Oct 31, 2008

ႏွင္းျပိဳတဲ့ည






















သည္ညမွာ
ႏွင္းကို ငါ ေတြ႕ရတယ္..
ႏွင္းကို ငါ ေပြ႕ရတယ္..
ဘ၀ စိုျပည္သြား...

ႏွင္းစြတ္စိုတဲ့
ေတာင္ယာတဲအိုေလးတလံုး.
ႏုပ်ိဳေနတဲ့ မီးပံုေလးတပံု..
ညေနဆည္းဆာကို ကိုယ္ရံုလုပ္တဲ့ ပင္လယ္တစင္း..
ေမတၱာယက္ရွယ္ရင္း ရီေ၀တဲ့ ၀ိုင္နီတခြက္...
ကုန္းျမင့္ငယ္ေလးထက္ ေပ်ာ္ပါး...

ဒီညမွာ
ၾကယ္ေတြစံုတာေပါ့..
ရင္အံုေတာင္
ဗံုတလံုး ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ၾကယ္ျပာေတြလည္း ကခုန္ရင္း
ႏွင္းမႈန္မႈန္ေတးသြားမွာ နရီေတြေပ်ာက္လို႕
ညနံရံကို ေဖာက္ထြက္သြားေပါ့...။

ATN

Oct 30, 2008

အလံတလက္နဲ႕ပန္းပြင့္ေတြ



















သည္မွာ ေဒါန...
သူ႕ေက်ာမွာ သယ္လာသမွ်
ပန္းရိုင္းခ်ည္းပါ့ေလ...
သမိုင္းကို ခါးက်ိဳးက်မတတ္
တ၀ ထမ္းပိုးခဲ့ေပတယ္...

သူနဲ႕အတူ
ေသြးညွီနံ႕ ထူထူျပစ္ျပစ္
ၾကယ္နီစစ္စစ္ေတြကို
ျမိဳျမိဳခ်ထားခဲ့ရတဲ့ ေျမြဟာ
သည္မွာေပါ့ ...
ေသာင္ရင္းေလ...

အဲသည္ နဒီဟာ
ဒဏ္ရာေတြ ရခဲ့သမွ အတံုးအရံုး...
သို႕ေသာ္လည္း အရႈံုးကို ဖတ္စာမလုပ္ခဲ့...
ေန၀န္းနီနီနဲ႕
အေရွ႕ဆီက အလင္းေရာင္
သူ သယ္ေဆာင္ထားေနတုန္း...

ဒီလိုနဲ႕
ႏို၀င္ဘာႏွင္းေတြမႈန္တဲ့
ရင္ခုန္ စိတ္ေစာ ေဆာင္းတရက္...
ႏွလံုးသားခ်င္း ကိုင္းဆက္ကူးလူး
အိပ္မက္တစံုုစီ ပံုတူကူးျပီးတဲ့အခါ....
ေဒါနနဲ႕ ေသာင္ရင္း ရင္ေငြ႕မွာ
ပန္းတပြင့္ ေတြ႕လိုက္တယ္...

ေကာင္းကင္ အသစ္တခု
ျပကၡဒိန္ေပၚမွာ ထုဆစ္ဖို႕...
ပန္းေပါင္းတို႕စံုရာေျမ
'ေသေဘာဘိုး'မွာ
ပန္းတပြင့္ ပြင့္တယ္၊
ပန္းတျခင္း ပြင့္တယ္၊
ပန္းတခင္း ပြင့္တယ္။
ပန္းပင္လယ္ၾကီး ပြင့္တယ္။
အလံတလက္ကို အတူတူ လႊင့္လို႕ ....

သင္တို႕ ယံုၾကည္လိုက္ပါ....
သည္အလံဟာ
ေမာင္းျပန္ကို တိုက္ခဲ့...
ေဒါင္းအလံကို စိုက္ခဲ့...
သန္းေခါင္ယံကို ရိုက္ခြဲခဲ့...
တိုက္ပြဲ၀င္တဲ့ အလံေလ.....

သည္အလံေအာက္မွာပဲ
ပန္းတခ်ိဳ႕ ေၾကြခဲ့တယ္၊
ပန္းတခ်ိဳ႕ ေ၀ခဲ့တယ္၊
ပန္းတခ်ိဳ႕ စြင့္ခဲ့တယ္၊
ပန္းတခ်ိဳ႕ လြင့္ခဲ့တယ္၊
ပန္းတခ်ိဳ႕ ေမႊးခဲ့တယ္၊
ပန္းတခ်ိဳ႕ ေ၀းခဲ့တယ္၊
ပန္းတခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ခဲ့တယ္၊
ပန္းတခ်ိဳ႕ ေျခာက္ခဲ့တယ္၊
သည္အလံေအာက္မွာပဲ
ပန္းေတြ ပြင့္ေနဆဲပါ့...

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တိုင္တိုင္
သည္အလံကို ကိုင္စြဲရင္း
အလင္းကို တူးထုတ္ေနတဲ့ ပန္းေတြ
ငါ ဦးညြတ္လိုက္ပါေပရဲ႕.....

ျမန္မာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး - မ.က.ဒ.တ. ဖြဲ႕စည္းသည့္
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ ႏို၀င္ဘာ ၁ ရက္ေန႕ အခါသမယအတြက္ ဂုဏ္ယူျခင္းႏွင့္အတူ
မ.က.ဒ.တ. အလံေတာ္အား ယေန႕တိုင္ကိုင္စြဲကာ
စစ္အာဏာရွင္ စနစ္အား ေတာ္လွန္တိုက္ပြဲ၀င္ေနဆဲျဖစ္ေသာ မ.က.ဒ.တ ရဲေဘာ္မ်ားအား
ေလးစားစြာ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါသည္။

(ေအာင္သာငယ္)

Oct 29, 2008

ဆဲလ္ဖုန္း

ဟိုး.. လြန္ခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ တုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္ပါ။ အိမ္ေျပာင္းရင္းနဲ႕ လမ္းမွာ ေရးခဲ့တာ။ ခုေတာ့ မွတ္စု စာအုပ္ထဲမွာ ေဘာ့ပင္နဲ႕ ဆြဲထားတဲ့ ပံုေရာ လက္ေရးမူေရာ အတူတြဲ ျပန္ေတြ႕တာနဲ႕ တင္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ (မေကရဲ႕ ဧည့္ခံပြဲ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္တခုကို အားက်လို႕ပါ- း) (သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႕လို လက္ေရး မလွပါဘူး)










































နံမည္ေတြ မွတ္ထားရတာ
အာရံု ေနာက္တယ္... ဆဲလ္ဖုန္းထဲ... ထည့္ပစ္..

လိ္ပ္စာေတြ မွတ္ထားရတာ
အာရံုေနာက္တယ္... ဆဲလ္ဖုန္းထဲ... ထည့္ပစ္...

ေန႕ရက္ေတြ မွတ္ထားရတာ
အာရံု ေနာက္တယ္... ဆဲလ္ဖုန္းထဲ... ထည့္ပစ္...

လုပ္စရာေတြ မွတ္ထားရတာ
အာရံု ေနာက္တယ္... ဆဲလ္ဖုန္းထဲ... ထည့္ပစ္...

မွတ္စရာေတြ အားလံုးဟာ
အာရံုေနာက္စရာေတြခ်ည္းပဲ... ဆဲလ္ဖုန္းထဲ... ထည့္ပစ္...

အိုး...
ေနာက္ဆံုးမွာ ဘ၀ တခုလံုးကိုပါ
အာရံုေနာက္လာတယ္... ဆဲလ္ဖုန္းထဲ... ထည့္ပစ္လိုက္တယ္....

ခုေတာ့...
ဆဲလ္ဖုန္းက ငါ... ျဖစ္၊
ငါ... ကေတာ့ အလဟသၾကီး ျဖစ္လို႕ .....

ဒါနဲ႕မ်ား...
ေခတ္ကို လူက လုပ္တယ္ ဆိုပဲ...
ဟုတ္ပါ့မလား...

ATN

Oct 27, 2008

ျငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲ သီခ်င္းမ်ား

ျငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲ သီခ်င္းစာအုပ္ေလးကို ဟိုတေန႕က စကဲန္ဆြဲျပီး အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္တာမွာ တခ်ိဳ႕ကလည္း အဲေတးစုထဲက တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြကို မၾကားဖူးတဲ့သူေတြလည္း ရွိေနေတာ့ သီခ်င္းေတြပါ တင္ေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုလာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ တိတ္ေခြကေတာ့ ႏွစ္ေတြ ၾကာလြန္းလို႕ စီဒီခုတ္လို႕ မရေလာက္ေအာင္ကို အသံေတြ ပ်က္ေနပါျပီ။ ခုတ္ျပီးသား စီဒီကလည္း လက္လွမ္းမီရာမွာ ရွာမေတြ႕တာနဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း နက္ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရွာရင္း ရသမွ် သီခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို နားမေထာင္ဖူး မၾကားဖူးေသး သူမ်ားအတြက္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဲေတးစုမွာ သီခ်င္းအားလံုး ၁၂ ပုဒ္ရွိတဲ့ အနက္က ၉ ပုဒ္ကို ေလာေလာဆယ္ တင္ထားေပးပါတယ္။ သမိုင္းရဲ႕လက္မ်ား၊ အိပ္မက္ရိုင္းမ်ားနဲ႕ ျငိမ္းေစေသာ၀္ျငိမ္း သီခ်င္း ၃ ပုဒ္ကေတာ့ ခုထိ မရေသးပါဘူး။ ရခဲ့ရင္ ဒီမွာပဲ ထပ္ျဖည့္ျပီး တင္ေပးပါ့မယ္။

နားဆင္ ခံစားၾကပါကုန္။

ေဒါင္းတမန္



၃/၈၈ အင္းယား



စာေခ်ာက္ရုပ္



ဧည့္ဆိုး



လူငယ္ေျခက်



အေမွာင္လႊမ္းတဲ့ ကမၻာၾကီး



အေရးၾကီးျပီ



ျငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲ



ေသြးမုန္တိုင္း

Oct 25, 2008

ျငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲ





















ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ ႏွစ္ဆီက လႈပ္ရွားမႈေလး တခုပါ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲလို႕ အမည္ေပးထားတဲ့ ေတးစုတခုကို အစစ ျပီးျပည့္စံုေစဖို႕ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး အစြမ္းရွိသမွ် အားထုတ္ခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ကပါ။

က်ေနာ္ အိမ္ေျပာင္းရင္းနဲ႕ ပစၥည္းေတြ ျပန္လည္ေနရာခ်ရင္း အမွတ္တရေတြက သူ႕ အလိုလို ခုန္ထြက္ လာတာပါ။ အဲမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲ-နဂိုရ္ထုတ္စဥ္က စာအုပ္ေလး ျပန္ထြက္လာတယ္။

အဲ သီခ်င္းစာအုပ္ေလးက က်ေနာ္နဲ႕ က်ေနာ့္ အကိုရင္းလို ခင္မင္ရတဲ့ Mr. BURMA (ကာတြန္း-၀င္းထြန္း) ေပါင္းျပီး ကိုမြန္းေအာင္အတြက္ လုပ္ေပးခဲ့တာပါ။

အမိဗမာျပည္ထဲမွာ သီဆိုခြင့္ မရခဲ့တဲ့ သီခ်င္းအားလံုးကို ကိုမြန္းေအာင္ကပဲ ဆိုခဲ့ျပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ တေနရာမွာ အသံသြင္းျပီး ျဖန္႕ေ၀ခဲ့တာပါ။ အဲသီခ်င္းေတြကို ခုထက္ထိ လူငယ္ေတြ ဆိုေနၾကတုန္းပါပဲ။

က်ေနာ္ Scan ဖတ္လို႕ရသမွ်အားလံုးကို အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။































Oct 21, 2008

သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၁၀)

ထမင္းထုပ္ယူျပီး အျပန္မွာ ေျခရွည္ျပီး အတြင္းလမ္းက ျပန္လာတဲ့အျပင္ ထိပ္တိုက္ကို ျပန္အေရာက္ေနာက္က်ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက လက္နက္ၾကီး က်သံေတြၾကားေတာ့ စိုးရိမ္ေနၾကပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ကို က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ ေယာက္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ ရဲေဘာ္ကိုိကိုေလးက ေလွ်ာက္ေျမာင္းအစပ္မွာ ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ၀င္းတင့္ဟန္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကိုိကိုေလးက - နင္တို႕ ႏွစ္ေကာင္ ၃ လက္မ စာ မိေနျပီထင္တာ - လို႕ လွမ္းေအာ္ေနပါေသးတယ္။ - ေအး မိမလို႕ေဟ့... မကြဲလို႕ဟ တလံုးက ငါတို႕ေရွ႕မွာ က်တာကြ - က်ေနာ္က ေျပာရင္း က်ေနာ္ ေလွ်ာ္လာခဲ့တဲ့ ယူနီေဖာင္းကို အနားက တဲတလံုးရဲ႕ နံရံကေန ဆြဲထားတဲ့ သြပ္ၾကိဳးတန္းေပၚ လႊားတင္လိုက္္ျပီးေတာ့ ထမင္းထုပ္ကိုဆြဲျပီး ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ ခုန္ဆင္းလိုက္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္ကိုကိုေလးနဲ႕ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္တို႕ကေတာ့ မနက္စာ စားျပီးသြားပါျပီ။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနရေတာ့ မစားရေသးပါဘူး။ ဆရာ စိုးျမင့္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ သူလည္း ေဆးမွဴး၀င္းတင့္ဟန္ကို ေစာင့္ေနရတာကိုး။ - ႏိုင္ႏိုင္ေရ႕ စားရေအာင္... အိုဗာဟက္ထဲမွာ ထိုင္စားမယ္- က်ေနာ္က သူ႕ကို ေခၚရင္းနဲ႕ ထမင္းထုပ္ကိုဆြဲျပီး အိုဗာဟက္ထဲ တြား၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း ေလွ်ာက္ေျမာင္း ႏႈတ္ခမ္းေပၚကေန ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ ခုန္ခ်ျပီး လိုက္၀င္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စာက ထမင္းထုပ္ ေလးထုပ္ပါ။ မနက္စာနဲ႕ ညစာေပါ့ေလ။ ေရကေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္း နံရံမွာ တူးျပီးထည့္ထားတဲ့ ေလးဂါလံပံုးၾကီးေတြနဲ႕ အျပည့္ရွိတယ္။ ပါလာတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြထဲက ႏွစ္ထုပ္ကို အိုဗာဟက္ေဘးနံရံမွာ တူးထားတဲ့ ေျမဆင့္ေလးမွာ တင္လိုက္ရင္း က်န္တဲ့ ႏွစ္ထုပ္ကို ျဖည္လိုက္ပါတယ္။ ေသာက္ေရဘူးကေရနဲ႕ လက္ေဆးရင္း က်ေနာ္တို႕ အတြက္ ထမင္းထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ငါးေသတၱာကို ငါးပိခ်က္လို ေက်ာ္ခ်က္လုပ္ျပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႕ ခ်က္ထားတာပါ။ ေက်ာ္ထားတဲ့ ငါးရုတ္သီးေျခာက္ ေလးေတြပါ ပါပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႕အတြက္ေတာ့ နတ္သုဒၶါပါပဲ။

အဲလိုစားေကာင္းေနတုန္း ေနာက္ထပ္ လက္နက္ၾကီး ပစ္သံေတြကို ထပ္ၾကားလိုက္ရပါေသးတယ္။ - ထံု-ထံု-ထံု-ထံု- ေလးခ်က္။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ -ထံု-ထံု-ထံု-ထံု- ေလးခ်က္။ - လာျပန္ျပီဟ... ဘယ္ကို ပစ္ေနလဲ မသိဘူး - က်ေနာ္က ေျပာရင္း ထမင္းဆက္စားေနပါတယ္။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာပါဘူး။ ေနာက္ စကၠန္႕ အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ - ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း- ဆိုျပီး လက္နက္ၾကီးကြဲသံေတြ က်ေနာ္တို႕ အေနာက္ဖက္ အိုဗာဟက္ ၀င္လမ္းဘက္ကေန ၾကားရပါတယ္။ - ဒီ-ဒီ-ဒီ-ဒီဘက္ကို ပစ္-ပစ္-ပစ္-ေနတာဟ... - ႏိုင္ႏိုင္က အထစ္ထစ္နဲ႕ ေျပာေနေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ရီရတာ ထမင္းေတာင္ သီး မတတ္ျဖစ္သြားပါေသးတယ္။ သူေျပာေနတာကလည္း လက္နက္ၾကီး ထြက္သလိုပဲ။ တလံုးခ်င္း ထြက္လာတာကိုး။ က်ေနာ္ရီေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္ကဆဲပါေသးတယ္ - လခီြး - တဲ့ အဲတာေတာ့ မထစ္ဘူးဗ်။ း)

အဲေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ရီေကာင္းတုန္းရွိေသး ေနာက္ထပ္ေလးလံုးမွာ တလံုးက က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ေပၚကို က်ပါသဗ်ာ။ -ဂ်ံဳး- ဆိုတဲ့ အသံၾကီးနဲ႕ တျပိဳင္နက္တည္းပဲ က်ေနာ္တို႕ ထိုင္ေနတဲ့ ေျမၾကီးေရာ အိုဗာဟက္ တခုလံုးေရာ ခါထြက္သြားတာ အမိုးေပၚက ဖုန္ေတြ သဲေတြဆိုတာ ဖြားကနဲ က်ေနာ္တို႕ စားေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ထဲ က်လာေတာ့တာပါပဲ။ စားေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ ႏွစ္ထုပ္လံုးေပၚမွာ ႏွမ္းေလးေတြ ျဖဴးထားသလိုပါပဲဗ်ာ ဖုန္ေတြနဲ႕ သဲေတြ။ -အား ... .........သားေတြ - ႏိုင္ႏိုင္ေရာ က်ေနာ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုး မတိုင္ပင္ပဲ တျပိဳင္တည္း ေမတၱာပို႕မိပါေရာ။ ထမင္းေတြကေတာ့ လႊင့္ပစ္လို႕ မျဖစ္ေတာ့ အေပၚက သဲေတြက်တဲ့ အလႊာေလးပဲ လက္နဲ႕ ဖယ္ျပီး က်န္တာကို စားရတာေပါ့ေလ။ ဒါမဲ့ သဲ မစင္ပါဘူး က်န္တဲ့ အပိုင္းေတြလည္း စာရင္းနဲ႕ သဲ တက်ိက်ိပါပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ၀ါးပစ္ရတာေပါ့။ ညစာ ႏွစ္ထုပ္ကို ထုတ္စားလို႕မွ မျဖစ္တာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲတုန္းက သြားကလည္း ေကာင္းေသးတယ္ေလ။ သဲေတြလည္း ၀ါးႏိုင္ေသးတာကိုး။ း)

ပံုမွန္ဆို ေန႕လည္ၾကီး လက္နက္ၾကီး ပစ္ေလ့ မရွိပါဘူး။ ခုကေတာ့ ပစ္ကြက္ စမ္းေနတာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ထပ္ လက္နက္ၾကီးေတြ ေနရာ အနွံ႕အျပား အဲေန႕လည္က က်တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕လည္း အိုဗာဟက္ထဲက ထြက္ၾကည့္လိုက္ ကိုယ့္အနားကို နီးလာတယ္ထင္ရင္ အိုဗာဟက္ထဲ ျပန္၀င္ေျပးလိုက္ပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ ေန႕လည္ေရာက္ေတာ့ ဆရာေဇာ္ခက္က က်ေနာ္တို႕အကြက္ထဲက ရွိသမွ် အိုဗာဟက္ေတြြကို တခုခ်င္းကို ဘယ္ေနရာကို ဂရုစိုက္ရမယ္ဆိုတာ သတိလာေပးပါတယ္။ - ေဟး... ဒီည တို႕အကြက္ထဲကို ထိုးဖို႕ မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပစ္ကြက္စမ္းေနတာ။ ထိုးတိုင္း နင္တို႕ ေဘးက ဖုတ္ (အိုဗာဟက္)ကို အျမဲတမ္း တက္တယ္။ အဲမွာက တက္တဲ့ လမ္းလည္း ရွိတယ္။ အဲတာ သတိထား။ ခုနင္တို႕ အဲလမ္းနဲ႕ ေနရာေတြ ၾကည့္ထားၾက။ နင္တို႕ အထဲကေတာ့ တိုက္ရိုက္ မျမင္ရဘူး။ လိုအပ္ရင္ တေယာက္ အျပင္ထြက္ပစ္ ဟုတ္လား - ဆိုျပီး က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင္ကို လာေျပာသြားပါတယ္။

အဲေတာ့ က်ေနာ္တို႕လည္း ညမေမွာင္ခင္ ထြက္ၾကည့္ရပါတယ္။ ပိြဳင့္ဖိုက္ စက္ၾကီး အိုဗာဟက္ကေန ျပန္ေရရင္ ထိပ္တိုက္ေဘးက အိုဗာဟက္တလံုး။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တလံုး။ ျပီးရင္ ဆရာေဇာ္ခက္ေျပာတဲ့ ရန္သူ တက္ေန ေနၾက ဆိုတဲ့ အိုဗာဟက္။ အဲမွာ ေအေက စက္လတ္ တလက္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္က အဲ ေဘးမွာပါ။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြေပၚကို တက္ျပီး ၾကည့္ေတာ့မွ ပတ္၀န္းက်င္ တခုလံုးကို ေသခ်ာ ျမင္ရေတာ့တာကိုး။ အဲမွာ အဲအိုဗာဟက္ဆီကို တက္လာလို႕ရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ျမင္ေနရပါတယ္။ သံဆူးၾကိဳး ႏွစ္ထပ္ ရွိေနေပမယ့္လည္း အဲတက္လမ္းမွာ ေပါက္ေနတာကိုပါ လွမ္း ျမင္ေနရပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ခက္ေျပာတဲ့ လမ္းက အဲလမ္းပါပဲ။ ဒါမဲ့ အဲတက္လမ္းေၾကာင့္လည္း ေအေကစက္လတ္ တလက္ကို အဲအိုဗာဟက္မွာ ထားထားတာပါပဲ။ အဲေအေကစက္လတ္ရွိတဲ့ အိုဗာဟက္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ပစ္ကြင္းၾကားထဲမွာ သစ္ပင္ၾကီး တပင္က ခံေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕က အဲလမ္းကို က်ေနာ္တို႕ အုိဗာဟက္ကေန မျမင္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာေဇာ္ခက္က တိုက္ပြဲျဖစ္ရင္ တေယာက္ အျပင္ထြက္ပစ္လို႕ ေျပာသြားတာပါ။ ေလွ်ာက္ေျမာင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာက ပစ္က်င္းေလးေတြ (Fox Hole) ရွိပါတယ္။

ဒါနဲ႕ ကိုယ့္ေနရာပတ္၀န္းက်င္ေတြကို ၾကည့္ျပီးသြားေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လည္း အိုဗာဟက္ထဲကို ျပန္၀င္ျပီး ေသနတ္ေတြ ျဖဳတ္ျပီး ေသနတ္ေျပာင္းေတြ ျပန္တိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေန႕လည္ေစာင္းမွာ လက္နက္ၾကီးသံေတြ ၾကားထဲမွာပဲ ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ က်ေနာ္ တေယာက္တလွည့္စီ ခဏေလာက္ အိပ္လိုက္ၾကပါ ေသးတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ ျပန္ႏိုးျပီးေတာ့ ညမေမွာင္ခင္မွာ က်န္ေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ကိုဖြင့္ျပီး ညေနစာ စစားေတာ့ လက္နက္ၾကီးေတြ ဟိုဖက္ကေရာ သည္ဖက္ကေရာ စျပီး ပစ္ေနၾကပါျပီ။ အဲလိုနဲ႕ ညေန ကတည္းက စပစ္တဲ့ လက္နက္ၾကီးသံေတြဟာ ညဥ့္နက္လာေလေလ ပိုစိပ္စိပ္လာေလေလပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း တဂ်ံဳးဂ်ံဳး အသံေတြက မစဲေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင္ တာ၀န္ယူေနရတဲ့ အိုဗာဟက္က အမွန္ေတာ့ ေျမၾကီးကို လူ ႏွစ္ေယာက္စာ က်င္းအရင္တူး။ ျပီးေတာ့မွ အဲက်င္းအေပၚမွာ လူတေပြ႕စာရွိတဲ့ သစ္လံုးေတြကို ကန္႕လန္႕ျဖတ္စီျပီး ဖံုးထားတာပါ၊ အဲသစ္လံုးေတြကို ဖံုးျပီးေတာ့ ေျမဖို႕တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖို႕ထားတဲ့ ေျမေပၚမွာ အဲလိုမ်ိဳးေနာက္ထပ္ သစ္လံုးေတြကို နဂိုရ္ခင္းထားတဲ့ သစ္လံုးေတြအေပၚမွာ ၉၀ ဒီဂရီ ကန္႕လန္႕ျဖတ္ ထပ္တင္ထားတာပါ။ ျပီးေတာ့ ေျမထပ္ဖို႕ထားပါတယ္။ အဲေျမအေပၚမွာမွ သဲအိတ္ေတြ ထပ္တင္ျပီး အားျဖည့္ထားတာပါ။ ေျပာရရင္ သစ္လံုးေတြ ႏွစ္ထပ္ ထပ္ထားတဲ့ ေျမက်င္းတခုပါပဲ။ ဒါမဲ့ လက္နက္ၾကီးေတြ အိုဗာဟက္ေပၚကို တိုက္ရိုက္ က်တိုင္း အႏၱရာယ္ ရွိပါတယ္။ သာမန္ အားျဖင့္ ၂ လက္မခြဲ (၆၀ မမ) စိန္ေျပာင္း နဲ႕ ၃ လက္မ (၈၁ မမ) စိန္ေျပာင္း ေလာက္ကေတာ့ ျပသနာ မရွိေပမယ့္ -၁၂၀ မမ ေမာ္တာဆံသာ တိုက္ရိုက္က်ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္က ျပိဳသြားမွာပါ။

အဲလိုနဲ႕ ည ၁၀ နာရီ ေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ထဲကေန က်ေနာ္တို႕ ေရွ႕ျမင္ကြင္းမွာ ေသနတ္ ေျပာင္း၀ေတြကေန ထြက္လာတဲ့ မီးတန္းေတြကို စျပီး ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ အသံေတြကေတာ့ ဖလူး တခြင္လံုးမွာ ဆူညံေနတာဆိုေတာ့ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာကို မသိပါဘူး။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ တရႊီးရႊီး ျဖတ္ေနတဲ့ မီးတန္းေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနရတာပါ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ မီးေတြ ေတြ႕ေနရျပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္အကြက္ထဲမွာ ရန္သူ ေရာက္ေနျပီေပါ့။ ဒါမဲ့ က်ေနာ္တို႕ ျမင္ေနရတာက မီးတန္းေတြက က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ေရွ႕က ကန္႕လန္႕ျဖတ္ သြားေနတယ္။ ဆိုေတာ့ ရန္သူက က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ ရွိေနတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ညာဖက္ကို ပစ္ေနတယ္ဆိုတာကိုပဲ သိတယ္။ က်ေနာ္ေရာ ႏိုင္ႏိုင္ေရာ ၾကည့္ေနေပမယ့္လည္း မီးတိုက္ရိုက္ပြင့္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို မျမင္ရပါဘူး။ အဲအခ်ိန္မွာ လက္နက္ၾကီးေတြကလည္း က်ေနာ္တို႕ အကြက္ထဲမွာ တဂ်ံဳးဂ်ံဳး က်ေနတာပါပဲ။ တခါတခါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ကို ၀င္လာတဲ့ လမ္းရွိရာ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအ၀မွာ လက္နက္ၾကီးက်လို႕ အဲလက္နက္ၾကီး ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ တြန္း၀င္လာတဲ့ ေလဟာ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ထဲကို -ဟူးကနဲ-ဟူးကနဲ- ၀င္လာပါေသးတယ္။ က်ိန္းေသတာကေတာ့ ရန္သူက က်ေနာ္တို႕ အကြက္ထဲကို ထိုးေနပါျပီ။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင္ ႏွစ္ေယာက္မွာ တေယာက္ကေတာ့ Fox Hole မွာ သြားထိုင္ရဖို႕ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အထဲက ဘာမွ မျမင္ရဘူး မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ခုလို လက္နက္ၾကီးေတြ က်ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္လည္း အဲမွာ သြားမထိုင္ခ်င္ဘူး။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း သြားထိုင္ခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ပစ္က်င္းမွာက ဘာအမိုးအကာမွ မရွိတာကိုး။ အဲလို ျဖစ္ေနတုန္းမွာ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္အ၀မွာ ရဲေဘာ္ကိုိကိုေလးက လာေအာ္ပါတယ္ - ေဟး... စိုးေအာင္နဲ႕ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႕ ထိသြားျပီ။ လူနာသယ္ရမယ္။ တေယာက္ထြက္ခဲ့ - ဆိုတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္က အိုဗာဟက္ ၀င္လမ္းနဲ႕ အနီးဆံုး ညာဖက္မွာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တြားထြက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ အဲမ္-၁၆ ကေတာ့ လက္ထဲမွာ ဆြဲလ်က္ေပါ့။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအ၀မွာ ကိုကိုေလးကို က်ေနာ္ေတြ႕တယ္။ အဲအခ်ိန္မွာမွ လက္နက္ၾကီးကြဲတာကို ေတြ႕ရေတာ့တာ။ အေပၚက ေလွ်ာက္ေျမာင္းအစပ္မွာ တလံုးကြဲတယ္။ ဘာလဲေတာ့ မသိ။ ထင္တာေတာ့ အမ္-ေဖာ္တီး ထင္တယ္။ ခြမ္း- ဆိုၾကားရျပီး အသံေတြက နားအူသြားတယ္ မီးေတြ အမ်ိဳးစံု ပြင့္ေနတာပဲ။

ေနာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲကေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႕ ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးဆီ ေရာက္လာတယ္။ အဲမွာ ေအာ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္ကို ေတြ႕ရတာပါပဲ။ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ကေတာ့ - ေဟ့ေကာင္ မေအာ္နဲ႕... ၾကားသြားရင္ ေဖာ္တီးအဲမ္ေတြ လာလိမ့္မယ္ - လို႕ ေျပာတာကိုလည္း က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ျဖစ္တာက ဒီလိုပါ။ သူတို႕ေနတဲ့ အိုဗာဟက္ၾကီးက ကြန္ကရစ္ ဘန္ကာၾကီး။ ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ရတယ္။ ဒါမဲ့ ဘန္ကာနဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းက တိုက္ရိုက္ၾကီး ဆက္ထားတာပါ။ အ၀င္၀က ေလးေပေလာက္ပဲရွိမွာ။ တြားသြားစရာေတာင္ မလိုဘူး။ ထုိင္ျပီး ၀င္သြားလို႕ရတယ္။ ဘန္ကာနဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအစပ္မွာလည္း သာမန္မိုးထားတဲ့ အကာအရံတခုပဲ ရွိတယ္။ တျခား အမာခံ ဘာမွ မရွိဘူး။ အဲေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္းနဲ႕ ဘန္ကာ ဆက္တဲ့ အ၀င္လမ္း အ၀မွာ ၈၁ မမ ( ၃ လက္မ ေမာ္တာ) က်ကြဲေတာ့ အစေတြ ဘန္ကာထဲ ၀င္တာပါပဲ။ အဲမွာ ကိုထြန္းထြန္းက သူ႕ အဲမ္-၁၆ ကို ပစ္ေနတာ။ စိုးေအာင္က ထိုင္ျပီး က်ည္ျဖည့္ေပးေနတာပါ။ ၈၁ အစေတြက စိုးေအာင္ကို တိုက္ရိုက္ မွန္တာပါ။ ဒါမဲ့ ကံေကာင္းတာက သူ႕ တင္ပါးနဲ႕ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုပဲ မွန္တာ။ ေသေလာက္တဲ့ ေနရာေတြ တခုမွ မမွန္လို႕ေပါ့။ ကိုထြန္းထြန္းကေတာ့ ၈၁ အစေတြက ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္က နံရံေတြကို မွန္ျပီး ျပန္လြင့္လာတဲ့ ေက်ာက္စေတြ ေက်ာတခုလံုးကို မွန္တာပါ။

ဒါနဲ႕ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္က ကိုထြန္းထြန္းအတြက္ေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ စိုးေအာင္အတြက္ေတာ့ သူ႕ေပါင္ကို ျဖတ္ထြက္သြားတဲ့ အေပါက္တေပါက္ကို ေသြးထပ္မထြက္ေအာင္ ပိတ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဒါမဲ့ အေပါက္ေတြက အမ်ားၾကီး။ ျပီးေတာ့ တင္ပါးမွာလည္း မွန္ထားေသးတယ္။ မျဖစ္မေန သူ႕ကို က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တန္း သယ္ရေတာ့မွာ။ တင္ပါးမွာ လက္နက္ၾကီးစ ၀င္ထားတဲ့ေနရာက ေသြးေတြ ထြက္ေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ စစ္သံုး ပုခက္တခုကို ရရာ သစ္လံုးတခုနဲ႕ ပစ္ေနခတ္ေနတဲ့ ၾကားထဲက ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲမွာပဲ ပုခက္တခု ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ စိုးေအာင္ကို သူတို႕ အိုဗာဟက္ထဲက ဆြဲထုတ္ရေတာ့တာပါပဲ။ သူကလည္း ဒဏ္ရာရထားတဲ့သူဆိုေတာ့ ဘယ္ လႈပ္ႏိုင္မလဲ။ သူ႕ကို ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ ဆြဲထုတ္ရတာ။ ဆြဲထုတ္ေတာ့ နာေတာ့လည္း သူ႕ခမ်ာ ေအာ္တာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ညအေမွာင္ထဲမွာ ပစ္ေနခတ္ေနတဲ့ၾကားထဲက က်ေနာ္နဲ႕ ရဲေဘာ္သန္းစိန္ဟာ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္ကို ထမ္းျပီး ေနာက္တန္းက ေဆးရံုဆီ သယ္ခဲ့ရပါတယ္။ သယ္တယ္ဆိုတာကလည္း အလြယ္တကူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲကေန သယ္ရတာပါ။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းဆိုတာကလည္း အက်ယ္ၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ၂ ေပခြဲေလာက္ပဲ က်ယ္မွာပါ။ လူတကိုယ္စာ သြားလို႕ ရရံုေလာက္ပါပဲ။ မိုးေတြကရြာ။ လက္နက္ၾကီးေတြကက်နဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းသားေတြက ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ ျပန္က်ျပီး ဗြက္ထေနတာပါ။ အဲဗြက္က တေတာင္ေလာက္ရွိပါတယ္။ အဲတတေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ ဗြက္ထဲမွာ ေျခေတြ နစ္ေနရင္းက လူနာပုခက္ကို ႏွစ္ေယာက္တည္း သယ္ရတာပါ။ သယ္ရင္းနဲ႕ လက္နက္ၾကီးေတြ က်လာရင္လည္း ေလွ်ာက္ေျမာင္းနံရံကို ကိုယ္နဲ႕ကပ္ရင္း ဘုရားတျပီး ရပ္ရပါေသးတယ္။

အဲလိုနဲ႕ ေနာက္တန္း ေဆးရံုရွိတဲ့ဆီကို က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ဲင္နေရတာနဲ႕ ထြန္းထားရတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဒဏ္ရာ ရထားၾကတဲ့ စစ္သားေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ က်ေနာ္ ေတြ႕ေနရတယ္။ ေျမေအာက္ လိႈဏ္ဂူတခုထဲမွာ အဲလူေတြကို ယာယီပဲ ကုသေပးႏိုင္တာပါ။ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္ဆိုရင္ လက္နက္ၾကီးအစေတြက တင္ပါးထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ခြဲထုတ္ရမွာ။ ဒီေနာက္တန္းမွာ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေဆးရံုတခုခုကို ပို႕မွ ရမွာ မဟုတ္လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲေနာက္တန္းေဆးရံုမွာပဲ သူ႕ကိုထားျပီး က်ေနာ္နဲ႕ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္ ထိပ္တိုက္ကို ျပန္လာခဲ့ရ တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေဘးက ေအေကစက္လတ္ရွိတဲ့ အိုဗာဟက္ဟာ ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္လား ၈၄ မမ ေရာ့ကက္ေလာင္ခ်ာလား မသိ တိုက္ရိဳက္ ထိျပီး ပြင့္ထြက္သြားပါတယ္။ ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္လံုးက်တယ္။ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ ပြင့္ထြက္သြားတဲ့ အိုဗာဟက္ရဲ႕ အမိုးေပၚမွာ ဂ်ီ-ဖိုး တလက္ ကိုင္ထားတဲ့ ကရင္ ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႕ အတူ တညလံုး မနက္မိုးလင္းအထိ ေမွာက္လ်က္ၾကီး က်ေနာ္ ေနခဲ့ရတယ္။ ဒါမဲ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မပစ္ခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီညကေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုး ညပါပဲ။ လက္နက္ၾကီးေတြက ေနရာတကာ ေပါက္ကြဲလို႕။ လက္နက္ငယ္ေတြရဲ႕ မီးတန္းေတြကလည္း ပိုက္ကြန္ကြက္ ေတြလို ရႈပ္ရွက္ခပ္လို႕။

ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးထဲမွာ က်ေနာ္ မေနရေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို ဆူးတေခ်ာင္းေတာင္ အဲညက မခခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ က်ေနာ့္ကို လြမ္းေနမယ့္ အေမ့ေမတၱာေၾကာင့္လို႕ပဲ ထင္ပါတယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ျမစ္
























ေဟာဒီမွာ...
ေခါင္းကိုက္ေနတဲ့ျမစ္ပါ့
သီခ်င္းေဟာင္းေတြကိုပဲ အသစ္လုပ္ဆိုေနရ...

ျမစ္ရဲ႕ရင္ကေတာ့ ပတ္ၾကားေတြ အက္အက္
အလင္းေရာင္ေတြပဲ ပဲ့ပဲ့ထြက္ေနေပါ့....

ေျပာင္းျပန္စီးတဲ့ ေသြးေတြ
ေနာက္က်သြားတဲ့ ဖေနာင့္ေတြ
ေလထီးလြယ္ထားတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ
ေၾကြအံကစားရာေနရာမွာ
ျမစ္ဟာ မစီးဆင္းေလဘူး...

စိတ္.... ပ်က္တယ္
သိပ္.... ခက္တယ္
အိပ္.... မက္တယ္
ႏွိပ္.... စက္တယ္
ကိုယ့္ဘ၀ဇာတ္ဆရာရယ္....ဆိုျပီး
ဗဒင္ လို
ျမစ္ဟာ..မငိုဘူး...

အက္စစ္ကို
ဖက္ဆစ္လို႕
မင္းတို႕ ဖတ္ေနရတာဟာ
ခက္ဆစ္ကို နားမလည္လို႕လား....
ျမစ္က ေမးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕
မင္းမသိလိုက္တဲ့ေန႕မွာ
အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ကားတစင္းလို
အဲဒီျမစ္ စီးဆင္းသြား...

အဲဒီေန႕ဟာလည္း မင့္ေန႕ပဲေမာင္
ျမစ္ရဲ႕ အေရာင္ကို ေမာင္ရင္ မသိသမွ်
လိုက္လို႕လည္း မမွီရေလဘူး။

ATN

(အျပင္းစားတပုဒ္ေလာက္ေရးပါဦးလို႕ ဆိုတဲ့ ညီငယ္ ေဆာင္းယြန္းလအတြက္ အမွတ္တရ)

Oct 17, 2008

သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၉)

ေနာက္ေန႕မနက္ေတာ့ ဆယ္နာရီေက်ာ္မွပဲ က်ေနာ္တို႕ ႏိုးပါတယ္။ ႏိုးတာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တန္းမွာ ထမင္းထုပ္ သြားသယ္ရင္းနဲ႕ ေရသြားခ်ိဳးၾကပါတယ္။ ယူနီေဖာင္းကေတာ့ ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္း အပိုတစံုစီပဲ ပါၾကတာဆိုေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ယူနီေဖာင္းကို ေလွ်ာ္ရမွာပါ။ မေလွ်ာ္လို႕လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စစ္ေဘာင္းဘီက ရႊံ႕ေတြနဲ႕ လူးျပီး ႏွစ္ရက္ ေက်ာ္လာေတာ့ မာေတာင္ ေဂါက္ဂက္ၾကီး ေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ။ က်ေနာ္တို႕ ေျပာေနတဲ့ ေလွ်ာ္တယ္ဆိုတာကလည္း တကယ္တမ္းေတာ့ ယူနီေဖာင္းကို ေရစြတ္ ျပီးေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ ေဘးက ေက်ာက္တုန္းေတြေပၚမွာ ကိုင္ရိုက္ၾကတာပါ း) ဆပ္ျပာေတြ ဘာေတြ ဘယ္ပါလိမ့္မလဲ။ လူတိုက္ဖို႕ေတာင္ ဆပ္ျပာ မနည္း ရွာေနရတာ။ ယူနီေဖာင္းအတြက္ကေတာ့ ေ၀းစြ ပါပဲ။ ေရခ်ိဳး အ၀တ္ေလွ်ာ္ျပီးသြားေတာ့ ထမင္းထုပ္ေတြ သယ္ဖို႕ ေနာက္တန္းက စားဖိုဆီ သြားရပါတယ္။ (အမွန္ကေရသြားခ်ိဳးခ်ိန္မွာေတာင္ ကိုယ့္ေသနတ္ကိုလည္း လြယ္ရပါေသးတယ္။ ရည္းစား ဓါတ္ပံုသာ ကိုယ္နဲ႕မကြာ ျဖစ္လို႕ ရခ်င္ရမယ္၊ ကိုယ့္ေသနတ္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ ကြာလို႕ မရဘူး)

အဲဒီေန႕ကေတာ့ ဖလူးခံတပ္ထဲကို က်ေနာ္တို႕ ေရာက္တာ ေလးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕ပါ။ ေလးရက္ေျမာက္ဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေတြ နည္းနည္း ပါးပါး သိေနျပီဆိုပါေတာ့ေလ။ ထမင္းထုပ္သယ္ျပီး ျပန္တဲ့အခါ ေနာက္တန္းကေန ထိပ္တိုက္ ေရာက္တဲ့အထိ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြထဲက ေလွ်ာက္ရင္ အၾကာၾကီး ေလွ်ာက္ရတယ္။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြကေန မသြားပဲ ဖလူး အတြင္းထဲက သြားရင္ လမ္းတိုပါတယ္။ ဒါမယ့္ လက္နက္ၾကီးေတြ က်ရင္ ခိုဖို႕ ကတုပ္က်င္းေတြ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြ မရွိပါဘူး။ အေဆာက္အဦးေတြနဲ႕ ၾကခတ္၀ါးရံုေတြပဲ ရွိပါတယ္။ တခါတခါလည္း အဲအတြင္းလမ္းကေန ကရင္ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္လာၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ေတြ႕ေနရေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလမ္းဟာ ေနာက္တန္းကေန ထိပ္တိုက္ကို အတိုဆံုးလမ္းဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ သိေနၾကပါတယ္။ တခါမွသာ မသြားဖူးၾကတာပါ။ အဲေန႕ကေတာ့ ဘယ္သူက စသလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး - ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြက မသြားဘူးကြာ အတြင္းလမ္းကသြားမယ္- လို႕ တေယာက္ေယာက္က စေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္-ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဒါမဲ့ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ဘယ္သူကမွလည္း မျငင္း၊ ဘယ္သူကမွလည္း မေထာက္ခံပဲ က်ေနာ္တို႕ ၆ ေယာက္လံုးထိပ္တိုက္ကို ဖလူးရဲ႕ အတြင္းလမ္းထဲကေန တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တန္းစားဖိုက ထမင္းထုပ္ေတြကို လက္နက္ၾကီး ပစ္က်င္းေတြနားကေန ျဖတ္ျပီး သယ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူသြားလမ္းတခုအတိုင္းက်ေနာ္တို႕ ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ အဲမွာ အေဆာက္အဦးေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဘယ္ေရာ ညာေရာမွာ အိမ္ေတြ အေဆာက္အဦးေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ သြပ္မိုးထားပါတယ္။ ဒါမဲ့ အေကာင္းပကတိရွိတဲ့ အေဆာက္အဦးဆိုလို႕ တခုမွ မရွိပါဘူး။ အားလံုးက အမိုးေတြမွာ နံရံေတြမွာ လက္နက္ၾကီးေတြ ထိမွန္ေပါက္ကြဲ ေဖာက္ထြင္းထားလို႕ ေပါက္ျပဲ လန္ျပန္ေနတဲ့ အိမ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေက်ာက္ေပါက္မာေတြနဲ႕ လူတေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာလိုပါပဲ။ အိမ္တိုင္း အေဆာက္အဦးတိုင္းဟာ အေတာ့ကို အက်ည္းတန္ေနတာပါ။

အဲလိုနဲ႕ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေၾကြအိုးအိမ္သာေတြ (က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ ေလးလံုးေလာက္ ရွိမယ္) ရွိတဲ့ အေဆာက္အဦးတခုကို သြားေတြ႕ ပါတယ္။ ေရွ႕မွာလည္း အုတ္ေရကန္ေလးတခု ရွိေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ ေဘးက ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္ကို - ေဟ့.. ငါ ၾကံဳတုန္း အိမ္သာ တက္လိုက္ဦးမယ္။ တေယာက္ေတာ့ ေနခဲ့ကြာ - လို႕ ေျပာေတာ့ - ဟာ..ဗ်ာ... ခင္ဗ်ားကလည္း အေရးထဲ ... ဒီမွာ ေရခ်ိဳး အ၀တ္ေလွ်ာ္ျပီးလို႕ ဗိုက္ဆာရတဲ့ၾကားထဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ မေစာင့္ဘူး - လို႕ ေျပာေတာ့ - ဟ ... နင္ဗိုက္ဆာေနတာနဲ႕ ငါလည္း အိမ္သာ တက္ခ်င္ေနတာနဲ႕ အေတာ္ပဲေပါ့ ဟ... ဟား..ဟား... - က်ေနာ္က သူ႕ကို ေနာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္သန္းစိန္က မ်က္ႏွာၾကီး မဲ့ျပီး - ခင္ဗ်ားဗ်ာ....- ဆိုျပီး ဆက္ထြက္သြားပါတယ္။ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ကေတာ့ - အကိုၾကီး က်ေနာ္လည္း ၀ိတ္ေလွ်ာ့ခ်င္ေနတာ။ အခု အထူးတန္းရတာေပါ့။ က်ေနာ္ အေဖာ္ရွိတယ္ - လို႕ ေျပာျပီး အနားက ေၾကြအိမ္သာရွိတဲ့ အခန္းတခုထဲ ၀င္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း အနားက အဲလို အခန္းတခုထဲ၀င္ျပီး ေလွ်ာ့ေပါ့ျခင္းအမႈကို ျပဳရတာေပါ့ေလ။

တခုေျပာျပခ်င္တာက က်ေနာ္တို႕ေတြအတြက္ ဒီဖလူးခံတပ္ထဲမွာ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတာက အေပါ့အေလးသြားရတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ တခါတခါ စားထား ေသာက္ထားတာေတြက တကယ့္ အခ်ိန္ေကာင္း (လက္နက္ၾကီးေတြ ဆက္တိုက္က်လို႕ အသက္ေတာင္ ျပင္းျပင္း မရွဴရဲတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳး) က်မွ ဒုကၡ ထေပးတတ္ေတာ့ အေတာ့္ကို စိတ္ညစ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ကိစၥလည္း ျဖစ္ေနတာကိုး။ အေပါ့သြားတာကေတာ့ သိပ္ ကိစၥ မရွိလွေပမယ့္ ၊ အေလးကေတာ့ အေတာ့ကို ေလးလံတဲ့ ျပသနာပါပဲ။ တူရြင္းတလက္ကို ကိုင္ျပီး လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ တေနရာရာကို သြားရပါတယ္။ ေတာထဲကို သြားရတာေပါ့ေလ။ သြားေနတုန္းမ်ား - ထံု-ထံု-ထံု ဆိုတဲ့ အသံ (ေမာ္တာဆံေတြ ေျပာင္း၀က ခုန္ထြက္လာတဲ့ အသံ)မ်ား ၾကားရရင္ ဖင္တြန္႕တယ္ဆိုတဲ့ စကားက အမွန္ပါပဲဗ်ာ။ ကိုယ့္ကိစၥကို အျမန္ျပီး၊ ျပီးတဲ့ကိစၥကိုလည္း ကိုင္လာတဲ့ တူရြင္းနဲ႕ အျမန္ဖံုး။ အဲဒါေတြကို ဂ်ိမ္း-ဒုန္း-ဆိုတဲ့ အသံေတြ မၾကားခင္ ျပီးျပတ္ေအာင္ လုပ္ရတာဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ အဲေတာ့ အဲလိုမ်ိဳး အေျခအေနမွာ - ခုလို ေၾကြဇလံုေလးကို တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ေတြ႕ရေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို လူ တေယာက္မွ မရွိတဲ့ လမ္းၾကားထဲ ေတြ႕ရသလိုေပါ့ေလ။

အဲေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ေဆးမွဴး၀င္းတင့္ဟန္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကိစၥ ၀ိစၥေတြျပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင့္အတြက္ ထမင္းထုပ္ကို ဆြဲ၊ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္လည္း သူနဲ႕ ဆရာစိုးျမင့္အတြက္ ထမင္းထုပ္ကိုဆြဲျပီး ဆက္ထြက္ လာၾကပါတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းတခု ေတြ႕ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ ေသနတ္ဒဏ္ရာ လက္နက္ၾကီး ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ မြစာက်ဲေနတာပါပဲ။ အဲဘုရားေက်ာင္းကိုလည္း ေက်ာ္လာျပီးေရာ ေနာက္ထပ္ ဘာ အေဆာက္အဦး တခုကိုမွ ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္က်ေနာ္တို႕ ေတြ႕ရတာကေတာ့ သဲျဖဴျဖဴနဲ႕ ေျမလမ္းကေလးတခုရယ္ ေဘးဘယ္ညာက ၾကခတ္၀ါးရံုေတြပါပဲ။

ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ကလည္း လူပံုကသာ ခ်ာလီခ်က္ပလင္၊ စကားေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ဂႏၱ၀င္ေတြခ်ညး္ပဲဗ်။ သူက တကယ္ေတာ့ အႏုပညာသမား၊ ကဗ်ာေတြလည္း ေရးတယ္၊ စာေတြလည္း ေရးတယ္၊ ဗမာျပည္မွာ ရွိရွိသမွ် ဂီတ တူရိယာ ပစၥည္း အားလံုးေလာက္ နီးနီးကိုလည္း တီးတတ္တယ္။ ေၾကး၊ ၾကိဳး၊ သားေရ၊ ေလ၊ လက္ခုပ္- အားလံုးေပါ့။ က်ေနာ္ တကယ္ေျပာေနတာပါ။ သူက Conductor လည္း လုပ္ခဲ့တယ္ - လမ္းစဥ္လူငယ္ ဘင္ခရာတီး၀ိုင္းမွာ - း) တကယ္ေျပာတာပါ။

အဲ အႏုပညာသမားၾကီးက က်ေနာ့္ကို ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ - အကိုရာ အခုလို သဲျဖဴျဖဴႏုႏုနဲ႕ ေျမလမ္းေလးတခုမွာ ေဘးက ၾကခတ္၀ါးရံုေလးေတြကလည္း ရွိေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ ေကာင္မေလးနဲ႕သာ က်ေနာ္ အတူတူ ေလွ်ာက္ေနရရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ထင္သလဲ - လို႕ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း - အင္း.... ငါထင္တာကေတာ့ ေကာင္မေလးက မင္းကို ပါးရိုက္မွာပဲ... အဟီး.... - လို႕ ေနာက္ေျပာမိတုန္း

အဲလို ေျပာေနတုန္းမွာပဲ -ထံု-ထံု-ဆိုျပီး အသံ ႏွစ္ ခ်က္ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ - ဟ..ဟ... ေမာ္တာသံထင္တယ္ - က်ေနာ္က ၀င္းတင့္ဟန္ကို ေျပာေနတုန္းမွာပဲ ေနာက္ထပ္ -ထံု-ထံု-ထံု-ဆိုတဲ့ အသံ သံုးသံကိုလည္း ထပ္ၾကားလိုက္ရပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ သင္တန္းမွာ ေလ့လာဆည္းပူးထားတာေတြေရာ လက္ေတြ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြေရာ အားလံုးေပါင္းျပီး ေထာင့္တစ္ ေထာင့္ႏွစ္ စသည္ျဖင့္ စကၠန္႕ေတြကို ေရတြက္ရင္း ေမာ္တာဆံ က်ကြဲမယ့္ အခ်ိန္ကို ေရေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေတာ္ေတာ္ လွမ္းလွမ္းမွာ ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဆိုျပီး ေမာ္တာ က်ည္ ႏွစ္လံုး က်ကြဲသြားတာကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ - ေဟ့ေကာင္ေရ႕ ေနာက္ သံုးလံုး က်န္ေသးတယ္ ဟ ... ေျပးမွ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ - က်ေနာ္က သူ႕ကို ေျပာရင္း စေျပးေတာ့တာပါပဲ။ သူလည္း ေနာက္ကလိုက္ေျပးရင္း က်ေနာ့္ကို ေက်ာ္ တက္သြားေလရဲ႕။ (ေတာ္ေတာ္ အေျပးျမန္တဲ့ေကာင္ဗ် း)

အဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ ေရွ႕ အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ - ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဆိုျပီး က်ကြဲတဲ့အသံေတြ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ေနာက္ထပ္ -ထံု-ထံု-ထံု-ထံု-ဆိုတဲ့ အသံ ေလးသံကို ထပ္ၾကားရတာပါပဲ။ က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ တခါတရံမွာ ရန္သူက အိုပီ (Observation Post) ကေပးတဲ့ ညႊန္းရပ္ (Six Digit Grid Direction) ေတြနဲ႕ ေျမပံုအတိုင္း ပံုေသပစ္ကြက္ (Fixed Target) ကို စမ္းသပ္ ပစ္ခတ္ေနတာလို႕ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးက ေန႕ခင္း ျမင္ရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လုပ္ရတာကိုး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ိန္းေသေနတာကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ေဆးမွဴး၀င္းတင့္ဟန္ကေတာ့ ပစ္ကြင္း (Target Range) ထဲ ေရာက္ေနတာပါပဲ။ ပထမ ႏွစ္လံုးက ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ က်ကြဲတယ္။ ဒုတိယ သံုးလံုးက က်ေနာ္တို႕ အေရွ႕ဖက္ကို က်ကြဲတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေလးလံုးက ဘယ္ကို က်မွာလဲ။ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ကို ေျပးေနတုန္းမွာပဲ - ရွပ္-ရွပ္-ရွပ္-ရွပ္- ဆိုတဲ့ အသံကို ထပ္ျပီး ၾကားလိုက္ ရပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေမာ္တာဆံက က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေပၚက ေက်ာ္သြားလို႕ပါ။ ေမာ္တာဆံေနာက္က အျမီးပိုင္းကို ေလတိုး သြားတဲ့အသံပါ။ အဲေနာက္ေတာ့ -ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဆိုတဲ့ အသံနွစ္သံအျပင္ - ရႊပ္......ဆိုတဲ့ အသံအရွည္ၾကီး တခုကိုလည္း ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အသိထဲမွာေတာ့ အနားမွာ ေမာ္တာဆံက်ကြဲျပီဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္ အဲဒါနဲ႕ တဆက္တည္း က်ေနာ္လည္း ေတြ႕ရာေနရာမွာ ဒိုင္ဗင္ထိုး ၀ပ္ခ်လိုက္တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ အေရွ႕မွာက ၀င္းတင့္ဟန္ဆိုေတာ့ သူ႕ကို က်ေနာ္က ျမင္ေနရတာကိုး။ သူလည္း ၀ပ္ခ်လိုက္တာပါပဲ။ သူ႕ေရွ႕တေနရာမွာ ဖုန္ေတြ ေထာင္းေထာင္းထသြားတယ္။

က်ေနာ္လည္း ျပားေနရာကေန ေရွ႕ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၀င္းတင့္ဟန္လည္း ျပားေနတုန္းပဲ။ ဒါမဲ့ ေနာက္ထပ္လည္း ဘာသံမွ ထပ္မၾကားရဘူး။ က်ေနာ္ ကုန္းထလိုက္တယ္။ ၀င္းတင့္ဟန္လည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ကုန္းထလာတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕က လမ္းကို ၾကည့္မိေတာ့ ေမာ္တာဆံ ေျမၾကီးထဲ၀င္သြားတဲ့ အရာကို ေတြ႕ေနရတယ္။ အဲ ေမာ္တာဆံက မကြဲဘူးေလ။ မကြဲလို႕ ေျမၾကီးထဲ ထိုး၀င္သြားတာ။ မကြဲလို႕လည္း ရႊပ္...ဆိုတဲ့ အသံၾကီးကို က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ၾကားခဲ့ရတာေပါ့။ ကြဲခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဂန္႕ျပီေပါ့။ ၾကည့္ရတာ ၈၁ မမ (၃ လက္မ ေမာ္တာ) ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကိုတေယာက္ နားလည္တဲ့အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ျပီး ထိပ္တိုက္ေရာက္ေအာင္ အသားကုန္ ေျပးခဲ့ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ား။

အဲေနာက္မွာေတာ့ ထမင္းထုပ္သြားယူတိုင္း ေလွ်ာက္ေျမာင္းမ်ားကပဲ က်ေနာ္တို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့ပါေၾကာင္း။ (ဘာလို႕ဆို အေမ့ကို က်ေနာ္ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ေလ)

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

Oct 15, 2008

သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၈)

ကဲ.... ဆက္ေရးလိုက္ပါျပီဗ်ား ဒိုင္ယာရီ (၈) မေရးမခ်င္း နားလာပူေနေတာ့ အားနာလို႕ (လူကေတာ့ ေခါင္းကိုက္ေနတုန္းပဲ)

ဒါမဲ့ မေရးခင္ေလး နည္းနည္းေတာ့ ပလႅင္ခံပါရေစဦး။ က်ေနာ္ ခုေရးေနတဲ့ ဖလူးဆိုတဲ့ ခံတပ္ၾကီးက ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာ မသိၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျမပံုေလးလည္း ထည့္ေပးရင္ ပို ေကာင္းသြားမလား စဥ္းစားမိတာနဲ႕ ေျမပံုေလး (၂)ပံုလည္း Windows က Paint ေလးနဲ႕ ဆြဲေပးလိုက္ပါတယ္။ အနားမွာကလည္း လက္တကမ္းမွာ ဘာေျမပံုမွ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း Google ပဲ အားကိုးရေတာ့တာပါပဲ။

ေအာက္က ပံု (၂) ပံုအနက္ ပထမပံုထဲက အနီ၀ိုင္းၾကီးက ျမ၀တီျမိဳ႕ပါ။ အဲမွာ န၀တ စစ္တပ္ ရွိပါတယ္။ အဲကေနပဲ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာ (စိန္ေျပာင္း) ၁၀၅ မမ အေျမာက္ေတြနဲ႕ ဖလူးခံတပ္ထဲကို လွမ္းပစ္တတ္ပါတယ္။ အနီ၀ိုင္းေလးကေတာ့ ဖလူးခံတပ္ပါ။















ဒုတိယပံုကေတာ့ ဖလူးခံတပ္ရဲ႕ အနီးကပ္ပံုပါ။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ - သံုးဖက္သံုးတန္က ေသာင္ရင္းျမစ္ပါ။ အိုမီဂါပံုရဲ႕ ပြင့္ေနတဲ့ဖက္က က်ေနာ္တို႕ တပ္ေတြနဲ႕ န၀တတပ္ေတြ တိုက္ရိုက္ ထိေတြ႕ရာ ထိပ္တိုက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယပံုမွာ ပါတဲ့ အနီေရာင္မ်ဥ္းတန္းက ဖလူး ခံတပ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ရွိစဥ္က တာ၀န္ယူ တပ္စြဲခဲ့ရတဲ့ ေနရာပါ။ ထိပ္တိုက္နဲ႕ ကပ္လ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
















ေနာက္တခါ ေျပာျပစရာ ရွိတာက ဖလူးခံတပ္မွာ က်ေနာ္တို႕ တိုက္ေနၾကရတာက လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းေတြ မွာလို တိုက္ခိုက္ေနၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္သူန၀တတပ္က ဒီဖလူးခံတပ္ကို လက္ရသိမ္းမိမွ ဒီခံတပ္ၾကီးက ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမေတြကို စိုးမိုးႏိုင္မယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တန္ဖိုး အမ်ားၾကီး ေပးျပီး လက္ရသိမ္းႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ။

ေျမအရွင္၊ ထိုးစစ္အရွင္၊ ခံစစ္အရွင္ ျဖစ္တဲ့ လႈပ္ရွား စစ္ေၾကာင္းေတြမွာကေတာ့ စိုးမိုးကုန္း (သို႕မဟုတ္) မဟာဗ်ဴဟာအရ အခ်က္အျခာ က်တဲ့ ေနရာ (Strategic Position) ေတြကို မရရေအာင္ ေနရာယူၾကရပါတယ္။ မရရင္လည္း ရေအာင္ တိုက္ယူၾကရပါတယ္။ အဲလို စိုးမိုးကုန္းေတြ ရတဲ့တပ္က အေပၚစီး (Superiority) ရျပီး ျပီဆိုရင္ တိုက္ပြဲရဲ႕ အရႈံးအႏိုင္ကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာ (Decisive Position) ကို ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လႈပ္ရွား စစ္ေၾကာင္းေတြမွာ ျဖစ္ပြားတဲ့ တိုက္ပြဲေတြဟာ အခိ်န္ကာလအရ သိပ္မၾကာသလို တပ္ကို ဦးစီး ကြပ္ကဲတဲ့ တပ္မွဴးေတြရဲ႕ စစ္ရည္ ျပည့္၀မႈ အေပၚမွာလည္း ေအာင္ပြဲက အမ်ားၾကီး မွီခိုေနတာကို ေတြ႕ၾကရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေျမအေသ၊ ခံစစ္ေသမွာကေတာ့ အဲလို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕က ခံတပ္ထဲကေနေနျပီး ခံတပ္ကို ထိုးစစ္ဆင္လာမယ့္ ရန္သူကို ထိုင္ေစာင့္ေနရတာပါ။ ေျပာရရင္ (Defensive Position) ပါ။ ရန္သူကို ကိုယ္က မတိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ ရန္သူက လာတိုက္ (Offensive) ေနတာကို ျပန္ျပီး ခုခံတြန္းလွန္ေနရတာပါ။ ရန္သူက စိတ္ၾကိဳက္တိုက္ရတဲ့ အေနအထား (Offensive Position) မွာ ရွိေနတာပါ။ တကယ့္တကယ္ ေျပာၾကေၾကးဆို ခံစစ္ေသ-သမားအတြက္က ပင္ပမ္းလွပါတယ္။ ရန္သူကဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာက စျပီး ထိုးမလဲဆိုတာ မသိႏိုင္ဘူး။ ၂၄ နာရီလံုး (Round the Clock) ႏိုးၾကားထၾကြေနရတယ္။ အင္အား ျပဳန္းတီးပါတယ္။ ရန္သူကေတာ့ တေရးအိပ္ျပီး တေရးႏိုးမွ ထတိုက္လည္း ျဖစ္တယ္။ ဆိုေတာ့ အျမဲတမ္း ရန္သူက အသာစီးရေနတဲ့ (Superiority) အေနအထား ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခုက ဖလူးခံတပ္ကို က်ေနာ္တို႕ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ န၀တတပ္ေတြက ေန႕စဥ္လိုပဲ ထိုးစစ္တခုကို ပံုမွန္ သေဘာမ်ိဳး ထိုးေလ့ရွိပါတယ္။ ေနရာေတြသာ ကြဲသြားတာပါ။ ညေရာက္တာနဲ႕ လက္နက္ၾကီးမ်ိဳးစံုနဲ႕ စခန္းထဲကို ပစ္ခတ္ပါတယ္။ မဟာ ဗ်ဴဟာေျမာက္ ပစ္ခတ္ျခင္း ဆိုတာ တခ်ိဳ႕လည္း ၾကားဖူးမွာပါ။ လက္နက္ၾကီး က်ည္ေတြက အတန္းလိုက္ကို က်လာ ေပါက္ကြဲတာပါ။ ျပီးရင္ သူတို႕ တပ္ေတြ ကပ္ခ်င္တဲ့ ဖက္ကိုဆိုရင္ ပိုပစ္တယ္။ ပထမအခ်က္က သူတို႕ တပ္ေတြကို ပစ္ကူေပးတာပါ။ ေနာက္တခုကေတာ့ ပစ္ရွင္းတာပါပဲ။ ရွိသမွ် မိုင္းေတြေရာ အိုဗာဟက္ေတြေရာေပါ့ေလ။ လက္နက္ၾကီးေတြ အက်မ်ားတဲ့ ေနရာေတြဟာ သူတို႕ တက္ထိုးမယ့္ ေနရာေတြဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့တာပါပဲ။

သည္ေတာ့ ဖလူးခံတပ္ထဲမွာက စစ္ယဥ္ေက်းမႈတခုလည္း ျဖစ္လာေနပါတယ္။ မနက္မိုးလင္း(မနက္ ၅ နာရီ) ကတည္းက ညေန (၅နာရီ) အထိက အပစ္အခတ္ရပ္စဲေသာ (Cease Fire Period) အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္ သေဘာတူထားတာ မဟုတ္။ ဘယ္ဖက္ကမွ မပစ္ၾကတာပါ။ (ဒါမယ့္ တခါတခါလည္း ပစ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ပစ္တတ္ၾကပါေသးတယ္)။ အဲေနာက္ပိုင္းနာရီေတြကေတာ့ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ပစ္ခတ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားပါေပ။

ဆိုေတာ့ အဲ အပစ္ရပ္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ ထမင္းစားတယ္၊ ထမင္းခ်က္တယ္၊ ေရခ်ိဳးတယ္၊ ကိုယ့္ အိုဗာဟက္ေတြကို သဲအိတ္ေတြနဲ႕ အားျဖည့္တယ္၊ ေသနတ္ေျပာင္းေတြ တိုက္တယ္။ ဒါမဲ့ က်ေနာ္တို႕ အဲဒါေတြ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ရန္သူ န၀တတ တပ္ေတြကေရာ အိပ္ေနမယ္ ထင္ပါသလား။ ေ၀းစြ။ သူတို႕ေတြလည္း သူတို႕ အားေတြကို ျဖည့္ေနတာပါပဲ။ ကတုပ္က်င္းေတြ နက္နက္ ထပ္တူးတယ္။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြ ပိုရွည္ရွည္ ထပ္တူးတယ္၊ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြကို ထပ္တူးတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အနားကပ္တယ္။ သူတို႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြ တူးေနတာကို သာမန္ မ်က္ေစ့နဲ႕ေတာင္ ျမင္ႏိုင္တဲ့အထိ အနားကပ္ျပီး ရွိေနပါတယ္ဗ်ာ။

အဲလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ၆ ေယာက္ ေနာက္တန္းကေန အရံက်ည္ေတြ သယ္ျပီး ကိုယ့္ေနရာေတြဆီ ျပန္ေရာက္ လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီ ခြဲ ေက်ာ္ ေနျပီ။ ဗိုက္ေတြ ကလည္း ဆာေနျပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္တန္း ကေန ပို႕ေပးလာတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြကိို မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ မွာ စျပီး ရပါတယ္။ ဖားအံခရိုင္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ထုပ္ေပးတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြပဲလို႕ သိရပါတယ္။ ထမင္းထုပ္ေတြ အမ်ားစုကေတာ့ ထမင္းနဲ႕ ငါးပိခ်က္ေတြပဲ ထည့္ထားတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ စာေတြလည္း ပါပါေသးတယ္။ ဒါမဲ့ အားလံုးလိုလိုက ကရင္လိုပဲ ေရးထားတဲ့ စာေတြပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ ထမင္းထုပ္ေတြ ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ကို အားျဖည့္ေပးတာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ထမင္းစားျပီးတဲ့ေနာက္ တေန႕လည္လံုး ကိုယ့္အိုဗာဟက္ေပၚကို သဲအိတ္ေတြ ထပ္ျဖည့္၊ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြကို ေနာက္ထပ္ နက္သည္ထက္ နက္ေအာင္တူးတာနဲ႕ပဲ အခ်ိန္က ကုန္သြားပါတယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ အားလံုးပဲ ကိုယ့္ အိုဗာဟက္ေလးေတြထဲ ကိုယ္၀င္ၾကေပါ့။

က်ေနာ္လည္း ညေနမတိုင္ခင္ေလးမွာ ခဏေတာ့ အိပ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျပန္ႏိုး လာတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္မွာ ပထမဆံုး လက္နက္ၾကီးသံ စျပီး ၾကားရေတာ့တာပါပဲ။ လက္နက္ၾကီး အမ်ားစုကေတာ့ ေမာ္တာေခၚတဲ့ စိန္ေျပာင္းေတြ ၾကီးပါပဲ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ - အဲလက္နက္ၾကီး ေတြ ကပဲ ေတာင္ေတြကို ေက်ာ္ျပီး ပစ္ႏိုင္တာကိုး။ အဲေတာ့ ဖလူးခံတပ္ထဲကို အတား အဆီးေတြ ေက်ာ္ျပီး ပစ္လို႕ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေမာ္တာ (စိန္ေျပာင္း)ေတြၾကီးပါပဲ။ အဲေတာ့ ညေနဆိုရင္ ထံု-ထံု-ထံု-ထံု-ဆိုတဲ့ အသံေတြကို အရင္ဆံုး စၾကားရေတာ့တာပါပဲ။ အဲအသံေတြက ေမာ္တာဆံေတြ ေမာ္တာ ေျပာင္း၀ကေန ခုန္ထြက္သြားတဲ့ အသံေတြပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဆိုတဲ့ အသံေတြကို ၾကားရပါေတာ့တယ္။ ေမာ္တာက်ည္ေတြ က်ကြဲတဲ့ အသံေတြေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ေမာ္တာဆံေတြက ကိုယ့္ အနားကို မက်ရင္ေပါ့ေလ း)

အဲလိုနဲ႕ တခ်ိန္လံုး ထံု-ထံု-ထံု .... ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း.... ဆိုတဲ့ အသံေတြကခ်ည္းပဲ ဖလူးတခြင္လံုး စိုးမိုးေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ညဥ့္ကစနက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ေနရာမွာ ရွိတဲ့ ထိပ္တိုက္က ပိြဳင့္ဖိုက္ စက္ေသနတ္ၾကီး ရွိရာ အိုဗာဟက္ၾကီးကို တာ၀န္ ယူထားရတဲ့ ေကအဲန္အဲလ္ေအက ဗိုလ္ၾကီးစိုးမိုးကေတာ့ သူ႕ဆီက ပိြဳင့္ဖိုက္ စက္ေသနတ္ၾကီးကို တာ၀န္ယူပစ္ေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆရာေဇာ္ခက္ကို က်ေနာ္တို႕ဆီကို လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

အဲငတိကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ကာစက က်ေနာ္တို႕ကို သိပ္ အစာေၾကပံုမရပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ညီအကိုလိုကို ရင္းႏွီးသြားပါတယ္။

ေဟး----က်ိဳးဖိုးေတြ ---- (က်ိဳးဖိုး-ဆိုတာက ကရင္လို ေက်ာင္းသားလို႕ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္) မင့္တို႕ ဥကၠဌ ဘယ္ေရာက္သြားလဲကြ--သူက က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ အ၀မွာ လာေအာ္ေနတာပါ။

ဟိုး.... ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးမွာဗ်။ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္မလို႕လဲ။ ထမင္းေခၚေၾကြး မလို႕လား--- က်ေနာ္က ျပန္ေအာ္ျပီး ေနာက္လိုက္ပါေသးတယ္။

မဟုတ္ဘူးဟ.... ဗိုလ္ၾကီးက နင္တို႕ ဥကၠဌကို တရား ေဟာခိုင္းမလို႕...ဟ...... သူျပန္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္။ ဘာလို႕ဆို က်ေနာ္တို႕ စခန္း ဥကၠဌက ေက်ာင္းဆရာလည္း လုပ္ဖူးတယ္။ ခရစ္ယာန္ တရားေဟာဆရာလည္း ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။

ေနဦး... က်ဳပ္သြားေခၚေပးမယ္... သူ႕ကို ျပန္ေျပာရင္း က်ေနာ္လည္း အိုဗာဟက္ထဲက တြားထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုထြန္းထြန္းတို႕ အိုဗာဟက္ဆီကို ေလွ်ာက္ေျမာင္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ျပီး ေရာက္သြားပါတယ္။ သူတို႕ အိုဗာဟက္ထဲေရာက္ေတာ့ -- အံမယ္ ... ဆရာသမားေတြက ဘယ္ကရတယ္ မသိ။ ထိုင္းက မဲေခါင္ အရက္ တလံုးနဲ႕ ျငိမ့္ေနၾကေပါ့.... ဥကၠဌကေတာ့ -- ေဟ့ေကာင္... လာ.... ဒီမွာ တခြက္ခ်....ဆိုေတာ့ ဘယ္ရမလဲ... တခြက္မကဘူး ၂ခြက္ ၃ ခြက္ေလာက္ ခ်ေပးလိုက္တာေပါ့။ ျပီးမွ - ဥကၠဌ... ဗိုလ္ၾကီး စိုးမိုးက ေခၚေနတယ္။ တရား ေဟာခိုင္းမလို႕တဲ့--- က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ --- အာ... ဒီေလာက္ ပစ္ေနခတ္ေနတဲ့ ၾကားထဲ ဘယ့္ႏွယ္ ငါ့ တရားလာေဟာခိုင္းေနတာလဲ ဟ--လို႕ ဥကၠဌက ေျပာေတာ့ -- ဘယ္သိမလဲဗ်။ သူ မေသခင္ တရားေပါက္ခ်င္လို႕ ျဖစ္မွာေပါ့... က်ေနာ္ကေတာင္ ေနာက္လိုက္ပါေသးတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ဥကၠဌ ကိုစေအာင္လြင္လည္း က်ေနာ္နဲ႕ ထိပ္တိုက္ကို ပါလာပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးစိုးမိုးက သူ႕လက္ထဲကို ဘက္ထရီသံုး ေလာက္စပီကာတလက္ ထည့္ေပးပါတယ္။ -- ကဲ... အဲ...စစ္ေခြးေတြကို တရားေလး နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေဟာလိုက္ပါဦး.... ဆိုမွ --- အလိုဗ်ာ ... န၀တ စစ္တပ္ကို တရားေဟာခိုင္းေနတာပါလား..... ဆိုျပီး သိေတာ့တယ္။ ဒီဆရာေတြ လုပ္လိုက္မွျဖင့္ ပစ္ေန ခတ္ေနတဲ့ ၾကားထဲ ေလာက္စပီကာနဲ႕ တရားေဟာခိုင္းေနေသး။ ၾကည့္ရတာ သူတို႕လည္း မၾကာခဏ တရား ေဟာေနၾကပံုရပါတယ္။ ဘက္ထရီသံုး ေလာက္စပီကာေတာင္ ေဆာင္ထားတယ္ဆိုေတာ့...

က်ေနာ္တို႕ စခန္း ဥကၠဌကလည္း ကရင္ဆိုေတာ့ သူတို႕ခ်င္း ပါကေညာ(ကရင္)လို -- ပုက်ဳပုက်ဳ-- ေျပာၾကျပီး ေတာ့ ဗိုလ္စိုးမိုး အိုဗာဟက္ေဘးနားက ေလွ်ာက္ေျမာင္းအစပ္မွာရွိတဲ့ ပစ္က်င္း (Fox Hole) တခုမွာ ဥကၠဌက ေလာက္စပီကာၾကီး ကိုင္ျပီး သြားထိုင္တာကို က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။အဲတာနဲ႔ ကိုယ့္အိုဗာဟက ဆီကို မျပန္ေသးပဲ သူဘာေတြေျပာမလဲ နားေထာင္ခ်င္ေသးတာနဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲက က်ေနာ္ ရပ္ၾကည့္ေနပါ ေသးတယ္။ အနားမွာလည္း ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ရပ္ၾကည့္ေနပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေလာက္စပီကာထဲက တကြီကြီ ျမည္သံနဲ႕အတူ ဥကၠဌအသံကို ၾကားရပါေတာ့တယ္။ အေသးစိပ္ အတိအက်ကိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သူေျပာသမွ် အၾကမ္းျဖင္းကေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္း ပါပဲ။

ဗမာ့တပ္မေတာ္က အရာရွိအရာခံ အၾကပ္တပ္သားမ်ား ခင္ဗ်ား။ က်ေနာ့္နံမည္ ရဲေဘာ္ စေအာင္လြင္ပါ။ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး (မကဒတ) ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းကပါ။ က်ေနာ္တို႕ဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂတ္စ္နဲ႕ စက္တင္ဘာလမ်ားမွာ ဗမာျပည္အရပ္ရပ္က ျမိဳ႕ျပ လမ္းေတြေပၚမွာ ရဲေဘာ္တို႕ ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြထဲက မေသၾကြင္းက်န္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းပါ။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ လက္ထဲမွာလည္း ရဲေဘာ္တို႕လိုပဲ ေသနတ္တလက္စီ ကိုင္ေဆာင္ထားျပီးပါျပီ။ ျမိဳ႕ျပလမ္းေတြေပၚမွာလို ရဲေဘာ္တို႕ ပစ္ခတ္သမွ်ကို လက္နက္မဲ့ ျငိမ္ခံေနၾကမယ့္ လူေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

မိုးက စြတ္ပက္ စြတ္ပက္နဲ႕ ရြာေနတဲ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ညမွာ ေလာက္စပီကာကထြက္လာတဲ့ ဥကၠဌရဲ႕ အသံက အေတာ့ကို က်ယ္ေလာင္ပါေပတယ္။ ထူးဆန္းစြာပဲ လက္နက္ၾကီး ပစ္ခတ္သံေတြကလည္း ရပ္စဲသြားပါတယ္။ ပုဇင္းရင္ကြဲေတြ ေအာ္ေနတဲ့ တက်ီက်ီ အသံကလြဲျပီး အားလံုးက တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ ဥကၠဌကလည္း အရွိန္ရသြားေလေတာ့ ဆက္ေျပာပါေတာ့တယ္။

အခုဆို ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဟာ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္နဲ႕ အတူ လက္တြဲျပီး ရဲေဘာ္တို႕ကို ေခ်မႈန္းဖို႕ အခု ဖလူးခံတပ္ထဲကို ေရာက္ရွိေနပါျပီ။ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၃) ရင္းျဖစ္တဲ့ နရာ့ေလး (ဥကၠဌက ကရင္လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ စကား မပီပါဘူး။ သူေျပာတာ ကေတာ့ ၂၀၄ ပါ) နရာ့ငါးနဲ႕ နရာ့ေျခာက္ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းေတြဟာ အခုဆို ရဲေဘာ္တို႕ကို ေခ်မႈန္းဖို႕ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါျပီ။

က်ေနာ္တို႕ဟာ ရဲေဘာ္တို႕ကို မတိုက္ခ်င္ပါဘူး။ ရဲေဘာ္တို႕ဟာ အထက္က ေပးတဲ့ အမိန္႕ေတြေၾကာင့္ ဒီလို အေျခအေနကို ေရာက္ေနရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ သိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရဲေဘာ္တို႕ကို ေပးေနတဲ့ မတရားတဲ့ အထက္က အမိန္႕ေတြကို ေတာ္လွန္တဲ့ အေနနဲ႔ အခု က်ေနာ္တို႕ကို ခ်ိန္ရြယ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တို႕ရဲ႕ ေသနတ္ ေျပာင္းေတြကို အေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကဖို႕ က်ေနာ္ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ အဲလို မဟုတ္ ခဲ့ရင္ေတာ့ ရဲေဘာ္ တို႕ကို က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၃) ရင္းက ေခ်မႈန္းရပါလိမ့္မယ္။

ဥကၠဌရဲ႕ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးစိုးမိုးနဲ႕ တပ္ၾကပ္ၾကီး ေဇာ္ခက္ အပါအ၀င္ က်ေနာ္တို႕ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ သူေတြ အားလံုးက လက္ခုပ္ေတြတီးျပီး အားေပးလိုက္ၾကပါတယ္။

ဗိုလ္ၾကီးစိုးမိုးက --- ကိုေအာင္လြင္ ေျပာေနတာကို ဒီေကာင္ေတြ နားေထာင္ေနတယ္ဗ်-- လို႕ ေျပာလို႕ မဆံုးေသးခင္မွာပဲ တေဒါင္းေဒါင္းနဲ႕ ဆြဲခ်လိုက္တဲ့ ဂ်ီဖိုး ေသနတ္သံနဲ႕အတူ လက္နက္ၾကီး လက္နက္ငယ္ေတြ အားလံုး ဥကၠဌ တရားေဟာခဲ့တဲ့ဆီကို စုျပံဳ ပစ္ခတ္ေတာ့တာပါပဲ။

ဟ--ဟ--- ဒီေကာင္ေတြ တကယ္ ေဆာ္ေနတာ..ဟ... ျမန္ျမန္၀င္ၾက---- တပ္ၾကပ္ၾကီး ေဇာ္ခက္က က်ေနာ္တို႕ အားလံုးကို ေျပာရင္း သူ႕ အ္ိုဗာဟက္ၾကီးထဲကို ေျပး၀င္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း -- ဥကၠဌ - ခင္ဗ်ား တရားကေတာ့ အေတာ့ကို ေအာင္ျမင္ ပါေပတယ္-- လို႕ ဥကၠဌကို ေနာက္ေျပာရင္း က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ အိုဗာဟက္ထဲကို အျမန္ေျပး၀င္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အဲေနာက္ေတာ့ ဥကၠဌရဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့ တရားေတာ္နဲ႕ အညီ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး တညလံုး မအိပ္ရေတာ့ပါဘူး။ အဲအခ်ိန္ကစျပီး ပစ္လိုက္တဲ့ လက္နက္ၾကီးေတြက မနက္ ၅ နာရီမွပဲ ရပ္ပါေတာ့တယ္။

အမွန္ကေတာ့ ခုေခတ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ေတာ့ -- စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ရဲ႕ - မင္းတို႕ လက္ေတြ ေလထဲကို ေျမွာက္ထားလိုက္ - ဆိုတဲ့ Rap သီခ်င္းကို က်ေနာ္တို႕ ဥကၠဌက ႏြားေတြကို သြားဆိုျပေနတာပါဗ်ား.....း)

(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္)

Oct 14, 2008

မိသားစုကန္ေတာ့ပြဲ













မေန႕က အလုပ္ထဲမွာလည္း တေန႕လံုး ေခါင္းကိုက္ေနတာရယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ညာဖက္ ဇက္ေၾကာ တဖက္တည္း တက္ေနတာရယ္နဲ႕ ကြန္ျပဴတာ ေတာင္ မဖြင့္ႏိုင္ပါဘူး အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနရတာ။ ဇက္ေၾကာမွာ သံေခ်ာင္း တေခ်ာင္း ထိုးထည့္ထားသလိုပဲ ကိုက္ေနတာ။ ဒါနဲ႕ပဲ ေရးလက္စ ျဖစ္ေနတဲ့ သူပုန္ တေယာက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ (၈) ကို ဆက္ေရး ဖို႕ဟာ မေရးႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ အလုပ္လည္း နားတာနဲ႕ ကြန္ျပဴတာေလး ဖြင့္ျပီး Google Reader က ယူထားတဲ့ Feed ေတြ ဖတ္မိေတ့ာ တူေမာင္မ်ိဳး က သူ႕ရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ ဆိုတဲ့ပို႕စ္မွာ က်ေနာ့္ကို အကန္ေတာ့ခံတဲ့ စာရင္းထဲ ထည့္ထား တာေတြလို႕ သူ႕အိမ္ေလးဆီ လိုက္သြားျပီး ဆုသြားေပးရပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ျပီး ကိုယ့္ဘေလာ့ ကုိယ္ၾကည့္မိေတာ့ ညီမငယ္ ေခါင္ေခါင္ ကလည္း ဆီပံုးထဲမွာ လာကန္ေတာ့ သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရလို႕ သူ႕ကိုလည္း ဆုေပးလိုက္ရပါေသးတယ္။

ေၾသာ္- ကေလးေတြ ကိုယ့္လာကန္ေတာ့မွ ကိုယ္က ကန္ေတာ့ခံရတဲ့ အသက္အရြယ္တန္း ထဲကို ေရာက္ေနမွန္း ကိုယ့္ဘာသာ ခုမွပဲ သတိရေတာ့တယ္။ အဲဒါနဲ႕တဆက္တည္း ရင္ထဲ မွာလည္း ခံစားခ်က္ေတြ တနင့္တပိုး ျဖစ္လာတာနဲ႕ ေခါင္းကိုက္ ဇက္ေၾကာ တက္ေနတာကို ခဏ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း ဒီပို႕စ္ေလးကို ေရးမိပါတယ္။

----------

က်ေနာ္တို႕ အမိဗမာျပည္မွာ သီတင္းကၽြတ္ဆိုရင္ ကေလးေတြ အားလံုးက ေပ်ာ္ၾကတယ္။ အဖိုးအဖြား အမိအဘက အစ ဦးေလး ေဒၚၾကီးေတြပါ မက်န္ ရပ္ကြက္ထဲက သက္ၾကီး ရြယ္အိုေတြ အဆံုး အားလံုးကို သြား ကန္ေတာ့ၾက၊ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံနဲ႕ ျပစ္မွားမိတဲ့ အျပစ္ေတြမွ ခြင့္လႊတ္ဖို႕ရာ ေတာင္းပန္ေလ့ ရွိၾက ပါတယ္။ လူၾကီးေတြ အားလံုးကလည္း ဆုေတြ မ်ိဳးစံု ေပးေပါ့ေလ။ အေတာ့ကို ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ျမန္မာ့ လူမႈ အေလ့အထေလးပါ။ လူၾကီးေတြကို ကန္ေတာ့ ျပီးျပီဆိုရင္ လူၾကီးေတြက မုန္႕ဖိုး ျပန္ေပးၾကေလ့ရွိတယ္၊ မုန္႕ေတြလည္း စားရေလ့ရွိတယ္။ အဲေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ျပီဆို ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကတာပါပဲ။

က်ေနာ္ လူမွန္း သိကတည္းက အဲလိုေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အေပ်ာ္ဟာ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္မွာ ေနာက္ဆံုးပါပဲ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကစျပီး ခုသီတင္းကၽြတ္ထိ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ တိုင္တိုင္ က်ေနာ့္ မိဘ ၂ ပါးနဲ႕ အဖိုးအဖြားေတြ ဦးၾကီးေတြ ေဒၚၾကီးေတြကို ကိုုယ္တိုင္ကိုယ္က် မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကန္ေတာ့ခြင့္ မရခဲ့ေတာ့လို႕ပါပဲ။ ၁၉၈၈ က စျပီး ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္းမွာ အေ၀းကေနပဲ မွန္းျပီး ကန္ေတာ့ခဲ့ရတာ ခုသီတင္းကၽြတ္ထိ ပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကန္ေတာ့ခြင့္ ရမလဲ ဆိုတာလည္း မသိေသး ပါဘူးေလ။ ဒါမဲ့လည္း ဒီလိုပါပဲေလ အဲလိုမ်ိဳးဘ၀ဟာ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာပဲ။ က်ေနာ့္လို ဘ၀တူ ညီေတြ အကိုေတြ အမေတြ ညီမေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိေနတာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ အမိ ဗမာျပည္မွာ ေနာက္ဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ သီတင္းကၽြတ္ တခုအျပီး ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၾကာတဲ့ အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္ကို႕ ကန္ေတာ့တဲ့ ကေလးေတြေတာင္ ရွိေနျပီေကာ။

တခါတခါမွာ ဘ၀ဆိုတာ အိပ္မက္တခုေလလား။ အႏွစ္ ၂၀ ဆိုတာကေရာ လက္ေျဖာက္ တခ်က္ တီးလိုက္သလိုပဲလား။ အဲလိုလည္း မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ အႏွစ္ ၂၀ က က်ေနာ္တို႕ ႏွလံုးသားေတြကို အမႈန္႕ျဖစ္ေအာင္ အတင္း ျဖစ္ညွစ္ခ်ေနတယ္။ အမႈန္႕ မျဖစ္သြားေပမယ့္ နာက်င္မႈကို ခံစားၾကရတယ္။ ဒါမယ့္ အသံ မထြက္ဘူး။ ထြက္စရာ အသံေတြ ကုန္သြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။ ၁၉၈၈ ရဲ႕ ရွစ္ေလးလံုး လမ္းမေတြေပၚမွာ က်ေနာ္တို႕ အစြမ္းကုန္ ေအာ္ဟစ္ ပစ္ခဲ့ၾကျပီးျပီမို႕လား။

အဲ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ က်ေနာ့္ အဖိုးေတြ အဖြားေတြ အားလံုး ဆံုးပါးသြားတယ္။ ဦးေလးတခ်ိဳ႕ အေဒၚတခ်ိဳ႕ ဆံုးပါးသြားတယ္။ က်ေနာ့္ ဖခင္ကေတာ့ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနပါေသးတယ္။ အေမကေတာ့ ဒီႏွစ္ တန္ခူးလမွာပဲ ဆံုးပါးခဲ့တာပါ။ ခု စာကို ရိုက္ေနရင္းနဲ႕ ေတာင္ အေမ့ကို သတိတရ ျဖစ္လာတာ က်ေနာ့္ လက္ေတြ တုန္ယင္ျပီး စာေတြကို မ်က္ရည္ေတြ ၾကားမွာ မႈန္မႈန္၀ါး၀ါးပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေတြ႕ဖို႕ အေမ အႏွစ္ ၂၀ ေစာင့္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။

---------------

ခုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အျမဲလို ၾကားေနၾကျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ့အသံ ေရဒီယိုက သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႕ အေဖနဲ႕ အေမကို က်ေနာ္ ကန္ေတာ့ လိုက္ပါတယ္။ သီခ်င္းကေလးကေတာ့ အမည္က မိသားစု ကန္ေတာ့ပြဲ လို႕ပဲ မွတ္မိပါတယ္။ ေတးေရးသူနဲ႕ ေတးဆိုသူ အမည္ေတြကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ စာသားေတြလည္း မွတ္မိသေလာက္ေလး ေရးထားတာပါ။ အနည္းငယ္ လြဲေကာင္းလြဲႏိုင္ပါတယ္။ အေဖနဲ႕ အေမကို သတိရတဲ့ အခါတိုင္း က်ေနာ္ တေယာက္တည္း အသံ မထြက္ပဲနဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဆိုဆိုျငည္းမိတတ္တဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။

မိသားစုကန္ေတာ့ပြဲ

လူလားေျမာက္တဲ့ အရြယ္ကတည္းကေလ.... ေလာကဓံကို.... ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ပါေပ.... နိမ့္ခ်ည္တခါ... သာခ်ည္တလွည့္ရယ္နဲ႕.... သမုဒယနယ္မွာ.... က်င္လည္ က်က္စားကာ.... မအားလပ္ႏိုင္ရွာေပ.... ေလာကဓမၼတာ.... ေသာကအျဖာျဖာ.... ၾကံဳေတြ႕ရေပ.... ခ်စ္ေသာ ေဖေဖ ..... ခ်စ္ေသာ ေမေမ ..... မေတြ႕တာ ၾကာေလေလ.... ပို၍သတိရေလေလ .... ရင္၌လြယ္ဖြား.... သားသမီးမ်ားက... အတိုးခ် ကန္ေတာ့ပါရေစ.....


ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဦး.... ေက်းဇူးဂုဏ္ေတြ.... ဆပ္လို႕ မကုန္ေပ.... သီတာေရ တေပါက္ကေလး.... က်ရံုမွ်နဲ႕.... မိဘတို႕၀မ္း ..... ျငိမ္းစတမ္းေပ..... ဖု၀ါးလက္ႏွစ္လံုး ..... ပုခံုး လက္ႏွစ္သစ္ ..... ၀ါးဖတ္ေတာ္ ကစီႏွစ္နဲ႕ .... လူျဖစ္ေအာင္ေကၽြး..... မွက္၊ ျခင္၊ ယင္ ေဘးမသန္းရေအာင္ ... ပင္ပမ္းၾကီးစြာ.... ေမြးျမဴရေပ .... သည္ေက်းဇူး ဂုဏ္ေတြ .... သည္ေက်းဇူး ဂုဏ္ေတြ .... ရည္ေမွ်ာ္မွန္းလို႕... သား ကန္ေတာ့ပါတယ္ေလ. ... ေက်းဇူးရွင္ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ ......


ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း.... ကေလး ဘ၀က ..... ေတးဆိုလို႕ ေခ်ာ့ျမွဴပံုေတြ.... မွတ္မိေနေသးေပ.... ခိုျဖဴ ခိုျပာ ခို၀ါနက္ကယ္ .... အဖမ္းခက္လို႕ ..... ဆိုတဲ့ အသံေတြ .... မိတၳီလာ ကန္ေတာ္ေအာက္က .... ဖားကေလးေတြ .... ေကာက္ကာ ေပးဖို႕ ... မွာလိုက္တဲ့... အသံေလးေတြ... သမီးျဖင့္ .... ၾကားေယာင္မိတယ္ေလ......


ေၾသာ......ကဠလတ္ေရၾကည္... သေႏၶတည္ကတည္းက ... ပူ၊ ငံ၊ စပ္၊ ခါး .... ေရွာင္ရွားကာေလ .... မေကာင္းျမစ္တား .... ေကာင္းရာ ညႊန္လတ္ .... ရင္းႏွီး ေပးေ၀းေစ ..... အတတ္ကိုလည္း သင္ေစ... ထိမ္းျမားျခင္း ၀တ္ ငါး အင္ .... ေက်ပြန္ပါေပ...... မေကာင္းေသာ ေမတၱာမ်ိဳးနဲ႕ ..... သားသမီးဆိုးေတြကိုလည္း.... ပစ္ရိုး ထံုးစံ မရွိခဲ့ေပ ..... တို႕ ဘုရား ေသာ္မွ .... ႏို႕ တလံုးဖိုး ေၾက ... အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ ....ေက်းဇူးရွင္ မိဘ ႏွစ္ပါးကို..... သားေလ.... ကန္ေတာ့ပါတယ္ေလ......


တအူတံုဆင္း... တို႕ ေမာင္ႏွမ အရင္းေတြ ... ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကရုဏာ ထားလို႕ေလ..... ေက်းဇူးရွင္ မိဘ ႏွစ္ပါးရဲ႕ .... ၾသ၀ါဒ စကားေတြ.... မၾကားရတာ ၾကာခဲ့ျပီေလ ..... ခ်စ္ေသာ ေဖေဖ ..... ခ်စ္ေသာ ေမေမ ...... သားတို႕ သမီးတို႕.... လက္ဆယ္ျဖာ ယွက္ကာမိုးလို႕ ..... ရွိခိုးလို႕ ကန္ေတာ့ပါရေစ..... ေက်းဇူးရွင္ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ ..... ေက်းဇူးရွင္ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ .......

ဗမာျပည္သား မိတ္ေဆြမ်ား ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုး မိဘ ညီအကိုေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟေတြနဲ႕ ကင္းေ၀းကြာျခားရေသာ ဒုကၡမွ လြတ္ကင္းႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

(ေအာင္သာငယ္)

Oct 12, 2008

သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၇)

ႏိုင္ႏိုင္ နိုးလာခ်ိန္မွာပဲ ညက က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ကို ေနရာခ်ေပးခဲ့တဲ့့ ကရင္တပ္ၾကပ္ၾကီးတေယာက္က ထမင္းထုပ္နဲ႕ အရံက်ည္ေတြကို ေနာက္တန္းမွာ သြားထုတ္ယူဖို႕ လာေျပာပါတယ္။ သည္လိုနဲ႕ ႏိုင္ႏိုင္၊ ရဲေဘာ္ကိုကိုေလး၊ ေဆးမွဴး၀င္းတင့္ဟန္၊ ရဲေဘာ္သန္းစိန္၊ ရဲေဘာ္အဘီးနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ၆ ေယာက္ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအတိုင္း ေနာက္တန္းဖက္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အီကြစ္မန္႕ေတြကိုေတာ့ အိုဗာဟက္ေတြထဲမွာပဲ ထားခဲ့ၾကျပီး ကိုယ့္ေသနတ္ကိုယ္ လြယ္လာၾကတာပါ။ သြားရင္းလာရင္း လမ္းမွာလည္း က်ေနာ့္တို႕ဆီမွာ ရွိေနတဲ့ ေသနတ္ အမ်ိဳးအစားနဲ႕ အေရအတြက္ေတြကို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ေမးရင္း စာရင္း လုပ္ရပါေသးတယ္။

ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕က်ေနာ္က တတြဲ။ ရဲေဘာ္ကိုကိုေလးနဲ႕ ရဲေဘာ္သန္းစိန္က တတြဲ။ ဆရာစိုးျမင့္နဲ႕ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္က တတြဲ။ တပ္ၾကပ္ၾကီး ေစာေအးမင္းနဲ႕ ရဲေဘာ္အဘီးက တတြဲ။ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႕ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္က တတြဲ။ ေနာက္ က်ေနာ္ နံမည္မသိတဲ့ တပ္ရင္း(၂၀၅)က ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္က တတြဲ။ အားလံုး အိုဗာဟက္ ၆ လံုးမွာ ေနေနၾကတာပါ။ စခန္းဥကၠဌ ကိုစေအာင္လြင္ကေတာ့ ကိုထြန္းထြန္းတို႕ ဆီမွာပါ။ သူ႕မွာေတာ့ ေသနတ္ မရွိပါဘူး။

အိုဗာဟက္တိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႕ ေနရာ၀င္မယူခင္ကတည္းကကို ေသနတ္ ၂ လက္စီ ရွိေနပါတယ္။ အေရးေပၚ အေျခအေန အတြက္ အရံထားေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ဥပမာ- ႏိုင္ႏိုင့္ ဂ်ီ-၃ၾကီး ဂ်မ္းျဖစ္သြားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေနာက္ထပ္ ေသနတ္တလက္ အဆင္သင့္ ရေနႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားတာပါ) အဲေတာ့ က်ေနာ္တို႕မွာ ပါလာတဲ့ ေသနတ္ ၁၂ လက္နဲ႕ ေပါင္းရင္ က်ေနာ္တို႕ ကိုင္ထားတဲ့ ေသနတ္ေတြက အားလံုးေပါင္း ၂၄ လက္ ရွိပါတယ္။

က်ေနာ့္ဆီမွာက အဲမ္-၁၆ ႏွစ္လက္၊ ႏိုင္ႏိုင့္ဆီမွာက ဂ်မ္း ျဖစ္သြားတဲ့ ဂ်ီ-၃ နဲ႕ အိပ္ခ်္ေက-၃၃။ ရဲေဘာ္ ကိုိကုိေလး ဆီမွာ ကလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ အဲမ္-၁၆ ႏွစ္လက္၊ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္ ဆီမွာေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္လိုပဲ ဂ်ီ-၃ တလက္ (ဒါမဲ့ အဲ ေသနတ္ၾကီးက ေကာင္းမွေကာင္းပဲ ဖလူးက ျပန္လာတဲ့ အထိ ေအာ္တို စိတ္ၾကိဳက္ ဆြဲလို႕ ရတယ္ဗ်) နဲ႕ ေအေက- ၄၇ တလက္။ ဆရာစိုးျမင့္ ဆီမွာက အဲမ္-၂ ကာဘိုင္ တလက္နဲ႕ ေအေက-၄၇ တလက္၊ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ ဆီမွာက အဲမ္-၁၆ ႏွစ္လက္၊ တပ္ၾကပ္ၾကီး ေစာေအးမင္း ဆီမွာက ေအေက- ၄၇ ႏွစ္လက္၊ ရဲေဘာ္ အဘီး ဆီမွာက ဂ်ီ-၄ တလက္နဲ႕ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ တလက္။ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႕ ရဲေဘာ္ စိုးေအာင္တို႕ ဆီမွာကေတာ့ အဲမ္-၁၆ ႏွစ္လက္၊ အဲမ္-၂ ကာဘိုင္ တလက္နဲ႕ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ တလက္။ ေနာက္ (၂၀၅) ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ ဆီမွာက ေအေက-၄၇ ႏွစ္လက္နဲ႕ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ ႏွစ္လက္ - ဆိုေတာ့ အားလံုး စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႔မွာ အဲမ္-၁၆ က အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဂ်ီ-၃နဲ႕ဂ်ီ-၄ က သံုးလက္။

အဲမ္-၁၆ ခ်ည္းပဲ ရွစ္လက္ရွိေနတယ္။














အိပ္ခ်္ေက-၃၃ က ငါးလက္။















ကာဘိုင္က ႏွစ္လက္။














ေအေက-၄၇ ကေတာ့ ေျခာက္လက္ပါ။










အဲမ္-၁၆နဲ႕ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ ကေတာ့ ၅.၅၆ မမ က်ည္ သံုးတာခ်င္း တူေနေတာ့ ၅.၅၆ မမ အရံက်ည္ ထုတ္ယူဖို႕ ေသနတ္ အလက္ေပါင္းက ၁၃ လက္ ရွိတယ္။ ဂ်ီ-၃နဲ႕ဂ်ီ-၄ အတြက္ကေတာ့ အရံက်ည္ မလိုပါဘူး။ ဒီမွာ ရန္သူ႕ဆီက သိမ္းရထားတဲ့ ဂ်ီ-၂၊ ဂ်ီ-၃၊ ဂ်ီ-၄ က ေအာလပံု။ တခ်ိဳ႕ဆို သံေခ်းေတြေတာင္ တက္ေနျပီ။ ဂ်ီေတြ အတြက္ကေတာ့ က်ည္ေရာ က်ည္ေဘာက္ ေတြေရာ အပံုလိုက္ဆိုေတာ့ ထည့္ေတာင္ တြက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေအေက-၄၇ ေတြကေတာ့ ၇.၆၂ မမ က်ည္ေတြ သံုးတာဆိုေတာ့ အဲက်ည္ေတြ ထုတ္ရမယ့္ ေသနတ္က ေျခာက္လက္။ ေနာက္ ပိြဳင့္ ၃၀ (၀.၃၀ လက္မ) က်ည္သံုးတဲ့ ကာဘိုင္က ႏွစ္လက္။ စာရင္း ခ်ဳပ္ေတာ့ အရံက်ည္ ထုတ္ရမွာ ေသနတ္အားလံုး ၂၁ လက္

တကယ္ကေတာ့ လူတိုင္းက ေအေက- ၄၇ ကို ကိုင္ခ်င္ ၾကတာပါ။ အဲ ေသနတ္က ႏိုင္ငံတကာက ေတာ္လွန္ေရး သမား မွန္သမွ် ကိုင္ခဲ့တဲ့ ေသနတ္လည္း မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ ရာသီ ဥတု ဒဏ္ မ်ိဳးစံုကိုလည္း ခံႏိုင္၊ ေရ၊ ေျမ၊ သဲ စတဲ့ အၾကမ္း ပတမ္း အေျခအေန မ်ိဳးစံု ဒဏ္ကိုလည္း ခံႏိုင္၊ ျဖဳတ္ရ တပ္ရလည္း လြယ္ကူ၊ တိုက္လို႕ ခၽြတ္လို႕ ကလည္း ေကာင္း၊ ကိုင္ရတာ ကလည္း ေစးေစး ပိုင္ပိုင္ ရွိ၊ လူကိုယ္မွာ လြယ္ထား လိုက္ရင္လည္း တကယ့္ကို ေတာ္လွန္ေရး သမား တိုက္ခိုက္ေရး သမား တေယာက္ရဲ႕ က်က္သေရ ရွိ၊ ျပီးေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ သေကၤတ တခုကလည္း ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္လည္း အဲေသနတ္ကို ကိုင္ခ်င္တာပဲ။ ၾကိဳက္လည္း ၾကိဳက္တယ္။ သင္တန္း တက္တုန္းကေတာင္ Target Shooting မွာ က်ည္ ၅ ေတာင့္လံုးကို အဲေသနတ္နဲ႕ Bull's Eye ထဲ ၀င္ေအာင္ ပစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ (ၾကံဳတုန္း ၾကြားရတာ) ဒါမဲ့ ခုေတာ့ ကိုင္ေနရတာက အဲမ္-၁၆ ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသနတ္ ကိုင္ခြင့္ ရတာကိုကပဲ အခြင့္အေရးတခု မဟုတ္လား။ ရွစ္ေလးလံုး အခ်ိန္ေတြတုန္း ကေတာ့ ကိုင္ခ်င္ တာေတာင္ မကိုင္ခဲ့ရဖူး မဟုတ္လား။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ၆ ေယာက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တဲ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္းက တျဖညး္ျဖည္းခ်င္း နိမ့္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေလွ်ာက္ေျမာင္းနဲ႕ လမ္းနဲ႕ အတူ ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာ တခုကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲေနာက္ေတာ့ ေတြ႕သမွ် အိုဗာဟက္ေတြ လူေတြကို ေလွ်ာက္ေမးရင္း အရံက်ည္ ထုတ္ရမယ့္ ေနရာကို ေရာက္သြား ပါေတာ့တယ္။ အမွန္က အဲေနရာက စိန္ေျပာင္းေတြ ပစ္တဲ့ေနရာမွာပါပဲ။ အဲမွာ ကြန္ကရစ္နဲ႕ ေဆာက္လုပ္ ထားတဲ့ ၀င္လမ္း ထြက္လမ္းေတြရယ္၊ ေမာ္တာ (စိန္ေျပာင္း) ၃ လက္ကို တပ္ဆင္ထားတဲ့ ကြန္ကရစ္ အ၀ိုင္း ၃ ခုရယ္-ကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။



















အလယ္ေခါင္မွာေတာ့ ၈၁ မမ ေမာ္တာကို ဆင္ထားျပီး



















ေဘးဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္မွာေတာ့ ၆၀ မမ ေမာ္တာ ၂ လံုးကို ထိုင္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အဲေမာ္တာ အ၀ိုင္းေတြရဲ႕ ေဘးက ေအာက္ကို နိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ လမ္းအတိုင္း၀င္သြားျပီးေတာ့ ကြန္ကရစ္လမ္းတခုအတိုင္း ဆင္းသြားရပါတယ္။ ေထာင့္တခုကို ခ်ိဳးျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြထဲက အတိုင္းပါပဲ ရင္သပ္ရွႈေမာဖြယ္ လက္နက္ အပံုၾကီးကို က်ေနာ့္ တသက္မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႕ရခဲ့ဖူးတာပါပဲ။ ေနရာကေတာ့ ေျမေအာက္မွာဆိုေတာ့ ေျေပၚက ဘယ္ေလာက္ အနက္မွာ ရွိေနလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိပါဘူး။

က်ေနာ္ ျမင္ေနရတာကေတာ့ အားလံုးကို သူ႕စင္ေတြနဲ႕သူ ေနသားတက် စနစ္တက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ၾကီးကို သိမ္းသိုထားတဲ့ စစ္လက္နက္ ပစၥည္းေတြပါပဲ။ ဥပမာ- လက္ပစ္ဗံုးေတြကို အမ်ိဳးစံုေအာင္ေတြ႕ဖူးေပမယ့္ သူ႕ နဂိုရ္ ထည့္ထားတဲ့ ဗူးေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ကိုင္ေနတဲ့ သံပုရာသီးေခၚတဲ့ အဲမ္-၉၇ လက္ပစ္ဗံုး အေသးေလး ဆိုရင္ သူ႕ ဗူးေလးထဲမွာ လွလွပပေလး အိပ္ေပ်ာ္လို႕ လူ မသတ္တတ္တဲ့ ပစၥည္းေလး တခုလိုလို။ မသိရင္ ခ်စ္စရာေလး။ အာရ္ပီဂ်ီေခၚတဲ့ Rocket Propell Grenade ေတြကလည္း သူတို႕ရဲ႕ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အိမ္ေတြထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႕။ မသိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေပါက္ကြဲတတ္တဲ့ ငွက္ေပ်ာဖူးေတြ လိုမ်ိဳး။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ ျမင္ေနရတာကို ေျပာတာပါ။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ေတြးေနတဲ့ ခ်စ္စရာ အိပ္မက္ကေလးက ေပ်ာက္သြားျပီး လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ ၅.၅၆ မမ ေသနတ္ေတြအတြက္ တလက္ကို က်ည္ ၁၈၀ ပါတဲ့ မယ္လိုဒီယမ္ က်ည္အိတ္တတြဲစီ။ က်ည္ေဘာက္ အသစ္ ၂ ခ်ပ္စီ ရတယ္။ ၇.၆၂ မမ ေသနတ္ေတြအတြက္ က်ည္ ၁၂၀ စာ ဆယ္ေတာင့္တြဲ က်ည္ကပ္ေတြ ရပါတယ္။ တလက္ကို က်ည္ ၁၂၀ စီ ရပါတယ္။ က်ည္ေဘာက္ကေတာ့ တခ်ပ္စီပဲရတယ္။ ၀.၃၀ (ပိြဳင့္ ၃၀) ေသနတ္ေတြအတြက္ကေတာ့ က်ည္ ၂၀ စာ အကပ္ေလး ၃ ခုစီပဲ ရပါတယ္ က်ည္ေဘာက္ေတာ့ မရပါဘူး။

အားလံုး အရံက်ည္ေတြ ထုတ္ျပီးသြားေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ က်ည္ ၁၈၀ စီပါတဲ့ က်ည္အိတ္တြဲက ၂ တြဲ ၊ က်ည္ေဘာက္ အသစ္ ၄ ေဘာက္ ရပါတယ္။ က်ည္ အိတ္တြဲ ၂ ခုကို ဘယ္ညာ ၁ ခုစီ လြယ္ျပီးသြားေတာ့ (လူက လႈပ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း လမ္းေလွ်ာက္လို႕ ရရံုပဲ သြားႏိုင္ပါေတာ့တယ္။) လႈပ္မရေတာ့ပါဘူး။

အဲလိုနဲ႕ လႈပ္မရတဲ့ ကိုယ္ၾကီးကို သယ္ျပီး ထမင္းထုပ္ ယူရမယ့္ေနရာကိုလည္း သြားရပါေသးတယ္။ ဒါမယ့္ တခု ကံေကာင္းတာက က်ေနာ္တို႕ အေျခအေနကို သိသြားလို႕ ျဖစ္မွာပါ။ အဲ ေနာက္တန္းက က်ေနာ္တို႕ကို ထမင္းထုပ္ လာပို႕ေပးမယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အရံက်ည္ေတြ သယ္ျပီး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႕ ကုိယ့္ အိုဗာဟက္ ရွိရာ ဆီကို က်ေနာ္တို႕ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ကလူသစ္ေျပာလို႕ ကမန္းကတမ္း - ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ - ထည့္လိုက္ရပါတယ္။ ေက်းဇူး ကလူသစ္ေရ႕။

Oct 11, 2008

သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၆)

ေနာက္ထပ္တက္လာမယ့္ ထိုးစစ္ကို ေစာင့္ရင္းနဲ႕ မနက္ ၅ နာရီ ေက်ာ္မွာ က်ေနာ္တို႕ အိပ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင္ တာ၀န္ယူရတဲ့ အိုဗာဟက္က လူ၂ ေယာက္စာ ဆိုေတာ့ အၾကီးၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္လည္း ေျခဆန္႕ျပီး အိပ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ က်ယ္၀န္းပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ့္ အဲမ္-၁၆ေပၚမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို တင္လိုက္ျပီး ေက်ာပိုးအိပ္ေပၚကို ေခါင္းခ်လိုက္တာနဲ႕ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ လံုးမွာ ခရီးပမ္းလာတာေရာ အိပ္ေရးပ်က္တာေရာ ေပါင္းျပီး တခါတည္းကို တန္းျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ျပန္လန္႕ႏိုးလာလို႕ လက္ထဲက နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ မနက္၉ နာရီ ေက်ာ္ေနပါျပီ။

အဲေတာ့မွပဲ ညက ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္ ေသနတ္ပစ္ေပါက္ကေန ၀င္လာေနတဲ့ မနက္ခင္း ေန႕အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ အေသးစိပ္ ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ ေရွ႕ျမင္ကြင္း တခုလံုးမွာကေတာ့ ျခံဳဖုတ္တခ်ိဳ႕တေလကလြဲရင္ သစ္ပင္ၾကီးၾကီးမားမား မရွိတဲ့ ကြင္းျပင္ၾကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ ကြင္းျပင္ၾကီး အဆံုးမွာေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ကို လွမ္းေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဲကြင္းျပင္ၾကီးကို သံဆူးၾကိဳး ၃ ထပ္နဲ႕ ကာျခားထားတာကိုလည္း ေတြ႕ေနရပါေသးတယ္။ ေသာင္ရင္းျမစ္အနားက စျပီးကာထားတဲ့ ပထမဆံုး သံဆူးၾကိဳးျပီးေတာ့ ကိုက္ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဒုတိယ သံဆူးၾကိဳး။ ေနာက္ဆံုး သံဆူးၾကိဳးကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေတြရဲ႕ အိုဗာဟက္ေတြ အနားေလးမွာပါပဲ။ ညက က်ေနာ္တို႕ ပစ္ခတ္ခဲ့တဲ့ ျခံဳဖုတ္ေတြကေတာ့ ဒုတိယ သံဆူးၾကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႕ခင္းဖက္မွာ ၾကည့္ေတာ့လည္း အဲေနရာမွာ ဘာမွ မေတြ႕ရပါဘူး။ တကယ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေနရာယူထားတဲ့ ဘန္ကာေတြက ကုန္းေပၚမွာ ရွိေနတာပါ။ အေရွ႕က ကြင္းဟာ က်ေနာ္တို႕ထက္ နိမ့္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕က ဆယ္ေပေလာက္ ျမင့္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း ညက န၀တတပ္ေတြ ျပန္ပစ္တဲ့ မီးတန္းေတြက အေပၚကို ေထာင္ျပီး ထြက္ေနတာကို ျမင္ေနရတာကိုးလို႕လည္း ံဲအခုမွပဲ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ညကေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ရမ္းသမ္း ေထာင္ပစ္ေနတာလို႕ ထင္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႕လည္း ညက က်ေနာ္တို႕ ပစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ ေသနတ္ေတြက ထြက္တဲ့ မီးပြင့္ေတြ မီးတန္းေတြ ရွိရာကို ျပန္ျပီး ပစ္ၾကတာကိုး။

ခုမွပဲ ကိုယ့္အိုဗာဟက္ကို ကိုယ္ ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိပါတယ္။ ေရွ႕က ေသနတ္ပစ္ေပါက္က တကယ္ေတာ့ အျမင့္ တေတာင္ေလာက္ရွိျပီး အရွည္ ၄ ေပေလာက္ရွိပါတယ္။ ပစ္ေပါက္ရဲ႕ အလယ္မွာ သစ္ပိုင္းၾကီးတခုကို ျဖတ္ျပီးထည့္ခုထားတာပါ။ အဲေတာ့ ေသနတ္ပစ္ေပါက္ ၂ ခုလို ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အိုဗာဟက္က ၅ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမွာပါ။ အျမင့္ကေတာ့ အထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္သာရံုပဲ ျမင့္ပါတယ္။ စိ္တ္ထင္ ၄ ေပ ေလာက္ပဲ ျမင့္မွာပါ။ ဘယ္ညာ နံရံ ႏွစ္ဖက္မွာေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကေန တေတာင္ေလာက္ အကြာမွာ ေျမၾကီးကို တူးျပီး အခန္းအေသးေလး ၂ ခုလို လုပ္ထားတဲ့ ေနရာေလး၂ ခုမွာ မီးခ်စ္ေတြရယ္။ လက္လုပ္ ဗံုးတခ်ိဳ႕ရယ္၊ နာနတ္သီးလို႕ ေခၚတဲ့ အဲမ္-၃၈ လက္ပစ္ဗံုး ၄ လံုးစီကိုလည္း တင္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အိုဗာဟက္ရဲ႕ အမိုးမွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္ စစ္သံုး ၀ါးတားပရုဖ္တထည္ကို ကပ္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ပါေသးတယ္။ အမိုးေပၚက တစက္ခ်င္းက်ေနတဲ့ မိုးေရေတြကို ကာထားတာပါ။ ဒါမဲ့ အဲမိုးေရေတြက ၀ါတာပရုဖ္ရဲ႕ ေနာက္တဖက္စြန္းကေန အိုဗာဟက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ျပန္က်ျပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္က ဗြက္ထေနတာပါ။ ညကေတာ့ ကိုယ့္ေဇာနဲ႕ကိုယ္မို႕လို႕ ဗြက္ထေနမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ ေျပာက္က်ားပံုဖ်က္စစ္ေဘာင္းဘီမွာ ရႊံ႕ေတြခ်ည္းပါပဲ။

က်ေနာ့္ေဘးမွာ ဂ်ီ-၃ၾကီးေပၚကို ေက်ာပိုးအိပ္တင္ျပီး အိပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ တရွဴးရွဴးနဲ႕ ေျမြတေကာင္ လိုပါပဲ။ သူ႕စကားကသာ ထစ္တာ အသက္ရွဴတာက်ေတာ့ ေျဖာင့္လို႕ကိုး-လို႕ မဆီမဆိုင္ က်ေနာ္ ေတြးမိျပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပံဳးမိပါေသးတယ္။ ဒါမဲ့ သူလက္ထဲမွာေတာ့ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ ကို ဖက္ထားသဗ်။ သူ႕ မိန္းမမ်ား မွတ္ေနသလား မသိ။

အဲေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိေနတဲ့ အရာေတြကို ထပ္ၾကည့္မိေတာ့ ေနာက္ထပ္ အဲမ္-၁၆ တလက္၊ အဲမ္-၁၆ က်ည္ေဘာက္ ၅ ေဘာက္၊ ၅.၅၆ မမ က်ည္ ၁၂၀ ပါတဲ့ က်ည္တြဲအိတ္ ၂ တြဲ၊ ေနာက္ အိပ္ခ်္ေက က်ည္ေဘာက္ ၈ ေဘာက္ရယ္ကို ထပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာက က်ေနာ့္ အဲမ္-၁၆ အတြက္ အပိုက်ည္ေဘာက္ ၃ ေဘာက္ပဲရွိတာ။ ခုေတာ့ အားလံုး က်ည္ေဘာက္ ၉ ေဘာက္။ ႏိုင္ႏိုင့္အတြက္လည္း အိပ္ခ်္ေက က်ည္ေဘာက္ ၉ ေဘာက္။ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ လက္ပစ္ဗံုးေတြကလည္း က်ေနာ့္ဆီမွာ ၂ လံုး၊ ႏိုင္ႏိုင့္ဆီမွာ ၂ လံုး၊ နံရံမွာ ၈ လံုး။ အားလံုး ၁၂ လံုး။ အား- ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ လံုေလာက္ေနျပီပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အိပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ႏိုင့္ကို သူ မႏိုးေအာင္ ေက်ာ္ခြျပီး အိုဗာဟက္ ၀င္ေပါက္ဆီ က်ေနာ္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ညတုန္းကသာ လူကလည္း စိတ္လႈပ္ရွားေနေတာ့ အိုဗာဟက္ထဲ ဘယ္လို ၀င္ခဲ့မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ျပန္ထြက္ေတာ့မွ ေလွ်ာက္ေျမာင္းနဲ႕ ဆက္ထားတဲ့ အိုဗာဟက္ထဲ၀င္တဲ့လမ္းက ရွည္မွန္းသိေတာ့တယ္။ ေလးဘက္ေထာက္ျပီး ျပန္ထြက္ရတာပါ။ ၀င္လာတုန္းက ေလးဘက္ေထာက္ျပီး ၀င္လာခဲ့ရတာကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲလမ္းကလည္း တည့္တည့္ၾကီး ေဖာက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းရဲ႕ အလယ္မွာ ဂငယ္ကို တပ္ထားသလိုမ်ိဳး အလယ္ေခါင္မွာ ေကြ႕ျပီး ေဖာက္ထားတာပါ။ (ေနာက္မွ သိတာက လက္နက္ ၾကီးေတြ က်ရင္ လက္နက္ၾကီး အစေတြ တိုက္ရိုက္မထိႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါ)

လမ္းအဆံုးေရာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အိုဗာဟက္နဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္း ဆက္တဲ့ေနရာမွာလည္း အမိုးတခုရွိပါတယ္။ သစ္လံုးေတြနဲ႕ မိုးျပီး သဲအိတ္ေတြနဲ႕ အားျဖည့္ထားတာပါ။ အဲ ဆက္တဲ့ေနရာမွာလည္း အိုဗာဟက္က ထြက္ထြက္ခ်င္း ေတြ႕ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေလွ်ာက္ေျမာင္းနံရံမွာ ေဖာက္ျပီးေတာ့ ၄ ဂါလံ ေရပံုးၾကီး ၂ ပံုးကို ထည့္ထားပါတယ္။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းကေတာ့ လူတရပ္ေလာက္ ျမင့္ပါတယ္။ အက်ယ္ကေတာ့ လူ၂ ေယာက္ ယွဥ္ ေလွ်ာက္သြားလို႕ ရရံုေလာက္ပါပဲ။

ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္ဆက္သြားရမွန္း မသိေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အေရွ႕ဖက္ကို ဆက္သြားမိတယ္။ အဲတာက က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ကပ္လ်က္ အိုဗာဟက္ပါ။ အ၀မွာ ကရင္ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ကို ေတြ႕ေတာ့ မွ ေအေက စက္လတ္ရွိတဲ့ အိုဗာဟက္မွန္း သတိရသြားပါတယ္။ (ေနာက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အဲအိုဗာဟက္ကို ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္လား၊ ၈၄ မမ ေလာင္ခ်ာလားမသိ တိုက္ရိုက္ ထိတာခံရျပီး အိုဗာဟက္ တခုလံုး ပြင့္ထြက္သြားပါတယ္။ ကရင္ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္လံုး က်သြားပါတယ္) ဒါနဲ႕ ေနာက္ျပန္လွည့္ မိေတာ့ ေနာက္အိုဗာဟက္တခုအ၀မွာ အဲမ္-၁၆ တလက္ကို ေထာင္ကိုင္ရင္း ထိုင္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ကိုကိုေလးကို သြားေတြ႕ရပါတယ္။

ညက တို႕ဂြင္ထဲမွာ ေခြးေတြ ၃၀ ေလာက္ က်သြားတယ္လို႕ ေျပာတယ္ကြ-တဲ့ သူက က်ေနာ့္ကို ျမင္တာနဲ႕ လွမ္းေျပာပါတယ္။ - ဟုတ္လား။ မင့္ ဘယ္သူေျပာတာလဲ-လို႕ က်ေနာ္ကေမးေတာ့ - ဟိုး ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးမွာ ကိုထြန္းထြန္း ရွိတယ္ေလ။ သူ႕စက္ထဲ ၀င္လာတာ- ကိုကိုေလးက ေျပာရင္း - ညက မင္းတို႕ ေခြးေတြ မေတြ႕လိုက္ဖူးလား။

သူေမးတာကို က်ေနာ္ မေျဖပဲ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲေတာ့မွပဲ ေနာက္ အိုဗာဟက္တခုအ၀မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာစိုးျမင့္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ တပ္ရင္း (၂၀၄) ခြဲ(၃)က ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ကို သြားေတြ႕ပါေတာ့တယ္။ လူေတြအားလံုးက က်ေနာ့္လိုပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။ ညက ဘာမသိ ညာမသိနဲ႕ အိုဗာဟက္ေတြထဲ ၀င္ခဲ့ရ၊ တိုက္ပြဲျဖစ္၊ အိပ္၊ ေနာက္ေန႕မနက္က်ေတာ့ ႏိုးလာ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ထြက္ၾကည့္။ ဒါမဲ့ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားေနတာ ျဖစ္မယ္။ အားလံုးက ကိုယ့္ေနရာမွာကိုယ္ ေနေနၾကတာပါ။ အမွန္က ကိုယ့္ေနရာမွာပဲ ကိုယ္ေနရမွာပါ။ အမိန္႕ မရမခ်င္း ဘယ္မွ မသြားရပါဘူး။ က်ေနာ္ကသာ အမိန္႕ မနာခံခ်င္တဲ့ေကာင္ ဆိုေတာ့ ေလွ်ာက္သြားေနတာ။

သူတို႕ အိုဗာဟက္ျပီးေတာ့ ေနာက္တခုက ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီး။ လွလွပပၾကီး။ အဲ ဘန္ကာၾကီးထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ တပ္မွဴးျဖစ္တဲ့ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႕ ရဲေဘာ္ စိုးေအာင္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေလးေထာင့္စပ္စပ္နဲ႕ တကယ့္ ဘန္ကာၾကီး။ ဒါမဲ့ သူက ေလွ်ာက္ေျမာင္းနဲ႕ တိုက္ရိုက္ဆက္ေနတာပါ။ အိုဗာဟက္ အ၀င္လမ္းကလည္း ၄ ေပ ေလာက္သာ။ တိုတိုေလး။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေလွ်ာက္ေျမာင္းနဲ႕ အိုဗာဟက္ အ၀င္လမ္းမွာ ဘာ အကာအကြယ္ ဘာအတားအဆီးမွလည္း မရွိ။ လက္နက္ ၾကီးေတြ က်ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ က်ေနာ္က သြားေတြးမိေနပါတယ္။ (က်ေနာ္ ေတြးမိတဲ့အတိုင္းပဲ ၃ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕မွာ သူတို႕ ၂ ေယာက္လံုးကို ၈၁ မမ ေမာ္တာက်ည္စေတြ မွန္ပါတယ္)

ဘန္ကာၾကီးထဲ က်ေနာ္ ၀င္သြားေတာ့ စခန္း ဥကၠဌ ကိုစေအာင္လြင္ကိုပါ ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္္။ ဥကၠဌကေတာ့ ဘာမွ်မေျပာ ကိုထြန္းထြန္းကေတာ့ - ဟ မင့္ေနရာမွာ ဘယ္သူ ထားခဲ့လဲ-တဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမးပါတယ္။ - ႏိုင္ႏိုင္ ရွိတယ္ေလ။ - အမွန္ကေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္က အိပ္ေကာင္းေနတုန္းပါ။ ေနာက္ေတာ့ - ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႕ ကိုယ့္ေနရာမွာ ကိုယ္ေန-ဆိုတဲ့ သူ႕ အမိန္႕နဲ႕ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ အိုဗာဟက္ ရွိရာကို ျပန္ခဲ့ရတာပါပဲ၊

အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အားလံုးက က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကတာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ့္ အိုဗာဟက္ ကိုယ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္ကို က်ေနာ္က ႏိႈးရေတာ့တယ္။ - ထဦးဟ၊အားလံုးႏိုးေနၾကျပီ-ဆိုေတာ့ သူလည္း ငုတ္တုပ္ထထိုင္ပါတယ္။ -ဘာျဖစ္တာလည္းဟ-တဲ့ ။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ မထစ္မေငါ့ေသာစကား ႏိုင္ႏိုင့္ဆီမွ ၾကားရျခင္းပါ။

ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ အားလံုးႏိုးေနလို႕ နင့္ကိုလည္း ငါႏိႈးတာ။ ထဦးဟ။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ၾကည့္ဦး-

ႏိုင္ႏိုင္က အဲက်မွ ႏိုးထေလသည္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

Oct 10, 2008

သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၅)

(မေရးျဖစ္တာလည္း ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနျပီျဖစ္တဲ့ သည္ ဒိုင္ယာရီကို ဆက္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ညီတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေကာင္းကင္ကိုကလည္း ဖလူးခံတပ္က ကိုယ္ေတြ႕ တိုက္ပြဲေလးအေၾကာင္း ေရးပါဦး ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႕ အဲဒါေလးကို ္ေရးလိုက္ပါတယ္။)

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး လူထု အေရးေတာ္ပံုၾကီးေနာက္ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ စစ္အာဏာသိမ္းမႈ ျဖစ္ပြားတဲ့အခါ အေရအတြက္အားျဖင့္ ေသာင္းနဲ႕ခ်ီတဲ့ ဗမာျပည္ အရပ္ရပ္က လူငယ္ လူရြယ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ နယ္စပ္ေတြ တေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ အမ်ိဳးသား အင္အားစုေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ ေဒသေတြ ဆီကို စြန္႕စား ထြက္ခြာခဲ့ၾကရ ပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ လက္နက္ အားကိုးျပီး ျပည္သူ လူထုကို အႏိုင္ က်င့္ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုကို ျဖိဳခ်ႏိုင္ဖို႕ပါပဲ။ ဒီအတြက္ ေနာက္ဆံုး ေရြးခ်ယ္စရာ ျဖစ္ေနတဲ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းကို သူတို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကရတာပါပဲ။ ဒီလို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႕ကိုလည္း စစ္အုပ္စုကသာ တြန္းပို႕ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

သည္လိုနဲ႕ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ကို ဆင္ႏႊဲဖို႕ နယ္စပ္ ေဒသေတြဆီကို ေရာက္လာ ခဲ့တဲ့ ေသာင္းခ်ီတဲ့ လူငယ္ လူရြယ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ပါ။ အဲသည္ အခ်ိန္က က်ေနာ္က ၂၄ ႏွစ္သာ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိခဲ့တာကေတာ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး (Karen National Union - KNU) ရဲ႕ ဒူးပလာယာ ခရိုင္ (ဖားအံခရိုင္) ျဖစ္ျပီး ကရင့္ အမ်ိုးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (Karen National Liberation Army - KNLA) တပ္မဟာ (၆) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေသ့ေဘာဘိုး (ကရင္လို-ပန္းေပါင္းစံုတဲ့ ေနရာ-လို႕ အဓိပၸါယ္ရေၾကာင္း မွတ္သားဖူးပါတယ္) စခန္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲစခန္းကို က်ေနာ္ ေရာက္ေတာ့ စက္တင္ဘာ ၂၆ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏို၀င္ဘာ ၁ ရက္မွာေတာ့ နယ္စပ္ေဒသေရာက္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြအားလံုး တစုတစည္းတည္း ပါ၀င္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး - မကဒတ (All Burma Students' Democratic Front - ABSDF) ကို ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။ မကဒတကို ဖြဲ႕စည္းခါစမွာ စခန္းေပါင္း (၁၃) ခု ရွိျပီး တပ္ရင္းေပါင္း (၁၇) ရင္း ရွိပါတယ္။

ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး (KNU) စီမံခန္႕ခြဲမႈေအာက္က ကရင့္ အမ်ိုးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (KNLA)ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသေတြမွာ ရွိတဲ့ တပ္မဟာ နံပတ္ေတြကို လိုက္ျပီး မကဒတ (ABSDF) တပ္ရင္းေတြကို ဖြဲ႕စည္း ခဲ့ပါတယ္။ တပ္မဟာ (၄) မွာ ရွိတဲ႕ မင္းသမီးစခန္း၊ မိုးေတာင္စခန္း ရဲ႕ တပ္ရင္း (၂၀၁) (၂၀၂) (၂၀၃)။ တပ္မဟာ (၆) မွာ ရွိတဲ႕ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းရဲ႕ တပ္ရင္း (၂၀၄) (၂၀၅) မိုးကဲစခန္းရဲ႕တပ္ရင္း (၂၀၆)။ တပ္မဟာ (၇) မွာ ရွိတဲ့ ေရေက်ာ္စခန္း၊ ေစာထစခန္း၊ သံလြင္စခန္း၊ ၀မ္းခါစခန္းေတြျဖစ္တဲ့ (၂၀၇) (၂၀၈) (၂၀၉) (၂၁၀)။

အဲသည္လိုပဲ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ (New Mon State Party - NMSP) ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာရွိတဲ့ ဘုရားသံုးဆူ စခန္းမွာရွိတဲ့ မကဒတ (ABSDF) တပ္ရင္းေတြကို (၁၀၁) (၁၀၂) ဆိုျပီး ဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ ကရင္နီျပည္တိုးတက္ေရးပါတီ (Karenni People Progressive Party - KNPP) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသမွာ ရွိတဲ့ မကဒတ (ABSDF) အင္းအားစုေတြကို တပ္ရင္း (၃၀၁) (၃၀၃) ဆိုျပီး ဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ ကခ်င္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႕ (Kachin Independent Organization - KIO) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေအာက္မွာရွိတဲ့ ကခ်င္အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (Kachin Independent Army - KIA) ေဒသမွာ မကဒတ (ABSDF) တပ္ရင္း (၄၀၁) ဆိုျပီး ဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။

ထို႕အတူပဲ ဗမာျပည္ အလယ္ပိုင္း အလြန္ရႈပ္ေထြးတဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့ ပအို႕၀္နယ္ေျမမွာ ပအို႕၀္အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး (Pa-Oh National Organization - PNO) ထိန္းခ်ဳပ္ရာေျမမွာ မကဒတ (ABSDF) တပ္ရင္း (၆၀၁) ဆိုျပီး ဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၉ ႏွစ္ဦး မွာ စစ္အစိုးရက ေတာခိုသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကို အိမ္ျပန္လာဖို႕ ေျပာပါတယ္။ သူတို႕က ခြင့္လႊတ္ေၾကာင္း တပ္မေတာ္၏ သေဘာထားအမွန္ကို သိေစခ်င္ေၾကာင္းနဲ႕ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၈ ရက္ေန႕ ေနာက္ဆံုးထားျပီး အိမ္ကို ျပန္လာေစခ်င္ေၾကာင္း။ အဲေနာက္မွာေတာ့ မျပန္လာသူ မွန္သမွ်ကို ေသာင္းက်န္းသူအျဖစ္ ေၾကျငာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။

က်ေနာ္ မွတ္မိတာကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ကေနတဆင့္ တာ့ခ္ေလဆိပ္ကေန အလံေထာင္ျပီး ျပန္တဲ့သူေတြက ျပန္သြားပါတယ္။ တပ္မေတာ္၏ သေဘာထားအမွန္ကို သိသြားသူမ်ားလို႕ ျမက္ခင္းသစ္ (ႏြားစားက်က္လို႕လည္း အမ်ားကေခၚၾကတယ္) မဂၢဇင္းကလည္း ေရးလိုက္ေသးတယ္ေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတခုဟာ ပစ္ကနစ္ ထြက္တာမွ မဟုတ္ပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ဆိုတာ အားလံုးက သိၾကရင္ ေကာင္းတာေပါ့ေလ။ သို႕ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕က သိမွ မသိပဲဟာ။ ဒီေန႕ လက္နက္ကိုင္ မနက္ဖန္ ေအာင္ပြဲခံ - အဲလိုမ်ိဳး ထင္ေနၾကေတာ့လည္း ခက္သား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ေတြ႕ ဘ၀က အားလံုးကို တိုင္းတာခဲ့တာပါပဲ။ ထမင္းနပ္မမွန္တဲ့ ေန႕စဥ္ဘ၀ထဲမွာ မကူးခပ္ႏိုင္သူေတြ က်န္ခဲ့တာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အိမ္ျပန္ရံုတင္မက အိမ္မျပန္တဲ့ သူေတြကိုပါ ဒုကၡေပးသြား ေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေန႕ရက္ေတြ ဆက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း စစ္သင္တန္းေတြ တက္ရတယ္။ အေျခခံ စစ္သင္တန္း။ ေနာက္ေတာ့ မြမ္းမံ၊ အဆင့္ျမင့္၊ တပ္မွဴး သင္တန္း - စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ သင္တန္းေတြျပီးေတာ့ က်ေနာ္က ဒု-စိပ္မွဴး စျပီးတာ၀န္ယူရတယ္။ က်ေနာ့္ ေအာက္မွာ ရဲေဘာ္ ၆ ေယာက္ ရွိတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တပ္စိပ္မွဴး။ ေနာက္ေတာ့ တပ္စုမွဴး။ အဲလိုနဲ႕ အဆင့္ဆင့္ တာ၀န္ယူခဲ့ရ။

သည္လိုနဲ႕ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ရန္သူ န၀တ စစ္အုပ္စုက KNU နယ္ေျမမွာ ရွိသမွ် စခန္းအားလံုးကို ေျခမႈန္းဖို႕ ထိုးစစ္ေတြ စတင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ရွိေနတဲ့ KNLA တပ္မဟာ (၆) နယ္ေျမမွာရွိတဲ့ ဖလူး စခန္းကို လက္ရ သိမ္းပိုက္ႏုိင္ေရးအတြက္ ႏွစ္ဆန္း ကတည္းက ထိုးစစ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာပါပဲ။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေမလ တရက္သားေတာ့ က်ေနာ္တို႕ စခန္းက တပ္ရင္း ႏွစ္ရင္းလံုးမွာ ရွိသမွ် က်န္းမာေရး ေကာင္းသူေတြကို စခန္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေကာ္မတီက စာရင္းယူတယ္။ ျပီးေတာ့ ဖလူးစခန္း (ထိုအခ်ိန္က န၀တ တပ္မ်ားက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ေနေသာ ကာလ) စစ္ကူအတြက္ သြားဖို႕ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ စခန္းမွာ ရွိသမွ် ရဲေဘာ္ေတြအထဲက လူ ၈၀ ေက်ာ္ တရာနီးပါးကို ေရြးထုတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ယူနီေဖာင္းေတြဆင္ အီကြစ္မဲန္႕ေတြ တပ္နဲ႕ အားလံုး အသင့္ ျပင္။ အဲအထဲမွာ က်ေနာ္ မပါေလဘူး။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ လူေတြ တန္းစီေတာ့ အဲသည္ လူတန္းၾကီးကို ၾကည့္ျပီး က်ေနာ္ ေပါက္ကြဲတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း က်လို႕ ငါ့က် ဘာလို႕ မေခၚလည္းေပါ့။ အမွန္ကေတာ့ တာ၀န္ရွိသူေတြက လိုအပ္သမွ်ကို လိုအပ္သလို လုပ္တာပါ။

စစ္ကူထဲမွာ ပါသြားတဲ့ က်ေနာ့္ကို ညီအကိုလိုခင္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က လာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ က်ေနာ္ ပိုေပါက္ကြဲသြားတယ္။ သြားကြာ- မင္းတို႕က ပိုျပီး သင့္ေတာ္လို႕ ျဖစ္မွာေပါ့- က်ေနာ္ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သည္လိုနဲ႕ စခန္းထဲမွာ ဟိုလွည့္ သည္လွည့္ လုပ္ေနခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း တႏံု႕ႏံု႕နဲ႕ ငါ့ကို ဘာလို႕ မေခၚသလဲ၊

အမွန္က ရန္သူ န၀တ တပ္ေတြက တေလွ်ာက္လံုး ထိုးစစ္ဆင္လာတာပါ။ ပြင့္လင္းရာသီ တေလွ်ာက္လံုး မွာလည္း ထိုးခဲ့တာပါပဲ။ သည္ခံတပ္က မက်ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သည္ေတာ့ မိုးရာသီ ေရာက္ခါနီးမွာ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ အျပင္းထန္ဆံုး ထိုးစစ္ဆင္တာပါ။ သည္တေခါက္ ေနာက္ဆံုးဆိုျပီး ထိုးတာပါပဲ။ အျပင္းတကာ့ အျပင္း ထန္ဆံုးေပါ့။ ရရင္ရ မရရင္လည္း အိမ္ျပန္မယ္ေပါ့။

သည္လိုနဲ႕ တိုက္ပြဲသတင္းေတြကိုနားေထာင္ရင္း စခန္းထဲမွာပဲ က်ေနာ္ ေနေနရတယ္။ တညေတာ့ စခန္းဥကၠဌ ကိုစေအာင္လြင္ ေရာက္လာတယ္။ ည ၉ နာရီ ေက်ာ္ေနျပီ။ က်ေနာ့္ကို -မင္းပစၥည္းေတြယူ-တဲ့ -အာ- ဘာျဖစ္လို႕လဲ-လို႕ က်ေနာ္ေမးေတာ့ ျပန္မေျပာေလဘူး။ ဒါနဲ႕ စစ္သားတို႕ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ့္ ပစၥည္းေတြ က်ေနာ္ သိမ္းထုပ္လိုက္ျပီး အသင့္ အေနအထားနဲ႕ တပ္ခြဲ အေပါက္၀မွာ ရပ္လိုက္တယ္။ အဲမွာ က်ေနာ္ သြားေတြ႕ရတာက က်ေနာ့္ကို အကိုအရင္းတေယာက္လိုခင္တဲ့ တပ္ခြဲထဲက တပ္စု တပ္ၾကပ္ၾကီး ေစာေအးမင္း၊ သူလည္း သူ႕ ပစၥည္းေတြနဲ႕ ရပ္လို႕။ -ဘာလဲဟ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ- လို႕ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေမးေတာ့ - က်ေနာ္လည္း မသိဘူး အကိုၾကီး-တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ မိုးေရေတြထဲမွာ မည္းမည္း မည္းမည္းနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ရဲေဘာ္ေတြ။ အားလံုး ၁၂ ေယာက္။ ဘယ္သူေတြမွန္းေတာ့ မသိေသး။မ်က္ႏွာေတြကို မျမင္ရ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကအတိုင္း လွ်ိဳ႕၀ွက္ စစ္ဆင္ေရး က်ေနတာပဲ- က်ေနာ္ ေတြးလိုက္မိပါေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ မိုးရြာၾကီးထဲ ညဥ့္ေမွာင္မဲၾကီးထဲ က်ေနာ္တို႕ ခ်ီတက္ခဲ့ရ။ ေနာက္ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေသ့ေဘာဘိုး ရြာၾကီးထဲ ေရာက္ေနပါေပါ့လား။ ရြာသားအားလံုးကေတာ့ အိပ္ေမာက်လို႕။ ေနာက္ေတာ့ ရြာဥကၠဌ အဖိုးဖူးေလာကြား (ဗိုလ္ၾကီးေလာကြား) ဆီမွာ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ယူျပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ကို လက္နက္ေတြ တပ္ဆင္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုင္ရတာက အဲမ္(၁၆) တလက္နဲ႕ မဂၢဇင္း ၃ ေဘာက္၊ အဲမ္ ၃၆ လက္ပစ္ဗံုး ၂ လံုး။ တျခားသူေတြေတာ့ ဘာေတြ ရေလတယ္မသိ။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ေမွာင္ၾကီးမဲမဲထဲ ပိြဳင့္ တာ၀န္ကို က်ေနာ္နဲ႕ အျခားရဲေဘာ္တေယာက္ ယူပါေတာ့တယ္။

သည္လိုနဲ႕႔ စမ္းတ၀ါး၀ါး မိုးေရေတြၾကားမွာ သြားရင္း တညလံုး ခ်ီတက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ မိုးေသာက္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ရြာေလးတရြာမွာ ခဏနား။ အိပ္ျပီးေတာ့ ေန႕လည္ ဖက္မွာ ဆက္လက္ျပီး ခရီးထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ မီးခိုးဖံုလံုးေတြနဲ႕ မြစာက်ဲေနတဲ့ ဖလူးဆိုတဲ့ ခံတပ္ၾကီးကို အေ၀းတေနရာက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေနရာကို က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အေ၀းကေန လွမ္းျမင္ေနရတာကေတာ့ ဖံုလံုးေတြ ခ်ည္းသာ။ ဒံုး-ကနဲ အသံတခုကို အေ၀းကေန ၾကားလိုက္ရျပီးတဲ့ေနာက္ ဖံုလံုးၾကီးတခုကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္။ တပ္စုမွဴးျဖစ္သူ ကိုထြန္းထြန္းက အဲဒါ ၁၂၀ ကြ-လို႕ ေျပာတာေတာ့ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သြားရင္းနဲ႕ မိုးခ်ဳပ္လာတယ္။ ည ၈ နာရီ ေလာက္ က်ေတာ့ ဖလူးခံတပ္ရဲ႕ေက်ာဖက္က်ေနတဲ့ ထိုင္း ႏိုင္ငံ ဖက္ကမ္းမွာ က်ေနာ့္တို႕တပ္ဖြဲ႔ ေရာက္ေနေလ ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕လိုပဲ ေရာက္ႏွင့္ ေနတဲ့ တပ္ဖြဲ႕ ေပါင္းစံုကိုလည္း အေမွာင္ထဲမွာ ေတြ႕ျမင္ ေနရပါေသး တယ္။ အားလံုးက ဖလူးခံတပ္ထဲကို မိမိတို႕ကို သယ္ပို႕ ေပးမည့္ ေလွကို ေစာင့္ေန ၾကရျခင္းပါပဲ။

ေလွကိုေစာင့္ရင္း ဘ၀မွာ တၾကိမ္တခါမွ် မျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာေတြကို ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ႕ အရိပ္မည္းမည္းထဲမွာ ကူးသြား ေနတဲ့ ေလွတစင္းနဲ႕ ထိုေလွတစင္းေပၚမွ သူပုန္မ်ား။ ထိုသူမ်ားကို ပစ္ခတ္ေနတဲ့ န၀တတပ္က ၀.၅ စက္ေသနတ္ၾကီးရဲ႕ မီးတန္းမ်ားနဲ႕ ထိုစက္ေသနတ္ၾကီးကို ကိုင္တြယ္ပစ္ခတ္သူ ျမင္သာေအာင္ ေကာင္းကင္ယံ ေပၚမွာ ပစ္ခတ္ေဖါက္ခြဲေပးေနတဲ့ မီးက်ည္မ်ား။ ဖလူးစခန္း အ၀င္မွာကိုပဲ အသက္ကို ဖက္နဲ႕ထုပ္ျပီး ေလွေပၚ တင္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကို အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ျပီး မစဥ္းစား၀ံ့။ ပိြဳင့္ဖိုက္ စက္ေသနတ္ၾကီးမွ ပစ္ခတ္ လိုက္တဲ့ မီးက်ည္ တန္းကို ေမာ့ၾကည့္ ေနခဲ့ရျခင္းကကိုပဲ အသက္ေဘးမွ ေ၀းေနခဲ့ေၾကာင္း ခုမွ သိေတာ့ေလတယ္္။ ထိုအခ်ိန္က မသိေသး။ မီးျမင္ ေနရျခင္းက အသက္ ရွိေနျခင္းပင္ မဟုတ္လား။

ေနာက္ေတာ့ ဖလူးဆိုတဲ့ သံဆူးၾကိဳးေပါင္းစံု ကာရံထားတဲ့့ ခံတပ္ၾကီးထဲ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး ေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီ ခြဲေနျပီ။ KNLA မွ အရာရွိတဦးက က်ေနာ္တို႕အားလံုးကို ေနရာ ခ်ေပးသြားေလတယ္။ ဘန္ကာ တခုမွာ ၂ ေယာက္ ႏႈန္းနဲ႕ ေနာက္တန္းက ဘန္ကာ ၆ လံုးမွာ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး ေနရာ က်သြားပါေလျပီ။

က်ေနာ္က တပ္ရင္း (၂၀၄)က ဆိုေတာ့ (၂၀၄) တပ္ရင္းမွ လူေတြကို သိပါတယ္။ (၂၀၄) မွ ဆရာစိုးျမင့္၊ ရဲေဘာ္ ေစာေအးမင္း။ (၂၀၅) မွ ကိုထြန္းထြန္း၊ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္၊ ရဲေဘာ္ အဘီး၊ ရဲေဘာ္ ကိုကိုေလး၊ ရဲေဘာ္ ႏိုင္ႏိုင္၊ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္နဲ႕ က်ေနာ္ အမည္မသိတဲ့ အျခားရဲေဘာ္ ၃ ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တန္းမွာရွိတဲ့ အိုဗာဟက္ ေတြထဲမွာ ေနရာခ်ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ရဲေဘာ္အဘီးက ကရင္ရဲေဘာ္တဦးနဲ႕တူ ေနရာက်ပါတယ္။ သည့္ေနာက္ ေတာ့ ထိုတညလံုး န၀တတပ္ေတြက ပစ္ခတ္ေနတဲ့ လက္နက္ၾကီးငယ္ ေပါင္းစံုရဲ႕ေပါက္ကြဲသံေတြကို နာခံရင္း မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ပါေလတယ္။ မနက္ ၅နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ပစ္ခတ္သံေတြ ရပ္စဲသြားပါေတာ့တယ္။ အိပ္ေတာ့ေဟ့-ဆိုတဲ့ ကရင္ရဲေဘာ္ရဲ႕ စကားက ေနာက္က်ေနပါလိမ့္ဦးမယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ရဲေဘာ္ အဘီးကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ၾကာျပီ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

သည္လိုနဲ႕ ေနာက္တေန႕မနက္ကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕အားလံုးကို ထိပ္တိုက္ (န၀တတပ္မ်ားနဲ႕ တိုက္ရိုက္ ရင္ဆိုင္ ပစ္ခတ္ေနေသာေနရာ) ဆီသို႕ ေျပာင္းလဲ ပို႕ေဆာင္လိုက္ ပါတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲမွာ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး ေသနတ္ေတြကို စစ္ေဆးျပီး အရံက်ည္နဲ႕ လက္ပစ္ဗံုးေတြကို ထပ္မံရရွိပါတယ္။ ထို႕ေနာက္ ထိပ္တိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘန္ကာၾကီးတခုေဘးမွ စျပီး က်ေနာ္တို႕အားလံုး ေနရာယူၾကရပါတယ္။ ဖလူးစခန္းမွာ အိုမီဂါပံု ရွိေနျပီး ၃ ဖက္ ၃ တန္မွာ ေသာင္ရင္းျဖစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႕အတြက္ န၀တတပ္နဲ႕တိုက္ရိုက္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ေျမေနရာမွာ ထို အိုမီဂါပံုရဲ႕ အပြင့္ဖက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုေနရာကို ထိပ္တိုက္ဟု ေခၚပါတယ္။
ထိပ္တိုက္သို႕ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ခ်ိန္မွစျပီး ဆာလာအိပ္မ်ားထဲသို႕ သဲမ်ား ျဖည့္ထည့္ျပီး မိမိေနရာယူရတဲ့ အိုဗာဟက္မ်ားကို လက္နက္ၾကီးမ်ား (၆၀ မမ ေမာ္တာ၊ ၈၁ မမ ေမာ္တာ၊ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာ၊ ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္၊ ၇၅ မမ ေနာက္ပြင့္) ဒဏ္မွ ခံႏိုင္ေအာင္ ထပ္မံအားျဖည့္ျခင္းကို လုပ္ေဆာင္ ေနရတာဟာ ညေန ၅ နာရီထိ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ထို႕ေနာက္တြင္မေတာ့ ေရခ်ိဳးခြင့္ ရပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ေနရာမွ ေနာက္တန္းသို႕ လမ္းေလ်ွာက္ သြားျပီး ေသာင္ရင္းျမစ္တေနရာမွာ ေရခ်ိဳးရျခင္းပါေပ။ ေရခ်ိဳး ေနစဥ္မွာပင္ ရန္သူ န၀တ တပ္မ်ားက ရမ္းသမ္း ပစ္ခတ္ေသာ ပိြဳင့္ဖိုက္ (၀.၅) စက္ၾကီး သံမ်ားကို ၾကားေနရပါေသးတယ္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ညေမွာင္စလာသည္ႏွင့္ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ယူရ ပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ရွိ ပြိဳင့္ဖိုက္ စက္ေသနတ္ၾကီး ရွိရာ ဘန္ကာၾကီး ျပီးလ်င္ ကရင္ ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ ရွိသည့္ ဘန္ကာတခု၊ ျပီးလွ်င္ ေအေက စက္လတ္ ရွိသည့္ ဘန္ကာတခု၊ ျပီးလွ်င္ က်ေနာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ ႏိုင္ႏိုင္တာ၀န္ယူရသည့္ ဘန္ကာတခု၊ ျပီးလွ်င္ ရဲေဘာ္ကိုိကိုေလးႏွင့္ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္ တာ၀န္ယူရသည့္ ဘန္ကာတခုစသည္ျဖင့္ ထိပ္တိုက္ ေဘးမွ ဘန္ကာ ေလး ခုကို က်ေနာ္တို႕ တာ၀န္ယူရပါတယ္။ တျခား ဘန္ကာေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
က်ေနာ္နဲ႕ရဲေဘာ္ႏိုင္ႏိုင္ တာ၀န္ယူရတဲ့ဘန္ကာမွာလည္း ဆြဲမိုင္းခလုပ္ ၂ ခု ရွိပါတယ္္။ M-60 ေခၚ Claymore Mine ေတြကို ဘန္ကာ ေအာက္ေျခမွာ တပ္ဆင္ထားျပီး ရန္သူက မိမိ ဘန္ကာ အနားသို႕ ကပ္ လာေလမွ မိုင္းမ်ားကို ခြဲႏိုင္ရန္ စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ဘန္ကာထဲသို႕ မ၀င္မီ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ အမ္-၁၆ ကို စစ္ေဆးျပီး ႏိုင္ႏိုင္က သူ႕ ဂ်ီ-၃ ၾကီးကို စစ္ေဆးကာ အားလံုး စိတ္ခ်ရတဲ့အခါမွသာ ဘန္ကာထဲသို႕ က်ေနာ္တို႕ ၀င္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ဘန္ကာထဲမွာ အျခား ေသနတ္ ၂ လက္လည္း ရွိပါေသးတယ္။ အျခား အမ္-၁၆ တလက္ႏွင့္ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ တလက္ ျဖစ္ပါတယ္။

သည္လိုနဲ႕ တခ်ိန္လံုး ညအေမွာင္ထဲမွာ ဘန္ကာေရွ႕ရွိ ေသနတ္ပစ္ ေပါက္မွ က်ေနာ္တို႕ နွစ္ေယာက္လံုး မ်က္ေစ့ တခ်က္ မမွိတ္ ၾကည့္ေန ခဲ့ၾကပါတယ္။ ညေမွာင္ကတည္းက န၀တတပ္မ်ားက လက္နက္ၾကီး မ်ိဳးစံုကို အရမ္းကာေရာအျပင္ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ပါ ပစ္ခတ္ေနခဲ့တာပါ။ သည္ညေတာ့ ရန္သူက တက္ထိုး ေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘယ္ဖက္လည္းေတာ့ မသိ။ အားလံုး အသင့္ အေနအထားသာ ျပင္ေနၾကေပေရာ့။ ည ဆယိနာရီခြဲေတာ့ ဘန္ကာထဲရွိ ေ၀ၚကီေတာ္ကီမွ မီး လင္းလာတယ္။ - လင္းျပီ- ဆိုတဲ့အခ်က္ ေပးစကားကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဓိပၸါယ္က ရန္သူ ကပ္ေနျပီ။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ အမ္-၁၆ ကို ဘန္ကာရွိ ဘယ္ဖက္က ေသနတ္ပစ္ေပါက္မွာ ထိုးထည့္လိုက္ျပီး အေမွာင္ ထဲသို႕ ၾကည့္လိုက္မိတယ္္။ ဘာမွ် မျမင္ရ။ အေမွာင္မွလြဲ၍ ဘာမွ် မျမင္ရ။ ႏိုင္ႏိုင္ကလည္း သူ႕ ဂ်ီ-၃ ၾကီးကို ညာဖက္ ေသနတ္ပစ္ေပါက္မွာ ထိုးထည့္လိုက္ျပီး အေမွာင္ထဲသို႕ ၾကည့္ေနပါတယ္။ - ႏိုင္ႏိုင္ ဘာျမင္ရလဲ- က်ေနာ္က သူ႕ကို ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေမးလိုက္တဲ့အခါ - ဘာ-ဘာ-ဘာ မွ မ-မ-မ ျမင္ရဘူးကြ- တိုးတိုးေလးအထစ္ထစ္နဲ႕ျပန္ေျပာတဲ့ ႏိုင္ႏိုင့္စကားေၾကာင့္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ က်ေနာ့မွာ အေမွာင္ထဲမွာ ျပံဳးမိပါေသးတယ္။ သူက စကားထစ္တယ္ မဟုတ္လား။

သည့္ေနာက္ေတာ့ -ေဖါင္း-ကနဲ အသံတခုနဲ႕အတူ က်ေနာ္တို႕ေရွ႕ျမင္ကြင္းက ရုတ္တရက္ၾကီး ေန႕ခင္းအလား လင္းထိန္သြားပါေလတယ္။ မီးက်ည္ (illumination round) တခုကို ေမာ္တာျဖင့္ ပစ္ထုတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ တယ္။ ညအေမွာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ေရွ႕ျမင္ကြင္းရွိ ျခံဳဖုတ္ေတြထဲမွာ လူ အရိပ္ႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈေတြကို က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ လူတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ေပမယ့္လည္း လူက ေၾကာင္ေနပါတယ္။ စိတ္ထဲက လက္ညွိဳးကို အတင္းေကြးခ်ေနမိေပမယ့္လည္း ေသနတ္ trigger ေပၚက က်ေနာ့္ လက္ညွိဳးေတြ ေကြးမသြားပါ။ က်ေနာ့္ ရင္ေတြကလည္း တဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္ ေသနတ္က မီးမပြင့္ေသးပါ။ -ပစ္-ပစ္-ပစ္ ဟ- ႏိုင္ႏိုင္က ေျပာလည္း ေျပာ သူ႕ ဂ်ီ-၃ ၾကီးကိုလည္း ထိုးခ်ိန္ျပီး ပစ္ခ်ပါေတာ့တယည္။ ေဒါင္း-ေဒါင္း-ေဒါင္း-ဆိုတဲ့ အသံကိုသာ က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ျပီး ဘာမွ ထပ္မၾကားရေတာ့။ သူ႕ ေသနတ္ jam ျဖစ္သြားေလျပီ။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ မ်က္ေစ့မွိတ္ျပီး က်ေနာ့္ လက္ညွိဳးကို အတင္း ဆြဲျပီး ညွစ္ခ်လိုက္မိတယ္။ ေဖာင္း-ေဖာင္း-ေဖာင္း-ေဖာင္း ျမည္သြားတဲ့ အမ္-၁၆ အသံၾကားမွာ က်ေနာ့္ အေရွ႕ကျခံဳဖုတ္တခုဟာ အပိုင္းပိုင္းအစစ လြင့္စင္ ေနတာကို မီးက်ည္ရဲ႕အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ က်ေနာ္ ျမင္ေနရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ က်ေနာ့္ လက္ညွိဳးကို ညွစ္ထားမိသလည္း က်ေနာ္မသိ က်ေနာ္သတိရေတာ့ က်ေနာ့္ေသနတ္မွာ က်ည္ကုန္ေနေလျပီ။

ငါ့ကို အိပ္ခ်္ေက ေပး-ေပး ဦးဟ- ဆိုသည့္ ႏိုင္ႏိုင့္ အထစ္ထစ္ စကားကို ၾကားမိေတာ့မွ က်ေနာ္ ျပန္သတိရ ေတာ့တယ္။ သူ႕ကို က်ေနာ့္ ေဘးနားမွာ ေထာင္ထားတဲ့ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ ကို လွမ္းေပးလိုက္ရင္း က်ေနာ့္ ေသနတ္ကက်ည္ေဘာက္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ က်ည္ေဘာက္ အသစ္တခုကို လဲလွယ္ တပ္လိုက္ျပီး ေမာင္းထပ္တင္ကာ ေသနတ္ပစ္ေပါက္မွာ က်ေနာ့္ အမ္-၁၆ ကို ထိုးထည့္ လိုက္ျပီး အေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ျခံဳပုတ္ေတြထဲကို ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ အဲေကာင္ ေသျပီလား။ က်ေနာ့္ ဘာသာ က်ေနာ္ စဥ္းစားရင္း ရင္ထဲမွာလည္း တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္ေနမိေသးတယ္။ ငါ လူတေယာက္ကို သတ္လိုက္မိျပီလား။

ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ ဆဲေနေသးတယ္။ - ေခြးမသားေတြ ေျပးလိုက္တာ။ ျမန္လိုက္တာ။ ရွာလို႕ေတာင္ မေတြ႕ ေတာ့ဘူး ။
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမွးမွိန္လာေနတဲ့ မီးက်ည္ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေရွ႕ျမင္ကြင္းက အားလံုး ျငိမ္သက္ေန ပါတယ္။ မျငိမ္ေသးသည္က က်ေနာ့္ ရင္သာ။ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနဆဲ။ ဘာလို႕ ခုန္ေနမွန္းလည္း မသိ။ အာေတြကလည္း ေျခာက္လာေနတာကို ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ သိေနတယ္။ သည္လိုနဲ႕ ေဘးနံရံမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေရဘူးကို ဆြဲလိုက္ျပီး တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ေတြနဲ႕ ဖြင့္ေသာက္လိုက္မိတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ျငိမ္သြား သလိုပါပဲ။

ဘန္ကာထဲက ေ၀ၚကီေတာ္ကီက မီးထပ္လင္းလာတယ္- ဒီေရ - တဲ့။ ထပ္တက္လာေနေသးသည္-ဟု အဓိပၸါယ္ ရေလျပီ။ ကဲ-လာၾကစမ္းကြာ- က်ေနာ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ မီးက်ည္ အပစ္ကိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ေနမိ ေတာ့တယ္။ - သည္တခါ မီးက်ည္ ပစ္လို႕ ျမင္ရရင္ေတာ့လားကြာ- စိတ္ထဲက က်ံဳး၀ါးရင္း အေမွာင္ထဲကို ေသေသ ခ်ာခ်ာၾကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္မွာ နံက္ ၅ နာရီ ထိုးတဲ့ အထိ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညအဖို႕ေတာ့ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ် က်ေနာ္ ထပ္မျမင္ခဲ့ရပါ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)