၀ါသနာမ်ား
ခုတေလာ ဘာလို႕မွန္းမသိ စာေရးရတာ ပ်င္းေနတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ေရးဖို႕ စဥ္းစားေနမိတာကေတာ့ အမ်ားၾကီး။ ဒါေပသည့္ ဘာမွလည္း မေရး ျဖစ္ပါဘူး။ သယ္ရင္းေတြ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြကို အားနာတာနဲ႕။ သည္ၾကားထဲက တပုဒ္ ၂ ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္ညွစ္ျပီး ေရးလိုက္ေသးတယ္။ စာ မေရးပဲ ခဏေလာက္ ေနဦးမလား စဥ္းစားေနတုန္း တူေတာ္ေမာင္ ေမာင္မ်ိဳးက Tag လာျပန္ေရာ။ သတိတရ Tag တဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာတယ္၊ အန္ကယ္ေအာင္ ဘေလာ္ဂို စဖီးယားမွာ ရွိေနေသးေၾကာင္း သတိရတဲ့ ေမာင္မ်ိဳးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပသည့္ ဘာမွ မေရးခ်င္တုန္း Tag တဲ့ အတြက္ေတာ့ ေမာင္မ်ိဳး ေခါင္းကို ေဒါင္ကနဲ ေနေအာင္ တခ်က္ေလာက္ ေခါက္ခ်င္တယ္... း) မေရး ေပးရင္လည္း - အန္ကယ္က... ဘာလို႕လဲ... မသိဘူး... အခုတေလာ တူေမာင့္ကို... စိမ္းကား ေနသလိုပဲ... အဟင့္... အဟင့္... အဟင့္... - ဆိုျပီး လုပ္ဦးမယ္ ... း)။ ေရးဖို႕ကလည္း ပ်င္းေနတယ္။ ခုေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တူေမာင္မ်ိဳး အတြက္ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။
ေရးရမွာက ၀ါသနာဆိုေတာ့ ေရးစရာေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲအထဲကမွ အလ်ဥ္းသင့္ရာ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ၀ါသနာေတြကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
၁။ အင္ဂ်င္နီယာ
ငယ္တုန္းက ၀ါသနာေတြထဲမွာ အျပင္းထန္ဆံုးကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ၀ါသနာပါပဲ။ အဲေတာ့ ေတြ႕သမွ် စက္ပစၥည္းေတြကို ျဖဳတ္ၾကည့္ေတာ့တာပါပဲ။ ငယ္ငယ္ တုန္းကဆို လက္ေဆာင္ ရတဲဲ့ သံပတ္ အရုပ္ေတြ၊ သံပတ္ ကားေတြဆို အကုန္ ျဖဳတ္ၾကည့္တာပဲ။ ဘယ္လို တည္ေဆာက္ ထားသလဲေပါ့ေလ... ။ ေလ့လာတာ... စူးစမ္းတာပါ... း) ေလ့လာ စူးစမ္းျပီးေတာ့ ဘာ အကိ်ဳးအျမတ္ တခုမွလည္း မရပါ ဘူးေလ။ ေအာ... အဲတာေတြက အဲလို လုပ္ထား တာကိုး... ဒါက ဒီလို တပ္ထား တာပါလား... ဟိုဟာကေတာ့ ဟိုလို ေၾကာင့္ လည္ေနတာကိုး... ဆိုတဲ့ အသိေတြေတာ့ ရသြားပါရဲ႕... အဲ ေနာက္ေတာ့ reverse engineering ကို ျပန္ေရာက္တာေပါ့ေလ။ သံပတ္ရုပ္ေတြကို ျဖဳတ္တာကေတာ့ အရမ္း လြယ္တာေပါ့။ ျဖဳတ္ျပီးေတာ့ ျပန္တပ္ တာကေတာ့ အရမ္း ခက္ခဲပါ့။ သူ႕ နဂိုရ္အတိုင္း ျပန္ ျဖစ္ေအာင္ မတပ္ တတ္ေတာ့ဘူး။ အဲေတာ့ အရမ္း လြယ္တဲ့ အဆင့္ကို လြယ္လြယ္ ကူကူ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီး အရမ္း ခက္တဲ့ အဆင့္ကိုက်မွ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ ေနရတဲ့အခါ စိတ္က မရွည္ေတာ့ဘူး... ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးကို အမိႈက္ပံုးထဲ ထည့္ရေတာ့တာပဲ။ (သည္လိုနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ထဲမွာ မင့္ အန္ကယ္ တေယာက္ မပါေတာ့တာ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႕ေတာ့ တူေမာင္မ်ိဳးရယ္...း)
၂၊ စႏၵယားဆရာ
ေနာက္တခုက အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ စႏၵယားခ်စ္ေဆြတို႕၊ စႏၵယားလွထြတ္တို႕လို စႏၵယားဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အေတာ့ကို စႏၵယား တီးခ်င္လာတယ္။ ဗမာ သံစဥ္ သီခ်င္းေတြကို စႏၵယားနဲ႕ တီးခ်င္တာ။ ... သူ႕ မ်က္နွာ... က်ေနာ့္ အသည္း... စြဲေနတယ္... သူသာ က်ေနာ့္ ဘ၀ ... သူသာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကမၻာ... blah blah blah အဲလိုမ်ိဳးေပါ့ေလ။ အဲလိုမ်ိဳး စႏၵယားတီးျပီး ဆိုခ်င္တာမ်ိဳး။ ဒါမဲ့ တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀က်ေတာ့ စႏၵယား ဆိုတာမ်ိဳးၾကီးကလည္း ေနရာတကာ အလြယ္ တကူ သယ္သြားလို႕ မရ၊ အဲေခတ္ကလည္း စႏၵယားက တနာရီ ၅၀ ေပးျပီး သင္ရတာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံက မတတ္ႏိုင္။ အဲသလိုနဲ႕ အဲသည္ ၀ါသနာ ကလည္း ထင္သလို မေပါက္ခဲ့ပါဘူးေလ။ သည္လိုနဲ႕ ေစ်းလည္း သိပ္မၾကီး အလြယ္တကူလည္း သယ္သြားလို႕ ရတဲ့ တူရိယာမ်ိဳး စဥ္းစားေတာ့ မယ္ဒလင္တို႕ တေယာတို႕ ဂစ္တာတို႕ သြားေတြ႕တယ္။ မယ္ဒလင္က်ေတာ့လည္း မတီးခ်င္ဘူး။ တေယာက်ေတာ့လည္း ဘိုးၾကီးနဲ႕ ထိုးေနရတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါနဲ႕ ဂစ္တာပဲ သင္ျဖစ္ သြားေတာ့ တာပါပဲ။ ေနာက္က်မွပဲ စႏၵယားဆီ ကူးတာေပါ့ ဆိုျပီး သင္လိုက္တာ ခုေတာ့ ဂစ္တာပဲ တီးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ခုဆို keyboard ေတာ့လည္း ဟိုနည္းနည္း သည္နည္းနည္း တီးေနတာပါပဲ။ သီခ်င္းေတြေတာင္ keyboard နဲ႕ တီးေန ေသးတယ္။ ဒါေပသည့္ piano နဲ႕ေတာ့ မတီးႏိုင္ေသးဘူးေလ။ စႏၵယားဆရာကေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူးေလ။
၃။ ဂစ္တာဆရာ
သည္လိုနဲ႕ စႏၵယားမတီးႏိုင္ေတာ့ တီးႏိုင္တာတီးရင္းနဲ႕ ဂစ္တာကို အေတာ္ေလး ထဲထဲ ၀င္၀င္ တီးျဖစ္ လာတယ္။ ႏုတ္ေတြဘာေတြနဲ႕ ေလ့လာျပီး တီးျဖစ္လာတာပါပဲ။ ပဲပင္ေပါက္ ႏုတ္ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ဂီတ သေကၤတေတြကအစ ေလ့လာျပီး တီးျဖစ္လာပါတယ္။ အဲလိုနဲ႕ ဂီတပိုးက အေတာ္ေလးကို ထိုးၾကြလာေတာ့ အဲေခတ္က နံမည္ေက်ာ္ ဂစ္တာ ဆရာေတြျဖစ္တဲ့ မဇၥ်ိမလိႈင္းက ကိုေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္တို႕၊ New Wave က ကိုေရမြန္ (ကိုဟန္ေငြထြန္း) ကိုခ်ိဳးတီတို႕လို ဂစ္တာ ဆရာၾကီးေတြ ျဖစ္ခ်င္လာတယ္။ သည္လိုနဲ႕ ပတ္သက္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စတူဒီယို ေတြကိုလည္း သြားေပါ့။ အသံသြင္းတာေတြကိုလည္း သြားၾကည့္။ ေနာက္ေတာ့ တရက္သားမွာ လင္းစတူဒီယိုမွာ သားေထြးရဲ႕ အခ်စ္မဲ့တဲ့သေဘာ အေခြကို အသံသြင္းေနတာ သြားၾကည့္ရင္းနဲ႕ ကိုေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ၾကီးတီးေနတာကိုေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ ျမင္ခဲ့ရေတာ့ ကိုယ့္လက္နဲ႕မ်ား ဆီနဲ႕ေရပဲ။ သည္ၾကားထဲ ဂစ္တာတီးတဲ့အခါ သံုးတဲ့ effects ေတြ Amp ေတြ ေနာက္တျခား နားလည္စရာ စက္ပစၥည္းေတြကလည္း အေတာ္မ်ားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ အေနအထားနဲ႕ဆို သည္လို စက္ပစၥည္းေတြ ကိုင္တြယ္နားလည္ႏိုင္ဖို႕ အခြင့္အေရးကလည္း အေတာ္ နည္းေတာ့ စိတ္ဓါတ္လည္း က်သြားတယ္ ထင္တာပဲေလ။ ဂစ္တာဆရာ ျဖစ္ခ်င္ စိတ္လည္း သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အပ်င္းေျပပဲ တီးေတာ့တယ္။ သည္လိုနဲ႕ ဂစ္တာ ဆရာ တေယာကလ္လည္း မျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
(ကဲ... ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲက အန္ကယ့္ ေဖးဗရစ္ တူၾကီးေရ႕ ေရးေပးလိုက္ျပီ.. အဟင့္.. အဟင့္... ေတာ့ ထပ္ မလုပ္နဲ႕ေတာ့... း)
ခုတေလာ ဘာလို႕မွန္းမသိ စာေရးရတာ ပ်င္းေနတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ေရးဖို႕ စဥ္းစားေနမိတာကေတာ့ အမ်ားၾကီး။ ဒါေပသည့္ ဘာမွလည္း မေရး ျဖစ္ပါဘူး။ သယ္ရင္းေတြ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြကို အားနာတာနဲ႕။ သည္ၾကားထဲက တပုဒ္ ၂ ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္ညွစ္ျပီး ေရးလိုက္ေသးတယ္။ စာ မေရးပဲ ခဏေလာက္ ေနဦးမလား စဥ္းစားေနတုန္း တူေတာ္ေမာင္ ေမာင္မ်ိဳးက Tag လာျပန္ေရာ။ သတိတရ Tag တဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာတယ္၊ အန္ကယ္ေအာင္ ဘေလာ္ဂို စဖီးယားမွာ ရွိေနေသးေၾကာင္း သတိရတဲ့ ေမာင္မ်ိဳးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပသည့္ ဘာမွ မေရးခ်င္တုန္း Tag တဲ့ အတြက္ေတာ့ ေမာင္မ်ိဳး ေခါင္းကို ေဒါင္ကနဲ ေနေအာင္ တခ်က္ေလာက္ ေခါက္ခ်င္တယ္... း) မေရး ေပးရင္လည္း - အန္ကယ္က... ဘာလို႕လဲ... မသိဘူး... အခုတေလာ တူေမာင့္ကို... စိမ္းကား ေနသလိုပဲ... အဟင့္... အဟင့္... အဟင့္... - ဆိုျပီး လုပ္ဦးမယ္ ... း)။ ေရးဖို႕ကလည္း ပ်င္းေနတယ္။ ခုေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တူေမာင္မ်ိဳး အတြက္ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။
ေရးရမွာက ၀ါသနာဆိုေတာ့ ေရးစရာေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲအထဲကမွ အလ်ဥ္းသင့္ရာ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ၀ါသနာေတြကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
၁။ အင္ဂ်င္နီယာ
ငယ္တုန္းက ၀ါသနာေတြထဲမွာ အျပင္းထန္ဆံုးကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ၀ါသနာပါပဲ။ အဲေတာ့ ေတြ႕သမွ် စက္ပစၥည္းေတြကို ျဖဳတ္ၾကည့္ေတာ့တာပါပဲ။ ငယ္ငယ္ တုန္းကဆို လက္ေဆာင္ ရတဲဲ့ သံပတ္ အရုပ္ေတြ၊ သံပတ္ ကားေတြဆို အကုန္ ျဖဳတ္ၾကည့္တာပဲ။ ဘယ္လို တည္ေဆာက္ ထားသလဲေပါ့ေလ... ။ ေလ့လာတာ... စူးစမ္းတာပါ... း) ေလ့လာ စူးစမ္းျပီးေတာ့ ဘာ အကိ်ဳးအျမတ္ တခုမွလည္း မရပါ ဘူးေလ။ ေအာ... အဲတာေတြက အဲလို လုပ္ထား တာကိုး... ဒါက ဒီလို တပ္ထား တာပါလား... ဟိုဟာကေတာ့ ဟိုလို ေၾကာင့္ လည္ေနတာကိုး... ဆိုတဲ့ အသိေတြေတာ့ ရသြားပါရဲ႕... အဲ ေနာက္ေတာ့ reverse engineering ကို ျပန္ေရာက္တာေပါ့ေလ။ သံပတ္ရုပ္ေတြကို ျဖဳတ္တာကေတာ့ အရမ္း လြယ္တာေပါ့။ ျဖဳတ္ျပီးေတာ့ ျပန္တပ္ တာကေတာ့ အရမ္း ခက္ခဲပါ့။ သူ႕ နဂိုရ္အတိုင္း ျပန္ ျဖစ္ေအာင္ မတပ္ တတ္ေတာ့ဘူး။ အဲေတာ့ အရမ္း လြယ္တဲ့ အဆင့္ကို လြယ္လြယ္ ကူကူ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီး အရမ္း ခက္တဲ့ အဆင့္ကိုက်မွ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ ေနရတဲ့အခါ စိတ္က မရွည္ေတာ့ဘူး... ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးကို အမိႈက္ပံုးထဲ ထည့္ရေတာ့တာပဲ။ (သည္လိုနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ထဲမွာ မင့္ အန္ကယ္ တေယာက္ မပါေတာ့တာ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႕ေတာ့ တူေမာင္မ်ိဳးရယ္...း)
၂၊ စႏၵယားဆရာ
ေနာက္တခုက အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ စႏၵယားခ်စ္ေဆြတို႕၊ စႏၵယားလွထြတ္တို႕လို စႏၵယားဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အေတာ့ကို စႏၵယား တီးခ်င္လာတယ္။ ဗမာ သံစဥ္ သီခ်င္းေတြကို စႏၵယားနဲ႕ တီးခ်င္တာ။ ... သူ႕ မ်က္နွာ... က်ေနာ့္ အသည္း... စြဲေနတယ္... သူသာ က်ေနာ့္ ဘ၀ ... သူသာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကမၻာ... blah blah blah အဲလိုမ်ိဳးေပါ့ေလ။ အဲလိုမ်ိဳး စႏၵယားတီးျပီး ဆိုခ်င္တာမ်ိဳး။ ဒါမဲ့ တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀က်ေတာ့ စႏၵယား ဆိုတာမ်ိဳးၾကီးကလည္း ေနရာတကာ အလြယ္ တကူ သယ္သြားလို႕ မရ၊ အဲေခတ္ကလည္း စႏၵယားက တနာရီ ၅၀ ေပးျပီး သင္ရတာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံက မတတ္ႏိုင္။ အဲသလိုနဲ႕ အဲသည္ ၀ါသနာ ကလည္း ထင္သလို မေပါက္ခဲ့ပါဘူးေလ။ သည္လိုနဲ႕ ေစ်းလည္း သိပ္မၾကီး အလြယ္တကူလည္း သယ္သြားလို႕ ရတဲ့ တူရိယာမ်ိဳး စဥ္းစားေတာ့ မယ္ဒလင္တို႕ တေယာတို႕ ဂစ္တာတို႕ သြားေတြ႕တယ္။ မယ္ဒလင္က်ေတာ့လည္း မတီးခ်င္ဘူး။ တေယာက်ေတာ့လည္း ဘိုးၾကီးနဲ႕ ထိုးေနရတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါနဲ႕ ဂစ္တာပဲ သင္ျဖစ္ သြားေတာ့ တာပါပဲ။ ေနာက္က်မွပဲ စႏၵယားဆီ ကူးတာေပါ့ ဆိုျပီး သင္လိုက္တာ ခုေတာ့ ဂစ္တာပဲ တီးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ခုဆို keyboard ေတာ့လည္း ဟိုနည္းနည္း သည္နည္းနည္း တီးေနတာပါပဲ။ သီခ်င္းေတြေတာင္ keyboard နဲ႕ တီးေန ေသးတယ္။ ဒါေပသည့္ piano နဲ႕ေတာ့ မတီးႏိုင္ေသးဘူးေလ။ စႏၵယားဆရာကေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူးေလ။
၃။ ဂစ္တာဆရာ
သည္လိုနဲ႕ စႏၵယားမတီးႏိုင္ေတာ့ တီးႏိုင္တာတီးရင္းနဲ႕ ဂစ္တာကို အေတာ္ေလး ထဲထဲ ၀င္၀င္ တီးျဖစ္ လာတယ္။ ႏုတ္ေတြဘာေတြနဲ႕ ေလ့လာျပီး တီးျဖစ္လာတာပါပဲ။ ပဲပင္ေပါက္ ႏုတ္ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ဂီတ သေကၤတေတြကအစ ေလ့လာျပီး တီးျဖစ္လာပါတယ္။ အဲလိုနဲ႕ ဂီတပိုးက အေတာ္ေလးကို ထိုးၾကြလာေတာ့ အဲေခတ္က နံမည္ေက်ာ္ ဂစ္တာ ဆရာေတြျဖစ္တဲ့ မဇၥ်ိမလိႈင္းက ကိုေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္တို႕၊ New Wave က ကိုေရမြန္ (ကိုဟန္ေငြထြန္း) ကိုခ်ိဳးတီတို႕လို ဂစ္တာ ဆရာၾကီးေတြ ျဖစ္ခ်င္လာတယ္။ သည္လိုနဲ႕ ပတ္သက္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စတူဒီယို ေတြကိုလည္း သြားေပါ့။ အသံသြင္းတာေတြကိုလည္း သြားၾကည့္။ ေနာက္ေတာ့ တရက္သားမွာ လင္းစတူဒီယိုမွာ သားေထြးရဲ႕ အခ်စ္မဲ့တဲ့သေဘာ အေခြကို အသံသြင္းေနတာ သြားၾကည့္ရင္းနဲ႕ ကိုေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ၾကီးတီးေနတာကိုေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ ျမင္ခဲ့ရေတာ့ ကိုယ့္လက္နဲ႕မ်ား ဆီနဲ႕ေရပဲ။ သည္ၾကားထဲ ဂစ္တာတီးတဲ့အခါ သံုးတဲ့ effects ေတြ Amp ေတြ ေနာက္တျခား နားလည္စရာ စက္ပစၥည္းေတြကလည္း အေတာ္မ်ားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ အေနအထားနဲ႕ဆို သည္လို စက္ပစၥည္းေတြ ကိုင္တြယ္နားလည္ႏိုင္ဖို႕ အခြင့္အေရးကလည္း အေတာ္ နည္းေတာ့ စိတ္ဓါတ္လည္း က်သြားတယ္ ထင္တာပဲေလ။ ဂစ္တာဆရာ ျဖစ္ခ်င္ စိတ္လည္း သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အပ်င္းေျပပဲ တီးေတာ့တယ္။ သည္လိုနဲ႕ ဂစ္တာ ဆရာ တေယာကလ္လည္း မျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
(ကဲ... ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲက အန္ကယ့္ ေဖးဗရစ္ တူၾကီးေရ႕ ေရးေပးလိုက္ျပီ.. အဟင့္.. အဟင့္... ေတာ့ ထပ္ မလုပ္နဲ႕ေတာ့... း)
15 comments:
အဟင့္.. အဟင့္... ေတာ့ ထပ္ မလုပ္နဲ႕ေတာ့... း) တဲ့ ေျပာင္တာလား ေလွာင္တာလား တူေမာင္..အယ္ေလ အန္ကယ္ ဒါဆို အငယ္တုန္းက ၀ါသနာပါတာေတြ တစ္ခုမွမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေပါ့ ရည္းစားစာေရးတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုေကာင္းမွာ ေအာက္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔တင္ ေလးစားသြားျပီး ။ ““ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
နင့္ကို ခ်စ္တယ္..”” ထိတယ္ဗ်ာ ၃ ေပါက္ :) ျမန္မာျပည္မွာ အဲ့လူုပ္ငန္းမရွိေသးဘူးဗ် ဒီမိုးက ေရစီး ( မိုးရြာလို႔ ေရစီးေနတာကိုေျပာတာပါ ဟိုဒါေတြ သားတို႔မသိဘူး ) ရင္ ေရႊျပည္မွာ ဖက္စပ္ကုမၼဏီဖြင့္ၾကရေအာင္ ဘယ္လိုလဲ :P ေရးေပးတာ ေက်းဇူးအန္ကယ္ ေနာင္မ်ားလည္း တက္စ္ပါအံုးမယ္ ။
ဘေလာ႕က်န္ခဲ႕တယ္။ အာကုိး။
စာလဲေရးခ်င္တယ။္ စာလဲဖတ္ခ်င္တယ။္ သီခ်င္းလည္း ညည္းခ်င္မိေသးတယ။္ (ထပ္ၿဖည္႕ေပးသြားသည္) အစဲြအလန္းကလည္း ၿကီးေသးသည္။
မခင္ဦးေမ ႏွင့္သေဘာတူပါသည္။
ကဗ်ာဆရာ၏၀ါသနာက ၃ မ်ိဳးမက ရွိႏိုင္ပါသည္။
mama
အစ္ကိုကို အင္ဂ်ီနီယာနဲ႕ေတာ့ပုံေဖာ္ၾကည့္တာ ဘယ္လိုမွမရဘူး စႏၵာယားဆရာေတာ့ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ အစ္ကို keyboard လက္သံ ဘေလာ့ေပၚ နားေထာင္ဘူးတာဘဲ.....
တို႔ အကိုႀကီးက စႏၵယားတီးတာေတာင္ သူသာ က်ေနာ္႔ဘ၀ လုပ္ခ်င္ေသးတာကိုး။ မမ ေျပာတာ ထပ္ဆင္႔ ေထာက္ခံသြားတယ္။ စာေရးတာ ဘယ္သြားထားမလဲ။ ဒီေလာက္ ေကာင္းတာ ဘယ္ခ်န္ခဲ႔လို႔ ျဖစ္မွာတုန္း။ :)
ဤတြင္...
အင္ဂ်င္နီယာေကာင္းတစ္ေယာက္ စႏၵယားဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္
ဂစ္တာဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္
ကမာၻၾကီးမွ ရသင့္ပါလွ်က္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရေလေတာ့သည္။...:P
လင္းဒီပ said................
တိန္....................................:))))
အသက္ဆိုတာဟာ အႏုပညာမွာမရွိသင့္ဘူးေလဗ်ာ က်ေနာ္ေတြ႕တာ ခင္ဗ်ားက ကဗ်ာဆရာ၊ ဂီတသမားပါဗ်ာ သူမ်ားတီးသေလာက္မတီးတတ္လို႕ဂီတသမားအျဖစ္ရေတာ့ဘူဆို ရင္ကမၻာေပၚမွာ ဂစ္တာသမား နညး္နည္းေလးပဲရွိေတာ့မွာေပါ႕ဗ်ာ လုပ္ပါရဲေဘာ္ႀကီးရအားေပးေနတယ္ဗ်ာ...။
အဟုတ္ပဲ။ ကိုယ္၀ါသနာပါတာမ်ားလုပ္ခ်င္ရင္ ကိုယ္႔ထက္တတ္တဲ႔သူေတြဆီက ပညာယူမယ္ဆိုတဲ႔သေဘာနဲ႔မ်ား ခဏတျဖဳတ္သြားမၾကည္႔လုိက္နဲ႔ တခါထဲ စိတ္ဓာတ္က်သြားမယ္။ ကလူသစ္လဲ ဂလိုျဖစ္သြားတာပါပဲဗ်ာ။
စြယ္စံုရမွ အႏုပညာရွင္ျဖစ္တာဆိုေတာ့...
အရာရာတိုင္းကို စူးစမ္းခ်င္စိတ္ရွိတာ သိခ်င္တတ္ခဲ့ခ်င္တာ သိပ္မဆန္းပါဘူး....
ဝါသနာဆိုတာ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကို လိုက္ျပီးေျပာင္းလဲတတ္ပါတယ္။
ဂစ္တာတီး၀ါသနာပါတာ..ဂစ္တာတီးေနနိုင္တယ္
စႏၵရားတီးခ်င္တာ..စႏၵယား တီးေနနိုင္တယ္ ဆိုရင္..ျပည့္စံုျပီပဲ..ကိုေအာင္သာငယ္ရဲ႕။
ေအာင္ျမင္မွ..အသက္ေမြးနိုင္မွ ဆိုတာကေတာ့..ေနာက္တပိုင္း ထင္ပါတယ္။
အင္ဂ်င္နီယာ ဘြဲ႕မရေပမဲ့.. ကိုယ့္ဖာသာ ဖ်က္လိုက္ ျပင္လိုက္ ၀ါသနာနဲ႕ ေပ်ာ္နိုင္ရင္လဲ.. အတိုင္းအတာတခုထိေတာ့ ေက်နပ္စရာပါ။
ကုိေအာင္သာငယ္က ဂီတကုိ ေတာ္ေတာ္၀ါသနာ ပါတယ္ ထင္တယ္။ ဟုတ္ပ စာေရးတဲ့ ၀ါသနာေလးလည္း ထည့္ဦးေလ။
မေကေျပာသလိုပါပဲ :)
အစ္ကိုေရ.. ပထမရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ သန္းထြန္းေလးသီခ်င္းပဲ influence ျဖစ္တာလား.. လူၾကီးေတြေၾကာင့္ပဲလား... တကယ္၀ါသနာပါရင္ ရရမရရ.. အဲဒိအလုပ္ကို လုပ္ေနရတာကိုက ေပ်ာ္ေနတာ...
ေအာက္၂ခုကလဲ အေပၚကနဲ႔ နည္းနည္းေတာင္ ဆက္ႏြယ္မွဳ မရွိဘူးေနာ္.. အဟီး.. ဘာပဲေျပာေျပာ အနုပညာဆိုတာ အျမဲတန္းပ်ိဳျမစ္ေနပါတယ္.. ေဆာ္သာေဆာ္.. အားေပးမယ္.. အဟီး...
ေလာကမွာလဲ ကိုယ္၀ါသနာပါတာကို အေၾကာင္းမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မလုပ္နိုင္တဲ့သူ အေတာ္မ်ားသားေနာ္.. မေဗဒါလဲ ရုပ္ရွင္၀ါသနာပါသလိုလိုေတာ့ရွိသား.. အားလံုးကေတာ့.. ထမင္းမ၀မဲ့ ၀ါသနာလို႔ေျပာၾကရဲ႔.. ျဖစ္ေျမာက္လာမယ္ေတာ့ မထင္.. အဟိ...
ဟုတ္တယ္။ ကိုႀကီးေအာင္ေရ။ က်ေနာ္လည္း ဒီလိုပါဘဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ျဖစ္ခ်င္တာ ဆရာ၀န္၊ စာသင္ဖို႔အခြင့္ႀကံဳလာလို႔ သင္လိုက္တာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ျဖစ္သြားေရာ။
ဒါေပမယ့္ အခု လုပ္ျဖစ္ေနတဲ့အလုပ္က Volunteer အလုပ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ခဲ့တာမွန္သမွ်ကို ေက်နပ္တယ္။ သူမ်ားကိုလည္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈေပးႏုိင္သလို၊ ကိုယ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာေနလို႔ပါဘဲ။
ကိုႀကီးေအာင္က ကဗ်ာစပ္တာေကာင္းသလို၊ အတီးမွာလည္း ေကာင္းေသးတယ္ (ဂစ္တာတီးတာကို ေျပာတာေနာ္....တစ္လြဲမေတြးၾကပါနဲ႔....ဟဲ...ဟဲ)။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါသနာပါမယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆိုရင္ဆက္သာလုပ္။ ကိုယ္ထင္ရင္ ကုတင္ ေရႊနန္း လို႔ ဆိုထားတယ္မို႔လား။
Post a Comment