ျမိဳ႕တျမိဳ႕၊ ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္တခြက္နဲ႕အိပ္မက္ဆိုးတခု (အစအဆံုး)

ျမိဳ႕တျမိဳ႕

သည္ျမိဳ႕ရဲ႕ အမည္ကို ၾကားရတိုင္း... ဖတ္ရတိုင္း... ေတြ႕ရတိုင္း... ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားခဲ့ဖူးေသာ... ေကာင္ေလး တေယာက္ကို... သတိရသည္။ ၾကာေတာ့ ... ၾကာခဲ့ျပီ...။ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီဆိုသည္ကို... ႏွလံုးသားက... အတိ အက်... မွတ္မိ ေနသည့္တိုင္... အခ်ိန္ကာလ... အတိုင္း အရွည္ေတြကို... အမွတ္ထားကာ... ေျပာမျပခ်င္ေတာ့..။ ၾကာျပီ... ဆိုသည့္... စကားလံုး... တခုကိုပဲ... ခုခ်ိန္မွာ... သံုးေန ခ်င္ေတာ့သည္...။ ၾကာျပီ...။ ရာသီေတြ... အလီလီ ေျပာင္းခဲ့ေသာ္လည္း... အတိတ္ဆိုသည့္... အရိပ္တခုကို... ခႏၶာကိုယ္ေပၚက... အမာရြတ္တခုလို... သယ္ပိုး ထားေနဆဲ... ။ ထို အရိပ္ကို... ျပန္ေတြ႕ရတိုင္းလည္း... ရင္ထဲမွာ... အမ်ိဳးစံုေသာ... ခံစားမႈေတြကို... ခံစားေနရျမဲ..။

--------------------------------------------------

ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့... ၁၉၈၀ ေက်ာ္ ႏွစ္မ်ားဆီကို... ေျခဦး ျပန္လွည့္မိသည္...။ အဲသည္အခ်ိန္က... သည္ျမိဳ႕ကို.. မိသားစုနွင့္အတူ... ေရႊ႕ေျပာင္း ေရာက္ကာစသာ... ။ သည့္ေနာက္ေတာ့... မိဘမ်ား အေျခခ်သည့္... သည္ျမိဳ႕က... သည္ ရပ္ကြက္ ကေလးကိုပဲ... ေမြးဇာတိလို... ျဖစ္ခဲ့ရသည္ေလ...။ သည္လိုနဲ႕... ႏွလံုးသားခ်င္း... ခင္မင္.. အလြမ္းသင့္ရာ... သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ကိုလည္း... သည္ ရပ္ကြက္ကေလးမွာပဲ... ရခဲ့သည္... ။ ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ မသင္း...။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့... ၁ ႏွစ္ ေလာက္... ငယ္မည္...။ မသင္းကေတာ့... အသက္တူတူ...။ အထက္တန္းေက်ာင္းတေလွ်ာက္လံုး... အတူတူ.. တတြဲတြဲ... မခြဲပဲ ေနခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္...။

ေနာက္... ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လည္း... အတူတူ...။ အမွတ္(၁) ေဒသေကာလိပ္ (ဗိုလ္တေထာင္ နယ္ေျမ) ကု.ိ.. တက္ခြင့္... ရၾကေတာ့လည္း... အတူတူ...။ ေဒသေကာလိပ္... ပထမနွစ္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲေတြ... ေျဖခ်ိန္မွာ... မိသားစု အခက္အခဲေတြ... ေတြ႕ခဲ့ၾကတာလည္း... အတူူတူ...။ သည္လိုနဲ႕... ပထမႏွစ္..အတန္းတင္ စာေမးပြဲကို... မေျဖႏိုင္ၾကတာလည္း... အတူတူ...။ ပထမနွစ္ စာေမးပြဲကို... က်ၾကတာ လည္း အတူတူ...။ (ႏိုင္ႏိုင့္ အေမက... အဲသည္အခ်ိန္မွာ... အၾကီးအက်ယ္ ဖ်ားနာသည္...၊ မသင္းက... မိခင္..ဆံုးသည္..၊ သူမက.. ဖခင္.. ဆံုးသည္ေလ...) သည္လိုနဲ႕... ပထမႏွစ္ကို... ေနာက္တခါ Repeater အျဖစ္ .. ျပန္တက္ၾကရေတာ့လည္း ... အတူူတူ...။ သည္လို အခ်ိန္ ကာလ တခုကို... မည္သူက... ေမ့ေလ်ာ့ႏိုင္လိမ့္ မည္လဲ...။

သို႕ေသာ္လည္း... မေမ့ေလ်ာ့ႏိုင္ဆံုး... အခ်ိန္ကာလကေတာ့... ေနာက္ စာသင္ႏွစ္သာ... ။ ေနာက္ စာသင္ ႏွစ္တြင္... သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ထဲမွ... တေယာက္ျဖစ္သူ... ႏိုင္ႏိုင္၏... ေမာင္ငယ္ျဖစ္သည့္... ပထမႏွစ္ Fresher မ်ားအျဖစ္ ေရာက္လာေသာ... ကိုေအာင္ႏွင့္... သူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား (သားၾကီး၊ ေဇာ္ေဇာ္၊ ေနာင္ေနာင္၊ ေအာင္မင္း)ကို... ခင္မင္ဖို႕... အေၾကာင္း ဖန္လာခဲ့ရျပီး... ကိုေအာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ... ေနာင္တြင္.. ခ်စ္သူျဖစ္လာခဲ့ေသာ... ေနာင္ေနာင္-ဆိုသည့္ ေမာင့္ကို... ဆံုေတြ႕ ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္..။

ေျပာရရင္... ကိုေအာင္တို႕ တအုပ္လံုးက (ေမာင္ကလြဲရင္)... ငေျပာင္ေတြခ်ည္းသာ... အျမဲတမ္း ေနာင္ေျပာင္ ဟားတိုက္ ေနၾကေသာ ခ်ာတိတ္ေတြ...။ ကိုေအာင္တို႕ အားလံုးၾကားထဲမွာ... သူတို႕က.. ငေနာင္... လို႕ ေခၚေသာ... သူက... ေမာင္ေလး တေယာက္လို.. ခ်စ္ေသာေၾကာင့္... ေနာင္ေလး... လို႕ ေခၚေသာ... ေမာင္ ကသာ... မ်က္ႏွာ စူပုပ္ပုပ္နဲ႕ စကားတလံုးမွ်... မေျပာပဲ... ႏႈတ္ဆိတ္ ေနတတ္သူ...။ ဒါေၾကာင့္ပဲ... သည္ ငေနာက္ေတြ ၾကားထဲက... ေအးေဆးစြာ... တိတ္ဆိတ္ ေနတတ္ေသာ... ေမာင့္ကုိ... တျခားသူေတြထက္ ပိုျပီး... သတိ ထားခဲ့မိတာ ျဖစ္မည္...။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား... ဒီ ငေနာက္ေတြၾကားထဲ... ေရခဲတံုး ကေလးက... ေရာက္ေနပါလိမ့္... ။ သို႕ေသာ္လည္း... ကိုေအာင္တို႕... တခါတခါ ေျပာသလို... ကဗ်ာရူး... ဆိုေသာ... ေမာင္... ေရးထားသည့္ ကဗ်ာေတြကို... သူ႕အတြက္ စာေတြ ကူးေရး ေပးရင္း... သူ႕ဗလာစာအုပ္မွာ... သူ ေရးထားသည့္ ကဗ်ာေတြကို... ဖတ္မိသည့္အခါ... ကဗ်ာ အေရး ေကာင္းသူ... ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း... သတိ ထားခဲ့မိ ေသးသည္...။

သည္လိုနဲ႕... အမၾကီး ၃ ေယာက္ ... ေမာင္ေလး ၅ ေယာက္... ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္းထားေသာ... သူတို႕ လူမႈ အဖြဲ႕ အစည္းေလးက... ေပ်ာ္ရႊင္စြာ... ရွင္သန္ ေနခဲ့သည္ေလ...။ အမတေယာက္သာရွိျပီး... ညီမေတြ... အကိုေတြ... ေမာင္ေတြ... မရွိေသာ... သူ႕အတြက္... သည္ ေမာင္ ေလး ၅ ေယာက္ကို... ခင္တြယ္မိသည္ေလ...။ အထူး သျဖင့္... အလိုက္သိတတ္ေသာ... ေမာင့္ကိုေပါ့...။ ဘာေၾကာင့္ဆို... အျမဲ အတန္းေျပးၾကသည့္... သည္ခ်ာတိတ္ ၅ ေယာက္ တဖြဲ႕လံုးအတြက္... အျမဲအတန္းတက္ေသာ သူတို႕ အမၾကီး ၃ ေယာက္က... စာေတြ ကူးေပးၾကသည့္ အခါ... ေမာင္က... သူကိုယ္တိုင္ အတန္း မတက္ေသာ္လည္း.... ၀ိုင္းကူျပီး.... စာေတြ ကူးေပးတတ္သည္ေလ...။ - ဟဲ့.... ခုမွ... ပဏာ... လာလုပ္မေနနဲ႕... ငါတို႕... ၃ ေယာက္... လုပ္လို႕ရတယ္...- သူေျပာတိုင္း - ပဏာ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး အမရယ္... က်ေနာ္တို႕... ေျပးခ်င္ရာေျပးတိုင္း... အမတို႕က... လိုက္ျဖည့္ေပးေနရတာ... မတရားဘူး ထင္လို႕ပါ.... - သည္လိုေျပာရင္း... သူနဲ႕အတူ... အားလံုးအတြက္... စာေတြ ၀ိုင္းကူးေပး တတ္ေသာ... အလိုက္သိတတ္ေသာ... သည္ေကာင္ေလးကို... သူ႕ ေမာင္ေလး အရင္းလို ခ်စ္သြားခဲ့သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕... သံေယာဇဥ္ေတြ... ရင့္က်က္လာတာျဖစ္မည္...။

တရက္မွာေတာ့... ႏိုင္ႏိုင္ေရာ ... မသင္းေရာ... ေက်ာင္းမလာၾက...။ သူ... အတန္းထဲ ေရာက္ေတာ့.... မည္သူမွ် မရွိေသာ အတန္း ထဲမွာ... ေနာက္ဆံုး ခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနျပီး... အတန္းေရွ႕က... သင္ပုန္းကို... စိုက္ၾကည့္ ေနေသာ... မ်က္ႏွာေလး ညွိဳးေနသည့္... ေမာင့္ကို... သူေတြ႕ရသည္..။ - ဘာျဖစ္ေနလဲ... ေနာင္ေလး - သူ ေမးမိေတာ့.... - အေဖ့ကို... ညက... သူတို႕... ဖမ္းသြားတယ္... အမ...။ - ဟဲ့... ဘာျဖစ္လို႕လဲ... ဘယ္သူက ဖမ္းသြား တာလဲ... နင့္အေဖက... ဘာလုပ္လို႕လဲ... - ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ကခ်ာ... သူေမးမိေတာ့ - ေထာက္လွမ္းေရး ေတြေလ အမ... အေဖက ဘာလုပ္မလဲ... တိုင္းျပည္အတြက္ပဲ လုပ္မွာေပါ့ - သည္လို ေျပာေသာ... ေမာင့္ စကားကို... အဲသည္အခ်ိန္က နားမလည္ပါ...။ သည့္ေနာက္ေတာ့... ေမာင့္ မိသားစု အေၾကာင္းကို သိေနသည့္ ကိုေအာင္က... ေမာင္တို႕ မိသားစုအေၾကာင္း... အျဖစ္အပ်က္ အစအဆံုးကို... ေျပာျပမွ... ေမာင့္ကို သနား ေနမိေတာ့သည္...။

ညဖက္ေရာက္ေတာ့... သူငယ္ခ်င္းအားလံုး.. အတူတက္ေနၾကျဖစ္သည့္... ဆရာ ေရာဘတ္တန္... ဓါတုေဗဒ က်ဴရွင္မွာ... ေမာင့္ကို မေတြ႕ရ...။ က်ဴရွင္လႊတ္ေတာ့... သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကို... အတူတူ တင္ေခၚျပီး... ျပန္ေနၾကျဖစ္သည့္... ေမာင္နဲ႕ တရပ္ကြက္တည္း ျဖစ္ေသာ... ေအးစန္းတို႕ကားေပၚမွာ... အရက္မူးေနေသာ... ေမာင္နဲ႕ သားၾကီးကို... ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ဆိုး လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း...။ ခုလို အခ်ိန္မွာ ဘာလို႕... က်ဴရွင္ လာမတက္ပဲ... အရက္ သြားေသာက္တာလဲ... ဘာလို႕... အဲလို လုပ္တာလဲ...။ ကားေပၚမွာ.. သူ႕ကို... စိုက္ၾကည့္ေနေသာ... ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို... မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း... စကား မေျပာပဲ... သူေနခဲ့သည္...။

သည္လိုနဲ႕... ေနာက္ေန႕တေန႕လံုးမွာလည္း... သူ႕ကို... စကားလာေျပာေနေသာ... ေမာင့္ကို... ဘာတလံုးမွ... စကား... ျပန္မေျပာခဲ့.. ။ ေမာင့္... မ်က္ႏွာကိုလည္း ... သူ... တခ်က္မွ်... ျပန္မၾကည့္ခဲ့ေခ်...။ (သည္ အျဖစ္ အပ်က္ ကပဲ... ေမာင္နဲ႕... ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ေစသည္လား... မသိေတာ့...) မွတ္မိလိုက္သည္မွာေတာ့... သူ႕ေရွ႕မွ... ေမာင္... ေပ်ာက္သြားသည္...။ သည့္ေနာက္မေတာ့... ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ မသင္း... အတန္းထဲသို႕... ေရာက္လာသည့္အခါ... သူ... ငိုခ်လိုက္မိျခင္းပါပဲ...။ - ဟဲ့... ဟဲ့... ဘာျဖစ္တာလဲ...ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ မသင္း ေမးလို႕ မဆံုးခင္မွာပဲ... သားၾကီးက အတန္းထဲ ေရာက္ခ်လာျပီး ေမးပါတယ္...။ - အမ ငေနာင့္ကို ဘာ လုပ္လႊြတ္ လိုက္သလဲ... ဒီေကာင္ ငိုျပီး ျပန္သြားတယ္... ဘာျဖစ္လဲ ေမးေတာ့လည္း မေျပာဘူး... အမက... သူ႕ကို... စကား မေျပာဘူးဆိုတာပဲ ေျပာတယ္...။ သူ.. ဘာ တခြန္းမွ ျပန္မေျဖႏိုင္ပါ...

သည့္ေနာက္မွာေတာ့... သူ႕လက္ကို... ဆြဲျပီးေခၚသြားသည့္... ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ မသင္း... ေနာက္ကို.. လိုက္သြားရင္း... ကိုေအာင္တို႕... သားၾကီးတို႕ပါ... ပါသည့္... သူငယ္ခ်င္း ၈ ေယာက္ အုပ္စုၾကီးတခုလံုး... ေနာင္ေနာင့္ အိမ္ကို ေရာက္သြားၾကေတာ့သည္...။ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ျပစ္မွာ... ဆန္ျပာရင္း... စပါးလံုးထိုင္ေရြးေနသည့္... ေနာင္ေနာင့္ မိခင္က.. သူတို႕ကို ေတြ႕ေတာ့... သားေရ... မင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ... ဒီမွာ... ေရာက္ေနၾကတယ္... ဆိုတဲ့ စကားအဆံုး... အိမ္ခန္းထဲက... ထြက္လာသည့္... ေနာင္ေနာင့္ကို... ေတြ႕ေတာ့... သူ... ထပ္ ငိုခ်လိုက္မိ ေတာ့သည္...။ -ဟဲ့... ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ... နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ေနာင္ေနာင့္မိခင္ရဲ႕ အေမးကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းေျဖ ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ... သူ လုပ္မိတာကေတာ့... ေနာင္ေနာင့္ လက္ကို... ဆြဲျပီး... သူ႕ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ထားမိျခင္းပါပဲ...။

သည္လိုနဲ႕... ခ်စ္တယ္...ဆိုသည့့္... စကားကို... မေျပာပဲ... သူနဲ႕... ေနာင္ေနာင္... ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက...။ သူထက္ ၅ ႏွစ္ ငယ္ေသာ္လည္း... အေတြးအေခၚေတြမွာ .. သူ႕ထက္ ၅ ႏွစ္ ပိုၾကီးေနတဲ့... ေနာင္ေနာင့္ကို... ေနာင္ေလး-လို႕ ေခၚရာကေန - ေလး - တလံုး ျပဳတ္သြားခဲ့ျပီး - ေနာင္ - ျဖစ္သြားခဲ့သလို သူ႕ကို - အမ -လို႕ ေခၚေသာ ေနာင္ေနာင္ကလည္း -အ - တလံုး ျပဳတ္ျပီး - မ - လို႕ ေခၚခဲ့...။ ေနာက္ေတာ့လည္း - မ - ေရွ႕မွာ - ခ်စ္ - တလံုးပါ တိုးလာ ခဲ့သည္ အထိ... ။

သို႕ေသာ္လည္း... ဇာတ္လမ္းက... သည္မွာ မျပီးသြားပါ...။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ... အၾကားတြင္... ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား... ကံၾကမၼာမ်ား... ၀င္ေရာက္လာေသာအခါ... စာအုပ္တအုပ္ကို... ဖြင့္လွန္လိုက္သည့္အခါ.. ေ၀းကြာသြားရေသာ စာမ်က္ႏွာ ၂ ခုလို... အနီးကပ္ဆံုး ေ၀းကြာ သြားရေသာ... စာရြက္ ၂ ရြက္ အျဖစ္... ေနာင္ေလးႏွင့္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို... သူ ... ေတြ႕ရွိ ျဖစ္ေလ ေတာ့သည္။

-------------------

ဒဏ္ရာရထားေသာ လူသား ၂ေယာက္ကို သယ္ေဆာင္ ထားခဲ့ဖူးသည့္ ျမိဳ႕တျမိဳ႕ကသာ ...
နာက်င္မႈ... ဆိုေသာ... စကား တလံုး၏.. အဓိပၸါယ္ကို... သိပါလိမ့္မည္...။
ထိုျမိဳ႕ကို... သူ... လြမ္းပါသည္...။

--------------------------------------------------------------------------------------

ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္တခြက္

အရက္ အျပင္းစားေတြ... ဘီယာေတြကို... မေသာက္ျဖစ္ေတာ့သည္မွာ... အေတာ္ ၾကာေနျပီ...။ ခုတေလာ... စာ ေရးရင္း... ကဗ်ာ ေရးရင္း... ၀ိုင္ တခြက္ ႏွစ္ခြက္ ေလာက္ေတာ့... ေသာက္ျဖစ္ေနသည္။ ခုရက္ထဲ... သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က... လက္ေဆာင္ ေပးထားသည့္... ၀ိုင္ တလံုးကို... ေဖာက္ေသာက္ေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ၀ိုင္ေတြ... အမ်ိဳးစံု ထဲမွာ... ၀ိုင္အနီကိုမၾကိဳက္ေသာ... သူ႕အတြက္... သူငယ္ခ်င္းက... ၀ိုင္အျဖဴ (Chardonnay) တလံုး ... လက္ေဆာင္ ေပးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ၀ိုင္အနီကို... သူ... မၾကိဳက္ ရျခင္း ကေတာ့... ေသြးေတြကို ေသာက္ေနရ သလိုမ်ိဳး... စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လို႕သာ... အျခား ထူးျခားသည့္ အေၾကာင္း တစံုတရာေတာ့... မရွိေခ်..။

၀ိုင္ျဖဴကို... ခြက္ထဲထည့္ရင္းက... ၀ိုင္ပုလင္းကို... ခုမွ ေသခ်ာ ၾကည့္ျဖစ္မိေတာ့... သည္ ၀ိုင္က ၆ ႏွစ္သား ရွိေနျပီပဲ...။ (Chardonnay) ထဲမွာ... ရွားရွားပါးပါး ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းကို... အံ့ၾသေနမိေသးသည္... ဘယ္ကမ်ား... သြားရွာ၀ယ္ခဲ့ပါလိမ့္။ သည္၀ိုင္ကို... ေစ်း အေတာ္ ေပးခဲ့ရပံုလည္း... ရသည္ေလ...။ ေတြ႕ဖူးသမွ်... (Chardonnay) ေတြက... အလြန္ဆံုး... ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေတြခ်ည္းသာ...။ ေၾသာ... ခုေတာ့... ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ၀ိုင္ျဖဴ တခြက္... ေသာက္ေနရ သည္ေပါ့...။ ၀ိုင္ခြက္ထဲမွ... ၀ိုင္ျဖဴကို... ၾကည့္ရင္း... ။ ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္.... ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္....။ အခ်ိန္ကာလ... အေတာ္ၾကာ... သိမ္းဆည္း ထားရေသာ ၀ိုင္...။ စဥ္းစားရင္း... ရင္ထဲမွာ... ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနသည့္... ၀ိုင္.... တခြက္ကို... တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္... သူ... သတိရ သြားေတာ့သည္.... ။

---------------------------------------

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္... ဆိုသည့္... စကားလံုးမွာ...
နာက်င္မႈေတြလည္း... ပါလာတတ္ပါေသးသည္...

---------------------------------------

ကြန္ျပဴတာ စားပြဲေရွ႕အေရာက္... ဘာရယ္မဟုတ္... ေတြ႕ရာ ခလုပ္တခုကို... ႏွိပ္လိုက္မိေသာ လက္ကိုပဲ... စိတ္ဆိုးခ်င္မိေတာ့သည္...။ စားပြဲေဘးနားမွ... Casetteမွ... Play ခလုပ္ကို ... ဘာရယ္ မဟုတ္... ႏွိပ္ခ် လိုက္မိသည္...။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကားလိုက္ရသည္က...

သတိရလို႕ေနမယ္... ေအးခ်မ္းလွတဲ့... မခ်ိဳမခ်ဥ္ အျပံဳးေလးကို...
အတိတ္တခုက... အတြယ္တာရဆံုး...
ဘ၀တေကြ႕မွာ... ေတြ႕ရွိလို႕လာ... ေရစက္ေလလား...
မမခ်စ္... မမခ်စ္...
အမိုက္မဲကေလးကို... ခင္တြယ္ခဲ့တဲ့... ေမာင့္ရဲ႕... မမခ်စ္....

သူ႕တကိုယ္လံုး... နာက်င္သြားေလသည္...။ ၀ိုင္ခြက္ထဲမွ... ရွိသမွ်... ၀ိုင္ေတြအားလံုးကို... တခါတည္း... အကုန္ ေသာက္ခ် ပစ္လိုက္မိသည္...။ ျပီး မီးဖိုေခ်ာင္မွာ... ထားခဲ့ေသာ ၀ိုင္ပုလင္းကို... သြားျပန္ဆြဲျပီး... ဖန္ခြက္ထဲ... ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ၀ိုင္ျဖဴေတြ... ဒလေဟာ... ေလာင္းခ်ေနမိ ေလေတာ့သည္...။ သို႕ေသာ္လည္း... သူ႕ အနာအက်င္မ်ား... ေပ်ာက္မသြားပါ...။

-----------------------------------

အကိုတေယာက္သာ ရွိေသာ... သူ႕ဘ၀မွာ... အမ တေယာက္ျဖစ္ျဖစ္... ညီမ တေယာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ... လိုခ်င္ခဲ့မိ သည္ေလ...။ ဘာလို႕လဲေတာ့... သူ မသိပါ...။ သည့္အတြက္ ေၾကာင့္လည္း.. ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး... ေဒသ ေကာလိပ္... တက္ရခ်ိန္မေတာ့... သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ... ကိုေအာင္၏ အမျဖစ္ေသာ... အမႏိုင္... အပါအ၀င္... အမ သံုးေယာက္ကို... သူ ေတြ႕ေတြ႕ျခင္းမွာ... သူ႕ အမ အရင္းေတြလို... သံေယာဇဥ္... ျဖစ္မိတာျဖစ္မည္...။ အမႏိုင္က... အဆိုေတာ္ ေမဆြိနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္မို႕... သူက ေမဆြိလို႕ပဲ ေခၚခဲ့သည္...။ သူ႕ကို ေထာက္ခံ ၾကလို႕လား မသိ... အားလံုးက ေမဆြိလို႕ပဲ... အမႏိုင္ကို... ေခၚၾကေလ ေတာ့သည္...။ ေနာက္ အမ ၂ ေယာက္ ျဖစ္ေသာ... မသင္းနဲ႕ မစံကိုေတာ့... သူတို႕ အားလံုး ထဲမွာ... အသက္ အၾကီးဆံုးေတြ မို႕လို႕... အမၾကီး အမိအရာ ဆိုေသာ စကား အတိုင္း... အမိသင္းနဲ႕ အမိစံလို႕... သူတို႕ အားလံုးက... ေနာက္ေျပာင္ျပီး... ၀ိုင္းေခၚၾက သည္ေလ...။ ေနာက္ေတာ့... မမိသင္းနဲ႕ မမိစံ...လို႕... အားလံုးက... ေခၚၾကေတာ့သည္။

အမႏိုင္နဲ႕ မမိသင္းက... ရီးစားကိုယ္စီ ရွိၾကသည္မို႕... သူတို႕ ေမာင္ေတာ္ေတြလာလ်င္... ေပ်ာက္သြား တတ္ၾကေလ့ ရွိသည္။ မမိစံ တေယာက္တည္းသာ.. က်န္ေနတတ္သည္...။ သည္အခါ... ေယာက်္ားေလးေတြ ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေသာ... သူတို႕ သူငယ္ခ်င္းအုပ္ေတြထဲ... မိန္းကေလး တေယာက္ထဲမို႕ ... မမိစံက... မပါေတာ့...။ သည္အခါ... သူက... မမိစံကို... အေဖာ္ သြားလုပ္ေပးေန တတ္သည္...။ ဘာရယ္ မဟုတ္... ။ မမိစံ ... အထီးက်န္ေနမွာ... စိုးလို႕...။ ေနာက္ေတာ့ ... သူတို႕ ေက်ာင္းေျပးျပီး... လြတ္သမွ်ေသာ စာေတြကို... ဒိုင္ခံ ကူးေပးေနေသာ... မမိစံကို... သူ သနားသည္...။ သည့္အတြက္... သူ အခ်ိန္ရတိုင္း... မမိစံကို... စာေတြ ၀ိုင္းကူး ေပးေလ့ရွိသည္။ စာေတြ ၀ိုင္းကူး ေပးေသာ သူ႕ကို... မမိစံကလည္း... ေမာင္ေလး အရင္း တေယာက္လို... ခ်စ္ပံုရပါသည္။ ငေနာင္လို႕... သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚတာကိုပင္ - ဟဲ့... လူတေယာက္ကို နံမည္ အေရွ႕မွာ... င ... တပ္ေခၚတာ... အရမ္းရိုင္းတယ္... နင္တို႕အားလံုး... သူ႕ကို... နံမည္ရင္း အတိုင္းပဲ... ေနာင္ေနာင္လို႕ ေခၚ...- သို႕ေသာ္လည္း... သူ႕နံမည္ကို မမိစံေခၚေတာ့... ေနာင္ေလး... ။ ေမာင္ေလးနဲ႕ ေနာင္ေနာင္နဲ႕ ေပါင္းလိုက္တာလို႕.. မမိစံေျပာေတာ့... အားလံုးက... သေဘာက် သြားၾက ေလသည္လား မသိ... သူငယ္ခ်င္းအားလံုးက... ေနာက္ေတာ့... သူ႕ကို -ေနာင္ေလး-လို႕ပဲ... ေခၚၾကေတာ့သည္ေလ...။

-------------

သည္လိုနဲ႕... မႏိုင္နဲ႕ မမိသင္း မရွိေလ... သူနဲ႕ မမိစံ... အတူူတူ ရွိေနျဖစ္သည့္ အခ်ိန္ ကာလ ေတြက... မ်ားလာ ေလေလ.. ျဖစ္ခဲ့သည္...။ သည္လိုနဲ႕ တတြဲတြဲ... တသြားသြား... ျဖစ္လာေသာ ... အခ်ိန္ေတြက... မ်ားလာသလို... သူ႕ အတြက္ေတာ့... ေမာင္ႏွမရင္းထက္ မကေသာ... သံေယာဇဥ္ေတြ... ရင္မွာ ျဖစ္တည္လာခဲ့ သည္ေလ...။ သူ႕ ေန႕ေတြက... ေက်ာင္းတက္ဖို႕ လာတာ... မဟုတ္ေတာ့ပဲ... မမကို ၾကည့္ဖို႕... ေက်ာင္းလာ ေနေသာ ေန႕ေတြ... ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

--------------------

ေက်ာင္းတက္ဖို႕... လာေတာ့...
ေက်ာင္းခန္းထဲက... လည္ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့...
သူ႕အၾကည့္က... ရင္အခုန္ရဆံုး...
ဘ၀တေကြ႕မွာ... ရရွိလို႕လာ... ဆုေတာင္းေလလား...

--------------------

သည္လိုနဲ႕ တရက္သားမွာ... ၂ ေယာက္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ လာတုန္း... ျဗဴန္းကနဲ... ရြာခ်ခဲ့ေသာ... မိုးေအာက္မွာ... သူ ဖြင့္ေဆာင္းလိုက္ေသာ ခ်ာလီထီး ေအာက္... မိုး၀င္ခိုေရာက္လာေသာ... မမက... ထီးကို ကိုင္ထားေသာ... သူ႕လက္ေမာင္းကို... တမင္တကာလား အမွတ္တမဲ့လား မသိ... ခိုတြယ္ထားခဲ့ဖူးသည္...။ ကားမွတ္တိုင္မွသည္... ေက်ာင္းခန္းထဲ ေရာက္သည္အထိ...။ သူ႕ရင္ေတြ... မၾကံဳစဖူး ခုန္ခဲ့ရေသာ... အဲသည္ ေန႕ေလးကို... သူ႕ ဂစ္တာ ေက်ာဖက္မွာ... ေဘာပင္ျဖင့္... သူ မွတ္ထားခဲ့ဖူးသည္ ... ဇူလိုင္ ၂၆။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္။

---------------------

တရက္မေတာ့... သူ႕ဖခင္မွာ... ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈျဖင့္... အိမ္တြင္ လာေရာက္ ဖမ္းဆီးျခင္းကို... ခံရေလသည္။ ေနာက္ တေန႕ ... ေက်ာင္းကို... သူ သြားရေသာ္လည္း... စိတ္မပါေတာ့...။ အေဖ မရွိလ်င္... ရင္ဆိုင္ ရေတာ့မည့္... အခက္အခဲမ်ားကို... သူက သိေနျပီး ျဖစ္ပါသည္...။ သည္လိုနဲ႕... စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္... ေက်ာင္းကို... အေစာၾကီး ေရာက္လာေသာ... သူ႕ကို.. မမက ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ... တခုခု ျဖစ္ေနမွန္း... သိေလသည္။ ဘာျဖစ္ေနလဲ...လို႕ သူ႕ကို... ေမးေတာ့.... သူျပန္ေျပာျပေနသည့္ စကားေတြကို... နားမလည္သလို... ၾကည့္ေန ခဲ့ေသာ မမကို ... လြမ္းမိပါေသးသည္။

အဲသည္ေန႕ေၾကာင့္ပဲ..
သူနဲ႕ မမ ႏွစ္ေယာက္အၾကားက... တံတိုင္း တခု...
ျပိဳက် သြားခဲ့သည္ မဟုတ္လား...။

ညေနေရာက္ေတာ့... သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး... အတူတကြ တက္ေနၾကသည့္... ဆရာ ေရာဘတ္တန္ က်ဴရွင္ အ၀မွာ... သားၾကီးႏွင့္ သူ... အရင္ဆံုး... ဆံုေလသည္။ သားၾကီးႏွင့္ သူက... ေဒသေကာလိပ္ ေရာက္မွ သိၾက ေသာ္ျငား... ဂစ္တာ တီးၾကသူခ်င္းမို႕... ရင္းႏွီးေလသည္။ သူနဲ႕ သားၾကီးေတြ႕ေတာ့... သူ႕အေဖ သတင္းကို ၾကားျပီးသား ျဖစ္သည့္ သားၾကီးက... သူ႕ကို အားေပးေလသည္။ အားေပးခါမွ... သူက ပိုျပီး ၀မ္းနည္းသြားမိ သည္လား မသိ...။ ငါ အရက္ ေသာက္ခ်င္တယ္ကြာ... သူေျပာေတာ့... သားၾကီးက... တကာခံျပီး... ၂၁ လမ္း ထိပ္မွာ... အရက္သြား... ေသာက္ၾကသည္ေလ...။ ေနာက္ေတာ့... က်ဴရွင္ အလႊတ္မွာ... ေအးစန္းတို႕ ကားထဲ... သူတို႕ ၂ ေယာက္... သြားထိုင္ေနၾကသည္...။

ည ၉ နာရီေက်ာ္... က်ဴရွင္လႊတ္ေတာ့... သူငယ္ခ်င္း အားလံုး... ကားရွိရာဆီ ေရာက္လာၾကသည္...။ - ေအာ... ေက်ာင္းေျပးတဲ့ ႏွစ္ေကာင္က... ကားေပၚ ေရာက္ ေနတယ္ေဟ့.... - မႏိုင္... ေျပာတာကို .. သူၾကားလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး... ေရာက္လာျပီး .. ကားေပၚတက္ၾကသည္။ - ဟား... အရက္ေစာ္ နံတယ္... - မမိသင္းက ေျပာေတာ့ ... သားၾကီးနဲ႕ သူ႕ကို အားလံုးက... ၀ိုင္းၾကည့္ၾကေလသည္။ သူကေတာ့... မမူး တမူး ျဖစ္ေနျပီ...။ သို႕ေသာ္လည္း... သူငယ္ခ်င္းေတြ... ေျပာေန သမွ်ေတာ့... မွတ္မိေနေသးသည္။ သားၾကီးကေတာ့... - ဟုတ္တယ္... ေနာင္ေလး... အရက္ ေသာက္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႕ က်ေနာ္ လိုက္တိုက္တာ.. -လို႕ အေျပာမွာေတာ့ မႏိုင္က... သားၾကီးေခါင္းကို... သူ႕လက္နဲ႕... ေဒါင္ကနဲ... ေခါက္ခ်လိုက္သည္ကို... သူ ျမင္ရသည္။ အမ ၃ ေယာက္ ထဲမွာေတာ့ မႏိုင္က... ေျချမန္လက္ျမန္။ အား... ေမဆြိ... ဘာလုပ္တာလဲ... - သူ႕ ေခါင္းကို လက္နဲ႔ ပြတ္ရင္း ... သားၾကီး ေအာ္ေတာ့... မမိသင္းက ၀င္ေျပာသည္...။ မွတ္ေအာင္လို႕.. ဟဲ့... ဘယ့္ႏွယ္ သူက တားရမွာကို မတားတဲ့အျပင္ အရက္ ၀ယ္တိုက္ရတယ္လို႕...။

သူကေတာ့... မမ မ်က္ႏွာကိုသာ... ၾကည့္ေနမိသည္...။ မမကေတာ့...သူ႕ကို မၾကည့္ပါ...။ ထိုညမွာ မမူးတမူး ျဖစ္ေနေသာ သူ... အိပ္ မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။

ေနာက္ေန႕ ေရာက္ေတာ့လည္း... စာသင္ခန္း ေရွ႕ဆံုးမွာ... သူတို႕ တဖြဲ႕သားလံုး... ထိုင္ေနၾကျဖစ္သည့္ ခံုမွာ... မမ တေယာက္ထဲ... ထိုင္ေနေလသည္။ သူက... မမေဘးမွာ... ၀င္ထိုင္္ရင္း... - အမ.. မေန႕က... က်ေနာ္ အရက္ သြား ေသာက္မိတာ... ခြင့္လႊတ္ေနာ္... မမက... ဘာစကားမွ်... ျပန္မေျပာသလို... သူ႕ကိုလည္း... မၾကည့္ေခ်...။ သူ႕ဘာသာသူ... ေရးလက္စ စာကိုသာ... ဆက္ေရး ေနေလသည္။ - အမ က်ေနာ့္ကို စကား ျပန္မေျပာ ဘူးလား...- သူ ေမးေနသည့္တိုင္... သူ႕ကို... အနားမွာ ရွိေနသည့္ပံုပင္ မျပေသာ... မမေၾကာင့္... သူ ၀မ္းနည္း လာမိသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့... သူမွတ္မိသည္မွာ... သူ႕အိမ္သို႕ သူျပန္ေရာက္ေနသည္ကိုပဲ... သတိ ထားမိေတာ့သည္။ အေမကေတာင္ - ဟဲ့... သား... ဒီေန႕ အေစာၾကီး ျပန္လာပါလား...။ အေမ့ကို... ဘာျပန္ေျပာမိ မွန္းလည္း... သူ... မမွတ္မိေတာ့...။ ေနာက္ေတာ့... သူ႕ အခန္းထဲ ၀င္ျပီး... ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ရင္း... ေခါင္းရင္းမွာ ေထာင္ထားသည့္ ဂစ္တာကို... ဆြဲယူကာ... ေတြ႕ကရာေတြ... တီးေနမိသည္...။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္လဲ... သူ... မသိ...။ သားေရ... မင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ... ဒီမွာ... ေရာက္ေနၾကတယ္... ဆိုသည့္ အေမ့စကားကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္... အိမ္ခန္းထဲမွ... ထြက္လာမိသည္။ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ျပစ္မွာ... အေမ့ေဘးနား...ထိုင္ေနၾကသည့္ အမႏိုင္တို႕ ၃ ေယာက္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို... သူေတြ႕ရသည္။ မမကေတာ့... မ်က္လံုးေတြ နီရဲလို႕... ။

--------------------

သည့္ေနာက္မွာေတာ့... မမနဲ႕သူ... တရား၀င္ ခ်စ္သူေတြ... ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ မမကို.. သူ... ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ခဲ့သည္လဲ... လို႕ ေမးလ်င္... ဒုတိယႏွစ္ အတန္းတင္စာေမးပြဲမွာ... ဓါတုေဗဒ ဘာသာရပ္ကို... မေျဖႏိုင္သျဖင့္ စာေမးပြဲ က်ိန္းေသ က်ျပီဆိုကာ... ထိုင္ငိုေနခဲ့ေသာ မမေၾကာင့္... ေနာက္တေန႕ေျဖသည့္ ဘာသာရပ္တခုကို ဘာတခုမွ မေျဖပဲ... သူ... စာေမးပြဲ အက်ခံခဲ့သည္ေလ။ ဒါကို... မမပင္ မသိ...။

ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့... အစမ္းစာေမးပြဲေတြပင္... တခါမွ မက်ဘူးေသာ သူ႕ကို... အေမက... မယံုႏိုင္သလို ၾကည့္ျပီး - သားရယ္... နင္ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား... - ေမးေတာ့... သူ... ဘာမွ် ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါ။ သည့္ေနာက္ေတာ့... သူငယ္တန္းမွ အထက္တန္းအထိ... အတန္းတိုင္း... ႏွစ္တိုင္း... တေက်ာင္းလံုး ပထမ ရခဲ့သည္အထိ... စာေတာ္ခဲ့ေသာ... သူ႕ကို... သံသယ ျဖစ္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက... သူ႕အား ေမးၾက ေလသည္... - ေနာင္ေလး... မမိစံေၾကာင့္... မင္း အေျဖလႊာကို... ျခစ္ခ်ပစ္တာ မဟုတ္လား...။ သည္ စကားေၾကာင့္... မမကလည္း... သူ႕ကို ေမးေလသည္... - ေနာင္... မမေၾကာင့္... စာေမးပြဲ အက်ခံလိုက္တာ မဟုတ္လား...-။ - အား... ဟုတ္ပါဘူး... ေနာင္လည္း... မေျဖႏိုင္တာပါ... ။

အဲသည္ ႏွစ္မွာ... မမ၊ သူ နဲ႕ သားၾကီး... စာေမးပြဲ က်သည္။ က်န္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး... ေအာင္ၾကသည္။ ေနာက္ ႏွစ္ မေတာ့... သူငယ္ခ်င္းေတြ... အားလံုး... ကြဲကုန္ ၾကသည္။ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ... ေကာင္းခဲ့ေသာ... သည္ သူငယ္ခ်င္း တအုပ္သည္... အဲသည္ အခ်ိန္မေတာ့... မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္... အကြဲကြဲ အျပားျပား...။ မႏိုင္က... ေက်ာင္းဆက္ မတက္ေတာ့ပဲ... အလုပ္၀င္သြားသည္။ မသင္းက... စာေပးစာယူ ေျပာင္းသြားသည္။ ကိုေအာင္က... သေဘၤာတက္သြားသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က... ေရေၾကာင္းသိပၸံ ေျပာင္းတက္ျပီး... ေအာင္မင္းက... ဂ်ီတီအိုင္ ေျပာင္းတက္ေလသည္။ အဲသည္ကတည္းက... ကံၾကမၼာဆိုသည့္... ငတိကို... သူ... သတိထားမိခဲ့ဖို႕... ေကာင္းသည္။ ေနာက္ စာသင္ႏွစ္မေတာ့... သူနဲ႕ မမ ၂ ေယာက္တည္းသာ... ေက်ာင္း အတူသြား... အတူျပန္...။ သားၾကီးကေတာ့... တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ... တြဲေနေလသည္။

--------------------

သည္လိုနဲ႕... ဘာအေႏွာက္အယွက္မွ် ရွိပံုမရေသာ ခ်စ္ျခင္းတခုမွာ... ကြဲကြာျခင္း.ဆိုေသာ ဆူးပုန္း တေခ်ာင္း... ကိန္းေအာင္း ေနျခင္းကို... သူ... မသိလိုက္ခဲ့ေခ်...။ သည္ဆူးက... သူ႕ ႏွလံုးသား တည့္တည့္ကို... စူးနစ္ သြားခဲ့ေတာ့မွသာ... နံမည္တခုႏွင့္ နာက်င္မႈတခုကို... စပ်စ္၀ိုင္ေတြလို... ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ေနေအာင္... သူ႕ ရင္ထဲမွာ... သိမ္းဆည္း ခဲ့ရ ပါေလသည္။ ခုေတာ့လည္း... ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္ျဖဴ တခြက္ ေၾကာင့္.ပဲ.. သူ႕ရင္ထဲက.. ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္တခြက္... စီးထြက္ က်လာရျပန္ပါပေကာ... .... ..... ။

--------------------------------------------------------------------------------------------

အိပ္မက္ဆိုးတခု

သည္လိုနဲ႕... တရက္မွာေတာ့... သူ႕ဖခင္ကို... အင္းစိန္ေထာင္ တရားရံုးတြင္... ရံုးထုတ္ စစ္ေဆးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း... သိရျပီး ခ်ိန္မေတာ့... သူတို႕ မိသားစု... သူ႕ဖခင္ကို... သြားေတြ႕ဖို႕... စီစဥ္ၾကရေလသည္။ အေမနဲ႕ အကိုကေတာ့... အိမ္ကေန သြားၾကမည္။ သူကေတာ့... ေက်ာင္းကတဆင့္ သြားရမည္... ျဖစ္သျဖင့္... သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို... သည္ေန႕ေတာ့... သူ... အင္းစိန္ေထာင္သို႕... သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း... အတန္း မတက္ ႏိုင္ေၾကာင္း... သူ... ေျပာျပေတာ့... သူ႕ဖခင္ႏွင့္... ရင္းႏွီးျပီးသား ျဖစ္ေသာ... သားၾကီးတို႕... ေဇာ္ေဇာ္တို႕... ေအာင္မင္းတို႕ ကလည္း... သူတို႕လည္း လိုက္ခဲ့မည္ဟု... ဆိုေလသည္။ ဦးေလးကို အားေပးခ်င္တယ္-လို႕ ေျပာလာေသာ... သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို... သူ... ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့... မမကပါ... လိုက္ခဲ့မည္ ေျပာေတာ့... မႏိုင္တို႕... မမိသင္းတို႕ကပါ... သူတို႕ပါ လိုက္ခဲ့မည္ဆိုျပီး.. အတန္းေတြဖ်က္.. အင္းစိန္ ေထာင္သို႕... သူတို႕.. သူငယ္ခ်င္းတအုပ္ၾကီး... ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္ေလ။

ေနာက္... ေန႕လည္... ဆယ့္တနာရီေလာက္မေတာ့... အလံုပိတ္ ေထာင္ကားအျပာၾကီးေပၚမွ.. ဆင္းလာေသာ... လက္ထိပ္ တန္းလန္းနဲ႕ သူ႕ ဖခင္ကို... သူျမင္ရေလသည္...။ ဖခင္ကို... လက္ထိပ္နဲ႕... ပထမဆံုး အၾကိမ္ ျမင္ရေသာ သူ႕မွာ... ၀မ္းနည္းတာေရာ... ေဒါသ ထြက္တာေရာ... ေပါင္းစပ္ျပီး... မ်က္ရည္မ်ား လည္လာ ေလသည္။ အေဖက... သူ႕ စိတ္ခံစားမႈကို... ျမင္တာနဲ႕... သိပံုရေလသည္... သူ႕ကိုေတြ႕သည္ႏွင့္... - ေဟ့ေကာင္... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ... မင္း... ေယာက္်ား မဟုတ္ဘူးလား - ဟု သူ႕ကို... ပိတ္ေဟာက္ေလသည္။ ဒါနဲ႕ပဲ... သူ႕မ်က္ရည္ေတြကို... ကမန္းကတမ္း... သူ... သိမ္းခဲ့ရသည္။ အေဖနဲ႕... အမႈတြဲ တတြဲထဲ ျဖစ္ေသာ... သူ သိေသာ... အေဖ့ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း... ေတြ႕ရေလသည္။ တခိ်ဳ႕က... သူ႕ကို သိေနျပီးသားမို႕... ေနာင္ေနာင္ ေနေကာင္းလား- လို႕ေတာင္... သူ႕ကို ျပန္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ ေနၾကေသးသည္္။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ထဲမွာ... ေနေနရသူေတြက.. သည္လို... ေမးေနၾကေတာ့... သူ... ၀မ္းနည္း မိပါ ေသးသည္။ အေဖ အပါအ၀င္... သူ႕ ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးက... အခ်ဳပ္အေနွာင္ က်ေနၾကသည္ႏွင့္.. မတူေခ်။ ေပ်ာ္ပြဲစား... ထြက္ေနၾက သည္လား... ထင္ရ ေလာက္ေအာင္... ေဟး... ေဟး... ဟား... ဟား... လုပ္ေနၾက သည္ေလ။ ဘာမွ် စိတ္ဓါတ္က်ေနၾကပံု မရေသာ...အေဖတို႕ ရဲေဘာ္ တသိုက္ကို... အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကပ္ ေနေသာ... ေထာက္လွမ္းေရး... တေကာင္ ကပင္လွ်င္... အျမင္ ကပ္လာပံုရျပီး - ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္... စီရင္ခ်က္ ခ်ျပီးမွ ၾကည့္ရဦးမယ္..- လို႕ မေနႏိုင္ပဲ... ေျပာသြားခဲ့ေသးသည္။ အဲသည္တုန္းက သူလည္း... အေဖတို႕ကုိ... အံံ့ၾသေနမိသည္။ (အခု အခ်ိန္ မွာေတာ့... ဘာ့ေၾကာင့္ ဆိုတာ...သူ... နားလည္ ႏိုင္ေနပါျပီ...)

သည့္ေနာက္ေတာ့... သက္ဆိုင္ရာ မိသားစုေတြကို... အစားအစာ ေကၽြးေမြးခြင့္... စကား ေျပာခြင့္ ေပးေတာ့... ဂိုေဒါင္လို... အေဆာက္အဦးတခုထဲမွာ... အေဖႏွင့္ သူတို႕ မိသားစု... ေတြ႕ခြင့္ရပါေလသည္။ အေဖ့ ေဘးနားမွာ... သူတို႕ မိသားစုေရာ.. သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ... ၀ိုင္းအံုေနရင္း... အေမက... အေဖ့အတြက္ အစား အစာမ်ား... ျပင္ဆင္ေပးေနသည္။ အေဖက အေမ့ကို - ေဟ့... အစားအေသာက္က... အေရး... မၾကီးဘူး... အေရးၾကီးတာေတြ... ငါေျပာမယ္... နားေထာင္ဦး...- ဟု အေမ့ နားနားကို... ကပ္ေျပာရင္း... သူ႕လက္ထဲမွ... စာလိပ္ကေလး တခုကို... အေမ့လက္ထဲ... ထည့္ေပးခဲ့သည္။ ျပီး... သူ႕ဖက္ကိုလွည့္ျပီး... - မင္းကို ေရးခိုင္း ထားတဲ့ စာေတြ အားလံုး... ဒုတိယ ေနရာကို... သြားပို႕လိုက္ေတာ့... - ဟု... သူ႕ကို... ေျပာေလသည္။

အမွန္ေတာ့... အေဖ... လုပ္သမွ်ကို.. သူ... သိေနခဲ့သည္သာ။ ဘာလို႕ဆို... အေဖ့... အယံုၾကည္ရဆံုးေသာ ဆက္သားက... သူ ျဖစ္ေနသည္... မဟုတ္လား... ။ တကယ္ေတာ့... သူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း.. အေဖ့... ရဲေဘာ္ တေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ အေမပင္... မသိ။ စနစ္ဆိုး တခုကို... ျဖိဳခ်ဖို႕ ... ၾကိဳးစားရသည္မွာ... လြယ္ကူသည္ မဟုတ္ေခ်....။ သည့္အတြက္... ဘ၀ေတြနဲ႕... ရင္းခဲ့ၾကရေသာသူေတြထဲမွာ... အေဖလည္း... ပါခဲ့ပါသည္။ သူ႕ ဘ၀ တခုလံုးကို... ဆယ္စုႏွစ္ မ်ားစြာ တိုင္ေအာင္.... ေပးဆပ္ရင္းႏွီးခဲ့သည္။ ယေန႕ထိလည္း... ေပးဆပ္ေနဆဲ...။ ဗမာျပည္အတြက္... အလင္းေရာင္ျခည္ လက္ဖို႕... သူ.႕.. ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုး.. ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သည္ အေဖ အတြက္... သူလည္း... သူတတ္ႏိုင္သည္ကို... ျဖည့္စြက္ ခဲ့ျခင္းသာ။
-----------------------------------
ေျပာစရာရွိတာေတြ... ေျပာအျပီးမွာေတာ့... အေမေကၽြးသည့္... အစားအစာေတြကို စားရင္း... အေဖက... သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို... ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ - သားတို႕... ေနေကာင္းလား... -ဟု... သူေတြ႕ဖူးသည့္... သားၾကီးတို႕... ေဇာ္ေဇာ္တို႕... ေအာင္မင္းတို႕ကို... ႏႈတ္ဆက္ရင္း... နံေဘးမွာ ထိုင္ေနသည့္... မမ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေသာ အမႏိုင္တို႕ ... ၃ ေယာက္ကိုလည္း... - သမီးတို႕ကိုေတာ့ တခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး... သားငယ္... သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ ထင္တယ္...- ေမးေတာ့... အေမက ... ျပံဳးျပီး... မမဖက္ကို ေမးေငါ့ျပကာ - ဒီတေယာက္ ကေတာ့ အကို႕ ေခၽြးမေလာင္းေလ... -ဟု ေျပာသည့္အခါ... သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက... ၀ိုင္းရယ္ေန ၾကေသးသည္။ မမကေတာ့... ရွက္ရြံ႕ေနသည္လား မသိ။ အေဖကေတာ့... - ေအး... ေအး... ငါ့သားကိုလည္း... သိပ္ မလိုက္ေလ်ာနဲ႕... သမီး... ဒီေကာင္က... အိညက္အိညက္နဲ႕... သိပ္ျပီး... ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္... - ဟု ေျပာေန ေသးသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း... အရာရာ အားလံုးက... ျပံဳးခ်င္စရာေကာင္းေအာင္... အစစ ေခ်ာေမြ႕ေန ေတာ့သည္ေလ...။

-------------------------------------------------------

သို႕ေသာ္လည္း .. ဘ၀ဆိုသည္မွာ...
ထူးဆန္း အံ့ၾသစရာေကာင္းေသာ... အလွည့္အေျပာင္းမ်ားနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ...
မည္သည့္အခါမွ်... ေရရာမႈမရွိေသာ.... ပဥၥလက္ဆရာ၏... ခြက္တခြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

--------------------------------------------------------

ကိစၥအားလံုးျပီးလို႕... ျပန္ရခ်ိန္မေတာ့... ညေန ၄ နာရီခြဲေလာက္ရွိေတာ့မည္။ ေထာင္မွ ျပန္ထြက္ရာလမ္းမွာ... မမနဲ႕သူ... အေဖ့အေၾကာင္း... ေျပာရင္း... ေလွ်ာက္လာခိုက္... သူတို႕ အေရွ႕မွာ... အရပ္ျမင့္ျမင့္ လူတေယာက္ လာရပ္ ေလသည္..။ သူက... အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕... သည္လူ႕ကို... ၾကည့္ေနခိုက္မွာ... - မစံ ဒီကို ဘာလာ လုပ္တာလဲ - လို႕... မမကို... သည္လူက... လွမ္းေမးေလသည္။ - ေအာ... ကိုညီညီ... ဒီမွာ... သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ လိုက္လာတာ... သူ႕အေဖကို လာေတြ႕တာ... - မမ... ျပန္ေျဖေတာ့ - ေထာင္၀င္စာလား... - ဆိုေသာ သည္လူ႕ အေမးကို - ရံုးထုတ္တာပါ... - ဟု သူ၀င္ေျဖသည့္အခါ - ေအာ... ၅ (ည) ေတြေပါ့... - ဟု ျပန္ေျပာေသာ သည္လူ႕ကို... သူ နည္းနည္းေတာ့... သေဘာေပါက္ သြားသည္။ - သြားဦးမယ္ - မမက... ေျပာျပီး... သူ႕လက္ကို အတင္းဆြဲကာ... ထြက္လာ သည့္အခါ... သူလည္း... အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕... ပါသြားေလသည္။ - မမ သူငယ္ခ်င္းလား - သူ ေမးသည့္ အခါ... - မဟုတ္ဘူး... ေမေမတို႕... ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြ...။ ဗိုလ္ၾကီး...။ သတင္း တပ္ဖြဲ႕ကလို႕... ေျပာတာ... ၾကားဖူးတာပဲ...။ သူက.. အိမ္ကိုလည္း... ခဏခဏ လာဖူးတယ္... လူကိုလည္း... ရီးစားစကား... လာေျပာ ဖူးတယ္... - မမေျပာေတာ့.. - ေအာ... မမ... ရီးစားဦးေပါ့... - သူ ေမးသည့္အခါ သူ႕မ်က္ႏွာကို... ခပ္တည္တည္ ၾကည့္ရင္း - ေနာင္... ေနာ္... အဲလိုမေနာက္နဲ႕... မၾကိဳက္ဘူး...- ဟု ေျပာေန ေသးသည္။
------------------------------
သည္လိုနဲ႕... သူ႕ေမြးေန႕ကို... ေရာက္လာသည့္အခါ... မမက... ဘုရားသြားမည္ဆိုသျဖင့္... ႏွစ္ဦးသား ... ေရႊတိဂံု ဘုရားကို... ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အမွတ္ (၁၆) ကားကို... စီးျပီး... အာဇာနည္ကုန္းဖက္မွ... တက္လာ သည့္ လမ္း တေလ်ာက္မွာ... စကားေတြ... ေဖာင္ေနေအာင္... ေျပာလာေသာ... မမတေယာက္... ဘုရားမွ အျပန္ လမ္းမွာေတာ့... တခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပဲ... တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္ေလ။

------------------------------

သူ႕ေၾကာင့္ပါ...။ ဘုရား ရွိမခိုးေသာ... သူ႕ေၾကာင့္ပါ။
------------------------------

ဘုရားေပၚအတက္... ေစာင္းတန္းမွ ၀ယ္လာခဲ့ေသာ ပန္းမ်ားကို... သူ႕ေမြးနံရွိရာ ေထာင့္မွာ... ပန္းအိုးထဲ... ထိုးစိုက္ျပီး... - လာေလ... ေနာင္... အတူကန္ေတာ့ျပီး... ဆုေတာင္းရေအာင္ေလ...- လို႕ ေခၚေတာ့... တခ်ိန္လံုး မမ... လုပ္ကိုင္ေနသမွ်ကို... ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ... သူ... - ေနာင္က... ဘုရား ရွိမခိုးဘူး... မမရဲ႕... - ဆိုေတာ့... ႏႈတ္ခမ္းကို... သူ႕... ဘယ္ဖက္လက္နဲ႕ အုပ္ရင္း... မ်က္လံုးေတြ... ျပဴးက်ယ္သြားေသာ... မမကို... သူ ၾကည့္ေန မိသည္။ - ဟယ္... ဘာလို႕ ရွိမခိုးတာလဲ... ဒီေလာက္ ၾကာခဲ့တာ... ဒီလိုမွန္း... လံုး၀ မသိဘူး...။ ဒါမဲ့... ဒီေန႕ ေတာ့... အတူ ကန္ေတာ့ခ်င္တယ္... အတူ ဆုေတာင္း ရေအာင္... လာပါ... - မမ ေျပာေတာ့... - ဟင့္အင္း... ေနာင္... မကန္ေတာ့ခ်င္ဘူး... မမ... - သူ ေျပာေတာ့... သူ႕ကို... ခဏေလာက္... မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္ျပီး... မ်က္ရည္မ်ား... လည္ကာ... ဘာမွ ျပန္မေျပာ ေတာ့ပဲ... သူ႕ေမြးနံေထာင့္မွာ ထိုင္ျပီး... အခ်ိန္အၾကာၾကီး... ဘုရား ရွိခိုး ဆုေတာင္း ေနခဲ့ေသာ မမကို... ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ကာ... သနားေနမိပါေသးသည္။ မမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္... အတူ ထိုင္ ကန္ေတာ့လိုက္လ်င္ ရေသာ္လည္း... သူ.. ဟန္မေဆာင္ခ်င္ပါ။ ျပီး... သူ မယံုၾကည္သည့္ အရာ တခုကိုလည္း.. မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ်... သူ... မလုပ္ခ်င္ပါ။ သူက... ေခါင္းမာ တတ္တာလည္း ျဖစ္မည္ေလ...။
------------------------------
သည္လိုနဲ႕... ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္ရာ ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး... သူနဲ႕ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ... အေခ် အတင္ ေျပာဆိုျပီးသည့္ အခါ... မမ.. စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပံုရပါသည္။ သည္လိုနဲ႕... ႏွစ္ေယာက္သား အၾကားမွ... ကန္႕လန္႕ကာ တခုကို... အတူတကြ... ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့ၾကျပီး... အခ်ိန္ကာလတခ်ိဳ႕ကို... ျဖတ္ေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ၾက သည္ေလ။ သို႕ေသာ္လည္း... တရက္သားမွာ... ရွိျပီးသား ကန္႕လန္႕ကာ တခုအျပင္... ေနာက္ထပ္ ကန္႕လန္႕ကာ တခုက... သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္အၾကား... ေရာက္လာျပန္ပါေလသည္။

ထိုေန႕က... မမက... မဂၤလာဒံုရွိ... အမကို... သြားေတြ႕မည္... လိုက္ခဲ့ဖို႕ေျပာသျဖင့္... တာေမြဘူတာမွ... တက္ျပီး... ရထားစီး လာခဲ့ၾကသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့... မဂၤလာဒံု ဘူတာမွာဆင္းျပီး... လမ္းေလွ်ာက္ကာ... မမ၏ အမေနထိုင္ရာ အေဆာင္သို႕... ေရာက္လာၾကသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့... ဧည့္ခန္းထဲ... စကား ထိုင္ ေျပာၾကရင္း... မမ၏ အမက... စစ္ေဆးရံုမွ... ဗိုလ္ၾကီး ျဖစ္ေနေၾကာင္း... သူ သိသြားသည္။ ထိုအမက ဆက္ေျပာ ေနရင္း... သူတို႕ အမ်ိဳးအေဆြေတြက... ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း... သူ ထပ္မံ... သိရွိလာရသည္။ ဘယ္ျမိဳ႕နယ္ ပါတီ ေကာင္စီ ဥကၠဌက... အေမ့ေမာင္... သူတို႕ဦးေလး...။ ဘယ္ရပ္ကြက္ ျပည္သူ႕ေကာင္စီ ဥကၠဌက... သူတို႕ အကို တ၀မ္းကြဲ... ။ ဘယ္တပ္က... ဘယ္ဗိုလ္မွဴးက... ေနာက္ ဦးေလး... တေယာက္။ ေနာက္ထပ္... ဘယ္သူ... ဘယ္သူေတြက... ဘာ...။ အလိုေလး... မမ တမ်ိဳးလံုးက... သူ႕ရန္သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနၾကပါေပါ့လား။ သူ အေတာ္ တုန္လႈပ္ သြားေလသည္။ သည္ၾကားထဲ... မမ၏ အမက... သူ႕ကို... ဘာ ဘာသာ ကိုးကြယ္လဲ... ေမးေတာ့... ရြဲ႕ျပီး... နတ္ ကိုးကြယ္တယ္-လို႕ ေျပာမိမလို ျဖစ္ျပီးမွ... မမ မ်က္ႏွာနဲ႕... ဘာမွ မကိုးကြယ္ေသးေၾကာင္း... ကိုးကြယ္ရာ တခုကို... ရွာေနပါေၾကာင္း... ေျပာမိေတာ့... ေမာင္ေလးက ဒိဌိကိုး..လို႕ သူ႕ကို ေျပာေလသည္။ သည္ေတာ့... ဒိဌိဆိုေသာ... စကားလံုး၏ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို... အျပန္အလွန္ ေျပာရင္း... အေျခအေနက... တင္းမာလာသည္။ မမလည္း... မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနျပီ။ သူကလည္း... ယံုၾကည္ရာတခုကို... ဒိဌိ-ဆိုေသာ စကားနဲ႕... တန္ဖိုး အျဖတ္မခံႏိုင္ေတာ့... ခက္ေခ်ျပီေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့... - က်ေနာ္တို႕ ျပန္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္..-လို႕ မမကို ေျပာရင္း... သူ... ထရပ္လိုက္မိသည္။ မမ၏ အမကလည္း... - မိစံ... နင္... ဘယ္လိုလူနဲ႕... သြား ပတ္သက္ ေနတာလဲ..- ဟု... ေျဗာင္ေျပာေနသည္ကို... သူ... ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ သူကေတာ့... ဘာမွ် ျပန္ေျပာ မေနေတာ့ပါ။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့... မမကို... သူ... ေတာင္းပန္ခဲ့ပါသည္။ မမကလည္း... ဘာတခြန္းမွ... ျပန္ေျပာ မေနေတာ့ပါ။

-------------------------------
အသံမဲ့... တိတ္ဆိတ္စြာ... အတူေလွ်ာက္ေနၾကေသာ... ေျခလွမ္းမ်ားက...
လမ္းခြဲတခုဆီသို႕... ဦးတည္ေနေတာ့သည္လား... သူ... မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါ...
--------------------------------

သည္လိုေနရင္းကကို... ေနာက္တရက္မွာလည္း... ေနာက္ထပ္ စိတ္ညစ္စရာ... အေၾကာင္းတခုက... ေရာက္လာ ပါေသးသည္။ ဗုိလ္ညီညီဆိုေသာ... ငတိက... မမတို႕အိမ္ကို... လာလည္ရင္း... မမအေမကို... အင္းစိန္ ေထာင္မွာ... မမကို သူနဲ႕အတူ... ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း... သူပုန္ေတြနဲ႕.. မမက... ပတ္သက္ေနေၾကာင္း... ေျပာသြားသည္ ဆိုပဲ။ အေမက သူ႕ကို ဆူေနေၾကာင္း မမက ေျပာေတာ့... - ဒါဆိုလည္း... ေနာင့္ကို ျဖတ္လိုက္ေလ... မမ...- လို႕ မဆိုင္းမတြပဲ... သူ... ေျပာခဲ့မိသည္။ ေျပာကာမွ... ပိုဆိုးေနေတာ့သည္။ သူ႕အမက လည္း... အေမ့ကို... မမ ေကာင္ေလးက.. မမထက္ အမ်ားၾကီး... ငယ္ျပီး... ဒိဌိျဖစ္ေၾကာင္း... စကားေျပာလည္း... ရိုင္းေၾကာင္း.. တိုင္သြားေသးသည္ ဆိုပဲ။ သည္ေတာ့... မမကို... သူ... ေမးမိသည္... - ေနာင္တို႕က... ေရွ႕ဆက္ အတူ ေလွ်ာက္လို႕... မျဖစ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္... မမ... ။ မမ... ဆံုးျဖတ္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္... ေနာင္... ဆံုးျဖတ္ရမလား... - သည္လိုေမးေတာ့... ခ်ံဳးပြဲခ် ထိုင္ငိုေနေသာ... မမကို... သူ မၾကည့္ရက္ပါ။
-------------------------------
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... မမကို... သူ... ခ်စ္သည္...။ အခ်စ္ဆိုသည္ကို... မမနဲ႕ေတြ႕မွ... သူ... ထိေတြ႕ခဲ့ရသည္။ စာအုပ္ တကာမွာ... သူဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ... အခ်စ္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားကိုပင္... သူ႕အတြက္... မလိုအပ္ ေတာ့ေအာင္... အခ်စ္ကို... သူ... ေတြ႕ဖူးခဲ့ျပီပဲ။ သည့္အတြက္လည္း... မမကို... သူ... ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

-------------------------------------------
သို႕ေသာ္လည္း... ခ်စ္ျခင္း တခုျဖင့္.. ဘ၀ ႏွစ္ခုကို... ေပါင္းစပ္ မရႏိုင္မွန္းလည္း... သူ... သိလာခဲ့ျပီ။ တခါတရံလည္း... ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာအၾကားမွာ...
ကံၾကမၼာက... မထစတမ္း... ၀င္အိပ္ေနတတ္ေသးသည္ မဟုတ္လား...။
-------------------------------------------

တရက္သားမွာေတာ့... ဂ်ဒ္ဆင္နံေဘးမွာ... မမကို... သူ... ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ပိုက္ကာ ငိုရိႈက္ရင္း က်န္ခဲ့ရွာေသာ မမကို... သူ႕.. တသက္မွာ... ဘယ္လို ေမ့ရက္မည္လဲ။ သူလည္း... ငိုခဲ့ပါသည္။ သူငိုခဲ့ေသာ... မ်က္ရည္ေတြကို... ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ... သူ... စုေဆာင္းထားမိသည့္အခါ ... ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္တခြက္... ျဖစ္လာပါသည္။

-----------------------------------------
လူတိုင္း... တေန႕တာ... လႈပ္ရွား သြားလာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ျပီးသမွ်... ေမာပမ္းခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားကို... အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္... ထပ္မံ အင္အား ျဖည့္တင္း ၾကရသည္ေလ။ အိပ္စက္ၾကသည္... ဆိုရာမွာလည္း... တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္... တဦးႏွင့္ တဦး... အိပ္စက္ၾကသည့္... ေနရာေဒသျဖစ္ေသာ... ေမြ႕ရာ... မတူၾက သလို... အိပ္စက္ၾကသည့္... အခ်ိန္ကာလႏွင့္ အတိုင္းအရွည္ေတြကလည္း... မတူႏိုင္ၾကပါေပ။ သို႕ေသာ္လည္း... အခ်ိန္တန္လွ်င္... လူသားတိုင္း... အိပ္စက္ၾကရသည္ခ်ည္း... မဟုတ္လား။ အိပ္စက္မႈ... တူၾက သည့္တိုင္... အိပ္စက္ ေနစဥ္... အိပ္မက္... မက္ျခင္း... မမက္ျခင္း... ကလည္း... ကြာျခားၾကေသးသည္ မဟုတ္လား။ အိပ္မက္... မက္သည့္တိုင္ေအာင္လည္း... မက္ၾကသည့္ အိပ္မက္ျခင္းကလည္း... မတူႏိုင္ၾကပါေပ။

လူတခ်ိဳ႕က... အိပ္မက္ ခ်ိဳခ်ိဳ မက္ေနခ်ိန္မွာ...
တခ်ိဳ႕ကလည္း... အိပ္မက္ဆိုးမ်ား... မက္တတ္ၾကသည္ေလ။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို... တေနရာရာ... တေထာင့္ေထာင့္မွာ...
မထင္မွတ္ပဲ... လူတိုင္း... ဆံုေတြ႕တတ္ ၾကသည္... မဟုတ္လား...။
သို႕ေသာ္လည္း... မဆံုဆည္းႏိုင္ေသာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာမ်ိဳးမွာ... အိပ္မက္ဆိုး... သက္သက္မွ်သာ...။

အိပ္မက္ဆိုးတခု-ကို ... သူ... ထပ္မံ မမက္ခ်င္ေတာ့ပါ...။

(ေအာင္သာငယ္)