May 21, 2012
က်ေနာ့္ မေက်နပ္မႈမ်ားမွာ... ခ်စ္သူက ဓါးစာခံ-ဆိုတာကို သင္ မယံု ၾကည္ေသးဘူးလား...
by Augustine Nge on Monday, May 21, 2012 at 2:52am ·
လမ္းေတြ မဆံုးေသးဘူးလား...
ရြာ မေတြ႕ေသးဘူးလား...
ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္း မျပန္ၾကေသးဘူးလား...
ဒီေရလည္း မတက္ေသးဘူးလား...
လ မထြက္ေသးဘူးလား...
ၾကယ္ေတြ မစံုေသးဘူးလား...
ဖိုးေမာင္ ျပန္မလာေသးဘူးလား...
စေနေထာင့္မွာ ပန္းမလွဴႏိုင္ေသးဘူးလား...
မ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းက မဆံုႏိုင္ေသးဘူးလား...
နတ္သမီးပံုျပင္ေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
လမ္းျပေျမပံုေတြ မစံုႏိုင္ေသးဘူးလား...
အေမးေတြကိုလည္း ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျဖၾကေသးဘူးလား...
က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြကလည္း မကုန္ခမ္းႏိုင္ေသးဘူးလား...
အဲသည့္လမ္းနံေဘးက ပန္းကေလးေတြကလည္း မပြင့္ႏိုင္ၾကေသးဘူးလား...
ေဟာသည့္ ကမၻာၾကီးကလည္း ၂၃.၅ ဒီဂရီထက္ ပိုျပီး မေစာင္းႏိုင္ေသးဘူးလား...
ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းက ေရခဲေတြကလည္း အရည္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကေသးဘူးလား...
စာတန္ကိုလည္း ဘုရားသခင္က အေသမသတ္ေသးဘူးလား...
အလံတိုင္၀က္လႊင့္ထားတဲ့ျမိဳ႕ေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
အမွန္တရားေတြ သင္းသတ္ခံရတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြဟာ ဆုတ္ျဖဲလို႕ကို မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
၀ိုင္ေတြ ေသာက္ထားတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ထဲက ဒႆနေတြကလည္း မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
ကမၻာ့ရြာၾကီးကို ျပားပစ္လိုက္မယ့္ လမ္းၾကိတ္စက္ၾကီးကလည္း ဗမာျပည္ကို မျပားပစ္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
လူတိုင္းရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္ဟာ ဗမာျပည္မွာ ဘားမဆံုးေသးဘူးလား...
ဗားဂရာေခ်ာက္ၾကီးကို ဘာနဲ႕မွ မဖို႕ရေသးဘူးလား...
သမိုင္းေတြကို က်ေနာ္တို႕မွာလည္း သင္လို႕ကို မဆံုးေတာ့ဘူးလား...
ငါ့ အရိုးေတြကို ဘယ္ေခ်ာက္ထဲမွာမွ မဖို႕ပါဘူးလို႕ ေျပာမိတာကို မယံုေသးဘူးလား...
ယင္လတ္- ေတာင္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ျပီ...ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ခုထက္ထိ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ မျဖစ္ေသးဘူးလား... ...
ငါ ေျပာခ်င္ရာကို ေျပာတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း... ငါ့ ႏွလံုးသားနဲ႕ ေျပာတယ္ဆိုတာကို နင္ကလည္း ခုထက္ထိကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
atn
May 7, 2012
ေႏြေရာက္ခဲ႕သည့္တိုုင္ေအာင္ မိုုးေမွာင္က်ေနဆဲပါပဲလား ဘ၀ဆိုုတာ ....
by Augustine Nge on Sunday, May 6, 2012 at 11:10pm ·
က်ေနာ္လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ ပန္းတပြင့္မွာ... မူးယစ္ရီေ၀ ညေနခင္း တခ်ိဳ႕တ၀က္နဲ႕... အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ... အဆုတ္အျဖဲ ခံထားရရွာတဲ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္တရြက္ ပါသြားတယ္... ။ အိပ္ကပ္ၾကားထဲကေန အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ႏိႈက္ထုတ္လိုက္မိေတာ့ ေျမြတေကာင္ တိတ္တဆိတ္ ထြက္က်လာတယ္... ။ အဆိပ္ ရွိမရွိ ဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး... ။ လွ်ာကေတာ့ ႏွစ္ခြနဲ႕ပဲေလ... ။ ေမေမ့ကို - ေမေမ -လို႕ မေခၚရတဲ့ေန႕ေတြကို အေၾကြေစ့ေတြလို... ေရတြက္ေနမိတာဆိုရင္... တစံုတရာကေတာ့... က်ိမ္းေသေနျပီ... ။ တိုင္ကပ္နာရီ တလံုးတေလကိုေတာင္မွ... ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္... က်ေနာ့္ ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္မထားဘူး... ။ အဲဒါပဲ အလြန္တရာ ေသခ်ာတယ္... ။ အျပာေရာင္ ျပတင္းတံခါးကို က်ေနာ္ဆြဲဖြင့္ေတာ့... လြင့္စင္မႈေတြ... က်ေနာ့္အေပၚ ျပဳတ္က်လာခဲ့တာ... ေရတံခြန္တခုလိုပဲ... ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္ မမႈေတာ့ပါဘူး ေမေမ... ။ မထူးဇာတ္ေတြ ဆိုတာ... အရူးဇာတ္ေတြနဲ႕ အတူတူပဲ... မဟုတ္လား... ။ စိုးရိမ္ျခင္းအားျဖင့္... အသက္တာကို... တေတာင္ခန္႕မွ်... ရွည္ေစႏိုင္သေလာ-လို႕ ... သမၼာက်မ္းစာမွာ... လာတယ္... ။ မသမၼာက်မ္းစာ-မွာေတာ့... ဘယ္လိုလာမလဲလို႕... က်ေနာ္ကလည္း... ေတြးေနမိပါေသးတယ္... ရွာရွာ ေပါက္ေပါက္... ။ က်ေနာ့္ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိရွိ... ေမေမ့အတြက္ေတာ့... က်ေနာ္က ကေလးတေယာက္ .... မဟုတ္လားေလ... ။ ေမေမ က်ေနာ့္ကို... ခြင့္လႊတ္ေလာက္ပါတယ္... ။ ခုတေလာမွာ... တေနရာရာကိုေတာ့... က်ေနာ္ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္... ။ ဘူတာတခုလား... ကားမွတ္တိုင္လား... ဆိပ္ကမ္းတခုလား... ဇရပ္တခုလား... တရားစခန္းလား... အက်ဥ္းခန္းလား...။ က်ေနာ့္ ေျမပံုေတြကပဲ... မွားေနေလျပီလား...။ ဒါမွမဟုတ္... ေျမပံုေတြအေပၚ... ေရးဆြဲခံထားၾကရတဲ့ သေကၤတေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ အဲသည့္ သေကၤတေတြကို ေရးဆြဲခဲ့ၾကသူေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ ဘာမွ မကြဲျပားေနတဲ့ အခိုက္မွာပဲ... သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္အကြဲၾကီးပိုက္လို႕... ရတနာသိုက္ အရွာထြက္ခဲ့သူဟာ... က်ေနာ္ေပလား... ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ... ေဆာင္းခိုငွက္မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ ပ်ံသန္းသြားေနၾကတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ... က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို... ခ်ိတ္ထားလိုက္မယ္... ။ ေႏြရာသီရဲ႕... ေၾကြရြက္ အမိႈက္အစေတြကို... ဖိသိပ္ထည့္ထားလိုက္မယ့္ စကၠဴပံုးတပံုး... အခု က်ေနာ္ လိုတယ္... ။ ျပီးရင္... မိုင္းဗံုးတလံုးလို... အဲသည့္ အထီးက်န္ျခင္းသစ္ပင္ကို... အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္... ခြဲပစ္မယ္... ။ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ညွပ္ေနတဲ့... နာက်င္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္... သြားၾကားထိုးတံတေခ်ာင္းလည္း က်ေနာ္ လိုတယ္... ေမေမ ။ အဲသည္ သြားၾကားထိုးတံေလးကိုေလ ခ်စ္သူ-လို႕ အမည္ေပးရရင္ ေကာင္းမလား... ။ ေကာင္းကင္ကို... ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့... ေျမၾကီးကို ေဇာက္ထိုး ၾကည့္ေနမိသလိုပဲ... ေမေမ... ။ ေခါင္းေမာ့ေနတာလား... ေခါင္းငံု႕ေနတာလား... မကြဲျပားဘူး... ။ က်ေနာ့္ ဒြိဟမ်ားကို ခြဲျခားဖို႕... ဖုန္းနံပါတ္ တခုတေလမ်ား ရႏိုင္မလား... ။ ရုပ္ရွင္တကား ျပီးဆံုးသြားသလိုမ်ိဳး... ကိုယ္ထိုင္ခဲ့တဲ့ ခံုကေန... ဖုံဖက္ခါထျပီး... ဘ၀ဆိုတာၾကီးထဲက က်ေနာ္ ျပန္ထြက္လာႏိုင္သလား... ။ က်ေနာ့္ေန႕မ်ားကို.. က်ေနာ္ မေမြးဖြားခဲ့ပါပဲလ်က္ကို... ဘာလို႕ သူတို႕ အို-နာ-ေသဆံုးၾကရပါသလဲ... ေမေမ... ။
atn
Subscribe to:
Posts (Atom)