ရန္ကုန္

အဲသည့္ျမိဳ႕ရဲ႕ တကုိယ္လံုးဟာ... ေမ့ေပ်ာက္မရႏိုင္ေသာ အမာရြတ္ေတြ အျပည့္အႏွက္... ရရွိခဲ့တဲံ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို... ဆုတံဆိပ္ေတြလို သူ႕ရင္မွာ နာနာက်ည္းက်ည္း သူ ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့တယ္...အဲသည့္ျမိဳ႕မွာ... ရာဇ၀င္ေတြကို လက္တမ္းေရးသူကေရး... သမိုင္းကို ေသြးနဲ႕ေရးသူကေရး... သည္လိုနဲ႕ အဲသည္ျမိဳ႕ရဲ႕ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ဟာ... ေလးလံ ညြတ္ကိုင္းလာခဲ့ေတာ့တယ္...အဲသည္ျမိဳ႕မွာ... လူတခ်ိဳ႕က သူ႕ေသြးေၾကာေတြကို အလြယ္တကူ ေဖာက္ေသာက္ ေနခ်ိန္မွာ... လူတခ်ိဳ႕က သူ႕ေသြးေၾကာမေတြထဲမွာ ေလးေလးပင္ပင္ နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း စီး၀င္လို႕...အဲသည့္ျမိဳ႕ရဲ႕ ကတၱရာလမ္းနက္နက္ေတြဟာ... ညဥ့္နက္နက္ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိမ္းထားတယ္... သို႕ေသာ္လည္း သူတို႕အေပၚစီးက်ခဲ့တဲ့ေသြးေတြ... ဘယ္လို ေရနဲ႕ေဆးခံလိုက္ရေၾကာင္းကို... ဘယ္သူ႕ထံကိုမွ အစီရင္ခံစာ မတင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး...ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕က သုႆာန္တစအေၾကာင္း... ေပတရာေပၚက အာဇာနည္ေတြအေၾကာင္း... ေရေျမာင္းေဘးမွာ လဲက်ေနခဲ့တဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံေလးတလက္အေပၚက ေသြးစက္နီနီေတြအေၾကာင္း... အဲသည့္ ကတၱရာလမ္းမေပၚမွာ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးတေယာက္ ရင္ပြင့္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း...အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ သူ႕ရင္ဘတ္ထဲက က်ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားကို မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ... သူ႕လမ္းမေတြအေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနတတ္တယ္... အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... တခါတခါလည္း... ခင္၀မ္းရဲ႕ အေ၀းေရာက္ညီငယ္... အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ... အဆင္ေျပစျပဳျပီလား... စိတ္ပ်က္ေနျပီလား... သီခ်င္းကို တီးတိုး ဆိုညည္းေနတတ္တယ္... အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... အမွတ္ရစရာေန႕ရက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ကို နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့တာ... အဲသည့္ေန႕ရက္ေတြမွာ... အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... မိုးမခပင္ေတြကို သက္ေသတည္ရလြန္းလို႕... ေမာဟိုက္ေနခဲ့တယ္...အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... အမွတ္တရ နာက်င္ ေၾကကြဲမႈေတြကို သယ္ေဆာင္ထားဆဲပဲ... သူ႕အမွတ္တရေတြတိုင္းမွာ... သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ နံမည္ေတြကို တက္တူးထိုးထားတယ္... အဲသည္ျမိဳ႕ဟာ... သူ႕ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြကို ခ်စ္တယ္... သူ႕ရင္ဘတ္ အိုေဟာင္းေဟာင္းၾကီးထဲမွာ... သူ႕ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားအားလံုးကို သိ္မ္းက်ံဳး ဖက္ေပြ႕ထားဆဲပါပဲ...အဲသည့္ျမိဳ႕ဟာ သူ႕ဘယ္ဖက္ရင္ဘတ္မွာ ၈-ေလးလံုးကို တက္တူးထိုးထားခဲ့တယ္...သားေပ်ာက္ အေမေတြကို... သည္ျမိဳ႕ၾကီး ႏွစ္သိမ့္ေနခဲ့ရတာ ၂၄ ႏွစ္ ရွိခဲ့ျပီ...တျမိဳ႕လံုးက က်သမွ် မ်က္ရည္ေတြကို သည္ျမိဳ႕ၾကီး ဆည္စည္းထားတာ ၂၄ ႏွစ္တာ ရွိခဲ့ျပီ...သည္ျမိဳ႕ၾကီးကို ဆည္မက်ိဳးပါေစနဲ႕ေတာ့... သည္ျမိဳ႕ၾကီးကို ဒဏ္ရာေတြ ထပ္မရပါေစနဲ႕ေတာ့...

atn

က်ေနာ္တို႕ ျမိဳ႕ကေလးဟာ... တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းက်ဥ္းလာတယ္... ေမေမ...

လမ္းေတြက ရွည္လ်ားသေလာက္... တဖက္တခ်က္က လူေနရပ္ကြက္ေတြကလည္း ထူထပ္တယ္...တကယ္ေျပာေနတာပါ... ေမေမ... ကားတစီးစီး ျဖတ္သြားေလတိုင္း... ရႊံ႕ဗြက္ေတြ စင္စင္ေနတဲ့ ဧရိယာအက်ယ္အ၀န္း-ကလည္း စကားေျပာေနေပါ့... က်ေနာ့္သားကေလး ေျပးလႊားကစားရမယ့္ နယ္နိမိတ္ကလည္း ဘာလင္တံတိုင္းလုိလို... ရပ္ကြက္ထိပ္က ေညာင္ညိဳပင္အိုအိုၾကီးမွာလည္း... အရင္ကလို... ျမင္းညိဳရွင္ အရုပ္ေတြ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး...အဲသဟာက ဂ်န္နေရးရွင္း ဂက္-ေပပဲလား... လူအမ်ားက... ပိုက္ဆံအလိုက်... နံပါတ္တပ္ထားတဲ့ စာရြက္ေတြကိုပဲ ကိုးကြယ္ေနၾကေတာ့တာပဲေလ...ေခတ္ကို... အျပစ္မဆိုပါဘူး... အျပစ္တင္ခ်င္း တင္... က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ တင္မွာေပါ့...ေနရာက-အမွား... အခ်ိန္ကာလ-အမွား... ငါဟာ-မွားျပီးေရာက္လာတဲ့သူ...မဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းကိုပဲ ကာရာအိုေက-ဆိုမယ္...ျမဴမႈန္လို-ဘ၀ပဲ... ဆိုေတာ့... လြင့္... စင္... က်ဲ... ပါး... ေသး... မႊား... ပ... ေပ်ာက္... တယ္...အဲသည့္ေနာက္မေတာ့... မနက္ခင္း မပါလာတဲ့ ညေနခင္းေတြပဲ အေရာင္းအ၀ယ္လိုက္ေနေတာ့တယ္...ဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းကိုလည္း ကာရာအိုေကဆိုင္မွာ-ဆိုတယ္...ကီးခ်င္းက အတူတူဆိုရင္ေတာ့ အားလံုးက အိုေက-ေနသလိုလိုပါပဲ... ဒါေပသည့္ က်ေနာ့္ ဘယ္ဖက္ ရင္ဘတ္မွာေတာ့ တဆတ္ဆတ္နာေနတယ္...ေသခ်ာတာက... က်ေနာ့္ မနက္ခင္းေလး.... က်ည္သင့္ခဲ့ျပီပဲ ျဖစ္မယ္... ေမေမ...

(atn)

စစ္ပြဲ

ID-4 လို႕ ေခၚတဲ့ 4th of July မွာ ေဗ်ာက္အိုးေဖါက္သံ အက်ယ္ၾကီးေတြေၾကာင့္ ျပန္ႏိုးလာတဲ့ ညမွာ... ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃ ႏွစ္ (၁၉၈၉ ခုႏွစ္) က...သည္လို အခ်ိန္မွာပဲ ျပန္ႏိုးလာတဲ့... ညတညကို... သတိရမိေသာအားျဖင့္... သည္ကဗ်ာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္... (atn)

လက္နက္ၾကီး တလံုးရဲ႕... ၀ုန္းကနဲ... ေပါက္ကြဲသံ အဆုံးမွာ... သူ႕ အိပ္မက္ကေလး မ်ိဳးတုန္းသြားမွာစိုးတဲ့... အိပ္မက္ကေလးဟာ... လက္ပစ္ဗံုးေလး တလံုးကို ... ညာဖက္လက္နဲ႕... ကေယာင္ကတမ္း... ဆုပ္ကိုင္ရင္း... ညအေမွာင္ထဲမွာ... က်ေပ်ာက္သြားတဲ့... အိပ္စက္ျခင္းကို... က်န္တဲ့... ဘယ္ဖက္ လက္တစံုနဲ႕... ဟိုဟိုသည္သည္... ရမ္းသမ္း... ေလွ်ာက္စမ္းေနခဲ့မိတဲ့... ကတုပ္က်င္းရဲ႕... ၾကမ္းျပင္ေပၚက... ရြံ႕ဗြက္အလိမ္းလိမ္းဟာ... စစ္ဖိနပ္ေတြ... အဆက္ဆက္က... တက္တက္ျပီး... နင္းလြန္းလို႕... ပြန္းပဲ့ေနရရွာတဲ့... သူ႕ေက်ာကုန္းကို... သက္သာလို သက္သာရာရေၾကာင္း... ေကာ့ခြက္ကာေနေနမိရင္း... ကတုပ္က်င္း... ေခါင္မိုးေပၚက... က်က်လာတဲ့... ေျမမႈန္႕နဲ႕ သဲမႈန္႕ေတြကို... မိုးေရနဲ႕ ေရာလို႕... (အႏၶေတြရဲ႕... လက္နက္ၾကီး တခါ က်တိုင္း... မင့္တို႕ရဲ႕ တန္ဖိုးမဲ႕အရာေတြ... ငါ့ကိုယ္အေပၚ... သြန္သြန္ခ်လို႕... အဆံုးမဲ့... ရိုင္းျပလွခ်ည္လား-လို႕... ) က်ေရာက္ေပါက္ကြဲသမွ်... ဗံုးေတြထက္... က်ယ္ေလာင္တဲ့အသံနဲ႕... ေပါက္ကြဲျပီး... က်ိန္ဆဲမိေတာ့... အျပင္ေလထုထဲမွာ... ဥဒဟို... ေျပးလႊား ပ်ံသန္းေနၾကတဲ့... က်ည္ဆန္ ထိပ္ဖူးေပါင္းစံုဟာ... လန္႕ျဖန္႕သြားလိုက္ၾကတာ... ေခတၱခဏမွာ... အသံေတြေတာင္... တိတ္သြားျပီး... ရပ္တန္႕... နားေထာင္ေနမိၾကတဲ့အထိပဲ... အဲသည့္အခိုက္... တစံုတေယာက္... တက္နင္းလိုက္တဲ့... ေျမျမွဳပ္မိုင္း တလံုးက... အရာအားလံုးရဲ႕... တိတ္ဆိတ္္မႈကို... အဆံုးသပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့... ေသနတ္ေတြအားလံုးဟာ... သတိ ျပန္လည္လာၾကတဲ့အခါ... က်ည္ဆန္ေပါင္းစံုဟာလည္း... လားရာေပါင္းစံုနဲ႕... ဆက္လက္ ပ်ံသန္းေနလိုက္ၾကပံုဟာ... တခ်ိဳ႕လည္း ဆန္႕က်င္ဖက္ အရပ္ဆီ... တခ်ိဳ႕လည္း မ်က္ႏွာမူရာ အရပ္ဆီ... တခ်ိဳ႕လည္း က်ေရာက္ခ်င္ရာ အရပ္ဆီ... တခ်ိဳ႕လည္း ေလလြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း ေျမသင့္... တခ်ိဳ႕လည္း ရင္ဖြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း ေခါင္းဖြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း အေလာင္းဆင့္... တခ်ိဳ႕လည္း အလဟႆ... တခ်ိဳ႕လည္း ေျချဖတ္ျပ... တခ်ိဳ႕လည္း လက္ျဖတ္ျပ... တခ်ိဳ႕လည္း မီးပြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း သီးပြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း မ်က္လံုးပြင့္... တခိ်ဳ႕လည္း ရင္ပြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း ဦးေႏွာက္ပြင့္... အဆင့္ဆင့္... ပစ္လိုက္ခတ္လိုက္ၾကတဲ့... ေသနတ္ေပါင္း စံု... က်ည္ေပါင္း စံု... အရြယ္စံု... ဆိုက္စံု... ဂိုက္စံု... အေရာင္စံု... အမ်ိဳးအစား စံု... အရည္အေသြး စံု... အသံုး၀င္မႈ စံု... တန္ဖိုး စံု... (အို... ဘယ္လိုစံုစံု... ဂုဏ္အဂၤါကေတာ့... ေသနတ္မွန္ရင္... ေသတာ တခုထဲလို႕... ) မရဲတရဲ... ေျပာေနတဲ့ ညကို... ေသနတ္ေပါင္းစံုက... ၀ိုင္း၀န္းပစ္ခတ္လိုက္တဲ့... ညမွာ... အိပ္ယာက လန္႕ႏိုးလာတဲ့... ေကာင္ေလး တေယာက္ (တကယ္ေတာ့... သူပုန္ ေပါက္စေလးတေယာက္...)ဟာ... သူ႕ ေအေက-ေသနတ္ကို... ေကာက္ကိုင္လိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့... အမ်ားနည္းတူ... မ်က္ႏွာမူရာ အရပ္ဆီ... သူ႕ေသနတ္ကို... ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့အခါ... သူ႕ေသနတ္ေျပာင္း၀က... ျဖာထြက္သြားေနတဲ့ မီးပြင့္ေတြၾကားမွာ... ျမင္ရတဲ့... သူ႕မ်က္ႏွာဟာ... လူေသ တေယာက္လိုပါပဲ...

atn

အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္...

အဲသည့္လမ္းေလးတဖက္တခ်က္မွာ... ဖူးပြင့္လန္းဆန္းေနတဲ့... ေတာပန္းေလးေတြကို ေတြ႕မိေတာ့... က်ေနာ္က ရပ္တန္႕ ေငးေမာေနမိေသးတယ္... က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေရွ႕မွာပဲ.... တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေနေအးသြားေနတဲ့ ညေနခင္းက ... ေျခကုန္လက္ပမ္းေတြက်လို႕... သူ႕ အပူအပင္အလံုးစံုကို ေလွ်ာ့ခ်သြားပံုရတယ္...  လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ဟိုးအေ၀းက ေတာင္ေပၚမွာေတာ့... က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားမိသလို.... ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီေလး တဆူ တေလမွကို ရွိမေနခဲ့ဘူး... ပိုင္လြန္တိုင္တခုနဲ႕ အင္တာနာတခုပဲ ေတြ႕ရတယ္... သည္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ပဲ... စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္း အားငယ္သြားသလို... ကိုယ္ဟာ... ဒီႏိုင္ငံသား မဟုတ္တာ... ဒီတိုင္းျပည္ဟာ... ဗမာျပည္ မဟုတ္တာ... ဒီျမိဳ႕ဟာ... ရန္ကုန္ျမိဳ႕ မဟုတ္တာ... ဒီလမ္းဟာ... ရြာလယ္လမ္း မဟုတ္တာ... ဒီအိမ္ဟာ... အေမ့အိမ္ မဟုတ္တာ... က်ေနာ္ ရွဴေနမိတဲ့ေလဟာလည္း...  ေလထန္ကုန္းကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေလွ်ာက္မိရင္း... ရွဴခဲ့မိတဲ့ ေလ မဟုတ္တာ... ဆိုတဲ့အေၾကာင္း... ထံုထိုင္းပြေယာင္းေနတဲ့... က်ေနာ့္ဦးေခါင္းထဲမွာ ... ေခါင္းေလာင္းသံမ်ိဳးစံု... ဆူညံက်ယ္ေလာင္ၾကကုန္ေပါ့... ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ လူေတြစံုေနတယ္... ကားမလာခင္ေလးမွာ... ညာဖက္တင္ပါးေနာက္က ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ အိုင္ဖုန္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္မိတဲ့ က်ေနာ့္လက္ဟာ... တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတာ... အေၾကာင္းေတာ့ ရွိမွာပါ... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ... ခ်စ္သူကို ရွာတယ္... စလံုး... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ အကိုၾကီးကို ရွာတယ္... ယပက္လက္... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ညီေလးကို ရွာတယ္... ဂငယ္... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ညီမေလးကို ရွာတယ္... မ.. ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ကာစင္ တေယာက္ကို ရွာတယ္... ဗထက္ခ်ိဳက္... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ သမီးကိုရွာတယ္... ဒေဒြး... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ သားကိုရွာတယ္... ကၾကီး... အားလံုးဟာ... ဗမာေျပ အျပင္အပမွာ... ခ်ည့္... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူ႕ကို ရွာရဦးမလဲ... အေမကေတာ့ ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ မရွိ... တာ၀တိ ံသာ... အေဖကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ... ေယာယု၀... က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ျပန္ေခၚၾကည့္ေတာ့... ပို႕လန္းမွာ... ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္... အဲသည့္လမ္းကို... သူ႕ဘာသာ ဘယ္ေလာက္ လန္းေနလန္းေန... က်ေနာ္ မေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး... က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လို႕ မရေသးေပမယ့္... က်ေနာ့္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္... က်ေနာ့္မွာ အိမ္ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္... 

atn

က်ေနာ့္ မေက်နပ္မႈမ်ားမွာ... ခ်စ္သူက ဓါးစာခံ-ဆိုတာကို သင္ မယံု ၾကည္ေသးဘူးလား...

by Augustine Nge on Monday, May 21, 2012 at 2:52am ·

လမ္းေတြ မဆံုးေသးဘူးလား...
ရြာ မေတြ႕ေသးဘူးလား...
ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္း မျပန္ၾကေသးဘူးလား...
ဒီေရလည္း မတက္ေသးဘူးလား...
လ မထြက္ေသးဘူးလား...
ၾကယ္ေတြ မစံုေသးဘူးလား...
ဖိုးေမာင္ ျပန္မလာေသးဘူးလား...
စေနေထာင့္မွာ ပန္းမလွဴႏိုင္ေသးဘူးလား...
မ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းက မဆံုႏိုင္ေသးဘူးလား...
နတ္သမီးပံုျပင္ေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
လမ္းျပေျမပံုေတြ မစံုႏိုင္ေသးဘူးလား...
အေမးေတြကိုလည္း ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျဖၾကေသးဘူးလား...
က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြကလည္း မကုန္ခမ္းႏိုင္ေသးဘူးလား...
အဲသည့္လမ္းနံေဘးက ပန္းကေလးေတြကလည္း မပြင့္ႏိုင္ၾကေသးဘူးလား...
ေဟာသည့္ ကမၻာၾကီးကလည္း ၂၃.၅ ဒီဂရီထက္ ပိုျပီး မေစာင္းႏိုင္ေသးဘူးလား...
ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းက ေရခဲေတြကလည္း အရည္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကေသးဘူးလား...
စာတန္ကိုလည္း ဘုရားသခင္က အေသမသတ္ေသးဘူးလား...
အလံတိုင္၀က္လႊင့္ထားတဲ့ျမိဳ႕ေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
အမွန္တရားေတြ သင္းသတ္ခံရတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြဟာ ဆုတ္ျဖဲလို႕ကို မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
၀ိုင္ေတြ ေသာက္ထားတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ထဲက ဒႆနေတြကလည္း မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
ကမၻာ့ရြာၾကီးကို ျပားပစ္လိုက္မယ့္ လမ္းၾကိတ္စက္ၾကီးကလည္း ဗမာျပည္ကို မျပားပစ္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
လူတိုင္းရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္ဟာ ဗမာျပည္မွာ ဘားမဆံုးေသးဘူးလား...
ဗားဂရာေခ်ာက္ၾကီးကို ဘာနဲ႕မွ မဖို႕ရေသးဘူးလား...
သမိုင္းေတြကို က်ေနာ္တို႕မွာလည္း သင္လို႕ကို မဆံုးေတာ့ဘူးလား...
ငါ့ အရိုးေတြကို ဘယ္ေခ်ာက္ထဲမွာမွ မဖို႕ပါဘူးလို႕ ေျပာမိတာကို မယံုေသးဘူးလား...
ယင္လတ္- ေတာင္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ျပီ...ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ခုထက္ထိ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ မျဖစ္ေသးဘူးလား... ...
ငါ ေျပာခ်င္ရာကို ေျပာတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း... ငါ့ ႏွလံုးသားနဲ႕ ေျပာတယ္ဆိုတာကို နင္ကလည္း ခုထက္ထိကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေသးဘူးလား...

atn

ေႏြေရာက္ခဲ႕သည့္တိုုင္ေအာင္ မိုုးေမွာင္က်ေနဆဲပါပဲလား ဘ၀ဆိုုတာ ....

by Augustine Nge on Sunday, May 6, 2012 at 11:10pm ·

က်ေနာ္လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ ပန္းတပြင့္မွာ... မူးယစ္ရီေ၀ ညေနခင္း တခ်ိဳ႕တ၀က္နဲ႕... အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ... အဆုတ္အျဖဲ ခံထားရရွာတဲ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္တရြက္ ပါသြားတယ္... ။ အိပ္ကပ္ၾကားထဲကေန အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ႏိႈက္ထုတ္လိုက္မိေတာ့ ေျမြတေကာင္ တိတ္တဆိတ္ ထြက္က်လာတယ္... ။ အဆိပ္ ရွိမရွိ ဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး... ။ လွ်ာကေတာ့ ႏွစ္ခြနဲ႕ပဲေလ... ။ ေမေမ့ကို - ေမေမ -လို႕ မေခၚရတဲ့ေန႕ေတြကို အေၾကြေစ့ေတြလို... ေရတြက္ေနမိတာဆိုရင္... တစံုတရာကေတာ့... က်ိမ္းေသေနျပီ... ။ တိုင္ကပ္နာရီ တလံုးတေလကိုေတာင္မွ... ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္... က်ေနာ့္ ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္မထားဘူး... ။ အဲဒါပဲ အလြန္တရာ ေသခ်ာတယ္... ။ အျပာေရာင္ ျပတင္းတံခါးကို က်ေနာ္ဆြဲဖြင့္ေတာ့... လြင့္စင္မႈေတြ... က်ေနာ့္အေပၚ ျပဳတ္က်လာခဲ့တာ... ေရတံခြန္တခုလိုပဲ... ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္ မမႈေတာ့ပါဘူး ေမေမ... ။ မထူးဇာတ္ေတြ ဆိုတာ... အရူးဇာတ္ေတြနဲ႕ အတူတူပဲ... မဟုတ္လား... ။ စိုးရိမ္ျခင္းအားျဖင့္... အသက္တာကို... တေတာင္ခန္႕မွ်... ရွည္ေစႏိုင္သေလာ-လို႕ ... သမၼာက်မ္းစာမွာ... လာတယ္... ။ မသမၼာက်မ္းစာ-မွာေတာ့... ဘယ္လိုလာမလဲလို႕... က်ေနာ္ကလည္း... ေတြးေနမိပါေသးတယ္... ရွာရွာ ေပါက္ေပါက္... ။ က်ေနာ့္ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိရွိ... ေမေမ့အတြက္ေတာ့... က်ေနာ္က ကေလးတေယာက္ .... မဟုတ္လားေလ... ။ ေမေမ က်ေနာ့္ကို... ခြင့္လႊတ္ေလာက္ပါတယ္... ။ ခုတေလာမွာ... တေနရာရာကိုေတာ့... က်ေနာ္ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္... ။ ဘူတာတခုလား... ကားမွတ္တိုင္လား... ဆိပ္ကမ္းတခုလား... ဇရပ္တခုလား... တရားစခန္းလား... အက်ဥ္းခန္းလား...။ က်ေနာ့္ ေျမပံုေတြကပဲ... မွားေနေလျပီလား...။ ဒါမွမဟုတ္... ေျမပံုေတြအေပၚ... ေရးဆြဲခံထားၾကရတဲ့ သေကၤတေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ အဲသည့္ သေကၤတေတြကို ေရးဆြဲခဲ့ၾကသူေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ ဘာမွ မကြဲျပားေနတဲ့ အခိုက္မွာပဲ... သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္အကြဲၾကီးပိုက္လို႕... ရတနာသိုက္ အရွာထြက္ခဲ့သူဟာ... က်ေနာ္ေပလား... ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ... ေဆာင္းခိုငွက္မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ ပ်ံသန္းသြားေနၾကတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ... က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို... ခ်ိတ္ထားလိုက္မယ္... ။ ေႏြရာသီရဲ႕... ေၾကြရြက္ အမိႈက္အစေတြကို... ဖိသိပ္ထည့္ထားလိုက္မယ့္ စကၠဴပံုးတပံုး... အခု က်ေနာ္ လိုတယ္... ။ ျပီးရင္... မိုင္းဗံုးတလံုးလို... အဲသည့္ အထီးက်န္ျခင္းသစ္ပင္ကို... အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္... ခြဲပစ္မယ္... ။ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ညွပ္ေနတဲ့... နာက်င္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္... သြားၾကားထိုးတံတေခ်ာင္းလည္း က်ေနာ္ လိုတယ္... ေမေမ ။ အဲသည္ သြားၾကားထိုးတံေလးကိုေလ ခ်စ္သူ-လို႕ အမည္ေပးရရင္ ေကာင္းမလား... ။ ေကာင္းကင္ကို... ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့... ေျမၾကီးကို ေဇာက္ထိုး ၾကည့္ေနမိသလိုပဲ... ေမေမ... ။ ေခါင္းေမာ့ေနတာလား... ေခါင္းငံု႕ေနတာလား... မကြဲျပားဘူး... ။ က်ေနာ့္ ဒြိဟမ်ားကို ခြဲျခားဖို႕... ဖုန္းနံပါတ္ တခုတေလမ်ား ရႏိုင္မလား... ။ ရုပ္ရွင္တကား ျပီးဆံုးသြားသလိုမ်ိဳး... ကိုယ္ထိုင္ခဲ့တဲ့ ခံုကေန... ဖုံဖက္ခါထျပီး... ဘ၀ဆိုတာၾကီးထဲက က်ေနာ္ ျပန္ထြက္လာႏိုင္သလား... ။ က်ေနာ့္ေန႕မ်ားကို.. က်ေနာ္ မေမြးဖြားခဲ့ပါပဲလ်က္ကို... ဘာလို႕ သူတို႕ အို-နာ-ေသဆံုးၾကရပါသလဲ... ေမေမ... ။

atn

ဇာတ္လိုက္ၾကီး

သူ႕ကိုယ္သူေတာင္အႏိုင္ႏိုင္သယ္ေနရတဲ့ေကာင္...
အိမ္ေျမာင္ အျမီးျပတ္တေခ်ာင္းလိုလည္း
ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို တဆတ္ဆတ္ခါတတ္ေသးတယ္...
သူ႕မွာပဲ အသက္ဓါတ္ရွိေနေသးသလိုလို...

အိုၾကီးအိုမေန႕ေတြကို စုျပံဳသယ္မလာျပီး
ကမၻာၾကီးရဲ႕ဖ်ားနာမႈေတြကိုကုစားမလို႕-ဆိုပဲ...
ရယ္လည္း ရယ္ရတဲ့ေကာင္...

သူ႕အိပ္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားတာကေတာ့
စံဇာဏီဘို ေဗဒင္ေဟာစာတမ္း...
လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာ့ သူ ေျပာပါလိမ့္မယ္
လမ္းၾကည့္ေရြးၾကပါကြယ္တို႕... တဲ့...
လမ္းမွားမိလို႕ ရင္ဆို႕ေမာပမ္းေနသူေတြကိုလည္း
ေဖးကူခ်င္ပါတယ္-ေျပာေနေသးသပ...

သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚက တီရွပ္မွာ
အတၱာဟိ အတၱေနာနာေထာ... တံဆိပ္ ရိုက္ထားရဲ႕သားနဲ႔
ေမာလြန္းလို႕-တဲ့
ေရေအးေလးတခြက္ တိုက္လွည့္စမ္းပါ... ေျပာေန...

အင္း... ... ...
သူလည္းေလ...
ကိုယ္တိုင္...ေရမငင္တတ္သူပဲ... ျဖစ္မွာပါ...

atn

ျပည္တြင္းစစ္

က်ေနာ္တို႕ အိမ္ကေလးရဲ႕ နံရံတိုင္းဟာ...
က်ည္ဆန္ရာေတြအျပည့္နဲ႕ပါ... ေမေမ...

ေနာက္ထပ္ ေသနတ္က်ည္တေတာင့္အတြက္ေတာ့...
စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူးေလ...

atn<

span>

အမွတ္တရ... အင္ဒရီယာ...

ၾကိဳးတကာမွာမျမင္ရတဲ့ ၾကိဳးေတြဟာ ပိုမို ထူထဲေနၾက...
အပင္တပင္ကို ပ်ိဳးမိတဲ့ အခိုက္အတန္႕က်မွ
ေရေလာင္းေပါင္းသင္ရတဲ့အေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္း ေလ့က်က္မိ...
အတၱႏွင့္ ထိေတြ႕လိုက္မိေသာ အရာအားလံုး
မိုးဦးက် ပန္းပြင့္မ်ားလိုလို
စိမ္းစိမ္း စိုစို လန္းလန္းဆန္းဆန္း
လန္းရင္း... လြင့္ရင္း... မနက္ခင္းကို ဆြဲဖြင့္လိုက္မိေသာ လက္ အစံုမွာ
အျပာေရာင္ မႈန္နံ႕သာအလြမ္း အစအနမ်ားျဖင့္ ေပက်ံစြန္းထင္းလ်က္...

သူ႕ ဆံစ ေကာက္ေကြးေလးမ်ားအတြင္း
မနက္ခင္းေနကို ပန္းတပြင့္လို က်ေနာ္ ခ်ပ္ရပ္ျပီးသည့္အခါ...
က်ေနာ့္ ဘ၀၏ နတ္သမီးမေလးအား ဗီးနပ္စ္-ဟု က်ေနာ္ အမည္ေပးပါမည္...
သူျပံဳးေနသည္ကို ျမင္ရရံုႏွင့္ က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံမ်ား ပန္းရထားတစင္းျဖစ္ခဲ့ျပီ...

တမ္းတလြမ္းဆြတ္ျခင္းဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေနာက္ကေနေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္လာခဲ့တဲ့အရာ...
အတူမဆံုႏိုင္ေသးသ၍ ေန႕... ေန႕... ည... ည...တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ေနၾကရဦးမွာေပါ့...

သူ႕ အျပံဳးကေလးေၾကာင့္ပဲ... ေလာကၾကီးတခုလံုး... က်ေနာ့္ကို မုန္းသြားသည့္တိုင္
က်ေနာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနႏိုင္ေၾကာင္း... သူ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္...
ေဟာသည့္ မနက္ခင္းမွာ... လမင္းတစင္း ပြင့္ခဲ့မယ္ ဆိုပါေတာ့... အဲဒါ... သူေပါ့...

အရိုးသားဆံုး... သူ႕ကို က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း...
ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးေျမ့ေနေသာ စကားလံုး မ်ားစြာကို... ဖယ္ရွားပစ္ျပီး...
သစ္လြင္ လန္းဆန္းေနေသာ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ားျဖင့္သာ... အခ်စ္ ကဗ်ာ တပုဒ္... က်ေနာ္... ယက္လုပ္ ရြတ္ဆိုျဖစ္ပါျပီ...
ခ်စ္သူ... ၾကား... သိ... ခံစား... နား... လည္... ပါ... လိမ့္... မည္... လား...

က်ေနာ့္ နာရီမ်ားကို... သူ႕ ရီေမာသံမ်ားျဖင့္သာ... သံပတ္ေပးခ်င္ပါသည္...
မည္၍ မည္မွ် ခ်စ္ေၾကာင္းကို သူ႕အားေျပာျပရန္.. ေခတ္ေကာင္းေကာင္းတခုကို က်ေနာ္ ထုဆစ္ရပါဦးမည္...
သူ႕ ေျခရင္းမွာ... က်ေနာ္ ခ်ခင္းထားလိုက္ခ်င္သည့္ အနာဂတ္သည္... က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားသာ ျဖစ္ပါသည္...
ထိုေန႕မွာ... ေတာ္မလဲရ... ေလမတိုက္ရ... ေတာင္ မျပိဳရ... ပန္းမ်ား မငိုရ...
မည္သို႕ေသာ အေၾကာင္းႏွင့္မွ်... ဆုနာမိမ်ား... မထရ...
မီးေတာင္မ်ား... ထူးျခားေသာ အေၾကာင္း တစံုတရာ မရွိပဲ မေပါက္ကြဲရ...
ကမၻာၾကီးသည္... ေလ... မတိုက္ရ... မိုး... မရြာရ... ေန... မပူရ...
ပင္လယ္မ်ား... ေအာ္ဟစ္ျပီး မငိုရ...
ရွိရွိသမွ်ေသာ ေျခသြားလမ္းကေလးမ်ား.... ေျဖာင့္တန္းေနရမည္...
ထို တဒဂၤမွာ... မည္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္မွ်... မေကြ႕ေကာက္ရ...
သူ႕ကို... က်ေနာ္ ခ်စ္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္အမွ်... လမ္းကေလးမ်ား အားလံုး ေျဖာင့္တန္းၾကပါေစ...
ရွိရွိသမွ်ေသာ ျမစ္နဒီမ်ား... သူနွင့္ က်ေနာ့္အားျဖင့္... ရီေမာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားႏိုင္ၾကပါေစ...
ေတာပန္းအရိုင္းေလးမ်ား အမ်ိဳးစံု ပြင့္လန္းေနေသာ... ေျခသြားလမ္းေကာက္ေကာက္ေလးတခုမွာ...
သူ႕လက္ကို ဆြဲယူဆုပ္ကိုင္ကာ... က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ပါဦးမည္...
သူ႕အျပံဳးေလး တပြင့္အား... က်ေနာ့္ ပခံုးထက္မွာ ပန္ဆင္ထားခြင့္... ေပးပါဦး... ဘုရားသခင္...

လမ္း-ဆိုသည္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖို႕ပင္ မဟုတ္လား....
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကေတာ့ သူ႕လက္ဖ်ားေလးမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ပါသည္...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕မွ လမ္းမ်ားကို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႕ရာ... မည္သည့္ အင္အားမွ် မလိုအပ္ေတာ့ပါ...
က်ေနာ့္ ရင္မွာ... သူ႕ အျပံဳးေလးမ်ားစြာကို... ခ်ိတ္ဆြဲထားႏွင့္ခဲ့ျပီးျပီ မဟုတ္လား...

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ထိေတြ႕သြားတဲ့အခါ... အက်ည္းတန္ဆံုး အရာေတြေတာင္ အလွအပဆံုးျဖစ္သြားတယ္-ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားဖူးထားသူပါ... က်ေနာ္မွာ့ ျဖည့္စြက္ ေပးစရာ စကား တခ်ို႕ပဲ ရွိပါတယ္... ေ၀းကြာျခင္းနဲ႕သာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေပး မထိပါနဲ႕...

ငါ့ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကိုယံုၾကည္ျခင္း... မယံုၾကည္ျခင္း... တံဆိပ္ တခုခု ကပ္ဖို႕ရာ မင္းဘ၀အဘိဓၶာန္နဲ႕သာ တိုက္ဆိုင္ ဖတ္ရွႈပါ... အင္ဒရီယာ...

သူနဲ႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ကမ္းေျခတေလ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ျပီ...
ဒုကၡနဲ႕သုခ အမည္ရေသာ ခရုခြံမ်ားကိုသာ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လိုက္ေကာက္ၾကမလို႕ပါ...
က်ေနာ္တို႕ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္ ေမေမ... အျခားအရာေတြကို က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မွာ မဟုတ္ဘူး...
က်ေနာ့္ကို သူ႕ခ်စ္ျခင္းမွာ လိပ္ျပာေရာင္စံုပ်ံသန္းေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ က်ေနာ္ရတယ္ ေမေမ...
သူ႕ကို က်ေနာ့္ ခ်စ္ျခင္းမွာ သီခ်င္းတပုဒ္... သူကေတာ့ ခပ္ အုပ္အုပ္ကေလး ရီေမာလို႕...
သက္တံ တစင္းကို က်ေနာ္တို႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ပဲ ေခ်ာ့သိပ္လိုက္တယ္...
သဲေျမမြမြေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေျခရာ မခ်ရေသးတဲ့ ေသာင္ကမ္းကို
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထမ္းထားတယ္ ေမေမ...
သူ႕လက္သူၾကြယ္မွာ လက္စြပ္တကြင္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အပ္ႏွင္းျပီးတဲ့အခါ
အဲသည္ ေသာင္ကမ္းမွာ က်ေနာ္တို႕ ဟန္းနီးမြန္းထြက္မယ္...
ၾကယ္ေတြ စံုလက္... လထြက္ည... ပက္ပက္စက္စက္ လွပေနမွာေပါ့... ေမေမ...
အဲသည့္ညမွာ သူျပံဳးေနမယ့္အေၾကာင္း... ေမေမ့ကိုပဲ သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါရဲ႕...

သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ... အဲသည္မွာ ေနသာတယ္... ငါ ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ကမ္းေျခ... သဲေသာင္ေတြက ျပန္႕စင္းျဖဴလြလို႕... ဘ၀ဆိုတာကို လြတ္လပ္ျခင္း ကြင္းျပင္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ ျဖန္႕ခင္းလိုက္ၾကမယ္.. .ေကာင္းကင္ျပာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႕သဲျပင္ေပၚ အတူ ေက်ာခ်ရင္း ခဏေလာက္ အိပ္ၾကပါစို႕... အင္ဒရီယာ...

သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ... အဲသည္မွာ လထြက္တယ္... မနက္ခင္းေနကို... လတစင္းနဲ႕ အတူ... ေတြ႕... ေတြ႕... ေန... ေနရတဲ့... ေနရာ.. .ေနရယ္... လရယ္... ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုဘူးလို႕... ဘယ္သူ ေျပာသလဲ... နင္ရယ္... ငါရယ္... အဲသည္ေနရာမွာ အတူဆံုၾကမယ္... အင္ဒရီယာ... တို႕ ႏွစ္ေယာက္ မဆံုႏိုင္ပါဘူးလို႕... ဘယ္သူ ေျပာဦးမလဲ...

သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ... အဲသည္မွာ ပန္းေတြပြင့္တယ္... အျပာေရာင္ သစ္ခြတပြင့္ကို နင့္အတြက္ ငါ ခူးဆြတ္မယ့္ ေနရာ... ငါ့ အခ်စ္ေတြကို ပန္းလို နင္ မပန္တတ္သည့္တိုင္... သစ္ခြအျပာေလး တပြင့္ကိုေတာ့ ငါ့အခ်စ္ေတြကိုယ္စားနင့္ လည္မွာ ဆြဲထားမယ္ မဟုတ္လား... အင္ဒရီယာ...

ကႏၱာရလို... ငါ တိတ္ဆိတ္မယ္... အရိပ္ေတြလို... ငါ လြင့္ေမ်ာမယ္... ပင္လယ္လို... ငါ က်ယ္ေျပာမယ္..
.ေနာက္ထပ္ ေျပာစရာ... ဆိုစရာ...ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိေနပါေသးသလဲ... အင္ဒရီယာ...
ေန႕ရက္တရက္ကို နင့္ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရီေမာသံေလးမ်ားနဲ႕ ငါ စတင္ခဲ့ဖူးရာ...ေဟာသည့္ ေသာင္ေျခမွာ...
ငါ လက္နက္ခ်ခဲ့တယ္... ငါ့အား အဆံုးအစမဲ့လံုး၀ အႏိုင္ယူပါ့ ... အင္ဒရီယာ...

(ဘယ္အခ်ိန္ခါမဆို... ထာ၀စဥ္ ျပံဳးရႊင္... ေနတတ္တဲ့... ကိုယ့္ခ်စ္သူ...)
အဲ့လိုမ်ိဳး သီခ်င္းေတြ ေရးျပီး နင့္ကို ဆိုျပခ်င္တယ္.... အင္ဒရီယာ...
သို႕ေသာ္လည္း... ကိုယ္က ကဗ်ာေတြပဲ ေရးတတ္ေတာ့... ခ်စ္သူ- နားဆင္လို႕... ေျပာခြင့္ကို မသာဘူး...
ငါ ခ်စ္တာ... သူသိမွာပါေလ-လို႕... ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းခဲ့မိေသာ ေန႕ရက္မ်ားသည္လည္း... တခါတခါမွာ... ႏွင္းေတြ... မႈန္... လို႕...
အင္ဒရီယာ-ရယ္... နင့္ကို ခ်စ္ရတာ... ငါ့မွာ စံုေထာက္ ဇာတ္ကား ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ... တရားခံက ဘယ္သူလဲ.. .ေနာက္ ဘာေတြ ျဖစ္ဦးမွာလဲ.. .ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြနဲ႕ တကယ့္ အျဖစ္ အပ်က္ေတြက လြဲေနဦးမွာလား... အင္ဒရီယာ...

ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ သနားမႈမ်ားျဖင့္ ငါ့အား နမ္းပါ့...
ေဟာသည့္ လူသားေပါင္းတသန္းေနထိုင္ေနတဲ့ျမိဳ႕မွာ အထီးက်န္ေနတဲ့ ငါ...
အင္ဒရီယာ-သာ မရွိခဲ့ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ... မေတြး၀ံ့ဘူး...
Cut it out! - လို႕ ငါ့ကို မေအာ္ေငါက္သင့္ဘူးေလ... အင္ဒရီယာ...ငါက နင့္ ခ်စ္သူပါ...
နင့္ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ဘ၀ အဖုအထစ္ေတြကိုေတာင္...ငါက အခုထိ ခ်စ္ေနႏိုင္သူပါ... အင္ဒရီယာ...
လာပါ...လက္ခ်င္း ဆုပ္ကိုင္ပါ...ငါ့အား အႏိုင္ယူပါ... အင္ဒရီယာ...
နင့္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ အားလံုးကို အဆံုးမဲ့ ငါခ်စ္ေနမိျပီ... အင္ဒရီယာ...

လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ျပီးသြားတဲ့..... ပ်ားေရဓါးသြားေပၚမွာ
မလုပ္ခ်င္တာေတြကိုလည္း..... ဘယ္ေတာ့မွ..... ငါ မလုပ္ဘူး... အင္ဒရီယာ...
လိမ္လိမ္မာမာ မိုက္မဲေနသူဟာ... ေဟာသည့္ ကမၻာၾကီးမွာ..... ငါတေယာက္တည္း ရွိရဲ႕...
ဓါးသြားထက္က ပ်ားရည္စက္ကို.... ငါ လ်က္မယ္ ထင္သလား...
ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ျခေသၤ့တေကာင္လိုပဲ..... ငါ့အနာေတြကို.... ငါ့လွ်ာနဲ႕ ငါလ်က္မယ္... အင္ဒရီယာ...
ခုညေတာ့.... အျပာေရာင္ ဒိန္ခဲ တခ်ပ္ကို ..... အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ပါးပါးလွီးစား..
.ျပီးေတာ့မွ... ငါ သတိရမိသြားတာ နင္ေပ့ါ... အင္ဒရီယာ...

နင္သာ....ငါ့ရဲ႕ အလွအပဆံုး အနက္ရိႈင္းဆံုး ဒဏ္ရာ..

အသံေတြထဲမွာ အခ်စ္ေတြ ထည့္လိုက္ပါတယ္ အင္ဒရီယာ... စကား မေျပာျဖစ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာေနျပီေကာ...
ငါ့ ဂစ္တာၾကိဳးေတြထဲကေန နင္လည္း ခဏေလာက္ေတာ့ ထြက္သြားေပးရမယ္ ထင္တယ္...
ဘာသီခ်င္း တီး တီး...နင့္ အတြက္ခ်ည့္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္...
တို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္-ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုအတူူတူ ဆိုခ်င္တယ္ အင္ဒရီယာ...

ေအာက္တိုဘာကို ဒီဇင္ဘာလို႕ ငါထင္ေနတယ္ အင္ဒရီယာ..
.ေအးစက္တဲ့ ညေတြမွာငါဟာ ဘာလို႕ ပူေလာင္ေနရတာလဲ အေျဖမရွိ...
နင့္ကို တီးျပခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ငါ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ယက္လုပ္ထားမိတယ္ အင္ဒရီယာ...

ငါ့ ခြက္ထဲမွာ ၀ိုင္နီေတြ... နဂိုရ္အတိုင္း...
အရိုင္းဆန္တဲ့ ေတးကို အာရံုျပဳေနၾကဆဲ...
သည္ညကို ၀ိုင္နီတခြက္လို... ငါ... ေသာက္ပစ္လိုက္ရမလား...
အၾကားအာရံုေတြကိုပဲ အျမင္အာရံုေတြနဲ႕ အစားထိုးလိုက္ရမလား...
ကမၻာ့ေထာင့္ၾကားေတြမွာ ညကို မူးယစ္သူေတြနဲ႕သာ ျပည့္ႏွက္ေနေရာ့သလား... အင္ဒရီယာ...

ငါ့ရဲ႕ညေတြကို တံခါး ပိတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္ အင္ဒရီယာ...

မင့္ မ်က္၀န္းေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ သမင္ေလးတေကာင္ကို ေတြ႕ရသလိုလို...
ငါ့ႏွလံုးသားကို သည့္ထက္ ပိုျပီး မခုန္ေစပါနဲ႕ေတာ့ အင္ဒရီယာ...
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ ကံၾကမၼာ မပါဘူး... ငါသိတယ္...
မေတြ႕ ... မျမင္... မၾကံဳ... မဆံုဆည္းႏိုင္ေသးသည့္တိုင္
နင့္ကို ယံုတယ္... အခ်စ္ကို ယံုတယ္... ကံကို မယံုပါ... အင္ဒရီယာ...

ငါ့ရဲ႕ညေတြကို တံခါး ပိတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္ အင္ဒရီယာ...

atn

ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ေသာ ေန႕ရက္မ်ားအား က်ေနာ္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခ်င္ေနျပီ ေမေမ...

by Augustine Nge on Thursday, October 27, 2011 at 8:54pm

အိမ္တအိမ္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္...
အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုေၾကာင့္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး... လိုအပ္ခ်က္ တခုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္..

အေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္...
ခြဲခြာလိုျခင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဘူး... အေမ့ကို မခ်စ္လို႕လည္း မဟုတ္ဘူး...
လုပ္စရာ ရွိတာ တခုကို လုပ္ခဲ့ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္မယ္...
(သစၥာေဖာက္တဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႕... သား...)
က်ေနာ့္ နားထဲမွာ ခုထက္ထိ
ဆူက်ယ္အူေလာင္ေနမိဆဲပဲ ေမေမ..

ဆယ္တန္းကတည္းက တီးလာတဲ့
က်ေနာ့္ ဂစ္တာေလးကို
ဓနိမိုး ထရံကာ အိမ္ကေလးတလံုးရဲ႕
အခန္းတံခါး ေထာင့္ၾကား ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေလးမွာ
တိတ္တဆိတ္ေထာင္ထားခဲ့တယ္...
သီခ်င္းစာအုပ္မ်ားကို
သူ႕အနားက ၾကမ္းျပင္မွာ စီထပ္ထားေနခဲ့တဲ့... က်ေနာ့္လက္ေပၚ
မ်က္ရည္တစက္ က်ခဲ့တယ္...
၀မ္းနည္းတာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဘူး... သံေယာဇဥ္တခုေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္...

ရွစ္တန္းကတည္းက စီးလာတဲ့ စက္ဘီးကေလးကို
က်ေနာ္ ဖုန္သုတ္ျပီး အိမ္နံရံနားမွာ
ေဒါက္ခ်ထားခဲ့တာ...
ပိုင္ရွင္မဲ့သြားေစဖို႕ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္...
မျဖစ္မေန ခြဲခြာရျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္...

က်ေနာ့္ထက္ ဆယ့္သံုးႏွစ္ငယ္တဲ့
က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ညီမေလးကိုလည္း
လက္ပတ္နာရီ၀ယ္ေပးခြင့္...
ေပြ႕ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး...
စိမ္းကားရက္စက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး...
အခြင့္အေရး မရွိခဲ့တာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္...

အေဖ့ကို ဖုန္းဆက္ခြင့္ရခဲ့တယ္...
(မင္းလမ္းကို မင္းေရြးတာ... ဘယ္သူမွ ေရြးေပးတာ မဟုတ္ဘူး...
ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္လွည့္မလာခဲ့နဲ႕... )
အေဖက ဘာလို႕ အမွန္တရားေတြခ်ည့္ ေျပာေနရတာတဲ့လဲ...
က်ေနာ္ ထပ္ မစဥ္းစားပါဘူး... သူ႕တသက္လံုး အဲလိုေတြခ်ည့္ ေျပာေနတာပဲ မဟုတ္လား...

အဖိုးကို ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္...
(ငါလည္း လုပ္ခဲ့တယ္... မင္းအေဖလည္း လုပ္ခဲ့တယ္...
ခု ငါ့ေျမးကလည္း လုပ္ျပန္ျပီ....
ငါ့ျမစ္ေတြကိုေတာ့ သည္အလုပ္ကို မလုပ္ပါေစနဲ႕ေတာ့...)
အဖိုးကလည္း ေျပာျပန္ျပီ အမွန္တရားေတြ...
(က်ေနာ့္သားကိုလည္း သည္အလုပ္ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး အဖိုးရယ္...)
စိတ္ထဲက ေျပာမိတာပါ...
အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္မွာ ရီးစားတေကာင္ေတာင္ မရွိေသးပါဘူး...

က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဖြားကိုလည္း
ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္...
(နင္တို႕ေတြ လုပ္ၾကျပန္ျပီ...
ဗမာျပည္မွာ မိခင္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္
ေနာက္ထပ္ မ်က္ရည္ၾကရျပန္ဦးမလဲ...)
အဖြားကလည္း ေျပာျပန္ျပီ အမွန္တရားေတြ...
(ဘုရားမွာပဲ ဆုေတာင္းေပးပါ အဖြား... )
စိတ္ထဲကပဲ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားပါ...
အဖြားကို ျပန္ေတြ႕ရဦးမွာပါလို႕ က်ေနာ္ ထင္ခဲ့တယ္...
အထင္အျမင္ေတြဆိုတာ အမွန္တရားနဲ႕ ေ၀းကြာလြန္းပါရဲ႕ေလ...

က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ ေနာက္တေန႕မွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့
က်ေနာ္ဟာ အေတာ့ကို ေနာက္က်ေနျပီ...
က်ေနာ့္ အကုသိုလ္မ်ားက ခရီးေပါက္ေနသေလာက္...
က်ေနာ့္ ကုသိုလ္မ်ားက ဖိနပ္ေပါက္ေန...

ရွိပါေစ...

က်ေနာ္ဟာ
ဘယ္အရာကိုမွ လိုခ်င္ ယူေဆာင္ထားသူမွ မဟုတ္တာ...
အဲသလို... ဂ်စ္ကန္ကန္ က်ေနာ္ ေျပာတယ္...

ဘယ္သူကမွလည္း တရားရံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မေၾကျငာပါဘူး...

တခုပဲ...
မင္းတို႕ဟာ...
အရႈံးေပး စြန္႕ခြာသြားသူေတြ မဟုတ္လား...

အဲသည့္ တံဆိပ္ကပ္မႈကို
ဘယ္လိုလူမ်ိဳးက လက္ပိုက္ ၾကည့္ရႈေနမွာလဲ...

ဘုရားသခင္...
ကမၻာ ေလာကၾကီး တခုလံုးမွာ
သင္ဟာ...
အမွားအယြင္းဆံုး သက္ရွိပါပဲ...
အကယ္၍သာ သင္ဟာ
သက္ရွိ ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေပါ့...

ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ...
ကိုယ္ေတြက ဘုရားအေလာင္းလည္း မဟုတ္ဘူး...
ေမာ္စီတုန္းလည္း မဟုတ္ဘူး...
ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကလည္း
ေပးခ်င္တဲ့ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး...

ကိုယ္က လူပါ...
ႏြားမွ မဟုတ္တာ...
ႏြားဖားၾကိဳးေတာ့
ဘယ္ အထိုးခံခ်င္ပါ့မလဲ...

ကိုယ္အိမ္က ထြက္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကို
ကိုယ့္ေလာက္ ဘယ္သူက ေကာင္းေကာင္း သိမွာလဲ...

အိမ္ အေၾကာင္း...
ေနာက္ထပ္ မေျပာၾကေၾကးေလ....

atn