ဘ၀

ေရး__အယ္လ္ျဖဴ
ဆို__ေဇာ္၀င္းထြဋ္

ကေလးေလး... တစ္ေယာက္လုိေတာ့... ဘယ္...ျဖဴစင္မွာလဲ...
ေလာက... လမ္းမမ်ား... စမ္းတ၀ါး၀ါး... ၀ဲလည္...
အိမ္မက္တုိ႔... ရွည္လ်ား... ေမာပန္းလုိ႔... ႏြမ္းနယ္...
ခရီးတုိ႔... မဆုံးခင္အထိ... ငါဟာ... မွားယြင္းရဦးမယ္...

ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႔... ယုံၾကည္ခုိင္မာေစ...
ငါ့အတြက္... နားခုိမယ့္... အရူးအမူး... တမ္းတဆဲ...
ေအးခ်မ္းတဲ့... အိမ္ေလး... တေန႔ေတာ့... ေတြ႕ရမယ္...
အုိ... အလင္းတုိ႔... မေရာက္ခင္အထိ... ငါဟာ... မွားယြင္းရဦးမယ္...

မွားယြင္းရဦးမယ္... ယုံၾကည္စြာ... မွားယြင္းခြင့္... ရွိတယ္
ငါဟာ... မွားယြင္းရဦးမယ္... ယုံၾကည္စြာ... မွားယြင္းခြင့္... ရွိတယ္
အေ၀းဆုံးေသာ... အခ်ိန္ထိ... ငါဟာ... မွားယြင္းရဦးမယ္...

မွားယြင္းရဦးမယ္... ယုံၾကည္စြာ... မွားယြင္းခြင့္... ရွိတယ္
ငါဟာ... မွားယြင္းရဦးမယ္... ယုံၾကည္စြာ... မွားယြင္းခြင့္... ရွိတယ္
ခရီးတုိ႔... မဆုံးခင္အထိ... ငါဟာ... မွားယြင္းရဦးမယ္...
အလင္းတုိ႔... မေရာက္ခင္အထိ... ငါဟာ... မွားယြင္းရဦးမယ္...
အေ၀းဆုံးေသာ... အခ်ိန္ထိ... ငါဟာ... မွားယြင္းရဦးမယ္...

တခုေလာက္ေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္

ခင္ဗ်ားဗ်ာ ဘယ္လိုကဗ်ာေတြ ေရးေနမွန္း မသိဘူး...
ခင္ဗ်ားေရးေနတာ ကဗ်ာေတြမွ မဟုတ္တာ...
ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ေရးေနရတာလဲ ခင္ဗ်ားက ကေလးမွ မဟုတ္တာ...
ခင္ဗ်ား ပို႕စ္ေတြ ဖတ္ရတာ စိတ္ပ်က္တယ္...
ခင္ဗ်ားစာေတြက ဘာမွ ေလးနက္မႈ မရွိေတာ့ဘူး...
ခင္ဗ်ား ဘေလာ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ လာမဖတ္ေတာ့ဘူး...
... ... ... ... စသည္... ျဖင့္...

ေ၀ဖန္စာမ်ား... ျပစ္တင္စာမ်ား... ဆဲစာမ်ား... အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနေသာ စာမ်ား... အၾကံေပးစာမ်ား... ခ်ိဳးႏွိမ္ ဖဲ့နင္းေသာ စာမ်ား... အားလံုးကို သူ ဖတ္ပါသည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား... မိတ္ေဆြမ်ား... ရဲေဘာ္မ်ား... ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ား... စာဖတ္သူမ်ား... ရန္သူမ်ား... ခ်စ္သူမ်ား... အားလံုးကို သူ နားလည္မိပါသည္။

ေစတနာမ်ား... ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား... ေလးစားမႈမ်ား... ရင္းႏွီးမႈမ်ား... ခ်စ္ခင္မႈမ်ား... မုန္းတီးမႈမ်ား... မနာလိုမႈမ်ား... အျမင္ကပ္မႈမ်ား... အားလံုးကို သူ လက္ခံထားပါသည္။

အီးေမးလ္မွ တဆင့္လည္းေကာင္း... ဂ်ီေတာ့ခ္မွ တဆင့္လည္းေကာင္း... တယ္လီဖုန္းမ ွတဆင့္လည္းေကာင္း... စာအားျဖင့္လည္းေကာင္း... တေယာက္မွ တေယာက္ စကားလက္ဆင့္ ေျပာၾကားျခင္းအားျဖင့္လည္းေကာင္း... သူ႕အား... ေကာင္း/ဆိုး... က်ိဳး/ျပစ္... ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ... အခၽြန္ႏွင့္-မ... အဆင္း ဘီးတပ္... သရဖူေဆာင္း... အေကာင္းခ်ည့္ေျပာ... အားလံုးေသာသူမ်ားအား... သူ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့ သူသည္ လူသားဆန္ေသာ လူ တေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ဘုရား အေလာင္း မဟုတ္ပါ။ သူသည္ သူေတာ္စင္ တေယာက္ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ တမန္ေတာ္ တပါး မဟုတ္ပါ။ သူသည္ ဂ်ီးဆပ္စ္ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ နိဗၺာန္လမ္းကိုု မွန္းေမွ်ာ္ထားသူတေယာက္ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ လူသားမ်ားထဲမွ လူသား တေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

သူသည္ ေပးေ၀ေနသူ တေယာက္ မဟုတ္ပါ။ ထို႕အတူ သူသည္ ေတာင္းခံေနသူ တေယာက္လည္း မဟုတ္ပါ။
သူသည္ ဦးေဆာင္ေနသူ တေယာက္ မဟုတ္ပါ။ ထို႕အတူ သူသည္ ေနာက္လိုက္ တေယာက္လည္း မဟုတ္ပါ။
သူသည္ လမ္းျပေနသူ တေယာက္ မဟုတ္ပါ။ ထို႕အတူ သူသည္ လမ္းေပ်ာက္ေနသူ တေယာက္လည္း မဟုတ္ပါ။
သူသည္ အၾကံေပးေနသူ တေယာက္လည္း မဟုတ္ပါ။ ထို႕အတူ သူသည္ အၾကံဉာဏ္ ေတာင္းခံေနသူ တေယာက္လည္း မဟုတ္ပါ။

လို... တို... ရွင္း... ေျပာရလွ်င္... သူသည္... သူ႕ လူသားဆန္မႈကို သူ႕ဘ၀တခုလံုးႏွင့္ ရင္းႏွီးျပီးခဲ့ေသာ ကဗ်ာဆရာ တေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

သူသည္... ေအာင္သာငယ္... ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအမည္ကို သူ႕ဘ၀တခုလံုးႏွင့္ ရင္းႏွီးျပီးမွသာ သူ ရရွိခဲ့ပါသည္။
ေအာင္သာငယ္သည္... ကဗ်ာဆရာတေယာက္... ျဖစ္ပါသည္။

ကဗ်ာဆရာတေယာက္သည္... ခံစားခ်က္မ်ားအေပၚတြင္... အသက္ရွင္သန္ပါသည္။ သူ႕ ခံစားခ်က္မ်ားအေပၚ သူ အသက္ရွဴသြင္း ရွဴထုတ္သည့္အခါ... မုန္းတီးမႈမ်ားပါ၀င္ပါမည္...။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ပါ၀င္ပါမည္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ႏွင္းမုန္တိုင္းလို ပိန္းပိတ္ေအာင္ က်ေနသည့္အခါ... အခ်စ္ကဗ်ာ တပုဒ္ သူ ေရးဖြဲ႕မိသည္မွာ အျပစ္ေပလား...

ေအာင္သာငယ္-သည္ ေသသည္အထိ ႏိုင္ငံေရးဆန္ေသာ ကဗ်ာမ်ား ေရးဖြဲ႕ရမည္လား... (ႏိုးေ၀း... ေ၀းစြ...)

လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ သည္အခ်ိန္ကာလမွာ သူ တင္ခဲ့ဖူးေသာ ပို႕စ္ ၂ ခုကို သည္မွာ ျပန္တင္လိုက္ပါသည္။

သည္ပို႕စ္ ၂ ခုကို ဖတ္ရလွ်င္ ေအာင္သာငယ္-ဟူေသာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္၏ ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ အတၱကို နားလည္ႏိုင္ၾကေလာက္ပါသည္။

ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အတိုင္း ဖတ္ရႈၾကပါ...

Jul 18, 2009
ဥၾသဆြဲေနတဲ့ကဗ်ာ

အသံေတြ အသတ္ခံထားရတဲ့ေန႕ဟာ
အသက္ရွည္ေနဆဲပါပဲ...
ဘယ္အခါမွ ေသဆံုးမသြားႏိုင္တဲ့
နတ္ဘုရားတပါးလိုပါ့...

ေဟာသည္ႏိုင္ငံမွာ
ေနရာတကာ
စစ္ အဂၤါ ေလးပါး...
သံတိုင္နဲ႕ နံရံမ်ား...
မတရားေသာ ဥပေဒ...
ခ်ိန္ရြယ္ေနေသာ ေသနတ္ေျပာင္း...
ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ေနေသာ အက်ဥ္းေထာင္...
မီးေမွာင္ခ်ထားေသာ စစ္ေၾကာေရးစခန္း...
ပိတ္ဆို႕ထားေသာလမ္းမ်ား...

သို႕ေသာ္လည္း
မည္သူမွ် အႏိုင္မယူႏိုင္သည့္
ျဖဴစင္ေသာ ႏွလံုးသားမ်ား...
မည္သို႕ေသာ ေသနတ္ကမွ်
ပစ္ခတ္မရႏိုင္ေသာ ယံုၾကည္မႈမ်ား...
မည္သို႕ေသာ ဓါးကမွ်
မျဖတ္ရွႏိုင္ေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ား...
ဤအရာမ်ားကလည္း
ငါတို႕ႏိုင္ငံမွာ ေနရာတကာ...

ခုပဲၾကည့္လိုက္ပါ့...
အသတ္ခံရတဲ့ေန႕ကိုပဲ
ငါတို႕ေတြ ျပန္ေမြးခဲ့ၾကတယ္...
ဥၾသသံေတြ မၾကားရတဲ့ေန႕မွာ
ဥၾသသံေတြကို ငါတို႕ဆြဲလိုက္ၾကတယ္...
အရွည္လ်ားဆံုးေပါ့...

ငါတို႕ရင္ထဲမွာ...
ငါတို႕ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ...
အေျပာက်ယ္တဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြမွာ...
ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ သတင္းေတြမွာ...
အလင္း ဖန္မွ်င္ေတြရဲ႕ အဆံုးအစ မရွိမႈထဲမွာ...
ဒဗလ်ဴသံုးလံုးနဲ႕အင္တာနက္မွာ...
အီးေမးလ္နဲ႕ ခ်က္တင္းေတြထဲမွာ...
ဘေလာ့ဂင္းေနၾကတဲ့ စာမ်က္နွာေတြေပၚမွာ...
ဥၾသသံေတြ ၾကားေနရပါျပီ...

ကဲ... လာ...
အာဇာနည္ေတြကို အေလးျပဳၾကပါစို႕...

ATN

LINK

ဒါကေတာ့ ေနာက္တခုပါ...
အာဇာနည္ေန႕မွာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရတာေလးပါ...
သည္မွာ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး

Jul 18, 2008

အာဇာနည္ေန႕မွာ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ

ေရးခ်င္တာေလးတခု စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာလို႕ပါ။ ဘာရယ္လို႕ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က လာေျပာေနလို႕ပါ။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ အာဇာနည္ေန႕မွာ ဘာပို႕စ္မွလည္း မတင္ဘူး၊ ဘာမွလည္း မေရးဘူး-လို႕ ေျပာလာလို႕ပါ။ ဒီၾကားထဲ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကလည္း - ဒီေန႕ အာဇာနည္ေန႕ေလဗ်ာ။ ေလးစားတဲ့ အေနနဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကို ေျပာင္းပါ- လို႕ ေျပာလာတယ္။ သူ႕တို႕ ေျပာတာေတြ အားလံုးကို က်ေနာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သူတို႕ ေျပာစရာ ျဖစ္ေအာင္ကလည္း က်ေနာ္က အာဇာနည္ေန႕မွာ ဘာပို႕စ္မွ မတင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကိုလည္း မေျပာင္းခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ သူတို႕ ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ျပီးေတာ့ (တကယ္ကေတာ့ ဖတ္ျပီးေတာ့) က်ေနာ့္ ဘာသာ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့က မဆလေခတ္တုန္းက `ျမ၀တီ`တို႕ `ေငြတာရီ`တို႕လိုမ်ိဳး ေရးေနရေတာ့ မွာလားလို႕ပါ။ တန္ခူးလ ဆိုရင္ သၾကၤန္ အေၾကာင္း ကဗ်ာတပုဒ္၊ ပိေတာက္ အေၾကာင္း စာတပုဒ္၊ တန္ခူးလ ဆိုသည္မွာ အစခ်ီျပီး ေဆာင္းပါး တပုဒ္။ ကဆုန္လ ေရာက္ရင္ ေညာင္ေရသြန္း ကဗ်ာတပုဒ္၊ ေညာင္ပင္ အေၾကာင္း စာတပုဒ္၊ ကဆုန္လ အေၾကာင္း ေဆာင္းပါး တပုဒ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၁၂ ရာသီအတြက္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ေပၚမွာ ရာသီစာေတြ ေရးေနရေတာ့ မွာလားလို႕ပါ။

ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲ လွည့္လည္ သြားလာၾကည့္ေသးတယ္။ အာဇာနည္ေန႕အေၾကာင္း ေရးတဲ့သူလည္း ေရး၊ မေရးတဲ့သူလည္း မေရး။ မေရးတဲ့ သူေတြထဲမွာ နံမည္ၾကီး ဘေလာ္ဂါေတြလည္း ပါပါတယ္။ မေရးတဲ့သူေတြက အာဇာနည္ေန႕ အေၾကာင္းကို မေရးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရွိမွာပါ။ ဥပမာ- ခရီးလြန္ေနလို႕။ အခ်ိန္မရလို႕။ မအားလို႕ စသည္ျဖင့္။

ေနာက္တခု ဘေလာ္ဂါေတြရဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚက ပံုေတြကို ေျပာင္းသလား မေျပာင္းသလားကေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႕ ေျပာေနေနက် ဘေလာ္ဂါ ေရာင္းရင္းေတြကေတာ့ ပံုေတြ မေျပာင္းထားၾကပါဘူး။ က်ေနာ့္မွာလည္း က်ေနာ္ ၾကိဳက္တဲ့ ပံု ၂ ပံုပဲ ရွိပါတယ္။ ရွဥ့္ကေလး တေကာင္ ပံုနဲ႕၊ Avatar က ဂစ္တာပုံကေလး တပံု။ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး ေျပာင္းခဲ့တာက အဲဒီ ဂစ္တာနဲ႕ ပံုကေလးပါ။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ဆက္စဥ္းစားမိေနေသးတယ္။

အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ပို႕စ္တခုခု မတင္တာနဲ႕၊ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကို မေျပာင္းတာနဲ႕ `ေအာင္သာငယ္` တေယာက္ကေတာ့ အာဇာနည္ေန႕ကို မေလးစားဘူး၊ အသိအမွတ္မျပဳဘူးလို႕ အဓိပၸါယ္ ေကာက္လို႕ရမယ္ဆိုရင္၊

သို႕မဟုတ္

ဘယ္ဘေလာ္ဂါပဲျဖစ္ျဖစ္ အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ပို႕စ္တခုခု တင္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကို ေျပာင္းလိုက္ရင္ သူတို႕ဟာ အာဇာနည္ေန႕ကို ေလးစားတယ္၊ အသိအမွတ္ျပဳတယ္လို႕ အဓိပၸါယ္ ေကာက္လို႕ရမယ္ဆိုရင္။

တခုခုေတာ့ မွားေနျပီလို႕ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။

စာေတြကိုေတာ့ လူတိုင္းဖတ္လို႕ ရပါတယ္။ ဘေလာ့ေပၚမွာ ျဖစ္ျဖစ္။ အီးေမးလ္ထဲမွာျဖစ္ျဖစ္။ ဂ်ီခ်က္ေပၚမွာ ျဖစ္ျဖစ္။ စာအုပ္တခုေပၚမွာ ျဖစ္ျဖစ္။ ဗမာလိုျဖစ္ျဖစ္၊ အဂၤလိပ္လိုျဖစ္ျဖစ္။

ဒါေပမယ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာရွိေနတယ္ဆိုတာ ရင္ဘတ္ရွိတဲ့သူေတြခ်င္းပဲ ဖတ္ႏိုင္ၾကတာပါ။

`ေအာင္သာငယ့္`ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ အာဇာနည္ေန႕မွာ ပို႕စ္တခု မတင္တာနဲ႕၊ အာဇာနည္ေန႕မွာ ဂ်ီေတာ့ခ္က ပံုကို မေျပာင္းတာနဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ေပးမယ္ဆိုရင္-

က်ေနာ္ `ေအာင္သာငယ္`အေနနဲ႕ - ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ-လို႕ကလြဲရင္ -----

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒီပို႕စ္ကလည္း အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္ေနတဲ့ ပို႕စ္တခု ျဖစ္သြားျပီေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။

ATN

သူသည္ ၂၄ ႏွစ္သား လူငယ္ တေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္

ယေန႕ မနက္ေတာ့ မိုးမလင္းခင္မွာပဲ သူ ႏိုးလာသည္။ ေျခရင္းမွာ ထားထားေသာ ဆိုနီအမွတ္တံဆိပ္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ နာရီကို အေမွာင္ထဲမွာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစိမ္းေရာင္ နံပတ္မ်ားက မနက္ ၃ နာရီ ၅၅ မိနစ္ကို ေဖာ္ျပေနသည္။ "အင္း... အေစာၾကီး ရွိေသးတာပဲ... " သူ႕ဘာသာေတြးရင္း ကိုယ္ေပၚမွ ေစာင္ကို ခြာကာ အိပ္ယာမွ ထလိုက္သည္။ ေခါင္းရင္းမွ မီးခလုပ္ကို မဖြင့္ပဲ အိပ္ခန္း တံခါးကို အေမွာင္ထဲမွာ ဖြင့္ကာ သူ ထြက္လာသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့မွသာ နံရံက မီးခလုပ္ကို စမ္းကာ သူ ဖြင့္လိုက္သည္။ ၀ပ္-တရာ-အား ရွိေသာ အျဖဴေရာင္ မီးသီး ၄ လံုးက အေမွာင္ႏွင့္ သဟဇာတ ျဖစ္ေနေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကို ရုတ္တရက္ က်ိန္းစပ္သြားေစေလေတာ့သည္။ ( ... အေမွာင္ထဲမွာ အေနၾကာလာသည့္အခါ မ်က္လံုးမ်ားက အလင္းကို က်င့္သားမရပါ...  × စကားခ်ပ္...) မ်က္ေမွာင္ကို ၾကဳပ္ထားလိုက္ရင္းက လွ်ပ္စစ္မီး၏ အလင္းစမ်ားကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႕မ်က္လံုးထဲကို သြင္းယူလိုက္ရသည္။ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳပ္ထားဆဲမွာပင္ လက္ေဆးကန္ ေရွ႕က မွန္ထဲမွာ သူ႕ကိုယ္သူ ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ႕မ်က္မွန္ ပါမလာေပမင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ထားသည့္ၾကားက ၀ိုးတ၀ါး ျမင္ေနရသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ အေတာ့ကို အိုစာေနေလျပီ။ ပါးရိုးေတြ က်ျပီး နားထင္ ႏွစ္ဖက္က ခ်ိဳင့္ခြက္၀င္ေနသည္ကို သူ  ျမင္ေနရသည္။ ခုသည္ ႏွစ္လ အတြင္းမွာ သူ အေတာ္ ပိန္က်သြားပံုရသည္။ မွန္ထဲတြင္ ျမင္ေနရသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာက ဤအခ်က္ကို သက္ေသျပေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၂ ႏွစ္က အိမ္ကို သူ ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာလာခါစ ကာလတုန္းကလို မ်က္ႏွာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့တာ ေသခ်ာေနသည္ေလ။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၂ ႏွစ္က ရွိခဲ့ဖူးေသာ မ်က္လံုး တစံုကို လြန္ခဲ့ေသာ ၂၂ ႏွစ္တုန္းက အိမ္ကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာ တခုေပၚမွာ သူ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့။ အျပာေရာင္ မသမ္းသည့္တိုင္ အနီေရာင္လည္း မသမ္းခဲ့ေသာ ထို အျဖဴေရာင္ မ်က္လံုးမ်ား သူ႕မွာ မရွိေတာ့ပါ။ ခုေတာ့ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက အနီေရာင္သမ္း-လို႕... ။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ား ေအာက္မွာ ဘယ္ အခ်ိန္ကမွန္း မသိ ေရာက္လာေနသည့္ မ်က္ရစ္ ၂ ခုကလည္း ဇရာကို ျခံ၀င္း ခတ္ျပထားသလိုမ်ိဳး... ။ ထို မ်က္ရစ္ ၂ ခုေအာက္မွ ပါးရိုး ေပၚမွာလည္း ေသြ႕ေျခာက္ ၾကမ္းတမ္း လာေနေသာ အေရျပား တခ်ိဳ႕က... သိသိသာသာ ဇရာကို အခ်က္ျပလွ်က္... ။ သူ႕ နဖူးေပၚမွ အေရျပား အတြန္႕ ၂ ေၾကာင္းကလည္း ဇရာကို ေမာင္းခတ္ ေၾကျငာေနေလသည္လား... ။ သူ႕ နဖူးအစပ္မွာ ျမင္ေနရေသာ ဆံပင္ျဖဴ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဆံမည္းေတြၾကားထဲမွာ က်ိဳးတို႕က်ဲတဲ... ဒါ... ဇရာ-ပဲကြ လို႕ အလံထူျပေနသလိုမ်ိဳး... " အိုး... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... ငါ... ဟာ...၂၄ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္... ... " သူ႕ဘာသာ စိတ္ထဲမွာ ေျပာရင္း သြားပြတ္တံေပၚ သြားတိုက္ေဆး တခ်ိဳ႕ကို ညွစ္ခ်လိုက္ရင္း ေရခ်ိဳးကန္ထဲသို႕ သူ ၀င္လိုက္သည္။ (သူသည္ ၂၄ ႏွစ္သား လူငယ္တေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္...)

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္

သည္ကြင္းျပင္ၾကီးကို... တို႕ျဖတ္ဖူးတယ္...
သည္ ျမက္ပင္မ်ားအေပၚ... တို႕ႏွစ္ေယာက္အတူ... ေလွ်ာက္ဖူးတယ္...
သည္ကြင္းျပင္ၾကီးထဲ... မိုးတိမ္ေတြ... အျမဲပ်ံသန္း...
ၾကည္ႏူးစရာဘ၀ေပါ့... မင္းေလးနဲ႕... ဟိုးတခ်ိန္က...
တို႕ႏွစ္ဦးသား... အခ်စ္ကို... တန္ဖိုးထားၾကတယ္...

သည္ကြင္းျပင္ၾကီးဟာ... အခုဆို လြမ္းစရာ...
သည္ျမက္ပင္စိမ္းေတြ... ေျခာက္ေသြ႕ကာ... ညိဳမည္းေန...
သည္ကြင္းျပင္ၾကီးလည္း... ဟိုးအရင္လို... မလွေတာ့ဘူး...
ရင္ထဲမွာ... အေဆြးမ်ား... မင္း... ထားပစ္ကာ... ထြက္သြား...
တို႕ႏွစ္ဦးသားဘ၀ဟာ... ကမၻာၾကီး... ျခားထားသလို... ...

တို႕... မသိႏိုင္ဘူး... ကံတရားရဲ႕... အင္အားကို...
အေ၀းဆံုးခ်စ္သူတိုင္းပဲ... ျပန္နီးဖို႕... ေမွ်ာ္လင့္ေန...
အခ်စ္ဆံုး... ခ်စ္သူတိုင္း... အို... အလြမ္းဆံုး... ဘ၀ရွိမယ္...
အခ်စ္ဟာ... ၾကည္ႏူးစရာ... အို... လြမ္းစရာ... တခါျဖစ္ျမဲ...

ကိုယ္ေလ... ေစာင့္ေမွ်ာ္ဆဲပါ... မင္း... လာမယ့္ေန႕...
တကယ္... နားလည္မႈနဲ႕... မင္း... ကိုယ့္ထံ... ျပန္မယ့္ေန႕...
ေၾကကြဲစရာမ်ားနဲ႕... တျခားေနရာမွာ... မင္း...ေပ်ာ္မလား...
ငါ... လြမ္းသလို... မင္းလည္း... အျမဲတမ္းတေနမွာပဲ...
ေမွ်ာ္မဆံုးေသာ... ကြင္းျပင္... အရင္အတိုင္း... ေလွ်ာက္ရေအာင္...

ကိုယ္ေလ... ေစာင့္ေမွ်ာ္ဆဲပါ... မင္း... လာမယ့္ေန႕...
တကယ္... နားလည္မႈနဲ႕... မင္း... ကိုယ့္ထံ... ျပန္မယ့္ေန႕...
ေၾကကြဲစရာမ်ားနဲ႕... တျခားေနရာမွာ... မင္း...ေပ်ာ္မလား...
ငါ... လြမ္းသလို... မင္းလည္း... အျမဲတမ္းတေနမွာပဲ...
ေမွ်ာ္မဆံုးေသာ... ကြင္းျပင္... အရင္အတိုင္း... ေလွ်ာက္ရေအာင္...

ေမွ်ာ္မဆံုးေသာ... ကြင္းျပင္... အရင္အတိုင္း... ေလွ်ာက္... ရ... ေအာင္...

ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္

ေရး - ေမာင္သစ္မင္း
ဆို - အငဲ

ငါ့အေတြးမ်ားလည္း... မီးခိုးေတြ... အူ...
ေလးဖက္ေလးတန္... အခန္းငယ္ထဲ...
ငါေစာင့္စားခဲ့တဲ့... ေန႕ရက္တို႕... နံရံေတြအေပၚ... ျဖတ္သြား...
ဒီမ်က္ႏွာၾကက္ေပၚကေန... တြဲခိုေန... မီးအိမ္တလံုး...
ငါ့ဘ၀အတြက္... သည္ဒဏ္ရာေတြကို... ၾကည့္ေနသလား...
ခႏၶာကိုယ္... ေၾကြမွာကိုစိုး... အိုး... ဟို႕ဟိုး...
နင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္... ကၽြံသြားမလား...
ရင္ခုန္သံကို... တိုးတိုးေမးၾကည့္... ငါ့ရဲ႕အခ်စ္... ဘယ္မွာလဲ...
ရင္မွာ... ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕... သစ္သီးတလံုး...
ႏွလံုးသားငွက္က... ကိုက္ေျခြကာ... ဖ်က္ဆီးသြား...
ေႏြလြင္ျပင္ကို... ျဖတ္ေက်ာ္လာသူ... ေလျငင္းေလး... အိမ္ထဲၾကြပါ... ...

ငါ... တံခါးရြက္ေတြကို... ဖြင့္ထားျပီး...
သီခ်င္းေဟာင္းတပုဒ္ကို... ညည္းဆိုရင္း...
ထိုင္ခံုအိုေပၚ... ထိုင္ေနဆဲ... လာပါ... သူငယ္ခ်င္း...
ခံစားခ်က္ကေလးမ်ား.. ကုန္ျပီ... ကုန္ခမ္းျပီ...
နံရံ... မ်က္ႏွာၾကက္နဲ႕... ၾကမ္းျပင္အၾကား...
သည္အခန္းထဲက... အျပင္မထြက္လိုဘူး...
ခႏၶာကိုယ္... ေၾကြမွာကိုစိုး... အိုး... ဟို႕ဟိုး...
နင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္... ကၽြံသြားမလား...
ရင္ခုန္သံကို... တိုးတိုးေမးၾကည့္... ငါ့ရဲ႕အခ်စ္... ဘယ္မွာလဲ...
ရင္မွာ... ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕... သစ္သီးတလံုး...
ႏွလံုးသားငွက္က... ကိုက္ေျခြကာ... ဖ်က္ဆီးသြား...
ေႏြလြင္ျပင္ကို... ျဖတ္ေက်ာ္လာသူ... ေလျငင္းေလး... အိမ္ထဲၾကြပါ... ...

ခႏၶာကိုယ္... ေၾကြမွာကိုစိုး... အိုး... ဟို႕ဟိုး...
နင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္... ကၽြံသြားမလား...
ရင္ခုန္သံကို... တိုးတိုးေမးၾကည့္... ငါ့ရဲ႕အခ်စ္... ဘယ္မွာလဲ...
ရင္မွာ... ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕... သစ္သီးတလံုး...
ႏွလံုးသားငွက္က... ကိုက္ေျခြကာ... ဖ်က္ဆီးသြား...
ေႏြလြင္ျပင္ကို... ျဖတ္ေက်ာ္လာသူ... ေလျငင္းေလး... အိမ္ထဲၾကြပါ... ...

ခႏၶာကိုယ္... ေၾကြမွာကိုစိုး... အိုး... ဟို႕ဟိုး...
နင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္... ကၽြံသြားမလား...
ရင္ခုန္သံကို... တိုးတိုးေမးၾကည့္... ငါ့ရဲ႕အခ်စ္... ဘယ္မွာလဲ...
ရင္မွာ... ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕... သစ္သီးတလံုး...
ႏွလံုးသားငွက္က... ကိုက္ေျခြကာ... ဖ်က္ဆီးသြား...
ေႏြလြင္ျပင္ကို... ျဖတ္ေက်ာ္လာသူ... ေလျငင္းေလး... အိမ္ထဲၾကြပါ... ...

ထပ္မေ၀းဘူး

ေရး - ေကေအတီ
ဆို - အငဲ

ညတေရးႏိုး... လမင္းၾကီး... ျမင္ေတာ့မွ... ကိုယ္ေယာင္ရမ္းျပီး...
အရင္တုန္းက... အခုညမ်ိဳး... ကိုယ္ျပန္ေအာက္ေမ့... အို... ဘယ္သူမွ... မရွိ...
အခ်ိန္ေတြ... ေနာက္ျပန္လည္... အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္တယ္...
ၾကာရင္... ခက္မယ္... မျဖစ္ေသးဘူး...
အခုေတာ့... ရွင္လ်က္သာ... အသက္... မရွိသူ... (ေရ႕....)

ၾကယ္စင္မ်ား... ေရတြက္လို႕... အေရာက္... ျပန္ခဲ့မယ္...
အိပ္မက္မ်ား... ျပန္ရႏိုး... ၾကိဳႏွင့္ဦး...
ကံဟာ... ဆန္းၾကယ္... တို႕ႏွစ္ဦးၾကား...
အၾကိမ္ၾကိမ္... လြဲေခ်ာ္ခဲ့ျပီးသား...
သည္တခါေတာ့... တို႕ႏွစ္ေယာက္... ထပ္မေ၀းဘူး...
ကိုယ့္ရဲ႕... ကတိနဲ႕... အခ်စ္တို႕... ယူ... ...

အေမွာင္ထဲသို႕... လမင္းတိုး၀င္... တေယာက္တည္းမို႕... ကိုယ္ထင္တိုင္း... အားငယ္...
မဟုတ္ေသးဘူး... ဒါဟာ... အျမဲမဟုတ္ဘူး... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း... မကုန္ေသးဘူး...

အခ်ိန္ေတြ... ေနာက္ျပန္လည္... အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္တယ္...
ၾကာရင္... သိပ္ခက္ေတာ့မယ္... မျဖစ္ေသးဘူး...
အခုေတာ့... ရွင္လ်က္သာ... အသက္... မရွိသူ... (ေရ႕....)
ၾကယ္စင္မ်ား... ေရတြက္လို႕... အေရာက္... ျပန္ခဲ့မယ္...
အိပ္မက္မ်ား... ျပန္ရႏိုး... ၾကိဳႏွင့္ဦး...
ကံဟာ... ဆန္းၾကယ္... တို႕ႏွစ္ဦးၾကား...
အၾကိမ္ၾကိမ္... လြဲေခ်ာ္ခဲ့ျပီးသား...
သည္တခါေတာ့... တို႕ႏွစ္ေယာက္... ထပ္မေ၀းဘူး...
ကိုယ့္ရဲ႕... ကတိနဲ႕... အခ်စ္တို႕... ယူ... ...


အခ်ိန္ေတြ... ေနာက္ျပန္လည္... အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္တယ္...
ၾကာရင္... သိပ္ခက္ေတာ့မယ္... မျဖစ္ေသးဘူး...
အခုေတာ့... ရွင္လ်က္သာ... အသက္... မရွိသူ... (ေရ႕....)
ၾကယ္စင္မ်ား... ေရတြက္လို႕... အေရာက္... ျပန္ခဲ့မယ္...
အိပ္မက္မ်ား... ျပန္ရႏိုး... ၾကိဳႏွင့္ဦး...
ကံဟာ... ဆန္းၾကယ္... တို႕ႏွစ္ဦးၾကား...
အၾကိမ္ၾကိမ္... လြဲေခ်ာ္ခဲ့ျပီးသား...
သည္တခါေတာ့... တို႕ႏွစ္ေယာက္... ထပ္မေ၀းဘူး...
အိုး... ... 
စိတ္ခ်ပါ... ထပ္မေ၀းဘူး...
စိတ္ခ်ပါ... ထပ္မေ၀းဘူး...
စိတ္ခ်ပါ... ထပ္မေ၀းဘူး...
အိပ္မက္ေတြ... ထပ္မေ၀းဘူး...
စိတ္ခ်ပါ... ထပ္မေ၀းဘူး...
စိတ္ခ်ပါ... ထပ္မေ၀းဘူး...

(ေဟး... ... ... ... )




(သည္တခါ တို႕ႏွစ္ေယာက္ ထပ္မေ၀းေတာ့ပါဘူး... “ႏွင္း”ေရ႕... )