာ့ သာမန္ ရုပ္ရွင္ တကားကို ရိုက္ကူးရတာထက္ ပိုျပီး ခက္ခဲပါတယ္။ Animation လို႕ေခၚတဲ့ မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့ အရုပ္ေတြကို သက္၀င္ လႈပ္ရွားလာေအာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ဖန္တီးရတဲ့ အနုပညာပါ။ ဘာလို႕လဲ-ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ၾကည့္ေနျမင္ေနရတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားတခု၊ ဗီဒီယို တခုလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ကာတြန္းကား တခုကို ဖန္တီးမယ္ဆိုရင္ 30 fps (30 frame per second)လို႕ ေခၚတဲ့ တစကၠန္႕စာ ရုပ္ရွင္အတြက္ ကာတြန္းပံု ၃၀ ကို ဆြဲယူရတာပါ။ ဥပမာ- ကာတြန္း ဇာတ္ေကာင္ တခုက သူ႕လက္ကို ေျမွာက္ျပီး စကားေျပာတဲ့ ပံုကို ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၁ စကၠန္႕ ေဖာ္ျပမယ္ဆိုရင္ အဲ တစကၠန္႕အတြက္ လႈပ္ရွားမႈအားလံုးက္ို ပံု ၃၀ ဆြဲရတာပါ။ အဲေတာ့ တမိနစ္အတြက္ဆို ကာတြန္းအကြက္ေပါင္း ၃၀ x ၆၀ = ၁၈၀၀ ။ တနာရီဆို ၁၈၀၀ x ၆၀ = ၁၀၈၀၀၀။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ တနာရီခြဲစာ ၾကာေလ့ရွိတဲ့ ရုပ္ရွင္တကားအတြက္ ပံုေပါင္း ၁၆၂၀၀၀ ကို ကာတြန္းဆရာေတြက ဆြဲၾကရတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဦး။

ေနာက္တခါလည္း ေျပာစရာရွိတာက Animation ေတြမွာက MGM ကုမၸဏီက ထုတ္လုပ္တဲ့ Tom & Jerry လို ကာတြန္းကားေတြ၊ ဂ်ပန္ကလာတဲ့ Pokemon လို ကာတြန္းကားေတြကေတာ့ just entertainment သက္သက္ပါပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း Walt Disney တို႕ Dream Works တို႕လို ကုမၸဏီေတြက ရိုက္တဲ့ Animation ေတြမွာ message ေတြ ပါပါတယ္။ ဘ၀အဓိပၸါယ္ေတြပါတယ္။ သာမန္ အပ်င္းေျပ အေပ်ာ္ၾကည့္ (ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကေလးမဟုတ္ဘူးလို႕... ေျပာေနတဲ့ ... ထင္ေနတဲ့ ... လူၾကီးေတြ ...ၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့) လူ႕ဘ၀အတြက္ ဘာတခုမွ မေပးတဲ့ Horror တို႕ Suspense တို႕ Reality တို႕ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြေအာက္က ရုပ္ရွင္ေတြထက္ Walt Disney Animation ေတြက ဘ၀အတြက္ တခုခုကို အျမဲ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ဓမၼနဲ႕ အဓမၼရဲ႕ တိုက္ပြဲ..မွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဓမၼက အႏိုင္ရ...ပံုမ်ိဳး။ ျပီးေတာ့ ဘ၀ကိုလည္း ေလးေလးနက္နက္ ပံုေဖာ္ တတ္ေသးတယ္...။ ဘ၀ဆိုတာ ရုန္းကန္ျခင္း... ဆိုတာမ်ိဳး...။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာနဲ႕ လူသားဆန္မႈကိုလည္း အဲကာတြန္းကားေတြမွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးတယ္...။

အဲေတာ့ ကာတြန္းကားေတြကို က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္... ၾကည့္ပါတယ္... ၀ယ္ပါတယ္... လို႕ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့။
----------------------------
လိုရင္းကိုေတာ့ ခုမွပဲ ျပန္ေကာက္ရေတာ့တာပါ။ နန္းညီ တက္ဂ္ထားတဲ့ အၾကိဳက္ဆံုး ကာတြန္းကား-ကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္၂ ခု ျဖစ္ေနပါတယ္။ Walt Disney's Animation ေတြကို Jungle Book ကေန စျပီး ၾကည့္ရတာပါ။ ငယ္စဥ္ကတည္းကေန ခု အသက္အရြယ္အထိ တကား မျပတ္ က်ေနာ္ ၾကည့္လာခဲ့တာပါ။ အဲအထဲမွာ က်ေနာ့္ အၾကိဳက္ဆံုးကားက Cinderella နဲ႕ Bambi ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း Cinderella ကေတာ့ လူတကာ သိေနျပီးသားမို႕ Bambi ကိုပဲ ေရးပါ့မယ္။

Bambi ဟာ Walt Disney က ထုတ္လုပ္တဲ့ Feature Film ေခၚတဲ့ Animation ဇာတ္ကားရွည္ေတြထဲမွာ ပဥၥမေျမာက္ ဇာတ္ကားျဖစ္ပါတယ္။ Bambi ကို ထုတ္လုပ္တဲ့ ခုႏွစ္က ၁၉၄၂ ပါ။ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံေတာင္ လြတ္လပ္ေရး မရေသးပါဘူး။ Bambi ဆိုတာကေတာ့ သမင္ကေလးတေကာင္ရဲ႕နံမည္ပါ။ လူ အေတာ္ မ်ားမ်ားက မသိတဲ့ သမင္ကေလး ျဖစ္မယ္ ထင္ရဲ႕။ ၾသစၾတီးယားက စာေရးဆရာ Felix Salten ၁၉၂၃ ခုႏွစ္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ Bambi, A Life in the Woods ကို ေက်ာရိုးျပဳထားတာပါ။ အေသးစိတ္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ သြားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။



ဇာတ္လမ္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ေတာနက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ သမင္အုပ္ တခုမွာ သမင္ေလး တေကာင္ကို ေမြးဖြား လာရာကေန အဲဒီ သမင္အုပ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာတဲ့အထိ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ခရီးလမ္းေပၚက သမင္တေကာင္ရဲ႕ ဘ၀ကို ျခယ္မႈန္းထားတာပါ။ သို႕ေသာ္လည္း အဲသည္မွာ သက္ရွိေတြ မွန္သမွ် ၾကံဳၾကရတဲ့ ေလာကဓံတရားကို ျမင္ၾကရမွာပါ။ Bambi က လူတေယာက္လို ဘ၀ကို ကိုယ္စားျပဳျပခဲ့တယ္။



Bambi ကို ထုတ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၁၉၄၀ ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ ခုေခတ္လို မဟုတ္ဘူး။ ခုေခတ္လို Animation ေတြကို 3D Program ေတြ CG ေခၚတဲ့ Computer Graphic ေတြနဲ႕ အစစ အရာရာကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္နဲ႕ ျပီးျပည့္စံုေနေစတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာတခုမွ အလြယ္တကူ မဟုတ္ဘူး။ Bambi ေခါင္း တခ်က္ ခါဖို႕ ... ေျခ တခ်က္... ဆတ္ဖို႕ ပန္းခ်ီဆရာ ရာေက်ာ္က ျပဴးျပဲေနေအာင္ ဆြဲခဲ့ရတာ.... အဲေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က Bambi ကို ပိုျပီးေတာင္ တန္ဖိုးထား ႏွစ္သက္ပါေသးတယ္...



Bambi ေမြးဖြားတာကို ေတာထဲမွာ ရွိသမွ် တိရိစၦာန္ေလးေတြက လာၾကည့္ၾကတဲ့ အခန္းနဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို စဖြင့္ထားတာပါ။ အဲ အခန္းေလးကို က်ေနာ္ ၾကိဳက္ပါတယ္။ အဲသည္မွာ သူ႕ကို လာၾကည့္ၾကသူေတြထဲမွာ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာမယ့္ ႏွာသီးနီနီေလးနဲ႕ အရမ္း ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ယုန္ကေလး Thumper လည္း ပါပါတယ္။ Thumper က Bambi ကို သက္ရွိ သက္မဲ့ ေတြရဲ႕ နံမည္အေခၚအေ၀ၚေတြကို သင္ေပးရာကေန Bambi က Flower လို႕ နံမည္ မွားေခၚတဲ့ Skunk ေလးတေကာင္နဲ႕ပါ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ၾကတဲ့ အခန္းေလးဆို က်ေနာ္ အေတာ္ ၾကိဳက္တာပါ။

ေနာက္တခုက သူတို႕ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ တေယာက္ျပီးတေယာက္ ေတြ႕သြားၾကတဲ့ အခန္း။



Bambi မွာ sound track ေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာ က်ေနာ္ၾကိဳက္တဲ့ April shower song ကို YouTube မွာ ရွာေတြ႕ထားပါတယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါဦး။



Bambi မိခင္ ေသဆံုးတဲ့ အခန္းကေတာ့ သူ႕ကိုယ္စား မ်က္ရည္က်ရတဲ့ အခန္းပါပဲ။



Bambi ကို The Platinum Edition DVD ဆိုျပီး ၂၀၀၇ မွာ Walt Disney က ျပန္ထုတ္ ထားပါေသးတယ္။ ရွာေဖြၾကည့္ၾကည့္ၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။

Nov 24, 2008

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ-၁

က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ ခင္မင္ရာ ဘေလာ္ဂါ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကိုပဲ သြားျပီး ဦးေႏွာက္စားခဲ့ဖူးတာ.... က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ လာ မစားဘူး ... အဲလို မွတ္ေနတာ... ခုေတာ့ လာစား ခံေနရျပီေပါ့ ...။

ဟိုးတရက္က တူမ နန္းညီ ဘေလာ့မွာ Walt Disney က Lion King ရုပ္ရွင္ေလးအေၾကာင္း သူ ေရးထားတာ ဖတ္မိေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက Walt Disney Animation ေတြဆို အရူးအမူး ၾကိဳက္ခဲ့... ခုထိလည္း ထြက္လာသမွ် Walt Disney ကားေတြဆို သားေတြနဲ႕ အတူ ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့အထိ ၾကိဳက္ေနဆဲ... ဆိုေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္ခဲ့မိတဲ့ ကားေလးေတြ အေၾကာင္း ကြန္မန္႕သြားေရးမိပါတယ္။ သူက ဆီပံုးထဲ လာေအာ္သြားေလရဲ႕... (21 Nov 08, 00:01 နန္းညီ: ကာတြန္းကားအေၾကာင္း ေျပာျပပါဦး.. ဦးေအာင္သာငယ္ကိုလည္း tag ပါတယ္) ...တဲ့... လွ်ာရွည္... အဲ... ကီးဘုတ္ ရွည္မိတဲ့ အက်ိဳးအားျဖင့္ ပထမဆံုး အၾကိမ္ tag ခံရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အခုတေလာ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႕... ေရးေပး ရမွာကလည္း... နည္းနည္း ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀းေလး ျဖစ္ေနေတာ့ - အားတာနဲ႕ ေရးေပးပါ့မယ္ -လို႕ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ သြားေျပာထားရတာ...။ ခုမွပဲ က်ေနာ္ အားအား လ်ားလ်ား ျဖစ္ေနတုန္းက သယ္ရင္း ဘေလာ္ဂါေတြကို သိမ္းက်ံဳး tag ထားခဲ့မိတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိေတာ့တယ္... း)

ျပီးေတာ့ (ႏွစ္တိုင္း စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ သြားနားေထာင္ တတ္တဲ့) က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ျပန္နားေထာင္ရတဲ့ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္တဲ့ အယ္ေလက အမ်ိဳးသားေန႕ စာေပေဟာေျပာပြဲ အေၾကာင္းေလးကိုလည္း ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို မွ်ေ၀ေပးဖို႕ အားခဲေနတာနဲ႕ ေနာက္မွပဲ tag အတြက္ ေရးမယ္ေပါ့ေလ...။ စာေပေဟာေျပာပြဲမတိုင္ခင္ တညက မိုးခ်ိဳသင္းတို႕ အိမ္မွာ စုဆံုၾကရင္း က်ေနာ္ အရမ္းေတြ႕ခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆရာစြမ္း၊ အကိုေအာင္ေ၀း၊ ကိုဇာနီ၀င္း အျပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ (ဆယ္ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္ နီးပါး) မေတြ႕ခဲ့ ရတဲ့ ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တေနရာတည္း တခ်ိန္တည္းမွာ အားလံုးကို ျပန္ေတြ႕ရလို႕ ကံေကာင္းလိုက္တာလို႕ စဥ္းစားမိလို႕ ပို႕စ္ေလးတခုေတာင္ တင္လိုက္မိေသးတယ္။

ခုမွ အလုပ္ကျပန္ေရာက္လို႕ စာေရးမလား စဥ္းစားျပီး ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္... ကိုယ့္ဘေလာ့ေလး ဘယ္သူေတြ လာလည္... ဘာေတြ ေျပာသြားၾကသတုန္း ၾကည့္မိပါတယ္.. (24 Nov 08, 13:56 tututha: အစ္ကိုႀကီးေရ ကံေကာင္း လက္စနဲ႔ ဆက္ေကာင္းၿပီသာ မွတ္ေတာ့။ တခု တက္ဂ္ထားတယ္ ေရးေပးေနာ္ :)

မတူး က်ေနာ့္ကို ဦးေႏွာက္လာစားသြားေလရဲ႕...

ဒါနဲ႕ ဘာမ်ားလဲလို႕ သြားၾကည့္မိေတာ့ - ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းရျခင္းအေၾကာင္းရင္း ၁၀ ခ်က္- တဲ့။ ဒါနဲ႕ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ေရးရမွာ သိပ္မခက္ဘူးလို႕ စဥ္းစားမိတာရယ္... ေနာက္ျပီး ျမန္ျမန္ေရးရင္ ျမန္ျမန္ေအးမယ္... (မဟုတ္ရင္ ဆီပံုးထဲ လာေအာ္ေနဦးမွာေလ...) ဆိုျပီး ေရးျဖစ္လိုက္ပါတယ္။

----------
သို႕ေသာ္လည္း ေပရွည္ ... အဲ .... ကီးဘုတ္ ရွည္ေနတယ္လို႕ မထင္ၾကေစခ်င္ပါ... နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပစရာ ရွိေနလို႕ပါ။

ခက္ေနတာ တခုက က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တခါမွ မမုန္းဖူးဘူး...။ ဆိုေတာ့... ေရးရတာ ခက္ေနတယ္။ က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်စ္ပဲ ခ်စ္တယ္။ ကိုယ့္ကုိကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမ၊ ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္အေဆြအမ်ိဳးေတြ ဆိုလည္း အရမ္း.. အရမ္း...ကို ခ်စ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း တႏွစ္မွာ ၁၂ လ... ေန႕ည နာရီ... ရာသီ ၃ ရပ္... မိနစ္ စကၠန္႔ ... မျပတ္မလပ္... သူတို႕ အတြက္ပဲ ရပ္တည္ခဲ့တယ္... ။ သူတို႕ ေကာင္းစားရာ ေကာင္းစားေၾကာင္းပဲ... စဥ္းစား လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိပါတယ္...။ အဘတို႕အုပ္စုလိုေပါ့ဗ်ာ...း)

သို႕ေသာ္လည္း... က်ေနာ္ ေနာက္တခု ခ်စ္တာရွိေသးတယ္... က်ေနာ့္ တိုင္းျပည္ေလးကိုလည္း က်ေနာ္ ခ်စ္ပါေသးတယ္... ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့္ ဘေလာ့ရဲ႕ ဘန္နာေလးမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့သူေတြအားလံုး ခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်ီလီ ကဗ်ာဆရာၾကီး ပတ္ဗလိုနီရူဒါရဲ႕ ကဗ်ာတပိုဒ္ကို က်ေနာ့္ အလံအျဖစ္ လႊင့္ထားခဲ့တာပါ

အဘတို႕အုပ္စုကေရာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္သလား။


အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ အဘတို႕အုပ္စု မတူတဲ့ ကြာျခားခ်က္ တရပ္ပါပဲ ခင္ဗ်ာ.... ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း မမုန္းတတ္... ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း... မမုန္းတတ္တဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ အဘတို႕အုပ္စုကိုေတာ့ မုန္းမွ... မုန္းပဲဗ်ာ...။ အဲေတာ့ - ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းရျခင္းအေၾကာင္းရင္း ၁၀ ခ်က္ - အစား - အဘတို႕အုပ္စုကို မုန္းရျခင္း အေၾကာင္းအရင္း တသန္း - ဆိုျပီးေတာ့သာ က်ေနာ္ သိသိသမွ် ဘေလာ္ဂါေတြကို tag လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ... ။ အဲလိုဆို ဘယ္လိုေနမလဲလို႕ စဥ္းစားမိတယ္...။ tag မခံရတဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြကေတာင္ လိုက္ေရးၾကဖြယ္ရာ ရွိပါတယ္... ။
----------
ထားပါေတာ့ေလ... အခုေတာ့ တက္ဂ္ထားတာကို တကယ္ေရးပါျပီ...
အထက္က ဆိုခဲ့သလို က်ေနာ္က ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မမုန္းတတ္... ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း မမုန္းတတ္ေတာ့...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းရျခင္းအေၾကာင္းရင္း ၁၀ ခ်က္- အစား - ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မၾကိဳက္ေသာ အေၾကာင္းရင္း ၁၀ ခ်က္- လို႕ ေရးပါရေစ ... မတူးေရ႕ ...
----------
၁။ ကိုယ့္အဖို႕ ခိုင္လံုေသာ ယံုၾကည္ေလာက္ေသာ အေၾကာင္းအခ်က္ တစံုတရာ မရွိလွ်င္ မည္သည့္ အရာကိုမွ် မယံုၾကည္တတ္ျခင္း။
၂။ မည္သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မွ် မရွိပဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္တတ္ျခင္း။
၃။ ၀မ္းနည္းစရာရွိလွ်င္ မ်က္ရည္ မဆည္ႏိုင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းတတ္ျပီး ၀မ္းသာစရာရွိလွ်င္ မည္သည့္ စကားမွ် ေျပာမထြက္ေအာင္ ၀မ္းသာတတ္ျခင္း။ (စိတ္ခံစားမႈကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္း)
၄။ ကမၻာေပၚရွိ ရွိရွိသမွ် အတတ္ပညာမ်ားအားလံုးကို တတ္ေျမာက္လိုျခင္း။
၅။ အလြန္အကၽြံ လြမ္းဆြတ္တတ္ျခင္း။ (က်ေနာ္ ငယ္တုန္းက အဖြား-သို႕မဟုတ္- အေဒၚ တေယာက္က - သီခ်င္းဆိုသိပ္ရင္ - လူကေလးရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္တန္ ... ပဲ ရွိေသး... ဗ်ိဳင္း - ေတာင္ မပ်ံ ရေသး က်ေနာ္ ငိုေနျပီ... လို႕ ေျပာျပဖူး... ခုလည္း အဲလိုပဲလား မသိ... က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဧရာ၀တီတိုင္းက ေဘာလံုးသမားလို႕ ေခၚၾကတယ္ - း)
၆။ အရြဲ႕တိုက္တတ္ျခင္း။
၇။ ေဒါသၾကီးလြန္းျခင္း။
၈။ ေလာဘၾကီးလြန္းျခင္း။
၉။ တခါတရံ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားမ်ား (ဆဲဆိုေသာ စကားမ်ား) ေျပာတတ္ျခင္း။
၁၀။ အရာရာ အားလံုးကို ေနသားတက် စနစ္တက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိေန ျဖစ္ေနေစလိုျခင္း။
----------
ခုေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ေတြထဲ က်ေနာ္လည္း ပါသြားျပီလား မသိ...။
----------
မသူေတာ္ျဖစ္ေစဦး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့သူတေယာက္ဆိုတာေတာ့..... ..... ..... ..... .....

Nov 22, 2008

ကံအေကာင္းဆံုးလူတေယာက္ရဲ႕ဖြင့္ဟ ၀န္ခံခ်က္

ဆရာဂ်မ္းနဲ႕ဆရာစြမ္း
အလုပ္လုပ္ေနတုန္း စားပြဲေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့ ဆဲလ္ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကိုသန္း၀င္း (ABSDF ရဲ႕ ပထမဆံုး အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး) က က်ေနာ့္ကို ဖုန္းေခၚလာတာ။ ”ေဟ့ေကာင္... ဆရာတင္မိုးေရာ ဆရာစြမ္းရည္ေရာ ခု ငါနဲ႕ အတူ ရွိေနတယ္ အဲဒါ မင္း စကား ေျပာလိုက္ဦး...”
----------
ဆရာဂ်မ္း (ဆရာတင္မိုး) မဆံုးခင္တုန္းက ၂၀၀၁ ထဲမွာ ဆရာနဲ႕ ဆရာစြမ္းရည္ မိုင္ယာမီကို စာေပေဟာေျပာပြဲ လာေတာ့ ဆရာတို႕ ၂ ေယာက္ကို လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ ကိုသန္း၀င္းက က်ေနာ့္ကို ဖုန္းေခၚလာတာပါ။ က်ေနာ္ ကေတာ့ အလုပ္မအားတာနဲ႕ မသြားႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ ဆရာတို႕ ၂ ေယာက္ အျပန္လမ္းမွာ က်ေနာ့္ဆီ ေခၚလာလို႕ ရမလားေမးေတာ့ သူတို႕ အခ်ိန္က မရဘူး ဆိုေတာ့ ဖုန္းထဲမွာပဲ ဆရာ ၂ ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာတို႕ ၂ ေယာက္လံုးက က်ေနာ့္ ဖခင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ေတြ႕ခ်င္ေနတာ။ ဆရာတို႕ကလည္း က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ခ်င္ေနၾကတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း အေျခအေနက မေပးေတာ့ ကိုသန္း၀င္းရဲ႕ ဆဲလ္ဖုန္းထဲကပဲ ဆရာတို႕နဲ႕ စကားေျပာခဲ့ရတာ။ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေမးျမန္းျပီး ဆရာတို႕ ၂ ေယာက္က က်ေနာ့္ကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ အားေပးၾကတာပါ။ မိဘေတြလိုပါပဲ။ က်ေနာ့္မွာလည္း စိတ္ခြန္အားေတြ ရလို႕...။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားခဲ့တယ္... တေန႕ေန႕ေတာ့ ဆရာတို႕နဲ႕ ေတြ႕မွာပါ...

အကိုေအာင္ေ၀း
”ဟဲလို...”
”ဟဲလို...ဘယ္သူတုန္း...”
”က်ေနာ္ပါ... ကိုလြမ္းဏီရဲ႕...”
”ဟား.... ေဟ့ေကာင္... တိုက္ဆိုင္ေနျပီ.... ခု... ငါ့နားမွာ... ဘယ္သူရွိေနလဲ သိလား...”
”အကို႕နားမွာဆို... မေအးမာပဲ ျဖစ္မွာေပါ့... ဘယ္သူရွိမတုန္း...”
”လခြီး... ” ကိုလြမ္းဏီ က်ေနာ့္ကို ဆဲေရာ
”ခရမ္းျပာ ျမင္းရိုင္းၾကီး...ဟ...”
”ဟာ...တကယ္လား... ေျပာမယ္ဗ်ာ... တင္ေပး...”
အဲလိုနဲ႕ ကိုလြမ္းဏီက အကိုေအာင္ေ၀းကို လိုင္းေပၚတင္ေပး...။
”ဟဲလို... ”
”အကို... က်ေနာ္... ေအာင္ခိုင္ပါ....”
”ေအးေလ... သိတယ္ေလ... အဆင္ေျပရဲ႕လား... ညီေလး...”
ေနာက္ေတာ့ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာၾကေပါ့ .... ...... ...... .....
တကယ္ေတာ့ သူ႕ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ျပီး ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္က သူ႕ကို အျပင္မွာ တခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။
”ေတြ႕ခ်င္တယ္ အကိုရာ...”
”တေန႕ေန႕ေတာ့... ေတြ႕မွာေပါ့ကြာ...”....

ကိုဇာနီ၀င္း
က်ေနာ့္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဆဲလ္ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။
ဒါနဲ႕ ဆြဲထုတ္ျပီး ”ဟဲလို....” လုပ္လိုက္ေတာ့
”ဇာနီ၀င္းပါ” ...
”ေဟး... ကိုဇာနီ... ေနေကာင္းလား”
”က်ေနာ္ ခု ဆန္ဖရန္ကေန အယ္ေလကို ထြက္လာျပီ...”
”အိုေက... က်ေနာ္က မနက္ဖန္ အလုပ္ဆင္းရဦးမွာ.. ညေနမွ ခိ်ဳသင္းတို႕ အိမ္ကို လာမယ္ေလ...အဲက်မွ ေတြ႕တာေပါ့...”
”ဟုတ္ျပီ... ေတြ႕မယ္ေလ...”
----------
ဒီႏွစ္ ဧျပီလမွာ က်ေနာ့္ မိခင္ ဆံုးသြားေတာ့ အေမ့ အေၾကာင္းကို မိုးမခမွာ တင္ထားတာေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႕ ကိုဇာနီ၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္ ေမးလ္ထဲကတဆင့္ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။ သူပဲ အေမ့ စ်ာပနအခမ္းအနား ဓါတ္ပံုေတြ၊ ဗီစီဒီေတြ က်ေနာ့္ဆီ ပို႕ေပးခဲ့တာ။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ အိမ္နဲ႕ေတာင္ အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႕ အခက္အခဲ မ်ိဳးစံုရွိေနခဲ့တာ။ သူ႕ေက်းဇူးနဲ႕ အေမ့စ်ာပန အခမ္းအနားကို မ်က္ရည္ေတြၾကားက ၾကည့္ခဲ့ရတာ။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုဇာနီ၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္ ညီအကိုရင္းလို ရင္းႏွီးလာလိုက္တာ ဖုန္းထဲမွာ ဂ်ီေတာ့မွာ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာခဲ့ၾကတာေပါ့။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ တခါမွေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ဖူးၾက။

မိုးခ်ိဳသင္း
က်ေနာ္က ဘူမိေဗဒနဲ႕ ေက်ာင္းျပီးခဲ့တယ္။ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားတိုင္း ဘူမိေဗဒကဆိုရင္ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ေမာင္ႏွမအရင္းလို စိတ္ထဲမွာကို ျဖစ္မိတာ။ က်ေနာ္ ဘေလာ့ စေရးေတာ့ ပထမဆံုး ခင္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ္ဂါ မေကသြယ္ - ဆို ဘူမိေဗဒက ဆိုေတာ့ ေမာင္ႏွမရင္းေတြလို ခင္မိ။ ေနာက္ေတာ့ မိုးခ်ိဳသင္းဘူမိေဗဒကပဲ။ သူ႕ကိုလည္း ကိုယ့္ ညီမတေယာက္လို ခင္ေနမိတယ္။ လူခ်င္းေတာ့ မေတြ႕ဖူးေသး။ ျပီးေတာ့ ဆရာဂ်မ္းရဲ႕ သမီး ဆိုေတာ့လည္း ေမာင္ႏွမလို ပိုခင္ေနမိေပါ့....။ ေနာက္ေတာ့ ဖေလာ္ရီဒါကေန ကယ္လီဖိုးနီးယားကို က်ေနာ္တို႕ မိသားစု ေျပာင္းခ်လာေတာ့ က်ေနာ့္ ရဲေဘာ္ရင္းတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုသူရထြန္းေမာ္က မိုးခ်ိဳသင္းတို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးေနေတာ့ တရက္မွာ မိုးခ်ိဳသင္းနဲ႕ က်ေနာ္ ဖုန္းေျပာရတယ္။ လူခ်င္းကေတာ့ မေတြ႕ဖူးေသး...။ တရက္ရက္ေတာ့ ေတြ႕မွာေပါ့။
-----------------------------------------------------------------------------------------------
သည္လိုနဲ႕ ဖုန္းထဲမွာပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ လူခ်င္းတခါမွ မေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့သူေတြကို က်ေနာ္ဟာ... အခ်ိန္ကာလ တခု ေရာက္ေတာ့ အားလံုးကို တေနရာတည္းမွာ တခါတည္း ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါ.... (စိတ္မေကာင္း အလြန္တရာ ျဖစ္မိတာကေတာ့ က်ေနာ္ ေတြ႕ရတဲ့ သူေတြထဲမွာ ဆရာဂ်မ္း မပါႏိုင္ေတာ့တာကိုပါ) ... က်ေနာ္ စကားေတြေတာင္ ေျပာမထြက္ေတာ့ဘူး...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
မိုးခ်ိဳသင္းတို႕ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး က်ေနာ္ ေျပးလႊားရွာမိတာကေတာ့ မိုးခ်ိဳသင္းပဲ... ဧည့္ခန္းထဲကေန မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေရာက္လာေတာ့ ဆရာတင္မိုး အေသးစားေလးကို က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ရပါျပီ... မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ သူ အလုပ္မ်ားေနတယ္။ သူ႕အနား သြားေတာ့ သူကလည္း ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ က်ေနာ့္ လက္ကို ဆန္႕ထုတ္လိုက္ျပီး ေျပာလိုက္ မိတယ္... ”ေအာင္သာငယ္ပါ..ညီမ.” ... သူ... ဘာျပန္ေျပာလည္းေတာင္ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး... ၀မ္းသာလြန္းလို႕... မွတ္မိတာကေတာ့ က်ေနာ့္ ညာလက္နဲ႕ ဆုပ္မိထားတဲ့ သူ႕ ဘယ္ဖက္လက္ပါပဲ... ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ေျပာမိတာက ”ကိုေက်ာ္၀ဏေရာ... ” ဆိုေတာ့ သူ လွမ္း..ေခၚလိုက္တယ္... ကိုေက်ာ္၀ဏနဲ႕ က်ေနာ္ လက္ခ်င္းဆုပ္မိၾက... ”အကို႕ ဘေလာ့ကို က်ေနာ္တို႕ ေန႕တိုင္းဖတ္တယ္...”တဲ့ ... သူေျပာေနတာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာျပန္ေျပာမိမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ၀မ္းသာလို႕...။

ေနာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ က်ေနာ္သြားထိုင္တယ္။ ဆရာစြမ္းနဲ႕ အကိုေအာင္ေ၀းကိုလည္း ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူတို႕လည္း လူေတြနဲ႕ စကားေတြ ေျပာေနၾကတာဆိုေတာ့ အေႏွာက္အယွက္ က်ေနာ္ မေပးခ်င္ဘူးေလ။ ျပီးမွ ႏႈတ္ဆက္မယ္ေပါ့။ သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ္ ရင္ေတြေတာ့ ခုန္ေနျပီ။ စိတ္ေတြ အရမ္း လႈပ္ရွားေနမိျပီ။ က်ေနာ္ ေတြ႕ခ်င္ခဲ့တဲ့သူေတြအားလံုးကို ဒီမွာ အားလံုးေတြ႕ေနရျပီကိုး...။

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ့္အေရွ႕က ဆိုဖာေပၚမွာ စကားေျပာေနတဲ့ ကိုေက်ာ္၀ဏကို ”မိုးမခက ကိုဇာနီလည္း လာမယ္ေျပာတယ္... ခု ဒီမွာ သူ ရွိလား...” ဆိုေတာ့ ”ဟိုးမွာေလ... ကိုဇာနီ...” လို႕ သူေျပာေနတုန္းမွာပဲ လက္ပ္ေတာ့ တလံုးနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ လူငယ္ တေယာက္က လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္တယ္ (ကိုဇာနီေရ႕ ေျမွာက္ေပးလိုက္ျပီ) သူ႕ ညာဖက္လက္ကို ဆြဲဆုပ္ရင္း သူ႕ကို က်ေနာ္ ဆြဲဖက္မိ...။

ေနာက္ေတာ့ မိုးမခက ကိုေမာင္ရစ္နဲ႕ ကိုဇာနီက က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေနရင္ စကား သိပ္မေျပာတတ္တာဆိုေတာ့ ကိုေမာင္ရစ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဘယ္လို ထင္မလဲ မသိ။

ေနာက္ေတာ့ ကိုဇာနီက က်ေနာ့္ကို ဆရာေတြ ထမင္းစားေနတဲ့ဆီ ေခၚလာတယ္။ အကို ေအာင္ေ၀းနဲ႕ သူက က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ေပးတာေလ။ ခရမ္းျပာျမင္းရိုင္းၾကီးရဲ႕ ညာဖက္ခြာကို က်ေနာ္ တင္းတင္းဆုပ္လိုက္မိတယ္။ ”အကိုနဲ႕ က်ေနာ္ ဖုန္းထဲမွာ စကားေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလဗ်ာ... ကိုလြမ္းဏီဆီမွာ အကို ရွိေနတုန္းကေလ... မွတ္မိလား... ခု ေတြ႕ရတာ အရမ္း ၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ...” “မွတ္မိတယ္ေလကြာ“

အဲလို က်ေနာ္ ေျပာေနရင္း ထမင္းစားပြဲ တဖက္က ဆရာစြမ္းက က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနေသး..... ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ဆရာ့ဆီ သြားရပ္တယ္။ ဆရာစြမ္းက သူ႕လက္ကို က်ေနာ့္ဆီ ကမ္းေပးတယ္။ က်ေနာ္ လွမ္းဆုပ္လိုက္တဲ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ”ခုမွေတြ႕တယ္ကြာ...”

ဖုန္းထဲမွာပဲ ေတြ႕ဖူးတဲ့သူေတြ အားလံုးကို အျပင္မွာ တခ်ိန္တည္း တျပိဳက္နက္တည္း ေတြ႕ရတာ အေတာ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို အေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ က်ေနာ္ဟာ အေတာ့ကို ကံေကာင္းတဲ့သူေပါ့။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္ဟာ ကံအေကာင္းဆံုး လူတေယာက္ပါပဲ။

Nov 21, 2008

စိမ္းလဲ့ရီေ၀

ယိမ္းႏြဲ႕ညီ...
အေရွ႕ေတာအုပ္... အပ်ိဳမ ပါးဆီ...
အနမ္းငွက္တို႕... ဂုဏ္ျပဳမိုးနဲ႕အတူ...
စည္းခ်က္... ေလႏုေအး... က်ီစယ္ခ်ိန္...

အလင္း... တံခါးဟာ...
ဘ၀ထဲမွာ... အသာယာဆံုးဖြင့္...
ပစၥဳပၸန္... လြင္ျပင္ထဲမွာ... ကံတရား... အိပ္မက္ေနစဥ္...
စိတ္ဓါတ္ေစ... ရြက္လႊင့္မယ္ေမ...

ညီညြတ္ျခင္း ရာသီနဲ႕အတူ... ျမင္ရျပီ... စိမ္းလဲ့ရီေ၀...
ညီညြတ္ျခင္း ရာသီနဲ႕အတူ... ျမင္ရျပီ... စိမ္းလဲ့ရီေ၀...

တိမ္းခဲ့ျပီ...
မုသားစကား... အေနာက္ ျမွားတပ္ညီ...
တမ္းတျမစ္... ေတာင္လို... နက္ရိႈင္းေန...
ၾကိဳးေလ်ာ့ေတး... ေျခာက္ေသြ႕... အႏိုင္ယူခ်ိန္...

အလင္း... တံခါးဟာ...
ဘ၀ထဲမွာ... အသာယာဆံုး... ဖြင့္ကာေလ...
အနာဂတ္... တိမ္လႊာထဲမွာ... ကံတရား... ခ်ဳပ္ျငိမ္းရင္ေလ...
အတိတ္ကေန... သတိရမယ္ေမ...

စိုေျပျခင္း ရာသီနဲ႕အတူ... ျမင္ရျပီ... စိမ္းလဲ့ရီေ၀...
စိုေျပျခင္း ရာသီနဲ႕အတူ... ျမင္ရျပီ... စိမ္းလဲ့ရီေ၀...

စိမ္းလဲ့ရည္...
ႏႈတ္ခြန္းထက္... ပံုရိပ္...ႏြမ္းျပီ...
လြမ္းခ်က္က... ရင္မွာ... အုပ္ဖြဲ႕... ပ်ံ...
မမုန္းခင္က... အခ်စ္ေတာ့... ျပန္ေခ်... ေမ...

အလင္း... တံခါးဟာ...
ဘ၀ထဲမွာ... အသာယာဆံုး... ဖြင့္ကာေလ...
အေတြးမ်ား... ရင္ခြင္ထဲမွာ... နိမိတ္ေဟာင္း... ခ်ိဳ... ခဲ့ရင္ေလ...
အရိပ္မဲ့လမ္းမွာ... တို႕... ရွိမယ္... ေမ...

ညီညြတ္ျခင္း ရာသီနဲ႕အတူ... ျမင္ရျပီ... စိမ္းလဲ့ရီေ၀...
ညီညြတ္ျခင္း ရာသီနဲ႕အတူ... ျမင္ရျပီ... စိမ္းလဲ့ရီေ၀...

စိုေျပျခင္း ရာသီနဲ႕အတူ... ရင္ထဲမွာ... စိမ္းလဲ့ရီေ၀...
စိုေျပျခင္း ရာသီနဲ႕အတူ... ရင္ထဲမွာ... စိမ္းလဲ့ရီေ၀...

စိတ္ၾကည္လင္တဲ့ တေန႕မွာ
ရံႈးနိမ့္ျခင္းကို ေအာင္ျမင္ျခင္းနဲ႕ ေထလိုက္တယ္ - လို႕ ခင္၀မ္းက သူ႕ သီခ်င္း တပုဒ္ထဲမွာ ဆိုခဲ့ဖူးရဲ႕...

က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္မၾကည္လင္တဲ့ ေန႕ေတြမွာ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္တယ္။ (ေအာ္ဟစ္ျပီး) သီခ်င္းေတြ ဆိုတယ္ ။ ကဗ်ာေတြ ဖတ္တယ္။ ကဗ်ာေတြ စပ္တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ္ နားေထာင္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ထဲမွာ တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြက ကဗ်ာေတြနဲ႕ တူတယ္။ အဲလို သီခ်င္းေတြ ထဲမွာ မင္းဒသ-ေရးခဲ့ျပီး ဖိုးခ်ိဳ-ဆိုခဲ့တဲ့- စိမ္းလဲ့ရီေ၀- လည္း တပုဒ္ အပါအ၀င္ေပါ့။

အဲ သီခ်င္းကို ကဗ်ာတပုဒ္လို က်ေနာ္ ဖတ္တယ္။ နားေထာင္တယ္။
အားလံုးကို တိုက္တြန္းခ်င္တာကေတာ့ စာသားေတြကို ၂ ေခါက္ ၃ ေခါက္ေလာက္ ဖတ္ၾကည့္ပါ။
ျပီးရင္ သီခ်င္းကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါ နားေထာင္ ၾကည့္ပါ။
ရင္ထဲကို တခုခု မေရာက္လာရင္ ... က်ေနာ့္ကို ေျပာ ...

(သီခ်င္းကို တင္ေပးဖို႕ ခက္ခဲေနတာနဲ႕ Ulead Video Studio နဲ႕ MPEG File တခု လုပ္ျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ Video ကေတာ့ Vista က video file တခုကို ေလွ်ာက္ကလိထားတာပါ။
video ကို မၾကည့္ၾကပါနဲ႕ - သီခ်င္းပဲ နားေထာင္ၾကေပါ့။)

Nov 20, 2008

စီရင္ရာေန႕
















(source:http://ftp.gnome.org/pub/GNOME/teams/art.gnome.org/backgrounds/ABSTRACT-Shatter)

ခ်ိဳင္းေထာက္ တဖက္နဲ႕
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာပါ...

ထံုံ႕ပိုင္း..ထံု႕ပိုင္း...နဲ႕
မုန္တိုင္းထန္တဲ့ ပင္လယ္ဆီ
ခံစားခဲ့သမွ်ေတြ ေတးသီဖို႕...

ကမ္းေျခအေရာက္မေတာ့
ေနာက္က်ေနတဲ့ ေန႕တေန႕ကိုပဲ
ဘုရားသခင္အလိုက်
အဲသည္ ကဗ်ာ ျဖန္႕ခင္းေပးခဲ့ရ...။

လူတကာ နင္းသြားလို႕
အစင္းသားျပန္႕ေနတဲ့ အဲဒီေန႕ကို
ေ၀ဒနာေတြ အထပ္ထပ္နဲ႕
ေဆးစပ္မွားသြားတဲ့
ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့အခါ...
ကဗ်ာခမ်ာ... အသက္ရွဴလို႕ မ၀ေတာ့ဘူး...
ငါ့..ကို...ေအာက္စီဂ်င္ေပးပါ့....ဘုရားသခင္....
ေန၀င္တာ ငါ.. မၾကည့္ခ်င္ဘူး....
ေသြးရူးေသြးတမ္းနဲ႕ ေျပာခဲ့...

ဘုရားသခင္ကေတာ့
သူ႕ထံုးစံအတိုင္းပဲ
ျပံဳးျမဲ..ျပံဳးလို႕...

သည့္ေနာက္မေတာ့
ေလရူးလို
ျမင္ ျမင္ရာေတြကို
ကဗ်ာ... ျဖိဳခ်ပစ္....
ဘုရားသခင္ကိုေတာင္
လည္မ်ိဳက ကိုင္ညွစ္
ကဗ်ာ... သတ္ပစ္ခဲ့တယ္။

အဲသည္ေန႕မွာ
ကဗ်ာေရာ
ဘုရားသခင္ေရာ
ေသခဲ့ေပါ့.... ..... .....

ATN

Nov 19, 2008

ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး

ဒီေန႕ က်ေနာ္ အလုပ္က ေစာေစာျပန္လာတယ္။ သားတေယာက္ကို ႏွစ္စဥ္ medical check-up အတြက္ ေဆးခန္း သြားပို႕ေပးရမွာမို႕။ ထမင္းစားေနရင္းနဲ႕ အြန္လိုင္းခဏေလး တက္လိုက္တယ္။ ဂ်ီေမးလ္ထဲမွာ မခင္မင္းေဇာ္ - အေကာင့္မွာ message တခု ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ -ဒံုး- ကနဲ ျဖစ္သြား....
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ဘေလာ္ဂါ ကိုဖုိးေဇ တေယာက္ ဆံုးရွာၿပီ..

ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္တာလဲ။ ရုတ္တရက္ၾကီး။ မခင္မင္းေဇာ္ကို အျဖစ္အပ်က္ေတြ လွမ္းေမးရင္း က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲေနမိတယ္။
----------
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ က်ေနာ္ ရွိေနခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ကာလမ်ားမွာ ေဒါင္းအိုးေ၀ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚက စာေရးသူေတြ ကဗ်ာဆရာေတြကို က်ေနာ္က လူခ်င္း ေတာ္ေတာ့ကို ေတြ႕ခ်င္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ လူခ်င္းေတြ႕ခ်င္တဲ့သူေတြထဲမွာ ႏွင္းခါးမိုး၊ တိုက္ေမာင္း၊ ထက္မိုးနဲ႕ ပြင့္သစ္ (ကရိန္ကန္) လို႕ ေခၚၾကတဲ့ ကိုဖိုးေဇလည္း ပါတာေပါ့။ သူတို႕ စာေတြကို ဖတ္ရတယ္။ သူတို႕ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ရတယ္။ သူတို႕ ႏွလံုးသားေတြကို က်ေနာ္ ဆုပ္ကိုင္လို႕ရတယ္။ သူတို႕ အိပ္မက္ေတြက က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ ထပ္တူက်တယ္။ သူတို႕ အားမာန္ေတြက က်ေနာ့္ ေသြးေၾကာေတြထဲ စီးဆင္းတယ္။ သူတို႕ ရွဴတဲ့ေလေတြက က်ေနာ့္ အဆုပ္ထဲမွာ အျပည့္။ မွန္ထဲမွာ - သို႕မဟုတ္ - ေရျပင္တခုမွာ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ ျပန္ၾကည့္ရင္ သူတို႕ မ်က္ႏွာေတြကို က်ေနာ္ ျမင္ေနရတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အေျခအေန၊ အခ်ိန္ကာလနဲ႕ ေနရာေဒသေတြက လူေတြကို ေတြ႕ဆံုခြင့္ မေပးခဲ့ဘူး။
----------
အဲသည္လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္ ပထမဆံုး ေတြ႕ခ်င္တာက
ႏွင္းခါးမိုး။ ေဒါင္းအိုးေ၀၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၂၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၁၉၉၀-မွာ ပါခဲ့တဲ့

”အမွန္တရားအတြက္ အသက္စြန္႕ခဲ့တာမွာ
က်ေနာ္ဟာ အရင္ဆံုးလည္း မဟုတ္သလို
ေနာက္ဆံုးလည္း မဟုတ္ပါဘူး အေဖ”တဲ့...
အဲဒီ စာတေစာင္ကို ဖတ္ရင္း
၀ိညာဥ္ရဲ႕ တင္းေနတဲ့ၾကိဳးေတြအေပၚ
ငါ့ ဘ၀ကို တင္ခဲ့တာေပါ့..

-ဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ကဗ်ာကို ဖတ္ျပီး သူ႕ကို က်ေနာ္ အရမ္းေတြ႕ခ်င္ခဲ့တာေပါ့။ သူ႕၀ိညာဥ္တင္းခဲ့တဲ့ ၾကိဳးေတြေပၚကို က်ေနာ့္ ဘ၀ကိုလည္း အတူတူ တင္ခဲ့တာေပါ့။ ခုေတာ့ သူက ေနာ္ေ၀မွာ။
----------
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကိုတိုက္ေမာင္း။ ေဒါင္းအိုးေ၀တိုင္းမွာ သူ႕ကဗ်ာေတြ ပါတယ္။ သူ႕ကဗ်ာေတြက အားေကာင္းေမာင္းသန္။ ဆူဆူညံညံ၊ ထန္ထန္မာမာ၊ ေပါက္ေပါက္ကြဲကြဲ၊၊ ရဲရဲရင့္ရင့္။ သည္လိုနဲ႕ ေတာအုပ္ခင္ညိဳထဲမွာ ေဒါင္းအိုးေ၀ကတဆင့္ ကိုတိုက္ေမာင္းရဲ႕ မခင္သီကို က်ေနာ္ ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္။ အဲသလိုပဲ သူ႕ရဲ႕ - ပုရစ္ေတြ-ဆိုရင္ က်ေနာ္ အေတာ္ ႏွစ္ျခိဳက္ သေဘာက်ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေပါ့။ (သူက တိုက္ေမာင္း၊ ေကေကးဇံ၊ ရဲထိန္ - စတဲ့ ကေလာင္ေတြနဲ႕ ကဗ်ာေတြ ေရးတယ္)

ပုရစ္ေတြ

အသံနဲ႔ေပ်ာ္
ပုရစ္ေတြ ေအာ္ကာစဲ။

လူ႔အက်ဳိး သူမျဖည့္ႏိုင္ဘု။
ဟိုေ႐ႊ႕ထိုင္ ဒီခုန္ကူးနဲ႕
ၾကည္ႏူးကာ သံကုန္ဟဲေတာ့
နားညည္းတဲ့ပြဲ။ ။

(ကမၻာတ၀ွန္းလံုး႐ွိ အာသမားမ်ားအတြက္
တိုက္႐ိုက္ရည္ညြန္းသည္။)

ရဲထိန္

၂၈/၁၂/၈၈ ေတာင္ကုန္း အမွတ္ ၃

သည္လိုနဲ႕ ၁၉၉၅ ဧၿပီလ-၂၆ ရက္ေန႔မွာ ေတာအုပ္ခင္ညိဳထဲမွာပဲ ကိုတိုက္ေမာင္း က်ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ေတြ႕ခ်င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က တပ္ရင္းမွဴးေကာင္းတေယာက္၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္၊ ကဗ်ာဆရာေကာင္းတေယာက္ က်ေနာ္ မေတြ႕လိုက္ရေတာ့ဘူး။
----------
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကိုထက္မိုး။ သူ႕ကိုေတာ့ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းမို႕လို႕ လူခ်င္း မေတြ႕ခဲ့ဖူးေပမင့္ လူကို သိေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ႏွင္းခါးမိုး ေနာက္ျပီး ေျပာေျပာေနတဲ့ - ဗမာျပည္က မိုးၾကီး-၃ မိုး (ဆရာတင္မိုး၊ ႏွင္းခါးမိုး၊ ထက္မိုး) ဆိုတဲ့ အထဲက တတိယေျမာက္ မိုး - မို႕လို႕လည္း သူ႕ကို လူခ်င္းေတြ႕ခ်င္ေနတာ။

ျပီးေတာ့ ကလလတ (ကရင္နီျပည္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ျပည္သူ႕လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္ဦး)နယ္ေျမထဲမွာ သူရွိေနတုန္း က်ေနာ့္ဆီ စာတိုေလးေတြ ပို႕ျပီး သူ ဆက္လာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ရရင္ အခြင့္အေရးရရင္ လူခ်င္းေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း။ သည့္တိုင္ေအာင္ ကလလတနယ္ထဲ က်ေနာ္ ေရာက္သြားခဲ့ေတာ့လည္း အခြင့္အေရး အေျခအေနမေပးလို႕ လူခ်င္း မေတြ႕ခဲ့လိုက္ရ။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕ကဗ်ာေတြကိုေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို ဖတ္ေနရ။ တပုဒ္ ဖတ္ရတိုင္းလည္း တပုဒ္ ၾကိဳက္ခဲ့ရ။ ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၄ အေက်ာ္မွာ သူ႕ သတင္းကို က်ေနာ္ၾကားရ။ ေတာအုပ္ညိဳမဲရဲ႕ အနက္ရိႈင္းဆံုးထဲ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာကို ထည့္သြားခဲ့။ သူ႕ကို လူခ်င္းေတြ႕ဖို႕ အခြင့္အေရး - က်ေနာ့္မွာ ရာသက္ပန္ မဲ့သြားခဲ့။
----------
သည္လိုနဲ႕ က်ေနာ္ ဘေလာ့ စေရးတယ္။ ၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာမွာ။ ဘေလာ့ေရးရင္းနဲ႕မွ က်ေနာ္ ေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တဲ့ ပြင့္သစ္ (ကရိန္ကန္)ကို ဘေလာ့ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ျပန္ေတြ႕ရတယ္။ ကိုဖုိးေဇ ဆိုျပီး။ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ရတယ္၊ စာေတြ ဖတ္ရတယ္။ က်ေနာ္ ၀မ္းသာခဲ့သေပါ့။ သို႕ေသာ္လည္း လူခ်င္းေတြ႕ဖို႕ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းပါ့။ အိုး... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တေန႕ေန႕ေပါ့.. ေတြ႕ကို ေတြ႕ရမွာပဲ... စိတ္ထဲမွာ အဲလို ယံုၾကည္ေနတုန္း....

ျဗဳန္း... ဆို သတင္းဆိုးၾကီး က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္...

ပြင့္သစ္ေရ႕...ကိုဖိုးေဇေရ႕...ဂုရုေရ႕... ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ မေတြ႕ဖူးရပါပဲနဲ႕ က်ေနာ့္မွာ လြမ္းဆြတ္ေနရပါေပါ့။

အခုေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အခုေတာ့ က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္ခဲ့တဲ့သူေတြအားလံုးကို
ဘယ္သူ႕ကိုမွ က်ေနာ္ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

Nov 18, 2008

ေၾကမြေနတဲ့ကဗ်ာ
















အပ်င္းေျပေရးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို မၾကိဳက္တဲ့အခါ
စာရြက္တရြက္ဟာ လံုးေခ် ပစ္ခ်ခံရ-
ေန႕ရက္ တရက္ ေၾကမြ...

ဟင္းတခြက္ ျပီးေျမာက္ဖို႕
ဂ်င္း၊ ငရုတ္သီးေျခာက္နဲ႕အတူ ၾကက္သြန္နီဟာ ပါးပါးလွီး ထုေထာင္း ခံရ -
ေန႕ရက္ တရက္ ေၾကမြ...

ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္တခုကို ျမင္ရဖို႕
လွလွပပ စကၠဴတရြက္ ဆြဲျဖဲ ျဖည္ခ်ခံရ-
ေန႕ရက္ တရက္ ေၾကမြ...

အတြင္းထဲက မျမင္ရတဲ့ အဆံ
လူတေယာက္ အရသာ ခံဖို႕ ဗံဒါသီး အက္ကြဲေပးရ-
ေန႕ရက္ တရက္ ေၾကမြ...

ေရဟာ လင္မနစ္ ျဖစ္ဖို႕
ဆား၊ သၾကား၊ သံပုရာနဲ႕အတူ ေရာေဖ်ာ္ခံရ -
ေန႕ရက္ တရက္ ေၾကမြ...

သည္လိုနဲ႕
ထူသည္ထက္ ထူလာတဲ့ ျပကၡဒိန္မွာ...
စာရြက္တရြက္...
ၾကက္သြန္နီတလံုး...
စကၠဴအဖံုးတခု...
တလံုးေသာ ဗံဒါသီး...
လင္မနစ္ျဖစ္ျပီးေသာေရ...
ျပည့္ႏွက္လြန္းေနျပီ။

အကိုၾကီးေရ...
အမၾကီးေရ...
ညီေလးေရ...
ညီမေလးေရ...
ငါတို႕ေတြ...
ကမၻာမေက်ဘူး...ေဟ့....

ATN

Nov 17, 2008

သစ္ခုတ္သမား နိုးၾကားေလာ့ (အပိုင္း-၃ + ၄ + ၅)

စာရိုက္ရင္းနဲ႕ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ အားလံုး အစအဆံုး ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တထိုင္တည္း အျပီးရိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

၃။
အေမရိက... သင့္နယ္ေျမမွ တဖက္အစြန္
တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားကို ငါ ေရာက္ခဲ့ဖူးျပီ။
အဲဒီေနရာေတြမွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ
ငါ ပ်ံသန္းခဲ့၊ ခရီးသြားခဲ့၊ ေတးဆိုခဲ့၊ စကားေျပာခဲ့
လွည့္လည္ေနတဲ့ အိမ္ရာ လုပ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။
အာရွမွာ၊ ရုရွားမွာ၊ ယူရဲလ္ေတာင္တန္းေတြမွာ
ငါ ရပ္နားျပီး အထီးက်န္မႈနဲ႕ ထင္းရွဴးဆီနံ႕ စိမ့္ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့
ငါ့၀ိညာဥ္ကို ဆန္႕ထုတ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။
တိုက္ပြဲရဲ႕ ရိုက္ပုတ္ခ်က္နဲ႕ ခ်စ္ေမတၱာတို႕ျဖင့္
အာကာသ ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ
လူဖန္ဆင္းထားတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ငါ ခ်စ္တယ္။
ယူရဲလ္ေတာင္တန္းေတြေပၚက ငါ့ အိမ္ကေလးဟာ
ျမင့္ေ၀းသီေခါင္တဲ့ ပ်ားအံုတအံုလို
အိုမင္းတဲ့ ထင္းရွဴးေတာ ညမ်ားနဲ႔ တိတ္ဆိတ္မႈတို႕
ယခုတိုင္ ၀န္းရံေနတုန္းပါပဲ။
အဲဒီမွာ ဂ်ံဳနဲ႕ သံမဏိဟာ
လူရဲ႕လက္ထဲက လူရဲ႕ ရင္ထဲက ေမြးလာခဲ့ၾကတယ္။
လူေတြရဲ႕ ေတးဆိုသံေတြ ဟာ အိုမင္းလွျပီျဖစ္တဲ့ သစ္ေတာေတြကို
အျပာေရာင္ အရိပ္တခုလို သက္၀င္လာေစတယ္။
အဲဒီကေနျပီး လူေတြရဲ႕ ေဒသရပ္၀န္းေတြ
ကေလးေတြနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ပထ၀ီ၀င္ေတြ၊ စက္ရံုေတြ
အခ်စ္နဲ႕ ေတးသီခ်င္းေတြ
မေန႕ကအထိ
ေျမေခြးရိုင္းေတြ ေနသြားၾကေသးတဲ့
သစ္ေတာၾကီးေတြထဲမွာ ဗိြဳင္အိုလက္ပန္းေတြလို
ေတာက္ပေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို ငါ ၾကည့္မိတယ္။
ေျမပံုတခ်ပ္ကို ေထာက္သလို ငါ့လက္ဟာ အဲဒီ အမွတ္ကေနျပီး
ျမက္ခင္းျပင္ေတြရဲ႕ အစိမ္းေရာင္
အလုပ္ရံုတေထာင္ရဲ႕ မီးခိုးနဲ႕ အထည္အလိပ္ေတြရဲ႕ ရနံ႕
ဇက္ၾကိဳးခြံ႕ထားတဲ့ စြမ္းအင္ကို ငါ ေထာက္ၾကည့္တယ္။
ညေနခင္းမ်ားမွာ အသစ္ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းေတြအတိုင္း
ငါ ေလွ်ာက္လာခဲ့ျပီး မုန္လာထုပ္ေတြ ျပဳတ္ေနရာ
မီးဖိုေခ်ာင္ေတြထဲကို ငါ ၀င္ခဲ့တယ္။
ကမၻာၾကီးအတြက္ စမ္းေခ်ာင္းသစ္တခုဟာ
အဲဒီ မီးဖိုေခ်ာင္ေတြထဲက စီးဆင္းလာလိမ့္မယ္။

ဒီမွာလည္းပဲ လူငယ္ေတြဟာ အိမ္ကိုေတာ့ ျပန္လာခဲ့ၾကပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတို႕ဟာ
စက္တိုင္မွာ တြဲေလာင္းက် ပုပ္ပြျပီး
အထူး မီးဖိုေတြထဲမွာ ေလာင္ျမိဳက္ခံရလို႕
က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရတယ္။
သုတ္သင္ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ၾကရလို႕
မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ သူတို႕နံမည္မွတပါး
တျခား ဘာမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ၾကရွာဘူး။
သူတို႕ရြာေတြဟာလည္း အသတ္ခံခဲ့ၾကရတယ္။
ဆိုဗီယက္ေျမၾကီးဟာလည္း အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။
အသိန္းအသန္းရွိတဲ့ မွန္ကြဲစေတြနဲ႕ အရိုးေတြဟာ
ေရာေထြးေနၾကတယ္။
ကၽြဲႏြားေတြနဲ႕ စက္ရံုေတြသာမက
ေႏြဦးေတာင္မွပဲ စစ္ရဲ႕ ၀ါးမ်ိဳျခင္း ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကရတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း လူငယ္ေတြကေတာ့ အိမ္ကိုေရာက္ေအာင္ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
သူတို႕ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ၾကီးကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ဟာ
သူတို႕ ကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေသြးနဲ႕ ေရာသြားၾကတယ္။
တို႕တိုင္းျပည္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေသြးေၾကာေတြနဲ႕ ေျပာၾကတယ္။
တို႕တိုင္းျပည္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ေသြးနဲ႕ ဆိုၾကတယ္။
ျမိဳ႕ေတြ၊ ကၽြဲႏြားေတြနဲ႕ ေႏြဦးတို႕
ျပန္လည္ ေမြးဖြားရာမွာ ကူညီဖို႕ သူတို႕ ျပန္လာတဲ့အခါ
ဘာလင္က က်ဴးေက်ာ္သူေတြရဲ႕ အသံဟာ
က်ယ္ေလာင္စြာ ပဲ့တင္ထပ္ေနတုန္းပဲ။
အို... ေ၀ါ့ ၀ွစ္တမင္း။
ေပါင္းျမက္ရိုင္းပမာ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ကို ေမာ့ျပီး
ငါနဲ႕အတူ ေတာထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။
ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ အျမင့္ကေနျပီး ငါနဲ႕အတူ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။
ဘာကိုျမင္ရသလဲ ေ၀ါ့၀ွစ္တမင္း။
ေသသူတို႕က တရတဲ့၊ ေတာက္ပသစ္လြင္တဲ့
စတာလင္ဂရက္ျမိဳ႕ၾကီးထဲမွာ စက္ရံုေတြ ဘယ္လို ေဆာက္ျပီး
လမ္းေတြကို ဘယ္လို ေဖာက္ေနတယ္ ဆိုတာကို
ဥာဏ္ပညာရွိတဲ့ ငါ့ညီ ေျပာျပလို႕
ငါ ျမင္ရတယ္။
စစ္တလင္း ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ လြင္ျပင္ေတြထဲက ဒုကၡေတြ
မီးလွ်ံေတြၾကားထဲက
စိုစြတ္တဲ့ မနက္ခင္းမွာ ထြန္စက္တစင္း ေမြးလာျပီး
ျမည္ဟည္းသံမ်ားနဲ႕အတူ လယ္ကြင္းထဲကို ဆင္းလာတာကို
ျမင္လိုက္ရတယ္။
ေ၀ါ့ ၀ွစ္တမင္း၊ သင့္အသံနဲ႕
ေျမျမွဳပ္ခံရတဲ့ သင့္ရင္ထဲက ခြန္အားကို
ငါ့အား ေပးေလာ့။
ခိုင္ျမဲတဲ့ အျမစ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ သင့္မ်က္ႏွာကို
ငါ့အား ေပးေလာ့။
ခိုင္ျမဲတဲ့ အျမစ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ သင့္မ်က္ႏွာကို ငါ့အား ေပးေလာ့။
ဒီအရာမ်ားနဲ႕ ဒီျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးအေၾကာင္းကို
ငါ ေတးသီအံ့။
ပူေဆြးဒုကၡၾကားထဲမွ ေပၚေပါက္လာေသာအရာမ်ား တိတ္ဆိတ္ေသာျငိမ္သက္မႈမွ ကုန္းထလာေသာအရာမ်ား တည္ျငိမ္သည့္ေအာင္ပြဲမွ ေပၚထြက္လာေသာ အရာမ်ားအေၾကာင္းကို ငါတို႕ ဦးညြတ္ၾကကုန္အံ့။
အို... စတာလင္ဂရက္။
သင့္ရဲ႕ သံမဏိအသံဟာ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။
စုေပါင္းအိမ္တလံုးလို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ တထပ္ျပီးတထပ္ တည္ေဆာက္လာခဲ့တယ္။
ေနာက္တဖန္ နက္ရႈိုင္းတဲ့ တုန္ခါျမည္ဟည္းမႈဟာ
ခ်ီတက္လာေနျပီ။
စာသင္ၾက
ေတးဆိုၾက
တည္ေဆာက္ၾကရင္းနဲ႕ပဲ
စတာလင္ဂရက္ဟာ ေသြးထဲက ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။
ေက်ာက္တံုးနဲ႕ သံမဏိတို႕ပါတဲ့ သံစံုတီး၀ိုင္းၾကီးပမာ
စတာလင္ဂရက္ဟာ ေသြးထဲက ေပၚထြက္လာတယ္။
မုန္႕ဖိုေတြထဲမွာ ေပါင္မုန္႕ဟာ ျပန္လည္ ေမြးဖြားလာခဲ့ျပီး
ေႏြဦးဟာလည္း ေက်ာင္းသင္ခန္းေတြထဲမွာ
ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္။
ခက္ထန္အိုမင္းတဲ့ ေဗာ္လ္ဂါျမစ္ၾကီး တျငိမ့္ျငိမ့္ စီးေနဆဲမွာ
ေလဟာ ျငမ္းစင္သစ္ေတြနဲ႕
သစ္ပင္ေတြေပၚကို တက္လာခဲ့တယ္။
ေတာက္ပသစ္လြင္တဲ့ ထင္းရွဴးသားနဲ႕ ၀က္သစ္ခ်သား
စာအုပ္စင္မ်ားေပၚက စာအုပ္ေတြဟာ
ေသဆံုးသြားတဲ့ လူသတ္သမားရဲ႕ သခ်ၤိဳင္းေတြေပၚမွာ
ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီညြတ္ေနၾကတယ္။
အပ်က္အစီးပံုေတြၾကားထဲက တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဇာတ္ရံုေတြဟာ
အာဇာနည္ ပီသမႈနဲ႕ ေတာ္လွန္မႈကို ေဖာ္ျပေနၾကတယ္။
စာအုပ္ေတြဟာ ေက်ာက္စာတိုင္လို ထင္ရွားၾကတယ္။
သူရဲေကာင္းတိုင္း၊ ေသျခင္းတရားရဲ႕ မီလီမီတာတိုင္း
ေျပာင္းပစ္လို႕မရတဲ့ ဂုဏ္က်က္သေရရဲ႕ ၀တ္လႊာတိုင္းအတြက္
စာအုပ္တအုပ္ ေရးဖြဲ႕ၾကတယ္။
အို... ဆိုဗီယက္ယူနီယံ။
သင့္တိုက္ပြဲေတြ ၾကားထဲမွာ က်ခဲ့ရတဲ့ ေသြးေတြ
လြတ္လပ္ေရးနဲ႕ ေသအံ့ဆဲသူတို႕ ရွင္ေအာင္
ကမၻာၾကီးကို ေပးခဲ့တဲ့ သင့္ေသြးေတြကို စုလိုက္ရင္
ငါတို႕မွာ အျခား သမုဒၵရာေတြထက္ၾကီးတဲ့
သမုဒၵရာသစ္ တစင္းပင္ ရေလာက္ရဲ႕။
ျမစ္အေပါင္းတို႕ တုန္ဟည္းစီးဆင္းရာ
အျခားေသာ သမုဒၵရာထက္
နက္ရိႈင္းတဲ့ သမုဒၵရာတစင္းပင္ ရေလာက္ရဲ႕။
အာေရာကန္နီယန္ မီးေတာင္မ်ားက
မီးလွ်ံမ်ားလို လႈပ္ရွားျပီး
ျမစ္အေပါင္းတို႕ရဲ႕ တုန္ဟည္းမႈမ်ိဳးကို ရေလာက္ရဲ႕။
တိုင္းျပည္တိုင္းမွ ျပည္သူအေပါင္းတို႕
သင္တို႕ရဲ႕ လက္မ်ားကို အဲဒီ သမုဒၵရာၾကီးထဲမွာ ႏွစ္လိုက္ပါ။
ျပန္ထုတ္ျပီး ျပန္ႏွစ္လိုက္စမ္းပါ။
ေမ့ေလ်ာ့ခံ၊ အေစာ္ကားခံ၊ အခိမ္ခံရတဲ့ အစြန္းအထင္းေတြ။
အေနာက္ဘက္က အမိႈက္ပံုက လူေလလူလြင့္ေတြ
သင့္ေသြးကို ေစာ္ကားခဲ့တဲ့ အရာေတြကို
အဲဒီ ပင္လယ္ၾကီးထဲမွာ ႏွစ္ျမွဳပ္ပစ္လိုက္ပါ့။
ေမႊးထံုတဲ့ ယူရဲလ္ ထင္းရွဴးေတာေတြထဲကေနျပီး
ရုရွားေျမ အလယ္ေကာင္မွာ အသစ္ေမြးလာတဲ့
စာၾကည့္ ပိဋကတ္တိုက္ေတြကို ငါၾကည့္ေနတယ္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္း အလုပ္လုပ္ရာျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ခြဲခန္းေတြကို
ငါၾကည့္ေနတယ္။
သစ္တံုးေတြနဲ႕ ေတးခ်င္းေတြကို
ျမိဳ႕သစ္ေတြဆီ သယ္ေဆာင္သြားၾကတဲ့
မီးရထားေတြကို ငါၾကည့္ေနတယ္။
ရင္ထဲမွာ ႏွလံုး ခုန္သလို
ပူေႏြးတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းထဲမွာ ခုန္ေနတဲ့
အရာသစ္တခု ေပၚလာတယ္။
မိန္းကေလးေတြနဲ႕ ခ်ိဳးငွက္ေတြ
စတက္လြင္ျပင္ေတြထဲကို ေရာက္လာျပီး
ျဖဴေဖြးမႈကို ဖ်က္ဆီးလိုက္တယ္။
လိေမၼာ္ပင္ေတြမွာ ေရႊေတြသီးလို႕။
အရုဏသစ္တိုင္းမွာ
ေစ်းကြက္ဟာ ရနံ႕သစ္နဲ႕ ထံုေနတယ္။
ရနံ႕သစ္လာရာ ေတာင္ကုန္းေတြဆီမွာေတာ့
အာဇာနည္အစြမ္းဟာ ပိုလို႕ၾကီးမားျပီး
အင္ဂ်င္နီယာမ်ားက
ေတာင္ကုန္းအမွတ္ေတြကို ေရးေနၾကတဲ့အတြက္
ေျမပံုစာရြက္ေတြဟာ တုန္ယင္ေနၾကတယ္။
ျမဴသစ္ေ၀ေဆာင္းရဲ႕ ေျမကမၻာတခြင္မွာ
ေရတံခါးၾကီးေတြဟာ လင္းေျမြၾကီးမ်ားသဖြယ္
တြန္႕လိမ္ေနၾကတယ္။
အို... အာကင္ဆတ္ နယ္သား
အို... ၀က္စပိြဳင့္ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း ေရႊပိန္းခ် လုလင္
အို... ဒက္ထရြိဳက္ မကၠင္းနစ္ အလုပ္သမား
အို... ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ နူးေအာ္လီယြန္း ျပည္နယ္က ကူလီေခါင္း
ျမဲျမဲ ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ၾက။
က်ယ္ေျပာတဲံ လူ႕ေလာကၾကီးဆီကို နားစြင့္ထားၾကလို႕ ငါ ေျပာခ်င္တယ္။
သင္တို႕ကို စကားေျပာေနသူဟာ
အိမ္ျဖဴေတာ္က ထည္၀ါတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ား မဟုတ္။
ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ သံမဏိ ဘုရင္တပါး မဟုတ္။
အေမရိကတိုက္ ေတာင္အစြန္အဖ်ားက
ကဗ်ာဆရာတဦး
ပါတာဂိုနီးယားက
မီးရထား အလုပ္သမားတေယာက္ရဲ႕ သားတဦး
အင္ဒီးယန္းေတာင္ေပၚက ေလလို အေမရိကန္ ဆန္ျပီး
မက်ဥ္းေထာင္၊ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈနဲ႕ ေသာကတို႕ ၾကီးစိုးရာ
ႏိုင္ငံျခား အရွင္ သခင္မ်ားအတြက္
ေၾကးနီနဲ႕ ေရနံကို ေရႊတံုးမ်ား အျဖစ္
ေျပာင္းလဲေပးရာ ျဖစ္တဲ့
တိုင္းျပည္တျပည္က ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနရတဲ့
၀ရမ္းေျပးတဦးသာျဖစ္တယ္။
သင္တို႕ဟာ
ေရႊတံုးတဖက္၊ ဗံုးတဖက္ ကိုင္ထားတဲ့
ရုပ္တုမ်ား မဟုတ္။
သင္တို႕ဟာ
ငါ့လို လူသားျဖစ္ခဲ့ၾက၊ ျဖစ္ေနၾကျပီး
လမ္းမၾကီးေတြ၊ လမ္းေသး လမ္းမႊာေပၚက
ရိုးသားတဲ့ ျပည္သူေတြကို
အကာအကြယ္ ေပးရမယ့္ လူေတြ ျဖစ္တယ္။
သင့္အကို ဂၽြန္လို ငါ့ညီ ဂ်ံဳဟာလည္း
ဖိနပ္ ေရာင္းရတာပဲ။
သင့္အမ ဂ်ိမ္းလို ငါ့ညီမ ဂ်ံဳနာဟာလည္း
အာလူးပဲ အခြံ သင္ရတာပါပဲ။
ပီတာရယ္၊ ငါ့ေသြးဟာလည္း မင့္ေသြးလို
သတၱဳတြင္းတူးသမားနဲ႕ သေဘၤာသား ေသြးပါပဲ။
မင့္ ကန္႕လန္႕ကာၾကီးကို ေဖာက္ထြင္းျပီး
ယူရဲလ္ေတာင္တန္းဆီက ေလညင္းတိုက္လာေအာင္
မင္းနဲ႕ငါ တံခါးေတြကို ဟင္းလင္း ဖြင့္ၾကပါစို႕။
ေဒသထြက္ေနသူမ်ားကို
''ခင္ဗ်ားတို႕ လြန္လြန္းျပီ။ ေတာ္ၾကေတာ့''လို႕
မင္းနဲ႕ငါ တသံတည္း ေျပာၾကပါစို႕။
အနာဂတ္မွာ ေျမၾကီးကို တို႕သာပိုင္တယ္။ အဲဒီေျမၾကီးေပၚမွာ စက္ေသနတ္ေတြရဲ႕ ေလခၽြန္သံ မရွိေစရဘူး။ ေတးသံေတြ၊ ေနာက္ထပ္ ေတးသံေတြ ေနာက္ထပ္ ေတးသံေတြသာ ရွိေစရမယ္။


၄။
အို... အေမရိကတိုက္၊ သန္႕စင္တဲ့ နယ္နိမိတ္ကို ဖ်က္ဆီးဖို႕
သင့္အိမ္သည္ေတြကို လက္နက္ တပ္ေပးေနရင္
ငါတို႕ခ်စ္တဲ့ ဂီတနဲ႕ စနစ္က်မႈကို အုပ္စိုးဖို႕
ရွီကာဂိုက သားသတ္သမားကို လႊတ္ေပးခဲ့ရင္
ငါတို႕ဟာ ေလနဲ႕ ေက်ာက္တံုးေတြထဲက ထလာျပီး
သင့္ကို ကိုက္ျဖတ္ပစ္မယ္။
ငါတို႕ဟာ ေနာက္ဆံုး ျပတင္းေပါက္က ထြက္လာျပီး
သင့္ကို ပစ္သတ္မယ္။
ငါတို႕ဟာ အနက္ရႈိင္းဆံုး လိႈင္းလံုးေတြထဲက ထလာျပီး
သင့္ကို ဆူးခက္ေတြနဲ႕ ထိုးပစ္မယ္။
ငါတို႕ဟာ ထြန္ေရးေၾကာင္းေတြထဲက ထလာျပီး
ကိုလံဘီယန္ လက္သီးခ်က္ မိသလိုရွိေအာင္
မ်ိဳးေစ့ေတြနဲ႕ ထိုးေဖာက္မယ္။
ငါတို႕ ထလာျပီး သင့္ကို ေပါင္မုန္႕နဲ႕ေရ ေပးဖို႕ ျငင္းဆန္မယ္။
ငါတို႕ ထလာျပီး သင့္ကို ေလာင္တိုက္ သြင္းပစ္မယ္။

နူးညံ့တဲ့ ျပင္သစ္ျပည္ေပၚကို ေျခမခ်နဲ႕ေတာ့။
အဲဒီမွာ စပ်စ္ႏြယ္ စိမ္းစိမ္းေတြက
စပ်စ္ရည္ေတြ ထြက္ေအာင္ တို႕ရွိေနမယ္။
ဆင္းရဲသူ ျပင္သစ္မကေလးဟာ
ဂ်ာမန္တို႕ရဲ႕ ေသြးေတြ ယေန႕တိုင္ စိုရႊဲရာ
ေျမမာမာကို ျပလိမ့္မယ္။
စပိန္ျပည္က ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေတာင္ရိုးေတြေပၚကို
မတက္ေလနဲ႕ေတာ့။
အဲဒီမွာ ေက်ာက္ေဆာင္တိုင္းဟာ မီးလွ်ံ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
အဲဒီမွာ ရဲရင့္သူအေပါင္းဟာ
ႏွစ္အေထာင္အေသာင္းၾကာေအာင္ တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
သံလြင္ပင္ေတြၾကားမွာ မ်က္စိ မလည္ေစနဲ႕ေတာ့။
မ်က္စိလည္ခဲ့ရင္ေတာ့ အိုကလာဟိုးမားကို
သင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဂရိျပည္ထဲကို မ၀င္ပါေလနဲ႕။
အဲဒီမွာ ဒီေန႕ ျဖာက်ေနတဲ့ သင္တို႕ရဲ႕ ေသြးေတြက
ရုန္းထျပီး သင္တို႕ကို တားလိမ့္မယ္။
တိုကိုပီလာကို လာျပီး ငါးမမွ်ားေလနဲ႕။
အဲဒီက ၀ါးဓါးေျမာင္ဟာ သင္တို႕ရဲ႕ လုယက္မႈကို သိလိမ့္မယ္။
အာေရာကန္နီယန္က အညတရ သတၱဳတြင္းတူးသမားဟာ
ေျမမွာ ျမွဳပ္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းျမွားကို ျပန္ရွာျပီး
ေခတ္သစ္နယ္သစ္ ရွာသူမ်ားကို ေစာင့္ေနတယ္။
ႏြားေက်ာင္းသား သီခ်င္းကို ဆိုေနတဲ့
ႏြားေက်ာင္းသားကို အထင္မေသးပါေလနဲ႕။
ကုန္ေလွာင္ရံုက ကူလီကိုလည္း အထင္ မေသးပါေလနဲ႕။
သူတို႕ဟာ မ်က္လံုးေတြ၊ လက္သီးေတြနဲ႕
ေနရာတကာမွာ သင္တို႕ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။
သင္တို႕ကို ေစာင့္ေနတဲ့ ဗင္နီဇြဲလား ျပည္သူမ်ားလို
သူတို႕ဟာလည္း တဖက္မွာ ဂီတာ
တဖက္မွာ ေရနံဆီပုလင္းကို ကိုင္ျပီး
သင္တို႕ကို ေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕။
နီကာရာဂြာ ျပည္ထဲကို မ၀င္ေလနဲ႕။
အဲဒီမွာ ဆန္ဒီနိုဟာ သစ္ေတာအုပ္ထဲကေနျပီး
သင့္အလာကို ေစာင့္ေနတယ္။
သူ႕ရိုင္ဖယ္ေသနတ္က မိုးစက္ေတြ၊ ႏွင္းစက္ေတြ ဖံုးလို႕
သူ႕မ်က္လံုးမွာ မ်က္ခြံမရွိ။
ဒါေပမယ့္
ဓါးေရာင္ေဖြးေဖြးကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့
ပ်ဴတိုရီကို ျပည္သူမ်ားလို
သူ႕ကိုယ္မွာ သင္ျပဳခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာမ်ားဟာလည္း
မေသေသးဘဲ အသက္ရွင္ေနၾကေသးတယ္။
ကမၻာၾကီးမွာ သင့္အဖို႕ ေနရာမရွိ။
သူခ်စ္တဲ့ ဒီစကားမ်ားကို ၾကားတဲ့အခါ
ေသာင္ကၽြန္းမ်ားသာမက ေလပင္လွ်င္ လူသူ တိတ္ဆိတ္ေနလိမ့္မယ္။

လူသားကို ေတာင္းရဲရင္ ေတာင္းၾကည့္စမ္း။
ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ပ်က္ေတြၾကားထဲက
၀ိုးတ၀ါး ႏွင္းျမဴထဲမွာ
ငါတို႕ ေသြးသားရဲ႕ အဘိုးအေဘးမ်ားဟာ
သင့္ကို ပိုင္းျဖတ္ဖို႕ သူတို႕ရဲ႕ မဟူရာ ဓါးသြားကို
ေျပာင္လက္ေအာင္ ေသြးေနၾကျပီ။
ေတာင္ၾကားေတြထဲမွာ ၾကမ္းတမ္းတဲ့
စစ္ခရာသံ ျမည္ဟီးျပီး အာမာခူရဲ႕ သားေကာင္မ်ားျဖစ္တဲ့
ေလာက္လႊဲကိုင္ စစ္သည္တို႕ကို ေခၚေနၾကျပီ။
မကၠဆီကိုက ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာလည္း
အရုဏ္ကို တိုက္ခိုက္ဖို႕ သင္ လူလာ မစုေလနဲ႕ေတာ့။

ဇပါးတားရဲ႕ ရိုင္ဖယ္ ေသနတ္မ်ားဟာ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘဲ
ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုက္ထားျပီး
တကၠဆက္လြင္ျပင္ေတြဆီကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတယ္။
ပင္လယ္ထဲမွာ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့
က်ဴးဘားျပည္ထဲကိုလည္း မ၀င္ေလနဲ႕။
ေခၽြးသံစိုရႊဲတဲ့ ၾကံခင္းေတြထဲမွာ
မည္းေမွာင္တဲ့ အၾကည့္တခုဟာ သင့္ကို ေစာင့္ေနျပီး
အသံတခ်က္ဟာ သင့္ကိုရင္လည္း သတ္လိမ့္မယ္။
ဒါမွမဟုတ္ သူ႕အသက္ကိုရင္လည္း စြန္႕လိမ့္မယ္။
အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ညံေနတဲ့
သန္းေခါင္ယံ ေျပာက္က်ားနယ္ေျမထဲကို
အရဲစြန္႕ျပီး တိုးမလာေလနဲ႕။
ေရာမျမိဳ႕မွာ သင္ထားတဲ့
သားနားတဲ့ ယူနီေဖာင္းေတြ ၀တ္ထားတဲ့
စစ္သားေတြရဲ႕ ေရွ႕ကို တိုးမလာေလနဲ႕။
စိန္႕ပီတာရင္ျပင္ ဒီဘက္ကိုလည္း လြန္မလာေလနဲ႕။
တဖက္အစြန္မွာ ေက်းရြာကို ေစာင့္တဲ့နတ္
ငါးကို ေစာင့္တဲ့နတ္၊ ေရကို ေစာင့္တဲ့နတ္ေတြဟာ
ကမၻာၾကီးအသစ္ ပြင့္ေ၀ရာျဖစ္တဲ့
လြင္ျပင္ေတြေပါတဲ့ သူတို႕ တိုင္းျပည္ၾကီးကို
အသက္ေပးျပီး ခ်စ္ၾကတယ္။
ဘူလ္ေဂးရီးယား ျပည္ထဲက
တံတားေတြနားကို သင္ မလာခဲ့နဲ႕။
သူတို႕ဟာ သင့္ကို ျဖတ္သန္းခြင့္ ေပးမွာ မဟုတ္။
က်ဴးေက်ာ္သူမ်ား မလာႏိုင္ေအာင္
ရူေမးနီးယားက ျမစ္ေတြထဲကို
ဆူပြက္ေနတဲ့ ေသြးေတြနဲ႕ ေလာင္းခ်ပစ္မယ္။
သူ႕ ပေဒသရာဇ္ အရွင္သခင္ရဲ႕ သခ်ၤိဳင္းကို သိေနျပီျဖစ္တဲ့
လယ္သမားေတြကို စစ္ထဲ ဆြဲမသြင္းနဲ႕။
သူတို႕ဟာ လက္တဖက္မွာ ထယ္သြားကို ကိုင္
တဖက္မွာ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ကိုင္ျပီး
အသင့္ေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕။
သူတို႕ကို သင္သြားျပီး မၾကည့္လိုက္ေလနဲ႕။
ၾကယ္တလံုးလို ေလာင္ကၽြမ္း ပ်က္စီးသြားမယ္။
တရုပ္ျပည္ကို သေဘၤာ သြားမဆိုက္ေလနဲ႕။
ေၾကးစား ခ်န္ဟာ မရွိေတာ့ဘူး။
အဲဒီမွာ လယ္သမားေတြရဲ႕ တံစဥ္ေတာအုပ္ၾကီးနဲ႕
ယမ္းမီးေတာင္ၾကီးကိုသာ သင္ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။

အျခားေသာ စစ္ပြဲေတြမွာ
ေရေတြျပည့္ေနတဲ့ ကတုပ္က်င္းေတြ
သံၾကိဳးစေတြ၊ အစြယ္ၾကီးေတြ ေထာင္ေနတဲ့
သံဆူးၾကိဳးေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီစစ္ပြဲမွာေတာ့ ကတုပ္က်င္းက
အရင္ကထက္ ပိုက်ယ္တယ္။ ေရေတြက ပိုနက္တယ္။
သံဆူးၾကိဳးေတြကလည္း အမာဆံုးဆိုတဲ့ သတၱဳနဲ႕ လုပ္ထားတယ္။
အဲဒီ သတၱဳေတြကေတာ့ လူအဏုျမဴဆိုတဲ့ သတၱဳေတြပဲ။
ဆက္ထံုးေတြကေတာ့ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အသက္ေတြပဲ။
အစြယ္ေတြကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ပူေဆြးနာၾကည္းမႈေတြပဲ။
ေ၀းလံတဲ့ ေတာင္ၾကားေတြနဲ႕ နယ္ေျမေတြရဲ႕
အလံအားလံုးနဲ႕ သေဘၤာအားလံုးရဲ႕
လိုဏ္ဂူအားလံုးရဲ႕
မုန္တိုင္းကို အန္တုခဲ့ၾကတဲ့ ပိုက္ကြန္အားလံုးရဲ႕
ကမၻာေျမၾကီးရဲ႕ ထြန္ေရးေၾကာင္းအားလံုးရဲ႕
ဆူပြက္ေနတဲ့ ဒယ္အိုးၾကီးေတြရွိရာ ငရဲဘံုအားလံုးရဲ႕
ရက္ကန္းစင္နဲ႕ သံရည္က်ိဳရံုအားလံုးရဲ႕
ပ်က္စီးသြားတဲ့ အသစ္ ျပန္တည္ေဆာက္ထားတဲ့
မီးရထားစက္ေခါင္းအားလံုးရဲ႕
ျပည္သူေတြရဲ႕ ပူေဆြး နညၾကည္းမႈေတြပဲ။
အျပင္ပန္းအားျဖင့္ ၾကည့္ရင္
အဲဒီ သံဆူးၾကိဳးၾကီးဟာ တစစီ တပိုင္းစီ ထင္ရေပမယ့္
ရုတ္တရက္ သံလိုက္ဓါတ္ေတြနဲ႕ ရစ္ပတ္ျပီး
ကမၻာေျမၾကီး တခုလံုးကို ဖံုးအုပ္သြားႏိုင္တယ္။

ဒါေတာင္ ေရွ႕ဆက္သြားရင္
ရႊင္လန္းျပတ္သားျပီး
သံမဏိလို ခိုင္မာတဲ့အျပင္ အျပံဳးေတြ တေ၀ေ၀နဲ႕
ေတးဆိုဖို႕ျဖစ္ျဖစ္၊ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႕ ျဖစ္ျဖစ္
အသင့္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ တြန္ဒရာနဲ႕
တိုက္ဂါေတာၾကီးေတြထဲက
လူငယ္ေမာင္မယ္ေတြဟာ သင္တို႕ကို ေစာင့္ေနေလရဲ႕။
ေသျခင္းကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့
ေဗာ္လ္ဂါျမစ္တရိုးက စစ္သည္ေတြ
စတာလင္ဂရက္က ကေလးငယ္ေတြ
ယူကရိန္းက လူထြားၾကီးေတြဟာ
ေသြးနဲ႕ ေက်ာက္တံုးနံရံၾကီးတခု
သံနဲ႕ သီခ်င္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႕ သတၱိ
နံရံၾကီးတခုအျဖစ္
ေပါင္းစည္းေနၾကတယ္။
သည္ခံတပ္ တံတိုင္းၾကီးကို သင္သြားထိရင္
သင္ က်ဆံုးသြားျပီး စက္ရံုထဲက ေက်ာက္မီးေသြးမ်ားလို
ေလာင္ကၽြမ္းသြားလိမ့္မယ္။
ေရာ့ခ်က္စတာက အျပံဳးေတြဟာ အရိပ္ေတြ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
အဲဒီ အရိပ္ေတြဟာ စတက္လြင္ျပင္က ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္သြားျပီး
ႏွင္းေတြထဲမွာ ထာ၀ရ ေျမျမွဳပ္ခံရလိမ့္မယ္။
ပီတာဘုရင္ၾကီးရဲ႕ သူရဲေကာင္းသစ္မ်ားလို
ကမၻာတလႊားကို အံ့ၾသေစမယ့္
တိုက္ခိုက္ေရးသမားေတြ ေပၚလာျပီး
သင္တို႕ရဲ႕ ဆုတံဆိပ္ေတြကို
ေအးစက္တဲ့ က်ည္ဆန္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေစလိမ့္မယ္။
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကမၻာေျမၾကီးေပၚမွာ
တရႊီရႊီျမည္တဲ့အသံမ်ားကို ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္။
ထင္းရွဴးေတာဖံုးေနတဲ့ ဓါတ္ခြဲရံုထဲက
ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့တဲ့ အဏုျမဴကို
၀င့္ၾကြားတဲ့ သင့္ျမိဳ႕မ်ားဆီကို ေျဖလႊတ္လိုက္လိမ့္မယ္။


၅။
ဒီအျဖစ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႕ေတာ့။
သစ္ခုတ္သမားကို ႏိုးၾကားပါေစေတာ့။
ေအဘီဟာ သူ႕ပုဆိန္နဲ႕ သစ္သားခြက္ကို ကိုင္ျပီး
လယ္သမားေတြနဲ႕အတူ ထမင္းစားပါေစေတာ့။
သူ႕ေခါင္းဟာ သစ္ေခါက္လို ျဖစ္ေစျပီး
သူ႕မ်က္လံုးဟာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေပၚက မ်က္ကြင္းျဖစ္ေစကာ
၀က္သစ္ခ်ေပြးေပၚက သစ္ကြက္လို ျဖစ္ပါေစေတာ့။
ျပသာဒ္ေတြထက္ ျမင့္မားျပီး
သစ္ရြက္ေတြ အခက္အလက္ေတြေပၚက တိုးထြက္ေနတဲ့
ကမၻာၾကီးကို ၾကည့္ပါေစေတာ့။
ကုန္စံုဆိုင္မွာ သူ ၀ယ္ခ်င္တာ ၀ယ္ပါေစေတာ့။
ဘတ္စကားစီးျပီး တန္ပါကို သြားပါေစေတာ့။
မွည့္ရႊမ္းတဲ့ ပန္းသီးကို ကိုက္ပါေစေတာ့။
သာမန္ ျပည္သူေတြနဲ႕ စကားစျမည္ ေျပာႏိုင္ေအာင္
ၾကံဳရာ ရုပ္ရွင္ရံုတရံုထဲကို ၀င္ပါေစေတာ့။

အို... သစ္ခုတ္သမား နိုးၾကားေလာ့။

ေအဘီကို လာပါေစေတာ့။
ရင့္ေနတဲ့ သူ႕ မုေယာစပါးကို
အီလီႏိြဳက္စ္နယ္က ေျမၾကီးမွာ
ေရႊသီးပါေစေတာ့။
ကၽြန္ပိုင္ရွင္သစ္ကို ဆန္႕က်င္ျပီး
ကၽြန္ႏွင္တံသစ္ကို ဆန္႕က်င္ျပီး
အဆိပ္မိေနတဲ့ ပံုႏွိပ္စက္မ်ားကို ဆန္႕က်င္ျပီး
သူတို႕ အစြံထုတ္ေနတဲ့ ေသြးစြန္း ကုန္စည္မ်ားကို ဆန္႕က်င္ျပီး
သူ႕ျမိဳ႕ကေလးမွာ သူ႕ပုဆိန္ကို ေျမွာက္ပါေစေတာ့။
ငယ္ရြယ္တဲ့ လူျဖဴ၊ ငယ္ရြယ္တဲ့ လူမည္း
သူတို႕အားလံုးကိုလည္း ျပံဳးေစ၊ ေတးဆိုပါေစေတာ့။
ေရႊတံတိုင္းၾကီးမ်ားကို ဆန္႕က်င္ျပီး
အမုန္း ထုတ္လုပ္သူကို ဆန္႕က်င္ျပီး
ေသြးကုန္ကူးသူကို ဆန္႕က်င္ျပီး
သူတို႕အားလံုးကို ေတးဆိုပါေစေတာ့၊ ရယ္ေမာေစ၊ ေအာင္ႏိုင္ပါေစေတာ့။

အို... သစ္ခုတ္သမား နိုးၾကားေလာ့။

လာမယ့္ ဆည္းဆာခ်ိန္မ်ားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
တြတားမ်ားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
၀ိုင္အရက္မ်ားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ငါ့ကို လိုက္ေနတဲ့ ကဗ်ာ စာပိုဒ္မ်ားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေျမၾကီးနဲ႕အခ်စ္တို႕ လိမ္ယွက္ရာ ငါ့ကဗ်ာေသြးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေပါင္မုန္႕ ႏိုးၾကားခ်ိန္ျဖစ္တဲ့
ျမိဳ႕လယ္ေကာင္ မနက္ခင္းအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ျမစ္တကာတို႕ရဲ႕ျမစ္ျဖစ္တဲ့ မစၥစၥပီျမစ္ၾကီးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ငါ့ညီငယ္ရဲ႕ ရွပ္အကၤ်ီအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေလေကာင္းေလသန္႕နဲ႕တူတဲ့ စာအုပ္ေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ကိယက္ျပည္နယ္က စုေပါင္းလယ္ယာေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေသသူတို႕ရဲ႕ ျပာမႈန္ေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ဘရြတ္ကလင္တံတားက
ေပေရေနတဲ့ သံေဘာင္ေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေန႕ရက္မ်ားလို အိမ္ေပါက္ေစ့ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့
စာပို႕သမားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
စပ်စ္ခ်ံဳဘက္ကို လွည့္ျပီး ေအာ္လံတခုနဲ႕ ေအာ္ေနတဲ့
ကေခ်သည္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ရိုစာရီယို အေၾကာင္းကိုသာ ေရးခ်င္ေနတဲ့
ငါ့ညာဘက္လက္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
သံျဖဴခဲ တခဲလို လွ်ိဳ႕၀ွက္တတ္တဲ့
ဘိုလီဗီယန္ျပည္သူေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
သင္ လက္ထပ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ဘီယိုဘီယိုက သစ္စက္ေတြ အားလံုးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေျပာက္က်ား စပိန္ျပည္ရဲ႕
ကြဲအက္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ႏွလံုးသားပံု ေရႊျခည္ထိုးထားတဲ့ ေခါင္းအံုးကေလးဟာ
ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုး ပစၥည္း ျဖစ္ေနတဲ့
၀ိုင္ယိုမင္းျပည္နယ္က ျပတိုက္ငယ္ကေလးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ဂ်ံဳအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေမြးဖြားေတာ့မယ့္
ေကာက္ႏွံေတြ အားလံုးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ပန္းပြားျမိတ္ေ၀တဲ့ ရိပ္ျမံဳကို လိုက္ရွာေနတဲ့
အခ်စ္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
အသက္ရွင္သူအားလံုးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ကုန္းေျမနဲ႕ ေရျပင္အားလံုးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသည္
ရွိေစသတည္း။

ငါ သင့္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္။
ငါ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ငါဟာ
ပန္နာဂိုးနီးယားက အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေနတယ္။
အဲဒီမွာ ေလက စပါးက်ီကို ေခါက္ေနတယ္။
ပင္လယ္က ေရခဲေတြကို ပက္ေနတယ္။
ငါဟာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္သာ ျဖစ္တယ္။
သင္တို႕အားလံုးကို ငါခ်စ္တယ္။
ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာၾကီးထဲမွာ ငါေလွ်ာက္သြားတယ္။
ငါ့တိုင္းျပည္မွာ သူတို႕ဟာ သတၱဳတြင္းတူးသမားေတြကို
ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားျပီး
သူတို႕ေတြက တရားသူၾကီးေတြကို
အမိန္႕ေတြ ေပးေနၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေအးစက္တဲ့ ငါ့တိုင္းျပည္ကေလးမွာ
သစ္ျမစ္ေတြကိုေတာင္ ငါခ်စ္တယ္။
တကယ္လို႕ အၾကိမ္ေပါင္း တေထာင္ ေသလို႕ရွိရင္
အဲဒီမွာပဲ ငါေသခ်င္တယ္။
တကယ္လို႕ အၾကိမ္ေပါင္း တေထာင္ ျပန္ေမြးရင္လည္း
အဲဒီမွာပဲ ငါေမြးခ်င္တယ္။
ျမင့္မားတဲ့ ထင္ရွဴးရိုင္းပင္ၾကီးေတြ နားမွာ
မုန္တိုင္းထန္တဲ့ ေတာင္ေလမွာ
အသစ္၀ယ္ထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေတြ နားမွာ
ဘယ္သူမွ ငါ့အေၾကာင္းကို မေတြးပါေစနဲ႕ေတာ့။
ကမၻာေျမၾကီး အေၾကာင္းကိုပဲ ေတြးျပီး
စားပြဲကို အခ်စ္နဲ႕ ထုၾကပါစို႕။
ေပါင္မုန္႕ကို ႏွစ္ဖို႕၊ ပဲေတာင့္ကို ႏွစ္ဖို႕၊ ဂီတကို ႏွစ္ဖို႕
ေသြးေတြကို ေနာက္ထပ္ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။
သတၱဳတြင္းတူးသမားရယ္၊ သူငယ္မေလးရယ္
ေရွ႕ေနရယ္၊ သေဘၤာသားရယ္
အရုပ္လုပ္တဲ့သူရယ္
သူတို႕ကို ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ၀င္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။
ျပန္ထြက္လာေတာ့ အနီရဲဆံုး ၀ိုင္ကို ေသာက္ေစခ်င္တယ္။
ငါဟာ ျပသာနာကို ေျဖရွင္းဖို႕ လာတာမဟုတ္ဘူး။
ေတးဆိုဖို႕ လာတာျဖစ္တယ္။
သင္တို႕လည္း ငါနဲ႕အတူ ေတးဆိုေစခ်င္တယ္။

(အေမရိကတိုက္ တေနရာ၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ)

သစ္ခုတ္သမား နိုးၾကားေလာ့ (အပိုင္း-၂)

ဟိုး..ေန႕က တင္ေပးလိုက္တဲ့ - သစ္ခုတ္သမားႏိုးၾကားေလာ့- အပိုင္း ၂ ပါ။

၂။
ဒါေပမယ့္
အိမ္ေဂဟာကို ေရာက္ေတာ့
ဧည့္သည္တေယာက္ကို သူတို႕ ေတြ႕ရတယ္။
သူတို႕မွာ မ်က္လံုးသစ္ေတြ ရေနလို႕လား။
ဒါမွမဟုတ္ အရင္ကတည္းက
မျမင္မစမ္း မ်က္စိကန္းခဲ့ၾကလို႕လား။
ဒါမွမဟုတ္ ၾကမ္းရွတဲ့ သစ္ကိုင္းေတြက
သူတို႕ရဲ႕ ၀ိုင္းစက္တဲ့ မ်က္ခြံေတြကို ဆုတ္ျဖဲပစ္ခဲ့ၾကလို႕လား။
ဒါမွ မဟုတ္ေသးရင္လည္း အေမရိကန္ ေျမၾကီးေပၚမွာ
အသစ္အသစ္ေတြ ေပၚလာခဲ့လို႕လား။
အခက္အခဲေတြထဲမွာ
အျပံဳးအရယ္မပ်က္
သင္တို႕နဲ႕ လက္တြဲတိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတဲ့
လူမည္းေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါ့။
လူမည္းရပ္ကြက္ေတြ
မီးလွ်ံေတာက္တဲ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္ကိုင္ လူစုေတြဟာ
တအူတံုဆင္း ညီေနာင္ရင္းေတြကို
ၾကိဳးကြင္းသွ်ိဳသတ္ရန္၊ မီးေလာင္တိုက္ သြင္းေနၾကတယ္။
တခါတုန္းကေတာ့
အဲဒီလူမည္းေတြကို စစ္တိုက္ခိုင္းျပီး
ခုက်ေတာ့ သူတို႕ကို ၀ိုင္းပယ္ ျငင္းဆိုေနၾကတယ္။
ပါးစပ္ကိုပိတ္ ပိုင္ခြင့္ကို ေဘးခ်ိတ္ျပီး
တိတ္တိတ္ အေနခိုင္းၾကတယ္။
ညက်ေတာ့
ေခါင္းစြပ္ပြၾကီးေတြ ေဆာင္းထားတဲ့ လူသတ္သမားေတြဟာ
ၾကိဳးကြင္းနဲ႕ လက္၀ါးကပ္တိုင္ကို ကိုင္ျပီး
ေရာက္လာၾကတယ္။
(ပင္လယ္ရပ္ျခား တိုက္ပြဲေတြ ၾကားမွာတုန္းကေတာ့ ဘယ္မွာ ဒီလို ဟုတ္ပါ့မလဲ)
အသင္ လူမည္းစစ္သား
သင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ဧည့္သည္ဟာ
အ၀ါးသန္တဲ့ ေရသရဲအို တေကာင္လို
ေတာင္လိုၾကီးမား သင့္အိမ္တံခါး၀ကို ေရာက္ေနျပီေလ။
စာနယ္ဇင္းေတြက ဘာလင္မွာ ခ်က္လုပ္တဲ့
အဆိပ္ျပင္းေတြကို မႈတ္ထုတ္ေနၾကတယ္။
တိုင္း၊ နယူးစ္၀ိခ္ စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြဟာ
သင့္အဆင္း ဂုဏ္သေရကို
ေပေရ ညစ္ႏြမ္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့
က်ယ္ေလာင္တဲ့ စာရြက္၀ါေတြ ျဖစ္တယ္။
(စာနယ္ဇင္း သူေဌးၾကီး) ဟတ္စ္ဟာ
နာဇီေတြရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြကို သီကံုးရင္း
သင့္အိမ္ထဲမွာ ၀င္ပုန္းေနတဲ့ ဧည့္သည္အတြက္
စတက္ ျမက္ခင္းေတြဆီကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္
သႏၱာေက်ာက္တန္းေတြဆီကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္
သင့္ကို စစ္တိုက္ထြက္ခိုင္းဖို႕
မိုက္ရိုင္းတဲ့ သူ႕လက္သည္းၾကီးေတြကို ျပံဳးျပီး ေသြးေနတယ္။
သူတို႕ေတြဟာ သင္တို႕ကို
တခဏကေလးမွ အနားမေပးၾကပါလား။
သူတို႕တေတြဟာ
သူတို႕ရဲ႕ သံမဏိနဲ႕ က်ည္ဆန္ကို အျမဲတေစပဲ
ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကား ေနခ်င္ၾကပါကလား။
သူတို႕ဟာ သူမ်ားေတြ လက္နက္သစ္ မထုတ္ခင္မွာ
သူတို႕ ယမ္းဘီလူးမႈန္႕ေတြကို မပုပ္ေအာင္
အျမန္ဆံုး အစြန္ထုတ္ခ်င္ၾကပါကလား။
ဘယ္ေနရာကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္
အဓိပတိ အရွင္သခင္ေတြဟာ
သင္တို႕ အိမ္ေတြထဲမွာ အက်အန ၀င္ေနျပီး
သူတို႕ရဲ႕ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို တိုးခ်ဲ႕ေနၾကပါကလား။
သူတို႕ဟာ ဖရန္ကိုရဲ႕ စပိန္ျပည္ကို ခ်စ္ၾကသတဲ့။
ခ်စ္ၾကလို႕ ထင္ရဲ႕။
သင္ ေသာက္ဖို႕ ဆိုျပီး
ေသြးခြက္ တခြက္ကို ကမ္းေပးေနပါကလား။
လူတေယာက္က တရာကို သတ္သတဲ့။
အဲဒီက စိမ္းဆတ္တဲ့ ေသြးေတြဟာ
မာရွယ္အရက္စံု ေကာ့ေတးလ္ ျဖစ္လာသတဲ့။
အဲဒီ အရက္ေကာ့ေတးလ္ကို
ႏုပ်ိဳတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေသြးနဲ႕စပ္ခ်င္သတဲ့။
တရုပ္ျပည္က လယ္သမားေတြ
စပိန္က အက်ဥ္းသားေတြ
က်ဴးဘား ၾကံခင္းေတြထဲက ေသြးနဲ႕ ေခၽြးေတြ
ခ်ီလီ ေၾကးနီတြင္းေတြနဲ႕ ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းေတြထဲက
အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ
အဲဒါေတြကိုေရာ ေကာ့ေတးလ္အရက္စံု စပ္ျပီး
နံပတ္တုတ္ စုပ္တံနဲ႕ ေမႊသတဲ့။
ျပီးေတာ့ ေရခဲတံုးကေလးေတြနဲ႕
''ခရစ္ယာန္ ယဥ္ေက်းမႈကို ကာကြယ္ၾက'' ဆိုတဲ့ အနံ႕ကို ထည့္သတဲ့။
ဘယ့္ကေလာက္မ်ား ျပင္းထန္ ခါးသီးတဲ့ စပ္နည္းလဲ။
မိတ္ေဆြ (အေမရိကန္)စစ္သား။
ေနာက္မ်ားက်ေတာ့ သင္လည္း အရသာ ေတြ႕သြားလိမ့္မယ္။
အဲဒီ အရက္စံု ေကာ့ေတးလ္ကို ေသာက္ေလာ့။
ကမၻာတ၀ွမ္းမွာ
လေရာင္ဆမ္းထားတဲ့ ညခ်မ္းမွာ
စိမ္းလန္းတဲ့ မနက္ခင္းမွာ
ဒါမွမဟုတ္ ဇိမ္ခံ ေဟာ္တယ္ၾကီးေတြထဲမွာ
သင့္အင္အားကို ျပည့္ျဖိဳး လန္းဆန္းေစမယ့္
အဲဒီ ေကာ့ေတးလ္ အရက္စံုကို မွာပါေလ။
ျပီးေတာ့ ၀ါရွင္တန္တံဆိပ္ ခတ္ထားတဲ့
ေဒၚလာျပားကို ေပးပါေလ။

ကမၻာမွာ ႏူးည့ံၾကင္နာျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဖခင္ျဖစ္တဲ့
ခ်ာလီခ်က္ပလင္ဟာ
အသေရ ဖ်က္ခံရတာကို သင္ ေတြ႕အံ့။
သင္တို႕တိုင္းျပည္ရဲ႕ စာေရးဆရာမ်ားနဲ႕ သိပၸံပညာရွင္မ်ား
''အေမရိကန္ မဆန္ေသာ အေတြးရွိသူ'' အျဖစ္
အစြပ္စြဲခံရတာကို သင္ ေတြ႕အံ့။
ကမၻာ့အေ၀းဆံုး ေထာင့္စြန္းမွာပင္
အေၾကာက္ေတြ ၀င္ကုန္ၾကျပီ။
ေၾကာက္တတ္တဲ့ ငါ့အရီးဟာ
အဲဒီ အမဂၤလာ သတင္းၾကီးကို ဖတ္ျပီး
ရင္တဆတ္ဆတ္ တုန္ခဲ့ရတယ္။
ကမၻာက မ်က္လံုးေတြဟာ
အရွက္မဲ့မႈနဲ႕ လက္စားေခ်မႈ စီရင္ထံုးကို သံုးတဲ့
အဲဒီရံုးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
အဲဒီ တရားဥပေဒဟာ
ေသြးစြန္းတဲ့ လူမိုက္ေတြ၊ ကၽြန္ပိုင္ရွင္ေတြ
လင္ကြန္းကို သတ္သူေတြရဲ႕ တရားဥပေဒသာ ျဖစ္တယ္။
ခုလုပ္နည္းဟာ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ လက္၀ါးကပ္တိုင္အတြက္ မဟုတ္။
လူယုတ္ေတြရဲ႕ ညွဥ္းပမ္းေရး ဇာတ္ထုပ္ ျဖစ္တယ္။
ျပည့္တန္ဆာအိမ္ေတြနဲ႕ ဘဏ္တိုက္ေတြက စားပြဲေတြေပၚမွာ
ခၽြင္ခၽြင္ျမည္ေနတဲ့ ေရႊျပားေတြအတြက္သာ ျဖစ္တယ္။
အမွန္ကေတာ့ ဒီအရာေတြဟာ
ဘာမွ ဆံုးျဖတ္ စီရင္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး။

မိုရိုနီဂို၊ ရဴဂ်ီလို၊ ဂြန္ဇာေလ့ ဗီဒယ္လာ
ဆိုမိုဇာ၊ ဒူတရာ စတဲ့ အာဏာရွင္မ်ားဟာ
တိုဂိုဘာမွာ ဆံုေတြ႕ၾကတယ္၊ လက္ခုပ္တီးၾကတယ္။
သင္တို႕ အေမရိကန္ လူငယ္မ်ားဟာ
အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို သိမယ္ မဟုတ္။
သူတို႕ဟာ ငါတို႕ေကာင္းကင္မွာ ၾကီးစိုးေနၾကတဲ့
ေၾကာက္ဖြယ္ အာဏာရွင္ၾကီးေတြ ျဖစ္တယ္။
သူတို႕ ေတာင္ပံေတြရဲ႕ အရိပ္ေတြဟာ
ရွည္လ်ား ခါးသီးလြန္းလွတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ေတြ၊ အစေတးခံရသူေတြ
ေသျခင္းတရားနဲ႕ အမုန္းတရားေတြရဲ႕ အရိပ္ေတြ ျဖစ္တယ္။
ေရနံနဲ႕ ႏိုက္ထရိတ္ ေပါတဲ့ ေတာင္ပိုင္း တိုင္းျပည္မ်ားဟာ
ဘီလူးသဘက္ေတြကို ေမြးဖြားေပးလိုက္ၾကတယ္။
ခ်ီလီျပည္ရဲ႕ ညမွာ
ပါးကြက္ အာဏာသားရဲ႕ အမိန္႕ဟာ
စိုစြတ္စုတ္ခ်ာတဲ့ သတၱဳတြင္းတူးသမားရဲ႕
တဲကုပ္ကေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ကေလးေတြက
အိပ္ရာက လန္႕နိုးျပီး ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုၾကတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ
ေရႊျပည္သာကို ေတြးေတာ ေငးေမာေနၾကတယ္။
ပါရာေဂြးက
နက္ရိႈင္းတဲ့ သစ္ေတာရိပ္ေတြဟာ
အသတ္ခံရရွာတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ တေယာက္ရဲ႕
အရိုးေတြကို ဖံုးကြယ္ေပးထားၾကတယ္။
ေႏြရာသီရဲ႕ မီးစုန္းေရာင္ထဲမွာ
ေသနတ္သံ တခ်က္ ေပၚလာခဲ့တယ္။
အဲဒီမွာ အမွန္တရားဟာ
ေသခဲ့ရရွာျပီ။
မစၥတာ ဗင္ဒင္ဗတ္၊ မစၥတာ အားမား
မစၥတာ မာရွယ္နဲ႕ မစၥတာ ဟတ္စ္ တို႕ဟာ
အေနာက္တိုင္းကို ကာကြယ္ဖို႕ ဆိုျပီး
စန္တိုဒိုမင္ဂိုမွာ ဘာျဖစ္လို႕
လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကသလဲ။
နီကရာဂြာ သမၼတကို
ညၾကီးမင္းၾကီးမွာ အတင္းဆြဲႏိႈးျပီး
ေသမင္းၾကီးစိုးရာကို ဘာျဖစ္လို႕ နယ္ႏွင္ဒဏ္ ေပးရတာလဲ။
(လြတ္လပ္ခြင့္ကို ကာကြယ္ဖို႕ မဟုတ္ဘဲ
ငွက္ေပ်ာသီးကို ကာကြယ္ဖို႕ ဆိုတာေတာ့
ဆိုမိုဇာ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္)
ဒီ ''ၾကီးျမတ္ျပီး ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္'' တဲ့ အေတြးအေခၚဟာ
တျခားႏိုင္ငံမ်ားကိုပါ ေရာက္သြားျပီး
ညစ္ပတ္တဲ့ ေကာ္ေဇာမ်ားလို
ေပက်ံ စြန္းထင္းေနတဲ့
အစိုးရမ်ားကို ကူညီ မိႈင္းမေနေလရဲ႕။

(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္)

Nov 16, 2008

သစ္ခုတ္သမား နိုးၾကားေလာ့ (အပိုင္း-၁)

Let the rail splitter awake - by Pablo Neruda

ေမာင္သစ္တည္ (ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ ကေလာင္ခြဲတခု) ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့
- ေခတ္ေပၚ ႏိုင္ငံတကာ ကဗ်ာရွည္ ၃ ပုဒ္ - ထဲက
ခ်ီလီ ကဗ်ာဆရာၾကီး ပတ္ဗလိုနီရူဒါေရးခဲ့တဲ့
- သစ္ခုတ္သမားႏိုးၾကားေလာ့ -
ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမွာ
အပိုဒ္တခုကို က်ေနာ္က အရမ္းကို ႏွစ္ျခိဳက္မိခဲ့ပါတယ္။

အဲတာကေတာ့ -

(ေအးစက္တဲ့) ငါ့တိုင္းၿပည္ေလးမွာ..
သစ္ၿမစ္ေတြကိုေတာင္ ငါခ်စ္တယ္...
တကယ္လို႔ အၾကိမ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေသရင္
အဲဒီမွာပဲငါေသခ်င္တယ္။
တကယ္လို႔
အၾကိမ္ေပါင္းတေထာင္ ၿပန္ေမြးရင္လည္း
အဲဒီမွာပဲ ငါေမြးခ်င္တယ္။

အဲတာကိုပဲ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ ဘန္နာမွာ သံုးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမ မေနာ္ဟရီက အဲတာေလးကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လို႕ သူ႕ဘေလာ့မွာ ယူသံုးခ်င္လို႕ ခြင့္ျပဳဖို႕ က်ေနာ့္ကို ေျပာလာပါတယ္။ အမွန္က က်ေနာ့္ကိုေတာင္ ခြင့္ေတာင္းစရာမလိုပါဘူး ယူသံုးလို႕ရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ခ်စ္တဲ့သူတိုင္းအတြက္ ဆရာၾကီး နီရူဒါက အၾကြင္းမဲ့ သံုးခြင့္ေပးလိမ့္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း -သံုးလို႕ရပါတယ္ က်ေနာ့္ကိုေတာင္ ခြင့္ေတာင္းေနစရာမလိုပါဘူး- လို႕ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တာပါ။

ေနာက္ေတာ့ အဲကဗ်ာပိုဒ္ေလး တပိုဒ္ေၾကာင့္ပဲ ဆရာမ မေနာ္ဟရီ နဲ႕ မေအးျမတ္ျမတ္ကို နားလည္မႈလြဲတာေတြ ျဖစ္လာတာကို ဆရာမရဲ႕ အၾကိမ္ေပါင္းတေထာင္ ပို႕စ္နဲ႕ မေအးျမတ္ျမတ္ကိုရဲ႕ 1000 Times! ပို႕စ္ေတြမွာ ေတြ႕ရ ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္တယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ၾကားထဲက သူတို႕ရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ ပို႕စ္ေတြမွာ ကြန္မန္႕ေရးျပီး က်ေနာ္ ရွင္းျပေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ - သစ္ခုတ္သမားႏိုးၾကားေလာ့-ကဗ်ာကို အစအဆံုး ဖတ္ဖူးၾကရေအာင္ က်ေနာ္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဲကဗ်ာက ကဗ်ာရွည္ၾကီးျဖစ္ေနလို႕ - အပိုင္းလိုက္ပဲ က်ေနာ္ တင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အဲကဗ်ာမွာ အပိုင္း (၅) ပိုင္းရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ ယူသံုးထားတဲ့ - အၾကိမ္ေပါင္း တေထာင္- ပါတဲ့ အပိုင္းက ေနာက္ဆံုးပိုင္း အပိုင္း (၅) မွာပါ။

ဒီေန႕အဖို႕ေတာ့ အပိုင္း (၁) ကိုပဲ တင္ေပးပါရေစ။

၁။
ကိုလိုရာဒိုျမစ္ အေနာက္ဘက္ဟာ
ငါ ခ်စ္တဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္။
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ရွိသမွ် အရာ၀တၳဳအေပါင္းနဲ႕
ငါ့မွာ ရွိခဲ့တဲ့၊ ငါ့မွာ ရွိေနတဲ့
ငါ ယံုၾကည္ သက္၀င္ေနတဲ့ အရာ၀တၳဳအေပါင္းနဲ႕
(အဲဒီေနရာ) ငါ ခေညာင္း ၀ပ္တြားလိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ
ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ေလရိုင္းက
အျပိဳင္းျပိဳင္းထေနတဲ့
သူ႕ရဲ႕ လက္ေပါင္း တေထာင္နဲ႕
အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္း ျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ထားရာ
ေက်ာက္ေဆာင္ နီနီျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြ ရွိရဲ႕။
နရက္က တိုးထြက္လာတဲ့
မရမ္းျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးဟာ
ေၾကးနီ မီးလွ်ံနဲ႕ အားမာန္ျဖစ္ဖို႕
အဲဒီ ေက်ာက္ေဆာင္နီနီေတြ အထက္ကို
တြားတက္လာခဲ့တယ္။
အေမရိကတိုက္ဟာ
ကၽြဲေရတခ်ပ္ကို ခင္းထားသလို
အစင္းသား ျပန္႕ေနတယ္။
သန္႕စင္ ေလရူးသုန္သုန္ တိုက္ျပီး
ကဆုန္စိုင္းတဲ့ ညမွာ
ၾကယ္တာရာအေပါင္း ခေညာင္းတဲ့
ေတာင္ေစာင္း ေတာင္ထြတ္ေတြကို
ပူေဇာ္ ဦးညြတ္ရင္း
သင့္ရဲ႕ ဆြတ္ပ်ံ႕ စိမ္းျမတဲ့ ႏွင္းရည္ခြက္ကို ငါ ေသာက္ခဲ့ရတယ္။

ဟုတ္တယ္၊ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ အရီဇိုးနားမွာ
အဖုအထစ္ေတြ မ်ားလွတဲ့ ၀စၥကိုဆန္မွာ
ထန္ျပင္းတဲ့ ႏွင္းေတြၾကားက
ကုန္းထေနတဲ့ မီလ္ေ၀ါ့ကီမွာ
ပူေလာင္အိုက္စပ္တဲ့ ၀က္စပန္းက
စိမ့္ေတာေတြတ၀ွန္းမွာ
တာကိုးမားက ထင္းရွဴးေတာေတြထဲမွာ
သင့္ေတာအုပ္ေတြရဲ႕ သံမဏိ ရနံ႕ေတြ ၾကားထဲမွာ
မိခင္ေျမၾကီးေပၚ
အျပာေရာင္ သစ္ရြက္ေတြအေပၚ
ေရတံခြန္ စိမ့္စမ္းေတြ ေအာက္က ေက်ာက္တံုးေတြေပၚ
ဂီတလို တုန္ယင္ေနတဲ့ ေလေပြ မုန္တိုင္းေတြေပၚ
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားမွာလို
ဘုရားရွိခိုးစာကို ရြတ္ဆိုေနၾကတဲ့ ျမစ္နဒီေတြေပၚ
ေတာငန္းရိုင္းေတြနဲ႕ ပန္းသီးေတြေပၚ
ေျမျပင္နဲ႕ ေရျပင္ေပၚ
ေကာက္ႏွံေတြကို ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့
အဆံုးမရွိေသာ တိတ္ဆိတ္မႈေပၚကို
ငါ ေက်ာ္နင္းျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။
င့ါ ခႏၶာကိုယ္ ငါ့ဘ၀
ဗဟိုခ်က္မ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးထဲကေနျပီး
ငါ့မ်က္လံုးေတြ၊ ငါ့နားေတြနဲ႕ ငါ့လက္ေတြ
ေလထဲမွာ ဆန္႕တန္း ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္
အင္ဂ်င္ေတြ၊ ဟာအုပ္ေတြ၊ ႏွင္းပြင့္ေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြ
အလုပ္ရံုေတြ၊ သခၤ်ိဳင္းေတြ၊ စက္ရံုၾကီးေတြ၊ ေျခသံေတြကို
ငါ ၾကားေနရတယ္။
မင္ဟက္တန္ကေန ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္
ေလွတစင္းနဲ႕ ရြက္လႊင့္ေနတဲ့ လမင္းရယ္
ရက္ကန္းစက္ေတြရဲ႕ ေတးဆိုသံေတြရယ္
ေျမၾကီးကို ၀ါးမ်ိဳ စားေသာက္ေနတဲ့
သံမဏိ ဇြန္းၾကီးေတြရယ္
ေျမြတေကာင္လို ေပါက္လိုက္တဲ့ လြန္ပူေတြရယ္
ဖိတဲ့အရာ၊ ျဖတ္တဲ့အရာ၊ ခ်ဳပ္တဲ့အရာ၊ ေျပးတဲ့အရာေတြကို
ငါၾကားရတယ္။
အေတာမသတ္ လည္ပတ္ျပီး အေတာမသတ္ ေမြးဖြားေနတဲ့
ဘီးေတြနဲ႕ လူေတြကို ငါျမင္တယ္။
လယ္သမားေတြရဲ႕ တဲကုပ္ကေလးေတြကို ငါ ခ်စ္တယ္။
မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္လို ရနံ႕ခ်ိဳေနတဲ့
မီးပူတိုက္ျပီးသား အ၀တ္ေတြလို လတ္ဆတ္ေနတဲ့
မိခင္ပ်ိဳေတြက အိပ္ေပ်ာ္လို႕
ၾကက္သြန္ခင္းေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အိမ္ေတြထဲမွာ
မီးလင္းဖိုေတြက ေတာက္ေလာင္လို႕။
ျမစ္ကမ္းနားက ေယာက္်ားေတြက ေတးဆိုၾကေတာ့
သူတို႕ရဲ႕အသံဟာ ျမစ္ၾကမ္းျပင္က
ေက်ာက္ခဲတုံးမ်ားလို ကြဲရွ ၾကမ္းတမ္းေနတယ္။
ျပန္႕ကားေနတဲ့ ေဆးရြက္ခင္းၾကီးထဲက
ေဆးရြက္နံ႕က ေထာင္းေထာင္းထလို႕။
ဒီအရာေတြ အားလံုးဟာ အိမ္ထဲကို သရဲသဘက္၀င္သလို
ငါ့ အေတြးထဲကို တိုးေ၀ွ႕ ၀င္လာၾကတယ္။
မစ္ဇိုရီျပည္နယ္ကို လာခဲ့ပါ။
အဲဒီက ဒိန္ခဲနဲ႕ အဲဒီက ေကာက္ႏွံ
တေယာျပားေတြလို နီရဲျပီး
ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြ
မုေယာခင္းေတြထဲမွာ ေရကင္းလွည့္ေနတဲ့ ေယာက္်ားေတြ
ေပါင္မုန္႕နံ႕နဲ႕ ေကာက္ရိုးနံ႕သင္းေနတဲ့
နက္ျပာေရာင္ ျမင္းေပါက္ကေလးေတြကို ၾကည့္ပါ။
ေခါင္းေလာင္းေတြ၊ ေပၚပီပန္းေတြ၊ ပန္းပဲဆရာရဲ႕ မီးပံုေတြကို ၾကည့္ပါ။
ညစ္ညမ္းတဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုေတြထဲမွာ
ေျမၾကီးက ဖြားလာတဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာ
အခ်စ္ဟာ သူ႕သြားၾကီးေတြကို ျဖဲျပေနေလရဲ႕။

အို…ေျမာက္အေမရိကတိုက္
ငါတို႕ ခ်စ္တာဟာ သင့္မ်က္ႏွာ မဟုတ္
သင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသာ ျဖစ္တယ္။
သင္ဟာ အေျပာက်ယ္တယ္၊ အဆင္းလွတယ္။
သင့္မ်ိဳးရိုးဇာတိဟာ
ခ၀ါသည္မရဲ႕ မ်ိဳးရိုးဇာတိလို
နိမ့္က်ဆင္းရဲတယ္။
သင့္ ျမစ္ကမ္းေဘးေတြဟာ
ျဖဴစင္တယ္။
မသိႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ဖြဲ႕စည္းလာတဲ့
သင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး ပ်ားသလက္ဟာ
ထာ၀စဥ္ အခ်ိဳျမိန္ဆံုး ျဖစ္တယ္။
အိုရီဂြန္နယ္က ရႊံ႕ေစးနီနီေတြလို
နီရဲတဲ့ လက္ေတြရွိတဲ့
သင့္ျပည္သူေတြကို ငါ ခ်စ္တယ္။
ဆင္စြယ္ရပ္၀န္းမ်ားမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့
ေတးဂီတကို ယူေဆာင္လာသူ
သင့္ရဲ႕ လူမည္း သားသမီးေတြကို ငါခ်စ္တယ္။
သင့္ရဲ႕ျမိဳ႕၊ သင့္ရဲ႕ အႏွစ္သာရ
သင့္ရဲ႕ အလင္းေရာင္၊ သင့္ရဲ႕ စက္ယႏၱယား
အေနာက္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ားက သင့္ရဲ႕ ခြန္အားေတြကို
ငါတို႕ခ်စ္တယ္။
ျငိမ္ဆိပ္တဲ့ ပ်ားရည္နဲ႕ ေတာျမိဳ႕ကေလးေတြ
ထြန္စက္ေမာင္းေနတဲ့ အသံျပာျပာနဲ႕ ေကာင္ေလးေတြ
ဂ်က္ဖာဆန္ဆီက အေမြရခဲ့တဲ့ မုေယာခင္းေတြ
သင့္သမုဒၵရာ အက်ယ္အ၀န္းကို တိုင္းထြာေနတဲ့
ဂ်ံဳးဂ်ံဳးျမည္ဟီးတဲ့ ဘီးၾကီးေတြ
စက္ရံုမီးခိုးေတြနဲ႕ ျပည္နယ္သစ္ေတြရဲ႕
အနမ္းရာေထာင္ေတြကို ငါခ်စ္တယ္။
ငါတို႕ခ်စ္တာဟာ
ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနတဲ့ သင့္ေသြးနဲ႕
စက္ဆီေတြ ေပက်ံေနတဲ့ သင့္အလုပ္သမားေတြရဲ႕
လက္ၾကီးေတြ ျဖစ္တယ္။

ေရွးပေ၀သဏီကတည္းက
ပေရရီ ညေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ကၽြဲေရ တခ်ပ္ကိုခင္း
ငါတို႕ ဘိုးေဘးေတြနဲ႕ ငါတို႕အေၾကာင္းကို စပ္ဆိုတဲ့
ကဗ်ာလကၤာေတြ၊ ေတးသီခ်င္းေတြကို
ငါနားေထာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
(စာေရးဆရာ) မဲလ္ဗီးဟာ
ေရမွာ ၾကီးျပင္းတဲ့ ထင္းရွဴးတပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
သူ႕အကိုင္းအခက္ကေနျပီး
ေလွဦးတခု၊ သစ္သားလက္တေခ်ာင္းနဲ႕
ေလာင္းေလွတစင္း ေပၚလာခဲ့တယ္။
(ကဗ်ာဆရာ) ၀ွစ္တမင္းဟာ
ဂ်ံဳခင္းၾကီးေတြလို အဆံုးအစမရွိသူ ျဖစ္တယ္။
(စာေရးဆရာ) အဂၢါအလန္ပိုးဟာ
သခ်ၤာေဗဒဆိုင္ရာ ဆည္းဆာထဲမွာ
အဆံုးမရွိ ေတာက္ပသူ ျဖစ္တယ္။
(စာေရးဆရာ) ဒရက္ဇာနဲ႕ ၀ုလ္ဖ္ဟာ
ငါတို႕ မရွိမႈထဲမွာ
မေပ်ာက္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာသစ္ေတြ ျဖစ္ေနေသးတယ္။
မၾကာခင္က ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ေလာ့ခ္ရစ္ ဟာ
နက္ရႈိုင္းတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားျပီ။
သူ႕လိုပဲ အရိပ္ထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရသူေတြ
ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနျပီလဲ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
သူတို႕ေခါင္းေပၚမွာေတာ့
ေျမာက္ဘက္ျခမ္း အရုဏ္ဟာ ေတာက္ပဆဲပါပဲ။
သူတို႕ေၾကာင့္ ငါတို႕ရယ္လို႕ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။
ခြန္အားေကာင္းတဲ့ ခေလးငယ္ေတြ
မ်က္စိမျမင္တဲ့လူၾကီးေတြ
တခါတရံ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့
သစ္ရြက္စိမ္းစိုေတြနဲ႕ တိုက္ပြဲေတြၾကားမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕ ၀မ္းနည္းမႈက ပုဒ္မျဖတ္ေပးေနတဲ့
ယာဥ္ရထားေတြ ျဖတ္သန္းသြားတာ
ပေရရီ ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးရဲ႕ေအာက္မွာ
တခါတရံမွ လူသူမေရာက္ဖူးတဲ့ လြင္ျပင္ေတြေအာက္မွာ
လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေသခဲ့ၾကရျပီလဲ။
ပေရရီ ျမက္ခင္းျပင္ထဲက ကၽြဲေရေတြေပၚမွာ
စိတ္ေသာက ေရာက္ၾကရတဲ့ အျပစ္ကင္းသူေတြနဲ႕
အသစ္ပံုႏွိပ္လိုက္တဲ့ ပ႑ိတ္ေတြ
ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိခဲ့ၾကျပီလဲ။

ပ်ိဳရြယ္တဲ့ စစ္သားငယ္မ်ားဟာ
ျပင္သစ္ျပည္က၊ အိုကီနာ၀ါကၽြန္းက
ပင္လယ္ သႏၱာကၽြန္းေတြဆီက
ေဒါမာန္ထေနတဲ့ လိႈင္းေတြ ေလေတြထဲက
အားလံုးလိုလို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကျပီ။
သူတို႕ရဲ႕ဘ၀က နာၾကည္းစိမ္းဆတ္
ရႊြံ႕ေတြ၊ ေခၽြးေတြနဲ႕ ရစ္ပတ္ေနတဲ့ ထုပၸတ္။
သႏၱာ ေက်ာက္တန္းေတြရဲ႕ ေတးဆိုသံမ်ားကို
သူတို႕ နားမေထာင္အား။
အေသခံရံုမွတပါး လက္ႏွင့္ပင္ တို႕ထိ မသြားခဲ့ၾကရ။
အို....ရဲရင့္ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ပန္းပြင့္မ်ား။
ေသြးနဲ႕ အညစ္အေၾကးေတြ
ညစ္ပတ္မႈနဲ႕ ၾကြက္ေတြက
သူတို႕ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာၾကတယ္။
ေၾသာ္... သူတို႕ရဲ႕ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္
အထီးက်န္ ျဖစ္ေနရတဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ ႏွလံုးသား။
ခုေတာ့ သူတို႕ ျပန္လာၾကလို႕ သင္တို႕ကလည္း ဆီးၾကိဳေနၾကျပီေလ။
ေရာက္ခဲလွတဲ့ သင္တုိ႕ တိုင္းျပည္ကို
ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကျပီေလ။
အမည္မသိတဲ့ ပန္းပြင့္မ်ားပမာ
၀တ္လႊာကို ပိတ္ျပီး သူတို႕ အတိတ္ကို သူတို႕ ျပန္ေမ့ထားရင္း
အသစ္ျပန္ ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကရျပန္တယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)