တတိယေျမာက္ ဖြဲ႕ဆိုတီးခတ္မႈ

သူငယ္ခ်င္း Lai ရဲ႕ တတိယေျမာက္ဖြဲ႕ဆိုတီးခတ္မႈပါ။ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ဘိ(တ္) အေပၚမွာ ဂစ္တာမ်ိဳးစံုကို သူတီးခတ္သြားတာ နားဆင္ၾကည့္ၾကပါဦး။

လြတ္လပ္ေရးဟစ္ေၾကြးသံ

က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း (သူ႕ကို လိုင္းလို႕ က်ေနာ္က ေခၚတယ္) လိုင္းရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ဟစ္ေၾကြးသံပါ။ ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး၊

ငိုေၾကြးေနေသာ ကမၻာေျမ

ဒီသီခ်င္း (အမွန္ကေတာ့ Instrumental ေခၚတဲ့ တီးလံုးပါ) ကေတာ့ YouTube ေပၚက က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ လက္ရာပါ။ သူက Lao ကပါ။ Lai Youttitham လို႕ ေခၚပါတယ္။ ကမာၻ ေျမၾကီးမီးေလာင္ေနပံုကို သူ႕ ဂစ္တာနဲ႕ သရုပ္ေဖာ္ထားတာပါ။ သူ႕ကို က်ေနာ္ အရမ္းအားက်တယ္။ သူ႕ႏွလံုးသားကို ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး၊

ခဏနားဦးမယ္

လာလည္သူ အားလံုး မဂၤလာပါ။ လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးပါ။ ျပီးခဲ့တဲ့ ၁၅ ရက္ ကတည္းက ဆီပံုးမွာ ေအာ္ထားပါတယ္ - ခဏ နားမယ္- လို႕။

အလုပ္-၂-ခုလုပ္ရလို႕ အခ်ိန္အားက နည္းပါတယ္။ တပတ္မွာ တရက္ပဲ နားခ်ိန္ ရပါတယ္။ မိသားစုအတြက္လည္း အခ်ိန္ေပးရေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲက ပို႕စ္ေတြ တင္ခဲ့တာပါ၊

အခုေတာ့ လူကိုယ္တိုင္လည္း နည္းနည္း ေညာင္းညာေနတယ္။ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မိုု႕ ခဏ နားခြင့္ေပးၾကပါ။

ကိုယ္တိုင္ မေရးႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ အပန္းေျပႏိုင္တာေလးေတြ တင္ေပးပါ့မယ္။

အားလံုးပဲ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

(ေအာင္သာငယ္)

ကမ္းေ၀းေလွ

ဒီလိုနဲ႕ ...
အေမ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ားက
ေရခ်ေပးခဲ့တဲ့
ေဟာဒီ ေလွကေလးဟာ
သမုဒၵရာ ေတာနက္နက္ေတြထဲ
တိုးရွဲ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္
ရဲ..ရဲ...။

ဒီလိုနဲ႕ ...
အေစာင့္အၾကပ္ မထူထပ္ခဲ့တဲ့
ပစၥလကၡတ္ ရာသီတံခါးမ်ား
တခ်ပ္ျပီးတခ်ပ္
အဆံုးသပ္သြား...။

ဒီလိုနဲ႕ ...
တခုခု အျမဲလိုေနတဲ့
ကိန္းဂဏန္း နံပတ္မ်ားကို
ခ်ပ္၀တ္မိန္ညိဳအျဖစ္
ခ်ဳပ္လုပ္၀တ္ဆင္္ရင္း
လူဆင္းရဲ ျဖစ္ခဲ့...။

ဒီလိုနဲ႕ ...
သခ်ၤာပုဒ္စာ အေဟာင္းအျမင္းမ်ားသာ
ငါ့အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္းမွာ
သူေတာ္အခ်င္းခ်င္း
သတင္းေလြ႕ေလြ႕ေပ်ာ္ပါးၾက...။

ဒီလိုနဲ႕ ...
ကစဥ့္ကလ်ားေတြ ေပါမ်ားတဲ့
ျပသာဒါးေန႕ေတြနဲ႕
ေနလို႕ ထိုင္လို႕ မထိတဲ့အထိ
ေရာက္ရက္ခတ္ေအာင္ စိတ္ပိန္ေနမိတဲ့
အလုပ္လက္မဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြက
ေလးဆယ့္ေလးၾကိမ္တိတိ္
ျပည့္စံုျပီးေျမာက္ခဲ့ေလတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ...
ကုန္သြယ္မႈလိုေငြ
ႏွစ္တိုင္းလို ျပေနေနခဲ့တဲ့ ဘ၀ကေတာ့
အၾကိမ္တသိန္းတိုင္
ျပီးေျမာက္ႏိုင္မယ္ မထင္ေလဘူး။

ဒီလိုနဲ႕...
ဘ၀ရဲ႕ စာစီစာကံုးထဲ
၀ါက်တေၾကာင္းစီရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို
သံုးသပ္ၾကည့္ေနရတုန္းပါပဲ.....၊

ဒီလိုနဲ႕...
အေမ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ားက
ေရခ်ခဲ့တဲ့ေလွကေလး
ေလးဆယ့္ေလးၾကိမ္တိုင္သည္အထိ
ကမ္းနဲ႕ေ၀းေနမိေသးတယ္။

ATN

(ေမြးေန႕သို႕)

သီခ်င္းသည္တေယာက္ က်ေနာ္တို႕ စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရျပီ

က်ေနာ္တို႕ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းသည္တေယာက္ကို က်ေနာ္တို႕ စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရျပီ။ အတိုင္းအဆမဲ့ ေၾကကြဲခဲ့ပါတယ္။ ``ျခေသၤ့လည္ျပန္``ကို ႏွစ္ခါျပန္ က်ေနာ္တို႕ မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ျမန္မာျပည္မွာကြယ္ ကဗ်ာဆရာေတြကမ်ား-၂ (တတိယပိုင္း) နဲ႕ နိဂံုး

ျပီးခဲ့တဲ့ ပို႕စ္ႏွစ္္ခုမွာ (၁) လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ အႏုပညာခံစားမႈနဲ႕ (၂) ဖန္တီးရွင္ -၃-မ်ိဳးကို က်ေနာ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ျပီးပါျပီ၊

အခု -
တတိယအခ်က္အေနနဲ႕ ေဆြးေႏြးမွာကေတာ့့ အႏုပညာေတြကို ဖန္တီးတဲ့ ေနရာ၊ အခ်ိန္ကာလနဲ႕ အခြင့္အေရးပါ။
က်ေနာ္တို႕မ်ိဳးဆက္ အႏုပညာေတြကို ဖန္တီး ေနၾကရတဲ့ေနရာဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ စစ္ဖိနပ္ သံခြာေအာက္ ေရာက္ေနရတဲ့ ဗမာျပည္ပါ။ ဆိုေတာ့ အားလံုးသိျပီး ျဖစ္ၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ ဖန္တီးခဲ့ရသမွ် အႏုပညာေတြ အားလံုးဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖန္တီးခြင့္ ရခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အကန္႕အသတ္ အခက္အခဲေတြ ၾကားထဲက ဖန္တီးေနခဲ့ၾကရတာပါ။


- စာေပနယ္မွာဆိုလည္း စာေပစီစစ္ေရးရဲ႕ ဆင္ဆာကတ္ေက်းနဲ႕ ျဖတ္ညွပ္ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ စာေတြ-ကဗ်ာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုလည္း စာေရးစရာေတြ။ ကဗ်ာဆရာေတြက ျပန္လည္ ရင္ဖြင့္ ေျပာျပတာေတြကို အမ်ားၾကီး ဖတ္ခဲ့ၾကရဖူးမွာပါ။
- ဂီတနယ္မွာဆိုလည္း သီခ်င္းတေခြ ထုတ္ရင္ အနည္းဆံုး အက်ိဳးျပဳ (၃) ပုဒ္ပါရမယ္-ဆိုတဲ့ စီစစ္ေရးရဲ႕ ဥပေဒနဲ႕ ကိုယ္ၾကိဳက္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြအၾကိဳက္ (၃) ပုဒ္ ထည့္ဆိုေပးရပါတယ္။ အဲဒီလို သီခ်င္းမ်ိဳးကို တကမၻာလံုးမွာ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေတြ႕ၾကရမယ္မထင္ပါ၊ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံမွာပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ ဂီတသမားေတြမွာလည္း Concert (က်ေနာ္တို႕ဆီမွာေတာ့ Stage Show လို႕ေခၚၾကတယ္) တခုလုပ္ခ်င္ရင္ ခြင့္ျပဳခ်က္တင္ရေသးတယ္။ ဘာအ၀တ္အစားမ၀တ္ရ။ ဆံပင္ရွည္ မထားရ။ ေဘာင္းဘီရွည္ မ၀တ္ရ- အစရွိသည္ျဖင့္ ပညတ္ေတာ္ ဆယ္ပါးကိုလည္း လိုက္နာၾကရပါေသးတယ္၊
- ရုပ္ရွင္နယ္မွာဆိုရင္လည္း ဆင္ဆာျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ကားေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဥပမာ- ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ `ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္` ၀တၳဳကို ေက်ာ္ဟိန္းျပန္ရိုက္တဲ့ကား ဆင္ဆာျဖတ္လိုက္ ျပန္ရိုက္လိုက္နဲ႕ ခဏခဏ ျပန္ျပင္ရိုက္ေနရေတာ့ မူရင္း၀တၳဳနဲ႕ တျခားစီျဖစ္ျပီး ထြက္လာပါသတဲ့။
တျခားအႏုပညာနယ္ပယ္ေတြမွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ၊

ေနာက္တခုကေတာ့ က်ေနာ္တို႕မ်ိဳးဆက္ ရွင္သန္ၾကီးပ်င္းျပီး အႏုပညာေတြကို ဖန္တီးေနရတဲ့ အခ်ိန္ကာလက စစ္အာဏာရွင္စနစ္က အားေကာင္းေနျပီး ႏိုင္ငံသားအားလံုးရဲ႕ အေျခခံအခြင့္အေရးအားလံုးကို ျငင္းပယ္ျခင္းခံေနရတဲ့ အခ်ိန္ကာလပါပဲ၊ ဒီလိုကာလမ်ိဳးမွာ အႏုပညာသည္ စစ္စစ္ေတြ။ အႏုပညာ စစ္စစ္ေတြ မဖူးပြင့္ႏိုင္ပါဘူး။ အငံုအဖူးဘ၀မွာပဲ ေက်နပ္ေနၾကရတာပါ။ သိပ္ဖူးပြင့္ခ်င္သူမ်ားအဖို႕ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဖူးပြင့္ခြင့္ေပးတဲ့ ေနရာမွာ အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္ႏိုင္ပါတယ္၊ အဲဒီေနရာေတြကိုေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္လို႕ ေခၚၾကေလရဲ႕။ အနီးဆံုး ဥပမာေလးတခုပါ- ေဖေဖာ္၀ါရီဆယ့္ေလး-ကဗ်ာေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ-ကိုေစာေ၀ကိုပဲၾကည့္ပါ။
- ဒီလို အခ်ိန္ကာလမ်ိဳးမွာ အႏုပညာဖန္တီးသူေတြအတြက္ အခက္အခဲေတြ မ်ိဳးစံုၾကံဳၾကရပါတယ္။ အခက္အခဲေတြမ်ိဳးစံုမွာ ပထမဆံုး ၾကံဳၾကရတာက စား၀တ္ေနေရးဆိုတဲ့ လူတိုင္းအတြက္ ေန႕စဥ္ေျဖရွင္းေနရတဲ့ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ပါ။ စား၀တ္ေနေရး လိုအပ္ခ်က္အတြက္ေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စီးပြားရွာေဖြခြင့္ မရတဲ့ အခ်ိန္ကာလမ်ိဳးမွာ အႏုပညာကိစၥဆိုတာ ဒုတိယေနရာကို ေရာက္လာတာပါပဲ၊ ဥပမာဗ်ာ- က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးခဲ့တာေလးတခုေပါ့ - အေသးစိတ္အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး- `စစ္တပ္တတပ္ဟာ ၀မ္းပိုက္နဲ႕ စစ္တိုက္ရတယ္`-ဆိုတဲ့ စကားလိုပါပဲ အႏုပညာရွင္ တေယာက္ဟာလည္း သူ႕၀မ္းပိုက္ကို အရင္ျဖည့္ရမွာေပါ့။ ေနာက္တခုက အဲဒီအႏုပညာရွင္ဟာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတေယာက္ဆိုရင္ သူ႕ ဇနီးသားသမီးေတြရဲ႕ ၀မ္းပိုက္ေတြကို အရင္ျဖည့္ရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ၊ အဲဒီ၀မ္းပိုက္ေတြကို ျဖည့္ျပီးမွ သူ႕ အႏုပညာေတြကို ဖန္တီးႏိုင္ေတာ့မွာေပါ့။ က်ေနာ္တို႕တိုင္းျပည္မွာ အမ်ားစုက လက္လုပ္လက္စားေတြပါ။ အမ်ားစုက ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြပါ။ အႏုပညာရွင္ေတြဆိုတာကလည္း အမ်ားစုက ဒီလူတန္းစားထဲက ထြက္လာတာပါ။ ဆိုေတာ့ ၀မ္းမျပည့္ႏိုင္ေသးတဲ့အခါ အႏုပညာေတြလည္း သိပ္မထြက္လာႏိုင္ဘူးလို႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ လူခ်မ္းသာမိသားစုကထြက္လာတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေလ့လာ ဖတ္ရႈ ၾကားသိမိရသေလာက္ထဲမွာ အနည္းအက်ဥ္းပဲရွိပါတယ္၊ က်ေနာ္ ေျပာတာ မွားသြားခဲ့ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါ။

ေနာက္တခု ဆက္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အခြင့္အေရးပါ၊ အထက္က ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္အျပင္ အႏုပညာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့အခါ ဆက္စပ္ေနတာက အခြင့္အေရးပါ။ ဥပမာ တခုအေနနဲ႕ လူတေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ဂစ္တာတီးသူ တေယာက္လည္းျဖစ္ေနေတာ့ ဂစ္တာသမားတေယာက္ အေၾကာင္းကိုပဲ ဥပမာ ေပးပါရေစ။ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗမာျပည္မွာ နံမည္ၾကီးလာတဲ့ Band တခု ရွိပါတယ္။ လူတိုင္းလည္း သိၾကမွာပါ Iron Cross ဆိုတဲ့ အမည္ကို။ IC လို႕လည္း အတိုေကာက္ ေခၚၾကပါတယ္၊ IC ရဲ႕ Lead Guitarist ခ်စ္စမ္းေမာင္ ကိုလည္း လူတိုင္းလိုလိုပဲ သိၾကမွာပါ၊ သူကေတာ့ ပါရမီရွင္ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာကိုက အဲဒီအခ်က္ကို သိႏိုင္ပါတယ္၊ ခ်စ္စမ္းေမာင္ဟာ Stringed Instrument ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်င္က်င္လည္လည္ တီးခတ္ႏိုင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္၊ Violin အုပ္စုေတာ့ မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ Guitar အုပ္စုမွာေတာ့ Steel Guitar လိုမ်ိဳး တူရိယာေတြကိုပါ တီးခတ္ႏိုင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။
က်ေနာ္ အဓိကေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ အခြင့္အေရးပါ၊ ခ်စ္စမ္းေမာင္ဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကီး ပါရမီရွိရွိ။ သူ႕ အမက သူ႕ကို ဟသၤာတကေန ရန္ကုန္ ဂီတေလာကကို ေရာက္ေအာင္ မပို႕ခဲ့ရင္၊ ဆရာ ေစာဘြဲ႕မွဴးလို ဆရာသမားေကာင္း တေယာက္ဆီမွာ သူ မဆည္းပူးခဲ့ရရင္ ခ်စ္စမ္းေမာင္ကို အခုလိုအေျခအေနမ်ိဳး က်ေနာ္တို႕ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႕ မထင္ပါဘူး။ နယ္ျမိဳ႕ကေလးမွာပဲ ဂစ္တာသမားေလး ခ်စ္စမ္းေမာင္ျဖစ္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ၊
ဒါကို ဘာလို႕ က်ေနာ္ ေျပာႏိုင္တာလည္းဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွာ က်ေနာ္လည္း Lead Guitarist တေယာက္အျဖစ္ ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးလို႕ပါပဲ။ က်ေနာ့္အကို ျဖစ္သူက St. Paul (ဗိုလ္တေထာင္ အ-ထ-က-၆)မွာ ေက်ာင္းတက္ပါတယ္။ သူနဲ႕ တတန္းထဲတက္တဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက သီခ်င္းေတြ ကိုယ္တိုင္ေရး ကိုယ္တိုင္ဆိုတဲ့ အဆိုေတာ္ သားေထြးပါ။ ကိုသားေထြးနဲ႕ ဆက္စပ္ျပီး ရန္ကုန္က Studio ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ Recording Session ေတြကို က်ေနာ္ သြားေရာက္ ေလ့လာခြင့္ေတြ ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ Lynn Studio, May Studio ေတြဆို က်ေနာ္ ခဏခဏ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ Studio ေတြကိုေရာက္ေတာ့ Lead Guitar သမားတေယာက္အတြက္ မရွိမျဖစ္ သိသင့္သိအပ္တဲ့ အရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ Music Theory ေတြကေတာ့ အဓိကပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တျခားအဓိကက်တဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ Technology ကလည္း ပါပါေသးတယ္။ Guitar Effects & Sound Processors ေတြ။ Amplifiers ေတြ။ Mixers ေတြ။ ဒါေတြ နားလည္ဖို႕ဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အိမ္မွာ ထိုင္ေနလို႕ မရပါဘူး။ လက္ေတြ႕ ကိုင္တြယ္ တီးခတ္ စမ္းသပ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ရမွ ျဖစ္မွာပါ။ Studio ေတြမွာ က်ေနာ္ သြားေလ့လာရင္းနဲ႕ ပညာလွ်ိဳတဲ့ ဂစ္တာသမားၾကီးေတြကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ သူတီးတာ- သူသံုးတဲ့ Effects ေတြကို သူမ်ားသိမွာစိုးလို႕ Studio နံရံကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ဂစ္တာတီးေနခဲ့တာကိုလည္း ေတြ႕ဖူးခဲ့ပါတယ္၊ လိုရင္းေျပာရရင္ ဂစ္တာပညာရွင္တေယာက္အျဖစ္ က်ေနာ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေလ့လာ သင္ယူဖို႕ အခြင့္အေရး မရခဲ့ပါဘူး။ သင္ၾကားေပးမယ့္ ဆရာလည္း မၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္လည္း စိတ္ဓါတ္က်သြားခဲ့ျပီး ဂစ္တာ သိပ္မတီးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အႏုပညာသမားတေယာက္ျဖစ္ဖို႕ဆိုတာကလည္း ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးမယ့္ ဆရာသမား ေကာင္းေတြနဲ႕ေတြ႕ၾကံဳရတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳး လိုပါေသးတယ္။ ပါရမီရွင္ေတြအတြက္ေတာ့ လိုခ်င္မွ လိုမွာေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ အခြင့္အေရးေတြ နည္းလာတဲ့အခါ အႏုပညာသည္ေတြလည္း နည္းလာတယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။

နိဂံုး

နိဂံုးခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ ပို႕စ္ ႏွစ္ခုနဲ႕ အထက္က က်ေနာ္ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြအေပၚမွာ အေၾကာင္းျပဳျပီး က်ေနာ္တို႕မ်ိဳးဆက္ လူငယ္ေတြမွာ ကဗ်ာဆရာနဲ႕ ဂစ္တာသမားေတြ ေပါလာတယ္လို႕ က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အတိအက် ေျပာရရင္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာနဲ႕ ဂစ္တာသမားဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရထက္ ကဗ်ာေရးသူေတြနဲ႕ ဂစ္တာတီးသူေတြ ပိုမ်ားလာတယ္လို႕ပဲ ေျပာပါရေစ။

အဲဒီအထဲက တေယာက္ဟာ က်ေနာ္ပါပဲ။
က်ေနာ္က ကဗ်ာေတြေရးတယ္၊ ဂစ္တာတီးတယ္။ ပါရမီရွင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ပညာရွင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ၀ါသနာအရ ကဗ်ာေတြ ဆက္ေရးေနဦးမယ္။ ဂစ္တာလည္း ဆက္တီးေနဦးမယ္ဗ်ာ။

အားလံုးပဲ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

(ေအာင္သာငယ္)

ျမန္မာျပည္မွာကြယ္ ကဗ်ာဆရာေတြကမ်ား-၂ (ဒုတိယပိုင္း)

မေန႕က က်ေနာ္ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ ဒုတိယအခ်က္ကိုပဲ ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။

ပါရမီရွင္ (Genius)၊ ပညာရွင္ (Professional) နဲ႕ ၀ါသနာရွင္ (Amateur) ဆိုတဲ့ အႏုပညာဖန္တီးသူ သံုးမ်ိဳး ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။

က်ေနာ္က ဂီတကို ခ်စ္တယ္။ သီခ်င္းေတြ၊ တီးလံုးေတြကို ႏွစ္သက္တယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ တူရိယာ တခုခုကို ကိုယ္တိုင္ တီးဆိုခ်င္စိတ္က အေတာ္ျပင္းျပ လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဂစ္တာေတြ တီးေနၾကျပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဂစ္တာကို ကိုင္ေတာင္ မၾကည့္မိေသးပါဘူး။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ တီးခတ္ခ်င္တဲ့ တူရိယာက စႏၵယားပါ။ ဒါနဲ႕ ပီယာႏို သင္တန္းေတြ၊ ဆရာေတြကို လိုက္စံုစမ္း ၾကည့္မိတယ္။ အလိုေလး- ေစ်းက ၾကီးလွပါဘိ။ တနာရီကို (၅၀)က်ပ္တဲ့။ အဲဒီေခတ္က က်ေနာ္ မုန္႕ဖိုးရတာကမွ တေန႕ကို ငါးမတ္ (၁ က်ပ္နဲ႕ ၂၅ ျပား)။ ဘုရား-ဘုရား-ေစ်းၾကီးလွခ်ည္လား-ဘယ္လိုလူေတြကမ်ား ဒီသင္တန္းကို တက္ႏိုင္သလဲ။

ကဲ-- ဆရာေယာေရ႕ အဲသလိုနဲ႕ ေအာင္သာငယ္လည္း ဂစ္တာဖက္ကို ေျခဦးလွည့္ခဲ့ရေၾကာင္း ပါဗ်ာ။



ဒါေပမယ့္ ဂစ္တာကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူး၊ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕သား အငယ္ဆံုး ကိုေက်ာ္ေဇာေအာင္ ဆီက ခဏခဏ ငွားတီးရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ေန႕မွာ အေဖက က်ေနာ့္ကို ေမးတယ္ - မင္း ဘာလိုခ်င္လဲ -တဲ့။ က်ေနာ္က- သား ဂစ္တာလိုခ်င္တယ္ -ဆိုေတာ့။ အေဖက ထပ္ေမးတယ္ - ဘာဂစ္တာလဲ ၊ ဗမာဂစ္တာလား -တဲ့။

အေဖေျပာတဲ့ ဗမာဂစ္တာဆိုတာ Hawaiian Guitar ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ဆီမွာ ဘိ လို႕ ေခၚတဲ့ Metal Bar -မ်ားေသာအားျဖင့္ Steel Bar-တခုနဲ႕ ဂစ္တာၾကိဳးကုိ ဖိျပီး တီးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟာေ၀ယံဂစ္တာနဲ႕ ဗမာ ဂစ္တာက ၾကိဳးညွိတာခ်င္း မတူပါဘူး။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ တီီးခ်င္တာက ဗမာဂစ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဗမာ သံစဥ္ေတြ၊ ဗမာ သီခ်င္းေတြကို က်ေနာ္လည္း ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ လိုခ်င္တာက လူငယ္ေတြ အားလံုး တီးေနၾကတဲ့- Spanish Guitar ပ၊ါ။ ဒါနဲ႕အေဖ့ အေမးကို Spanish Guitar ပါ -လို႕ေျဖခဲ့ေတာ့ ဗမာ ဂစ္တာမဟုတ္လို႕ အေဖက ၀ယ္ မေပးခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္ ေဒသေကာလိပ္ တက္တယ္။ ပထမႏွစ္မွာပဲ အေဖ မၾကိဳက္ေပမယ့္ က်ေနာ္ ၾကိဳက္တဲ့ဂစ္တာကို မုန္႕ဖိုးထဲက စုထားတဲ့ေငြနဲ႕ အေဖ မသိေအာင္ ၀ယ္ျပီး အိမ္မွာ တိတ္တိတ္ ဂစ္တာခိုးတီးခဲ့ပါတယ္။ တေန႕သားေတာ့ က်ေနာ့္ ဂစ္တာကို အေဖေတြ႕သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္အေပၚထပ္ အခန္းကေန က်ေနာ့္ ဂစ္တာကို လည္ပင္းက ကိုင္ျပီး အေဖ ဆြဲခ်သြားပါတယ္။ ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း ဂစ္တာကို အေဖ တရြတ္တိုက္ ဆြဲခ်သြားတဲ့ အသံက က်ေနာ့ေခါင္းကို တူတလက္နဲ႕ တခ်က္ဆီ တခ်က္ဆီ ထုခ်လိုက္သလိုပါပဲ၊ က်ေနာ္သိတယ္ ဂစ္တာကို အေဖ ရိုက္ခြဲေတာ့မယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ ဂစ္တာကို ကယ္တင္ခဲ့တာက အေမပါပဲ။ -အကို မလုပ္နဲ႕ အဲဒါ ေက်ာ္ေဇာ ဂစ္တာ သားဟာ မဟုတ္ဘူး - ဆိုတဲ့ အေမ့စကားနဲ႕ ပဲ က်ေနာ့္ ဂစ္တာေလး အသက္မထြက္ခဲ့တာ။ အေမ့ကို က်ေနာ္ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ရတာေတြထဲမွာ အဲလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ ကေလးေတြလည္း ပါပါတယ္။

အဲလိုမ်ိဳး က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ၾကံဳခဲ့ရေတာ့ - တခါတခါလည္း က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ မိဘေတြက အဲလိုမ်ိဳး အၾကမ္းဖက္ခဲ့လို႕ က်ေနာ္တို႕ မ်ိဳးဆက္မွာ ဂစ္တာဘယ္ႏွစ္လက္ အသက္ထြက္ခဲ့ရသလဲေပါ့။ (ဆိုလိုတာ မိဘရဲ႕ အားေပးမႈကို မခံခဲ့ရတဲ့) ဂစ္တာသမားေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့သလဲေပါ့။

အေမရိကလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္ အားေကာင္းမႈ တခုခုကို မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္က ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူစြာ ေဖာ္ျပၾကတာေတြ႕ရတယ္၊ မိဘေတြ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တာ မၾကိဳက္တာထက္ ဒီ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ထူးခၽြန္မႈကို အားေကာင္းေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးတာကို ေတြ႕ရတယ္၊ ဒါမွလည္း ပါရမီရွင္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ ေပၚလာေတာ့မွာေပါ့။

အဲဒီေတာ့ လိုရင္းကို ျပန္ေကာက္ရရင္ ပါရမီရွင္ မဟုတ္ရင္ ပညာရွင္တေယာက္ ျဖစ္ဖို႕ဆိုတာကလည္း မိဘေတြက ပံ့ပိုးေပးမွ၊ လိုအပ္တဲ့ သင္ယူမႈေတြအတြက္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္မွလည္း ျဖစ္မွာပါ။

ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္းလို ပါရမီရွင္ေတြက တေခတ္မွာ တေယာက္ပဲ ေပၚႏိုင္တာ ဘယ္သူမွ အျငင္းပြားမယ္ မထင္ပါဘူး။ ပညာရွင္ေတြ ကေတာ့ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႕ ရမွာပါ။ ၀ါသနာရွင္ေတြကေတာ့ ေရတြက္၍ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ၊ အဲလို ၀ါသနာရွင္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္းပါပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာ ပါရမီရွင္ေတြက ရွားရတဲ့ၾကားထဲ လူတဦးခ်င္းစီ ၾကံဳရတဲ့ အခက္အခဲ အကန္႕အသတ္ေတြအေပၚမွာ ပညာရွင္ေတြလည္း နည္းခဲ့တယ္လို႕ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရႏိုင္ေနတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႕လို ၀ါသနာရွင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ျမန္မာျပည္မွာကြယ္ ကဗ်ာဆရာေတြကမ်ား-၂

ဒီစာကေတာ့ ဆရာေယာဟန္ေအာင္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာကြယ္ ကဗ်ာဆရာေတြကမ်ားကို ဖတ္မိကတည္းက ေရးခ်င္စိတ္ ရွိေနခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ သိပ္မရတာရယ္ တျခားတင္ခ်င္တာေလးေတြလည္း ေလွ်ာက္တင္ေနတာနဲ႕ အခ်ိန္ၾကာသြားခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာကေတာ့ အခ်က္ (၃)ခ်က္ပါ။
(၁) လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ အႏုပညာ ခံစားမႈ။
(၂) အႏုပညာတခုကို ဖန္တီးရာမွာ ပါရမီရွင္နဲ႕ ပညာရွင္ မတူတာ။
(၃) အႏုပညာေတြကို ဖန္တီးရတဲ့ ေနရာ၊အခ်ိန္ကာလနဲ႕ အခြင့္အေရးပါ။



ပထမဆံုး က်ေနာ္ ေဖာ္ျပခ်င္တာကေတာ့ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ အႏုပညာခံစားမႈပါ။

က်ေနာ္ ယံုၾကည္ကေတာ့ လူတိုင္းဟာ အႏုပညာကို ခံစားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကီးပ်င္းလာၾကပံုခ်င္း၊ ၾကီးပ်င္းလာရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ခ်င္း မတူၾကပါဘူး။ ဒီအေပၚမွာ အေျခခံျပီး တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာကို ခံစားပံုခ်င္း၊ ခံစားတဲ့ အႏုပညာအမ်ိဳးအစားခ်င္း တူႏိုင္ၾကမယ္ က်ေနာ္မထင္ပါ။

ဥပမာ- က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္။ သူက ပန္းခ်ီဆရာ။ မိုးေက်ာ္သူလို႕ ေခၚပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း သူ႕ပန္းခ်ီကားေတြ။ သူ႕ သရုပ္ေဖာ္ပံုေတြ ေတြ႕ဖူးၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သူနဲ႕ က်ေနာ္က အထက္တန္း ေက်ာင္းတုန္းက ေက်ာင္းေနဖက္ေတြပါ။ အႏုပညာ ခ်စ္ၾကတာခ်င္းလည္း တူတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး သီခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ပန္းခ်ီေတြခ်စ္တယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လည္ပင္းဖက္မိၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေဒသေကာလိပ္ တက္ေတာ့လည္း ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပါင္းျပီး သူနဲ႕က်ေနာ္ ထုတ္ခဲ့ေသးတယ္။

သူနဲ႕က်ေနာ္ ကဗ်ာေရးတာခ်င္း တူေပမယ့္ သူက ပန္းခ်ီေတြ ကိုယ္တိုင္ဆြဲတယ္၊ က်ေနာ္က ပန္းခ်ီကားေတြကို ခံစားတာပဲ ရွိတယ္။ ပန္းခ်ီ မဆြဲခဲ့ဘူး။ ပန္းခ်ီအေၾကာင္းေတာ့ သူနဲ႕ေပါင္းခဲ့ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးေတြ အေၾကာင္း။ သူတို႕ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ အေၾကာင္း။ ပန္းခ်ီ နည္းစနစ္ေတြ အေၾကာင္း။ ပန္းခ်ီေခတ္ေတြ အေၾကာင္း။ ပန္းခ်ီကားေတြရဲ႕ေနာက္က သမိုင္းေတြအေၾကာင္း။

သူ ပန္းခ်ီေတြဆြဲသလို က်ေနာ္ကလည္း ဂစ္တာတီးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ေပါင္းျပီး မိုးေက်ာ္သူလည္း ဂစ္တာ သူရဲေကာင္းေတြ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့။ ဂီတ ပံုသ႑ာန္ေတြ အေၾကာင္း။ ဂီတ ေခတ္ေတြ အေၾကာင္း။ မိုးေက်ာ္သူက သီခ်င္းေတြကို ခ်စ္ေပမယ့္ ဂစ္တာမတီးဘူး။ က်ေနာ္က သူ႕ကို ဂစ္တာတီး သင္ေပး တာေတာင္ သူ မတီးခဲ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႕ မိုးေက်ာ္သူၾကားထဲမွာ မတူတာတခု ရွိေနတယ္။ မိုးေက်ာ္သူက ပန္းခ်ီေတြကို ခံစားခ်စ္မက္ ရံုတင္မက ကိုယ္တိုင္ပါ ပန္းခ်ီကားေတြ ေရးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္က မိုးေက်ာ္သူလိုမ်ိဳး ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဂစ္တာနဲ႕ သူမ်ား သီခ်င္းေတြပဲ တီးေနခဲ့တာ။ ဒီေနရာမွာ သူနဲ႕ က်ေနာ္ ကြာသြားျပီ။

ဆိုလိုတာက ခံစားတဲ့ အႏုပညာအမ်ိဳးအစားခ်င္းတူခဲ့ရင္ေတာင္မွ ခံစားၾကတဲ့ ဒီဂရီေတြက မတူႏိုင္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွာပဲၾကည့္။ ကဗ်ာေတြ- သီခ်င္းေတြ- ပန္းခ်ီေတြ- ခ်စ္တာခ်င္းတူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခံစားၾကတဲ့ ဒီဂရီေတြက မတူဘူး။ ပန္းခ်ီေတြနဲ႕ပတ္သက္ရင္ သူက က်ေနာ့္ထက္ပိုျပီး အျမင့္မားဆံုး ခံစားခဲ့သူ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဂစ္တာနဲ႕ပတ္သက္ရင္ သူ႕ထက္ပိုျပီး ခံစားခဲ့သူ။

ခံစားပံုခ်င္း မတူၾကတာ တေန႕က်ေတာ့ အေသအခ်ာ ပိုသိခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီေန႕က ရာဇူးထဲသြားျပီး ဦးခ်စ္ဆိုင္မွာ က်ေနာ္တို႕ အတူ ထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္ရဲ႕ အတြင္းနံရံမွာ ခိုင္ထူးရဲ႕ `သီခ်င္းတပုဒ္ ပန္းတဆုပ္`အေခြရဲ႕ ပိုစတာ အၾကီးၾကီးတခု ကပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္က မိုးေက်ာ္သူကို ခိုင္ထူးသီခ်င္းေတြထဲက Lead parts ေတြ အေၾကာင္း ေျပာေနတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို အဲဒီ ပိုစတာရဲ႕ သရုပ္ေဖာ္ပံုကို ဆြဲတဲ့ ကို၀သုန္ရဲ႕ ပန္းခ်ီ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာေနခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ အတူ စားပြဲတခုထည္း ထိုင္ျပီး က်ေနာ္တို႕ နွစ္ေယာက္ ကြဲလြဲေနၾကပံုမ်ား သတိျပဳမိၾကပါရဲ႕လား။

အဲဒီေတာ့ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ လူတဦးခ်င္းကိုလိုက္ျပီး ႏွစ္ျခိဳက္တဲ့ အႏုပညာအမ်ိဳးအစား ကြာျခားမယ္။ တခါ အႏုပညာ အမ်ိဳးအစားခ်င္း တူရင္ေတာင္ ခံစားတဲ့ ဒီဂရီေတြက တူမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ- က်ေနာ္က ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္တယ္။ ခံစားတယ္။ က်ေနာ့္ ခံစားခ်က္ေတြက ဒီဂရီျမင့္လာတဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ အဲဒီ ခံစားခ်က္ေတြကို ကဗ်ာတပုဒ္အျဖစ္ ေရးျခစ္မိတယ္။ ဆိုလိုတာက ခံစားမႈ ဒီဂရီက အႏုပညာတခုကို ဖန္တီးတဲ့အထိ သက္ေရာက္တယ္လို႕ က်ေနာ္ဆိုလိုတာပါ။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီ အႏုပညာကို ဖန္တီးဖို႕ လိုအပ္တဲ့ အတတ္ပညာကို ခ်န္ထားခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒုတိယအဆင့္မွာ ေဆြးေႏြးပါ့မယ္။

ဒုတိယအေနနဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်င္တာကေတာ့ ပါရမီရွင္နဲ႕ပညာရွင္ပါ။

အႏုပညာတခုကို ဖန္တီးတဲ့အခါ အတတ္ပညာဆိုတာ လိုပါတယ္။ ဗမာ့အသံက လာေနတဲ့ သီခ်င္းေတြ ထဲမွာလည္း ပါခဲ့ပါတယ္ - လူတိုင္းမတတ္တဲ့ ဒီပညာ ပါရမီရွိမွသာ- ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ပါရမီရွင္ (Genius) ေတြ အတြက္ကေတာ့ ဘာမွ မလိုပါဘူး။ ဒါကို အျငင္းပြားလိုသူမ်ားအတြက္ ပါရမီရွင္ တေယာက္ကို ဥပမာ တခု အေနနဲ႕က်ေနာ္ လက္ေဆာင္ေပးပါ့မယ္။ ပါရမီရွင္တေယာက္ အတြက္ ဘာမွ မလိုပါဘူး။ ဥပမာ- ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက Keyboardist တေယာက္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ဆိုတာ Keyboard, Synthesizer, Digital Piano စတဲ့ ဂီတတူရိယာေတြ ေအာလပံု ထြက္ရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ အဲဒီမွာ အဲဒီ တူရိယာေတြကို တခါမွ မသံုးခဲ့ဘူးတဲ့ လူတေယာက္ဟာ တေန႕က်ေတာ့ Keyboard တလံုးကို Super Market ထဲမွာ ေတြ႕ျပီး၀ယ္သြားပါသတဲ့၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ Keyboard ကို ဘယ္လိုတီးရမယ္ဆိုတဲ့ Manual က English လို ျဖစ္ေနလို႕ လႊင့္ပစ္လိုက္ပါသတဲ့။ ဒါနဲ႕ပဲ သူ႕ဘာသာသူ ေလွ်ာက္စမ္း တီးရင္းနဲ႕ ကမၻာေက်ာ္ Keyboardist ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕တီးလံုးေတြဟာ အခ်ပ္ေရ သန္းနဲ႕ခ်ီျပီး ေရာင္းခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီလူနံမည္က Kitaro ပါ။ အဲဒီေတာ့ အႏုပညာတခုကို ဖန္တီးတဲ့အခါ လူ(၂) မ်ိဳး (၂)စားရွိတယ္လို႕ ေျပာရမွာေပါ့။ တမ်ိဳးက ပါရမီရွင္။ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ ပညာရွင္ေပါ့။ အဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ (၃) မ်ိဳး၊ ၀ါသနာရွင္ဆိုတာလည္းရွိေနေသးတယ္။

ကဲ... ျပင္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ အႏုပညာတခုကို ဖန္တီးတဲ့သူ (၃)မ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ပါရမီရွင္။ ပညာရွင္။ ၀ါသနာရွင္။

ပါရမီရွင္ဆိုတာကေတာ့ ေမြးရာပါျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ပညာရွင္အတြက္ ကေတာ့ ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ၊ ဆိုလိုတာကေတာ့ ဥပမာ- ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ အတြက္ ကဗ်ာဆိုင္ရာ အတတ္ပညာေတြ လိုတာေပါ့။ အနိမ့္ဆံုး အဆင့္မွာ ကာရန္ေတြကို သိရမယ္။ ကာရန္ေတြကို ထားခဲ့ဦး။ နိမိတ္ပံု။ သေကၤတ။ အစရွိသည္ျဖင့္။ ကဗ်ာတပုဒ္မွာ ရွိအပ္တဲ့- အတတ္ပညာအရ သိအပ္တဲ့- အခ်က္အလက္ေတြ။ ကိုယ္ သံုးသည္ မသံုးသည္ ျဖစ္ေစ။ ကဗ်ာဖြဲ႕ဆိုသူတေယာက္အျဖစ္ ရွိအပ္တဲ့ အတတ္ပညာေတြ မရွိခဲ့ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္လို ျဖစ္ေနမယ္ထင္တယ္။

မဲ-မဲ-မဲ-မဲ နဲ႕
ထရံမွာ နား
ေလးခြ နင္ မေၾကာက္သလား
ပ်ံ ဟဲ့-က်ီးကန္း

ဒါဟာ ကဗ်ာ တပုဒ္ဆိုရင္ အတတ္ပညာစကား က်ေနာ္ ေျပာေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဆိုေတာ့ ပါရမီရွင္ မဟုတ္ရင္ အတတ္ပညာေနာက္ကို မလိုက္ဘဲနဲ႕ အႏုပညာတခုကို ဖန္တီးဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။
အဲေတာ့ ပါရမီရွင္။ အတတ္ပညာရွင္။ ၀ါသနာရွင္။ ဒီ(၃)မ်ိဳးကို က်ေနာ္တို႕ အသိအမွတ္ျပဳရမွာျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ဂစ္တာတီးခဲ့တယ္၊ ဂစ္တာပဲကြာ လူတိုင္းတီးေနၾကတာပဲ-အဲလိုေျပာလည္းရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဂစ္တာသမားတေယာက္ျဖစ္ဖို႕ မရွိမျဖစ္ တတ္သိ နားလည္ထားရမယ့္ အရာေတြက မ်ားျပားလြန္းလွတယ္၊ အဲဒီဂစ္တာကိုတီးဖို႕အတြက္ က်ေနာ္ လိုအပ္ေနတဲ့ အတတ္ပညာေတြက မ်ားလြန္းလွတယ္၊ က်ေနာ္က ပါရမီရွင္ မဟုတ္ခဲ့ေတာ့ ပညာရွင္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကိုး။

ဆရာေယာေျပာသလိ္ု ဂစ္တာတီးတဲ့လူငယ္ေတြ ဘာလို႕ ေပါတာလဲ-ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို က်ေနာ္တဦးထဲ အေနနဲ႕ ေျဖၾကည့္ပါ့မယ္။ ဂစ္တာက သယ္ရပိုးရတာလြယ္တယ္။ ျဗတ္ေစာင္း မဟုတ္ဘူး။ ပတၱလားမဟုတ္ဘူး။ ေစ်းေပါတယ္။ သင္ဖို႕လြယ္တယ္။ ၀ါသနာရွင္ေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေဆးတလက္ပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တို႕ ေခတ္ထဲက လူငယ္ေတြအားလံုးလိုလိုက ဂစ္တာကို တီးခဲ့ၾကတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေခတ္မွာ ဂစ္တာဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ အသည္းႏွလံုး။ ဂစ္တာတလံုးနဲ႕ အရာအားလံုးကို ေမ့ႏိုင္ခဲ့တယ္၊

ဒါေပမယ့္ ဂစ္တာ အတီးသမား အားလံုးလိုလိုပါပဲ ၀ါသနာရွင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဂစ္တာသမား ေကာင္းေကာင္းက မေတြ႕ခဲ့ရတာေပါ့။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ လိုအပ္တဲ့ အတတ္ပညာက အလြယ္တကူမွ မရႏိုင္ခဲ့တာကိုး။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ေလးျမားတလက္နဲ႕ သီခ်င္းသည္ -၂

ဂ်ာမနီေရာက္ေနတဲ႕ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကိုဘေစာထြန္းနဲ႕ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ဖုန္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဆရာေယာ တခါက ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့`ဒါသီခ်င္းပဲလား`ပို႕စ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္၊ ဂစ္တာသမား ျဖစ္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ္တို႕ ဂစ္တာ စကားနဲ႕ေျပာရရင္ Acoustic လို႕ ေခၚတဲ့ လွ်ပ္စစ္မပါတဲ့ ဂစ္တာကိုတီးတဲ့ ဂစ္တာသမားျဖစ္ပါတယ္။

ကိုဘေစာက မာနယ္ပေလာတိုက္ပြဲမွာ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့သူပါ။ က်ေနာ့္ ပို႕စ္တခုျဖစ္တဲ့ ေလးျမားတလက္နဲ႕သီခ်င္းသည္-ဟာ ကိုဘေစာထြန္းတို႕လို ရဲေဘာ္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳတာပါ။ ေသနတ္ကိုင္ျပီး ဂစ္တာတီးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႕ ဘ၀ေတြကို ဒီသီခ်င္းက ထင္ဟပ္ႏိုင္တယ္လို႕ က်ေနာ္က ယူဆပါတယ္။



အေျခအေနတခုမွာ က်ေနာ္ ေသနတ္ ကိုင္ခဲ့တယ္၊ (ကိုင္ခ်င္လို႕မဟုတ္)။ အေျခအေနက တြန္းပို႕လို႕။ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသား ထဲမေတာ့ - အခုအခ်ိန္မွာ ငါ ေသနတ္ ကိုင္ရမယ္။ ဒါဟာ ငါ့ ျပည္သူေတြအတြက္၊ ငါ့ ေမာင္ႏွမေတြအအတြက္၊ ငါ့ မိဘေတြအတြက္။ ငါ့ ညီအကိုေတြ အတြက္။ ငါ့ သားသမီးေတြ အတြက္။ ငါ ကိုယ္တိုင္အတြက္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အားလံုးအတြက္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ တကယ္ ကိုင္ခ်င္ခဲ့တာက ဂစ္တာပါ။

သံစဥ္ ခ်ိဳျမေတြ
ျပိဳက် ေစႏိုင္တဲ့
အဲဒီ ဂစ္တာကိုပဲ
ငါက ေပြ႕ဖက္လိုတယ္။

က်ေနာ္က ဂစ္တာသမား။ ဂစ္တာတီးေနရရင္ ေပ်ာ္တယ္။ တုန္ခါေနတဲ့ ဂစ္တာၾကိဳးေျခာက္ေခ်ာင္းထဲမွာ က်ေနာ့္ ဘ၀တခုလံုး ခုတ္ေမာင္း ေဖ်ာ္ခ်ထားခဲ့ခ်င္တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေသနတ္မကိုင္ရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြကလည္း ဘ၀ထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခါ ဂစ္တာသမားတေယာက္အျဖစ္ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြက တံခါး လာလာ ေခါက္ပါတယ္။

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘန္ေကာက္မွာ က်ေနာ္ရွိေနစဥ္တုန္းက Eric Clapton ရဲ႕ Unplugged Album ထြက္ခါစ။ ကိုဘေစာ ဘယ္ကရလာတယ္မသိ Note-to-Note စာအုပ္တခု သယ္လာပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ေကာ္ပီတစံုေပးခဲ့တယ္၊ - ေဟ့-လူ လုပ္ဗ်ာ။ အတူတူ တီးရေအာင္-တဲ့၊ သူ႕ရဲ႕ တက္ၾကြေနပံုေတြ။ အဲလိုနဲ႕ Clapton ရဲ႕ Tears in Heaven ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း တီးတတ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုဘေစာနဲ႕ေတာ့ အတူတူ မတီးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ ဘ၀ေတြ စီးေမ်ာသြားေလ့ရွိတဲ့အတိုင္းပဲ သူနဲ႕က်ေနာ္ ကာလ၊ ေဒသ ကြဲျပားသြားခဲ့ၾကတယ္။ တေန႕သားေတာ့ ဆရာေယာဆီကတဆင့္ က်ေနာ္ ကိုဘေစာ ဖုန္းနဲ႕ အီးေမးလ္ ရလိုက္တယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ ကိုဘေစာနဲ႕ က်ေနာ္ ဖုန္းထဲမွာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အလႅာပ သလႅာပ ေျပာၾက။ ဘယ္သူက ဘယ္မွာ။ အဲဒီမွာ ကိုဘေစာထြန္းက သူ႕ အိပ္မက္ေတြ အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေျပာျပတယ္။ Tommy Emmanuel ကို သူဘယ္ေလာက္ ေၾကြက်ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း။ ဒီလူက သူ႕ သူရဲေကာင္း။ အဲဒီပုဂၢိလ္က ကမၻာေပၚမွာ The Best Acoustic Guitar Player အျဖစ္ အားလံုးက အသိအမွတ္ျပဳထားရတဲ့သူ။ ကိုဘေစာက Tommy Emmanuel သံုးတဲ့ ဂစ္တာေနာက္ကိုပါ လိုက္ခဲ့တယ္။ သူသံုးခဲ့တဲ့ ဂစ္တာကိုပါ လိုက္ ရွာ၀ယ္ခဲ့တယ္၊ အလြန္တရာ ေစ်းၾကီးတဲ့ ဂစ္တာပါပဲ၊ က်ေနာ္ နားလည္မိသြားတာကေတာ့ အိပ္မက္ေတြ တူခဲ့ ၾကေပမယ့္ ကိုဘေစာကေတာ့ သူ႕ အိပ္မက္ေတြေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ ပါေအာင္ လိုက္သြားခဲ့ျပီ။ ဘယ္လိုမွ ေျဖာင္းဖ် မရေတာ့။ ဒီေတာ့ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ကို က်ေနာ္က အေလးျပဳရံုပါပဲ၊

ေအာင္ျမင္ပါေစ ရဲေဘာ္ၾကီး၊