Feb 28, 2009

ည, နင္ေနတဲ့ ျမိဳ႕

















ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညဟာ “ဗန္ဂိုး”ရဲ႕ “ေနၾကာပန္း”ေတြကို
ပန္ခ်ီကားထဲက ဆြဲထုတ္ျပီး
မူးလဲေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ
လွမ္းထားလိုက္တယ္...














ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညဟာ “မြန္႕ခ္”ရဲ႕ “ေအာ္သံ”ကို
တုပ မေအာ္ႏိုင္ရွာလို႕
အသံတိတ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို
တံုးလံုး ပက္လက္ျဖစ္ေအာင္
ေဒါသနဲ႕ လဲွပစ္လိုက္တယ္...













ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညက “ဒါလီ”ရဲ႕ “အမွတ္တရ စြဲျမဲေနျခင္း”လို
အရည္ေပ်ာ္က်ေနတဲ့
မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ အိမ္ေတြထဲက
ဖေယာင္းတိုင္ေတြကိုလည္း
အူေဟာင္းေလာင္း ထားပစ္လိုက္တယ္...















ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညက “ပီကာဆို”ရဲ႕ “ဂီတသမား သံုးေယာက္”ကို ေခၚျပီး
“ခင္ေမာင္တိုး”ရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုခဲ့တယ္...
“အသက္တရာ မရွည္ေပမယ့္
အခက္တရာ ေပြႏိုင္ေသးတယ္
သည့္ထက္ မကရင္လည္း ေတြ႕ရမယ္
မေရႏိုင္ေတာ့ျပီပဲ ” တဲ့ ...

















ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညက မီးသီးအကၽြမ္းတလံုးကို
စိန္တတံုးလို ဟန္ေဆာင္ပန္ထားတဲ့
ဓါတ္တိုင္တခုေအာက္မွာ
တေယာက္ထဲ ေမွာင္ရိပ္ခိုရင္း
“ဒါဗင္ခ်ီ”ရဲ႕ “မိုနာလီဇာ”လို ျပဳံးေနခဲ့တယ္...

















ျမိဳ႕က ျမိဳခ်တာခံလိုက္ရေတာ့
ညက “ေအာင္သာငယ္”ရဲ႕
“သက္တန္႕နင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ”ကို
မေျပာမဆို ျမိဳခ်ပစ္လိုက္တယ္...

ခုေတာ့ ျမိဳ႕ခမ်ာလည္း
“ည” နင္ေနရွာေပါ့... ...

ATN

Photo source: http://images.google.com/

အလြမ္းေတာင္တန္း၊ ပန္းတပြင့္ (အစအဆံုး)

ထံု႕ပိုင္းထံု႕ပိုင္း ေရးေနတဲ့ အခန္းဆက္ေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခြင့္လႊတ္ ေစာင့္ဖတ္ ေပးေနတဲ့ သယ္ရင္းေတြ စာဖတ္သူေတြ အားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။ ထို႕အတူ ပင္းဒယ ဓါတ္ပံုမ်ားကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးေသာ ရြာသားေလး(၀ိုင္တီယူ) အားလည္း ေက်းဇူး အထူး တင္ရွိပါေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

ရြာသားေလး(၀ိုင္တီယူ) ရဲ႕ ေနာက္တကြက္အေရႊ႕ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးကို ဖတ္မိသည့္ အခါ ပင္းဒယကို သတိရ ပါသည္။ ပင္းဒယရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ စမ္းေခ်ာင္း တစင္းက လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ ႏွစ္သို႕ သူကို အလို အေလ်ာက္ သယ္ေဆာင္ရင္း စီးဆင္းခ်သြားသည္။ ပင္းဒယကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါေလျပီ။ အခ်ိန္ ကာလက ေျပာင္းလဲ ပစ္ခဲ့ေသာ အရာတို႕ကို ဟိုတခ်ိဳ႕ သည္တခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အခ်ိန္ ကာလက မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့သည့္ အရာတို႕ကိုလည္း မေပ်ာက္ မပ်က္ ဆက္လက္ေတြ႕ေနရပါေသးသည္။


မဲနယ္ ေတာင္တန္းၾကီး၏ လွပမႈကို သည္ေတာင္တန္းၾကီးေပၚ ေျခခ်မိမွသာ သိႏိုင္ ေပမည္။ အေနာက္ဖက္ အျခမ္းရွိ ပုပၸါးေတာင္ႏွင့္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ လြင္ျပင္မ်ားကို မဲနယ္ ေတာင္တန္း ေပၚမွ ရႈေမွ်ာ္ ၾကည့္ရႈရသည္မွာ လြမ္းစရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ့ သည္ေလ။ သည္ေတာင္တန္း ေပၚမွာပဲ လြမ္းေမာစရာ ပံုျပင္ေလး တခု ထုဆစ္ခဲ့မိသူ တေယာက္ အဖို႕ေတာ့ အလြမ္း ဆိုသည္ ကလည္း လႈပ္ႏိႈးမည့္သူ တစံု တေယာက္ကို ေစာင့္စား အိပ္စက္ ေနေသာ နတ္တပါး ေပပဲလား။ ခုေတာ့ မဲနယ္ ေတာင္တန္းကို လြမ္းသည္၊ ေရႊဥမင္ကို လြမ္းသည္၊ ပင္းဒယကို လြမ္းသည္၊ တစံု တေယာက္ကို လြမ္းသည္။ ႏွလံုးသားမွာ အလြမ္းကို တက္တူး အရုပ္ တခုလို ျမွဳပ္ထားမိ ေလသည္လား။ သူ မသိပါ...

-----------------------------------------------------

သည္ေန႕က သူတို႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဘူမိေဗဒေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ကြင္းဆင္း ရမည့္ေန႕။ မႏၱေလး ေဆာင္သို႕ အားလံုး ၂ နာရီအေရာက္ လာၾကရမည္။ ျပီး ရန္ကုန္ ဘူတာၾကီးသို႕ သြားရမည္။ သာစည္ အျမန္ ရထားျဖင့္ ခရီးထြက္ၾက ရမည္ေလ။ သို႕ေသာ္လည္း သူတို႕ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ မနက္ ၉ နာရီ ေလာက္ ကတည္းက ဦးခ်စ္ဆိုင္ကို ေရာက္ေနၾကသည္။ ဒဂုန္ေဆာင္ရွိ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ အခန္းမွာ သူတို႕ ပစၥည္းေတြကို ခဏ စုပံု ထားရင္း လဘက္ရည္ ေသာက္ရန္ ထြက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ကြင္းဆင္းစခန္းအတြက္ လူေတြခြဲေတာ့ သူနဲ႕ တြဲေနၾက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ တေယာက္သာ ပင္းဒယ ကြင္းဆင္း စခန္းသို႕ ပါလာသည္။ က်န္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ေရခ်မ္းစင္၊ ဟဲဟိုး၊ ကေလာ စသည့္ စခန္းေတြကို ေရာက္ကုန္သည္။ သည္ႏွစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြနဲ႕ တြဲျပီး ကြင္းဆင္း ရမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘူမိေဗဒမွာ ကေတာ့ အားလံုးက ညီအကို ေမာင္ႏွမ ေတြလို ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ပါေပ။ ဒါကိုကပင္ ဘူမိေဗဒ ဌာနႏွင့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဓေလ့ေလး တခု ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ကြင္းဆင္းရာမွာေတာ့ ပင္းဒယစခန္းမွာ စခန္း တာ၀န္ခံက ဆရာ ဦးလွၾကည္၊ လက္ေထာက္က ဆရာ ဦးရဲ၀င္း။ သူတို႕ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အားလံုး ၅ ေယာက္ တဖြဲ႕စီ အဖြဲ႕ေလးေတြ ဖြဲ႕ၾကရသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္၊ ေမာင္ေမာင္ခိုင္၊ သန္းျမင့္၊ ေက်ာ္စိန္နဲ႕ သူက တဖြဲ႕တည္း။ အားလံုး ကေတာ့ တတိယႏွစ္ ကြင္းဆင္းခ်ိန္ တံုးက စခန္းတခုစီ။ သူ႕အဖြဲ႕မွာ အားလံုးက သူ႕ကို Group Leader လုပ္ဖို႕ ဆႏၵ ေပးၾကသည္။ သည္လိုနဲ႕ အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ သူ တာ၀န္ယူရသည္။

ေန႕လည္ ၂ နာရီေရာက္ေတာ့ တကိုယ္စာ ပစၥည္းေတြကို သယ္ရင္း မႏၱေလးေဆာင္သို႕ သြားၾကသည္။ ပင္းဒယ စခန္း အတြက္ လိုအပ္သည့္ ဆန္အိပ္မ်ား၊ ရိကၡာ ပစၥည္းမ်ားနဲ႕ အျခား ကရိယာ တန္ဆာပလာမ်ားကို ေဒါ့ဂ်စ္ကား တစီးေပၚသို႕ တင္ၾကရသည္။ စခန္းအဖြဲ႕၀င္ အမ်ားစုကေတာ့ ညေန ၄ နာရီ မတိုင္ခင္မွာ ရန္ကုန္ ဘူတာၾကီးမွ ေစာင့္ေနၾကမည္ ျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႕ တာ၀န္ခံမ်ား ကသာ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္း ပစၥယမ်ားကို မႏၱေလးေဆာင္မွ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးသို႕ သယ္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

ေန႕လည္ ၃ နာရီခြဲေလာက္ ဘူတာၾကီးကို သူတို႕ ေရာက္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေရာက္ႏွင့္ ေနၾကျပီးျပီ။ ဆန္ အိတ္ေတြ ပစၥည္းေတြ ကားေပၚမွ ထမ္းခ်ျပီး ရထားေပၚ တင္ျပီးသည့္ အခါ သူလည္း တကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ နံေစာ္ ေနျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚျပီး ရထား မထြက္ခင္ ဘူတာၾကီးရွိ ဘီယာဆိုင္မွာ အက်ၤ ီ သြားလဲရင္း ဘီယာ တေယာက္ တလံုးစီ ခိုးေသာက္ လိုက္ၾကေသးသည္။

အားလံုး ရထားေပၚေရာက္လို႕ လူစစ္ျပီးသည့္ အခါမွာေတာ့ ညေန ၅ နာရီ ထိုးေတာ့မည္။ ရထား တကယ္ ထြက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ေက်ာ္ေနျပီ။ သူတို႕ အဖြဲ႕မွာ ဂစ္တာ ၂ လံုး ပါလာသည္။ သည္ ရထားတြဲ ထဲမွာ ေရခ်မ္းစင္ စခန္းသို႕ ဆင္းရမည့္ အဖြဲ႕ကလည္း ပါလာသည္။ ေရခ်မ္းစင္ အဖြဲ႕မွာလည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ၀င္းထိန္ သယ္လာသည့္ ဂစ္တာ တလံုးနွင့္ သန္းႏိုင္ သယ္လာသည့္ ဂစ္တာ တလံုး ၂ လံုး ပါသည္။ ရထားတြဲ ဟိုဖက္ထိပ္ သည္ဖက္ထိပ္မွာ ၂ ဖြဲ႕ အျပိဳင္ တီးဆိုၾကရင္း သူတို႕ အဖြဲ႕ ဆိုရတီးရတာ ေမာလာသည္။ တညေနလံုး ပစၥည္းေတြလည္း ထမ္းပိုးထားၾကရသည္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ပဲ ဆိုတာ တီးတာကို ရပ္လိုက္ရင္း ၀င္းထိန္တို႕ တီး၀ိုင္းက တီးေနသမွ်ကို - ဖခင္ ဘုရင္ၾကီးမွာ မၾကားလိုပါ... မၾကားလိုပါ... - ဟု ျပန္ေအာ္ကာ ေနာက္ရင္း သူတို႕ အႏိုင္ ပိုင္းလိုက္သည္။ သည္ေကာင္ ေတြ ကေတာ့ သူတို႕ကို စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲ ေနမည္မွာ မုခ်...။

--------------------------------------------------

သာစည္ေရာက္ေတာ့ သူတို႕ ဘူမိေဗဒေက်ာင္းသားတြဲ ၃ တြဲကို ျဖဳတ္လိုက္ျပီး ေရႊေညာင္ ရထားမွာ ခ်ိတ္ရန္ ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ေရႊေညာင္ရထားစထြက္ေတာ့ မိုးလင္းေနျပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေအာင္ပန္းမွာ သူတို႕ တြဲက ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး ဆင္းၾကရသည္။ ေရခ်မ္းစင္ႏွင့္ ပင္းဒယက တလမ္းထဲ။ ေရခ်မ္းစင္ျပီးလွ်င္ ပင္းဒယ။ ပင္းဒယကို ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနျပီ။ သူတို႕အားလံုး ပင္းဒယ အ.ထ.က.မွာ စခန္းခ်ၾကရသည္။ ပစၥည္းေတြ အားလံုး ေနရာခ်အျပီးမွာေတာ့ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ဥတၱရေလ ေအးစက္စက္ေအာက္က ညေနခင္းမွာ ပုန္းတလုပ္ ကန္ေရနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ အေမာေတြကို ေဆးေၾကာခဲ့ၾကသည္ေလ။


သည့္ေနာက္ေတာ့ ညစာ စား အျပီးမွာ ေနာက္ေန႕မွာ ထြက္မည့္ General Traverse အတြက္ အစည္းအေ၀း ထိုင္ၾကရသည္။ အဖြဲ႕ေတြအတြက္ ကိုင္ေဆာင္ရမည့္ ေျမပံုႏွင့္ ပစၥည္းေတြ ထုတ္ယူျပီး ေနာက္တေန႕အတြက္ အားလံုး အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ျပီးေနာက္မွာ အိပ္ယာ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္းဒယ အ.ထ.က.ရဲ႕ မီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေတြ ေအာက္မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ခဲ့ၾကရသည့္ ညကလည္း ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ လြမ္းစရာ...။

ေနာက္တေန႕မွ စတင္ျပီး ပင္းဒယ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းသို႕ စတင္ ကြင္းဆင္းရသည္။ သတၱဳတြင္း ေတြမွာလည္း လက္ေတြ႕ ကြင္းဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ဒုတိယ အပတ္ မွာေတာ့ Individual Traverse ကို စတင္ၾကရပါသည္။ သက္ဆိုင္ရာ Assigned Grid မ်ားကို ဘူမိေဗဒ ဆိုင္ရာ တိုင္းတာ မွတ္တမ္းတင္မႈမ်ားျဖင့္ အဖြဲ႕လိုက္ လုပ္ေဆာင္ ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႕ အဖြဲ႕ကေတာ့ ေရႊဥမင္တည္ရွိရာ မဲနယ္ ေတာင္တန္း၏ အေနာက္ ဖက္ျခမ္းရွိ Grid မ်ားကို တာ၀န္က်ေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ရက္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ေရႊဥမင္နွင့္ မဲနယ္ ေတာင္တန္းကို ဆင္းလိုက္ တက္လိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကရေသာ ေန႕ရက္မ်ားမွာ အမွတ္ရစရာ စာမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ ေနခဲ့ေလေတာ့သည္။

-----------------------------------------------------

Individual Traverse ကို စတင္ၾကရေတာ့ ဆရာေတြက ကိုယ္ေတြနဲ႕ အတူ မပါေတာ့ ကိုယ့္ စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္လို႕ ရေနၾကသည္ေလ။ ေန႕စဥ္ မနက္ ၈ နာရီဆိုလ်င္ ေန႕လည္စာကို ဟန္းေကာေတြနဲ႕ ထည့္ယူကာ ခရီး စထြက္ ရသည္။ သူတို႕ အဖြဲ႕ တာ၀န္ယူရသည့္ Grid ကလည္း ေရႊဥမင္ အေနာက္ဖက္ျခမ္းမွ စတင္သည္။ သည္လိုနဲ႕ ေန႕တိုင္း ေရႊဥမင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး မဲနယ္ေတာင္တန္းကို အဆင္း အတက္ လုပ္ေနရေတာ့သည္။



သူတို႕ အဖြဲ႕ကေတာ့ ရန္ကုန္က မထြက္ခင္ကတည္းက ပင္းဒယစခန္း အနီး ၀န္းက်င္ရွိ Gelogical Report ေတြကို ဖတ္ထား၊ ေလ့လာထား၊ မွတ္စု ထုတ္ထားခဲ့သည္။ Paleontological နဲ႕ Petrological Report ေတြ ကို လည္း အေသးစိတ္နီးပါး ဖတ္ထား မွတ္ထား ခဲ့ေတာ့ Individual Traverse မွာ သိပ္ အခက္အခဲ မရွိေတာ့။ သြားရမည့္ ေနရာေတြကို သြားသည္။ တိုင္းတာစရာရွိသည္ေတြကို တိုင္းတာ မွတ္တမ္း ျပဳျပီးသည့္အခါ သူတို႕ အဖြဲ႕ အတြက္ အခ်ိန္ေတြက အေတာ့ကို ပိုလာေနသည္။

သည္လိုနဲ႕ ကြင္းဆင္းကာလရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ သူတို႕ရဲ႕ ေန႕စဥ္စခန္းခ်ရာက ေရႊဥမင္ရဲ႕ ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္း ျဖစ္လာသည္။ တခါတေလ ညဖက္ၾကီး ဂစ္တာေတြကို အ.ထ.က ေက်ာင္းမွ ခိုးထုတ္ကာ သူတို႕ အရက္ ခိုးေသာက္ေလ့ ရွိသည့္ ဆိုင္မွာ သြားထား ထားသည္။ ေနာက္ေန႕ မနက္ ပင္းဒယ ေစ်းဖက္မွ ေရႊဥမင္ ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္းကို တက္ေတာ့မွ ထိုဆိုင္မွာ အပ္ထားသည့္ ဂစ္တာေတြကို ယူကာ ေစာင္းတန္းက ေလွကားထစ္ေတြမွာ တေန႕လံုး concert လုပ္ခဲ့ၾကသည္ေလ။ ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္းက ဧည့္သည္မ်ား တက္ေလ့ မရွိေသာ ေစာင္းတန္းလည္း ျဖစ္သည္ေလ။ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ကားလမ္းျဖင့္ တက္လာသည့္ ေတာင္ဖက္ ေစာင္းတန္းကသာ ဧည့္သည္မ်ား တက္လာေလ့ ရွိသည္ မဟုတ္လား။

တခါတခါလည္း ေတာင္ဖက္ေစာင္းတန္းမွာ သြားျပီး သူတို႕ အဖြဲ႕ ဘရုတ္က်ေလ့ရွိသည္။ ၾကာလာေတာ့ ေရႊဥမင္ အ၀င္၀က ဓါတ္ပံု ဆရာေတြနဲ႕ပင္ သူတို႕ ခင္မင္လာျပၤီး ဓါတ္ပံုဆရာေတြ ကိုယ္စား ဧည့္သည္ေတြ ကိုပင္ သူတို႕က ဓါတ္ပံုေတြ ၀င္ရိုက္ ေပးၾကေသး သည္ေလ။ တခါတခါလည္း ဧည့္သည္ေတြ လာတာေတြ႕လွ်င္ ဧည့္ၾကိဳ သြားလုပ္ ၾကျပီး ေရႊဥမင္ အေၾကာင္းေတြကို သူတို႕က ရုပ္တည္ၾကီးေတြနဲ႕ ရွင္းလင္းျပေလ့ ရွိၾက ေသးသည္။ Guide လုပ္တတ္ၾက ေသးသည္။ မသိလွ်င္ ေရႊဥမင္ထဲမွာပဲ သူတို႕ကို ေမြးခဲ့သလိုလို...။

---------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ ေရႊဥမင္ အ၀င္ ေစာင္းတန္း အစပ္မွာ သူတို႕အဖြဲ႕ ထိုင္ေန ၾကသည္။ လူတစု ေစာင္းတန္း အတိုင္း တက္လာေနတာ ျမင္ၾကရသည္။ သည္အထဲမွာ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ကို သီးသန္႕ တက္လာ ေနတာ ျမင္ရသည္။ - ေဟး... ေဟ့ေရာင္.. ဟိုမွာေတြ႕လား... - ေမာင္ေမာင္ခိုင့္ကို သူ ေမးသည့္ အခါ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က - ဘာလဲ.. မင္း... Guide လုပ္ခ်င္ေနျပန္ျပီလား... - ဟု သူ႕ကို ျပန္ေျပာ ေလသည္။ သူတို႕ အဖြဲ႕ထဲမွာ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ တေယာက္သာ ရီးစားရွိသည္။ လူၾကီးလည္း ဆန္ခ်င္သည္။ သန္းျမင့္နဲ႕ ေက်ာ္စိန္ ကေတာ့ ရိုးသည္။ သူနဲ႕ ေမာင္ေမာင္ခိုင္ကသာ ငေနာက္ေတြ လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

- မင္း.. အသာေနစမ္းပါကြာ.. - သူက ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင္ခိုင့္ကို သြားရေအာင္ အခ်က္ ျပလိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္လည္း ထိုင္ရာမွ ထလာျပီး သူနွင့္ အတူ ဆင္းေလွ်ာက္ လာသည္။ ေစာင္းတန္း အတိုင္း တက ္လာေသာ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ အေရွ႕ ေရာက္လာေတာ့ - ပင္းဒယျမိဳ႕ ေရႊဥမင္ဂူက ၾကိဳဆို ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ... - ရုပ္တည္နဲ႕ သူ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြား ၾကသည္။ - ေရႊဥမင္ကို အလည္ လာတာဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ အခမဲ့ လိုက္လံျပီး ျပသ ေပးပါ့မယ္... အမေလးတို႕ အေနနဲ႕ ေစတနာ ရွိရင္ သည္မွာ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေလးေတြ ရိုက္ျပီး အလွဴေငြ ေလးေတြလည္း ထည့္လို႕ ရပါတယ္.. - လို႕ ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ၀င္ေျပာေတာ့ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ ျပံဳးသြားသည္။

- ဓါတ္ပံုေတာ့ ရိုက္ခ်င္တယ္ - မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္ ပါးပါးေလး လူးထားျပီး မ်က္ခြံမွာ အျပာေရာင္ ပါးပါးေလး လိမ္းျခယ္ ထားတဲ့ ေကာင္မေလးက အသံ ခပ္၀ဲ၀ဲနဲ႕ ေျပာလာေတာ့ - ရိုက္ႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်... ရိုက္ခ်င္တဲ့ ေနရာသာ ေျပာပါ က်ေနာ္တို႕ လိုက္ျပီး ရိုက္ေပးပါ့မယ္.. - သူ ေျပာေတာ့ - ခုေတာ့ မရိုက္ ေသးဘူးေလ... ေရႊဥမင္ထဲ အရင္ ၀င္ၾကည့္ဦးမယ္.. အျပန္ က်မွ ရိုက္မယ္ေလ... - ဟု ျပန္ေျပာ ေလသည္။ - ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်... ဒါဆိုလည္း က်ေနာ္တို႕ လိုက္ျပ ေပးပါ့မယ္... - သူ ေျပာရင္း ေစာင္းတန္းကို စတင္ တက္လိုက္ ေလသည္။ ေရႊဥမင္ အ၀င္၀ ေရာက္ေတာ့ သူတို႕ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ကာ ၾကည့္ေနေသာ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ကိုေရာ၊ ေလးစားစြာ ၾကည့္ေနသည့္ သန္းျမင့္နဲ႕ ေက်ာ္စိန္ကိုေရာ ေကာင္မေလးေတြ အလစ္မွာ မ်က္ေစ့ မွိတ္ျပရင္း ေရႊ ဥမင္ထဲကို ၀င္ခဲ့ၾကေလသည္။


သည္လိုနဲ႕ ေရႊဥမင္ထဲ ၀င္ေတာ့ သည္ေကာင္မေလးကို သူက - ဒါက ဘာ ဘုရားခင္ဗ်... ဒါကေတာ့ ဘာ ဘုရားပါ..- နဲ႕ ရုပ္တည္ၾကီးနဲ႕ ရွင္းျပ။ ေကာင္မေလးနဲ႕ ပါလာေသာ တျခား မိန္းကေလးကို ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ရွင္းျပနဲ႕ ဥမင္ထဲ အေတာ္ ေရာက္လာၾကသည္။ ဆက္သြားေနရင္း သူနဲ႕ ေမာင္ေမာင္ခိုင္လည္း လူခ်င္း ကြဲသြားေလသည္။ - အမတို႕လည္း ဘယ္ေရာက္ သြားပလဲ မသိဘူး... - ေကာင္မေလးက ေျပာေတာ့ - ေအာ... အဲတာ အမလား... ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕မွာပါပဲ... သည္ဂူထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ မေပ်ာက္ ပါဘူး... က်ေနာ္ အာမခံပါတယ္... - သူေျပာေတာ့ - တကယ္လား... - သူ႕ကို ၾကည့္ရင္း ျပန္ေျပာေနေသာ ေကာင္မေလးကို ေရႊဥမင္၏ မီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ အေတာ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းမွန္းလည္း သတိျပဳ လိုက္မိ ပါေသးသည္။

တေနရာေရာက္ေတာ့ နတ္ေရအိုင္ကို ေတြ႕သည္။ - ဒါကေတာ့ နတ္ေရအိုင္ပါခင္ဗ်ာ... - သူ ေျပာေတာ့ - နတ္ေရအိုင္က ဘာေတြ တန္ခိုးသတၱိ ရွိလဲဟင္... - ေကာင္မေလးက စကား၀ဲ၀ဲနဲ႕ ေမးသည့္ အခါ - အဲဒါေတာ့ မသိဘူး ခင္ဗ်... က်ေနာ္ သိတာ ကေတာ့ နတ္ေရအိုင္က ေရကို ေသာက္ၾကည့္ လိုက္ရင္ တျခမ္းက ခ်ိဳျပီး.. တျခမ္းက ခ်ဥ္ေနတာပဲ... သိပါတယ္ ခင္ဗ်... - သူ ေျပာသည့္ အခါ ေကာင္မေလးက မ်က္လံုးေလးမ်ား ပိတ္ေနေအာင္ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ေမာ ပါေလေတာ့သည္။ - အကိုက ရီစရာ အေတာ္ ေျပာတတ္တာပဲ.. - သူ႕ကို ျပန္ေျပာပါသည္။

သည္လိုနဲ႕ ေရႊဥမင္အထဲ တေနရာရွိ ပုဂံလမ္းဆံုးကို ေရာက္လာသည္။ - ဒါကေတာ့ ပုဂံ လမ္းဆံုး ခင္ဗ်... သည္ ကေန သြားရင္ ပုဂံအထိ ေရာက္တယ္လို႕... ေျပာၾကတယ္ ခင္ဗ်... - သူ ေျပာေတာ့ - ဘယ္ ေလာက္ ၾကာေအာင္ သြားရသလဲ ဟင္... - ေကာင္မေလးက ေမးပါသည္။ - က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ မသြား ဖူးေတာ့ မသိဘူး ခင္ဗ်... ျပီးေတာ့ သည္လမ္း ကလည္း မသြားခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ဘာသာ ဆိုရင္ေတာ့ ကားနဲ႕ပဲ သြားမွာပါ... - သူ ေျပာေတာ့ ဒုတိယမၸိ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ရယ္ေမာရင္း - အကိုက အေတာ္ ေနာက္တတ္တာပဲ... - ဟု သူ႕ကို ေကာင္မေလးက ျပန္ေျပာေနေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ ေရႊဥမင္ အထြက္မွာ သူတို႕ကို ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္ခိုင္နဲ႕ ေကာင္မေလး အမျဖစ္သူကို ေတြ႕လိုက္ ရပါသည္။ - ဟဲ့... နင္တို႕က ဘယ္ေရာက္ေနၾကတာလဲ... - အမျဖစ္သူက ေမးေတာ့ - ဒီ အကို ရွင္းျပ ေနတာေတြ နားေထာင္ေနတာနဲ႕ ၾကာသြားတာပါ... - ဟု ေကာင္မေလးက ျပန္ေျပာ ေလသည္။ - ကဲ... ကဲ... ျပန္ၾကရေအာင္.. - လို႕ ေကာင္မေလး အမက ေျပာေတာ့ - အမေလးတို႕... မျပန္ခင္ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေလးေတာ့ ရိုက္သြားၾကပါဦး... - သူေျပာေတာ့ - မရိုက္ေတာ့ပါဘူး... က်မတို႕က ပင္းဒယမွာပဲ ေနတာ စေန တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း ေရႊဥမင္လာဖူးပါတယ္... - လို႕ ေျပာေတာ့ သူလည္း စကား တခြန္းမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါေလသည္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ - ေရႊဥမင္ အေၾကာင္း ရွင္းျပေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ေနာ္... - ဟု သူ႕ကို ေျပာကာ တခြိခြိ ရီရင္း ေစာင္းတန္း အတိုင္း ဆင္းသြားခဲ့ပါသည္။

- ကဲ... ေသလို႕ရျပီ... ေဟ့ေကာင္... - အစအဆံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က သူ႕ကို ေျပာရင္း - ခုေတာ့ မင္းတို႕ ၂ ေကာင္ ေျမြကိုက္သြားျပီ မဟုတ္လား... - ေျပာေလသည္။ - အံမယ္... ငါ့ .... မကိုက္ပါဘူး.. ဟ... ေမာင္ခန္႕ကို... ကိုက္သြားတာ... ဟိုေကာင္မေလးနဲ႕ ငါက အဆင္ေျပသား... ငါက ဘာမွ မေျပာခင္ ေမးထားတာ ဘယ္ကလာလဲလို႕... အဲေကာင္မေလးက ေျပာျပီးသား... ပင္းဒယက ပါတဲ့... ေစ်းနားမွာ ေနတယ္ေတာင္ ေျပာထားျပီးသား... ေမာင္ခန္႕သာ ဘာမွန္း ညာမွန္း မသိ... စြတ္ လႊတ္လို႕ ေခါင္းကြဲတာ... - ဟု ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ျပန္ေျပာေလသည္။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ သည္ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္နဲ႕ ျပန္ဆံုဖို႕ အေၾကာင္းကလည္း ျဖစ္လာသည္။

တေန႕ေတာ့ Traverse က အျပန္မွာ ေရႊဥမင္ ေျမာက္ဖက္ေစာင္းတန္း အတိုင္း သူတို႕ အဖြဲ႕ ျပန္ဆင္း လာၾကသည္။ Sample ယူလာခဲ့ေသာ ေက်ာက္တံုးေတြ ကိုယ္စီနဲ႕မို႕ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ အားလံုးက ေလးလံ ေနသည္။ သူတို႕ကေတာ့ ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္းအတိုင္း ျပန္ဆင္းရင္း ပင္းဒယ ေစ်းထိပ္က ဆိုင္တဆိုင္မွာ ေရႊလိေမၼာ္ ၂ လံုး ၃ လံုးေလာက္ ၀င္၀ယ္မည္၊ တေန႕လံုး ပင္ပမ္းလာသမွ်ကို အပမ္းေျဖသည့္ အေနျဖင့္ ညေနစာ မစားမီ ေရခ်ိဳးဆင္းရင္းနဲ႕ ပုန္းတလုပ္ကန္ေဘးမွာ ေရႊလိေမၼာ္ေတြ ခိုးေသာက္ၾကမည္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္၊ လူငယ္ပီပီ အေပ်ာ္ရွာျခင္းသာပါ။


သည္လိုနဲ႕ ညေနေစာင္းမွာ ေျမာက္ဖက္ေစာင္းတန္းအတိုင္း ျပန္ဆင္းခ်လာေသာ သူတို႕ အဖြဲ႕နဲ႕ သည္ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ ျပန္ေတြ႕ရသည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေတာ့ သူကလည္း မွတ္မိသလို ေကာင္မေလး ကလည္း မွတ္မိေလသည္။ ေစာင္းတန္းမွာ ခိုကေလး တေကာင္ကို ပိုက္ရင္း ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလးကို သူ ေတြ႕ေတာ့ - ေဟာ... ဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ လာေတြ႕ေနျပီ... - သူေျပာေတာ့ ေကာင္မေလးက ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ -ခိုကေလး ေသေတာ့မယ္..အကို... - ဟု ေျပာေလသည္။

ခိုကေလး တေကာင္ကို တစံုတေယာက္က ေလးခြျဖင့္ ပစ္သြား ပံုရသည္။ ခိုကေလးက ေျခေထာက္ က်ိဳးသြားသည္။ ေျမာက္ဖက္ေစာင္းတန္းကေန အိမ္ကို ျပန္ဆင္းလာေသာ သူတို႕ ညီအမ ၂ ေယာက္က သည္ ခိုကေလးကို ေစာင္းတန္းမွာ ေတြ႕သြားသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ခိုကေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ထားေသာ သူတို႕ ညီအမ ၂ ေယာက္နဲ႕မွ သူတို႕ အဖြဲ႕က ဆိုက္ဆိုက္ ျမိဳက္ျမိဳက္ၾကီး ေတြ႕ခဲ့ရျခင္း သာပါ။

ေကာင္မေလး လက္ထဲက ခိုေလးကို သူ ယူၾကည့္လိုက္သည္။ ခိုကေလးက ျငိမ္ေန ေသာ္လည္း နာက်င္မႈ ေၾကာင့္ တုန္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ခိုကေလး၏ ညာဖက္ေျခေထာက္က ေလးခြ ဒဏ္ျဖင့္ က်ိဳးသြားျခင္းသာ။ - ေျခေထာက္ က်ိဳးသြားတာပါ.. မေသပါဘူး... - သူေျပာရင္း သူတို႕ ေဆာင္ထားေလ့ရွိသည့္ First Aid Kid ထဲမွ ပတ္တီး တစကို ယူရင္း အနီးအနားတြင္ ေတြ႕ရေသာ သစ္သား အပိုင္းအစမ်ားျဖင့္ ခိုကေလး ေျခေထာက္ကို က်ပ္စည္းေပးလိုက္သည္။

သည္လိုနဲ႕ နမ္းခမ္းမြန္ ဆိုေသာ ခ်စ္စရာ ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႕ သူ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ေလ။

ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္းကေန ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ခမ္းမြန္တုိ႕ ညီအမ ၂ ေယာက္ လည္း သူတို႕ အဖြဲ႕နဲ႕အတူ ျပန္ဆင္းလာသည္။ ခမ္းမြန္က ခိုကေလးကို ပိုက္ထားရင္း - ခိုကေလးကို ေဆးကုေပးတာ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္ အကို…။ က်မ အိမ္မွာ ဒီခိုေလးကို ေမြးထားမယ္… - ေျပာေတာ့ - က်ေနာ့္ နံမည္က ေမာင္ခန္႕ပါ… ဟိုးေန႕က ေရႊဥမင္မွာ က်ေနာ္တို႕ အေပ်ာ္ ေျပာခဲ့တာေတြအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္… - သူ ေျပာမိသည္။ - ကိစၥ မရွိပါဘူး အကို…။ က်မတို႕ကေတာ့ သိပါတယ္…။ ႏွစ္တိုင္းလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားေတြ ဒီမွာ ကြင္းဆင္းေနၾကပါပဲ…။ ပင္းဒယက လူတိုင္းလိုလို သိပါတယ္။ ပင္းဒယနဲ႕ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသား ေတြက သူစိမ္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အကိုတို႕ကို ေတြ႕ကတည္းကလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားေတြမွန္း သိပါတယ္။ က်မနံမည္က နန္းခမ္းမြန္ပါ..။ အမက နန္းခမ္းအီ..။ က်မေရာ အမေရာ အကိုတို႕ အခုတည္း ေနတဲ့ ပင္းဒယ အ.ထ.က. မွာ ဆယ္တန္း ေျဖထားတာပါ…။ မႏွစ္ကေတာ့ အမက ဆယ္တန္းက်တယ္ေလ..။ ဒါနဲ႕ ဒီနွစ္ က်မနဲ႕ အတန္းတူသြားတာ… - ေကာင္မေလးက ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာျပေနေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ သူကလည္း သူ႕တဖြဲ႕လံုးကို သည္ ညီအမ ၂ ေယာက္နဲ႕ ျပန္မိတ္ဆက္ေပးရသည္။ - ေမာင္ေမာင္ခိုင္ ကေတာ့ သိျပီးသားပါ ဟိုေန႕က နန္းခမ္းအီကို ေရႊဥမင္ လိုက္ျပေပးတာ - သူ ေျပာေတာ့ ခမ္းအီက ရီေန ေလသည္။ ဘာစကားမွေတာ့ မေျပာ။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္ကေတာ့ - ေဟ့ေရာင္ … သူ သိျပီးသား… ။ ငါက မင္းလို ဘလိုင္း ေဖာေနတာ မဟုတ္ဘူး…။ ဘာမွ မေျပာခင္ အရင္ ေမးထားတာ… ဟ.. - ၀င္ေျပာေနေသးသည္။ - ေအးပါ… ေတာ္ေတာ့… သည္မွာ စကား အေကာင္းေျပာေနတာ… မင္း ပဏာ ၀င္ယူမေနနဲ႕… - သူေျပာရင္း - ဒါက ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္… ဒါက သန္းျမင့္… ဒါက ေက်ာ္စိန္… - ေျပာရင္း သူ႕ တဖြဲ႕လံုးကို မိတ္ဆက္ ေပးလိုက္မိသည္။

ေျပာရင္း နဲ႕ ေစာင္းတန္း အဆံုးမွ ေျမနီလမ္းကို ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ - ဒါ က်မတို႕ အိမ္ရွိတဲ့ လမ္းေလ… - ခမ္းမြန္ ေျပာေတာ့ - ဒါဆို အိမ္လာလည္လို႕ ရမလား… - ဘာရယ္ မဟုတ္ သူ႕ပါးစပ္က ထြက္သြားမိသည္။ - ရပါတယ္ အကို… အကိုတို႕ အားလံုးလာလည္ေလ… ထမင္းခ်က္ေကၽြးပါ့မယ္… - ေျပာေတာ့ သူ အေတာ္ အံ့အား သင့္ သြားခဲ့ သည္ေလ။ - အား.. က်ေနာ္က အလကား ေနာက္တာပါ..။ က်ေနာ္တို႕က သိပ္ မအားပါဘူး.. - သူ ေျပာေတာ့ - အကိုတို႕ မျပန္ခင္ေတာ့ အားလပ္ရက္ ရမွာေပါ့…။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ လာခဲ့ပါ…။ က်မ မဲ႕နဲ႕ ေဖါ့ ကို လည္း ေျပာထားမွာပါ… - ျပန္ေျပာေတာ့ သူလည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။

သည္လိုနဲ႕ ေလွ်ာက္လာရင္း ပင္းဒယ ေစ်းကို ဆင္းလာေသာ လမ္းသို႕ ေရာက္လာ ေလသည္။ - ဒီမွာ က်မတို႕ အိမ္ပါအကို… အခ်ိန္မေရြး ၀င္လာလည္လို႕ ရတယ္ေနာ… - ခမ္းမြန္က ေျပာရင္း သူ႕ အမႏွင့္အတူ အိမ္၀င္း တခုထဲသို႕ ၀င္သြားေလသည္။ သူက ျခံ၀င္းထဲကို ခဏေတာ့ ရပ္ၾကည့္ လိုက္ေသးသည္။ ေျမနီေတြနဲ႕ ျပည့္ေနေသာ ျခံ၀င္းထဲမွာ အိမ္တလံုး။ သိပ္မၾကီးသလို သိပ္လည္း မငယ္ေသာ အိမ္တလံုးပါေပ။ ပင္းဒယက အိမ္ အမ်ားစုလိုပင္ သည္ေဒသထြက္ ထံုးအုတ္ေတြနဲ႕ အိမ္ကို ေဆာက္ထားသည္။ လွပသပ္ရပ္ေသာ အျဖဴေရာင္ အိမ္ကေလး ပါေပ။

သည္လိုနဲ႕ စခန္းသို႕ သူတို႕ ျပန္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။

--------------------------------------------------

ေနာက္ တနဂၤေႏြမွာေတာ့ သူတို႕ အားလံုး အနားရသည္။ - ခမ္းမြန္တို႕ဆီ သြားမယ္ကြာ… - သူေျပာေတာ့ - ဖြန္ေၾကာင္… … …. - အားလံုးက ၀ိုင္းေအာ္ၾကသည္။ - အား… မင္းတို႕ကလည္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ ႏိႈင္း မရိုင္း လုပ္ေန ၾကတာပဲ… သည္မွာ သြားလည္စရာ ဘယ္အိမ္ရွိလို႕လဲ…။ သူ ကိုယ္တိုင္က ေျပာထားတာ လာလည္ပါဆိုလို႕… ဒါေၾကာင့္မို႕ သြားလည္ရေအာင္ ေျပာတာ…။ မင္းတို႕ မလိုက္ခ်င္ေနခဲ့…။ ငါ့ဘာသာ ငါ.. သြားမယ္ - သူ ေျပာေတာ့ - ငါလည္း လိုက္မယ္… - ေမာင္ေမာင္ ခိုင္က ၀င္ေျပာေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ တကယ္ စခန္းက ထြက္ျဖစ္ၾကေတာ့ သူ႕တဖြဲ႕လံုး ပါလာပါေလသည္။ - ေနဦးကြ.. သည္ အတိုင္းေတာ့ သြားလို႕ မေကာင္းဘူး…။ လက္ေဆာင္ေလး ဘာေလးေတာ့.. ၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္… - သူေျပာေတာ့ - ေဟ့ေကာင္.. မင္း… ဖြန္ေၾကာင္လို႕ ငါတို႕ လိုက္လာတာေနာ္… ပိုက္ဆံေတာ့ ဘာ တျပားမွ အကုန္မခံႏိုင္ဘူး… - ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က ေျပာေလသည္။ - ေအးပါ ၀န္ၾကီးရယ္ (ထို အခ်ိန္က အစိုးရ ျပန္ၾကားေရး ၀န္ၾကီးမွာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ ျဖစ္သည္) မင္း တျပားမွ ကုန္စရာ မလိုပါဘူး…- သူ ေျပာရင္း - ဘာ၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲကြ.. ၀ိုင္းစဥ္းစားၾကပါဦး… - သူေမးလိုက္မိသည္။

အားလံုးကလည္း အိုင္ဒီယာ ေကာင္းသူမ်ားဆိုေတာ့ - လဘက္ရည္ ၀ယ္သြားမယ္ကြာ.. ဟိုေရာက္ေတာ့ ေဖါေရွာလုပ္ရင္း ေရာေသာက္ရတာေပါ့… - ေျပာသူက ေျပာ…။ - အီၾကာေကြးေတြ ၀ယ္သြားမယ္ကြာ… သူတို႕ မစားရင္ တို႕စားရတာေပါ့… - ေျပာသူကေျပာ။ - သူတို႕က ပဲပုပ္ စားၾကတာဆိုေတာ့ ေစ်းထဲမွာ ပဲပုပ္ ၀င္၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမယ္ … - ေျပာသူကေျပာ။ - အား … ေတာ္ျပီကြာ.. အဲေလာက္ အိုင္ဒီယာ ေကာင္းေနတာ… - သူ ျပန္ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင္ခိုင္ဖက္ လွည့္ၾကည့္ရင္း - ေဟ့ ေရာင္ ဘာ၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ… - သူ ေမးေတာ့ - ဘာမွ ၀ယ္မသြားနဲ႕ ဟိုေရာက္မွ သူတို႕ကို ေမး…။ ခုက အိမ္သြားလည္တာပဲဟာ.. လက္ေဆာင္ မပါလည္း ကိစၥ မရွိပါဘူး.. ။ မင္းတို႕က ရန္ကုန္မွာလို ထင္ေနလို႕လား… - ျပန္ေျပာေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ လက္ခ်ည္း ဗလာနဲ႕ သူတို႕ ၅ ေယာက္ ပင္းဒယ ေစ်းလမ္း အတိုင္း တက္သြားေသာ လမ္းကေလးးကို ေလွ်ာက္ရင္း ေရႊဥမင္သို႕သြားေသာ ကတၱရာ ကားလမ္းနဲ႕ အျပိဳင္ ရွိေနေသာ ေျမနီလမ္းကေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္မေတာ့ ထံုးအုတ္ေတြနဲ႕ ေဆာက္ထားေသာ အိမ္ျဖဴျဖဴေလး အေရွ႕ကို သူတို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ျခံ၀င္းထဲမွာေတာ့ မည္သူ႕ကိုမွ် မေတြ႕ရ။ ျခံ၀င္းေရွ႕ သူတို႕ ၅ ေယာက္ ခဏရပ္ရင္း - ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ.. - သူ ေမးေနမိေသးသည္။ - ခုမွေတာ့ မထူးပါဘူးကြာ… သည္အတိုင္းပဲ ၀င္ခ်သြားလိုက္ေတာ့… - ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ေျပာေလသည္။

ျခံ၀င္းထဲသို႕ မ၀ံ့မရဲ ၀င္ရင္း အိမ္ေပါက္၀ကို သူတို႕ တသိုက္ ေရာက္သြားေလသည္။ အိမ္တံခါး၀မွာ ရပ္ရင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ရပ္ေနမိၾကေလသည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အိမ္ထဲမွ အရိပ္ကေလးတခု ေရြ႕လ်ားလာရင္း သူတို႕ ေရွ႕သို႕ ေရာက္လာေလသည္။ - ေဟာ... အကိုတို႕ ေရာက္ေနတယ္.. ။ ေဖါ့... .... .... .... - ေျပာရင္း ေအာ္ရင္း သူတို႕ အေရွ႕ကို ေရာက္လာေသာ ခမ္းမြန္ကို သူတို႕ ၅ ေယာက္ အ, အ ေတြလို ၾကည့္ေနမိ ၾကေလသည္။ - သည္မွာ လာ... ထိုင္.. အကို... - ေျပာရင္း အိမ္တံခါး၀၏ ညာဖက္ ရွိ ၾကမ္းျပင္ တခုဆီ ခမ္းမြန္က ညႊန္ျပသည္။ သစ္သားလွ်ာထိုးေတြနဲ႕ ကြပ္ျပစ္တခု ရိုက္ထားသလို ၾကမ္းျပင္တခုကို သူတို႕ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အဲသည္ အေရွ႕မွာလည္း ၄-၅-၆ ခုရွိေနေသာ စဥ္းအိုးလိုလို သ႑ာန္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ ရေသးသည္။ မီးခိုးေတြလား ေရေငြ႕ေတြလား မသိေသာ အရာမ်ားက အထက္မွာ အူလို႕...။ တကယ္ေတာ့ အဲသည္ အရာေတြက သနပ္ဖက္ေတြကို ႏွပ္ေနသည့္ အရာေတြ။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ခမ္းမြန္နဲ႕အတူ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး လူၾကီးတဦးကို ေတြ႕ရသည္။ အေနာက္မွာ အသက္ အရြယ္ ၾကီးရင့္ပံု ရေသာ္လည္း ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေခ်ာေမာလွပေနဆဲျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တေယာက္ ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ - ေဖါ့နဲ႕ မဲ့ပါ...- ခမ္းမြန္က မိတ္ဆက္ေပးေနေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ စကားေတြ ေျပာရင္း အားလံုးက ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံေျပာဆိုေနၾကေလသည္။ - ခု မနက္စာ သည္မွာ စားေလ အကိုတို႕... - ခမ္းမြန္ကေျပာေတာ့ - အား.. အီး... - နဲ႕ ဟန္လုပ္ျငင္းရင္း သူတို႕အားလံုး ခမ္းမြန္တို႕ အိမ္မွာ မနက္စာ စားၾကရေလသည္။ ခမ္းအီကေတာ့ သနပ္ဖက္ ကိစၥေတြအတြက္ ေအာင္ပန္း တက္သြားလို႕ အိမ္မွာ မရွိ။ ခမ္းမြန္ကပဲ အစစ အရာရာကို ဧည့္ခံေနေလသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ သည္ ရွမ္းမိသားစုေလးက သူတို႕အတြက္ အေ၀းေရာက္ မိသားစုလို ျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့ေလသည္။ သည္ညီအမႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သူတို႕ က ေမာင္ႏွမအရင္း ေတြလို ခင္မင္ခဲ့မိ ပါေလ ေတာ့သည္။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ ေန႕စဥ္ Field Trip မထြက္ခင္ သူတို႕အဖြဲ႕ ထိုင္ေလ့ရွိေသာ ပင္းဒယ ေစ်းထဲမွ လဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ ခမ္းမြန္တို႕ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္လည္း သူတို႕ အဖြဲ႕နဲ႕အတူ မနက္တိုင္း လာထိုင္ၾကေလ့ ရွိေလသည္။ လဘက္ရည္ အတူ ေသာက္ၾက၊ တခါတရံလည္း မုန္႕ဟင္းခါး အတူစားၾက၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ အတူစားၾကနဲ႕ ရင္းႏွီးမႈက ပိုလာေလသည္။ တနဂၤေႏြ ေန႕တိုင္းလည္း သူနဲ႕ ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ခမ္းမြန္တို႕ အိမ္သို႕ သြားလည္ေလ့ ရွိေလသည္။ ေျခက်ိဳး သြားေသာ ခိုကေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ျပန္ေကာင္း လာေနျပီ ျဖစ္ေလသည္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သူတို႕ေတြ ျပန္ရမည့္ရက္ကလည္း နီးနီးလာေလသည္။ တနဂၤေႏြ တရက္မွာေတာ့ သူရယ္ ေမာင္ေမာင္ခိုင္ရယ္ ခမ္းမြန္တို႕ ညီအမ ၂ ေယာက္ရယ္ ေရႊဥမင္ဖက္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္နဲ႕ ခမ္းအီ ကေတာ့ သမီးရီးစား ျဖစ္ေနၾကျပီ ဆိုေတာ့ ေရွ႕က သြားႏွင့္သည္။ သူကေတာ့ ခမ္းမြန္နဲ႕ ေမာင္ႏွမလို ခင္မင္ ေနၾကဆဲ။ ခမ္းမြန္ကေတာ့ သည္ႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္လွ်င္ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာျပေနေသးသည္။

- ရန္ကုန္မွာ အသိေတြ ရွိလို႕လား... - သူေမးေတာ့ - ဦးေလး တေယာက္ ရွိတယ္ေလ... ဂြတၱလစ္မွာ ေနတယ္.. - ခမ္းမြန္က ေျပာျပသည္။ - ေၾသာ... ဒါဆို က်ေနာ္တို႕နဲ႕ သိပ္ မေ၀းဘူးပဲ... - သူေျပာေတာ့ - အကိုက ဘယ္မွာ ေနတာလဲ... - ျပန္ေမးေနေလသည္။ - ေတာင္ဥကၠလာ မွာပါ... ဂြတၱလစ္မွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္... - သူ ေျပာေနဆဲ - အကိုကေလ အျမဲပဲ က်ေနာ္... က်ေနာ္နဲ႕... ေျပာေနတာပဲ... ခမ္းမြန္တို႕ကို သူစိမ္း က်ေနတာပဲ... - ဟု မ်က္ႏွာေလးကို မဲ့ရြဲ႕ကာ ေျပာေလသည္။ - ေၾသာ္.. ေလးစားသမႈနဲ႕ပါ.. - သူျပန္ေျပာေတာ့ - ဒါဆို ဟို... ေရႊဥမင္မွာ ပထမဆံုး ဆံုတုန္းက ေလးစားသမႈနဲ႕ ေလွ်ာက္ေနာက္ေနတာေပါ့ေလ... ဟုတ္လား... - ဟု စကားနာ ထိုးေလသည္။ - အား... အဲတုန္း ကေတာ့ ခမ္းမြန္တို႕ကို ဧည့္သည္ေတြလို႕ ထင္တာကိုး... ပင္းဒယကလို႕ ဘယ္ထင္မလဲ... - သူ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ ျပန္ေျပာမိေတာ့ - အကိုက မစဥ္းစားတာကိုး... မိန္းကေလး ၂ ေယာက္တည္း ေရႊဥမင္ကို တက္လာကတည္းက စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့... ဧည့္သည္ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္မလဲ... - ေျပာေလသည္။ - ဟုတ္သားေနာ္.. အဲတာကို က်ေနာ္ မစဥ္းစားမိဘူး... - သူ ေျပာေနဆဲ - ခမ္းမြန္နဲ႕ စကားေျပာရင္ က်ေနာ္ က်ေနာ္နဲ႕ မေျပာနဲ႔ေလ အကို... - လို႕ ေျပာလာေသာ ပါးမို႕နီေလးနဲ႕ သည္ ဥတၱရသူေလးကို သူ ေငးၾကည့္ေနမိေလေတာ့သည္။

ထိုေန႕က မဲနယ္ေတာင္တန္းမွာ တိုက္ခတ္ခဲ့ေသာ ဥတၱရေလ ေအးေအးက သူ႕ႏွလံုးသားကို မေအးျမေစႏိုင္ ခဲ့ပါေပ။ ေရႊဥမင္ ေရာက္ခါနီး အတက္ ေစာင္းတန္းမွာ ခဏတာ ထိုင္နားရင္း သူ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေစာင္းတန္းက တိုင္လံုး တခုကို မွီရပ္ေနေသာ ပန္းကေလး တပြင့္ကို သူ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ရီးစားသနံ မထားခဲ့ဖူးေသာ သူ႕အဖို႕ အခုမွ ရင္ခုန္ေနရသည့္ အေျခအေနက အေတာ့ကို အခံရခက္ေနေလသည္။ ေနရာတကာ ေလွ်ာက္ေနာက္တတ္ေသာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ခဲ့ေသာ သူ႕အဖို႕ေတာ့ တစံုတခုကို မေပ်ာ္ မရႊင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ခမ္းမြန္ကို - ခ်စ္ပါတယ္- လို႕ သူ ဘယ္လို ေျပာရေလမည္လဲ။

သည္လိုနဲ႕ ေရႊဥမင္ ရင္ျပင္ေပၚသို႕ ေရာက္ခဲ့သည္။ ဘုရားအတူ ၀တ္ျပဳၾကရင္း ေရွ႕တပတ္မွာ ျပန္ရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူေျပာမိသည္။ ညိဳ႕သြားေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္အတူ - ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ အကိုက ခမ္းမြန္ တို႕ကို ေမ့သြားေတာ့မွာပါ... - ဆိုလာေသာ စကားကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ။ ခဏတာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ေနမိ ေသးသည္။ ျပီးမွ - အကို႕ လိပ္စာ ေပးထားမယ္ေလ... ခမ္းမြန္ လိပ္စာလည္း ေပးထားပါ... အကို ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စာေရးလိုက္ပါ့မယ္... ျပီးေတာ့ ခမ္းမြန္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႕ ေက်ာင္းလာ တက္ရင္လည္း အကို တတ္ႏိုင္တာေတြ ကူညီေပးပါ့မယ္.. ေနာ္... - လို႕ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အကိုလို႕ ေျပာမိေလသည္။

အျပန္အလွန္ လိပ္စာေတြ ဖလွယ္ၾကရင္း ေရႊဥမင္က ျပန္ဆင္းခဲ့သည့္ လမ္းတေလွွ်ာက္မွာေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာမိၾက။ ေစာင္းတန္းအတိုင္း စကားမဲ့ အတူယွဥ္ ေလွ်ာက္ရင္း တိုးတိတ္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံမ်ားကို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ နားလည္ေနသလို ခံစားေနရေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ စခန္းသို႕ သူ ျပန္ေရာက္ခဲ့ ပါသည္။ ထိုညက သူ လံုး၀ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ စခန္း သိမ္းသည့္ေန႕သို႕ ေရာက္ခဲ့ပါေလသည္။ မီးပံုပြဲ လုပ္သည့္ညက ခမ္းမြန္တို႕ ညီအမကို အေတာ္ သတိရမိေလသည္။ ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ ေတြ႕ဖို႕ အခ်ိန္ ခဏရေသးသည္။ ပင္းဒယေစ်းက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ဖို႕ ခ်ိန္းထားခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။

ဆယ္နာရီမွာ သတၱဳတြင္းဌာနက ကားေတြလာမည္။ သည္ကားေတြျဖင့္ ေအာင္ပန္းသို႕ စခန္း တခုလံုး ဆင္းရမည္။ အခ်ိန္က သိပ္မရွိေတာ့။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္နဲ႕ သူ မနက္ ၆ နာရီေက်ာ္မွာ ပင္းဒယေစ်းသို႕ ထြက္လာ ခဲ့သည္။ အားလံုး စုဆံုေနၾက လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကေန ခမ္းမြန္တို႕ ညီအမကို ေစာင့္ေနသည္။ ၇ နာရီ ေက်ာ္ျပီး ၈ နာရီ ထိုးလာသည္အထိ ခမ္းမြန္တို႕ ေပၚမလာေသး။ -အိမ္ကို လိုက္သြားမလား - သူ ေမးေတာ့ - ငါလည္း မသိေတာ့ဘူး.. ေတာ္ၾကာ လမ္းမွာ လြဲေနမွာ စိုးတယ္.. - ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ျပန္ေျပာေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ခ်ီတံု ခ်တံု စဥ္းစားေနရင္း ၉ နာရီထိုးခဲ့သည္။ - ျပန္မွ ျဖစ္မယ္... ပစၥည္းေတြလည္း သိမ္းရဦးမွာ... - သူေျပာရင္း ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္လည္း မထခ်င္ထခ်င္နဲ႕ သူ႕ေနာက္က ပါလာေလသည္။

စခန္းကို သူတို႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးက ထုပ္ပိုးသိမ္းဆည္းျပီးၾကျပီ။ သူတို႕လည္း ထုပ္ပိုး သိမ္းဆည္းစရာ ေတြကို ကမန္းကတမ္း ထုပ္ပိုးျပီး အဆင့္သင့္ ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကားေတြ ေရာက္လာပါသည္။ ကားေတြေပၚ ပစၥည္းေတြ စုပံုတင္ျပီးေနာက္ လူေတြ တက္ထိုင္ျပီး သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သည္ကား ၂ စီးက ေအာင္ပန္းသို႕ ဦးတည္ ေမာင္းႏွင္ခဲ့ ပါေလျပီ။

- ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ပင္းဒယေရ... - သူ႕ စိတ္ထဲမွ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္မိသည္။ -မင့္ရင္ခြင္ထဲ ခဏတာ နားခိုခဲ့ရ သမွ် အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... -

ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က ကားေပၚမွာ သီခ်င္းေတြ ဆိုေနၾကသည္။ ဘာေတြဆိုေနမွန္း သူမသိပါ။ သူ မၾကားပါ။ သူ ၾကားေနသည္ ကေတာ့ - ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ အကိုက ခမ္းမြန္ တို႕ကို ေမ့သြားေတာ့မွာပါ... - ဆိုလာေသာ စကား တခြန္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

--------------------------------------------------

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သူတို႕ မအားၾကပါ။ Field Report အတြက္ မႏၱေလးေဆာင္ႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္သို႕ ေန႕စဥ္ သြားေနရေလသည္။ report အတြက္ ေျမပံုေတြလည္း ဆြဲေနၾကရေသးသည္။ သည္ၾကားထဲ ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ျပည္သို႕ ျပန္ေရာက္လ်င္ ပင္းဒယသို႕ တေခါက္ သြားျပန္လည္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနေသးသည္။ -ေအးေလ... ငါ့ေကာင္ၾကီး... ေတာပန္းေလးတပြင့္ ခူးခဲ့မိတာကိုး... - ဟု သူ ေျပာလွ်င္ သူ႕ကို အသံတိတ္ ဆဲေလသည္။ တကယ္ေတာ့ သူကေတာ့ေရာ ဘာထူးေသးလဲ...။ စဥ္းစားရင္း - ခမ္းမြန္ဆီ စာေရးဦးမွပါပဲေလ... - ေတြးရင္း စာတိုေလး တေစာင္ေရးကာ ပို႕လိုက္သည္။

ခမ္းမြန္
သတိတရနဲ႕ အကို စာေရးလိုက္တယ္။ အလုပ္ေတြကေတာ့ ဒီမွာ ခုထိ ရႈပ္ေနတုန္းပဲ။ ေအာင္ပန္းကို ဆင္းရမယ့္ ေန႕က ေစ်းထဲက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္ အေစာၾကီး လာေစာင့္ေနေသးတယ္။ ၉ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ထြက္လာ ခဲ့တာ။ နႈတ္မဆက္လိုက္ရတဲ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ခိုကေလးေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ခမ္းအီရယ္၊ မဲ့နဲ႕ေဖါ့ရယ္ကိုလည္း သတိရေၾကာင္း ေျပာေပးပါ။ စာရရင္ စာျပန္ေရးပါ။ ခိုကေလးနဲ႕ ခမ္းမြန္ကိုေတာ့ ေန႕တိုင္းလို သတိရေနပါတယ္။

အကုိ


ေနာက္ ၂ ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခမ္းမြန္ဆီက စာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူတို႕ ျပန္မည့္ေန႕ မတိုင္ခင္ ညက ေဖါ့တေယာက္ မူးလဲသြားေၾကာင္း၊ ညတြင္းခ်င္း ေစ်းမွ ကားတစီးျဖင့္ ေအာင္ပန္းသို႕ လိုက္ပို႕ရေၾကာင္း၊ ေနာက္ ၄-၅ ရက္ၾကာမွ ပင္းဒယသို႕ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း၊ ခမ္းအီေရာ သူေရာ သတိရ အားနာေနေၾကာင္း စာထဲမွာ ေရးထားေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ စာေတြ အျပန္အလွန္ ေရးပို႕ေနရင္းက တရက္မွာေတာ့ ခမ္းမြန္ဆီက စာတေစာင္ ေရာက္လာ ေလသည္။ ခမ္းအီေရာ သူေရာ ဆယ္တန္း ေအာင္သည့္ အေၾကာင္း၊ ခမ္းအီကေတာ့ ေတာင္ၾကီး ေကာလိပ္ ဆက္တက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ အရင္ ေျပာထားသည့္ အတိုင္း ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။ သည္စာ ရအျပီးမွာေတာ့ သူ အေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခမ္းမြန္နဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရ ေတာ့မည္ မဟုတ္လား။

ေနာက္၂ ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခမ္းမြန္ဆီမွ စာတေစာင္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ သီတင္းကၽြတ္ မတိုင္မွီ ရန္ကုန္သို႕ ဆင္းလာမည္။ သူ လာၾကိဳပါရေစ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ - လာမၾကိဳပါနဲ႕ ဦးေလး လာၾကိဳလိမ့္မယ္... - ဆိုေသာ စကားအရ သြားမၾကိဳျဖစ္ေတာ့။ ဆက္သြယ္ရ လြယ္ကူေစဖို႕ သူ႕ အေဒၚ တေယာက္၏ ဖုန္း နံပတ္ ကိုေတာ့ ခမ္းမြန္ကို ေပးထားလိုက္ေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ တေန႕မွာ - ခမ္းမြန္က ဖုန္းေခၚသည္ - ဂြတၱလစ္ ေစ်းက ကားမွတ္တိုင္မွာ ဆံုၾကဖို႕ ။

ထိုေန႕က ေနသာပါသည္။ ရာသီဥတုက ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည့္ အခ်ိန္ပါေပ။

ခ်ိန္းထားသည့္ အခ်ိန္ မတိုင္ခင္ မွာ သူေရာက္ေနပါသည္။ ဂြတၱလစ္ေစ်း ဆိုသည္ ကလည္း လူတကာ လာ၊ အ၀င္ အထြက္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ ေနေလသည္ မဟုတ္လား။ သည္လို ရွႈပ္ရွက္ခပ္ ေနသည့္ ၾကားမွာ ခမ္းမြန္ အလာကို ေစာင့္ၾကည့္ ရသည္ ကလည္း သိပ္လြယ္ကူေသာ အလုပ္ တခုေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ လာသမွ် ကားေတြကို ျပဴးျပဲ ၾကည့္ရ၊ သည္ကားေတြ အေပၚမွ ဆင္းလာသမွ် လူေတြကို တေယာက္ မက်န္ လိုက္ၾကည့္ရႏွင့္ သူလည္း မူးေနာက္ ေနခဲ့ပါေလျပီ။

လာသမွ်ကားေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း၊ ကားေတြေပၚမွ ဆင္းလာသမွ် လူေတြကို ျပဴးျပဲ ၾကည့္ရင္း ဘယ္မွာလဲ ခမ္းမြန္...။ ဘယ္မွာလဲ ခမ္းမြန္...။ သည္ ေမးခြန္းပဲ သူ ေမးေနမိေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ကားမွတ္တိုင္မွာ ရပ္ရင္း စိတ္ညစ္ ေနသည့္ သူ႕အေရွ႕မွာ ေကာင္မေလး တေယာက္ လာရပ္ ေလသည္။

သူ႕... ခမ္းမြန္ပါ...။ သူ႕... ေတာပန္းေလး တပြင့္ပါ...။

-အား .... ခမ္းမြန္ကို ကားစီးလာမယ္ ထင္လို႕... - သူေျပာေတာ့ - အကို႕ကုို ဘယ္သူက ေျပာလို႕တုန္း...- ျပန္ေမး ေနေလသည္။ - မသိဘူးေလ.. ကားမွတ္တိုင္က ေစာင့္ဆိုေတာ့ ကားစီး လာမယ္ပဲ ထင္တာေပါ့.. - သူေျပာေတာ့ - အင္း... ခမ္းမြန္ ေျပာတာ မွားသြားတာပဲ ျဖစ္မွာပါ... ဦးေလး အိမ္က သည္အနားေလး မွာပဲေလ ... - ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ ခမ္းမြန္နဲ႕သူ ျပန္ဆံုခဲ့ေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ ကားမွတ္တိုင္မွာရပ္ျပီး စကား ေျပာေနမိသည္မွာ အေတာ္ ၾကာသြားသည္။ - ဒီလိုပဲ ကား မွတ္တိုင္မွာ စကား ေျပာေနေတာ့မွာလား... အကို.. - ခမ္းမြန္က စေျပာလာေတာ့ - ဒါဆို တေန ရာရာကို သြားရ ေအာင္ေလ... - ေျပာရင္း -ဘယ္သြားရပါ့... - သူ႕ဘာသာ ျပန္ေမးေနမိေလသည္။ -ခမ္းမြန္ အခ်ိန္ ရလို႕လား... - သူေမးေတာ့ - ရပါတယ္... ညေန က်မွ အိမ္ျပန္ေရာက္မယ္ ေျပာထားတယ္..- ဟု ေျပာေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ဂြတၱလစ္ ေစ်းေရွ႕မွ အမွတ္ ၃၁ အျမန္ကားကို စီးျပီး ျမိဳ႕ထဲသို႕ သူတို႕ ေရာက္လာ ခဲ့ေလသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ဘားလမ္းက ကိုတင္အုန္း အေအးဆိုင္မွာ ခဏ ထိုင္ျဖစ္သည္။

စကားေတြ ေျပာၾကရင္း - ခမ္းမြန္က ရန္ကုန္ကို အေတာ္ ရင္းႏွီးေနပံုပဲ.. - သူ ေျပာေတာ့ - ခမ္းမြန္တို႕ ငယ္ေလး ကတည္းက ဦးေလးတို႕ဆီ ႏွစ္တိုင္း လာလည္ ေနက်ေလ...၊ ေက်ာင္းပိတ္ တာနဲ႕ ရန္ကုန္ကို ဆင္းလာတာ ေက်ာင္းဖြင့္မွ ျပန္ၾကတာ... ။ ဦးေလးတို႕ ကလည္း သားသမီး မရွိေတာ့ ခမ္းမြန္ကို သမီး အရင္းလို ျဖစ္ေနတာပဲေလ...။ အမွန္ေတာ့ ရန္ကုန္က ခမ္းမြန္တို႕အတြက္ သူစိမ္း မဟုတ္ပါဘူး... သည္ႏွစ္ က်မွ ေဖါ့ ေနမေကာင္းတာနဲ႕ ဘယ္မွ မသြား ျဖစ္တာ... - ဟု ေျပာေနေလသည္။ - ဒါနဲ႕ ခု ဆယ္တန္း ေအာင္ေတာ့ ခမ္းမြန္ ဘယ္ဘာသာ ယူမွာလဲ... - သူ ေမးမိေတာ့ - အမွတ္ စာရင္းေတာ့ မသိရ ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရရင္ေတာ့ ဘူမိေဗဒပဲ ယူမယ္... - ျပန္ေျပာေလသည္။ - အာ... ေနာက္တာ လား... - သူေျပာေတာ့ - မဟုတ္ဘူး အကို... ၊ ခမ္းမြန္က ေတာင္ေပၚမွာ ၾကီးလာတာ... မဲနယ္ ေတာင္ကို လည္း ခ်စ္တယ္...၊ ျပီးေတာ့ ဘူမိေဗဒ ကိုလည္း စိတ္၀င္စားတယ္ေလ... - ဟု ေျပာေလသည္။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ ခမ္းမြန္က ဆယ္တန္း အမွတ္ စာရင္းေတြ ေစာင့္ေနရင္း သူလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ ပါေလသည္။ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ရန္ မွီသည့္ အမွတ္မ်ားရျပီး သူ ေအာင္ျမင္ ခဲ့ေသာ္လည္း အေျခအေနေတြ အရ ဂုဏ္ထူးတန္းသို႕ မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ယာယီ ဘြဲ႕လက္မွတ္ သြားေလွ်ာက္ျပီးေနာက္ ဘဓရမွာ အလုပ္ ေလွ်ာက္ရင္း flat ေပးနဲ႕ သူ အလုပ္ရခဲ့ေလသည္။ ရမယ့္ရေတာ့လည္း ေဘာ္တြင္းမွာ အလုပ္ရသည္။ ၃ ႏွစ္ ေတာ့ အဲသည္မွာ ေနရမည္။ ျပီးမွ Full Time ျဖစ္မည္။ Full Time ျဖစ္လွ်င္ ရန္ကုန္သို႕ transfer ျပန္လုပ္ ႏိုင္သည္ ဆိုသည္။ - ဘာတတ္ႏိုင္မည္လဲ... ရရာလုပ္ရတာေပါ့ေလ - သည္လိုေတြးရင္း သည္ အလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ရီစရာေကာင္းသည္။ သူက ရွမ္းျပည္သို႕ ျပန္သြားရမည္၊ ခမ္းမြန္က ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းလာ တက္သည္။ ခမ္းမြန္ကိုေတာ့ ခရီးထြက္ရမည့္ အေၾကာင္းနဲ႕ မည္သည့္ေန႕ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာျပ ထားသည္။ သည္ၾကားထဲ မွာေတာ့ သူ ဘူတာၾကီးသို႕ ဆင္းသည့္ေန႕က သူ႕မိဘေတြက လိုက္ပို႕ၾကသည္။ အေမ ကေတာ့ တဦးတည္းေသာ သားဆိုေတာ့ ရပ္ေ၀းသို႕ သိပ္ မလႊတ္ခ်င္။ အေဖကေတာ့ - ေယာက်္ားေလး ပဲကြာ ေဒါင္က်က် ျပားက်က်ေပါ့ လုပ္သာလုပ္ ဘ၀မွာ အေတြ႕အၾကံဳအသစ္ေတြ ရမွာပဲ... - ဆိုသည္။ ရထား မထြက္ခင္ေတာ့ သူ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ခမ္းမြန္ ေရာက္လာသည္။ အေဖနဲ႕ အေမကလည္း အံ့ၾသ ေနေလသည္။ အေမက သူ႕ကို ကပ္ေမးေနေသးသည္ - သား ေကာင္မေလးလား... - တဲ့။ - ဟုတ္ပါဘူး အေမရဲ႕... သူငယ္ခ်င္းပါ... - သူ ေျပာျပရေသးသည္။ ခမ္းမြန္က အထုပ္ကေလး တခုကို ေပးသြားသည္။ - ရထား ထြက္တဲ့ အထိေတာ့ ေစာင့္ေနလို႕ မရဘူး အကို ... အစစ အဆင္ေျပပါေစေနာ္... မိုင္း ေရာက္တာနဲ႕ စာေရးေနာ္... - ေျပာရင္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ - ငိုေတာ့ မလို႕လား... မငိုပါနဲ႕ကြယ္.. - စိတ္ထဲက သူ ေျပာေန မိသည္။

သည္လိုနဲ႕ သာစည္ အျမန္ရထားၾကီး ေပၚမွာ ခမ္းမြန္ ေပးေသာ အထုပ္ ကေလးကို ျဖည္ၾကည့္မိသည္။ အနီ ေရာင္ လည္ပတ္ မာဖလာ တထည္၊ အစိမ္းေရာင္ သဘက္ တထည္နဲ႕ မွတ္စု စာအုပ္ေလး တအုပ္။

စာအုပ္ေလး အစမွာေတာ့ -

အကို
ရန္ကုန္မွာ အကို ရွိလို႕ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ... ခုေတာ့ အကိုက ရွမ္းျပည္မွာ တာ၀န္က်တယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အခု မာဖလာ အနီက ရွမ္းျပည္မွာ ေအးတဲ့ အခါ အကို လည္ပင္းမွာ ပတ္ဖို႕ ထည့္ေပး လိုက္တာပါ။ သဘက္ကေတာ့ မနက္ မ်က္ႏွာသစ္တိုင္း ခမ္းမြန္ကို သတိရေအာင္လို႕... ။ စာအုပ္ေလး ကေတာ့ အကို ခမ္းမြန္ကို သတိရတဲ့ အခါတိုင္း တခုခု ေရးဖို႕ေပါ့ေနာ္... အျမဲ သတိမရရင္လည္း ခမ္းမြန္ နားလည္ ေနမွာပါ အကိုရယ္...။
သတိရေနမယ့္
ခမ္းမြန္

သူ႕တသက္လံုးမွာ မခံစားခဲ့ဖူးဘူးေသာ ခံစားခ်က္တခုကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ရင္ဘတ္ထဲက ဘယ္ဖက္အျခမ္း ေနရာမွာ ပူသလိုလို ေအးသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒါသည္ပင္ အလြမ္း ဆိုေသာ အရာေပလား...။

--------------------------------------------------

သည့္ေနာက္ေတာ့ မိုင္းသို႕ သူေရာက္ခဲ့သည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တပတ္အတြင္း မွာေတာ့ သူလည္း အအား မရ သေလာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေရသစ္ ေျမသစ္မွာ လူသစ္ေတြနဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြက သူ႕ အခ်ိန္ေတြ အားလံုးကို ယူထားခဲ့ေလသည္။ ေနာက္တပတ္မွ ခမ္းမြန္ဆီ စာေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ တေယာက္စာ တေယာက္ ဖတ္ရဖို႕ ကလည္း တလေလာက္ ၾကာေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ခမ္းမြန္လည္း ဘူမိေဗဒသို႕ ၀င္ခြင့္ရသြားျပီး ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမမွာ အတန္းေတြ စတင္ တက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

တလတေစာင္ႏႈန္းနဲ႕ အျပန္အလွန္ပို႕ေနၾကေသာ စာေတြမွာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ သတိရ ေၾကာင္းက နည္းနည္း အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြကို အျပန္အလွန္ ေျပာျပျဖစ္ေနသည္က မ်ားသည္။ သူ႕ စာေတြကို ယူယူ လာေပးေသာ ဂ်ီ(၀မ္း) အကိုၾကီးက - မင့္ ေကာင္မေလးစာလား... - ဟု ေမးေသာအခါ - မဟုတ္ပါဘူး အကိုၾကီးရဲ႕... က်ေနာ့္ ေကာင္မေလး မျဖစ္ေသးဘူး... - ေျပာမိေတာ့ - ျမန္ျမန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေလကြာ... ေတာ္ၾကာ သူမ်ားေနာက္ ပါသြားဦးမယ္... ရန္ကုန္မွာက သိတဲ့ အတိုင္းပဲ... - ဟု ေနာက္ေန ေသးသည္။ - အို... ခမ္းမြန္က သူမ်ားေနာက္ ပါမွာ မဟုတ္ပါဘူး... - ဟု သူ႕ဘာသာ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ေနေသးသည္။

ခမ္းမြန္ေပးထားတဲ့ မွတ္စု စာအုပ္ကေလးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ တခုမွာေတာ့ -

ရင္နဲ႕အမွ်
သတိရတယ္ ခမ္းမြန္။
ပတ္ပတ္လည္မွာ
ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္
ျမဴေတြအတိ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့
အလြမ္း ေတာင္တန္း ေတြခ်ည့္ပဲ။
ပန္းကေလး တပြင့္ကို
ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့ ရင္ဟာလည္း
ေတာင္တန္းေတြလို ေလးလံျပာမိႈင္းလို႕...။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ တႏွစ္ဆိုသည့္ ကာလကို ေက်ာ္လြန္လာသည္။ ေနာက္ထပ္ လူသစ္ ၂ ေယာက္ မိုင္းသို႕ ထပ္ေရာက္ လာသည္။ သည္ၾကားထဲမွာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္သည္။ မိုင္းက အလုပ္သမားေတြလည္း ေတာင္ၾကီး အထိ တက္ျပီး ဆႏၵျပၾကသည္။ ဂ်ီ(၀မ္း) အကိုၾကီး ဦးေဆာင္ေသာ သမဂၢမွာလည္း သူတို႕ အဖြဲ႕၀င္ ေတြ ျဖစ္လာသည္။ သည္ကာလေတြထဲမွာေတာ့ အေျခအေနေတြက ရႈပ္ရွက္ ခပ္ေနသည္။ ရန္ကုန္ကိုလည္း အဆက္ အသြယ္ လုပ္၍ မရေခ်။ ေနာက္ေတာ့ အာဏာသိမ္းေၾကာင္း သိရသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ဌာနေတြ အားလံုးမွာ ၀န္ထမ္း အားလံုး ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပါ၀င္ မပတ္သက္ရန္ စာေတြ ထုတ္လာသည္။ ဖိအား ေပးျပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းျခင္းေတြ ျဖစ္လာသည္။ ဂ်ီ(၀မ္း) အကိုၾကီးကေတာ့ ႏႈတ္ထြက္သြားသည္။ သူ႕ ဘာသာ ထြက္သြား သည္လား ႏႈတ္ထြက္ခိုင္းသည္လားေတာ့ သူလည္း မသိ။ ခမ္းမြန္ဆီကလည္း ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထား ေၾကာင္း၊ ပင္းဒယသို႕ ျပန္ေနမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္နဲ႕ခ်ီျပီး နယ္စပ္ ေဒသမ်ားသို႕ ေတာခို သြားၾကေၾကာင္း စာရသည္။

သည္လို႕နဲ႕ သူလည္း မိုင္းမွာပဲ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ဆက္လုပ္ေနရင္း တရက္သားမွာ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ျဖစ္သူ ခြန္ထြန္းလြင္နဲ႕ ၅ ရက္ေစ်းမွာ သြားဆံုေလသည္။ သူနဲ႕ ခြန္ထြန္းလြင္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူတို႕ မိဘေတြခ်င္း ကလည္း တနယ္တည္း တရြာထဲ။ ခြန္ထြန္းလြင္က ရူပေဗဒနဲ႕ ဘြဲ႕ရခဲ့သည္။ သူေနသည့္ အိမ္မွာ ညအိပ္ေတာ့မွ ခြန္ထြန္းလြင္က သူ႕အေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။ ေက်ာင္းျပီး ကတည္းက PNO (Pa-o National Organization) မွာ ေတာခိုသြားခဲ့ျပီး ယခု တပ္ခြဲမွဴး တေယာက္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ ရွမ္းျပည္ ေတာင္ပိုင္းမွာ သူတို႕ အေျခခံစခန္း ရွိျပီး သူတို႕နယ္ထဲမွာလည္း ABSDF ေခၚ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရွိေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား တပ္မွ တပ္ရင္း တခုတြင္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ျဖစ္ေသာ ေစာသာပိုးလည္း တပ္ခြဲမွဴး ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရ ေလသည္။ ခြန္ထြန္းလြင္မွာ ေတာင္ၾကီးသို႕ ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈ ကိစၥမ်ားႏွင့္ ဆက္ထြက္ သြားျပီး သူ႕ကို ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ရန္ တိုက္တြန္းသြားျပီး ေစာသာပိုးတို႕ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ လမ္းေၾကာင္းမ်ား ေပးခဲ့ေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ျပီး သူျဖန္႕ေ၀ေပးခဲ့သည္။ လူ တခိ်ဳ႕ကို နယ္စပ္သို႕ ေရာက္ေအာင္ သူပို႕ေပးခဲ့သည္။

ေနာက္တႏွစ္မွာေတာ့ ရန္ကုန္သို႕ သူ ျပန္ေျပာင္းရသည္။ သူ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ျပီးသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနရာတကာမွာ စစ္တပ္ကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ သည္ၾကားထဲ ေစာသာပိုးဆီမွ လႊတ္လိုက္သူ တေယာက္က သူ႕ဆီ ေရာက္လာသည္။ ရန္ကုန္ရွိ အေျခအေနကို လိုက္၍ လိုအပ္လွ်င္ ျမိဳ႕တြင္းသို႕ ၀င္ရန္ လက္နက္ကိုင္ တပ္မ်ားအားလံုး နီးရာ ျမိဳ႕ေတြနားမွာ ကပ္ထားၾကေၾကာင္း သိရွိရသည္။ သူတို႕ ဆက္စပ္ လုပ္ေနၾကေသာ ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈ အဖြဲ႕ေတြ အားလံုးကို လိုအပ္ပါက ျမိဳ႕တြင္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲေတြ ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ လက္နက္ငယ္ သင္တန္းေတြ စီစဥ္ေပးသည္။ ျမိဳ႕နယ္္ အခိ်ဳ႕ တြင္လည္း လက္နက္အခ်ိဳ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ သယ္ယူ လာျပီး ၀ွက္ထားၾကေလသည္။ သည္ၾကားထဲမွာေတာ့ ခမ္းမြန္နဲ႕ တၾကိမ္ ေတြ႕လိုက္ရေသးသည္။ ခမ္းမြန္ကလည္း အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ လူငယ္ အဖြဲ႕၀င္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သူ သိလိုက္ရသည္။ သူလည္း အေတာ္ အံံၾ့သ သြားခဲ့သည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ ဖြဲ႕ဖို႕ေတာင္းဆိုေသာ ဂႏၵီခမ္းမ ေၾကျငာခ်က္ ထြက္ေပၚ လာျပီးေနာက္ ႏိုင္ငံေရး ပါတီ အေတာ္မ်ားမ်ားမွ အဖြဲ႕၀င္ေတြကို ဆက္တိုက္ ဖမ္းဆီး လာေလသည္။ သည္ၾကားထဲ ဘယ္လိုက ဘယ္လို သတင္း ေပါက္သြားသည္ မသိ။ သဃၤန္းကၽြန္း ျမိဳ႕နယ္ရွိ လက္နက္ အခိ်ဳ႕ႏွင့္ လူတခ်ိဳ႕ အဖမ္းခံၾက ရသည္။ သူႏွင့္ ဆက္သြယ္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ အဆက္အစပ္က သူ႕ကို အိမ္မွာ မအိပ္ဖို႕ သတိ ေပးသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ အိမ္မွာ မအိပ္ေတာ့။ အ၀တ္အစားတခိ်ဳ႕၊ ခမ္းမြန္ေပးခဲ့ေသာ မာဖလာ၊ သဘက္ႏွင့္ မွတ္စု စာအုပ္ ကေလးသာ သူနဲ႕ အတူ ယူလာခဲ့သည္။ အဖြားတို႕ အိမ္မွာ သြားအိပ္သည္။ အဲသည္ညက သူ႕အိမ္က အဖြားတို႕ အိမ္ကို ညဖက္ၾကီး ဖုန္းလွမ္းေခၚေလသည္။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ သူ႕ကို ၀င္ရွာေၾကာင္း အဖြားက သူ႕ကို ႏိႈးျပီး ေျပာသည္။ ျပီးေတာ့ ေဘးအိမ္မွာ သူ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ အိပ္ခိုင္းေလသည္။ ေဘးအိမ္သို႕ ညတြင္းခ်င္း သူ ေျပာင္းအျပီး ေနာက္ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ အဖြားတို႕ အိမ္ဖက္မွာ လူသံေတြ ၾကားရ ေလသည္။ အဖြားတို႕ အိမ္ကိုလည္း ၀င္ရွာေနေလျပီ။ အိမ္ရွင္ အဖိုးၾကီးကေတာ့ - သား ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႕... ဒီကိုေတာ့ သူတို႕ မလာပါဘူး... - အားေပး ေလသည္။ ေၾကာက္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ ရင္ေတြ တဒံုးဒံုး ခုန္ေနေလသည္။ - ကံေကာင္းလို႕ ပါလား... - သူ လက္မတင္ေလး ကပ္လြတ္ခဲ့သည္ပဲ။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ေစာသာပိုးေပးထားသည့္ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္သို႕ သူလည္း ထြက္လာခဲ့ရ ေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ သူလည္း အဖြဲ႕၀င္ တေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္မ်ားတြင္ မေတာ့ သူတို႕ လက္နက္ကိုင္ တပ္မ်ားရွိရာ ေဒသတြင္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမ) ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေလသည္။ ရန္ကုန္မွ ဒီ/ခ်ဳပ္ အဖြဲ႕၀င္မ်ားႏွင့္ သူေတြ႕ရသည္။ ေတြ႕တိုင္း ဗဟန္း ဒီ/ခ်ဳပ္ လူငယ္မွ နန္းခမ္းမြန္ကို သိသလား သူ ေမးေလ့ရွိသည္။ မည္သူမွ် မသိၾက။

တေန႕သားေတာ့ ရန္ကုန္မွ ဒီ/ခ်ဳပ္ လူငယ္ တသုတ္ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးဖက္မွ တက္လာသည္ သတင္း ရသျဖင့္ သူတို႕ တပ္ခြဲက သြားၾကိဳေပးၾကရေလသည္။ မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္သို႕ သူတို႕ကို ပို႕ေပးရန္ စီစဥ္ရင္း စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ နန္းခမ္းမြန္ အေၾကာင္း သူ သတင္း စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဗဟန္းမွ လူငယ္ တေယာက္က သိသည္။ ဂႏၵီခမ္းမ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္အျပီး လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ ေတာခိုသည့္ ကိစၥႏွင့္ အဖမ္း ခံၾကရေသာ ဒီ/ခ်ဳပ္ လူငယ္ေတြထဲမွာ ခမ္းမြန္ ပါသြားသည္ဟု သိရ ေၾကာင္း၊ အမ်ားစုမွာ ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ အနည္းဆံုး က်ၾကေၾကာင္း သူ သိလိုက္ရေလသည္။ စိတ္မေကာင္းစြာ ခမ္းမြန္အတြက္ အစစ အဆင္ေျပ ပါေစေၾကာင္း စိတ္ထဲက သူ ဆုေတာင္းရံုမွလြဲ၍ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။

----------------------------------------------------

ခမ္းမြန္ေပးထားခဲ့သည့္ မွတ္စု စာအုပ္ကေလးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာတခုေပၚမွာ -

ခမ္းမြန္
ညဥ့္ကေတာ့ ေနာက္ေန႕သစ္ တခုကို ေမြးဖြားဖို႕
ရွိသမွ် အလင္းေရာင္ေတြကို
စုစည္းေနပံုရပါတယ္...။
ေန႕ကို ေရာက္ဖို႕
ညဆိုတာကိုလည္း
ေက်ာ္ျဖတ္ ရတာပဲ မဟုတ္လား...။
ေနာက္ေန႕သစ္ကေတာ့
တျဖည္းျဖည္း နီးလာပါျပီေလ။
ေရာင္နီေတြလာတဲ့ ေန႕သစ္က်မွပဲ
တို႕ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ကြယ္... ။
အဲသည္ေန႕က်မွပဲ
မေျပာျဖစ္တဲ့ စကား တခြန္းကို
ေျပာပါ့မယ္... ။

- စာတခိ်ဳ႕ကို ေရးျခစ္ျပီး သူ႕ဘားတိုက္ရွိရာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ေအာက္ရွိ စခန္းရံုးသို႕ သူ ဆင္းလာခဲ့သည္။

စခန္းရံုးေရွ႕က ကင္းဂိတ္ကေလးမွာေတာ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ ဂစ္တာတီးေနၾကသည္။ ညဥ့္ဦး၏ က်ဆင္းေနေသာ ျမဴမႈန္ေတြၾကားထဲမွာ ၀ိုးတ၀ါးလကို ၾကယ္ေရာင္တခ်ိဳ႕နဲ႕ ေတြ႕ေနရသည္။ လေရာင္ျပာကို ေခတၱခဏ ရပ္ၾကည့္ရင္း သူ ဆက္ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။ ရဲေဘာ္ တေယာက္ သီဆိုေနသည့္ နန္းခ်ယ္ရီဆိုေသာ သီခ်င္းကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူ႕ရင္ကို ကိုင္လႈပ္ေနေလသည္။ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ဆိုေသာ စကားလံုး တခုကို ယခုအခ်ိန္က်မွ သူ ေလးေလးနက္နက္ နားလည္ေနမိေလသည္။ ခမ္းမြန္ကို သူ မေတြ႕ရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ ေက်ာ္ေနေလျပီ မဟုတ္လား....



ေတာင္ေပၚေျမမွာ ေမြးသူ နန္းခ်ယ္ရီေရ
ညတာရွည္တဲ့ ေဆာင္းကို ေရာက္ျပန္ျပီေပါ့ေလ
ႏွင္းေတြ ေ၀ေနေရာ့မယ္ သိေနဆဲပါကြယ္

လြင္ျပင္ေတြကို မုန္းသူ နန္းခ်ယ္ရီေရ
ကိုယ့္ရင္ခြင္မွာ အျမဲေလ ရွိေနတယ္ေပါ့ကြယ္
ေတြ႕လိုျမင္ခ်င္လြန္းလို႕ တေခါက္ျပန္လာခဲ့မယ္

အေနေ၀းသြားတဲ့ ႏွစ္ေတြ ေရတြက္ၾကည့္ရင္
ခ်ယ္ရီဆယ္ၾကိမ္ ပြင့္ခ်ိန္ ေျမာက္ခဲ့ျပီ
ရွမ္းျပည္ ေတာင္ျပာတန္းထက္
မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တက္ဦးမယ္

ေတာင္ယံေတြကို လႊမ္းေအာင္ ပန္းေရာင္စံုခ်ယ္
ပြင့္လိႈင္ေနမယ့္ ရက္အမွီ မွန္းေမွ်ာ္လာခဲ့မယ္
နန္းခ်ယ္ရီကို ညႊန္းကာ ေတးကဗ်ာဖြဲ႕ဆိုမယ္

အေနေ၀းသြားတဲ့ ႏွစ္ေတြ ေရတြက္ၾကည့္ရင္
ခ်ယ္ရီဆယ္ၾကိမ္ ပြင့္ခ်ိန္ ေျမာက္ခဲ့ျပီ
ရွမ္းျပည္ ေတာင္ျပာတန္းထက္
မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တက္ဦးမယ္

(ေအာင္သာငယ္)

ဓါတ္ပံုမ်ားအားလံုးကို ရြာသားေလး (၀ိုင္တီယူ)ထံမွ ခြင့္ေတာင္းကာ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

Feb 21, 2009

ငါ မစပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ


















ညဟာ
လွလွပပၾကီးကို
အက်ည္းတန္ျပရင္း
ေနဆယ္စင္းနဲ႕ က်က်နန
ထြန္းလင္း ေတာက္ပ ေနေတာ့တယ္... ။

ငါ့အတြက္
ေလာကၾကီး ရက္ေရာေနပံုမ်ား... ...

ငါ မျဖည့္ခဲ့တဲ့ ေရ တခြက္
ျပည့္ႏွက္ေန...
ငါ မေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္း တလမ္းမွာ
ေျခရာ တစံု...
ငါ မ၀ယ္ခဲ့တဲ့ အရာ တရပ္အတြက္
ျဖတ္ပိုင္း တခု...
ငါ မစိုက္ခဲ့တဲ့ အပင္ တပင္က
ရွင္သန္လို႕...
ငါ မေရးခဲ့တဲ့ စာ တေၾကာင္းေတာ့
ေကာင္းကင္မုခ္ဦးမွာ...
ငါ မေတာင္းခဲ့တဲ့ ဆု တဆုလည္း
ရုပ္တု တခုနဲ႕...

ဒါဟာလည္း
ငါ မဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီ တခ်ပ္ပါ့...
ကန္႕လန္႕ျဖတ္ မ်ဥ္းေတြနဲ႕...

ATN

Feb 18, 2009

မိဘတေယာက္ရဲ႕စကား

ခု က်ေနာ္ေရးတဲ့စာကေတာ့ ဒုတိယမၸိေရးရတာပါ... ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ပထမ ေရးေန တာက တပုဒ္လံုး ေရးျပီး ခါမွ မီးပ်က္သြားလို႕ ေရးထား သမွ် စာေတြ အကုန္လံုး ေပ်ာက္သြား ရတာ မို႕ပါ။ ပထမ ေရးထား သမွ်ေတြ ကိုေတာ့ အေတြး ေတြေရာ အေရး ေတြေရာ ျပန္မရႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ခုကေတာ့ ေရးထားမိ သမွ်ေတြကို ျပန္ စဥ္းစား ျပီး ေရးရတာပါ။ သို႕ေသာ္လည္း မေရးေတာ့ဘူးလို႕ စဥ္းစားထားတဲ့ ၾကားထဲကကိုပဲ မေရးရင္ မျဖစ္ေလာက္ ေအာင္ကို ရွင္းျပ စရာ ရွိလာလို႕ပါ။ မေရးခ်င္ပဲနဲ႕ ေရးသင့္တယ္ ထင္လို႕ ေရးလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘေလာ့က စာေတြ ကူးယူ ေဖာ္ျပတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ေကာင္းကင္ကိုနဲ႕ ပန္ဒိုရာ ကလည္း ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ေရးျပီးၾကပါျပီ။ က်ေနာ္ ကေတာ့ သည္ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး မေရး ေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ ထားလိုက္ပါတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ေရးျပီးသား စာေတြက save မလုပ္ခင္မွာ အားလံုး ေပ်ာက္သြားလို႕ပါ။ ေနာက္တခုက ေကာင္းကင္ကိုနဲ႕ ပန္ဒိုရာတို႕ ေရးျပီးသြားတာနဲ႕ ျပည့္စံုေနျပီလို႕ ယူဆတာလည္း ပါပါတယ္။

သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးပို႕စ္ မွာ လာေရးသြားတဲ့ ကြန္မန္႕တခုရယ္၊ ဆီပံုးထဲမွာ လာေရး သြားတဲ့ စာေတြရယ္ကို ဖတ္ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ သေဘာထားနဲ႕ အျမင္ ကိုေတာ့ ေျပာဖို႕ လိုလာျပီလို႕ ထင္လို႕ အခု ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႕ ထပ္ေရးပါတယ္။

ဘေလာ့ေတြမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပၾကတာက မထူးဆန္းပါဘူး။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း က်ေနာ္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ တျခားသူေတြကို ျဖန္႕ေ၀ေပးသင့္တဲ့ အရာေတြကို ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာ က႑အလိုက္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ အဲလို ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပတဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္က ရယူတယ္ဆိုတာပါ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ေနာက္တခုက ျပန္ျပီးေတာ့ ကူးယူေဖာ္ျပရတာကလည္း အလုပ္ရႈပ္ေတာ့ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ ေပၚမွာပဲ Side-bar မွာ ဖတ္ေစခ်င္ေသာစာမ်ား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ Google Reader မွာ က်ေနာ္ Feed ယူထားတဲ့ ဘေလာ့ေတြက စာေတြကို Share လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဟိုလူ႕ စာကိုေတာ့ Share တယ္၊ ဒီလူ႕ စာကိုေတာ့ မ Share ဘူး ဆိုျပီး က်ေနာ့္ကို အျငင္းပြားစရာ လာ လုပ္တာနဲ႕ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္တာပါ။ Share Item ေတြနဲ႕ က်ေနာ္ စိတ္အညစ္ မခံႏိုင္လို႕ပါ။

ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပၾကတာဟာလည္း Share တာပါပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း အဲသည္မွာ ေျပာစရာ အခ်က္ေတြ ရွိလာပါတယ္။ ေကာင္းကင္ကိုနဲ႕ ပန္ဒိုရာလည္း ေျပာသြားၾကျပီးပါျပီ။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြကို ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပၾကတာကို မၾကိဳက္ မႏွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ္ဂါရယ္လို႕ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ စာေတြ ကဗ်ာေတြကို ျပန္ျပီး ကူးယူေဖာ္ျပၾကတာကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ ၀မ္းသာပါတယ္။ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးသူ ေတြကိုလည္း ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။

သို႕ေသာ္လည္း ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပၾကတာကလည္း ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ကူးယူ ေဖာ္ျပၾကသူေတြ ကလည္း က်ေနာ့္ အျမင္အရေတာ့ (၂) မ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။

၁။ ရိုးရိုးသားသား ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပသူ။
၂။ မရိုးမသား ကူးယူ ေဖာ္ျပသူ။

၁။ အုပ္စုမွာလည္း - အမ်ိဳးစံု ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။
(က) မူရင္း ေရးသားသူထံမွာ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းျပီး ေရးသားသူ နံမည္ ေဖာ္ျပသူ။
(ခ) မူရင္းေရးသားသူထံမွာ ခြင့္ မေတာင္းေသာ္လည္း ေရးသားသူနံမည္ ေဖာ္ျပသူ။
(ဂ) မူရင္းေရးသားသူနံမည္ မေဖာ္ျပေသာ္လည္း ျပန္လည္ ေဖာ္ျပရာမွာ မိမိစာ၊ ကဗ်ာ မဟုတ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသူ (သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ထံမွ ရသည္၊ forward mail မွ ရသည္- စသည္ျဖင့္)
(ဃ) မူရင္းေရးသားသူနံမည္လည္း မေဖာ္ျပ၊ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပရာမွာလည္း မိမိစာ၊ ကဗ်ာ ဟုတ္ မဟုတ္ ကိုလည္း မေဖာ္ျပထားသူ။ (သို႕ေသာ္လည္း ရိုးရိုးသားသား စိတ္ျဖင့္ မေဖာ္ျပမိသူ)

၂။ အုပ္စုမွာလည္း - အမ်ိဳးစံု ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။
(က) မူရင္းေရးသားသူနံမည္လည္း မေဖာ္ျပ၊ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပရာမွာလည္း မိမိစာ၊ ကဗ်ာ ဟုတ္ မဟုတ္ ကိုလည္း မေဖာ္ျပထားသူ။ ( မရွင္းမရွင္းျဖင့္ သူ႕ဟာလိုလို ကိုယ့္ဟာလိုလို မရိုးမသား ေဖာ္ျပသူ)
(ခ) မူရင္းေရးသားသူ နံမည္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပီး မိမိအမည္ကို အစားထိုးထားသူ။
(ဂ) မူရင္းေရးသားသူ နံမည္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ရံုမွ်သာမက မူရင္း စာမ်ားကိုပါ ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ ျဖတ္ေတာက္ ဖ်က္ဆီးကာ ေဖာ္ျပသူ။

အခု ေကာင္းကင္ကို၊ ပန္ဒိုရာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ေျပာေနၾကတာက အုပ္စု (၂) က ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေနမႈမ်ိဳးကိုသာ ေျပာေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အုပ္စု (၁) ကို က်ေနာ္တို႕ နားလည္ပါတယ္။ သူတို႕ကိုလည္း ေက်းဇူး အထူး တင္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း အုပ္စု (၂) ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ နားလည္ေပးလို႕ မရပါဘူး။ ဒါဟာ ခိုးယူမႈပါ။

ခိုးတယ္ - ဘာေၾကာင့္လဲ....

သူတပါးေရးထားတဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြကို ခိုးတယ္ --- ကိုယ့္စာလို ကိုယ့္ကဗ်ာလို လုပ္တယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ...။
အဲစာေတြ ကဗ်ာေတြက ေကာင္းလို႕ပါ...လို႕... တခ်ိဳ႕က ေျပာပါတယ္...။

က်ေနာ္ကေတာ့ အဲလို မယူဆပါ။ စာေတြ ကဗ်ာေတြက ခိုးခ်ခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ ခိုးတယ္ဆိုတာ စာရိတၱ (ethic) အရ အျပစ္တခုလို႕ မျမင္နိုင္ ေလာက္ေအာင္ကို moral value ပ်က္စီးေနျပီ ျဖစ္တဲ့ အေျခအေနေတြ ေၾကာင့္ပါ။ ဒါဟာ စာရိတၱနဲ႕ ဆိုင္တဲ့ ျပသနာပါ။ ethical problem ပါ။ ခိုးတဲ့သူေတြဟာ သူတို႕ ခိုးခ်င္ရာကို ခိုးမွာပါ။

ေနာက္တခ်ိဳ႕ ေျပာေနတာကေတာ့ Internet ေပၚမွာ အားလံုးဟာ အလြယ္တကူ ရေနတာေၾကာင့္ပါ။ ဘာ တျပားတခ်ပ္မွ ေပးစရာ မလိုပဲနဲ႕ ရေနတာေၾကာင့္ပါ။ သည္လိုပဲ ... ဘာ တျပားတခ်ပ္မွ ေပးစရာမလိုပဲနဲ႕ ေရးလို႕ရေနတဲ့ blogspot.com မွာ ေရးေနသမွ် ေတြ ဟာလည္း ဘာ တျပားတခ်ပ္မွ ေပးစရာမလိုလို႕ပါပဲဲ...

သည္မွာ တခု ေျပာစရာရွိပါတယ္.. ။ အလကားရတဲ့ blogspot.com မွာ ေရးေနေပမယ့္ ေရးေနတဲ့ သူေတြဟာ အလကားေတာ့ ေရးေနတာ မဟုတ္ပါ...။ အလကားရတဲ့ ေနရာတခုမွာ ေရးေနေပမယ့္ ေရးေနခဲ့တဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြဟာ ေရးေနသူေတြရဲ႕ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ အစိတ္အပိုင္းေတြပါ...။ အဲ စာေတြ ကဗ်ာေတြကို သူတို႕ဟာ အလကား ရခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး...။ သူတို႕ရဲ႕ ဘ၀ေတြ... အခ်ိန္ေတြနဲ႕ ရင္းျပီး ရခဲ့တဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြပါ...။ ဒါေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြပါ၊ သူတို႕ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြပါ၊ သူတို႕ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈေတြပါ၊ သူတို႕ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြပါ၊ သူတို႕ရဲ႕ သားသမီးေတြပါ။ ဒါကို သူတို႕က အားလံုးကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးေနၾကတာပါ။

ေျပာရရင္ ဗမာျပည္ ထဲမွာဆို စာေစာင္ေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ အဲသလိုပဲ စာေရးဆရာေတြ ကဗ်ာ ဆရာ ေတြက သူတို႕ ဘ၀ေတြ သူတို႕ရင္ခုန္သံေတြ သူတို႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပခဲ့ၾကတာပါပဲ။ အဲသည္ အတြက္လည္း သူတို႕မွာ ခံစားစရာ စာမူခဆိုတာ ရွိၾကပါတယ္။

ဘေလာ္ဂါေတြမွာေတာ့ အလကား မတ္တင္း ေဖာ္ျပၾကရတာဆိုေတာ့ ခံစား စရာ ဆိုလို႕ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေလး ကဗ်ာေလး တပုဒ္အတြက္ - ေကာင္းပါတယ္ - ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေလး တခုပဲ ရွိတာပါ
သည္ၾကားထဲကမွ ကိုယ့္ နွလံုးသားနဲ႕ ရင္းႏွီးျပီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ အိတ္စိုက္ျပီး ကဗ်ာ တပုဒ္ စာတပုဒ္ ေရးပါတယ္... သားသမီးတေယာက္ ေမြးဖြားလိုက္ပါတယ္... ဒါကို သူတပါးက ျပန္ေပး ဆြဲသြားျပီး သူ႕သားသမီးပါလို႕ နံမည္တပ္လိုက္ရင္... သူတို႕ ဘယ္လို ခံစားၾကရမလဲ...

ေနာက္တခါ အဲသည္ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို ျပန္ေပးဆြဲသြား သူေတြက သူတို႕ စိတ္ၾကိဳက္ ျပင္ဆင္ျပီး ျဖတ္ခ်င္တဲ့ ေနရာျဖတ္ ဖ်က္ခ်င္တဲ့ေနရာဖ်က္ ဆိုရင္... ကုိယ့္သားသမီး တေယာက္ကို ျပန္ေပးဆြဲတာ ခံရျပီး ေျချဖတ္လက္ျဖတ္ ခံရတာကို ၾကည့္ေနရတာနဲ႕ မတူေနေပဘူးလား... စဥ္းစားလည္း ၾကည့္ၾကပါဦး... ႏွလံုးသားရွိသူတိုင္း ဒါကို စဥ္းစားႏိုင္ၾကမွာပါ...။

က်ေနာ္တို႕ ဘေလာ္ဂါေတြဆိုတာက တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္စာေတြအတြက္ ကိုယ္တိုင္ပဲ တည္းျဖတ္ၾကရတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စာေရးဆရာ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာဆရာ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အယ္ဒီတာဆိုေတာ့ ပိုျပီး တာ၀န္ ၾကီးပါတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြကို ကုိယ့္နံမည္နဲ႕ ရင္းျပီး တာ၀န္ခံေန ရတာပါ။ သည္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေျပာေနတာကေတာ့ ကိုယ့္စာေတြကို ကိုယ္တာ၀န္ယူခ်င္လို႕ပါပဲ။

သည့္အတြက္ေၾကာင့္မို႕လို႕သာ က်ေနာ္တို႕ ေရးတဲ့ စာေတြကို က်ေနာ္တို႕ နံမည္နဲ႕တကြ ေတြ႕ခ်င္တာပါပဲ။ ေျပာရရင္ သားသမီး မေကာင္း မိဘေခါင္း ဆိုတဲ့ အတိုင္း ကိုယ့္စာေတြ ကဗ်ာေတြအတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေခါင္းခံခ်င္တာပါပဲ။ ဒါကိုက က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ စာေပအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ အရိုးသားဆံုး သစၥာစကားပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕လည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေကၽြးေမြးျပဳစုလိုက္လို႕ လူလားေျမာက္လာတဲ့ သားသမီး တေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ ဆံုးရံႈးမႈေတြလို က်ေနာ္တို႕ ရင္ဘတ္နဲ႕ ေရးဖြဲ႕ သီကံုး လိုက္တဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္တို႕က တာ၀န္ ယူခ်င္တာပါ၊ ဂုဏ္ယူ ခ်င္တာပါ။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပိုးေမြးသလို ေမြးခဲ့ျပီးမွ လူလားေျမာက္လာရတဲ့ သားသမီးတေယာက္ကို တစံု တေယာက္က ျပန္ေပး ဆြဲသြားျပီး နံမည္ ေျပာင္းကာ သူ႕ သားသမီး လုပ္တာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ မခံစားႏိုင္ပါ။

ဒါေလာက္ပါပဲ။

(ေအာင္သာငယ္)

Feb 14, 2009

ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား...

ေကာင္းကင္ကို ဘေလာ့မွာ သူ႕ကဗ်ာကို တစံုတေယာက္က ခိုးျပီး ေဖာ္ျပထားတဲ့ အေၾကာင္း ပို႕စ္ ကို ဖတ္ျပီးလို႕ ကြန္မန္႕ ေပးျပီး ျပန္လာတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္ - သူေျပာသလို ကိုယ့္စာေတြ ဘယ္သူက ျပန္ယူျပီး တင္ထားသလဲ သိေအာင္ Google မွာ ခုလို ရိုက္ထည့္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္... ဟိုက္... ဆိုျပီး ေအာ္မိသြားသဗ်ာ... ။

















ကိုယ္ရံေတာ္-ဆိုသူရဲ႕ဘေလာ့မွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာကို တင္ထားတာ သြားေတြ႕ပါ ေတာ့သဗ်ား... ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေတာင္ ျပံဳးေနမိတယ္။ ဘာလင္ တံတိုင္းေန႕က်မွ ကိုယ့္ အခ်စ္ ဆိုသည္မွာ ကဗ်ာကို သူမ်ား ဘေလာ့မွာ မရွင္း မရွင္းနဲ႕ တင္ထားတာ သြားေတြ႕ေနမိလို႕ပါ... း)

ဒီမွာေတာ့ - ကိုယ္ရံေတာ္(http://koyandaw.blogspot.com)က သူ႕ဘေလာ့မွာ တင္ထား တဲ့ က်ေနာ့္ ကဗ်ာပါ။
http://koyandaw.blogspot.com/2008/12/blog-post_19.html

















ဒီမွာ က်ေနာ္ ေအာက္တိုဘာ ၈၊ ၂၀၀၈ က ေရးခဲ့ျပီး ခင္မင္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို Tag ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။
http://aungthange.blogspot.com/2008/10/blog-post_08.html


















ကိုယ္ရံေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ ေျပာထားတာ မေတြ႕ေတာ့ Forward mail ကရလို႕ တင္ထား တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ခုေတာ့ သူ႕ ပို႕စ္မွာ ကြန္မန္႕ ေရးခဲ့တယ္။ ဆီပံုးမွာလည္း သြားေတာ့ ေအာ္ခဲ့တယ္။ ေမးလ္လည္းပို႕ ထားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ အဆက္အသြယ္လုပ္ အသိ ေပးလို႕ မရေတာ့ရင္ေတာ့ ... .... .... ....

ခုကေတာ့ ေကာင္းကင္ကိုနဲ႕ က်ေနာ့္ ျဖစ္ပံုက တထပ္တည္း၊ ကဗ်ာကလည္း နံမည္ တခုတည္း ဆိုေတာ့ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားလို႕ပဲ... ျငည္းခ်င္ပါေတာ့တယ္... ဒါေတာင္ သူ႕ကဗ်ာနဲ႕ က်ေနာ့္ကဗ်ာက နံမည္တူမို႕လို႕ ရွာၾကည့္မိတာ... တျခား ကဗ်ာေတြကိုလည္း ရွာၾကည့္ ရမလိုျဖစ္ေနျပီ...

ႏွင္းဆီ


နံရံေတြ ျခားတယ္
အေဆာက္အဦေတြ ျခားတယ္
ျမိဳ႕ေတြ ရြာေတြ ျခားတယ္
နယ္နိမိတ္ေတြ ျခားတယ္
ေရျခားတယ္
ေျမျခားတယ္
ေလေတာင္ ျခားေနခဲ့တဲ့ အဆံုး
ႏွလံုးသားခ်င္းပဲ နီးႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ
ရင္ထဲက ပန္းတပြင့္ဟာ
ဒီေန႕မွာ
ပိုျပီးအနီရင့္လာတယ္...

ATN

(စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေၾကာင့္
ကြဲကြာေနၾကရေသာ ခ်စ္သူမ်ား အားလံုး ကိုယ္စား)

Feb 12, 2009

ကြန္ျပဴတာလံုျခံဳေရး

က်ေနာ္ ေရးခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုး ပို႕စ္ ၂ ခုကို ဖတ္ျပီးေတာ့ သယ္ရင္းေတြလည္း အေတာ္ စိတ္ညစ္ သြားၾကပံု ရပါတယ္။ စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ ... သိသင့္ သိထိုက္ တာေလးေတြ ေျပာျပတာပါ။

ဒီတခါေတာ့ ကိုယ့္ကြန္ျပဴတာ လံုျခံဳေရးအတြက္ အသံုး၀င္တာေလး တခိ်ဳ႕ကို ေျပာျပ ပါ့မယ္။ အြန္လိုင္း အတြက္ ကေတာ့ FireFox ကိုပဲ အသံုးမ်ားေနတာမို႕ FireFox မွာ Security အတြက္ အသံုး၀င္တဲ့ Add-ons ၂ ခု အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

တခုကေတာ့ WOT (Web of Trust) ပါ။














ဒီ Add-on ကို FireFox မွာ Install လုပ္ထားရင္ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ Web Site ေတြကို ကိုယ္ သြားမိတဲ့ အခါ သူက သတိ ေပးပါတယ္။ လင့္ေတြရဲ႕ အဆံုးမွာ အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အ၀ါေရာင္ အ၀ိုင္းေလးေတြနဲ႕ ျပထား ပါတယ္။ အစိမ္းေရာင္ကေတာ့ အႏၱရာယ္ မရွိ၊ အနီေရာင္ကေတာ့ အႏၱရာယ္ရွိ၊ အ၀ါေရာင္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွန္း မသိေသးဘူးေပါ့ေလ။














Web site က ဘာအႏၱရာယ္မွ မရွိရင္ ေဘးမွာ အစိမ္းေရာင္ အ၀ိုင္းေလးနဲ႕ ျပထားပါတယ္။














အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ Web Site ေတြဆို အနီေရာင္ အ၀ိုင္းနဲ႕ ျပပါတယ္။














အနီေရာင္ ျပထားတဲ့ လင့္ကို မေတာ္တဆ ႏွိပ္မိလို႕ ေရာက္သြားရင္လည္း WOT Add-on က အဲလင့္ကို ခ်က္ခ်င္း မဖြင့္ေပးပါဘူး။ ေအာက္မွာ ျပထားတဲ့ အတိုင္း Warning ေပးပါတယ္။

















ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဘာမွ မရွိတာထက္ စာရင္ေတာ့ တခုခု ရွိေနတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။

အဲ Add-on ကို install လုပ္ဖို႕ ပထမဆံုး ဒီကို သြားပါ။ ျပီးရင္ Add-ons မွာ All Add-ons ကို သြားပါ။ Search for Add-ons box မွာ WOT ရိုက္ထည့္လိုက္ပါ။ ျပီးရင္ ေဘးမွာ ေတြ႕ရမယ့္ Add to FireFox ဆိုတဲ့ button ေလးကို click လုပ္လိုက္ပါ။ ျပီးရင္ Install button ကို click လုပ္ပါ။ install လုပ္ျပီးသြားရင္ေတာ့ အဲ Add-on အသက္၀င္လာဖို႕ FireFox ကို Restart လုပ္ရပါမယ္။ ျပီးသြားရင္ေတာ့ Navigation Bar မွာ Address box ေဘးမွာ အ၀ိုင္းေလးကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ NoScript ပါ။










သူကလည္း Web site ေတြကို ဖြင့္ရင္ run ေလ့ရွိတဲ့ Java script နဲ႕ တျခား အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ အရာ (executable program) ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ေပးတဲ့ Add-on ပါ။ Web site တခုကို ဖြင့္လိုက္ရင္ အႏၱရာယ္ ရွိႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို ဒီ Add-on က disable လုပ္ထားပါတယ္။ ကိုယ္ စိတ္ခ်တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ site အတြက္ အျမဲတမ္း allow လုပ္လိုက္လို႕ ရပါတယ္။ စိတ္မခ်ရင္ေတာ့ forbid လုပ္လိုက္ရံုပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ယာယီ allow လုပ္လို႕လည္း ရပါတယ္။














ဒီ Add-on ကို WOT ကို install လုပ္သလိုပဲ လုပ္ရမွာပါ။ search for Add-ons box မွာ NoScript ရိုက္ထည့္လိုက္ပါ။ Add to FireFox ဆိုတဲ့ button ေလးကို click လုပ္လိုက္ပါ။ ပီးရင္ install လုပ္ျပီး သြားရင္ေတာ့ FireFox ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးက status bar မွာ S စာလံုးနဲ႕ အ၀ိုင္းေလး တခုကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ စမ္းသပ္ ၾကည့္ၾက ပါေပါ့ေလ။

သယ္ရင္းေတြ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အကယ္၍ FireFox သံုးတယ္ဆိုရင္ အထက္က က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ Add-on ေလး ၂ ခုကိုေတာ့ Install လုပ္ထားၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းခ်င္တာပါပဲ။

ဒီပို႕စ္မွာေတာ့ သည္ေလာက္နဲ႕ပဲ ေတာ္ဦးမယ္။ စိတ္ညစ္ကုန္ၾကမွာ စိုးလို႕ပါ။ ေနာက္ပို႕စ္ ေတြမွာမွ အသံုး၀င္တဲ့ တျခား ပရိုဂရမ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပပါဦးမယ္။

အားလံုးပဲ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

Feb 11, 2009

ဘေလာ့ကာကြယ္ေရး ေနာက္ဆက္တြဲ

သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီပံုးမွာ လာလာ ေအာ္ေနၾကတာ အားနာပါတယ္။ ဒါေပသည့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို ၀ိုင္း ကူညီေပး ေနရလို႕ပါ။ ဒါနဲ႕ ပို႕စ္ အသစ္ မတင္ ျဖစ္တာပါ။ ခုေတာ့ တင္လိုက္ပါျပီ။ ဖတ္ၾကေစသတည္း.........

ျပီးခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးပို႕စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲလို႕ပဲ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပို႕စ္မွာေတာ့ ဂ်ီေမးလ္နဲ႕ ပတ္သက္တာ ဘေလာ့နဲ႕ ပတ္သက္တာေလးေတြကို က်ေနာ္ သိသမွ် ေ၀မွ် ေပးခဲ့တာပါ။ အဲပို႕စ္မွာ လာေရး သြားတဲ့ ကြန္မန္႕ေတြ အထဲက ဖတ္သင့္ တယ္လို႕ ထင္တဲ့ ကြန္မန္႕ တခ်ိဳ႕ကို ခုပို႕စ္မွာ ေဖာ္ျပေပး လိုက္ပါတယ္။ မဖတ္မိ ေသးသူမ်ား ဖတ္မိေအာင္ပါ။ ျပီးရင္ အဲကြန္မန္႕အတြက္ က်ေနာ္ ေရးတာေလး ဆက္ဖတ္ၾကပါေပါ့ေလ။

Anonymous, February 7, 2009 12:25 AM
ဘေလာ့က ဟတ္ခံထိတာ မဟုတ္ပါ။ တစံုတေယာက္က စပန္ဘေလာ့ အျဖစ္ တုိင္ၾကား ထားတဲ့ အတြက္ ဘေလာ္ဂါ ေဒါ့ကြန္းက စစ္ေဆးရန္ ပိတ္လိုက္တာ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင္ ့ဘေလာ္ဂါ ေဒါ့ကြန္းကို ဘေလာ့ ပိုင္ရွင္မွ စာပို႕ ေျဖရွင္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမၿငိမး္ ဘေလာ့ကို အဲဒီလို ေျဖရွင္းတဲ့ အတြက္ ျပန္လည္ ပြင့္သြားပါၿပီ။ (တုိင္ၾကား သူေတြ ကေတာ့ ထင္တဲ့ လူေတြပဲ ျဖစ္မွာပါ)

ဒီကြန္မန္႕အရ မနာလို မရႈစိမ့္တဲ့ လူတေယာက္က သို႕မဟုတ္ လူတစုက blogspot နဲ႕ ေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ တခုခုကို Spam Blog ဒါမွ မဟုတ္ Violation of Term of Use နဲ႕ Google ကို တိုင္ၾကားတာမ်ိဳး ရွိေနေၾကာင္းနဲ႕ အဲလို တိုင္ၾကား ခံရရင္ တိုင္ခံရတဲ့ ဘေလာ့ကို Google ကေတာ့ ယာယီ ပိတ္ခ်လိုက္မွာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိၾကရပါျပီ။ ဒါဆို ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ ကိုယ္တိုင္က ျပန္ျပီး ေျဖရွင္းရမွသာ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိၾကရပါျပီ။ အဲေတာ့ ကိုယ့္ ဘေလာ့ ဖြင့္လိုက္လို႕ This blog has been removed. ဆိုတာၾကီး ျမင္ရရင္ blogspot နဲ႕ ေရးတဲ့သူ အားလံုး Google ၾကီးကို ဆက္သြယ္ၾကရေတာ့မွာေပါ့ေနာ.... မိတ္ေဆြ သယ္ရင္း ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး တိုင္ၾကား ခံရျခင္းမွ အလ်ဥ္း ကင္းေ၀းၾကပါေစသတည္း... း) (ဒီကြန္မန္႕အတြက္ Anonymous ကို ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းပါ... )

mtj February 7, 2009 2:12 AM
အလြန္ေကာင္းတဲ့ အႀကံျပဳပါပဲခင္ဗ်ာ။ ဘေလာ့ဂ္ဂါတိုင္း မျဖစ္မေနလုပ္ထားသင့္ပါတယ္။ ဘတ္ကပ္ လုပ္ရာမွာ settings / basic ထဲ၀င္ၿပီး export blog နဲ႕ xml file ကို ေဒါင္းလုပ္ခ် ထားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေရးခဲ့ပို႕စ္ေတြ အျပင္ ေကာမန္႕ေတြကိုပါ ဘက္ကပ္ သိမ္းထားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ညီေတာ္ ေမာင္သၾကၤန္ ေျပာသလိုပါပဲ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို Back-up လုပ္ထား ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပို႕စ္မွာ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ျပီးသားပါ။ ခုေတာ့ တလက္စတည္း ပိုျပီး ျပည့္စံုသြားေအာင္ ေျပာပါဦးမယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ဒါက blogspot ေတြ အတြက္ပါ။ က်န္တာေတြေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိပါဘူး။ blogspot မွာေတာ့ ကိုယ့္ Dashboard ကိုသြားပါ။ Setting ကို သြားပါ။ Settings Tab ရဲ႕ Basic မွာ Blog Tools ေခါင္းစဥ္ေဘးမွာ Import blog ရယ္ Export blog ရယ္ Delete blog ရယ္ ေတြ႕မွာပါ။ (Delete blog ကိုေတာ့ သြားမႏွိပ္လိုက္ ၾကပါနဲ႕... း) အဲမွာ Export blog ကို click လုပ္ပါ။ ဒါဆို blog အတြက္ back up file တခုကို ရပါလိ့မ္မယ္။ ကိုယ္ျပန္လိုခ်င္ရင္ေတာ့ Import blog နဲ႕ ပို႕စ္ေတြကို ျပန္တင္ႏိုင္ပါတယ္။ အေသးစိတ္သိခ်င္ရင္ေတာ့ သံလံုငယ္ရဲ႕ ဒီပို႕စ္မွာ သြားၾကည့္ၾကပါ၊ သံလံုငယ္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္းနဲ႕ (ဒီကြန္မန္႕အတြက္ ညီ ေမာင္သၾကၤန္ကို ေက်းဇူးပါ....)


Kay, February 6, 2009 11:59 PM
-၂၂ လံုးေတာင္ထားရမယ္.. ျပီးေတာ့ အလြတ္ က်က္ထားရမယ္.. တလ တခါလည္း ေျပာင္းရမယ္ ဆိုေတာ့ ကာ.. အင္း..
Moe Cho Thinn, February 7, 2009 8:01 AM
- သူမ်ားေတြ hack ခံထိၿပီဆိုေတာ႔ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ သတင္းေပးတဲ႔ လူတိုင္းက back up လုပ္ထား၊ back up လုပ္ထား ဆိုေတာ႔ ဘာကို ဘယ္လို ေျပးလုပ္ရမယ္မွန္း မသိဘူး။ မိတ္ေဆြ မမ တေယာက္ကေတာ႔ ခ်ိဳသင္း ဘေလာ႔ဂ္ကို သူ လုပ္ေပးထားမယ္လို႔ ေျပာရွာတယ္။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ ကိုယ္႔သမီးေလးက မလွေပမဲ႔ ေခ်ာ္လဲမွာေတာ႔ စိုးမိသား။
- အခု အကုိေျပာသလို အရင္ဆုံး password ကို ေျပာင္းရမွာေပါ႔ေနာ္။ ၂၂လုံး ဆိုေတာ႔ သိပ္ေကာင္းတဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ နဲ႔ေတာ႔ ေတြ႔ၾကၿပီ။ a{Z:9#/$q%W~7=>@*y6X_? ေတြလဲ ပါရအုံးမယ္၊ တလတခါလဲ ေျပာင္းရ အုံးမယ္ ေရးလဲ မွတ္မထားရဘူး ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ကို password မမွတ္မိေတာ႔လို႔ ၀င္လို႔မရ ျဖစ္ေနမဲ႔ အကို႔ ညီမကို ျမင္ေယာင္ၾကည္႔ လိုက္ပါေတာ႔ေလ..:)

ဒီကြန္မန္႕ေတြမွာ ေျပာသြားၾကသလိုပါပဲ။ ပါ့စ္၀ါ့ဒ္ကို ၂၂လံုးနဲ႕ တည္ေဆာက္သည့္တိုင္ အလြတ္က်က္ဖို႕နဲ႕ တလ တခါ ေျပာင္းဖို႕ တလ တခါ အလြတ္က်က္ဖို႕ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သိပ္ေတာ့ မလြယ္ကူတာ အမွန္ပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ keyboard ေပၚက Symbol လို႕ ေခၚၾကတဲ့ Special Character ေတြ ပါလာရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႕မွာက မွတ္စရာေတြကလည္း မ်ားတယ္ ဟုတ္လား။ မိဘ ေမြးေန႕၊ သားသမီးေမြးေန႕၊ ဇနီးေမြးေန႕၊ ခင္ပြန္းေမြးေန႕၊ ရီးစားေမြးေန႕၊ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႕၊ ဘာေန႕၊ ညာေန႕ - စသည္ျဖင့္ မွတ္စရာေတြက မ်ားရတဲ့ အထဲ ဂ်ီေမးလ္ရဲ႕ ပါ့စ္၀ါ့ဒ္ ကိုပါ မွတ္ေနရဦးမယ္ ဆိုေတာ့.... အင္း... ကိုယ္ အဆင္ေျပ သလိုသာ က်ဳပ္က်က္ လိၾကပါေတာ့... ကြယ္တို႕ေရ.... လို႕ပဲ ေျပာခ်င္ပါေတာ့တယ္... း) (ဒီကြန္မန္႕အတြက္ မေကနဲ႕ ညီမ ခ်ိဳသင္းကို ေက်းဇူးပါ...)

pandora, February 7, 2009 9:02 AM
ရွည္လ်ားတဲ့ ပတ္စ၀ပ္ေတြကို မွတ္မိဖို႕ဆိုရင္
- ကိုေအာင္သာငယ္က ဘေလာ့ဂ္ ကိုကာကြယ္ဖို႕အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ပတ္စ၀ပ္ ေပးတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ စာလံုးေရ ၂၀ ေက်ာ္လည္း ေပးရမယ္ ဆိုလို႕ ညစ္ကုန္ၾကတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
- ကိုေအာင္သာငယ္ေျပာသလိုပဲ တကယ္ အားေကာင္းတဲ့ ပတ္စ၀ပ္ တစ္ခုဟာ Alphanumerical ျဖစ္ၿပီး symbol ေတြပါ ပါေအာင္ ေပးသင့္တယ္လို႕ မွတ္သားဖူးပါတယ။္ စာလံုး အႀကီး အေသးေတြလည္း ေရာေႏွာ ေနသင့္ပါတယ္။
- ကိုယ္မွတ္မိႏိုင္တဲ့ sentence တခုကို ေပးၿပီးမွ အထဲက စာလံုးေတြကို ဂဏန္းေတြ သေကၤတေတြ စာလံုး capital ေတြနဲ႕ ေရာလုိက္လို႕ရပါတယ္။
Stay away from me please.
$t@yAWAYf60m^^3pl3aze
- ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ စာလံုးေတြကို အတုိေကာက္ေပါင္းလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
Make your password handy.
m@k=yrpaswudh&y
- အဲဒီအထဲမွာပဲ ဂဏန္းေတြကို ေပါင္းထည့္ခ်င္ထည့္ေပါ့။
- Burglish ကလည္း အသံုး၀င္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဗားရွင္းနဲ႕ကိုယ္ စာလံုးေပါင္းေပါ့။
- ဒါေပမယ့္လည္း သူမ်ားေတြသံုးေနက် စာလံုးနဲ႕ သေကၤတ ဖလွယ္တာကိုလည္း အၿမဲေတာ့ မသံုးပဲ ေရွာင္သင့္ ပါတယ္။ ဥပမာ.. l ကို 1 လို႕သံုးတာမ်ိဳး။ a ကို @ လို႕သံုးတာမ်ိဳး။
- ခက္လည္းခက္ မွတ္လည္းမွတ္မိႏိုင္ေသာ ပတ္စ၀ပ္ရွည္ရွည္မ်ား ဖန္တီးႏိုင္ပါေစ။

Ko Paw, February 6, 2009 11:46 PM
သတိျပဳစရာေလးေတြ ေရးျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
- “ေသေသာသူသည္ သုႆန္သုိ႔သြားသည္” ဆုိတဲ့ က်ေနာ့္ ပါ႔တ္စ္၀ါ႔ဒ္ကုိ ဘယ္သူ႕ကုိမွ က်ေနာ္ ေျပာမျပ ေတာ့ဘူးလုိ႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ း-)

အထက္က ကြန္မန္႕ေတြအရ အေတာ္မ်ားမ်ားက ပါ့စ္၀ါ့ဒ္ အလံုး ၂၀ ေက်ာ္ ရိုက္ခ်င္ၾကပံု မရ ေၾကာင္း သိႏိုင္ ပါတယ္။ ။ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ သေဘာေပါ့ေလ။ ေယဘူယ်ကေတာ့ မ်ားေလ ေကာင္းေလလို႕ ဆိုၾကတာကိုး။ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္ ကြန္မန္႕ တခုကို ဖတ္ၾကည့္တဲ့ အခါ စာလံုးေရ ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား ဘာမွ မထူးျခား ပါဘူးဆိုတာကိုလည္း သိလာရပါေသး တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ၾကိဳတင္ ကာကြယ္တာ ကေတာ့ ပိုေကာင္းတာ အမွန္ပါပဲ။ အဲ အတြက္ ေတာ့ ပါ့စ္၀ါ့ဒ္ ေတြကို အထက္မွာ မပန္အၾကံျပဳ ထားသလိုမ်ိဳး တည္ေဆာက္ ၾကည့္ၾကပါ ေပါ့ေလ။ ေနာက္တခါ ကိုေပါေျပာသြားတဲ့ “ေသေသာသူသည္ သုႆန္သုိ႔သြားသည္” ပါ့စ္၀ါ့ဒ္လိုမ်ိဳးလည္း ေကာင္းတာပါပဲေလ... း) Burglish နဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ပါ့စ္၀ါ့ဒ္ေလး ေတြ တည္ေဆာက္ ၾကည့္ၾကေပါ့...
ဥပမာ - ဒီကမၻာမွာငါအေခ်ာဆံုး DeGaBarMarNgaAhChawZon - အားလံုး ၂၂ လံုး ရွိတယ္ေနာ... း)
(ကြန္မန္႕ေတြအတြက္ မပန္နဲ႕ ကိုေပါကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

Anonymous, February 9, 2009 4:41 AM
- password cracking ဆိုလို႕ေလနည္းနည္း၀င္ေပါခ်င္တယ္ ...အစ္ကုိ ေအာင္သာငယ္ေရ ...။
- ကြ်န္ေတာ္က Java Developer ပါ ...။ Internet security ကို လုပ္ငန္း သေဘာ အရ နည္းနည္းေတာ႔ တီးမိ ေခါက္မိ ရိွပါတယ္ ...။
- ပုံမွန္ကေတာ႔ commercials မဟုတ္တဲ႔ ... entertainment blogs ေတြ ကို hack ေလ႕မရိွပါဘူး ... ။
- hacking threat တစ္ခုမွမရဘဲ hack ခံလိုက္ရတယ္ ဆုိရင္ေတာ႔ ... မေတာ္တဆ ပါပဲ ...။ ဘယ္ hackers မဆို ကိုယ္ hack ႏိုင္တာကိုေတာ႔ ဂုဏ္ယူ၀င္႕ၾကြားစြာ ေျပာေလ႔ရိွပါတယ္ ... ။ သူတို႕ရဲ႕ nick name ကို ေရးထား ခဲ႔ေလ႔ ရိွပါတယ္ ..။
- password ရွည္ေလေလ ...ခက္ေလေလေတာ႔လည္း မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုေရ ..
- တစ္ကယ္တမ္း ... စိတ္ရွည္တဲ႔ black hacker က hack လုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားတာ ဆိုရင္ေတာ႔ ... တားဖို႕ မလြယ္ ေလာက္ဖူး ..။
- ပံုမွန္အားျဖင္႔ အစ္ကို ေျပာတဲ႔ key combination hack (brute-force and similar attacks)က gmail မွာ အလုပ္ မျဖစ္ပါဘူး ...။ gmail ရဲ႕ features ေတြထဲမွာ ႏွစ္ခု သုံးခုက block လုပ္ထားလို႔ပါ ..။
- မ်ားေသာအားျဖင္႔ hacker ေတြက hacking servers && programs ကို ၂၄ နာရီ run ထားတာပါ ...။ Multiple Threads နဲ႔ concurrent run လိုက္လို႕ရသြားရင္ ... တစ္ရက္အတြင္းသိႏိုင္ပါတယ္ ...။
- ေနာက္ၿပီးေတာ႔ .... google servers ကို hack လုပ္တဲ႔ hackers group ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ မိရင္ ... gmail password က လြယ္လြယ္နဲ႔ ရႏိုင္ပါတယ္ ...။ ဒါေပမယ္႔ ဒါက international hackers အဆင္႔မွပါ ...။
- အခု အစ္ကိုေျပာသလိုဆို ... hack လုပ္လိုက္တဲ႕သူဟာ professional hackers မဟုတ္ပါဘူး ...။ လက္တဲ႔ စမ္းတဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ...။ သူတစ္ပါးကို ဒုကၡေပးရမယ္႕ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ နိမ္႔က်တဲ႔ စိတ္ထားပါ ..။
- ျမန္မာျပည္မွာလည္း မႏွစ္က virus တစ္ခုေရးလိုက္တဲ႔ လူငယ္ေတြေၾကာင္႔ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဒုကၡ ေရာက္လိုက္ ပါေသးတယ္ ..။
- ဒါေပမယ္႔ hacking ကို စိတ္၀င္စားတဲ႔ ရူးေပါေပါ ငနဲေတြ လက္တဲ႔စမ္းတဲ႔ အထဲ ပါမသြားေအာင္ေတာ႔ ...backup လုပ္ထားတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ ...
-Save is better than Sorry....

ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္ ညီ Anonymous ေရ... ခုလို အားလံုး သိရေအာင္ ေျပာျပေပးတာ။ ေနာက္လည္း အလ်ဥ္း သင့္သလို ၀င္ေျပာျပေပးပါ။
Hackers ဆိုတဲ့ စာအုပ္ တအုပ္လည္း က်ေနာ္ ဖတ္လိုက္ရဖူးပါတယ္။ Hacker ေတြဟာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္လည္း စြမ္းရည္ခ်င္း ျပိဳင္ၾကတယ္။ ငါးမူး တမတ္ အလုပ္ေတြကို မလုပ္ၾကဖူးေပါ့ေလ။ သူတို႕မွာလည္း သူတို႕ သိကၡာရွိပါတယ္။ blogspot က blog တခုကို ဟက္ျပီး ဘယ္ Hacker ကမွ သိကၡာ မတင္ၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္သူမွ မဟက္ႏိုင္တဲ့ server တခုကို ဟက္ႏိုင္ျပီဆိုရင္ အဲမွာ သူ႕ရဲ႕ သေကၤတျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ နံမည္ ျဖစ္ျဖစ္ကို ေအာင္ပြဲခံ အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ထားခဲ့တာပါပဲ။ သည္လိုမ်ိဳးနဲ႕ သူတို႕ဟာ သိကၡာေတြ တက္ေနၾက တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ Hacker ေတြဟာ အုပ္စုလိုက္ အလုပ္လုပ္ၾကတာပါပဲ။ UnderGround (UG) ေတြလ ိုေပါ့ေလ။ အဲေတာ့ blogspot က ဘေလာ့တခုလိုမ်ိဳး၊ သာမန္ ဂ်ီေမးလ္ သံုးသူ တေယာက္ရဲ႕ ဂ်ီေမးလ္လိုမ်ိဳးကို သူတို႕က မဟက္ၾကပါဘူး။ ဒါ က်ိန္းေသပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ့္ရီးစား၊ ကိုယ့္ေယာက်္ား၊ ကိုယ့္မိန္းမ၊ ကိုယ္နဲ႕ မတည့္တဲ့သူ ရဲ႕ ဂ်ီေမးလ္ကို ဟက္ခ်င္တဲ့သူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ေနာက္တခုက တရား၀င္ကို ထုတ္ေ၀ ေရာင္းခ်ေနတဲ့ How to hack a server, How to hack a network စတဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ စာအုပ္ အေရာင္းဆိုင္တိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ မယံုရင္ - သို႕မဟုတ္ - တစံုတခုကို ဟက္ခ်င္သပ ဆိုရင္ နီးစပ္ရာ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္ အေရာင္းဆိုင္ တဆိုင္မွာ ၀င္ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ အနည္းဆံုး ၂-၃ အုပ္ေတာ့ ေတြ႕ရမွာပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ ဟက္လုပ္နညး္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို YouTube မွာလည္း ျမင္ၾကရမွာပါ။ ဟက္လုပ္တဲ့ ပရိုဂရမ္ေတြကိုလည္း ၀ယ္ခ်င္ရင္ အြန္လိုင္းမွာ ရႏိုင္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာတာ မယံုရင္ အခု Google.com ကို သြားလိုက္ပါ။ ျပီးရင္ Search box မွာ Password Cracking လို႕ ရိုက္ထည့္ျပီး ရွာၾကည့္လိုက္။ အာမခံနဲ႕ ေရာင္းေနတဲ့ ပရိုဂရမ္ေတြကိုပါ ေတြ႕ရမွွာပါ။ ဘယ္ platform (Mac, Windows, Unix, Linux စသည္) မွာ ရွိတဲ့ ဘယ္လို ပါ့စ္၀ါ့ဒ္မ်ိဳးကို မဆို ေဖာ္ႏိုင္ျပီး ဘယ္လို အလုပ္လုပ္ေၾကာင္းနဲ႕တကြ ေတြ႕ရမွာပါ။ အဲေလာက္ လြယ္ကူေနတဲ့ အေျခအေနမွာ အေၾကာင္းတစံုတရာ တိုက္ဆိုင္ရင္ ကိုယ့္ဂ်ီေမးလ္လည္း ဟက္ခံႏိုင္ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေစာေစာက Anonymous ေျပာခဲ့သလို တကယ့္ hacker ေတြက ဟက္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ အထက္မွာ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလို ကိုယ့္ ဂ်ီေမးလ္ကို ဟက္ခ်င္တဲ့သူေတြက ဟက္တာကို ခံရႏိုင္တာပဲေလ။ သည္ေတာ့ Anonymous ေျပာခဲ့သလို Save is better than sorry ပါပဲ.... လူအခ်င္းခ်င္း ေလွ်ာက္ဟက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ.... း) (ဒီကြန္မန္႕အတြက္ ညီငယ္ Anonymous ကို ေက်းဇူးအထူးပါ...)

Anonymous, February 7, 2009 1:27 PM
- တတ္ကြ်မ္းသူ တဦးရဲ့ အဆိုအရ မိမိစက္ထဲမွာ key logger ဆိုတဲ့ spy ware ထည့္သြင္း ခံထား ရၿပီဆိုရင္ password တိုတို ႐ွည္႐ွည္ ကိုယ္႐ိုက္တဲ့ key stroke မွန္သမွ် ခိုးခံ ေနရ မွာပါတဲ့။ ကိုယ့္ စက္ထဲမွာ key logger ႐ွိမ႐ွိ သိရေအာင္ Task manager(ctrl+Alt+Del) သြားၿပီး process ဆိုတဲ့ Tab ကိုႏွိပ္ msdts.exe ဆိုတဲ့ file run ေနလားၾကည့္ပါတဲ့။ Run ေနရင္ အျမန္သာ End process လုပ္ေပေတာ့။ Key logger ရွိေနခဲ့ရင္ေတာ့ စက္ကို format ခ် လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ကိုေအာင္သာငယ္ ေျပာ သလို back up နဲ ့ shadow ေတြ လုပ္ထားရင္ အဟက္အဖ်က္ခံရအုန္းေတာ့ တစ္ကျပန္စလို ့လြယ္သြားမွာပါ။ KM

ညီ Anonymous ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သိသင့္တာေလးေတြ ေျပာျပတာ။ သို႕ေသာ္လည္း key logger ေတြက အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း အဲ key logger ေတြဟာ ကိုယ့္ ကြန္ျပဴတာထဲကို အလို အေလ်ာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္လာပါဘူး။ ေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ malware infected site လို႕ ေခၚတဲ့ Web Site ေတြကို သြားမိရင္ key logger ေတြကို ရတတ္တာပါပဲ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႕ ရိုးရိုး ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ Porn Site ေတြဟာ Key Logger Installer ေတြပါပဲ။ ေနာက္တခါ Free Video, Free MP3, Free blah blah ---- everything free is infected with malware- especially with Key Logger.

Feb 6, 2009

ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ၾက

က်ေနာ္ ဘေလာ့ေရးတာ မၾကာေသးပါဘူး။ ခုမွ တႏွစ္ ေက်ာ္ရံုေလး ရွိပါေသးတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း အဲသည္ တႏွစ္ အတြင္းမွာပဲ - က်ေနာ့္ ဘေလာ့ေလးေတာ့ ဟက္ခံလိုက္ရပါျပီ၊ က်မ ဘေလာ့ေလးေတာ့ ဟက္ခံ လိုက္ရပါျပီ - ဆိုတာကို ၃-၄ ၾကိမ္ေလာက္ရွိျပီ ေတြ႕လိုက္ရတာ။ ဘေလာ့တခုဆိုရင္ ဟက္ခံထားရတာကို က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဟက္တဲ့သူက I am the owner of this blog ဆိုတာကို ဘေလာ့ ထိပ္မွာ ေရးထားတယ္။ အဲတာ တခုပဲ ေပၚေနတယ္။ ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ- စဥ္းစားမိပါရဲ႕။

ခုလည္း လမင္းခင္ (ေမအိခင္-လယ္ေ၀း)ရဲ႕ ဘေလာ့လည္း အဟက္ခံရသတဲ့။ သူ႕လင့္ကို သြားရင္ This blog has been removed ဆိုတာပဲ ေတြ႕ရေတာ့ ဟက္တဲ့သူက delete လုပ္လိုက္ပံုရပါတယ္။ ကံေကာင္းတာက ဘေလာ့ေပၚမွာ ေပါက္ကရေတြ ေရးမသြားတာပါ။

သူတပါးဘေလာ့ကို ဘာေၾကာင့္ ဟက္ၾကသလဲ။ က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႕ မရပါ။ ဘေလာ့ဆိုတာ က်ေနာ့္ အတြက္ ေတာ့ သားသမီး တေယာက္လိုပါပဲ။ ကေလး တေယာက္ကို ေမြးသလို ပိုးေမြးသလို ဘေလာ့ကို ေမြးၾကရ တာပါပဲ။ သူတပါး ဘေလာ့ကို ဟက္တယ္- ဖ်က္ဆီးတယ္ ဆိုတာဟာ သူတပါး သားသမီး တေယာက္ကို ျပန္ေပး ဆြဲတာပဲ- သတ္ပစ္တာပဲ။ ဒါဟာ လူ႕ႏွလံုးသား မရွိတဲ့သူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ပဲ။ ဒီေနရာကေန အဲလို လုပ္ရပ္ေတြကို က်ေနာ္ အျပင္းထန္ဆံုး ရွံဳ႕ခ်လိုက္ပါတယ္။

ခုေတာ့ ဘေလာ့ေရးေနတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးကို လံုျခံဳေရးအတြက္၊ ၾကိဳတင္ ကာကြယ္ေရး အတြက္ က်ေနာ္ သိသေလာက္ေလးေတြ ျပန္လည္ ေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ကြန္ျပဴတာ ပညာရွင္ တေယာက္ မဟုတ္ သလို၊ အိုင္တီ အိက္စ္ပါ့တ္လည္း မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း ဘေလာ့နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ကိုယ့္ဘာသာ ၾကိဳတင္ ကာကြယ္မႈ ေလးေတြ လုပ္ႏိုင္ေအာင္လို႕ နားလည္ ေလ့လာမိသမွ် ေလးေတြကို ျပန္ျပီး ေ၀မွ်ေပးတာပါ။ က်ေနာ့္ထက္ ပိုျပီး သိရွိ နားလည္တဲ့သူေတြ ရွိရင္လည္း ကြန္မန္႕ထဲမွာ ျဖည့္စြက္ျပီး ေရးသြားေပးၾကပါ။ အားလံုး အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ သိရွိထားသင့္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို မွ်ေ၀ေပးၾကပါလို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ပထမဆံုး က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ G-mail နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ပါ။

၁။ G-Mail password ကို စာလံုးေရမ်ားမ်ားနဲ႕ တည္ေဆာက္ပါ

ကိုယ့္ G-Mail Account အတြက္ password ကို တည္ေဆာက္တဲ့အခါ လူတကာက ခန္႕မွန္းလို႕ ရႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ နံမည္တို႕ ေမြးေန႕တို႕ ရီးစားနံမည္တို႕ မိဘနံမည္တို႕လိုမ်ိဳး ေတြကို မသံုးၾကပါနဲ႕။ password ဟာ အဓိပၸါယ္ လံုး၀ မရွိတဲ့ စာလံုး အစုအေ၀း တခု ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ေအာက္က ဥပမာကို ၾကည့္ပါ။

a{Z:9#/$q%W~7=>@*y6X_?

G-Mail မွာ password အတြက္ စာလံုး ၂၂ လံုးထိ ရိုက္ထည့္လို႕ရပါတယ္။ စာလံုးမ်ားေလ ေဖာ္ဖို႕ ဟက္လုပ္ဖို႕ ခက္ခဲ ေလပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ password မွာ ရိုးရိုးစာလံုး (a, b, c, d....) စာလံုးၾကီး (A, B, C, D.... ) ကိန္းဂဏန္း (၁, 2, 3....) ေတြ အျပင္ သီးသန္႕စာလံုးေတြ နဲ႕ သေကၤတေတြ (special character - >, #, *, ^, &, ~.... စသည္) အားလုံး ကို ေရာေထြးျပီး တည္ေဆာက္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ password တခုကို password hacking လုပ္ဖို႕ အေတာ္ ခက္ခဲပါတယ္။ လုပ္လို႕ မရဘူးလို႕ မဆိုလိုပါ။ အလြယ္တကူ လုပ္ဖို႕ မျဖစ္ ႏိုင္တာကို ေျပာေနတာပါ။

အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ နမူနာ password ကို ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ စာလံုးေရ ၂၂ လံုးထိ ပါပါ တယ္။ အဲသည္ password ကို ေတာ္ရံု ဟက္လုပ္ဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။

အဲသည္ေတာ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး ခု က်ေနာ္ေရးတဲ့ ဒီစာကို ဖတ္မိတဲ့ ေန႕ကေနစျပီး ကိုယ့္ password ေတြကို ၂၂ လံုး ျပည့္ေအာင္ change လိုက္ၾကပါ။

၂။ password ကို အလြတ္ရေအာင္ က်က္ထားပါ

အေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ password ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႕ တေနရာရာမွာ ေရးထား တတ္ၾကပါတယ္၊ မွတ္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အဲလိုမ်ိဳးနဲ႕ တစံုတဦးက သိသြား ရသြားႏိုင္တာပါပဲ။ အဲသည္ အက်င့္ ရွိရင္ သည္ေန႕ကစျပီး ေဖ်ာက္လိုက္ပါေတာ့။ ကိုယ့္ password ကို ကိုယ္ အလြတ္ရေအာင္ က်က္ထားၾကပါ။ ကိုယ့္သားသမီး နံမည္ကို ကို္ယ္သိေနသလိုမ်ိဳးေပါ့ေလ။ ခင္ဗ်ားတို႕ သားသမီးနံမည္ကို ခင္ဗ်ားတို႕ အိမ္နံရံမွာ မွတ္စု စာအုပ္မွာ ေရးမထားဘူး မဟုတ္လား။


၃။ password ကို တလတခါ ေျပာင္းပါ

အထက္မွာ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလို password ကို ၂၂ လံုးထိ တည္ေဆာက္ ထားလည္း စိတ္ခ်လို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မို႕လို႕ အပို ထပ္ေဆာင္းတဲ့ အေနနဲ႕ password ကို တလတခါ ေျပာင္းလဲသင့္ပါတယ္။ G-Mail account မွာ Change Password ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ တလဆခါ မေျပာင္းခ်င္ရင္ေတာင္ ၂လ တခါ ၃ လတခါမ်ိဳး ေျပာင္းသင့္ေၾကာင္းပါ။


၄။ password ကို auto save မလုပ္ပါနဲ႕

password ရိုက္ထည့္ရတဲ့ Web site ေတြမွာ က်ေနာ္တို႕ password ရိုက္ထည့္တိုင္း browser အမ်ားစုဟာ ေမးေလ့ရွိပါတယ္ - ဒီ password ကို save လုပ္မလား။ တခ်ိဳ႕လည္း ကိုယ္တိုင္ မမွတ္ခ်င္တာရယ္ မရိုက္ခ်င္ တာရယ္ေၾကာင့္ password ကို Auto Save လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲ Web site ေတြကို ၀င္ရင္ password ရိုက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ G-mail ကို ၀င္ရင္ ဥပမာ FireFox မွာ ေမးပါတယ္။ အဲလိုမ်ိဳး Auto Save ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါနဲ႕။ အပင္ပန္းခံျပီး ကိုယ္တိုင္ လက္နဲ႕ password ကို ရိုက္ထည့္ပါ။ ဒါဟာ လံုျခံဳေရး အတြက္ စိတ္အခ်ရဆံုးပါပဲ။ ကိုယ့္ password ေတြကို Auto Save လုပ္ထားရင္ အဲ ကြန္ျပဴတာမွာ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္သြားတဲ့ Web Site ေတြကို password မသိလည္း ၀င္လို႕ ရေနျပီေပါ့။ G-Mail password ကို Auto Save လုပ္ထားမိရင္ အဲကြန္ျပဴတာမွာ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ G-Mail ကို ဖြင့္လို႕ ရေနျပီေလ။ ဒါဆို G-Mail account ရွိမွ ေရးလို႕ရတဲ့ blog ကေတာ့ ျပန္ေပးဆြဲခံရမွာ- အသတ္ခံရေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဲေတာ့ ဒီေန႕စျပီး password ေတြကို Auto Save မလုပ္ၾကပါနဲ႕ေတာ့။

ဒုတိယ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ blog နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ပါ။

၁။ blog ကို backup လုပ္ပါ

ကိုယ့္ဘေလာ့ဟာ ကိုယ့္သားသမီးဆိုရင္ ကိုယ့္သားသမီးကို တႏွစ္တခါေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံု ရိုက္ သလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ blog ကို ကုိယ္ တလတခါေလာက္ေတာ့ backup လုပ္ပါ။ blog ကို ၀င္လိုက္ရင္ setting Tab မွာ Export blog ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ေရးထားသမွ် အားလံုးကို ကိုယ့္ ကြန္ျပဴတာမွာ ျပန္သိမ္းထားလို႕ ရပါတယ္။ တကယ္လို႕ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘေလာ့ကို ျပင္ဆင္ခ်င္ရင္ေတာင္ ပို႕စ္ေတြ ေပ်ာက္ မသြား ေအာင္ သိမ္းထားလို႕ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ Template ေတြ ေျပာင္းခ်င္ရင္ နဂိုရ္ ပို႕စ္ေတြကို မေပ်ာက္ မပ်က္ သိမ္းထားလို႕ ရပါတယ္။

၂။ blog ကို shadow copy ထားပါ

အထက္မွာ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ blog backup ကလည္း တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ အေတြ႕အၾကံဳအရ အစစ အရာရာ အားလံုး အဆင္ မေျပပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ တခုခု ျဖစ္သြားမွာ အျမဲ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္က်ေတာ့ တခုမွ မေပ်ာက္ဆံုးေအာင္ အျမဲပဲ ရွာၾကံ စဥ္းစားေနခဲ့တာပါပဲ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ ဘေလာ့က က်ေနာ့္ သားကေလးမို႕လို႕ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ blog backup ကသာ တကယ္လို႕ fail ျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ေနာ့္မွာ Plan-B ရွိရမယ္ေလ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ Plan-B ကေတာ့ ရိုးရွင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ရဲ႕ ပံုရိပ္ဘေလာ့တခုပါပဲ။ Address ကေတာ့ မတူဘူးေပါ့။ Shadow Copy လို႕ က်ေနာ္ ေျပာရင္ လြန္သြားမလား။ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး အဲလို Shadow Copy Blog တခု ရွိသင့္တယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္ ဘေလာ့ တစံုတရာ ျဖစ္သြားရင္ အသက္ကယ္လို႕ ရမယ္ေလ။

Shadow Copy Blog ကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ က်ေနာ့္ကို မေမးနဲ႕ေနာ္... း)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိခ်င္တာရွိရင္ က်ေနာ့္ဆီ ေမးလ္ပို႕ျပီး ေမးၾကပါ။
ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအားလံုး လူအခ်င္းခ်င္းေႏွာက္ရွက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။