Jan 31, 2009

၀ံပုေလြ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္တုန္းက ေဒါင္းအိုးေ၀မွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္ပါ။ အခု ျပန္ဖတ္မိ ေတာ့လည္း ခံစားခ်က္ ေတြက လန္းဆန္း လတ္ဆတ္ ေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ မဖတ္ခဲ့ ဖူးေသးတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ ကို ျပန္ျပီး ေ၀ငွ လိုက္တာပါ။

ကဗ်ာကို နားလည္ ခံစားဖို႕ တခ်ိဳ႕အခ်က္ အလက္ေလးေတြေတာ့ လိုလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ အဲအတြက္ တခ်ိုဳ႕ အခ်က္အလက္ေလးေတြကို က်ေနာ္ကပဲ ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း အဲသည္ အခ်က္ အလက္ ေလးေတြက ကဗ်ာ ေရးသူက ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္္က ရွာေဖြၾကည့္မိတာပါ။ တစံုတရာ မွားယြင္း ခဲ့ရင္ က်ေနာ့္ ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကဗ်ာအတြက္ အေရးပါတဲ့ အခ်က္ တခု - ၀ံပုေလြေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွ မကိုက္ၾကဘူး-လို႕ ဖတ္ဖူး ပါတယ္။ ၀ံပုေလြ ေတြဟာ တေကာင္တည္း မေနဘူး။ အုပ္လိုက္ ေနတယ္။ ဟုတ္ မဟုတ္ ကေတာ့ Discovery လို Channel ေတြမွာ ၾကည့္ၾကည့္ ေပါ့ေလ။

အေဖာ္နဲ႕ ကြဲသြားတဲ့ ၀ံပုေလြတေကာင္ဟာ ဘယ္လိုမ်ိဳး ခံစားရေလမလဲ။ ကိုယ္ ကိုယ္ တိုင္က ၀ံပုေလြ တေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ျပီး ၀ံပုေလြ အုပ္နဲ႕ ကြဲသြားခဲ့ဖူးရင္ သိလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

(ရထား) ဆိုတာက က်ေနာ္တို႕ စစ္သံုးစကားပါ... RT ေခၚတဲ့ Walkie Talkie ေတြနဲ႔ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ေျပာတဲ့ အခါ ေျပာတဲ့ စကားကို အားလံုးၾကားလား (ရ-ထားလား) လို႕ ေမးေလ့ရွိပါတယ္။

ေသာ္လဲထ -ဆိုတာကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္က ေစ်းတန္းေလး တခုပါ။ မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္ မက်ခင္တုန္းက ျပင္ပ ကမၻာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ေတြ ထိေတြ႕ရတဲ့ တခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္ေလးပါပဲ။

ခုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ကယ္လီဖိုးနီးယားရဲ႕ အံု႕မိႈင္းမိႈင္း ေကာင္းကင္ ေအာက္မွာ ေရာက္ေနခဲ့ေတာ့ အေဖာ္ေတြကို လြမ္းတယ္...။

က်ေနာ္လည္း ၀ံပုေလြတေကာင္ပါ။
အရွည္လ်ားဆံုး အူမိတယ္။

ကိုေယာဟန္ေအာင္ ကလည္း ကဗ်ာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ လိုအပ္တဲ့ ေနာက္ခံသမိုင္းကို ခုလို ျဖည့္စြက္ ေပးသြား ပါတယ္၊

ကိုေအာင္သာငယ္ေရ...
နည္းနည္း ေနာက္ခံေလးကို ထပ္ျဖည့္စြက္ပါရေစ။ အဲသည္အခ်ိန္က ကိုမိုးသီးဇြန္က အေမရိကန္ကို ခရီးစဥ္ တခု အလာမွာ ထိုင္း အာဏာပိုင္ေတြက ျပန္လာခြင့္ကို ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ အလားတူပါပဲ NCGUB က ေဒါက္တာ စိန္၀င္းတို႔ အပါအ၀င္ အခ်ဳိ႕ အမတ္ေတြလည္း ပိတ္ပင္ခံရပါတယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္က ခံစားခ်က္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာပါ။ အဲသည္ အခ်ိန္က မဲစရိယန္း၊ မဲေဟာင္ေဆာင္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုးမွာ ကိုမိုးသီးဇြန္ ဓါတ္ပံုနဲ႔ ဖမ္း၀ရမ္း ေတာင္ ထုတ္ထားခံရေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကမ္ေဘာဒီးယား နယ္စပ္ကတဆင့္ ျပန္ခိုး၀င္လာခဲ့တယ္။ ထိုင္း အာဏာပိုင္ ေတြကလည္း ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ၀ရမ္းကို ျပန္ေလွ်ာခ် သြားခဲ့ပါတယ္။




၀ံပုေလြ


ဒါ
အေဖၚေတြနဲ ့ကြဲသြားတဲ့
၀ံပုေလြတေကာင္ရဲ႕ စူးစူးရဲရဲ ေအာ္သံပဲ
ရိုလန္ဟိုက္
ေတာင္ၾကားအတိုင္း
ဒံုးစိုင္းခုန္ေပါက္
သားရဲ တြင္းသို ့အေရာက္ျပန္
လမ္းစကိုအနံ႕ခံလုိက္
နဂါးနဲ ့ၾကံဳ
ဂဠံဳနဲ႕ေတြ႕
ျခေသၤ့နဲ႕ တိုက္ပ။

မိုင္ေပါင္း ရာေထာင္ရွည္က
အေဖၚေတြၾကားေအာင္
အရွည္လ်ားဆံုး အူလိုက္မိတယ္။

ေဒါနေရ
ငါ့ အသံ ၾကားလား
ရထား... ျဖစ္လား
သံလြင္... သံလြင္... ရထား... ျဖစ္လား
အသံ ဘယ္ေလာက္ၾကားရသလဲ
ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္ပါကြယ္။

ကာလီဖိုးနီးယား တေစၦလို ေန႔ခင္းပ
အထီးက်န္လွခ်ည္ရဲ ့
ေသာ္လဲထ ေလွဆိပ္က ေစ်းခင္းေလးလို
ခင္ဖို ့မေကာင္းေပဘူး
အံု႕မိႈင္းမိႈင္း ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ေနေရာ ညပါ
တခါးပိတ္ ၊ အိပ္ေမာက်
တစျပင္ပမာ
တျမန္မေန ့က ေဆာင္းမင္းသမီး ႏွင္းဟာ
ျဖဴလြလြ ပု၀ါတစနဲ ့ က တယ္။
နယ္ခံေတြၾကားမွာ အလြမ္းမ်ားမ်ားေနတဲ့
အားေပးေနတဲ့ ၀ံပုေလြရဲ ့အသံဟာ
ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာ ေပၚမွာ လြင့္ပ်ံ
ဒို ့ျပန္ခ်င္လွပါျပီ --- ႏွင္းရယ္။

ဟိုးအေ၀းက လွမ္းလို ့ျမင္ရတဲ့
၀က္၀ံေတာင္တန္းၾကီး ရဲ ့ ပတ္ဖန္ဒါ လမ္းနေဘးက
အရိုးခံပန္းကေလး ေဆြးျပီးက်န္ရစ္လိမ့္။
နီဗားဒါး
သဲကႏၱရၾကီးခမ်ာ
ဥတၱရ ရာသီရဲ ့
ဟိန္းေဟာက္မႈေအာက္မွာ
ပူလိုက္ေအးလိုက္
ငန္းျဖားရိုက္၊ ခိုက္ခိုက္တုန္ေန
၀ံပုေလြတေကာင္ရဲ ့ကာလီဖိုးနားသြား ေတာလား
ျခိမ္းေျခာက္မႈေတြၾကားမွာ ေသြးခဲလို ့မသြားေပဘူး

အလို
ပ်ံလြား ငွက္ ေလးေတြေတာင္
ေတာင္၀န္ရိုးစြန္းက ျပန္လာၾကျပီပဲ
ဆန္တီေရးဂိုးက ဘုရားေက်ာင္းအိုၾကီးထဲမွာ
ေဒသခံေတြက သူတို ့အျပန္ကို
ေခါင္းေလာင္းထိုး ၾကိဳဆိုၾက
ေတာင္ဖက္က ျပန္လာတဲ့
မိတ္ေဆြတို ့ရယ္။

ငါ့အတြက္ စာပါလား
ငါ့ကို ဘာမွာလိုက္ၾကသလဲ
သားေပ်ာက္ရွာေနတဲ့ အေမေတြနဲ႕
စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ အေျခအေန ဘယ္လိုရိွပါစ။

ခုခ်ိန္ဆို
ေဒါနမွာ
ေတာမီးေတြ ေလာင္စျပဳျပီပဲ
ေပါက္လဲနဲ ့ ပဒတ္စာေတြလည္း
ေနထဲ မီးထဲမွာ ရဲရဲပြင့္
အနာဂတ္ကို ေမ်ွာ္လင့္ၾကေရာ႔မယ္။
ဒါကိုပဲ
ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ငါခ်စ္ခဲ့။

သားရဲေဟာက္သံေတြ ဆူဆူညံ
ေသြးသံရဲရဲ
ေလးသံမစဲ ၊ ျမားသံမစဲ
သဲသဲမဲမဲ ထိုးနက္တိုက္ခိုက္ေနၾက
အစြယ္ေတြေဖြးေဖြးလႈပ္
၀ံပုေလြတအုပ္လဲ
မီးေတာက္ထဲမွာ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲခ်ီတက္သြား
တိုက္ပြဲေခၚသံၾကားမိတယ္။

ယူဇနာေပါင္းမ်ားစြာက နာနာက်ည္းက်ည္းနဲ ့
ကၽြဲခ်ိဳ မႈတ္သံ
ငါ့ေသြးမွာ ပြက္ပြက္ညံေပါ့
ဒီတခါ
ဒဏ္ရာပလပြ
စာေလာင္ငတ္မႈေတြ အႏၱနဲ ့
ေခါင္းမာလွတဲ့ ၀ံပုေလြဟာ
ရီေ၀ေ၀၀ိုင္ခြက္ကို
မီးလင္းဖိုနံရံမွာ ေပါက္ခြဲ
၀ုန္းကနဲ ခုန္ထ
မီးေတာက္ထဲကို ခုန္ခ်သြားတယ္
ရဲရဲ။

မိုးသီးဇြန္
( ၁၉၉၅ - ခုနစ္ကေရးစပ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။)

Jan 30, 2009

သိလား

ဒီသီခ်င္းကေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းကို ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ ခိုင္ထူးရဲ႕ သီခ်င္း တပုဒ္ပါ။ ဒီေန႕ တေန႕လံုး ဒီသီခ်င္းကို Record လုပ္ေနခဲ့တာ။ သီခ်င္းကေတာ့ ၅ မိနစ္စာ ေလာက္ပါပဲ။ ဒါမယ့္ တေန႕လံုးပဲ ၈ နာရီ ေက်ာ္တယ္.. record လုပ္ရတာ။ parts အမ်ားစုကိုေတာ့ က်ေနာ့္ Yamaha Keyboard နဲ႕ပဲ တီးထားပါတယ္။ ဂစ္တာေတြနဲ႕ တီးၾကည့္ေသးတယ္။ မွားလိုက္ ဖ်က္လိုက္နဲ႕ အသံဖမ္းရတာ အဆင္ မေျပလို႕ Keyboard ပဲ သံုးလိုက္တယ္။ ခု သီခ်င္းမွာ ဂစ္တာ တလက္မွ မပါပါဘူး။ Drums ကို လည္း Keyboard က Synth ကိုပဲ သံုးလိုက္တယ္။

သီခ်င္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သလို Percussion ေလးနဲ႔ Intro ကို စလိုက္ျပီး က်ေနာ္ ၾကိဳက္ႏွစ္ သက္သလို အဆံုးသပ္ထားပါတယ္။ ATN Version ပါ...

အဆိုကေတာ့ သိပ္မေကာင္းေတာ့ သည္းခံခြင့္လႊတ္ နားဆင္ၾကပါေပါ့ေလ... း)
သူငယ္ခ်င္းေတြ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖခ်င္တဲ့ ေစတနာက အရင္းခံ မဟုတ္လား။
အားလံုးပဲ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ... ။


သိလား

ေန႔ရက္ အခ်ိန္ေလးေတြ ေျပာင္းေပမယ့္
ႏွလုံးသားထဲမွာ အခ်စ္ဆုံးကုိ ဘယ္လုိမွမေမ့ႏုိင္ သိိလား...
အိပ္မက္ခ်ိန္ထဲမွာ ေတြ႔ေပမယ့္
တေရးႏုိးတဲ့ အခါ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာ တကယ္ႏွေမ်ာမိတယ္ သိလား...
ခ်စ္ရတဲ့ သူ႔ကုိ ဒါေတြသာ ေျပာခြင့္ရရင္
အၾကင္နာရမလား ရင္အနာရမလားကြယ္ သိလား...

သူ႔ရဲ႕ အသံေလးေတြ ၾကားေနဆဲ နားထဲမွာ
အခ်စ္ဆုံးကုိ ဘယ္လုိမွ မေဖ်ာက္ႏုိင္ သိလား...
အထီးက်န္ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ခ်င္လည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ
ဘယ္လုိရွိမယ္ ႀကိဳတင္မေတြးရဲပါ သိလား ...
သူ႔တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ခ်စ္လုိ႔မရပါ
သူသိသားနဲ႔ ေနႏုိင္လား အခ်စ္ရယ္ သိလား...

ကုိယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ သူ ဒီသီခ်င္း အဓိပၸါယ္သိပါေစ
ကုိယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ သူ ရည္ရြယ္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ
သူ... ျမန္ျမန္သိပါေစ... သူ... ျမန္ျမန္ၾကားပါေစ...

အၾကင္နာရမလား... ရင္အနာရမလား... သိလား...

ကုိယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ သူ ဒီသီခ်င္းအဓိပၸါယ္သိပါေစ
ကုိယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ သူ ရည္ရြယ္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ
သူ... ျမန္ျမန္သိပါေစ... သူ... ျမန္ျမန္ၾကားပါေစ

ေန႔ရက္အခ်ိန္ေလးေတြ ေျပာင္းေပမယ့္
ႏွလုံးသားထဲမွာ အခ်စ္ဆုံးကုိ ဘယ္လုိမွမေမ့ႏုိင္ သိလား...
အိပ္မက္အခ်ိန္ထဲမွာ ေတြ႔ေပမယ့္
တေရးႏုိးတဲ့ အခါ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာ တကယ္ႏွေျမာမိတယ္ သိလား...
ခ်စ္ရတဲ့ သူ႔ဆီ... လုိခ်င္တာ... ေတာင္းခြင့္ရရင္...
အၾကင္နာသစ္ဆု... အၾကင္နာသစ္ဆုကုိ... ေတာင္းမယ္...


Jan 27, 2009

အလုပ္သစ္ေလွ်ာက္ထားျခင္း

အိုဗားမားလည္း သမတျဖစ္ပါျပီ။ လူေတြအားလံုးလည္း ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဘာ့ ေၾကာင့္မွန္း ေတာ့ မသိပါ။ တခ်ိဳ႕ ေျပာတာ အၾကားအရေတာ့ သူက လူျဖဴ မဟုတ္လို႕ ဆိုလား။ လူျဖဴ မဟုတ္သူ သမတ ျဖစ္တာနဲ႕ လူ အားလံုး ေပ်ာ္ေနၾကရ သည္လား။ စဥ္းစားစရာ ေကာင္းလွ သည့္ အခ်က္ပါေပ။ လူျဖဴ ဟုတ္သူ သမတျဖစ္လွ်င္ လူအားလံုး မေပ်ာ္ၾက ဟု အဓိပၸါယ္ ျပန္ေကာက္ႏိုင္ေလ မည္လား။ သို႕ေသာ္လည္း စဥ္းစားစရာ ရွိသည္က အိုဗားမား သမတ ျဖစ္သည့္အတြက္ လူေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ေနၾကသည္ ဆိုေတာ့ လူျဖဴေတြပါ ေပ်ာ္ေနၾက ေလသည္ေပါ့။ ေကာင္း၏... ေကာင္း၏...။

အိုဗားမား၏အစိုးရသစ္လည္း အလုပ္စ၀င္ေနေပျပီ။ အလုပ္အကိုင္ေနရာသစ္ ၄ သန္း ေက်ာ္ ဖန္တီးေပးမည္ဟု ေျပာသံၾကားရသည္။ ေဟလာရီ ကလင္တန္ပင္ ႏိုင္ငံျခား ေရး ၀န္ၾကီး အလုပ္ ရရွိသြားေခ်ျပီ။ ေအာင္သာငယ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်ငး္ ၈ ေယာက္မွာ မူကား အလုပ္ မရေသးပါ။ အိုဗားမားႏွင့္ ေတြ႕မွ သည္အေၾကာင္း ေျပာျပရေခ် ဦးမည္။ ၀န္ၾကီးရာထူး ေတာင္းရန္ မဟုတ္ပါ။ အလုပ္ရွာရ ခက္ခဲ ေနေၾကာင္း အသိ ေပးရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕အျပင္တ၀လည္း ဂြာတာနာမို ႏွိပ္စက္ေရး အက်ဥ္းစခန္းကို ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း၊ တရား၀င္ လူသတ္သည့္ ကိုယ္၀န္ ဖ်က္ခ်သည့္ ရန္ပံုေငြ အစီစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း ဥပေဒေတြ ထုတ္သည္ ဟုလည္း ၾကားရပါသည္။ သာဓု... သာဓု... သာဓု...

- အတိုက္အခံေတြရဲ႕ အသံေတြကို တိတ္ေအာင္ လုပ္ထားၿပီး အဂတိ လိုက္စားမႈေတြ၊ လိမ္ညာမႈ ေတြနဲ႔ အာဏာကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့သူေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ သမိုင္းရဲ႕ မွားယြင္းေနတဲ့ ဘက္မွာ ရွိေနၾကတယ္ ဆိုတာ သိရမယ္ - လို႕ အိုဗားမား ေျပာေနသည္ ကိုလည္း နားေထာင္ လိုက္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္လုပ္တာ မလုပ္တာ အသာ ထားဦး အၾကားနဲ႕တင္ အားရွိပါသည္။

အုိဗားမား အစိုးရသစ္အေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့မွ ဟို အစိုးရ အေၾကာင္းကို သတိရမိ သြားသည္။ သူတို႕လည္း ဒီမိုကေရစီ နည္းက်က် ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ၾကျပီး အစိုးရ အဖြဲ႕ကို ျပန္လည္ တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႕စည္း လိုက္သည္ဟု ၾကားရသည္။ CNN မွေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အင္တာနက္ေပၚရွိ ဘေလာ့မ်ားမွ တဆင့္ ဖတ္ရျခင္းပါ။ သို႕ေသာ္လည္း အိုဗားမား အစိုးရသစ္လို အလုပ္အကိုင္ ေနရာသစ္ ၄ သန္းေက်ာ္ ဖန္တီးေပးဖို႕ ခမ်ာမ်ား အခက္ အခဲ ရွိပံု ေပၚေနသည္။ ၀န္ၾကီးေနရာ ၃ ခုသာ ဖန္တီး ေပးႏိုင္သည္ဟု ဖတ္ရႈရ ေလသည္။ သနားစဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။

ဟို အစိုးရဆီမွာေတာ့ ေအာင္သာငယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ အလုပ္မရေသးေၾကာင္း သြားေျပာ လို႕ အက်ိဳး ထူးမည္ မထင္။ သူတို႕ေတာင္ အစိုးရ အလုပ္ကလြဲ၍ အျခား အလုပ္ မရွိလို႕ ငတ္ေနသျဖင့္ တေန႕ ထမင္း ၃ နပ္ပဲ စားႏိုင္ရွာသည္ ဆိုလား သတင္း သဲ့သဲ့ ၾကားရသည္။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိပါ။ အင္တာနက္ေပၚမွာက ေျပာခ်င္တာ ေျပာလို႕ ရေနၾကသည္ မဟုတ္လား။ သို႕ေသာ္လည္း အိုဗားမား ေျပာသလို - ဘာလုပ္မည္၊ ညာလုပ္မည္၊ ဘာေတြ ညာေတြ စီစဥ္မည္ - အစ ရွိသည္ျဖင့္ ဟို အစိုးရ ထံမွ ေျပာသံ ဆိုသံ မၾကားရပါ။ ထို႕ျပင္တ၀လည္း အိုဗားမားေျပာသလို - အာဏာကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့သူေတြ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ဘာ... ဘာ... ညာ... ညာ... လုပ္မယ္ - အစ ရွိသည္လည္း ဟို အစိုးရက ေျပာသည္ကို မၾကားရ ျပန္ေခ်။ - အာဏာကို ဖက္တြယ္ ထားတဲ့သူေတြ ခင္ဗ်ားတို႕ အာဏာကို ဖက္တြယ္ ထားသမွ်၊ က်ဳပ္တို႕ အိမ္ျပန္လို႕ မရဘူး။ က်ဳပ္တို႕ အိမ္ျပန္လို႕ မရသမွ် က်ဳပ္တို႕ မိသားစုေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေကာင္းစား ေနၾကေတာ့မွာပဲ - အစ ရွိသည္ျဖင့္ ေျပာသံမ်ား ကိုလည္း မၾကားၾကရပါေပ။ (မၾကားရတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေျပာတာပါ၊ မၾကားရတဲ့ အတူတူ ဘာမွ မၾကားရတာက အားလံုး အတြက္ ပိုေကာင္းေလသလားလို႕ပါ... း)

ဟို အစိုးရက ေျပာသည္ကို ဘာမွ် မၾကားရေသာ္လည္း ဟိုအစိုးရ၏ ဟိုလူနဲ႕ ဟို အုပ္စု၏ ဟိုလူတို႕... တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ အျပန္အလွန္ ဆဲေရးေန... အဲ... အဲ.. ေျပာဆိုေန... သည္ကိုေတာ့ ဟိုမွာ သည္မွာ ၾကားရ... အဲေလ... ဖတ္ရပါသည္။ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္း ေလစြ...။ အလုပ္ ျပဳတ္ေနတုန္း အလုပ္ မရွိသျဖင့္ အားလ်ား ေနေသာ ေအာင္သာငယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း တစု အတြက္ေတာ့ ဖတ္စရာမ်ား ရေခ်ျပီ။ ဗဟုသုတလည္း ရေခ်သည္။ ေ၀ါဟာရ အသစ္မ်ားလည္း ေတြ႕ၾကရေခ်သည္ ။ ဖတ္ရႈရသူ အားလံုး အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ကား ၾကီးမား မ်ားျပားလွေခ်သည္ တကား။ အားလံုး ကိုယ္စား... ေက်းဇူးပါ...။ ေမာင္မင္းၾကီးသားမ်ား... က်န္းမာ ခ်မ္းသာ ၾကပါေစ... ေမတၱာ ပို႕ရမည္ မဟုတ္တံုေလာ...။

သို႕ေသာ္လည္း သူတပါး အေၾကာင္း ေလေဖာင္း ရံုမွ်ျဖင့္ လူ မပီသေသး...။ သမုဒၵရာ ၀မ္းတမိုင္အတြက္ အသက္ မေသႏိုင္မခ်င္း ရွာေဖြကာ သြတ္သြင္း ေနရဦးမည့္ တလုပ္ေသာ ထမင္း အတြက္ ဟင္းတခြက္ ခ်က္... အဲေလ... အလုပ္ တခု... ရွာရေပ ဦးမည္ တကား။ အလုပ္ ရွာရသည္မွာကလည္း စီးပြား ပ်က္ကပ္ ဆိုက္ေနသည့္ အေမွာင္ တိုက္ၾကီးထဲ မီးေသြးခဲ ရွာရသလို ျဖစ္ေန ေခ်သည္။ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အားကိုး မရႏိုင္ေတာ့သည့္ သည္လို အခ်ိန္မွာ အေ၀းေရာက္ စင္ျပိဳင္ အစိုးရ... အဲ... အဲ... အေ၀းမွ ညီအကို ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုသာ အားကိုး ရေခ် ေတာ့မည္။

သည္လိုနဲ႕ အနီးဆံုးမွ ညီမအရင္း ေခါက္ေခါက္ၾကီး ျဖစ္ေသာ မိုးခ်ိဳသင္း ထံမွ လဘက္ တထုပ္ ေတာင္းစား ျပီးသည့္အခါ အေ၀းဆံုးမွ သူငယ္ခ်င္း အရင္း ေခါက္ေခါက္ၾကီး မ်ားထံ အလုပ္ ေတာင္းစား... အဲ... အဲ.. အလုပ္ ေတာင္းရန္ စိတ္ကူး ေပါက္ခဲ့ျပီး သကာလ အရင္းႏွီးဆံုး ညီအကိုေတာ္ ရဲေဘာ္ၾကီး ဦးဂင္ၾကီး ထံ ခ်ဥ္းကပ္ ၾကည့္ရာ - က်ေနာ္လည္း မေန႕ကပဲ Lay Off ထိသြားျပီ - ဆိုသည့္ သူ႕အသံက ေသနတ္မွန္သလို ေနာက္လန္ က်သြားေစ ပါေတာ့သည္။ - ခုမွပဲ သတိရေတာ့တယ္... သည္ႏိုင္ငံထဲ ရွာေနလို႕ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ အားလံုးက အလုပ္ျပဳတ္ ေနတာ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ သြားရွာမွ... ဟ... - သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာမိေတာ့ - ဟေကာင္... ငေၾကာင္ရဲ႕... ဒီေနရာကေရာ... ႏိုင္ငံရပ္ျခား... မဟုတ္လို႕လား... လခြီး... - လို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းဆဲတာ ခံရေတာ့မွ - ေအးေလ... ဟုတ္သား... - ဆိုျပီး ကမၻာ့ အင္အား အၾကီးဆံုး ႏိုင္ငံၾကီးကို ခဏထားျပီး ကမၻာ့ အင္အား မၾကီးေသာ ႏိုင္ငံေတြဖက္ လွည့္စဥ္းစားမိ ေလသည္။

အနီးဆံုးက လင္းထက္ ကို သြားသတိရသည္။ သည္ေကာင္ေတာ့ ဟိုး နွစ္သစ္ကူး ကေတာင္ ၂ သန္းေက်ာ္ အကုန္ခံျပီး ဂ်ာမဏီမွာ ပါတီ ေပးထားသည္ ၾကားရသည္။ သည္လိုနဲ႕ ဂ်ီေတာ့ ဖြင့္ျပီး ရွာလိုက္သည့္ ခဏ ကိုယ္ေရာင္ ကိုယ္၀ါ ေတာက္ပစြာနဲ႕ အနီလံုး တလံုး ေတြ႕လိုက္ရ သည္။ - busy ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး ေကာင္မေလးေတြနဲ႕ ဒင္း... ေလျဖီးေနတာ... - ေဟ့ေရာင္... - ဆိုေတာ့ - အကိုၾကီး... ေနေကာင္းလား... က်ေနာ္ မအားေသးဘူး... - ဆိုပဲ - ေအး... ေအး... ရတယ္... မင့္မိန္းမကို ငါ ခု ဖုန္းေခၚျပီး ေျပာလိုက္မယ္... လင္းထက္ မအား ေသးဘူး ေျပာတယ္လို႕... - ဆိုမွ - ဟီး... ဟီး... - တဲ့ ။ သည္လိုနဲ႕ အလုပ္ အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ - ဟို... ဟိုေလ... ဂ်ာမဏီမွာ ပါတီေပးတဲ့ ၂ သန္းက... Credit Card နဲ႕ သံုးထားတာ အကိုရ... ခု အေနာ္လည္း အလုပ္ ျပဳတ္လို႕... ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာ... ကြန္ျပဴတာ ေရွ႕မွာ... - တဲ့... - တိန္... ေသလို႕ ရျပီ... - ဒါပဲ ေျပာျဖစ္ေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ ဥေရာပတေၾကာမွ ကိုသက္ဦး၊ ကိုေအာင္၊ သစ္နက္ဆူး စတဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ အားလံုး သတင္းေတြ ၾကားရတာ ရင္ေမာ ရသည္။ အာရွတိုက္ ျပန္လွည့္လိုက္ဦးမွ စဥ္းစားရင္း ကိုရီးယား၊ ဂ်ပန္ ေဘာ္ေဘာ္ေတြ အသံ နားေထာင္ လိုက္သည္။ ကမာနီလာ ဆို - အလုပ္ မရွိလို႕ ဂ်ပန္မွာ ဆူရွီေတာင္ ၀ယ္မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး... - ဟု ညည္း လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း၊ ခိုေတြေတာင္ နံမည္ ေျပာင္းသြားသည္ ကမာနီလာ ဆိုပဲ။ သည္လိုနဲ႕ ဂ်ပန္ကေန ၾသစေၾတးလ်ဖက္ သြားၾကည့္ေတာ့ မေက ကလည္း သူ႕ဘိုးေတာ္ တေယာက္တည္း အလုပ္ ရွိေတာ့သည္... သူ အလုပ္ မရွိေတာ့လို႕... ခုဆို တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၃ သိန္းေက်ာ္ ၀င္ေငြေလ်ာ့သြားေၾကာင္း ညည္းေနေလသည္။ အဲမွာေတာ့ အလုပ္ မလြယ္ျပီ။ လက္စနဲ႕ စလံုးကို ျပန္လွည့္လာကာ မပန္ တေယာက္ ကေတာ့ အဆင္ေျပ မွာပါလို႕ ယံုၾကည္ေနတုန္း - Bonus ေတြ မရေတာ့ဘူး... လခလည္း ေလွ်ာ့လိုက္ျပီး... ဟီး... ဟီး... - ဆိုလို႕ ရီေနတာလား ထင္တာ။ ဘယ္... ငိုေနတာဗ်ာ...။ ဒါနဲ႕ ကိုယ္ကပဲ သူ႕ကို မုန္႕၀ယ္ ေကၽြးခဲ့ရသည္။ အဲေတာ့မွ အငို တိတ္သြားတာဗ်ား... ေကာင္းေရာ...။ ဒါနဲ႕ စလံုးကေန မ ဖက္ ကူးခဲ့ျပီး ပထမံ ေမာင္ဖုန္း ကေတာ့ ပထမံၾဆာ ဆိုေတာ့ အေဆာင္ ေကာင္းေတြ ဘာေတြနဲ႕ အစီအရင္ ျပဳျပီး အလုပ္ ေကာင္း ေလာက္ပါတယ္လို႕ ေတြးမိရင္း ေကအယ္လ္ဘက္ ေျခခ်ခဲ့သည္။ - အလုပ္ရွိဖို႕ ေနေန သာသာ အကိုရာ... သည္မွာ... ေအာ္ပရာစီေနလို႕... ေတာ္ရာ ဆီေတြမွာ... အိမ္တြင္း ပုန္း ကုလားမ လုပ္ေနရတယ္... - လို႕ စိတ္ မသက္သာ စဖြယ္ ၾကားရပါ ေတာ့သဗ်ား။

ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဒံုရင္းက ဒံုရင္း လာရာလမ္းဖက္ ျပန္ရင္း ယ ပလက္ကိုပဲ ေျချပန္ နင္းရပါ ေတာ့မည္။ ဟုတ္ေပျပီ... သူငယ္ခ်င္း အရင္း ေခါက္ေခါက္ၾကီး ကိုဂ်က္လီ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနတာပဲ... ခုမွ သတိရသည္။ ဟိုး တေလာကပဲ ကိုယ့္ကို အသိ ေပးသြားသည္။ ဖုန္း ေကာက္ဆက္ရင္း အလုပ္ေပးဖို႕ ေျပာမိသည္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ကား အတြက္ ဒရိုင္ဘာ ရာထူးေတာ့ လြတ္သည္ ဆိုပဲ။ - ဒါဆို လုပ္မယ္ဗ်ာ- ေျပာေတာ့ - ဒရိုင္ဘာက ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကို ကိုယ့္ကားနဲ႕ကိုယ္ ေမာင္းပို႕ရမည္- ဟု ဆိုေလသည္။ - က်ေနာ့္ကားက မီနီဗန္ၾကီးဗ်... ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္နဲ႕ မလိုက္ဘူး... - ဆိုေတာ့ - Hummer H2 အသစ္ တစီး ၀ယ္ခဲ့... - ဟု မိန္႕မွာေလသည္။ - အာ... အလုပ္ မရွိလို႕ အလုပ္သစ္ ရွာပါတယ္ဆိုမွ... ဘယ္လိုလုပ္ ကား အသစ္ ၀ယ္ႏိုင္မွာလဲ... - ေျပာမိသည့္အခါ - အလုပ္ မရွိေပမယ့္... Credit Card ေတာ့... ရွိတယ္ ဟုတ္လား... အေၾကြး၀ယ္ခဲ့ ျပီးတာပဲ... ဒါေလးမ်ား... ခက္ခက္ ခဲခဲ လုပ္လို႕ - ဟု ၾသ၀ါဒ ေပးေလသည္။ - ဟုတ္သားပဲ... ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္တို႕မ်ား... ပညာ ရွိလိုက္တာ... ဒါေၾကာင့္လည္း... ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေပတာကိုး... -လို႕ စဥ္းစားမိေၾကာင္းပါ။

သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကား ကိုယ္စိုက္ ေလွထိုးလိုက္... အဲေလ... ဒရိုင္ဘာ လုပ္လိုက္ မိလို႕ကေတာ့ မေဟသီက ဓါးနဲ႕ ထိုးမွာ ျမင္ေယာင္ေသး။ စဥ္းစားရင္းေတာင္ ေက်ာခ်မ္းသည္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဒရိုင္ဘာေတာ့ မလုပ္ေတာ့ျပီ။ ေနဦး ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ထက္ တာ၀န္ ပိုၾကီးတာ တေယာက္ ရွိေသးတယ္။ ညီမ အရင္း ေခါက္ေခါက္ၾကီး မတူး က အဲမွာ နာယက မဟုတ္လား။ အဘတို႕လိုပဲ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးခ်င္း အလုပ္ ရွာေပးမွာပါ။ သူ႕ကို ခ်ဥ္းကပ္ရမွာ။ ဟုတ္ျပီ... ကိုယ္ကလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းထိပ္မွာ ေပသီးေတြ ေဗ်ာက္အိုးေတြ ေဖာက္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ေနာက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ရန္ျဖစ္ရင္ ဟိုဖက္ သည္ဖက္က အေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္စံုစမ္းျပီး ၾကားထဲကေန ပြဲပိုဆူေအာင္ ရန္တိုက္ေပးခဲ့ဖူးတာ ဆိုေတာ့ သည္အရည္အခ်င္းနဲ႕ဆို ဗမာျပည္က ဆီတိုင္ကီ... အဲ.. မွားလို႕... CID လိုမ်ိဳး... ၊ အေမရိကားက ဆီေတြအိုင္... အာ... မဟုတ္ေသးပါဘူး... ဆီအိုင္ေတြ ... အဲ.. CIA လိုမ်ိဳး ကိုယ္နဲ႕ သင့္ေတာ္တယ္ေလ။ ညႊန္မွဴးခ်ဳပ္ၾကီးခ်ဳပ္ေပါ့။ ဒါမွ မဟုတ္ ၀န္ၾကီး ရာထူး ေတာင္းရင္ ေကာင္းမလား...။ ကာကြယ္ေရး ၀န္ၾကီးဆို ကိုယ္နဲ႕ သင့္ေတာ္မယ္ ထင္တယ္ေလ။ ဘာလို႕ဆို ကိုယ္က ငယ္ငယ္တုန္းက ေလေသနတ္နဲ႕ ေညာင္ပင္ၾကီးကို ပစ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ... ။
တခ်က္ ထဲပါ... ဒါေပမယ့္... မထိဘူး... .... ။

ဒါနဲ႕ နာယကၾကီးကို ကိုယ့္ကို သင့္ေတာ္ရာ ၀န္ၾကီး တေနရာ ခန္႕ထားဖို႕ အလုပ္ေလွ်ာက္ လိုက္တယ္။ E-mail ပို႕တယ္၊ text message ရိုက္တယ္၊ fax ထိုးတယ္၊ Voice Mail လည္း ထားခဲ့တယ္။ Ground Mail လည္း ပို႕တယ္။ ခိုတေကာင္ကို ဖမ္းျပီးေတာ့လည္း ေျခေထာက္မွာ စာတေစာင္ ခ်ည္ျပီး လႊတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ခိုက အနီး အနားက ေစတီ တဆူဘက္ ပ်ံသြားတာေတာ့ ေတြ႕လိုက္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႕ ပိုျပီး ေသျခာသြားေအာင္ ခ်င္းမိုင္က Doi Suthep ေတာင္ေပၚကို တက္ျပီး Red Indian ေတြလို မီးခိုးနဲ႕လည္း အခ်က္ျပခဲ့ ပါေသးတယ္... ....

ေလွ်ာက္လႊာကို လက္ခံရရွိျပီဆိုရင္ေတာ့ နာယၾကီးေရ႕... သိတယ္မဟုတ္လား... ဟဲ... ဟဲ...

(ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အလုပ္ေတြ ျပဳတ္ေနၾကေတာ့ စိတ္ညစ္ ေနၾကမွာ စိုးတာနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ ရီေမာရေအာင္ စာေလး တေစာင္ ေရးေပးတာပါ...။ ခဏတာ ျဖစ္ျဖစ္ ရီေမာျဖစ္ရင္ ေရးရက်ိဳး နပ္ပါတယ္...။ နံမည္ ပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ နံမည္ မပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ စိတ္မဆိုးၾကဘူးလို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္...)

Jan 26, 2009

ေလးျမားတလက္နဲ႕သီခ်င္းသည္

ဒီသီခ်င္းကို တင္ထားခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ဘေလာ့ စလုပ္ကာစက တင္ထားခဲ့တာပါ။ တႏွစ္ ေက်ာ္ျပီ။ အဲတုန္းက Vid ကို playback လုပ္ျပီး WebCam နဲ႕ ရိုက္ထားတာ။ အရုပ္နဲ႕ အသံက လြဲေနလို႕ ျပန္ျဖဳတ္ထားတာပါ။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ျပန္တင္ေပးပါဆိုလို႕ ျပန္တင္ လိုက္တာပါ။

Instrument အားလံုးကို 4-Track Recorder နဲ႕ ဖမ္းထား ပါတယ္။ Rythm Guitar က Fender Stratocaster ပါ။ Boss PH-3 Phase Shifter တပ္ျပီး တီးပါတယ္။ Lead Guitar ကေတာ့ Jackson Dinky II ပါ၊ Boss DS-2 Turbo Distortion နဲ႕ တီးထားတာပါ။ Bass Guitar ကေတာ့ Fender Precision ပါ။ Boss GEB-7 Bass Equalizer တပ္ထားပါတယ္။ Drums ကေတာ့ လံုး၀ မတီးတတ္လို႕ Alesis SR-16 Drums Machine ကို သံုးထားတာပါ။ Keyboard ကေတာ့ Yamaha PSR ပါ။ သိပ္မတီးတတ္လို႕ Chord ေလာက္ပဲ Backing တီးထားပါတယ္။ အားလံုး တီးျပီးသြားေတာ့ Vocal ကို PC ေပၚမွာ Record လုပ္ျပီး MixDown လုပ္ထားတာပါ။ Vocal ကေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါ။

က်ေနာ္တို.ေခတ္မွာ ခိုင္ထူးဆိုတာ အလႊမ္းမိုးဆံုး အဆိုေတာ္ တဦးပါပဲ၊ သူ႕သီခ်င္းေတြ မ်ားစြာ ထဲမွာ ဒီသီခ်င္းက က်ေနာ့္တို႕ ဘ၀ေတြနဲ႕ တူေနတယ္လို႕ ခံစားရပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီ သီခ်င္း ကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ဆို တီးခတ္မိတာပါ၊ သီခ်င္းေရး ဆရာက ကိုေမာင္ေမာင္ပါ။

သီခ်င္းတပုဒ္လံုးရဲ. အစီအစဥ္ေတြကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ မွတ္မိတဲ့ အဓိက ႏွစ္ပိုဒ္ကိုပဲ ျပန္တီးခတ္ ထားပါတယ္။

ေလးျမားတလက္နဲ႕ သီခ်င္းသည္

အိပ္မရတဲ့အတူ မထူးေတာ့တဲ့ညမို႕ ... တံခါးကို... ဖြင့္ကာ...
တိတ္ဆိတ္တဲ့ေျခလွမ္းရဲ.လွ်ပ္တိုက္သံ... နားကို... စြင့္ကာ...

ေရာင္နီ မလာခင္... ေက်းငွက္တို႕ရဲ႕...

ေတးသြားေလးကို... စည္းခ်က္တြက္ၾကည့္ကာ...

ၾကားမွာ... သံစဥ္ျဖည့္လိုက္တယ္...

သာယာတဲ့ ေန႕သစ္ရဲ႕အစ... တည္ျငိမ္ဆဲ... အခိုက္အတန္႕မွာ...

ေတးသံကို... ရွာေဖြေရးမွတ္ရင္းနဲ႕... သီခ်င္းပံုစံ... သီကာ... ျငည္းမိတယ္။


စိတ္ခ်တဲ့လူရင္းမို႕... ဖြင့္ဟကာ... ေမးမယ္... ေျပာေလ...

အားသစ္နဲ႕ ေျခလွမ္းရဲ႕ တက္ၾကြသံ... ၾကားရင္... သိမယ္...

ေတာင္စဥ္ခြန္ႏွစ္သြယ္... လွမ္းတက္ဖို႕အတြက္...

ခရီးၾကမ္းလမ္းကို... ထိုးေဖာက္ေရာက္ခဲ့ရင္...

သင့္ကို... ေရွ.မွာ ၾကိဳဆိုၾကလိမ့္မယ္...

ရင္ဆိုင္မယ့္ ေန႕မရွိတဲ့ည... ျငိမ္သက္ဆဲ... အခိုက္အတန္.မွာ...

ေဘးရန္ကို... တင္ၾကိဳမွန္းဆရင္းနဲ႕... ျမားအိမ္ကို... လြယ္ကာ... ထြက္ခဲ့တယ္။



I'll Be There

အျပင္းေျပ YouTube မွာ သီခ်င္းေတြ လိုက္ျပီး ရွာနားေထာင္ရင္း မိုက္ကယ္ ဂ်က္ဆင္တို႕ ညီအကိုေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက စုဆိုထားတဲ့ Jackson 5 ရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ သြားေတြ႕တယ္။ မိုက္ကယ္ ဂ်က္ဆင္လည္း တကယ့္ ကေလးသံေလးနဲ႕ ဆိုထားတာ သေဘာက်လြႏ္းလို႕ မၾကားဖူးတဲ့သူေတြ ၾကားဖူး ျမင္ဖူးေအာင္ တင္ေပး လိုက္ပါတယ္။ ဆားလည္း ခ်က္ရင္း ေပါ့ေလ...။


I'll Be There (Michael Jackson)

You and I must make a pact
We must bring salvation back
Where there is love, I'll be there

I'll reach out my hand to you,
I'll have faith in all you do
Just call my name and I'll be there

Chorus:
And oh - I'll be there to comfort you,
Build my world of dreams around you
I'm so glad that I found you
I'll be there with a love that's strong
I'll be your strength, I'll keep holding on
Yes I will, yes I will

Let me fill your heart with joy and laughter
Togetherness, well that's all I'm after
Whenever you need me, I'll be there
I'll be there to protect you
With an unselfish love I respect you
Just call my name and I'll be there

(Chorus)

If you should ever find someone new
I know he'd better be good to you
'Cos if he doesn't, I'll be there

Don't you know, baby, yeah yeah
I'll be there, I'll be there, just call my name, I'll be there

(Just look over your shoulders, honey - ooh)

I'll be there, I'll be there, whenever you need me, I'll be there

Don't you know, baby, yeah yeah
I'll be there, I'll be there, just call my name, I'll be there...

Jan 25, 2009

ေရႊနားေတာ္သြင္း ဧခ်င္း


ကုန္းႏွီးတခုနဲ႕ ကၾကိဳးတစံုလို
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို
ေက်ာမွာ သယ္ပိုး ခ်ပ္ရပ္ရင္း
ယူဇနာ ေထာင္ခ်ီ ဒုန္းစိုင္း ခ်ဥ္းနင္းခဲ့တဲ့
ျမင္းရိုင္းၾကီးတေကာင္ပါကြယ္ ...

အလြမ္း ဇက္ခြံ႕လို႕...
တမ္းတျခင္း ဖဲၾကိဳး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ လူးလြန္႕ လႈပ္ႏိုးတဲ့အခါ...
အိပ္မက္ကို ရပ္တန္႕ခဲ့ပါျပီ...

ေဟာသည္မွာ...
ပ်ားရည္ လိမ္းက်ံ စိုစြတ္ စိမ္းျမ
မနက္ခင္း ျဖဴလြ ႏိုးထ ခံုမင္
ေတးသံ ခ်ိဳလြင္ ႏူးညံ့ ငွက္ငယ္မ်ားနဲ႕
အရိုးသားဆံုး ရွင္းသန္႕ လွပ ျဖဴစင္ ေနတဲ့
ခ်စ္မက္ ခင္မင္ရာ လြင္ျပင္ေလးတခု ေတြ႕တယ္...

အဲသည္မွာ
အျပာေရာင္ေတြနဲ႕ ထုပ္ပိုး သိမ္းဆည္းထားတဲ့
မိုးသားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနေပါ့ ...

ေျခာက္အိပ္မက္ေတြက
တေရးႏိုးထေလတိုင္းမွာ
မိုးသားေတြကို
ႏွင္းပြင့္ေတြလို ေသာက္မိ...
တဘ၀စာ ေလာင္ျမိဳက္ေသာကေတြ
မိုးသီးေတြလို ပါးလ် ေပ်ာ္က် ေပ်ာက္ရွ သြားတဲ့ အထိ...

ၾကည့္ဦး...ကြဲ႕....
မုန္တိုင္းနဲ႕ မ်က္ရည္ အက္ဆစ္
ပန္းပြင့္ေတြျဖစ္ေအာင္ ပံုသြင္း
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို
ႏွင္းမိုးလို ရြာခ်
အရိုးသားဆံုး ခ်စ္ျပဖို႕ ... ...

သို႕ေသာ္လည္း
ျမင္းေကာင္း ခြာလိပ္ခဲ့ေသာ ေန႕ရက္ တခ်ိဳ႕
အိပ္မက္တို႕ က်ိဳးပဲ့ တြန္႕လိမ္ ႏွိပ္စက္...
အိပ္ပ်က္ညမ်ား ဂေယာက္ဂယက္နဲ႕ ...
ေတာေျခာက္ခဲ့တဲ့ လက္ေတြ...
မျမင္ရေလတဲ့ အနီေအာက္ ေရာင္ျခည္ေတြ...
တိမ္နီေတြ တိမ္၀ါေတြ တိမ္ျပာေတြ...
ဒါေပသည့္
လွလွပပ ဆင္ေျခေတြေတာ့ မဟုတ္ေလဘူး...

သည္လိုနဲ႕
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
ဗ်ာမ်ားေနခဲ့တဲ့ ျပကၡဒိန္တခုသာ
အရိုးသားဆံုး
ႏွလံုးသားမဲ့ျပံဳး ျဖစ္ခဲ့တယ္
ခြင့္လႊတ္ပါေလကြယ္...

ATN

Jan 23, 2009

တႏွစ္ျပည့္ျပီ

သားသား တႏွစ္ျပည့္ပါျပီ။
ဦးဦး ေဒၚေဒၚတို႕ အားလံုး မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။


ဒီပံုကေတာ့ အန္တီ သီရိ ဆြဲေပးထားတဲ့ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ပါ။
ေက်းဇူးကမၻာပါေနာ္ အန္တီေရ႕...


အေနာ့ကို ပါပါးက စန္တာကေလာ့စ္ လုပ္ခိုင္းထားတယ္။


စန္တာကေလာ့စ္ လုပ္ရတာ စိတ္ညစ္လာျပီ။


စန္တာကေလာ့စ္ ေမာလို႕ အိပ္ပီဗ်ာ...။

Jan 22, 2009

မီးအိမ္ရွင္သို႕ အမွတ္တရ

လေကြးပက္လက္
ညပုခက္လည္း

မ်က္ေတာင္စင္းလ်က္

အုန္းခင္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္သတည္း.....


က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က အလြတ္ရေနခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြထဲက အပိုင္းအစေလးတခုပါ...။ ဆရာဂ်မ္း (ဆရာတင္မိုး) ရဲ႕ နံမည္ေက်ာ္ ႏွင္းဆီပြင့္ေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္း ကဗ်ာ စာအုပ္မွာ ပါတဲ့ ကဗ်ာအပိုဒ္ေလး တခုပါ။

က်ေနာ့္ အဖိုးအဖြားေတြက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က ျမစ္ အတြင္းမွာ သေဘၤာနဲ႕ ခရီးေတြ ခဏခဏ သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ တခါတခါ သေဘၤာ ဦးခန္းမွာ ေနရာ ရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ညဖက္ ေရာက္ရင္ မအိပ္ေတာ့ပဲ လေရာင္ ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ျမစ္ရဲ႕ အလွ အပေတြကို သေဘၤာ ဦးခန္းရဲ႕ ျပတင္း၀က ရပ္ၾကည့္ ခံစားရင္း ၾကည္ႏူးခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ျမစ္ကမ္း တဖက္တခ်က္မွာ ေပါက္ေနတဲ့ ဓနိေတာ၊ ခရာေတာ၊ လမုေတာ၊ အုန္းေတာေတြ ညရဲ႕ လေရာင္ျပာမွာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက် ေနတာကို ၾကည့္ရင္း တျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနတဲ့ ညေလ ေအးေအးမွာ လေရာင္ကို ေထြးေပြ႕ရတာ အေတာ္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတဲ့ အခိုက္အတန္႕ပါပဲ။

အဲလိုမ်ိဳး အခိုက္ အတန္႕ေတြကို မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ အထက္မွာ က်ေနာ္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဆရာတင္မိုးရဲ႕ ကဗ်ာ ပိုဒ္ကေလးဟာ ႏွလံုးသားထဲကို အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္သြားတာပါ။ ၾကည့္ပါဦး - လျပည့္မဟုတ္လို႕ ပုခက္ တလံုးလို ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနတဲ့ လကို ညပုခက္လို႕ တင္စားထားတာ၊ ဘယ္ေလာက္ လွပလိုက္ ပါသလဲ။ ျပီး မ်က္ေတာင္စင္းလို႕ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ အုန္းခင္းထက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္လို႕ ဖြဲ႕ထားတာ - ဘယ့္ေလာက္ လွပလိုက္ပါသလဲ။

သည္လို နူးညံ့လွပတဲ့ ကဗ်ာေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ဖန္မီးအိမ္ရဲ႕ သခင္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က သည္ေန႕ မွာ သူ ခ်စ္မက္ ျမတ္ႏိုးရာ အမိေျမရဲ႕ အေ၀းမွာ ထာ၀ရ အိပ္စက္ အနားယူသြားခဲ့ပါျပီ။ မီးအိမ္ရွင္ကို ခ်စ္ၾကတဲ့ သူေတြအားလံုး ႏွလံုးသားေတြ ေၾကကြဲ၊ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲခဲ့ၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဖန္မီးအိမ္ကေလး ကြဲခဲ့ျပီ...တဲ့...။ မဟုတ္ပါဘူး... မဟုတ္ပါဘူး... သည္ဖန္မီးအိမ္ေလး မကြဲခဲ့ပါဘူးဗ်ာ... သည္ဖန္မီးအိမ္ ေလးဟာ က်ေနာ္တို႕ေတြ အားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ထာ၀ရ သိမ္းထားခဲ့ျပီးျပီပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ မကြဲႏိုင္ေတာ့ပါဘူး...။ ဖန္မီးအိမ္ေလးဟာ အနားယူသြားခဲ့တာပါ...။ မီးဇာကုန္ ဆီခမ္းသြားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး...။ သူ႕ အစြမ္းရွိသမွ်ထက္ကို အစြမ္းကုန္ အလင္းေရာင္ ျပရင္း တာ၀န္ေက်သြားခဲ့တဲ့ တေန႕မွာ ထမ္းပိုးခဲ့သမွ်ေတြကို ပံုခ်... အနားယူသြား ခဲ့ရတာပါ...။

သည္ ဖန္မီးအိမ္ရွင္ကို ခ်စ္ခင္ေလးစား သတိရတမ္းတေသာအားျဖင့္ သူ အိပ္စက္ အနားယူသြားခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ ေျမာက္တဲ့ေန႕မွာ သူ အလင္းျပခဲ့တဲ့ ဖန္မီးအိမ္ေလးကို သူ႕ကိုယ္စား ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုး ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ....။

(ေအာင္သာငယ္)
ဖန္မီးအိမ္

ဖန္္မီးအိမ္သည္
ေၾကာင္လိမ္ႏြယ္ဆင့္၊ နန္းအိမ္ျမင့္မွာ
ထြန္းတင့္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။

ဖန္မီးအိမ္သည္
တိမ္လႊာကိုစား၊ လရထားျဖင့္
၀င့္ႀကြားစြာလွ်င္၊ ခရီးႏွင္သည့္
သခင္တို႕ျဖန္း၊ ပန္းခင္းလမ္းတြင္
ညွိထြန္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

ဖန္မီးအိမ္သည္
မၿငိမ္မသက္၊ စိတ္ေယာက္ယက္ႏွင့္
လမ္းမ်က္တူရူ၊ ေလွ်ာက္လာသူကို
အားကူမွ်သာ ထြန္းမည္တည္း။

သူ႕အဆင္းသည္
ေနမင္းပမာ၊ ေသာ္တာအလား
မ၀င့္ျငားလည္း၊ သူ႕အားသူ႕မာန္
သူပိုင္ဟန္ျဖင့္၊ သူသန္ရာမွ
ဤေလာကကို
အလွဆင္လိုဟန္တကား......။

တင္မိုး

Jan 19, 2009

ဓါးတေခ်ာင္းရဲ႕ ျပကၡဒိန္ (အစအဆံုး)

ဘာလိုလိုနဲ႕ ေနာက္ ႏွစ္သစ္ တႏွစ္ကို ကူးေတာ့မည္။ အလုပ္ကလည္း ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ တပတ္ တိတိ ပိတ္ေပးထားေတာ့ အိမ္မွာ မိသားစုေတြ အားလံုး အတူတကြ ရွိေနၾကသည္။ ပံုမွန္ဆို အားလံုး ကိုယ့္ အလုပ္နဲ႕ ကိုယ္ ဆိုေတာ့ မိသားစု၀င္ အားလံုး အခ်ိန္ျပည့္ အတူတကြ မဆံုႏိုင္ၾက။

သားၾကီးက ေကာလိပ္ တက္ေနသူဆိုေတာ့ အေဆာင္မွာ ေနေနသည္။ သမီးငယ္ကေတာ့ မူလတန္း ေက်ာင္းသူ ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ရွိသည္။ သားလတ္ကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ရင္း ေနာင္သူတက္ရမည့္ ေကာလိပ္ အတြက္ ၾကိဳတင္ကာ ေငြစုေဆာင္းသည့္ အေနနဲ႕ ညဖက္ေတြဆို အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္သြားလုပ္ေနသည္။ မေဟသီနဲ႕ သူကလည္း အလုပ္ တေယာက္ တခုစီ။ လူတိုင္း အလုပ္လုပ္ျပီး အလုပ္ လုပ္မွလည္း အရာအားလံုး အတြက္ ေလာက္ငရံု ရွိသည့္ သည္ႏိုင္ငံမွာ သာမန္ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားျဖစ္သည့္ သည္မိသားစု၀င္ေတြ အားလံုး တခ်ိန္တည္း စုဆံုၾကဖို႕ ဆိုသည္မွာ သိပ္မလြယ္လွ။ ခုေတာ့လည္း ခရစ္စမတ္အိ(ဗ္) ကေန နယူးရီးယားအိ(ဗ္) အထိ မိသားစု အားလံုး အတူတကြ ရွိေနၾကသည္။ မိသားစုအတြက္ ကြာလတီတိုင္းမ္ေလး တခုေပါ့ေလ။

အားလပ္ရက္ေလးရေနတုန္း အိမ္ကို သန္႕ရွင္းေရး ၀ိုင္းလုပ္ၾကသည္။ ဖုန္သုတ္ တံျမက္လွည္း အလုပ္ကို မေဟသီနဲ႕ သမီးေလးက လုပ္ၾကသည္။ သားႏွစ္ေယာက္ နဲ႕အတူ က်န္သည့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး အလုပ္ကို အတူတကြ လုပ္ၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္က ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ေတြ အပါအ၀င္ ပစၥည္းေတြ အားလံုးကို ေဆးေၾကာရင္း ေနရာတက် ျပန္ထားသည္၊ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေတြ ပရိေဘာဂေတြကို အနည္းငယ္ ၾကည့္ေကာင္း သြားေအာင္ ေနရာ ျပန္ေရႊ႕ၾကသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း ၃ ခုကို သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ၾကသည္။

ျပီး မိသားစုေတြ အတူတကြ တီးၾက ဆိုၾက လုပ္ၾကသည့္ စတူဒီယိုေလး မွာလည္း ကြန္ျပဴတာေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ စႏၵယား၊ ခီးဘို႕ဒ္ေတြ၊ ဂစ္တာေတြ၊ မစ္က္ဆာေတြ၊ အဲမ္ပလီဖိုင္ယာေတြ၊ တျခား စက္ပစၥည္းေတြကို ျပန္လည္ ေနရာခ်ရင္း သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ၾကသည္။ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းႏွင့္ ၀ရန္တာပါ မက်န္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ျပီး ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ closet ေတြထဲက အ၀တ္အစားေတြ အားလံုးကို ထုတ္ေလွ်ာ္ပစ္ျပီး မီးပူ ျပန္တိုက္၊ ေနရာတက် ျပန္သိမ္းဆည္းလိုက္ျပီး တအိမ္လံုးကို အသစ္နီးပါး ျဖစ္ေအာင္ ရွင္းလင္း ျပီးခ်ိန္မေတာ့ ႏွစ္သစ္ကို စိတ္သစ္ လူသစ္ အားလံုး အသစ္နဲ႕ ၾကိဳဆိုဖို႕ အသင့္ ျဖစ္ေနပါျပီ။

သည္ႏွစ္ေတာ့ မည္သူ႕အိမ္ကိုမွလည္း မသြား၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုလည္း မည္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ေတြကိုမွ မဖိတ္ေတာ့ပဲ မိသားစု၀င္ေတြ ခ်ည္းသာ ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳၾကဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ရွိသမွ် မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းေခၚ၊ အီးေမးလ္ပို႕ျပီး အေၾကာင္းၾကား လိုက္သည္။ သည္ႏွစ္ေတာ့ အိမ္မွာပဲ celebrate လုပ္ေတာ့မည္- ဟု။ ျပီးေတာ့ မိသားစုအတြက္ ႏွစ္ကူးညစာ ျပင္ဆင္ဖို႕ မေဟသီကို လိုအပ္သည္မ်ား စာရင္း လုပ္ေပးလိုက္သည္။ မေဟသီနဲ႕ သမီးေလး ေစ်း၀ယ္ထြက္သြားခ်ိန္မွာ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း လုပ္ငန္းကို စတင္ျဖစ္သည္။

သားၾကီးကေတာ့ ထမင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္ေနျပီ။ ဗမာဟင္း တခ်ိဳ႕ကိုလည္း အေတာ္ အသင့္ ခ်က္တတ္ ေနျပီ။ သားလတ္ကိုေတာ့ သင္ေပးရဦးမည္။ သားၾကီးက ထမင္း တအိုးကို ျပင္ဆင္ လိုက္ျပီး အျခား အေက်ာ္ အေလွာ္ေတြကို ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ သားလတ္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္ - ကိုလတ္... လာ... သည္မွာ ၾကက္သြန္နီ လာလွီး... အပါး... သင္ေပးမယ္... - သားလတ္က စိတ္ေတာ့ သိပ္ပါပံုမရ။ ဒါေပသည့္ အေဖကိုေတာ့ ဘယ္တုန္း ကမွ မလြန္ဆန္ခဲ့သူပီပီ မလာခ်င့္ လာခ်င္နဲ႕ အနား ေရာက္လာေလသည္။

ၾကက္သြန္နီ အၾကီး တလံုးကို ထိပ္နဲ႕ေအာက္ဖက္ကို ဓါးနဲ႕ ျဖတ္ရင္း ထက္ျခမ္း ခြဲလိုက္သည္။ ျပီး တျခမ္းကို ကတ္တင္းဘို႕ဒ္ေပၚမွာ ေမွာက္ရင္း - လက္ကို ဒီလိုထား... ၾကက္သြန္နီကို... ဒီလိုကိုင္... ဓါးကို... ဒီလိုကိုင္... ျပီးရင္... ဒီလို... လွီး... - ေျပာရင္း လွီးျပလိုက္သည္။ - ေရာ့... ေနာက္တျခမ္းကို... လွီးၾကည့္ - သားလတ္က ၾကက္သြန္နီကို ကုိင္ျပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွီးေနသည္။ ဓါးက အမွန္ေတာ့ အနည္းငယ္ အျပား ေသးေနသည္။ ၾကက္သြန္နီလိုမ်ိဳး ဟင္းသီး ဟင္းရြက္လွီးဖို႕ သံုးသည့္ အျပားၾကီးၾကီး ဒါးကို သြား သတိရလိုက္မိသည္။ - ေနဦး... သား.. အပါး... ဓါးေနာက္တေခ်ာင္း... ယူေပးမယ္... အဲဒါက... ပိုျပီး... လွီးရတာ... အဆင္ေျပတယ္... professional... ေပါ့ကြာ... - ေျပာရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ အံဆြဲေတြထဲက ဓါးေတြ ထားသည့္ အံဆြဲတခုကို ဆြဲဖြင့္ရင္း ထို ဓါးကို ရွာလိုက္သည္။ ဓါးကိုေတြ႕ေတာ့ လွမ္းႏိႈက္ လိုက္ရင္း သားလတ္ကို ၾကည့္ရင္း လွမ္းေျပာ လိုက္ေသးသည္ - မလွီးနဲ႕ဦး... သား... ဒီဓါးနဲ႕မွ.. လွီး.. - သားလတ္ကို ေျပာရင္း ႏိႈက္ရင္းနဲ႕ မၾကည့္မိေတာ့ ဓါးကို အသြားဖက္မွ လွမ္းဆုပ္မိသည့္အခါ လက္ညႇိဳး၊ လက္ခလယ္၊ လက္သူၾကြယ္ သံုးေခ်ာင္းလံုးကို ဓါးရွ သြားပါေလသည္။ - အား... ရွျပီ... ဟ...- ေအာ္မိသည့္ အခါ သားၾကီးက အေျပး ေရာက္လာသည္။ - ဘာျဖစ္လဲ... ပါပါး... - သားၾကီးကေတာ့ သူ႕ကို အေတာ္ ခ်စ္သူပီပီ သူ တခုခု ျဖစ္လ်င္ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေန တတ္သည္။ - ဘာမွ မျဖစ္ဘူး... ဓါး ရွသြားတာ... နည္းနည္းေလးပါ... - ေသြးေတြ ထြက္ေန သည့္ လက္သံုးေခ်ာင္းကို ဘယ္ဖက္လက္နဲ႕ ဖိအုပ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းက ေၾကြဇလံုမွာ လက္ကို ေရနဲ႕ ေဆးခ်လိုက္သည္။

လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို ဓါးရွခဲ့ေသာ အၾကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ ႏိုင္ေအာင္ မ်ားလွျပီမို႕ သူ႕ အတြက္ေတာ့ မထူးဆန္း လွပါ။ သားၾကီးက ေနာက္က လိုက္လာသည္ - နည္းနည္း ေလးပါကြာ...- သူေျပာရင္း ေရခ်ိဳးခန္းက နံရံကပ္ ဘီရိုေလးေတြမွာ ထားသည့္ First Aid Kit ကို ဖြင့္လိုက္ျပီး BandAid ၃ ခုကို ခြာျပီး ဒဏ္ရာေတြမွာ ကပ္လိုက္သည္။ ျပီးျပီ။

သားၾကီးကေတာ့ - ပါပါးက... ဓါးေတြ အားလံုးကို... ရႈပ္ရွက္ခတ္ေအာင္... အဲမွာပဲ... အားလံုး စုထည့္ထားတာကိုး...၊ က်ေနာ္... ျပန္ရွင္းေပးမယ္... - ေျပာရင္း ဓါးေတြ ထည့္ထား သည့္ အံဆြဲကို အံမွ လံုး၀ ဆြဲထုတ္ကာ ထမင္းစား စားပြဲေပၚ ေမွာက္ခ်ရင္း ဓါးေတြကို သူ႕ ဓါးအိမ္နဲ႕သူ ျပန္ထည့္ေနေလသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႕ဓါးေတြ အားလံုးက သူ႕သက္ဆိုင္ရာ ဓါးဗူးေတြ (case) ဓါးအိမ္ေတြ (Sheath) ေတြနဲ႕သာ ျဖစ္ပါသည္။ သူကေတာ့ ဓါးတေခ်ာင္း ထုတ္သံုးတိုင္း သံုးျပီးတိုင္း သူ႕ သက္ဆိုင္ရာ ဗူးေတြ ဓါးအိမ္ေတြထဲ ျပန္မထည့္ပဲ သည္ အံဆြဲထဲသာ ထိုးထည့္ ထားမိသည္ေလ။ ခုေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ဗူးမရွိ ဓါးအိမ္ မရွိေသာ ဓါးေလး တလက္သာ က်န္ေနပါသည္။ ဓါးဦးထိပ္က က်ိဳးေနျပီး ဓါးသြားတခုလံုးမွာ အပဲ႕ရာတခ်ိဳ႕ အတြန္႕အလိပ္ တခ်ိဳ႕နဲ႕ ပလပ္စတစ္ လက္ကိုင္ရိုး အျပာေလးနဲ႕ ဓါး အေသးေလး တေခ်ာင္းသာ စားပြဲေပၚမွာ...။ သည္ဓါးကို ၾကည့္ျပီး သားၾကီးက - ပါပါး... ဒီဓါး အစုတ္က... ဘာလဲ... ဓါးအိမ္လည္း... မရွိဘူး... ဓါးကလည္း... လႊ... က်ေနတာပဲ... ဘာသြား သံုးရမလဲ... လႊင့္ပစ္ လိုက္ရမလား... - လွမ္းေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ထမင္းစားစားပြဲနားကို ေရာက္သြားေတာ့ ဓါးအားလံုးကို သူ႕ဗူးနဲ႕သူ သူ႕ဓါးအိမ္နဲ႕သူ သားၾကီးထည့္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ အျပာေရာင္ ပလတ္စတစ္ လက္ကိုင္ရိုးနဲ႕ အသြားေတြ တြန္႕လိပ္ေနသည့္ ဓါးေလးတေခ်ာင္းကို ထမင္းစားစားပြဲေပၚမွာ ေတြ႕ရ သည့္အခါ - ေဟး... ေဟး... လႊင့္ မပစ္နဲ႕... အဲဒီဓါးက.. မင့္ထက္... အသက္ ၾကီးတယ္... သားရဲ႕... ဒီဓါးက... မင့္... မိုးမိုးနဲ႕... ပါပါးရဲ႕... ဘ၀ အစပဲေလ... - ေျပာရင္း လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ဆီသို႕ သူ႕ စိတ္က ျပန္လည္ ေရာက္ရွိ သြားပါ ေလေတာ့သည္။

---------------------------------------------------------------------------

ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕သည္ အေတာ္ စိတ္ပ်က္ဖို႕ေကာင္းလွသည့္ ျမိဳ႕တျမိဳ႕ ျဖစ္ေလသည္။ တေနရာရာကို သြားဖို႕ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးကုန္သည္။ traffic jam က အခ်ိန္ေတြကို အျမဲစားပစ္ေနသည္။ သြားလိုသည့္ ေနရာက နီးလ်င္ေတာ့ အေၾကာင္း မဟုတ္ ဆိုင္ကယ္ ငွားစီးသြားရံုသာ။ သြားရမည့္ ေနရာက အရမ္းေ၀းသည့္အခါ taxi လည္း ငွားမစီးႏိုင္ ဆိုေတာ့ Bus ေတြကို ပဲ ၂ ဆင့္ ၃ ဆင့္ ေျပာင္းစီးျပီး သြားရသည္။ ကိစၥတခုအတြက္ ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ ကုန္ရသည္က ၄ နာရီေလာက္ၾကာသည္။ ခုလည္း အလုပ္သြားဖို႕ အေစာၾကီး ထလာရသည္။ အလုပ္ကို ေရာက္ဖို႕ ၂ နာရီေလာက္ ကားစီးရသည္ မဟုတ္လား။

ဘန္ေကာက္ေရာက္ကတည္းက ပံုမွန္ အတည္တက် အလုပ္ မရွိသည့္ လူ တေယာက္ အတြက္ ထမင္းက နပ္မွန္ ရံုသာ။ ကိုယ့္ ဘာသာ ကိုယ္ ေလ့လာ ဖတ္ရႈ ထားသမွ်ေသာ စာေတြ႕ အားကိုးနဲ႕ ကြန္ျပဴတာ အေရာင္းဆိုင္ တခုမွာ အလုပ္ သြား ေလွ်ာက္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္တခု ရသည္။ ဘန္ေကာက္ ျမိဳ႕လည္ေကာင္ရွိ Panthip Plaza ဆိုသည့္ ကြန္ျပဴတာ ေစ်းၾကီးမွာ ျဖစ္သည္။ အလုပ္က ခက္ခက္ခဲခဲေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကြန္ျပဴတာ လာ၀ယ္ သူမ်ား အတြက္ ကြန္ျပဴတာကို အလံုးလိုက္ ဆင္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ဆိုင္မွာ အသင့္ ဆင္ျပီး ျပသထားေသာ အမ်ိဳးအစား မတူသည့္ ကြန္ျပဴတာ ၄-၅ လံုးကို လာ၀ယ္သူက ၾကိဳက္လ်င္ အဲသည္ setting ေတြအတိုင္း ဆင္ေပးလိုက္ရံုသာ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကြန္ျပဴတာ အေၾကာင္း နည္းနည္း ပါးပါး သိေတာ့ - ဒါမလိုခ်င္ဘူး- ဒါေျပာင္းထည့္ေပးပါ- စသည္ျဖင့္ customize လုပ္လာလ်င္လည္း ေျပာင္းျပီး ဆင္ေပးရသည္။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႕ဆင္ခ်င္ရာကို စာရင္းနဲ႕ ယူလာျပီး ျပသည္။ သည္အခါ ဆိုင္မွာ မရွိေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အျခားဆိုင္မ်ားမွ သြားဆြဲကာ ဆင္ေပးရသည္။ အေျခခံကေတာ့ CPU ကို (ထိုေခတ္ကေတာ့ Intel 086, 286 စသည္ - 386, 486 processor မ်ားပင္ မေပၚေသး) အရင္ေရြးၾကသည္၊ ျပီး MotherBoard ေရြး၊ ျပီးလ်င္ RAM (Memory Card) ဘယ္ေလာက္ ထည့္မည္၊ Hard Disk က ဘာအမ်ိဳးအစား MB ဘယ္ေလာက္ (ထိုေခတ္က 20 MB ဆို အေတာ္ၾကီးေနျပီ... ခုျပန္ေတြးေတာ့ ရီခ်င္စရာ)၊ ျပီးလ်င္ ဘာ Drive ယူမည္ ေရြးရေသးသည္၊ Drive ၂ မ်ိဳး ရွိသည္ - 5.25-in နွင့္ 3.5-in Floppy Drive၊ (CD Drive ေတြ မေပၚေသး)။ Graphic Card က ဘာယူမည္၊ ေနာက္ Sound Card၊ ထိုအရာေတြျပီးလွ်င္ Case ကို ေရြးၾကသည္၊ လွသည့္ Case ေတြက ပို အေရာင္းသြက္သည္။

လိုအပ္သည္မ်ားကို အားလံုး ရျပီဆိုလ်င္ စက္ကို စဆင္ျပီ၊ ျပီးလ်င္ စက္ေပၚမွာ ဘာေတြ install လုပ္ခ်င္လဲ ေမးရသည္။ ထိုေခတ္က MS-DOS ေခတ္၊ Mouse ႏွင့္ MS Windows ေတာင္ ေပၚကာစေခတ္။ စက္ေပၚမွာ DOS ကို အရင္ သြင္းရသည္၊ ျပီးမွ Windows ကို တင္ရသည္ (ထိုစဥ္က Windows က version 1.0)။ ျပီး လာ၀ယ္သူ လိုခ်င္သည့္ Program ေတြ သြင္းေပးရသည္၊ လူငယ္ေတြကေတာ့ PC-Man လို Game ေတြ သြင္းခိုင္းသည္။ လူၾကီးေတြကေတာ့ အမ်ိဳးစံု - AutoCAD လို program ေတြကအစ Strip Poker လို Game မ်ိဳးေတြ အလယ္ Font မ်ိဳးစံု အဆံုး ရႈပ္ရွက္ကို ခတ္ေနသည္။ ဒါေပသည့္ ေတာင္းဆိုသမွ် program အားလံုး အတြက္ စာရင္းႏွင့္တကြ သည္ဆိုင္မွာ သက္ဆိုင္ရာ Master Hard Disk ေတြထဲမွာ အားလံုး ရွိပါသည္။ အားလံုးကေတာ့ Pirate ေတြခ်ည္းသာ။

စက္ဆင္သည္ေရာ၊ software install လုပ္သည္ေရာ အားလံုးဆိုလ်င္ ကြန္ျပဴတာ တလံုးကို စျပီးဆင္သည္မွ ေနာက္ဆံုး လာ၀ယ္သူက ပံုးထဲထည့္ျပီး သယ္သြားသည့္ အထိ ၂ နာရီ ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ၾကာသည္ေလ။ ဒါေပသည့္ သူ႕လို စက္ဆင္ေပးသည့္ လူခ်ည္း ဆိုင္မွာ ၅ ေယာက္ရွိသည္။ လာ၀ယ္သူ အလိုက္ သူတို႕ ၅ ေယာက္က တေယာက္ တလွည့္ စနစ္ျဖင့္ အလွည့္က် ဆင္ေပးရသည္။ တလံုး ဆင္ျပီးလ်င္ လုပ္အားခ ဘတ္ ၃၀၀ ရသည္။ တခါတေလ အသင့္ ဆင္ျပီးသားေတြခ်ည္း လာ၀ယ္သူက ၀ယ္သြားသည့္အခါ ထိုေန႕အဖို႕ ကားခနဲ႕ ထမင္းဖိုး သူတို႕ ရႈံးသည္။ တခါတခါလည္း တေန႕တည္း ၃ လံုး ဆင္ရသည္မ်ိဳးလည္း ရွိသည္။ ထိုေန႕မ်ိဳးမွာေတာ့ အိမ္ အျပန္မွာ Singha Beer ေလး တလံုးတေလေလာက္ ေသာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းကေတာ့ နပ္မွန္ေနေသးသည္။ ေငြပိုေငြလွ်ံေတာ့ မစုေဆာင္းမိ။ ဘာလို႕ဆို ရသမွ် ပိုက္ပိုက္မ်ားျဖင့္ သီခ်င္းစာအုပ္၊ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္မ်ားသာ ၀ယ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ တအိမ္လံုးမွာ Yamaha Acoustic Guitar တလံုး၊ သီခ်င္း စာအုပ္မ်ားနဲ႕ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္မ်ားက လြဲ၍ အျခား ဘာမွ်မရွိ။

တေန႕သားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုတိုးက ဖုန္းဆက္လာသည္ - ေဟ့ေရာင္... ငါ့ကို... တခု... ကူညီစမ္းကြာ - ေျပာလာသည္။ - ဘာလဲဟ... ပိုက္ဆံေခ်းမယ္ေတာ့... မၾကံနဲ႕ ေမာင္... ငါေတာင္... မာမား ျပဳတ္စား ေနတာ... ၄ ရက္ ရွိေနျပီ...- ျပန္ေျပာမိေတာ့ - အား... မဟုတ္ပါဘူးဟ... သည္မွာ... ငါ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္... ကြန္ျပဴတာနဲ႕... ပတ္သက္ျပီး... အကူ အညီ လိုလို႕... အဲတာ... မင္း... ကူညီေပးပါလား... - ေျပာေလသည္။ - အံမာ... မင္းလည္း... ဆရာၾကီးပဲဟာ... ဟိုေကာင့္ ဆရာ လုပ္လိုက္... သည္ေကာင့္ ဆရာ လုပ္လိုက္နဲ႕... ခု... မင္း မႏိုင္ေတာ့မွ... ငါ့လာ... ဆြဲေစ့ေနတာ... မဟုတ္လား... ဟိုး ABAC က... မင့္ ဆရာေတြဆီ... သြား အကူ အညီ ေတာင္းပါလား ဟ... သူတို႕က... ေက်ာင္းမွာ... စနစ္တက်... သင္ရိုး ညႊန္းတမ္းနဲ႕... သင္လာတဲ့ဟာ... ငါ့လို... ဟိုဖတ္.. သည္ဖတ္နဲ႕... ကြန္ျပဴတာ ၃-၄ လံုး ဖ်က္ျပီးမွ... တတ္လာတဲ့ေကာင္ထက္... ပိုတတ္တာေပါ့... ဟ... - ျပန္ေျပာ မိေတာ့ ကိုတိုး ဆဲပါေလသည္။ - လခြီး... အဲေကာင္ေတြက... ေသာက္ၾကီး က်ယ္ေနလို႕ေဟ့... မင္း မကူလည္း ေနကြာ... ငါ့ေတာ့... စကားနာ မထိုးနဲ႕... - ျပန္ေျပာ ေနေသးသည္။ အမွန္ေတာ့ ကိုတိုးကို ခင္လို႕ စ, ေန မိျခင္းသာ။ - ေအးပါကြာ... ငါ... ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ... - ေမးေတာ့ - မသိဘူးကြ... မင္း... စေန၊ တနဂၤေႏြ အားတယ္ ဟုတ္လား... သူ႕ကို... ငါ... မင့္ဆီ... ေခၚလာခဲ့မယ္... အဲက်မွ... မင့္ကို... သူေျပာျပမယ္... - ကိုတိုး ေျပာေတာ့ - အိုေကေလ... မနက္ အေစာၾကီးေတာ့ မလာနဲ႕... ငါ ခြအိပ္ဦးမွာ... ေန႕လည္မွ လာခဲ့.. ဟုတ္လား... ေအး... ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ လည္း... ဘတ္မီဟဲင့္မ္ တထုပ္နဲ႕... ဘီယာဆင့္ဟ္ တလံုးလည္း... ဆြဲလာခဲ့...- သူ ေျပာေတာ့ ကိုတိုး သူ႕ကို ဆဲျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။

သည္လိုနဲ႕ week-end ေရာက္လာေတာ့ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ အိပ္ယာက ထျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးျပီးေနာက္ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႕ IBC TV ထိုင္ၾကည့္ေနဆဲ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ တံခါးဖြင့္ေတာ့ ကိုတိုးနဲ႕ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္။ - ေအာ... စိတ္ထဲ ထင္ေနတာ... အကူ အညီ ေပးရမွာက... ကိုတိုး သူငယ္ခ်င္း ဆိုေတာ့... ေယာက်္ားေလး... ထင္ေနတာ... ေဆာရီးဗ်ာ... - ေျပာမိရင္း နီးရာ ေတြ႕ရာ ေဘာင္းဘီရွည္ တထည္ အျမန္ ေကာက္စြပ္ မိေသးသည္။ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ရင္း အလစ္မွာ ကိုတိုးကို ၾကိဳ မေျပာရ ေကာင္းလား မ်က္ႏွာ ရံႈ႕ျပ လိုက္မိ ေသးသည္။ ကိုတိုး ကလည္း မ်က္လံုး ျပန္ျပဴးျပသည္ - မင္းကြာ... - ဆိုသည့္ သေဘာ။

- ထိုင္ဗ်ာ... ထိုင္စရာေတာ့ ခံုမရွိဘူး... အားလည္းနာတယ္... ၾကမ္းေပၚပဲ... ထိုင္ရမွာ... - ေျပာမိေတာ့ - ေနဦးေလ... အရင္မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္... မင့္ အေၾကာင္းေတာ့... သူ႕... ေျပာျပထား ျပီးျပီ... ကြန္ျပဴတာ... ဆရာၾကီး... - ကိုတိုး ေျပာေတာ့ - အား... မဟုတ္ဘူး... က်ေနာ္က... ေလ့လာ ေနတုန္းပါ... သူ ေျပာတာ... မယံုနဲ႕... - ျပန္ေျပာ မိသည္။ - ကိုတိုး... ေျပာျပထားလို႕... သိျပီးပါျပီ... က်မ နံမည္... ဟန္နာပါ... ဒီလိုပါ... ခု ဒီ ဘန္ေကာက္က... ႏိုင္ငံတကာ မူလတန္းေက်ာင္း တခုမွာ... က်မက... ဆရာမပါ...။ အဂၤလိပ္စာနဲ႕... ကြန္ျပဴတာ... သင္ေပးရပါတယ္။ ခု... စာသင္နွစ္... အစ ဆိုေတာ့... ကြန္ျပဴတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕... က်မ မသိတာေတြ... ေမးခ်င္လို႕ပါ...။ ဗမာျပည္မွာ တုန္းကေတာ့... တမ်ိဳးေလ... ခုကေတာ့... Windows အျပင္... တျခား Program ေတြပါ... ပါလာေတာ့... က်မလည္း... အခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို႕ပါ... အထဲမွာ Windows ကို မသံုးခဲ့ဖူးဘူး - ေျပာေနေလသည္။

- အိုေကေလ... ဒါဆိုလည္း... က်ေနာ္... သိသေလာက္ေတာ့... ျပေပးပါ့မယ္...။ ဒါနဲ႕... အိမ္မွာ... ကြန္ျပဴတာ ရွိလား... - ေမးမိေတာ့ - မရွိဘူး... - ျပန္ေျဖသည္။ - အား... ဒါဆို... ဘယ္လို လုပ္မလဲ... က်ေနာ္ ကလည္း... အလုပ္နဲ႕... ညမွ... ျပန္ ေရာက္တာ... ဒါဆို... စာအုပ္ေတြ... ဖတ္မွ... ရမယ္... က်ေနာ့္... စာအုပ္ေတြ... ယူသြားေလ... ဖတ္ျပီးမွ... ျပန္ေပးေပါ့... - ေျပာရင္း ဖတ္သင့္သည္ ထင္ေသာ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္မ်ားကို ေရြးထုတ္ ေပးလိုက္သည္။ - အဓိက ကေတာ့... ဒီ DOS စာအုပ္ကို... အရင္ဖတ္ဗ်ာ... ျပီးမွ... Windows ကို... ဖတ္ေပါ့... က်န္တာေတြ ကေတာ့... သိပ္မခက္ပါဘူး... - ေျပာရင္း - ေဟ့ေရာင္... ဘယ္မွာလဲ... ဘတ္မီဟဲင့္မ္နဲ႕ ဆင္ဟာ... - ကိုတိုးကို သူ လွမ္းေနာက္လိုက္သည္။

ကိုတိုးက - အား... - ဆိုကာ ေခါင္းကုတ္ေနဆဲ - ဘာလဲ... ေခါက္ဆြဲ ေျပာတာ မဟုတ္လား... က်မ... ၀ယ္ေၾကြး ပါ့မယ္... - ေျပာေနေသာ ဟန္နာကို - ဟား... မဟုတ္ဘူး... က်ေနာ္... ေနာက္ေနတာ... မ၀ယ္ပါနဲ႕... - ေျပာမိေတာ့ - မဟုတ္ပါဘူး... မိတ္ျဖစ္ ေဆြျဖစ္ေပါ့... lunch သြားစားမယ္ေလ... က်မ... ရွင္းပါ့မယ္... - ေျပာ ေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ အပတ္မန္႕ အနီးအနားက စားေသာက္ဆိုင္ တခုမွာ ေန႕လည္စာ ထိုင္စား ျဖစ္ၾက ေလသည္။ သည့္ေနာက္မေတာ့ ေပးလိုက္သည့္ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္ေတြ ရင္ခြင္မွာ ပိုက္ရင္း ျပန္သြားသည့္ ဆရာမေလး တေယာက္က သူ႕ မ်က္လံုးထဲမွ မထြက္ေတာ့ေပ။

---------------------------------------------------------------------------

ေနာက္တပတ္ ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေလးက ဖုန္းဆက္လာသည္ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႕ နားမလည္ သည္မ်ားကို ရွင္းျပ ေပးဖို႕ အကူ အညီ ေတာင္းေနသည္။ သည္ စေနေန႕ လာမည္ ေျပာထားသည္။ သူ ေနသည္က ဘန္႕ကပိမွာ ဆိုေတာ့ ဆူခါဖိဘန္႕ နဲ႕ကလည္း သိပ္ မေ၀းေတာ့ ေန႕လည္ လာဖို႕ ေျပာလိုက္ မိသည္။ ေန႕လည္၂ နာရီေလာက္ က်ေတာ့ ဆရာမေလး ေရာက္လာသည္။ နားမလည္သည့္ အရာေတြကို ရွင္းျပဖို႕က်ေတာ့ ပါးစပ္နဲ႕ ေျပာေနရသည္က ခရီး မေပါက္ ကြန္ျပဴတာမွာ ဖြင့္ျပမွသာ ျဖစ္မည္။ ခက္ေနသည္က သူ ကလည္း ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ျပဴတာက မရွိ။ တေသာင္းခြဲ-ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ေစ်းေပါက္သည့္ ကြန္ျပဴတာကို သူ႕လို ငမြဲကလည္း မ၀ယ္ႏိုင္ေပ။ ဆရာမေလး ကလည္း အိမ္မွာ ကြန္ျပဴတာက မရွိ။ အဲသည္ အခ်ိန္က ခု ေခတ္လို အင္တာနက္ ကေဖးေတြ ဘာေတြ မေပၚေသး။ ခက္ေတာ့ေနျပီ။

- သည္လို လုပ္ဗ်ာ...။ ျမိဳ႕ထဲမွာ... က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား... ရွိတယ္။ သူတို႕မွာ... ကြန္ျပဴတာ တလံုး... ရွိတယ္... က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ... ဆင္ေပးထားတာ...။ သူတို႕ကို အကူအညီ ေတာင္းၾကည့္မယ္ေလ...။ - ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖုန္းလွမ္း ဆက္ၾကည့္ေတာ့ သည္ေန႕ေတာ့ သူတို႕ လင္မယား ဆူခိုထိုင္း သြားမည္၊ တနဂၤေႏြေန႕ ညေနမွ ျပန္ေရာက္မည္ ဆိုသည္။ ေနာက္တပတ္မွ လာပါဆိုေတာ့ ဆရာမေလးကို ေျပာမိသည့္အခါ - ဒီတပတ္ပဲ ကေလးေတြကို assignment ေတြ စေပးရမွာ... အဂၤါေန႕ဆို စရမွာ... က်မကိုယ္တိုင္... ေကာင္းေကာင္း မသိေတာ့... ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မသိဘူး... ဒုကၡပါပဲ... - မ်က္ေစ့ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည့္ ဆရာမေလးကို ၾကည့္ျပီး အေတာ္ သနားသြားမိသည္။ - ေနဦးဗ်... တခုေတာ့ ရွိတယ္... တနဂၤေႏြနဲ႕ တနလၤာ ညဖက္ သူတို႕ အိမ္သြားႏိုင္ရင္ေတာ့... ၂ ညေလာက္... လက္ေတြ႕ စမ္းၾကည့္လိုက္ရင္... ရမယ္ ထင္တယ္...။ ဆရာမ... သြားႏိုင္လား... - ေမးေတာ့ - ရပါတယ္... ေက်ာင္းက ညေန ၅ နာရီ ဆင္းတာေလ... ေက်ာင္းဆင္းျပီး... သြားရင္ ရတာေပါ့... - ျပန္ေျဖသည္။ - အိုေကေလ... က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို... ထပ္ေမးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္... - ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းကို အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ရပါသည္၊ ညဖက္ လာႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

သည္လိုနဲ႕ တနဂၤေႏြေန႕ ညေနမွာ ဘန္႕ကပိ ေမာလ္က မက္ေဒၚနယ္လ္ဆိုင္မွာ ခ်ိန္းထားသည့္ အတိုင္း သူ ေစာင့္ ေနသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေတာ့ သူ႕စားပြဲေရွ႕ လာရပ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့မွ ဆရာမေလးမွန္း သိေတာ့သည္။ သည့္အရင္ ႏွစ္ၾကိမ္လံုး သူေတြ႕ခဲ့သည္က အကၤ် ီအျဖဴ၊ စကပ္အျပာ ေက်ာင္း ဆရာမ ၀တ္စံုနဲ႕သာ။ ခုလို အရပ္၀တ္နဲ႕ဆိုေတာ့ မမွတ္မိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်က္သေရရွိျပီး ၾကည့္ေကာင္းသူ တေယာက္ အျဖစ္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အသိအမွတ္ျပဳျဖစ္သည္။ - တခုခု စားေလဗ်ာ... ဘာစားမလဲ... က်ေနာ္ သြားယူ ေပးမယ္.. - ဆိုေတာ့ - စားျပီးျပီေလ... မိုးမခ်ဳပ္ခင္ သြားျပီး... ျမန္ျမန္ ျပန္ခ်င္တယ္... က်မ ေနတဲ့ ေနရာက... ညဖက္ဆို လူျပတ္တယ္... ေစာေစာ ျပန္ခ်င္လို႕ပါ... - ဆိုေတာ့ သူ စားလက္စေတြ လက္စသပ္ျပီး ထြက္လာ ခဲ့သည္။

ဆူသီးဆန္ ရပ္ကြက္က အိမ္တအိမ္မွာေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းဆီ အမွတ္(၁၁၄) Bus စီးျပီးသြားရသည္။ ျမိဳ႕ထဲဖက္ ဆိုေတာ့ ညဖက္ သိပ္ အၾကာၾကီး မစီးရ၊ နာရီ၀က္ေလာက္နဲ႕ ေရာက္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား ကေတာ့ ေဖာ္ေဖာ္ ေရြေရြ ၾကိဳဆိုသည္။ သူတို႕ကလည္း သူႏွင့္ လိုက္လာမည့္သူမွာ ေယာက္်ားေလးလို႕သာ ထင္ေနၾက သည္။ ဆရာမ ျဖစ္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္း၏ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ေပ်ာ္ေနသည္။ အမ်ိဳးသမီး အေဖာ္ မရွိတာေရာ၊ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သိပ္ မကၽြမ္းက်င္လို႕ သင္ခ်င္တာေရာ ခုေတာ့ အေဖာ္နဲ႕ ဆရာ ရျပီလို႕ ေျပာေနတာ ၾကားေတာ့ သူ ၀မ္းသာမိပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ကို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဆြဲေခၚလာျပီး - ေဟ့ေရာင္... မင့္ ေကာင္မေလး မဟုတ္လား... - ေမးေနေသးသည္ - အား... ဘယ္ကလာ... ကိုတိုး... သူငယ္ခ်င္းပါ... သူ အကူ အညီ လာ ေတာင္းလို႕... ငါ လိုက္ကူညီေပးတာပါ... - ေျပာေတာ့ - ေအာ... ေဇာ္ေဇာ္တို႕... ခုေတာ့... ထီေပါက္ ေနျပီေပါ့... - ေနာက္ေန ေသးသည္။

ထို႕ေနာက္ေတာ့ လက္ေတြ႕ လုပ္ၾကည့္ရန္လိုသည့္ အပိုင္းမ်ားကို ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ လုပ္ကိုင္ျပရင္း ည ၉ နာရီ ေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွ ျပန္လာခဲ့သည္။ - က်ေနာ္... လိုက္ပို႕ေပးရမလား... - ေမးေတာ့ - ပို႕ေပးရင္ ေတာ့... ေကာင္းတာေပါ့... - ဆိုသည္ႏွင့္ လိုက္ပို႕ေပးျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း ေနသည့္ အပတ္မန္႕က လမ္းထိပ္မွ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရသည္။ မီးမွိန္မွိန္ႏွင့္ လူျပတ္ေသာ လမ္းလည္း ျဖစ္သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ ေနာက္ ညေနေတြ မွာလည္း ဆရာမေလးကို ေက်ာင္းထိပ္မွ သြားၾကိဳ၊ သူငယ္ခ်င္း အိမ္ကိုသြား၊ ျပီး အိမ္ျပန္ လိုက္ပို႕နဲ႕ ၂ ည မက ဆက္သြားျဖစ္ ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ညေတြမွာေတာ့ စုျပီး စားေသာက္ စကား ေျပာၾကရင္း အိမ္ျပန္ျဖစ္ ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိမ္မွာ စေန၊ တနဂၤေႏြနဲ႕ အားလပ္ ရက္ေတြတိုင္း အတူ ဆံုျဖစ္ ေနေတာ့သည္။ သူနဲ႕ ဆရာမေလးလည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႕ အေၾကာင္း ကိုယ့္ အေၾကာင္း ေမးျမန္း စပ္စုရင္း ပိုမို ရင္းႏွီးလာၾကသည္။

သည္လိုနဲ႕ ခရစ္စမတ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းလင္မယားနဲ႕ သူတို႕၂ ေယာက္ စီယမ္ပါ့ခ္ ကို သြားလည္ ျဖစ္ၾက ေလသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရာက္ျပီးမွ သည္တခါသာ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ သူ ေပ်ာ္ဖူးေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ အလုပ္လုပ္ရာ NGO ရံုးမွာ New Year Eve Party ရွိေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းက နန္းၾကီးသုတ္ လုပ္ေကၽြးဖို႕ စီစဥ္ ထားေၾကာင္းနဲ႕ သူတို႕ ၂ ေယာက္လံုးကို လာခဲ့ဖို႕ ဖိတ္ေလသည္။ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ရမည္ ဆိုေတာ့ - ျဖစ္ပါ့မလား... - ဆရာမေလးကို ေမးမိေတာ့ - ယူ... ရွိတာပဲ... ျပန္လိုက္ပို႕ေပါ့... - ေျပာရင္း ရီေန ေသးသည္။

ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႕ ညေန ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေလးကို သူ႕ လမ္းထိပ္မွ သြားၾကိဳလာျပီး Party လုပ္မည့္ အႏုစာ၀ါလီ ဖက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။ NGO ရံုးေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားက သူတို႕ ၂ ေယာက္ကို ေစာင့္ေန သည္။ ရံုးမွ ၀န္ထမ္းမ်ားနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အမ်ားစု ကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ား၊ မ်က္နာျဖဴ ၄-၅ ေယာက္နဲ႕ က်န္သည္ကေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္၊ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယားႏွင့္ မေလးရွားမွ ျဖစ္ၾကသည္။ ရံုးေဘးက ျမက္ခင္းျပင္မွာ ခံုေတြ ခင္းထားသည္။ စားပြဲ ၃ လံုးေပၚမွာေတာ့ စားစာရာေတြ အမ်ိဳးစံု၊ ေနာက္ စားပြဲ တလံုး မွာေတာ့ ေသာက္စရာေတြ အမ်ိဳးစံု။ ေဗာ့ဒ္ဂါေတြ၊ ဂ်င္ေတြ၊ ၀ီစကီေတြကို ေတြ႕ရသည္။ ၀ိုင္ပုလင္း ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေတြ႕လိုက္သည္။ ေရခဲပံုးေတြ ထဲမွာေတာ့ ဟိုင္နီကဲန္ ဘီယာေတြ၊ ဆင္ဟ္ဟာ ဘီယာေတြ ေတြ႕ေနရသည္။

သူငယ္ခ်င္းက နန္းၾကီးသုတ္အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကမည္ ဆိုေတာ့ သူတို႕ ၂ ေယာက္လံုး သည္ရံုးက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ လိုက္သြားၾကသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္သာရွိသည္၊ သည္ရံုးမွာက မည္သူကမွ် ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကပံု မေပၚ။ ဘာလို႕ သည္လို ေျပာႏိုင္သလဲ ဆိုေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ လီွးစရာ ဓါးတေခ်ာင္းမွ် မရွိျခင္းက သက္ေသ ခံေနသည္ မဟုတ္လား။ - ကဲ... ဓါးမရွိပဲ... ဘယ္လိုလုပ္မလဲ... - သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းကုပ္ ေနေတာ့ ဆရာမေလးက - ယူ... ဓါးတေခ်ာင္း... သြား၀ယ္ လိုက္ပါလား... ဒီမွာ... ပိုက္ဆံယူသြား... - ဆိုကာ ရာတန္ တရြက္ သူ႕ကို ထုတ္ေပးေလသည္။ သူလည္း ဘာမွ စဥ္းစား မေနပဲ လမ္းထိပ္သို႕ ဆိုင္ကယ္ ငွားစီးျပီး ထြက္လာ ခဲ့သည္။ ႏွစ္သစ္ကူးညဆိုေတာ့ အားလံုးက ဆူညံ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။ ဆိုင္ အေတာ္ မ်ားမ်ား ကလည္း ပိတ္ေနျပီ။ အနီး ပတ္လည္မွာ ရွာၾကည့္သည္၊ ဓါးနဲ႕တူသည့္အရာ ဘာတခုမွ် မေတြ႕ရ။ သည္လိုနဲ႕ ကားလမ္း သည္ဖက္ျခမ္းမွ ေန၍ အႏုစာ၀ါလီ အ၀ိုင္းဖက္ကို ေလွ်ာက္ရင္း ဆိုင္ေတြကို ျပဴးျပဲ ၾကည့္ေနရသည္။ ကံအား ေလ်ာ္စြာ ဆိုင္ တဆိုင္မွာ ဓါးေတြ လွမ္းေတြ႕လိုက္သည္။ ဆိုင္ကလည္း စျပီး ပိတ္ေန သည္။ ဓါးေတြ ကေတာ့ အၾကီးေတြ မပါ၊ ဓါးပါးေလးေတြ ခ်ည့္သာ။ ပလပ္စတစ္ လက္ကိုင္ရိုး အျပာေရာင္ တပ္ထားသည့္ ဓါးပါးေလး တေခ်ာင္းကို ကိုင္ရင္း ေစ်း ေမးလိုက္မိသည္။ - ယိဆစ္ - ဆိုင္ရွင္ အဖိုးၾကီးက တိုတို ျပတ္ျပတ္ ေျပာသည္။ သူလည္း ေစ်း ဆစ္ မေန ေတာ့ပဲ ၀ယ္လာခဲ့လိုက္ေလသည္။

ရံုးကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ နန္းၾကီးသုတ္အတြက္ ေခါက္ဆြဲက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ သူငယ္ခ်င္း ဇနီး အဆင္သင့္ ခ်က္ယူ လာသည့္ ၾကက္သားဟင္းကို ျပန္ေႏႊးျပီးျပီ။ လုပ္စရာက ၾကက္သြန္နီ တခိ်ဳ႕ႏွင့္ နံနံပင္နည္းနည္း လွီးရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သူလည္း ၾကံဳတုန္းေလး ကၽြမ္းက်င္မႈေတြ ျပခ်င္သည္ႏွင့္ - က်ေနာ္ လွီးေပးမယ္... - ေျပာရင္း ၾကက္သြန္နီ တခ်ိဳ႕ကို လွီးေပးလိုက္သည္။ ဆရာမေလးက လွီးျပီးသား ၾကက္သြန္နီေတြကို ဇလံုတခုထဲ ေရထည့္ေဆးရင္း အေငြ႕နည္းေအာင္ လုပ္ေနသည္။ သူလည္း နံနံပင္လွီးရင္း ဆရာမေလးကို လွမ္းၾကည့္ေနမိ ဆဲမွာ လက္မထိပ္မွာ ဆစ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ - အား... - လန္႕ေအာ္မိေတာ့ ဆရာမေလးက လွည့္ၾကည့္ သည္ - ဘာျဖစ္တာလဲ... - ေမးေတာ့ - ဓါးထိသြားတာ... - ေျပာရင္း လက္မကို ဖိကာ ေရပိုက္ေခါင္းမွာ ေသြးေတြ ကို ေရနဲ႕ ေဆးခ် လိုက္သည္။ - နည္းနည္းေတာ့ မ်ားသြားသဟ... - ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ထဲ ေျပာရင္း တစ္ရွဴး စကၠဴနဲ႕ လက္မ ထိပ္ကို ပိတ္ထားမိသည္။ ေသြးေတြက ဆက္ထြက္ေနဆဲ၊ - ေတာ္ေတာ္ မ်ားသြားလား... ယူက... ေကာင္မေလးေတြ သြားငမ္းေနတယ္ ထင္တယ္... - အနားမွ ထိုင္းမေလးမ်ားအား ေမးေငါ့ျပရင္း ေနာက္ေန ေသးသည္။ - ဟုတ္ဘူးဗ်... ဆရာမကို... ငမ္းေနတာ... - စိတ္ထဲက ေျပာေနျခင္းပါ။ - လာ... က်မဆီမွာ Handy Plaster ပါတယ္... အဲတာ ကပ္ထားလိုက္... - ေျပာရင္း သူ႕ ဆလင္းဘက္ထဲမွ ပလပ္စတာ ၂ ခုကို ထုတ္ရင္း သူ႕ လက္ကို ဆြဲယူကာ လက္မထိပ္က ဒဏ္ရာကို ၾကက္ေျခခတ္ အုပ္ေပးလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ဇနီးက နံနံပင္ ေတြကို ဆက္လွီးေနရာက - ကိုေဇာ္ေတာ့... ဆရာမကို ငမ္းျပီး... လွီးလိုက္ျပီနဲ႕တူတယ္... ဟိ... ဟိ... - ေျပာေတာ့ သူလည္း မ်က္ႏွာေတြ ထူပူကုန္သည္။ - အား... ဟုတ္ပါဘူး... - ကမန္းကတမ္း ေျပာရင္း - ေမ့လို႕... ဒီမွာ... ဓါး၀ယ္လို႕ ပိုတဲ့ေငြ... ျပန္ေပးဖို႕... ေမ့သြားတယ္... - က်န္သည့္ ဘတ္ေငြ ၈၀ ကို ထုတ္ေပးရင္း စကား လမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုက္မိေလသည္။

နန္းၾကီးသုတ္ေတြ အဆင္သင့္ ျဖစ္သြားေတာ့ ပန္းကန္ျပားေတြထဲ ထည့္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အားလံုး ရွင္းလင္းကာ ျမက္ခင္းဖက္သို႕ ထြက္လာၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ ၀ယ္လာသည့္ ဓါးျပားေလးကို ပလပ္စတစ္ဘူးထဲ ျပန္ ထည့္ယူလာကာ - ဓါးက... ဆရာမ ၀ယ္ထားေတာ့... ဆရာမပဲ ျပန္ယူသြားေတာ့... ဒီမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ သံုးမွာ မဟုတ္ဘူး... - ေျပာရင္း ေပးလိုက္သည္။ ဆရာမေလးကလည္း ဘာမွ ေျပာမေနပဲ ဓါးပါးေလးကို လွမ္းယူကာ ဆလင္းဘက္ထဲ ထည့္လိုက္တာ ျမင္လိုက္ရသည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ စားၾက ေသာက္ၾကနဲ႕ ည သန္းေခါင္မွာေတာ့ Happy New Year!!! ေအာ္ျပီး ပြဲသိမ္း လိုက္ၾကသည္။ လူကေတာ့ ဘီယာ ၂ လံုး ေသာက္ထားေတာ့ နည္းနည္း ရီတီတီေတာ့ ျဖစ္ေနသည္၊ မူးေတာ့ မမူးေခ်။ ဆရာမေလးကို ျပန္လိုက္ပို႕ေတာ့ တလမ္းလံုး မည္သည့္ စကားမွ် မေျပာျဖစ္ၾကေခ်။ ဆရာမေလး ေနထိုင္ရာ အပတ္မန္႕ဆီ ဦးတည္ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ - ယူ... နံနံပင္... လွီးေနတုန္းက... တေယာက္ ေယာက္ကို... ၾကည့္ေနလို႕... လက္ကို.. လွီးမိတာ... ေသခ်ာတယ္... တို႕ကို တကယ္... ၾကည့္ေန တာလား...- ေျဗာင္ဖြင့္ေမးေလသည္။ - ဟုတ္တယ္... - မစဥ္းစားပဲ ပါးစပ္က အလိုအေလ်ာက္ ထြက္သြား မိျပီးမွ - ဟိုက္... သြားျပီ... - ဟု စဥ္းစားမိေလသည္။ - ဘာလို႕... ၾကည့္တာလဲ... - သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ေမးေနေတာ့ - ဟို... ဟိုေလ... ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး... - သူ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြ ေျပာေနမိသည္။ - မေျဖခ်င္ လည္း... ေနေလ... Happy New Year ေနာ္... - ေျပာရင္း အပတ္မန္႕ထဲ ၀င္သြားသည့္ ဆရာမေလးကို သူ လွမ္းၾကည့္ရင္း ငိုင္ျပီး က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ ေနာက္ ႏွစ္သစ္မွာေတာ့ စိတ္သစ္ လူသစ္နဲ႕ ဘ၀သစ္ေလးတခု သူ ရရွိခဲ့ပါသည္။... ... ...

---------------------------------------------------------------------------

- ကို... ဒီဒယ္အိုးေလးကို... ဘာလို႕... လႊင့္ပစ္လိုက္တာလဲ... - တႏွစ္ ခြဲေက်ာ္ျပီမို႕ ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေတြ႕ရာ ပစၥည္းေတြကို ဆြဲယူ ေဆာ့ကစားေနသည့္ သားၾကီးေနာက္မွ လိုက္ထိန္းရင္း အမိႈက္ပုန္းထဲ သူ ပစ္ထားခဲ့သည့္ လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးေလးကို ေတြ႕သျဖင့္ ျပန္ေကာက္ယူလာသည့္ ဇနီးသည္က လွမ္းေမး ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ - အာ... ပ်က္ေနျပီးပဲ... ဟန္နာရဲ႕... ကိုယ္လည္း... ျဖဳတ္ျပီး ျပန္ျပင္ ၾကည့္ျပီးျပီ...။ မရေတာ့ဘူးေလ... လံုး၀ ပ်က္သြားတာမို႕... လႊင့္ပစ္လိုက္ တာေလ... - သူျပန္ေျပာေတာ့ - မဟုတ္ဘူးေလ... ဒီဒယ္အိုးေလးက... တို႕ အိမ္ေထာင္ဦးက ပစၥည္းေလးေလ... ဒါေၾကာင့္မို႕... တို႕ ျပန္သိမ္း ထားတာ... လႊင့္မပစ္ပါနဲ႕... - ဟု သူ႕ကို ျပန္ေျပာေနေလသည္။ - သေဘာပဲကြာ... - ျပန္ေျပာရင္း ေရျခား ေျမျခားမွာ တည္ေထာင္ ခဲ့ရေသာ တူႏွစ္ကုိယ္ တိုင္းျပည္ေလး၏ အစကို ျပန္သတိရမိသြားသည္။
----------------------------------------------------
ကိုယ္ကလည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ျပန္မသြားႏိုင္သည့္သူ။ ဟန္နာ ကလည္း မိဘႏွစ္ပါးလံုး ဆံုးသြားျပီး ေနာက္ တေကာင္ၾကြက္ ဘ၀ႏွင့္မို႕ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို မျပန္ခ်င္ေတာ့သည့္သူ။ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည့္ တႏွစ္တာ အတြင္းမွာ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ သိလာျပီးေနာက္ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ဘုရား ေက်ာင္းမွာ လက္ထပ္ ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႕ လက္ထပ္ၾကေတာ့ ဟန္နာ့ သူငယ္ခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံသူ ဆရာမ အပ်ိဳၾကီး ဖိမူက သူမ ဖက္မွ သက္ေသ၊ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း လူပ်ိဳၾကီး ကိုတိုးက သူ႕ဖက္က သက္ေသ၊ ပရိသတ္အျဖစ္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း လင္မယား ၂ေယာက္ ၊ အႏုစာ၀ါလီ ဘုရားေက်ာင္းမွ သူတို႕ကို လက္ထပ္ေပးေသာ ဖာသာ စတီဗင္ႏွင့္ သူတို႕ ၂ ဦးပါ အပါအ၀င္ လူ ၇ ေယာက္သာ တက္ေရာက္သည့္ လက္ထပ္ပြဲလည္း ျဖစ္သည္။

မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ အျဖစ္ ဖိမူ ေပးသည့္ ဇြန္း ၂ ေခ်ာင္း၊ ခက္ရင္း ၂ ေခ်ာင္း၊ ပန္းကန္ျပား ၂ ခ်ပ္၊ ဖန္ခြက္ ၂ လံုး ပါ၀င္သည့္ ဒင္နာဆက္ ကေလး တစံု၊ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား လက္ဖြဲ႕သည့္ ရိုက္စ္ကြတ္ကာေလး တလံုး၊ ကိုတိုး လက္ဖြဲ႕သည့္ လွ်ပ္စစ္ စားပြဲတင္နာရီကေလး - စသည္တို႕ကို မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနမိသည္။

ေနာက္တေန႕ မနက္ ေရာက္ေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲျပီး ဘန္႕ကပိ ေစ်းထဲ သြားကာ ၀ယ္လာ သည့္ ပလတ္စတစ္ စဥ့္တီတံုးကေလး တတံုး၊ ပလတ္စတစ္ ဇလံုၾကီးတလံုး၊ ဟင္းထည့္ဖို႕ ဇလံုကေလး ၂ လံုး၊ ငရုတ္ဆံု တလံုးႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ ေက်ာ္ေလွာ္စားဖို႕ ၀ယ္လာသည့္ သည္လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးကေလးကိုလည္း ျပန္လည္ မွတ္မိ ေနေသးသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၂ ဦးအတူ ပထမဆံုး ခ်က္ျပဳတ္ၾကသည့္္ မနက္စာမွာ ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္သစ္ကူးညမွာ သံေယာဇဥ္ စာမ်က္ႏွာတခ်ပ္ကို ဖြင့္ဖတ္ေပးခဲ့သည့္ အျပာေရာင္ ပလပ္စတစ္ လက္ကိုင္ရိုးနဲ႕ ဓါးကေလးပါေပ။

- ကို... မွတ္မိလား... ဒီဓါးေလးကို... - ဓါးကေလးကို ေထာင္ျပရင္း ဟန္နာ ေမးေတာ့ - မမွတ္မိပဲ ေနမလား... အဲရံုးက... လူေတြ ကိုေတာင္... ေက်းဇူး တင္ေနေသးတယ္... - သူ ေျပာေတာ့ - ဘာလို႕လဲ... - ေမးေလသည္။ - ေအာ္... သူတို႕... ရံုးမွာ... ခ်က္ျပဳတ္ မစားၾကလို႕... ဒီ ဓါး ဇာတ္လမ္းက... စလာတာကိုး... - သူ ေျပာေတာ့ မ်က္ေစာင္း တခ်က္ ရပါသည္။

အတူတူ စေနၾကခ်ိန္မေတာ့ ဘာပစၥည္းမွ မရွိပါ။ သူ႕မွာက အ၀တ္အစား ၄-၅ စံု၊ ဟဲင္းဘက္အိတ္တလံုး၊ ဂစ္တာ တလံုး၊ သမၼာ က်မ္းစာ တအုပ္၊ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္ တခ်ိဳ႕၊ ေခါင္းအုံး တလံုး၊ ဖ်ာ တခ်ပ္၊ ေစာင္ တထည္ - ဒါပဲ။ ဟန္နာ ကလည္း ဘက္ေဂ့ဂ်္ အိတ္တလံုးစာ အ၀တ္အစားမ်ား၊ ဒစ္က္ရွင္နရီမ်ား၊ ေခါင္းအံုး တလံုး၊ ေစာင္ တထည္၊ ေမြ႕ရာ အပါးေလး တခု၊ အ၀တ္ဘီရို တလံုး - သည္မွ်သာ။

သည္လိုနဲ႕ တူႏွစ္ကိုယ္ ဘ၀အစမွာေတာ့ မနက္ဆိုရင္ သူက ၆ နာရီေလာက္ ထျပီး လမ္းထိပ္မွာ ၂ ေယာက္စာ မနက္စာ သြား၀ယ္ (မ်ားေသာအားျဖင့္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႕ ၾကက္သားကင္၊ ၀က္သားကင္)။ ျပီး ထမင္း တအိုး တည္၊ ေရခ်ိဳးျပီး မနက္စာစား၊ ဟန္နာ့ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႕ျပီး သူ႕ အလုပ္ကိုသြား။ ညေန ၃ နာရီဆို အလုပ္က ျပန္၊ ဟန္နာကို ေက်ာင္းထိပ္မွာ သြားၾကိဳ။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ရွိသည့္ ေစ်းတန္းေလးမွာ အသင့္ခ်က္ျပီးသား ဟင္း ၂ ထုပ္ ၃ ထုပ္၀ယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ညေနစာခ်က္စားဖို႕ စဥ္းစားထားရင္ေတာ့ ဘန္႕ကပိေစ်းကို လင္မယား ၂ ေယာက္ အတူ သြား၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ အသားငါး စသည္မ်ား ၀ယ္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္စား၊ IBC TV ၾကည့္။ ဒါက ေန႕စဥ္လုပ္ေနၾက။ စေန၊ တနဂၤေႏြမ်ားမွာေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ျမိဳ႕ထဲသြား။ ပရသူနမ္ရွိ World Trade Center မွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ဗီဒီယိုဂိမ္းေတြ အတူကစား။ ဒါမွ မဟုတ္ ဆုသီးဆန္ရွိ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား အိမ္ သြားလည္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ - ေဇာ္ေဇာ္တို႕မ်ား... မိန္းမလည္း ရေရာ... ငါတို႕ လင္မယားကို... သတိ ေတာင္.. မရေတာ့ဘူး... - စကားနာ ထိုးေလသည္ အထိ သူတို႕ဆီ အေရာက္ အေပါက္ နည္းသြားေလသည္။

တခါတခါလည္း တပတ္လံုးလံုး ဘယ္ကိုမွ မသြား။ လင္မယား ၂ ေယာက္ လွည့္သာရံု အပတ္မန္႕ အခန္းေလး မွာပဲ ပက္ပ္စီ (သို႕မဟုတ္) ကိုကာကိုလာ တဗူးနဲ႕ ေရခဲ တထုပ္၀ယ္ျပီး သူက ဂစ္တာတီး၊ ဟန္နာက သီခ်င္းဆို၊ တခါတခါလည္း ေဂ်ညီညီရဲ႕ - ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀မွာ... မင္းရွိေနရင္... အရာအားလံုး... ျပီးျပည့္စံုတယ္... ခႏၶာကိုယ္ အသက္နဲ႕ ထပ္တူ... ကိုယ္ ျမတ္ႏိုးရပါတယ္... အဲသည္ေလာက္အထိ ခ်စ္ရတယ္... ေယာင္လို႕မ်ား... သူ မမုန္း လိုက္ပါနဲ႕... အခ်စ္ဆံုး... အသည္း ေပါက္မတတ္... ခ်စ္တယ္... အခ်စ္ဆံုး... အသည္း ေပါက္မတတ္... ခ်စ္တယ္... တသက္လံုး... ကိုယ္အျမဲခ်စ္ေနခ်င္တယ္... - ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ျပိဳင္တူ ျပံဳးရင္းဆို ... ။ ဒါမွ မဟုတ္ - ႏွစ္ကုိယ္တူ ခ်စ္သမွ်ေတြ... အလိုတူ လွစ္ဟကဲေစ... ၾကည္သာျပံဳး... မမုန္းတမ္း... စိတ္မွာေလ... ဒီပါလံုး တမိုးေအာက္... တေယာက္ထင္ေန... ေမာင့္ခ်စ္ပန္းေတြ... တမ်ိဳး... လန္းေန... မညွိဳးႏြမ္းေခ်... - သူက စဆိုလိုက္လ်င္ - အသည္းနင့္ေအာင္... သစၥာ ဆိုစကားေတြ... ခ်စ္ကမၻာ တိုင္ေစ... ေမတၱာ မယိုင္ေပ... ခ်စ္သူတို႕ ေလွ်ာက္ေသာနယ္ေျမ... ရာသက္လံုး သည္းဆိုင္ စြဲခိုင္ေန အျမဲတေစ... - စသည္ျဖင့္ ဟန္နာက သီဆိုပါမည္။

ၾကာေတာ့လည္း ႏွစ္ကုိယ္တူ တိုင္းျပည္ေလးက ပ်င္းစရာေကာင္းလာသည္။ သည္ၾကားထဲ သူကလည္း ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီတခုမွာ CAD (Computer Aided Design) Operator အလုပ္ ရလာသည္။ တလ ၇၅၀၀ ရေသာ သည္အလုပ္က သူတို႕ လင္မယားအတြက္ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႕ေသာ အပတ္မန္႕တခုကို ငွားရမ္း ေနထိုင္ႏိုင္ေစခဲ့ သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ ဘ႑ာေရးအရ အစစ အဆင္ေျပလာေတာ့ အိမ့္ဆည္းလည္းေလး တခု ယူဖို႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္မိသည္။ သည္လိုနဲ႕ သားၾကီးက သူတို႕ ႏွစ္ကုိယ္တူ တိုင္းျပည္ကေလး၏ ပထမဆံုးေသာ အိမ္ေရွ႕စံ မင္းသားကေလး ျဖစ္လာသည္။ သားၾကီးေမြးလာေတာ့ အလုပ္ေတြက မ်ားလာသည္။ ဟန္နာနဲ႕ သူ႕အၾကားက အခ်ိန္ေတြက သားၾကီးအတြက္ ျဖစ္လာသည္။ သားၾကီးေမြးျပီးမွ ဟန္နာလည္း ေက်ာင္း ဆရာမ အလုပ္မွ လံုး၀ ထြက္လိုက္ရသည္။ မထြက္လို႕လည္း မျဖစ္ေခ်။ သားၾကီးကို ေကၽြးေမြး ျပဳစ ုရဦးမည္ မဟုတ္လား။ ျပီး သူ႕ အလုပ္ကလည္း ေကာင္းေနသည္ဆိုေတာ့ ဟန္နာလည္း အလုပ္လုပ္ေနစရာ မလိုပါေပ။

သည္လိုနဲ႕ တရက္သားမွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကေတာက္ ကဆ ျဖစ္ၾကရသည္။ အျပာေရာင္ ဓါးကေလးေၾကာင့္ပါပဲ။ ထိုေန႕က သားၾကီးအတြက္ ႏို႕မႈန္႕ဗူး အသစ္တလံုးကို သူဖြင့္သည္။ နီးရာမွာ ေတြ႕ေသာ သည္ အျပာေရာင္ ဓါးကေလးနဲ႕ ႏို႕မႈန္႕ဗူး အဖံုးကို သူ ေကာ္ဖြင့္လိုက္သည္။ နို႕မႈန္႕ဗူးအဖံုး ပြင့္သြားသလို ဓါးကေလးလည္း ဓါးဦး ပဲ့သြားသည္။ သူေတြ႕ေသာ္လည္း စိတ္ထဲ ဘာမွ် မျဖစ္ပါ။ ဓါးဦး ပဲ့သြားသည္- ဒါပဲေလ။ သို႕ေသာ္လည္း ညေနေရာက္ေတာ့ ဟန္နာက ညေနစာ ခ်က္ရင္း - ကို... ဓါးကေလးက... ထိပ္မွာ ပဲ့ေနပါလား... - လွမ္းေျပာသည္။ - ေအး.. ဟုတ္တယ္... ႏို႕မႈန္႕ဗူးကို.. ကို... ကေလာ္ ဖြင့္လိုက္တာ... ထိပ္ က်ိဳးသြားတယ္... - သူေျပာေတာ့ - တျခား ဟာေတြနဲ႕ ဖြင့္လို႕ ရလ်က္သားနဲ႕ ဘာလို႕ သည္ဓါးကေလးနဲ႕မွ သြားဖြင့္ တာလဲ... က်ိဳးသြားႏိုင္တာ.. မစဥ္းစားမိဘူးလား... - ေလသံမာမာနဲ႕ ေျပာေတာ့ သူလည္း နည္းနည္း ေတာ့ စိတ္တိုသြားသည္။ - ႏို႕ေဖ်ာ္ဖို႕ပဲ... စဥ္းစားမိတာေလ... က်ိဳးမယ္မွန္း သိရင္ေတာ့... ဘယ္ ဖြင့္မလဲ... မေတာ္ တဆ က်ိဳးသြားတာပဲ ဟာ... ဒါေလးပဲ... ဘာလို႕... ေရးၾကီးခြင္က်ယ္... ေျပာေန ရတာလဲ... ထိပ္ကေလးပဲ... က်ိဳးသြားတာ... လွီးလို႕လည္း... ရေနတာပဲ...။ လွီးလို႕ မရေတာ့ရင္လည္း... သူ႕ထက္ ေကာင္းတဲ့... ဓါးေနာက္ အသစ္ တေခ်ာင္း... ၀ယ္လို႕ရတာပဲဟာ... - ျပန္ေျပာလိုက္မိသည္။ ဟန္နာ ျပန္ေျပာေသာ စကားကို သူ ၾကားရခ်ိန္မေတာ့ ဘာတခြန္းမွ သူ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။

- အသစ္ ၀ယ္လို႕ ရမွန္းေတာ့... သိတာေပါ့... ဒီ ဓါးေလးက... တို႕ ဘ၀အစေလ... ဒါေၾကာင့္... တယုတယ... သိမ္းထားတာ... ယူက... ဘာလို႕... တို႕ေတြရဲ႕ ဘ၀ အစေလးကို... က်ိဳးသြားေအာင္... လုပ္လိုက္တာလဲ... ကိုက... ဘာကိုမွ... အေလးအနက္လည္း... မထားပါလား...-

သူ သူရဲေျခာက္ခံရသလို ျဖစ္သြားေလသည္။

---------------------------------------------------------------------------

လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားမွာ တခါတခါ အေတာ္ စိတ္ပ်က္ဖို႕ ေကာင္းေလသည္။ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း လွ်ပ္စစ္ အင္ဂ်င္နီယာ မဟုတ္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္း တခုခု ပ်က္သြားရင္ ဖြင့္ျဖဳတ္ၾကည့္တာက လြဲလို႕ ဘာမွ မျပင္တတ္။ ျပီးခဲ့သည့္ လကလည္း လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးေလး ပ်က္သြားသည္။ ဒယ္အိုး ေအာက္က မူလီေတြကို ၀က္အူလွည့္နဲ႕ ျဖဳတ္ၾကည့္ကာ ျမင္ရသည့္ ၾကိဳးေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး ျပန္ေကာင္းလို ေကာင္းျငား ၾကိဳးစား ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ျပန္ကို ေကာင္း မလာေတာ့။

ခုလည္း သူငယ္ခ်င္း လင္မယား လက္ဖြဲ႕ ေပးထားခဲ့သည့္ ထမင္းအိုးက ဇာတ္လမ္း စလာ ျပန္သည္။ ဆန္ေဆးျပီး ထမင္း အိုးထဲ ထည့္ကာ ခလုပ္ ႏွိပ္ေတာ့ ႏွိပ္မရ။ ဘာမီးမွလည္း မေပၚလာ။ ထမင္းအိုး ေအာက္ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း မူလီ ေသးေသးေလးေတြ ျမင္ရသည္။ ဖြင့္စရာ ၀က္အူလွည့္ကလည္း အၾကီး ၂ ေခ်ာင္းလား ရွိသည္။ ေနေတာ့ကြာ - ဆိုျပီး အသစ္ ၀ယ္ထားသည့္ လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးနဲ႕ပဲ ထမင္းကို ေရခမ္း ခ်က္ပစ္လိုက္သည္။ ဟင္းခ်က္ ဖို႕ေတာ့ အဆာပလာေတြကိုပဲ ခုတ္ထစ္ လွီးျဖတ္ျပီး ထမင္း အက်က္ကို ေစာင့္ရင္း - ထမင္းအိုး ကေတာ့ အသစ္ တလံုး ၀ယ္ရေတာ့မယ္ - ဟု စဥ္းစားေနမိသည္။

ထမင္းဟင္းအားလံုး ခ်က္ျပီး တနာရီေလာက္ ေနေတာ့ သားၾကီး ႏိုးလာသည္။ သားၾကီးနဲ႕ အတူ ေရခ်ိဳးျပီး သူ႕ကို ထမင္း ေကၽြးေနခိ်န္မွာ ဘုရားေက်ာင္း သြားတက္ေသာ ဟန္နာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထမင္းအိုးပ်က္သည့္အေၾကာင္း ေျပာရင္းက - ဒါေၾကာင့္... ေျပာတာ... ထမင္းအိုးကို... ေရေဆးျပီးရင္... အျမဲ... ေရစင္ေအာင္သုတ္ျပီးမွ... ခ်က္ပါ ဆိုတာ...။ ယူက... ေသခ်ာ မသုတ္ပဲ... ဒီအတိုင္း... ထည့္ထည့္ ခ်က္တာေလ... ။ ခု ... အဲတာ ေၾကာင့္... ပ်က္သြားတာေနမွာပဲ... - ဟန္နာ ေျပာလာေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားဖို႕က ျဖစ္လာ ေတာ့သည္။

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္။ လွ်ပ္စစ္ဒယ္အိုး ပ်က္တုန္းကလည္း ဟန္နာက အိမ္မွာ မရွိ။ ခု ထမင္းအိုး ပ်က္ျပန္ ေတာ့လည္း အိမ္မွာ မရွိ။ သူ တခုတ္တရ သိမ္းထားေသာ ဓါးကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဓါးဦးက်ိဳးသြားသည္ ဆိုေတာ့။ အမွတ္တရ ျဖစ္စရာ ပစၥည္းေတြ အားလံုးက ကိုယ့္ေၾကာင့္ ပ်က္သလိုလို၊ ကိုယ္ကပဲ ဘာတခုမွ အေလးမထား ဂရုမစိုက္သလိုလို ေလသံကို ၾကားရေတာ့ စိတ္ထဲက သိပ္ မေက်နပ္ခ်င္။ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ကိုယ္ သိသည္ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ကလည္း အစြဲအလမ္း ၾကီးတတ္သည့္ ေကာင္ေပပဲ။ ဒါေပသည့္ ကိုယ္က ထုတ္မေျပာ တတ္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။

ဟန္နာ ဆက္ေျပာေနေသာ စကားေတြကို နားမခံႏိုင္ ျဖစ္လာေတာ့ ေဒါသလား သို႕မဟုတ္ ခံရခက္သည္လား မသိေသာ စိတ္ခံစားမႈေၾကာင့္ - မဟုတ္ဘူး... ဟန္နာ... ကိုယ့္ကို... အဲလို မေျပာနဲ႕ေလ...။ ကိုယ္က... မင့္ ထက္ေတာင္... အစြဲအလမ္း ၾကီးေသးတယ္။ အေလး အနက္... အမွတ္တရ... သိမ္းထားတတ္ေသးတယ္...။ ဒီမွာ... ၾကည့္... - ေျပာရင္း သူ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ အတြင္းက အိတ္ကေလးထဲမွာ ယေန႕ထက္ထိ သိမ္းထားခဲ့ေသာ အနည္းငယ္ ေဟာင္းႏြမ္းစ ျပဳေနျပီ ျဖစ္သည့္ လက္မွတ္ကေလးေတြကို သူ ဆြဲယူ ထုတ္ျပလိုက္သည္။

သည္လက္မွတ္ကေလးေတြက ဟန္နာ့ကို ပထမဆံုး အၾကိမ္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိမ္ လိုက္ပို႕စဥ္က အသြားအျပန္ စီးခဲ့သည့္ အမွတ္ (၁၁၄) ဘတ္စ္ကား လက္မွတ္ကေလး ၄ ေစာင္၊ ဟန္နာႏွင့္သူ သမီးရည္းစား မျဖစ္မီ သူငယ္ခ်င္းလင္မယားႏွင့္အတူ ခရစ္စမတ္ေန႕မွာ သြားလည္ခဲ့သည့္ စီယမ္ပါ့ခ္ ၀င္ခြင့္ ဘတ္ (၁၀၀) တန္ လက္မွတ္ကေလး ၂ ေစာင္နွင့္ သမီးရည္းစား ျဖစ္ျပီးေနာက္ ဘန္႕ကပိေမာလ္ရွိ အမွတ္ (၈) ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ အတူ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည့္ Matilda ရုပ္ရွင္ကားရဲ႕ လက္မွတ္ကေလး ၂ ေစာင္ပင္ ျဖစ္သည္။

သူ ထုတ္ျပေသာ လက္မွတ္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္း ျဖစ္သြားပံုျဖင့္ - ေဆာရီးေနာ္... ကို... - လို႕ ေျပာရင္း သူ႕ကို လွမ္းဖက္လာသည့္ ဟန္နာ့ ကိုယ္ေလးကို အသာ အယာ ျပန္ေထြးေပြ႕ထားရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ျငိမ္သက္ေနမိသည္။ ခုမွပဲ တေယာက္ ႏွလံုး ခုန္သံကို တေယာက္ ၾကားၾကေတာ့ သည္လား။ ခုမွပဲ တေယာက္ ႏွလံုးသားကို တေယာက္ နားလည္ၾကေတာ့ သည္လား။

ဟန္နာ ၀ယ္လာသည့္ မုန္႕ေတြကို ထိုင္စားရင္း အေဖနဲ႕ အေမ ဘာေတြ ျဖစ္ေနမွန္း သိပံု မရေသာ ၂ ႏွစ္သား အရြယ္ သားၾကီးကေတာ့ - သည္ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္ - လို႕ သူတို႕ကို ၾကည့္ကာ စဥ္းစားေနပံု ရေလသည္။
----------------------------------------
သည္လိုနဲ႕ တရက္သားမေတာ့ အိမ္ေျပာင္းရဖို႕ အေၾကာင္းက ေပၚလာသည္။ သူ အလုပ္ လုပ္ေနရာ ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီက လုပ္ငန္းမ်ား ခ်ဲ႕ထြင္လာသည္ႏွင့္အမွ် ၀န္ေဆာင္မႈေတြ မ်ားျပားလာေတာ့ ေနရာအသစ္ တခုသို႕ တရံုးလံုးကို ေျပာင္းေရႊ႕ သြားသည္။ အလုပ္နဲ႕ နီးရာမွာ ေနမွလည္း ကိုယ့္အတြက္ ကားစီးခ်ိန္ နည္းျပီး နားခ်ိန္ ပိုရမည္မို႕ အိမ္က ေျပာင္းမွပဲ ျဖစ္မည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ အလုပ္နဲ႕ အနီးဆံုး ရပ္ကြက္ တခုမွာ အိမ္ခန္း လိုက္ရွာ ရသည္။ သင့္ေတာ္သည့္ လခနဲ႕ အပါတ္မန္႕တခု ရေတာ့ အိမ္ေျပာင္းရသည္။

ခုေတာ့ အိမ္ရွိ ပစၥည္းေတြက အိမ္ေထာင္ဦးကလို မဟုတ္ေတာ့။ မိသားစုက ၃ ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ အ၀တ္ အစားေတြ ကလည္း မ်ားလာသည္၊ တိုလီမုတ္စ ပစၥည္းေလးေတြနဲ႕ စာအုပ္ေတြ၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ပစၥည္းေတြ ကလည္း တပံုတပင္။ သည္ေတာ့ အိမ္ ေျပာင္းသည့္ ေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ၀ဲမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အသံုး မလိုသည္မ်ား၊ ပိုေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို အိမ္နီးခ်င္း တခိ်ဳ႕အား ေပးပစ္လိုက္သည္။ ကိုယ့္ အတြက္ မလိုအပ္ေသာ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြလည္း မလိုခ်င္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ့ ၀ဲပစ္လိုက္ရသည္။

အိမ္ေရႊ႕သည့္အခါ ပစၥည္းေတြ ကမ်ား၊ ဟန္နာကလည္း သားၾကီးကို ၾကည့္ေနရတာဆိုေတာ့ ဘာမွ် မကူႏိုင္။ သည္ေတာ့ သိမ္းေတာ့လည္း သူ၊ သယ္ေတာ့လည္း သူ ျဖစ္ေနသည့္ အခါ လူက စိတ္တိုလာသည္။ သည္မွာ ဟန္နာနဲ႕ သူနဲ႕ စကား တခါ ထပ္မ်ား ရျပန္သည္။ ထံုးစံ အတိုင္း ပ်က္ေနေသာ လွ်ပ္စစ္ဒယ္အိုးနဲ႕ လွ်ပ္စစ္ ထမင္း အိုးကို သူက ၀ဲမည္၊ ဟန္နာက မ၀ဲခ်င္။ အတိုက္အခံ ေျပာဆိုျပီး ေနာက္မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာ သူ လက္ေလ်ာ့ေပး လိုက္ရ သည္။ သည္အိုးေလး ၂ လံုးကိုလည္း အိမ္သစ္ကို သယ္လာရတာပါပဲေလ။

သည္မွာလည္း ပစၥည္းနည္းခ်င္သည့္ သူ႕အတြက္ ေနာက္ထပ္ ပစၥည္းေတြ ထပ္ျပီး လိုလာ ျပန္သည္။ အပတ္မန္႕ အသစ္က အိမ္လခ သက္သာေသာ္လည္း ေရခဲ ေသတၱာနဲ႕ တီဗီ မပါ။ သည့္အတြက္ ေရခဲ ေသတၱာ အေဟာင္း တလံုးနဲ႕ ေရာင္စံု တီဗီ အေဟာင္းေလး တလံုးကို ရွာ၀ယ္ လိုက္ရျပန္သည္။ သည္ၾကားထဲ တေခ်ာင္းထဲသာ ရွိေသာ ဓါးကေလး ကလည္း ေသြးလိုက္ သံုးလိုက္နဲ႕ဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသြားေတြ ပါးလိုက္လာသည္။ ဒါ့အျပင္ ဓါးေသြး ေက်ာက္လည္း သီးသန္႕ ၀ယ္ မသံုးခ်င္ေတာ့ ၀ယ္ထားျပီး ျဖစ္သည့္ ငရုတ္ဆံုေလး ကိုသာ ေျပာင္းျပန္ လွန္ျပီး ငရုတ္ဆံု ေအာက္ပိုင္း ေပၚမွာ တင္ေသြးခဲ့သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လည္း ႏွစ္ေတြ ၾကာလာ သည့္ အခါ အသြား ေတြလည္း လႊသြားလို ျဖစ္လာေန ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဓါး အသစ္တေခ်ာင္း ၀ယ္ မသံုးျဖစ္ခဲ့ေခ်။
----------------------------------------
တခါတခါေတာ့လည္း ဘ၀ဆိုသည္က အေတာ္ထူးဆန္းေလသည္။ ကိုယ့္ျမိဳ႕ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ ေနရာမွ မခြဲခြာ ခ်င္သည့္ သူ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႕ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာျပီး မိသားစု တခုပင္ ထူေထာင္ တည္ေဆာက္ ျဖစ္လာသည္ အထိ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ အေျပာင္း အလဲေတြ ရွိခဲ့သည္။ အခု တခါလည္း အားလံုး အေျခက် ေနျပီးမွ ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားကို ေရႊ႕ေျပာင္း အေျခခ်ဖို႕ ျဖစ္လာျပန္ေလသည္။ သည္တခါေတာ့ အိမ္ေျပာင္း သလို မဟုတ္ေတာ့။ မိသားစု ဘ၀တခုလံုးကိုပါ ေျပာင္းေရႊ႕ရမည္ ျဖစ္ေလေတာ့ အစစ အရာရာကို ၾကိဳတင္ စဥ္းစားရ ေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ ႏွစ္တႏွစ္၏ အစမွာပဲ ေျပာင္းေရႊ႕ရဖို႕ ျဖစ္လာသည္။ ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြကို ေရာင္းတန္တာ ေရာင္း၊ ေပး တန္ တာေပး၊ လႊင့္ပစ္တန္တာ လႊင့္ပစ္နဲ႕ လုပ္ရသည္။ သူ အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ ဘတ္ (၄၀၀၀) ေက်ာ္ ေပး၀ယ္ ထားခဲ့ရသည့္ Yamaha Acoustic Guitar ကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ဘတ္ တေထာင္နဲ႕ ျပန္ေရာင္း လိုက္ရသည္။ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္ေတြ အားလံုး ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို အကုန္ ေပးပစ္ လိုက္ရသည္။ အဆံုးမွာ သီခ်င္း စာအုပ္ေတြ အားလံုးကိုပင္ ႏိုက္ကလပ္တခုမွာ ဂစ္တာတီးေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို ေပးပစ္လိုက္သည္။

သည္မွာ ေနာက္ထပ္တၾကိမ္ ဟန္နာနဲ႕သူ အၾကိတ္အနယ္ ျငင္းခုန္ရျပန္ပါေသးသည္။ ထံုးစံ အတိုင္း ဒယ္အိုးနဲ႕ ထမင္း အိုးကို ၀ဲ-မ၀ဲ ေဆြးေႏြးပြဲၾကီးပါေပ။ ယခုသြားရမည္က မိုင္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီေ၀းသည့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား။ ထိုင္း ႏိုင္ငံမွာ အိမ္ေျပာင္း သလို ကားနဲ႕ သြားရမည္ မဟုတ္။ ေလယာဥ္နဲ႕ သြားရမည့္ ခရီး။ ျပီး သတ္မွတ္ အေလးခ်ိန္ ထက္ ပိုသမွ် ပစၥည္းေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ေပးေဆာင္ရမည့္ ခရီး။ ေျပာရရင္ ေပးဖို႕ေငြထက္ သည္ႏိုင္ငံ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း သံုညကေန စတင္ရမည့္ ဘ၀အတြက္ လိုအပ္မည့္ ေငြကပင္ လက္ထဲမွာ ေဒၚလာ ၃၀၀ မျပည့္ခ်င္။

သည္ေတာ့ ဘာမွ် အသံုး မ၀င္ေတာ့ေသာ ပစၥည္းေတြကို သူ သယ္ေဆာင္ မသြားခ်င္ေတာ့။ ဟန္နာက သယ္သြား ခ်င္သည္။ သည္တခါေတာ့ သူအေလွ်ာ့ မေပးႏိုင္ေတာ့။ သူကိုယ္တိုင္ သယ္သြားခ်င္ေသာ္လည္း ခုက မတတ္ ႏိုင္ေတာ့ လႊင့္ပစ္ခဲ့ရမည့္ အေျခအေန။ အတိုက္အခံ ျငင္းခုန္ၾကျပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ဟန္နာလည္း လက္ေလွ်ာ့ သြားသည္။ သည္လိုနဲ႕ အမွတ္တရ ပစၥည္း ႏွစ္ခုကေတာ့ အ၀ဲခံရသည့္ ဘ၀သို႕ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓါးကေလးကေတာ့ ရွိေနေသးသည္ မဟုတ္လား။
----------------------------------------
ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့လည္း အိမ့္ဆည္းလည္းေလးေတြက တိုးပြားလာသည္။ သည္လိုနဲ႕ ေနာက္ထပ္ သားေလး တေယာက္ သမီးေလး တေယာက္ျဖင့္ မိသားစုက ၅ ေယာက္ျဖစ္လာသည္။ ဘ၀ကလည္း ပိုျပီး ရုန္းကန္ဖို႕ လိုအပ္ လာသည္။ သူလည္း အလုပ္ တခုတည္းနဲ႕ မလံုေလာက္ေတာ့ေသာ အေျခအေနမွာ အလုပ္ ၂ ခုကို တပတ္ (၇) ရက္လံုး လုပ္လာရသည္။ မိသားစု ဘ၀ထဲမွာ အာရံုစိုက္စရာေတြ လုပ္စရာေတြက မ်ားလာသည့္ အခါ လင္မယား ႏွစ္ ေယာက္ တေယာက္ကို တေယာက္ အခ်ိန္ ေပးဖို႕ကိုပင္ အစီအစဥ္ ဆြဲေနရသည္ အထိ ျဖစ္လာသည္။

မိသားစု၀င္အားလံုး အမိုးတခုေအာက္မွာ လံုလံုျခံဳျခံဳ စုစုစည္းစည္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနႏိုင္ဖို႕ အားထုတ္ ေနရသည့္ ကာလေတြမွာ ဟန္နာနဲ႕ သူ႕အၾကားမွာ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြဲလြဲလာသည္။ မၾကာခဏ စကား မ်ားၾကရသည္။ လင္နဲ႕ မယား လွ်ာနဲ႕သြား မဟုတ္လား။ သို႕ေသာ္လည္း တခါတခါ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ စကား မေျပာသည္ အထိ ျဖစ္လာၾကသည္။ တခါတခါ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အၾကားက ဆက္ဆံေရးသည္ ဓါးေသြးေက်ာက္မ၀ယ္ပဲ ငရုတ္ဆံုကေလးေပၚ တင္ေသြး ခံရေသာ ဓါးကေလးလို အသြားေတြ ပဲ့ထြက္လာေလသည္လား။
----------------------------------------
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ႏွစ္သစ္မွာေတာ့ သူ အေတြးသစ္ တခု ရခဲ့ပါသည္။

အသံုးျပဳခံရေသာ ဓါးတေခ်ာင္းသည္ ထက္ျမက္ ျပတ္ရွေနဖို႕အတြက္ေတာ့ အေသြး ခံေနရမည္ မဟုတ္လား။ သည့္အတြက္ အသြားကိုေတာ့ ေက်ာက္တံုး တခုခုက အနည္း အက်ဥ္းေတာ့ တိုက္စား ေနမည္သာ။ အေရးၾကီးသည္က သည္ဓါးကေလး ထက္ျမ ျပတ္ရွေနဖို႕သာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။

ေနာက္ထပ္ လွန္ေလွာ ဖတ္ရႈေနရဦးမည့္ ဓါးတေခ်ာင္းရဲ႕ ျပကၡဒိန္မွာ စာမ်က္ႏွာ တိုင္း အတြက္ သည္ ဓါးရဲ႕ အသြားကေလးက ျပတ္ရွေနရမည္ေလ။

စဥ္းစားရင္း သည္ဓါးကေလး၏ အျပာေရာင္လက္ကိုင္ရိုးကို ကိုင္ရင္း လႊသြားလို ျဖစ္ေနသည့္ အသြားေလးကို ျပန္လည္ ညီညြတ္ကာ ထက္ရွလာေအာင္ ေသြးေနမိ ပါေတာ့သည္။

(ေအာင္သာငယ္)

Jan 17, 2009

သက္တမ္းရွည္ပဋိပကၡ

ဒီေဆာင္းပါးကေတာ့ မိုးမခမွာ ေဖၚျပထားခဲ့ျပီးသားပါ။ ေဆာင္းပါးက ရွည္ေတာ့ အပိုင္းလိုက္ ခြဲျပီး ေဖာ္ျပခဲ့တာပါ။ ခုေတာ့ အားလံုးကို တစု တစည္းတည္း တထိုင္တည္း ဖတ္ႏိုင္ေအာင္လို႕ ျပန္တင္ေပး လိုက္တာပါ။ အခ်က္ အလက္ တစံုတရာ ခၽြတ္ေခ်ာ္ တိမ္းပါးမႈမ်ား ရွိခဲ့ရင္ျဖင့္ စာေရးသူ က်ေနာ့္ အျပစ္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၾကိဳတင္ ၀န္ခံအပ္ပါတယ္။

နိဒါန္း

ပါလက္စတိုင္း-အစၥေရး ပဋိပကၡ၊ အာရပ္-အစၥေရး ပဋိပကၡဟာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာက္ေလာင္ေနခဲ့တဲ့ မီးပံု တခုပါပဲ။ ယခု လက္ရွိ ေခတ္ကာလမွာလည္း ဒီမီးပံုႀကီးဟာ ျငိမ္းမလိုလိုနဲ႕ ျပန္လည္ ႀကီးထြားလာတာကို စိတ္ မခ်မ္းေျမ့စရာ ျမင္ေတြ႔ ၾကားသိေနရပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႕ အေ၀းႀကီးလို႕ ေျပာလို႕ ရေပမယ့္ အနည္းဆံုး အဆင့္ ကေတာ့ တီဗီြ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတြကို ေတြ႔ျမင္ရတိုင္း ကိုယ့္ကိုလည္း အပူ ေတြ လာဟပ္တာပါပဲ။ ကမၻာ့ အေ၀းဆံုး ေထာင့္ၾကားမွာ ေနခဲ့ရင္ေတာင္ တီဗီြ ဖြင့္ၾကည့္မိရင္ အပူေတြ ဟပ္ တယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း မီးပံုႀကီးတခုဟာ အလိုအေလ်ာက္ မႀကီးထြားလာပါဘူး။ မီးပြားေလးေတြကေန စလာရတာ ပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ဒီမီးပံုႀကီးကို မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ေသးခင္မွာ ၿငိမ္းသတ္ဖို႕ နည္းလမ္းရွာတဲ့ အေနနဲ႕ မီးပြားေလးကေန မီးေတာက္ႀကီး၊ မီးေတာက္ႀကီးကေန မီးပံုႀကီးအထိ အဆင့္ဆင့္ ေရာက္သြားေအာင္ အစ ျပဳခဲ့တဲ့ နဂိုမူလ မီးပြားေလးေတြကို ျပန္ၾကည့္မိပါတယ္။

ဒီအခါမွာ အလြန္ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ တကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အခင္းအက်င္းေတြကို သတိျပဳမိပါတယ္။ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္၊ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ အရင္းရွင္၊ ခရစ္ယာန္နဲ႕ မြတ္ဆလင္၊ စီးပြားေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး၊ အာဃာတနဲ႕ အမုန္း တရား၊ ႏိုင္ငံ ေတြရဲ႕ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား အားလံုးဟာ ခြဲျခားလို႕ မရႏိုင္ေအာင္ စုျပံဳေရာျပြမ္းေနတာကို ေတြ႔ျမင္မိတဲ့အခါမွာ ဒီ ေဆာင္းပါးကို ေရးမိပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို အမိဗမာျပည္ရဲ႕ အေရးကိစၥတိုင္းကလည္း ဒီလိုပဲ ေရာျပြမ္း ရႈပ္ေထြး ေနတာကို သတိျပဳမိလို႕ပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလို႕မရတဲ့ တကမၻာလံုးရဲ႕ ပတ္သက္ ဆက္စပ္ေနတဲ့ အခင္း အက်င္းေတြဟာ သတိမျပဳလို႕ မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါပဲ။

အာဆီယံႏိုင္ငံေတြ၊ အီးယူႏိုင္ငံေတြ၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံႀကီးေတြ ပါ၀င္ ပတ္သက္ေနတဲ့၊ ၿပီးရင္ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို အေရွ႕နဲ႕ အေနာက္၊ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႕ အရင္းရွင္၊ စီးပြားေရးနဲ႕ ႏုိင္ငံေရး၊ အာဃာတနဲ႕ အမုန္းတရား၊ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ကိုယ္က်ိဳး စီးပြား ဒါေတြအားလံုး စုရံုးရႈပ္ေထြးေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံ အတြက္ အာရပ္-အစၥေရး ပဋိပကၡဟာ ေလ့လာ စရာ (Case Study) တခု ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီေဆာင္းပါးအတြက္ အားထုတ္ရက်ိဳး နပ္ပါၿပီ။

ျပႆနာ စေတာ့မယ္

အာရပ္-အစၥေရးပဋိပကၡ၊ ပါလက္စတိုင္း-အစၥေရး ပဋိပကၡကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဆြဲယူ ထုတ္ႏႈတ္စရာေတြက မ်ားျပား လြန္းလွပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း လက္ရွိ အနီးကပ္ဆံုး က်ေနာ္တို႕ ရွင္သန္ေနၾကတဲ့ ကာလကိုပဲ အာရံု ျပဳမယ္ ဆိုရင္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး ကာလေတြကေနပဲ အစျပဳၾကရမွာပါ။

သို႕ေသာ္လည္း အေျခခံက်တဲ့ အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ခ်န္လွပ္ထားခဲ့လို႕ မရပါဘူး။ ဒီေတာ့ ပထမ ကမၻာစစ္ အၿပီးမွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တဲ့ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္ အသင္းႀကီး (League of Nations) က အတည္ ျပဳခဲ့ၿပီး စစ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ မဟာမိတ္ ႏိုင္ငံေတြနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ ပတ္သက္စပ္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတြက အဆိုျပဳခဲ့တဲ့ British Mandate of Palestine ဆိုတဲ့ ပါလက္စတိုင္း ေဒသ အဆိုျပဳခ်က္ကေန စတင္ရမွာပါပဲ။

ပါလက္စတိုင္းေဒသ အဆိုျပဳခ်က္ဟာ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္မွာ ေပၚေပါက္လာပါခဲ့တယ္။ ဒီအဆိုျပဳခ်က္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ထဲမွာလည္း ဂ်ဴး လူမ်ိဳးမ်ား အတြက္ ေနထိုင္စရာ အိမ္ယာႏိုင္ငံတခု ျဖစ္လာေရး ဆိုတာလည္း ပါ၀င္ ပါတယ္။ ဒီ အဆို ျပဳခ်က္မွာ ပါတဲ့ ပထ၀ီဆိုင္ရာ နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္မႈေတြကလည္း သမိုင္းတြင္ေအာင္ကို အျငင္းပြားမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ တာပါပဲ။


ဒီလိုနဲ႕ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး ၁၉၄၇ ႏို၀င္ဘာ ၂၉ မွာ United Nations Partition Plan for Palestine (United Nations General Assembly Resolution 181) ကို ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံက အတည္ ျပဳလိုက္ပါတယ္။


၁၉၄၇ ႏို၀င္ဘာ ၂၉ ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံက အတည္ ျပဳခဲ့တဲ့ ပါလက္စတိုင္း-အစၥေရး ေျမပံု။

ျပႆနာ စၿပီ

ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ British Mandate of Palestine ကို ၁၉၄၈ ၾသဂုတ္ ၁ ရက္ေန႕မွာ တရား၀င္ ရပ္စဲ ရမွာ ျဖစ္ၿပီး ဂ်ဴးနဲ႕ အာရပ္ေဒသ ၂ ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အာရပ္ႏိုင္ငံေတြက လက္မခံဘဲ ပယ္ခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာမွ ေမလ ၁၄ ရက္မွာ အစၥေရးက လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ အာရပ္ ႏိုင္ငံေတြက ဒီ ေၾကညာခ်က္ကို လက္မခံတဲ့အခါ စစ္ပြဲတခု စတင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။



















ပထမ အာရပ္-အစၥေရးစစ္ပြဲ (၁၉၄၈)

ဒီစစ္ပြဲဟာ အာရပ္ျပည္နဲ႔ ဂ်ဴးျပည္ ၂ ခု အတူတြဲ ရွိရမယ္ ဆိုတဲ့ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ႀကီးက အတည္ျပဳ လိုက္တဲ့ အေထြေထြ ညီလာခံ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွတ္(၁၈၁) ကို အာရပ္ကမၻာက ျငင္းပယ္ခဲ့တာကေန စတင္ခဲ့တာပါပဲ။

ဒီအခါမွာ အစၥေရး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒးဗစ္ဘန္ဂူရီယမ္က အစၥေရးႏိုင္ငံဟာ ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ ဖန္တီးခြင့္ ရွိတဲ့ လြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေၾကာင္း ေမလ ၁၄ ရက္မွာ ေၾကညာၿပီး တုန္႕ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြက အစၥေရးကို စတင္ ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ရာကေန ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲပါ။

အခ်ိန္ကာလ ရွည္ၾကာစြာ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ အာရပ္-အစၥေရးပဋိပကၡ တေလွ်ာက္ ျဖစ္ပြားခဲ့သမွ် စစ္ပဲြေတြ အားလံုးရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ စစ္ပြဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အစၥေရးကေတာ့ လြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ပြဲလို႕ အမည္ ေပးခဲ့ပါတယ္။

အစၥေရးကုိ ႏုိင္ငံအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီ

အစၥေရးႏိုင္ငံက လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာလိုက္တာနဲ႕ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ အီရန္၊ ဆိုဗီယက္ ျပည္ေထာင္စု အပါအ၀င္ အျခားႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ရရွိခဲ့ ပါတယ္။

ရက္ အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ လက္ဘႏြန္၊ ဆီးရီးယား၊ ေဂ်ာ္ဒန္၊ အီဂ်စ္နဲ႕ အီရတ္ ႏိုင္ငံေတြက တပ္ေတြ အလံုး အရင္းနဲ႕ အစၥေရးႏိုင္ငံကို ၀င္တိုက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ေဆာ္ဒီအာေရးဘီးယား၊ လစ္ဗ်ားနဲ႕ ယီမင္ ႏိုင္ငံေတြ ကလည္း အေပ်ာ္ထမ္း တပ္ေတြ ေပးပို႕ၿပီး ပါ၀င္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ ကုလသမဂၢရဲ႕ ၀င္ေရာက္ေစ့စပ္မႈနဲ႕ ႏွစ္ဖက္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲခဲ့ၾကၿပီး ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ အစၥေရးက အီဂ်စ္၊ လက္ဘႏြန္၊ ေဂ်ာ္ဒန္၊ ဆီးရီးယားႏိုင္ငံေတြနဲ႕ သီးျခား စစ္ေရး သေဘာတူညီခ်က္ေတြကို ခ်ဳပ္ဆိုခ့ဲတယ္။ စစ္ပြဲ ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ရန္လုိမႈေတြကေတာ့ မၿပီးဆုံးေသးပါဘူး။



စစ္ပဲြရလဒ္အျဖစ္ အစၥေရးဘက္က စစ္သားနဲ႔အရပ္သား စုစုေပါင္း ၆၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆုံးတယ္။ အာရပ္ေတြဘက္ တေသာင္းေက်ာ္ ေသဆုံးတယ္။

လတ္တေလာ စစ္ပြဲမ်ား

ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္း အနီးကပ္ဆံုး သမိုင္း စာမ်က္ႏွာေပၚက ၂၀ ရာစုရဲ႕ ကမၻာ့အေရွ႕အလယ္ပုိင္းေဒသ အျငင္းပြားမႈမွာ “အာရပ္-အစၥေရး ၆-ရက္ စစ္ပြဲ” ကုိ လူသိအမ်ားဆံုး စစ္ပဲြအျဖစ္ ေတြ႔ၾကရမွာပါ။ ဒီေတာ့ အဲဒီ စစ္ပြဲရဲ႕ အရင္းအျမစ္ေတြကေန စတင္ၾကည့္ရမွာပါ။ အေျခခံ အက်ဆံုးကေတာ့ စူးအက္တူးေျမာင္း ပါပဲ။ စူးအက္ တူးေျမာင္း အေရးအခင္းကပဲ ၆-ရက္စစ္ပြဲကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီတူးေျမာင္းမွာ အားလံုးရဲ႕ အက်ိဳး စီးပြားေတြ ပါ၀င္ေနတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ပဋိပကၡတခုဟာ အလြယ္တကူ ေျဖရွင္းလို႕ မရႏိုင္တာ ဘာမွ မထူးဆန္း ေတာ့ပါဘူး။

စူးအက္တူးေျမာင္း

ျပသနာေတြ အားလံုးရဲ႕ အစဟာ စူးအက္တူးေျမာင္းလို႕ ေျပာရင္ မလြန္ဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္။ စူးအက္ တူးေျမာင္းဟာ အာဖရိကတိုက္ကို ေကြ႕ပတ္ၿပီး သြားစရာ မလိုဘဲ ဥေရာပနဲ႕ အာရွကို တိုက္ရိုက္ ကူးသန္း ႏိုင္ေအာင္ ဆက္သြယ္ေပးထားတဲ့ တူးေျမာင္းျဖစ္ပါတယ္။



ပင္လယ္ ၂ခုကုိ ဆက္သြယ္ထားတ့ဲ စူးအက္တူးေျမာင္း (ေျမပုံ - wikimedia.org)

အာရွနဲ႕ အာဖရိကၾကားမွာရွိတဲ့ အိႏၵိယ သမုဒၵရာရဲ႕ လက္ခြဲတခုျဖစ္တဲ့ ပင္လယ္နီနဲ႕ ဥေရာပတိုက္၊ အာရွ တိုက္နဲ႕ အာဖရိကတိုက္ကို ပိုင္းျခားထားတဲ့ ေျမထဲပင္လယ္တို႕ အၾကားက ကုန္းေျမကို ျဖတ္သန္းၿပီး ေဖာက္လုပ္ ထားတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၈၅၉ နဲ႕ ၁၈၆၉ ႏွစ္မ်ားအၾကားမွာ ျပင္သစ္ ေကာ္ပိုေရးရွင္း တခုျဖစ္တဲ့ Universal Suez Ship Canal Company က တူးေဖာ္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၿပီး ရွယ္ယာအမ်ားစုကို ပိုင္ဆိုင္ ခဲ့တဲ့အျပင္ စူးအက္တူးေျမာင္း အေရးအခင္းကို ျဖစ္ပြားတဲ့ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ အထိ တူးေျမာင္းကိစၥအ၀၀ကို တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။

ဒုတိယ အာရပ္-အစၥေရးစစ္ပြဲ (စူးအက္ဇ္တူးေျမာင္းအေရးအခင္း - ၁၉၅၆)

ဒီအေရးအခင္းဟာ အီဂ်စ္ႏုိင္ငံက စူးအက္ဇ္တူးေျမာင္းကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းရာကေန ျဖစ္ပြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစစ္ပြဲကို ျဖစ္ပြားေစတဲ့ အေၾကာင္း ၂ခ်က္ရွိပါတယ္။

အာရပ္-အစၥေရးပဋိပကၡမ်ားကို ေျဖရွင္းရာမွာ အီဂ်စ္က ဦးစီး ဦးေဆာင္ျပဳ ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သေဘာ တူညီ ခ်က္ တခု ရိွခ့ဲတယ္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံမွာ ေရကာတာတခု တည္ေဆာက္ဖို႕ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုနဲ႕ ျဗိတိန္ ႏိုင္ငံတို႔က ေဒၚလာ သန္း ၂၇၀ ထုတ္ေခ်းခဲ့တယ္။

သို႕ေသာ္လည္း စစ္လက္နက္ ပစၥည္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကို မွီခိုေနရတဲ့ အျဖစ္ကေန အီဂ်စ္ ႏိုင္ငံကို လြတ္ေျမာက္ သြားေစခဲ့တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ စစ္ေရး သေဘာတူညီခ်က္ တခုကို အီဂ်စ္နဲ႕ ခ်က္ကို ဆလိုဗက္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ အၾကား ၁၉၅၅မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ခ်က္ကိုဆလိုဗက္ကီးယားနဲ႕ အီဂ်စ္ သေဘာတူညီခ်က္ ရခဲ့တာကလည္း အေရွ႕ အလယ္ပိုင္း ေဒသမွာ သူ႕ရဲ႕ ၾသဇာ လႊမ္းမိုး ေစခ်င္တဲ့ ဆိုဗီြယက္ ျပည္ေထာင္စုက အေရွ႕ အုပ္စုလို႕ ေခၚတဲ့ ၀ါေဆာ စာခ်ဳပ္အဖြဲ႕၀င္ အေရွ႕ ဥေရာပ ကြန္ျမဴနစ္ ႏိုင္ငံေတြကို မီးစိမ္းျပခဲ့တာ ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း တင့္ကားေတြ၊ တိုက္ ေလယာဥ္ေတြ၊ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ေတြ၊ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရး ေလယာဥ္ေတြ၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာေတြကအစ ေခတ္မွီ လက္နက္ႀကီးငယ္ မ်ိဳးစံု အထိ ခ်က္ကိုဆလိုဗက္ကီးယားက အီဂ်စ္ကို အေၾကြးနဲ႕ ေရာင္းခ် ေပးခဲ့ ပါတယ္။ အာရပ္ေတြ မျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေခတ္မီလက္နက္ေတြကို အီဂ်စ္မွာ အစုလိုက္ အပံုလိုက္ ေရာက္သြားတဲ့အခါ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုနဲ႕ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ ကလည္း လက္ပိုက္ၾကည့္ မေနေတာ့ပါဘူး။

ဒါ့အျပင္ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ေမလ ၁၆ ရက္ေန႕မွာ တရုပ္ ျပည္သူ႔သမတႏိုင္ငံကို အီဂ်စ္အစိုးရက တရား၀င္ အသိ အမွတ္ ျပဳလိုက္တာကလည္း ထိုင္၀မ္ႏိုင္ငံကို ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ေပးတဲ့ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကို အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသူပုန္ ထေစခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္တုံ႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႕ နဂိုက သေဘာတူညီထားတဲ့ ေရကာတာ တည္ေဆာက္ေရး ရန္ပံုေငြကို ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ ျဗိတိန္နဲ႕ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုက လံုး၀ ဖ်က္သိမ္း ပစ္ခဲ့ ပါတယ္။

တပတ္အၾကာမွာေတာ့ အီဂ်စ္က စူးအက္ဇ္တူးေျမာင္းကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အီဂ်စ္ရဲ႕ ေၾကညာခ်က္အၿပီးမွာေတာ့ ေအာက္တိုဘာလ ၂၉ ရက္ေန႕မွာ ျဗိတိန္၊ ျပင္သစ္နဲ႕ အစၥေရး ႏိုင္ငံ မ်ားက အီဂ်စ္ကို ၀င္တိုက္ၾကပါတယ္။ တူးေျမာင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္ဖို႕နဲ႕ တူးေျမာင္း အေရးအခင္းကို လက္ဦးမႈ ရယူၿပီး ေျဖရွင္း ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အစၥေရးက ေျမျပင္တပ္ေတြနဲ႕ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ကာ ဆိုင္းႏိုင္း ကၽြန္းဆြယ္ကို သိမ္းယူထားခဲ့ၿပီး ျဗိတိန္၊ ျပင္သစ္တုိ႔က ေလေၾကာင္း စိုးမိုးမႈနဲ႕ ေထာက္ပံ့ေရးကို တာ၀န္ ယူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုနဲ႕ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုတို႕ရဲ႕ သံတမန္ေရးရာ ဖိအားေပးမႈေတြေၾကာင့္ ႏို၀င္ဘာလ ၄ ရက္ေန႕မွာ အီဂ်စ္နဲ႕ အစၥေရး ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုးက ဆုတ္ခြာေပးဖို႕ သေဘာတူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီ အေရး အခင္းကို ၿပီးဆံုးသြားေအာင္ ကေနဒါ ႏိုင္ငံက အဆိုျပဳခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးေသာ ကုလသမဂၢ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ထိန္းသိမ္းမႈတပ္ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ ဆိုင္းႏိုင္းကၽြန္းဆြယ္နဲ႕ စူးအက္တူးေျမာင္းကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ထိန္းသိမ္းမႈ တပ္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ လိုက္ၿပီး စစ္ပြဲ ၿပီးစီးသြားခဲ့ပါတယ္။

တတိယ အာရပ္-အစၥေရး စစ္ပြဲ ( ၆ ရက္ စစ္ပြဲ - ၁၉၆၇)

၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ အစၥေရးက ေဂ်ာ္ဒန္ျမစ္ေရကို သူရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ ေရေပးေ၀ေရး အစီအစဥ္ အတြက္ စတင္ ထုတ္ယူ သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွာ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြက စုေပါင္းၿပီး Headwater Diversion Plan ေခၚတဲ့ ေရလႊဲယူေရး စီမံကိန္း တခုကို အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစီမံကိန္းသာ အျပည့္ အ၀ အေကာင္ အထည္ ေပၚခဲ့ရင္ ဆီးရီးယားပိုင္ ဂိုလန္ကုန္းျမင့္မွာရွိတဲ့ Banias စမ္းေခ်ာင္းက ေရေတြ အစၥေရးႏိုင္ငံနဲ႕ အစၥေရးရဲ႕ ဂါလိလဲ (Galilee) ပင္လယ္ကို မေရာက္ခင္မွာ လမ္းလႊဲယူၿပီး ေဂ်ာ္ဒန္နဲ႕ဆီးရီးယားရဲ႕ Mukhaiba ေရကာတာထဲ ထည့္မွာ ျဖစ္သလို၊ ေဂ်ာ္ဒန္ျမစ္ထဲ စီး၀င္ေနတဲ့ ျမစ္ခြဲတခုျဖစ္တဲ့ Hasbani ျမစ္ရဲ႕ ေရေတြကို လက္ဘႏြန္မွာရွိတဲ့ Litani ျမစ္ထဲကို လႊဲယူမွာ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရလဒ္အျဖစ္ အစၥေရးရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ ေရေပး ေ၀ေရး အစီအစဥ္ အတြက္ ရယူႏိုင္မယ့္ ေရပမာဏဟာ ၃၅% ကို က်သြားမွာ ျဖစ္သလို တႏိုင္ငံလံုးရဲ႕ ေရေပးေ၀ႏိုင္မႈ ပမာဏဟာလည္း ၁၁% အထိ ထိုးက်သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကို လက္မခံႏိုင္တဲ့ အစၥေရးႏိုင္ငံဟာ အစၥေရး ကာကြယ္ေရးတပ္ (Israel Defense Forces – IDF) ေတြကို ပို႕လႊတ္ၿပီး ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ မတ္လ၊ ေမလနဲ႕ ၾသဂုတ္လေတြထဲမွာ ေရလႊဲယူေရး လုပ္ငန္းေတြ တည္ေဆာက္ အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ေနတဲ့ ေဒသေတြ အားလံုးကို ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ ဖ်က္ဆီးလုိက္ပါတယ္။ ဒီ အျဖစ္ အပ်က္ ေတြဟာ အာရပ္-အစၥေရး (၆)ရက္စစ္ပြဲကို ဦးတည္သြားေစတဲ့ တိုက္ရိုက္ အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။



၆ ရက္ စစ္ပြဲ - ၁၉၆၇တြင္ က်ဆုံးခ့ဲသူတဦး (ဓာတ္ပုံ- TopFoto)

၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေမလမွာေတာ့ အီဂ်စ္ သမတ နတ္ဆာက စူးအက္တူးေျမာင္း ေဒသ အပါအ၀င္ ဆိုင္းႏိုင္း ကၽြန္းဆြယ္မွာ ရွိေနတဲ့ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ကတည္းက တပ္စြဲထားခဲ့တဲ့ ကုလသမဂၢ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ထိန္းသိမ္းေရး တပ္ေတြကို ရုတ္သိမ္းဖို႕ ရာဇသံေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆိုင္းႏိုင္း ကၽြန္းဆြယ္နဲ႕ ေဆာ္ဒီအာေရးဘီးယား အၾကားက Tiran ေရလက္ၾကားကိုပါ ပိတ္ခဲ့ပါတယ္။ အစၥေရးအလံ တင္လာသမွ် သေဘၤာေတြအားလံုးကို ပိတ္ဆို႕ခဲ့ပါတယ္။ Tiran ေရလက္ၾကားဟာ ေဂ်ာ္ဒန္ရဲ႕ တခုတည္းေသာ ဆိပ္ကမ္း ျဖစ္တဲ့ Aqaba နဲ႕ အစၥေရးရဲ႕ အိႏၵိယ သမုဒၵရာဘက္ျခမ္းမွာ ရွိတဲ့ တခုတည္းေသာ ဆိပ္ကမ္းျဖစ္တဲ့ Eilat တို႕ကို ၀င္ထြက္ရာ ေရလမ္းေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ အစၥေရး ႏိုင္ငံက ကန္႕ကြက္ေနတဲ့ ၾကားမွာပဲ ကုလသမဂၢ တပ္ေတြကို ရုပ္သိမ္း ခိုင္းၿပီး အီဂ်စ္တပ္မေတာ္နဲ႕ အစားထိုးခဲ့ပါတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကပဲ ဇြန္လ (၅) ရက္မွာ စတင္ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အာရပ္-အစၥေရး (၆)ရက္စစ္ပြဲကို ေမြးဖြား ေပးခဲ့ တာပါပဲ။ သည္စစ္ပြဲမွာေတာ့ အစၥေရးနဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ဆက္ေနတဲ့ အာရပ္ ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္တဲ့ အီဂ်စ္၊ ေဂ်ာ္ဒန္၊ ဆီးရီးယား ႏိုင္ငံေတြအျပင္ အီရတ္၊ ေဆာ္ဒီ အာေရးဘီးယား၊ ဆူဒန္၊ တ်ဴနီးရွား၊ ေမာ္ရိုကိုနဲ႕ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံေတြကပါ တပ္ေတြေရာ လက္နက္ အင္အား ေတြေရာ ထည့္၀င္ ပူးေပါင္းၿပီး အစၥေရး ႏိုင္ငံကို ၀ိုင္းၿပီး တိုက္ခိုက္ ခဲ့ၾကတာပါ။

အဲသည္အခ်ိန္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံရဲ႕ ဦးသန္႕က ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီးမွာ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံ ကိုင္ရိုျမိဳ႕ကို သူကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ၿပီး ပဋိပကၡ အဆံုး သတ္ ႏိုင္ဖို႕အတြက္ အဆိုျပဳခ်က္ ၃ ခုကို အၾကံျပဳ ခဲ့တာပါ။ အီဂ်စ္က သေဘာတူေသာ္လည္း အစၥေရးက ပယ္ခ် ခဲ့တဲ့အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မက်ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

သံတမန္ေရး ခ်ဥ္းကပ္မႈေတြနဲ႕ပဲ ဇြန္လ (၁၀)ရက္ေန႕မွာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး စာခ်ဳပ္နဲ႕ (၆) ရက္ၾကာ စစ္ပြဲ ၿပီးဆံုးခဲ့ ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ယြန္ကစ္ပူးစစ္ပြဲ-လို႕ ေခၚတဲ့ ေနာက္ (၆)ႏွစ္ အၾကာမွာ ျဖစ္မဲ့ ၁၉၇၃ အာရပ္-အစၥေရးစစ္ပြဲရဲ႕ အစလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

စစ္ပြဲ အၿပီးမွာေတာ့ အစၥေရးဟာ အီဂ်စ္ရဲ႕ ဆိုင္းႏိုင္းကၽြန္းဆြယ္နဲ႕ ဂါဇာ ကမ္းေျမွာင္ေဒသ၊ ဆီးရီးယားရဲ႕ ဂိုလန္ ကုန္းျမင့္၊ ေဂ်ာ္ဒန္ရဲ႕ ေဂ်ာ္ဒန္ျမစ္ အေနာက္ ကမ္းပါးျဖစ္တဲ့ West Bank ၊ အေရွ႕ ေဂ်ရုဆလင္ စတဲ့ ေဒသ ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္စြမ္း ရွိသြားတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ geopolitics ေခၚတဲ့ ပထ၀ီ ႏိုင္ငံေရးမွာ ႀကီးမားတဲ့ ရိုက္ခတ္မႈ ေတြကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ အစၥေရး ႏိုင္ငံဟာ ၃ ဆ ပိုၿပီး ႀကီးသြားခဲ့ၿပီး အာရပ္ လူဦးေရ တသန္း ေက်ာ္ဟာ အစၥေရး ႏိုင္ငံ ထိန္းသိမ္းထားရာ ေဒသေတြမွာ ေရာက္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဒီစစ္ပြဲက ႏိုင္ငံေရး အရ အေရးပါတဲ့ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကိုလည္း သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။ အစၥေရး ႏိုင္ငံဟာ ေဒသ တခုလံုးမွာ အင္အား ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ညီမွ်ေနေအာင္ အခ်ိန္မေရြး ျပဳႏိုင္စြမ္း ရွိေနတဲ့အျပင္ အခ်ိန္မေရြး တိုက္ခိုက္ဖို႕လည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

ပါလက္စတိုင္းလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕

အာရပ္-အစၥေရးပဋိပကၡ၊ ပါလက္စတိုင္း-အစၥေရး ပဋိပကၡေတြကို ေျပာရင္ PLO – Palestine Liberation Organization က အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာမွာ ပါေနပါတယ္။ PLO ဟာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ေမလအတြင္း ေဂ်ရု ဆလင္ ျမိဳ႕မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ပါလက္စတိုင္း အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ ၄၄၂ ဦးရဲ႕ အစည္းအေ၀းအၿပီး ေမလ ၂၈ ရက္ ပါလက္စတိုင္း လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ ေၾကညာစာတမ္းနဲ႕အတူ ေပၚေပါက္လာတဲ့ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ အစည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဇီယြန္၀ါဒ တည္ရွိမႈနဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကို ပိတ္ပင္ တားဆီးရမယ္ ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႕ ေပၚထြက္ လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အၾကမ္းဖက္ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႕အတူ အၾကမ္းဖက္ အဖြဲ႔အစည္း တခု အျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ထင္ရွားလာေတာ့တာပါပဲ။ ၁၉၇၃ အာရပ္-အစၥေရး စစ္ပြဲ မတိုင္မီ ကာလ ေတြ ကေတာ့ အစၥေရး စစ္တပ္နဲ႕ အီဂ်စ္ စစ္တပ္၊ အစၥေရး စစ္တပ္နဲ႕ PLO တိုက္ခိုက္ ေနခဲ့ၾကတဲ့ ကန္႔သတ္ စစ္ပြဲ ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကာလေတြပါပဲ။


အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ ယာဆာအာရာဖတ္

စတုတၳ အာရပ္-အစၥေရးစစ္ပြဲ (ယြန္ကစ္ပူးစစ္ပြဲ - ၁၉၇၃)

ဒီစစ္ပြဲကေတာ့ ယြန္ကစ္ပူး (Yom Kippur War) စစ္ပြဲလို႕လည္း နံမည္ ႀကီးပါတယ္။ ယြန္ကစ္ပူး ဆိုတာ အေရးႀကီးတဲ့ ဂ်ဴးဘာသာေရး ပဲြေတာ္ရက္ျဖစ္ၿပီး ၂၅-နာရီၾကာ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းနဲ႕၊ ဆုေတာင္း ၀တ္ျပဳျခင္း ေတြကို ျပဳလုပ္ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလျဖစ္ပါတယ္။ လူအမ်ားစုဟာ ဘုရားေက်ာင္းနဲ႕ ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းရာ ေနရာ ေဒသ ေတြမွာ ေရာက္ရွိ ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႕မွာ အလစ္အငိုက္ ယူၿပီး အီဂ်စ္နဲ႔ ဆီးရီးယား ႏိုင္ငံ ေတြက ဦးေဆာင္တဲ့ အာရပ္ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ တပ္ေတြက အာရပ္-အစၥေရး (၆) ရက္ စစ္ပြဲမွာ သိမ္းပိုက္ ခံထားခဲ့ ရတဲ့ ဆိုင္းႏိုင္းကၽြန္းဆြယ္နဲ႕ ဂိုလန္ကုန္းျမင့္ေတြမွာ ရွိေနတဲ့ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး မ်ဥ္းေၾကာင္းကို တိတ္တဆိတ္ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အစၥေရးႏိုင္ငံကို စတင္တိုက္ခိုက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာလ ၆ ရက္ ကေန ၂၆ ရက္ေန႕ အထိ တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲျဖစ္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံႀကီးတုိ႔၏ အဆင္း ဘီးတပ္ေပးမႈ

ဒီစစ္ပြဲ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ အေၾကာင္းေတြအနက္ အဓိကက်တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ဆုိင္ပါ တယ္၊ ေခတ္သစ္ စစ္ပြဲေတြမွာ တခါမွ အသံုးမခ်ခဲ့ဘူးေသးတဲ့ သူတို႕ရဲ႕လက္နက္ေတြကို လက္ေတြ႔ စစ္ေျမျပင္မွာ အေမရိကန္ လက္နက္ ေတြနဲ႕ ယွဥ္ျပိဳင္ အစမ္းသပ္ခံဖို႕ ေမာ္စကိုက ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စဥ္းစားရာ ကေန စတင္လာတာ ျဖစ္တယ္ စသျဖင့္ ေထာက္လွမ္းေရး သတင္း ရပ္ကြက္ေတြက သံုးသပ္ၾက ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္မွာ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံဟာ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုကေန မစ္ဂ္-၂၁ ဂ်က္တိုက္ေလယာဥ္ေတြ၊ အက္စ္ေအ-၂၊ -၃၊ -၄၊ -၆၊ -၇၊ စတဲ့ ေျမျပင္မွ ေ၀ဟင္ပစ္ ဒံုးက်ည္ေတြ၊ တီ-၅၅ နဲ႕ -၆၂ တင့္ကားေတြကို လက္ခံ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ အီဂ်စ္ သမတ အန္၀ါဆဒတ္က အီဂ်စ္ႏိုင္ငံဟာ အစၥေရးႏိုင္ငံကို စစ္ခင္းမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အီဂ်စ္ စစ္သည္ေတာ္ တသန္း အထိ အသက္ေတြ စြန္႕လႊတ္ တိုက္ပြဲ၀င္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း တရား၀င္ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာခဲ့ ပါတယ္။

ေအာက္တိုဘာလ ၆ ရက္ေန႕မွာေတာ့ အာရပ္ႏိုင္ငံမ်ားက ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားနဲ႕ အတူ စတုတၳေျမာက္ အာရပ္-အစၥေရး စစ္ပြဲ စတင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ စစ္ပြဲစတင္ၿပီး ေနာက္ ၃ ရက္အၾကာ ေအာက္တိုဘာ ၉ ရက္ေန႕က စတင္ၿပီး အီဂ်စ္နဲ႕ ဆီးရီးယားကို ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုက ေရေၾကာင္း၊ ေလေၾကာင္းကေန ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြ မ်ိဳးစံု ေပးပို႕ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ပြဲမွာ အီဂ်စ္၊ ဆီးရီးယား၊ ေဂ်ာ္ဒန္၊ အီရတ္ ႏိုင္ငံေတြ တိုက္ရိုက္ ပါ၀င္ၾကပါတယ္။ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယား၊ လစ္ဗ်ား၊ ေမာ္ရိုကို၊ ေဆာ္ဒီအာေရးဘီးယားနဲ႕ ကူ၀ိတ္တုိ္႕က စစ္ေရးနဲ႕ ဘ႑ာေရး အကူအညီေတြ ေပးခဲ့ၾကသလို၊ ပါကစၥတန္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံေတြ ကေတာင္ ေလယာဥ္မွဴးေတြ၊ ေဆးကုသေရး အဖြဲ႕ေတြ လႊတ္ေပးၿပီး ကူညီခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အစၥေရးဘက္ကုိေတာ့ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုက စစ္ေရး အကူအညီေတြ အစြမ္းကုန္ ျဖည့္ဆည္း ေပးခဲ့ ေတာ့တာပါပဲ။

သို႕ေသာ္လည္း ေအာက္တိုဘာလ ၂၂ ရက္ေန႕ အေရာက္မွာေတာ့ ဆိုင္းႏိုင္း ကၽြန္းဆြယ္ထဲမွာ အီဂ်စ္ရဲ႕ အမွတ္ (၃) တပ္ေတာ္ဟာ အစၥေရး စစ္တပ္ရဲ႕ ၀ိုင္းပတ္ ေခ်မႈန္းမႈကို လည္စင္းခံရဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ အေန အထားကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုနဲ႕ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု အၾကား အထပ္ထပ္ ေစ့စပ္ ညွိႏိႈင္းမႈ ေနာက္မွာ ကမၻာ့ ကုလသမဂၢရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွတ္ (၃၃၈) နဲ႕ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။

ေနာက္ ၂ ရက္အၾကာမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွတ္ (၃၃၉) ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့ၿပီး ေအာက္တိုဘာလ ၂၆ ရက္ေန႕က စတင္ၿပီး တိုက္ခိုက္မႈေတြ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ပါတယ္။ စစ္ပြဲလည္း ၿပီးဆံုး ခဲ့ပါတယ္။



၁၉၄၆ မွ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း ပါလက္စတုိင္းနယ္ေျမ ဆုံးရွဳံးမႈ။
အစိမ္းေရာင္မွာ ပါလက္စတုိင္းနယ္ေျမျဖစ္ၿပီး၊ အျဖဴေရာင္မွာ အစၥေရးနယ္ေျမျဖစ္သည္။

လက္ဘႏြန္ ပဋိပကၡ (၁၉၇၈)

ဒီျပသနာရဲ႕ အစကေတာ့ PLO ကေန ခြဲထြက္ခဲ့တဲ့ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕တခုျဖစ္တဲ့ ဖာတာ (Fatah) အဖြဲ႕က အဖြဲ႕၀င္ ၁၁ ေယာက္ဟာ ၁၉၇၈ မတ္လ ၁၁ ရက္မွာ အေမရိကန္ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ တေယာက္ကို သတ္ျဖတ္ ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီေနာက္ သူတို႕ဟာ အစၥေရးႏိုင္ငံရဲ႕ တတိယ အႀကီးဆံုး ၿမိဳ႕ျဖစ္တ့ဲ Haifa ၿမိဳ႕အနီးက ကမ္းရိုးတမ္း လမ္းေပၚမွာ ခရီးသည္တင္ ကားတစီးကို စီးနင္းခဲ့တယ္၊ အစၥေရး ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒုတိယ အႀကီးဆံုး ျမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ Tel Aviv ကို ေနာက္ထပ္ ခရီးသည္တင္ ကားတစီးနဲ႕ ေမာင္းခ် လာခဲ့တဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ပစ္ခတ္မႈေတြမွာ အစၥေရး ႏိုင္ငံသား ၃၆ ေယာက္ ေသေၾကခဲ့ၿပီး ၇၆ ေယာက္ ဒဏ္ရာရခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္တဲ့ အေနနဲ႕ Litani စစ္ဆင္ေရးလို႕ အမည္ ေပးၿပီး အစၥေရး ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕က ဆင္ႏႊဲခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲတခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ဆင္ေရးရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ကေတာ့ လက္ဘႏြန္ ေတာင္ပိုင္းေဒသကို ေျခကုပ္ယူၿပီး အစၥေရး ႏိုင္ငံထဲကို ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ PLO အပါ အ၀င္ တျခား ပါးလက္စတိုင္း လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ေတြကို Litani ျမစ္ရဲ႕ ေျမာက္ဖက္ျခမ္းကို ေရာက္သည္ အထိ တိုက္ထုတ္ဖို႕ပါပဲ။ လက္ဘႏြန္ ႏိုင္ငံထဲကို မတ္လ ၁၄ ရက္ေန႕မွာ ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အစၥေရးရဲ႕ ဒီ စစ္ဆင္ေရးဟာ စစ္ေရးအရ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး PLO နဲ႕ တျခား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ေတြကို Litani ျမစ္ ေျမာက္ဖက္ျခမ္း ေရာက္ေအာင္ တိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လက္ဘႏြန္ အစိုးရရဲ႕ ကန္႕ကြက္မႈေၾကာင့္ ကုလ သမဂၢ ျငိမ္းခ်မ္းေရးထိန္သိမ္းမႈတပ္ က မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔ကေန စတင္ၿပီး ပဋိပကၡ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေဒသေတြမွာ တပ္စြဲ လုိက္ပါတယ္။ အစၥေရး ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕ကို တစိပ္တပိုင္း တပ္ရုတ္သိမ္းေစခဲ့ပါတယ္။

ပထမ လက္ဘႏြန္စစ္ပြဲ (၁၉၈၂)

ပထမလက္ဘႏြန္စစ္ပြဲလို႕ အစၥေရးႏိုင္ငံက ေခၚဆိုေလ့ရွိတဲ့ ဒီစစ္ပြဲဟာ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႕မွာ အစၥေရး ကာကြယ္ေရး တပ္က လက္ဘႏြန္ႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းကို ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ရာကေန စတင္ ျဖစ္ပြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစၥေရးက ဒီစစ္ဆင္ေရးကုိ Operation Peace of the Galillee လုိ႔ အမည္ေပးပါတယ္။

ဒီစစ္ပြဲရဲ႕ အေၾကာင္းခံကေတာ့ ဇြန္လ ၃ ရက္ေန႕မွာ ေသနတ္သမား ၃ ေယာက္က အစၥေရးသံအမတ္ Shlomo Argov ကို လန္ဒန္ျမိဳ႕ေပၚမွာ ဦးေခါင္းကို ပစ္ခတ္ၿပီး လုပ္ၾကံခ့ဲမႈျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ၾကံသူ ၃ ဦးလံုးကို ဖမ္းဆီး ရမိၿပီး Abu Nidal Organization (ANO) ရဲ႕ အဖြဲ႕၀င္ေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ Abu Nidal ဟာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလို႕ ေခၚတဲ့ Fatah အဖြဲ႕ကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ပါလက္စတိုင္း ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို လက္တုန္႕ျပန္တဲ့အေနနဲ႕ PLO တပ္ဖြဲ႕ေတြ တည္ရွိေနတဲ့ လက္ဘႏြန္ေတာင္ပိုင္းေဒသကို အစၥေရး နယ္စပ္ကေန ကီလိုမီတာ ၄၀ အကြာ အထိ ရွင္းလင္းမယ္လို႕ တရား၀င္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၿပီး တိုက္ခိုက္ ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီတိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ပဲ စက္တင္ဘာလထဲမွာေတာ့ လက္ဘႏြန္မွာ ရွိေနတဲ့ တိုက္ခိုက္ေရး အင္အား ၆၅၀၀ အထိ ရွိတဲ့ PLO တပ္ေတြဟာ ေဂ်ာ္ဒန္၊ ဆီးရီးယား၊ အီရတ္၊ ဆူဒန္၊ ေတာင္ယီမင္၊ ေျမာက္ယီမင္၊ ဂရိ၊ တူနီးရွား စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို တရား၀င္ ဆုတ္ခြာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ Multinational Force in Lebanon (MNF) ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံစံု တပ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီနဲ႕ ျဗိတိသွ် တပ္ေတြက PLO ဆုတ္ခြာမႈကို ႀကီးၾကပ္ ကြပ္ကဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ေမလမွာေတာ့ အစၥေရးတပ္ အခ်ိဳ႕ လက္ဘႏြန္ေတာင္ပိုင္းကေန စတင္ ဆုတ္ခြာ ေပးခဲ့ၿပီး စစ္ပြဲ ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ အထိ အစၥေရးတပ္မ်ား လက္ဘႏြန္ တပ္မေတာ္နဲ႕အတူ လက္ဘႏြန္ေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

ဟစ္ဇဘိုလာ

အစၥေရးကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြ လက္ဘႏြန္ေတာင္ပိုင္းကို ၀င္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ခ်ိန္ကေန စတင္ ေပၚေပါက္ လာၿပီး ယေန႕အခ်ိန္အထိ အစၥေရးတပ္ေတြကို ေပ်ာက္က်ားစစ္ ဆင္ႏႊဲေနခဲ့တဲ့ ဟစ္ဇဘိုလာ (Hezbollah) အဖြဲ႕ ကိုလည္း အာရပ္-အစၥေရး ပဋိပကၡထဲမွာ ထည့္သြင္း ေျပာဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟစ္ဇဘိုလာဟာ လက္ဘႏြန္ ေတာင္ပိုင္းေဒသမွာ ယေန႕အခ်ိန္ထိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ေနတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ဟာ ရွီယာ မြတ္ဆလင္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ တခုျဖစ္ၿပီး အာရပ္ကမၻာနဲ႕ မြတ္ဆလင္ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႕အစည္း တခုလည္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။


ဟစ္ဇဘုိလာ တပ္ဖဲြ႔၀င္ ၂ဦး (ဓာတ္ပုံ-AP)

အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၊ အစၥေရး၊ ကေနဒါနဲ႕ နယ္သာလန္ ႏို္င္ငံေတြကေတာ့ ဟစ္ဇဘိုလာကို အၾကမ္းဖက္ အဖြဲ႕ အစည္းအျဖစ္ ေၾကညာထားပါတယ္။ ၁၉၈၂ လက္ဘႏြန္ စစ္ပြဲ အခ်ိန္ကေန စတင္ၿပီး ယေန႕ထက္ထိ အေသခံ ဗံုးခြဲမွႈမ်ား၊ ျပန္ေပးဆြဲမႈမ်ား၊ ေခ်ာင္းေျမာင္း ပစ္ခတ္မႈမ်ား၊ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ စီးနင္းတိုက္ခိုက္မႈမ်ားနဲ႕ အစၥေရး ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕ေတြကို ဟစ္ဇဘိုလာ တပ္ဖြဲ႕ေတြက ဆက္တိုက္ တိုက္ခိုက္ေနခဲ့ပါတယ္။

တခု အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႕မွာ World Trade Center ကို Al Qaeda က တိုက္ခိုက္မႈကို ဟစ္ဇဘိုလာေတြက အရပ္သားမ်ားကို တိုက္ခိုက္မႈအျဖစ္ ရႈံ႕ခ်ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ပင္တဂြန္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္အေပၚ တိုက္ခိုက္မႈကိုေတာ့ ေထာက္ခံျခင္းလည္း မျပဳ၊ ရႈံ႕ခ်ျခင္းလည္း မရွိဘဲ ဟစ္ဇဘိုလာက ႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ပထမ အင္တီဖာဒါ လႈပ္ရွားမႈ (၁၉၈၇)

Intifada ဒါမွမဟုတ္ war of stones လို႕ ေခၚတဲ့ အစၥေရး ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕ေတြကို ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲ ေတြနဲ႕ ပစ္ခတ္ တိုက္ခိုက္မႈ ျဖစ္တဲ့ ပါလက္စတိုင္း ျပည္သူ လူထုရဲ႕ အစၥေရး အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ဆန္႕က်င္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈဟာ Jabalia ဒုကၡသည္ စခန္းကေန စတင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ ပါလက္စတိုင္းျပည္သူ ၁၀၀၀ ေလာက္ကို ပါလက္စတိုင္းေတြကပဲ သစၥာေဖာက္တယ္လို႕ ယူဆၿပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။ တကယ့္ တကယ္ ကေတာ့ သတ္ျဖတ္ ခံရသူေတြရဲ႕ အနည္းစုကိုသာ အစၥေရး အာဏာပိုင္ ေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ခဲ့တယ္လို႕ သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့တာပါ။

ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ထိ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြအတြင္းမွာ အစၥေရး တပ္ေတြ လက္ခ်က္နဲ႕ ပါလက္စတိုင္း ျပည္သူေတြ ၁၂၀၀ ေလာက္ ေသေၾကခဲ့ၿပီး ပါလက္စတိုင္း လူထု လက္ခ်က္နဲ႕ အစၥေရးစစ္သား ၁၆၀ ေက်ာ္လည္း ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ ပါလက္စတိုင္းျပည္သူ ၁၂၀,၀၀၀ ေက်ာ္ လည္း အဖမ္း အဆီး ခံခဲ့ရပါတယ္။< ပင္လယ္ေကြ႕စစ္ပြဲ (၁၉၉၀) ဒီစစ္ပဲြကေတာ့ အီရတ္ႏုိင္ငံက သူ႔လုိပဲ အာရပ္ႏုိင္ငံတခုျဖစ္တ့ဲ ကူ၀ိတ္ကုိ က်ဴးေက်ာ္ သိမ္းပုိက္ရာကေန ျဖစ္ခ့ဲ ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ၾသဂုတ္ ၂ ရက္ေန႕ကေန ၁၉၉၁ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈ ရက္ေန႕အထိ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ပါရွန္း ပင္လယ္ေကြ႕ စစ္ပြဲမွာလည္း အစၥေရးႏိုင္ငံဟာ ပါ၀င္ ပတ္သက္ခ့ဲရျပန္ပါတယ္။ ၾသဂုတ္လမွာ ကူ၀ိတ္ႏိုင္ငံကို ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္ခဲ့တဲ့ အီရတ္ႏိုင္ငံအေပၚ စစ္ေရးအရ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ အျဖစ္ ကုလ သမဂၢရဲ႕ အတည္ ျပဳခ်က္နဲ႕အတူ ႏိုင္ငံေပါင္း ၃၄ ႏိုင္ငံပါ၀င္တဲ့ ညြန္႕ေပါင္း တပ္ဖြဲ႕ ေတြက ကူ၀ိတ္ကို က်ဴးေက်ာ္ထားတဲ့ အီရတ္ တပ္ေတြကို တိုက္ထုတ္ ရာကေန ပင္လယ္ေကြ႕စစ္ပြဲ စတင္ခဲ့ ပါတယ္။ ပင္လယ္ေကြ႕စစ္ပြဲမွာ အီရတ္က အစၥေရးႏိုင္ငံကို စစ္ထဲပါ၀င္လာေအာင္ စကဒ္ဒံုးက်ည္ေတြ ပစ္ခတ္ၿပီး ရန္စ ခဲ့ပါတယ္။ အီရတ္ရဲ႕ တြက္ကိန္းမွာေတာ့ ညြန္႕ေပါင္းတပ္ဖြဲ႕ထဲမွာ အစၥေရးႏိုင္ငံ ပါ၀င္လာခဲ့ရင္ အေမရိကန္နဲ႕ ညြန္႕ေပါင္း အျဖစ္ တြဲေနတဲ့ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြ ထြက္သြားလိမ့္မယ္လို႕ ယူဆခဲ့တာပါပဲ၊ ဒါ့အျပင္ ဘာသာေရး စစ္ပြဲ အသြင္ ေဆာင္ေအာင္လည္း အားထုတ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ အစၥေရးႏိုင္ငံေပၚ စကဒ္ဒံုးက်ည္ စုစုေပါင္း ၃၉ လံုး ပစ္ခတ္ၿပီး ရန္စခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ နားရြက္ တံေတြး ဆြတ္တာကုိ ၿငိမ္ မခံခဲ့တဲ့ အစၥေရး ႏိုင္ငံက ဒီတခါေတာ့ ၿငိမ္ခံခ့ဲပါတယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ဖိအား ေပးမႈေၾကာင့္သာ ျငိမ္ခံေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ကလည္း အစၥေရးကို စစ္ေရး အရ ၀င္ေရာက္ မစြက္ဖက္ေအာင္ သံတမန္ နည္းအရ အစြမ္းကုန္ ဖိအား ေပးခဲ့တဲ့ အျပင္ Patriot ေခၚတဲ့ ဒံုးခြင္းဒံုး Anti-Missile System ေတြ ေပးပို႕ၿပီး စကဒ္ ဒံုးက်ည္ေတြ ရန္က ကာကြယ္ ႏိုင္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္း ေပးခဲ့ ပါတယ္။ အကယ္၍သာ အစၥေရး ေလတပ္က အီရတ္ကို လာေရာက္ ဗံုးၾကဲခဲ့ရင္ ေဂ်ာ္ဒန္နဲ႔ ဆီးရီးယား ႏိုင္ငံ ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဒီႏိုင္ငံေတြ ကလည္း စစ္ပြဲထဲကို အီရတ္ ဘက္ကေန ပါ၀င္ တိုက္ခိုက္ လာႏိုင္ေျခ ရွိတာေၾကာင့္ ပိုမို ရႈပ္ေထြးမႈ ျဖစ္လာေစမွာပါပဲ။ သူ႕ကို ထိလာရင္ အျမဲတမ္း လက္တုန္႕ျပန္ေလ႕ရွိတဲ့ အစၥေရးႏိုင္ငံကိုေတာ့ ဒီစစ္ပြဲမွာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုက နားခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။


မုိင္းနင္းမိေသာ ကေလးငယ္တဦး

ေအာ္စလို သေဘာတူညီခ်က္ (၁၉၉၃)

အေမရိကန္သမတ ကလင္တန္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ဆိုဗီယက္ ျပည္ေထာင္စုက အဲန္ဒရီေကာ့ဇီယက္ဗ္၊ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုက ၀ါရဲန္ခရစၥတိုဖာတို႕ကို သက္ေသထားၿပီး အစၥေရး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ယစ္ဇက္ရာဘင္နဲ႕ PLO ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ယာဆာရာရာဖတ္တို႕ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုျမိဳ႕မွာ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ေန႕က တရား၀င္ လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ၾကတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

သေဘာတူညီခ်က္အရ ဂါဇာကမ္းေျမွာင္ေဒသနဲ႕ West bank ေခၚတဲ့ ေဂ်ာ္ဒန္ျမစ္ အေနာက္ဖက္ကမ္း ေဒသ ေတြ ကေန အစၥေရး ကာကြယ္ေရး တပ္ေတြကို ဆုတ္ခြာေပးမွာ ျဖစ္ၿပီး Palestinian Authority ေခၚတဲ့ ပါလက ္စတိုင္း အစိုးရကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး ဒီေဒသေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီနည္းနဲ႔ ပါလက္စတုိင္း အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။


ဒုတိယ အင္တီဖာဒါ လႈပ္ရွားမႈ (၂၀၀၀)

၂၀၀၀ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ စတင္ခဲ့တဲ့ ပါလက္စတိုင္းျပည္သူလူထုရဲ႕ ဒုတိယ အၾကိမ္ ေျမာက္ လူထု အံုၾကြမႈပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ယေန႕ထက္ထိ ဒီအံုၾကြမႈရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ေတြ႔ေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်ဴဒစ္ဇဲမ္နဲ႕ အစၥလာမ္ ဘာသာေတြမွာ ဘာသာေရးအရ အေရးပါတဲ့ ေဂ်ရုဆလင္ ျမိဳ႕ေဟာင္းမွာရွိတဲ့ Temple Mount ဆိုတဲ့ ဘုရား ေက်ာင္းကို စက္တင္ဘာလ ၂၈ ရက္မွာ အစၥေရး အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ ေအရီယယ္လ္ ရွရြန္ နဲ႕ လီကြတ္ပါတီက ကိုယ္စားလွယ္တခ်ိဳ႕ သြားေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ အေပၚ အာရပ္ ကမၻာက မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ရာ ကေန အံုၾကြမႈေတြ ျဖစ္လာတဲ့ ျဖစ္စဥ္အျပင္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၁ ရက္ ကေန ၂၅ ရက္ထိ က်င္းပ ခဲ့တဲ့ အေရွ႕ အလယ္ပိုင္း ေဒသ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေဒးဗစ္စခန္း ထိပ္သီး ေဆြးေႏြးပြဲကေန PLO ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ယာဆာ ရာဖတ္ ေက်ာခိုင္း ထြက္လာတဲ့ ျဖစ္စဥ္ကလည္း ဒီ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးကို ျဖစ္ပြား ေစခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအံုၾကြမႈမွာ ပါလက္စတိုင္းေတြရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ အစၥေရး ျပည္သူလူထု ၁၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရၿပီး ပါလက္ စတိုင္း ျပည္သူ လူထု ၅၀၀၀ နီးပါးလည္း အသက္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရပါတယ္။



ဒုတိယ လက္ဘႏြန္စစ္ပြဲ (၂၀၀၆)

ဒီစစ္ပြဲကို ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ဘက္ ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ အစၥေရး ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕နဲ႕ ဟစ္ဇဘိုလာ ျပည္သူ႕စစ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဇူလိုင္လ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ အစၥေရး နယ္စပ္ျမိဳ႕ေတြမွာရွိတဲ့ စစ္စခန္းေတြကို ဟစ္ဇဘိုလာ ျပည္သူ႕စစ္ေတြက ဒံုးက်ည္ ေတြနဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈ ကေန စတင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစၥေရး နယ္စပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေပ်ာက္က်ား တပ္ ေတြနဲ႕ အစၥေရး တပ္ဖြဲ႕ေတြကို ဟစ္ဇဘိုလာ ျပည္သူ႕စစ္ေတြက စတင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ပါတယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ အစၥေရး ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕ေတြနဲ႕ အစၥေရးေလတပ္က လက္ဘႏြန္ႏိုင္ငံအတြင္းက စစ္ေရးအရ အခ်က္ အခ်ာ က်တဲ့ တံတားေတြ အေဆာက္အဦးေတြကို အေျမာက္နဲ႕ပစ္ ဗံုးၾကဲၿပီး တိုက္ခိုက္ ခဲ့ပါတယ္။ ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ မွာေတာ့ - ဆီးရီးယားနဲ႕ အီရန္ႏိုင္ငံေတြက ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ျပဳေပး ထားၿပီး လက္ဘႏြန္ ႏိုင္ငံက ဧည့္ခံ ေပးထားတဲ့ အၾကမ္းဖက္ သမားေတြကို အစၥေရး ႏိုင္ငံက တိုက္ ထုတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ လက္ဘႏြန္ အစိုးရ ကိုေတာ့ တိုက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး- လို႕ အစၥေရး အစိုးရက တရား၀င္ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ - အၾကမ္းဖက္ သမားေတြကို လက္ခံထားတဲ့ လက္ဘႏြန္ အစိုးရသာ အရာရာ ကိစၥအားလံုး အတြက္ တာ၀န္ ရွိပါ တယ္ - လို႕လည္း တရား၀င္ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကားခဲ့ ပါေသးတယ္။

စစ္ပြဲအတြင္း အျပစ္မဲ့ ျပည္သူလူထု မ်ားစြာ ေသေၾကခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရး ေကာင္စီ က ၾသဂုတ္လ ၁၁ ရက္ေန႕မွာ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့တဲ့ ကုလ သမဂၢလံုျခံဳေရးေကာင္စီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွတ္ (၁၇၀၁) ထြက္ရွိလာပါတယ္။ ေနာက္တေန႕မွာ လက္ဘႏြန္အစိုးရနဲ႕ ဟစ္ဇ္ဘိုလာက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လက္ခံ ခဲ့ၿပီး အစၥေရးက ၁၃ ရက္ေန႕မွာ လက္ခံခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ၇က္ေန႕မွာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး စတင္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ စစ္ပြဲလည္း ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။


ဟားမတ္ဇ္


ဟားမတ္ဇ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အစၥလာမ္ခုခံေရးလႈပ္ရွားမႈ (Islamic Resistance Movement) လို႕ ဆိုပါ တယ္။ ဟားမတ္ဇ္ေတြဟာ ပါလက္စတိုင္း-ဆြန္နီ မြတ္ဆလင္္ ျပည္သူ႕စစ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိမွာ ပါလက္ စတိုင္း အစိုးရ အဖြဲ႕မွာ ေနရာ အမ်ားဆံုး ရရွိ ထားတဲ့ အဖြဲ႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဟားမတ္ဇ္ဟာ ၁၉၈၇ ခုုႏွစ္ ပထမ အင္တီ ဖာဒါး လႈပ္ရွားမႈမွာ စတင္ ဖြဲစည္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေသခံ ဗံုးခြဲမႈေတြ အရပ္သားေတြကို ပစ္မွတ္ ထား တိုက္ခိုက္ ခဲ့မႈေတြေၾကာင့္ နံမည္ဆိုးနဲ႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း တခုလည္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဟားမတ္ဇ္ရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ကေတာ့ အစၥေရးႏိုင္ငံကို သိမ္းယူၿပီး အစၥေရးလို႕ အမည္ရေနတဲ့ ေဒသမွာ ပါလက္ စတိုင္း အစၥလာမ္ႏိုင္ငံနဲ႕ အစားထိုးေရးပဲ ျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။

ဂါဇာပဋိပကၡ (၂၀၀၈-၂၀၀၉)

၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ ၆ လၾကာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္ အၿပီး ဒီဇင္ဘာ ၂၇ ရက္ေန႕မွာ Operation Cast Lead လို႕ ေခၚတဲ့ စစ္ဆင္ေရးနဲ႕ အစၥေရး ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕ ေတြက ဟားမတ္ဇ္ တပ္ဖြဲ႕ေတြရွိရာ ဂါဇာေဒသကို ထိုးစစ္ဆင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲ ထားစဥ္ ကာလေတြ အတြင္းမွာ အစၥေရးႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းေဒသေတြမွာ ရွိတဲ့ ျမိဳ႕ေတြကို ဟားမတ္ဇ္ တပ္ေတြက ဒံုးက်ည္ ေတြနဲ႕ ပစ္ခတ္ တိုက္ခိုက္မႈေတြ ရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ေနာင္ကို ဒီလို တိုက္ခိုက္မႈမ်ိဳးေတြ ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ ဖို႕အတြက္ ရည္ရြယ္တာလို႕လည္း အစၥေရးစစ္တပ္က ေျပာဆိုပါတယ္။

စစ္ဆင္ေရးစတင္ၿပီး ၄ မိနစ္အတြင္းမွာ အစၥေရးေလတပ္က ဟားမတ္ဇ္ အေျခခံစခန္းေတြ၊ ေလ့က်င့္ေရး ဌာနေတြ၊ ကြပ္ကဲေရးရံုးေတြ အပါအ၀င္ ပစ္မွတ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ကို ဗံုးၾကဲ တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မွာ ကေလးငယ္ေပါင္း ၄၀၀ ခန္႔၊ အမ်ိဳးသမီး တရာေက်ာ္ အပါအ၀င္ အရပ္သား ၁၃၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရတာပါပဲ။

ဗံုးၾကဲတိုက္ခိုက္မႈမ်ား အၿပီး ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၃ ရက္ေန႕မွာ စတင္ခဲ့တဲ့ အစၥေရး ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေျမျပင္ စစ္ဆင္ေရးက ဂါဇာေဒသကို ၃ ပိုင္းပိုင္းၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ ဇန္န၀ါရီ ၈ ရက္ေန႕မွာ ကမၻာ့ ကုလ သမဂၢ လံုျခံဳေရးေကာင္စီက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွတ္ (၁၈၆၀)ကို ထုတ္ျပန္ၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႕နဲ႕ အစၥေရး တပ္ေတြ ဂါဇာေဒသကေန ဆုတ္ခြာေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ႏွစ္ဖက္လံုးက ခ်က္ခ်င္း မလုိက္နာပါဘူး။ ၃ ပတ္အၾကာမွာမွ အပစ္အခတ္္ ရပ္စဲေရးေၾကညာၾကပါတယ္။

ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္းက လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကခဲ့ၿပီးေၾကာင္းနဲ႕ အမ်ားစုဟာ အျပစ္မဲ့ အရပ္သားေတြသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ထုတ္ေဖာ္ေျပာသြားခဲ့ပါၿပီ။


ကုလသမဂၢ၏ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားလည္း အတုိက္ခုိက္ခံခ့ဲရၿပီး အမ်ားအျပား ေသဆုံးခ့ဲသည္။

နိဂံုး

စစ္ပြဲတခုမွာ အေသအေပ်ာက္ဆိုတာကေတာ့ ရွိၾကစျမဲပါပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း တိုက္ခိုက္ ေနၾကတဲ့ ႏွစ္ဖက္က စစ္သည္ ေတြ အစား စစ္ပြဲ ခင္းက်င္းရာ ေဒသမွာ ေနထိုင္ေနတဲ့ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးေတြ ေသေၾကေနၾက တာက ေတာ့ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ပါပဲ။

အာရပ္-အစၥေရးစစ္ပြဲကေနတဆင့္ ဆက္စပ္စဥ္းစားမိတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ တိုင္းျပည္မွာလည္း အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးေတြ အျပစ္မဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ ေသေၾကခဲ့ၾကၿပီလည္း ဆိုတာ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရပ္တန္းကရပ္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကမလဲ။

အာရပ္-အစၥေရး ပဋိပကၡလို အားလံုး ဆက္စပ္ ပတ္သက္ ယွက္ႏြယ္ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေလ့လာ သံုးသပ္ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံအတြက္ သင္ခန္းစာယူစရာ တခုခု ရိွမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ။