စြန္းထင္းမႈ (၁၅)

“ခ်စ္သူ”

ငါ့နံရိုးတေခ်ာင္းေလ...
ငါ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း
ခဏခဏ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျပီး မၾကည့္ဘူး...
ငါ့ကို ခ်စ္ရံုပဲ ခ်စ္တယ္..
သည္လိုနဲ႕
သူ႕ေရွ႕မွာ ပံုခ်ပစ္လိုက္မိတယ္..
ငါ့ဘ၀ၾကီးတခုလံုး...
ခုေတာ့
သူ ျပံဳးေနတာ
ငါ ေတြ႕ခဲ့...

ATN

စြန္းထင္းမႈ (၁၄)

“ဆံပင္”

လက္သည္းေတြလိုပဲ
ခုတ္ျဖတ္ခံရလည္း ေသြးမထြက္ျပဘူး...
ငါကေတာ့ သူတို႕ကို သနားေနမိေရာပဲ...
သူတို႕ နာက်င္ေနရတာ ဘယ္သူ သိမလဲ...
သည္လိုနဲ႕
ငါ့ရဲ႕ ဆံပင္ေတြ
ရွည္ရွည္လာရေတာ့တာပါပဲ...

ATN

စြန္းထင္းမႈ (၁၃)

“လမ္း”

တေနရာနဲ႕ တေနရာကို ဆက္ေပးတယ္...
ဒါမွ မဟုတ္
တခုနဲ႕ တခုကို ဆက္ေပးတယ္...
တကယ္ေတာ့ သူ႕မွာ အစနဲ႕ အဆံုး မရွိဘူး...
အမည္တခုပဲ ရွိတယ္...
တကယ္လို႕ သူဟာ ျမိဳ႕ၾကီးသား
ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ေပါ့ေလ..

ATN
မွတ္ခ်က္။
(အမည္ မရွိေသာ ေျခသြားလမ္းကေလးမ်ားအတြက္ စြန္းထင္းမိပါသည္)

စြန္းထင္းမႈ (၁၂)

“လေရာင္”

အေမွာင္ကို
ေခ်ာင္ထဲေရာက္ေအာင္ ခဏျဖစ္ျဖစ္
ပို႕ပစ္လိုက္တယ္...
ျပီးေတာ့
ဂစ္တာတလက္ ထိုးေပးျပီး
ခ်စ္သူ႕ မ်က္ႏွာေလး ငါ့ကို ျမင္ခိုင္းတယ္..
စိတ္ရိုင္းေတြေတာင္
သူ႕ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ပါး
တသက္တကၽြန္းမ်ားေတာင္ ျပံဳးျပံဳးၾကီး က်ခ်င္ေန...

ATN

စြန္းထင္းမႈ(၁၁)

“မနက္ဖန္”

ဆံုးကို မဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူး...
လိႈင္းေတြ တလံုးျပီး တလံုး လာေနသလိုပဲ...
ငါကလည္း
ဆက္လက္ ရွင္သန္ဖို႕ကိုပဲ
အျပင္းအထန္ ေတြးေနမိ...

ATN

ခင္၀မ္းရဲ႕ Pure Acoustic

ခုလာမယ္ (၂၈) ရက္ေန႕ကစျပီး မိုင္တေထာင္ခရီးကို ကားေမာင္းျပီး သြားပါေတာ့မယ္။ နာရီ (၂၀) နီးပါး ေမာင္းရမွာဆိုေတာ့ လမ္းမွာ တည အိပ္ရပါ့မယ္။ (၂၈) ရက္ကစျပီး တပတ္ ၂ ပတ္ေတာ့ ေပ်ာက္ေနမွာပါ။ ခု (၂၈) ရက္မတိုင္ခင္ သည္ရက္ထဲ အြန္လိုင္း လာႏိုင္ရင္ေတာ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ ၂ ပုဒ္ ေလာက္ေတာ့ တင္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ခုေတာ့ ခင္၀မ္းရဲ႕ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ေတာ့ အပ်င္းေျပ နားေထာင္ လိုက္ၾကပါဦး။ သီခ်င္း ဆိုေပမယ့္လည္း ခင္၀မ္းရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကဗ်ာဆန္တဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ တီးထားတာကလည္း Hollow Guitar ၂ လံုးထဲနဲ႕ တီးထားတာဆိုေတာ့ Unplugged ေပါ့ေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့ Pure Acoustic လို႕ အမည္ေပးပါတယ္။

သည္သီခ်င္းကို လေရာင္ေလး အျပည့္ မရွိ တရွိ၊ ေလျပည္ေလးေတြ ျဖည္းျဖည္း ညင္သာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ညမ်ိဳးမွာ လေရာင္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ျပီး တေယာက္ေယာက္က Hollow Guitar ေလး တလံုးနဲ႕ တေယာက္ေယာက္ကို ဆိုတီးျပလိုက္ရင္ နားေထာင္ရတဲ့ တေယာက္ေယာက္ဟာ တခုခုကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားသြားရမယ့္ သီခ်င္းမ်ိဳးပါ။ (ကိုယ္ထင္တာ ကိုယ္ေျပာတာပါ... ဘာမွ မခံစားရတဲ့ တေယာက္ေယာက္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိႏိုင္ပါတယ္... း) ကဲပါေလ... ကီးဘုတ္ ရွည္ေနတာနဲ႕ သီခ်င္းဆီကို ေရာက္ေတာ့ မွာ မဟုတ္ဘူး။ သီခ်င္းနံမည္ကေတာ့ “သက္ထား” တဲ့။ ခင္၀မ္းရဲ႕ “လိပ္ျပာလြင္ျပင္” အယ္လ္ဘမ္ ထဲကပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သည္ သီခ်င္းကို ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တာပါ။ Hollow Guitar ကို တေယာက္က Rhythm တီး၊ ေနာက္ တေယာက္က Accompaniment ေလးေတြ ထည့္ေပး။ Bass Line ေလးလည္း ပါရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းသေပါ့ေလ။ Solo Guitar အတီးပိုဒ္ေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္ ေအးျမ လွပပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ လူငယ္ ဘ၀တုန္း ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုစုျပီး ေကာင္မေလးေတြ အိမ္ေရွ႕၊ ေက်ာင္းသူေတြ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ညည သြားသြား ေအာ္ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေတြထဲက တပုဒ္ေပါ့။ (က်ေနာ္ ေအာ္ အဆိုေကာင္းလို႕ သဇင္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို တပတ္ေလာက္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ စကားမေျပာတဲ့အထိ အေတာ္ အသိအမွတ္ ျပဳသြား အျမင္ကပ္သြားဖူးပါတယ္...- ဤကား စကားခ်ပ္... း)

“သက္ထား”

ကိုယ္လိုရာ ကိုယ့္အေတြး... တခ်ိန္တုန္းအခါ... ေလထဲမွာ ေဆာက္ခဲ့မိ တိုက္အိမ္...
မျဖိဳပဲ... ျပိဳကြဲ ပ်က္ျပယ္...
တကိုယ္ထဲ... ပိုကဲ မ်က္ကြယ္...
မညိဳပဲ... ရြာသဲမိုးရယ္...

ၾကင္နာစြာ... ခ်စ္စကား... အခ်ိဳဆံုး အခ်ိန္... ပိုက္ေထြးကာ... ယုယ ေဖးကူလို႕...
မလြယ္ပဲ... လြယ္ဆဲ မွတ္ထင္...
မျပယ္ပဲ... ထင္ျမဲ ရုပ္သြင္...
တကယ္ပဲ... ရယ္ပြဲ ဖြဲ႕ဆင္...

အဆံုးတေန႕... မတိုင္ေသးခင္... မပိုင္ေပမယ့္... ပိုင္သလို... ရင္မွာထား...
အရံႈးမေတြ႕... ႏိုင္ေစ့ခ်င္... မဆိုင္ေပမယ့္... ဆိုင္သလို... ထင္ေယာင္မွား...
ဘယ္ခါ... မမုန္းႏိုင္... ဘယ္ခါ... မမုန္းႏိုင္... သက္ထား... ...

ၾကံဳလာမယ္... မထင္ခဲ့ဘူး... မထင္ဘူးေလ... ျမတ္ႏိုးစြာ... တမ္းတမက္မေျပ...
အျမင္လြယ္... ေခါင္ဖ်ားထက္၀ယ္...
တမင္ကြယ္... ေရွာင္ရွားခ်က္သဖြယ္...
သဇင္ရယ္... လွည့္စားရက္တယ္...

အဆံုးတေန႕... မတိုင္ေသးခင္... မပိုင္ေပမယ့္... ပိုင္သလို... ရင္မွာထား...
အရံႈးမေတြ႕... ႏိုင္ေစ့ခ်င္... မဆိုင္ေပမယ့္... ဆိုင္သလို ထင္ေယာင္မွား...
ဘယ္ခါ မမုန္းႏိုင္... ဘယ္ခါ မမုန္းႏိုင္... သက္ထား...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

စြန္းထင္းမႈ (၆/၇/၈/၉/၁၀)

က်ေနာ္ေနရာ ကယ္လီဖိုးနီးယားကေန ေနာက္ ျပည္နယ္တခုကို ေျပာင္းပါေတာ့မယ္။ သည္ေတာ့ ေနာက္ရက္ေတြမွာ အြန္လိုင္း လာျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႕ က်ေနာ့္ရဲ႕ စြန္းထင္းမႈေတြကို တေန႕ တခု မတင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခုေတာ့ ေရးျပီးသမွ်ကို တပတ္စာ တင္လိုက္ပါတယ္။ အဆင္ေျပသလိုလည္း ဆက္ျပီး တင္သြားေပးပါ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ တပတ္ ၂ ပတ္ေတာ့ ေ၀းေနပါဦးမယ္။ အားလံုးပဲ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းပါတယ္။

စြန္းထင္းမႈ (၆)
“အေရာင္”
အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ...
အစိမ္း၊ အ၀ါ၊ အျပာ။
မီးပြဳင့္မွာ ကားေတြကို ရပ္ေစတာ
အနီ...
ငါ့ ႏွလံုးေသြးေတြ
ေအးခဲရပ္တန္႕သြားေစေအာင္ေတာ့
မီးခိုးေရာင္ အစက္ကေလးကပဲ တတ္ႏိုင္မယ္...

စြန္းထင္းမႈ (၇)
“အိပ္မက္”
လိုခ်င္တာေတြအကုန္လံုး
သိမ္းက်ံဳးသယ္ယူခ်လာတယ္...
နိုးထလာေတာ့
မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို
အားလံုးကို ေဖ်ာက္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္...

စြန္းထင္းမႈ (၈)
“အခ်စ္”
ရွားပါးလြန္းတယ္...
ဘုရားကို လိုက္ရွာရသလိုပဲ...
ေနညိဳခ်ိန္မွာေတာ့
ဘြား ကနဲ ေပၚလာတယ္...
ျပီးေတာ့လည္း
ငါ လက္မလွမ္းႏိုင္တဲ့ ေနရာက
ငါ့ကို ျပံဳးျပေနေရာ...

စြန္းထင္းမႈ (၉)
“ညီမေလး”
ငါ့ ႏွလံုးသားထဲ
၀င္ပုန္းေနသူ...
ငါ့ ဂစ္တာၾကိဳး ၆ ေခ်ာင္းကို
ေကာင္းေကာင္း တုန္ခါေစသူ...
ငါ့ ကဗ်ာေတြကို
ေနထြက္ ေန၀င္ေစသူ...
အေမ မေမြးခဲ့ေသာ
ငါ့ရဲ႕ ႏွမေလး...

စြန္းထင္းမႈ (၁၀)
“ကား”
ေမာင္းခ်င္တဲ့သူ တက္ေမာင္း...
စက္ေကာင္းေနသမွ်
ေခ်ာင္းေတာင္ ဆိုးမျပဘူး...
ဒရိုင္ဘာလိုင္စင္လည္း
ဘယ္ေသာအခါမွ ေတာင္း မၾကည့္ဘူး...

ATN

အိပ္မရတဲ့ည

မြန္းသိပ္က်ပ္တဲ့... အခုညမွာ... ထြက္ေပါက္ မရွိလို႕... စိတ္ညစ္ေန...
တခါတခါ... ေလာကကို... ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ရင္ဆိုင္ရမလဲ...
မေတြးတတ္သလိုပဲ... အားငယ္ေန...
အေမွာင္ထုေအာက္မွာ... အခုညေတာ့ စိတ္ေတေလ...
သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... ...

အေ၀းကၾကားတဲ့... သီခ်င္းသံဟာ... ညအေမွာင္ေအာက္မွာ... နီးကပ္လာ...
သည္လူဟာ... ည တညကို... ေတးဆိုရင္းနဲ႕... ျဖည့္ဆည္းရွာတယ္...
သူ႕အဖို႕မွာေတာ့... ေပ်ာ္ေနမယ္...
ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ... စိတ္ေျဖစရာ... ကင္းလြန္းတယ္...
သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... ...

သည္လိုပဲ... ထိုင္ရင္းနဲ႕... မိုးအလင္းေစာင့္ရမယ့္... အေျခအေန...
တကမၻာလံုးမွာ... ကိုယ္တေယာက္ထဲ... ရွိေနသလို... ခံစားရေတာ့...
စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ...
နာရီ ေခါက္သံဟာ... ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႕... ညဥ့္ယံကို... သတ္မွတ္ေန...
အို... သည္ညမွာ... တမ်ိဳးပဲေလ....

သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... ...

အေတြးေခါင္တိုင္းလဲ... ေတြးလို႕သာ... ေမ့ခ်င္လည္းပဲ... ေမ့မရပါ..
သည္ညဟာ... ကိုယ့္စိတ္ကို... တကယ္ညွင္းဖို႕... ျဖစ္လာသလိုပဲ...
ေတြးရျပန္ေတာ့... သတိရတယ္...
အတိတ္ေဟာင္းဆိုတာ... လူတကာမွာ... ရွိမွာပဲ...
သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည...

သည္လိုပဲ... ထိုင္ရင္းနဲ႕... မိုးအလင္းေစာင့္ရမယ့္... အေျခအေန...
တကမၻာလံုးမွာ... ကိုယ္တေယာက္ထဲ... ရွိေနသလို... ခံစားရေတာ့...
စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ...
နာရီ ေခါက္သံဟာ... ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႕... ညဥ့္ယံကို... သတ္မွတ္ေန...
အို... သည္ညမွာ... တမ်ိဳးပဲေလ....

သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... ...
သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... ...
သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... ...
သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... သည္ည... အိပ္မရတဲ့ည... ...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

စြန္းထင္းမႈ (၅) (က)

က်ေနာ့္ရဲ႕ စြန္းထင္းမႈေတြထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္စြန္းထင္းသြားတဲ့ ညီငယ္ တေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တမဲ့ ေပက်ံသြားတဲ့ ေဆးစက္ေလး တခုပါ။ က်ေနာ္က ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္စြာနဲ႕ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ (ေက်းဇူးပါ ညီေလး)

“လူသား”

ေျပးထြက္မယ္အလုပ္မွာ
ေလာကရဲ႕ေလကို ကိုယ္က
တဝၾကီး ရွဴရိွဳက္မိျပီးေနျပီေလ
ဒီလိုနဲ႕
သူၾကိဳးဆြဲသမွ်
ေကြးေနေအာင္ကျပရေတာ့တယ္...

(ကိုလူေထြး)

(လူသား = သစ္ပင္)
သိပ္မကြာပါဘူးလားလို႕...

၄၀ ဆိုပဲ

ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုသည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႕ သြားေတြ႕လာတာပါ။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့က ထိပ္ဆံုး ျမန္မာ ဘေလာ့ ၅၀ (Top 50 Myanmar Blogs) ထဲမွာ အမွတ္စဥ္ ၄၀ ဆိုပါလား။ မယံုႏိုင္စရာေနာ္။ ဘယ္လိုလုပ္ အဲသည္ထဲ သြားပါေနတယ္ မသိ။ ကိုယ္က ေရးခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေရးေနတာ။ စိတ္၀င္စားရင္ သည္မွာ သြားၾကည့္ပါ။ ဘာေတြလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဘာလို႕လဲေတာ့ မသိဘူး။ ၄၀ ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္အတြက္ နိမိတ္ေကာင္းေပါ့ေလ။ ေလးေနတာေတြကို ဆယ္လိုက္ျပီေပါ့။

ျပီးေတာ့လည္း ကိုယ့္ ေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႕ အမၾကီး မမကြန္က ၁၄၊ ေက်ာက္ခဲ ေသးေသးေလး ခိ်ဳသင္းက ၂၀၊ မျငိမ္းက ၂၁၊ ညီငယ္ ကိုေပါက ၂၂၊ ညီမငယ္ မ၀ါက ၂၉၊ ညီမငယ္ ေနေနႏိုင္က ၃၃၊ မခင္မင္းေဇာ္က ၃၄ တဲ့။ ၀မ္းသာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေနာက္ ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္က ဆက္တိုက္ ကပ္လ်က္ဗ်။ ညီမငယ္ မေကက ၃၉ တဲ့။ က်ေနာ္က ၄၀။ ညီမ မမြန္ (သုႏွငး္ဆီ) က ၄၁။ ၃ ေယာက္လံုး အထက္ေအာက္ ကပ္လ်က္... း) ညီငယ္ ကလိုေစးထူးက ၄၄၊ ညီငယ္ ZT (ဖူးႏုသစ္)က ၄၇၊ ညီမငယ္ မပန္ကေတာ့ ၄၉။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ စာရင္းထဲမွာ အတူတကြ ပါေနေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မိတာ အမွန္ပါပဲ။

စြန္းထင္းမႈ (၅)

“သစ္ပင္”

၀ဋ္နာကံနာ ထိထားေတာ့
သက္ရွိခ်င္း သတ္မွတ္ခ်က္တူတာေတာင္
ဘယ္အရပ္ကိုမွ မသြားႏိုင္ပါဘူး...
ခုတ္ထစ္ျဖတ္ခ်သမွ်လည္း
ငုတ္တုပ္ ထိုင္ခံရရွာတယ္...

ATN

ခပ္တုိးတုိးေလး ဆိုေနတယ္

စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူကို အတင္း သီခ်င္း လာဆိုခိုင္းေနတဲ့ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိတတ္ေသာ္လည္း ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ညီမငယ္ မေၾကးမံု အတြက္ မဆိုခ်င္ ဆိုခ်င္နဲ႕ ဆိုျပရေတာ့မွာေပါ့ေလ။ ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲထားတာေတြက မ်ားေနေတာ့ ေအာ္ မဆိုႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အသံ မထြက္ႏိုင္ေတာ့လို႕ ခပ္တိုးတိုးေလးပဲ ဆိုျပလိုက္ပါတယ္... း(

---------------------------------------------------------------------------------------

တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕... အဆံုး... အေနာက္ဖက္က... အေ၀း... မိုးကုပ္... တေနရာမွာ...
ေနေရာင္... တခ်ိဳ႕... ရွိေနေသးရဲ႕...
ျမဴေတြ... ဆိုင္းေနတဲ့... ရခိုင္ရိုးမရဲ႕... အရိပ္...
ဟိုး... တဖက္ကမ္းေျခ... ျမစ္ရိုးမွာ... ေမွာင္မိုက္ေနျပီ...
ဗမာျပည္ကို လြမ္းမိတိုင္း ဧရာ၀တီကို သတိရတယ္။ တေန႕ေန႕မွာ အဲသည္ တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕ အဆံုးကို လိုက္ၾကည့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ျမစ္ရိုးေဘးကပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ဘ၀ၾကီးကို အျပီး ေမွ်ာခ် လိုက္ခ်င္ ပါေတာ့တယ္ ဧရာ၀တီ ရယ္။

ငါဟာ မတည္ျငိမ္တဲ့ မိုးတိမ္ပဲ... ကေနတဲ့ ဇာတ္လမ္း မွားေနျပီ...
ဘယ္လိုေနထိုင္ရမလဲ ဘ၀ဆိုတာ... အိုး---ျပဇာတ္တပုဒ္လိုပဲ....
ငါဟာ မတည္ျငိမ္တဲ့ မိုးတိမ္ပဲ... ငါဟာ ဂ်စ္ပ္ဆီ-ေဟ့ ခရီးႏွင္တယ္...
ၾကိဳတင္ကာ ဇာတ္ညႊန္းဖတ္မလာသူ... မင္းသား တေယာက္ လိုပဲ...
ဘ၀ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကိုယ္က ဇာတ္လိုက္လုပ္ျပီး တက္ကမိတာလား။ ဘယ္သူေတြက ဇာတ္ဆရာ ဒါရိုက္တာ လုပ္ျပီး ဘယ္သူေတြက ၾကည့္ေနတာပါလဲ။ ကုိယ့္ ဘ၀ၾကီး တခုလံုးက တခန္းရပ္ ျပဇာတ္လား။ ဒါဆို ဘယ္ေတာ့ ရပ္မလဲ။ ကိုယ္ သည္ဇာတ္ကို နားခ်င္ေနပါျပီ။ ျပီးေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို ဘယ္သူက မင္းသား လုပ္ခိုင္းတာလဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေတာ့ မင္းသား မလုပ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း မင္းသား ျဖစ္လာရသူပါ။ ခုေတာ့လည္း ၾကိဳတင္ျပီး ဇာတ္ညႊန္း မဖတ္လာခဲ့တဲ့ မင္းသားဟာ အလြမ္းေတြနဲ႕ ျပည့္သိပ္ ပြေဖာင္းေနတဲ့ ဂ်စ္ပ္စီမိုးတိမ္ အေဟာင္း ၾကီးပါပဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းကင္ဆီကို ခရီးႏွင္ လြင့္ေမ်ာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးေလ။

ေနညိဳခ်ိန္ရဲ႕ ေလညင္းေလး... သယ္ယူလာတဲ့ အေမွာင္ရဲ႕ည... သတိရမိတယ္ မင္းနဲ႕ ငါ့ အတိတ္ေဟာင္း... အို... ပင္လယ္ျပင္မွာ ရိုက္ေသာလိႈင္း... ခံႏိုင္ရည္နဲ႕ ျဖတ္သန္းတိုင္း... ဘ၀ရဲ႕ လိႈင္းဒဏ္ၾကားထဲ တို႕ ေပ်ာ္ခဲ့... ရင္မွာ၀မ္းနည္း... ခိုင္မာေနတဲ့ အခ်စ္ပ်က္သုဥ္း... တို႕ ေ၀းမယ့္အေၾကာင္းေတြ မရွိခဲ့... ယုံၾကည္ေနရင္းနဲ႕... အေ၀း-- ေ၀းျပီေဟ့---
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ည----- နာက်င္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း----- ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ျဖတ္သန္း မရႏိုင္တဲ့ အလြမ္းမ်ား------
ေနညိဳခ်ိန္ေတြ ငါေက်ာခိုင္း ... အခ်ိန္နာရီေတြ ငါေမ့လိုက္... တို႕ေရွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းမ်ားလည္း ေပ်ာက္ဆံုး... ဒီရာသီေတြဟာ လည္ပတ္ခဲ့... ဘ၀ရဲ႕ လိႈင္းဒဏ္ေတြ႕ရတိုင္း... အို- မင္းမရွိတဲ့အခါ တမ္းတရင္း ေၾကကြဲ... ရင္မွာ၀မ္းနည္း... ခိုင္မာေနတဲ့ အခ်စ္ပ်က္သုဥ္း... တို႕ ေ၀းမယ့္အေၾကာင္းေတြ မရွိခဲ့... ယုံၾကည္ေနရင္းနဲ႕... အေ၀း-- ေ၀းျပီေဟ့---
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ည----- နာက်င္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း----- ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ဆက္ျပီး မရုန္းႏိုင္ေတာ့... ေျပးထြက္ခဲ့ ... အတူတူေလွ်ာက္ဖူးတဲ့ေနရာမ်ား... မင္းရယ္ တို႕ရယ္... ရင္မွာ ရူးသြပ္တဲ့ ညတိုင္း... အလြမ္းမ်ား-----
ယံုၾကည္တာေတြကိုလည္း မယံုၾကည္ေတာ့ဘူး။ မယံုၾကည္တာေတြကိုလည္း မယံုၾကည္ ႏိုင္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အလြမ္းေတြက လြဲလို႕ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ အလြမ္းမ်ား နဲ႕ တ၀ုန္း၀ုန္း ေမာင္းခ်သြားတဲ့ ခႏၶာ ရထားၾကီးကို ထမ္းထားရင္း ေန႕နဲ႕ည သံလမ္း ၂ စင္းကေတာ့ ခပ္တင္းတင္းပဲ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနဆဲ။ မ်က္ေစ့ တဆံုးက ဟိုး မုိးကုပ္စက္၀ိုင္း အစပ္မွာ သည္ရထားၾကီး ရပ္သြားရင္လည္း ေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

တစ္ေလာကလုံးမွာ... ခရမ္းႏုေရာင္ေလးေတြ... မိႈင္းမိႈင္းေ၀ေန…
ႏွင္း၀တ္မႈန္ေတြရဲ႕... အတားအဆီးမဲ႔ နယ္ကၽြံမႈေတြ...
ရင္ခြင္မွာ တြယ္ျငိလာတဲ႔... အတိတ္ဆုိတဲ႔ ကမၻာ…
အေပးအယူေလးကုိ... ေတာင္းဆုိဖုိ႔ရာ... အလွမ္းေ၀းေနျပီလား…
ေနွာင္းေနခ်ိန္မွာ... မထူးေတာ႔တဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ... ရင္ခြင္မွာ ခံစားေနတဲ႔... ဘ၀ဆုိတဲ႔ကဗ်ာ…
အဆုံးစြန္အထိသာ... ေတြ႔ႏုိင္ခဲ႔ရင္... မဆုံးျဖတ္ခဲ႔ပါဘူး…
အမွား၀ကၤပါမွာ... စိတ္ေနာက္ကုိယ္ပါမိေတာ႔ ... ရင္ခြင္မွာ... နာက်ည္းေနတဲ႔... ေနာင္တေတြနဲ႔လူ…
ငယ္တုန္းကေတာ့ ေနာင္တဆိုတာ ဘာလဲလို႕ ေတြးမိခဲ့ဖူးတယ္။ စာေတြထဲ ဖတ္ရတဲ့ အခါလည္း နားကို မလည္ႏိုင္ဘူး။ ခုေတာ့လည္း ေနာင္တေတြနဲ႕ နာက်ည္းေနတဲ့သူဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ေနပါေရာ လားေလ။ နာက်င္မႈေတြနဲ႕ ျပည္မွာေဆာင္း ကို အခုမွပဲ ေကာင္းေကာင္း ခံစားေနမိေတာ့တယ္။

ေၾကြျပီ... ပုန္းညက္... လြမ္းခ... သစ္ရြက္ေစြ...ေျဖသိမ့္ေတြးေလ... ေနႏိုင္ေစသား...
ႏြမ္းလ်တဲ့... ဘ၀ေႏြ... ေခၽြးသိပ္ခဲ့ျပီ...ေမ...
ညွိဳးေလ်ာ့ခဲ့... ေျခတလွမ္းဟာ... ရင္နာရြာ... ျပန္မလွည့္ဘူး...ေမ...
ခ်စ္ခြင့္ထူးခံ... ဆုပန္မယ့္... ေယာက်္ားထဲ ...ကိုယ္... မပါေနဆဲပါ...
ေ၀သီ... ညွိဳးရက္...ဆိုးသက္ပင့္... ရိႈက္ေန... ေျမစိမ့္စမ္းေရ... လြင္ႏိုင္ေစသား....
ဖူးဆဲ... အပြင့္... လန္း ေနရွာ... လြမ္းစကားသင့္... ႏြမ္းျပီေလ...
ဆန္းျပားခဲ့... အတိတ္လမ္းမွာ...ေ၀ဒနာရြာ... တည္ေဆာက္ဆဲ... ေမ...
အမုန္းခြင့္ထူးခံ... ဆုပန္မယ့္... ေယာက်္ားဟာ...ကိုယ္တေယာက္ထဲပါ...
အခ်စ္ကို ရွာရတာ ခက္တယ္။ အဲသည္ေတာ့လည္း လြယ္လြယ္ကူကူ အမုန္းကိုပဲ ခံစားရင္း တေယာက္ထဲပဲ လြမ္းသင့္ေ၀သီ ေနမိတာက ေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕လို႕ တခါတခါေတာ့လည္း ေတြးေနမိေသးတယ္။

ရင္မွာ... မွန္လိုကြယ္... ျမင္ေနမယ္... ရာသီေတြ... အခ်ိန္ေတြ... ေျပာင္းဦးကြယ္... ေနာက္ထပ္... ေပးဦးမယ့္ ေန႕ေတြအလယ္... ပံုသ႑ာန္ ထင္ျမင္ေယာင္... လြမ္းရမယ္... ဟိုအရင္... က်ေနာ္... ငယ္စဥ္အရြယ္...ကေလးတေယာက္နဲ႕... လမ္းကေလးမ်ား... ေက်ာင္းဆင္းနဲ႕... ေက်ာင္းတက္... တ၀ဲလည္လည္... ေရာင္စံုပံု... ထင္ရာဆြဲခ်င္တယ္... ငိုလြယ္ ရီလြယ္... ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္တယ္... ျပီးေတာ့... ၾကီးပ်င္းတဲ့ လမ္းေပၚ၀ယ္... ရန္ခုန္သံ ျမန္ျမန္... အခ်စ္တဲ့ကြယ္... ေဆြးဖို႕... အသည္းကြဲဖို႕... ေရာက္လာတယ္... မၾကာခင္ ၾကံဳျပီ... အလြမ္းတဲ့ကြယ္... ဒိုင္ယာရီကို... ျမင္ေယာင္တယ္... ကေလးေလးရဲ႕... လမ္းမ်ားအျပီး... အခ်ိဳးအေကြ႕နဲ႕... အေျပာင္းအလဲ... လမ္းေပၚမွာ... သီခ်င္းတပုဒ္ေလာက္... မေကာင္းေတာ့ပါ... ကဗ်ာ ကာရန္... မညီညာ... ဘ၀ရဲ႕လကၤာ...
စိတ္ညစ္စရာေတြ ၾကံဳတိုင္း ကေလးဘ၀တုန္းက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ဆြဲခဲ့ဖူးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေရာင္စံု အရုပ္ပံုေလးေတြကို ျပန္ျပီး ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ခုေတာ့ ကိုယ္ဆြဲမိသမွ် ရုပ္ပံုေတြက စိတၱဇဆန္ျပီး ထိုင္းမိႈင္း မဲေမွာင္လို႕။ ဘ၀ရဲ႕လကၤာ အတြက္ သရုပ္ေဖာ္ပံုေတြက သီခ်င္း တပုဒ္ေလာက္ေတာင္ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးေလ။

ေနရစ္ခဲ့လို႕... ထားခဲ့သူ... ျပန္ေတြ႕ၾကဖို႕... မလြယ္ကူ...
ေနရစ္ခဲ့... တေယာက္ထဲ... ဘ၀မွာ... အတိတ္ရဲ႕...အရိပ္ေတြ... ေနရာတကာ...
ေနရစ္ခဲ့လို႕... ခြဲခဲ့တာ... ရက္စက္လွတဲ့... ကံၾကမၼာ...
သီခ်င္းကေတာ့ တေယာက္မ်က္နွာတေယာက္ၾကည့္ကာ။ လက္ေတြ႕ဘ၀ကေတာ့ ကိုယ္ၾကည့္ေနရတာ ဟင္းလင္းျပင္ၾကီး။ ဘာမွကို မရွိဘူး။ လြတ္လပ္ ေလဟာနယ္ၾကီး။ အဲသည္ထဲမွာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္ ျပန္ရွာရဦးမယ္။

အပူရွိန္... ေန႕ဖက္ ျပင္းသည္ထက္ျပင္းလာျပီ... မဟူရာ... ညက် “လ”က မရွိ...
သည္လို... အသည္းကြဲျမိဳ႕က... လြတ္ခ်င္ျပီ... ဒဏ္ရာ... ဒီဂရီ... ျမင့္သည္ထက္ျမင့္လာျပီ...
ေမရယ္... ေက်ာခိုင္းဖို႕... ဆံုးျဖတ္လို႕... မုန္းျပီလား... အခ်စ္ရဲ႕...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ... ကိုယ္ဟာ... ၀မ္းနည္း ေဆြးေျမ့မူး... လမ္းေတြမွာ... အေဖာ္မပါ...
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ လွမ္းေနမိ... ခ်စ္သူေရ... လြမ္းေနမိ...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ... ကိုယ္ဟာ... ထြက္ေပါက္ေတြ႕ဖို႕ေတာ့... ခု မလြယ္ကူပါ...
ေျပးဖို႕... ေျမမရွိ... မေတြးရဲ... ေဆြးျမဲ ေဆြးေနၿပီ...
ခုေတာ့ အသည္းကြဲျမိဳ႕ေတာ္ ထဲက ကိုယ္ ထြက္ပါေတာ့မယ္ေလ။ ျပီး အသည္းေၾကတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ထဲ ကိုယ္ ေရာက္သြားမွာေပါ့။ ျပီးရင္ အသည္းအက္တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ကိုလည္း ကိုယ္ အလည္သြားဦးမွာပါ။ အဲသည္က ျပန္ရင္ အသည္းခြဲတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္မွာ ကိုယ္ စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္မယ္။ အသည္းေတြပဲ ေက်ာ္ေရာင္းမယ္ေလ။ ဒါေပသည့္ စီးပြားျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဘယ္သူကိုယ္နဲ႕ ရွယ္ယာ ထည့္ၾကဦးမလဲ... ?

(ေအာင္သာငယ္)

အျပင္မွာမုိးေတြေစြေနတုန္းပဲလား ကုိေအာင္သာ

ဟင္းလင္းပြင့္ ေကာင္းကင္ႀကီး
ရင္ကြဲပက္လက္ ငုိခ်လုိက္တဲ့ေနာက္
ေသြးေတြတဒိတ္ဒိတ္တုိးေနလား
ႏွလုံးခုန္သံ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ေနလား
ၿမဳိ႕ေလးထဲမွာ ေျခာက္ကပ္ တိတ္ဆိတ္သြားျပီလား
မီးေလာင္ေနတဲ့ရင္ျပင္ေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တေယာထုိးလုိက္ပါ
ေမရီအင္တြဳိင္းနက္ ဟာ
ေပါင္မုန္႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း မသိရွာပါဘူးဗ်ာ
နာရီပ်က္တလုံးဟာ တရက္မွာ ၂ ႀကိမ္မွန္တဲ့ သစၥာတည္ပါတယ္
အိပ္မက္ကုိ ေဈးေကာင္းေပးဝယ္တုန္း ေရာင္းထုတ္လုိက္ပါ
စိတ္ခုိးေတြ ေဝေနရင္ တိမ္ေတြကုိ ပန္းခ်ီေရးလုိက္ပါ
မုိးေလထန္ေနတုန္း
ရင္ေငြ႔ေႏြးေႏြးလႈံပါ
အဖ်ားေသြးတက္လာရင္ ကဗ်ာေဆးၾကမ္းေသာက္ပါ
အလြမ္းေတြကုိ ဝတ္စုံမွာ ခ်ဳပ္ရုိးသီလုိက္ပါ
စပိန္ဂစ္တာတလက္ရဲ႕က်န္းမာေရးဟာ
သူ႕ႀကဳိးကုိ လႈပ္လုိက္တဲ့လက္ေတြအေပၚမွာ
ျပဳတင္းတံခါးေလးကုိ တြန္းဖြင့္လုိက္ပါ
စိတ္ခလုတ္ေလးကုိ ႏွိပ္ခ်လုိက္ပါ
ဒုကၡရဲ႕ေတးသီခ်င္းကုိ
ျငင္သာစြာ လုိက္ဆုိျငီးၾကည့္လုိက္ပါ
အျပင္ဘက္မွာ မုိးေတြေစြေနတုန္း
ႏွင္းေတြ ေဝလာတာျမင္ရင္
အလင္းတံခါးဝေပါက္ကုိ သင္ေရာက္ရွိေနတာ
ေတြ႔ရွိရလိမ့္မယ္ ။

ဖုန္းျမင့္
20.9.2009

စြန္းထင္းမႈ (၄)

“ေရ”

မတည္ျမဲတဲ့
အပူခ်ိန္အေျပာင္းအလဲေအာက္မွာ
ဗေလာင္းဗလဲ ဘ၀ ေရာက္ေနရတာပါ...
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆိုေလ့ရွိတယ္...
အေငြ႕၊ အရည္၊ အစိုင္အခဲ
မ်က္ႏွာမ်ားလည္း မ်ားတယ္ဆိုပဲ...

ATN

သြားဖတ္ၾကဖို႕ဘေလာ့အသစ္တခု

က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာက္ခဲၾကီး... အဲ... အကိုၾကီး တေယာက္ပါ... (ဘူမိကဆိုေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ေက်ာက္ခဲလို႕ ေခၚေနၾကမို႕...း) ဘေလာ့တကာလည္ျပီး ဖတ္ေနတာ ၂ ႏွစ္ ေက်ာ္ျပီ။ ခုေတာ့ သူ႕ ညီမငယ္ (တကယ္ေတာ့ နံမည္ေက်ာ္ ဘေလာ္ဂါ မမၾကီးပါ... း) တေယာက္က ေျမွာက္ေပးတာနဲ႕ သူလည္း သူ႕ရဲ႕ ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳ အစံုစံု အဖံုဖံုကို ရင္ေတြခုန္ေအာင္ ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ေနတာနဲ႕ တိုက္ဆိုင္သြားေတာ့ ဘေလာ့ တခုနဲ႕ စာေတြ စျပီး ေရးေနပါသဗ်ား... သူ႕စာေတြကလည္း ေနာက္ ေက်ာက္ခဲ အေသးေလး တလံုးျဖစ္တဲ့ မိုးခ်ိဳသင္းရဲဲ႕ စာေတြလို ဖတ္လိုက္မိတိုင္း ႏွလံုး စိတ္၀မ္း ျငိမ္းခ်မ္းေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မို႕လို႕ စာဖတ္သူေတြ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးကို သြားေရာက္ ဖတ္ရႈၾကဖို႕ က်ေနာ္က ေမတၱာနဲ႕ အခမဲ့ ေၾကာ္ျငာ ထည့္ေပး လိုက္ရပါတယ္။ သြားေရာက္လည္ပတ္ ဖတ္ရႈျပီး ႏႈတ္ဆက္ အားေပးလိုက္ၾကပါဦး။ က်ေနာ့္ အကိုၾကီးက အရမ္း သေဘာ ေကာင္းပါတယ္။

သူ႕ဘေလာ့ နံမည္ကေတာ့ “ေရႊရတုမွတ္တမ္း” ပါတဲ့.. ေရႊရတုဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့ဗ်ာ... း)

အခ်စ္ကိုရင္း၍

အသည္းကြဲ ေနေသာ က်ေနာ့္ညီေလး ေမာင္xxxx အတြက္၊
အသည္းကြဲ ခဲ့ဖူးေသာ က်ေနာ့္ အကိုၾကီး ကိုxxx အတြက္၊
ထို႕အတူ အသည္း ကြဲခဲ့- ကြဲေန- ကြဲလိမ့္ဦးမည္ျဖစ္ေသာ xxxx အတြက္.....
သည္သီခ်င္းနားေထာင္ျပီး အသည္း ဟက္တက္ ထပ္မံ ကြဲၾကပါေစသတည္း... း)

အခ်စ္ေရ...
ကိုယ့္အသည္း ကြဲအက္ေၾကြေအာင္ နင္းေခ်ရက္တဲ့
မင္းရဲ႕စိတ္ကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...
ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လို႕ မင္းေတြးမိခဲ့ရင္...
ကိုယ္ဟာ မင္းကို ခ်စ္ခဲ့တယ္... ခ်စ္ခဲ့တယ္... ခ်စ္ခဲ့တယ္...

အခ်စ္ေရ...
ဘယ္လိုသေဘာနဲ႕ ခြဲထားခဲ့တာ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္မွာ
လမ္းေပ်ာက္ခဲ့သူ...အမုန္းဒဏ္ နာခဲ့တယ္...
စိတ္ထဲနာက်ည္းလို႕ မေျပာင္းလဲခဲ့ပါ...
ကိုယ္ဟာမင္းကို ခ်စ္လ်က္ပါ... ခ်စ္လ်က္ပါ... ခ်စ္လ်က္ပါ...

အခ်စ္ေရ...
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ေလာကေလးကို မမက္ေတာ့ဘူးလား
မုန္းႏိုင္စြမ္းကို စိတ္မွာ အံ့ၾသတယ္...
ခံစားသူတေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲသိတယ္...
ကိုယ္ဟာ မင္းကို ခ်စ္ေနမွာ... ခ်စ္ေနမွာ... ခ်စ္ေနမွာ...

အရံႈးအေၾကာင္း... အမုန္းအေၾကာင္း... မစဥ္းစားေတာ့ပါ...
သည္ေနရာမွာပဲ ေနခဲ့ပါ့မယ္...
ေျဖသိမ့္စရာ... စြဲရစ္လာေအာင္...
မ်က္ေစ့မွိတ္လို႕ အိပ္စက္ခ်ိန္မွာ...
ကိုယ့္ရင္ခြင့္ကို အိပ္မက္ထဲမွာ ျပန္လာခဲ့ေတာ့...
အခ်စ္ေရ... ... ...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

စြန္းထင္းမႈ (၃)

“ငွက္”

အျမင့္ကို ဘယ္လိုပဲ ပ်ံပ်ံ
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း
အကိုင္းတကိုင္းေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေရေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေျမေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္
ျပန္နားေနရေတာ့တယ္...

ATN

စြန္းထင္းမႈ (၂)

“အက်ၤီ”

မေလွ်ာ္မဖြတ္ပဲ ထားမိတဲ့အခါ
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ညစ္ပတ္ေပက်ံျပီး
အနံ႕ေတြ နံလာတယ္...
ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးလိုက္ေတာ့လည္း
နဂိုရ္မူလ အေရာင္ေတြ ရုတ္ေလ်ာ့
ေမွးမွိန္ေဖ်ာ့က်သြားေလေတာ့တယ္...

ATN

စြန္းထင္းမႈ (၁)

ေလာကဓံကို ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ခံရတဲ့ အခါ စိတ္ထဲမွာ တခါတခါ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ရုတ္တရက္ ေရာက္ေရာက္ လာတတ္တဲ့ ကန္႕လန္႕ျဖတ္ အေတြးေလး ေတြပါ။ ေျပာရရင္ ပန္းခ်ီ ဆြဲေနတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္ရဲ႕ အကၤ်ီအျဖဴေပၚမွာ မေတာ္တဆ လာေရာက္ စြန္းထင္းသြား တတ္တဲ့ ေဆးစက္ ကေလးေတြ လိုပါပဲ။ က်ေနာ့္ စိတ္ကို လာေရာက္ စြန္းထင္းလာတာ ဆိုေတာ့လည္း အမွတ္ ထင္ထင္ ရွိေန ျဖစ္တာပါ။ သို႕ေသာ္လည္း ရုတ္တရက္ လာေရာက္ စြန္းထင္းတာ ဆိုေတာ့ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း အေတြး ေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ သည္ေတာ့လည္း အဲသည္ အေတြးေလးေတြကို ခ်ေရးမိတဲ့အခါ ကဗ်ာတိုေလးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း အေတြးေတြ မဟုတ္ေတာ့ ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း ကဗ်ာေတြလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ တပုဒ္ခ်င္းမွာ ေခါင္းစဥ္လည္း ရွိတဲ့ အခါ ရွိ၊ မရွိတဲ့ အခါလည္း မရွိ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ စြန္းထင္းမိသြားသမွ်ေတြ အတြက္ေတာ့ အားလံုးကို စုစည္းျပီး “အမွတ္တမဲ့ ေပက်ံသြားေသာ ေဆးစက္မ်ား” လို႕ အမည္ ေပးထားမိပါတယ္။ တပုဒ္ တင္တိုင္း “စြန္းထင္းမႈ” နံပတ္စဥ္ေတြ တပ္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သည္ေဆးစက္ေတြရဲ႕ စြန္းထင္းမႈက စာဖတ္သူ အားလံုးရဲ႕ ကိုယ္၊ စိတ္၊ ႏွလံုး (၃)ပါးနဲ႕ ကိုက္ညီ ခ်င္မွလည္း ကိုက္ညီပါလိမ့္မယ္။ အဲ့သည္ အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို နားလည္မႈ ေပးႏိုင္ၾက လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ကို စြန္းထင္းခဲ့တဲ့ ေဆးစက္ေတြက စာဖတ္သူကို တစံုတရာ စြန္းထင္းခဲ့မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ က်ေနာ့္ စြန္းထင္းမႈမ်ားကိုသာ ေက်းဇူးတင္ လိုက္ပါ။ က်ေနာ့္ ကိုေတာ့ ေက်းဇူး တင္စရာ မလို၊ အျပစ္သာ ဆိုလိုက္ပါ။ က်ေနာ္ ရင္ေကာ့ျပီး ခံပါ့မယ္။

အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္ -

(ေအာင္သာငယ္)

---------------------------------------------------------------------------------------------

“ေန”

အေမွာင္ထဲကပဲ
ေသြးသံတရဲရဲနဲ႕
မင္း တိုးခြဲထြက္လာတယ္...
တေန႕ခင္းလံုး ဆံုးတဲ့အထိ
ငါတို႕ အားလံုးကို ေတာက္ပျပ...
“ည”လည္း ေရာက္လာေရာ
ဆည္းစ်ာထဲကေန
မရဲတရဲနဲ႕
အေမွာင္ထဲကိုပဲ တိတ္တဆိတ္
ျပန္လည္တိုး၀င္အိပ္သြားေလေတာ့တယ္...
မင့္ကို ငါမုန္းတယ္...

ATN

ေနရာတိုင္းမွာ စြန္းကြက္ေနေသာ အျပာေရာင္ ေဆးစက္မ်ား

ေပ်ာက္ရွသြားတဲ့ ငါ့ေန႕ရက္တခုပါ...
ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါ...
မင့္ ဆံေကသာေတြ ၾကားမွာ...
ပန္းတပြင့္လို မင္းက ပန္လို႕...

ေဟာသည္ မီးပံုကေလးေလ...
ေခ်ာက္ကမ္းပါးနံေဘး တခုမွာ
ငါတို႕ အတူ ခိုလံႈခဲ့ၾကတာေပါ့...
တို႕ရင္ခုန္သံေတြဟာ
အာဖရိက ဗံုသံေတြထက္ေတာင္
က်ယ္ေလာင္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား...
ခုထိ ငါ ျပန္ၾကားေနေသးတယ္...

လာပါ ညီမေလးရယ္...
အဲသည္ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးကို
ပင္လယ္လိုပဲ ေနာက္ထပ္ တဖန္
ငါတို႕ ျဖတ္ကူးၾကရျပန္ပါဦးမယ္...
ငါ ေျပာခဲ့တဲ့အခါ...
တို႕ရဲ႕ အလံ ႏွစ္လက္
ရြက္တိုင္ တခုထက္မွာ
အတူတူ လႊင့္ထူခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြဟာ
စၾက၀ဠာၾကီးအတြင္းမွာ
အလင္းလက္ခဲ့ဆံုးေသာ
ၾကယ္ျပာတလံုး ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့...

ငါ့ ကဗ်ာေတြကို မင္းကေရးျပီး
မင့္ ေတးေတြကို ငါက ဆိုခဲ့ေပးတယ္ေလ...
ေနာက္ထပ္ ဘာလိုေသးလဲ...

ယေန႕ မနက္ဖန္
အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္
အသံေတြ ဘယ္လိုထြက္ထြက္
တို႕ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ရွိကို မရွိခဲ့ဖူးဘူး...
ငါ့ ရင္ခြင္ဦးမွာ မင့္ႏွဖူးကို ေမွးတင္ထားတဲ့အခါ...
တခါတခါလည္း
မင့္ေပါင္ေပၚမွာ ငါက ေခါင္းအံုး အိပ္ရင္း
မင္းမ်က္လံုးထဲက အခ်စ္ရိပ္ေတြကို
တိတ္တဆိတ္ လိုက္လိုက္ဖတ္မိသြားတဲ့အခါ...

ေရႊေရာင္ ေတာက္ပခဲ့ေသာ
ပန္းနုေရာင္ေန႕ရက္မ်ားထဲက
အနီေရာင္ ႏွလံုးသားေတြေပၚမွာ
အ၀ါေရာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားသာ
အစိမ္းေရာင္ျမက္ခင္းလို လြတ္လပ္က်ယ္ေျပာခဲ့တာ...
မင္းေရာ ငါေရာ သိပါတယ္...

သည္ကေန႕ေတာ့
ဆယ္လီဘရိတ္လုပ္ၾကပါစို႕...
ငါတို႕ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းမ်ား...

ATN
၉-၁၉-၂၀၀၉

မွတ္ခ်က္။ ။ သည္ကဗ်ာကို အသံထြက္ ဖတ္ေစခ်င္ပါသည္။

ၾကိဳးတေခ်ာင္းေသဆံုးသြားေသာအခါ

ေဆးအျဖဴ ကုန္သြားတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာပါ...
အေရာင္ေတြကို ေဖ်ာ့ခ်လို႕ မရေတာ့ဘူး...
ခုေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာပဲ ကဗ်ာစပ္ေနတယ္...

ဘက္ထရီ ေဒါင္းသြားတဲ့ ကားတစီးပါ...
ခရီးသည္ေတြ မတင္ႏိုင္ေသးဘူး...
ခုေတာ့ လမ္းေဘးမွာ သီခ်င္းထိုင္ဆိုေနတယ္...

တစ္ၾကိဳးတေခ်ာင္း ျပတ္သြားတဲ့ ဂစ္တာပါ...
အသံစံုေအာင္တီးလို႕ မရေတာ့ဘူး...
ခုေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုေတြဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားတယ္...

ပစ္ရင္း ခတ္ရင္း ေျချပတ္သြားရတဲ့ စစ္သားပါ...
တိုက္ပြဲေတြၾကားကလည္း ထြက္ေျပးလို႕ မရေတာ့ဘူး...
ခုေတာ့ သူ႕ထာ၀ရဘုရားနဲ႕ သြားေတြ႕ေနတယ္...

မုန္တိုင္းၾကားမွာ ေၾကမြသြားတဲ့ ပန္းတပြင့္ပါ...
ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ မေကာင္းေတာ့ဘူး...
ခုေတာ့ သီခ်င္းမဆိုေတာ့ပဲ
တိတ္တိတ္ကေလး ငိုေနတယ္...

ေလးထိမွန္လို႕ အေတာင္က်ိဳးသြားရတဲ့ ငွက္ကေလးတေကာင္ပါ...
ခ်စ္သူရွိရာ မပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး...
ခုေတာ့ ေျမေပၚမွာလဲေလ်ာင္းလို႕
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့္ၾကည့္ေနတယ္...

ခုေတာ့
အေနာက္ျမိဳ႕ရိုးမွာလည္း
မိုးေတြ ညိဳ႕ေနျပီေကာ...

ATN

အသည္းကြဲျမိဳ႕ေတာ္

ေပါက္ ေျပာတာနဲ႕ ရွာျပီး တင္လိုက္တယ္...
ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႕ကလည္း လာတိုက္ဆိုင္ေနလို႕...

အတူေလွ်ာက္ဖူးတဲ့... လမ္းမ်ား... ပ်က္အိုေဟာင္း...
အတူၾကည္ႏူးခဲ့... ခ်စ္ရက္ေႏွာင္း...
အေပ်ာ္ေတြ... ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့... အတိတ္္ျမိဳ႕ေဟာင္း...
အၾကင္နာဆံုးကေလး... မင္း... ဘယ္မွာ...
သည္ျမိဳ႕ထဲ... မင္းကိုယ့္ကို... ခ်န္ခဲ့ျပီ...
အဆင္တန္ဆာညအတြက္... မင္းအလွ... မရွိ...
ျမင္ျမင္သမွ်က... ကိုယ့္အတြက္... အက်ည္းတန္ျပီ...
အၾကင္နာ... အားလံုး... ေ၀းေနျပီ...
ေမရယ္... ေက်ာခိုင္းဖို႕... ဆံုးျဖတ္လို႕... မုန္းျပီလား... အခ်စ္ရဲ႕...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ... ကိုယ္ဟာ... ၀မ္းနည္း ေဆြးေျမ့မူး... လမ္းေတြမွာ... အေဖာ္မပါ...
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ လွမ္းေနမိ... ခ်စ္သူမင္းကို... လြမ္းေနမိ...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ... ကိုယ္ဟာ... ထြက္ေပါက္ေတြ႕ဖို႕ေတာ့... ခု မလြယ္ကူပါ...
ေျပးဖို႕... ေျမမရွိ... မေတြးရဲ... ေဆြးျမဲေဆြးေနၿပီ...

အပူရွိန္... ေန႕ဖက္ ျပင္းသည္ထက္ျပင္းလာျပီ...
မဟူရာ... ညက် “လ”က မရွိ...
သည္လို... အသည္းကြဲျမိဳ႕က... လြတ္ခ်င္ျပီ...
ဒဏ္ရာ... ဒီဂရီ... ျမင့္သည္ထက္ျမင့္လာျပီ...
ေမရယ္... ေက်ာခိုင္းဖို႕... ဆံုးျဖတ္လိဳ႕... မုန္းျပီလား... အခ်စ္ရဲ႕...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ... ကိုယ္ဟာ... ၀မ္းနည္း ေဆြးေျမ့မူး... လမ္းေတြမွာ... အေဖာ္မပါ...
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ လွမ္းေနမိ... ခ်စ္သူမင္းကို... လြမ္းေနမိ...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ... ကိုယ္ဟာ... ထြက္ေပါက္ေတြ႕ဖို႕ေတာ့... ခု မလြယ္ကူပါ...
ေျပးဖို႕... ေျမမရွိ... မေတြးရဲ... ေဆြးျမဲ ေဆြးေနၿပီ...

(ခ်စ္သူေရ...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ...
ကိုယ္ဟာ...
၀မ္းနည္း ဆိတ္ျငိမ္မႈ... လမ္းေတြမွာ...
အေဖာ္မပါ...
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ လွမ္းေနမိ...
ခ်စ္သူေရ...
လြမ္းေနမိ...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ...
ကိုယ္ဟာ... ထြက္ေပါက္ေတြ႕ဖို႕ေတာ့... ခု မလြယ္ကူပါ...
ေျပးဖို႕... ေျမမရွိ...
မေတြးရဲ...
ေဆြးျမဲေဆြးေနမိ...)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ

ခုရက္ထဲ က်ေနာ့္ဖာသာ တိုးတိုးေလး ဆိုျငည္းေနမိတဲ့ သီခ်င္းပါ...

ေနရစ္ခဲ့လို႕... ထားခဲ့သူ...
ျပန္ေတြ႕ၾကဖို႕... မလြယ္ကူ...
တေယာက္မ်က္ႏွာကို... ကိုယ္စီတေယာက္... ၾကည့္ကာ... မ၀တယ္...
ေတြ႕ဆံုခ်ိန္ေတြ... ေ၀းျပီကြယ္...

ေနရစ္ခဲ့... တေယာက္ထဲ... ဘ၀မွာ...
အတိတ္ရဲ႕...အရိပ္ေတြ... ေနရာတကာ...
တေယာက္မ်က္နွာကို... အရင္လို... တေယာက္က... ၾကည့္ေနဖို႕ရယ္...
ေတြ႕ခြင့္ဆံုခြင့္... ေ၀းျပီကြယ္...

ျပန္ဆံုဆည္း... နီးဖို႕ရယ္..
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ... ရင္မွာ...
အၾကိမ္ၾကိမ္သာ... ဆုေတာင္းရင္းနဲ႕ေလ...
အစဥ္ေၾကကြဲရင္း... ေမွ်ာ္လင့္ဆဲမွာ...

ေနရစ္ခဲ့လို႕... ခြဲခဲ့တာ...
ရက္စက္လွတဲ့... ကံၾကမၼာ...
တေယာက္မ်က္ႏွာကို... ထာ၀စဥ္... တေယာက္... ၾကည့္ေနခြင့္ေတြ...
ခုဘ၀မွာေတာ့... ေ၀းျပီေလ...

ျပန္ဆံုဆည္း... နီးဖို႕ရယ္..
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ ရင္မွာ...
အၾကိမ္ၾကိမ္သာ... ဆုေတာင္းရင္းနဲ႕ေလ...
အျမဲေၾကကြဲရင္း... ေမွ်ာ္လင့္ဆဲမွာ...

ေနရစ္ခဲ့လို႕... ထားခဲ့သူ...
ျပန္ေတြ႕ၾကဖို႕... မလြယ္ကူ...
တေယာက္မ်က္ႏွာကို... ကိုယ္စီတေယာက္... ၾကည့္ကာ... မ၀တယ္...
ေတြ႕ဆံုခ်ိန္ေတြ... ေ၀းျပီကြယ္...
တေယာက္မ်က္ႏွာကို... ကိုယ္စီတေယာက္... ၾကည့္ကာ... မ၀တယ္...
ေတြ႕ဆံုခ်ိန္ေတြ... ေ၀းျပီကြယ္...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ေကာ့ေတးလ္ေတြေပၚ ေခ်ာ္လဲတဲ့ျမစ္

ၾကိဳး၀ိုင္းထဲ စီး၀င္လာခဲ့တဲ့ ျမစ္ေပါ့...
ညကို အလဲထိုးပစ္ဖို႕
ေကာ့ေတးလ္တခ်ိဳ႕နဲ႕ မိတ္ေဆြျဖစ္တယ္...
လာခဲ့စမ္း.... ဘလဒ္ဒီးေမရီ
မင့္ ႏွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္ေတြဟာ နီတာက နည္းနည္းပါးပါး
နတ္ဆိုးအမုန္းက ခပ္မ်ားမ်ား...
ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာတယ္ဗ်ား... ထကီးလားဆန္းရိုက္စ္
သစ္ပင္ေတြကို အေသသာ ရိုက္သတ္ပစ္လိုက္...
သည္ျမိဳ႕ရိုးတ၀ိုက္မွာ ႏွစ္ျခိဳက္စရာက နည္းနည္း
အဆင္မေျပျခင္း ၾကြက္သိုက္ေတြက မ်ားတယ္...
မေက်နပ္သမွ် ထည့္ေဖာက္ခြဲခ်မယ့္ ဆာေကဗံုး
ညေနခင္းတခုလံုး ေပါက္ကြဲသြား..
ေနပါဦး
ေကာင္းကင္ၾကီးတခုလံုးကပဲ စုတ္ခ်က္္မွားေနသလား...
ပင္လယ္ၾကီးကပဲ ႏႈတ္ဆက္သြားေလသလား...
ေအာ္ဟစ္မရတဲ့ လည္ေခ်ာင္းထဲ ယားလာတယ္...
ေတြ႕ရာ ခြက္ေတြကို ဆြဲေကာက္
ျမိဳ႕ၾကီးတျမိဳ႕လံုးကိုပါ တရစပ္ ေသာက္ခ်ပစ္လိုက္တယ္...
ခုေတာ့ သူ႕အိတ္ကပ္ထဲထည့္လာတဲ့
လမင္းၾကီးပါ ေမွာက္က်သြားေပါ့...
ညကို သူ အလဲမထိုးလိုက္ရေတာ့ဘူး...
ညကလည္း သူ႕ကို အလဲထိုးစရာ မလိုေတာ့ဘူး...

ATN

ဘလဒ္ဒီးေမရီ = ေဗာ္ဒဂါ + တိုေမးတိုးဂ်ဳစ္ + လိုင္းမဂ်ဳစ္
ထကီးလားဆန္းရိုက္စ္ = ထကီးလား + ေအာရိန္းဂ်ဳစ္ + ဆိုင္းရပ္
ဆာေကဗံုး = ဘီယာ + ဆာေက

ၾကည္လင္ေနေသာေကာင္းကင္ေပၚမွ အျပာေရာင္မိုးစက္

“အာ ဂ်ာ ဂ်ိီး... ”
က်ေနာ့္ အနားကို ေရာက္လာတဲ့ သားငယ္ေလးက
က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ျပီး ေျပာလိုက္တဲ့စကားပါ...
“ဘာလဲ သား... ” လို႕ က်ေနာ္ေမးလိုက္ေတာ့
က်ေနာ့္ေရွ႕က
ကြန္ျပဴတာ ေမာ္နီတာကို လက္ညွိဳးထိုးျပီး
“အား ဂ်စ္... ဂ်စ္ ဂ်ီး...”
“ဘာလဲ သားရဲ႕... ဘာေျပာတာလဲ”
သူေျပာတာကို က်ေနာ္ နားမလည္ပါဘူး...
ဒါေၾကာင့္ ျပန္ေမးလိုက္တာပါ...
အဲလို က်ေနာ္ ေမးတာကိုလည္း သူ နားလည္သလား
က်ေနာ္ မသိပါဘူး...
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို ျပန္ျပံဳးျပေနတဲ့ သားကေလး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး
က်ေနာ္ ေျပာတာကို သူနားလည္တယ္လို႕ပဲ
က်ေနာ့္ဘာသာ ယူဆလိုက္ပါတယ္...
သူေျပာခ်င္တာကေတာ့
“ေဖေဖ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” လို႕ ထင္တာပဲေလ...
သားကေလးကို ေပါင္ေပၚ ဆြဲတင္လိုက္ျပီး
က်ေနာ္ ဖတ္လက္စ
အြန္လိုင္း စာမ်က္ႏွာတခုကို
ဆက္ဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္
ေပါင္ေပၚေရာက္ေနတဲ့ သားကေလးက
တြန္႕လိမ္ လူးလြန္႕ လႈပ္ရွားေနတာနဲ႕
စာကို ဆက္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚမွာေနျပီး
“ဂ်ဲ ဂ်ဲ... ဒီး ဒီး ..” လို႕ ေျပာေနတဲ့
သားကေလးကို ျပန္ၾကည့္မိပါတယ္။
လူသား အေသးေသးေလး...
ဘာအျပစ္မွ မရွိေသး...
စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ေသး...
လက္ကေလးေတြက ကိုက္ဆြဲခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
ေဖာင္းေဖာင္း အိအိကေလးေတြနဲ႕...
ပါးကေလးကလည္း ဖူးဖူး အိအိကေလး...
သူ႕ အသားေလးေတြအားလံုးက
ပါးမွာ ကပ္ထားခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
နူးနူးညံ႕ညံ႕ေလး...
သူ႕ ဆံပင္ကေလးေတြကလည္း
ေၾကမြတြန္႕လိမ္လို႕...
ဘယ္လို ဖီးေပေးပး... ျပီးရင္ ျပန္တြန္႕လိမ္သြားတဲ့
သူ႕ ဆံပင္နီညိဳေမွာင္ေလးေတြကလည္း
ခ်စ္စရာ...
က်ေနာ့္ ဆံပင္ေတြနဲ႕ေတာင္ တူေနသလား
စဥ္းစားမိေသးတယ္...
သူ႕ မ်က္ႏွာေလးက
က်ေနာ္နဲ႕ တူသေယာင္ေယာင္....
ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး...
တခိ်ဳ႕ကေတာ့ေျပာတယ္...
အေမနဲ႕ တူတယ္ဆိုပဲ...
က်ေနာ္ေတာ့
သူ႕ကို က်ေနာ္နဲ႕ တူေစခ်င္ေနတယ္...
အိုေလ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
တေယာက္ေယာက္နဲ႕ေတာ့ တူမွာပဲ မဟုတ္လား...
က်ေနာ္ကေတာ့
သူ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကေလးေတြကိုပဲ
ခ်စ္ေနမိေတာ့တာပဲ...
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း
အဲလို ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြ
ရွိခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္မယ္...
အေမ့ကို ေတြ႕မွ ျပန္ေမးရမယ္...
အဲ.... ျပန္ေမးလို႕ မရေတာ့ဘူး...
အေမက မႏွစ္က ဆံုးသြားျပီေလ...
ဘယ္သူ႕ကို ေမးရပါ့....
အေဒၚေတြကို ေမးမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္...
က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတုန္း
သားကေလးက ေျပာတယ္
“၀ဲဂ်စ္...” တဲ့...
သူဘာေျပာတာလဲ...
က်ေနာ္ မသိ... သူပဲ သိမယ္...
သူ ခံစားေနရတာ တစံုတခုကို
သူေျပာေနတာပဲ ျဖစ္မယ္...
ဒါမယ့္ သူလိမ္မေျပာဘူးဆိုတာေတာ့
က်ေနာ္ သိေနတယ္...
ဘာလို႕ဆို
ကေလးေတြက လိမ္မေျပာတတ္ၾကဘူးေလ...
က်ေနာ္ကေတာ့
သူ႕ မ်က္လံုး ျပာျပာေလးေတြထဲကိုပဲ
စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္...
ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္ေတြကို
ၾကည့္ရသလိုမ်ိဳး...
သူ႕ မ်က္လံုး ကေလးေတြက
ျပာလဲ့ ၾကည္စင္လို႕...
အျပစ္ကင္းစင္တယ္ဆိုတာ
အဲလို မ်က္လံုးေလးေတြပဲ...
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း
အဲလို မ်က္လံုး ျပာျပာေလးေတြ
က်ေနာ့္မွာ ရွိခဲ့ဖူးမွာပါ...
အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာပါတယ္...
အဲ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးျပာျပာေလးေတြကိုလည္း
အေမက သိပ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးမွာပါ...
ခုေတာ့ အဲလို မ်က္လံုးျပာျပာေလးေတြ
က်ေနာ့္ဆီမွာ မရွိေတာ့ဘူး...
သားကေလးဆီကပဲ
ခဏငွားရေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕...
“အား... ပါ ပါး... ပူ က်ိ...”
ေဟာ... သားကေလးက
စကားေတြ ထပ္ေျပာေနျပန္ျပီ...
က်ေနာ့္အေတြးေတြကို
သူသိေနေလသလား...
“ေဖေဖ့ကို က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေတြ မငွားႏိုင္ဘူး...” လို႕
သူေျပာေနတာ ျဖစ္မယ္...
“ေအးပါ... ေအးပါ...ကြာ...
ငါ မငွားပါဘူး...
မင့္မ်က္လံုးေတြကို
ငါ မငွားပါဘူး...
မပူပါနဲ႕...”
အဲလို က်ေနာ္ ေျပာလိုက္ရင္း
သားကေလးကို ေပါင္ေပၚကေန ခ်ေပးလိုက္တယ္...
ေတာက္တက္ေတာက္တက္နဲ႕
ယိုင္ထိုး ေလွ်ာက္သြားတဲ့ သားကေလးဟာ
ခ်စ္စရာ အရမ္းေကာင္းတယ္...
တကမၻာလံုးမွာ က်ေနာ္အခ်စ္ဆံုးဟာ
သူျဖစ္ေနပါေပါ့...
အင္း... ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့...
က်ေနာ္လည္း
တခ်ိန္တံုးက
အေမ့ အခ်စ္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့လိမ့္မယ္...
အေဖ့ အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ဖို႕ေတာ့ မေသခ်ာဘူး...
ဘာလို႕ဆိုေတာ့
က်ေနာ့္ကို အေမေမြးေတာ့
အေဖက ေတာနက္ တခုထဲမွာေလ...
ထားပါေတာ့ေလ...
က်ေနာ့္ဘာသာက်ေနာ္ ေတြးေနမိတာပါ...
အေဖ့ကို က်ေနာ္ တခါ ေမးခဲ့ဖူးတယ္...
အေဖနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့...
“ေဖေဖ သားတို႕ကို ခ်စ္လား...”
“မင္းကိုယ္တိုင္ သားကေလးတေယာက္ရေတာ့
မင္းသိမေပါ့”တဲ့...
အေဖေျပာခဲ့တဲ့ စကား...
က်ေနာ္ ျပန္ၾကားေနေသးတယ္...
က်ေနာ့္သားေလးေတြ က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္...
အေဖလည္း သူ႕သားေတြကို ခ်စ္မွာပါ...
အခုေတာ့ အဲဒါကို
က်ေနာ္ သိပ္ကို ေသခ်ာေနတယ္...
အေဖ က်ေနာ္တို႕ကို ခ်စ္ခဲ့မွာပါ....
“ေဂ်..ေဂ်.. ဒဲ...”
ေဟာ... သားကေလးက အနားေရာက္လာျပီး ေျပာေနျပန္တယ္...
“ေဖေဖ... သိပ္မစဥ္းစားနဲ႕...”လို႕ သူေျပာေနတာျဖစ္မယ္...
“ေအးပါကြယ္...
ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး... ”
ဆက္ျပီးစဥ္းစားရင္း
သားကေလးကို စကားေျပာေနမိတယ္....
“ငါ့့ေန႕ေတြ ဘယ္ေတာ့ ျပာလာမလဲ... သားေလးရဲ႕”
သားကေလးကေတာ့
က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း
ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္
ျပံဳးျပလို႕... ေျပာတယ္...
“နာနာ နီး...”တဲ႕
သူ႕အျပံဳးထဲမွာ
က်ေနာ့္ ေန႕ရက္ေတြ
ျပာလဲ့ၾကည္စင္ေနတာကို
မ်က္၀ါးထင္ထင္
က်ေနာ္ ျမင္လိုက္တယ္...

ATN

အေနာက္ျမိဳ႕ရိုးမွာက်ိဳးပဲ့သြားတဲ့ မွန္တခ်ပ္

“ႏွင္း”ေရ႕...
ငါ့ လမ္းမေတြက ကြဲကြာျခင္းနဲ႕ ေျခာက္ေသြ႕...
ငါ့့ ျမိဳ႕ကေလးက ေ၀းလြင့္ျခင္းေတြနဲ႕ တိတ္ဆိတ္...
ငါ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ တမ္းတျခင္းနဲ႕ စြတ္စို...
ငါ့ နာရီေလးကလည္း လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြနဲ႕ ေရြ႕လ်ား...
ငါ့ ေန႕ရက္ေတြကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႕ ရွင္သန္...
ငါ့ ဖိနပ္ကေလးကလည္း နာက်ည္းျခင္းေတြနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္...
ငါ့ ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ ဆံုးရံႈးျခင္းနဲ႕ ရြက္လႊင့္...
ငါ့ ဂစ္တာေလးက ငိုေၾကြးျခင္းေတြနဲ႕ အိုမင္း...
ငါ့ ဆံပင္ေတြကေတာ့ နာက်င္ျခင္းနဲ႕ ရွည္လ်ား...
ငါ့ ငွက္ကေလးကလည္း ေၾကကြဲျခင္းေတြနဲ႕ ေတးဆို...
ငါ့ ကဗ်ာေတြကေတာ့ ေသဆံုးျခင္းနဲ႕ နီးကပ္...
ငါ့ ခ်စ္သူကလည္း မုန္းတီးျခင္းေတြနဲ႕ ေပါင္းေဖာ္...
ငါ့ မနက္ခင္းေတြက ေမွာင္မိုက္ျခင္းနဲ႕ အသားက်...
ငါ့ ႏွလံုးသားကေတာ့ ရပ္တန္႕ျခင္းေတြနဲ႕ လည္ပတ္...
ငါ့့ အေရာင္ေတြက ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းနဲ႕ ေဖာင္းပြ...
ငါ့ ေကာင္းကင္ကေတာ့ လိုအပ္ျခင္းေတြနဲ႕ ျပည့္၀...
ငါ့ ညေတြကလည္း မိုက္မဲျခင္းနဲ႕ ေပ်ာ္၀င္...
ငါ့ ျမိဳ႕ရိုးကေတာ့ ခ်စ္မက္ျခင္းေတြနဲ႕ ထူထပ္...
ငါ့ မွန္တခ်ပ္ကေတာ့ (ကြဲအက္ျခင္းေတြနဲ႕... ) ... ... ...
... ... ...
“ႏွင္း”ေရ႕... ... ...

ATN

သည္ကဗ်ာကို အသံထြက္ျပီး ရြတ္ခ်င္တယ္။ အက္ကိုး (echo) ပါတဲ့ မိုက္တလံုးနဲ႕ ရြတ္ခ်င္တာ။ ကဗ်ာဆံုးတာနဲ႕ အဲ မိုက္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္။ ဘယ္လို အသံေတြ ထြက္လာမလဲ။ ေတြးၾကည့္...။ ျပီးမွ “ႏွင္း”ေရလို႕ ေအာ္လိုက္မယ္။ အဲဒါ ကဗ်ာရဲ႕ အဆံုးသပ္ပဲ။ ခုေတာ့ ကဗ်ာမွာ အသံေတြ ထည့္လို႕ မရေတာ့ ... ... ... ...

ပင္လယ္ေသထဲမွာ ေရနစ္တဲ့ေကာင္းကင္

သူ႕ပါးစပ္နဲ႕ ငါ့မနက္ခင္းေတြကို ပစ္သတ္သြားတာ
သည္နတ္ဆိုးမေပါ့...
သူ႕ကို ငါ့ေျမျပင္ၾကီး တခုလံုး
ျပံဳးျပံဳးၾကီး ယာဇ္ပူေဇာ္ခဲ့တဲ့ ညေနမွာ
ငါ့ႏွလံုးသား ငိုေၾကြးေနခဲ့တယ္...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

ေသြးေၾကာေတြ ေသေတာင့္လို႕
ေလးေထာင့္ၾကီးျဖစ္ေနတဲ့ ငါ့ျပတင္းက
၀ိုင္းစက္ေနတဲ့ လမင္းကို
ရင္ခြင္ထဲ မဆန္႕ရင္ကန္ ဆြဲသြင္းတဲ့ ည...
ငါ့ ေဒါသေတြကေတာ့ အလိပ္လိုက္ထေနတယ္...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

အသည္းဟက္တက္ကြဲလို႕
အရက္မူးလဲေနတဲ့ အင္းဆက္တေကာင္
ရမ္းေယာင္ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့ ေတးခ်င္းပ...
တိုးတိတ္ေပမယ့္ စူးရွလြန္းလွတယ္...
ငါ့ နားေတြက မခံႏိုင္ဘူး...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

လူလစ္တိုင္း ေၾကြက်ေနတဲ့ ၾကယ္ေတြနဲ႕အတူ
အေမွာင္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္လို႕ရတာဆိုလို႕
အကုသိုလ္ရဲ႕ေရႊေတာင္ပံေတြပဲ ရွိတယ္...
နံရံေတြေပၚမွာ ရွည္လ်ားပိန္းပိတ္ေနတံုး
ငါ့မ်က္လံုးက ေတြ႕လိုက္တယ္...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

အေနာက္တံခါးမွာ
နိမိတ္ၾကီး သံုးပါးကို အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ျမင္ရတယ္...
ေန၊ လ၊ တာရာ၊ ကမၻာ တံစို႕ထိုးျပီးအကင္ခံထားရတဲ့
ဘုရားသခင္ရဲ႕ ညမီးပံုမွာ
ထင္းတစံု ထိုးထည့္ရင္း ငါဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္...
အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွာ ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး...

“အခ်င္း... စာတန္... ငါ့ေနာက္သို႕ဆုတ္ေလာ့...”
ေကာင္းကင္မုခ္၀မွာ ငါ ေနာက္ဆံုး ေျပာခဲ့တဲ့ စကား ျဖစ္မယ္...
ငါ့ အမွတ္အသားေတြကလည္း ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တာျဖစ္မယ္...
ငါ့ေျမပံုကလည္း ငါ့ေျမပံုထဲ စီးဆင္းသြားတာျဖစ္မယ္...
ငါ စီးနင္းလာတဲ့ ရထားကလည္း ခမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ျမစ္တစင္းျဖစ္မယ္...
ငါ ေရဆင္းကူးခဲ့တဲ့ ပင္လယ္ဟာလည္း ရွင္လ်က္နဲ႕ ေသေနတာျဖစ္မယ္...
ငါ့ ေကာင္းကင္ကလည္း ကူးခပ္ရင္းနဲ႕ နစ္ခဲ့တာျဖစ္မယ္...
ငါ့ကိုယ္ငါ ဆံုးရံွဳးခဲ့ျပီကိုး... ...

ATN

သက္တန္႕ေရာင္စံုသစ္ပင္

ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွန္းမသိ
တတန္းျပီးတတန္း
အေသအခ်ာ စီထပ္ထားေသာ
ေတာင္တန္းမ်ားကို
ခက္ခဲစြာ အလြယ္တကူ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးသည့္အခါ
အိမ္တလံုးကို
ျငိမ္သက္စြာ လိႈင္းထန္ေနသည့္ ပင္လယ္ထဲမွာ
ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ အေၾကာင္းမဲ့
က်ေနာ္ ၀ယ္ခဲ့သည္၊
သို႕ေသာ္လည္း
ထိုအိမ္တြင္ က်ေနာ္ မေနပါ၊
ကံၾကမၼာကို အိမ္ငွား စားထားပါသည္။

အျပင္းေျပေလွ်ာက္လည္ေနေသာ
ကံေကာင္းလွသည့္ ၾကြက္တေကာင္ကို
လမ္းေပၚမွာ မေတာ္တဆ ဖမ္းမိသြားေသာ
ကံဆိုးေနသည့္ ေၾကာင္တေကာင္က
စိတ္အဆာေျပ ကစားသလိုမ်ိဳး
တစံုတေယာက္ကို ေဆာ့ကစားရန္အတြက္
နတ္ဆိုး ယက္လုပ္ထားေသာ ပိုက္ကြန္သည္
ယခု က်ေနာ့္ အိပ္ယာေပၚက ေစာင္တထည္ ျဖစ္ပါသည္၊
ထိုေစာင္ကို ျခံဳရင္း
အိပ္ယာေပၚမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္ ႏြမ္းလ်စြာ ေခြေခြကေလး
က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္ေနပါေသးသည္။

က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံရွိ
ထူးထူးျခားျခား ကမၻာမေက်ာ္ေသာ
သူလိုငါလို နံမည္ၾကီး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတခုမွာ
က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္၊
ေရႊေရာင္ေတာက္ပေသာ က်ေနာ့္ တကၠသိုလ္ ေန႕ရက္မ်ားမွာ
သူမတူေအာင္ပင္
က်န္ေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုး၏ ေန႕ရက္မ်ားကဲ့သို႕
မဲေမွာင္ေနခဲ့ေလသည္၊
ထံုးစံအတိုင္း အစဥ္အလာမပ်က္
စာရြက္တရြက္ အေပၚမွာ က်ေနာ္ ဘြဲ႕ရခဲ့သည္၊
သို႕ေသာ္လည္း
ထံုးစံအတိုင္း ဘြဲ႕၀တ္စံုထဲသို႕
အစဥ္အလာမပ်က္ က်ေနာ္ မ၀င္ခဲ့ဖူးပါ၊
အစဥ္အလာမပ်က္ ဘြဲ႕လက္မွတ္မွာလည္း
က်ေနာ့္ ဓါတ္ပံု ထံုးစံအတိုင္း မကပ္ခဲ့ဖူးပါ၊
ကံဆိုးလွစြာ
က်ေနာ္ ကံေကာင္းေနေခ်သည္တကား။

ခုတေလာ
က်ေနာ့္ ဂစ္တာတလံုးကလည္း
တီးခတ္လိုက္သည့္အခါတိုင္း
တုန္တုန္ယင္ယင္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ႏွင့္
တေယာသံခ်ည့္ ထြက္ေနေလသည္၊
ေဖာ္မျပႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းတခုခု
သူ႕မွာရွိေနေၾကာင္း
က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္၊
သို႕ေသာ္လည္း
သူ႕ကို က်ေနာ္ အလုပ္ မျဖဳတ္ပစ္ပါ၊
နံရံေပၚမွာ အသာအယာ ျပန္ခ်ိတ္ထားပါသည္၊
စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ သူ အိပ္ပါေစ၊
သူတပါး မေႏွာက္ယွက္ရ။

ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ရင္း
က်ေနာ့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားေသာ “မနက္ဖန္”က
ျပန္လွည့္လာရင္း
ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ “မေန႕”အတြက္သာ
၀မ္းပမ္းတနဲ သူ ငိုေၾကြးေနရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း
ေလးေလးနက္နက္
က်ေနာ့္ကို ေျပာလာေသာအခါ
ဘာမွ် မစဥ္းစားပဲ
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဟက္ဟက္ပက္ပက္
က်ေနာ္ ရီေမာေနမိပါလိမ့္ဦးမည္၊
ထိုေန႕အမည္ကို ျပကၡဒိန္မွာ
က်ေနာ္ ၾကည့္မိေသာအခါ
“ယေန႕”ဟု ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

က်ေနာ့္မွာ
လမ္းတခုကို
က်ေနာ့္ နံေဘးက အတူ
ေလွ်ာက္မည့္သူတေယာက္ ရွိသည္၊
ၾကမ္းတမ္းေနေသာ က်ေနာ့္လက္မ်ားကို
ႏူးညံ့စြာ ထာ၀ရ ဆုပ္ကိုင္ထားမည့္
လက္ဖ၀ါး ေသးေသးေလး တစံု ရွိသည္၊
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကို ေအးျမေစသည့္
ပူေႏြးေသာ ႏွလံုးသား တစံု ရွိသည္၊
က်ေနာ့္ကို ေသရြာပါမည့္ အနမ္းတခု ေပးခဲ့ေသာ
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး တစံု ရွိသည္၊
အေ၀းဆံုး အရပ္သို႕ က်ေနာ္ ထြက္ခြာသြားသည့္အခါ
အနီးဆံုး အရပ္မွ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ဆီးၾကိဳေနမည့္
ခ်ိဳျမေသာ အသံတစံု ရွိသည္၊
ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းစြာ ငိုေၾကြးေသာအခါ
ေတးဆို ေခ်ာ့သိပ္တတ္သည့္ ရင္ဘတ္တခု ရွိသည္၊
ထို႕အတူ
“ေတာ္ေလး၀”၀င္သည့္ ဇနီးမယားတေယာက္
က်ေနာ့္မွာ မရွိပါ။

အခ်ိန္ရွိတုန္း
မရွိျခင္း ရွိျခင္းမ်ားကို
ေတြးေခၚစဥ္းစားထားဦး လူသား-ဆိုေသာ စာတမ္းၾကီးကို
ရုပ္ရွင္ကား ေၾကာ္ျငာမ်ားၾကား ေတြ႕လိုက္ရသည့္အခ်ိန္မွာ
က်ေနာ့္ အိပ္ကပ္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိပါ၊
ေနာက္တေန႕နံနက္တြင္မူ
ေၾကြးစာရင္းမ်ားစြာ
က်ေနာ့္မွာ ရွိေနပါလိမ့္မည္၊
ယခုအခါ
ရွိျခင္း မရွိျခင္းမ်ားကို စဥ္းစားရန္
က်ေနာ့္မွာ အခ်ိန္ မရွိပါ၊
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
က်ေနာ့္မွာ အလုပ္မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
အေသအခ်ာ ေတြးၾကည့္သည့္အခါ
က်ေနာ့္မွာ
ဘာမွ်မလုပ္ပဲ ပိုက္ရံုသာ ပိုက္ထားရန္
လက္တစံု ရွိသည္၊
အေရမရ အဖတ္ မရေသာစာမ်ားကို ဖတ္ဖို႕
စာၾကည့္ မ်က္မွန္တလက္ ရွိသည္၊
သိပ္ေလးေလးနက္နက္ မေတြးဖို႕
ဦးေႏွာက္တလံုး ရွိသည္၊
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွ လြဲလွ်င္
က်န္သည့္အရာမ်ားကို သိပ္ မခံစားတတ္ေသာ
ႏွလံုးသားတခု ရွိသည္၊
က်ေနာ့္အတြက္ ပိုလွ်ံေနသည့္ အခ်က္မွာ
က်ေနာ္ ရင္မဆိုင္ခ်င္ေသာ တစံုတခုမွ
တိမ္းေရွာင္ ထြက္ေျပးရန္အတြက္
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း မရွိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္၊
ထိုေျခေထာက္မ်ားကို က်ေနာ္ လြမ္းပါသည္။

ATN

ဘေလာ့တေထာင္၊ ေဆာင္သင့္သည္မ်ားနဲ႕ ရပ္တန္႕သြားေသာစာမ်က္ႏွာမ်ား

ခုတေလာ အလုပ္ရႈပ္တာနဲ႕ ဘာစာမွ မေရးျဖစ္သေလာက္ကိုပါပဲ။ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕သာ ေရးျဖစ္တာပါ။ သည္ေန႕ေတာ့ အခ်ိန္ နည္းနည္းရတာနဲ႕ သြားလည္ေနၾက ဘေလာ့တခ်ိဳ႕ကို သြားျပီး စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။၊ သည္ပို႕စ္ကေတာ့ ဘေလာ့ေတြ လိုက္ လည္ရင္းက ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ အေတြးတခ်ိဳ႕နဲ႕ ခံစားခ်က္ တခ်ိဳ႕ကို ခ်ေရးလိုက္မိ တာပါပဲ။

၁။
ပံုမွန္အားျဖင့္ က်ေနာ္ ဖတ္ေလ့ရွိတဲ့ ဘေလာ့ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ့္ ဘေလာ့က ဆိုဒ္ဘားမွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ကဗ်ာဘေလာ့ (၄၃) ခု၊ တျခားဘေလာ့ (၁၀၇) ခု ဆိုေတာ့ အားလံုးေပါင္း (၁၅၀) ရွိပါတယ္။ ပို႕စ္အသစ္တက္တိုင္း သြားဖတ္ေနၾကပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္ျဖစ္၊ ဖတ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ေတြကလည္း ရာနဲ႕ခ်ီေနတယ္လို႕ ေျပာရမွာပါ။ သည္ေတာ့ အကုန္လံုးကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ သြားမဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သည္လိုနဲ႕ ဘေလာ့တခ်ိဳ႕ကို Google Reader ထဲမွာ Feed ယူထားလိုက္ပါတယ္။ ပံုမွန္ဖတ္ေနၾက ဘေလာ့ေတြက လြဲရင္ က်န္တဲ့ ဘေလာ့ ေတြကိုေတာ့ Google Reader ကေနပဲ ဖတ္ေနၾကမို႕လို႕ ကြန္မန္႕ေပးခ်င္မွသာ ဘေလာ့အထိ လိုက္သြားျပီး ဖတ္ပါတယ္။ Reader မွာ က်ေနာ္ Feed ယူထားတဲ့ ဘေလာ့ေတြကလည္း အားလံုးေပါင္း ၂၄၀ ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုက ေန႕တိုင္းနီးပါး မဟုတ္ေတာင္ ၃ ရက္ တပို႕စ္ေလာက္ တင္ေနၾကတာဆိုေတာ့ Reader က ဖတ္ရင္ပဲ တေန႕ကို ပို႕စ္ေပါင္းတရာ ေက်ာ္ေလာက္ ဖတ္ေနရတာပါ။

အဲသည္မွာ က်ေနာ္ သြားေတြးမိတာက - ေအာ္ တို႕ ဘေလာ္ဂါေတြလည္း စား၀တ္ေနေရး အတြက္ လံုးပမ္းရ၊ ဘေလာ့ေရးရ၊ ဘေလာ့လည္ရ၊ ကြန္မန္႕ေတြေပးရ၊ ကြန္မန္႕ေတြ ျပန္ရ၊ ဆီပံုးထဲေရးရ၊ ဆီပံုးထဲကစာေတြ ျပန္ရ၊ သည္ၾကားထဲ တန္းပလိပ္ျပင္ရ ဘာညာနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ပါးရွေနၾကမွာပဲ။ သည္ၾကားထဲ ဘေလာ့ အသစ္ေတြကလည္း အင္နဲ႕အားနဲ႕ ေဟာတခု ေဟာတခု ေပၚလာေနေတာ့ အရွိန္အဟုန္ၾကီးၾကီးနဲ႕ စီးခ်လာတဲ့ ျမန္မာ ဘေလာ့ ေရစီးေၾကာင္းၾကီးထဲမွာ ဘေလာ္ဂါေတြခမ်ာ ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖစ္ေနၾကျပီေပါ့ လို႕ ေတြးေန မိေတာ့တာပါ။ “ဘဲအုပ္က တရာ ႏွစ္ရာ မေဗဒါက တပင္ထဲ ” ဆိုတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ နံမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာတစကိုေတာင္ ရီခ်င္ေနမိေသးေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ဘာသာက်ေနာ္ စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ “ဘေလာ့အုပ္က တေထာင္ ႏွစ္ေထာင္... ဘေလာ္ဂါက တေကာင္ထဲ...” လို႕ ေရရြတ္ ေနမိေၾကာင္းပါ။

၂။
သည္ၾကားထဲမွာ ဘေလာ့ေတြလည္ရင္း ေရာက္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ရဲ႕ဆိုဒ္ဘားမွာ တင္ထားတဲ့ လင့္ေတြကို ၾကည့္မိတဲ့အခါ က်ေနာ္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ဘေလာ့ေတြက စိတ္၀င္စားစရာ ေခါင္းစဥ္တခုခုေတြ႕မိရင္ အဲသည္ ဘေလာ့ပို႕စ္ေတြကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ႏွစ္သက္မိတဲ့အခါ က်န္တဲ့ ပို႕စ္ေတြပါ ဖတ္ရင္း က်ေနာ့္ ဖတ္ရမယ့္စာရင္းထဲ ဘေလာ့တခု ေနာက္ထပ္ တိုးသြားေတာ့တာပါပဲ။ သို႕ေသာ္ အျမဲတမ္းေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ တခါတေလလည္း ပို႕စ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ ဘေလာ့ နံမည္ကိုက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေန တာနဲ႕ ေရာက္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပသည့္ ေရာက္သြားတိုင္း ႏွစ္သက္ သြားတာမ်ိဳး ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ေတြကို ၾကိဳက္မၾကိဳက္ဆိုတာက တဦးခ်င္း ႏွစ္ျခိဳက္မႈနဲ႕လည္း ဆိုင္တာ ဆိုေတာ့ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မႈျခင္း မတူတဲ့ ဘေလာ့ေတြကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ ဘာမွမပါပဲ လွည့္ျပန္လာရတယ္ လို႕ပဲ ေျပာရမွာပါ။ ဥပမာ - က်ေနာ္က ကဗ်ာေတြကို ႏွစ္သက္တယ္၊ ကဗ်ာေရးတဲ့ ဘေလာ့တိုင္းနီးပါးကို ဖတ္ပါတယ္၊ သို႕ေသာ္လည္း ကဗ်ာေရးတဲ့ ဘေလာ့တခုကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ အဲသည္ဘေလာ့က ကဗ်ာ ပံုစံေတြကို က်ေနာ္က မႏွစ္ျခိဳက္ဘူး။ အဲလို ဘေလာ့ေတြက်ေတာ့လည္း က်ေနာ့္ ဖတ္ရမယ့္ စာရင္းထဲ ပါမသြားေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။

သည္မွာ က်ေနာ္ တခုသြားေတြးမိတာပါ။ ဘေလာ့ေရးတာက ေရးခ်င္လို႕ ေရးတာမွန္ေပမယ့္ ကိုယ္ေရးတာကို ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ကေတာ့ ဘေလာ္ဂါတိုင္းမွာ ရွိမွာပါ။ “ဘယ္သူမွ ဖတ္ဖို႕ မဟုတ္ဘူး။ ဖတ္ခ်င္ဖတ္ မဖတ္ခ်င္ေန” ဆိုရင္ေတာ့ ဘာလို႕ အလုပ္ရႈပ္ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး စကတည္းက ဘေလာ့ေပၚ တင္ေနမလဲေလ... မဟုတ္ဘူးလား။ ဘေလာ့ေပၚ တင္ျပီ ဆိုကတည္းက လူဖတ္ေစခ်င္လို႕ေပါ့။ သည္ေတာ့ လူဖတ္ေစခ်င္ရင္ ဖတ္ေစခ်င္လာ ေအာင္လည္း ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိဖို႕ လိုတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာကလည္း အခုလို က်ေနာ္ မသိေသးတဲ့ ဘေလာ့ အသစ္ေတြ သြားဖတ္မိတဲ့ အေၾကာင္း အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို ပို႕စ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာမ်ိဳး၊ ဘေလာ့နံမည္က စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာမ်ိဳး၊ ဘေလာ့ပို႕စ္ရဲ႕ အတြင္းသားကိုက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာမ်ိဳး စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္တခု က်ေနာ္ေတြးမိတာကေတာ့ ဘေလာ္ဂါမွန္သမွ် ကိုယ့္ဆိုဒ္ဘားမွာ ကိုယ္ဖတ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ေတြရဲ႕ လင့္ေလးေတြကို တင္ထားေပးရင္ ေကာင္းမယ္လို႕ ထင္တယ္။ ဒါမွ တျခား ဘေလာ္ဂါေတြ မသိေသးတဲ့ ဘေလာ့ေတြကို ေ၀မွ်ေပးရာ ေရာက္မယ္၊ လိုက္လံရွာေဖြေနရတဲ့ အခ်ိန္ကိုလည္း အကုန္ သက္သာေစမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေဆာင္သင့္တာေလးေတြလို႕ ေတြးထင္မိေၾကာင္းပါ။

၃။
ေနာက္တခုက ဘေလာ့ေတြက အဲသည္ ဆိုဒ္ဘားအေၾကာင္းပါပဲ။ ဆိုဒ္ဘားေပၚက ဘေလာ့လင့္ေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ပို႕စ္ေတြက ဘယ္တုန္းက တက္လာတယ္ ဆိုတာ အမ်ားအားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားေလ့ရွိပါတယ္။ 1 hr ago, 2 days ago, 3 weeks ago စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ အဲသည္မွာ တခ်ိဳ႕ေတြဆိုရင္လည္း 6 months ago, 1 year ago တို႕ဆိုတာပါ ေတြ႕တတ္ပါေသးတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ရွိၾကမွာေပါ့ေလ။ အလုပ္မ်ားေနတာ၊ ခရီးထြက္ေနတာ၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ဘေလာ့ကို ဆက္မေရးႏိုင္ပဲ ထားခဲ့ရတာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘ၀ လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြားလို႕ ဆက္ကို မေရးႏိုင္ေတာ့တာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မတရား ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခံေနရတာေတာင္ပါေသး။ အဲသည္လို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ရပ္တန္႕ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကို ဘေလာ့ေတြရဲ႕ ဆိုဒ္ဘားမွာ ျမင္ရတဲ့အခါ က်ေနာ့္မွာ အေတြးေတြ မီးခိုးအူလာမိတာပါပဲ။

ဥပမာ - က်ေနာ့္ဆိုဒ္ဘားက ကဗ်ာဘေလာ့မ်ားထဲက ေခးေအာ့စ္ 6 months ago ။ အျခားဘေလာ့မ်ား စာရင္းထဲမွာ ပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြထဲမွာ ဆိုရင္ အန္ကယ္ေအာင္ အန္ကယ္ေအာင္နဲ႕ က်ေနာ့္ကို လာလာ ေအာ္တတ္တဲ့ တူေမာင္မ်ိဳး 4 months ago “ဦးနာေအာက္၊ ေအာက္မေအာက္”-ေရးျပီး ေပ်ာက္သြားတဲ့ ကိုေမာင္ရင္ 5 months ago “စကၠဴငွက္ကေလး”-ကို ေနာက္ဆံုးေရးျပီး သေဘၤာေပၚ တက္ေျပးသြားတဲ့ ညီငယ္ ဇင္ေယာ္ 7 months ago စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ေပ်ာက္သြားလိုက္ၾကတာ။ ျပန္ကို ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ သူတို႕ထားခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ မေရြ႕လ်ားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေအးခဲ ရပ္တန္႕လို႕။ ရပ္တန္႕သြားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြက သူတို႕ ပိုင္ရွင္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနၾကေလမလား။ သူတို႕ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္။ အဆင္မွ ေျပၾကရဲ႕လား။ သူတို႕ ဘေလာ့ေတြကို လြမ္းေနၾကမလား... စသည္ျဖင့္ မီးခိုးေတြ အူထလာမိေၾကာင္းပါ။

မ်က္ရည္ငွက္မ်ားနားေစသတည္း

သီခ်င္းေဟာင္းေတြ ျပန္နားေထာင္ရင္း ခုတေလာ ေက်ာ္ဟိန္း သီခ်င္း အေဟာင္းေတြကို နားေထာင္ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ပထမဆံုး အယ္လ္ဘမ္ကို အၾကိဳက္ဆံုးပါ။ သီခ်င္းေတြရဲ႕ စာသားေတြကို ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳက္တာပါ။ နားေထာင္ျဖစ္ေနတဲ့ သီခ်င္းေတြထဲက ေခါင္းစီး သီခ်င္းျဖစ္တဲ့ “မ်က္ရည္ငွက္မ်ားနားေစသတည္း” ကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳက္ပါတယ္။ နားမေထာင္ဖူးေသးသူမ်ား နားေထာင္ၾကရေအာင္ တင္ေပးရင္းနဲ႕ ဆားခ်က္လိုက္ပါတယ္။ (သီခ်င္းက အရမ္းေအးလို႕ ပ်င္းစရာေကာင္းရင္လည္း ေဆာရီးပါ...း)

မ်က္ရည္ငွက္မ်ားနားေစသတည္း

မ်က္ရည္လြယ္ေသာသူေလးနဲ႕... မ်က္ရည္လြယ္ေသာ က်ေနာ္နဲ႕ေပါ့ေလ...
ေလာကေထာင့္က်ဥ္း တေနရာမွာဆံုတယ္...
ခ်စ္ေနရင္း... ခ်စ္ေနရင္း... ဘာေၾကာင့္အားငယ္လဲ ေျပာစမ္းပါ...
နင္ မငိုပါနဲ႕... မင္းငိုရင္... ငါ ငိုမယ္...

ငါ့ရင္ခြင္ထဲ ဖက္ထားမယ္... ငါ့ကိုျပန္ျပီး... (ငါ့ကိုျပန္ျပီး...) ဖက္ထား... အတင္းပဲေနာ္...
မ်က္ေစ့မွိတ္ျပီး ေနခ်င္တယ္... (ခ်စ္ခ်စ္ရယ္...)
အေသြးေတြထဲ စြဲေအာင္လည္း... ျငိမ့္ေသာအနမ္းေလးနဲ႕... နမ္းရင္းေလ...
နင္ မငိုရဘူး... မင္းငိုရင္... ငိုခ်င္တယ္...

တုန္ရီလိႈက္ေမာ... အခ်စ္ကိုေျပာဦးမယ္...
ရင္ခုန္သံေလး ျမန္ေနတယ္... (ဟူး... ဟူး...)
တုန္ရီလိႈက္ေမာ... ေခၽြရင္ေၾကြႏြမ္းေရာ့မယ္...
ကိုယ့္စိတ္ကို ဖမ္းထားတဲ့ သည္ပန္းပြင့္ေလး... (ငါ မခူးေတာ့ဘူး...)

ခ်စ္ေနရင္း... ခ်စ္ေနရင္း... ဘာေၾကာင့္အားငယ္လဲ ေျပာစမ္းပါ...
နင္ မငိုရဘူး... မင္းငိုရင္... ငိုခ်င္တယ္...
ငါ့အတြက္ မငိုနဲ႕... မင္းအတြက္ မငိုဘူး... (ဟူ... ဟူး...)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA