အဲသည့္ျမိဳ႕ရဲ႕ တကုိယ္လံုးဟာ... ေမ့ေပ်ာက္မရႏိုင္ေသာ အမာရြတ္ေတြ အျပည့္အႏွက္... ရရွိခဲ့တဲံ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို... ဆုတံဆိပ္ေတြလို သူ႕ရင္မွာ နာနာက်ည္းက်ည္း သူ ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့တယ္...အဲသည့္ျမိဳ႕မွာ... ရာဇ၀င္ေတြကို လက္တမ္းေရးသူကေရး... သမိုင္းကို ေသြးနဲ႕ေရးသူကေရး... သည္လိုနဲ႕ အဲသည္ျမိဳ႕ရဲ႕ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ဟာ... ေလးလံ ညြတ္ကိုင္းလာခဲ့ေတာ့တယ္...အဲသည္ျမိဳ႕မွာ... လူတခ်ိဳ႕က သူ႕ေသြးေၾကာေတြကို အလြယ္တကူ ေဖာက္ေသာက္ ေနခ်ိန္မွာ... လူတခ်ိဳ႕က သူ႕ေသြးေၾကာမေတြထဲမွာ ေလးေလးပင္ပင္ နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း စီး၀င္လို႕...အဲသည့္ျမိဳ႕ရဲ႕ ကတၱရာလမ္းနက္နက္ေတြဟာ... ညဥ့္နက္နက္ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိမ္းထားတယ္... သို႕ေသာ္လည္း သူတို႕အေပၚစီးက်ခဲ့တဲ့ေသြးေတြ... ဘယ္လို ေရနဲ႕ေဆးခံလိုက္ရေၾကာင္းကို... ဘယ္သူ႕ထံကိုမွ အစီရင္ခံစာ မတင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး...ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕က သုႆာန္တစအေၾကာင္း... ေပတရာေပၚက အာဇာနည္ေတြအေၾကာင္း... ေရေျမာင္းေဘးမွာ လဲက်ေနခဲ့တဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံေလးတလက္အေပၚက ေသြးစက္နီနီေတြအေၾကာင္း... အဲသည့္ ကတၱရာလမ္းမေပၚမွာ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးတေယာက္ ရင္ပြင့္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း...အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ သူ႕ရင္ဘတ္ထဲက က်ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားကို မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ... သူ႕လမ္းမေတြအေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနတတ္တယ္... အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... တခါတခါလည္း... ခင္၀မ္းရဲ႕ အေ၀းေရာက္ညီငယ္... အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ... အဆင္ေျပစျပဳျပီလား... စိတ္ပ်က္ေနျပီလား... သီခ်င္းကို တီးတိုး ဆိုညည္းေနတတ္တယ္... အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... အမွတ္ရစရာေန႕ရက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ကို နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့တာ... အဲသည့္ေန႕ရက္ေတြမွာ... အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... မိုးမခပင္ေတြကို သက္ေသတည္ရလြန္းလို႕... ေမာဟိုက္ေနခဲ့တယ္...အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... အမွတ္တရ နာက်င္ ေၾကကြဲမႈေတြကို သယ္ေဆာင္ထားဆဲပဲ... သူ႕အမွတ္တရေတြတိုင္းမွာ... သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ နံမည္ေတြကို တက္တူးထိုးထားတယ္... အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... သူ႕ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြကို ခ်စ္တယ္... သူ႕ရင္ဘတ္ အိုေဟာင္းေဟာင္းၾကီးထဲမွာ... သူ႕ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားအားလံုးကို သိ္မ္းက်ံဳး ဖက္ေပြ႕ထားဆဲပါပဲ...အဲသည့္ျမိဳ႕ဟာ သူ႕ဘယ္ဖက္ရင္ဘတ္မွာ ၈-ေလးလံုးကို တက္တူးထိုးထားခဲ့တယ္...သားေပ်ာက္ အေမေတြကို... သည္ျမိဳ႕ၾကီး ႏွစ္သိမ့္ေနခဲ့ရတာ ၂၄ ႏွစ္ ရွိခဲ့ျပီ...တျမိဳ႕လံုးက က်သမွ် မ်က္ရည္ေတြကို သည္ျမိဳ႕ၾကီး ဆည္စည္းထားတာ ၂၄ ႏွစ္တာ ရွိခဲ့ျပီ...သည္ျမိဳ႕ၾကီးကို ဆည္မက်ိဳးပါေစနဲ႕ေတာ့... သည္ျမိဳ႕ၾကီးကို ဒဏ္ရာေတြ ထပ္မရပါေစနဲ႕ေတာ့...
atn
