ျမိဳ႕ျပေ၀ဒနာ

သူ အလုပ္ အသစ္ရသည့္ေနရာက ျမိဳ႕ၾကီး ျဖစ္ေလသည္။ ျမိဳ႕ၾကီးဆိုေတာ့လည္း ေတာလို႕ေခၚရမည့္ ဖေလာ္ရီဒါမွ ေျပာင္းလာသူ သူ႕အတြက္ အရာရာ အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္း။ ဖေလာ္ရီဒါမွာ သူေနသည့္ ျမိဳ႕ကေလးဆိုလ်င္ အိမ္ျပဴတင္း၀မွေန ထိုင္ၾကည့္ၾကည့္ တေန႕လံုးေနလို႕ လူတေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတာ မျမင္ရ၊ တနာရီထိုင္ၾကည့္လို႕ ျဖတ္သြားသည့္ ကားအားလံုးကို ေရတြက္လ်င္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းမျပည့္။ သည္လို တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သည့္ ေတာျမိဳ႕ေလးမွ ဆူညံလႈပ္ရွားေနသည့္ ျမိဳ႕ၾကီးဆီသို႕ ေရာက္လာေတာ့ သူ႕အာရံုေတြ ေနာက္လာသည္။ လမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ကားေတြခ်ည္း၊ ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာလည္း လူေတြအျမဲတမ္း ေတြ႕ေနရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေပ်ာ္ပါသည္။

သူ႕အလုပ္ရွိသည့္ ေနရာကေတာ့ Grocery Store အၾကီးၾကီးတခု ျဖစ္ေလသည္။ ျပီး သူ လုပ္ရသည့္ ဌာနကလည္း Prepared Food ဆိုေတာ့ စတိုးရဲ႕ ၀င္၀င္ခ်င္း အေပါက္၀မွာ ရွိေနေလသည္။ သည္ေတာ့ စတိုးထဲသို႕ ၀င္လာသမွ်ေသာ လူအားလံုးကို လွမ္းၾကည့္ၾကည့္ မၾကည့္ၾကည့္ အလိုအေလ်ာက္ကို ျမင္ေနရသည့္ေနရာ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ စတိုးထဲသို႕ ေန႕စဥ္၀င္လာသမွ် လူေတြ အားလံုးၾကားမွာ သူအလုပ္ဆင္းသည့္ေန႕တိုင္း ျမင္ေနရသည့္ လူတေယာက္ကို သူ မွတ္မိလာေလသည္။ သည္လူက သူ အလုပ္ဆင္းသည့္ေန႕တိုင္း သည္စတိုးကို ၀င္လာေလ့ရွိသည့္သူတေယာက္ပါေပ။ အခ်ိန္မွန္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေယဘူယ်အားျဖင့္ မနက္ ၉ နာရီ ႏွင့္ ၁၁ နာရီ ၾကားမွာ စတိုးထဲသို႕ သည္လူ ၀င္လာေလ့ရွိသည္။ သည္လူ႕ကို သူ မွတ္မိသြားရ သည္မွာလည္း မွတ္မိစရာ ျဖစ္ေနေသာ အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

စတိုးထဲသို႕ သည္လူ ၀င္လာတိုင္း သူ႕ ဘယ္ဖက္လက္မွာ အိတ္တအိတ္ဆြဲလာေလ့ရွိျပီး ညာဖက္လက္မွာ ေျခာက္လံုးျပဴးတလက္ကို ကိုင္လာေလ့ရွိသည္။ (ေျခာက္လံုးျပဴးၾကီးကိုင္ျပီး ၀င္လာတယ္ဆိုလို႕ မလန္႕ သြားၾကပါနဲ႕ဦး၊ ဒါးျမလာတိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္လူက Security Service ကုမၸဏီတခုကပါ။ စတိုးက ေငြေတြကို လာသိမ္းေပးတာပါ။) ျပီးေတာ့လည္း စတိုးထဲသို႕၀င္လာတိုင္း သူ႕ပုခံုးမွာရွိသည့္ ေ၀ၚကီေတာ္ကီ ကိုလည္း ပုက်ဳ-ပုက်ဳနဲ႕ ေျပာေနေလ့လည္း ရွိေလသည္။

ျပီးေတာ့ စတိုးမွ သူျပန္ထြက္သြားတိုင္း ရုပ္ရွင္ေတြ ထဲက အတိုင္း ေငြအိတ္ၾကီးကို ဘယ္ဖက္လက္က ဆြဲ၊ ညာဖက္လက္က သူ႕ေျခာက္လံုးျပဳးေသနတ္ၾကီးကို အသင့္အေနအထားနဲ႕ကိုင္၊ (ေသနတ္ကို ေအာက္စိုက္ျပီး ကိုင္ထားေသာ္လည္း သူ႕လက္ညွိဳးကို Trigger ကြင္းမွာ ကပ္ထားျပီး အခ်ိန္မေရြး ေသနတ္ကို ပစ္ခတ္ႏိုင္သည့္ အသင့္အေနအထားျဖင့္ စတိုးထဲမွ ထြက္သြားေလ့ရွိသည္။) သူ႕ဘယ္ဖက္ပုခံုးေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားသည့္ ေ၀ၚကီ ေတာ္ကီကို ေခါင္းကေလး ေစာင္းျပီး - ပုက်ဳ-ပုက်ဳ - ေျပာရင္း စတိုးအ၀ ေရာက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးကို သူ႕ဦးေခါင္းတခုုလံုး ေဘးဘီ ၀ဲယာ ခ်ာလပတ္ရမ္းေအာင္ ၾကည့္ရင္း စတိုးအေရွ႕မွာရပ္ထားသည့္ သူတို႕၏ သံခ်ပ္ကာ ကားၾကီးဆီသို႕ ေျပးသြားမတတ္ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားရင္း အနားေရာက္ေတာ့ ကားတံခါးကို အျမန္ဆြဲဖြင့္ကာ ကားအတြင္းသို႕ ကမန္းကတမ္းတိုးတက္ျပီး ကားတံခါးကို အျမန္ဆြဲပိတ္ကာ ထြက္သြားေလ့ ရွိသည္ေလ။

သူ႕မွာေတာ့ နိစၥဓူ၀ သည္ျမင္ကြင္းၾကီးကို ျမင္ေနရသည္ကို စိတ္ပ်က္လွေလသည္။ ေန႕စဥ္ အဲသည္ ငတိကို သူျမင္ေနရျပီး သည္ ငတိကိုယ္စား စိတ္ေမာေနရသည္ကို တေန႕မွာ သည္ငတိ သူ႕ ကားေပၚေရာက္သြားမွ ဟင္း--ဆိုျပီး သူ သက္ျပင္းခ်မိသြားသည္ကို သူ႕ဘာသာသူ သတိထားမိသြားေတာ့မွ သိေတာ့ေလသည္။

သို႕ေသာ္လည္း သည္ဇာတ္လမ္းက သည္မွာ မျပီးေသးပါေခ်။ ေနာက္တရက္က်ေတာ့ စေနေန႕ဆိုေတာ့ ဖရီးေ၀းကလည္း ကားရွင္းေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ စတိုးကို သူ အေစာၾကီးေရာက္ျဖစ္ေတာ့ စတိုး ၀င္ေပါက္ တည့္တည့္မွ Parking Lot မွာ သူ႕ကားကို ရပ္မိသြားေလသည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေန႕လည္စာစားျပီး က်န္ေနေသးသည့္ အခ်ိန္ေလးေတြကို သူ႕ ကားေပၚမွာ ျဖဳန္းတီးရင္း ဘာရယ္ မဟုတ္ စတိုး အေပါက္၀ကို သူ ၾကည့္မိေလသည္။ သည္မွာ အဲသည္ ငတိရဲ႕ ကားကို သူေတြ႕ရျပန္ေလသည္။ သည္ငတိရဲ႕ ကား စတိုးအေရွ႕ကို ေရာက္လာေတာ့ သည္ငတိ၏ ပါတနာ ျဖစ္သည့္ ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားေသာ ကားဒရိုင္ဘာက ကားကို ရပ္ရင္း ဒရိုင္ဘာခံုမွ ပါဆင္ဂ်ာ ဆိုဒ္ကို ေျပာင္းသြားသည္ကုိ သူေတြ႕ေနရသည္။ သည့္ေနာက္ ထိုဒရိုင္ဘာက ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးကို က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္ ၾကည့္ရင္း တခုခုကို ေ၀ၚကီ ေတာ္ကီမွ ေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူ႕ငတိကို အိတ္ၾကီးတလံုးကိုင္ျပီး ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ျမိဳ႕ၾကီးတခုပီပီ သည္ သံခ်ပ္ကာကားၾကီး ပတ္ပတ္လည္မွာ သြားလာေနသူမ်ား အားလံုးကို ဒရိုင္ဘာ ငတိက ခ်ာလပတ္လည္ေအာင္ လိုက္ၾကည့္ေနသည္ကုိ သူေတြ႕ေနခဲ့ရပါေလသည္။ ေနာက္ နာရီ၀က္ခန္႕ အၾကာတြင္မေတာ့ သူ႕ ငတိကို ထံုးစံအတို္င္း ေျခာက္လံုးျပဴးၾကီးကိုင္၊ ေငြအိတ္ၾကီး လက္ကဆြဲနဲ႕ စတိုးထဲက ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါေလသည္။ ကားေပၚမွ သူ႕ ပါတနာကလည္း အဆင္သင့္ အေနအထားလိုမ်ိဳး ကားထဲမွာ ပံုစံေျပာင္းသြားသည္ကိုလည္း သူေတြ႕လိုက္ရေသးသည္။ သူ႕လက္ကို မေတြ႕ရေပမင့္ ေသနတ္ကို ထုတ္ကိုင္ထားပံုပါပဲ။ ငတိက ေငြထုပ္ၾကီးဆြဲျပီး ကားတံခါးကိုဖြင့္ ၀င္သြားျပီးမွ အဲသည္ ဒရိုင္ဘာကို သူ႕ ဒရိုင္ဘာ ထိုင္ခံုေပၚ ေျပာင္းထိုင္ကာ ကားေနာက္ခန္းကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ျပံဳးျပံဳးရီရီ စကားေျပာေနသည္ကို သူလွမ္းေတြ႕လိုက္ရေလသည္။

သည္ လူ ၂ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း သူလည္း စိတ္ေမာေနမိေလသည္။ သူတို႕ သယ္ေဆာင္ေနရသည့္ ေငြေတြကို အခ်ိန္မေရြး ဓါးျမတိုက္ႏိုင္သည့္ အႏၱရာယ္ကို သူတို႕ ေၾကာက္လန္႕ေနရသည္ကို သူ ေတြ႕ေနရေလသည္ မဟုတ္လား။ အမွန္ေတာ့ သည္လူ ၂ ေယာက္က သမာအာဇီ၀ ရွာစားေနၾကသူေတြပါေပ။ သို႕ေပသည့္ မသမာအာဇီ၀သမားေတြ ရန္ကို သည္လူ ၂ ေယာက္ ေျခာက္ျခားေနရေလသည္။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါဘိေတာ့။ သူတို႕ခမ်ာသူတို႕ မျမင္ရသည့္ မသမာအာဇီ၀သမားေတြကို ေျခာက္ျခားေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေပသည့္ သူျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သည္လူ ၂ေယာက္ ထက္ သူ႕တိုင္းျပည္က ျပည္သူလူထုကို ပို သနားမိပါသည္။ ထိုလူ ၂ ေယာက္က သူတို႕ မျျမင္ရသည့္ မသမာအာဇီ၀သမားေတြကို ေျခာက္ျခားရံုသာ။ သူ႕တိုင္းျပည္က ျပည္သူလူထု တရပ္လံုးကေတာ့ မသမာအာဇီ၀သမားေတြကို ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ျမင္ေနရရံုမွ်မက ထိုသူမ်ား မိန္႕ခြန္းေခၽြသမွ်ကိုလည္း နားေထာင္ေနၾကရေသးသည္ေလ။