ဟာရီကိန္းအေတြး

မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ဖေလာ္ရီဒါမွ သူ စီးနင္းလာေသာ သည္ေလယာဥ္က နယူးေရာ့ခ္ ေဂ်အက္ဖ္ေက ေလဆိပ္မွာ တနာရီခြဲခန္႕ နားေသးသည္။ သည့္ေနာက္ ဆက္ထြက္ဖို႕ ေျပးလမ္းေပၚ ေရာက္မွ ဘာျဖစ္သည္ မသိ ေစာင့္ေနရသည္မွာ တနာရီေလာက္ ၾကာသည္။ စိတ္မရွည္ႏိုင္ ျဖစ္လာသည့္ သူသည္ မအီမသာ ခံစားေနရေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း -အိုး.... အိမ္ျပန္ဖို႕ေတာင္ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာတဲ့ထိ ေစာင့္ေနခဲ့ေသးတာပဲ။ သည္မွာ တနာရီ ၂ နာရီ ေစာင့္ရတာကေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ - လို႕ သူ႕စိတ္ကိုယ္ သူ ျပန္ေျဖရေလသည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ သူ႕ ေလယာဥ္ျပဴတင္းေပါက္မွ ဟုိသည္ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ေျပးလမ္းေပၚ တန္းစီေနသည့္ ၾကီး ငယ္ ရြယ္လတ္ အရြယ္အစား မ်ိဳးစံုေနေသာ ဆယ္ခ်ီေနသည့္ ေလယာဥ္ေတြကို ေတြ႕ရေတာ့မွ ကိုယ့္ေလယာဥ္တစီးတည္း ေစာင့္ေနရသည္ မဟုတ္မွန္း သိေတာ့သည္။ ေဂ်ေအအဲလ္မွ အျပာေရာင္ ဘိုးအင္း ၇၄၇၊ ကိုရီးယန္းအဲလိုင္းမွ ဘိုးအင္း ၇၄၇ ၾကီးေတြကိုေတာ့ လူပုေလးေတြၾကားမွ လူ႕ဘီလူးၾကီးေတြအလား ေျပးလမ္းေပၚမွ ေလယာဥ္ေတြၾကားထဲ အလြန္ၾကီးမားေသာ ကိုယ္ထည္ၾကီးေတြျဖင့္ မိုးထိုးမတတ္ ရပ္ရင္း ေစာင့္ေနသည္ကို သူ ေတြ႕ေနရေလသည္။ သည္အခါလည္း သူ စဥ္းစားေနမိ ျပန္ေသးသည္ - ေျပးလမ္းေပၚမွ ေကာင္းကင္ယံကို ပ်ံတက္ဖို႕ ေစာင့္ေနၾကသည့္ သည္ေလယာဥ္ေတြလို အိမ္ျပန္ရမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကတာလည္း သူတေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာကလား။

ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ေနမွ သူ႕ေလယာဥ္က ေလထဲေရာက္ေတာ့သည္ေလ။ ေဂ်အက္ဖ္ေကမွ ေလယာဥ္စတက္ေတာ့ ေန႕မြန္းတည့္ေနျပီ။ ေနာက္ထပ္ ၇ နာရီခန္႕ ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းျပီးသည့္ေနာက္ သည္ျပည္နယ္ကို သူ ေရာက္လာခဲ့ပါေလသည္။ ဖေလာ္ရီဒါနွင့္ စံေတာ္ခ်ိန္ ၃ နာရီကြာသည့္ သည္ေလဆိပ္ကို သူေရာက္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီ ထိုးေနေလျပီ။ ေလဆိပ္မွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ဇနီးေမာင္နွံက သူ႕ကို လာၾကိဳေနၾကေလသည္။ မေတြ႕တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေနေပမင့္ သူတို႕ စံုတြဲကေတာ့ ရုပ္ေတြ သိပ္မေျပာင္းၾကေသး။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက မ်က္ႏွာေပၚမွာ မ်က္မွန္တလက္ ပိုလာတာသာ ထူးျခားသြားသည္။ သူကေတာ့ သည္စံုတြဲကို အေ၀းက လွမ္းျမင္ရင္း မွတ္မိေနသည္မို႕ လက္လွမ္းျပေတာ့ သူတို႕က အူေၾကာင္ၾကားနဲ႕ သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူ႕ကို မွတ္မိသြားသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ျပံဳးျပျပီး ျပန္လက္လွမ္းျပၾကေလသည္။ အနားေရာက္ေတာ့ - ဆံပင္ အရွည္ၾကီးနဲ႕ ဆိုေတာ့ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိဘူး- လို႕ေတာ့ ေျပာေနေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ပါလာသည့္ သူ႕ လက္ဆြဲအိတ္ကေလးကို ကားေပၚတင္ကာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းလင္မယား ေနထိုင္သည့္ ျမိဳ႕ေလးဆီသို႕ ဦးတည္ခဲ့ၾကေလသည္။ ေလဆိပ္မွ ျမိဳ႕ကေလးေရာက္သည္အထိ မိနစ္ ၄၀ ခန္႕ေမာင္းရသည့္ လမ္းေပၚမွာ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားကို ေျပာဆိုရင္း သူ႕သူငယ္ခ်င္း မိသားစု ေနထိုင္ရာ အပတ္မဲန္႕ကေလးဆီ ေရာက္လာေလသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳး အ၀တ္အစားလဲ ထမင္းစားရင္း သူ အိပ္ငိုက္လာသည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း၏ သားႏွင့္သမီးကို စကားေျပာေနရင္းက တ၀ါး၀ါး သမ္းလာသည့္အခါ သူ႕ကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက အိပ္ခိုင္းေလေတာ့သည္။ သည္လိုနဲ႕ အိပ္ယာေပၚ ေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလသည္။

ေနာက္တေန႕က စေနေန႕လည္း ျဖစ္ေနေလေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး အလုပ္နားေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ သူ႕အတြက္ သူငယ္ခ်င္းလည္း ဟုတ္၊ ညီအကိုလည္း ဟုတ္၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလည္း ဟုတ္ေသာ လူေတြနဲ႕ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ ေနာက္ထပ္တခါ ျပန္ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။ လူတိုင္းက သူ႕အတြက္ စားေသာက္စရာေလးေတြ ေန႕တိုင္းလုပ္ေပးရင္း ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကေလသည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ေသဆံုးသြားျပီးမွ ျပန္ရွင္သန္လာရသူတေယာက္လို ခံစားေနရေလသည္။ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး အထီးက်န္လာခဲ့ရတာေတြ အားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္တာေတြေရာ၊ အားတက္တာေတြေရာ သူ ေရာေႏွာ ခံစားေနရေလသည္။ လူဆိုတာကလည္း ခံစားတတ္သည့္ သတၱ၀ါပဲ မဟုတ္လား။

သည္လိုနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမိသားစုေလး ေနထိုင္ေနသည့္ သည္အပတ္မဲန္႕ေလးမွာပဲ စုမိေနသည့္ ဗမာမိသားစုေလး ၇ စု က သည္ျပည္နယ္ကို ေရာက္လာသည့္ လူသစ္ သူ႕ကို လိုအပ္သည္မ်ား အားလံုးကို ျဖည့္ဆည္းေပးရင္း အကူအညီေပးၾကေလသည္။ လူခ်ည္းသက္သက္ ေရာက္လာေသာ သူသည္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆိုသည့္ စကားလံုးတခု၏ အဓိပၸါယ္ကို ေႏြးေထြး ေလးနက္စြာ ခံစားခဲ့ရသည္ေလ။ ျမက္ရိုင္းထူထူေတြၾကားထဲမွာ ေနခဲ့ၾကဖူးသူမ်ားပီပီ တေယာက္ေက်ာကို တေယာက္ လံုျခံဳမႈေပးရမည္ကို သိေနၾကေသာ သည္၀န္းက်င္ေလးက သူ႕မိသားစုကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့ပါျပီ။ သည္လိုနဲ႕ သူ႕မိသားစုသည္လည္း သည္ပတ္၀န္းက်င္ေလးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါေလျပီ။

သည္လိုနဲ႕ သူ႕မိသားစုေလးအတြက္ ေနထိုင္စရာ အပတ္မဲန္႕ေလး တခုကို သူ ငွားႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ေနစရာေနရာေလး တခုရျပီးေတာ့ သြားစရာ ကားေလးတစီးလည္း လိုေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား အကူအညီနဲ႕ ထိုက္သင့္ေသာ တန္ဘိုးရွိသည့္ ကားေလး တစီးကို သူ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ကားေလးတစီး ရေတာ့ ကားနွင့္ပတ္သက္ျပီး လုပ္စရာေတြက ရွိလာသည္။ ကားပိုင္ဆိုင္မႈကို လႊဲေျပာင္းရတာ၊ ကားေမာင္းလိုင္စင္ အသစ္ ေလွ်ာက္ရတာ၊ ကားအင္ရွဴးရဲင့္စ္ေတြ ေျပာင္းရတာ စသည္တို႕ကို လုပ္ရေလသည္။

သည္ေတာ့ ဒီအဲမ္ဗီေခၚသည့္ Department of Motor Vehicle ကို သူ သြားရေလသည္။ အဲသည္မွာ သူ႕ ကားေမာင္းလိုင္စင္ကို ျပည္နယ္အသစ္ အတြက္ သူ လဲရသည္။ မလဲခင္ သည္ျပည္နယ္က ျပဌာန္းထားသည့္ ယာဥ္စည္းကမ္းမ်ားအတြက္ စာေမးပြဲတခုကို သူ ေျဖရေလသည္။ စာေမးပြဲေအာင္မွသာ သူ သည္မွာကားေမာင္းခြင့္ ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ေမးခြန္း ၃ ခုကို မွားေျဖခဲ့ေသာ္လည္း သူ စာေမးပြဲ ေအာင္ခဲ့ပါသည္။ သည္လိုနဲ႕အဆင့္ဆင့္ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို လုပ္ရင္း ေနာက္ဆံုး ဓါတ္ပံုရိုက္သည့္ ေနရာသို႕ သူေရာက္လာခဲ့ေလသည္။

သူ႕ကို ဓါတ္ပံု ရိုက္ေပးသူက ဖေလာ္ရီဒါမွ သည္ျပည္နယ္သို္႕ ေျပာင္းလာခဲ့ေသာ စပဲန္းနစ္ရွ္ အမ်ိဳးသမီးတဦး ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးက - နင္ ဖေလာ္ရီဒါကို မၾကိဳက္ဘူးလား - လို႕ သူ႕ကို ေမးလာသည့္ အခါ - ငါၾကိဳက္ပါတယ္၊ တို႕ႏိုင္ငံ ရာသီ ဥတုနဲ႕လည္း ဆင္တူတယ္ေလ - ဟု သူေျဖေသာ အခါ - ဒါဆို ဘာလို႕ ဒီကို နင္ေျပာင္းလာရတာလဲ - ဟု သူကို႕ မဆီမဆိုင္ ထပ္ေမး ေနေလသည္။ - နင္ဘာလို႕ ငါ့ကို အဲလို ေမးတာလဲ - လို႕ သူ ျပန္ေမးသည့္ အခါ ထို အမ်ိဳးသမီးက - ဖေလာ္ရီဒါက လူေတြ အားလံုး လိုလိုက ဟာရီကိန္းေတြကေန ထြက္ေျပးလာတာ ဒီျပည္နယ္မွာ အမ်ားၾကီးပဲ။ ငါလည္း ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ဒီကိုေရႊ႕လာခဲ့တာ- ဟု သူ႕ ကို ျပန္ေျပာသည့္ အခါမွာေတာ့ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီေမာမိေတာ့သည္ေလ။ အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ကို နားမလည္ႏိုင္သလို ၾကည့္ရင္း - ဒါဆိုနင္က ဟာရီကိန္းေတြကေန ေ၀းရာကို ေျပးလာတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဟာရီကိန္းေတြကို နင္ မေၾကာက္ဘူးလား - ဟု သူ႕ကို ေမးေလသည္။ သူကေတာ့ - အမွန္က ငါက ဟာရီကိန္း မုန္တိုင္းေတြထက္ ဆိုးတဲ့ ဘ၀မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ဒီကို ေျပာင္းလာရတာပါ။ ဟာရီကိန္းေတြကို ငါမေၾကာက္ပါဘူး - ဟု သူ ျပန္ေျပာသည့္အခါ အရူးတေယာက္အား ၾကည့္သလိုမ်ိဳး သူ႕ကိုၾကည့္ေလသည္။

အိမ္အျပန္လမ္းေပၚမွာေတာ့ ဟာရီကိန္း မုန္တိုင္းေတြ အေၾကာင္း သူ စဥ္းစားေနမိေလသည္။ အမွန္ေတာ့ ဟာရီကိန္းေတြကို သူ မေၾကာက္ေသာ္လည္း ဟာရီကိန္းေၾကာင့္ရသည့္ ဒုကၡေတြကို သူ မခံခ်င္ပါ။ ၾသဂုတ္လ ၁၆ ရက္၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ တိုက္ခတ္ခဲ့သည့္ တနာရီလ်င္ ၁၄၅ မိုင္ႏႈန္း ရွိေသာ ေကတီဂိုရီ အဆင့္ (၄) ဟာရီကိန္းျဖစ္သည့္ ခ်ာလီ၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၄ ရက္၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ တိုက္ခတ္ခဲ့သည္ တနာရီလ်င္ ၁၂၅ မိုင္ႏႈန္း ရွိေသာ ေကတီဂိုရီ အဆင့္(၃) ဟာရီကိန္းျဖစ္သည့္ ၀ီလ္မာ - ဟူသည့္ ဟာရီကိန္း မုန္တိုင္းေတြ ဒဏ္ကို သူတို႕မိသားစု ခံစားခဲ့ၾကရဖူးပါသည္။ အစားအေသာက္၊ ေရ၊ မီး မရွိပဲ ၁၈ ရက္ ေနခဲ့ရဖူးသည္။ သူကေတာ့ ဘုရင္ေၾကာက္တဲ့သူပုန္ လုပ္ခဲ့ဖူးသူ ဆိုေတာ့ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕မိသားစုေလး အတြက္ ကေတာ့ ငရဲျဖစ္ေနပါေလသည္။

သူ မွတ္မိေနေသးသည္က ခ်ာလီမုန္တိုင္း ဖေလာ္ရီဒါကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္က ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕မိသားစုအတြက္ ပထမဆံုးေသာ အေတြ႕ အၾကံဳလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္ အစိုးရ၊ ခရိုင္ အစိုးရ၊ ျမိဳ႕အာဏာပိုင္မ်ား အားလံုးက သတိေပးခ်က္မ်ား ထုတ္ျပန္ျပီးသည့္ ေနာက္မွာ သူေနထိုင္ရာ အိမ္ေလးရွိ Bahama Awning ေခၚသည့္ အကာမ်ားျဖင့္ အိမ္ရွိ တံခါးျပဴတင္းေပါက္မ်ား အားလံုးကို ကာရံလိုက္ရေလသည္။ မုန္တိုင္းမလာမီ တရက္အၾကိဳကပင္ ကာရံထားရသည့္ သည္အကာမ်ားေၾကာင့္ တအိမ္လံုး ေမွာင္မဲေနေလသည္။ ကမ္းေပၚသို႕ စတင္ေရာက္သည္မွ သူ႕မိသားစုေနထိုင္ရာ ေနရာအထိ ၃ နာရီအတြင္း မုန္တိုင္း ေရာက္လာမည္ကို ရုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းမွ ေၾကညာျပီးေနာက္ အိမ္တံခါးကိုသူ ပိတ္လိုက္ရသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကတုပ္က်င္းထဲမွ ရန္သူအလာကို ေစာင့္ေနရသလိုမ်ိဳး မုန္တိုင္းကို အိမ္ထဲမွ ထိုင္ေစာင့္ေနရေလသည္။

ည ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ပထမဆံုးေသာ ေလသံေတြကို စတင္ၾကားရေလသည္။ အလံုပိတ္ထားသည့္ အိမ္တံခါးႏွင့္ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားၾကားမွ အတင္း တိုးေ၀ွ႕၀င္လာသည့္ ေလျပင္းမ်ားမွာ မေကာင္းဆိုးရြား တေကာင္က အသံေပးကာ ျခိမ္းေျခာက္ ေနသလိုပင္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ေဆာင့္တိုက္လာသည့္ ေလသံကို ၾကားရေလေတာ့သည္။ ၁၁ နာရီခြဲမွာေတာ့ ေလက အျပင္းထန္ဆံုး ျဖစ္လာသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးဖက္ဆီမွ ကာထားသည့္ အကာအရံႏွင့္ အိမ္နံရံ ျပင္းထန္စြာ ေဆာင့္တိုက္ေနေသာ တဒိုင္းဒိုင္း အသံမ်ားကို စိတ္မခ်မ္းသာစြာ ၾကားေနရသည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အျပင္းထန္ဆံုးေသာ ေလသံမ်ားၾကားမွာ - ငါတို႕ အိမ္ကေလး ခံပါ့မလား - ဟု သူ စဥ္းစားေနမိေသးသည္။ အိမ္တခုလံုးက တုန္ခါေနသည္။ ဇနီးသည္ကေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးေနေလျပီ။ သားကေလးေတြ ကေတာ့ ဘာမွ်မသိ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ကာစမွာ မီးအားလံုး ျပတ္သြားေတာ့သည္။ အသင့္ေဆာင္ ထားေသာ မီးအိမ္ကို ဖြင့္လိုက္ရင္း အိပ္ေဆာင္ ေရဒီယိုကို သူ ဖြင့္နားေထာင္လိုက္သည္။ မုန္တိုင္း သတင္းေတြကို အဆက္မျပတ္ ေၾကညာေပးေနသည္ကို ၾကားေနရေသာ္လည္း သူ႕စိတ္က ေနာက္ေန႕ေတြဆီကို ေရာက္ေနသည္။ ထိုညက သူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ အိမ္ျပိဳမွာ ေၾကာက္လို႕ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ည ၁၁ နာရီ ခြဲကတည္းက တိုက္ခတ္ေသာ ေလျပင္းမွာ မနက္ ၄ နာရီ ေနာက္ပိုင္းမွတျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မနက္ ၉ နာရီေက်ာ္ေလသံ လံုး၀ တိတ္သြားမွ သူ႕ အိမ္တံခါးကို သူ ဖြင့္ျဖစ္ေလသည္။

ပထမဆံုး သူျမင္ရသည္မွာေတာ့ တလမ္းလံုး အျပည့္ က်ိဳးပဲ့က်ေနေသာ သစ္ကုိင္းမ်ား၊ အျမစ္မွ ျပဳတ္ထြက္လဲျပိဳေနေသာ သစ္ပင္မ်ား၊ အိမ္မ်ားမွ လြင့္စင္ ျပဳတ္ထြက္လာၾကသည့္ အိမ္ေခါင္မိုး အပိုင္းအစမ်ား၊ သစ္သားအပိုင္းမ်ား၊ ျပတ္က်ေနသည့္ ဓါတ္ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းပင္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ ရုပ္ရွင္ကားတကားမွ ျမင္ကြင္းတခုႏွင့္ပင္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနေသးေတာ့သည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ၁၈ ရက္ၾကာ လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္ေတာက္ျခင္း။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေတာ့သည့္အခါ ေရလည္း မရွိေတာ့ပါေပ။ ၾကိဳတင္ စုေဆာင္းထားေသာ ေရႏွင့္ ရိကၡာေျခာက္မ်ားကလည္း တပတ္အၾကာမွာကုန္ပါေလျပီ။

သို႕ေသာ္လည္း ျပည္နယ္အစိုးရက ဟာရီကိန္းမုန္တိုင္းဒဏ္ခံရေသာ ျပည္သူအားလံုးအတြက္္ (FEMA) ေခၚ (Federal Emergency Management Agency) မွတဆင့္ လိုအပ္သည့္ အရာအားလံုးနီးပါးကို ျဖည့္ဆည္းခဲ့ပါသည္။ မိသားစုတိုင္းကို အေရးေပၚ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ေဒၚလာ ၅၀၀ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့သည္။ ေန႕စဥ္ တေန႕ ၂ ၾကိမ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အစားအေသာက္ႏွင့္ ေရ ျဖန္႕ေ၀ေပးသည္။ အေျခအေန အားလံုး နဂိုရ္ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ေရာက္သည္အထိ အစိုးရတရပ္က လုပ္ေဆာင္ေပးရမည့္ လိုအပ္ေသာ ျဖည့္ဆည္းမႈမ်ားအားလံုးကို လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ေလသည္။ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရေသာ္လည္း လူအမ်ားစုမွာ မိသားစုဘ၀ အေျခ မပ်က္သြားၾကပါ။ ၁၈ ရက္ အၾကာမွာ အေျခအေနအားလံုး ပံုမွန္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။

အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ဟာရီကိန္းအေၾကာင္း သူ ေတြးေတာရင္း အမိဗမာျပည္မွ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံစားခဲ့ရေသာ ျပည္သူလူထုအတြက္ ရင္နာေနမိပါသည္။ အမိဗမာျပည္ နာဂစ္ထိခဲ့သည္မွာ ၄ လရွိခဲ့ေလျပီ။ အေျခအေနမ်ားမွာ ပံုမွန္သို႕ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေသး။

အဘတို႕မ်ားေတာ့ ျပည္သူလူထုအတြက္ သူတို႕ကိုယ္တိုင္က ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ ေ၀းစြ။ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရသူမ်ားအတြက္ ကူညီ ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ လာေရာက္ၾကသူမ်ားကိုပင္ တားဆီးဟန္႕တားသည္၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကူညီျဖည့္ဆည္းေပးၾကသူမ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီး အမႈဆင္ တရားစီရင္ ေထာင္ပင္ခ်လိုက္ေသးသည္။ အံ့ဖြယ္ အစိုးရပါေပတကား။