ေႏြေရာက္ခဲ႕သည့္တိုုင္ေအာင္ မိုုးေမွာင္က်ေနဆဲပါပဲလား ဘ၀ဆိုုတာ ....

by Augustine Nge on Sunday, May 6, 2012 at 11:10pm ·

က်ေနာ္လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ ပန္းတပြင့္မွာ... မူးယစ္ရီေ၀ ညေနခင္း တခ်ိဳ႕တ၀က္နဲ႕... အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ... အဆုတ္အျဖဲ ခံထားရရွာတဲ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္တရြက္ ပါသြားတယ္... ။ အိပ္ကပ္ၾကားထဲကေန အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ႏိႈက္ထုတ္လိုက္မိေတာ့ ေျမြတေကာင္ တိတ္တဆိတ္ ထြက္က်လာတယ္... ။ အဆိပ္ ရွိမရွိ ဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး... ။ လွ်ာကေတာ့ ႏွစ္ခြနဲ႕ပဲေလ... ။ ေမေမ့ကို - ေမေမ -လို႕ မေခၚရတဲ့ေန႕ေတြကို အေၾကြေစ့ေတြလို... ေရတြက္ေနမိတာဆိုရင္... တစံုတရာကေတာ့... က်ိမ္းေသေနျပီ... ။ တိုင္ကပ္နာရီ တလံုးတေလကိုေတာင္မွ... ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္... က်ေနာ့္ ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္မထားဘူး... ။ အဲဒါပဲ အလြန္တရာ ေသခ်ာတယ္... ။ အျပာေရာင္ ျပတင္းတံခါးကို က်ေနာ္ဆြဲဖြင့္ေတာ့... လြင့္စင္မႈေတြ... က်ေနာ့္အေပၚ ျပဳတ္က်လာခဲ့တာ... ေရတံခြန္တခုလိုပဲ... ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္ မမႈေတာ့ပါဘူး ေမေမ... ။ မထူးဇာတ္ေတြ ဆိုတာ... အရူးဇာတ္ေတြနဲ႕ အတူတူပဲ... မဟုတ္လား... ။ စိုးရိမ္ျခင္းအားျဖင့္... အသက္တာကို... တေတာင္ခန္႕မွ်... ရွည္ေစႏိုင္သေလာ-လို႕ ... သမၼာက်မ္းစာမွာ... လာတယ္... ။ မသမၼာက်မ္းစာ-မွာေတာ့... ဘယ္လိုလာမလဲလို႕... က်ေနာ္ကလည္း... ေတြးေနမိပါေသးတယ္... ရွာရွာ ေပါက္ေပါက္... ။ က်ေနာ့္ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိရွိ... ေမေမ့အတြက္ေတာ့... က်ေနာ္က ကေလးတေယာက္ .... မဟုတ္လားေလ... ။ ေမေမ က်ေနာ့္ကို... ခြင့္လႊတ္ေလာက္ပါတယ္... ။ ခုတေလာမွာ... တေနရာရာကိုေတာ့... က်ေနာ္ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္... ။ ဘူတာတခုလား... ကားမွတ္တိုင္လား... ဆိပ္ကမ္းတခုလား... ဇရပ္တခုလား... တရားစခန္းလား... အက်ဥ္းခန္းလား...။ က်ေနာ့္ ေျမပံုေတြကပဲ... မွားေနေလျပီလား...။ ဒါမွမဟုတ္... ေျမပံုေတြအေပၚ... ေရးဆြဲခံထားၾကရတဲ့ သေကၤတေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ အဲသည့္ သေကၤတေတြကို ေရးဆြဲခဲ့ၾကသူေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ ဘာမွ မကြဲျပားေနတဲ့ အခိုက္မွာပဲ... သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္အကြဲၾကီးပိုက္လို႕... ရတနာသိုက္ အရွာထြက္ခဲ့သူဟာ... က်ေနာ္ေပလား... ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ... ေဆာင္းခိုငွက္မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ ပ်ံသန္းသြားေနၾကတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ... က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို... ခ်ိတ္ထားလိုက္မယ္... ။ ေႏြရာသီရဲ႕... ေၾကြရြက္ အမိႈက္အစေတြကို... ဖိသိပ္ထည့္ထားလိုက္မယ့္ စကၠဴပံုးတပံုး... အခု က်ေနာ္ လိုတယ္... ။ ျပီးရင္... မိုင္းဗံုးတလံုးလို... အဲသည့္ အထီးက်န္ျခင္းသစ္ပင္ကို... အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္... ခြဲပစ္မယ္... ။ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ညွပ္ေနတဲ့... နာက်င္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္... သြားၾကားထိုးတံတေခ်ာင္းလည္း က်ေနာ္ လိုတယ္... ေမေမ ။ အဲသည္ သြားၾကားထိုးတံေလးကိုေလ ခ်စ္သူ-လို႕ အမည္ေပးရရင္ ေကာင္းမလား... ။ ေကာင္းကင္ကို... ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့... ေျမၾကီးကို ေဇာက္ထိုး ၾကည့္ေနမိသလိုပဲ... ေမေမ... ။ ေခါင္းေမာ့ေနတာလား... ေခါင္းငံု႕ေနတာလား... မကြဲျပားဘူး... ။ က်ေနာ့္ ဒြိဟမ်ားကို ခြဲျခားဖို႕... ဖုန္းနံပါတ္ တခုတေလမ်ား ရႏိုင္မလား... ။ ရုပ္ရွင္တကား ျပီးဆံုးသြားသလိုမ်ိဳး... ကိုယ္ထိုင္ခဲ့တဲ့ ခံုကေန... ဖုံဖက္ခါထျပီး... ဘ၀ဆိုတာၾကီးထဲက က်ေနာ္ ျပန္ထြက္လာႏိုင္သလား... ။ က်ေနာ့္ေန႕မ်ားကို.. က်ေနာ္ မေမြးဖြားခဲ့ပါပဲလ်က္ကို... ဘာလို႕ သူတို႕ အို-နာ-ေသဆံုးၾကရပါသလဲ... ေမေမ... ။

atn