Conficker Worm

အခုတေလာ နံမည္ၾကီးေနတဲ့ Conficker Worm အေၾကာင္းကို ၾကားဖူးတဲ့သူေတြလည္း ရွိၾကမွာပါ။ မၾကားဖူးတဲ့ သူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ဒီပို႕စ္ကို ေရးလိုက္တာပါ။

Software ေတြမ်ားစြာ အနက္မွာ ကြန္ျပဴတာေတြကို ဒုကၡေပးေလ့ရွိတဲ့ Software ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ Malware လို႕လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ အဲ Malware ေတြထဲမွာ Virus, Trojan, Worm, Key Logger, Adware, Spyware စသည္ျဖင့္ မ်ိဳးစံု ပါ၀င္ၾက ပါတယ္။ ခုနံမည္ၾကီးေနတဲ့ Conficker ကေတာ့ Worm ပါ။ Worm ဆိုတာ Program တမ်ိဳးျဖစ္ေပမယ့္ Virus နဲ႕ေတာ့ မတူပါ။

Virus က အသက္၀င္ လာဖို႕ တျခား file တခုခု၊ ဒါမွ မဟုတ္ program တခုခုကို ခ်ိတ္ဆက္ (attach) လုပ္ရပါတယ္။ လုပ္ျပီးတာနဲ႕ Virus မိထားတဲ့ file သို႕မဟုတ္ program ကေနတဆင့္ ကြန္ျပဴတာကို တိုက္ခိုက္ပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ setting ေတြကို ေျပာင္းပစ္တာမ်ိဳး (alterring system) ကို လုပ္ပါတယ္။

Worm ေတြကေတာ့ ခ်ိတ္ဆက္ဖို႕ file ေတြ program ေတြ မလိုပါ။ သူတို႕ဟာ ကြန္ယက္ (Network) တခုကေန တခုကို ကူးၾကပါတယ္။ အဲလိုကူးရင္းနဲ႕ အဲကြန္ယက္မွာ ရွိေနသမွ် ကြန္ျပဴတာေတြထဲမွာ ခိုေအာင္း ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပသည့္ Worm ေတြက ကြန္ျပဴတာရဲ႕ setting ေတြကို ေျပာင္းပစ္တာမ်ိဳး လို သိသာတဲ့ ဘာအေျပာင္းအလဲ တခုခုကိုမွ မလုပ္ပါဘူး။ သူတို႕ လုပ္တာကေတာ့ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ လံုျခံဳေရးစနစ္ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ ထိုးေဖာက္ႏိုင္တဲ့ Backdoor လို႕ ေခၚတဲ့ တံခါးေတြကို Install လုပ္သြားတာပါ။ အဲလိုနဲ႕ ကြန္ယက္ တခုမွာ ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာေတြမွာ backdoor ေတြ တပ္ျပီးသြားရင္ အဲကြန္ယက္နဲ႕ ဆက္ေနတဲ့ ေနာက္ထပ္ ကြန္ယက္ တခုကို ထပ္ျပီး ကူးစက္သြားတာပါပဲ။ သည္လိုနဲ႕ backdoor ေတြ တပ္ ဆင္ထားတဲ့ ကြန္ျပဴတာေတြ အမ်ားၾကီး ပါ၀င္တဲ့ bot-net လို႕ ေခၚတဲ့ စက္ရုပ္ ကြန္ယက္ၾကီး တခုကို ရျပီ ဆိုတာနဲ႕ အဲ Worm ကို ေရးသားတဲ့ Hacker ရဲ႕ အမိန္႕ကို ေစာင့္ေနၾကေတာ့တာပါပဲ။ Hacker က ဥပမာ spam mail ေတြ ပို႕ဖို႕ command ေပးလိုက္တာနဲ႕ အဲ ကြန္ျပဴတာ ကြန္ယက္ၾကီးက တကမၻာလံုးကို သန္းနဲ႕ ခ်ီတဲ့ ေမးလ္ေတြ ပို႕ေတာ့တာပါပဲ။ ဥပမာ ကိုယ့္ကြန္ျပဴတာမွာ Worm က ခ်ိတ္ေနျပီ ဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မသိပဲနဲ႕ ကိုယ့္ကြန္ျပဴတာက spam mail ေတြ deliver လုပ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း အဲလိုမ်ိဳး ကြန္ျပဴတာေတြပါတဲ့ ကြန္ယက္ၾကီးကို Bot-net လို႕ ေခၚၾကတာပါ။

အဲေတာ့ ခု နံမည္ ၾကီးေနတဲ့ Conficker Worm က ဘာလုပ္မွာလဲ ဆိုေတာ့။ ဘယ္သူမွေတာ့ ေသခ်ာ မသိေသးပါဘူး။ ဒါေပသည့္ က်ိန္းေသတာတခုကေတာ့ သည္ Worm သာ ကိုယ့္ ကြန္ျပဴတာမွာ ခ်ိတ္မိေနရင္ ကိုယ့္ ကြန္ျပဴတာကို အဲသည္ Worm ရဲ႕ ပိုင္ရွင္က ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေနမွာပါပဲ။ ကိုယ္ ဘာရိုက္ရိုက္ key ကို သူက သိေနမွာပဲလို႕ ဆိုပါတယ္။ ခန္႕မွန္းၾကတာကေတာ့ သည္လိုနည္းနဲ႕ သည္ Worm ကို သံုးျပီး ဘဏ့္ အေကာင့္ေတြ ပါ့စ္ဒ္၀ါ့ဒ္ေတြကို ယူမယ္လို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ သည္ Worm ကေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလကတည္းက ေပၚလာတာမို႕လို႕ မ်ိဳးကြဲ (variations) ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ ဆိုၾကပါတယ္။ နံမည္ၾကီး Anti-virus firm ေတြျဖစ္တဲ့ Symentech တို႕လို Kaspersky တို႕လို ကုမၸဏီၾကီးေတြက ထုတ္တဲ့ Anti-malware ေတြက ခုထက္ ထိေတာ့ သိျပီးသမွ် Conficker ရဲ႕ မ်ိဳးကြဲေတြကို ရွာႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ထြက္လာမဲ့ မ်ိဳးကြဲကိုေတာ့ အာမမခံႏိုင္ေသးပါဘူး။

Conficker ရဲ႕ creator ေတြကေတာ့ ခုလာမယ့္ ဧျပီလ (၁)ရက္ေန႕မွာ တကမၻာလံုးကို တိုက္ခိုက္မယ္လို႕ ရာဇသံေပးျပီးသားပါ။ အဲေန႕မွာ တိုင္းဗံုးတလံုးကြဲသလို တိုက္ခိုက္မွာပါ။ ဒါေပသည့္ ကြန္ယက္လံုျခံဳေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြကေတာ့ တကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲၾကီး အျဖစ္ ျမင္ရလိမ့္မယ္လို႕ေတာ့ မထင္ေၾကာင္းလည္း ေျပာထားပါတယ္။ ၂၀၀၈ စက္တင္ဘာကတည္း ေပၚလာခဲ့တဲ့ Conficker က ကြန္ျပဴတာ အလံုးေပါင္း ၁၀ သန္းေက်ာ္ကို တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ လေတြအတြင္းမွာ ကုစားခဲ့ရျပီးျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒါေပသည့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ Conficker မ်ိဳးကြဲကိုေတာ့ မသိရေသးတာမို႕ ကြန္ျပဴတာ ဘယ္ႏွလံုးမွာ ဘယ္လို ခ်ိတ္ဆက္ျပီး တိုက္ခိုက္မႈကို စတင္ဖို႕ ဘယ္လို ေစာင့္ဆိုင္းေနေၾကာင္း ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ မသိႏိုင္ေၾကာင္းေတာ့ ေျပာပါတယ္။

ကၽြမ္းက်င္သူေတြရဲ႕ အၾကံေပးခ်က္ကေတာ့ Conficker Worm ရဲ႕႔ တိုက္ခိုက္မႈကို မခံရေအာင္ မိမိ ကြန္ျပဴတာမွာ install လုပ္ထားတဲ့ Windows Operating System ကို Update လုပ္ရပါမယ္။ ျပီးရင္ မိမိ ကြန္ျပဴတာမွာ Anti-virus Software ေတြ Install မလုပ္ရေသးရင္ Anti-virus Software တခုခုကို Install လုပ္ဖို႕၊ Firewall Software တခုခု Install မလုပ္ရေသးရင္ လုပ္ဖို႕။ အဲတာေတြ လုပ္ျပီးသား ရွိရင္လည္း အဲ Software ေတြ အားလံုးကို Update လုပ္ဖို႕။ ျပီးရင္ ကိုယ့္ ကြန္ျပဴတာကို Anti-virus Software နဲ႕ Full Scan လုပ္ထားဖို႕ အၾကံေပးထားပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြလည္း ကိုယ့္ Windows ကို Update လုပ္ၾကပါ။ Anti-virus နဲ႕ Firewall ေတြကိုလည္း update လုပ္ၾကပါ။ ျပီးရင္ ဧျပီလ (၁)ရက္ေန႕ မတိုင္မီမွာ ကိုယ့္ ကြန္ျပဴတာကို Anti-virus နဲ႕ Full System Scan လုပ္ထားၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

Conficker နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ အေသးစိပ္ကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေအာက္က လင့္ ၂ ခုမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

http://www.cbsnews.com/stories/2009/03/27/60minutes/main4897053.shtml
http://news.cnet.com/faq-conficker-time-bomb-ticks-but-dont-expect-boom/

သူငယ္ခ်င္းေတြ စာဖတ္သူေတြအားလံုး Conficker ေဘးမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

ကိုယ္ေတြ႕

ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳမွ သိရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မွတ္တမ္း တင္တာပါ။ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳမွ ကိုယ္ခ်င္း စာတတ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ခုေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ေတြကို ေျပာျပရင္း သယ္ရင္းေတြကို အသိေလး တခုေတာ့ ေပးခ်င္တာပါပဲ။ ေလာကၾကီးမွာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳ မွပဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါတယ္... ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မၾကံဳရေသးသေရြ႕ကေတာ့ ၁၀၀ % ကိုယ္ခ်င္း စာႏိုင္မယ္ မထင္ပါ... (ဥပမာ.... ကိုယ္တိုင္ သူပုန္ မျဖစ္ဖူးပဲနဲ႕ သူပုန္ေတြကို category ခြဲေန တာေတြကို ျမင္ရေတာ့ က်ေနာ္က နာမက်န္း ျဖစ္ခ်င္တယ္... း) အဲလို ေျပာဆိုေနတာေတြကို ေတြ႕ရတာ စိတ္ မခ်မ္း သာဘူး... အဲလို က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တဲ့ အတြက္ လြတ္လပ္ စြာေရာ... မလြတ္လပ္ စြာေရာ သေဘာထား ကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္... း)

ငယ္တုန္းကဆို အဖိုးေတြ အဖြားေတြ ထိုင္ရာကထတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္း မထႏိုင္ၾကတာကို ေတြ႕ရတာ ခဏခဏပါပဲ။ ထိုင္ရာကေန ထၾကရင္လည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထၾကရတာပါ။ အဖြားဆို - ကၽြတ္... ကၽြတ္... ကၽြတ္... - ေတာင္ ေအာ္ေနရေသးတယ္။ ထိုင္ေနရာက ထတိုင္း အဖြားကို အဲလို ေတြ႕ေနရတာ စိတ္ မခ်မ္းသာပါဘူး။ အဲတုန္းက ကိုယ္ကလည္း သူငယ္တန္းတက္ကာစ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ အဖြား အဲလို ျဖစ္ေနတာကို နားမလည္ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ - ဖြား ဘာလို႕ အဲလို ျဖစ္တာလဲ - ေမးမိေတာ့ - သားရဲ႕... အဖြား ဒူးဆစ္ေတြ မေကာင္းေတာ့ဘူး... ထိုင္တိုင္း... ထတိုင္း... နာေနတယ္... - အဖြားက ျပန္ေျပာပါတယ္။ - သား ဒူးဆစ္ေတြကေတာ့ မနာပါလား အဖြား - က်ေနာ္ က လွ်ာရွည္ ပါေသးတယ္။ - သားက... ကေလးကိုး သားရဲ႕... ဒူးဆစ္ေတြ ဘယ္နာမလဲ... - အဖြားက ေျပာေတာ့ - ဒါဆို သား ဒူးဆစ္ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ နာမလဲ... - က်ေနာ္ ေမးေတာ့ - သား.. လူၾကီးျဖစ္မွ နာမွာ သားရဲ႕... နာကိုနာမွာပဲ... - အဖြားက အဲလို ေျပာခဲ့ တာပါပဲ။ ခုေတာ့ က်ေနာ့္ ဒူးဆစ္ေတြ နာေနျပီ။ ထိုင္တိုင္း ထတိုင္း နာတာပါပဲ။ ဒါဆို။ က်ေနာ္က အသက္ၾကီးေနျပီေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္က အသက္ၾကီးေနျပီ။ ပစၥည္း တခုခုကို ယူဖို႕ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္မိရင္ ျပန္ထတဲ့အခါ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မထႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒူးဆစ္ ကေန နာေနတယ္။ မနာ ေအာင္ ျဖည္းျဖည္း ထရတယ္။ က်ေနာ့္ အဖြားလိုပဲ။ သည္လို ဆိုေတာ့ ခုေတာ့ က်ေနာ္က အဖြားေျပာသလို လူၾကီးျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ဘာလို႕ဆို - က်ေနာ့္ ဒူးဆစ္ေတြက ထိုင္တိုင္း ထတိုင္း နာေနျပီေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖြား ထိုင္တိုင္း ထတိုင္းမွာဘာေၾကာင့္ ျဖည္းျဖည္း ထရတယ္... ဘာေၾကာင့္ - ကၽြတ္.. ကၽြတ္... ကၽြတ္... ေအာ္ေနရတယ္ဆို တာ က်ေနာ္ သိေနျပီေလ...။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့။ အဲတာ က်ေနာ့္ ကိုယ္ေတြ႕ေလဗ်ာ...။

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ -၆

၀ါသနာမ်ား

ခုတေလာ ဘာလို႕မွန္းမသိ စာေရးရတာ ပ်င္းေနတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ေရးဖို႕ စဥ္းစားေနမိတာကေတာ့ အမ်ားၾကီး။ ဒါေပသည့္ ဘာမွလည္း မေရး ျဖစ္ပါဘူး။ သယ္ရင္းေတြ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြကို အားနာတာနဲ႕။ သည္ၾကားထဲက တပုဒ္ ၂ ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္ညွစ္ျပီး ေရးလိုက္ေသးတယ္။ စာ မေရးပဲ ခဏေလာက္ ေနဦးမလား စဥ္းစားေနတုန္း တူေတာ္ေမာင္ ေမာင္မ်ိဳးက Tag လာျပန္ေရာ။ သတိတရ Tag တဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာတယ္၊ အန္ကယ္ေအာင္ ဘေလာ္ဂို စဖီးယားမွာ ရွိေနေသးေၾကာင္း သတိရတဲ့ ေမာင္မ်ိဳးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပသည့္ ဘာမွ မေရးခ်င္တုန္း Tag တဲ့ အတြက္ေတာ့ ေမာင္မ်ိဳး ေခါင္းကို ေဒါင္ကနဲ ေနေအာင္ တခ်က္ေလာက္ ေခါက္ခ်င္တယ္... း) မေရး ေပးရင္လည္း - အန္ကယ္က... ဘာလို႕လဲ... မသိဘူး... အခုတေလာ တူေမာင့္ကို... စိမ္းကား ေနသလိုပဲ... အဟင့္... အဟင့္... အဟင့္... - ဆိုျပီး လုပ္ဦးမယ္ ... း)။ ေရးဖို႕ကလည္း ပ်င္းေနတယ္။ ခုေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တူေမာင္မ်ိဳး အတြက္ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။

ေရးရမွာက ၀ါသနာဆိုေတာ့ ေရးစရာေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲအထဲကမွ အလ်ဥ္းသင့္ရာ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ၀ါသနာေတြကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

၁။ အင္ဂ်င္နီယာ
ငယ္တုန္းက ၀ါသနာေတြထဲမွာ အျပင္းထန္ဆံုးကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ၀ါသနာပါပဲ။ အဲေတာ့ ေတြ႕သမွ် စက္ပစၥည္းေတြကို ျဖဳတ္ၾကည့္ေတာ့တာပါပဲ။ ငယ္ငယ္ တုန္းကဆို လက္ေဆာင္ ရတဲဲ့ သံပတ္ အရုပ္ေတြ၊ သံပတ္ ကားေတြဆို အကုန္ ျဖဳတ္ၾကည့္တာပဲ။ ဘယ္လို တည္ေဆာက္ ထားသလဲေပါ့ေလ... ။ ေလ့လာတာ... စူးစမ္းတာပါ... း) ေလ့လာ စူးစမ္းျပီးေတာ့ ဘာ အကိ်ဳးအျမတ္ တခုမွလည္း မရပါ ဘူးေလ။ ေအာ... အဲတာေတြက အဲလို လုပ္ထား တာကိုး... ဒါက ဒီလို တပ္ထား တာပါလား... ဟိုဟာကေတာ့ ဟိုလို ေၾကာင့္ လည္ေနတာကိုး... ဆိုတဲ့ အသိေတြေတာ့ ရသြားပါရဲ႕... အဲ ေနာက္ေတာ့ reverse engineering ကို ျပန္ေရာက္တာေပါ့ေလ။ သံပတ္ရုပ္ေတြကို ျဖဳတ္တာကေတာ့ အရမ္း လြယ္တာေပါ့။ ျဖဳတ္ျပီးေတာ့ ျပန္တပ္ တာကေတာ့ အရမ္း ခက္ခဲပါ့။ သူ႕ နဂိုရ္အတိုင္း ျပန္ ျဖစ္ေအာင္ မတပ္ တတ္ေတာ့ဘူး။ အဲေတာ့ အရမ္း လြယ္တဲ့ အဆင့္ကို လြယ္လြယ္ ကူကူ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီး အရမ္း ခက္တဲ့ အဆင့္ကိုက်မွ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ ေနရတဲ့အခါ စိတ္က မရွည္ေတာ့ဘူး... ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးကို အမိႈက္ပံုးထဲ ထည့္ရေတာ့တာပဲ။ (သည္လိုနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ထဲမွာ မင့္ အန္ကယ္ တေယာက္ မပါေတာ့တာ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႕ေတာ့ တူေမာင္မ်ိဳးရယ္...း)

၂၊ စႏၵယားဆရာ
ေနာက္တခုက အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ စႏၵယားခ်စ္ေဆြတို႕၊ စႏၵယားလွထြတ္တို႕လို စႏၵယားဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အေတာ့ကို စႏၵယား တီးခ်င္လာတယ္။ ဗမာ သံစဥ္ သီခ်င္းေတြကို စႏၵယားနဲ႕ တီးခ်င္တာ။ ... သူ႕ မ်က္နွာ... က်ေနာ့္ အသည္း... စြဲေနတယ္... သူသာ က်ေနာ့္ ဘ၀ ... သူသာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကမၻာ... blah blah blah အဲလိုမ်ိဳးေပါ့ေလ။ အဲလိုမ်ိဳး စႏၵယားတီးျပီး ဆိုခ်င္တာမ်ိဳး။ ဒါမဲ့ တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀က်ေတာ့ စႏၵယား ဆိုတာမ်ိဳးၾကီးကလည္း ေနရာတကာ အလြယ္ တကူ သယ္သြားလို႕ မရ၊ အဲေခတ္ကလည္း စႏၵယားက တနာရီ ၅၀ ေပးျပီး သင္ရတာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံက မတတ္ႏိုင္။ အဲသလိုနဲ႕ အဲသည္ ၀ါသနာ ကလည္း ထင္သလို မေပါက္ခဲ့ပါဘူးေလ။ သည္လိုနဲ႕ ေစ်းလည္း သိပ္မၾကီး အလြယ္တကူလည္း သယ္သြားလို႕ ရတဲ့ တူရိယာမ်ိဳး စဥ္းစားေတာ့ မယ္ဒလင္တို႕ တေယာတို႕ ဂစ္တာတို႕ သြားေတြ႕တယ္။ မယ္ဒလင္က်ေတာ့လည္း မတီးခ်င္ဘူး။ တေယာက်ေတာ့လည္း ဘိုးၾကီးနဲ႕ ထိုးေနရတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါနဲ႕ ဂစ္တာပဲ သင္ျဖစ္ သြားေတာ့ တာပါပဲ။ ေနာက္က်မွပဲ စႏၵယားဆီ ကူးတာေပါ့ ဆိုျပီး သင္လိုက္တာ ခုေတာ့ ဂစ္တာပဲ တီးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ခုဆို keyboard ေတာ့လည္း ဟိုနည္းနည္း သည္နည္းနည္း တီးေနတာပါပဲ။ သီခ်င္းေတြေတာင္ keyboard နဲ႕ တီးေန ေသးတယ္။ ဒါေပသည့္ piano နဲ႕ေတာ့ မတီးႏိုင္ေသးဘူးေလ။ စႏၵယားဆရာကေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူးေလ။

၃။ ဂစ္တာဆရာ
သည္လိုနဲ႕ စႏၵယားမတီးႏိုင္ေတာ့ တီးႏိုင္တာတီးရင္းနဲ႕ ဂစ္တာကို အေတာ္ေလး ထဲထဲ ၀င္၀င္ တီးျဖစ္ လာတယ္။ ႏုတ္ေတြဘာေတြနဲ႕ ေလ့လာျပီး တီးျဖစ္လာတာပါပဲ။ ပဲပင္ေပါက္ ႏုတ္ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ဂီတ သေကၤတေတြကအစ ေလ့လာျပီး တီးျဖစ္လာပါတယ္။ အဲလိုနဲ႕ ဂီတပိုးက အေတာ္ေလးကို ထိုးၾကြလာေတာ့ အဲေခတ္က နံမည္ေက်ာ္ ဂစ္တာ ဆရာေတြျဖစ္တဲ့ မဇၥ်ိမလိႈင္းက ကိုေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္တို႕၊ New Wave က ကိုေရမြန္ (ကိုဟန္ေငြထြန္း) ကိုခ်ိဳးတီတို႕လို ဂစ္တာ ဆရာၾကီးေတြ ျဖစ္ခ်င္လာတယ္။ သည္လိုနဲ႕ ပတ္သက္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စတူဒီယို ေတြကိုလည္း သြားေပါ့။ အသံသြင္းတာေတြကိုလည္း သြားၾကည့္။ ေနာက္ေတာ့ တရက္သားမွာ လင္းစတူဒီယိုမွာ သားေထြးရဲ႕ အခ်စ္မဲ့တဲ့သေဘာ အေခြကို အသံသြင္းေနတာ သြားၾကည့္ရင္းနဲ႕ ကိုေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ၾကီးတီးေနတာကိုေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ ျမင္ခဲ့ရေတာ့ ကိုယ့္လက္နဲ႕မ်ား ဆီနဲ႕ေရပဲ။ သည္ၾကားထဲ ဂစ္တာတီးတဲ့အခါ သံုးတဲ့ effects ေတြ Amp ေတြ ေနာက္တျခား နားလည္စရာ စက္ပစၥည္းေတြကလည္း အေတာ္မ်ားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ အေနအထားနဲ႕ဆို သည္လို စက္ပစၥည္းေတြ ကိုင္တြယ္နားလည္ႏိုင္ဖို႕ အခြင့္အေရးကလည္း အေတာ္ နည္းေတာ့ စိတ္ဓါတ္လည္း က်သြားတယ္ ထင္တာပဲေလ။ ဂစ္တာဆရာ ျဖစ္ခ်င္ စိတ္လည္း သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အပ်င္းေျပပဲ တီးေတာ့တယ္။ သည္လိုနဲ႕ ဂစ္တာ ဆရာ တေယာကလ္လည္း မျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

(ကဲ... ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲက အန္ကယ့္ ေဖးဗရစ္ တူၾကီးေရ႕ ေရးေပးလိုက္ျပီ.. အဟင့္.. အဟင့္... ေတာ့ ထပ္ မလုပ္နဲ႕ေတာ့... း)

သစၥာတိုင္

ေတာင္ေတြကို
မေရႊ႕ႏိုင္တာ တခုထဲနဲ႕ပဲ
ငါ့အေရျပားေတြ
ပဲ့က်သြားေပါ့....။

ညီမေလးေရ႕...
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တခုထဲနဲ႕
တကမၻာလံုးကို
ပင့္မထားခဲ့တာ
ငါေပါ့... ...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
နင့္ကို ခ်စ္တယ္..

ATN

လမ္းဆံုးေရာက္သြားသူမ်ား (၂)

ျပီးခဲ့တဲ့ ၃ ရက္က ေရးခဲ့တဲ့ လမ္းဆံုးေရာက္သြားသူမ်ားကို ဆက္ေရးဖို႕ဟာ ဘာလို႕မွန္း မသိ စာေရးရမွာ ပ်င္းေနတာနဲ႕ မေရးျဖစ္တာပါ။ ခုေတာ့ ဆက္ေရးလိုက္ပါတယ္။

------------------------------

၈၈ အေရး ေတာ္ပံုၾကီး အျပီးမွာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဘ၀ထဲ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြ ထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ပါ။ ကရင္ျပည္နယ္ ဖားအံ ခရိုင္မွာ ရွိတဲ့ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းကို ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ျမိဳ႕ေတြေပၚကေန ေတာထဲကို ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြ အားလံုး ပထမဆံုး ၾကံဳေတြ႕ ၾကရတဲ့ ရန္သူ ကေတာ့ ငွက္ဖ်ားပါပဲ။ သည္ရန္သူနဲ႕ ကေတာ့ ေန႕တိုင္း တိုက္ေနၾကရတာပါ။ ဘူမိေဗဒမွာ ငွက္ဖ်ား ဧရိယာေတြကို ကြင္းဆင္း ခဲ့ဖူးေတာ့ က်ေနာ္က ငွက္ဖ်ားနဲ႕ေတာ့ အထိ အေတြ႕ရွိေနျပီးပါျပီ။ သည္ေတာ့ ေတာထဲ မ၀င္ခင္မွာကို ရန္ကုန္က ထြက္ကတည္းက ငွက္ဖ်ား ေဆးေတြ ၾကိဳတင္ျပီး ေသာက္လာ တာပါ။ ေတာထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း ကာကြယ္ ေဆးေတြကို အပတ္စဥ္ ပံုမွန္ ေသာက္တာပါပဲ။ သည္ၾကားထဲ ကကို ၃ လ ေက်ာ္တဲ့ အခါမွာ ငွက္ဖ်ား စျဖစ္တာပါပဲ။ စခန္းမွာ ငွက္ဖ်ား မျဖစ္တဲ့သူဆိုတာ တေယာက္မွ မရွိပါ။ ျပင္းထန္တာ မျပင္းထန္တာပဲ ကြာၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ စခန္းေဘးမွာ ျဖတ္စီး သြားတဲ့ ေခ်ာင္းကေလး တေခ်ာင္းရွိပါတယ္။ ကရင္လို မဲကလ ေခ်ာင္းလို႕ ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ ဘာသာ ျပန္ထားတယ္ - မဂၤလာ ေခ်ာင္းေပါ့။ တရက္ မွာေတာ့ အဲ မဂၤလာ ေခ်ာင္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ ရင္း (၂၀၄)က ရဲေဘာ္ တေယာက္ လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြား ပါတယ္။ စခန္းမွာ ေရခ်ိဳးဆိပ္က ၂ ခု ရွိပါတယ္။ တခုကေတာ့ စခန္းရဲ႕ မိန္းဂိတ္ကေန ဆင္းသြားတဲ့ ေရခ်ိဳးဆိပ္နဲ႕ ေနာက္တခုကေတာ့ ေဆးရံု ရွိတဲ့ ေနရာကေန ဆင္းတဲ့ ေရခ်ိဳးဆိပ္ပါ။ ေႏြေရာက္လာေတာ့ ေခ်ာင္းေရက နဂိုရ္ ရွိတာထက္ က်သြားပါတယ္။ သည္ေတာ့ ေဆးရံုကေန ဆင္းတဲ့ ေရခ်ိဳးဆိပ္မွာ ေရတိမ္လြန္း အားၾကီးလို႕ ဘယ္သူမွ ေရမခ်ိဳးၾကေတာ့ပါ။ မိန္းဂိတ္က ေရခ်ိဳးဆိပ္မွာပဲ ခ်ိဳးၾကပါတယ္။ ဒါေပသည့္ ေဆးရံုမွာ ငွက္ဖ်ားနဲ႕ ေဆးရံုတက္ေနၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ မနက္ဖက္ ဆိုရင္ မ်က္နွာ သစ္တဲ့ အခါ ဖ်ားနာထားလို႕ အားနည္း ေနတာနဲ႕ ေ၀းေ၀း လံလံ မသြားႏိုင္ေတာ့ အနီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ေဆးရံုက ေရခ်ိဳးဆိပ္ မွာပဲ မ်က္ႏွာသစ္ ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ထားတဲ့သူေတြဟာ အခ်ိန္ မေရြးလည္း တက္တတ္ သတိလစ္တတ္ ၾကတာပါပဲ။ (Pass-out ျဖစ္တာေပါ့) တေန႕ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ရင္း (၂၀၄)က ရဲေဘာ္ တေယာက္ဟာ ေဆးရံု ေရဆိပ္မွာ မ်က္ႏွာ ဆင္းသစ္တုန္း ငွက္ဖ်ား တက္ရင္း မူးလဲသြားတာပါ။ တေတာင္ မျပည့္တဲ့ ေရထဲမွာ ေခါင္းစိုက္ျပီး မူးလဲသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ဟာ ေရတိမ္ထဲမွာ အသက္ပါ ပါသြားတာ ပါပဲ။ ေရတိမ္ နစ္တယ္ ဆိုတာ တကယ္ပါပဲ။ သူ တေယာက္တည္း မနက္ အေစာၾကီး ေရခ်ိဳးဆိပ္ကို ဆင္းတာ ဆိုေတာ့ အနီးအနား မွာလည္း ဘယ္သူမွ မရွိၾကပါဘူး။ သူ႕ကို ေဆးရံုမွာ မေတြ႕လို႕ လိုက္ရွာၾကေတာ့မွ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေတြ႕ပါတယ္။ ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ အသက္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သည္လိုနဲ႕ သူဟာ က်ေနာ္တို႕ စခန္းရဲ႕ ပထမဆံုး ေျမျမဳပ္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဗမာ တျပည္လံုး ျပည္သူ လူထုေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ သူ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ရင္း ေရတိမ္မွာ သူနစ္ခဲ့ရတာပါ။ က်ေနာ္ အမွတ္ မမွားခဲ့ဖူး ဆိုရင္ မွတ္မိေနတာကေတာ့ သူ႕ နံမည္က ရဲေဘာ္ ေမာင္ၾကီးပါ။

သူ႕လိုပဲ ေနာက္ထပ္ အသက္ မဆံုးသင့္ပဲ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ ဆံုးရတဲ့ ရဲေဘာ္ တေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ တို႕ေတြ ေတာထဲမွာ စခန္း ေဆာက္ၾကေတာ့ တပ္ရင္းနဲ႕ တပ္ခြဲေတြ အလိုက္ ဘားတိုက္ေတြ ေဆာက္ၾကရ ပါတယ္။ ဘားတိုက္ေတြရဲ႕ ၾကမ္းခင္းကေတာ့ သစ္စက္ေတြက လႊင့္ပစ္တဲ့ ပကာေတြေပါ့။ သစ္ခြဲ စက္ေတြက ပကာေတြကလည္း အတို အရွည္ေတြ မညီပါဘူး။ ဘားတိုက္ေတြမွာ အလယ္က လူသြားလမ္း လုပ္ျပီး ဟိုဖက္သည္ဖက္ ၾကမ္းခင္း ၂ ခု လုပ္တဲ့အခါ ဘားတိုက္ရဲ႕ နံရံ အျပင္ဘက္ကို ပကာေတြက ပိုထြက္ ေနပါတယ္။ အဲဒါကို ဘယ္သူကမွလည္း ညီသြားေအာင္ ျပန္ျပီး ျဖတ္မေနၾက ေတာ့ပါဘူး။ သည္အတိုင္းပဲ ထားလိုက္ ၾကပါတယ္။ ဘားတိုက္ ေဘးမွာ သည္အတိုင္းပဲ အစြန္းထြက္ေနတဲ့ ပကာေတြ အေပၚမွာ ပစၥည္းေတြလည္း တင္ရင္ တင္ထားတတ္ၾကပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြကေတာ့ အစြန္း ထြက္ေန တာက တေတာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ထိ ရွည္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ တခါတခါ လူေတြ တက္အိပ္ တတ္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မနက္ပိုင္း ေနပူတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေပါ့ေလ။ တရက္မေတာ့ ရင္း (၂၀၄) ခြဲ(၂)က ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ဟာ ေဆးရံုကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ခြဲ (၂)က ဘားတိုက္မွာ အဲပကာ အစြန္းထြက္ေတြေပၚမွာ အိပ္ရင္းနဲ႕ ေနပူစာ လံႈေနခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္တို႕ စခန္း တခုလံုးဟာ စစ္သင္တန္း တက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ စခန္းမွာက ေဆးမွဴးတခ်ိဳ႕၊ ေကာ္မတီ၀င္ တခ်ိဳ႕နဲ႕ ဖ်ားနာေနတဲ့ ဂီလာနေတြပဲ က်န္ေနခဲ့တာပါ။ အားလံုးက စစ္သင္တန္းျပီးတဲ့ ညေနၾကမွ ကိုယ့္ဘားတိုက္ကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္ၾကတာပါ။ သည္လိုနဲ႕ ညေနေစာင္းေတာ့ ေဆးရံုမွာ သည္ရဲေဘာ္ ေပ်ာက္ေနတယ္ ဆိုတာ သိသြားေတာ့ ရွာၾကရတာပါ။ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕ဘူး။ ေနာက္ဆံုးက်မွ သူ႕ခြဲ (၂) ဘားတိုက္ရဲ႕ ပကာအစြန္းေတြေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္သား အသက္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ သူ႕ကို သြားေတြ႕ ၾကရတာပါ။ ၾကည့္ရတာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း (pass-out) ျဖစ္သြားပံုရပါတယ္။ အနားမွာ တေယာက္ေယာက္ ရွိရင္ေတာ့ အသက္ မေသႏိုင္ပါဘူး။ သူကေတာ့ ဒုတိယေျမာက္ ငွက္ဖ်ားနဲ႕ ေသဆံုးရတဲ့ ရဲေဘာ္ပါ။ က်ေနာ္ မွတ္မိ သေလာက္ ကေတာ့ သူ႕နံမည္က ရဲေဘာ္ စိန္၀င္းပါ။

ငွက္ဖ်ားနဲ႕ တတိယေျမာက္ ဆံုးတဲ့ ရဲေဘာ္ကေတာ့ ရဲေဘာ္တင္ေရႊပါ။ စခန္းမွာ ငွက္ဖ်ားျဖစ္၊ အေျခအေန ဆိုး လာေတာ့ မဲေဆာက္ပို႕၊ သည္ၾကားထဲက မဲေဆာက္ေဆးရံုမွာ ကုေနရင္းက က်န္တဲ့ ေရာဂါေတြပါ ၀င္လာျပီး ဆံုးတာပါ။ သူဆံုးေတာ့ စခန္း ေကာ္မီတီက ေထာက္ပံံေရး တာ၀န္ခံ ကိုျမင့္စိုး၊ ရံုးအဖြဲ႕မွဴး ကိုတင္ႏြယ္နဲ႕ က်ေနာ္ အေလာင္းကို ေဆးရံုက သြားထုတ္ျပီး စ်ာပနအတြက္ ေရမိုးခ်ိဳး ျပင္ဆင္ေပးရတာပါ။ က်ေနာ့္ အတြက္ ေတာ့ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အေလာင္းျပင္ခဲ့ဖူးတာပါ။ ျပီးေတာ့ မဲေဆာက္ သခၤ်ိဳင္းမွာ မီး သျဂၤိဳဟ္ ခဲ့ရ တာပါ။ သူဆံုးျပီ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ၃ ေယာက္ ေဆးရံုကို သြားျပီး အေလာင္း ထုတ္ရပါတယ္။ ေရခဲ ေသတၱာ အၾကီးၾကီးလို ျဖစ္ေနတဲ့ ေရခဲတိုက္ ထဲမွာ အေပၚထပ္မွာ သူ႕ အေလာင္းကို ထည့္ထားတာပါ။ က်ေနာ္တို႕က စတီးလ္ဘန္းေပၚတင္ထားတဲ့ သူ႕အေလာင္းကို အဲ ေရခဲေသတၱာထဲကေန ဆြဲထုတ္ျပီး အသုဘ ျပင္တဲ့ ေက်ာက္ကုတင္ေပၚကို တင္ရပါတယ္။ အသားေတြက၀ါျပီး ေဖာသြပ္ေနတဲ့ သူ႕အေလာင္းက လံကြတ္တီ ေလးတခုကလြဲျပီး ဘာအ၀တ္အစားမွ မရွိပါ။ သူ႕အေလာင္းကို က်ေနာ္တို႕ ၃ ေယာက္ ေျခနဲ႕ လက္က ကိုင္ျပီး ကုတင္ေပၚကို တင္ရပါတယ္။ ေရခ်ိဳးေပးျပီး အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ေပးရပါတယ္။ အဲသည္လို လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူ႕ အသား ေတြက ညိဳမည္း ျပာႏွမ္းလာတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အေခါင္းထဲ ထည့္ျပီး ကားနဲ႕ သခ်ၤ ိဳင္းကို သယ္ရတာေပါ့ေလ။ အဲမွာေတာ့ မီးသျဂၤ ိဳဟ္တာပါ။ အသုဘ အခမ္း အနားျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ၃ ေယာက္လံုးကို အားလံုးက ေျပာတာပါပဲ - ပုပ္ေစာ္နံေနတယ္- တဲ့။ က်ေနာ္ တို႕ကေတာ့ ဘယ္သိမလဲေလ။ ေရခဲတိုက္ကလည္း လူေသေတြ အမ်ားၾကီး မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ စခန္း မျပန္ခင္ မဲေဆာက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားက စားေသာက္ဆိုင္မွာ ညေနစာ စားရင္း ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ္ နမ္းၾကည့္ေတာ့ - ဟုတ္ပါ့ - အနံ႕ေတြ နံေနတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ရဲေဘာ္တင္ေရႊကို ေရခ်ိဳးေပးတုန္းက သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြဟာ အဲသည္ ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႕ၾကီးကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ရေနေတာ့တာပါပဲ။

သည္ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္လံုးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ၁၉၈၈နဲ႕ ၈၉ အစပ္မွာပဲ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပါ။ ေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကပါ။ ဒါေပသည့္ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ မေန႕တေန႕ကလိုပါပဲ။ သည္ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္လံုးဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို မၾကိဳက္ဘူး၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ၾကိဳက္တယ္၊ ဗမာျပည္က ျပည္သူ လူထုအတြက္ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး တိုက္ပြဲမွာ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲကို ယံုၾကည္လို႕ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲေတြ ရွိရာကို လိုက္လာခဲ့သူေတြပါ။ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲေတြ ရွိရာ နယ္ေျမမွာ ရွိတဲ့ ငွက္ဖ်ားနဲ႕ ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္ရင္း သူတို႕ က်ဆံုးသြားခဲ့ရတာပါ။ ABSDF ရဲ႕ မွတ္တမ္းထဲ မွာေတာ့ သူတို႕ဟာ ေသဆံုး သြားသူေတြပါ။ က်ဆံုးသြားသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ They are not KIAs (Killed-in-action). ဒါေပသည့္ က်ေနာ့္ တဦးတည္းရဲ႕ မွတ္တမ္းထဲမွာေတာ့ သည္ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္ဟာ (သို႕မဟုတ္) သည္ သူရဲေကာင္း ၃ ေယာက္ဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း က်ဆံုးသြားသူေတြပါ။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို အျမစ္ျဖဳတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း က်ဆံုးသြားရတဲ့ သူရဲေကာင္း ရဲေဘာ္ေတြ အျဖစ္ က်ေနာ္ မွတ္တမ္းတင္ လိုက္ပါတယ္။

လမ္းဆံုးေရာက္သြားသူမ်ား

ဟိုးတေလာက ေမာင္တိန္ ဘေလာ့ကို သြားလည္ရင္း သူ႕ရဲ႕ လမ္းဆံုးဆိုတဲ့ ပို႕စ္ တခုကို ဖတ္ရေတာ့ အဲသည္တုန္းက ကိုယ့္စိတ္ထဲ ထင္ျမင္တာေလး တခုကို ကြန္မန္႕ထဲ ေရးခဲ့မိတယ္။ ခုတေလာလည္း ဘာရယ္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ အဲသည္ လမ္းဆံုး ဆိုတာကို စဥ္းစားေနမိတယ္။ စဥ္းစားမိရင္းနဲ႕ က်ေနာ္ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ လမ္းဆံုး ေရာက္သြားခဲ့တဲ့သူေတြ အေၾကာင္းကို ျပန္ျပီး ေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။

လူမွန္းသိတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး မွတ္မွတ္ရရ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာကို ပထမဆံုး ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတာ ကေတာ့ က်ေနာ္ ၃ ႏွစ္သား ေလာက္ကပါ။ အဖြားတို႕ ေဘးအိမ္က လွလွစီ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္က က်ေနာ္ရဲ႕ ကစားေဖာ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႕က ေက်ာင္း မတက္ရေသးတဲ့ ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ ေန႕လည္ ေန႕ခင္းဆို ဟိုဖက္အိမ္ သည္ဖက္အိမ္ ကူးျပီး အတူေဆာ့ေနၾက။ တေန႕ ေတာ့ သူတို႕ အိမ္ကို ေဆာ့ဖို႕ က်ေနာ္ ကူးသြားေတာ့ လွလွစီက - အဖိုး ေသ သြားျပီဟ - တဲ့။ သူ႕အဖိုးက ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသားၾကီးပါ။ က်ေနာ္တို႕က မူစိန္ၾကီးလို႕ ေခၚၾကတယ္။ -ေသသြားျပီ- ဆိုတဲ့ သူ႕စကားကို က်ေနာ္ နားမလည္ပါဘူး။ -ဘာလဲဟ - က်ေနာ္ေမးေတာ့ - လာ ငါျပမယ္ - သူက ေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို သူတို႕ အိမ္ေနာက္က ႏြားတင္းကုပ္ထဲကို ေခၚသြားပါတယ္။ မူစိန္ၾကီးက ႏြားေတြ ေမြးထားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႏြားႏို႕လည္း လိုက္ေရာင္းပါတယ္။ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း သူ႕ ႏြားေတြနဲ႕ အတူ အဲမွာပဲ ကုတင္ တလံုးနဲ႕ အိပ္တာပါ။ တင္းကုပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ - အဲမွာ ၾကည့္ - လွလွစီက ေျပာေတာ့ ကုတင္ ေပၚမွာ အိပ္ေနတဲ့ မူစိန္ၾကီးကို ေတြ႕ပါတယ္။ (က်ေနာ္က အိပ္ေနတယ္ ထင္တာပါ)။ - မူစိန္ၾကီး - ေခၚရင္းနဲ႕ က်ေနာ္က အ၀တ္ျဖဴ ေအာက္က ထြက္ေနတဲ့ သူ႕ေျခေထာက္ ၀ါ၀ါၾကီးကို ကိုင္လႈပ္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေအးစက္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ၾကီးကို ကိုင္မိေတာ့ - အား - ေအးစက္ေနတာပဲ - က်ေနာ္ ေျပာမိေတာ့ - ေသျပီေလဟာ နင္ေခၚလို႕ မရေတာ့ဘူး - လွလွစီက က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ - ေၾသာ... ေသေတာ့ ေခၚလို႕ မရေတာ့ဘူးေပါ့ - အဲလိုပဲ က်ေနာ္ ေတြးမိတာပါ။ အဲသည္ေန႕က က်ေနာ္တို႕ မကစားရပါဘူး။ က်ေနာ္ လည္း အိမ္ဖက္ ျပန္ကူး လာျပီး။ အဖြားကို - အဖြား မူစိန္ၾကီး ေသသြားျပီ - ေျပာေတာ့ - ဟုတ္တယ္သား.. မူစိန္ၾကီးက ညကတည္းက ဆံုးသြားတာ - ေျပာပါတယ္။ - ဆံုးတာက ဘာလဲ အဖြား - က်ေနာ္က ေလရွည္ျပန္ပါတယ္။ - ေသတာကို ေျပာတာေလ - အဖြားက ျပန္ေျပာပါတယ္။ - ဘာလို႕ ေသတာလဲ အဖြား - က်ေနာ္ ေမးေတာ့ - မူစိန္ၾကီးက အသက္ ၾကီးျပီေလသားရဲ႕... ဒါေၾကာင့္ ေသတာေပါ့ - ေျပာေတာ့ - အသက္ၾကီးရင္ ေသေရာလား - က်ေနာ္က ထပ္ေမး ပါတယ္။ ေမးရင္း - ဒါဆို ဖိုးေရာ ဖြားေရာ အသက္ ၾကီးရင္ ေသမွာေပါ့ေနာ္ - က်ေနာ္ ေျပာေတာ့ - ဟယ္.. ဒီေကာင္ေလး ေပါက္ပါက္ရွာရွာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ - အဖိုးက ၀င္ဟန္႕ ပါတယ္။ - မူစိန္ၾကီးကို သား ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕ ေျခေထာက္က ေအးစက္ေနတာပဲ - က်ေနာ္ ေျပာေတာ့ - အာ.. ဒီေကာင္ အေလာင္းကို သြားကိုင္ ခဲ့ျပန္ျပီ ဟုတ္လား ... - ေျပာရင္း အဖိုးရဲ႕ ေဆးတံၾကီးက ေဒါင္ကနဲ က်ေနာ့္ ေခါင္းေပၚ က်လာပါေတာ့တယ္။ - ေနာက္ လူေသ အေလာင္းကို ဘယ္ေတာ့ မွ မကိုင္ရဘူး ၾကားလား... ကေလးက ကေလး ဘာသာ ေနစမ္း - ဆိုတဲ့ အဖိုး စကား အဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္လည္း လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း အိမ္ေရွ႕ဖက္ ေျပးထြက္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲ မွာေတာ့ - ေသျပီ၊ အသက္ၾကီးရင္ ေသေရာ၊ ေသရင္ ေခၚမရေတာ့ဘူး - ဆိုတဲ့ စကားေတြက ပဲ့တင္သံလို တေန႕လံုး ေခါင္းထဲမွာ ျမည္ေနပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲတာေတြကို ေမ့သြား ပါေတာ့တယ္။

ဒုတိယအၾကိမ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာကေတာ့ က်ေနာ္ ပဥၥမတန္းတက္ေနတုန္းကပါ။ က်ေနာ္က ေတာင္ဥကၠလာပ အ.မ.က. (၁၃) ကေန ရန္ကင္း အ.လ.က. (၄)ကို ေျပာင္းတက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ကာစ ဆိုေတာ့ မိုးတြင္းၾကီးပါ။ ဇူလိုင္လကုန္ေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ အတန္းထဲက ေကာင္မေလးတေယာက္ ေသြးလြန္ တုပ္ေကြး ျဖစ္ျပီး ဆံုးသြား ပါတယ္။ မိုးေတြ ရြာေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ တတန္းလံုး အတန္းပိုင္ ဆရာ ဦးလွျမင့္ ဦးေဆာင္ျပီး တာေမြ သခၤ် ိဳင္းကို သြားျပီး အဲသည္ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ အသုဘကို လိုက္ပို႕ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ လိုက္ပို႕ခဲ့ဖူးတဲ့ အသုဘ ျဖစ္သလို၊ သခ်ၤ ိဳင္းဆိုတာကိုလည္း ပထမဆံုး အၾကိမ္ ေတြ႕ ဖူးျခင္း ပါပဲ။ ထို႕အတူ လူသား တေယာက္ရဲ႕ လူ႕ေလာကက ခြဲခြာရျခင္းအတြက္ က်န္ရစ္ခဲ့သူ ေတြရဲ႕ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမႈနဲ႕ ပရိေဒ၀ ေသာကေတြကို ပထမဆံုး အၾကိမ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးကို ေျမမျမဳွပ္ခင္ အေခါင္းဖံုးကို ဖြင့္ျပေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေတြ စပ္စုျပီး အတင္း တိုးေ၀ွ႕ ၾကည့္ၾက ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက မ်က္ေစ့မွိတ္လို႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ပံုပါပဲ။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ျဖဴဖတ္ ေနပါ တယ္။ ႏွာေခါင္းမွာလည္း ေသြးစေတြ စြန္းေနတဲ့ ဂြမ္းစ ၂ ခုကို ထိုးထည့္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕ အေမက အေခါင္းမွာ မ်က္နွာအပ္ျပီး ေအာ္ငိုေနတာပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ က်ေနာ္လည္း ငိုခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ လူအုပ္ထဲက တိုးထြက္ျပီး ဆရာ့ အနားမွာ သြားရပ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာက ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမၾကီး လက္မွတ္ထိုး ေရးေပးလိုက္တဲ့ အမိန္႕စာကို ျပန္ပါတယ္။ - ဤေက်ာင္းႏွင့္ သင္ မဆိုင္ေတာ့၊ ယေန႕မွစ၍ သင္သြားလိုရာသို႕ သြားႏိုင္ျပီ- စသည္ျဖင့္ ဆရာ အမိန္႕စာ ျပန္ေနတာကို ၾကားေနရပါတယ္။ အဲသည္မွာ အဲေက်ာင္းသူနဲ႕ ခံုတတန္းထဲ ထိုင္ၾကတဲ့ ေကာင္မေလး တခိ်ဳ႕လည္း ငိုေနၾက ပါတယ္။ ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။ အားလံုး ကို အိပ္ခိုင္း ထားပါတယ္။ အဲသည္ေန႕က စာ မသင္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာဦးလွျမင့္ ဖတ္ခဲ့တဲ့ အမိန္႕စာ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕အတူ တခံုတည္းထိုင္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား တေယာက္က က်ေနာ့္ထက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က သူ႕ကို - အဲ ေကာင္မေလးကို ဘာလို႕ အမိန္႕စာ ျပန္ရတာလဲ ဟင္... - ေမးမိေတာ့ - မျပန္ရင္ သူက ေက်ာင္းမွာ လာျပီး သရဲေျခာက္ေနမွာေပါ့... ဒါေၾကာင့္ ေမာင္းထုတ္လိုက္တာ... - တဲ့။ - ေသျပီးရင္ အဲလိုပဲ ေမာင္းထုတ္ရလား။ ေသျပီးရင္ သရဲလာ ေျခာက္သလား၊ သရဲေျခာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ - က်ေနာ့္ ဘာသာ ေတြးေနမိေတာ့တာပါပဲ။ ေမာင္းထုတ္ခံရတဲ့ အဲေကာင္မေလးကိုလည္း စိတ္ထဲက သနားေနမိပါေသးတယ္။ အဲသည္ေန႕ ကေတာ့ ေက်ာင္း မဆင္း မခ်င္း - အမိန္႕စာ၊ သြားလိုရာ သြားႏိုင္ျပီ၊ သရဲေျခာက္ - စတဲ့ စကားလံုးေတြက က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲ တ၀ဲလည္လည္ပါပဲ။ အဲဒါအျပင္ - မူစိန္ၾကီးလို အသက္ မၾကီးေသးပဲနဲ႕ ဘာလို႕ သည္ေကာင္မေလးက ေသသြားရတာလဲ - ဆိုတာ ကိုလည္း စဥ္းစားေနမိ ပါေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆင္း ေတာ့လည္း အားလံုးကို ေမ့သြားတာပါပဲေလ။

တတိယအၾကိမ္ ၾကံဳရတာကေတာ့ က်ေနာ္ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာပါ။ က်ေနာ္တို႕ ျခံထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ေနတဲ့ တဲတလံုး ရွိပါတယ္။ တဲနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတဖက္ရဲ႕ လမ္းေဘး ကပ္လ်က္မွာ ထန္းပင္ တပင္ရွိပါတယ္။ အသက္ ၄၀ ေလာက္ ရွိတဲ့ လူၾကီးတေယာက္ ေန႕တိုင္း ထန္းတက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ရက္ေတြဆို သည္လူၾကီး ထန္းတက္တာ၊ ၀ါးက်ည္ေတာက္ေတြနဲ႕ ဆင္းလာတာကို က်ေနာ္တို႕ တဲရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန ေတြ႕ရတတ္ ပါတယ္။ တညေန က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ ထန္းပင္ရင္းမွာ လူေတြ အံုေနတာနဲ႕ ညီအကို ၂ ေယာက္ သြား ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အေဖနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ျခံထဲမွာ အေဆာက္အဦး ျပင္ေဆာက္ေနတဲ့ လက္သမား ဆရာၾကီး အဘဦးလွၾကဴ ကိုပါ လူေတြ ၾကားထဲ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ - ဘာျဖစ္တာလဲ အေဖ - ေမးရင္းနဲ႕ ထန္းပင္ရင္းမွာ ေတာင္ထန္း အရြက္ေတြနဲ႕ အုပ္ထားတဲ့ ထန္းတက္သမားၾကီးရဲ႕ အေလာင္းကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ထန္း တက္ရင္း ထန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်တာပါ။ ဇက္က်ိဳးျပီး လည္ပင္းလိမ္ ေနတာကိုပါ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေသြးေတြလည္း အိုင္ေန တာပါပဲ။ - ရဲကို အေၾကာင္းၾကား ထားတယ္ - ရပ္ကြက္ လူၾကီးတေယာက္ ေျပာတာကို ၾကားရပါတယ္။ ဒါေပသည့္ ေနာက္ေန႕ မနက္ က်ေနာ္ တို႕ ေက်ာင္းသြားတဲ့ အထိ ဘယ္ရဲ တေယာက္မွ မလာပါ။ ဘယ္သူ မွလည္း အေလာင္းကို လာမေကာက္ၾကေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ ထန္းတက္ သမားၾကီးရဲ႕ ညီနဲ႕ ရဲေတြ ညေနဖက္က်မွ အေလာင္း လာယူ သြားတယ္ ေျပာပါတယ္။ သည့္ေနာက္ မွာေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ အိမ္ေရွ႕က လမ္းက သူရဲ အရမ္း ေျခာက္ သတဲ့။ အဲလမ္းက ျဖတ္သြားရင္ ထန္းပင္ ေပၚကေန မဲမဲ မဲမဲနဲ႕ ဆင္းလိုက္ သတဲ့။ တခါတေလ သရဲက ဆင္း မလိုက္ ခ်င္ရင္လည္း ထန္းပင္ေပၚကေန သဲေတြ ျဖဴးခ်သတဲ့ဗ်ား။ နံမည္ ၾကီးေနလိုက္ပံုမ်ား။ က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ၂ ေယာက္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ေျပာေနတဲ့ သရဲကို တခါမွကို မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ က်ေနာ္တို႕က ထန္းပင္နဲ႕ ကပ္လ်က္ ေနေနတာ ဆိုေတာ့ သရဲနဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္ေနလို႕ မေျခာက္တာလဲ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ညေနဖက္ ထမင္း၀ိုင္း မွာေတာ့ အေဖက - သည္လူကြာ အဲေန႕က သူေနမေကာင္းဘူး။ ေခါင္းကိုက္ေနတယ္ေတာင္ ဦးေလး ဦးလွၾကဴနဲ႕ ငါ့ကို ေျပာေနေသးတာ။ ငါတို႕ ေခါင္တိုင္ ထူေနတုန္း ဘုန္း...ဆို အသံၾကီး ၾကားရတာ။ ဦးေလးက လူ ျပဳတ္က်တယ္... လူျပဳတ္က်တယ္ ... ေအာ္ျပီး ေျပးသြား တာ။ ငါတို႕ေရာက္ေတာ့ အသက္ မရွိေတာ့ဘူး။ ပြဲခ်င္းျပီးပဲ။ ဇက္က်ိဳး သြားတာ။ မူးျပီး ျပဳတ္က်တာပဲ ျဖစ္မွာ - ေျပာေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ထမင္း စားေနရင္းနဲ႕ - သည္လူၾကီး ေနမေကာင္းရင္လည္း ထန္း မတက္နဲ႕ ေပါ့။ တရက္ မတက္ရင္ ဘာ ျဖစ္မွာလဲ။ ခုေတာ့ မူးျပီး က်ေသတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ေရာ။ သူသာ အဲေန႕က မတက္ရင္ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး။ အို... သူ႕မွာလည္း တရက္ မတက္ရင္ မိသားစုအတြက္ တရက္စာ ေငြ မရရင္ မျဖစ္လို႕ မတက္ခ်င္ တက္ခ်င္နဲ႕ တက္ရတာ ျဖစ္မွာေပါ့ ... - စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ ေတြးေနမိ ပါေတာ့တယ္။ ဆက္ေတြးမိတာကေတာ့ သည္ ထန္းတက္သမားၾကီးရဲ႕ အျဖစ္ အပ်က္ ကေန တဆင့္ ေသျခင္း တရားကို ေရွာင္လို႕ ရသလား မရဘူးလား အထိပါ ေတြးမိေတာ့တာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိသားစု အတြက္ အသက္နဲ႕ရင္းျပီး ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ကေတာ့ သူ႕ လမ္းဆံုးကို ေစာေစာ စီးစီး ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲေလ။ က်ေနာ့္ တသက္မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ေလးေလး နက္နက္ စဥ္းစားမိတာ ကေတာ့ ေသျခင္း တရားဆိုတာ အသက္ၾကီးမွ မဟုတ္ပဲ ၾကီးငယ္မေရြး အခ်ိန္ ကာလ မေရြး ေရာက္လာတာ ပါလား ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

စတုတၳအၾကိမ္ ၾကံဳရတာကေတာ့ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ႕ အေဖက ေလယာဥ္စက္ျပင္ဆရာပါ။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္း အိမ္ကို သြားရင္ အဲ ဦးေလးကို အိမ္ဦးခန္းမွာ သတင္းစာျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္ တအုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ေနတတ္တာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ ေခ်ာေခ်ာနဲ႕ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ လူၾကီးတဦးပါ။ က်ေနာ္တို႕ကိုလည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံေလ့ ရွိပါတယ္။ တရက္မွာ ေလယာဥ္ စက္ျပင္ဖို႕ အဲဦးေလး ျမစ္ၾကီးနားကို လိုက္သြားရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲသည္မွာပဲ နမိုးနီးယားနဲ႕ ဆံုးတယ္ ဆိုတာ ၾကားရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေလာင္းကို ရန္ကုန္ ျပန္သယ္ လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။သူတို႕ အိမ္မွာ သြားျပီး ကိုယ ္တတ္ႏိုင္တာေတြ ကူညီ ေပးၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ အေဖေသတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပံု တစက္မွ မျပပါဘူး။ ဟီးဟီး ဟားဟားနဲ႕ ေပ်ာ္ေနပါေသးတယ္။ ဖဲ၀ိုင္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးၾကီးကို အေကာက္ေတြ ေကာက္လို႕။ က်ေနာ္တို႕ နားမလည္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူက ေျပာပါတယ္ - ငါ့အေဖက ျမစ္ၾကီးနားမွာ မယားငယ္ရွိတယ္ကြ - တဲ့။ အသုဘခ်တဲ့ ေန႕မွာ သူ႕ အေမက စလို႕ ဘယ္သူမွ မငိုၾကပါ။ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ အထူး အဆန္းပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ သူတို႕ မိသားစု အေရးကိစၥ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာမွ စပ္စု ေမးျမန္းတာ မလုပ္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ - လူတေယာက္ လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ ၀မ္းမနည္းတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတတ္ပါလား - လို႕ စဥ္းစားမိ သြားပါတယ္။ ထို႕အတူ - လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြားသူတေယာက္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ရွင္သန္မႈကို လိုက္လို႕ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမယ့္သူ မရွိတာကိုလည္း ၾကံဳရမွာပဲ- လို႕ ေတြးမိသြားပါေသးတယ္။
(ဆက္ေရးပါမည္)

၄၅ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕

တကယ္ဆို က်ေနာ္က ေမြးေန႕အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘာတခုမွ လုပ္ေလ့ လုပ္ထ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ့္ ေမြးေန႕မွာ က်ေနာ့္ကို လူသား တေယာက္ အျဖစ္ လူ႕ ေလာကထဲကို ခက္ခက္ခဲခဲ သယ္ေဆာင္လာေပးတဲ့ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဒါပဲ လုပ္ေလ့ရွိတာ။ ခုေတာ့ သည္ ၄၅ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႕မွာ ကန္ေတာ့စရာ အေမက လူ႕ေလာကထဲမွာ မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပသည့္ အေမ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို ေအာက္ေမ့ေသာ တမ္းတ ေသာ အားျဖင့္ အေမ ရွိမယ့္ နိဗၺာန္ဘံု (သို႕) ေကာင္းကင္ဘံုကို မွန္းျပီး ကန္ေတာ့ လိုက္ပါတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ (၄၄) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႕က ဘာမွ မထူးျခားေပမယ့္ ခု (၄၅)ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႕ကေတာ့ ထူးျခား ပါတယ္။ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ ေမြးေန႕တိုင္းမွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ မရွိေတာ့ တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ ေမြးေန႕တိုင္းမွာ အေမဟာ ေရႊတိဂံုဘုရားကို သြားတယ္။ အဂၤါေထာင့္မွာ က်ေနာ့္ ကိုယ္စား ဆီ၊ မီး၊ ေရခ်မ္း လွဴဒါန္းတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ (၄၄) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႕မွာ အေမ့ကို ဖုန္းေခၚေတာ့ - သားေလးေရ ခုပဲ မာမာ ဘုရားက ျပန္လာတာ သားအတြက္ ဆီ မီး ေရခ်မ္း လွဴဒါန္းျပီးျပီ သိလား။ အခက္အခဲေတြ အားလံုး ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ သိလား - ေျပာရွာပါေသးတယ္။

အေမဟာ တကယ္ေတာ့ သာမန္ မိန္းမသားတဦးပါပဲ။ ဒါေပသည့္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ၾကီးျမတ္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို သူ႕ ၀မ္းၾကာတိုက္ထဲမွာ အေမ သယ္ေဆာင္ထားခ်ိန္မွာ အေဖက အေ၀းတေနရာမွာပါ။ သည္ အေၾကာင္းကို မဆံုးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ တခုမွာ က်ေနာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ ၃ ႏွစ္သားမွာ အေမ အဖမ္းခံခဲ့ရတာပါ။ နရသိရ္ထဲကေန ကဗ်ာေတြေရးျပီး က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ၂ ေယာက္ကို အေမ လြမ္းခဲ့တဲ့ အလြမ္းေတြက ခုထက္ထိ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ကို ရိုက္ခတ္ေနဆဲပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမဟာ အေဖ့ အတြက္ ၾကင္ေဖာ္ေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သလို၊ က်ေနာ္တို႕အတြက္ မိခင္ေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ထို႕အတူပဲ ႏိုင္ငံအတြက္လည္း ႏိုင္ငံသားေကာင္းတဦး ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူပါ။ ၁၉၈၈ မွာ က်ေနာ္ ေတာခိုေတာ့ အေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ အေမေျပာခဲ့တာက - သစၥာေဖာက္တဲ့ အလုပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႕သား - တဲ့။ အေမက အဲလို အေမပါ။

အေမ့အေၾကာင္းကို ေမြးေန႕မွာ ေျပာျပေနမိတာကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

ခုေတာ့ ေမြးေန႕မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားၾကပါစို႕...

အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲနဲ႕ပဲ စလိုက္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္။














ျပီးရင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားၾကပါ။













၀က္သားေပါင္းေတြလည္း စားၾကဦး












ဒါကေတာ့ အာလူးသုပ္၊ စမူဆာသုပ္ဗ်ာ။

















ဂ်င္းသုပ္လည္း ရွိတယ္။ ၾကိဳက္သလိုသာ ထည့္စားၾကေပေတာ့။













ပုဇြန္ခြက္ေက်ာ္ဗ်ာ..














ဘယာေက်ာ္လည္း ေကာင္းမွေကာင္း။















လဘက္သုပ္လည္း စားဦး... ဆိုးေဆးမပါဘူး... း)













ၾကက္သြန္ေက်ာ္လည္း စားသြားဦး။













ျပီးရင္ အလြမ္းေျပ ၾကံရည္ ေသာက္ၾက... း)

















ၾကံရည္ မၾကိဳက္တဲ့သူ ထန္းရည္ေသာက္... း)












ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့
ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဧည့္ မခံႏိုင္တာကိုလည္း
ခြင့္လႊတ္ၾကဗ်ာ...။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရွိပါတယ္။
ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကို
အေကာင္းဆံုး ဧည့္၀တ္ျပဳခ်င္တာ။
အမိဗမာျပည္ကို ျပန္ေရာက္မွပဲ
အားလံုး ဆံုၾကမယ္ေလ...
အဲသည္အခါၾကမွပဲ
အေကာင္းဆံုးေတြကို
အတူတူ စားၾကတာေပါ့...

ဆာရီယဲလ္ ကဗ်ာတပုဒ္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ

မတ္လ (၁၇) ရက္ေန႕မွာ က်ေရာက္မယ့္ (၄၅) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႕အတြက္
က်ေနာ့္ရဲ႕ ျပကၡဒိန္တခ်ိဳ႕ကို မွင္တို႕ထားၾကည့္တာပါ -

(၁၉၆၄)
မီးလွ်ံေတြ သယ္ေဆာင္ထားတဲ့
အနီေရာင္ျဂိဳဟ္သား
လက္နက္မ်ားရဲ႕ သံသတၱဳ
အထိမ္းအမွတ္တခု ျဖစ္ပါသတဲ့...
“Picabia”ရဲ႕ “အဂၤါေန႕”မွာ
က်ေနာ့္ကို ေမြးဖြား...

(၁၉၆၅)
“Sebor”ရဲ႕
“လူက်ပ္ေနတဲ့အခန္းလြတ္တခု”အတြင္း
က်ေနာ္ ၾကီးပ်င္းခဲ့... ။
ေလဟာနယ္ေတာင္
အေမွာင္နဲ႕ က်ပ္ညွပ္ေနပံုမ်ိဳး...

(၁၉၆၆)
သည္လိုနဲ႕
“Klee”ရဲ႕
“ရုပ္ေသးရံု”ထဲ
ျပပြဲေတြ ၾကည့္ခဲ့ ...
ျပဇာတ္ရဲ႕ အ၀တ္အစား
အေမ လဲလွယ္ ေပးထားလို႕
က်ေနာ့္ သပ္ရပ္ေနခဲ့ပံုမ်ား...

(၁၉၆၇)
ပါးကြက္အာဏာသားတသိုက္
အေမ့ကို ဖမ္းလိုက္တဲ့ေန႕
“Masson”ရဲ႕“အလြမ္းဇာတ္”
က်ေနာ္ ၾကည့္တတ္သြားတယ္။

(၁၉၆၈)
“Ernst”ရဲ႕“ေန႕နဲ႕ည”ကို နံရံမွာကပ္
အလင္းနဲ႕အေမွာင္ကို ဖတ္တတ္တဲ့အခါ
အေမ့ကဗ်ာ သံတိုင္ေတြၾကားထဲ လန္းဆန္းလို႕...
အေမ့အနမ္းလည္း
လေရာင္ မႈန္မႊားထဲ ေအးခ်မ္းလို႕...

(၁၉၆၉)
“Warden”ရဲ႕“ဆုေတာင္း”ကို
ေသေကာင္ေပါင္းလဲ က်ေနာ္ ရြတ္အံ
အေမ့အသံကို ျပန္ၾကားပါရေစ...

(၁၉၇၀)
အေမ အိမ္ျပန္လာတဲ့ တေန႕မွာ
“Chagall”ရဲ႕“ခ်ိဳးငွက္နဲ႕ကေလးငယ္”
က်ေနာ္ ခဏ ျဖစ္သြားေသးတယ္။
က်ေနာ့္ကို ေထြးထားေပးပါ ေမေမ
အေမ့ ကိုယ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးနဲ႕
က်ေနာ္ ေ၀းေနခဲ့တာ
ၾကာျပီမဟုတ္လား...

(၁၉၇၁)
ေဖေဖ ဘယ္မလဲ- ေမးတဲ့အခါ
အေမ ေျပာတယ္ -အေ၀းၾကီးမွာ- တဲ့
ျပီးေတာ့ “Magritte”ရဲ႕“ျပတင္းေပါက္”အနားသြားကပ္
ခဏေလာက္ ေမေမ ရပ္ၾကည့္ေနေသးတယ္။
က်ေနာ့္ကိုလည္း ေပးၾကည့္ပါ ေမေမ
အဲသည္ ျပတင္းေပါက္ထဲ
ေဖေဖ ေရာက္ေနေလသလား...

(၁၉၇၂)
အေဖ ျပန္လာတဲ့ေန႕ကို
က်ေနာ္ ေမ့သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ “Tanguy”ရဲ႕ ပန္းခ်ီကား
“ေမေမေရ -
ေဖေဖ ဒဏ္ရာေတြ ရထားတယ္”
အဲသည္ အဓိပၸါယ္
က်ေနာ္ တကယ္ သိသြားပါျပီ...

(၁၉၇၃)
“Dali”ရဲ႕“ရြက္ေလွ”
အေဖ ခဏ ငွားခဲ့တယ္။
တမိသားစုလံုး လက္ေတြနဲ႕
တဖက္ကမ္းေျခအေရာက္ လႊင့္ခဲ့...
ေျခေထာက္ေတြေတာ့ ပဲ့ျဖစ္
ေရထဲ နစ္လို႕...

(၁၉၇၄)
အမည္တခုအတြက္
“Kush”ရဲ႕ “လိႈင္းဂယက္ေတြ”လို
ပြက္ပြက္ ဆူၾကြ
ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕ တံခါး၀မွာ
အိပ္ေပ်ာ္ေနသူေတြ ႏိုးထလာတယ္။

(၁၉၇၅)
ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လို႕ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ျမိဳ႕မွာ
ငိုရိႈက္သံေတြ က်ယ္ေလာင္လာၾက
“Mondrian”ရဲ႕“ေႏြည”ထက္ေတာင္
ပူေလာင္ အိုက္စပ္ေနေသးတယ္။

(၁၉၇၆)
မိႈင္းရာျပည့္က ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕သမိုင္းတခ်ိဳ႕
ေရးတို႕ထားလိုက္ေလတယ္။
“Bak”ရဲ႕“ထိုအခါမွစ၍”
နာရီလက္တံမ်ား
ေမ့ေလ်ာ့ခံသြားရခ်ိန္
ျပကၡဒိန္ထူထူတခ်ိဳ႕
ခရီးရွည္သြားဖို႕ ျပင္ခဲ့ျပီ။

(၁၉၇၇)
“Munch”ရဲ႕“လေရာင္”ေအာက္မွာ
ညီမေလးတေယာက္ကို
က်ေနာ့္အတြက္ အေမ ေခၚလာခဲ့တယ္။
လေရာင္ရိပ္မွာ
သူ႕ကို က်ေနာ္ သိပ္ခဲ့ရတာေပါ့။

(၁၉၇၈-၇၉)
“Nesterov”ရဲ႕
“ေဆာင္းဦးေပါက္” ကန္ေရျပင္လို
ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ
ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ကာလေတြ
အစား ျပန္မရႏိုင္ေလဘူး။

(၁၉၈၀)
လူငယ္တေယာက္ ဖြက္ထားတဲ့
”Magritte”ရဲ႕“စာမ်က္ႏွာအလြတ္”ေပၚ
ဂီတ သေကၤတေတြ
က်ေနာ္လႊတ္ခ်လိုက္တယ္။
ႏွင္းေတြ ေပ်ာ္က်
ဂစ္တာတီးတဲ့ ညေတြ မ်ားမ်ားလာ...

(၁၉၈၁)
“Chagall”ရဲ႕ “အိမ္အျပာ“
ကိုယ္တိုင္ ေဆာက္တတ္လာပါျပီ။
ႏွင္းဆီရနံ႕၊ သက္တန္႕၊ အျပံဳး
အိပ္မက္ေတြကို ဖံုးရင္း ...

(၁၉၈၂)
ကံေကာ္တန္းထဲ
ေလွ်ာက္လွမ္းသြားရင္း
“Matisse”ရဲ႕
“အျပာေရာင္ျပတင္း”မွာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေတြ႕လိုက္ရပံု...
ၾကယ္ေတြ စံု ည
ရင္ခုန္သံေတြ လွပလို႕...

(၁၉၈၃)
ညေနခင္း ေရႊေရာင္
လိပ္ျပာတေကာင္
အစိမ္းႏု ေတာင္ပံ ခတ္
ႏွင္းဆီ နီနီ ပြင့္ခ်ပ္
“Kush”ရဲ႕ “ရပ္တန္႕သြားတဲ့အခိုက္အတန္႕”
ႏွလံုးသား အကန္႕တခုထဲဲ
ေအးခဲထားမိ...

(၁၉၈၄)
ကံၾကမၼာ ေခ်ာ္လဲခဲ့တဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္
အေခါက္အတြန္႕ေတြခ်ည့္...
“Munch”ရဲ႕ “ခြဲခြာျခင္း”မွာ
ဒဏ္ရာေတြ နက္ေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္း သိလာခဲ့...

(၁၉၈၅)
ေနကြယ္သြားတဲ့ေန႕ခမ်ာ
အတိတ္ကို အေမ့ခက္ပါ့...
“Ernst”ရဲ႕ “တိတ္ဆိတ္ျခင္းမ်က္လံုး”လိုပဲ
တခုထဲေသာ ပံုရိပ္
တိတ္တဆိတ္ ျမင္ျမင္မိ ... ။

(၁၉၈၆)
ကံ့ေကာ္ေတာနဲ႕ ေ၀းေ၀းမွာ
“Dali”ရဲ႕ “အထီးက်န္”
မီးလွ်ံေတြျဖစ္လာ
အဓိပတိလမ္းေရ
စိန္ပန္းျပာေတြ
ငါ့ကို ျပန္ေပးပါ့... ။

(၁၉၈၇)
ကြက္လပ္ေတြ သည္ေလာက္မ်ားတဲ့
“ျမိဳ႕ျပေနရာ”ထဲ
“Jimmy Ernst”လို
ကိုယ့္အခန္းထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ထားသိုေနေနရ
ခက္ခဲလွခ်ည့္...

(၁၉၈၈)
ႏွစ္ သံုးဆယ္နီးပါး
ေဖာင္းကားလာခဲ့တဲ့ ပူေဖာင္းေတြ...
ေနရာတကာမွာ လမ္းေလွ်ာက္လို႕
“Grosz”ရဲ႕ “ေပါက္ကြဲမႈ”ကိုေတြ႕ရတယ္...

(၁၉၈၉)
“Ernst”ရဲ႕“ေတာအုပ္”ထဲမွာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ေနာက္
ျမိဳ႕ျပရဲ႕ မ်က္ေစ့ေအာက္က
ေပ်ာက္ဆံုးသြားသူတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕တယ္
အိပ္မက္ေတြကို ေပြ႕လို႕...

(၁၉၉၀)
ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္
အိပ္စက္ျခင္းမဲ့ ေတာင္ယာတဲ
သင္တိုင္းျဖဴေလးေတြနဲ႕ စပါးခင္းလည္း
“Chagall”ရဲ႕ “စစ္ပြဲ”မွာ လူးလိမ့္ရင္း...

(၁၉၉၁)
ေသနတ္သံေတြနဲ႕
သရဲေျခာက္ခံရသလိုမ်ိဳး
အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တယ္။
“Dali”ရဲ႕ “စစ္မ်က္ႏွာ”
ဒဏ္ရာေတြ ျပည့္ေနပံု ...

(၁၉၉၂)
စစ္ပြဲေတြၾကားထဲ
“Munch”ရဲ႕“ေနမင္း”ကပဲ
အက္ကြဲလာေနေလသေယာင္
နည္းနည္း ေမွာင္လာတယ္...

(၁၉၉၃-၉၄)
ေသာင္ရင္း ေပြ႕ဖက္
ေအေက တလက္ ေခါင္းအံုး
ငွက္ဖ်ား မုန္းရင္း
ေဒါန ေတာင္ယာခင္းေတြထဲ
“ထိုးဆင္းလာတဲ့ညရိပ္”ကို
“Dali”လို တိတ္တဆိတ္ ၾကည့္ေနခဲ့ ...

(၁၉၉၅)
ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ညိဳ႕အုပ္
ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး ညိဳေမွာင္
အေရာင္ရင့္ရင့္ လြင့္ေမ်ာ
“Magritte”ရဲ႕ “သစ္ေတာ”ကို
ေက်ာခိုင္းျပီးတဲ့ေနာက္
ဘ၀ေတာအုပ္ထဲ
ေရာက္သြား...

(၁၉၉၆)
ပင့္သက္ ေသာက
ခဏ ေမ့ထား
ပ်ားရည္ ၀ိုင္ခ်ိဳ၊ ရင္ဖို အနမ္း
“Ernst”ရဲ႕ “အခ်စ္ည”
ႏွင္းတစနဲ႕
ဘ၀ အေမာေျဖမိခဲ့...

(၁၉၉၇)
ေနတလံုး လတမင္း
ဘ၀ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းထဲ
ခုန္ခ်ဆင္းလာ
ၾကယ္ျပာတစင္း
“Kush”ရဲ႕ ”မနက္ခင္းပြင့္ဖူး”
သားဦးကေလး...

(၁၉၉၈)
မနက္ဖန္ဆိုတဲ့ ငါးတေကာင္ကို
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖမ္းယူဖို႕အတြက္
ကြန္ ယက္ေနဆဲပါ့...
“Sanchez”လိုပဲ
“မေန႕နဲ႕မနက္ဖန္အၾကား”
ဗ်ာမ်ားေနရ...

(၁၉၉၉)
တိမ္ခဲေတြၾကားထဲမွာ ႏွင္း
အေမွာင္မဲေတြၾကားထဲမွာ အလင္း
စိတ္ထင္ရာ
ဘာသာျပန္မိရင္း
“Tanguy”ရဲ႕ “မနက္ဖန္”ကို
မ်ိဳမ်ိဳခ်ပစ္...

(၂၀၀၀)
တပါးေျမ ေျခအခ်
“Munch”ရဲ႕“ညအျဖဴ”
လူသံုးေယာက္ကို
မလိုတမာ စူးစိုက္ၾကည့္...
ႏွင္းနဲ႕ ေတြ႕လိုက္ရသည့္တိုင္
မေအးျမႏိုင္ခဲ့...

(၂၀၀၁)
မနက္ဖန္ကို စိုက္ပ်ိဳးခ်င္မွေတာ့
မေန႕ကို မ်ိဳးေစ့က်ဲပစ္မွ ျဖစ္မယ္။
“ေန႕သစ္”ကို
က်ေနာ္ တူးေဖာ္ခဲ့...

(၂၀၀၂)
ေနတလံုး လတမင္း ၾကယ္တစင္းနဲ႕
ပန္းခင္းေလးထဲ
ေနာက္ထပ္ၾကယ္ျပာတစင္း
ဆင္းသက္လာတဲ့အခါ
“Munch”ရဲ႕“ၾကယ္စံုည”
တံခါး၀မွာ ရပ္လို႕...

(၂၀၀၃-၄-၅-၆)
ေဆးသား မွိန္ကြက္
မိႈတက္ေနတဲ့ ျပကၡဒိန္တခ်ိဳ႕
ျမိဳ႕ျပအိပ္မက္ေတာမွာ
“Petrov-Vodkin”ရဲ႕ “တေယာ”လို
အိပ္ေမာက်ခဲ့ ...

(၂၀၀၇)
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
ဖ်က္ေခ်ခ်ိဳးဖဲ့ခံရ
“မနက္ဖန္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ”
ျပန္မရေတာ့ဘူးလား “Sage”

(၂၀၀၈)
ေ၀းလြင့္ျခင္း
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္...
တမ္းတျခင္း
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္...
အဲသည္ေလဟာနယ္မွာ
က်ေနာ့္“လမင္းၾကီး” ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့...

(၂၀၀၉)
၄၅ ႏွစ္ေျမာက္ ေႏြဦးမွာ
အေတာင္ပံပါလ်က္
“Magritte”ရဲ႕ “အိမ္အလြမ္း”နဲ႕
မပ်ံသန္းႏိုင္တဲ့ငွက္ဟာ
က်ေနာ္ပါပဲေလ
တစစီ တဖဲ့စီ
ပဲ့အက္ ေၾကကြဲေနခဲ့ျပီ။

ATN .

(Photo sources: http://images.google.com; http://www.abcgallery.com)