Nov 6, 2011

ကစဥ့္ကလ်ား ျပန္႕က်ဲေနေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ား

by Augustine Nge on Sunday, November 6, 2011 at 1:33am













သည္ေန႕မနက္ကေတာ့ ေနသာေနသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေဆာင္းဦးေပါက္၏ ေျမာက္ျပန္ေလက ေအးစက္လြန္းေနေသာ ဓါးသြားပမာ စူးစူးရွရွ... ။ ဓါးႏွင့္ ထိုးအခြဲခံလိုက္ရသလို ေလအေ၀ွ႕မွာ တိုးရွဲလြင့္က်ဲသြားေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ားမွာ မ်က္ေစ့တဆံုး...။ အေရာင္ေျပာင္းျပီးစ အရြက္မ်ားမွာ ညိဳစိမ္းနီ၀ါ... ။ ေလာက မာယာကို အဖ်ားအနားေလး တစံုမွ် ေတြ႕ထိလိုက္မိသလိုမ်ိဳး ေလထဲမွာ ေ၀့၀ဲေျပးသြားေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ား.... ။

ေလာကကို တစံုတရာမွ် တုန္႕ျပန္မေျပာဆိုႏိုင္ေသာ အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္... ေလအေ၀ွ႕မွာ လြင့္စင္ က်ိဳးက်ဲသြားေနေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ားကို သူၾကည့္ေနမိသည္။ သူသည္ပင္ သက္ရွိ ေမပဲလ္ရြက္ တရြက္ေလလား... ။

သူ စီးနင္းရမည့္ ဘတ္စ္ကား လာေနပါျပီ... ။ ရွစ္ဆယ့္တစ္ ေဒၚလာေပးရေသာ တလတာ ဘတ္စ္ကားစီးနင္းခြင့္ လက္မွတ္ကို လက္ထဲမွာ အသင့္ ကိုင္ေဆာင္ထားလိုက္သည္...။ (သူ႕ေရွ႕မွာ ထိုးရပ္လာေသာ ဘတ္စ္ကားကို နိဗၺာန္ယာဥ္အလား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူ တက္ေရာက္ စီးနင္းလိုက္မည္ဟု မထင္ၾကပါႏွင့္...။)

အဆင္းအတက္မ်ားေသာ မွတ္တိုင္ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ လူ ဆယ့္ေလး-ငါးေယာက္ေလာက္ ဆင္းျပီးမွ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႕ သူ တက္ခြင့္ရသည္...။ ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါ-ဆိုေသာ သူ႕ ၀တ္ေက်တမ္းေက် ႏႈတ္ဆက္စကားကို တလတာ ဘတ္စ္ကားစီးခြင့္ လက္မွတ္ကို ေထာင္ျပရင္း ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာကို သူ ေျပာလိုက္သည္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာကလည္း - ေက်းဇူးပါ... ခင္ဗ်ားလည္း ထို႕အတူ ရွိပါေစ-ဟု ျပန္ေျပာသည္... ။

ထို္ေန႕မွာ ေလာကၾကီးသည္ ၀တ္ေက်တမ္းေက်အားျဖင့္ အျပန္အလွန္ လွပေနသည္ဟု သူ မဲ့ျပံဳး ျပံဳးမိေလသည္။

နီးရာ ခံုတခုမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း... သူ႕ အိုင္ဖုန္းကို ဆြဲထုတ္ယူလိုက္သည္...။

Slide to unlock... ဟူေသာ ေျပးလႊားေနေသာ စကားစုေလးတစုကို သူ ျမင္လိုက္သည္... ။

---------------------------------------------------------------------------------

အိမ္-ဟူေသာ စကားလံုးကို ေတြ႕တိုင္း သူ႕ ရင္မွာ မုန္တိုင္းထန္သည္... ။

အိမ္တအိမ္မွာ သူေနခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအိမ္မွာ သူေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထို အိမ္မွာ သူ ၾကာျမင့္စြာ မေနခဲ့ရပါ။ ထိုအိမ္သည္... အေမ့အိမ္ မဟုတ္ပါ။ အဖြား၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အဖိုး၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အဖိုးႏွင့္ အဖြား၏ အိမ္မွာ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးပါသည္။

ထို႕ေနာက္ ေနာက္ထပ္ အိမ္ တအိမ္မွာ သူေနခဲ့ရသည္။ ထိုအိမ္သည္ အေမ့အိမ္လား... အေဖ့အိမ္လား... မည္သူ႕အိမ္လဲ... သူ မစဥ္းစားရဲပါ...။ ထိုအိမ္ကို အေမ ပိုင္သည္လား...။ အေဖ ပိုင္သည္လား...။ မည္သူ ပိုင္သည္ျဖစ္ေစ... ႏုနယ္ေသာ ကေလးတေယာက္၏ ဦးေႏွာက္ကို အဆိပ္တက္ေစခဲ့ေသာ ထိုအိမ္မွာ မည္သည့္အခါကမွ် သူ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးပါ။

-------------------------------------------------------------------------------

ေသနတ္ တလက္ကို သူ တကယ္ ကိုင္တြယ္ ပစ္ခတ္ခြင့္ရခ်ိန္မွာ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ေလသည္...။ ေသျခင္းတရားသည္ မိမိတို႕ အနီး အနားမွာ အခ်ိန္မေရြး... ။ ေသခ်င္တိုင္း ေသ၍ မရ...။ မေသခ်င္လည္း ေသမည္။ ေသခ်င္ေသာ္လည္း မေသ။

ေသျခင္းတရားသည္... ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလို ဆန္းက်ယ္ေလသည္...။

ေသမွာ ေၾကာက္သူမ်ား မေသၾကေသး...။ ေသမွာ မေၾကာက္သူမ်ား တေယာက္ျပီးတေယာက္ ေသေနရေလသည္။

-------------------------------------------------------------------------------

ဘတ္စ္ကားေပၚမွ သူဆင္းလိုက္ခ်ိ္န္မွာ အိုင္ဖုန္းကို သူဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ည ၈ နာရီ ၃၄ မိနစ္ ရွိေနျပီ... ။

သူ မနက္က အလုပ္သြားခ်ိန္မွာ ေ၀့၀ဲ လြင့္ ပ်ံသြားေနေသာေမပဲလ္ရြက္မ်ားသည္လည္း ေအာ္ရီဂြန္၏ ေဆာင္းဦး မိုးေရစက္မ်ားၾကားမွာ ကတၱရာလမ္းႏွင့္ အနမ္းမ်ားေခၽြေနၾကပံုပင္... ။ အနက္ေရာင္ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ျပားခ်ပ္ေနေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ားကို သူကပဲ သနားေနမိေသးေတာ့သည္... ။

--------------------------------------------------------------------------------

သို႕ေသာ္လည္း ေမပဲလ္ရြက္ေတြ တႏွစ္တခါ အေရာင္ေျပာင္းၾကတာကို သူက သတိရမိသြားေသးသည္။

-------------------------------------------------------------------------------

သူသည္ ေမပဲလ္တရြက္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။
သူသည္ ကစဥ့္ကလ်ား မည္သည့္ အခါအမွ် ျပန္႕က်ဲေနမည္ မဟုတ္။

သို႕ေသာ္လည္း... သူသည္... ........... ......................

atn

Oct 27, 2011

၂၃ ႏွစ္တာ မွန္ကူကြက္မ်ား...











၂၃ ႏွစ္တာ မွန္ကူကြက္မ်ား...

သည္ေန႕ အလုပ္နားရက္ဆိုေတာ့ မနက္ေစာေစာမထပဲ အားရပါးရအိပ္လိုက္ဦးမည္-ဟု အားခဲထားသမွ် ဧည့္ခန္းထဲမွ ႏိႈးစက္သံေၾကာင့္ သူ ႏိုးသြားသည္။ မေန႕ညက ႏိႈးစက္ကို ပိတ္ထားဖို႕ ေမ့သြားသည္ပဲ။ ႏိႈးစက္ကို သြားပိတ္ဖို႕ အိပ္ယာထဲမွ လူးလဲထလိုက္ရင္း ညက မပိတ္ပဲ ထားခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာကို အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္လံုးမ်ားက ေရာက္သြားေသးသည္။ ဧည့္ခန္းထဲ သူေရာက္သည္အထိ ႏိႈးစက္ၾကီးက ေအာ္ေနဆဲ။ ႏိႈးစက္ကို ပိတ္ျပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႕ ေရခ်ိဳးခန္းဆီ လွည့္အလာမွာ... ဂြဒ္ေမာနင္း ပါပါး..-ဆိုေသာ သားၾကီး၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းသြားဖို႕ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ကာ သူ႕အခန္းမွ ထြက္လာေသာ သားၾကီးသည္ပင္ ၁၄ ႏွစ္သား ၉ တန္းေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ အခ်ိန္ေတြသည္ ဘယ္လို ကုန္သြားေလသည္လဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ သြားတိုက္ေနရင္းက သူ႕ စိတ္အေတြးမ်ား အတိတ္သို႕ ျပန္ေျပးလႊားေနေတာ့သည္။

-----------------------------------------------------------------------------------

- သပိတ္... သပိတ္... ေမွာက္... ေမွာက္... -
- စစ္အစိုးရ... အလို မရွိ... -
- ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး... တို႕ အေရး... တို႕ အေရး... -
- အေရးေတာ္ပံု... ေအာင္ရမည္... -

လြန္ခဲ့ေသာ ၂၃ ႏွစ္က အသံမ်ား သူ႕နားထဲမွာ ဆူညံလာၾကျပန္သည္။

- ေၾသာ္... ၂၃ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါေပါ့လား... - သည္လိုေတြးရင္ သူ႕ရင္ထဲမွာ ေလးေလးပင္ပင္ၾကီး တခုကို ထမ္းပိုးထားရသလို ခံစားေနမိသည္။

ဘ၀၏ အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားက ညင္သာသည္။ တခိ်ဳ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားကေတာ့ တံေတာင္ဆစ္ခ်ိဳး ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးမ်ားမွာ လူကိုယ္တိုင္ လြင့္စင္က်သြားႏိုင္သည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးထဲမွာ လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဘ၀ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ လြင့္စင္က်သြားၾကဖူးသည္။ သည့္ေနာက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၁၈) ရက္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ လူေပါင္းမ်ားစြာ လြင့္စင္သြားခဲ့ၾကျပန္သည္ မဟုတ္လား။

ထိုေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးမွာ သူလည္း လြင့္စင္သြားခဲ့သည္။ လြင့္စင္သြားခဲ့ေၾကာင္း သူ သတိထားမိသည့္ အခ်ိန္မွာ အျခားေသာ ေထာင္ခ်ီေနသည့္ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အတူ သူသည္လည္း ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ တေနရာမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ျပီ။

----------------------------------------------------------------------------------

တကယ္ေတာ့ သူတို႕ အားလံုးမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ စစ္အုပ္စုက ဖြင့္ထားေသာ လမ္း ၃ လမ္းသာ ရွိသည္။ ထို လမ္း ၃ သြယ္ကို သူတို႕ အားလံုး ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈအလိုက္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ၾကရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

တလမ္းက ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ ေရြးေကာက္ပြဲလမ္း။ ထိုလမ္းကို လူ႕ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ-အမည္ျဖင့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားထဲမွ မိုးသီးဇြန္ဦးေဆာင္ကာ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ တနည္း ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကရသည္။

ေနာက္တလမ္းမွာ ေျမေအာက္အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဆန္႕က်င္ၾကရသည့္ လမ္း။ ထိုလမ္းကို ဗကသ-အမည္ျဖင့္ မင္းကိုႏိုင္ ဦးေဆာင္ကာ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားက ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ဆံုးတလမ္းကေတာ့... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္း။ သည္လမ္းကေတာ့ ၾကမ္းတမ္းသလို ရႈပ္ေထြးေပြလီ အႏၱရာယ္လည္း မ်ားလွသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သည္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ သူအပါအ၀င္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္၀င္မ်ားအဖို႕ရာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပႆနာကို ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုစဥ္က ရွိေနသည့္ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲမွာ... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေပၚ ေရာက္လာသည့္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ ၀င္းမိုး၊ ေအာင္ႏိုင္... သူတို႕က High Profile အျဖစ္ဆံုး...။ သို႕ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေခၚ) မကဒတ ကို ဖြဲ႕စည္းျဖစ္ေတာ့ သူတို႕ မပါ၀င္လာေတာ့။ သည္အခါ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈျပႆနာ ရွိလာသည္။

မကဒတ၏ ပထမအၾကီမ္ညီလာခံမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဥကၠ႒ ျဖစ္လာသည္။ ရကသ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ဖူးေသာ သန္း၀င္းက အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာသည္။

လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ဆိုသည္မွာ လြယ္ကူေသာ ကိစၥ မဟုတ္။ သူကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကိ္ု ဆင္ႏႊဲေနေသာ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ေပါက္ဖြားလာသူပီပီ ဤကိစၥကို သိေနသည္။ ထိုစဥ္က သူ႕ အသက္မွာ ၂၄ ႏွစ္ သာ ရွိေသးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း လီနင္-၏ ေရေသာက္ျမစ္ ၃ သြယ္လို ကိစၥမ်ိဳးကိုလည္း နားလည္ေနေသးသည္။ သည့္အတြက္ သူကိုယ္တိုင္ မကဒတ အဖြဲ႕၀င္ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ မကဒတ၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕အစည္းတခုအျဖစ္ ေန႕ခ်င္းၾကီးလာသည့္ ျဖစ္ရပ္ကို သူ လက္မခံႏိုင္ေသး။

မကဒတမွာ... ႏိုင္ငံေရးအရ အေတြးအေခၚ တခု ရွိေနျပီလား.... မကဒတမွာ... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖို႕ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတခု ရွိေနျပီလား... မကဒတက ဆင္ႏႊဲမည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္... အင္အား ေရေသာက္ျမစ္ေတြ ရွိေနျပီလား... သည္လို သူ႕ဘာသာ ေမးခဲ့သည့္တိုင္... ထိုစဥ္က သူက သာမန္ ရဲေဘာ္တဦးမွ်သာ-ဆိုေတာ့ကာ... သူ႕အေမးမ်ားကို သူ႕ဘာသာပဲ ေျဖခဲ့ရဖူးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ မကဒတ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း၏ တပ္ရင္း ၂ ရင္း အနက္ တပ္ရင္း ၂၀၄ ၏ တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ သူ တာ၀န္ေပးအပ္ခံရသည္။ တပ္ရင္း ၂၀၄ ၏ ပထမဆံုး တပ္ရင္းမွဴးမွာ ဦးမ်ိဳးခ်စ္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယေျမာက္ တပ္ရင္းမွဴးမွာ ယခု လက္ရွိ မကဒတ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ဆလိုင္းေယာေအာင္ ျဖစ္သည္။ သူက တတိယေျမာက္ တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္သည္။

သူ တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ယူရသည့္ အခ်ိန္မွာ မဟာမိတ္ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ(၆)နယ္ေျမ ဒူးပလာယာခရိုင္ရွိ ဖလူးခံစစ္စခန္းကို ရန္သူက အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ႕မွာလည္း ထိုအခ်ိန္က ေကာ့ကရိတ္-နွင့္-၀င္းေရးျမိဳ႕နယ္အတြင္း ေကဒဲန္ဒီအို တပ္ရင္းတပ္ခြဲမ်ားႏွင့္ တြဲဖက္ျပီး လႈပ္ရွားစစ္ကို မိမိတပ္ဖြဲ႕မ်ားအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳယူေနရခ်ိန္ျဖစ္သလို... ဖလူးခံတပ္စခန္းလို ခံစစ္ေသအတြက္လည္း အင္အားမ်ားကို ထုတ္ႏႈတ္ထားရခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူ႕ ကြပ္ကဲမႈေအာက္မွာ တပ္ရင္းဖြဲ႕စည္းပံုထက္ ေက်ာ္လြန္ေသာ လူအင္အား ရွိေနသည္။ တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားကလည္း ရွိေနသည္။ မရွိသည္က - ေသနတ္...သာ။ ေသနတ္ မရွိမွေတာ့ သည္လူေတြက ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ မဟုတ္ေတာ့။

သည္ေတာ့ တပ္ရင္းမွဴး တေယာက္အေနျဖင့္ ေသနတ္ အရွာ ထြက္ရေတာ့သည္။ မီးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္-ဟု ဆိုလ်င္ ေသနတ္ကိုင္ဖူးသူမ်ား သိလိမ့္မည္။ သူ႕မွာေတာ့ မီးက်ိဳးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္ပ်က္... ပစ္လို႕ တခ်က္ ထြက္ရင္ ျပီးေရာ ေသနတ္မ်ားကိုလည္း ၀ယ္ခဲ့ရဖူးသည္။ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္၀ွက္ ၀ယ္ရသျဖင့္ ေမာင္းတင္လို႕ရရင္ ပစ္လို႕ရတာပဲ-ဆိုကာ ေမာင္းတင္ၾကည့္ျပီး ပစ္မရေသာ ေသနတ္မ်ားကိုလည္း ၀ယ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။

ေနာက္ဆံုး Home-Made Rocket Launcher ေတြပါ သူ ၀ယ္သည္.... တရုပ္လုပ္ ၆၂ မမ ဒံုးပစ္ ေလာင္ခ်ာမ်ားက ေစ်းေကာင္းသည္... ပစ္ေကာင္းသည္... ထိခ်က္ေကာင္းသည္... သည္ေတာ့ ၆၂ မမ ေလာင္ခ်ာ အနည္းဆံုး ၂ လက္ေလာက္ေတာ့ ရွိမွ ျဖစ္မည္... ပထမဆံုး ထြက္ခဲ့ေသာ စစ္ေၾကာင္းအတြက္ သူ စဥ္းစားရသည္... စစ္ေၾကာင္း တေၾကာင္းလံုးမွာ ၆၀ မမ ေမာ္တာ တလက္ ရွိသည္။ ေမာ္တာအသီး အလံုး ၃၀ ေက်ာ္ ရွိသည္။ အာရ္ပီဂ်ီ-၅ တလက္ ရွိသည္။ ဒံုးက်ည္ (၇) လံုး ရွိသည္။ အဲမ္-ေဖာ္တိ တလက္ ရွိသည္။ အသီး - ၃၀ - ေလာက္ရွိသည္။ ခုေတာ့ ၆၂ မမ ၂ လက္ ရျပီ။ အသီးကေတာ့ အဖူး(တပ္မဟာ-၆ မွဴး) ဆီမွာ ေတာင္းရမည္။ စက္လတ္ တလက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ္လည္း မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့။ ထိုစဥ္က ေအေက စက္လတ္ တလက္က ဘတ္ တေသာင္းခြဲေလာက္ ေစ်းေပါက္သည္။ ၁၆ စက္လတ္တလက္က ၂ေသာင္းခြဲေလာက္ရွိသည္။ ေသနတ္မ်ားကို ကိုင္ၾကည့္ ပစ္စမ္းရံုကလြဲလို႕ ေစ်းပင္ မဆစ္ရဲ။

---------------------------------------------------------------------------------

ေနာက္ေတာ့ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာ လကုန္ခါနီး ၂၉ ရက္မွာ ဖလူး ခံစစ္စခန္းၾကီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္သူ႕လက္သို႕က်သြားသည္။ သည္စဥ္က သူ႕မွာ ရွိရွိသမွ်ေသာ အေကာင္းဆံုး ရဲေဘာ္မ်ား၊ အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီး ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႕ လူသစ္မ်ားကို အေသအခ်ာ တြဲျပီး ဖလူး ခံစစ္စခန္းအတြက္ အားျဖည့္ရန္ ၆၅ ေယာက္ကို ထုတ္ႏႈတ္ထားခဲ့သည္။ ပထမအသုတ္ တပ္စုႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ စုရပ္မွ စတင္ ထြက္ခြာစဥ္မွာပင္ မနက္ အေစာၾကီး ၉ နာရီမွာ က/န ၀င္လာသည္။ စခန္းကို ျပန္လွည့့္ရန္ႏွင့္ တပ္ရုတ္ဆုတ္ခြာမႈအားလံုးကို ၂၄ နာရီအတြင္း အျပီး စီစဥ္ရန္။ သူကိုယ္တိုင္ ၁၉၈၉ ဇြန္လမွာ တလလံုးနီးပါး တပ္စု တစုႏွင့္အတူ ရန္သူကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ဖူးေသာ သည္ခံတပ္စခန္းၾကီး က်သြားျပီဆိုေသာ သတင္းကို သူ မယံုႏိုင္။ ေတာ့ေနာ္- ဟု သူတို႕ ေခၚေသာ တပ္မဟာ(၆) စက္ၾကီး (ဆသရ-ဗဟို) ကို သူလွမ္းေခၚသည္။ (ဟုတ္တယ္- ဖလူး က်သြားျပီ၊ ၂၄ နာရီအတြင္း စခန္းကို ဆုတ္ပါ...) ဟူေသာ အမိန္႕ကိုသာရသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ သူတို႕ စခန္းအတြက္ အခ်ိဳးအေကြ႕ၾကီးျဖစ္သည္။

ေရွ႕တန္းသို႕ ခ်ီေနသည့္ သူ႕ စစ္ေၾကာင္းတခုလံုး ေနာက္တန္းစခန္းသို႕ ေျခဦးျပန္လွည့္လာသည့္ လမ္းမွာ အားလံုး တိတ္ဆိတ္။ မည္သည့္ အသံတခုမွ် မထြက္။ ႏွလံုးသားေတြ ကြဲအက္ေနသည္လား...။

အေျခခ်ရာ စခန္းသို႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အနီးဆံုး အလံုျခံဳဆံုး မြတ္ဆလင္ စခန္း တခု ရွိရာ ေမာကဲရြာသို႕ ဆုတ္ဖို႕ ျပင္ရသည္။ မီးရွိဳ႕စရာ ရွိသည္မ်ားကို မီးရွိဳ႕၊ ဖ်က္ဆီးစရာ ရွိသည္မ်ားကို ဖ်က္ဆီး၊ ေျမျမွဳပ္ပစ္သင့္သည္မ်ားကို ေျမျမွဳပ္ အေတာ့ကို အလုပ္ရွဳပ္သြားၾကသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ လက္ျဖင့္ တည္ေဆာက္လာခဲ့ေသာ ဘားတိုက္မ်ားကို မီးရွိဳ႕ပစ္ၾကဖို႕ကိုေတာ့ သူတို႕ အားလံုး မရွိဳ႕ပစ္ၾကရဲ။ စခန္းမွာ ရွိရွိသမွ် လူအားလံုး ေမာကဲရြာသို႕ ဆုတ္ခြာသြားျပီးျပီ။ သူႏွႈင့္ သူ႕ စစ္ေၾကာင္းမွ တပ္စု တစု သာ က်န္ေနခဲ့ေသာ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လ်က္.... ပထမဆံုး အၾကိမ္အျဖစ္ သူ႕ စိတ္ထဲမွာ အားငယ္စိတ္မ်ား ၀င္လာသည္။ ဖလူးျပီးေတာ့ ေက်ာက္ခက္၊ ေက်ာက္ခက္ျပီးေတာ့ ေသ့ေဘာဘိုး၊ ေသ့ေဘာဘိုးျုပီးေတာ့ ေ၀ၚေလ၊ ေ၀ၚေလျပီးရင္... ငါတို႕ ဘယ္ကုိ ဆုတ္ရဦးမလဲ...။

---------------------------------------------------------------------------------

ဖလူး က်လဲ ဘာျဖစ္မွာလဲ... ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...။ strategic post တခု က်သြားသည့္အခါ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာေတြျဖစ္မည္လဲကို တပ္မွဴးတိုင္း သိပါသည္။ ဖလူး ခံစစ္စခန္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ေသာ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္းအားလံုး ဆံုးရွဳံးသြားသည္၊ လံုျခံဳေရးအားလံုး ဆံုးရွဳံးသြားသည္။ ရန္သူက တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ၀င္ထြက္ႏိုင္ျပီ ဆိုမွေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး မ်က္ေစ့မွိတ္ေျပာလို႕က မရေတာ့ျပီ။ အေျခအေနက ကိုယ့္ အင္အားျဖင့္ overtake ကလည္း ျပန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ အရာအားလံုးက mobile ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ အရင္က သူတို႕ အေျခခံစခန္းေလးက ခုအခါမွာ က်ီးႏွင့္ ေျခာက္ေျခာက္။ ကိုယ့္တပ္ကိုပါ body နွင့္ မထားႏိုင္ေတာ့။ ေပ်ာက္က်ား တပ္စိပ္ေတြ အျဖစ္ ခြဲထုတ္ရသည္။ ဆြဲဆန္႕ရသည္။ ထိုအခါ... မဟာမိတ္ ေကအဲန္ယူ တပ္စိတ္မ်ားႏွင့္ တြဲရသည့္အတြက္ ကိုယ့္ အင္အားေတြက ဟိုတကြက္ သည္တကြက္.... မကဒတမွာ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ မရွိေသးတာကို သူ အေတာ္ စိတ္တိုသည္။ ခုေလာဆယ္ေတာ့ ရွိေစေပါ့ေလ။

---------------------------------------------------------------------------------

သည္လိုႏွင့္ သည္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးတခုမွာပဲ သူုကိုယ္တိုင္ လြင့္စင္ထြက္သြားသည္။ တရက္သားမွာ ေမာင္လြမ္းဏီ-ဆိုေသာ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ သူေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီး တခုကို သူ ေတြ႕လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူတိုင္းက ခ်စ္ေသာ၊ လူတိုင္းႏွင့္ အလြမ္းတည့္ေသာ ေမာင္လြမ္းဏီ။ သူႏွင့္ အလြမ္း မတည့္စရာ ဘာရွိမည္နည္း။ ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္ေသာ သူ႕အတြက္ သူေရးထားေသာ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ကဗ်ာေလးေတြကို တခုပ္တရ ဖတ္ရွႈ ျပဳျပင္ေပးသူ... သူ႕ ကဗ်ာ လက္ဦးဆရာမွာ ေမာင္လြမ္းဏီျဖစ္ေလသည္။ သူ႕ကိုလည္း ညီအရင္းတေယာက္လိုခ်စ္ေသာ ေမာင္လြမ္းဏီ။ တခါတခါလည္း သူႏွင့္ ေမာင္လြမ္းဏီ အၾကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ မင္းဟာ... ဦးလွေရႊ သား မဟုတ္ဘူးဟု ေျပာေသာ ေမာင္လြမ္းဏီ စကား အေပၚ သူအနာေပၚ ဒုတ္က်ဘူးသည္။ က်ေနာ္က ဘယ္သူ႕ သားမွ မဟုတ္ဘူး ကိုလြမ္းဏီ-ဟု သူ အက်ယ္ၾကီး ျပန္ေအာ္ဖူးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုလြမ္းဏီသည္ မကဒတမွာ တာ၀န္ေက်ပြန္ေနေနဆဲ...။ က်ေနာ္ကသာ အေ၀းမွာ။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုလြမ္းဏီႏွင့္ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားမ်ား နီးေနသည္ကို ကိုလြမ္းဏီ သိပါသည္။

----------------------------------------------------------------------------------

ရာသီမ်ား ေျပာင္းသလို အခ်ိန္ကာလမ်ား အေျခအနမ်ား ေျပာင္းခဲ့ျပီ။
သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႕ စိတ္မ်ား ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား မေျပာင္းလဲေသးပါ။

လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲျဖင့္သာ အဆံုးသပ္တိုက္ပြဲကို ရယူႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သျဖင့္သာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚကို က်ေနာ္တို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၂၃ ႏွစ္တာ ခရီးမွာ မကဒတ၏ အလံေတာ္သည္ ယေန႕ထက္ထိ အျမင့္မားဆံုး လူးလြန္႕လ်က္...

တေန႕ေန႕မွာ ရန္ုကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ ခမ္းမေရွ႕မွ အလံတိုင္မွာ က်ေနာ္တို႕ မကဒတ အလံကို လႊင့္ထူပါမည္...

(ေအာင္သာငယ္)

on Wednesday, October 12, 2011 at 6:56am

ျဖည့္ဆည္းစရာမလိုေသာ ကြက္လပ္မ်ားျဖင့္ ခမ္းေျခာက္ေနေသာ ေလဟာနယ္မ်ား...


တေန႕တာ အလုပ္ ျပီးသြားခ်ိန္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ အ၀တ္တစလို သူ ပံုက်သြားသည္။ သူ႕ရင္သည္ ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္သြားသည္။ အလိုလိုကို သူ ေမာဟိုက္ေနသည္။ အလုပ္ျပီးသြားလို႕ စိတ္ကိုေလ်ွ်ာ့ခ်မိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လဲျပိဳက်မလိုျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႕ သူ႕ ရိန္းကုတ္ၾကီးကို စြတ္လိုက္ရင္း "ငါလည္း ခု ေတာ့ တကယ့္ကို ပို႕လန္းဒါး-ၾကီး ျဖစ္ေနပါ့လား" ဟု ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ ပို႕လန္းသား မွန္လွ်င္ ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုး၊ ရိန္းကုတ္တထည္၊ ေခါက္ထီးတေခ်ာင္း၊ ေရဘူးတဘူး၊ ဘတ္စ္ပါ့စ္တခု၊ ဦးထုပ္တလံုး ရွိကိုရွိရမည္ မဟုတ္လား။ ရိန္းကုတ္ကို ဇစ္တပ္ျပီးေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို စစ္သားတေယာက္ လြယ္သလို သူလြယ္လိုက္သည္။ လြယ္ရင္းက ေသနတ္တလက္ ေက်ာပိုးအိတ္တလံုးနွင့္ သူ႕ အတိတ္က အရိပ္အခ်ိန္တခုကို သတိရမိသြားေသးသည္။ ဘတ္စကားဂိတ္သို႕ လွမ္းေနေသာ သူ႕ေျခလွမ္းတခုႏွင့္တခုအၾကားမွာ ေသနတ္သံေတြကို သူၾကားေနရသည္။ လက္နက္ၾကီး ကြဲသံေတြ။ သူငယ္ခ်င္း ေယာဟန္ေအာင္၏ ကဗ်ာ... - ဗံုးသီးကြဲေျမာက္၊ ေမာင္းျပန္ေပါက္ထြက္၊ အတြဲဆက္ေတြ... ဆူပြက္ ေအာ္ဟစ္၊ ပစ္ ပစ္ ပစ္ၾက... ေဖါက္ျပန္သူေတြ- တို႕ပစ္ရမယ္... - သူ႕ ေသြးေၾကာေတြ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ပါလာသည့္ ၀ိုင္အနီပုလင္းၾကီး ႏွလံုးကို အာရ္ပီဂ်ီ-ဆဲဗင္း ဒံုးက်ည္ ႏွစ္လံုးလို လက္ျပန္ ေယာင္ရမ္း လွမ္းဆုပ္လိုက္မိေသးသည္။

----------------------------------------------------------------------------------

ဘတ္စကားဂိတ္သို႕ သူေရာက္ေတာ့ မည္သူမွ် မရွိေသး။ ကားဂိတ္က ခံုတန္း ၂ ခုအနက္ ညာဖက္ ခံုတန္း အစြန္းမွာ သူ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ အိုင္ဖုန္းကို ထုတ္ကာ Bus Stop ID No. ကို TriMet Message ထဲ ရိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့ ၁၉ မိနစ္ ေစာင့္ရမည္-ဟု ေပၚလာသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိန္းမ တေယာက္ ေရာက္လာျပီး တဖက္ ခံုတန္းမွာ သြားထိုင္သည္။ စီးကရက္ အနံ႕ကို ဆိုးဆိုးရြားရြားရလာသျဖင့္ သူ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ထို မိန္းမ လက္ထဲက စီးကရက္ကို ျမင္သည္။ "ဟင္း... စီးကရက္အနံ႕ရလို႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ မိန္းမေတြခ်ည့္... " သူ႕ ဘာသာ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိေသးသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေဆးလိပ္ေသာက္သူ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ ၁၂ ႏွစ္က သူ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ခဲ့သည္။ တရက္တည္းႏွင့္ ျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ျပီ-ဟု သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေသာက္လက္စ စီးကရက္ဘူး၊ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ ေနာက္တဘူးႏွင့္ ဇစ္ပိုမီးျခစ္-ကိုပါ အမိႈက္ပံုးထဲ သူ လႊင့္ပစ္ခဲ့သည္။ ယေန႕ထက္ထိ လံုး၀ကို သူျပန္မေသာက္ေတာ့။ ျဖတ္စရာ ရွိလ်င္ သူက အျပတ္ျဖတ္တတ္သူေပပဲလား။ သူ႕ဘာသာသူလည္း ေသခ်ာ ေရရာ မသိပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေဆးလိပ္ကို တရက္တည္းႏွင့္ ျဖတ္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္အရာေတြကို သူ အျပတ္ျဖတ္ရဦးမည္နည္း။ သူမသိေသးပါ။

----------------------------------------------------------------------------------

ဘတ္စ္ကို ေစာင့္ေနဆဲ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးအေကြ႕မွ မည္းကနဲ တစံုတခုက ရုတ္တရက္ ေပၚလာေတာ့ သူ လန္႕ျဖတ္သြားသည္။ ျပိဳင္စက္ဘီးတစီးႏွင့္ လူတေယာက္။ စက္ဘီးေပၚမွ ဆင္းျပီး စက္ဘီးကို ကားဂိတ္ နံရံမွာ ေထာင္ကာ ခံုတန္းမွာ ထိုင္ေတာ့မွ ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ လူငယ္ တေယာက္၊ သူ႕သားၾကီးထက္ ၾကီးလွမွ ၃-၄-၅ ႏွစ္ေပါ့။ ေနပါဦး... မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရတာ ဆံပင္ တိုေပမယ့္ မိန္းကေလးလိုပဲ။ သူ ေနာက္ထပ္ တခါ ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ လူငယ္က သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္သည္။ သူ မ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္သည္။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာတဲ့ ေယာက်္ားေလးလား... ။ စပ္စုခ်င္စိတ္ေတြက သူ႕ရင္ထဲ တဖြားဖြားေပၚေနသည္။ တကယ္ဆို- ဒါက သူ႕ အလုပ္မွ မဟုတ္တာ။ ဘာေၾကာင့္ က်ား-လား ... မ-လား... ငါက သိခ်င္ေနရတာတဲ့လဲ။ သူ႕ဘာသာသူ ေမးရင္း မသိမသာ လူငယ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ အဆက္အေပါက္ကေတာ့ ေယာက်ာ္းေလး မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ အင္း... ခက္ေတာ့တာပဲ။ Are you boy or girl - ဟု သြားေမးလို႕ကေတာ့ ပါးရိုက္ခံရမွာ ေသခ်ာသည္။ တခုခုေပါ့ကြာ... မင္းအလုပ္ မဟုတ္ဘူး... ကားေစာင့္မွာသာ ေစာင့္ေန... အရစ္ေတြ မရွည္ခ်င္ေနနဲ႕... - ဟု သူ႕ကိုယ္သူ အသံတိတ္ ဆဲလိုက္သည္။ ဆဲေနရင္းကကို... "အင္း... ေသခ်ာပါတယ္... အဲဒါ ေကာင္မေလးပါကြာ... " - ဟု စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္မိေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း မေသခ်ာပါ။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာတဲ့ ေယာက်္ားေလး တေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္သလို... ေယာက်္ားေလးဆန္ေသာ မိန္းကေလး တေယာက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

---------------------------------------------------------------------------------

သည့္ေနာက္ေတာ့ ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သည္ သူမမွတ္မိေတာ့။ မီးနီ မီးျပာေတြ သူ႕ ျမင္ကြင္းမွာ လက္လက္ ထသြားေတာ့မွ သူ႕ အသိစိတ္က သူ႕ ဆီ ျပန္၀င္လာသည္။ သူ သတိျပန္လည္လာျခင္းလား။ မဟုတ္ပါ။ သူက သတိလစ္မသြားပါ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ အၾကည့္က မီးပြိဳင့္ အလည္ေခါင္ကို ေရာက္ေနသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဘာကိုမွ် ျမင္ပံုမေပၚ။ မီးနီ မီးျပာမ်ားျဖင့္ ေဆးရံုကားတစီး... ရဲကားတစီး သူ႕ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့မွသာ သူက အသိစိတ္ဆီ ျပန္ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ အေရးေပၚကားမ်ား မလာမီ သူက ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနသည္လဲ။ ဘယ္ကိုမွ် မေရာက္ပါ။ ဘတ္စ္စေတာ့ပ္မွာ ထိုင္ေနျခင္းပါ။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕ အၾကည့္မ်ား၏ လားရာမွာ မီးပြိဳင့္ အလည္ေခါင္တည့္တည့္သာ ျဖစ္သည္။ တမင္တကာလည္း သူ မၾကည့္ပါ။ သူ႕အၾကည့္မ်ားကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါ။ ၾကည့္စရာ မရွိေသာ မီးပြိဳင့္အလည္တည့္တည့္ကို သူၾကည့္ေနမိသည္ကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိ မဟုတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူက စိတ္ႏွင့္ လူ မကပ္ျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ သို႕ မဟုတ္ သူ႕ အသိစိတ္ႏွင့္သူ ေခတၱခဏ အဆက္ အသြယ္ ျပတ္သြားျခငး္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႕မဟုတ္ မသိစိတ္က အသိစိတ္ကို အႏိုင္ယူသြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ခုေတာ့ အရာအားလံုး ရႈပ္ေထြး ေနၾကေလျပီ။

---------------------------------------------------------------------------------

က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္အနီ တခြက္ေလာက္တိုက္ပါ...
ဗန္ပိုင္းယားေတြ ေသြးေသာက္သလိုမ်ိဳး...
က်ေနာ့္ ေျခာက္ေသြ႕မႈေတြကို က်ေနာ္ ေသာက္မယ္...

သူ႕ ကဗ်ာ တပုဒ္ အတြက္ အစပ်ိဳးထားေသာ ၀ါက် တခုကို...
သူသည္ သူ႕ဘာသာ အလိုလို... ေျခာက္ျခားေနေလသည္...။

ထိုေန႕က လမထြက္ပါ...
ထိုညမွာ ေနမပြင့္ပါ...
ကမၻာၾကီးသည္
၂၃ ႏွင့္ ႏွစ္ပိုင္းတပိုင္းဒီဂရီေစာင္းကာ
လည္ျမဲ လည္ေနပါ၏၊

atn

on Sunday, October 9, 2011 at 11:42pm

Oct 23, 2011

ဟိုးအျမင့္ဆံုးနံရံေတြေပၚမွာ လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ယူခဲ့တယ္ ေမေမ...
















က်ေနာ္ဟာ လူဆိုး မဟုတ္သလို...
က်ေနာ္ဟာ လူေကာင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး ေမေမ...

အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ခဲ့ဖူးသလို
အတၱကိုလည္း အစြမ္းကုန္ ၾကီးထြားေစခဲ့ဖူးပါတယ္....

ငယ္ငယ္တုန္းက လိမၼာခဲ့သေလာက္....
အသက္ၾကီးလာေလေလ တေစာက္ကန္း မိုက္ကန္းေနဆဲပါ...

တျခား လူေတြကို က်ေနာ္ လိမ္ရင္ လိမ္မယ္...
က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ ဘယ္အခါမွ မလိမ္ဘူး...

လူျမင္ကြင္းမွာ သူရဲေကာင္းၾကီး ဘယ္တုန္းကမွ
က်ေနာ္ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး...

က်ေနာ့္ ကို အထင္ၾကီး အျမင္ၾကီးေအာင္
စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြ က်ေနာ့္ ႏွဖူး ရင္ဘတ္မွာ
ဘယ္တုန္းကမွ ကပ္မထားခဲ့ဖူးဘူး...

က်ေနာ့္ကို အထင္ အျမင္ေသးမွာကိုလည္း
နည္းနည္းေလးမွကို စိတ္မ၀င္စားဘူး...

က်ေနာ့္ေအာက္စီဂ်င္ကို က်ေနာ္ ရွဴေနရတာပါေမေမ...
သူတပါး အထင္ အျမင္ေတြ က်ေနာ္က ဘာလို႕ ရွဴသြင္း သယ္ေဆာင္ေနရမလဲ...

လူေတြဆိုတာ ေခါင္းနဲ႕ပန္းလို...
အားလံုး ႏွစ္ျခမ္းရွိၾကတာပါပဲ...

လူအမ်ားစုက အေမွာင္ျခမ္းကို
ဖံုးလႊမ္းထားတတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား... ေမေမ...

က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ ဖံုးလႊမ္းလိုစိတ္မရွိဘူး....
က်ေနာ့္ အျဖဴအမည္း ႏွစ္ျခမ္းလံုးကို တံခါးဖြင့္ထားတယ္...

ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စာေတြ ကဗ်ာေတြ က်ေနာ္ မေရးဘူး...
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားနဲ႕ ခံစားရတာေတြပဲ က်ေနာ္ ေရးတယ္...

က်ေနာ့္ စာေတြ ကဗ်ာေတြေၾကာင့္
က်ေနာ့္ကို အထင္ၾကီးျခင္း ေသးျခင္းေတြကိုလည္း က်ေနာ္က သယ္ေဆာင္မထားဘူး...

က်ေနာ္ဟာ ေထာင္ေဖာက္ေျပးခဲ့သူတဦးပါ... ေမေမ...
လူတကာကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္တဲ့ အထင္ၾကီးခံလိုျခင္း အထင္ေသး မခံလိုျခင္း အက်ဥ္းေထာင္ကို
ေအာင္ျမင္စြာ က်ေနာ္ ေဖာက္ခဲ့ျပီ ေမေမ...

ေယာနသန္ဇင္ေယာ္လို ဟိုးအျမင့္ဆံုးနံရံေတြေပၚမွာ
က်ေနာ္ ပ်ံသန္းရပ္နားေနျပီေမေမ...

atn

Sep 24, 2011

ဧရာ၀တီျမစ္ကို က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္... မဟသၤာ....


















အက္စ္တိုးရီးယားနဲ႕ ကိုလံဘီယာျမစ္ကိုေတာင္
က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္... မဟသၤာ...

မႏၱေလးေတာင္နဲ႕ ဧရာ၀တီျမစ္ကိ္ု
က်ေနာ္ မခ်စ္ပါဘူးလို႕...
ဘယ္လို အရူးကမွ ေျပာလို႕ မရပါဘူး ....

ျမစ္မင္း-ဧရာ ေခြကာ၀ိုင္းလို႕
စစ္ကိုင္း ေအာင္ျခာေျမ...
ေရလိႈင္းေလးေတြ ေနေရာင္ဖ်ဴးေတာ့
ေရႊေရာင္လူးကာေန...
ေငြေတာင္ဦးမွာ ရႈေမွ်ာ္ခင္းနဲ႕ ျမစ္တြင္း သံသာေပ...

ဧရာ၀တီကို
ဖြဲ႕ဆို ေတးသြားမ်ား...
က်ေနာ္တို႕ နွလံုးေသြးေတြၾကားမွာ
လူးလားေခါက္တုန္႕...

က်ေနာ့္ ပံုခ်ထားတဲ့ ေန႕ရက္တခုမွာ
ဧရာ၀တီက ဇာတ္လိုက္ၾကီး...

ဧရာ၀တီ...
ဧရာ၀တီ...

ဧရာ၀တီ...
ဧရာ၀တီ...

တညျ္ငိမ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေရအလ်ဥ္
ရင္က်က္တဲ့ေရျပင္...

က်ေနာ္ ရင္နာေနမိေပါ့ မဟသၤာ...

က်ေနာ့ အကိုၾကီး ခင္၀မ္းကို...
က်ေနာ္ လြမ္းပါတယ္...

ဧရာ၀တီရယ္...
ေအာင္သာငယ္....
ဘာေျပာရမယ္ မသိေတာ့ဘူး....

Sep 12, 2011

နံရံကို လက္သီးနဲ႕ ထိုးမိေတာ့မယ္...
















တကယ္တမ္းမွာေတာ့...
ငါဟာ
ေလထုကို တိုးခြဲ ျဖတ္ထြက္သြားေနတဲ့
ေသနတ္က်ည္ဆန္တေတာင့္ပါ...

ငါ့ကို ပစ္ေဖါက္လိုက္ျပီဆိုေတာ့
ငါက ေနာက္ျပန္လွည့္လို႕ မရေတာ့ဘူးေလ...
ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႕သာ ငါ့ ျပကၡဒိန္...

ငါ့ ေမးခြန္း တခ်ိဳ႕က...

က်ည္ဆံတေတာင့္အျဖစ္
ငါက ဘယ္ေသနတ္ေျပာင္းရင္းထဲ...
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္
ေမာင္းသြင္း ခံထားခဲ့ရတာတဲ့လဲ...

အဲသည့္ ေသနတ္ကို
ဘယ္သူက...
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္
ေမာင္းတင္ပစ္ေဖါက္လိုက္ရတာတဲ့လဲ....

ငါက ဘယ္ပစ္မွတ္ကို
ဘာေၾကာင့္ သြားေရာက္ ထိမွန္ရမွာတဲ့လဲ...

atn

Sep 10, 2011

သတိရတယ္ မာရီယာ...














ညွာတာေသာအားျဖင့္
အျပင္းစား သုခ တခ်ိဳ႕ ငါ့အားေပးပါ့...
ဘ၀အား ရင္ခုန္ခ်င္ေနေသာ ငါ့နာရီလက္တန္ေတြ
သြက္သြက္လည္ေအာင္ ျမန္ေနျပီ... မာရီယာ....

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေပးထားတဲ့ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတြကို
အရူးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလို
သူတို႕ ရင္ဘတ္မွာ
အလကားမတ္တင္း ခ်ိတ္ဆြဲထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး...

ငါ့... အသက္တာ တခုလံုးမွာ...
ခ်ိတ္ဆြဲလို႕ရတာေတြ အားလံုး...
ငါ့ ဘ၀ၾကီးတခုလံုးနဲ႕ လဲလွယ္ ခ်ပ္ရပ္ျပီး...
ငါ့ရင္ဘတ္မွာ
ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့ပါတယ္... မာရီယာ...

လူသားခ်င္း စာနာမႈ...
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ...
ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ...
အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္မႈ...
ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕လႊတ္မႈ...

ထြက္ေျမာက္ရာလမ္းဟာ
ငါ့ရင္ဘတ္ေပၚမွာေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...
ဒါကိုလည္း ...
ငါ ေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့... မာရီယာ...

ဘုရားသခင္လည္း ငါ မဟုတ္ေတာ့...
ေနရာတကာ... ျဖစ္ေစ-လို႕ ငါ ရြတ္ဖတ္လို႕ မရဘူးေလ...

ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ မဟုတ္လည္း...
က်ိဳၾကား က်ိဳၾကား ျဖစ္ေစဦး...
နင့္ကို သတိရေနဦးမယ္... မာရီယာ...

မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသေရြ႕...
နင္နဲ႕ ငါဟာ...
အတူတူပါပဲ... မာရီယာ...

ခုရက္ေတြထဲ
နင့္ကို... ငါ...
ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္
သတိရမိေနျပန္ေပါ့... မာရီယာ...

atn

Sep 7, 2011

စခီဇိုဖရီးနီးယား-၂












စိတ္-ပါဆိုမွကြယ္...
ဆိတ္-လိုေပါ့...
ဆိတ္က မနားတမ္း ၀ါးသလို
စိတ္-ကလည္း မနားတမ္းသြားတယ္...
ဗီဇာ မေဆာင္ဘူး...
ဇီဇာ မေၾကာင္ဘူး...

ေန႕မဆိုင္း ညမဆိုင္း
စကၠန္႕တိုင္းမွာ...
ဗမာျပည္ကို အလည္ျပန္ခ်င္လည္း ျပန္တယ္...
ျပန္တိုင္းလည္း (ေန႕ခင္း အိပ္မက္) ထဲမွာ...
ကဲ... မခက္ပါလား... ကြယ္တို႕...
စိတ္-ဟာ အဲသလို...

သြားရင္းလာရင္း ခလုပ္တိုက္...
ရီးစားဦးကို သတိရလိုက္မိတာကလည္း... စိတ္...
သံုးရင္း ျဖဳန္းရင္း ပိုက္ဆံျပတ္ေတာ့
ေနာက္ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့ ရီးစားကို သတိရမိသြားတာကလည္း... စိတ္...
ကားေမာင္းရင္း မီးပြိဳင့္နီသြားတဲ့အခါ
ကားေလးတစင္းကို ၀ယ္ရင္ ဘရိတ္ပါပါေစ-လို႕
ေနာ္လီဇာ သီခ်င္းကို ဆိုဆိုျပတတ္တဲ့ ရီးစားကို
သတိရမိသြားတတ္တာကလည္း... စိတ္....

ကြန္ျပဴတာ မွတ္ဥာဏ္... တပ္ဆင္...
ဘိုင္နရီစစ္စတမ္... က်င့္သံုး...
အသြား-အျပန္... ခရီးလြန္...
အြန္-ေအာ့ဖ္... ခလုပ္မ်ား... ဖြင့္-ပိတ္...
အဲသည္လို... စိတ္... ေတြ...

စၾတာတိုစဖီးယား...
ဘေလာ္ဂိုစဖီးယား...
စခီဇိုဖရီးနီးယား...

အသံေတြ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားေနတယ္...
ငါ့ကို စကား မေျပာၾကပါနဲ႕ေတာ့...
ပါရာႏြား-ေတြ ငါ့ကို ကိုက္ေနတယ္...
ဖုိဘီးယား-ေတြ ငါ့ကို ကိုက္ေနတယ္...

း((

atn

စခီဇိုဖရီးနီးယား-ကို ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ သည္မွာပါ...

Sep 6, 2011

မီရွဲလာ၊ နာတာလ်ာ၊ မာရီယာ နဲ႕ ငါ...



















နင့္ ဆံပင္ ေကာက္ေကြးေလးေတြကို ၾကည့္လို႕ရႈလို႕ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္
ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕လိုက္ပါဦး မီရွဲလာ...
ေတာ္ေနၾကာ အလုပ္ ျပဳတ္ေတာ့မလို မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႕
နင္ မဲ့တဲ့တဲ့ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး ငါ မျမင္ခ်င္ပါဘူး...
ျပီးေတာ့ နင္ ပန္ေနေနက် ပန္းအ၀ါေရာင္ၾကီးကိုလည္း ပန္မလာပါနဲ႕ေတာ့...
ခုတေလာ ငါ ေခါင္းေနာက္ေနလို႕ပါ...

ေကာင္းေသာ ေန႕လည္ခင္းပါ နာတာလ်ာ...
ခုတေလာမွာ နင့္ကို ငါ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာ ၾကာျပီ...
ငါကလည္း သိပ္ အလုပ္မအားသူပါ...
နင္ကလည္း သိပ္ အလုပ္မ်ားသူပါ...
ငါကလည္း သိပ္ မျပံဳးတတ္သူပါ...
နင္ကလည္း တခ်ိန္လံုး ျပံဳးေနသူပါ...
နင့္ မ်က္ႏွာျဖဴေဖြးေဖြးေလးဟာ ခ်စ္ဖို႕ သိပ္ေကာင္းတယ္...
ေက်းဇူးျပဳျပီး ထပ္မျပံဳးပါနဲ႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေလး... နာတာလ်ာ...

ေန႕လည္စာ စားရင္း ခ်က္ခ်င္း နင့္ကို သတိရလာတယ္ မာရီယာ...
ေနာက္ဆံုး ညစာ စားျပီးကတည္းက စိတ္ေကာက္ထားၾကတယ္ နင္နဲ႕ ငါ...
ဒါမယ့္ ငယ္ဘ၀က ေစ့စပ္ေျပျငိမ္းေရး ဂိမ္းကေလးမ်ား...
ငါးေျပမလား... သက္သက္လား...
ျပီးခဲ့တာေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့ မာရီယာ...
တကယ္မွာက တို႕ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေမာင္ႏွမေတြပဲ မဟုတ္လား...
အျမင္ကပ္မႈ အမွတ္တံဆိပ္မ်ားကို
နင့္ နံရံေတြေပၚမွာ ငါ မခ်ိတ္ဆြဲေတာ့ပါဘူး... မာရီယာ...
ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ...

ဘာမွလည္း မဟုတ္ပါ...
စိတ္ညစ္စရာေတြ လာရင္...
နင့္ဂစ္တာသံ တိုးတိုးေလးနဲ႕
နင့္သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြကို တမ္းတေနမိေရာ မီရွဲလာ...

ဘာမွလည္း မဟုတ္ပါ...
စိတ္ညစ္စရာေတြ လာရင္...
နင့္ ပ်ာယီးပ်ာယာအားလံုးနဲ႕
နင့္ အျပံဳးေလးေတြကို တမ္းတေနမိေရာ နာတာလ်ာ...

ဘာမွလည္း မဟုတ္ပါ...
စိတ္ညစ္စရာေတြ လာရင္...
နင့္ စာ ကဗ်ာေတြနဲ႕
နင့္ရဲ႕ ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္
အျငင္းသန္တတ္တာေလးေတြကို တမ္းတေနမိေရာ မာရီယာ...

atn

Aug 31, 2011

Blog Day 2011 အမွတ္တရ

က်ေနာ္ ဘေလာ့စေရးေတာ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၆ ရက္ပါ... ခု ဆို ၄ ႏွစ္နီးပါး ရွိျပီေပါ့...

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘေလာ္ဂါတေယာက္ပါ-လို႕ ေျပာႏိုင္ေအာင္ကလည္း blogspot.com မွာ အကၽြမ္းတ၀င္ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီး post ေတြ ရာေက်ာ္ေအာင္ ေရးျပီးမွသာ... ေျပာရဲခဲ့တာပါ...

သို႕ေသာ္လည္း... ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါေတြ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္က သိပ္မသိသူပါ... ဘာလို႕ဆို.... ေယဘုယ် ျမန္မာဘေလာ္ဂါေတြလို က်ေနာ္က ဘေလာ့-ဆိုတာၾကီးကို ေတြ႕ဆံု ဖက္တြယ္ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီး သံေယာဇဥ္ၾကီးခဲ့ရတာမ်ိဳး မဟုတ္လို႕ပါ...

တကယ္ဆို ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ဘေလာ့ဂင္းခဲ့ အျပီးမွာ... က်ေနာ္ ဘာေတြရခဲ့လဲ-လို႕... ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးခဲ့ဖူးပါတယ္...

က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို ဘာဆုလဲမသိေပးမယ့္ စာရင္းထဲထည့္တာ ၾကံဳဖူးပါတယ္... က်ေနာ္ သြားေျပာခဲ့တယ္... အဲသည္စာရင္းထဲက က်ေနာ့္ကို ဖယ္ေပးပါ-လို႕...

က်ေနာ္ ဘေလာ့ေရးတာ... က်ေနာ့္အတြက္ က်ေနာ္ေရးတာပါ... (အင္း... အျငင္းအခုန္ေတြ ျဖစ္မွာ စိုးလို႕... က်ေနာ္ ေရးခဲ့ဖူးသမွ် ဘေလာ့နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ လင့္ေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ စာရင္း လုပ္ထားေပးပါ့မယ္...)

တခါတခါ စိတ္ေကာင္း၀င္တဲ့အခါ... အၾကည္ဓါတ္ကေလးေတြ ရြာတဲ့ ပို႕စ္ေတြ က်ေနာ္ ေရးတယ္...

တခါတခါ အညွီဓါတ္ေတြ က်ေနာ့္ လက္ေပၚ နံေဟာင္တဲ့အခါ... ဆဲစာေတြလည္း က်ေနာ္ေရးတယ္... (ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ မျမင္ရပါဘူး... က်ေနာ္က blogspot.com မွာ draft ျပန္လုပ္ထားလို႕ပါ... း)

------------------------------------------------------------------------------------
က်န္တဲ့... ဘေလာ္ဂါေတြေတာ့ ဘာလို႕ ဘေလာ့ေရးၾကလဲ.... မသိပါဘူး... က်ေနာ္ကေတာ့ ခံစားရလို႕ ေရးပါတယ္... ေရးတိုင္းလည္း စိတ္ထဲရွိတာ ေရးပါတယ္... က်ေနာ့္ ေရးတဲ့ စာေတြေၾကာင့္... က်ေနာ့္ကို... လူ အထင္ၾကီးျခင္း ေသးျခင္းကို စိတ္ထဲမွာကို မရွိတာပါ...
က်ေနာ့္ကို ဘေလာ့က စာေတြဖတ္ျပီး ခ်စ္တဲ့သူတေယာက္က က်ေနာ္ စိတ္ေနာက္ေနတဲ့အခါ တကယ္ၾကီး အနားမွာ လာအားေပးပါ့မလား... (ႏိုးေ၀းေလ... က်ေနာ္ သိတာေပါ့.... း)

ခု ေရးေနတာကလည္း တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ေရးခ်င္လို႕ ေရးေနတာ မဟုတ္ဘူး... ကိုေအာင့္ေၾကာင့္ပါ...

က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာ က်ေနာ္ စာေတြ မေရးတာ အေတာ္ၾကာေနပါျပီ... ခုက ကိုေအာင့္ေၾကာင့္ ၾကိဳးစားေရးလိုက္တာပါ...
--------------------------------------------------------------------------------
ဘေလာ့နဲ႕ ပတ္သက္သမွ် က်ေနာ္ ေရးထားဖူးတာေလးေတြကို ေအာက္မွာ စာရင္းတို႕ထားလိုက္ပါတယ္...
ဖတ္ခ်င္လည္း ဖတ္... မဖတ္ခ်င္လည္း ရပ္...

(၂) ႏွစ္ျပည့္ အၾကိဳ မွတ္တမ္း


ဘေလာ့တေထာင္၊ ေဆာင္သင့္သည္မ်ားနဲ႕ ရပ္တန္႕သြားေသာစာမ်က္ႏွာမ်ား



အျဖဴေရာင္တခုအတြက္ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္


ရင္ထဲရွိတဲ့ မွတ္တမ္း

ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ဥယာဥ္မွဴးသို႕

အနုပညာသမားမ်ားအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ-၈ (သို႕မဟုတ္) က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးခ်င္သူမ်ား

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ-၅

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ-၄

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ-၁



ကံအေကာင္းဆံုးလူတေယာက္ရဲ႕ဖြင့္ဟ ၀န္ခံခ်က္


ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး

ျပန္စီၾကည့္မိေသာေျခရာမ်ား

အျပံဳးကိုေဆာင္ျပီး ႏွလံုးသားကို အလွဆင္ၾကပါ


ကမၻာထဲက ဘေလာ့။ ဘေလာ့ထဲက က်ေနာ္တို.


ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလး ခ်ိဳေအာင္ေနၾက

အျပံဳးကိုေဆာင္ျပီး ႏွလံုးသားကို အလွဆင္ၾကပါ

ကမၻာထဲက ဘေလာ့။ ဘေလာ့ထဲက က်ေနာ္တို.

atn

Aug 23, 2011

သတိရတယ္... အင္ဒရီယာ...













ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းနဲ႕ပဲ သတိရေနမႈကို လွလွပပၾကီးကို ထုဆစ္ခဲ့တယ္... အင္ဒရီယာ...
တို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက အထီးက်န္ေနမႈကို သိပ္ မက်ယ္ေလာင္ေနေစနဲ႕...
ေနသာတဲ့ ေန႕ေတြမွာ က်ီးေတြ အာသလိုမ်ိဳး... ဆူညံေယာက္ယက္ခပ္ေနေေအာင္ လြမ္းခဲ့တယ္...
ေ၀ဒနာဆိုတဲ့ လက္ဆြဲျခင္းကို ညာဖက္လက္မွာ ေလးေလးပင္ပင္ ဒယဥ့္တိုက္ ဆြဲလို႕... တမ္းတျခင္းေစ်းတန္းထဲ... ေခါင္းေပါက္ေအာင္ ေဒါင္းေတာက္ခဲ့ပါတယ္... အင္ဒရီယာ...
နင္ ဘယ္မွာလဲ... နင္ ဘယ္မွာလဲ... ဘိုဘိုဟန္-သီခ်င္းကို... ဟစ္...
ေစ်း မဆစ္ေတာ့ဘူး... အင္ဒရီယာ... ရရာ ေစ်းနဲ႕သာ ၀ယ္ပါရေစ...
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကိုသာ... ငါ့အား ေရာင္းပါ့...
အဲသလို ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ စကားေတြ ေျပာမယ္... အင္ဒရီယာ...
ပင္လယ္ရဲ႕ အဆံုးကို... ရူးရူးႏွမ္းႏွမ္းနဲ႕... မိုက္မိုက္ကန္းကန္း လိုက္ရွာေနမိတဲ့ ျမစ္ဟာ... ငါေပါ့ ... အင္ဒရီယာ...
ေဒ၀ါလီ ခံေတာ့မယ့္ သစ္ခြေတြကိုမွ...
ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ေနရတဲ့ အထီးက်န္ဥယာဥ္ၾကီးထဲမွာ ... လွလွပပၾကီးကို ပ်ိဳးမိတာ.... ငါ့မိုက္မဲမႈပါလို႕....
လူမိုက္ၾကီး တခ်ိဳ႕... တီးတိုး အတင္းအဖ်င္း... သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ .... လုပ္ၾကေလဦးမလား...
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္... ဖိနပ္စီးမထားတဲ့ အခ်စ္ဟာ
လက္ေ၀ွ႕ၾကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ.... နင့္ ရီးစားေဟာင္းေတြနဲ႕ ရန္ျဖစ္တယ္... အင္ဒရီယာ..
မေန႕ညက ေသာက္ခဲ့မိတဲ့ ၀ိုင္ေတြဟာ.... အဆိပ္ေတြလို မခ်ိဳဘူးလို႕...
ေရႊတိဂံုဘုရားရဲ႕ အဂၤါေထာင့္တိုင္းမွာ.... မူးမူးရူးရူးနဲ႕.... ေရရြတ္ ေရးထိုးမယ္...
အကုသိုလ္ေတြ အထပ္ထပ္ တိုးလည္း.... ငါက မမႈေတာ့...
ျပီးေတာ့.... ငါ့ အခန္းနံရံေတြမွာ..... ရန္သူစာရငး္ကို... အေၾကြးစာရင္းေတြလိုမ်ိဳး.... ကပ္ထားမယ္... အင္ဒရီယာ..
အမွတ္တရေတြကို ... အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့လိုလို .... မွတ္မွတ္ရရ တမင္တကာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ
အစီအစဥ္တက် ေမ့ေလ်ာ့ေနရတာကိုကလည္း.....
အေမ့ အိမ္ေပၚကေန..... အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႕..... အေဖက ကန္ခ်လို႕..... ေခါင္းနဲ႕ ဆင္းရသလိုမ်ိဳး....
ကိုးယိုးကားယားႏိုင္တယ္... အင္ဒရီယာ..
အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႕ လမ္းမေပၚမွာ.... ကဗ်ာဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာငယ္ေနလိုက္ရပံုမ်ား... အင္ဒရီယာရယ္...
လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ျပီးသြားတဲ့..... ပ်ားေရဓါးသြားေပၚမွာ
မလုပ္ခ်င္တာေတြကိုလည္း..... ဘယ္ေတာ့မွ..... ငါ မလုပ္ဘူး... အင္ဒရီယာ...
လိမ္လိမ္မာမာ မိုက္မဲေနသူဟာ... ေဟာသည့္ ကမၻာၾကီးမွာ..... ငါတေယာက္တည္း ရွိရဲ႕...
ဓါးသြားထက္က ပ်ားရည္စက္ကို.... ငါ လ်က္မယ္ ထင္သလား...
ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ျခေသၤ့တေကာင္လိုပဲ..... ငါ့အနာေတြကို.... ငါ့လွ်ာနဲ႕ ငါလ်က္မယ္... အင္ဒရီယာ...
ခုညေတာ့.... အျပာေရာင္ ဒိန္ခဲ တခ်ပ္ကို ..... အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ပါးပါးလွီးစား...
ျပီးေတာ့မွ... ငါ သတိရမိသြားတာ နင္ေပ့ါ... အင္ဒရီယာ...
နင္သာ....
ငါ့ရဲ႕ အလွအပဆံုး အနက္ရိႈင္းဆံုး ဒဏ္ရာ..
အင္ဒရီယာ...

atn

Aug 16, 2011

ျပဇာတ္




















ဇာတ္ညႊန္း လြဲ... သရုပ္ေဆာင္ ညံံ့... ဒါရိုက္တာ အရူး...
ေျမပံုက်ေပ်ာက္... ဘယ္ဘူတာ ဆိုက္မလဲ... အေမးအျမန္း မထူနဲ႕... သံလိုက္အိမ္ေျမာင္တခု ေဆာင္ထားမွ...
လမ္းဆံုးရင္း ရြာေတြ႕... (ေသရြာ)... ေသျပီ-ဆရာပဲ...
ကိုယ့္ျမင္းနဲ႕... ကိုစိုင္းနဲ႕... (လက္ေတြလည္း ေလထဲကို ေျမွာက္လို႕)...
ရြာရိုး ကိုးေပါက္ပဲ ရွိေသး... ဆယ္ေပါက္ျပည့္ေအာင္... အင္း... ...
ကိုယ့္ေလွနဲ႕.... ကိုယ္ ထိုး... (ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ကိုယ့္လက္သီးနဲ႕ ...) ....
ခရီး မဆံုးခင္ လွည့္ျပန္လား... ျပန္ရဲ႕...
မွတ္တိုင္ မေရာက္ခင္ ဆင္းလို ဆင္းလား... ဆင္းရဲ႕...
(မသာ) ရထား စီးျပီး ဘူတာေပ်ာက္သလား... ေပ်ာက္ရဲ႕...
ၾကယ္ၾကည့္ျပီး ရြက္လႊင့္မိတဲ့ပင္လယ္... ၾကယ္ေတြထက္ကို က်ယ္ေနပါေပါ့...
မွတ္ျပီလား... ဟင္... ... ပင္လယ္ကို ရွာမယ္ဆို... ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ... (အႏၶ... ... )...
ေရဒီယိုထဲက... ခဏခဏ လာလာေနတဲ့ ေရာ့ခ္သီခ်င္းလို...
ဘ၀က ေဘ့စ္သံေတြ တဒုန္းဒုန္းနဲ႕...
အုံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ၾကီးကို... တက္တက္စင္ေတြ လြဲလို႕...
ေလကေလး ဘာေလး ခၽြန္လိုက္ပါဦးလား... (ကိုယ္ေတာ္... ...)
မခၽြန္တတ္ရင္လည္း ခဲတံေတြ ဘာေတြ... ခၽြန္... (သားေတာ္... ... )
ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ဆံုးရံႈး လြဲမွားမႈမ်ားကို... တရားျပဖို႕ေတာ့...
ဘယ္ေသာအခါမွ မၾကိဳးစားေလနဲ႕... (ခမည္းေတာ္... ...)
ဘုရားေက်ာင္းကို မ်က္ေစာင္း ခၽြန္ခၽြန္နဲ႕ အခ်က္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ထိုးပစ္ခဲ့တယ္...
ေသာက္ျမင္ကပ္မႈပါ... တျခား ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါ ... (အာမင္... )
သည္ေန႕ကေတာ့ သမိုင္းတင္မယ့္ေန႕...
(အေရွ႕ကေန ေနထြက္တယ္ ဂ်ီးေဒၚေရ႕... ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ... က်ဳပ္တို႕ ကမၻာၾကီးမွာ... )
က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေစ်းထဲမွာ နားစြန္ နားဖ်ား ၾကားမိတာေလးပါ...
က်ဳပ္လည္း ဘုရားမွာ ဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါးကို ပုတီး စိတ္ဦးမွ ျဖစ္မွာပါ...
(လူတကာ ၾကားေအာင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေျပာရင္း...
လက္ထဲမွ အျပာစာအုပ္ကို ခပ္အုပ္အုပ္ကေလး ဖြက္ကာ...
တပ္ေထာင္တာ ဗိုလ္ထုေရွ႕မွာ ဗိုလ္ရႈသဘင္ခံေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္...
ေခါင္းကိုေမာ့လ်က္... လူအမ်ား ေရွ႕မွ... ၀င့္ၾကြားစြာ...
တလွမ္းခ်င္း ထြက္ခြာသြားရင္း
ကိုယ့္ ပုဆိုးစ ကိုယ္နင္းကာ ေခ်ာ္လဲေစ...)
ဤတြင္...
တခန္းရပ္ျပဇာတ္ ပြဲပ်က္၏... ...

atn

Aug 13, 2011

မဟသၤာ ဖတ္ဖို႕ စာ...





















တခါတခါ စဥ္းစားၾကည့္ဖူးရဲ႕လား... မဟသၤာ... အဲသည္လို ပါးပါးေလးနဲ႕ ျဖည္းျဖည္းေလး ျဖာက်လာေနတဲ့ မနက္ခင္း ေနေရာင္ ၀ါ၀ါကေလးထဲမွာ မဟသၤာအတြက္ က်ေနာ့္ အလြမ္း အစအနေတြ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအဆအထိ ေပ်ာ္၀င္ေနသလဲဆိုတာ... သိပါသလား မဟသၤာ... က်ေနာ့္မွာေတာ့ ရွိရွိသမွ် အရာေတြအားလံုးကို စိတ္တန္ခိုးအစြမ္းနဲ႕ အလြမ္းေတြပဲ တပ္ဆင္ေနမိေပါ့ မဟသၤာ...
သည္မွာ... မဟသၤာ... ဟိုးတေန႕ကလည္း မဟသၤာရဲ႕ အသံစြာစြာကေလးေတြကို က်ေနာ္ ထည့္သိုသိမ္းဆည္းေပြ႕ပိုက္ထားခဲ့မိတဲ့ စုဗူးအျပာေရာင္ကေလးဟာ သစ္ခြ အျပာတပြင့္လို ပြင့္တယ္... ႏိုင္လြန္ၾကိဳးတပ္ ဂစ္တာတလက္ကေန ဂီတသံေတြ လြင့္လာသလိုပ...
က်ေနာ့္ ျပဴတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္မိတဲ့ အခါတိုင္း ရွိရွိသမွ် အရာအားလံုးဟာ မဟသၤာကို သတိရေနေစတယ္... ႏွင္တံ တခုခုနဲ႕မ်ား တယုတယ တို႕ျပဳထားေလေရာ့သလား မဟသၤာ... ေလရိုင္းတို႕ ကခုန္ရာ... အဲသည္ကြင္းျပင္ထဲမွာကို က်ေနာ့္ကို ျပဳစားလိုက္ပါ့ မဟသၤာ... သံသရာ တခုလံုး မဟသၤာအနားမွာ ျပံဳးျပီး က်ေနာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါ့မယ္... က်ေနာ့္ ပန္းခင္းေလးထဲမွာ အနမ္းပန္းတပြင့္ မဟသၤာအတြက္ ပြင့္ေနခဲ့ျပီ... ခူးဆြတ္ပါ့.. ဆင္ျမန္းပါ့... ပန္ဆင္ပါ့... ယုယပါ့... ေႏြးေထြးပါ့... မဟသၤာ... ေန႕ေတြ ညေတြကို က်ေနာ္ မသိေတာ့ဘူး... က်ေနာ္ သိတာ မဟသၤာကို ခ်စ္တာပဲ သိတယ္... မဟသၤာေရွ႕မွာ က်ေနာ္ ဒူးတုပ္တဲ့အခါ အခ်စ္ေတြနဲ႕ က်ေနာ့္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္လိုက္ပါ မဟသၤာ... သတိရလာတဲ့အခါတိုင္း ဟသၤာ-ဆိုတဲ့ စာလံုးကို က်ေနာ္ တခါစီ တခါစီ ေရးမယ္... က်ေနာ့္ကို မဟသၤာရဲ႕ အျပံဳးကေလးေတြကိုပဲ စာအုပ္ တအုပ္အျဖစ္ ေပးပါ့ ... အဲသည္ စာအုပ္ကေလးကို မဟသၤာ ဖြင့္လိုက္တိုင္း စမ္းေခ်ာင္းေလး တခု စီးထြက္လာမယ္... က်ေနာ္ အာမခံတယ္ မဟသၤာ...

atn

Aug 10, 2011

မ်ိဳးဆက္၊ ဗိုလ္မုန္တိုင္းႏွင့္ အေခ်အတင္
















မုန္တိုင္းတိုက္ေနျပီဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့... ဗိုလ္မုန္တိုင္း...
မုန္တိုင္းတိုက္ေနတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ က်ေနာ့္ အဖိုးက အိမ္ေထာင္ရက္သားကို မုန္တိုင္း တိုက္သလို က်...
ေနာက္မုန္တိုင္းတစင္းျဖစ္လာရမယ့္ က်ေနာ့္အေဖကို မုန္တိုင္းေတြလို က်ေနာ့္ အဖြားအား ေမြးဖြားၾကီးျပင္းေစခဲ့တယ္...

မုန္တိုင္းတိုက္ေနျပီဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့... ဗိုလ္မုန္တိုင္း...
မုန္တိုင္းတိုက္ေနတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ က်ေနာ့္ အေဖက အိမ္ေထာင္ရက္သားကို မုန္တိုင္း တိုက္သလို က်...
ေနာက္မုန္တိုင္းတစင္းျဖစ္လာရမယ့္ က်ေနာ့္ကို မုန္တိုင္းေတြလို က်ေနာ့္ အေမအား ေမြးဖြားၾကီးျပင္းေစခဲ့တယ္...

မုန္တိုင္းတိုက္ေနျပီဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့... ဗိုလ္မုန္တိုင္း...
မုန္တိုင္းတိုက္ေနတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က အိမ္ေထာင္ရက္သားကို မုန္တိုင္း တိုက္သလို က်...
ေနာက္မုန္တိုင္းတစင္းျဖစ္လာရမယ့္ က်ေနာ့္သားကို မုန္တိုင္းေတြလို က်ေနာ့္ မေဟသီအား ေမြးဖြားၾကီးျပင္းေစခဲ့တယ္...

မုန္တိုင္းတိုက္ေနျပီဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့... ဗိုလ္မုန္တိုင္း...
မုန္တိုင္းတိုက္ေနတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ က်ေနာ့္ သားက အိမ္ေထာင္ရက္သားကို မုန္တိုင္း တိုက္သလို မက်ေစခ်င္ေတာ့ဘူး...
ေနာက္မုန္တိုင္းတစင္းျဖစ္လာႏိုင္မယ့္ က်ေနာ့္ေျမးကို မုန္တိုင္းေတြလို က်ေနာ္ မေမြးဖြားေစခ်င္ေတာ့ဘူး... ဗိုလ္မုန္တိုင္း...

က်ေနာ့္ ေျမးကေလး
ေလႏုေအးျဖစ္ပါရေစ... ဗိုလ္မုန္တိုင္း....

atn

Aug 4, 2011

သြားၾကပါစို႕... အင္ဒရီယာ...





















သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ...
အဲသည္မွာ ေနသာတယ္...
ငါ ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ကမ္းေျခ...
သဲေသာင္ေတြက ျပန္႕စင္းျဖဴလြလို႕...
ဘ၀ဆိုတာကို လြတ္လပ္ျခင္း ကြင္းျပင္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ ျဖန္႕ခင္းလိုက္ၾကမယ္...
ေကာင္းကင္ျပာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႕
သဲျပင္ေပၚ အတူ ေက်ာခ်ရင္း ခဏေလာက္ အိပ္ၾကပါစို႕... အင္ဒရီယာ...

သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ...
အဲသည္မွာ လထြက္တယ္...
မနက္ခင္းေနကို... လတစင္းနဲ႕ အတူ... ေတြ႕...  ေတြ႕... ေန...  ေနရတဲ့... ေနရာ...
ေနရယ္... လရယ္... ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုဘူးလို႕... ဘယ္သူ ေျပာသလဲ...
နင္ရယ္... ငါရယ္... အဲသည္ေနရာမွာ အတူဆံုၾကမယ္... အင္ဒရီယာ...
တို႕ ႏွစ္ေယာက္ မဆံုႏိုင္ပါဘူးလို႕... ဘယ္သူ ေျပာဦးမလဲ...

သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ...
အဲသည္မွာ ပန္းေတြပြင့္တယ္...
အျပာေရာင္ သစ္ခြတပြင့္ကို နင့္အတြက္ ငါ ခူးဆြတ္မယ့္ ေနရာ...
ငါ့ အခ်စ္ေတြကို ပန္းလို နင္ မပန္တတ္သည့္တိုင္...
သစ္ခြအျပာေလး တပြင့္ကိုေတာ့ ငါ့အခ်စ္ေတြကိုယ္စား
နင့္ လည္မွာ ဆြဲထားမယ္ မဟုတ္လား... အင္ဒရီယာ...

သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ...
အဲသည္မွာ... ...
အဲသည္မွာ...
အင္ဒရီယာရယ္...
atn

Aug 2, 2011

လက္နက္ခ်ပါ... အင္ဒရီယာ...





















အဲသည္ ေလထု အနီေရာင္ထဲမွာ...
ရုတ္ရုတ္သည္းသည္းနဲ႕...
အုပ္ဖြဲ႕ပ်ံသန္းလာတဲ့ ေဒါသငွက္ေတြဟာ...
အရြဲ႕တိုက္ျခင္း အရွိန္အဟုန္...
မိုင္တရာ့ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ကုန္ျပီလား... အင္ဒရီယာ...

အတၱေငြ႕ရည္ ဖိသိုသိပ္သည္းမႈ အတိုင္းအဆ ၾကီးမားလာတဲ့အခါ...
နားလည္မႈ ေမာ္လီက်ဴးမ်ား အရူးအမူး ျပိဳကြဲၾက... ရ... ရွာ... ေလ... သလား...

ငါ့ မာနေရတံခြန္ေလးတခု ေအးခဲသြားတာ...
ငါကိုယ္တိုင္ ျမင္လိုက္တယ္... အင္ဒရီယာ...

စိတ္ခ်ပါ..
ငါဟာ...
ေတာင္ မျပိဳခ်င္သူပါ... မိုး မျပိဳခ်င္သူပါ... ေျမ မျပိဳခ်င္သူပါ... အင္ဒရီယာ...
ေနကြယ္... လကြယ္... အျမင္ကြယ္... တျခံဳကြယ္...
အဲသလို စာရင္းမ်ားထဲကေန ငါ့အမည္ကိုသာ ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ပါ... အင္ဒရီယာ..

သည္မွာ... တခုေျပာပါရေစ... အင္ဒရီယာ...
ရွင္းလင္းေနရတာ အျမဲတမ္းမို႕... ငါ့အခန္းက သန္႕ရွင္းေတာက္ေျပာင္ေန...
ဘယ္သူ တစံုတေယာက္အတြက္-လို႕... မင္းထင္ေလသလဲ... အင္ဒရီယာ...

ငါ့ အေတာင္ပံေတြကို စီးနင္းလို႕... မနက္ဖန္ေတြ ပ်ံသန္းလာေနဆဲမွာ...
ခိုကိုးရာမဲ့ေနျမဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနတဲ့ ညေတြ...
ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ မာနေနေရာင္ထဲ ျပိဳကြဲေၾကမြသြားရရွာတယ္...
ဒါဟာ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာလား... အင္ဒရီယာ...

ေနာက္တေန႕ ႏိုးထလာတဲ့ မင့္ နံနက္ခင္းမွာ...
မင္းအေတြးထဲ ပထမဆံုး ၀င္ေရာက္လာသူဟာ...
ငါပါ-ဆိုရင္
ငါ့ရင္ခြင္ထဲမွာ
မင္း လက္နက္ခ်လိုက္ပါေတာ့... အင္ဒရီယာ...

ငါကေတာ့
မင္းေျခရင္းမွာ လက္နက္ခ်ျပီးသား...

atn

Aug 1, 2011

ကမ္းေျခည...















ဘာ တခုကိုမွ... ေလးေလးနက္နက္... သိပ္ မစဥ္းစားတဲ့... ဂမူးရွဴးထိုး တိမ္တိုက္ေတြ...
တဦးကို တဦး... ဒံုးစိုင္း ေျပးလိုက္ေနတဲ့ ညေန...

အခုေလာေလာဆယ္ဆယ္ေတာ့...
က်ေနာ့္ ေလေျပညင္းေလးနဲ႕ က်ေနာ္... အဆင္ေျပပါတယ္ ေမေမ...
ညေနခင္းကို က်ေနာ္ အသာအယာ ေက်ာသပ္ထားတယ္...

က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ကန္႕လန္႕ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ပင္လယ္ေလဟာ... ဆားေငြ႕ေတြ သင္းေနတယ္...
ဒင္းတို႕ရဲ႕ ဆိုဒီယမ္နဲ႕ ကလိုရင္း စံုတြဲကို... က်ေနာ္ အျမဲ မုန္းတယ္ ေမေမ...

လက္တြဲျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းမယ့္သူမပါတဲ့ က်ေနာ့္ ကမ္းေျခဟာ...
အထီးက်န္ အလြမ္းေတြနဲ႕...
ဆုနာမိ... လိႈင္းေတြ... လႊမ္းသြားတဲ့ ျမိဳ႕ပါပဲ...
သိစိတ္ေတြ... မသိစိတ္ေတြဟာ... တုံးလံုးပက္လက္ လဲျပိဳလို႕...

ေဟာဟို... အုန္းပင္ ေကာက္ေကြးေလး အေနာက္မွာ...
တေယာက္ထဲ တိတ္တဆိတ္ ရပ္... ေန... ေနတာ....
က်ေနာ့္ လမင္းကေလးပါ ေမေမ...
အဲသည္ အုန္းလက္အဖ်ားကေလးမ်ားမွာ...
သူ႕ကို ခ်ိတ္ဆြဲထားခြင့္... က်ေနာ့္ကို ေပးပါ့...

ၾကယ္ကေလးတခ်ိဳ႕ .. သက္ျပင္းခ်သံ ရွည္လ်ားတယ္...
က်ေနာ္တို႕အားလံုး မတတ္ႏိုင္တာေတြလည္္း ရွိေနတာကိုး... ေမေမ...

ည-ဆိုတာကိုက
ေနမင္းၾကီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွ
ပင္လယ္၀မွာ ေပၚေပါက္လာရတာ မဟုတ္လား...


atn

Jul 28, 2011

ႏွစ္ဆယ့္ သံုးႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ျပီေကာ ႏွင္းေရ႕...


ကိုယ္ပိုင္ ကားက မရွိေတာ့ျပီဆိုေတာ့ကာ ဘယ္သြားသြား... နီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္... ေ၀းရင္ ဘတ္စ္ စီး... သည္လိုနဲ႕ပဲ ဘ၀ခရီး ဆက္ေနရသေပါ့ေလ... း) သည္ေန႕ေတာ့ ေရွ႕လာမယ့္ တပတ္စာအတြက္ စားဖို႕ ေသာက္ဖို႕ေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ျပီး သြား၀ယ္ရတယ္... ေတာ္ပါသးတယ္ SafeWay ဆိုတဲ့ စတိုးတခုက အနားမွာ ရွိလို႕... အရင္ကေတာ့ အလုပ္က ျပန္လာတိုင္း အဲမွာ ဆင္းဆင္းျပီး ၀ယ္ျဖစ္တယ္... ၾကာလာေတာ့ ခဏခဏ မ၀ယ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ တပတ္စာ တခါတည္း ၀ယ္မယ္ဆိုျပီး ၀ယ္မိပါေရာ... ျပီးေတာ့မွ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ေပါင္းစံုနဲ႕ ကိုးယိုးကားယားၾကီးျဖစ္လို႕... စိတ္ညစ္သြားတယ္... ခုေတာ့ ပစၥည္းေတြကို အမ်ားၾကီးလည္း မသယ္ႏိုင္... ခဏခဏလည္း မ၀ယ္ႏိုင္... သည္ေတာ့ သည္ တပတ္အတြက္ကေတာ့ သယ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ယ္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႕ တခ်ိဳ႕ထည့္ တခ်ိဳ႕ကို လက္ကဆြဲ... အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လွ်ာထြက္ေနျပီ... အေလးအပင္ေတြ မသယ္မပိုးတာကလည္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီဆိုေတာ့... လက္ေတြနာ... ပုခံုးေတြနာနဲ႕... ခဏထိုင္နားေနရင္း... ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က... အဲလို လက္ေတြနာ ပုခံုးေတြနာခဲ့ဖူးတဲ့ ေန႕ တရက္ကို... ျပန္ သတိရသြားမွ... ထခုန္မိမတတ္ ျဖစ္သြားတယ္...

ၾကည့္စမ္း ၂၃ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါပေကာလား...
ဟုတ္တယ္...
ေရွ႕လ ၈ ရက္ဆို ၂၃ ႏွစ္ ျပည့္ျပီေပါ့... ႏွင္း...

အထူး စစ္သင္တန္း တခုကို တက္ေနခ်ိန္တုန္းကပါ... တေန႕ေတာ့ တျခား ရဲေဘာ္ တဦးနဲ႕ အတူ မနက္ ၂ နာရီကေန ၄ နာရီ ကင္းရွည္ တာ၀န္က်တယ္... အိပ္လို႕ေကာင္းေနတုန္း အခ်ိန္ၾကီး... မနက္ ၁ နာရီ ၄၀ ေလာက္မွာ... ကင္းမွဴးက လာႏိႈးျပီး ကင္းခ်ိန္းဖို႕ လႊတ္လိုက္တယ္... သင္တန္းကလည္း တက္ေနတုန္းဆိုေတာ့... မနက္ ၅ နာရီ ကေန ညေန ၆ နာရီ တန္းျဖဳတ္ခ်ိန္ထိ... တေနကုန္ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ... ဘယ္လိုေနမလဲ-စဥ္းစားသာၾကည့္... အိပ္ေရးကလည္း မ၀... ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးကလည္း ေလးလံနာက်င္ကိုက္ခဲ... ကင္းထိုင္တဲ့ ကတုပ္က်င္းထဲေရာက္ေတာ့ ဇန္န၀ါရီႏွင္းေတြကလဲ သည္းလို႕... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... ကင္းအတူက်တဲ့ ရဲေဘာ္နဲ႕... ၂ ေယာက္ အတူ စက္ေတာ္ ေခၚပစ္လိုက္ၾကတာ... ေနာက္ကင္းခ်ိန္းနဲ႕ လိုက္လာတဲ့ ကင္းမွဴး အတင္းလႈပ္ႏိႈးမွ မ်က္ေစ့ ပြင့္ၾကေတာ့တယ္... စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့... မနက္မိုးလင္း ကင္းရွည္ဟာ... စစ္ေရးမွာ အေရးအၾကီးဆံုး... ရန္သူသာ ဆိုရင္ ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ကို ႏွစ္ေခါင္း ညွစ္ျပီး သတ္သြားေလာက္ျပီ... း)) ကင္းမွဴးကေတာ့ ျပစ္ဒဏ္က် စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္တယ္... ညေန တန္းျဖဳတ္မွ ျပစ္ဒဏ္ ခံရမယ္-ဆိုေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႕ ေတြးေနမိတယ္... း) ကင္းလဲေတာ့ မနက္ ၄ နာရီ တန္းစီခ်ိန္က မနက္ ၅ နာရီ ဆိုေတာ့... ျပန္အိပ္လို႕ကလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး-ဆိုျပီး စစ္ေရးျပကြင္းနားမွာ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္... ထံုးစံအတိုင္း ေပါက္ကရ ရီစရာေတြ ေျပာ... ေဟာ... ေနာက္ေတာ့... မနက္ ၅ နာရီ တန္းစီ... ပီတီ ေျပး... စစ္ေရးျပ... လက္နက္ငယ္... လက္နက္ၾကီး... ေဖာက္ခြဲေရး... ေျမပံု... မဟာဗ်ဴဟာ... နည္းဗ်ဴဟာ... ေတာတြင္း ရွင္သန္ေရး... အေရးေပၚသူနာျပဳ... အို... စံုတကာ့ကို စံုလို႕... ညေန ၆ နာရီ တန္းျဖဳတ္ခ်ိန္ကုန္ေတာ့... မနက္က ကင္းအိပ္တဲ့ ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ကို... ကင္းမွဴးက တာ၀န္မွဴး လက္ထဲ အပ္လိုက္ပါတယ္... (ေနေရာင္ ေတာင္စြယ္မွာကြယ္ျပီေလ... ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ အားငယ္ေနၾကပံုမ်ား... ညည္းကို ျပခ်င္တယ္... ႏွင္း... း))

(လာခဲ့ၾက... ကာလနဂါးၾကီးမ်ား...)- ဆိုတဲ့ တာ၀န္မွဴးၾကီးရဲ႕စကားကို ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္က စပ္ျဖီးျဖီးၾကီးေတြ ရီမိၾကပါတယ္... (မင္းတို႕ ၂ ေကာင္ကို... ဒဏ္မေပးပါဘူး... စစ္ေၾကာင္းက လက္ေဆာင္ ၃ ခုစီပဲ ေပးမွာပါ... ဒါေပမယ့္ ခု ငါ့ လက္ေဆာင္ေလးတခုေတာ့ ေပးပါရေစဦး...)-ဆိုတာနဲ႕ (ဟုတ္... ဗိုလ္ၾကီး...) - ပါေပါ့ ၂ ေယာက္ ျပိဳင္တူ ေအာ္ေနတုန္း... ျဗံဳးဆိို တေယာက္တခ်က္စီ အလစ္ ဇက္ပိုးအုပ္တာ ခံလိုက္ရတယ္... လူေတြလည္း ပူထူသြား... (ခု ဇက္ပိုးအုပ္လိုက္သလိုပဲ... စစ္မွာ အလစ္အငိုက္ ဆိုတာ ရွိတယ္... မင္းတို႕ထိုင္တဲ့ ကင္းရွည္ဟာ စစ္မွာ လက္ဦးမႈယူျပီး အလစ္အငိုက္ တိုက္တဲ့ အခ်ိန္... ဒါဟာ သင္တန္းေပမယ့္ လက္ေတြ႕ စစ္ေျမျပင္လို ေလးေလးနက္နက္ တာ၀န္ယူေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာ... စစ္ေျမျပင္မွာ မင္းတို႕ ကင္းအိပ္ေနလို႕ ရွိရင္ ရန္သူကအလြယ္တကူ သတ္သြားမယ္... ထိုးထားတဲ့ ကင္းရွည္ကို ရန္သူက ရွင္းျပီးမွေတာ့ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုးကို အလစ္အငိုက္ ရသြားျပီဆိုေတာ့ မင္းတို႕ရဲ႕ ကင္းအိပ္မႈဟာ တာ၀န္ ဘယ္ေလာက္ ေပါ့ေလ်ာ့သလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္း... ) ဆိုတဲ့ သူ႕စကားေနာက္မွာ... (ဟုတ္.... ဗိုလ္ၾကီး...) လို႕ ေျပာတဲ့ ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုး... လက္ဆြဲ သံေသတၱာ ၂ လံုးစီ ေပးပါတယ္... ျပစ္ဒဏ္က သိပ္ မခက္ပါဘူး... အဲသည္ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကိုလြယ္... သံေသတၱာေလး ၂ လံုးကို ဆြဲျပီး စစ္ေရးျပကြင္းကို ၁၅ မိနစ္ ပတ္ေျပးရမွာပါ... း)))

ဒါနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကို ေကာက္မလိုက္ေတာ့... ဒင္းက ေတာ္ရံုနဲ႕ ၾကြပါမလာဘူး... ဒါနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္အဖံုးေလး အသာလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ သဲေတြအျပည့္ဗ်ား... း(
တတ္ႏိုင္ဘူးေလ... ကင္းအိတ္ထားမိမွေတာ့ လြယ္ရေတာ့မွာေပါ့ဆိုျပီး အတြင္းအားအကုန္သံုးျပီးမလို႕ လႊဲလြယ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာေပၚေရာက္သြားတယ္... ပုခံုး ၂ ဖက္ကေတာ့ အိ-ကနဲ က်သြားေလရဲ႕...

ဒါနဲ႕ ေနာက္ သံပံုးေလးတခုကို အသာမၾကည့္ေတာ့ အဲသည့္ ဘသားေခ်ာကလည္း မၾကြဘူး... ဒါနဲ့ အဖံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ၇.၆၂ မမ စက္လတ္က်ည္တြဲက ေသတၱာ အျပည့္... း( အဲက်ည္တြဲေလးေတြ သံေသတၱာထဲ ယွဥ္တြဲ အိပ္ေနၾကပံုက မိခင္နဲ႕ ကေလး ေဆးရံုမွာ ေမြးကာစ ကေလးေလးေတြ တန္းစီ အိပ္ေနၾကသလိုမ်ိဳးေလး... သူတို႕ ဘာမွ အျပစ္ မရွိသလိုလို... သူတို႕က မေပါက္ကြဲ တတ္ သလိုလို... လူမသတ္တတ္သလိုလို... (ၾကံဳတုန္း ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြးၾကည့္မိရင္း...) အင္း...
ငါေတာ့ ဘ၀ပ်က္ျပီလို႕... စိတ္ထဲ စဥ္းစားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားလိုက္မိတာ ေအာ္ေတာင္ ငိုခ်င္တယ္...

(အိုး... ပ်က္လက္စနဲ႕ေတာ့ မထူးပါဘူး...) လို႕ ေတြးျပီး ေနာက္ သံေသတၱာ တလံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့... အထဲမွာ နာနတ္သီးေတြေရာ... ပန္းသီးေတြေရာ... မင္းဂြတ္သီးေတြေရာ... သံပုရာသီးေတြေရာ... စံုတကာ့ကို ႏွံ႕လို႕... Produce Department ေတြက လုပ္တတ္တဲ့... Fruit Medley ေတြ က်ေနတာပဲ... း)) (စားဖို႕ သစ္သီးေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္... လက္ပစ္ဗံုးေတြ... အရြယ္စံု... အမ်ိဳးအစားစံု... ) ကဲ... ေသေရာဗ်ာ... သည္တခါမွ ကိုယ္မေသရင္ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး...
ကင္းအတူ အိပ္တဲ့ ရဲေဘာ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေလး ရံႈ႕မဲ့လို႕... သူ႕ ပံုးထဲမလဲ ကိုယ္နဲ႕ သိပ္ကြာပံုမရပါဘူး...

ကဲ... ၀ီစီသံ စၾကားတာနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္တနင့္တပိုးၾကီးကို လြယ္ထားတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ သံပံုး ၂ ပံုးကို စမလိုက္တာနဲ႕ လူတကိုယ္လံုးက ကိုင္း ညႊတ္က်သြားေတာ့တာ... ဟိုအေကာင္ေတြနဲ႕ေတာင္ တူသြားမယ္ ထင္တယ္... (လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္နဲ႕ ေလွ်ာက္ေပမယ့္... ကိုယ္ခႏၶာက ကိုင္းကိုင္း... အေကာင္က မဲမဲ... လက္ ၂ ဖက္ကလည္း ေျမၾကီးကို လက္ခံုနဲ႕ ေထာက္ေထာက္ ထားတတ္တဲ့ အေကာင္ကြာ... ကိုယ္ ေမ့ေနလို႕... သူ႕နံမည္က... ခ်န္ပီယံ-ဆိုလား ဘာလား... း))

ထားပါေတာ့... အဲသလိုနဲ႕ ၂ ေယာက္သား ေျပးၾကရေတာ့တာပဲ... တာ၀န္မွဴးကလည္း တခ်ိန္လံုး ၀ီစီ တရႊီးရႊီး မႈတ္ျပီး အားေပးေနေသးတယ္... း((
အမွန္က ကိုယ္ေတြက ေျပးေနတာမဟုတ္ဘူး... စစ္ေရးျပကြင္းက သဲေတြကို ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းနဲ႕ ယက္ထုတ္ျပီး ေရွ႕ကို သြားေနရတာ... ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ေျပးသလိုျဖစ္ေနရတာ... ၁၅ မိနစ္ ျပည့္သြားေတာ့... မ်က္လံုးေတြလည္း ျပာေနျပီ... လက္ေတြလည္း နာေနျပီ...ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာလည္း အသက္က ရွိေနရံုေလးပဲ ရွိေတာ့တယ္... အလံတိုင္နားမွာ ၂ ေယာက္သား ပစ္လဲ-လို႕...

အို... အဲသည္ညကေတာ့ ထမင္းစားလို႕ ေကာင္းသလားေတာ့ ေမးမေနနဲ႕.... ႏွင္းေရ႕...

(ကင္းအတူ အိပ္ခဲ့ဖူးေသာ ရဲေဘာ္-ေဇာ္၀င္း-သို႕ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ၂၃ ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ)

atn

Jul 27, 2011

မာရီယာနွင့္ ေနာက္ဆံုး ညစာ...





















အစကတည္းကိုက ေတာင္ေတြကို ျဖိဳခ်လို႕ မရမွန္း သိခဲ့ရင္
ခါခ်ဥ္ေကာင္ မာန္ၾကီးပါ့မလား... မာရီယာ...

ျဖစ္ခ်င္လာပါေတာ့လည္း... ငါက ခါခ်ဥ္ေကာင္ မဟုတ္...
နင္ကလည္း ေတာင္ တလံုး မဟုတ္ေပါ့... မာရီယာ...

နင့္ အမည္ကိုေတာင္
မာယာ တေထာင္ သိမ္းေဆာင္ထားတာကို ငါက ရီခ်င္လြန္းလို႕
မာရီယာ-လို႕ အမည္ေပး...

ရွိသမွ်ေလးနဲ႕ ေရာင့္ရဲလိုက္ပါ မာရီယာ...
လူတကာရဲ႕ အထင္ၾကီးမႈ-ေသးမႈမ်ားထဲမွာ
ဆက္လက္ ကူးခပ္သြားပါ မာရီယာ...
မေသမခ်င္း... အခက္ဒမစ္-မင္း မ်ားနဲ႕ ဆက္ခ်စ္သြားပါ မာရီယာ...
စေကာ္လာမ်ားနဲ႕ ဘေလာ္ဂါ ေဒါ့ကြန္းမွာ အလြမ္းသင့္ပါ မာရီယာ...
ဗမာကဗ်ာကို ဘိုလိုေရးသူမ်ားအား အားေပးပါ မာရီယာ...
ဗမာ့ကဗ်ာ ကမၻာေက်ာ္ေစရမည္လို႕ ေအာ္ခ်င္ရင္ေအာ္ပါ...
ငါကေတာ့ ဘယ္ေသာ အခါမွ်... ကိုယ္က ခ်စ္ရတဲ့သူ မျဖစ္ခ်င္ပါ...
ကဗ်ာေတြကို ေျပာပါတယ္... မာရီယာ...
နင့္ကို ငါ မခ်စ္ပါဘူး... ကဗ်ာေတြကိုပဲ ခ်စ္တာပါ...
နင္ကသာ ငါ့ တေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္တာပါ...
သည္ အခ်စ္စစ္ပြဲမွာ ... ငါႏိုင္တယ္ မာရီယာ...
အခ်စ္စစ္ပြဲ ဆိုတာ...
ခ်စ္တဲ့သူက ရွံဳးေၾကးပဲ... အဲလို... အဲလို...
နင္ ေအာ္ငိုပါ... မာရီယာ...

တခုပဲ ေျပာစရာရွိတယ္... မာရီယာ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိမႈထဲမွာ အႏုပဋိေလာမကို ေဒါသ ထြက္ေနစရာမလို...
ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈ တခုအတြက္ ဗုဒၶကို ရွဳတ္ခ်စရာမလို...
ခရစ္ယာန္ေတြကို အျပစ္တင္ရန္မလို....
ညည္း သိပါတယ္ မာရီယာ...

ေဟာသည့္ ေလာကၾကီးကိုက
ကိုယ္တေယာက္ကလြဲရင္
သူတပါး သန္းေထာင္ခ်ီနဲ႕ အတူ
လိုက္ပါ ငိုေၾကြး ရီေမာေနရေသာ
ေလာဘ ေဒါသ ေသာက ေမာဟ အေဟာ၀တ ေျပာျပမဆံုးေသာ ကမၻာ...

ဘုရားသခင္ဟာ နင့္ကို ကယ္တင္မွာ မဟုတ္ဘူး...
နင္ဘာသာ နင့္ကိုယ္ကို နင္ ကယ္တင္ရမွာ... မာရီယာ...

ေဟာသည့္ ညမွာ...
ငါဟာ...
ဒါ...
နင္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး ညစာ စားျခင္းပဲ... မာရီယာ...

နင္ဟာ... အစကတည္းကိုက ငါ့ညီမေလးပဲ...
အဆံုးသပ္နိဂံုးမွာလည္း နင္ဟာ ငါ့ ညီမကေလးပဲ ျဖစ္ေနတယ္...

နင့္ကို ငါ မကယ္တင္ႏိုင္ျခင္း တခုကိုပဲ
ငါ ၀မ္းနည္းပါတယ္ မာရီယာ...

နင့္ ဘုရားသခင္
နင့္ကို ကယ္တင္ပါေစ...
အာမင္...

atn

Jul 24, 2011

ေမေမ့ကိုပဲ သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါရဲ႕...











စာမ်က္ႏွာ တခု လြင့္ထြက္က်သြားသလို ေန႕တရြက္ ဘ၀စာအုပ္ထဲက ျပဳတ္ထြက္က်...
က်ေနာ္ကလည္း စိတ္လိုလက္ရ လိုက္ေကာက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး...
က်ေပ်ာက္ခ်င္သေလာက္သာ က်ေပ်ာက္ၾကေပေတာ့...
က်ေနာ့္ စာအုပ္ထဲက စာမ်က္နွာတခ်ိဳ႕...
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျဖဲဆုတ္လႊင့္ပစ္ မီးရွိဳႈ႕ပစ္ခ်င္ေန...
သူ႕ မ်က္လံုးနဲ႕ အျပံဳးေတြကို စာအုပ္အဖံုး မလုပ္ႏိုင္ေသးသမွ် က်ေနာ္ ရွံဳးေနေသးတာပဲ...
ေမေေမ့ကို ေျပာျပစရာ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့တယ္...
အခ်စ္-ဆိုတာ အစာအိမ္ထဲမွာ မေနဘူး...
အခ်စ္-ဆိုတာ သူနဲ႕ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားထဲမွာပဲေနတယ္...
ဟုတ္ပါသလား ေမေမ...
မေျဖခ်င္ရင္လည္း မေျဖပါနဲ႕...
သူနဲ႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ကမ္းေျခတေလ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ျပီ...
ဒုကၡနဲ႕သုခ အမည္ရေသာ ခရုခြံမ်ားကိုသာ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လိုက္ေကာက္ၾကမလို႕ပါ...
က်ေနာ္တို႕ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္ ေမေမ...
အျခားအရာေတြကို က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မွာ မဟုတ္ဘူး...
က်ေနာ့္ကို သူ႕ခ်စ္ျခင္းမွာ လိပ္ျပာေရာင္စံုပ်ံသန္းေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ က်ေနာ္ရတယ္ ေမေမ...
သူ႕ကို က်ေနာ့္ ခ်စ္ျခင္းမွာ သီခ်င္းတပုဒ္... သူကေတာ့ ခပ္ အုပ္အုပ္ကေလး ရီေမာလို႕...
သက္တံ တစင္းကို က်ေနာ္တို႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ပဲ ေခ်ာ့သိပ္လိုက္တယ္...
သဲေျမမြမြေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေျခရာ မခ်ရေသးတဲ့ ေသာင္ကမ္းကို
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထမ္းထားတယ္ ေမေမ...
သူ႕လက္သူၾကြယ္မွာ လက္စြပ္တကြင္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အပ္ႏွင္းျပီးတဲ့အခါ
အဲသည္ ေသာင္ကမ္းမွာ က်ေနာ္တို႕ ဟန္းနီးမြန္းထြက္မယ္...
ၾကယ္ေတြ စံုလက္... လထြက္ည... ပက္ပက္စက္စက္ လွပေနမွာေပါ့... ေမေမ...
အဲသည့္ညမွာ သူျပံဳးေနမယ့္အေၾကာင္း... ေမေမ့ကိုပဲ သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါရဲ႕...

atn

Jul 12, 2011

ထိုးစစ္ဆင္ရဦးမည့္ ျမိဳ႕...


သူႏွင့္က်ေနာ္... ႏွစ္ေယာက္သာ... ေပ်ာ္ရႊင္ ေနထိုင္ႏိုင္ေသာ... ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕ကို ...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္... သိမ္းပိုက္ရပါဦးမည္...
ထိုျမိဳ႕ကို... ေသြးထြက္ သံယို အမႈမ်ား... မရွိပဲ... ေအးခ်မ္း ျငိမ္သက္စြာ... သိမ္းပိုက္ျပီးေသာအခါ...
ျပာလဲ့ညိဳရီေနေသာ... မိုးေကာင္းကင္ကို... ေနာက္ခံထားလ်င္... ေကာင္းမည္လား....
က်ေနာ္ကေတာ့... သိပ္ျပီး... ၀ီစိကိစၥ... မမ်ားေျမာင္လွသူပါ...
သူကလည္း သိပ္... စိတ္ရွည္သူ... မဟုတ္ပါ...
ထိုအခါ... က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္... ေအာင္ေျမနင္းေသာေန႕တြင္... တံပိုး ခရာမ်ား... တီးမႈတ္မည္ မဟုတ္ပါ...
ထိုေန႕တြင္... မနက္ခင္း ေနေရာင္ ေႏြးေႏြးေအာက္မွာ... သူ႕ပါးျပင္အား... က်ေနာ္ နမ္းပါမည္...
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္... ေျဖးညွင္းျငင္သာစြာ... သူ႕ ပန္းႏုေရာင္ေလးမ်ားကို... ျမိဳ႕ရိုးတံတိုင္းမွာ... ခ်ိတ္ဆြဲထားရမည္...
သူ ေပ်ာ္ရႊင္ ရီေမာေနသည္ကို... က်ေနာ္က... ျမင္ခ်င္ ေတြ႕ခ်င္ ေနသူ မဟုတ္လား...
ေမတၱာတရားသည္... ေလေျပရူးလို... က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ဦးအၾကား... လွည့္ပတ္သြားလာေနေသာ ျမိဳ႕ကေလးမွာ... က်ေနာ္တို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ပါမည္...
ေနသာေနေသာ... ေန႕ကေလး တေန႕မွာ... စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလး တရြက္လို... သူႏွင့္က်ေနာ္သည္... ကမၻာေပၚမွာ... မရွိဖူးေသးေသာ... သစ္ရြက္ကေလး တရြက္... ျဖစ္ၾကဦးမည္မွာ... ေသခ်ာေနေပသည္... ...
ထိုေန႕ရက္ကို... သင္တို႕က အမည္ ေပးခ်င္သလိုသာ ေပးၾကပါ...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါမည္...
လမ္း-ဆိုသည္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖို႕ပင္ မဟုတ္လား....
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကေတာ့ သူ႕လက္ဖ်ားေလးမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ပါသည္...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕မွ လမ္းမ်ားကို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႕ရာ... မည္သည့္ အင္အားမွ် မလိုအပ္ေတာ့ပါ...
က်ေနာ့္ ရင္မွာ... သူ႕ အျပံဳးေလးမ်ားစြာကို... ခ်ိတ္ဆြဲထားႏွင့္ခဲ့ျပီးျပီ မဟုတ္လား...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္သား... ထိုျမိဳ႕ကို ထိုးစစ္ဆင္ေနပါသည္...

atn

Jul 10, 2011

အေရးေပၚ ေၾကးနန္း...

















ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း-ဆိုေသာစကားလံုးကို ထမင္းစားပြဲေပၚမွ... ခါခ်ပစ္မိသြားေၾကာင္း... ...
စႏၵယားေပၚ ေၾကာင္ေလွ်ာက္ေနသလိုမ်ိဳး ေန႕ရက္တရက္... ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ေပၚကို ကုပ္ကပ္ တြယ္တက္ေနေၾကာင္း...
အေအးပတ္ျပီး အသံ၀င္သြားေသာ ျမိဳ႕တျမိဳ႕သည္ ကၽြႏ္ုပ္အမည္ကို အလံေပၚမွာတင္ျပီး ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ လႊင့္ပလိုက္ပါေၾကာင္း...
ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးရည္ေပါင္းမ်ားစြာကို အသည္းအသန္ သတိရေနမိျပန္ျပီ... ဆိုသည့္ အေၾကာင္း...
ဖန္ဆီဒိုင္း... ဖန္ဆီဒိုင္း... ဖန္ဆီဒိုင္း... စြဲေနျပီေပါ့ေလ... ဆိုေသာ သီခ်င္းတပုဒ္က နား၀မွာ ပူေလာင္ ဆူက်ယ္ ေနေၾကာင္း...
ယခုေတာ့... အဲသည္ သံုးမရသည့္ ပင္လယ္ၾကီး တခုလံုးကို ၀က္သားတုတ္ထိုး လုပ္ပစ္လိုက္ရေတာ့မည္... (ပုပ္သြားမွာ... စိုး... လို႕... ပါ...) ျဖစ္ေၾကာင္း...
ၾကိဳက္ၾကိဳက္- မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ေန စၾက၀ဠာမွာ ျဂိဳဟ္ၾကီး ၉ လံုး တန္းစီေနဦးမွာပဲ...ဆိုေသာ မိုက္မဲမႈမ်ား... ရွိေနေၾကာင္း...
သတင္းေခါင္းစဥ္ေတြကို မဖတ္ခ်င္ရင္လည္း သီခ်င္းေတြပဲ နားေထာင္ပါ...ဟု... သန္းေပါင္းမ်ားစြာက ေျပာဆိုေနေၾကာင္း...
ကဗ်ာမ်ားကို ခ်က္-ျပဳတ္-ေက်ာ္-ေလွာ္-ဖုတ္-ကင္-စား-ေသာက္ျခင္း မျပဳရ-ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္ တခုတေလမ်ား ေတြ႕မိလ်င္ ရက္ပ္ သီခ်င္းမ်ားအား ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားၾကပါရန္... သတင္း ေပးပို႕အပ္...
တႏွစ္မွာ ၃၆၅ ရက္ ရပ္တန္႕ေနေသာ ဗီးနပ္စ္ ရုပ္ထုအား... လႈပ္ရွားသြားလာခြင့္ မျပဳၾကပါရန္... ေတာင္းပန္အပ္...
ညဥ့္အရပ္သည္... နက္ေနေလျပီ... အေမွာင္ကို... အူေၾကာင္က်ား မလုပ္အပ္ေၾကာင္း... ေတာင္းပန္အပ္...
မိတၱဴ အရပ္ရပ္ကို... ရွိရွိသမွ် ေသနတ္ေျပာင္း၀မ်ားမွာ... ေကာင္းစြာ မြန္စြာ ထိုးထားအပ္ေၾကာင္း....
ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ အေၾကာင္းၾကားအပ္...
(ဆံုး)

atn

စာမ်က္ႏွာ (အခ်စ္)





















က်ေနာ္ ဖြင့္ဖတ္လိုက္မိေသာ စာမ်က္ႏွာ တခုမွာ... သူ႕ နံနက္ခင္းေလး တခု ျဖစ္ပါသည္...
ထိုစာမ်က္ႏွွာေပၚ က်ေနာ့္ အရိပ္မ်ား မက်ေရာက္ေစခဲ့ပါ...
အေရွ႕အရပ္သို႕ ဦးတည္ကာ... အေနာက္အရပ္သို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ ခရီးသြား က်ေနာ္သည္... အမွားအယြင္း တခုသာ ျဖစ္ပါသည္...
က်ေနာ့္ နာရီမ်ားကို... သူ႕ ရီေမာသံမ်ားျဖင့္သာ... သံပတ္ေပးခ်င္ပါသည္...
မည္၍ မည္မွ် ခ်စ္ေၾကာင္းကို သူ႕အားေျပာျပရန္.. ေခတ္ေကာင္းေကာင္းတခုကို က်ေနာ္ ထုဆစ္ရပါဦးမည္...
သူ႕ ေျခရင္းမွာ... က်ေနာ္ ခ်ခင္းထားလိုက္ခ်င္သည့္ အနာဂတ္သည္... က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားသာ ျဖစ္ပါသည္... ထိုေန႕မွာ... ေတာ္မလဲရ... ေလမတိုက္ရ... ေတာင္ မျပိဳရ... ပန္းမ်ား မငိုရ...
မည္သို႕ေသာ အေၾကာင္းႏွင့္မွ်... ဆုနာမိမ်ား... မထရ...
မီးေတာင္မ်ား... ထူးျခားေသာ အေၾကာင္း တစံုတရာ မရွိပဲ မေပါက္ကြဲရ...
ကမၻာၾကီးသည္... ေလ... မတိုက္ရ... မိုး... မရြာရ... ေန... မပူရ...
ပင္လယ္မ်ား... ေအာ္ဟစ္ျပီး မငိုရ...
ရွိရွိသမွ်ေသာ ေျခသြားလမ္းကေလးမ်ား.... ေျဖာင့္တန္းေနရမည္...
ထို တဒဂၤမွာ... မည္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္မွ်... မေကြ႕ေကာက္ရ...
သူ႕ကို... က်ေနာ္ ခ်စ္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္အမွ်... လမ္းကေလးမ်ား အားလံုး ေျဖာင့္တန္းၾကပါေစ...
ရွိရွိသမွ်ေသာ ျမစ္နဒီမ်ား... သူနွင့္ က်ေနာ့္အားျဖင့္... ရီေမာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားႏိုင္ၾကပါေစ...
ေတာပန္းအရိုင္းေလးမ်ား အမ်ိဳးစံု ပြင့္လန္းေနေသာ... ေျခသြားလမ္းေကာက္ေကာက္ေလးတခုမွာ...
သူ႕လက္ကို ဆြဲယူဆုပ္ကိုင္ကာ... က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ပါဦးမည္...
သူ႕အျပံဳးေလး တပြင့္အား... က်ေနာ့္ ပခံုးထက္မွာ ပန္ဆင္ထားခြင့္... ေပးပါဦး... ဘုရားသခင္...

အာမင္...

atn

Jul 9, 2011

ခုရက္ေတြထဲမွာ... က်ေနာ္... ဘာမွ လုပ္လို႕ မရဘူး... ေမေမ... ေမးခြန္းေလး တခုပဲ... အေတြးထဲ ေရာက္ေရာက္ေနတယ္...


ယခုရက္မ်ားထဲ... ကံဆိုးမႈ တိမ္တိုက္မ်ား... ေ၀းလြင့္သြားသည့္ အေၾကာင္း... ခ်စ္သူ-မုန္းသူမ်ားကို က်ေနာ္ ေျပာၾကားရဦးမည္...
သူ႕ အျပံဳးေလး မ်ိဳးစံုကို... တေနကုန္ေအာင္ ထိုင္ၾကည့္ေနမိေသာ ရက္မ်ား... ပန္းႏုေရာင္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို... ခ်ိဳျမစြာ... က်ေနာ့္ ရင္မွာ... တုန္ခါေနေတာ့သည္...
က်ေနာ္ ေခါက္သိမ္းခဲ့ေသာ... ေန႕ရက္ဆိုး ညနက္ဆိုးမ်ားကို... အျဖဴနုေရာင္ နံနက္ခင္းမွာ... ကမၻာ့ ျပတင္းေပါက္ တခုခုမွတဆင့္... အေ၀းလြင့္ဆံုးအရပ္ဆီ... သူႏွင့္က်ေနာ္... အတူ... ပစ္ခ်လိုက္ပါမည္...
အရိုးသားဆံုး... သူ႕ကို က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း... ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးေျမ့ေနေသာ စကားလံုး မ်ားစြာကို... ဖယ္ရွားပစ္ျပီး... သစ္လြင္ လန္းဆန္းေနေသာ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ားျဖင့္သာ... အခ်စ္ ကဗ်ာ တပုဒ္... က်ေနာ္... ယက္လုပ္ ရြတ္ဆိုျဖစ္ပါျပီ...
ခ်စ္သူ... ၾကား... သိ... ခံစား... နား... လည္... ပါ... လိမ့္... မည္... လား...

atn

Jun 26, 2011

အေနာက္အရပ္အား ေက်ာက္ခ်ထားေပးပါ့ ဘုရားသခင္...
























ပင့္သက္ ခပ္တိုးတိုးကို ပင္လယ္မ်ား ၾကားေအာင္ က်ယ္ေလာင္စြာ က်ေနာ္ ရိႈက္ခဲ့မိျပီ...
ရူးသြပ္မိုက္မဲစြာ သူ႕ကို လိမ္လိမ္မာမာ ခ်စ္ခဲ့မိေသာအခါ
က်ေနာ့္ ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးမွာ စိမ္းစိမ္း စုိစို လန္းလန္းဆန္းဆန္း ပြင့္လန္းေနပါေတာ့သည္...
အေရွ႕အရပ္က ထြက္ေသာ ေနသည္ သူႏွင့္က်ေနာ္ သိမ္းပိုက္ထားေသာျမိဳ႕မွာ လံုး၀ လက္နက္ခ်ခဲ့ေလသည္...
အေနာက္အရပ္မွာ မည္သို႕ေသာ အေၾကာင္းႏွင့္မွ် ေနမ၀င္ေစရေတာ့...
သူ႕ ဆံစ ေကာက္ေကြးေလးမ်ားအတြင္း မနက္ခင္းေနကို ပန္းတပြင့္လို က်ေနာ္ ခ်ပ္ရပ္ျပီးသည့္အခါ...
က်ေနာ့္ ဘ၀၏ နတ္သမီးမေလးအား ဗီးနပ္စ္-ဟု က်ေနာ္ အမည္ေပးပါမည္...
သူျပံဳးေနသည္ကို ျမင္ရရံုႏွင့္ က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံမ်ား ပန္းရထားတစင္းျဖစ္ခဲ့ျပီ...
ထိုရထားသည္ အေရွ႕ ျမိဳ႕ရိုးဆီသို႕သာ ဦးတည္ပါမည္...
အေနာက္အရပ္အား ေက်ာက္ခ်ထားေပးပါ့ ဘုရားသခင္...

atn

Jun 25, 2011

ေႏြဦး ႏွင္းတို႕ျဖင့္ ၾကြင္းရင္း...


















ၾကိဳးတကာမွာ
မျမင္ရတဲ့ ၾကိဳးေတြဟာ ပိုမို ထူထဲေနၾက...
အပင္တပင္ကို ပ်ိဳးမိတဲ့ အခိုက္အတန္႕က်မွ
ေရေလာင္းေပါင္းသင္ရတဲ့အေၾကာင္းကို
ေကာင္းေကာင္း ေလ့က်က္မိ...
အတၱႏွင့္ ထိေတြ႕လိုက္မိေသာ အရာအားလံုး
မိုးဦးက် ပန္းပြင့္မ်ားလိုလို
စိမ္းစိမ္း စိုစို လန္းလန္းဆန္းဆန္း
လန္းရင္း... လြင့္ရင္း...
မနက္ခင္းကို ဆြဲဖြင့္လိုက္မိေသာ လက္ အစံုမွာ
အျပာေရာင္ မႈန္နံ႕သာအလြမ္း အစအနမ်ားျဖင့္ ေပက်ံစြန္းထင္းလ်က္...
ႏွင္း မမႈန္ ေဆာင္း မေရာက္ရေသးေသာ္ျငား
ႏွလံုးသား တံခါးေပါက္မွာ ေရခဲမ်ား ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္း ျဖင့္သာ...
သည္လိုနဲ႕ပဲ
အရာရာမွာ ေနာက္က်ေနခဲ့တဲ့ ေႏြဦးဟာ...
ေမာင္ေပါ့...
သစ္ရြက္ကေလးတရြက္ေၾကြက်သြားမယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး...

atn

Jun 16, 2011

ေအတီအန္လည္း အမ်ားနည္းတူပါပဲ...





















ျဖစ္ႏိုင္သမွ်အရာအားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္စမ္းပါ...

ေနာက္တေန႕ မနက္မွာ ပန္းနီနီ တပြင့္ကို မနက္ခင္း ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြၾကားထဲမွာ ရွက္ေသြးျပာျပာနဲ႕ နင္ ပန္ဆင္လာႏိုင္တယ္... ငါ့အတြက္...

ငါ့မွာ ငါကိုယ္တိုင္ ပစ္လို႕ခတ္လို႕ေကာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ေသနတ္ အေဟာင္း တလက္လည္း ျပန္လည္ျပီး ရွိေကာင္း ရွိလာႏိုင္ပါ့... ငါ့ရန္သူေတြအတြက္...

ဒီမိုကေရစီ ေရႊသီး... ငတို႕ေျမၾကီးမွာ ေကာင္းေကာင္း သီးပြင့္လာမွာ... စိတ္ရွည္ရွည္ထားစမ္းပါ...ကြယ့္... သင္တို႕ အားလံုးအတြက္...

မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို တမိနစ္နဲ႕ မရႏိုင္ဘူး... ႏွစ္၂၀ ၾကာခ်င္ရင္လည္း ၾကာမွာေပါ့... ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေနတာပဲကို... မင္းတေယာက္ထဲအတြက္...

ဟို နယ္စပ္က အမိုးတို႕ရြာေလး ျပာက်သြားခဲ့တယ္... သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္ႏွစ္ ၂၀ ၾကာရင္ ျမိဳ႕တျမိဳ႕ ျဖစ္ခ်င္ရင္လည္း ျဖစ္သြားမွာေပါ့... ဖိုးခြားတို႕ အတြက္...

အသက္ ၇၀ ျပည့္တဲ့ ႏွစ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ... သမၼတ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ နင္ ေျပာႏိုင္သလား...ဗမာျပည္အတြက္...

ATN

သရုပ္ေဖာ္ပံုကို ညီမငယ္ ပန္ဒိုရာ(http://pandora-and-pandora.blogspot.com)က ေက်းဇူးျပဳပါသည္။

Jun 13, 2011

အရိႏၵမာ တလက္သာ က်ေနာ့္ကို ေပးပါ့ ေမေမ...




















က်ေနာ့္ကို အသစ္တဖန္ ျပန္ေမြးေပးပါေမေမ...
က်ေနာ္ဟာ ေဖေဖ့သား မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး...
က်ေနာ္ဟာ ေမေမ့သားပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္...

ႏွင္းေတြ ေရတံခြန္လို ထိုးဆင္းလာတဲ့ေန႕မွာ က်ေနာ္ဟာ ရပ္တန္႕ ေငးေမာေနမိတယ္ ေမေမ...
အခ်ိန္ကာလေတြဟာ တံစိုးလက္ေဆာင္လို ကံၾကမၼာကို အေယာင္ေဆာင္မႈေတြနဲ႕ လာဘ္ထိုးတယ္...
အဆိုးအေကာင္းေတြဟာ မ်က္ႏွာဖံုးမ်ိဳးစံုနဲ႕ တိုးတိုက္လာခဲ့တဲ့ ေလဟာနယ္မွာ
က်ေနာ္ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ သိပ္မ်ားစြာ မရွိဘူး ေမေမ...
က်ေနာ့္ စာမ်က္ႏွာကို မ်က္ႏွာ မမူဘူးရင္
က်ေနာ္ ၾကံဳေတြ႕ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ပင္လယ္ကို ဘယ္လို ျဖတ္ကူးမလဲ ဘယ္သူ သိႏိုင္မွာလဲ ေမေမ...
အျမဲ ရံႈးနိမ့္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္မ်က္ႏွာတိုင္းမွာ က်ေနာ္ဟာ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ခိုက္ေနဆဲပါပဲ ေမေမ...
က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ ရွိေနေနတာကေတာ့ လဲက်သြားလည္း ျပန္ထလာခဲ့ သားရဲ႕... ဆိုတဲ့ ေမေမ့ စကားေလး တခြန္းပဲ...
က်ေနာ္ဟာ အၾကိမ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားစြာ လဲက်ခဲ့ျပီးပါျပီလဲ ေမေမ...
က်ေနာ္သိေနတာကေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ခုထက္ထိ က်ေနာ့္ ေျခေထာက္အေပၚမွာ ရပ္ေနမိတုန္းပဲ...
က်ေနာ္ အေတာင္ပံေတြ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ မငွားမိသလို...
ဘယ္သူ႕ ႏွာေခါင္းကိုမွလည္း က်ေနာ့္ ေခါင္းမွာ မတပ္ထားမိပါဘူး ေမေမ...
တခါတခါမွာ က်ေနာ္ဟာ ငိုေၾကြးရင္းကကို စစ္ရထားတစင္းလို ကံၾကမၼာကို တက္နင္းပစ္ခဲ့ပါတယ္ ေမေမ...
ကံၾကမၼာကို လွံနဲ႕ ထိုးပစ္ခဲ့ဖို႕ရာ က်ေနာ့္မွာ အရိႏၵမာ-တလက္ေလာက္ေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ကို လိုအပ္ေနပါေပါ့ ေမေမ...

ATN

ေလလြင့္ႏွလံုးသား၊ ရထားတစင္း၊ ႏွင္းက်ခဲ့ေသာအေရွ႕ျမိဳ႕ရိုး... (၄)

















အပိုင္း (၃)

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ဆိုသည္မွာ မည္သို႕ေသာ အရာနည္း။ မသိပါ။ တေယာက္တည္း ရွင္သန္ေနႏိုင္သူသည္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ တစံုတေယာက္ကို လိုအပ္လိမ့္မည္လား။ မသိပါ။ တစံုတေယာက္ကို မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ လိုအပ္ေနသူသည္ တေယာက္တည္း မရွင္သန္ႏိုင္ေနသူလား။ မသိပါ။ အထီးက်န္ေနသူ တေယာက္သည္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေယာက္ ရွိကိုရွိရလိမ့္မည္လား။ မသိပါ။ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း တစံုတဦးမွ် မရွိသူသည္ အထီးက်န္ေနသူလား။ မသိပါ။ တေယာက္တည္း မရွင္သန္ႏိုင္သူသည္ အထီးက်န္ေနသူ တေယာက္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မေသခ်ာပါ။ အထီးက်န္မႈကို ခံစားေနရသူသည္ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ထဲသို႕ မည္သို႕ေသာ မက္ေဆ့မ်ားကို လႊင့္ထုတ္မည္လဲ။ မသိပါ။ တေယာက္တည္း မရွင္သန္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း တစံုတဦးကို လိုအပ္ေနေၾကာင္း သတင္းပို႕ခ်က္မ်ား လြင့္ျပန္႕ေနမည္လား။ မေသခ်ာပါ။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ တစံုတဦးကို ရရွိေနသည့္အခါ အထီးက်န္မႈမ်ား ေသဆံုး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလိမ့္မည္လား။ မသိပါ။ ေသခ်ာသိသည္မွာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ မရွိခဲ့ျခင္းေသာ အျဖစ္ကိုသာ ၀တ္ရံုတခုလို ျခံဳခဲ့ဖူးေသာ အတိတ္ကာလသည္ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။ ေသခ်ာသိသည္မွာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း တစံုတဦးမွ် မရွိေသာ ဘ၀မွာ ရင္ထဲမွ ရွိသမွ်ေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ေ၀ဒနာမ်ားကို လႊင့္ထုတ္ ျဖန္႕က်ဲပစ္လိုက္ဖို႕ရာ စကားေျပာစရာ ရင္ဖြင့္စရာအျဖစ္ ဘေလာ့ တလံုးကို တည္ေဆာက္မိျခင္းသာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ ေသခ်ာပါသည္။ တေယာက္တည္း ရွင္သန္ မေနႏိုင္သူသည္ အထီးက်န္ေနသူ ျဖစ္သည္။ အထီးက်န္ေနသူမ်ားသည္ ဘေလာ့ တလံုးေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္။ မဟုတ္လား။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အပိုင္း(၃) အစ

- (ေမ)ပါ အကို... ေနေကာင္းလား... -
- ဟုတ္ကဲ့... ေကာင္းပါတယ္... မေမေရာ ေနေကာင္းလား... -
- ဟုတ္ကဲ့ အကို... ေမ-လို႕ပဲ ေခၚပါေနာ္... ညီမက အကို႕ထက္ အမ်ားၾကီးငယ္ပါတယ္... ၁၉၇၄ မွ ေမြးတာဆိုေတာ့ အကို႕ထက္ ၁၀ ႏွစ္ ငယ္ပါတယ္... -
- အင္း... ဟုတ္ပါျပီ... -
- ေမ-က မကာအိုမွာပါ အကို... -
- ေၾသာ္... ဟုတ္လား... က်ေနာ္က စလံုးလား- ေဟာင္ေကာင္လား- ထိုင္၀မ္လား - တခုခုပဲ ထင္ေနမိတာ... က်ေနာ္ ထင္ရင္ လြဲတာခ်ည့္... း( ....
- း) .... အင္းေလ... ေမ-ေရးတဲ့ စာေတြ ဖတ္မိရင္ အဲလိုပဲ ထင္မွာေပါ့... အကို႕စာေတြ ဖတ္ရင္ေတာ့ အေမရိကမွာမွန္း တန္းသိတာပဲ... အကိုက ေပၚတင္ေတြ ေရးတင္ေနတာကိုး... -
- အင္း မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ... -
- အကို႕ စာေတြ ကဗ်ာေတြကို ေမ- အေတာ္ ႏွစ္သက္တယ္ အကို... -
- ေက်းဇူးပါ ဗ်ာ... ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္ဗ်ာ... က်ေနာ္ သြားစရာ တခုရွိေသးလို႕... -
- ဟုတ္... -
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အပိုင္း(၃) အလယ္

- အကို ေနေကာင္းလား... -
- ေကာင္းပါ့... အဲမွာ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနျပီ မဟုတ္လား... မအိပ္ေသးဘူးလား ေမ... -
- အိပ္ေတာ့မလို႕ပဲ... ခုေတာ့ အိပ္ေသးဘူး... အကို လိုင္းေပၚတက္လာတာေတြ႕လို႕ လွမ္းေခၚလိုက္တာ... အကိုနဲ႕ စကားေျပာရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္... -
- အဲ... ဘိုျဖစ္လို႕လဲ... စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဘာမွလည္း မေျပာမိပါဘူး... -
- မဟုတ္ဘူးေလ... ေမ-က သည္မွာ ၾကံဳေတြ႕ေနရတာေတြကို ေျပာျပရမယ့္သူက မရွိေတာ့ ျပီးေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ ခင္တဲ့ ဘေလာ္ဂါဆိုတာကလည္း အကို တေယာက္ပဲ ရွိေတာ့ အကို႕ကိုပဲ ေျပာျပေနမိတာ... အကိုက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးတယ္... ျပီးေတာ့ ေမ- စိတ္ဓါတ္က်တဲ့အခါ အားလည္း ေပးတတ္တယ္... ေမ- စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခါ ရီစရာေတြ ေျပာျပီး ေမ့-ကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္တတ္တာ ဆိုေတာ့ အကိုနဲ႕ စကား ေျပာရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္..-
- အင္းေလ... အကို ခုလို ၾကားရတာ ၀မ္းသာပါတယ္... မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတာ တေယာက္ကို တေယာက္ အားေပးရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား... -
- ဟုတ္တယ္ေလ... ဒါေၾကာင့္လည္း အကို စိတ္ဓါတ္က်ေနတယ္ ထင္တဲ့အခါ အကို႕ကို ေမ့ အခ်ိန္ေတြေပးျပီး အနားမွာ စကား လာေျပာေပးေနတာ အကို မသိဘူးလား... -
- အင္း... သိပါတယ္... အဲ အတြက္လည္း ေက်းဇူးပါ ေမ... -
- ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး အကို... အဲဒါကမွ သူစိမ္းဆန္တာ... -
- အယ္.. အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ အကိုနဲ႕ ေမနဲ႕က စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာဖူးတယ္... ဖုန္းနဲ႕ တခါတေလ စကား ေျပာဖူးတယ္... ဓါတ္ပံုေတြ အျပန္အလွန္ ပို႕ဖူး ျမင္ဖူးတယ္... ဗီဒီယိုခ်က္ ၂ ခုမွာ တေယာက္ကို တေယာက္ စကၠန္႕ ၂၀ စီေလာက္ ေတြ႕ဖူးတယ္... လူခ်င္းကေတာ့ တခါမွ မေတြ႕ဖူးေတာ့ အလြန္ရင္းႏွီးေသာသူစိမ္းေတြပဲ မဟုတ္လား... ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္တယ္ ေျပာတာ... -
- ဟမ္... ဘယ္လို ေျပာလိုက္တယ္ အကို...  အလြန္ရင္းႏွီးေသာသူစိမ္း ဟုတ္လား... အကို႕ကို ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္ေနျပီေနာ္... -
- မဟုတ္လို႕လား... ကပ္ခ်င္လည္း ကပ္ေပါ့... -
- ကပ္တယ္ ကပ္မယ္...ဒါေပမယ့္ သူစိမ္း-ဆိုတာၾကီးကို အကို ျဖဳတ္ေပးပါ... အလြန္ရင္းႏွီးေသာ-ဆိုတာကိုပဲ ခ်န္ထားပါ... ဒါပဲ... -
- အား... ရာဇသံ-လား... အမိန္႕-လား... -
- တခုမွ မဟုတ္ဘူး... အကို႕ကို ေမ- ေတာင္းခံေနတာပါ... -
- အလိုဗ်ာ... ေပးစရာ ပိုက္ပိုက္ တျပားမွ မရွိဘူး... -
- အကိုေနာ္... ေလွ်ာက္ေနာက္မေနနဲ႕... ေမ-က အတည္ ေျပာေနတာ... ေမ့-ကို ၀မ္းနည္းေအာင္ မလုပ္နဲ႕..-
- အာ... ဘာလုပ္လို႕လဲ... ေပ်ာ္ေအာင္ စေနတာကို... -
- သူစိမ္း မျဖစ္ေအာင္ ေမ-လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့... -
- အမ္... ဘာလဲ.. -
- အကို႕ကို ေမ-ခ်စ္တယ္... အလြန္ရင္းႏွီးခ်င္တယ္... သူစိမ္းမျဖစ္ခ်င္ဘူး... ဒါပဲ... သြားျပီ... သူစိမ္းျဖစ္ခ်င္ရင္ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ စကားလာမေျပာနဲ႕ေတာ့... -
- ဟယ္... -
May did not receive your chat.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အပိုင္း (၃) အဆံုး

Love is a language spoken by everyone, but understood only by a heart.
~ Shirley Rindani ~

မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္သြားၾကတာေတြ... စိတ္အေနေျပာင္းရင္း ခ်စ္သြားၾကတာေတြ... ဒါေတြ တကယ္ေတာ့ မဆန္းေပ... သည္လို အျဖစ္မ်ိဳးထဲမွာ... ခ်စ္က်ိဳးနည္းရမွာလားေလ... တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ေငြလမင္းေရ... ဘယ္ကမၻာသြား... ဘယ္မွာမ်ား သာေနပလဲေလ...

သီခ်င္း အခ်ိဳ႕သည္ စိတ္ကို တက္ၾကြလာေစသည္။ ဥပမာ - စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ား၊ ၾကိဳးၾကာသံ- ကဲ့သို႕ေသာ ဘ၀အားမာန္ကို ဖြဲ႕ဆိုေသာ သီခ်င္းမ်ား။ သီခ်င္းအခ်ိဳ႕သည္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းသည္၊ ထကခ်င္စရာ   ေကာင္းသည္။ ဥပမာ... ဒိုးကေလး ႏွင့္ နပမ္းဆံ -ကဲ့သို႕ေသာ သီခ်င္းမ်ား။ သီခ်င္းအခ်ိဳ႕သည္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစရာ ေကာင္းသည္။ ဥပမာ - ေဇာ္၀မ္း-ဆိုခဲ့ေသာ ၾကယ္ကေလး သီခ်င္းမ်ိဳး။ သီခ်င္း အခ်ိဳ႕သည္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းသည္။ ဥပမာ - ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္-ကဲ့သို႕ေသာ သီခ်င္းမ်ိဳး။ သီခ်င္း အခ်ိဳ႕သည္   ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းသည္။ ဥပမာ - မုန္းရစ္ေလဦး။ သီခ်င္းမ်ားကို    ႏွစ္သက္သူတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာ သီခ်င္းမ်ားကိုသာ သီဆို နားဆင္လိုၾကမည္သာ။ သို႕ေသာ္လည္း ဘ၀သည္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ သီခ်င္းမ်ားကို ခံစား သီဆို နားဆင္ ျပီးသြားေသာ အခါ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစရာ သီခ်င္းမ်ားကို နာက်င္ သီဆို နားဆင္ေနရသည့္ ျဖစ္စဥ္ၾကီးတခု မဟုတ္လား။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရရွိျပီးမွ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္မွ ဆံုးရံႈးရသည့္ အျဖစ္ကိုလည္း မလိုခ်င္။ ခ်စ္ျပီးမွ မုန္း-အဆံုးသပ္ကိုလည္း မလိုခ်င္။ ေၾကကြဲစရာ သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း နားမဆင္ခ်င္ပါ။
----------------------------------------------------------------------------------
မုန္းလ်င္ အျပစ္... ခ်စ္လ်င္ အက်ိဳး... ျမတ္ႏိုးေတာ့ သဒၶါ... အိပ္မက္ သံသရာမွ ႏိုးထေစခ်င္သည္... ျဖိဳးဖ် ေရႊရင္ ဘ၀င္သိမ့္သိမ့္ ျငိမ့္ျငိမ့္ရည္... က်မတို႕ ငယ္ငယ္ အမိရယ္ အဖရယ္ ဘ၀၀ယ္ စံုစံုညီ... ခ်စ္သဒၶါေလာင္း လွစ္ကာေျပာင္း... ခ်စ္ေၾကာင္း ကုန္စင္သည္... ခ်စ္ေၾကာင္း ကုန္စင္သည္... တမိတ၀မ္း ခ်မ္းျမလွ်မ္းပ... ဘယ္သူ႕မွ မမွ်မေ၀... ရေလ လိုေလ... ခ်စ္ခဲ့မိပါသည္...


သစၥာအျမဲ မရမေနအထိသာ... ေမတၱာအသည္း မွ်ေ၀ၾကည့္ကာ.. သိရတာ စာနာျပီ... သနစ္ဇာတ္နမူ စံုလွ်င္ မေမ့ျပီ... အခ်စ္-ငတ္သူေတြ တပံုတပင္ ေတြ႕ရပါျပီ... ခ်စ္တတ္သူ အေဆြ... ဘ၀င္ ဟာဒယထဲ... အသည္းေတြ ခြဲေ၀... ေပးႏိုင္ရပါမည္... ေမတၱာ ယူေတာ့... ေမတၱာေပး... ေတး အဓိပၸါယ္ အသြယ္သြယ္ ထူးတလီ... ေက်းဇူး တင္ရပါေလမည္...


ေက်းဇူးသခင္ အရွင္မ်ားျပား... ေ၀းကြာျငားလည္း အသည္းက ေမတၱာ အခါခါရည္... ေမာင္ေလး-ညီမေလးမ်ားကိုျဖင့္... ခြန္းဆင့္ကဗ်ာ... မွာပါမည္... က်ေနာ္တို႕-က်မတို႕သည္... က်ေနာ္တို႕-က်မတို႕သည္... ခ်စ္ေလသူကို... ခ်စ္ေလသူကို... ကိုယ္က တဖန္ ျပန္လည္ ခ်စ္တတ္ၾကပါေစအတည္... ဘ၀ေတးဆိုလ်င္... ခဏကေလး မဆိုခ်င္... ေက်ာ့ေက်ာ့လြင္လွ... အသြင္ လွပါေစမည္... သို႕ေသာ္လည္း... မုန္းေတးတခါ ေက်ာ့လ်င္... ခ်စ္ေတး တရာ ႏွစ္ရာ သံုးရာ ေလးရာ... အခါခါ ေက်ာ့ေစခ်င္ပါသည္... အခါခါ ေက်ာ့ေစခ်င္ပါသည္...

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

Strayed Heart

Jun 10, 2011

မီရွဲလာသို႕...




















မီရွဲလာ... ညည္း မ်က္လံုးျပာျပာေလးေတြဟာ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္... ညည္း ဆံပင္ တြန္႕လိမ္ ေကာက္ေကြးေလးေတြဟာ ပြတ္သပ္ ေဆာ့ကစားခ်င္စရာေကာင္းတယ္... ညည္းက ဂစ္တာတလံုး လြယ္လာေတာ့မွသာ ငါက ညည္းကို စကား ေျပာျဖစ္တာ... နင္ ဂစ္တာတီးသလား... ဆိုေတာ့... အင္း... တဲ့... နင္ကေရာတဲ့... ငါ့ကို ျပန္ေမးတဲ့ နင့္မ်က္လံုးေလးေတြဟာ ကေလး တေယာက္လိုပဲ... ျပာလဲ့ေနေရာ... တီးတာေပါ့... နင့္ အသက္ထက္ေတာင္ ၾကီးဦးမယ္လို႕ ငါေျပာေတာ့... က်မ အသက္ ၂၀ ျပည့္ျပီးျပီ-တဲ့... ငါ့ သမီးေလးသာ ညည္းျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လား... မီရွဲလာ... သား ၃ ေယာက္ ရွိတဲ့ ဖခင္တေယာက္ဟာ သမီးေလး တေယာက္ေတာ့ လိုအပ္ေနပါတယ္... အေဖကို ႏြဲ႕ဆိုး ဆိုးမယ့္ သမီး ဆိုးဆိုးေလး တေယာက္ကို ငါလိုအပ္ေနေတာ့တာေပါ့... မီရွဲလာ... ညည္းၾကည့္ရတာကလဲ ခပ္ဆိုးဆိုးေလးပဲ မဟုတ္လား... မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႕ ေလာကၾကီးထဲ ခပ္ရဲရဲ နင္းခ်လာတဲ့ ညည္း ေျခလွမ္းေတြကို ငါ ၾကိဳက္တယ္... ခပ္မိုက္မိုက္ သမီးဆိုးတေယာက္ကို ဖခင္က မ်က္ေထာက္နီနဲ႕ ၾကည့္သလိုမ်ိဳး ငါၾကည့္မိေတာ့ ညည္းက ငါ့ကို ေမးပါေလေရာ... ဘာလို႕ ငါ့ကို အဲသေလာက္ ၾကည့္ေနရတာလဲ... တဲ့... ေအး... နင္သာ ငါ့သမီးဆိုရင္ ညည္းလက္ေမာင္းက တက္တူးကို အေရခြံနဲ႕ပါ တြဲျပီး ခြာပစ္လိုက္ျပီးျပီ-ဆိုေတာ့ နင္ရီတယ္... ဟက္ဟက္ပက္ပက္... ျပီးေတာ့မွ ေျပာတယ္... အဲသည္ တက္တူးဟာ ေဒၚလာ ၂၀၀ တန္သတဲ့... ဘုရားေရ... မီရွဲလာ... နင့္လုပ္စာ နာရီ ၂၀...ကို နင့္လက္ေမာင္းမွာ စုေဆာင္းထားတယ္လား... အဲသလို ငါေျပာေတာ့... နင့္ ရီေမာသံေလးေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ဖို႕ ေကာင္းတာပဲ... ညည္းလိုမ်ိဳး သမီးေလး တေယာက္ကို ဘာေၾကာင့္ ငါမရခဲ့တာလဲ... မီရွဲလာ... ငါ့သားၾကီးဟာ ခုမွ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ျပည့္မွာ... ညည္းသာ ငါ့သမီးဆိုရင္ သားၾကီးဟာ သူ႕ အမၾကီးကို သိပ္ခ်စ္မွာပဲ... ... လို႕ ငါ ဆိုေတာ့... ငါ့မွာ ေမာင္ႏွမ ၁၄ ေယာက္ ရွိတယ္-တဲ့... ဟယ္... တကယ္လား ဆိုေတာ့... ဟုတ္တယ္-တဲ့... ငါတို႕က္ို အစိုးရက ေမြးစားထားတာေလ-တဲ့... ငါ့အေဖနဲ႕ အေမကို ငါကိုယ္တိုင္ ဘယ္သူမွန္း မသိဘူး-တဲ့... မီရွဲလာရယ္... ဒါေၾကာင့္ပဲ နင့္မ်က္ႏွာေလးက အျမဲပဲ တင္းမာေနတာကိုး... ဒါေၾကာင့္ပဲ နင့္ ေျခလွမ္းေတြက အျမဲပဲ ရဲရင့္ေနတာကိုး... မီရွဲလာ... ေနာက္ တႏွစ္ဆိုရင္... အေမရိကားမွာ တရား၀င္ နင္ အရက္ ၀ယ္ေသာက္လို႕ရျပီ... မီရွဲလာ... ငါ စိတ္ပူတယ္ မီရွဲလာ... နင္သာ ငါ့သမီးေလးဆိုရင္... မီရွဲလာရယ္... ... အိုး... မီရွဲလာရယ္... နင္... နင္.. လိမ္လိမ္မာမာေနပါ သမီးရယ္...

ATN

Jun 6, 2011

အျပာေရာင္ဒိန္ခဲ (Blue Cheese)


















ဒိန္ခဲ တတံုး ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္... အျပာေရာင္... အိမ္ျပန္ေတာ့ ေမွာင္ေနျပီ... ေသသြားတဲ့ ေၾကာင္ၾကီးတေကာင္ကိုလည္း သတိရေနမိေပါ့... ကဗ်ာေတြကိုေတာ့ မေရးျဖစ္တာၾကာျပီ... အေရွ႕ဆီမွာ ေရာင္နီေလး သမ္းလို႕လာျပီ မိုးလင္းေတာ့မယ္ ထေတာ့ ညီမေလးရယ္-ဆိုတဲ့ ထီးဆိုင္သီခ်င္းကလည္း ညၾကီးေမွာင္မဲထဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပပဲလား... ကားေရွ႕ မီးေရာင္မွာေတာ့ နက္ေျပာင္ေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းမ... လူတကာကို ေျပာင္ျပ ေနသလိုလို... အေမရိကရဲ႕ ညမ်ားက အေရာင္စံုတယ္ဆို... ကိုကာကိုလာ တခြက္ေသာက္ရင္း မူးသြားတဲ့ညက ရမ္းကားေနပံု... ဂ်က္ကို လည္ပင္း မဖက္ရေသးတဲ့ ရင္ေတြ ခုန္သြားၾက... အမူးသမားည... ေတြ႕သြားရင္... ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး... မမူးရေသးလို႕ပါပဲ... ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ဒိန္ခဲကို တဖဲ့ဖဲ့တယ္... အျပာေရာင္ေတြ လက္ဖ၀ါးအေပၚ က်ိဳးပဲ့ေၾကက်သြား... အျပာေရာင္ ဒိန္ခဲထဲမွာ... အခ်ိန္ကာလေတြကို ေအးခဲထားတဲ့ သိပၸံေခတ္လြန္ ၀တၳဳတိုေတြထဲက စကားလံုးေတြ ပါသလား... ဘုရားသခင္ ကယ္မပါ... ဒိန္ခဲအျပာက ေအာ္တယ္... က်ေနာ္ ဘာလုပ္မိလို႕လဲ-တဲ့... ဟဲ့... နင္က- ဒိန္ခဲ... ျပီးေတာ့- အျပာ ... ျပီးေတာ့ နင့္မွာ Gender ရွိတာ မဟုတ္ဘူး-တဲ့... တစံုတေယာက္က ျပာျပာသလဲ ၀င္ေျပာေနေပါ့...ဒုကၡပါပဲဗ်ာ...ဒိန္ခဲေတြမွာလည္း အျပာဆိုတာ ရွိမေပါ့... ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ့ ဒိန္ခဲေတြကို ဘာအေရာင္ ျဖစ္ေစခ်င္ေနလို႕လဲ... ဒိန္ခဲဆိုတာ ဒိန္ခဲပဲ... မိန္းမလည္း မဟုတ္ဘူး... ေယာက်္ားလည္း မဟုတ္ဘူး... ဒိန္ခဲ အျပာက ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေထာင္ေနေပါ့... ဒိန္ခဲ အျပာေတြကို ၀ယ္မိတာ မွားျပီ ထင္တယ္...

ATN

Jun 5, 2011

ေလလြင့္ႏွလံုးသား၊ ရထားတစင္း၊ ႏွင္းက်ခဲ့ေသာအေရွ႕ျမိဳ႕ရိုး... (၃)
















အပိုင္း (၂)

နားလည္မႈ ဆိုသည္မွာ မည္သို႕ေသာ အရာနည္း။ မသိပါ။ လူ တေယာက္တည္း ရွိေနသည့္အခါ နားလည္မႈကို မလိုပါ။ ၂ ေယာက္ႏွင့္ ၂ ေယာက္အထက္ ရွိမွသာ လိုအပ္လာသည့္ အရာဟု ထင္သည္။ ထိုအရာသည္ မည္သို႕နည္း။ မသိပါ။ တေယာက္တည္း ရွိေနသည့္အခါ ထိုအရာကို မလိုအပ္သည္ကိုသာ သိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း တေယာက္တည္း ရွိမေနသည့္အခါ ထိုအရာကို လိုအပ္လာေနသည္ကိုလည္း သိေလသည္။ နားလည္မႈ ဆိုေသာ ထိုအရာသည္ မည္သည့္အရာနည္း။ အေပး အယူလား။ တဖက္သပ္ေပးျခင္းလား၊ တဖက္သပ္ ယူျခင္းလား။ အျပန္အလွန္လား။ Give & take လား။ သို႕တည္း မဟုတ္ တျခား တစံုတရာရာလား။ နားလည္မႈသည္ လူ ၂ ေယာက္ ရွိသည့္ အခါ လိုအပ္သည္ကိုေတာ့ သိေနသည္။ တေယာက္တည္း မဟုတ္။ ၂ ေယာက္။ သည္အခါ နားလည္မႈဆိုသည့္ စကားလံုးက ေရွ႕ေမွာက္သို႕ ေရာက္ကို လာေတာ့သည္။ ခက္ေတာ့လည္း ခက္သည္။ နားလည္မႈကိုပင္ နားလည္မႈေပးေနရသည္ကို ခက္ခဲေနသည့္အခါ... နားလည္မႈဆိုသည္မွာ နားမလည္မႈ တခုပင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့မည္လား မသိ။ ကိုယ္တိုင္ နားမလည္မႈမ်ားကို နားလည္ႏိုင္လွ်င္ နားလည္မႈကို နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္လား။ မသိပါ။ ယခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ နားလည္မႈသည္ ယူဇနာ တသိန္းေက်ာ္ အကြာမွာ ရွိေနသည္ဟု နားမလည္ႏိုင္စြာ နားလည္ေနမိျခင္းသည္ပင္လွ်င္ နားလည္မႈ၏ နိဒါန္းအစလားဟူေသာ အေမးကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အပိုင္း (၂) အစ

- ေနစမ္းပါဦး... အဲေကာင္မက နင့္ကို ေန႕တိုင္း ႏႈတ္ဆက္ေနရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ... -
- ဟ... ငါဘယ္သိမလဲ... နင္သိခ်င္ရင္ သူ႕သြားေမးေပါ့... -
- ေန႕တိုင္း ငါ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္... Good Morning လုပ္ရတာနဲ႕... How are you လုပ္ရတာနဲ႕... -
- အဲတာ ဘာျဖစ္သလဲ... အဲေကာင္မမွ မဟုတ္... ဟိုး customer service က အေခ်ာက္ကလည္း အဲလိုပဲ ေျပာတာပဲ မဟုတ္လား... ျပီးေတာ့ Meat Department က အဖိုးၾကီးကလည္း ေန႕တိုင္း အဲလိုပဲ ေျပာတာပဲ... -
- ေအး... အဲတာကိုပဲ ေျပာမလို႕... အဲ အေခ်ာက္ပဲ ေျပာေျပာ... အဖိုးၾကီးပဲ ေျပာေျပာ... ဘာမွ မျဖစ္ဘူး... အဲေကာင္မ ေျပာလိုက္ရင္ နင့္မွာ... မေနတတ္ မထိုင္တတ္နဲ႕... ဘာျဖစ္တာလဲ... -
- ဘာျဖစ္လဲ ဆိုေတာ့... ရွင္းရွင္းေလးပဲေလ... နင္က ငါ့ကို အဲေကာင္မနဲ႕ ျပႆနာရွာေနတာကိုး... အဲေတာ့ သူ ႏႈတ္ဆက္ရင္ ငါ့မွာ နင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရေတာ့တာေပါ့... နားမလည္ဘူးလား... -
- ေအာ... နားလည္လို႕... ေျပာေနတာေပါ့... နင့္ဘာသာ ရိုးသားရင္... ဘာမွ ျဖစ္ေနစရာမလိုဘူး... -
- ငါ့ဘာသာ ရိုးသားတယ္... ဘာမွ မျဖစ္ဘူး... နင့္ စြပ္စြဲခ်က္ေတြ... ျပႆနာလုပ္တာေတြနဲ႕သာ... ငါ့မွာ ေျခာက္ျခားေနရတာ... -
- ရွင္းရွင္းေလးပဲ... နင္သာ ရိုးသားရင္ ဘာမွ ေျခာက္ျခားေနစရာ မလိုဘူး... မရိုးသားလို႕ ေျခာက္ျခားေနတာေပါ့... -
- ဟား... ေျပာေလ ဆိုးေလပါလား.... နင့္မွာ နားလည္မႈ ဆိုတာေရာ ရွိေသးလို႕လား... -
- ငါက နင့္ကို ဘာနားလည္ေပးရဦးမလဲ... အဲေကာင္မ လာေတာ့မယ့္ ၉ နာရီ ထိုးကာနီးရင္... နင္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ေတြ ျဖစ္ေနျပီ... ဟိုဟာ ကိုင္သလိုလို သည္ဟာ ကိုင္သလိုလို... -
- နင္ ငါ့ကို မစြပ္စြဲနဲ႕... နင္ထင္တာေတြကို နင္ေျပာျပီး အမွန္တရား မလုပ္နဲ႕... -
- ငါ စြပ္စြဲတာ မဟုတ္ဘူး... နင္ကိုက အဲသလို ျဖစ္ေနတာ... -
- နင္ အဲသလို ထင္ေနေတာ့... ဒါက နားလည္မႈ လြဲေနတာပဲ... ငါက အဲသလိုမွ မဟုတ္တာ... အဲေကာင္မကို ငါ့မွာ ဘာစိတ္မွလည္း မရွိဘူး... ဒါမယ့္ နင္ ငါ့ကို သူနဲ႕ စြပ္စြဲေနေတာ့... အဲေကာင္မ အလုပ္ ၀င္ကာနီးဆို နင္ငါ့ကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြကို ငါ မခံႏိုင္ဘူး... I am innocent. But I feel your fault finding look. အဲသည္ အၾကည့္ေတြကို ငါ မခံႏိုင္ဘူး... I feel nervous, OK! -
- နင့္မွာ အျပစ္ မရွိရင္ နင့္ဘာသာ သည္အတိုင္းေနေပါ့... ခုေတာ့ အဲေကာင္မလာျပီဆို နင့္မွာ ျပာေနတာပဲ... အဲဒါကိုလည္း ငါ နားမလည္ဘူး... -
- ကဲ... အဲဒါဆိုလည္း ေျပာရဦးမယ္... အဲေကာင္မနဲ႕ နင္ေျပာသလို ဇာတ္လမ္း လုပ္ရေအာင္... ဘယ္မွာလဲ... ငါ့ အခ်ိန္... မနက္ ၈ နာရီ ငါ လာတယ္ အလုပ္ကို တက္သုတ္ရိုက္ျပီး လုပ္ရတာ... ေန႕လည္ ၁၂ နာရီ ထိုးရင္ ေနာက္တေနရာကိုသြား... ေန႕လည္ ၂ နာရီက်ေတာ့ သည္ကို ျပန္လာ... လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္...ညေန ၅ နာရီဆို အိမ္ျပန္ေရာက္ေနျပီ... အဲေကာင္မက မနက္ ၉ နာရီမွ အလုပ္၀င္တာ ေနာက္ထပ္ ၉ နာရီ ေပါင္း ၁၈ နာရီ... ၁၈ - ၁၂ = ညေန ၆ နာရီ.... ကဲ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ဦး... သူ႕ အလုပ္ခ်ိန္ ထဲမွာ သူက ဘယ္ကို သြားလို႕ ရလို႕လဲ... သူ႕ အလုပ္ခ်ိန္ျပီးေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ... ငါက အိမ္ျပန္ေရာက္ေနျပီ... နင္ စြပ္စြဲသလို အဲေကာင္မနဲ႕ ငါက ဘယ္နားမွာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ သြားက်ဴေနရမလဲ... -
- နင္တို႕ မ်က္လံုးခ်င္း flirting လုပ္ေနတာၾကေတာ့ ဘာေျပာမလဲ... ဟမ္... -
- အား... ငါ စိတ္တိုလာျပီ... -
- ငါ့ မ်က္ေစ့နဲ႕ကို တပ္အပ္ျမင္တာ... ဟဲ... လို... ... ဂြ...ဒ္... ေမာနင္း... ေအာ္ဂတ္စတင္း... မ်က္လံုးေလးကလည္း စင္းလို႕... -
- အား.... -
- ေမာနင္း... ရီေနး... ဆိုတဲ့ နင့္ အသံကလည္း ငါ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး... -
- ဒါက နင္ သက္သက္ စြပ္စြဲေနတာခ်ည့္ကို... -
- ငါလည္း မ်က္လံုးေတြကို ဖတ္တတ္ပါတယ္... နင္တို႕ မ်က္လံုးေတြကို ငါသိတာေပါ့... -
- မဟုတ္ေသးဘူး... ဒါဟာ... နားလည္မႈ လြဲတာ သက္သက္ပဲ... နင္ နားလည္မႈ လြဲေနတာ...-
- မလြဲဘူး... နင္တို႕ မ်က္လံုးေတြထဲက အဓိပၸါယ္ေတြကို ငါက သိပ္ကို နားလည္တယ္... -
- ဟား... ခက္ေတာ့ ေနျပီ... -
- မခက္ဘူး... နင္ ေယာက်ာ္း မဟုတ္လား... ၀န္ခံလိုက္... -
- ေအး... ဟုတ္တယ္... ေဟ့... ရီေနးကို ငါ ယူမယ္... နင့္ကို ငါ ကြာမယ္... ဟုတ္ျပီလား... -
- ငါလည္း ကြာမယ္... -
- ကြာ ကြာ... -

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အပိုင္း (၂) အဆံုး

အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ အဆုတ္ျဖဲခံလိုက္ရေသာ စာရြက္တရြက္သည္ လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္ ျဖစ္ေလသည္။ ဘုရားသခင့္ ေရွ႕မွာ ေရးထိုးထားေသာ လက္မွတ္ ၂ခုသည္ မည္သည့္ အဓိပၸါယ္ကို ယခုအခါ ေဆာင္ယူေနပါသနည္း။ စာရြက္မ်ားကို မယံုၾကည္ေသာ စိတ္သည္ ယခုအခါ ပိုမိုနက္ရႈိင္းသြားသည္သာ အဖတ္တင္ေလသည္။ စာအားျဖင့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့သည္မ်ားအား စာရြက္ တရြက္အား ဆုတ္ျဖဲလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ အားလံုး အဆံုးသပ္သြားလိမ့္ေလမည္လား။ ဘုရားသခင္... ေျဖၾကားပါ့... သို႕မဟုတ္... ဆုတ္ျဖဲဖူးသူမ်ား ေျဖၾကားပါ့...။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)