Apr 30, 2009

ငါတုိ႔ျပန္ဆုံၾကတဲ့အခါ












ငါတုိ႔ ျပန္ဆုံၾကတဲ႕အခါ....
ကမၻာေျမဟာ အေတာက္ပဆုံး လင္းလုိ႔
တဦးက ဂစ္တာတီးရင္
တေယာက္က သီခ်င္း ျငည္းလိမ္႔မယ္.......

ငါတုိ႔ ျပန္ဆုံၾကတဲ႕အခါ...
ေလစီးေၾကာင္းထဲ ပန္းရနံ႔ေတြ ခ်ဳိသင္း ထုံအီလုိ႔
တေယာက္ရဲ႕ ဒဏ္ရာကုိ
တဦးက ၾကင္နာစြာ အနာေဖးခြာလိမ္႔မယ္.......

ငါတု႔ိ ျပန္ဆုံၾကတဲ႔အခါ........
ေတာက္ပတဲ႔ မီးလင္းဖုိ နံေဘး
သူရာရည္ ယစ္မူးရင္း
ငါ႔တုိ႔ရဲ႕ နာက်င္ခဲ႕မႈေတြကုိ
ရယ္သြမ္းဖြဲ႕ ျပန္ေျပာင္းေျပာၾကလိမ္႔မယ္.......

ငါတုိ႔ ျပန္ဆုံၾကတဲ႕အခါ
စီးဆင္းေနတဲ႕ ျမစ္ေရေတြကုိ ၾကည္႔ရင္း
တဦးရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကုိ
တေယာက္က ေထာပနာ ျပဳလိမ္႔မယ္........

ငါတုိ႔ ျပန္ဆုံႏုိင္မယ့္အခါ.........
ငါ႔လည္ပင္းရွည္ကေလးကုိသာ
ေညာင္ေရအုိးေလးလုိ
အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးေနမိေတာ႔တယ္......။

ေမာင္ဖုန္းျမင္႔

ကုိေအာင္သာ ငယ္က သူ႔ပုိ႕စ္ထဲမွာ သူျမင္ခ်င္ ဆုံခ်င္ေနတဲ႕ လူေတြအေၾကာင္းကုိ ေရးထားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ ျပန္ဆုံျဖစ္ၾကရင္ ျဖစ္လာမယ့္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြ အတြက္ သူ႔ကုိယ္စားခံစား ျပီး ေရးလုိက္မိတာပါ...။

Apr 29, 2009

စေလာင္းရြဲ႕ေနတဲ့ကဗ်ာ





















ဘုရားက ေအာက္
ေမ်ာက္က အထက္...
ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ
ညည္းျငဴမေနနဲ႕ေတာ့ ညီမေလးေရ႕...

ဘ၀ကို ဘ၀လို ျမင္ကြယ့္...
လူကို လူလို ျမင္ကြယ့္...

သို႕ေသာ္လည္း
လူကို လူလို မျမင္ႏိုင္တဲ့
တိရိစ ၦာန္ေတြလည္း ရွိသတဲ့...
အမွတ္တရေတြက အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ေနသတဲ့...
အမွတ္တမဲ့ေတြက အမွတ္တရ ျဖစ္ေနသတဲ့...
သမိုင္းမရွိတဲ့သူေတြက သမိုင္းအသစ္ကို ေရးေနသတဲ့..
သမိုင္းေရးေနသူေတြက သမိုင္းမရွိသူေတြ သတ္တာခံရသတဲ့...
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းနဲ႕လူေတြက
စင္ျမင့္ေတြေပၚမွာ လူတကာကို တရားခ်ေနသတဲ့...
ငါ... တရားက်ေနပါျပီ ညီမေလးေရ႕...

အေရးမပါေတြက အေရးပါ
အေရးပါတာေတြက အေရးမပါ...
ေမတၱာသမားေတြက သစၥာမဲ့သူျဖစ္
သစၥာမသိသူေတြက ေမတၱာသမားေတြျဖစ္...
ငါလည္း... စိတ္ညစ္လွပါျပီကြယ္...

ခရီးသြားေတြထဲမလည္း
စဥ္းလဲသူေတြ ပါသေပါ့ေလ...
လူေတြ လစ္ျပီဆိုရင္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ဖို႕...
လူေတြ မစစ္ေဆးဖူးဆိုရင္ ေလွၾကံဳလိုက္ဖို႕...
လြယ္ကူတယ္ဆိုရင္ အရင္းမစိုက္ဖို႕...
လြယ္ကူတယ္ဆိုရင္ အေခ်ာင္ႏိႈက္ဖို႕...
တတ္ႏိုင္ရင္
ကိုယ့္အလံတိုင္ကို ထင္သာျမင္သာေနရာမွာ အျမင့္ဆံုးလႊင့္ထူဖို႕
ျမင္ျမင္ကရာ လူတကာကို တိုက္ခိုက္ေန...

ေကာင္းပါေလရဲ႕...
ေကာင္းပါေလရဲ႕...
အားလံုးေကာင္းၾကပါသည္ခင္ဗ်ား...
သည္ေအာ္သံအဆံုးမွာ
အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕
နိဗၺာန္တံခါးၾကီး ပိတ္ခဲ့ပါျပီ...

ခုေတာ့
စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ ငါ
ဘယ္ကိုသြားရပါ့မလဲ...

ATN

Apr 28, 2009

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ-၈ (သို႕မဟုတ္) က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးခ်င္သူမ်ား

ခုတေလာမွာ လူက စာေရးခ်င္စိတ္ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္မၾကည္လင္ေတာ့ စာေတြ မၾကည္လင္မွာ စိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေရးခ်င္လို႕ ဘေလာ့ေရးတာ ခဏေတာ့ နားမယ္ ေျပာခဲ့တာပါ။ သည္ၾကားထဲက ကဗ်ာ ဖတ္ခ်င္လို႕ လင့္ထားပါတယ္ဆိုတဲ့ မယ္ကိုး နဲ႕ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ခ်င္လို႕ လာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ စာဖတ္သူေတြ အတြက္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာ အေဟာင္းေလး တပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အလ်ဥ္းသင့္သလိုလည္း ထပ္တင္ ေပးပါဦးမယ္။ တကယ္ကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ဘာစာ၊ ဘာကဗ်ာမွ မေရးခ်င္ေသးပါဘူး။

က်ေနာ့္ရဲ႕ တူေမာင္မ်ိဳးက ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့လူ ၁၀ ေယာက္ ဆိုျပီး Tag လာလို႕ သူ႕အတြက္ ေရးေပးဖို႕ေတာင္ ခ်က္ခ်င္း မေရးခ်င္လို႕ ခဏေစာင့္ပါဦး သြားေျပာထားေသးတယ္။ ခုေတာ့ ညီငယ္ ဥယာဥ္မွဴး ကလည္း Tag လာတာဆိုေတာ့ သူတို႕အတြက္ ေရးေပးရပါဦးမယ္။

ကဲ... အခုေတာ့ ေရးလိုက္ပါျပီဗ်ား...

ျမင္ခ်င္တာနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တာက မတူဘူးလို႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ထင္တယ္။ ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့သူ ဆယ္ေယာက္ကို ဘိုလိုေျပာရင္ Ten people I like to see ျဖစ္မယ္။ ေတြ႕ဖူးခ်င္တဲ့သူ ဆယ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ Ten people I like to meet with ျဖစ္မယ္။ ျမင္ခ်င္တယ္ ဆိုတာက အေ၀းက လွမ္းျမင္ရတာမ်ိဳး၊ အနီးကပ္ ျမင္ရတာမ်ိဳး၊ ဓါတ္ပံုကို ျမင္ရတာမ်ိဳး၊ ရုပ္ရွင္ထဲ ဗီဒီယိုထဲမွာ ျမင္ရတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာလို႕ နားလည္ေနမိတယ္။ ေတြ႕ခ်င္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ (see in person) မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ျပီး စကားစျမည္ ေျပာဆိုရတာမ်ိဳးလို႕ နားလည္ ေနမိပါတယ္။

က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သည္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အတိုင္းဆိုရင္ က်ေနာ္ ျမင္ဖူးခ်င္သူေတြ ကလည္း အမ်ားၾကီး၊ ေတြ႕ဖူးခ်င္သူေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပါပဲ။ အခုကေတာ့ တူေမာင္မ်ိဳး တို႕ေတြ ေရးေနတဲ့ Tag ပို႕စ္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ သူတို႕ ေရးေန ေျပာေနတာေတြက ျမင္ဖူးခ်င္တာ မဟုတ္ပဲ ေတြ႕ဖူးခ်င္တာ ျဖစ္ေန ပါတယ္။ သည္ေတာ့ က်ေနာ္ ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ သူေတြကို ခဏထားျပီး ေတြ႕ဖူးခ်င္တဲ့ သူေတြကိုပဲ စာရင္း လုပ္ၾကည့္ မိပါတယ္။ တကယ္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ ေတြ႕ဖူးခ်င္ေနတဲ့ သူေတြကလည္း အမ်ားသားပဲ။ အခု ေလာေလာဆယ္မွာကို က်ေနာ္ ေတြ႕ဖူးခ်င္ေနတဲ့ သူေတြဟာ တရာေတာင္ မကဘူး ရွိေနတယ္။

သူပုန္တကာတို႕ရဲ႕ သူရဲေကာင္းၾကီး ေခ်ေဂြဗားရားကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ဇီ၀ကတကာထက္ ဇီ၀က ပိုဆန္တဲ့ ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဗက္သြန္းကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ အျပစ္သားေတြအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ီးဆပ္စ္နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ေမတၱာတရားရဲ႕ အရွင္သခင္ သိဒၶတၳနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ေခတ္သစ္ တရုပ္ျပည္ၾကီးအတြက္ လယ္သမားေတြကို စည္းရံုးခဲ့တဲ့ ေမာ္စီတုန္းကိုေတြ႕ခ်င္တယ္။ ၾကိဳးစင္ကို ထီမထင္ခဲ့တဲ့ ငုယင္ဗန္ထရိြဳင္းကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ငွက္ေတေလေတြ ခ်စ္တဲ့ ကူးတို႕ သမားၾကီး ရာဘင္ျဒာနာ့သ္ တဂိုးကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ေနၾကာပန္းတို႕ရဲ႕ အရွင္သခင္၊ ၾကယ္စံုညရဲ႕ ဖခင္ ဗင္းဆင့္ ဗန္ဂိုးကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံေတြ နယ္နိမိတ္ေတြ မရွိပါဘူးဆိုတဲ့ အိပ္မက္ရွင္ ဂၽြန္လင္ႏြန္ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ေအးစက္တဲ့ တိုင္းျပည္ ကေလးကို ခ်စ္တဲ့ ဗမာျပည္ကိုလည္း ေရာက္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီး ပတ္ဗလို နီရူဒါကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ဆဲတတ္တဲ့ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာ သခင္ ကိုယ္ေတာ္ မိႈင္းကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ အရိုင္းဆန္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ေတာအုပ္ကေလး နံေဘးအနားမွာ ခဏတာ ရပ္နားေနခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေရာဘတ္ထ္ ဖေရာ့စ္ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ တရုပ္ျပည္သူ႕ သူရဲေကာင္းမ်ားထဲက - ေသနတ္မရွိရင္ ဓါးနဲ႕ခုတ္မည္၊ ဓါးမရွိရင္ ဒုတ္နဲ႕ ရိုက္မည္၊ ဒုတ္သာ က်ိဳးရင္ လက္သီးစာ ေကၽြးမည္၊ လက္ကို ခ်ဳပ္ရင္ ေျခနဲ႕ ကန္မည္၊ ေျခေတြ ျဖတ္လည္း ေခါင္းရွိေသးသည္၊ ေခါင္းနဲ႕ ေ၀ွ႕ရမည္-ဆိုတဲ့ ရဲေမ ေခ်ာအိတို႕၊ ရထားလမ္းေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ ျမင္း တေကာင္ကို သူ႕ကိုယ္နဲ႕ အတင္း တိုက္ခ်ျပီး လူ႕ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာကို ကယ္ဖို႕ ရထား အတိုက္ခံလိုက္တဲ့ ရဲေဘာ္ အို႕ယန္ဟိုက္တို႕ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ဆာရီယဲလ္ ပန္းခ်ီကား ေတြကို ဆြဲခဲ့တဲ့ ဆယ္လ္ေဗဒို ဒါလီကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္တယ္။ အမ်ားအတြက္ အနစ္နာ ခံတတ္တဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ ရုပ္အေတာ္ ဆင္တူတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္။ ခက္ေနတာက သူတို႕အားလံုး လူ႕ေလာကမွာ မရွိၾကေတာ့ဘူး။

သည္ေတာ့ လူ႕ေလာကမွာရွိေနေသးတဲ့ က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့လူေတြကို ေနာက္တခါ စာရင္း လုပ္မိျပန္တယ္။ အဲသည္အခါ ဂစ္တာမွာ ေမွာ္ေပါက္ေနတဲ့ အဲရစ္ခ္ကလက္ပ္တန္ကို ေတြ႕ခ်င္ တယ္။ တီးသမွ် အသံေတြတိုင္းကို ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ထည့္တီးတတ္တဲ့ သည္အီးဂဲလ္စ္ တီး၀ိုင္းက လိဒ္ဂစ္တာသမား ဒြန္ဖယ္လ္ဒါကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးအတြက္ ရဲရဲ၀့ံ၀့ံ စြန္႕စားခဲ့တဲ့ မစုစုေႏြးကိုေတြ႕ခ်င္တယ္။ ေအာက္ေျခဘ၀ကေန သမတ ျဖစ္လာတဲ့ ဘားရက္ခ္ အိုဗားမားကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ၃လသား သမီးေလး ကိုေတာင္ မငဲ့ပဲ ဗမာျပည္က ျပည္သူေတြ အားလံုးအတြက္ ကိုယ့္မိသားစုဘ၀ကို ရင္းခဲ့တဲ့ ကိုဂ်င္မီနဲ႕ မနီလာသိန္းတို႕ သူရဲေကာင္း ဇနီး ေမာင္ႏွံကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ဗဲန္ဟဲလင္ရဲ႕ လိဒ္ဂစ္တာသမား Tapping ေတြရဲ႕ ဖခင္ အက္ဒီ ဗဲန္ဟဲလင္ကို ေတြ႕ခ်င္ တယ္။ ေက်ာင္းနံရံ တ၀ိုက္ ေဒါင္းအလံ ျပန္စိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႕ အညီ ေဒါင္း အလံ စိုက္ဖို႕ သူ႕ဘ၀ တခုလံုးကို ထိုးထည့္ ခဲ့တဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္ကို ေတြ႕ခ်င္ တယ္။ ဇီမာ လမ္းဆံုက ေစာင့္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ယက္ဖ္တူရွင္ကိုကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေနတာေတာင္ စစ္တပ္ကေန အျငိမ္းစား မယူေသးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး သန္းေရႊကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ (ေတြ႕ခြင့္ရရင္ ဗမာတျပည္လံုးက ျပည္သူေတြကုိယ္စား ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ လို႕ ေအာ္ျပီး နားရင္း သံုးခ်က္ေလာက္ ရိုက္ခ်င္လို႕ပါ)။ Forest Gump အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ ေကာင္းခဲ့သူ ရုပ္ရွင္မင္းသား တြမ္ဟန္႕ခ္ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ လူခ်င္း တခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးေသးတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလး မ်ိဳးေအာင္ႏိုင္ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္ တူမေလး ၃ ေယာက္ကို ေတြ႕ခ်င္ တယ္။ က်ေနာ္ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ျမိဳ႕စားၾကီး ကိုေနဘုန္းလတ္ကို ေတြ႕ခ်င္ တယ္။ က်ိန္းေသတာက သူတို႕အားလံုး အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေနၾကပါေသးတယ္။ မက်ိန္းေသတာ ခက္ေနတာက သူတို႕ကို က်ေနာ့္ အေနနဲ႕ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္လို ေတြ႕ႏိုင္ရမွန္း မသိတာပါ။

ထားပါေတာ့။ ခုေတာ့ တူေမာင္မ်ိဳးTag ထားတာကိုပဲ ျပန္စဥ္းစားရေတာ့မွာပါ။ ခုေတာ့ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြကိုပဲ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ခက္တာက ကိုယ္ေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့ လူေတြက မ်ားေတာ့ ဆယ္ေယာက္နဲ႕ မေလာက္ဘူး။ သည္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘာသာ ကိုယ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့ လူေတြကို category ေတြ ထပ္ခြဲလိုက္ပါတယ္။ အေရအတြက္ကလည္း ဆယ္ေယာက္ မက မ်ားခ်င္လည္း မ်ားပါမယ္။ နည္းခ်င္လည္း နည္းပါမယ္။ ဒါကိုေတာ့ တူေမာင္မ်ိဳးလည္း နားလည္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕... ။

ထို႕အတူ အခု က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ရွိသေလာက္ ေရးလိုက္တဲ့ စာရင္းမွာ မပါသူမ်ားရွိရင္လည္း စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ၾကေစခ်င္ပါ။ တကယ္ေတာ့ အားလံုးကို ေတြ႕ခ်င္တာပါပဲ။ အခုကေတာ့ စိတ္ထဲ စဥ္းစားမိသေလာက္ ေရးလိုက္တာမို႕ပါ။

က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ဘေလာ္ဂါကဗ်ာဆရာေတြ
၁။ ႏွင္းခါးမိုး
သူကေတာ့ -
အမွန္တရားအတြက္ အသက္ကို စြန္႕ခဲ့တာမွာ...
က်ေနာ္ဟာ ပထမဆံုး မဟုတ္သလို
ေနာက္ဆံုးလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး အေဖ...
အဲသည္စာကို ဖတ္ျပီး...
၀ိဥာဥ္ရဲ႕ တင္းေနတဲ့ ၾကိဳးေတြအေပၚ
က်ေနာ့္ ဘ၀ကို တင္ခဲ့တာေပါ့... -လို႕
ေရးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ အကိုၾကီးပါ။ သူ႕ကဗ်ာေတြ ဖတ္ျပီး က်ေနာ္ အားတက္ခဲ့ရတဲ့ေန႕ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ယေန႕ထက္ထိေတာ့ လူခ်င္း မေတြ႕ရေသးဘူး။
၂။ ေမာင္ဖုန္းျမင့္
က်ေနာ္နဲ႕ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာဖူးတယ္။ သူ႕မ်က္လံုးက က်ေနာ့္ မ်က္လံုးျဖစ္လို႕၊ ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့က်ေနာ့္ လက္တဖက္အတြက္ မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေအာင္ သူက နာက်င္လို႕၊ က်ေနာ္ကလည္း သူ႕ အသက္ရွဴသံ ေတြကို က်ေနာ့္ ႏွာေခါင္းထဲ ထည္ခဲ့မိလို႕၊ ခုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္က အမႊာ ညီအကိုေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ တခါမွ မေတြ႕ဖူးၾကေသး။ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေတြ႕ခ်င္တယ္။
၃။ ေဆာာင္းယြန္းလ
တေလွထဲမွာ ရွိေနခဲ့တာေတာင္ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ ခုေတာ့ ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားမွာ လာေတြ႕တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရျပားခ်င္းတူေနတဲ့ သူ႕ကိုေတာ့ က်ေနာ္ လူခ်င္း ေတြ႕ခ်င္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။
၄။ ေကာင္းကင္ကို
ကဗ်ာကို က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္။ က်ေနာ့္ထက္ ကဗ်ာကို ခ်စ္တဲ့သူ တေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕ဖူးခဲ့ျပီ။ ေလျပင္းေတြလာေျခြလို႕ ေသမင္းဆီ ငါေၾကြသြားရင္ေတာင္၊ ကဗ်ာေတြကို စုပ္ခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ ကမၻာေျမကို ႏႈတ္ဆက္နမ္းခဲ့မယ္ - ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာတေယာက္။ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္။
၅။ သစ္ေကာင္းအိမ္
သူ႕ စကားလံုးတိုင္းမွာ ကဗ်ာေတြ ပါေနေလသလားထင္ရတယ္။ အခ်ိန္တိုင္း ကဗ်ာေတြကို ရႈသြင္းျပီး ကဗ်ာေတြကို ရႈထုတ္ေနတဲ့ သည္ကဗ်ာဆရာတေယာက္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္။
၆။ ကမာပုလဲ
ေရးသမွ်ကဗ်ာတိုင္းက ထိရွေနေအာင္ သူ ဘယ္လို ခံစားေနသလဲ က်ေနာ္ မသိ။ က်ေနာ္ သိတာကေတာ့ သူ႕ ကဗ်ာေတြရဲ႕ စကားလံုးတိုင္းက က်ေနာ္ကို ျဖတ္ရွေနတာပဲ သိတယ္။ သည္ေတာ့ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္။
၇။ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္
သူ႕ကဗ်ာေလးေတြကို က်ေနာ္ ႏွစ္သက္တယ္။ ရိုးသားမႈကို သူ႕ကဗ်ာေလးေတြမွာ ျမင္ရတယ္။ တခါတခါ က်ေနာ္ သိပ္ၾကိဳက္လို႕ သူ႕ ကဗ်ာေလးေတြ က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာ ျပန္ေဖာ္ျပျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူ႕ရဲ႕ ဘယ္ကဗ်ာေလးေတြကို ဘယ္လို ၾကိဳက္ေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လို႕ လူခ်င္း ေတြ႕ခ်င္တာပါပဲ။
၈။ လင္းဒီပ
သူ႕ရဲ႕ ခ်စ္သူရွိတဲ့ျမိဳ႕ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးက က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေစ ခဲ့တယ္။ အခ်စ္ ကဗ်ာေတြ ထဲမွာ သည္လို ရိုးသားစြာ တုန္ခါေနတဲ့ ကဗ်ာေတြ သိပ္ မရွိဘူး။ သည္လိုနဲ႕ သည္ ကဗ်ာဆရာေလးကို က်ေနာ္ လူခ်င္း ေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ ခ်စ္သူ အေၾကာင္း သူ႕ကို ေျပာျပခ်င္လို႕ပါ။
၉။ အိုင္လြယ္ပန္
ကဗ်ာေတြခ်ည္း ေရးေနတဲ့သူေတြ သိပ္မရွိပါ။ သည္အထဲကမွ ကဗ်ာေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေရးေနတဲ့ လက္ခ်ိဳးေရလို႕ရတဲ့ ညီငယ္ေတြထဲမွာ သူလည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ပါ။ သူ႕ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္ ၾကိဳက္တယ္။ တေန႕ေန႕ လူခ်င္းေတြ႕ျပီး ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ေျပာဦးမယ္။
၁၀။ ဗသားေခ်ာ
ကဗ်ာေတြကို လွည္းနဲ႔သယ္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ ႏြားလိုပဲ႐ုန္းရေစေတာ့- ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ လွည္းေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္။ က်ေနာ္က အသိ ေနာက္က်သြားတယ္။ အဲသည္လို လွည္းကေလး တစင္း ရွိေနမွန္း သိကို မသိခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ လွည္းကေလးကို လိုက္ပါစီးနင္းရင္းနဲ႕ သူ႕ကိုလည္း လူခ်င္း ေတြ႕ခ်င္ပါရဲ႕။
၁၁။ ကိုရင္ေနာ္
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလည္း ေနတတ္သလို ကဗ်ာေလးေတြလည္း ေရးတတ္တဲ့ ကိုရင္ကို ခင္မိပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အကၡရာ တလံုးတည္းနဲ႕ ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္မိရေတာ့ ျပံဳးမိ ေပ်ာ္မိတယ္။ သည္လိုနဲ႕ သည္ ကဗ်ာ ဆရာကို ေတြ႕ခ်င္မိေတာ့တာပါပဲ။
၁၂။ Zephyr
သည္ဆရာကေတာ့ လက္လွ်ိဳထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ။ အမ်ားၾကီး မေရးေပမယ့္လို႕ ေရးသေလာက္မွာ အႏု ပညာေတြ လက္လက္ထေနတယ္။ က်ေနာ္ ထင္ေနတာကေတာ့ သူ႕ရင္ထဲမွာ ကဗ်ာေတြ အမ်ားၾကီး ဖြက္ထား ေနေသးတယ္။ သည္ေတာ့ လူခ်င္းေတြ႕ျပီး သူ႕ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္ ႏိႈက္ထုတ္ခ်င္တယ္။

က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ဘေလာ္ဂါကဗ်ာဆရာမေတြ
၁။ ပန္ဒိုရာ
မပန္ကေတာ့ တကယ္ဆို စြယ္စံုကေ၀ပါပဲ။ ဒါေပသည့္ သူေရးသမွ်ေတြမွာ သူ႕ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္က ပိုၾကိဳက္တယ္။ သည္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာမေတြထဲမွာ သူ႕ကို က်ေနာ့္ဘာသာ စာရင္း တို႕လိုက္တယ္။ တေန႕ေန႕ေတာ့ ေတြ႕ၾကမေပါ့ေလ။
၂။ မေနာ္ဟရီ
သည္ဖက္ေခတ္မွာ ကဗ်ာဆရာမေတြ သိပ္မရွိတဲ့ အထဲမွာ မေနာ္က တတပ္တအားပါပဲ။ သူ႕ကဗ်ာေတြမွာ အားေကာင္းလြန္းတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြ သေကၤတေတြကို က်ေနာ္ ၾကိဳက္တယ္။ အဲသည္အရာေတြကို သူ ဘယ္လို ရလာခဲ့သလဲ ဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္ စိတ္၀င္စား ေနမိေသးတယ္။ သည္လိုနဲ႕ လူခ်င္းေတြ႕ျပီး ေမးခ်င္မိပါရဲ႕။
၃။ အိျႏၵာ
ရွားရွားပါးပါး ကဗ်ာဆရာမေတြထဲမွာ သူလည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့။ စကားလံုးေတြ၊ နိမိတ္ပံုေတြ၊ သေကၤတေတြ၊ အသံေတြ ဒါေတြနဲ႕ အားေကာင္းေမာင္းသန္ေနတဲ့ သူ႕ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္က ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ အတုယူ ေလးစား အားက်ေနမိပါရဲ႕။ ကဗ်ာ လွလွေလးေတြကို ေရးေနတဲ့ သည္ ညီမ လွလွေလးကို အျပင္မွာလည္း ေတြ႕ဖူးခ်င္ေနမိတာပါပဲ။
၄။ ခင္ေလးငယ္
ကိုရင္ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့ သည္ ညီမ တေယာက္ကလည္း ကဗ်ာ အေရး ေကာင္းတာပါပဲ။ တခါတခါ က်ေနာ့္ကို ဂ်ီေတာ့မွာ လာလာ ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ သည္ ညီမ တေယာက္ ကိုေတာ့ အျပင္မွာလည္း ေတြ႕ဖူးခ်င္မိပါရဲ႕။
၅။ မွဴးဒါရီ
ကဗ်ာေတြကို အေတာ္ ခ်စ္ပံုရတဲ့ ညီမငယ္ တေယာက္ပါ။ ရိုးရိုးသားသား ကဗ်ာေတြကို ေရးတယ္။ ကဗ်ာေတြ အတြက္ပဲ လူျဖစ္လာသလိုလို။ ကဗ်ာခ်စ္တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ သည္ညီမ တေယာက္ကိုလည္း လူခ်င္း ေတြ႕ဖူးခ်င္ပါရဲ႕။
၆။ မမသီရိ
old fashion လို႕ပဲ ေျပာေစဦး သူ႕ ကဗ်ာေလးေတြက ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ။ ကဗ်ာေလးေတြထဲမွာ ဟန္ေဆာင္မႈ မပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ေတြ႕ေနရစျမဲ။ ပြင့္လင္း ရိုးသားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ေရးေနတဲ့ မမသီရိကို က်ေနာ္ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ဘေလာ္ဂါ ကိုကိုေတြ
၁။ ဦးဂင္ၾကီး
လူခ်င္း မေတြ႕ဖူးေပမယ့္ ႏွလံုးသားခ်င္း ရင္းႏွီးေနသူ။ ညီအကိုလို ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို ျဖစ္ေနသူ။ အေရျပားခ်င္း အသက္ရွဴပံုခ်င္း တူေနသူ။ သူ႕ကို လူခ်င္း ေတြ႕ဖူးခ်င္ပါတယ္။
၂။ ကလူသစ္
စာေတြထဲကေန တေယာက္ရင္ဘတ္ကို တေယာက္ ျမင္ရပါတယ္။ သူ႕ရင္ဘတ္ကို က်ေနာ္ ျမင္ျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီအကိုလို ခံစားမိတယ္။ သူက ပုန္းေနေသာ္လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္ေနတာပါပဲ။
၃။ ကိုေအာင္
အသက္အားျဖင့္ ငယ္ရြယ္ေသာ္လည္း စာေပေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့သူ။ သမိုင္းတခုကို စနစ္တက် ေလ့လာေနတဲ့သူ။ သူ႕မွာရွိသေလာက္လည္း အားလံုးကို မွ်ေ၀ေပးေနသူ။ သည္ ညီတေယာက္ကိုလည္း က်ေနာ္ လူခ်င္းေတြ႕ခ်င္ မိသေပါ့ေလ။
၄။ သားထူး
ဗမာျပည္ထဲမွာပဲ လူက ရွိေနျပီး စိတ္ကေတာ့ တကမၻာလံုးကို လွည့္လည္ေနသူ။ တေယာက္တည္း ဘေလာ့အမ်ားၾကီးကို ေလာဘတၾကီး ေရးခ်င္ေနသူ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဗမာျပည္အတြက္ ေစတနာေတြ ျပည့္လွ်ံေနတာ က်ေနာ္က ဖတ္မိေနတယ္။ သည္လိုနဲ႕ လူခ်င္းေတြ႕ျပီး သူ႕ကို စိတ္ေလွ်ာ့ဖို႕ က်ေနာ္က ေျဖာင္းဖ်ခ်င္ေနတာပါ။
၅။ ေမာင္မ်ိဳး
စာအေရးေကာင္းတဲ့ လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့ ဘေလာ္ဂါပါ။ သူ႕စာေလးေတြက ပြင့္လင္း ရိုးသားသလို သူေပးတဲ့ ကြန္မန္႕ေတြကလည္း ပြင့္လင္းရိုးသားတယ္။ လူငယ္ေပမယ့္ စိတ္ဓါတ္က ရင့္က်က္ေနတဲ့သူ တေယာက္ပါ။ သူ႕ဘ၀ကိုသူ ရိုးရိုးသားသား ျဖတ္သန္းေနတာကို က်ေနာ္က အားက်ပါတယ္။ တခ်ိန္မွာ ေတြ႕ၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
၆။ လင္းထက္
က်ေနာ္နဲ႕ အေနမနီးေပမယ့္ ႏွလံုးသားခ်င္းနီးေနသူေတြထဲမွာ သည္ ညီတေယာက္လည္း ပါပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ စကားေတြ ေျပာဖူးတယ္။ အျပင္မွာ ဆံုျပီး ဘီယာအတူေသာက္ရင္း စကားေတြ ေျပာခ်င္ေသးပါရဲ႕ ကိုယ့္ညီေရ႕။
၇။ ရြာသားေလး-၀ိုင္တီယူ
ေရွးဘ၀က ေရစက္ပဲ ပါလာေလသလား။ မထင္မွတ္ပဲနဲ႕ ညီအကိုလို ရင္းႏွီးလာရသူေတြထဲ သည္ ရြာသားေလးလည္း ပါသေပါ့ေလ။ တရက္ရက္ေတာ့ လူခ်င္းဆံုၾကမွာပါလို႕ စိတ္ထဲ ေတးထားမိပါေသးတယ္။
၈။ ေက်ာ္သိခၤ
ေက်ာင္းဆရာလုပ္ရင္း ဘေလာ့ေရး၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ရင္း ကေလးေတြကို စာသင္၊ သည္လိုနဲ႕ အျမဲ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ၾကားထဲက စာေတြေရး၊ အဂၤလိပ္လို အေရးေကာင္းတဲ့ သည္ ညီတေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕ဖူးခ်င္ပါတယ္။
၉။ ကို၀င္းေဇာ္
အခိ်န္ရတိုင္း က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ညီငယ္ေတြထဲ သူလည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့ေလ။ သူ႕ကိုလည္း လူခ်စ္လူခင္ အမ်ားသားလား။ သူကလည္း ခရီး ခဏခဏ သြားေနရပံုပါပဲ။ အခြင့္အေရး ရခဲ့ ရင္ေတာ့ သည္ ညီငယ္နဲ႕လည္း လူခ်င္း ဆံုေတြ႕ခ်င္ ပါေသးတယ္။

က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ဘေလာ္ဂါ မမေတြ
၁။ မေက
က်ေနာ့္ မိခင္ ဆံုးခ်ိန္တုန္းက အြန္လိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို ပထမဆံုး ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာလာသူ။ တပါးသူ မ်က္ရည္ ကိုယ့္ မ်က္လံုးက က်တတ္သူ။ က်ေနာ္ အေတြ႕ခ်င္ဆံုး ဘေလာ္ဂါ တေယာက္ပါ။
၂။ သက္ေ၀
သူ႕စာေတြ ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲက ရင္းႏွီးေနမိခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ အရင္းႏွီးဆံုးလူေတြ ျဖစ္ေနမွန္းကို မသိခဲ့ဖူးတဲ့ ညီမတေယာက္ပါ။ ခုေတာ့ အရင္းႏွီးဆံုး ေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္ေနပါျပီ။ လူခ်င္းကေတာ့ မေတြ႕ဖူးၾကေသး။ ခုေတာ့ စာရင္းထဲမွာ ပါေနျပီေပါ့ေလ။
၃။ တူးတူးသာ
စကားေျပာပြင့္လင္းသေလာက္ ခင္ဖို႕ အရမ္းေကာင္းတဲ့ ညီမေလး တေယာက္ပါ။ အြန္လိုင္းမွာ တခါတရံမွ ေတြ႕ၾကေသာ္လည္း ေမာင္ႏွမအရင္းလို ေျပာမနာ ဆိုမနာ ခင္မင္ေနမိတဲ့ ညီမတေယာက္ပါပဲ။ လူခ်င္း ေတြ႕ခ်င္ေနမိတဲ့ ညီမေတြထဲက တေယာက္ပါ။
၄။ မေၾကးမံု
အသက္အားျဖင့္ ငယ္ရြယ္ေသာ္လည္း ဘ၀အားျဖင့္ ရင့္က်က္ေနတဲ့ ညီမငယ္တဦးပါ။ သူ႕ စာေတြနဲ႕ သူ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ေခတ္ကို အတိအက် ထင္ဟပ္ျပေနႏိုင္တဲ့ သူတဦးပါ။ စကားေတြ ေျပာဖူးေသာ္လည္း လူခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ျပီး စကားေတြ ေျပာခ်င္ေနပါေသးတယ္။
၅။ မခင္ဦးေမ
သူ႕ရဲ႕ ရိုးသားတဲ့ ဟန္ေဆာင္မႈ မပါတဲ့ စာေတြကို ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ သည္လိုနဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ သူ႕ကို ခင္မင္ရင္းႏွီးလိုသူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ တေန႕ေန႕မေတာ့ လူခ်င္း ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။
၆။ သုႏွင္းဆီ
မမြန္လို႕ အားလံုးက ေခၚၾကတဲ့ သုႏွင္းဆီကို က်ေနာ္လည္းေတြ႕ဖူးခ်င္တာပါ။ က်ေနာ့္ဆီ အျမဲလို လာတတ္သူ။ လာျပီးတိုင္းလည္း ေျခရာခ်န္ထားခဲ့တတ္သူ။ က်ေနာ့္က သူ႕ ေျခရာေတြအတိုင္း ျပန္ျပီး လိုက္ရွာေတာ့မွ သုႏွင္းဆီဆိုတာ မမြန္မွန္း သိခဲ့ရတာ။ စိတ္မဆုိးရင္ လူခ်င္း ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။
၇။ မီယာ
အျမဲလို က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို လာလည္တဲ့က်ေနာ္ ညီမေတြထဲ သူလည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့။ သူ႕ကိုလည္း လူခ်င္းေတြ႕ခ်င္ပါရဲ႕။

က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို လာဖတ္သူမ်ား
၁။ sin dan lar
ေန႕တိုင္းလို က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို လာဖတ္သူ။ သူ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို လာဖတ္ေနမွန္း မသိေပမယ့္ ညီမငယ္ အရင္းတေယာက္လို ရင္းႏွီးေနမိျပီ။ သည္ေတာ့ အခြင့္အေရးရရင္ အျပင္မွာ လူခ်င္း ဆံုေတြ႕ခ်င္မိပါတယ္။
၂။ nge naing
က်ေနာ့္လိုပဲ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ခရီးကို တစံုတရာ အခ်ိန္ကာလတခုအထိ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူ။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကိုလည္း လာဖတ္ေလ့ရွိသူ။ လာဖတ္တိုင္းလည္း က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို ဖြင့္ရင္ အင္တာနက္ ျပဳတ္က်တယ္ ေျပာေလ့ရွိသူ။ တၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ဖူးခ်င္ပါရဲ႕။
၃။ mie nge
က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို အျမဲဖတ္ေလ့ရွိသူ။ ကြန္မန္႕ေတြ မေရးေပမယ့္ ဆီပံုးထဲ အျမဲ ေအာ္သြားတတ္သူ။ သူ႕ကိုလည္း က်ေနာ္ ေတြ႕ဖူးခ်င္ပါတယ္။
၄။ ညီမေလး
က်ေနာ့္ သီခ်င္းေတြကို အားေပးေလ့ရွိသူ။ စာေတြလာဖတ္ေလ့ရွိသူ။ ေမ့တတ္တဲ့ က်ေနာ္က စာရင္းထဲ သူ႕ကို မထည့္လိုက္မိဘူး။ ခြင့္လႊတ္ပါ ညီမေလးေရ႕။ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ သူေတြထဲ ညီမေလးလည္း ပါပါတယ္..။


Apr 26, 2009

ေဘာလံုးသမားကဗ်ာ

က်ေနာ့္ညီငယ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ရဲ႕ ကဗ်ာ တပုဒ္ပါ။ က်ေနာ္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လြန္းလို႕ သူ႕ကို ခြင့္ေတာင္းျပီး ဘေလာ့မွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။















ေဘာလံုးသမားကဗ်ာ

က်ေနာ့္ကို ခ်,ထားတဲ့ေကာင္ေတြကို
က်ေနာ္က ျပန္ခ်တယ္
က်ေနာ္က ခ်,ထားတဲ့ေကာင္ေတြက
က်ေနာ့္ကို ျပန္ခ်တယ္
ေဘာလံုးကစားတယ္ဆိုတာ
ပန္းနဲ႔ေပါက္တန္းကစားတာမဟုတ္ေတာ့
ထိခိုက္ဒဏ္ရာကိုယ္စီေတာ့ ရွိၾကတယ္
လက္ရည္မမွ်တဲ့ စိန္ေခၚသံေတြကို
က်ေနာ္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္
ခရာတြတ္ေနတာေတာင္
က်ေနာ့္နားရြက္ကို တံေတြးလာစြတ္ေနလို႔
ေဒါသနဲ႔ ဂိုးအျပတ္သြင္းပစ္ခဲ့တယ္
လူမကၽြံေအာင္ က်ေနာ္သတိထားကစားတယ္
ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္ျပန္မသြင္းမိေအာင္
က်ေနာ္ အေလးထားတယ္
အနီကဒ္ျပၿပီး အထုတ္ခံရေလာက္ေအာင္လည္း
က်ေနာ္ စည္းကမ္းမေဖာက္ဘူး
ရာသက္ပန္အနားယူရေလာက္တဲ့ ဒဏ္ရာမ်ိဳးရေအာင္လည္း
က်ေနာ္ သတိလက္လြတ္ မကစားဘူး
အရံခံုမွာ ထိုင္ေနရတဲ့အခါ
အသင္းေဖာ္ေတြကို အားတက္သေရာ အားေပးတယ္
ကိုယ္တိုင္၀င္ကစားရတဲ့အခါ
အေကာင္းဆံုး ေျခစြမ္းျပႏိုင္ဖို႔ အားေမြးတယ္
တသင္းတည္းသားခ်င္း ေျခခြင္မလွဲဘူး
ေနာက္ေက်ာကေန လက္သီးပံုးမထိုးဘူး
က်ေနာ္ပါ၀င္ကစားခြင့္ရတဲ့ အသင္းမွာ
က်ေနာ္ အေကာင္းဆံုးကစားခဲ့ပါတယ္။ ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္

Apr 23, 2009

အျပစ္ကင္းသူ

မိုးမခမွာ ကိုဇာနီ၀င္း တင္ထားတဲ့ ဆရာေငြၾကည္ရဲ႕ ကာတြန္း တကြက္ပါ။ သေဘာက်တာနဲ႕ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။

Apr 22, 2009

ျမစ္တစင္းကို ခ်စ္ခင္ျခင္း






















ျမစ္တစင္းကိုခ်စ္ခင္ျခင္း

ေလ မျငိမ္တဲ့ ျမစ္
ေရ တိမ္တဲ ့ျမစ္...
အေန မတတ္တဲ့ ျမစ္
ေရ ငတ္တဲ့ ျမစ္...
ထီ မထင္တဲ့ ျမစ္
ၾကည္ လင္တဲ ့ျမစ္...
ေန မထိုးတဲ့ ျမစ္
ေရ ဆိုးတဲ့ဲ ျမစ္...
ရင္ တကယ္ မကြဲျဖစ္တဲ့ ျမစ္
ပင္လယ္ထဲ နစ္တဲ့ ျမစ္...
ေလ ခၽြန္ေနတဲ့ ျမစ္
ေရတံခြန္ေတြနဲ႕ ျမစ္...
အခ်ိန္ ေပါမ်ားတဲ့ ျမစ္
တိမ္ေကာသြားတဲ့ ျမစ္...
အမိႈက္ ေမ်ာတဲ့ ျမစ္
ဒိုက္သေရာနဲ႕ ျမစ္...
အခ်ိန္ ပိုေနတဲ့ ျမစ္
အရွိန္ လိုေနတဲ့ ျမစ္...
အိမ္ မရွိတဲ့ ျမစ္
အခ်ိန္ မသိတဲ့ ျမစ္...
ငါး မေနတဲ့ ျမစ္
ဖား ေသတဲ့ ျမစ္...
အလင္း မရွိတဲ့ ျမစ္
ပ်င္းရိတဲ့ ျမစ္...
ေခ်ာင္း ျဖစ္သြားတဲ့ ျမစ္
အေလာင္း နစ္သြားတဲ့ ျမစ္...
ေလာဘ ၾကီးတဲ့ ျမစ္
ေဒါသ မီးနဲ႕ ျမစ္...
ရန္ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ ျမစ္
ျပန္ခ်စ္ခင္ေနတဲ့ ျမစ္...
စိတ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ျမစ္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ျမစ္...
ေျမပံုေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ ျမစ္
ေျမပံုေတြ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ျမစ္...
ျမစ္ေတြ...
ျမစ္ေတြ...
အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲေလ...

က်ေနာ္ကေတာ့
ဘ၀ ကမ္းပါး၊ စကား တိုးညွင္း
ႏွင္းပြင့္ ေထြးေပြ႕၊ သိမ္ေမြ႕ ညင္သာ
ေသာင္ျပင္ လြလြ၊ သဲျဖဴ မြမြ
လွတ ပတ၊ ေငြလေရာင္ ဆမ္း
ည အနမ္းမွာ၊ ပန္းတို႕ စီးေမ်ာ
ေသာက ခ်န္ရစ္၊ ျမစ္ျပန္ျဖစ္တဲ့
ရိုးရိုးသားသား ျမစ္ကေလးတစင္းကိုပဲ
ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးေနပါေပါ့...

ATN

ေခတၱခဏနားပါမည္

လာေရာက္လည္ပတ္ၾကတဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး မဂၤလာပါ။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘေလာ့ေရးျခင္း ေခတၱရပ္နားပါမည္။
လာရာက္လည္ပတ္ဖတ္ရႈၾကသူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
အားလံုး အစစ အရာရာ အဆင္ေျပ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

Apr 16, 2009

တတိယေန႕






















မေတာ္တဆနဲ႕
လမ္းေခ်ာ္က်ခဲ့တဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြ
ေရတိမ္နစ္...

သံသယနဲ႕
ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ
နာရီေတြ ပိုျမန္...

တမင္သက္သက္
မိုးနဲ႕ေျမကို ေျပာင္းျပန္လွန္ၾကည့္ရင္
ကင္းျမီးေကာက္ေထာာင္တယ္ အထင္ခံရ...

နန္းၾကိဳးျပတ္ေနတဲ့ ဘတ္သီးနဲ႕
လွ်ပ္စစ္မီးမလာတဲ့ အိမ္တလံုးက ေရခဲေသတၱာ
စာမ်က္နွာ အတူတူပါပဲေလ...
ထုထည္ေတြသာ
ကြာျခား...

ေရတံခြန္လို
ေဇာက္ထိုးဆင္းလာခဲ့တဲ့
ေန႕ေတြဆိုတာကလည္း
အေဟာင္းနဲ႕အသစ္ ႏွစ္မ်ိဳးသာ...
ရိုးေနပါေပါ့...

အို... ထာ၀ရဘုရား
ငါ့အား
အျခားေန႕တမ်ိဳးမ်ိဳးသာ
ရွာၾကံေပးပါ့ ...

ATN

Apr 15, 2009

ျပိဳင္တူလင္းတဲ့ေကာင္းကင္ သၾကၤန္အမွတ္တရကဗ်ာစု






















သၾကၤန္အတြက္ ကဗ်ာဆရာဆရာမေတြစုေပါင္းျပီး အမွတ္တရ ေရးသားထားၾကတဲ့ - ျပိဳင္တူလင္းတဲ့ေကာင္းကင္ - သၾကၤန္အမွတ္တရ ကဗ်ာစု ကို PDF format နဲ႕ ထုတ္ေ၀လိုက္ပါျပီ။ Download ကို ေအာက္ကလင့္ေတြမွာ သြားလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။

MediaFire

eSnips

Download လုပ္လို႕မရတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိခဲ့ရင္လည္း အေၾကာင္းၾကားေစခ်င္ပါတယ္။

ဗမာ့ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာဖတ္သူေတြအားလံုး အားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

thingyan2

Apr 14, 2009

ကိုယ္တိုင္ဗ်ဴး

သၾကၤန္ရက္ထဲ အလုပ္မ်ားေနေသာ ေအာင္သာငယ္ကို
အလုပ္မရွိေသာ အားလ်ားေနသည့္ ေအာင္သာငယ္ ဗ်ဴးသည္။

ဘာေၾကာင့္ ဘေလာ့ေရးလဲ ေျပာျပပါ။

ကို္ယ့္အေတြ႕အၾကံဳေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္တာပါ။
ကိုယ္ခံစားရတာေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေရးပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ေတြက အေတြ႕အၾကံဳေတြဆိုတာ
ေခ်းေျခာက္ေရႏွဴးတာပါပဲလို႕ ေျပာပါတယ္။
အဲတာကို ဘယ္လို သေဘာထားပါသလဲ။

တခုပါပဲ အေတြ႕အၾကံဳေတြဆိုတာ အလကားရခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။
ကေလးေတြကို မိဘေတြက ကို္ယ့္အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ယွဥ္ျပီး မမွားသင့္တာ မမွားရေအာင္
ေမတၱာေရွ႕ထားျပီး ေျပာတာကို ေခ်းေျခာက္ ေရႏွဴးတယ္လို႕ အမည္တပ္ရင္
မိဘတေယာက္အေနနဲ႕ စိတ္မေကာင္းရံုကလြဲရင္
ဘာမွ ေျပာေနစရာ အေၾကာင္း မရွိပါ။
အဲသည္ ကေလးေတြကိုပဲ သနားပါတယ္။
ကိုယ္ မေတြ႕ မၾကံဳပဲ ေျပာေနတာမွ မဟုတ္တာ။
ေစတနာစကားကို လက္မခံလဲ ရွိပါေစေပါ့။

အဲသည္လိုဆို ကိုယ့္အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ဘေလာ့ေရးရင္းနဲ႕ ေျပာရင္
လူတကာက လက္ခံမယ္လို႕ ထင္ပါသလား။

ၾကံၾကီးစည္ရာဗ်ာ။
အဲသည္လိုသာဆို နအဖကို ဒီ/ခ်ဳပ္ကို အာဏာ လႊဲေပးဖို႕ က်ေနာ္ေျပာမွာေပါ့... း)

ဒါဆို ဘေလာ့ေရးရင္းနဲ႕ နံမည္ၾကီးလာမယ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါသလား။
ဘေလာ့ေရးတာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။
ပိုက္ဆံလည္း တျပားတခ်ပ္မွ ရတာမွ မဟုတ္တာ။
Out of question ပါဗ်ာ။

ဘေလာ့ေရးတဲ့အခါ ဘာျပသနာေတြ ေတြ႕ၾကံဳရပါသလဲ။
အလကားရတဲ့ blogspot.com မွာ ဘေလာ့ေရးတဲ့အခါ ဘာျပသနာမွ မရွိပါ။
အလကားရလို႕ေရးတာပဲ။ ဘာျပသနာမွ ရွိမယ္ မထင္ပါ။
ပိုက္ဆံေပးရရင္ေတာ့ ျပသနာရွိမယ္ ထင္တယ္။

ကို္ယ့္ဘေလာ့ပို႕စ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး
ဆန္႕က်င္ဖက္ ေပးတဲ့ ကြန္မန္႕ေတြကေရာ
ျပသနာေတြ မဟုတ္ဘူးလား။

အင္း... ဒါကေတာ့...
ကြန္မန္႕ေတြကို လြတ္လပ္စြာ မန္႕ခြင့္ေပးထားတဲ့ ဘေလာ္ဂါ တေယာက္အတြက္ ျပသနာ မဟုတ္ပါဘူး။ comment moderation ေပးထားတဲ့ ဘေလာ္ဂါ တေယာက္အတြက္ေတာ့ ဟုတ္ရင္ ဟုတ္မွာေပါ့။

ဒါဆို လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲခြင့္ကို လက္ခံတယ္ေပါ့။
အခၽြန္နဲ႕ မေနတာလား။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာ anonymous နဲ႕ comment ေပးလို႕ရပါတယ္။ ဆဲေရးတိုင္းထြာသည့္တိုင္ ကိစၥ မရွိပါဘူး။ သည္ေလာက္ဆို လြပ္လပ္စြာဆိုတဲ့ စကားနဲ႕ ကြဲလြဲခြင့္ဆိုတာကို ထပ္ေျပာစရာ မလိုဘူး ထင္တယ္။

ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းပါ။
ဖားတေကာင္သို႕ေမတၱာစာဆိုတာ
ဘေလာ္ဂါ တေယာက္ကို ရည္ညႊန္းတယ္လို႕ အားလံုးက ေျပာေနပါတယ္။
အဲတာ ဟုတ္ပါသလား။

ခက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။
ကဗ်ာဆိုတာကို ကဗ်ာေရးသူက အနက္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေပးရမလား။
ဒါဆို က်ေနာ္ ကဗ်ာ မေရးေတာ့ဘူး။
စကားေျပပဲေရးေတာ့မယ္။
ဒါေပသည့္ အဲသည္ကဗ်ာက
မည္သည့္ ဘေလာ္ဂါ တေယာက္ကိုမွ် မရည္ညႊန္းပါ။

ဖားတေကာင္ကိုသာ တိုက္ရိုက္ ရည္ညႊန္းတာပါ။

ေနပါဦး ျပန္ေမးပါရေစဦး။

ခင္ဗ်ားက ဖားလား... ငါးလား...

Apr 13, 2009

သၾကၤန္ထဲက သံခ်ပ္မ႑ပ္

ႏွစ္သစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာဖတ္သူေတြအားလံုး မဂၤလာပါ။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္ မ႑ပ္ေထာင္ထားပါတယ္။ အဲမွာ သံခ်ပ္ေတြ ထိုးလို႕ရတယ္ေလ။ အပ်င္းေျပေပါ့။ သို႕မဟုတ္ အဆာေျပေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ၾကံဳတုန္း သံခ်ပ္၀င္ထိုးခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သံခ်ပ္ထိုးခ်င္ရင္ အဲမ႑ာပ္ကို သြားလည္လိုက္ပါဦးလို႕ တိုက္တြန္းပါရေစ။ စိတ္ထဲရွိတာေတြ ေအာ္ခဲ့ၾကေပါ့ဗ်ာ။

ျမဴေမွာင္ေ၀ကင္း

YouTube မွာ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြရွာရင္း ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ႕လို႕ ကူးလာတာပါ။
(က်ေနာ္ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး... )

ျမဴေမွာင္ေ၀ကင္း ေငြအဆင္း ဆႏၵ ျပည္ေထာင္ တိုင္းျမန္ျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ဆု
သြန္းခါေရ ေအးေစေၾကာင္း ေလာင္းတဲ့ လံုေမ ထူးထူးကဲကဲ လွၾကပါေစ...

ျမဴေမွာင္ေ၀ကင္း ေငြအဆင္း ဆႏၵ ျပည္ေထာင္ တိုင္းျမန္ျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ဆု
သြန္းခါေရ ေအးေစေၾကာင္း ေလာင္းတဲ့ လံုေမ ထူးထူးကဲကဲ လွၾကပါေစ...

အဆင္ေျပ ျမင္ရသူ ၾကည္ႏူးေလာက္ေပ သံသာ ခ်ိဳျမျမ ဆိုေတးေလးေတြ
မန္းျမိဳ႕သူရဲ႕ ဂုဏ္နဲ႕ညီေပ ယဥ္ေက်းသူေတြ မႏွစ္ကပဲ ေလာင္းခဲ့တာေတြ
ေအးေအးျမျမ မေမ့တဲ့ႏိုင္ေပ ...

အဆင္ေျပ ျမင္ရသူ ၾကည္ႏူးေလာက္ေပ သံသာ ခ်ိဳျမျမ ဆိုေတးေလးေတြ
မန္းျမိဳ႕သူရဲ႕ ဂုဏ္နဲ႕ညီေပ ယဥ္ေက်းသူေတြ မႏွစ္ကပဲ ေလာင္းခဲ့တာေတြ
ေအးေအးျမျမ မေမ့တဲ့ႏိုင္ေပ ...

သင္းပ်ံ႕ေ၀ ေရႊပန္းပိေတာက္ေတြ တြဲရြဲ ႏွင္းဆီ အစဥ္ျမဲျမန္းကာ လွတဲ့ေမ
ေငြငန္းေမာင့္ကို ေလာင္းတဲ့ေရ ေဘးဘယာ ေ၀းကြာ ကင္းစင္ပါ့မယ္ေလ...

သင္းပ်ံ႕ေ၀ ေရႊပန္းပိေတာက္ေတြ တြဲရြဲ ႏွင္းဆီ အစဥ္ျမဲျမန္းကာ လွတဲ့ေမ
ေငြငန္းေမာင့္ကို ေလာင္းတဲ့ေရ ေဘးဘယာ ေ၀းကြာ ကင္းစင္ပါ့မယ္
သည္ေရပြဲ သၾကၤန္ေရ...

Apr 12, 2009

ဖားတေကာင္သို႕ေမတၱာစာ

မင့္ကိုယ္မင္းေတာ့
အမွန္တရားတခုလို႕
မင္းထင္သြားမွာေပါ့...
မင့္အနားမွာ လူေတြအမ်ားၾကီးကိုး...

ဒါကိုလည္း
ငါ မျငင္းပါဘူး...
မင္းကို သနားလို႕....

အားလံုးမွန္တယ္...
အဲသည္အထဲကမွ
အမွန္ဆံုးေတြသာ
သမိုင္းမွာ က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ
မင့္ကို ေျပာလိုက္ပါရဲ႕...

တကယ္ေတာ့
မင့္ကို သနားေနတဲ့
သန္းေပါင္းမ်ားစြာ
ရွိေနပါေသး....

မင္းဟာ
မင္းပဲ
ဆိုခေရးတီး မဟုတ္
အာခီးမီးဒီးစ္ မဟုတ္
ေကာ့ပါးနီးကပ္စ္ မဟုတ္
တကယ္ေတာ့
မင္းဟာ
ဘာဆို ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး....

အက်ယ္ၾကီး မေအာ္နဲ႕
အသံေတြ ကုန္မယ္...
မင့္ေအာ္သံကို
ဘယ္သူမွ ၾကားလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး...

ငါးေတြက ကူးတယ္
ဖားေတြက ရူးတယ္...။
ဖားကို ငါးထင္သူေတြနဲ႕
မင့္အနားမွာ
ခစားေနသူေတြသာ ၾကားမယ္။
ငါးမဟုတ္တဲ့
ဖားတေကာင္ကို
ငါ သနားေတာင္ သနားမိေနရဲ႕...။

ATN

(အသံကုန္ေအာ္ေနေသာ ဖားတေကာင္သို႕)

Apr 11, 2009

မရွိေတာ့့ျပီျဖစ္ေသာ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္သို႕

အေမရင္မွာ ၾကီးပ်င္းခဲ့ဖို႕ သားေလးတေယာက္ကို ဖန္ဆင္းထား
အိပ္မက္အလား ရီသံေတြမွာ ေသြးစက္မ်ားနဲ႕ နီရဲသြား
တမ္းတမိတယ္ အို ေမေမေရ တမ္းတမိတယ္

ရာသီေတြ မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္မီးရထားၾကီးေၾကာင့္အိုမင္းသြား
ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဘူတာမွာ ခရီးဆံုးမလဲလို႕ ၾကိဳစဥ္းစား
တမ္းတမိတယ္ အိုေမေမေရ တမ္းတမိတယ္

နာရီေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ျပီးေျမာက္ဖို႕အတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းဦး
ျပီးရင္ ဟို အေ၀း အေမသြားတဲ့ လမ္းက ေစာင့္လို႕ ေခၚျပီးသြား
တမ္းတမိတယ္ အို ေမေမေရ တမ္းတမိတယ္
အို ေမေမေရ ေၾကကြဲပါတယ္ ခရီးသည္ပီပီ သားလာေနတယ္

------------
အေမ့အတြက္ အမွတ္တရ သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုမိတာပါ။
ေမာင္သစ္မင္း ေရးျပီး ေက်ာ္ဟိန္း ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းပါ။

Apr 10, 2009

ပန္ဒိုရာႏွင့္ စကားေျပာျခင္း

သၾကၤန္နားနီးလာေတာ့
ရီးစားဦးကို သတိရတယ္...
ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ရျပီး
ခုခ်ိန္ဆို ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ေန
စိတ္ညစ္ေနျပီလဲ ေတြးမိတယ္...
တခါတေလပါ...
ကိုယ္နဲ႕ မနီးစပ္ခဲ့တာ
သူ အေတာ္ ကံေကာင္းပါတယ္လို႕လည္း
ရဲရဲၾကီး ေတြးေနမိေသး....

သၾကၤန္နားနီးေတာ့
ပိေတာက္ရနံ႕ေတြရတယ္ ...
အ၀ါေရာင္ေတြရဲ႕ အရိပ္ကို ရင္ခုန္တယ္ ...
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕
ေရေတြစိုရႊဲေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းကို
ခုခ်ိန္မွာ ေျပးနမ္းေနခ်င္တယ္ အရူးအမူးပဲ...
မႏွစ္က သၾကၤန္ရက္ထဲ ဆံုးသြားတဲ့ အေမ့ကို
အိပ္မက္ထဲမွာ အတင္း ေပြ႕ထားရတယ္...
ေနာက္ထပ္တခါ လြတ္က်သြားမွာစိုးလို႕...
ရြာလယ္လမ္းထိပ္က
ပိေတာက္အိပ္မက္ဆိုတဲ့
ေရပက္တဲ့ ေနရာေလးကို
အေတြးထဲမွာ ျပန္ေရာက္တယ္....
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕
အတူေသာက္ရင္းကေန
အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့
မဂၤလာလမ္းထိပ္က
အရိပ္ေကာင္းတ့ ဲအရက္ဆိုင္ေလးကို လြမ္းတယ္...
တမ္းတရတာေတြကို ေျပာရင္
ေမာတယ္...
တေထာင့္တညထက္
ရွည္လ်ားတဲ့ ညေတြအတြက္
စိတ္ပ်က္တယ္...
ခုေတာ့
သၾကၤန္ကို
မသိသလိုလို အေယာင္ေဆာင္ေနတယ္...
ေအာင္ျမင္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
စကားေျပာျဖစ္တာေက်းဇူးတင္တယ္
- ေနာင္ႏွစ္ခါလည္း ဆီးလို႕ၾကိဳကြယ္ ေမာင္ၾကီးလာပါမယ္-
ရင္ခုန္ဖြယ္ ေတးတစနဲ႕
ျပန္လည္ အိပ္ေမာက်သြားပါေပါ့...

ATN

Apr 8, 2009

သား …..

အေမ့ႏွစ္လည္ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ကဗ်ာဆရာ ကမာပုလဲ ခံစားေပးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္ပါ။

သား …..

က်ေနာ့္လက္ကို ေဆာင့္ဆြဲၿပီး
ခုန္ခ်သြားတယ္
လြတ္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး
အတူ လုိက္သြားလုိ႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ….။

သူ႔ေနာက္မွာ
ေက်ာခ်င္းကပ္ ရပ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲေဘာ္
အိမ္ေရွ႕မွာ
ကိုတင္ေအာင္မနက္တိုင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကေလး
မနက္ခင္းဟာ
ေနျခည့္ အသံေလးနဲ႔ လင္းေနၾက…။

က်ေနာ္ ဆြဲတင္လုိက္တယ္
မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္နဲ႔ ယိမ္းထိုးျငင္းဆန္လို႔
သူ႔ရင္ဘတ္ေတြ မပြန္းေစခ်င္ဘူး
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ၿငိမေနေစခ်င္ဘူး
သူ႔ေအးျမမႈကို
ခံစားေနရလို႔ပါ …။

ေႏြအပူျပင္းျပင္းထဲမွာ
သားက …
ကိုယ္ကေလး တုန္ခါၿပီးေပ်ာ္သြားတယ္ …
သူ႔ အဖိုးနဲ႔ သူ႔အဖြား ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို
မ်က္ရည္ ၀ိုင္းေအာင္ တနင့္တပိုးစားတယ္
မနက္ျဖန္ကုိ အလွဆံုးႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ေပါ့…။

သားေရ
မင္း ခ်ဳိးခဲ့တဲ့ ေရတြင္းကေလးကို
မင္းသတိ ရပါ…
ေရျခားေျမျခားမွာ …
ထမင္းတလုပ္မ်ားဆာခဲ့ရင္
မင္းရဲ႕ အဖိုးအဖြားကိုသတိရပါ …
ခုခ်ိန္မွာ
မင္းအဖိုး ကိုတင္ဦးလို ကိုေအာင္သာဟာ
ၿမိဳင့္ကို … လြမ္းေနေတာ့မွာပဲ ….။ ။

ကမာပုလဲ
၀၉၊ ၀၄၊ ၂၀၀၉ (နံနက္ ၀၀း၀၅ နာရီ)

အေရျပားခ်င္းတူခဲ့တဲ့
ကဗ်ာဆရာ ကမာပုလဲကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ။

ဒဏ္ရာေဟာင္း

ႏွင္းေရ႕... ...
ေ၀ဒနာတခ်ိဳ႕
ျပန္ႏိုးလာ
ရိုးမကို ေနာက္ထပ္တခါ
ေက်ာ္ခဲ့...

ေဒါနအား
ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုတမ္းမက္
ေအေကတလက္နဲ႕
ငွက္ဖ်ားေပြ႕ဖက္ခဲ့ေသာ
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေန႕ရက္မ်ား... ...
ျပန္ျမင္ ...

ေသာင္ရင္းရဲ႕
ေငြေရာင္ စီးဆင္းေသာ ကမ္းထိပ္မွာ
အဆိပ္တက္ခဲ့...
စိတ္လိုလက္ရ
ေ၀ဒနာတို႕ ျဖန္႕ခင္းခ်ခဲ့မိသည့္ ညမ်ား... ...
တမ္းတ ...

သံလြင္ရဲ႕
အဟုန္ၾကီးတဲ့ လိႈင္းနက္နက္ထဲ
ခါးသည္းေသာ ေန႕ရက္တိုင္းကို
ခုတ္ပို္င္း ထိုးထည့္ခဲ့ဖူး...
လေရာင္နဲ႕ မူးခဲ့ေသာ
ေတာင္ယာတဲ...
ျပန္ေတြ႕...

တစစီ
ေခ်မြထားေသာ
အခ်ိန္နရီမ်ား
လြင့္ေမ်ာရွည္လ်ား
အစင္းသား လဲေလ်ာင္း
မဲကလေခ်ာင္းစပ္မွာ ...

ဒါကိုပဲ
ရက္ရက္စက္စက္
အမည္တခုတပ္ပစ္ခဲ့တယ္ ... ...

ATN

Apr 7, 2009

အေမ့့ႏွစ္လည္






















ခု လာမယ့္ ဧျပီလ (၁၁)ရက္ဟာ မႏွစ္က ဆံုးပါးသြားတဲ့ က်ေနာ့ မိခင္ တႏွစ္ျပည့္ပါ။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ အေမ့ ႏွစ္လည္အတြက္ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေနၾကျပီေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္တခါ အေမ့ကို အေ၀းကေန ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္ကန္ေတာ့ ရတာပါပဲ။

က်ေနာ့ကို ခ်စ္တဲ့ အေမ့အတြက္ က်ေနာ့ကိုယ္စား ခံစားေပးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့ ညီေလးတေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာကို အားလံုး ဖတ္ရေအာင္ တင္လိုက္ပါတယ္။

ပိေတာက္ေတြထက္ လင္းတဲ႔ေကာင္းကင္

ဒါဟာ .......အသံတခု
ဟုိး.....အေဝးၾကီးကလာတာ
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားလား
ငါ႔ရင္ေခါင္းထဲက ေအာ္ဟစ္လုိက္တာျဖစ္တယ္ .........။

ပိေတာက္ပြင္႔ခ်ိန္ တိမ္ေတြေတာက္ျပီဆုိမွျဖင္႔
အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနတယ္ ....အေမရယ္....

ပိေတာက္ပြင္႔တာျမင္ရင္
ကသစ္ပြင္႔တာျမင္တဲ႔ အသူရာေတြလုိ
က်ေနာ္႔ ရင္မွာ ဟာကနဲပဲ အေမ.........။

အိ္မ္ေဝးတဲ႕သူဟာ
ေဝးေနတဲ႕အိမ္ကုိ
အေဝးတိမ္ေတြနဲ႕ပဲလြမ္းေနရ
တစိမ္းေတြၾကားမွာ ေနေပ်ာ္လွတယ္လုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး...။

မ်က္နွာဖုံးစြပ္ထားတဲ႕လူေတြက
ျဗဟၼစုိရ္ တရားေတြကုိ ခုိးဝွက္သြားၾကတယ္... ။

အိပ္မက္ထဲမွာပဲ ကဗ်ာေတြ ခ်ေရးေနမိ
ကမၻာထဲမေတာ႔ က်ေနာ္႔ကဗ်ာေတြက
စားသုံးလုိ႔ မရတဲ႕ သစ္သီးပဲ မဟုတ္လား အေမ....။

ဘာေန႔ ေတြ ၊ ညာေန႔ေတြအတြက္ ကဗ်ာမေရးေတာ႔ဘူး
ရင္ဘတ္ကုိတဲ႔တဲ႔ ထိတဲ႔ေန႔အတြက္ပဲ ကဗ်ာေရးမယ္...
ၾကယ္စင္ေတြ ေရတြက္ရင္းသီခ်င္းေရးတယ္...
ၾကယ္ေတြစုံတဲ႕ည သီခ်င္းနားေထာင္တယ္...
ၾကယ္ေတြေၾကြက်တုိင္း ဆုေတာင္းတယ္...။

နကၡတ္စုံတဲ႔ အခါေရာက္မွ
အေမ႔အုတ္ဂူဝမွာ
က်ေနာ္အၾကိမ္ၾကိမ္ဦးခ်မယ္...။

အေမ ေၾကြတဲ႔ေကာင္းကင္ကို
ခဏ ေမာ႕ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔
အဲ႔ဒါက ေဝေနတဲ႔ပိေတာက္ေတြထက္လွတယ္ ..အေမ...။

(အေမေဒၚခင္မာေအး ႏွစ္လည္ အမွတ္တရ)
ခ်စ္ေသာ အကုိခင္ဗ်ား အကုိ႔ကုိယ္စားေရာ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ပါ အေမ႔အတြက္ ဒီ႕ကဗ်ာေလးနဲ႕ကန္ေတာ႕လုိက္ပါတယ္

ဖုန္းျမင္႔

ေမေမ့အတြက္ ကဗ်ာ

ေန ေတြဟာ
ကြယ္ရိုး ထုံးစံဆိုတာ မရွိ
စၾကာ၀ဠာ ပကတိထဲ
အျမဲ လင္းလက္ေနမွာ

လ ဆိုတာလဲ
လင္းျမဲ.. ေနရွိတဲ့ စက္၀န္းထဲ မွာေလ

တကယ္ေတာ့
ေမေမ က ေန
ေမေမ က လ
ေကာင္းကင္ဘုံ ဘ၀မွာ
ေစာင့္ေနပါ ေမေမ

မလြတ္လပ္ျခငး္ေတြ ရွိေနသမွ်ေတာ့
အမွ်ေ၀ခြင့္ က မရေသး..
အမွ်ေ၀ခြင့္ရေရး

အေမ့ရဲ႕သားေလ..
အဲဒီ.. အေမ ထားခဲ့တဲ့ လမ္းမ ထက္မွာပဲ
ဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္း..
ဆက္ေစာင့္ေနဆဲ ပါ အေမ...


မမသီရိ (၆.၄.၂၀၀၉)

ၾကီးၾကီး ရဲ႕ တႏွစ္ျပည့္ ေအာက္ေမ့ျခင္း အခမ္းအနား အတြက္
အကို႕ ကိုယ္စား ေရးဖြဲ႕ ပါရေစ..

Apr 6, 2009

ေတာင္ရိုးေပၚကသစၥာသမားသို႕














လမ္းထြင္းခဲ့တဲ့
ပန္းတျခင္းထဲ...
တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္
စြမ္းရည္၊ ေမာင္သာႏိုး
ပန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေ၀လို႕...

ကဗ်ာ့ တပ္မွဴးၾကီး...
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးေတြထက္
ခမ္းနားၾကီးျမတ္သေပါ့...

တံဆိပ္ေတြ အထပ္ထပ္
ကိုယ္ေပၚမွာ ဇြတ္ အတင္း အဓမၼ
ဆြဲယူ ကပ္ျပေနစရာမလို...

ျပည္သူေတြ ကိုယ္တိုင္
ဆြဲခ်ိတ္ေပးလိုက္တဲ့
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြအနႏၱနဲ႕
လွပေနခဲ့ျပီးသား...

သစၥာတိုင္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းက
ႏွလံုးသားကို ရွင္းလင္းခဲ့ျပီးသား...

မာရသြန္မွာ
သက္လံုေကာင္းခဲ့တာ
ၾကည္ေအာင္ဆိုတဲ့ ဆရာပါပဲ...

သည္ေတာင္ရိုးမွာ
က်ားဆိုးေတြ ဆရာ သတ္ခဲ့ ...

ခုေတာ့
ဆရာ့ကို
ဘယ္သူ သတ္ခဲ့ျပီလဲ...

ဆရာမေသပါဘူး...
ဒါကိုပဲ
က်ေနာ္တို႕
ရြတ္ဖတ္ေနၾကတယ္...

ATN

မိုးမခမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ
ပံုကေတာ့ မင္းေက်ာ္ခိုင္ဆြဲထားတာကို
မိုးမခကေန ျပန္ယူထားတာပါ

Apr 4, 2009

ကိုယ္ေတြ႕-၂

ရီေ၀တဲ့ အေတြးထဲ ျဖတ္ကူးလို႕ရယ္
ေရွ႕ဆက္မယ့္ ခရီးကို အေဖာ္ျပဳလို႕ရယ္
ၾကင္နာခဲ့ရသူ တေယာက္တည္းေနဆဲ
ကုန္လြန္ခဲ့ႏွစ္ေတြ ေရတြက္ရင္ေလ
ေႏြရက္မ်ား အခါခါေလ...

ပေဒသာ ေခ်ာင္းစပ္ေဘးက စပါးရိတ္သိမ္းျပီးေသာ ရိုးျပတ္ကြင္းထဲမွာ ရွင္းလင္းထားသည့္ ေျမျပင္ညီညီေလး တ၀ိုက္မွာ ခင္ေမာင္တိုး၏ ေႏြရက္မ်ားအခါခါ သီခ်င္းသံက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လြင့္ပ်ံ႕ေနသည္။ ေဘ့စ္ ဂစ္တာကို စိုးလင္းေအာင္က မတီးခ်င္ တီးခ်င္ တီးေနပံုရသည္။ သီခ်င္းက ေအးသည္ မဟုတ္လား။ ခင္ေဇာ္ ကေတာ့ သီခ်င္းကို စိတ္ပါ လက္ပါ ဆက္ဆို ေနသည္။ မ်ိဳးျမင့္ကေတာ့ သူ႕ လိဒ္ဂစ္တာကို တီးရင္း လက္စြမ္း ျပေနသည္။ သူကေတာ့ ရစ္သမ္ ဂစ္တာကို စည္းခ်က္ညီညီ တီးခတ္ေပး ေနမိသည္။ က်န္သည့္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကလည္း ေတးသြားကို လိုက္ညည္းသူက ညည္း၊ ဒူးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပိုက္ျပီး နားေထာင္သူက နားေထာင္၊ သိန္းညိဳၾကီး ကေတာ့ ဘြန္ဂို ၂ လံုးတြဲေလးကို သီခ်င္းႏွင့္ လိုက္ဖက္ေအာင္ တီးေပးေနသည္။

ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားေသာ သည္လို ေႏြညမ်ိဳးမွာ သူတို႕ သူငယ္ခ်င္းတစု ေန႕တိုင္းလို ညဥ့္နက္ သန္းေကာင္ တိုင္ေအာင္ သည္ေနရာေလးမွာ စုျပီး ဂစ္တာတီးေလ့ရွိသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ့္ဂစ္တာ ကိုယ္ သယ္လာျပီး တီးေလ့ ရွိေသာ္လည္း တခါတရံ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွလည္း ငွားယူကာ တီးတတ္ၾကေသးသည္။

ညေနစာ စားျပီးသည္ႏွင့္ စက္ဘီးဆြဲကာ သူတို႕ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္း ေတြႏွင့္ ဆံုေနၾက ေမခလာ လဘက္ရည္ ဆိုင္ကို ထြက္လာၾကေလ့ ရွိသည္။ လဘက္ရည္ မွာေသာက္ရင္း ေရာက္လာမည့္ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို ေစာင့္ဆိုင္းကာ ေနေလ့ရွိသည္။ ညဥ့္နည္းနည္း ေစာင္းလာ လ်င္ေတာ့ လူလည္း စံုသေလာက္ ရွိျပီဆို ဆည္းစ်ာရိပ္လို႕ သူတို႕ ဘာသာ အမည္ ေပးထားသည့္ သည္လယ္ကြင္းျပင္ထဲက ေျမညီ တလင္းေလးမွာ စုျပီး ဂစ္တာတီးၾကေလ့ရွိသည္။ ဂစ္တာေတြ အဆင္သင့္ မပါလာလ်င္လည္း နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆီက သြားဆြဲလာ၊ နင္းလာေသာ စက္ဘီးမ်ားကို အနီးအနားမွာ ေထာင္ထားျပီး ဆည္းစ်ာရိပ္၏ တညတာ တီး၀ိုင္းကေလးကို စတင္ေလ့ရွိသည္။ စကာစကေတာ့ သူတို႕ ၄-၅-၁၀ ေယာက္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ညဥ့္နက္ လာေလေလ လူက ပိုစံုလာေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ လူငယ္မ်ားကလည္း ဂစ္တာသံၾကားရာ လယ္ကြင္းေလးထဲ ဆင္းခ်လာကာ အနားမွာ ထိုင္ကာ နားေထာင္ၾကေလ့ ရွိၾကသည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ ညစဥ္ လူ ၂၀-၂၅ ေလာက္ထိ ရွိေသာ သူတို႕၏ ဂစ္တာ ၀ိုင္းေလးက သည္ရပ္ကြက္ တ၀ိုက္မွာ လူတိုင္းသိသည့္ ၀ိုင္းေလးတ၀ိုင္း ျဖစ္လာသည္။

တေန႕သားေတာ့ သည္ကြင္းျပင္ေလး အစပ္ရွိ (၁၁) ရပ္ကြက္မွ ကာလသားေခါင္း ျဖစ္ေသာ အကိုၾကီး တေယာက္က ေျပာလာေလသည္။ - ငါ ေန႕တိုင္း နားေထာင္ ေနတာကြ။ မင္းတို႕ တီးတာ အေတာ္ ေကာင္းတာပဲ။ လက္လည္း ညီၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း တထပ္တည္း က်ေအာင္ တီးႏိုင္ၾကတာပဲ။ ကက္ဆက္ေခြထဲက အတိုင္းေလာက္ နီးနီးပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းတို႕ ၀ိုင္းမွာ ညတိုင္း ခ်ာတိတ္ေတြ လာစု နားေထာင္ ေနၾကတာကိုးကြ - ေျပာေတာ့ သူတို႕လည္း အေတ္ေလး ဘ၀င္ျမင့္သြားၾကေလသည္။ - အား... အကိုၾကီး ကလည္း လာေျမွာက္ေပးေနျပန္ျပီ။ က်ေနာ္တို႕ လဘက္ရည္ တိုက္ပါ့မယ္။ ဧကန္တ အကိုၾကီးကို အမက ဒီညေန လဘက္ရည္ဖိုး မေပးလိုက္ဘူး မဟုတ္လား... - သည္ အကိုၾကီးနဲ႕ အိမ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ ေနေသာ ထြန္းလွေအာင္က လွမ္းေနာက္လိုက္သည္။ - ေအာင္မာ - ဗိုလ္ၾကက္ (ထြန္းလွေအာင္ ဆံပင္က ေထာင္ေန သျဖင့္ သူ႕ကို ခင္မင္သူ ေတြက ၾကက္ဖလို႕ ေခၚၾကရင္း သူ႕နံမည္ ဗိုလ္ၾကက္ ျဖစ္လာေလသည္) ငါ နာရင္း ရိုက္ထည့္ေတာ့မယ္... ဒီေန႕ပဲ လခထုတ္လာတာ ဟ...ခုဟာက မင္းတို႕ေတြကို ေျမေတာင္ ေျမွာက္ေပးမလို႕ ေျပာေနတာ...- ျပန္ေျပာေလသည္။ - ဟာ... အကိုၾကီးက က်ေနာ္တို႕ကို အေခြ ထုတ္ေပးမလို႕လား... - စိုးလင္းေအာင္က အားရ၀မ္းသာ ေမးေလသည္။ - အာ... အဲေလာက္ေတာ့ ငါ့မွာ ဘယ္ ေငြရွိမလဲဟ... ။ ခုဟာက မင္းတို႕ေတြ ထဲမွာ instrument ေတြကို ေသခ်ာတီးႏိုင္တဲ့ သူေတြ အားလံုး လိုလို ရွိေနတာကို ငါ ေတြ႕တယ္ေလ။ အဲေတာ့ စတိတ္ရိႈးတခု ျဖစ္ေအာင္ ငါ ၀ိုင္းလုပ္ေပးမယ္ေလ။ မင္းတို႕က တီးၾကေပါ့။ ရပ္ကြက္နဲ႕ ျမိဳ႕နယ္ကို ငါ ညွိေပးမယ္။ ျမိဳ႕နယ္ေကာင္စီက ခြင့္ျပဳရင္ ထိုင္ခံုေတြ အက်အန ထည့္ျပီး လက္မွတ္ေတြ ဘာေတြ ေရာင္းျပီး စနစ္တက် လုပ္မယ္ေလ။ အဲတာ မင္းတို႕ တကယ္ တီးရဲသလား... - ေမးလာေတာ့သည္။

- ဟား... လုပ္လိုက္ေလ အကိုၾကီးရာ... အဲလိုမ်ိဳးစင္ေပၚတက္ရလို႕ကေတာ့ အေသအခ်ာကို တီးျပမယ္...- စိုးလင္းေအာင္က စေျပာေတာ့ - ဟုတ္တယ္... ဟုတ္တယ္... အကိုၾကီး... - ဘာညာနဲ႕ အားလံုး ဆူညံ သြားၾကေလသည္။ ထိုညက ဂစ္တာ မတီး ျဖစ္ေတာ့ပဲ စတိတ္ရိႈး ကိစၥမ်ားကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျပီး လူစု ခြဲခဲ့ၾက ေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ စတိတ္ရိႈးအတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို သည္အကိုၾကီးက လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာ သူတို႕ သူငယ္ခ်င္း တစုကလည္း အဆိုေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စုျပီး သီခ်င္းေတြ ေရြးၾက၊ ႏုတ္ေတြ ထုတ္ၾက၊ သီခ်င္း တိုက္ၾကႏွင့္ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲ Hollow Guitar နဲ႕သာ တီးလာခဲ့ ၾကသည့္ အတြက္ လက္ေတြ႕ Electric Guitar ေတြနဲ႕ မစိမ္းေန ေအာင္လည္း Studio တခုမွာ သြားျပီး လက္ေတြ႕ တ၀ိုင္းလံုးသြားျပီး ေလ့က်င့္လိုက္ၾကေသးသည္။

က်ယ္က်ယ္ ၀န္း၀န္းရွိေသာ မ်ိဳးျမင့္တို႕ အိမ္မွာ ေန႕တိုင္းလို သီခ်င္းတိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ဆိုမည့္သူေတြ ကိုလည္း အေသအခ်ာေရြးခ်ယ္ ထားခဲ့ျပီး သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေသခ်ာစြာ ေရြးခ်ယ္ထားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သည္လိုနဲ႕ အားလံုး အဆင္သင့္ ျဖစ္လာသည့္ အခ်ိန္မွာ ျမိဳ႕နယ္ကလည္း permit က်လာေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ကာလသားေခါင္း အကိုၾကီး ဦးေဆာင္ျပီး သူတို႕ တသိုက္ လက္မွတ္ေရာင္း ထြက္ၾက ေလေတာ့သည္။ သည္ရပ္ကြက္ ၀န္းက်င္မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ လုပ္ေသာ စတိတ္ရိႈး ျဖစ္ေပမင့္၊ တကယ့္ အဆိုေတာ္ေတြ တေယာက္တေလမွ် မပါေပမင့္ အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္း အားေပးၾကသျဖင့္ မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေအာင္ပင္ လက္မွတ္အားလံုး ေရာင္းလိုက္ၾကရေလသည္။ အားလံုးလည္း စိတ္ဓါတ္ေတြ တက္ၾကြ ေနၾက ေလေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ စတိတ္ရိႈး စမည့္ေန႕ မတိုင္မီေန႕တြင္ သူတို႕ အားလံုး ေနာက္ဆံုးပိတ္ အေခ်ာသပ္ သီခ်င္း တိုက္ရင္း တေန႕လံုး အလုပ္ ရႈပ္ေနၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ သီခ်င္းတိုက္ရာတြင္ Keyboard ကလြဲ၍ Drums ေတြ Electric Guitar ေတြ အားလံုးပါေလသည္။ Drums ကို သူ႕ အကိုၾကီးကတီးသည္၊ Lead Guitar ကို သူ႕ ဆရာျဖစ္ေသာ ကိုေက်ာ္ေဇာလွ၊ Second Guitar ကိုေတာ့ မ်ိဳးျမင့္၊ Rythm Guitar ကို သူ၊ Bass Guitar ကို စိုးလင္းေအာင္ ကိုယ္စီ တီးၾကသည္။ ညေရာက္သည့္တိုင္လည္း သီခ်င္းက အေခ်ာသပ္ တိုက္ေနဆဲ။ သည္လိုနဲ႕ မိန္းကေလးအဆိုရွင္မ်ား အားလံုးကို မိုး မခ်ဳပ္မီ အျပီးသပ္ သီခ်င္း တိုက္ေပးလိုက္ ႏိုင္ေသာ္လည္း ေယာက်္ားေလးေတြ က်န္ေနေသးသည္။ သူတို႕ အတီးသမားေတြလည္း မိုးခ်ဳပ္လာေတာ့ ညစာစားရင္း ခဏနားၾကသည္။ ျပီးေတာ့ သီခ်င္း ဆက္တိုက္လိုက္ၾကသည္မွာ အားလံုးျပီးေတာ့ ည ၂ နာရီ ထိုးေတာ့မည္။

- ကိုၾကီးေရ ျပန္မွျဖစ္မယ္။ အိပ္ရဦးမွာ မနက္က်ရင္ မထႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္... - သူက ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ စက္ဘီးကို ဆြဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႕ အကိုၾကီးက စက္ဘီး ကယ္ရီယာ ေနာက္ကေန ထိုင္လိုက္လာရင္း ဂစ္တာကို ကိုင္လာခဲ့သည္။ မိနစ္ ၂၀ဆယ္ခန္႕ နင္းျပီးသည့္ အခါ မေတာ့ အိမ္တံခါး၀သို႕ ေရာက္ပါျပီ။ တံခါးဂ်က္ကို လက္လွ်ိဳ ဖြင့္လိုက္ရင္း သူက စက္ဘီးကို မကာ အိမ္ထဲ သြင္းလိုက္သည္။ စက္ဘီးကို ခ်လိုက္ျပီးခ်ိန္မွာ အေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနေသာ သ႑ာန္ တခုကို သူ သတိထား လိုက္မိသည္။ အနားကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမ.... ။ အိမ္ေရွ႕က ကြပ္ျပစ္ ေထာင့္စြန္းမွာ ဒူးႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႕ ပိုက္ရင္း အေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနသည့္ အေမ။ - ဟာ... အေမ... ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ... - သူ ေမးမိသည့္အခါ။ - သားတို႕ကို ေစာင့္ေနတာ... - အေမေျပာေတာ့ - ဘာလို႕ ေစာင့္ေနလဲ အေမရယ္... သီခ်င္းတိုက္ေနတာ အေမလည္း သိသားနဲ႕။ ဒီေန႕က ေနာက္ဆံုး သီခ်င္း တိုက္တာမို႕လို႕ ၾကာသြားတာ။ သားတို႕ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပန္လာမွာပဲဟာ... - သူေျပာမိေတာ့ - ေအးေလ... အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္ေရာက္လာမွာလို႕ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ရတာေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ ၁၂နာရီ ေက်ာ္လာေတာ့ အေမ စိတ္ပူတယ္...။ ဘာမ်ားျဖစ္လဲ...။ မေတာ္တဆ ကားေတြ ဘာေတြမ်ား အတိုက္ခံရသလား...။ ခု ည တနာရီ ၂ နာရီ ထိ သားတို႕ ေရာက္မလာေတာ့ ပိုျပီး ပူလာရတာပဲ...။ အေမ့မွာေလ ႏွလံုးသားကို ျပဳတ္တူၾကီးနဲ႕ အညွစ္ ခံထားရသလိုပဲ...။ သားတို႕ မ်က္ႏွာေတြကို အေမ ျပန္မျမင္ရမခ်င္း ႏွလံုးသားကို ေအာက္ကေန မီးနဲ႕ ျမွိဳက္ခံထားရသလိုပဲ တလွပ္လွပ္ တေငြ႕ေငြ႕နဲ႕ တေႏြးေႏြး အေမ ခံစားေနရတယ္... - အေမက ေျပာျပေနေတာ့ သူ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိသည္။ - အေမရယ္ အဲေလာက္ စိတ္ပူစရာ မလိုပါဘူး... ခုလည္း သားတို႕ ျပန္ေရာက္ ေနျပီပဲဟာ... - သူေျပာေတာ့ - ေအးေလ... ခုေတာ့ သားတို႕ ျပန္ေရာက္လာတာကိုး...။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ ခံစားခ်က္ကို သားတို႕ ခုေတာ့ ဘယ္နားလည္ႏိုင္မလဲ။ သားတို႕ ကိုယ္တိုင္ မိဘေနရာကို ေရာက္ျပီး သားေတြ သမီးေတြ ရတဲ့အခါက်မွ သိၾကမွာပါ... မင္းတို႕ ကိုယ္တိုင္ အေဖေတြ အေမေတြ ျဖစ္တဲ့အခါ ကိုယ္ေတြ႕ေတြကို ၾကံဳတဲ့အခါ သိၾက မေပါ့ကြယ္... - ေျပာျပီး အေမက ကြပ္ျပစ္မွ ထကာ အိမ္ခန္းထဲ ၀င္သြားေလသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညဥ့္နက္လာေတာ့ အိပ္ခ်င္ေနျပီ။ အေမ့စကားေတြကိုလည္း သိပ္ အေလးအနက္ သူ မစဥ္းစားမိပါ။ အိပ္ယာထဲ၀င္ရင္း ေခါင္းအံုးေပၚ သူ႕ေခါင္းကို တင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ အိပ္ေမာ က်သြား ေလသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ မီးဆလိုက္ေရာင္စံုေတြျဖင့္ လွပေနေသာ စင္ျမင့္ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးၾကီး ဂစ္တာတီးေနေသာ သူ႕ကုိယ္သူ ျပံဳးျပံဳးၾကီး ျပန္ေတြ႕လိုက္ေသးသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ခုတေလာ သတင္းေတြထဲမွာ ျပန္ေပးဆြဲသည့္ သတင္းေတြကို ျမင္ေန ေတြ႕ေန ဖတ္ေနရသည္။ ေတာ္ၾကာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူ႕ကို ျပန္ေပးဆြဲသြားျပန္ျပီ။ ျပီးေတာ့ ဘာေတြ မဖြယ္မရာ လုပ္ျပီး သတ္လိုက္ျပန္ျပီ။ စသည္ျဖင့္ သတင္းေတြက ထိတ္လန္႕စရာေတြခ်ည္း။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပန္ေပးဆြဲခံရသူ အမ်ားစုက ၁၂ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။

သည္လိုနဲ႕ ျပန္ေပးသတင္းေတြကို ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာျဖစ္ျဖစ္ အြန္လိုင္းမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ျမင္ရ ေတြ႕ရ ဖတ္ရသည့္ အခါ မွတ္ခ်က္ ခ်ျဖစ္သည္က - ကေလးေတြမို႕လို႕ ျပန္ေပးဆြဲခံရတာကိုး - ။ ဒါေပသည့္ အဲသည္ မွတ္ခ်က္က တေန႕ေတာ့ တစစီျဖစ္သြားသည္။ - ၁၇ ႏွစ္သား တေယာက္ ေက်ာင္းကေန အိမ္အျပန္မွာ ျပန္ေပး ဆြဲခံရသည္- တဲ့...။ ျပီးေတာ့ မဖြယ္မရာအလုပ္ခံရျပီး အသတ္ခံလိုက္ရသည္။ သည္ႏိုင္ငံက ၁၇ ႏွစ္သား ဆိုသည္က က်ားကိုးစီး စား မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အေကာင္ အၾကီးၾကီးေတြ။ သည္ ၁၇ ႏွစ္သားကို ေက်ာင္းကေန အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ျပန္ေပးဆြဲသြားျပီး မဖြယ္မရာေတြလုပ္ သတ္ပစ္လိုက္သည္ ဆိုေတာ့။ ၁၂ ႏွစ္သာ ရွိေသးေသာ ငါ့ သားေလးသာဆိုရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲလို႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေမးေနမိသည္။

တခါတခါလည္း သားကေလးေတြ ေမြးထားတာကို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ စိတ္ခ် ဂုဏ္ယူ ေနမိေသးသည္။ ဘာမွ စိတ္ပူစရာ မရွိဘူး။ ဆူးေတြဆိုေတာ့ ဘာပူစရာလိုသလဲ။ ခုေတာ့ ပူရေတာ့မွာပါလား။ ခုေတာ့ က်ားက်ား မမ ကေလးေတြအားလံုး စိတ္မခ်ရေတာ့ပါ။ သည္ေတာ့ ကိုယ့္သားကို ကိုယ္ စိတ္မခ်ေတာ့။ အျမဲတမ္းလည္း ေျပာျဖစ္ေနသည္ - သား ဘယ္သြားသြား ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထား။ သူစိမ္းေတြကို စကား မေျပာနဲ႕...။ တေယာက္ထဲ မေနနဲ႕။ လူေတြၾကားထဲမွာေန... ။ တခုခု ျဖစ္ရင္ ကယ္ၾကပါလို႕ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ျပီး လြတ္ေအာင္ေျပး... - စသည္ျဖင့္ သင္ေပးေနမိသည္။ - စိတ္ခ်ပါ ပါပါးရဲ႕..သား ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး..- ေျပာေနေသာ သားၾကီးကို စိတ္ေတာ့ ခ်မိေနေသးသည္။

သည္လိုနဲ႕ ေက်ာင္းေတြ လႊတ္ေလ့ရွိေသာ ေန႕လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္ေတြမွာ လမ္းေတြမွာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ သည္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေတြကို လာၾကိဳ ၾကေသာ မိဘ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ား၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းျဖတ္ ကူးသည့္အခါ လံုျခံဳ စိတ္ခ် ရေအာင္ ကူညီေပးၾကေသာ Crossing Guards ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ ဆူညံ ရႈပ္ေထြးေနေလ့ ရွိေလသည္။ ဒါကို ေန႕စဥ္ေတြ႕ေနရေတာ့ သားၾကီး အတြက္ေတာ့ အိမ္အျပန္ လမ္းကို စိတ္ခ်ေနမိသည္။ သူ႕သားၾကီး တက္ေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းကလည္း အိမ္နဲ႕ block ၂ ခုသာ ျခားသည္ မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ေန႕လည္ ၂း၃၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆို သားၾကီးက အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေလ့ ရွိေလသည္။

သည္ေန႕ေတာ့ ၃ နာရီေက်ာ္လည္း သားၾကီး ျပန္မေရာက္လာေသး။ သည့္တိုင္ေအာင္ သူ စိတ္ မပူ မိေသး။ သို႕ေသာ္လည္း ၃း၃၀ ေက်ာ္လာသည့္အခါ သူ စိတ္ပူစ ျပဳလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ေနာက္က်ေနတာလဲ။ သည္လိုနဲ႕ သားၾကီးနဲ႕ အတူ ျပန္လာေလ့ရွိေသာ Steve ကို သြားေမးသည္။ သည္ေန႕ေတာ့ သားၾကီးနဲ႕ သူ မေတြ႕ဟု Steve ကေျပာေလသည္။ အိမ္နဲ႕ ေက်ာင္း အျပန္လမ္းမွာ သားၾကီး ေပ်ာက္ေနေလျပီ။ ဘယ္ကို ေရာက္သြားလဲ။ သူ႕ရင္မွာ ပူေလာင္ေနေလျပီ။ အမွန္ေတာ့ ၃နာရီ မတိုင္ခင္ ေရာက္လာရမွာ။

ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ။ သားၾကီးကို ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ။ What happened to my beloved son? သူ႕ ရင္ေတြ အလြန္တရာ ပူ ေနေလျပီ။ ရဲကို အေၾကာင္းၾကားရေတာ့မလား။ ရဲကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ရင္လည္း ေနာက္ဆံုး ျပန္ရတာကေတာ့ အေလာင္းပဲ။ သည္လို ေတြးမိေတာ့ သူ႕ ႏွလံုးသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ သြားသည္။ သည္ အေတြးအတြက္ ေရခဲ အိုင္တခုထဲ သူ႕ကို ပစ္ခ်တာ ခံလိုက္ရသလို သူ႕တကိုယ္လံုး ေအးခဲသြားေလသည္။

မဟုတ္ေသးဘူး... မဟုတ္ေသးပါဘူး... မင္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္.. ေခါင္းေအးေအး ထားစဥ္းစားစမ္း...။ သူ႕ကိုယ္သူ သူျပန္ ေျပာေနရသည္။ ခုက ဘာမွျဖစ္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာစဥ္းစားဦး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ေတြကို သူ ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ သားၾကီး ရွိလား...။ ဘယ္အ္ိမ္မွာမွ မရွိ။ သက္တူ ရြယ္တူ ေတြ အိမ္ေတြမွာ ကေလးေတြ အားလံုးက အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၾကျပီ။ - ဘယ္မလဲ သားၾကီး... - ခုထိ အိမ္ကို ျပန္ မေရာက္ေသး။ သည္လိုလိုက္ စံုစမ္းရင္း ၄ နာရီထိုးကာနီးေလာက္မွာ အိမ္ကို သူုျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႕ နွလံုးသားေတြက ဖုတ္လိႈက္ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္ေန သည္။ သူ အသက္ရႈမ၀ေတာ့... ။

သူ႕ ဘ၀မွာ အေျခာက္ျခားဆံုး အခ်ိန္အျဖစ္ သူခံစားေနရဆဲမွာပင္ တံခါးေခါက္သံကို သူ ၾကားလိုက္ရသည္။ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ သားၾကီး... ။ - မင္း ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ... ငါ့မွာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူ ေနရသလဲ... မင္း သိရဲ႕လား... - သူ႕ စကားသံက တုန္ခါ ေနသည္ကို သူ ကိုယ္တိုင္ သိသည္။ - ဘယ္မွ မသြားပါဘူး ပါပါးရဲ႕... Music Class မွာပဲေလ.. - ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ သူ႕ကို ျပန္ေျပာေနသည့္ သားၾကီးကို စကား တခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ပဲ သူ ၾကည့္ေနမိသည္။

အခုေတာ့ အေမ့ကို သူ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရေနမိသည္။

အေမ... အေမ ေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ပါ အေမ... လို႕ အသံမဲ့ သူေျပာေနမိေလသည္။

အေမကေတာ့ ၾကားႏိုင္မည္ မထင္ေတာ့...



Apr 2, 2009

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ -၇

ကိုရင္ေနာ္နဲ႕ မခင္ေလးက ဒုတိယအႀကိမ္ထုတ္ေဝျခင္း (သို႔) ဆားခ်က္ျခင္း ဆိုတဲ့ ပို႕စ္နဲ႕ Tag လုပ္လိုက္လို႕ ေရးခဲ့ဖူးသမွ်ေတြထဲမွာ ဘာေတြ ျပန္ျပီး ထုတ္ေ၀ရေကာင္းမလဲ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ ဒုတိယ အၾကိမ္ ထုတ္ေ၀လိုက္တဲ့ ပို႕စ္ ၂ ခုကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေလးေတြ အေၾကာင္းနဲ႕ ေတြးစရာ ေလးေတြ ပါတဲ့ ပို႕စ္ ၂ ခု ျဖစ္ေနတာနဲ႕။ အဲလိုမ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ ၀တၳဳတိုေလး တခုလည္း ျဖစ္၊ ေၾကာင္ ဆိုတဲ့ နံမည္လည္းပါ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း အၾကိဳက္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ (၂၆) ရက္က တင္ခဲ့တဲ့ လူတေကာင္၊ ေၾကာင္တေယာက္နဲ႕ ျပတင္းေပါက္တခ်ပ္ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးကို ဒုတိယအၾကိမ္ ထုတ္ေ၀ လိုက္ပါတယ္ - သို႕မဟုတ္ - ဆားခ်က္လိုက္ပါတယ္။ ကိုရင္နဲ႕ ခင္ေလးလည္း ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မဖတ္ရေသးတဲ့ သူေတြလည္း ဖတ္ရတဲ့အခါ ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဖတ္ျပီးသူေတြကိုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္... း)

အလြန္ ေအးလြန္းေသာ သည္ ေျမာက္ပိုင္းျပည္နယ္ကို သူ စိတ္ပ်က္လြန္းလွသည္။ အစား အေသာက္ေတြက ေစ်းေပါ ေသာ္ျငား အေအးဒဏ္ကို သူ႕ သားေလးေတြက မခံႏိုင္ၾက။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ကြဲျပီး ေသြးေတြ စို႕ေန သည္မွာ ျမင္လို႕ မေကာင္း။ ပူအိုက္ စြတ္စိုေသာ ရာသီဥတု ရွိရာ အရပ္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ၾကရသူမ်ားမို႕ သည္ ျပည္နယ္က သူတို႕ မိသားစုအတြက္ တျခား ကမၻာ တခုလို ျဖစ္ေနသည္ေလ။ ရာသီ ဥတုကို သူ ဂရု မစိုက္ေပမင့္ သူ ကိုယ္တိုင္ သည္ျပည္နယ္ကို မၾကိဳက္ႏိုင္တာ တခု ရွိေနေလသည္။ ကားေမာင္းရ ခက္ခဲျခင္း။ ေရခဲနဲ႕ ႏွင္းေတြ အေပၚမွာ ကားကို ဘရိတ္ အုပ္လို႕မရ။ ဘရိတ္သာ အုပ္ထားသည္ - စတီရာရင္ကိုသာ ဆြဲထားသည္ - ကားက သြားခ်င္ရာကို သြားေနေလသည္။ အက္ဆီးဒဲင့္ေတြကိုလည္း သူ႕ေရွ႕မွာ မေရ မတြက္ ႏိုင္ေအာင္ ေတြ႕ေနခဲ့ဖူးျပီ။ အရပ္တကာမွာ ေရခဲနဲ႕ ႏွင္း။ ဘယ္ေနရာနင္းနင္း ဒင္းတို႕နဲ႕ မလြတ္။ ကား ေမာင္းရင္လည္း မေမာင္းခင္ ကား၀င္းဒ္ရွီးလ္ဒ္ေတြေပၚမွာ အခန္႕သား ေနရာ တက္ယူ ထားတတ္သည့္ ဒင္းတို႕ကို အရင္ ျခစ္ထုတ္ ရေသးသည္။ လမ္းေပၚ ကိုယ့္ကား ေရာက္ ေအာင္လည္း ဒရိုက္ဗ္ေ၀းမွာ ရွိေနသည့္ ဒင္းတို႕ကို အရင္ ေျမလွန္ ရေသးသည္။ နိစၥဓူ၀။ ၾကာေတာ့လည္း ဒါေတြကို သူ စိတ္ပ်က္ လာသည္။

သည္လိုနဲ႕ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လွမ္းဆက္သြယ္ စံုစမ္းရင္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႕ ရာသီဥတု အၾကမ္းဖ်င္း တူညီသည့္ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္တခုကို သူတို႕ မိသားစု ေရႊ႕ေျပာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ေရခဲေသတၱာျပည္နယ္နဲ႕ ေ၀းရာ သည္ျမိဳ႕ေလးက ေသးငယ္ေသာ္လည္း သပ္ရပ္သန္႕ရွင္း ေနသည္။ သူ ေနခဲ့ဖူးသမွ် ျမိဳ႕မ်ားနဲ႕ တျခားဆီ။ တိတ္ဆိတ္သည္။ လူေတြ မ်ားမ်ားစားစား မေတြ႕ရ။ မ်က္ေစ့ေနာက္စရာေတြလည္း သိပ္မရွိ။ ရာဇ၀တ္မႈကလည္း နည္းသည္ (စာရင္း ဇယားေတြ အရ)။ ပင္လယ္ ကမ္းေျခနဲ႕လည္း နီးေသးသည္။ သည္လိုနဲ႕ သည္ျမိဳ႕ေလးမွာ သူ႕မိသားစုကို အေျခခ်ဖို႕ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဇနီးသည္ကလည္း သေဘာ တူေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ သည္ျမိဳ႕ေလးကို သူေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ပင္ ရွိေရာ့မည္။ သည္ႏွစ္မ်ားအတြင္း အလုပ္တခုျပီးတခု သူ ေျပာင္းလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အလုပ္သစ္ တိုင္းက ၀င္ေငြပိုမ်ားသည့္ အလုပ္ေတြပဲ ျဖစ္သည္။ အခုလည္း ေနာက္ထပ္ ၀င္ေငြ ပိုရသည့္ အလုပ္သစ္ တခုကို သူရခဲ့သည္။

အလုပ္အသစ္ရေတာ့ သူ အိမ္ေျပာင္းဖို႕ လုပ္ရေလသည္။ သူ႕ အလုပ္အသစ္နဲ႔ အနီးဆံုး ေနရာတခုမွာ အပတ္မဲင့္တခု ရွာေတြ႕ျပီးတဲ့ေနာက္ သူအိမ္ေျပာင္းခဲ့သည္။ သူေနတဲ့ အပတ္မဲင့္နဲ႕ အလုပ္သစ္က ၁၅ မိနစ္စာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရံုသာ ေ၀းေလသည္။ အလုပ္က မနက္ ၇ နာရီခြဲ စေတာ့ အိမ္က ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္ဆိုရင္ သူ စထြက္ရျပီ။ အလုပ္က ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ တနာရီရသည္။ ေန႕လည္ ၁၂ နာရီဆိုရင္ သူ အိမ္ျပန္ ထမင္းစားသည္။ ခဏ နားျပီးေတာ့ အလုပ္ကို ျပန္သြား။ ညေန ၅ နာရီဆို အလုပ္သိမ္း အိမ္ျပန္လာ။ သည္လိုနဲ႕ သူ႕ အပတ္မဲင့္နဲ႕ အလုပ္ကို တေန႕တေန႕ အသြားအျပန္ ၂ေခါက္ ေန႕တိုင္း ေလွ်ာက္ျဖစ္ေနသည္။ သို႕ေပမယ့္ သည္ျမိဳ႕မွာက လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သူက နည္းပါးလြန္းလွသည္။ အလြန္ ရွားရွားပါးပါး ေတြ႕ရခဲ ေလသည္။ လူအားလံုးက ကားေတြနဲ႕ခ်ည္း သြားလာေနၾကသည္။ တခါတခါ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္သူ၊ ေဂ်ာ့ဂင္း လုပ္ေနသူ တခ်ိဳ႕က လြဲလို႕ လမ္းေပၚမွာက ကားေတြ ခ်ည္းသာ။ သူကေတာ့ ကားရွိေပမယ့္ အလုပ္နဲ႕ အိမ္က နီးတာ တေၾကာင္း၊ ဓါတ္ဆီ ေခၽြတာရာလည္းက်၊ က်န္းမာေရး အတြက္ လည္း ေကာင္းတဲ့အတြက္ အလုပ္ကို လမ္းပဲ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ေနသည္။

အလုပ္ စ၀င္ကာစကေတာ့ အလုပ္အသစ္ျဖစ္ေနလို႕ အလုပ္ကိစၥက အဓိကျဖစ္ေနေတာ့ သူ႕ အပတ္မဲင့္ ပတ္၀န္္းက်င္ကို သူ သတိ မထားမိေသး။ ေနာက္ တပတ္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ သူလည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို စျပီး အကဲခတ္မိလာသည္။

အဲသည္မွာ သည္ငတိကို သူ သတိထားမိသြားျခင္းပဲျဖစ္သည္။ သူ႕အလုပ္က တပတ္ ၆ ရက္ လုပ္ရသည္။ တနဂၤေႏြ တရက္မွအပ ေန႕တိုင္း သူ႕ အပတ္မဲင့္နဲ႕ အလုပ္ၾကား အသြားအျပန္လုပ္တိုင္း သူ႕အပတ္မဲင့္နဲ႕ ကပ္ရက္ရွိေနေသာ ဒုတိယအပတ္မဲင့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ျပဴတင္းေပါက္မွာ သူ႕ကို အေပၚစီးက ၾကည့္ေနေသာ သည္ငတိကို ေတြ႕ေနရေလသည္။ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္မွာ ထိုင္လ်က္ သူ႕ကို စိမ္းစိမ္းၾကီးစိုက္ၾကည့္လို႕။ သူ အလုပ္ဆင္းတဲ့ေန႕တိုင္း အပတ္မဲင့္နဲ႕ အလုပ္ကို အသြားအျပန္ ၂ ေခါက္ ေလွ်ာက္ေနရေတာ့ သည္ငတိကို တေန႕ ၄ ၾကိမ္ သူေတြ႕ေနရသည္ေလ။ အခုဆို အလုပ္သစ္ကို လုပ္ေနခဲ့သည္မွာ တႏွစ္ ေက်ာ္လာခဲ့ျပီ။ သည္ ငတိကို တေန႕ ၄ ၾကိမ္ ေတြ႕ေနရတာကလည္း တႏွစ္ေက်ာ္လာျပီ။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ သည္ငတိကို ျပဴတင္းေပါက္မွာခ်ည္း ေတြ႕ေတြ႕ေနရေလသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ေတြ႕ေတြ႕ သည္ငတိကေတာ့ သူ႕ကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနတာခ်ည္း။ သူ အဲလိုပဲ ခံစားေနရေလသည္။ အဲသည္ ငတိမွာ တျခားအလုပ္လည္း ရွိပံုမရေလ။

ၾကာလာေတာ့ သည္ငတိအေပၚ သူ မနာလိုစိတ္ နည္းနည္း စျဖစ္လာေလသည္။ သူ႕မွာက တပတ္ ၆ ရက္ အလုပ္လုပ္ေနရျပီး သည္ငတိကေတာ့ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရပဲ တေန႕ေန႕ ျပဴတင္းေပါက္မွာေနျပီး သူ႕ကို ထိုင္ထိုင္ၾကည့္ေနတာပဲရွိသည္။ ၾကည့္ရတာ တေန႕လံုးပဲ အဲဒီမွာ လူေတြကို ထိုင္ၾကည့္ေနသလားေတာင္ မသိ။ သူ႕လို ဘ၀မ်ိဳးသာ ငါရၾကည့္ပါလား။ သူ႕လိုမ်ိဳး ျပဴတင္းေပါက္မွာ အခ်ိန္ထိုင္ျဖဳန္းေနမယ့္အစား တျခား ၀ါသနာပါတာေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ျဖစ္မွာပဲလို႕ သူေတြးေနမိသည္။ ကဗ်ာေတြေရးမယ္၊ သီခ်င္းေတြ စပ္မယ္၊ စာေတြလည္း အမ်ားၾကီးဖတ္ျဖစ္မွာပဲ။ အမယ္ေလး - ေကာင္းလိုက္တာ - အဲလိုဘ၀မ်ိဳးကို ငါက်ေတာ့ ဘာလို႕ မရတာလဲ-လို႕လည္း သူ႕ဘာသာ စဥ္းစားေနမိသည္။ ျပီးေတာ့ ဆက္စဥ္းစားရင္း သည္ငတိ ၾကည့္ရတာ မိသားစုလည္း ရွိပံု မေပၚဘူး-လို႕လည္း ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။

သည္ေန႕လည္း အလုပ္ကအျပန္ တာ၀န္တခုလို အဲဒီျပဴတင္းေပါက္ကို ၾကည့္လိုက္ မိေသးသည္။ ထံုးစံ အတိုင္း ငတိက သူ႕ကို ငံု႕ၾကည့္ေနသည္။ သူကလည္း ျပန္ေမာ့ၾကည့္ရင္း ျပံဳးျပလိုက္ရရင္ ေကာင္းမလားလို႕ အူေၾကာင္ၾကားနဲ႕ စဥ္းစားမိလိုက္ေသးသည္။ သည္ငတိကေတာ့ သူျပံဳးျပသည့္တိုင္ သူ႕ကို ျပန္ျပံဳးျပမယ့္ ပံုေတာ့ မရွိေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဇနီးသည္ကို သည္ငတိ အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ေသးသည္။ ဇနီးသည္ကေတာ့ - အို သူက ျဖတ္သြားတဲ့ လူတိုင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာျဖစ္မွာေပါ့။ ရွင့္ တေယာက္တည္း ကိုပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေလွ်ာက္ျပီး အေတြးေၾကာင္ မေနစမ္းပါနဲ႕။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္စမ္းပါ - လို႕ မွတ္ခ်က္လိုလို အမိန္႕လိုလိုေပးေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ သူ႕ရင္ထဲမွာ အစိုင္အခဲတခု ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ သည္ငတိေၾကာင့္ေပါ့။ သည္ငတိနဲ႕သူ မတူတဲ့ ဘ၀ေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္။ ဘ၀ေတြက ဘာလို႕ မတူၾကရတာလဲ၊ ဘယ္သူက မတူေအာင္ လုပ္လိုက္တာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ လုပ္တာလဲ၊ ငါ့က်ေတာ့မွ လယ္ထြန္ရတဲ့ ႏြားတေကာင္လိုပဲ ရုန္းကန္ေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါဟာ လူတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါဟာ တိရိစၦာန္တေကာင္ပဲ၊ ငါဟာ ဘ၀အတြက္ တိရိစၦာန္တေကာင္လို အတင္းရုန္းေနရတယ္။ ေျပာရရင္ ငါဟာ လူတေကာင္ေပါ့။

---------

တခါတခါေတာ့ ရွင္သန္ေနရတာကို သူလည္း စိတ္ကုန္ေလသည္။ မိခင္ နဲ႕ ဖခင္ကိုေတာင္ ဘယ္သူမွန္း မသိခဲ့ရေလေသာ သူ႕ဘ၀ကို သူ စိတ္နာသည္။ အခု သူ႕ကို ေမြးစားခဲ့ေသာ မိခင္ျဖစ္သူက သူ႕ကို မိဘမဲ့ ေဂဟာမွ အျပီးအပိုင္ တရား၀င္ စာရြက္စာတမ္းနဲ႕ ေမြးစားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေလာကၾကီးဆိုတာကို သူ စတင္ မွတ္မိေသာ အခ်ိန္က မိဘမဲ႕ ေဂဟာမွာ သူ ေရာက္ေနခဲ့ျပီးျပီေလ။ မိဘမဲ့ ေဂဟာမွာေတာ့ အားလံုးက ဘ၀တူသူေတြခ်ည္း။ မိဘဆိုတာကို ျဖဴသလား မည္းသလား သိဖူးသူ တေယာက္မွ် မရွိရ။ သည့္အျပင္ သည္မိဘမဲ့ေဂဟာကိုေတာင္ ကိုယ္ေတြ ဘယ္လို ေရာက္လာခဲ့တာလဲ-ဆိုတာကိုေတာင္ ဘယ္သူကမွ မသိၾက။ အားလံုးက ေမြးကင္းစဘ၀မွာ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနခဲ့ၾကရသူေတြ။

မိဘမဲ့ေဂဟာမွာေတာ့ အားလံုးက ကိုယ့္အခန္းေလးေတြနဲ႕ ကိုယ္ ေနၾကရသည္ေလ။ ဘာေၾကာင့္ တခန္းစီ ေနၾကရတာလဲေတာ့ သူလည္း မသိေပ။ ျဖစ္ႏိုင္တာက တစံုတရာ ျပသနာ ရွိလို႔ပဲျဖစ္မည္။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ မည္သူမွ် တခန္းထဲ အတူမေနၾကရျခင္းပင္။ အားလံုး ကိုယ့္အခန္းနဲ႕ကုိယ္။ မိဘမဲ့ေဂဟာကို တာ၀န္ယူထားၾကသူမ်ားက အရာအားလံုးကို စီစဥ္ေလသည္။ သူတို႕အားလံုးက ထိုသူမ်ား စီမံခန္႕ခြဲသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္ၾကရံုသာ။

သည္မွာ ရီစရာေကာင္းတာလား- ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာလား- သူလည္း မေျပာျပႏိုင္ေသာ ကိစၥတခု ရွိေသးသည္။ သူတို႕ အားလံုးမွာ မိဘမဲ့မ်ားျဖစ္ၾကသည့္အေလ်ာက္ အမည္လည္း မဲ့ၾကသည္ေလ။ သည့္အတြက္ ေဂဟာမွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက သူတို႕အားလံုးကို မတူေသာ နံမည္တခုစီ ေပးထားေလသည္။ ထို နံမည္မ်ားကလည္း သူတို႕ရဲ႕ သြင္ျပင္လကၡဏာ၊ ထူးျခားမႈတခုခု အစရွိသည္တို႕အေပၚ အေၾကာင္းျပဳျပီး ေပးထားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ခပ္ျဖဴျဖဴ ငတိက ငျဖဴ။ ခပ္မဲမဲ ေကာင္က ငမဲ။ ခပ္၀၀ ပုဂၢိဳလ္ကိုေတာ့ င၀-စသည္ျဖင့္ေပါ့။ နံမည္ေတြက အမ်ိဳးစံုပါပဲ။ သူကေတာ့ ဒီကိစၥအေပၚမွာ သိပ္ျပီး ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ သေဘာမထား၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္လိုပဲ နံမည္ေတြ ေပးေပး နံမည္ေတြကြဲကြဲ ဘ၀ေတြက အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ သူ႕ကို ဘာနံမည္ေပးထားမွန္းေတာင္ သူ သတိမထားမိေပ။ သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး နံမည္တခုခု ရြတ္ေနျပီဆို ဒါ ငါ့ကို ေခၚတာပဲလို႕ သူသိေနသည္ေလ။ သူက အဲသည္လို ငတိျဖစ္ေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ ေလာကၾကီးကို သူ စတင္သိရွိခဲ့ရာ မိဘမဲ့ေဂဟာမွ ေမြးစားမိခင္၏ အိမ္ေဂဟာသို႕ သူ ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သူ႕ေမြးစားမိခင္က သူကို တေန႕ အစား ၃ နပ္ေကၽြးေလသည္။ သူမ အလုပ္မသြားခင္ သူ႕ကို ေထြးပိုက္ျပီး မနက္စာေကၽြးသည္။ သူ႕ကို ဆံပင္ေတြ ဘာေတြ ဖီးသင္ေပးသည္။ ေနာက္ ေန႕လည္စာအတြက္ အဆင့္သင့္ ျပင္ဆင္ေပးသြားျပီး - အေမ သြားျပီေနာ္။ သား- အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းေန။ ညေနက်ရင္ ျပန္ေတြ႕မယ္ ဟုတ္လား- သူမ ေျပာေနက် စကားကို ေျပာျပီး ထြက္သြားေလသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ သူမ ျပန္မေရာက္လာမခ်င္း သည္အိမ္ထဲမွာ သူ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ႏိုင္သည္ေလ။ တခု ေတြးၾကည့္လ်င္ေတာ့ အေတာ္ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိျပီး လြတ္လပ္သည့္ ဘ၀လို႕ပဲ ေျပာရေပမည္။ သူ႕မွာ ဘာတာ၀န္မွလည္း မရွိ၊ လုပ္စရာလည္း ဘာတခုမွ မရွိ။ လုပ္ခ်င္တာ အားလံုးကို သည္အိမ္အတြင္းမွာ သူလုပ္ႏိုင္သည္ေလ။ သည္ အိမ္ကို စေရာက္ခါစကေတာ့ သူ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ ေဂဟာမွာလို မဟုတ္ေတာ့ အေတာ့္ကိုပင္ လြတ္လပ္မႈအရသာကို သူ ခ်ိဳျမိန္ေနခဲ့မိသည္။

သည္လိုနဲ႕ ရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ကုန္လာမွန္း သူမသိေတာ့။ ၾကာလာေတာ့ ေန႕စဥ္ သူျဖတ္သန္းေနရသည့္ ပံုမွန္လည္ပတ္မႈမ်ားကို သူ စတင္ ျငည္းေငြ႕လာမိေလသည္။ ေန႕စဥ္ မနက္စာစား။ ျပီးေတာ့ ေန႕လည္စာ။ ျပီးေတာ့ သူ႕ ေမြးစားမိခင္ျပန္လာရင္ ညစာစား။ ျပီးရင္ အိပ္။ နိစၥဓူ၀ သည္လိုပဲ လည္ပတ္ေနေလသည္။

သည္လိုနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ မနက္စာ စားအျပီး သူေန႕စဥ္ လုပ္ေနက် အလုပ္တခုကို ရပ္နားလိုက္ျပီး မနက္စာ စားေနက် စားပြဲနားက ျပဴတင္းေပါက္ဆီ သူ ခ်ဥ္းကပ္သြားမိသည္။ ျပီးေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္မွာ အလွဆင္ထားသည့္ ကန္႕လန္႕ကာေတြၾကားမွ သူ႕ကိုယ္ကို တိုးေ၀ွ႕လိုက္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ သူထိုင္လိုက္မိသည္။ အိုး..... သည္ေတာ့မွ သူ႕ အိမ္ခန္းနဲ႕ မတူတဲ့ တျခားကမာၻတခုကို သူ စတင္ ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။

သူ႕အေရွ႕မွာ ျမင္ေနရသည္က ကြက္လပ္တခုနဲ႕ ကတၱရာလမ္းတခု။ ကြက္လပ္ထဲမွာ ကားတခ်ိဳ႕ ရပ္ထားတာကို သူ ေတြ႕ေနရသည္။ အမွန္ကေတာ့ သည္ကြက္လပ္က ကားေတြ ရပ္နားသည့္ ပတ္ကင္းေလာ့ တခုသာျဖစ္သည္။ ဒါေပသည့္ သူက ကား မေမာင္းတဲ့ေကာင္၊ ကားအေၾကာင္း မသိတဲ့ေကာင္ ျဖစ္ေလေတာ့ ပတ္ကင္းေလာ့မွန္းေတာင္ မသိ။ ကတၱရာ လမ္းေပၚမွာေတာ့ ကားတစင္းစ ႏွစ္စင္းစ ျဖတ္သန္း ေမာင္းႏွင္သြားေနသည္။ သည္လိုနဲ႕ သူ႕ အာရံုကို ျပဴတင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရသည့္ အရာမ်ားဆီသို႕ စူးစိုက္ထားခဲ့မိသည္။ သည္လိုနဲ႕ ကမာၻသစ္တခုကို ျပဴတင္းေပါက္မွတဆင့္ သူ စတင္ ထိေတြ႕ခြင့္ ရသြားေလေတာ့သည္။ ထိုေန႕မွစျပီး သူ႕ေမြးစားမိခင္ အိမ္မွ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ သူ႕ ေန႕စဥ္လုပ္သည့္ အလုပ္က ျပဴတင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရသည့္ ကြက္လပ္နွင့္ ကတၱရာလမ္းေပၚမွ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ရျခင္း ျဖစ္သြားေလသည္။

သည္လို ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္း ေန႕စဥ္ ကားမ်ိဳးစံုကို သူေတြ႕ေနရသည္။ တခါတရံ ေရငွက္မ်ိဳးစံုကို အုပ္လိုက္ ေလွ်ာက္သြားရင္း အစာရွာေနၾကတာ သူေတြ႕ေနရသည္။ တခါတခါလည္း ထိုေရငွက္မ်ားကို သူအရမ္း အားက်သည္ေလ။ ကိုယ့္အစာ ကိုယ္ရွာ စားရတဲ့အရသာဟာ ဘယ္လိုေနသလဲ။ သည္မွာကေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခနဲ႕ နီးေနေတာ့ ေရငွက္မ်ိဳးစံုကို တေနကုန္ ေတြ႕ႏိုင္ေနသည္ေလ။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ သူ႕ျပဴတင္းေပါက္မွ ေန႕စဥ္ သူျမင္ေနရသည္မွာ လြတ္လပ္စြာ အစာ ရွာေဖြစားေသာက္ေနေသာ မ်ိဳးစိတ္ မတူေသာ အမ်ိဳးစံုေသာ ေရငွက္မ်ား။ မည္သည့္အခါမွ် အေရာင္၊ ပံုစံ၊ အရွိန္နွင့္ နံပတ္ မတူေသာ ကားမ်ား။ သူျမင္ေနသမွ် အရာအားလံုးက မည္သည့္အခါမွ် မတူသည္မ်ားသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အားလံုးက ေျပာင္းလဲ ေနၾကသည္ေလ။ မေျပာင္းလဲသည္က သူ။

သည္လိုနဲ႕ သူ႕ ျပဴတင္းေပါက္က ျမင္ေနရေသာ အျမဲေျပာင္းလဲေနသည့္ အရာမ်ားၾကားမွာ တေန႕ေတာ့ သည္လူကို သူ စေတြ႕ခဲ့ေလသည္။ သူ႕ အိမ္ေရွ႕က ကားလမ္းနဲ႕ ကြက္လပ္ေပၚမွာေတာင္ ကားတစီးကို တေန႕ ၂ ခါ သူမေတြ႕ရ၊ သည္လူ႕ကိုက်ေတာ့ စေတြ႕ခဲ့ရသည္ေန႕ကစျပီး တေန႕ ၄ ၾကိမ္ ေတြ႕ေတြ႕ေနရေတာ့ သူ မွတ္မိသြားေလသည္။ တရက္ပဲ သည္လူ ေပ်ာက္သြားသည္။ သူေစာင့္ ၾကည့္ေနေသာ္လည္း ေန၀င္သည္အထိ သည္လူ ေပၚမလာေတာ့။ ဘယ္ေန႕လဲေတာ့ သူ မသိေခ်။ ေနာက္တေန႕က်ေတာ့ သည္လူ ျပန္ေပၚလာျပန္သည္။ သည္လိုနဲ႕ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ျပန္ေတြ႕ ေနရျပန္သည္။ တခါ သည္လူ ျပန္ေပ်ာက္သြား ျပန္သည္။ ညေန ေန၀င္သြားျပီးသည္အထိ သည္လူ႕ကို သူ မေတြ႕ရေတာ့။ သူ႕စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္း သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လိုက္မိေသးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္ေန႕ မနက္က်ျပန္ေတာ့ သည္လူ႕ကို သူျပန္ျမင္ရျပန္သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ အခ်ိန္တခုမွာ သည္လူ ပံုမွန္ ေပ်ာက္သြားတာကို သူ မွတ္မွတ္ ရရ ရွိသြားေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီလူ တရက္ ေပ်ာက္မယ္- ျပီးရင္ ေန႕စဥ္ ျပန္ေပၚလာမွာ-လို႕ သူ နားလည္သြားသည္။

သည္လိုနဲ႕ ေန႕စဥ္ သည္လူ႕ကို သူ ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္ေနသည္။ အေစာပိုင္း ရက္မ်ားကေတာ့ သည္လူက သူ႕ကို သတိထားမိပံု မရေခ်။ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း ရက္မ်ားမွာေတာ့ သည္လူက ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ စလုပ္ လာေလသည္။ ေနာက္တရက္ေတာ့ သည္လူႏွင့္ သူ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မိသြားၾကသည္။ သူကေတာ့ သူ႕ ျပဴတင္းေပါက္မွ တဆင့္ ေအာက္သို႕ ငံုၾကည့္ေနျခင္းသာ။ သည္လူကေတာ့ သူ႕ကို ေမာ့ ၾကည့္ေနေလသည္။

ထိုေန႕မွစ၍ သည္လူနဲ႕သူု အၾကည့္ခ်င္း ဆိုင္ျဖစ္ေနသည္မွာ သူ႕ ျပဴတင္းေပါက္ေရွ႕မွ သည္လူ ျဖတ္တိုင္း ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ သူ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သည္လူက သူ႕ အေဖာ္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ သည္လူကလည္း သူ႕လိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနေလသည္လားေတာ့ မသိ။ သူ႕ ျပဴတင္းေပါက္ေရွ႕ ေရာက္တိုင္း သူ႕ကို ေမာ့္ၾကည့္ေလသည္။ သူကေတာ့ သည္ျပဴတင္းေပါက္ေပၚကေနၾကည့္ျပီး သည္လူ႕ ဘ၀ကို အားက်မိေနေသးသည္။ စိတ္ထဲ စဥ္းစား ေနမိေသးသည္က ဒီလူကေတာ့ တရက္ ေပ်ာက္သြားေသးတယ္။ ငါကေတာ့ တရက္မွ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ေန႕တိုင္း ဒီ ျပဴတင္းေပါက္ကပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရတယ္။ ဒီလူ႕ ဘ၀လိုမ်ိဳးကို ငါက်ေတာ့ ဘာလို႕ မရတာလဲ။ သူစဥ္းစား မိလိုက္သည္။ အေျဖကေတာ့ မရွိ။ ျပဴတင္းေပါက္ေရွ႕မွာ ေတြ႕ေနရသည့္ ေရငွက္ေတြကိုေတာင္ မဆီမဆိုင္ သူ က်ိန္ဆဲလိုက္မိေသးသည္။ ဒီေကာင္ေတြကလည္း ေန႕တိုင္းပဲ---ဟြန္း...။

----------

အိမ္မွန္ရင္ တံခါးတေပါက္ကေတာ့ ရွိကိုရွိရသည္။ တံခါးမရွိရင္ အိမ္မဟုတ္ရ။ ဒါကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္မဟုတ္။ ဒါေပသည့္ အေျခခံက်က် ျပန္ေတြးၾကည့္လ်င္ အိမ္မွန္ရင္ တံခါး တေပါက္ေတာ့ ရွိရမည္။ ဒါမွလည္း သည္ အိမ္ထဲသို႕ ၀င္လို႕ ထြက္လို႕ ရမည္ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာေတာ့ တံခါးက တခုထက္မက ရွိသည္ေလ။ အိမ္ေရွ႕တံခါး၊ အိမ္ေနာက္တံခါး-စသည္ျဖင့္။

ေနာက္ျပီး အိမ္မွန္ရင္ ျပဴတင္းေပါက္ တခုေတာ့ အနည္းဆံုး ရွိၾကရသည္။ ျပဴတင္းေပါက္ အေရအတြက္ကလည္း ေယဘူယ်အားျဖင့္ အိမ္မွာ အခန္းရွိသေလာက္ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ ရွိၾကသည္ေလ။ ျပဴတင္းေပါက္ လံုး၀မရွိရင္ေတာ့ ဒါ အိမ္ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ တျခားတခုခုသာျဖစ္မည္။ ဥပမာ- အခ်ဳပ္ခန္း - ဒါမွ မဟုတ္ အက်ဥ္းေထာင္- စသည္ျဖင့္။

ေျပာရရင္ တံခါးဆိုတာကေတာ့ အျပင္ကေန အိမ္ထဲကို ၀င္ဖို႕ - ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ထဲကေန အျပင္ကို ထြက္ဖို႕။ ျပီးရင္ ၀င္ေစခ်င္သူကို ၀မ္းသာအားရ ဖြင့္ေပးဖို႕ - ဒါမွ မဟုတ္ မ၀င္ေစခ်င္သူကို အိမ္ထဲ ၀င္မလာႏိုင္ေအာင္ ပိတ္ဆို႕ထားဖို႕သာ ျဖစ္ေလသည္။ ဒါက တံခါးရဲ႕ အလုပ္။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ တံခါးဆိုသည္မွာ လြတ္လပ္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ျပင္ပေလာကၾကီးနဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္း က်ပ္တည္းေသာ အိမ္ဆိုသည့္ အရပ္တခုကို ဆက္စပ္ေပးေသာအရာ - သို႕မဟုတ္ - အဆက္ ျဖတ္ေပးေသာ အရာသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း တံခါးပိတ္၀ါဒ၊ တံခါးပိတ္ထားသူ - စသည့္ ေ၀ါဟာရမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိ ေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္ေလ။

ျပဴတင္းေပါက္ကေတာ့ တံခါးက မလုပ္ေပးႏိုင္သည့္ အလုပ္မ်ား- သို႕မဟုတ္ - တံခါးက လုပ္လို႕ မျဖစ္သည္မ်ားကို လုပ္ေပးေနေသာ အရာတခုသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဥပမာ - အိမ္ထဲသို႕ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္ေသာ ေလညင္း- သို႕မဟုတ္ - ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ အလင္း-စတာေတြကို အိမ္ထဲသို႕ ၀င္ခြင့္ေပးျခင္းမ်ိဳး။ သို႕ေသာ္လည္း ျပဴတင္းေပါက္နဲ႕တံခါး မတူသည္မ်ားက ထူးျခားေနေသးသည္။ တံခါးက ပိတ္ဆို႕ႏိုင္သည္၊ ဖြင့္ေပးႏိုင္သည္။ တံခါးက ျပင္ပေလာကနဲ႕ အိမ္ကို ဆက္စပ္ႏိုင္သည္ - အဆက္ျဖတ္ႏိုင္သည္။ ျပဴတင္းေပါက္ကေတာ့ သည္လိုမဟုတ္၊ ျပဴတင္းေပါက္က အိမ္ထဲမွာ ရွိေနသူကို ျပင္ပေလာကၾကီးကို ၾကည့္ခြင့္ေပးသည္။ ျပင္ပေလာကမွာ ရွိေနသူကိုလည္း အိမ္ထဲသို႕ တပိုင္းတစ ရွဳျမင္ခြင့္ ေပးသည္။ ဒါေပသည့္ က်ိန္းေသတာ တခုကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္က ၾကည့္ရွဳယံုသာျဖစ္ျပီး ၀င္လို႕ထြက္လို႕မရ။

တနည္းေျပာရရင္ ျပဴတင္းေပါက္က မတူသည့္ ကမၻာႏွစ္ခုကို မည္သည့္အခါကမွ် ေရာယွက္ခြင့္ မေပးေခ်။ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ျပဴတင္းေပါက္တခုရဲ႕ ဟိုဖက္သည္ဖက္မွာ ရွိေနသမွ် တဦးနဲ႕တဦး ျမင္ယံုသာျမင္ရျပီး မည္သည့္အခါမွ် နားလည္မႈ ရလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။

(ေအာင္သာငယ္)

Apr 1, 2009

Conficker Worm ေနာက္ဆက္တြဲ

ဧျပီ (၁)ရက္ေန႕လည္းေက်ာ္သြားပါျပီ။ Microsoft Corp. က ဆုေငြ $250,000 ထုတ္ထားခဲ့တဲ့ နံမည္ၾကီး Conficker Worm ကေတာ့ Network Security Experts ေတြကို ရံႈးသြားတယ္လို႕ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဧျပီ (၁) ရက္ေန႕မွာ တကမၻာလံုးမွာ ရွိတဲ့ သန္းနဲ႕ ခ်ီတဲ့ ကြန္ျပဴတာေတြကို တိုက္ခိုက္မယ္လို႕ ေပးခဲ့တဲ့ ရာဇသံကလည္း သၾကၤန္အေျမာက္သာ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ အသံသာက်ယ္ျပီး အဆံမပါဘူးေပါ့ေလ။

ဒါေပသည့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျပီး သတိထားၾကတာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ Precaution is better than saying sorry လို႕ ေျပာၾကသလိုပါပဲ။ ကၽြမ္းက်င္သူေတြကေတာ့ အခုထက္ထိ သတိေပးေနတုန္းပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ Conficker ရဲ႕ Programmer ေတြက ညံ့တာ မဟုတ္ပဲ Network Security Firm ေတြက ၂၄ နာရီပတ္လံုး Round the clock ေစာင့္ၾကည့္ျပီး Conficker ရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈေတြ အားလံုးကို ပိတ္ဆို႕ ႏိုင္ခဲ့လို႕သာ အခုလို တကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲ တခု ျဖစ္မလာတာလို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒါဟာ ၁၉၉၉ ကေန ၂၀၀၀ ကို အေျပာင္းမွာ တကမၻာလံုး အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡျဖစ္မယ္လို႕ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ Y2K bug တုန္းကလို ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြကို ခ်ဲ႕ကားေျပာဆိုၾကတာေၾကာင့္သာ ဒီလို ျဖစ္တာပါလို႕လည္း ေျပာၾကပါေသးတယ္။

တခ်ိဳ႕ကလည္း Conficker Programmer ေတြရဲ႕ က်ယ္ေလာင္လွတဲ့ ရာဇသံကလည္း အားလံုးကို အထိတ္တလန္႕ ျဖစ္သြားေစ တာမိုလို႕ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြကို ပိုျပီး လုပ္ေဆာင္လာၾကတာေၾကာင့္လည္း အခုလို ကာကြယ္ လိုက္ႏိုင္တာလို႕ ေျပာၾကပါေသးတယ္။ တကယ္က Conficker ဟာ အႏၱရာယ္ အမွန္တကယ္ကို မ်ားတဲ့ Worm တခုျဖစ္ေၾကာင္း သိထားၾကဖို႕လိုတယ္လို႕လည္း မွတ္ခ်က္ေပးၾကပါတယ္။ အခု တၾကိမ္မွာ Conficker က ၾကီးၾကီးမားမား မထိုးႏွက္ ႏိုင္ေသးေပမယ့္ ေနာင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ျပီး ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ လာမယ္ဆိုတာကို မသိႏိုင္ဘူးလို႕လည္း ေျပာဆိုေနၾကပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကၽြမ္းက်င္သူေတြရဲ႕ အဆိုအရကေတာ့ Conficker ဖန္တီးသူေတြဟာ သည္တၾကိမ္မွာ ရံႈးနိမ့္သြားတဲ့ အတြက္ သည္ Worm ရဲ႕ ဆက္လက္ရွင္သန္မႈအတြက္ ပိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ဆိုလိုတာက Conficker Worm ကို ခုခ်ိန္မွာ ဆက္လက္ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ရွာမေတြ႕ေအာင္ ပိုလုပ္ လိမ့္မယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သည္နည္းနဲ႕ Conficker Programmer ေတြက သူတို႕ရဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာကို ရွင္သန္ေရးဖက္ကို လွည့္သြားေနတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာ ကြန္ယက္ ေတြထဲမွာ မျမင္ရႏိုင္တဲ့ invisible layer ထဲမွာ ခိုေအာင္းေနႏိုင္ေအာင္ လုပ္လိမ့္မယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ အဲလို လုပ္ရင္းနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းေတြကို တိုးျမွင့္ လာႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ တခ်ိန္မွာေတာ့ Conficker ဆိုတဲ့ အမည္ကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျပန္ၾကား လာရႏိုင္ ပါတယ္လို႕ ဆိုၾကပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တၾကိမ္ေတာ့ Conficker ရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈကေန ကြန္ျပဴတာ ကြန္ယက္ေတြ လြတ္ေျမာက္ သြားျပီလို႕ ေျပာႏိုင္ျပီျဖစ္ေပမယ့္ ကြန္ျပဴတာ တလံုးစီမွာ ခိုေအာင္းျပီးေတာ့ ေနႏိုင္ေသးတယ္လို႕ သတိေပး ထားပါတယ္။ ကိုယ့္ ကြန္ျပဴတာမွာ Conficker ရွိ မရွိကို စစ္ေဆးၾကည့္ထားဖို႕ အၾကံေပးထားပါတယ္။

ေအာက္ပါနည္းလမ္းေတြနဲ႕ Conficker ရွိမရွိကို စမ္းသပ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာထားပါတယ္။

၁။ ေအာက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ website ေတြ ကို သြားၾကည့္ပါ။
www.microsoft.com; www.symantec.com; www.mcafee.com
သြားလို႕ရရင္ Conficker မမိထားဘူး၊ မရရင္ေတာ့ မိထားျပီလို႕ ေျပာပါတယ္။

၂။ Windows ရဲ႕ Control Panel ထဲက Security ကိုသြားပါ။
အဲသည္က Windows Defender ကို run ၾကည့္ပါ။ run လ္ို႕ ရရင္ Conficker မမိပါ။
run လို႕ မရရင္ေတာ့ မိေနပါျပီလို႕ ဆိုပါတယ္။

၃။ ကိုယ့္ ကြန္ျပဴတာမွာ ရွိတဲ့ Windows Update Setting ကိုၾကည့္ၾကည့္ပါ။
Autoupdate မလုပ္ရေသးရင္ Setting ကို Autoupdate ကို ေျပာင္းၾကည့္ပါ။
ေျပာင္းလိုက္လို႕ Autoupdate လုပ္တယ္ဆိုရင္ Conficker မမိပါ။
ေျပာင္းထားလည္း Autoupdate က disable ျပန္ျဖစ္သြားရင္ Conficker မိေနျပီလို႕ ဆိုပါတယ္။

၄။ ေနာက္တခုက ကိုယ့္ ကြန္ျပဴတာမွာ ရွိေနတဲ့ Anti-Virus Software ျဖစ္ျဖစ္ Internet Security Program ျဖစ္ျဖစ္ Setting မွာ Autoupdate ျဖစ္ေနရပါမယ္။ မျဖစ္ရင္ Setting ကို Autoupdate ျပန္ေျပာင္းၾကည့္ပါ။ ျပန္ေျပာင္းလို႕မွ Autoupdate မျဖစ္ပဲ အဲသည္ function ဟာ disable ျဖစ္ေနရင္ Conficker မိေနျပီလို႕ ဆိုပါတယ္။

အဲလို မိေနျပီဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ အီးေမးလ္ထဲကို Conficker Removal Tool ကို သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္ကို အီးေမးလ္ ပို႕ခိုင္းျပီး ရွင္းထုတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္လို႕ ေျပာထားပါတယ္။

သယ္ရင္းေတြ စာဖတ္သူေတြလည္း အထက္က အၾကံေပးခ်က္ေတြနဲ႕ ကိုယ့္ကြန္ျပဴတာကို စစ္ေဆးၾကည့္ၾကဖို႕ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ လူအမ်ားစုကေတာ့ Conficker Free ျဖစ္လိမ့္ မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

အားလံုး အစစ အရာရာ အဆင္ေျပၾကပါေစ။

အေသးစိပ္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေအာက္မွာ ရွိတဲ့ လင့္ေတြမွာသြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

http://www.newsday.com/business/ny-bzworm0212609830apr01,0,2376401.story
http://www.google.com/hostednews/ap/article/ALeqM5iIviwBzilECaCi-uweVTx2KeXagAD979U7IG3
http://online.wsj.com/article/SB123862599682280167.html
http://features.csmonitor.com/innovation/2009/04/01/is-the-conficker-scare-over/