အူသံရွည္ ေန႕စြဲမ်ား (၂)

မေ၀းရဲဘူး-ဆိုတဲ့ လမ္းဟာ 

အေရွ႕ဖက္ကမ္းေျခကို လြင့္စင္ထြက္သြားတဲ့ 

အေနာက္ဖက္ကမ္းေျခရဲ႕ ေၾကကြဲ ညေန...

ၾကိဳးေပးခံထားရတဲ့ မနက္ဖန္ဟာ

အိပ္မက္ေလးတခုကို ဆာေလာင္လို႕...

တမ္းတျခင္းေတာင္ကုန္းေလးတခုေပၚမွာေတာ့

ေအးစက္မႈမ်ားက ေမးခြန္းတခုကို ေမးေလရဲ႕..

.ႏွင္းေတြ ဘာလို႕ က်ခဲ့ၾကရတာလဲ-တဲ့...

အဲသည့္ ေတာအုပ္ထဲမွာ

 ေနေရာင္ကို ေထာင္ဖမ္းရင္း

ကိုယ္တိုင္ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လတစင္းရွိရဲ႕..

.ေန႕ေတြနဲ႕ အေၾကြေစ့ေတြကို

မွားယြင္း ေရတြက္ေနတဲ့ ငွက္တေကာင္ကလည္း...

အဲသည့္ ေတာအုပ္ထဲမွာ

အေတာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႕ မရပ္မနား...

ခ်စ္သူရွိရာ သြားခ်င္ေနေသးတယ္...

မိုးခ်ဳပ္ျပီ-ဆိုတဲ့လက္မွတ္ကို

အိပ္ကပ္မွားထည့္ထားတဲ့ မနက္ခင္းကေတာ့

ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ေနပံုနဲ႕

ေခါင္းငိုက္စိုက္...

မိုက္မဲမႈတိုင္းရဲ႕တံဆိပ္ေတြဟာ 

အနက္ေရာင္ေတြနဲ႕ပဲ ပံုႏွိပ္ထားတာကလည္း ထူးဆန္းတယ္...

ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ဂစ္တာတလံုးအတြက္

တေယာတလက္က ငိုေၾကြးေနစရာ

ဘာအေၾကာင္းမွကို မရွိ...

မနက္ခင္းေတြကို တက္နင္းသြားလည္း ရပါတယ္-ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထားတဲ့ ညကို

မနက္ခင္းတခ်ိဳ႕က ေခါင္းရိုက္ခြဲဖို႕ လူစုတယ္...

သည္လိုပါပဲ...

က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္တခုထဲမွာေတာ့

အဲ့သလို ရုတ္ရုတ္သည္းသည္းေတြပဲ ရွိတယ္...

အစကေန ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆိုရင္

အဆံုးကေန ျပန္ေကာက္ရမယ္...

အာရံုေနာက္ေနတဲ့ ၀ံပုေလြတေကာင္ အူသလိုမ်ိဳး

ကဗ်ာတပုဒ္ အူတယ္...

ခြင့္လႊတ္ပါ...

အဲ့သည့္ ကဗ်ာကို ေအာင္သာငယ္ ေရးတာပါ...

atn