ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ဥယာဥ္မွဴးသို႕

ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္
ေခါက္သိမ္းထားလိုက္တယ္ ...
ဆူးစူးရင္ဆူးနဲ႕ႏႊင္ ....
စကားမစပ္ ...
အျပာေရာင္ဆူးတစ္ေခ်ာင္း ဆာေလာင္တယ္ ...။

Zephyr ၏ မုတ္သုန္ဂီတ-မွ

က်ေနာ္ ဘေလာ့ေရးေနတာ တႏွစ္ခြဲရွိပါျပီ။ ဘေလာ့ေရးျဖစ္တာကလည္း က်ေနာ္ ေလးစား အားက်တဲ့ က်ေနာ့္ ဆရာေယာ ေၾကာင့္ပါ ဆိုတာ သည္မွာ တခါ ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ က်ေနာ္က ကဗ်ာေတြ ေရးတာပါ။ ကဗ်ာေတြ ေရးရင္းနဲ႕ တျခား ဘေလာ့ေတြ ဖတ္ရင္း ရင္ထဲမွာ ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေပၚလာေတာ့ စာတခ်ိဳ႕ ခ်ေရးမိတယ္၊ ေဆာင္းပါးလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ အက္ေဆးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အမည္ မေပးတတ္ေလေတာ့ ခံစားမိသလိုေရးပါသည္-ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာပဲ အဲသည္ စာေတြကို ထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ ၀တၳဳတို တခ်ိဳ႕လည္း စမ္းေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ဘေလာ့ လာဖတ္သူ အမ်ားစုက က်ေနာ္ေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြကို က်ေနာ့္ ကဗ်ာေတြေလာက္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကပံု မရပါဘူး... း)

ေျပာခ်င္တာက တျခား ေျပာေနတာက တျခား ျဖစ္သြားျပန္ျပီ။ ေျပာခ်င္တာက သည္လိုပါ။ က်ေနာ္ ဘေလာ့ ေရးသက္ေလး တႏွစ္ ျပည့္လာေတာ့ တူရာတူရာ စုတယ္ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ေလ၊ ရင္ဘတ္တူတဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြ ရွိလာပါတယ္။ အားလံုးကလည္း သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာထက္ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ေနရာေဒသေတြနဲ႕ ေရးသားေနၾကတဲ့ စာေတြကေတာ့ မတူၾကဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပသည့္ ဦးတည္ရာ အရပ္ခ်င္းက တူေနၾက၊ ရင္ခုန္သံခ်င္းက တူေနၾက၊ နာက်င္ပံုခ်င္းကလည္း တူေနၾကတဲ့အခါ အေရျပားတူတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပါပဲေလ။ သည္ေတာ့ သည္ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲ မျမင္မေတြ႕ရတဲ့အခါ လြမ္းဆြတ္ရပါတယ္။

သည္ကာလေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဘေလာ့နဲ႕ ေခတၱခဏ ကင္းကြာသြားတာလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဥပမာ- ဇင္ေယာ္ ဆိုရင္ အခုဆို ဘယ္ေရာက္လို႕ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္းေတာင္ မသိရ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ လကတည္းက ေပ်ာက္ သြားလိုက္တာ ခုထိ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ သေဘၤာ တစင္းစင္းေပၚမွာ တေထာက္ နားေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ကဗ်ာေတြ ေရးေနတဲ့ ညီမေလး တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေခးေအာ့စ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ လကတည္းက ေပ်ာက္ေနတာ ခုထိကို ျပန္ မေတြ႕ရေသး။ ေနာက္ ညီငယ္ တေယာက္ကေတာ့ မ်ိဳး၀င္းေဇာ္။ ေပ်ာက္မသြားေပမယ့္ သူ ေရးတာေတြ မဖတ္ရတာ ၄ လ ေက်ာ္ေနျပီ။ အလုပ္မ်ားေနလို႕ပဲ ျဖစ္မွာပါေလ။ ေနာက္ ညီမငယ္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေယာနသံဇင္ေယာ္ ကေတာ့ ခဏနားမယ္လို႕ကို ေျပာျပီး ေပ်ာက္ သြားတာပါ။ သူ႕စာေတြကို ျပန္ဖတ္ရဖို႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခြင့္ ေလးေတာ့ ရွိေနေသး တာေပါ့ေလ။ သည္အထဲမွာ အျပီး ထြက္သြားသူကေတာ့ ညီမငယ္ ဂ်စ္တူး ပါပဲ။ ျပတ္သားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ေလးစား အားက်မိေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စာေတြ ျပန္ေရးေနေစခ်င္ ေသးတယ္။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ကိုေမာင္ရင္၊ ဦးနာေအာက္ကို နိဂံုးကမၸတ္ အဆံုးသပ္ သြားျပီးကတည္းက ျပန္ကို ေပၚမလာေတာ့ဘူး။

သည္ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ကဗ်ာေရးတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြဆို က်ေနာ္က ပိုခင္မင္မိတတ္ပါတယ္။ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ တေယာက္ျပီးတေယာက္ ေလ်ာ့ပါးေနရတဲ့ ၾကားထဲမွာ ကဗ်ာအေရးေကာင္းတဲ့ ေနာက္ ညီငယ္တေယာက္က သူ႕ဘေလာ့ကို ပိတ္ခ်သြားပါေလေရာ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္လဲ-ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ မူးေနာက္လို႕။ သူကေတာ့ သူ႕ခရီးကို သူဆက္သြားေနတာပါ-တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားစရာရွိတာေတာ့ ဆက္သြားပါ၊ အိမ္တံခါးေလးေတာ့ ပိတ္မထားခဲ့ပါနဲ႕-လို႕ က်ေနာ္ ေျပာရတာေပါ့ေလ။ ဘာလို႕ဆို သူ႕ဥယာဥ္ကေလးက လွတယ္ေလ။ တခါတခါ ပရိေဒ၀ေတြ ေလာင္စားတဲ့အခါ သူ႕ဥယာဥ္ေလးမွာ ေခတၱခဏျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္လိုက္ရရင္ ေလာကကို ေမ့သြားတယ္။ သည္လို ေအးခ်မ္းတဲ့ ဥယာဥ္ေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ သည္ဥယာဥ္ေလး ရွိေနမွန္း သိခ်င္မွေတာ့ သိၾကေပလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပထမတုန္းက သည္ဥယာဥ္ေလး ရွိေနမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ သည္ဥယာဥ္ရဲ႕ ဥယာဥ္မွဴးက သိုသိုသိပ္သိပ္ကေလး ေနေနတာကိုး။ သူ႕ပန္းပြင့္ကေလးေတြကိုပဲ သူ ပ်ိဳးေနတာကိုး။

မေန႕ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေျပာလာတယ္ ဥယာဥ္တံခါးေလးကို ျပန္ဖြင့္ ထားခဲ့ေပးပါတယ္-တဲ့။ ေက်းဇူးပါ ညီေလး-လို႕ သည္ေနရာကေန အကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားစရာရွိတဲ့ ခရီးေတြကို ဆက္သြားလိုက္ဦးေပါ့ေလ။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ကလည္း မျမင္ခဲ့ဖူးၾကေတာ့ ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕လည္း အခြင့္အေရးက မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ဥယာဥ္မွဴးတေယာက္ကို တစံုတေယာက္က သတိတရ ရွိေနရင္းနဲ႕ အျဖဴေရာင္ စူးတေခ်ာင္း ရင္ဘတ္မွာ စူးေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ... ... ... ...