ည, နင္ေနတဲ့ ျမိဳ႕

ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညဟာ “ဗန္ဂိုး”ရဲ႕ “ေနၾကာပန္း”ေတြကို
ပန္ခ်ီကားထဲက ဆြဲထုတ္ျပီး
မူးလဲေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ
လွမ္းထားလိုက္တယ္...














ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညဟာ “မြန္႕ခ္”ရဲ႕ “ေအာ္သံ”ကို
တုပ မေအာ္ႏိုင္ရွာလို႕
အသံတိတ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို
တံုးလံုး ပက္လက္ျဖစ္ေအာင္
ေဒါသနဲ႕ လဲွပစ္လိုက္တယ္...













ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညက “ဒါလီ”ရဲ႕ “အမွတ္တရ စြဲျမဲေနျခင္း”လို
အရည္ေပ်ာ္က်ေနတဲ့
မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ အိမ္ေတြထဲက
ဖေယာင္းတိုင္ေတြကိုလည္း
အူေဟာင္းေလာင္း ထားပစ္လိုက္တယ္...















ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညက “ပီကာဆို”ရဲ႕ “ဂီတသမား သံုးေယာက္”ကို ေခၚျပီး
“ခင္ေမာင္တိုး”ရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုခဲ့တယ္...
“အသက္တရာ မရွည္ေပမယ့္
အခက္တရာ ေပြႏိုင္ေသးတယ္
သည့္ထက္ မကရင္လည္း ေတြ႕ရမယ္
မေရႏိုင္ေတာ့ျပီပဲ ” တဲ့ ...

















ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညက မီးသီးအကၽြမ္းတလံုးကို
စိန္တတံုးလို ဟန္ေဆာင္ပန္ထားတဲ့
ဓါတ္တိုင္တခုေအာက္မွာ
တေယာက္ထဲ ေမွာင္ရိပ္ခိုရင္း
“ဒါဗင္ခ်ီ”ရဲ႕ “မိုနာလီဇာ”လို ျပဳံးေနခဲ့တယ္...

















ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညက “ေအာင္သာငယ္”ရဲ႕
“သက္တန္႕နင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ”ကို
မေျပာမဆို ျမိဳခ်ပစ္လိုက္တယ္...

ခုေတာ့ ျမိဳ႕ခမ်ာလည္း
“ည” နင္ေနရွာေပါ့... ...

ATN

Photo source: http://images.google.com/