အလြမ္းေတာင္တန္း၊ ပန္းတပြင့္ (အစအဆံုး)

ထံု႕ပိုင္းထံု႕ပိုင္း ေရးေနတဲ့ အခန္းဆက္ေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခြင့္လႊတ္ ေစာင့္ဖတ္ ေပးေနတဲ့ သယ္ရင္းေတြ စာဖတ္သူေတြ အားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။ ထို႕အတူ ပင္းဒယ ဓါတ္ပံုမ်ားကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးေသာ ရြာသားေလး(၀ိုင္တီယူ) အားလည္း ေက်းဇူး အထူး တင္ရွိပါေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

ရြာသားေလး(၀ိုင္တီယူ) ရဲ႕ ေနာက္တကြက္အေရႊ႕ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးကို ဖတ္မိသည့္ အခါ ပင္းဒယကို သတိရ ပါသည္။ ပင္းဒယရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ စမ္းေခ်ာင္း တစင္းက လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ ႏွစ္သို႕ သူကို အလို အေလ်ာက္ သယ္ေဆာင္ရင္း စီးဆင္းခ်သြားသည္။ ပင္းဒယကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါေလျပီ။ အခ်ိန္ ကာလက ေျပာင္းလဲ ပစ္ခဲ့ေသာ အရာတို႕ကို ဟိုတခ်ိဳ႕ သည္တခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အခ်ိန္ ကာလက မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့သည့္ အရာတို႕ကိုလည္း မေပ်ာက္ မပ်က္ ဆက္လက္ေတြ႕ေနရပါေသးသည္။

မဲနယ္ ေတာင္တန္းၾကီး၏ လွပမႈကို သည္ေတာင္တန္းၾကီးေပၚ ေျခခ်မိမွသာ သိႏိုင္ ေပမည္။ အေနာက္ဖက္ အျခမ္းရွိ ပုပၸါးေတာင္ႏွင့္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ လြင္ျပင္မ်ားကို မဲနယ္ ေတာင္တန္း ေပၚမွ ရႈေမွ်ာ္ ၾကည့္ရႈရသည္မွာ လြမ္းစရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ့ သည္ေလ။ သည္ေတာင္တန္း ေပၚမွာပဲ လြမ္းေမာစရာ ပံုျပင္ေလး တခု ထုဆစ္ခဲ့မိသူ တေယာက္ အဖို႕ေတာ့ အလြမ္း ဆိုသည္ ကလည္း လႈပ္ႏိႈးမည့္သူ တစံု တေယာက္ကို ေစာင့္စား အိပ္စက္ ေနေသာ နတ္တပါး ေပပဲလား။ ခုေတာ့ မဲနယ္ ေတာင္တန္းကို လြမ္းသည္၊ ေရႊဥမင္ကို လြမ္းသည္၊ ပင္းဒယကို လြမ္းသည္၊ တစံု တေယာက္ကို လြမ္းသည္။ ႏွလံုးသားမွာ အလြမ္းကို တက္တူး အရုပ္ တခုလို ျမွဳပ္ထားမိ ေလသည္လား။ သူ မသိပါ...

-----------------------------------------------------

သည္ေန႕က သူတို႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဘူမိေဗဒေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ကြင္းဆင္း ရမည့္ေန႕။ မႏၱေလး ေဆာင္သို႕ အားလံုး ၂ နာရီအေရာက္ လာၾကရမည္။ ျပီး ရန္ကုန္ ဘူတာၾကီးသို႕ သြားရမည္။ သာစည္ အျမန္ ရထားျဖင့္ ခရီးထြက္ၾက ရမည္ေလ။ သို႕ေသာ္လည္း သူတို႕ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ မနက္ ၉ နာရီ ေလာက္ ကတည္းက ဦးခ်စ္ဆိုင္ကို ေရာက္ေနၾကသည္။ ဒဂုန္ေဆာင္ရွိ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ အခန္းမွာ သူတို႕ ပစၥည္းေတြကို ခဏ စုပံု ထားရင္း လဘက္ရည္ ေသာက္ရန္ ထြက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ကြင္းဆင္းစခန္းအတြက္ လူေတြခြဲေတာ့ သူနဲ႕ တြဲေနၾက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ တေယာက္သာ ပင္းဒယ ကြင္းဆင္း စခန္းသို႕ ပါလာသည္။ က်န္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ေရခ်မ္းစင္၊ ဟဲဟိုး၊ ကေလာ စသည့္ စခန္းေတြကို ေရာက္ကုန္သည္။ သည္ႏွစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြနဲ႕ တြဲျပီး ကြင္းဆင္း ရမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘူမိေဗဒမွာ ကေတာ့ အားလံုးက ညီအကို ေမာင္ႏွမ ေတြလို ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ပါေပ။ ဒါကိုကပင္ ဘူမိေဗဒ ဌာနႏွင့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဓေလ့ေလး တခု ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ကြင္းဆင္းရာမွာေတာ့ ပင္းဒယစခန္းမွာ စခန္း တာ၀န္ခံက ဆရာ ဦးလွၾကည္၊ လက္ေထာက္က ဆရာ ဦးရဲ၀င္း။ သူတို႕ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အားလံုး ၅ ေယာက္ တဖြဲ႕စီ အဖြဲ႕ေလးေတြ ဖြဲ႕ၾကရသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္၊ ေမာင္ေမာင္ခိုင္၊ သန္းျမင့္၊ ေက်ာ္စိန္နဲ႕ သူက တဖြဲ႕တည္း။ အားလံုး ကေတာ့ တတိယႏွစ္ ကြင္းဆင္းခ်ိန္ တံုးက စခန္းတခုစီ။ သူ႕အဖြဲ႕မွာ အားလံုးက သူ႕ကို Group Leader လုပ္ဖို႕ ဆႏၵ ေပးၾကသည္။ သည္လိုနဲ႕ အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ သူ တာ၀န္ယူရသည္။

ေန႕လည္ ၂ နာရီေရာက္ေတာ့ တကိုယ္စာ ပစၥည္းေတြကို သယ္ရင္း မႏၱေလးေဆာင္သို႕ သြားၾကသည္။ ပင္းဒယ စခန္း အတြက္ လိုအပ္သည့္ ဆန္အိပ္မ်ား၊ ရိကၡာ ပစၥည္းမ်ားနဲ႕ အျခား ကရိယာ တန္ဆာပလာမ်ားကို ေဒါ့ဂ်စ္ကား တစီးေပၚသို႕ တင္ၾကရသည္။ စခန္းအဖြဲ႕၀င္ အမ်ားစုကေတာ့ ညေန ၄ နာရီ မတိုင္ခင္မွာ ရန္ကုန္ ဘူတာၾကီးမွ ေစာင့္ေနၾကမည္ ျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႕ တာ၀န္ခံမ်ား ကသာ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္း ပစၥယမ်ားကို မႏၱေလးေဆာင္မွ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးသို႕ သယ္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

ေန႕လည္ ၃ နာရီခြဲေလာက္ ဘူတာၾကီးကို သူတို႕ ေရာက္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေရာက္ႏွင့္ ေနၾကျပီးျပီ။ ဆန္ အိတ္ေတြ ပစၥည္းေတြ ကားေပၚမွ ထမ္းခ်ျပီး ရထားေပၚ တင္ျပီးသည့္ အခါ သူလည္း တကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ နံေစာ္ ေနျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚျပီး ရထား မထြက္ခင္ ဘူတာၾကီးရွိ ဘီယာဆိုင္မွာ အက်ၤ ီ သြားလဲရင္း ဘီယာ တေယာက္ တလံုးစီ ခိုးေသာက္ လိုက္ၾကေသးသည္။

အားလံုး ရထားေပၚေရာက္လို႕ လူစစ္ျပီးသည့္ အခါမွာေတာ့ ညေန ၅ နာရီ ထိုးေတာ့မည္။ ရထား တကယ္ ထြက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ေက်ာ္ေနျပီ။ သူတို႕ အဖြဲ႕မွာ ဂစ္တာ ၂ လံုး ပါလာသည္။ သည္ ရထားတြဲ ထဲမွာ ေရခ်မ္းစင္ စခန္းသို႕ ဆင္းရမည့္ အဖြဲ႕ကလည္း ပါလာသည္။ ေရခ်မ္းစင္ အဖြဲ႕မွာလည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ၀င္းထိန္ သယ္လာသည့္ ဂစ္တာ တလံုးနွင့္ သန္းႏိုင္ သယ္လာသည့္ ဂစ္တာ တလံုး ၂ လံုး ပါသည္။ ရထားတြဲ ဟိုဖက္ထိပ္ သည္ဖက္ထိပ္မွာ ၂ ဖြဲ႕ အျပိဳင္ တီးဆိုၾကရင္း သူတို႕ အဖြဲ႕ ဆိုရတီးရတာ ေမာလာသည္။ တညေနလံုး ပစၥည္းေတြလည္း ထမ္းပိုးထားၾကရသည္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ပဲ ဆိုတာ တီးတာကို ရပ္လိုက္ရင္း ၀င္းထိန္တို႕ တီး၀ိုင္းက တီးေနသမွ်ကို - ဖခင္ ဘုရင္ၾကီးမွာ မၾကားလိုပါ... မၾကားလိုပါ... - ဟု ျပန္ေအာ္ကာ ေနာက္ရင္း သူတို႕ အႏိုင္ ပိုင္းလိုက္သည္။ သည္ေကာင္ ေတြ ကေတာ့ သူတို႕ကို စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲ ေနမည္မွာ မုခ်...။

--------------------------------------------------

သာစည္ေရာက္ေတာ့ သူတို႕ ဘူမိေဗဒေက်ာင္းသားတြဲ ၃ တြဲကို ျဖဳတ္လိုက္ျပီး ေရႊေညာင္ ရထားမွာ ခ်ိတ္ရန္ ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ေရႊေညာင္ရထားစထြက္ေတာ့ မိုးလင္းေနျပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေအာင္ပန္းမွာ သူတို႕ တြဲက ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး ဆင္းၾကရသည္။ ေရခ်မ္းစင္ႏွင့္ ပင္းဒယက တလမ္းထဲ။ ေရခ်မ္းစင္ျပီးလွ်င္ ပင္းဒယ။ ပင္းဒယကို ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနျပီ။ သူတို႕အားလံုး ပင္းဒယ အ.ထ.က.မွာ စခန္းခ်ၾကရသည္။ ပစၥည္းေတြ အားလံုး ေနရာခ်အျပီးမွာေတာ့ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ဥတၱရေလ ေအးစက္စက္ေအာက္က ညေနခင္းမွာ ပုန္းတလုပ္ ကန္ေရနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ အေမာေတြကို ေဆးေၾကာခဲ့ၾကသည္ေလ။


သည့္ေနာက္ေတာ့ ညစာ စား အျပီးမွာ ေနာက္ေန႕မွာ ထြက္မည့္ General Traverse အတြက္ အစည္းအေ၀း ထိုင္ၾကရသည္။ အဖြဲ႕ေတြအတြက္ ကိုင္ေဆာင္ရမည့္ ေျမပံုႏွင့္ ပစၥည္းေတြ ထုတ္ယူျပီး ေနာက္တေန႕အတြက္ အားလံုး အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ျပီးေနာက္မွာ အိပ္ယာ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္းဒယ အ.ထ.က.ရဲ႕ မီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေတြ ေအာက္မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ခဲ့ၾကရသည့္ ညကလည္း ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ လြမ္းစရာ...။

ေနာက္တေန႕မွ စတင္ျပီး ပင္းဒယ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းသို႕ စတင္ ကြင္းဆင္းရသည္။ သတၱဳတြင္း ေတြမွာလည္း လက္ေတြ႕ ကြင္းဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ဒုတိယ အပတ္ မွာေတာ့ Individual Traverse ကို စတင္ၾကရပါသည္။ သက္ဆိုင္ရာ Assigned Grid မ်ားကို ဘူမိေဗဒ ဆိုင္ရာ တိုင္းတာ မွတ္တမ္းတင္မႈမ်ားျဖင့္ အဖြဲ႕လိုက္ လုပ္ေဆာင္ ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႕ အဖြဲ႕ကေတာ့ ေရႊဥမင္တည္ရွိရာ မဲနယ္ ေတာင္တန္း၏ အေနာက္ ဖက္ျခမ္းရွိ Grid မ်ားကို တာ၀န္က်ေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ရက္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ေရႊဥမင္နွင့္ မဲနယ္ ေတာင္တန္းကို ဆင္းလိုက္ တက္လိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကရေသာ ေန႕ရက္မ်ားမွာ အမွတ္ရစရာ စာမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ ေနခဲ့ေလေတာ့သည္။

-----------------------------------------------------

Individual Traverse ကို စတင္ၾကရေတာ့ ဆရာေတြက ကိုယ္ေတြနဲ႕ အတူ မပါေတာ့ ကိုယ့္ စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္လို႕ ရေနၾကသည္ေလ။ ေန႕စဥ္ မနက္ ၈ နာရီဆိုလ်င္ ေန႕လည္စာကို ဟန္းေကာေတြနဲ႕ ထည့္ယူကာ ခရီး စထြက္ ရသည္။ သူတို႕ အဖြဲ႕ တာ၀န္ယူရသည့္ Grid ကလည္း ေရႊဥမင္ အေနာက္ဖက္ျခမ္းမွ စတင္သည္။ သည္လိုနဲ႕ ေန႕တိုင္း ေရႊဥမင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး မဲနယ္ေတာင္တန္းကို အဆင္း အတက္ လုပ္ေနရေတာ့သည္။



သူတို႕ အဖြဲ႕ကေတာ့ ရန္ကုန္က မထြက္ခင္ကတည္းက ပင္းဒယစခန္း အနီး ၀န္းက်င္ရွိ Gelogical Report ေတြကို ဖတ္ထား၊ ေလ့လာထား၊ မွတ္စု ထုတ္ထားခဲ့သည္။ Paleontological နဲ႕ Petrological Report ေတြ ကို လည္း အေသးစိတ္နီးပါး ဖတ္ထား မွတ္ထား ခဲ့ေတာ့ Individual Traverse မွာ သိပ္ အခက္အခဲ မရွိေတာ့။ သြားရမည့္ ေနရာေတြကို သြားသည္။ တိုင္းတာစရာရွိသည္ေတြကို တိုင္းတာ မွတ္တမ္း ျပဳျပီးသည့္အခါ သူတို႕ အဖြဲ႕ အတြက္ အခ်ိန္ေတြက အေတာ့ကို ပိုလာေနသည္။

သည္လိုနဲ႕ ကြင္းဆင္းကာလရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ သူတို႕ရဲ႕ ေန႕စဥ္စခန္းခ်ရာက ေရႊဥမင္ရဲ႕ ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္း ျဖစ္လာသည္။ တခါတေလ ညဖက္ၾကီး ဂစ္တာေတြကို အ.ထ.က ေက်ာင္းမွ ခိုးထုတ္ကာ သူတို႕ အရက္ ခိုးေသာက္ေလ့ ရွိသည့္ ဆိုင္မွာ သြားထား ထားသည္။ ေနာက္ေန႕ မနက္ ပင္းဒယ ေစ်းဖက္မွ ေရႊဥမင္ ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္းကို တက္ေတာ့မွ ထိုဆိုင္မွာ အပ္ထားသည့္ ဂစ္တာေတြကို ယူကာ ေစာင္းတန္းက ေလွကားထစ္ေတြမွာ တေန႕လံုး concert လုပ္ခဲ့ၾကသည္ေလ။ ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္းက ဧည့္သည္မ်ား တက္ေလ့ မရွိေသာ ေစာင္းတန္းလည္း ျဖစ္သည္ေလ။ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ကားလမ္းျဖင့္ တက္လာသည့္ ေတာင္ဖက္ ေစာင္းတန္းကသာ ဧည့္သည္မ်ား တက္လာေလ့ ရွိသည္ မဟုတ္လား။

တခါတခါလည္း ေတာင္ဖက္ေစာင္းတန္းမွာ သြားျပီး သူတို႕ အဖြဲ႕ ဘရုတ္က်ေလ့ရွိသည္။ ၾကာလာေတာ့ ေရႊဥမင္ အ၀င္၀က ဓါတ္ပံု ဆရာေတြနဲ႕ပင္ သူတို႕ ခင္မင္လာျပၤီး ဓါတ္ပံုဆရာေတြ ကိုယ္စား ဧည့္သည္ေတြ ကိုပင္ သူတို႕က ဓါတ္ပံုေတြ ၀င္ရိုက္ ေပးၾကေသး သည္ေလ။ တခါတခါလည္း ဧည့္သည္ေတြ လာတာေတြ႕လွ်င္ ဧည့္ၾကိဳ သြားလုပ္ ၾကျပီး ေရႊဥမင္ အေၾကာင္းေတြကို သူတို႕က ရုပ္တည္ၾကီးေတြနဲ႕ ရွင္းလင္းျပေလ့ ရွိၾက ေသးသည္။ Guide လုပ္တတ္ၾက ေသးသည္။ မသိလွ်င္ ေရႊဥမင္ထဲမွာပဲ သူတို႕ကို ေမြးခဲ့သလိုလို...။

---------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ ေရႊဥမင္ အ၀င္ ေစာင္းတန္း အစပ္မွာ သူတို႕အဖြဲ႕ ထိုင္ေန ၾကသည္။ လူတစု ေစာင္းတန္း အတိုင္း တက္လာေနတာ ျမင္ၾကရသည္။ သည္အထဲမွာ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ကို သီးသန္႕ တက္လာ ေနတာ ျမင္ရသည္။ - ေဟး... ေဟ့ေရာင္.. ဟိုမွာေတြ႕လား... - ေမာင္ေမာင္ခိုင့္ကို သူ ေမးသည့္ အခါ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က - ဘာလဲ.. မင္း... Guide လုပ္ခ်င္ေနျပန္ျပီလား... - ဟု သူ႕ကို ျပန္ေျပာ ေလသည္။ သူတို႕ အဖြဲ႕ထဲမွာ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ တေယာက္သာ ရီးစားရွိသည္။ လူၾကီးလည္း ဆန္ခ်င္သည္။ သန္းျမင့္နဲ႕ ေက်ာ္စိန္ ကေတာ့ ရိုးသည္။ သူနဲ႕ ေမာင္ေမာင္ခိုင္ကသာ ငေနာက္ေတြ လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

- မင္း.. အသာေနစမ္းပါကြာ.. - သူက ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင္ခိုင့္ကို သြားရေအာင္ အခ်က္ ျပလိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္လည္း ထိုင္ရာမွ ထလာျပီး သူနွင့္ အတူ ဆင္းေလွ်ာက္ လာသည္။ ေစာင္းတန္း အတိုင္း တက ္လာေသာ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ အေရွ႕ ေရာက္လာေတာ့ - ပင္းဒယျမိဳ႕ ေရႊဥမင္ဂူက ၾကိဳဆို ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ... - ရုပ္တည္နဲ႕ သူ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြား ၾကသည္။ - ေရႊဥမင္ကို အလည္ လာတာဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ အခမဲ့ လိုက္လံျပီး ျပသ ေပးပါ့မယ္... အမေလးတို႕ အေနနဲ႕ ေစတနာ ရွိရင္ သည္မွာ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေလးေတြ ရိုက္ျပီး အလွဴေငြ ေလးေတြလည္း ထည့္လို႕ ရပါတယ္.. - လို႕ ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ၀င္ေျပာေတာ့ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ ျပံဳးသြားသည္။

- ဓါတ္ပံုေတာ့ ရိုက္ခ်င္တယ္ - မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္ ပါးပါးေလး လူးထားျပီး မ်က္ခြံမွာ အျပာေရာင္ ပါးပါးေလး လိမ္းျခယ္ ထားတဲ့ ေကာင္မေလးက အသံ ခပ္၀ဲ၀ဲနဲ႕ ေျပာလာေတာ့ - ရိုက္ႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်... ရိုက္ခ်င္တဲ့ ေနရာသာ ေျပာပါ က်ေနာ္တို႕ လိုက္ျပီး ရိုက္ေပးပါ့မယ္.. - သူ ေျပာေတာ့ - ခုေတာ့ မရိုက္ ေသးဘူးေလ... ေရႊဥမင္ထဲ အရင္ ၀င္ၾကည့္ဦးမယ္.. အျပန္ က်မွ ရိုက္မယ္ေလ... - ဟု ျပန္ေျပာ ေလသည္။ - ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်... ဒါဆိုလည္း က်ေနာ္တို႕ လိုက္ျပ ေပးပါ့မယ္... - သူ ေျပာရင္း ေစာင္းတန္းကို စတင္ တက္လိုက္ ေလသည္။ ေရႊဥမင္ အ၀င္၀ ေရာက္ေတာ့ သူတို႕ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ကာ ၾကည့္ေနေသာ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ကိုေရာ၊ ေလးစားစြာ ၾကည့္ေနသည့္ သန္းျမင့္နဲ႕ ေက်ာ္စိန္ကိုေရာ ေကာင္မေလးေတြ အလစ္မွာ မ်က္ေစ့ မွိတ္ျပရင္း ေရႊ ဥမင္ထဲကို ၀င္ခဲ့ၾကေလသည္။


သည္လိုနဲ႕ ေရႊဥမင္ထဲ ၀င္ေတာ့ သည္ေကာင္မေလးကို သူက - ဒါက ဘာ ဘုရားခင္ဗ်... ဒါကေတာ့ ဘာ ဘုရားပါ..- နဲ႕ ရုပ္တည္ၾကီးနဲ႕ ရွင္းျပ။ ေကာင္မေလးနဲ႕ ပါလာေသာ တျခား မိန္းကေလးကို ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ရွင္းျပနဲ႕ ဥမင္ထဲ အေတာ္ ေရာက္လာၾကသည္။ ဆက္သြားေနရင္း သူနဲ႕ ေမာင္ေမာင္ခိုင္လည္း လူခ်င္း ကြဲသြားေလသည္။ - အမတို႕လည္း ဘယ္ေရာက္ သြားပလဲ မသိဘူး... - ေကာင္မေလးက ေျပာေတာ့ - ေအာ... အဲတာ အမလား... ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕မွာပါပဲ... သည္ဂူထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ မေပ်ာက္ ပါဘူး... က်ေနာ္ အာမခံပါတယ္... - သူေျပာေတာ့ - တကယ္လား... - သူ႕ကို ၾကည့္ရင္း ျပန္ေျပာေနေသာ ေကာင္မေလးကို ေရႊဥမင္၏ မီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ အေတာ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းမွန္းလည္း သတိျပဳ လိုက္မိ ပါေသးသည္။

တေနရာေရာက္ေတာ့ နတ္ေရအိုင္ကို ေတြ႕သည္။ - ဒါကေတာ့ နတ္ေရအိုင္ပါခင္ဗ်ာ... - သူ ေျပာေတာ့ - နတ္ေရအိုင္က ဘာေတြ တန္ခိုးသတၱိ ရွိလဲဟင္... - ေကာင္မေလးက စကား၀ဲ၀ဲနဲ႕ ေမးသည့္ အခါ - အဲဒါေတာ့ မသိဘူး ခင္ဗ်... က်ေနာ္ သိတာ ကေတာ့ နတ္ေရအိုင္က ေရကို ေသာက္ၾကည့္ လိုက္ရင္ တျခမ္းက ခ်ိဳျပီး.. တျခမ္းက ခ်ဥ္ေနတာပဲ... သိပါတယ္ ခင္ဗ်... - သူ ေျပာသည့္ အခါ ေကာင္မေလးက မ်က္လံုးေလးမ်ား ပိတ္ေနေအာင္ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ေမာ ပါေလေတာ့သည္။ - အကိုက ရီစရာ အေတာ္ ေျပာတတ္တာပဲ.. - သူ႕ကို ျပန္ေျပာပါသည္။

သည္လိုနဲ႕ ေရႊဥမင္အထဲ တေနရာရွိ ပုဂံလမ္းဆံုးကို ေရာက္လာသည္။ - ဒါကေတာ့ ပုဂံ လမ္းဆံုး ခင္ဗ်... သည္ ကေန သြားရင္ ပုဂံအထိ ေရာက္တယ္လို႕... ေျပာၾကတယ္ ခင္ဗ်... - သူ ေျပာေတာ့ - ဘယ္ ေလာက္ ၾကာေအာင္ သြားရသလဲ ဟင္... - ေကာင္မေလးက ေမးပါသည္။ - က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ မသြား ဖူးေတာ့ မသိဘူး ခင္ဗ်... ျပီးေတာ့ သည္လမ္း ကလည္း မသြားခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ဘာသာ ဆိုရင္ေတာ့ ကားနဲ႕ပဲ သြားမွာပါ... - သူ ေျပာေတာ့ ဒုတိယမၸိ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ရယ္ေမာရင္း - အကိုက အေတာ္ ေနာက္တတ္တာပဲ... - ဟု သူ႕ကို ေကာင္မေလးက ျပန္ေျပာေနေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ ေရႊဥမင္ အထြက္မွာ သူတို႕ကို ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္ခိုင္နဲ႕ ေကာင္မေလး အမျဖစ္သူကို ေတြ႕လိုက္ ရပါသည္။ - ဟဲ့... နင္တို႕က ဘယ္ေရာက္ေနၾကတာလဲ... - အမျဖစ္သူက ေမးေတာ့ - ဒီ အကို ရွင္းျပ ေနတာေတြ နားေထာင္ေနတာနဲ႕ ၾကာသြားတာပါ... - ဟု ေကာင္မေလးက ျပန္ေျပာ ေလသည္။ - ကဲ... ကဲ... ျပန္ၾကရေအာင္.. - လို႕ ေကာင္မေလး အမက ေျပာေတာ့ - အမေလးတို႕... မျပန္ခင္ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေလးေတာ့ ရိုက္သြားၾကပါဦး... - သူေျပာေတာ့ - မရိုက္ေတာ့ပါဘူး... က်မတို႕က ပင္းဒယမွာပဲ ေနတာ စေန တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း ေရႊဥမင္လာဖူးပါတယ္... - လို႕ ေျပာေတာ့ သူလည္း စကား တခြန္းမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါေလသည္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ - ေရႊဥမင္ အေၾကာင္း ရွင္းျပေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ေနာ္... - ဟု သူ႕ကို ေျပာကာ တခြိခြိ ရီရင္း ေစာင္းတန္း အတိုင္း ဆင္းသြားခဲ့ပါသည္။

- ကဲ... ေသလို႕ရျပီ... ေဟ့ေကာင္... - အစအဆံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က သူ႕ကို ေျပာရင္း - ခုေတာ့ မင္းတို႕ ၂ ေကာင္ ေျမြကိုက္သြားျပီ မဟုတ္လား... - ေျပာေလသည္။ - အံမယ္... ငါ့ .... မကိုက္ပါဘူး.. ဟ... ေမာင္ခန္႕ကို... ကိုက္သြားတာ... ဟိုေကာင္မေလးနဲ႕ ငါက အဆင္ေျပသား... ငါက ဘာမွ မေျပာခင္ ေမးထားတာ ဘယ္ကလာလဲလို႕... အဲေကာင္မေလးက ေျပာျပီးသား... ပင္းဒယက ပါတဲ့... ေစ်းနားမွာ ေနတယ္ေတာင္ ေျပာထားျပီးသား... ေမာင္ခန္႕သာ ဘာမွန္း ညာမွန္း မသိ... စြတ္ လႊတ္လို႕ ေခါင္းကြဲတာ... - ဟု ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ျပန္ေျပာေလသည္။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ သည္ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္နဲ႕ ျပန္ဆံုဖို႕ အေၾကာင္းကလည္း ျဖစ္လာသည္။

တေန႕ေတာ့ Traverse က အျပန္မွာ ေရႊဥမင္ ေျမာက္ဖက္ေစာင္းတန္း အတိုင္း သူတို႕ အဖြဲ႕ ျပန္ဆင္း လာၾကသည္။ Sample ယူလာခဲ့ေသာ ေက်ာက္တံုးေတြ ကိုယ္စီနဲ႕မို႕ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ အားလံုးက ေလးလံ ေနသည္။ သူတို႕ကေတာ့ ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္းအတိုင္း ျပန္ဆင္းရင္း ပင္းဒယ ေစ်းထိပ္က ဆိုင္တဆိုင္မွာ ေရႊလိေမၼာ္ ၂ လံုး ၃ လံုးေလာက္ ၀င္၀ယ္မည္၊ တေန႕လံုး ပင္ပမ္းလာသမွ်ကို အပမ္းေျဖသည့္ အေနျဖင့္ ညေနစာ မစားမီ ေရခ်ိဳးဆင္းရင္းနဲ႕ ပုန္းတလုပ္ကန္ေဘးမွာ ေရႊလိေမၼာ္ေတြ ခိုးေသာက္ၾကမည္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္၊ လူငယ္ပီပီ အေပ်ာ္ရွာျခင္းသာပါ။


သည္လိုနဲ႕ ညေနေစာင္းမွာ ေျမာက္ဖက္ေစာင္းတန္းအတိုင္း ျပန္ဆင္းခ်လာေသာ သူတို႕ အဖြဲ႕နဲ႕ သည္ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ ျပန္ေတြ႕ရသည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေတာ့ သူကလည္း မွတ္မိသလို ေကာင္မေလး ကလည္း မွတ္မိေလသည္။ ေစာင္းတန္းမွာ ခိုကေလး တေကာင္ကို ပိုက္ရင္း ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလးကို သူ ေတြ႕ေတာ့ - ေဟာ... ဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ လာေတြ႕ေနျပီ... - သူေျပာေတာ့ ေကာင္မေလးက ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ -ခိုကေလး ေသေတာ့မယ္..အကို... - ဟု ေျပာေလသည္။

ခိုကေလး တေကာင္ကို တစံုတေယာက္က ေလးခြျဖင့္ ပစ္သြား ပံုရသည္။ ခိုကေလးက ေျခေထာက္ က်ိဳးသြားသည္။ ေျမာက္ဖက္ေစာင္းတန္းကေန အိမ္ကို ျပန္ဆင္းလာေသာ သူတို႕ ညီအမ ၂ ေယာက္က သည္ ခိုကေလးကို ေစာင္းတန္းမွာ ေတြ႕သြားသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ခိုကေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ထားေသာ သူတို႕ ညီအမ ၂ ေယာက္နဲ႕မွ သူတို႕ အဖြဲ႕က ဆိုက္ဆိုက္ ျမိဳက္ျမိဳက္ၾကီး ေတြ႕ခဲ့ရျခင္း သာပါ။

ေကာင္မေလး လက္ထဲက ခိုေလးကို သူ ယူၾကည့္လိုက္သည္။ ခိုကေလးက ျငိမ္ေန ေသာ္လည္း နာက်င္မႈ ေၾကာင့္ တုန္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ခိုကေလး၏ ညာဖက္ေျခေထာက္က ေလးခြ ဒဏ္ျဖင့္ က်ိဳးသြားျခင္းသာ။ - ေျခေထာက္ က်ိဳးသြားတာပါ.. မေသပါဘူး... - သူေျပာရင္း သူတို႕ ေဆာင္ထားေလ့ရွိသည့္ First Aid Kid ထဲမွ ပတ္တီး တစကို ယူရင္း အနီးအနားတြင္ ေတြ႕ရေသာ သစ္သား အပိုင္းအစမ်ားျဖင့္ ခိုကေလး ေျခေထာက္ကို က်ပ္စည္းေပးလိုက္သည္။

သည္လိုနဲ႕ နမ္းခမ္းမြန္ ဆိုေသာ ခ်စ္စရာ ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႕ သူ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ေလ။

ေျမာက္ဖက္ ေစာင္းတန္းကေန ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ခမ္းမြန္တုိ႕ ညီအမ ၂ ေယာက္ လည္း သူတို႕ အဖြဲ႕နဲ႕အတူ ျပန္ဆင္းလာသည္။ ခမ္းမြန္က ခိုကေလးကို ပိုက္ထားရင္း - ခိုကေလးကို ေဆးကုေပးတာ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္ အကို…။ က်မ အိမ္မွာ ဒီခိုေလးကို ေမြးထားမယ္… - ေျပာေတာ့ - က်ေနာ့္ နံမည္က ေမာင္ခန္႕ပါ… ဟိုးေန႕က ေရႊဥမင္မွာ က်ေနာ္တို႕ အေပ်ာ္ ေျပာခဲ့တာေတြအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္… - သူ ေျပာမိသည္။ - ကိစၥ မရွိပါဘူး အကို…။ က်မတို႕ကေတာ့ သိပါတယ္…။ ႏွစ္တိုင္းလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားေတြ ဒီမွာ ကြင္းဆင္းေနၾကပါပဲ…။ ပင္းဒယက လူတိုင္းလိုလို သိပါတယ္။ ပင္းဒယနဲ႕ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသား ေတြက သူစိမ္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အကိုတို႕ကို ေတြ႕ကတည္းကလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားေတြမွန္း သိပါတယ္။ က်မနံမည္က နန္းခမ္းမြန္ပါ..။ အမက နန္းခမ္းအီ..။ က်မေရာ အမေရာ အကိုတို႕ အခုတည္း ေနတဲ့ ပင္းဒယ အ.ထ.က. မွာ ဆယ္တန္း ေျဖထားတာပါ…။ မႏွစ္ကေတာ့ အမက ဆယ္တန္းက်တယ္ေလ..။ ဒါနဲ႕ ဒီနွစ္ က်မနဲ႕ အတန္းတူသြားတာ… - ေကာင္မေလးက ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာျပေနေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ သူကလည္း သူ႕တဖြဲ႕လံုးကို သည္ ညီအမ ၂ ေယာက္နဲ႕ ျပန္မိတ္ဆက္ေပးရသည္။ - ေမာင္ေမာင္ခိုင္ ကေတာ့ သိျပီးသားပါ ဟိုေန႕က နန္းခမ္းအီကို ေရႊဥမင္ လိုက္ျပေပးတာ - သူ ေျပာေတာ့ ခမ္းအီက ရီေန ေလသည္။ ဘာစကားမွေတာ့ မေျပာ။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္ကေတာ့ - ေဟ့ေရာင္ … သူ သိျပီးသား… ။ ငါက မင္းလို ဘလိုင္း ေဖာေနတာ မဟုတ္ဘူး…။ ဘာမွ မေျပာခင္ အရင္ ေမးထားတာ… ဟ.. - ၀င္ေျပာေနေသးသည္။ - ေအးပါ… ေတာ္ေတာ့… သည္မွာ စကား အေကာင္းေျပာေနတာ… မင္း ပဏာ ၀င္ယူမေနနဲ႕… - သူေျပာရင္း - ဒါက ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္… ဒါက သန္းျမင့္… ဒါက ေက်ာ္စိန္… - ေျပာရင္း သူ႕ တဖြဲ႕လံုးကို မိတ္ဆက္ ေပးလိုက္မိသည္။

ေျပာရင္း နဲ႕ ေစာင္းတန္း အဆံုးမွ ေျမနီလမ္းကို ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ - ဒါ က်မတို႕ အိမ္ရွိတဲ့ လမ္းေလ… - ခမ္းမြန္ ေျပာေတာ့ - ဒါဆို အိမ္လာလည္လို႕ ရမလား… - ဘာရယ္ မဟုတ္ သူ႕ပါးစပ္က ထြက္သြားမိသည္။ - ရပါတယ္ အကို… အကိုတို႕ အားလံုးလာလည္ေလ… ထမင္းခ်က္ေကၽြးပါ့မယ္… - ေျပာေတာ့ သူ အေတာ္ အံ့အား သင့္ သြားခဲ့ သည္ေလ။ - အား.. က်ေနာ္က အလကား ေနာက္တာပါ..။ က်ေနာ္တို႕က သိပ္ မအားပါဘူး.. - သူ ေျပာေတာ့ - အကိုတို႕ မျပန္ခင္ေတာ့ အားလပ္ရက္ ရမွာေပါ့…။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ လာခဲ့ပါ…။ က်မ မဲ႕နဲ႕ ေဖါ့ ကို လည္း ေျပာထားမွာပါ… - ျပန္ေျပာေတာ့ သူလည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။

သည္လိုနဲ႕ ေလွ်ာက္လာရင္း ပင္းဒယ ေစ်းကို ဆင္းလာေသာ လမ္းသို႕ ေရာက္လာ ေလသည္။ - ဒီမွာ က်မတို႕ အိမ္ပါအကို… အခ်ိန္မေရြး ၀င္လာလည္လို႕ ရတယ္ေနာ… - ခမ္းမြန္က ေျပာရင္း သူ႕ အမႏွင့္အတူ အိမ္၀င္း တခုထဲသို႕ ၀င္သြားေလသည္။ သူက ျခံ၀င္းထဲကို ခဏေတာ့ ရပ္ၾကည့္ လိုက္ေသးသည္။ ေျမနီေတြနဲ႕ ျပည့္ေနေသာ ျခံ၀င္းထဲမွာ အိမ္တလံုး။ သိပ္မၾကီးသလို သိပ္လည္း မငယ္ေသာ အိမ္တလံုးပါေပ။ ပင္းဒယက အိမ္ အမ်ားစုလိုပင္ သည္ေဒသထြက္ ထံုးအုတ္ေတြနဲ႕ အိမ္ကို ေဆာက္ထားသည္။ လွပသပ္ရပ္ေသာ အျဖဴေရာင္ အိမ္ကေလး ပါေပ။

သည္လိုနဲ႕ စခန္းသို႕ သူတို႕ ျပန္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။

--------------------------------------------------

ေနာက္ တနဂၤေႏြမွာေတာ့ သူတို႕ အားလံုး အနားရသည္။ - ခမ္းမြန္တို႕ဆီ သြားမယ္ကြာ… - သူေျပာေတာ့ - ဖြန္ေၾကာင္… … …. - အားလံုးက ၀ိုင္းေအာ္ၾကသည္။ - အား… မင္းတို႕ကလည္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ ႏိႈင္း မရိုင္း လုပ္ေန ၾကတာပဲ… သည္မွာ သြားလည္စရာ ဘယ္အိမ္ရွိလို႕လဲ…။ သူ ကိုယ္တိုင္က ေျပာထားတာ လာလည္ပါဆိုလို႕… ဒါေၾကာင့္မို႕ သြားလည္ရေအာင္ ေျပာတာ…။ မင္းတို႕ မလိုက္ခ်င္ေနခဲ့…။ ငါ့ဘာသာ ငါ.. သြားမယ္ - သူ ေျပာေတာ့ - ငါလည္း လိုက္မယ္… - ေမာင္ေမာင္ ခိုင္က ၀င္ေျပာေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ တကယ္ စခန္းက ထြက္ျဖစ္ၾကေတာ့ သူ႕တဖြဲ႕လံုး ပါလာပါေလသည္။ - ေနဦးကြ.. သည္ အတိုင္းေတာ့ သြားလို႕ မေကာင္းဘူး…။ လက္ေဆာင္ေလး ဘာေလးေတာ့.. ၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္… - သူေျပာေတာ့ - ေဟ့ေကာင္.. မင္း… ဖြန္ေၾကာင္လို႕ ငါတို႕ လိုက္လာတာေနာ္… ပိုက္ဆံေတာ့ ဘာ တျပားမွ အကုန္မခံႏိုင္ဘူး… - ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က ေျပာေလသည္။ - ေအးပါ ၀န္ၾကီးရယ္ (ထို အခ်ိန္က အစိုးရ ျပန္ၾကားေရး ၀န္ၾကီးမွာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ ျဖစ္သည္) မင္း တျပားမွ ကုန္စရာ မလိုပါဘူး…- သူ ေျပာရင္း - ဘာ၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲကြ.. ၀ိုင္းစဥ္းစားၾကပါဦး… - သူေမးလိုက္မိသည္။

အားလံုးကလည္း အိုင္ဒီယာ ေကာင္းသူမ်ားဆိုေတာ့ - လဘက္ရည္ ၀ယ္သြားမယ္ကြာ.. ဟိုေရာက္ေတာ့ ေဖါေရွာလုပ္ရင္း ေရာေသာက္ရတာေပါ့… - ေျပာသူက ေျပာ…။ - အီၾကာေကြးေတြ ၀ယ္သြားမယ္ကြာ… သူတို႕ မစားရင္ တို႕စားရတာေပါ့… - ေျပာသူကေျပာ။ - သူတို႕က ပဲပုပ္ စားၾကတာဆိုေတာ့ ေစ်းထဲမွာ ပဲပုပ္ ၀င္၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမယ္ … - ေျပာသူကေျပာ။ - အား … ေတာ္ျပီကြာ.. အဲေလာက္ အိုင္ဒီယာ ေကာင္းေနတာ… - သူ ျပန္ေျပာရင္း ေမာင္ေမာင္ခိုင္ဖက္ လွည့္ၾကည့္ရင္း - ေဟ့ ေရာင္ ဘာ၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ… - သူ ေမးေတာ့ - ဘာမွ ၀ယ္မသြားနဲ႕ ဟိုေရာက္မွ သူတို႕ကို ေမး…။ ခုက အိမ္သြားလည္တာပဲဟာ.. လက္ေဆာင္ မပါလည္း ကိစၥ မရွိပါဘူး.. ။ မင္းတို႕က ရန္ကုန္မွာလို ထင္ေနလို႕လား… - ျပန္ေျပာေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ လက္ခ်ည္း ဗလာနဲ႕ သူတို႕ ၅ ေယာက္ ပင္းဒယ ေစ်းလမ္း အတိုင္း တက္သြားေသာ လမ္းကေလးးကို ေလွ်ာက္ရင္း ေရႊဥမင္သို႕သြားေသာ ကတၱရာ ကားလမ္းနဲ႕ အျပိဳင္ ရွိေနေသာ ေျမနီလမ္းကေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္မေတာ့ ထံုးအုတ္ေတြနဲ႕ ေဆာက္ထားေသာ အိမ္ျဖဴျဖဴေလး အေရွ႕ကို သူတို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ျခံ၀င္းထဲမွာေတာ့ မည္သူ႕ကိုမွ် မေတြ႕ရ။ ျခံ၀င္းေရွ႕ သူတို႕ ၅ ေယာက္ ခဏရပ္ရင္း - ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ.. - သူ ေမးေနမိေသးသည္။ - ခုမွေတာ့ မထူးပါဘူးကြာ… သည္အတိုင္းပဲ ၀င္ခ်သြားလိုက္ေတာ့… - ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ေျပာေလသည္။

ျခံ၀င္းထဲသို႕ မ၀ံ့မရဲ ၀င္ရင္း အိမ္ေပါက္၀ကို သူတို႕ တသိုက္ ေရာက္သြားေလသည္။ အိမ္တံခါး၀မွာ ရပ္ရင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ရပ္ေနမိၾကေလသည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အိမ္ထဲမွ အရိပ္ကေလးတခု ေရြ႕လ်ားလာရင္း သူတို႕ ေရွ႕သို႕ ေရာက္လာေလသည္။ - ေဟာ... အကိုတို႕ ေရာက္ေနတယ္.. ။ ေဖါ့... .... .... .... - ေျပာရင္း ေအာ္ရင္း သူတို႕ အေရွ႕ကို ေရာက္လာေသာ ခမ္းမြန္ကို သူတို႕ ၅ ေယာက္ အ, အ ေတြလို ၾကည့္ေနမိ ၾကေလသည္။ - သည္မွာ လာ... ထိုင္.. အကို... - ေျပာရင္း အိမ္တံခါး၀၏ ညာဖက္ ရွိ ၾကမ္းျပင္ တခုဆီ ခမ္းမြန္က ညႊန္ျပသည္။ သစ္သားလွ်ာထိုးေတြနဲ႕ ကြပ္ျပစ္တခု ရိုက္ထားသလို ၾကမ္းျပင္တခုကို သူတို႕ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အဲသည္ အေရွ႕မွာလည္း ၄-၅-၆ ခုရွိေနေသာ စဥ္းအိုးလိုလို သ႑ာန္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ ရေသးသည္။ မီးခိုးေတြလား ေရေငြ႕ေတြလား မသိေသာ အရာမ်ားက အထက္မွာ အူလို႕...။ တကယ္ေတာ့ အဲသည္ အရာေတြက သနပ္ဖက္ေတြကို ႏွပ္ေနသည့္ အရာေတြ။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ခမ္းမြန္နဲ႕အတူ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး လူၾကီးတဦးကို ေတြ႕ရသည္။ အေနာက္မွာ အသက္ အရြယ္ ၾကီးရင့္ပံု ရေသာ္လည္း ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေခ်ာေမာလွပေနဆဲျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တေယာက္ ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ - ေဖါ့နဲ႕ မဲ့ပါ...- ခမ္းမြန္က မိတ္ဆက္ေပးေနေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ စကားေတြ ေျပာရင္း အားလံုးက ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံေျပာဆိုေနၾကေလသည္။ - ခု မနက္စာ သည္မွာ စားေလ အကိုတို႕... - ခမ္းမြန္ကေျပာေတာ့ - အား.. အီး... - နဲ႕ ဟန္လုပ္ျငင္းရင္း သူတို႕အားလံုး ခမ္းမြန္တို႕ အိမ္မွာ မနက္စာ စားၾကရေလသည္။ ခမ္းအီကေတာ့ သနပ္ဖက္ ကိစၥေတြအတြက္ ေအာင္ပန္း တက္သြားလို႕ အိမ္မွာ မရွိ။ ခမ္းမြန္ကပဲ အစစ အရာရာကို ဧည့္ခံေနေလသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ သည္ ရွမ္းမိသားစုေလးက သူတို႕အတြက္ အေ၀းေရာက္ မိသားစုလို ျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့ေလသည္။ သည္ညီအမႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သူတို႕ က ေမာင္ႏွမအရင္း ေတြလို ခင္မင္ခဲ့မိ ပါေလ ေတာ့သည္။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ ေန႕စဥ္ Field Trip မထြက္ခင္ သူတို႕အဖြဲ႕ ထိုင္ေလ့ရွိေသာ ပင္းဒယ ေစ်းထဲမွ လဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ ခမ္းမြန္တို႕ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္လည္း သူတို႕ အဖြဲ႕နဲ႕အတူ မနက္တိုင္း လာထိုင္ၾကေလ့ ရွိေလသည္။ လဘက္ရည္ အတူ ေသာက္ၾက၊ တခါတရံလည္း မုန္႕ဟင္းခါး အတူစားၾက၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ အတူစားၾကနဲ႕ ရင္းႏွီးမႈက ပိုလာေလသည္။ တနဂၤေႏြ ေန႕တိုင္းလည္း သူနဲ႕ ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ခမ္းမြန္တို႕ အိမ္သို႕ သြားလည္ေလ့ ရွိေလသည္။ ေျခက်ိဳး သြားေသာ ခိုကေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ျပန္ေကာင္း လာေနျပီ ျဖစ္ေလသည္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သူတို႕ေတြ ျပန္ရမည့္ရက္ကလည္း နီးနီးလာေလသည္။ တနဂၤေႏြ တရက္မွာေတာ့ သူရယ္ ေမာင္ေမာင္ခိုင္ရယ္ ခမ္းမြန္တို႕ ညီအမ ၂ ေယာက္ရယ္ ေရႊဥမင္ဖက္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္နဲ႕ ခမ္းအီ ကေတာ့ သမီးရီးစား ျဖစ္ေနၾကျပီ ဆိုေတာ့ ေရွ႕က သြားႏွင့္သည္။ သူကေတာ့ ခမ္းမြန္နဲ႕ ေမာင္ႏွမလို ခင္မင္ ေနၾကဆဲ။ ခမ္းမြန္ကေတာ့ သည္ႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္လွ်င္ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာျပေနေသးသည္။

- ရန္ကုန္မွာ အသိေတြ ရွိလို႕လား... - သူေမးေတာ့ - ဦးေလး တေယာက္ ရွိတယ္ေလ... ဂြတၱလစ္မွာ ေနတယ္.. - ခမ္းမြန္က ေျပာျပသည္။ - ေၾသာ... ဒါဆို က်ေနာ္တို႕နဲ႕ သိပ္ မေ၀းဘူးပဲ... - သူေျပာေတာ့ - အကိုက ဘယ္မွာ ေနတာလဲ... - ျပန္ေမးေနေလသည္။ - ေတာင္ဥကၠလာ မွာပါ... ဂြတၱလစ္မွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္... - သူ ေျပာေနဆဲ - အကိုကေလ အျမဲပဲ က်ေနာ္... က်ေနာ္နဲ႕... ေျပာေနတာပဲ... ခမ္းမြန္တို႕ကို သူစိမ္း က်ေနတာပဲ... - ဟု မ်က္ႏွာေလးကို မဲ့ရြဲ႕ကာ ေျပာေလသည္။ - ေၾသာ္.. ေလးစားသမႈနဲ႕ပါ.. - သူျပန္ေျပာေတာ့ - ဒါဆို ဟို... ေရႊဥမင္မွာ ပထမဆံုး ဆံုတုန္းက ေလးစားသမႈနဲ႕ ေလွ်ာက္ေနာက္ေနတာေပါ့ေလ... ဟုတ္လား... - ဟု စကားနာ ထိုးေလသည္။ - အား... အဲတုန္း ကေတာ့ ခမ္းမြန္တို႕ကို ဧည့္သည္ေတြလို႕ ထင္တာကိုး... ပင္းဒယကလို႕ ဘယ္ထင္မလဲ... - သူ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ ျပန္ေျပာမိေတာ့ - အကိုက မစဥ္းစားတာကိုး... မိန္းကေလး ၂ ေယာက္တည္း ေရႊဥမင္ကို တက္လာကတည္းက စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့... ဧည့္သည္ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္မလဲ... - ေျပာေလသည္။ - ဟုတ္သားေနာ္.. အဲတာကို က်ေနာ္ မစဥ္းစားမိဘူး... - သူ ေျပာေနဆဲ - ခမ္းမြန္နဲ႕ စကားေျပာရင္ က်ေနာ္ က်ေနာ္နဲ႕ မေျပာနဲ႔ေလ အကို... - လို႕ ေျပာလာေသာ ပါးမို႕နီေလးနဲ႕ သည္ ဥတၱရသူေလးကို သူ ေငးၾကည့္ေနမိေလေတာ့သည္။

ထိုေန႕က မဲနယ္ေတာင္တန္းမွာ တိုက္ခတ္ခဲ့ေသာ ဥတၱရေလ ေအးေအးက သူ႕ႏွလံုးသားကို မေအးျမေစႏိုင္ ခဲ့ပါေပ။ ေရႊဥမင္ ေရာက္ခါနီး အတက္ ေစာင္းတန္းမွာ ခဏတာ ထိုင္နားရင္း သူ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေစာင္းတန္းက တိုင္လံုး တခုကို မွီရပ္ေနေသာ ပန္းကေလး တပြင့္ကို သူ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ရီးစားသနံ မထားခဲ့ဖူးေသာ သူ႕အဖို႕ အခုမွ ရင္ခုန္ေနရသည့္ အေျခအေနက အေတာ့ကို အခံရခက္ေနေလသည္။ ေနရာတကာ ေလွ်ာက္ေနာက္တတ္ေသာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ခဲ့ေသာ သူ႕အဖို႕ေတာ့ တစံုတခုကို မေပ်ာ္ မရႊင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ခမ္းမြန္ကို - ခ်စ္ပါတယ္- လို႕ သူ ဘယ္လို ေျပာရေလမည္လဲ။

သည္လိုနဲ႕ ေရႊဥမင္ ရင္ျပင္ေပၚသို႕ ေရာက္ခဲ့သည္။ ဘုရားအတူ ၀တ္ျပဳၾကရင္း ေရွ႕တပတ္မွာ ျပန္ရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူေျပာမိသည္။ ညိဳ႕သြားေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္အတူ - ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ အကိုက ခမ္းမြန္ တို႕ကို ေမ့သြားေတာ့မွာပါ... - ဆိုလာေသာ စကားကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ။ ခဏတာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ေနမိ ေသးသည္။ ျပီးမွ - အကို႕ လိပ္စာ ေပးထားမယ္ေလ... ခမ္းမြန္ လိပ္စာလည္း ေပးထားပါ... အကို ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စာေရးလိုက္ပါ့မယ္... ျပီးေတာ့ ခမ္းမြန္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႕ ေက်ာင္းလာ တက္ရင္လည္း အကို တတ္ႏိုင္တာေတြ ကူညီေပးပါ့မယ္.. ေနာ္... - လို႕ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အကိုလို႕ ေျပာမိေလသည္။

အျပန္အလွန္ လိပ္စာေတြ ဖလွယ္ၾကရင္း ေရႊဥမင္က ျပန္ဆင္းခဲ့သည့္ လမ္းတေလွွ်ာက္မွာေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာမိၾက။ ေစာင္းတန္းအတိုင္း စကားမဲ့ အတူယွဥ္ ေလွ်ာက္ရင္း တိုးတိတ္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံမ်ားကို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ နားလည္ေနသလို ခံစားေနရေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ စခန္းသို႕ သူ ျပန္ေရာက္ခဲ့ ပါသည္။ ထိုညက သူ လံုး၀ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ စခန္း သိမ္းသည့္ေန႕သို႕ ေရာက္ခဲ့ပါေလသည္။ မီးပံုပြဲ လုပ္သည့္ညက ခမ္းမြန္တို႕ ညီအမကို အေတာ္ သတိရမိေလသည္။ ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ ေတြ႕ဖို႕ အခ်ိန္ ခဏရေသးသည္။ ပင္းဒယေစ်းက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ဖို႕ ခ်ိန္းထားခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။

ဆယ္နာရီမွာ သတၱဳတြင္းဌာနက ကားေတြလာမည္။ သည္ကားေတြျဖင့္ ေအာင္ပန္းသို႕ စခန္း တခုလံုး ဆင္းရမည္။ အခ်ိန္က သိပ္မရွိေတာ့။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္နဲ႕ သူ မနက္ ၆ နာရီေက်ာ္မွာ ပင္းဒယေစ်းသို႕ ထြက္လာ ခဲ့သည္။ အားလံုး စုဆံုေနၾက လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကေန ခမ္းမြန္တို႕ ညီအမကို ေစာင့္ေနသည္။ ၇ နာရီ ေက်ာ္ျပီး ၈ နာရီ ထိုးလာသည္အထိ ခမ္းမြန္တို႕ ေပၚမလာေသး။ -အိမ္ကို လိုက္သြားမလား - သူ ေမးေတာ့ - ငါလည္း မသိေတာ့ဘူး.. ေတာ္ၾကာ လမ္းမွာ လြဲေနမွာ စိုးတယ္.. - ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ျပန္ေျပာေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ခ်ီတံု ခ်တံု စဥ္းစားေနရင္း ၉ နာရီထိုးခဲ့သည္။ - ျပန္မွ ျဖစ္မယ္... ပစၥည္းေတြလည္း သိမ္းရဦးမွာ... - သူေျပာရင္း ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္ခိုင္လည္း မထခ်င္ထခ်င္နဲ႕ သူ႕ေနာက္က ပါလာေလသည္။

စခန္းကို သူတို႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးက ထုပ္ပိုးသိမ္းဆည္းျပီးၾကျပီ။ သူတို႕လည္း ထုပ္ပိုး သိမ္းဆည္းစရာ ေတြကို ကမန္းကတမ္း ထုပ္ပိုးျပီး အဆင့္သင့္ ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကားေတြ ေရာက္လာပါသည္။ ကားေတြေပၚ ပစၥည္းေတြ စုပံုတင္ျပီးေနာက္ လူေတြ တက္ထိုင္ျပီး သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သည္ကား ၂ စီးက ေအာင္ပန္းသို႕ ဦးတည္ ေမာင္းႏွင္ခဲ့ ပါေလျပီ။

- ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ပင္းဒယေရ... - သူ႕ စိတ္ထဲမွ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္မိသည္။ -မင့္ရင္ခြင္ထဲ ခဏတာ နားခိုခဲ့ရ သမွ် အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... -

ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က ကားေပၚမွာ သီခ်င္းေတြ ဆိုေနၾကသည္။ ဘာေတြဆိုေနမွန္း သူမသိပါ။ သူ မၾကားပါ။ သူ ၾကားေနသည္ ကေတာ့ - ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ အကိုက ခမ္းမြန္ တို႕ကို ေမ့သြားေတာ့မွာပါ... - ဆိုလာေသာ စကား တခြန္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

--------------------------------------------------

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သူတို႕ မအားၾကပါ။ Field Report အတြက္ မႏၱေလးေဆာင္ႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္သို႕ ေန႕စဥ္ သြားေနရေလသည္။ report အတြက္ ေျမပံုေတြလည္း ဆြဲေနၾကရေသးသည္။ သည္ၾကားထဲ ေမာင္ေမာင္ခိုင္က ျပည္သို႕ ျပန္ေရာက္လ်င္ ပင္းဒယသို႕ တေခါက္ သြားျပန္လည္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနေသးသည္။ -ေအးေလ... ငါ့ေကာင္ၾကီး... ေတာပန္းေလးတပြင့္ ခူးခဲ့မိတာကိုး... - ဟု သူ ေျပာလွ်င္ သူ႕ကို အသံတိတ္ ဆဲေလသည္။ တကယ္ေတာ့ သူကေတာ့ေရာ ဘာထူးေသးလဲ...။ စဥ္းစားရင္း - ခမ္းမြန္ဆီ စာေရးဦးမွပါပဲေလ... - ေတြးရင္း စာတိုေလး တေစာင္ေရးကာ ပို႕လိုက္သည္။

ခမ္းမြန္
သတိတရနဲ႕ အကို စာေရးလိုက္တယ္။ အလုပ္ေတြကေတာ့ ဒီမွာ ခုထိ ရႈပ္ေနတုန္းပဲ။ ေအာင္ပန္းကို ဆင္းရမယ့္ ေန႕က ေစ်းထဲက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္ အေစာၾကီး လာေစာင့္ေနေသးတယ္။ ၉ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ထြက္လာ ခဲ့တာ။ နႈတ္မဆက္လိုက္ရတဲ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ခိုကေလးေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ခမ္းအီရယ္၊ မဲ့နဲ႕ေဖါ့ရယ္ကိုလည္း သတိရေၾကာင္း ေျပာေပးပါ။ စာရရင္ စာျပန္ေရးပါ။ ခိုကေလးနဲ႕ ခမ္းမြန္ကိုေတာ့ ေန႕တိုင္းလို သတိရေနပါတယ္။
အကုိ

ေနာက္ ၂ ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခမ္းမြန္ဆီက စာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူတို႕ ျပန္မည့္ေန႕ မတိုင္ခင္ ညက ေဖါ့တေယာက္ မူးလဲသြားေၾကာင္း၊ ညတြင္းခ်င္း ေစ်းမွ ကားတစီးျဖင့္ ေအာင္ပန္းသို႕ လိုက္ပို႕ရေၾကာင္း၊ ေနာက္ ၄-၅ ရက္ၾကာမွ ပင္းဒယသို႕ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း၊ ခမ္းအီေရာ သူေရာ သတိရ အားနာေနေၾကာင္း စာထဲမွာ ေရးထားေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ စာေတြ အျပန္အလွန္ ေရးပို႕ေနရင္းက တရက္မွာေတာ့ ခမ္းမြန္ဆီက စာတေစာင္ ေရာက္လာ ေလသည္။ ခမ္းအီေရာ သူေရာ ဆယ္တန္း ေအာင္သည့္ အေၾကာင္း၊ ခမ္းအီကေတာ့ ေတာင္ၾကီး ေကာလိပ္ ဆက္တက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ အရင္ ေျပာထားသည့္ အတိုင္း ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။ သည္စာ ရအျပီးမွာေတာ့ သူ အေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခမ္းမြန္နဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရ ေတာ့မည္ မဟုတ္လား။

ေနာက္၂ ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခမ္းမြန္ဆီမွ စာတေစာင္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ သီတင္းကၽြတ္ မတိုင္မွီ ရန္ကုန္သို႕ ဆင္းလာမည္။ သူ လာၾကိဳပါရေစ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ - လာမၾကိဳပါနဲ႕ ဦးေလး လာၾကိဳလိမ့္မယ္... - ဆိုေသာ စကားအရ သြားမၾကိဳျဖစ္ေတာ့။ ဆက္သြယ္ရ လြယ္ကူေစဖို႕ သူ႕ အေဒၚ တေယာက္၏ ဖုန္း နံပတ္ ကိုေတာ့ ခမ္းမြန္ကို ေပးထားလိုက္ေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ တေန႕မွာ - ခမ္းမြန္က ဖုန္းေခၚသည္ - ဂြတၱလစ္ ေစ်းက ကားမွတ္တိုင္မွာ ဆံုၾကဖို႕ ။

ထိုေန႕က ေနသာပါသည္။ ရာသီဥတုက ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည့္ အခ်ိန္ပါေပ။

ခ်ိန္းထားသည့္ အခ်ိန္ မတိုင္ခင္ မွာ သူေရာက္ေနပါသည္။ ဂြတၱလစ္ေစ်း ဆိုသည္ ကလည္း လူတကာ လာ၊ အ၀င္ အထြက္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ ေနေလသည္ မဟုတ္လား။ သည္လို ရွႈပ္ရွက္ခပ္ ေနသည့္ ၾကားမွာ ခမ္းမြန္ အလာကို ေစာင့္ၾကည့္ ရသည္ ကလည္း သိပ္လြယ္ကူေသာ အလုပ္ တခုေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ လာသမွ် ကားေတြကို ျပဴးျပဲ ၾကည့္ရ၊ သည္ကားေတြ အေပၚမွ ဆင္းလာသမွ် လူေတြကို တေယာက္ မက်န္ လိုက္ၾကည့္ရႏွင့္ သူလည္း မူးေနာက္ ေနခဲ့ပါေလျပီ။

လာသမွ်ကားေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း၊ ကားေတြေပၚမွ ဆင္းလာသမွ် လူေတြကို ျပဴးျပဲ ၾကည့္ရင္း ဘယ္မွာလဲ ခမ္းမြန္...။ ဘယ္မွာလဲ ခမ္းမြန္...။ သည္ ေမးခြန္းပဲ သူ ေမးေနမိေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ကားမွတ္တိုင္မွာ ရပ္ရင္း စိတ္ညစ္ ေနသည့္ သူ႕အေရွ႕မွာ ေကာင္မေလး တေယာက္ လာရပ္ ေလသည္။

သူ႕... ခမ္းမြန္ပါ...။ သူ႕... ေတာပန္းေလး တပြင့္ပါ...။

-အား .... ခမ္းမြန္ကို ကားစီးလာမယ္ ထင္လို႕... - သူေျပာေတာ့ - အကို႕ကုို ဘယ္သူက ေျပာလို႕တုန္း...- ျပန္ေမး ေနေလသည္။ - မသိဘူးေလ.. ကားမွတ္တိုင္က ေစာင့္ဆိုေတာ့ ကားစီး လာမယ္ပဲ ထင္တာေပါ့.. - သူေျပာေတာ့ - အင္း... ခမ္းမြန္ ေျပာတာ မွားသြားတာပဲ ျဖစ္မွာပါ... ဦးေလး အိမ္က သည္အနားေလး မွာပဲေလ ... - ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ ခမ္းမြန္နဲ႕သူ ျပန္ဆံုခဲ့ေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ ကားမွတ္တိုင္မွာရပ္ျပီး စကား ေျပာေနမိသည္မွာ အေတာ္ ၾကာသြားသည္။ - ဒီလိုပဲ ကား မွတ္တိုင္မွာ စကား ေျပာေနေတာ့မွာလား... အကို.. - ခမ္းမြန္က စေျပာလာေတာ့ - ဒါဆို တေန ရာရာကို သြားရ ေအာင္ေလ... - ေျပာရင္း -ဘယ္သြားရပါ့... - သူ႕ဘာသာ ျပန္ေမးေနမိေလသည္။ -ခမ္းမြန္ အခ်ိန္ ရလို႕လား... - သူေမးေတာ့ - ရပါတယ္... ညေန က်မွ အိမ္ျပန္ေရာက္မယ္ ေျပာထားတယ္..- ဟု ေျပာေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ဂြတၱလစ္ ေစ်းေရွ႕မွ အမွတ္ ၃၁ အျမန္ကားကို စီးျပီး ျမိဳ႕ထဲသို႕ သူတို႕ ေရာက္လာ ခဲ့ေလသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ဘားလမ္းက ကိုတင္အုန္း အေအးဆိုင္မွာ ခဏ ထိုင္ျဖစ္သည္။

စကားေတြ ေျပာၾကရင္း - ခမ္းမြန္က ရန္ကုန္ကို အေတာ္ ရင္းႏွီးေနပံုပဲ.. - သူ ေျပာေတာ့ - ခမ္းမြန္တို႕ ငယ္ေလး ကတည္းက ဦးေလးတို႕ဆီ ႏွစ္တိုင္း လာလည္ ေနက်ေလ...၊ ေက်ာင္းပိတ္ တာနဲ႕ ရန္ကုန္ကို ဆင္းလာတာ ေက်ာင္းဖြင့္မွ ျပန္ၾကတာ... ။ ဦးေလးတို႕ ကလည္း သားသမီး မရွိေတာ့ ခမ္းမြန္ကို သမီး အရင္းလို ျဖစ္ေနတာပဲေလ...။ အမွန္ေတာ့ ရန္ကုန္က ခမ္းမြန္တို႕အတြက္ သူစိမ္း မဟုတ္ပါဘူး... သည္ႏွစ္ က်မွ ေဖါ့ ေနမေကာင္းတာနဲ႕ ဘယ္မွ မသြား ျဖစ္တာ... - ဟု ေျပာေနေလသည္။ - ဒါနဲ႕ ခု ဆယ္တန္း ေအာင္ေတာ့ ခမ္းမြန္ ဘယ္ဘာသာ ယူမွာလဲ... - သူ ေမးမိေတာ့ - အမွတ္ စာရင္းေတာ့ မသိရ ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရရင္ေတာ့ ဘူမိေဗဒပဲ ယူမယ္... - ျပန္ေျပာေလသည္။ - အာ... ေနာက္တာ လား... - သူေျပာေတာ့ - မဟုတ္ဘူး အကို... ၊ ခမ္းမြန္က ေတာင္ေပၚမွာ ၾကီးလာတာ... မဲနယ္ ေတာင္ကို လည္း ခ်စ္တယ္...၊ ျပီးေတာ့ ဘူမိေဗဒ ကိုလည္း စိတ္၀င္စားတယ္ေလ... - ဟု ေျပာေလသည္။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ ခမ္းမြန္က ဆယ္တန္း အမွတ္ စာရင္းေတြ ေစာင့္ေနရင္း သူလည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ ပါေလသည္။ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ရန္ မွီသည့္ အမွတ္မ်ားရျပီး သူ ေအာင္ျမင္ ခဲ့ေသာ္လည္း အေျခအေနေတြ အရ ဂုဏ္ထူးတန္းသို႕ မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ယာယီ ဘြဲ႕လက္မွတ္ သြားေလွ်ာက္ျပီးေနာက္ ဘဓရမွာ အလုပ္ ေလွ်ာက္ရင္း flat ေပးနဲ႕ သူ အလုပ္ရခဲ့ေလသည္။ ရမယ့္ရေတာ့လည္း ေဘာ္တြင္းမွာ အလုပ္ရသည္။ ၃ ႏွစ္ ေတာ့ အဲသည္မွာ ေနရမည္။ ျပီးမွ Full Time ျဖစ္မည္။ Full Time ျဖစ္လွ်င္ ရန္ကုန္သို႕ transfer ျပန္လုပ္ ႏိုင္သည္ ဆိုသည္။ - ဘာတတ္ႏိုင္မည္လဲ... ရရာလုပ္ရတာေပါ့ေလ - သည္လိုေတြးရင္း သည္ အလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ရီစရာေကာင္းသည္။ သူက ရွမ္းျပည္သို႕ ျပန္သြားရမည္၊ ခမ္းမြန္က ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းလာ တက္သည္။ ခမ္းမြန္ကိုေတာ့ ခရီးထြက္ရမည့္ အေၾကာင္းနဲ႕ မည္သည့္ေန႕ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာျပ ထားသည္။ သည္ၾကားထဲ မွာေတာ့ သူ ဘူတာၾကီးသို႕ ဆင္းသည့္ေန႕က သူ႕မိဘေတြက လိုက္ပို႕ၾကသည္။ အေမ ကေတာ့ တဦးတည္းေသာ သားဆိုေတာ့ ရပ္ေ၀းသို႕ သိပ္ မလႊတ္ခ်င္။ အေဖကေတာ့ - ေယာက်္ားေလး ပဲကြာ ေဒါင္က်က် ျပားက်က်ေပါ့ လုပ္သာလုပ္ ဘ၀မွာ အေတြ႕အၾကံဳအသစ္ေတြ ရမွာပဲ... - ဆိုသည္။ ရထား မထြက္ခင္ေတာ့ သူ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ခမ္းမြန္ ေရာက္လာသည္။ အေဖနဲ႕ အေမကလည္း အံ့ၾသ ေနေလသည္။ အေမက သူ႕ကို ကပ္ေမးေနေသးသည္ - သား ေကာင္မေလးလား... - တဲ့။ - ဟုတ္ပါဘူး အေမရဲ႕... သူငယ္ခ်င္းပါ... - သူ ေျပာျပရေသးသည္။ ခမ္းမြန္က အထုပ္ကေလး တခုကို ေပးသြားသည္။ - ရထား ထြက္တဲ့ အထိေတာ့ ေစာင့္ေနလို႕ မရဘူး အကို ... အစစ အဆင္ေျပပါေစေနာ္... မိုင္း ေရာက္တာနဲ႕ စာေရးေနာ္... - ေျပာရင္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ - ငိုေတာ့ မလို႕လား... မငိုပါနဲ႕ကြယ္.. - စိတ္ထဲက သူ ေျပာေန မိသည္။

သည္လိုနဲ႕ သာစည္ အျမန္ရထားၾကီး ေပၚမွာ ခမ္းမြန္ ေပးေသာ အထုပ္ ကေလးကို ျဖည္ၾကည့္မိသည္။ အနီ ေရာင္ လည္ပတ္ မာဖလာ တထည္၊ အစိမ္းေရာင္ သဘက္ တထည္နဲ႕ မွတ္စု စာအုပ္ေလး တအုပ္။

စာအုပ္ေလး အစမွာေတာ့ -

အကို
ရန္ကုန္မွာ အကို ရွိလို႕ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ... ခုေတာ့ အကိုက ရွမ္းျပည္မွာ တာ၀န္က်တယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အခု မာဖလာ အနီက ရွမ္းျပည္မွာ ေအးတဲ့ အခါ အကို လည္ပင္းမွာ ပတ္ဖို႕ ထည့္ေပး လိုက္တာပါ။ သဘက္ကေတာ့ မနက္ မ်က္ႏွာသစ္တိုင္း ခမ္းမြန္ကို သတိရေအာင္လို႕... ။ စာအုပ္ေလး ကေတာ့ အကို ခမ္းမြန္ကို သတိရတဲ့ အခါတိုင္း တခုခု ေရးဖို႕ေပါ့ေနာ္... အျမဲ သတိမရရင္လည္း ခမ္းမြန္ နားလည္ ေနမွာပါ အကိုရယ္...။
သတိရေနမယ့္
ခမ္းမြန္

သူ႕တသက္လံုးမွာ မခံစားခဲ့ဖူးဘူးေသာ ခံစားခ်က္တခုကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ရင္ဘတ္ထဲက ဘယ္ဖက္အျခမ္း ေနရာမွာ ပူသလိုလို ေအးသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒါသည္ပင္ အလြမ္း ဆိုေသာ အရာေပလား...။

--------------------------------------------------

သည့္ေနာက္ေတာ့ မိုင္းသို႕ သူေရာက္ခဲ့သည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တပတ္အတြင္း မွာေတာ့ သူလည္း အအား မရ သေလာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေရသစ္ ေျမသစ္မွာ လူသစ္ေတြနဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြက သူ႕ အခ်ိန္ေတြ အားလံုးကို ယူထားခဲ့ေလသည္။ ေနာက္တပတ္မွ ခမ္းမြန္ဆီ စာေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ တေယာက္စာ တေယာက္ ဖတ္ရဖို႕ ကလည္း တလေလာက္ ၾကာေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ခမ္းမြန္လည္း ဘူမိေဗဒသို႕ ၀င္ခြင့္ရသြားျပီး ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမမွာ အတန္းေတြ စတင္ တက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

တလတေစာင္ႏႈန္းနဲ႕ အျပန္အလွန္ပို႕ေနၾကေသာ စာေတြမွာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ သတိရ ေၾကာင္းက နည္းနည္း အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြကို အျပန္အလွန္ ေျပာျပျဖစ္ေနသည္က မ်ားသည္။ သူ႕ စာေတြကို ယူယူ လာေပးေသာ ဂ်ီ(၀မ္း) အကိုၾကီးက - မင့္ ေကာင္မေလးစာလား... - ဟု ေမးေသာအခါ - မဟုတ္ပါဘူး အကိုၾကီးရဲ႕... က်ေနာ့္ ေကာင္မေလး မျဖစ္ေသးဘူး... - ေျပာမိေတာ့ - ျမန္ျမန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေလကြာ... ေတာ္ၾကာ သူမ်ားေနာက္ ပါသြားဦးမယ္... ရန္ကုန္မွာက သိတဲ့ အတိုင္းပဲ... - ဟု ေနာက္ေန ေသးသည္။ - အို... ခမ္းမြန္က သူမ်ားေနာက္ ပါမွာ မဟုတ္ပါဘူး... - ဟု သူ႕ဘာသာ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ေနေသးသည္။

ခမ္းမြန္ေပးထားတဲ့ မွတ္စု စာအုပ္ကေလးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ တခုမွာေတာ့ -

ရင္နဲ႕အမွ်
သတိရတယ္ ခမ္းမြန္။
ပတ္ပတ္လည္မွာ
ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္
ျမဴေတြအတိ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့
အလြမ္း ေတာင္တန္း ေတြခ်ည့္ပဲ။
ပန္းကေလး တပြင့္ကို
ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့ ရင္ဟာလည္း
ေတာင္တန္းေတြလို ေလးလံျပာမိႈင္းလို႕...။

--------------------------------------------------

သည္လိုနဲ႕ တႏွစ္ဆိုသည့္ ကာလကို ေက်ာ္လြန္လာသည္။ ေနာက္ထပ္ လူသစ္ ၂ ေယာက္ မိုင္းသို႕ ထပ္ေရာက္ လာသည္။ သည္ၾကားထဲမွာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္သည္။ မိုင္းက အလုပ္သမားေတြလည္း ေတာင္ၾကီး အထိ တက္ျပီး ဆႏၵျပၾကသည္။ ဂ်ီ(၀မ္း) အကိုၾကီး ဦးေဆာင္ေသာ သမဂၢမွာလည္း သူတို႕ အဖြဲ႕၀င္ ေတြ ျဖစ္လာသည္။ သည္ကာလေတြထဲမွာေတာ့ အေျခအေနေတြက ရႈပ္ရွက္ ခပ္ေနသည္။ ရန္ကုန္ကိုလည္း အဆက္ အသြယ္ လုပ္၍ မရေခ်။ ေနာက္ေတာ့ အာဏာသိမ္းေၾကာင္း သိရသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ဌာနေတြ အားလံုးမွာ ၀န္ထမ္း အားလံုး ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပါ၀င္ မပတ္သက္ရန္ စာေတြ ထုတ္လာသည္။ ဖိအား ေပးျပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းျခင္းေတြ ျဖစ္လာသည္။ ဂ်ီ(၀မ္း) အကိုၾကီးကေတာ့ ႏႈတ္ထြက္သြားသည္။ သူ႕ ဘာသာ ထြက္သြား သည္လား ႏႈတ္ထြက္ခိုင္းသည္လားေတာ့ သူလည္း မသိ။ ခမ္းမြန္ဆီကလည္း ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထား ေၾကာင္း၊ ပင္းဒယသို႕ ျပန္ေနမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္နဲ႕ခ်ီျပီး နယ္စပ္ ေဒသမ်ားသို႕ ေတာခို သြားၾကေၾကာင္း စာရသည္။

သည္လို႕နဲ႕ သူလည္း မိုင္းမွာပဲ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ဆက္လုပ္ေနရင္း တရက္သားမွာ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ျဖစ္သူ ခြန္ထြန္းလြင္နဲ႕ ၅ ရက္ေစ်းမွာ သြားဆံုေလသည္။ သူနဲ႕ ခြန္ထြန္းလြင္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူတို႕ မိဘေတြခ်င္း ကလည္း တနယ္တည္း တရြာထဲ။ ခြန္ထြန္းလြင္က ရူပေဗဒနဲ႕ ဘြဲ႕ရခဲ့သည္။ သူေနသည့္ အိမ္မွာ ညအိပ္ေတာ့မွ ခြန္ထြန္းလြင္က သူ႕အေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။ ေက်ာင္းျပီး ကတည္းက PNO (Pa-o National Organization) မွာ ေတာခိုသြားခဲ့ျပီး ယခု တပ္ခြဲမွဴး တေယာက္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ ရွမ္းျပည္ ေတာင္ပိုင္းမွာ သူတို႕ အေျခခံစခန္း ရွိျပီး သူတို႕နယ္ထဲမွာလည္း ABSDF ေခၚ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရွိေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား တပ္မွ တပ္ရင္း တခုတြင္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ျဖစ္ေသာ ေစာသာပိုးလည္း တပ္ခြဲမွဴး ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရ ေလသည္။ ခြန္ထြန္းလြင္မွာ ေတာင္ၾကီးသို႕ ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈ ကိစၥမ်ားႏွင့္ ဆက္ထြက္ သြားျပီး သူ႕ကို ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ရန္ တိုက္တြန္းသြားျပီး ေစာသာပိုးတို႕ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ လမ္းေၾကာင္းမ်ား ေပးခဲ့ေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ျပီး သူျဖန္႕ေ၀ေပးခဲ့သည္။ လူ တခိ်ဳ႕ကို နယ္စပ္သို႕ ေရာက္ေအာင္ သူပို႕ေပးခဲ့သည္။

ေနာက္တႏွစ္မွာေတာ့ ရန္ကုန္သို႕ သူ ျပန္ေျပာင္းရသည္။ သူ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ျပီးသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနရာတကာမွာ စစ္တပ္ကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ သည္ၾကားထဲ ေစာသာပိုးဆီမွ လႊတ္လိုက္သူ တေယာက္က သူ႕ဆီ ေရာက္လာသည္။ ရန္ကုန္ရွိ အေျခအေနကို လိုက္၍ လိုအပ္လွ်င္ ျမိဳ႕တြင္းသို႕ ၀င္ရန္ လက္နက္ကိုင္ တပ္မ်ားအားလံုး နီးရာ ျမိဳ႕ေတြနားမွာ ကပ္ထားၾကေၾကာင္း သိရွိရသည္။ သူတို႕ ဆက္စပ္ လုပ္ေနၾကေသာ ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈ အဖြဲ႕ေတြ အားလံုးကို လိုအပ္ပါက ျမိဳ႕တြင္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲေတြ ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ လက္နက္ငယ္ သင္တန္းေတြ စီစဥ္ေပးသည္။ ျမိဳ႕နယ္္ အခိ်ဳ႕ တြင္လည္း လက္နက္အခ်ိဳ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ သယ္ယူ လာျပီး ၀ွက္ထားၾကေလသည္။ သည္ၾကားထဲမွာေတာ့ ခမ္းမြန္နဲ႕ တၾကိမ္ ေတြ႕လိုက္ရေသးသည္။ ခမ္းမြန္ကလည္း အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ လူငယ္ အဖြဲ႕၀င္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သူ သိလိုက္ရသည္။ သူလည္း အေတာ္ အံံၾ့သ သြားခဲ့သည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ ဖြဲ႕ဖို႕ေတာင္းဆိုေသာ ဂႏၵီခမ္းမ ေၾကျငာခ်က္ ထြက္ေပၚ လာျပီးေနာက္ ႏိုင္ငံေရး ပါတီ အေတာ္မ်ားမ်ားမွ အဖြဲ႕၀င္ေတြကို ဆက္တိုက္ ဖမ္းဆီး လာေလသည္။ သည္ၾကားထဲ ဘယ္လိုက ဘယ္လို သတင္း ေပါက္သြားသည္ မသိ။ သဃၤန္းကၽြန္း ျမိဳ႕နယ္ရွိ လက္နက္ အခိ်ဳ႕ႏွင့္ လူတခ်ိဳ႕ အဖမ္းခံၾက ရသည္။ သူႏွင့္ ဆက္သြယ္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ အဆက္အစပ္က သူ႕ကို အိမ္မွာ မအိပ္ဖို႕ သတိ ေပးသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ အိမ္မွာ မအိပ္ေတာ့။ အ၀တ္အစားတခိ်ဳ႕၊ ခမ္းမြန္ေပးခဲ့ေသာ မာဖလာ၊ သဘက္ႏွင့္ မွတ္စု စာအုပ္ ကေလးသာ သူနဲ႕ အတူ ယူလာခဲ့သည္။ အဖြားတို႕ အိမ္မွာ သြားအိပ္သည္။ အဲသည္ညက သူ႕အိမ္က အဖြားတို႕ အိမ္ကို ညဖက္ၾကီး ဖုန္းလွမ္းေခၚေလသည္။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ သူ႕ကို ၀င္ရွာေၾကာင္း အဖြားက သူ႕ကို ႏိႈးျပီး ေျပာသည္။ ျပီးေတာ့ ေဘးအိမ္မွာ သူ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ အိပ္ခိုင္းေလသည္။ ေဘးအိမ္သို႕ ညတြင္းခ်င္း သူ ေျပာင္းအျပီး ေနာက္ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ အဖြားတို႕ အိမ္ဖက္မွာ လူသံေတြ ၾကားရ ေလသည္။ အဖြားတို႕ အိမ္ကိုလည္း ၀င္ရွာေနေလျပီ။ အိမ္ရွင္ အဖိုးၾကီးကေတာ့ - သား ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႕... ဒီကိုေတာ့ သူတို႕ မလာပါဘူး... - အားေပး ေလသည္။ ေၾကာက္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ ရင္ေတြ တဒံုးဒံုး ခုန္ေနေလသည္။ - ကံေကာင္းလို႕ ပါလား... - သူ လက္မတင္ေလး ကပ္လြတ္ခဲ့သည္ပဲ။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ေစာသာပိုးေပးထားသည့္ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္သို႕ သူလည္း ထြက္လာခဲ့ရ ေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ သူလည္း အဖြဲ႕၀င္ တေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္မ်ားတြင္ မေတာ့ သူတို႕ လက္နက္ကိုင္ တပ္မ်ားရွိရာ ေဒသတြင္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမ) ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေလသည္။ ရန္ကုန္မွ ဒီ/ခ်ဳပ္ အဖြဲ႕၀င္မ်ားႏွင့္ သူေတြ႕ရသည္။ ေတြ႕တိုင္း ဗဟန္း ဒီ/ခ်ဳပ္ လူငယ္မွ နန္းခမ္းမြန္ကို သိသလား သူ ေမးေလ့ရွိသည္။ မည္သူမွ် မသိၾက။

တေန႕သားေတာ့ ရန္ကုန္မွ ဒီ/ခ်ဳပ္ လူငယ္ တသုတ္ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးဖက္မွ တက္လာသည္ သတင္း ရသျဖင့္ သူတို႕ တပ္ခြဲက သြားၾကိဳေပးၾကရေလသည္။ မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္သို႕ သူတို႕ကို ပို႕ေပးရန္ စီစဥ္ရင္း စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ နန္းခမ္းမြန္ အေၾကာင္း သူ သတင္း စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဗဟန္းမွ လူငယ္ တေယာက္က သိသည္။ ဂႏၵီခမ္းမ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္အျပီး လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ ေတာခိုသည့္ ကိစၥႏွင့္ အဖမ္း ခံၾကရေသာ ဒီ/ခ်ဳပ္ လူငယ္ေတြထဲမွာ ခမ္းမြန္ ပါသြားသည္ဟု သိရ ေၾကာင္း၊ အမ်ားစုမွာ ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ အနည္းဆံုး က်ၾကေၾကာင္း သူ သိလိုက္ရေလသည္။ စိတ္မေကာင္းစြာ ခမ္းမြန္အတြက္ အစစ အဆင္ေျပ ပါေစေၾကာင္း စိတ္ထဲက သူ ဆုေတာင္းရံုမွလြဲ၍ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။

----------------------------------------------------

ခမ္းမြန္ေပးထားခဲ့သည့္ မွတ္စု စာအုပ္ကေလးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာတခုေပၚမွာ -

ခမ္းမြန္
ညဥ့္ကေတာ့ ေနာက္ေန႕သစ္ တခုကို ေမြးဖြားဖို႕
ရွိသမွ် အလင္းေရာင္ေတြကို
စုစည္းေနပံုရပါတယ္...။
ေန႕ကို ေရာက္ဖို႕
ညဆိုတာကိုလည္း
ေက်ာ္ျဖတ္ ရတာပဲ မဟုတ္လား...။
ေနာက္ေန႕သစ္ကေတာ့
တျဖည္းျဖည္း နီးလာပါျပီေလ။
ေရာင္နီေတြလာတဲ့ ေန႕သစ္က်မွပဲ
တို႕ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ကြယ္... ။
အဲသည္ေန႕က်မွပဲ
မေျပာျဖစ္တဲ့ စကား တခြန္းကို
ေျပာပါ့မယ္... ။

- စာတခိ်ဳ႕ကို ေရးျခစ္ျပီး သူ႕ဘားတိုက္ရွိရာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ေအာက္ရွိ စခန္းရံုးသို႕ သူ ဆင္းလာခဲ့သည္။

စခန္းရံုးေရွ႕က ကင္းဂိတ္ကေလးမွာေတာ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ ဂစ္တာတီးေနၾကသည္။ ညဥ့္ဦး၏ က်ဆင္းေနေသာ ျမဴမႈန္ေတြၾကားထဲမွာ ၀ိုးတ၀ါးလကို ၾကယ္ေရာင္တခ်ိဳ႕နဲ႕ ေတြ႕ေနရသည္။ လေရာင္ျပာကို ေခတၱခဏ ရပ္ၾကည့္ရင္း သူ ဆက္ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။ ရဲေဘာ္ တေယာက္ သီဆိုေနသည့္ နန္းခ်ယ္ရီဆိုေသာ သီခ်င္းကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူ႕ရင္ကို ကိုင္လႈပ္ေနေလသည္။ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ဆိုေသာ စကားလံုး တခုကို ယခုအခ်ိန္က်မွ သူ ေလးေလးနက္နက္ နားလည္ေနမိေလသည္။ ခမ္းမြန္ကို သူ မေတြ႕ရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ ေက်ာ္ေနေလျပီ မဟုတ္လား....

ေတာင္ေပၚေျမမွာ ေမြးသူ နန္းခ်ယ္ရီေရ
ညတာရွည္တဲ့ ေဆာင္းကို ေရာက္ျပန္ျပီေပါ့ေလ
ႏွင္းေတြ ေ၀ေနေရာ့မယ္ သိေနဆဲပါကြယ္

လြင္ျပင္ေတြကို မုန္းသူ နန္းခ်ယ္ရီေရ
ကိုယ့္ရင္ခြင္မွာ အျမဲေလ ရွိေနတယ္ေပါ့ကြယ္
ေတြ႕လိုျမင္ခ်င္လြန္းလို႕ တေခါက္ျပန္လာခဲ့မယ္

အေနေ၀းသြားတဲ့ ႏွစ္ေတြ ေရတြက္ၾကည့္ရင္
ခ်ယ္ရီဆယ္ၾကိမ္ ပြင့္ခ်ိန္ ေျမာက္ခဲ့ျပီ
ရွမ္းျပည္ ေတာင္ျပာတန္းထက္
မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တက္ဦးမယ္

ေတာင္ယံေတြကို လႊမ္းေအာင္ ပန္းေရာင္စံုခ်ယ္
ပြင့္လိႈင္ေနမယ့္ ရက္အမွီ မွန္းေမွ်ာ္လာခဲ့မယ္
နန္းခ်ယ္ရီကို ညႊန္းကာ ေတးကဗ်ာဖြဲ႕ဆိုမယ္

အေနေ၀းသြားတဲ့ ႏွစ္ေတြ ေရတြက္ၾကည့္ရင္
ခ်ယ္ရီဆယ္ၾကိမ္ ပြင့္ခ်ိန္ ေျမာက္ခဲ့ျပီ
ရွမ္းျပည္ ေတာင္ျပာတန္းထက္
မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တက္ဦးမယ္

(ေအာင္သာငယ္)

ဓါတ္ပံုမ်ားအားလံုးကို ရြာသားေလး (၀ိုင္တီယူ)ထံမွ ခြင့္ေတာင္းကာ ေဖာ္ျပထားပါသည္။