အိမ္လြမ္းေနတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီး...
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေက်ာ္လႊားတက္လိုက္ေတာ့
တိမ္လႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္တန္းေလးမ်ား
မ်က္ေစ့ တဆံုးတလ်ား တြန္႕ေခါက္ ေၾကကြဲ နာက်င္လို႕...
ေနာက္လွည့္ျပန္တာ မဟုတ္ဘူး... သံလိုက္အိမ္ေျမာင္ မွားေနတာ...
လမ္းလြဲသြားတာ မဟုတ္ဘူး... ေနမုန္တိုင္းေတြ တိုက္ေနတာ...
လက္ေလွ်ာ့ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး... ၀င္ရိုးစြန္းေတြ ေစာင္းေနတာ...
ရံႈးနိမ့္သြားတာ မဟုတ္ဘူး... ေျခကုန္လက္ပမ္း က်ေနတာ...
ဘူတာမဲ့တာ မဟုတ္ဘူး... ရထားသံလမ္း ေပ်ာက္ေနတာ...
ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ အစြမ္းကုန္ တူးဆြထားတဲ့ ျမစ္ဟာ
ပင္လယ္ေသထဲမွာပဲ လွလွပပ ဖူးပြင့္သြားေတာ့တယ္...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
အေမ့ အိမ္တံခါးေလးကို အသံမျမည္သြားေအာင္ ဖြင့္လိုတဲ့ လက္ေတြဟာ
ေနာက္က်ျခင္း နွင္းစက္ေတြနဲ႕အတူ တုန္ရီလို႕...
အေမ မရွိေတာ့ျပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ကို
ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္မို႕က်ေနာ္တို႕ ျပန္ေရာက္သြားၾကပါလိမ့္...
က်ေနာ္တို႕ရဲ႕လက္ေခါက္ကေလးေတြ
ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ေလထုထဲမွာ ရပ္တန္႕ေအးခဲရင္း... ....
atn
No comments:
Post a Comment