Apr 27, 2014

ေအာင္သာငယ္ႏွင့္ သူ၏ အပိုင္းအစမ်ား (၁)

 January 13, 2014 at 8:16pm

က်ဳပ္ ငယ္ဘ၀ဟာ... သာမန္ကေလးေတြလို... အေဖအေမ လက္ေပၚမယ္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘူး... အေမ့ဖက္က အဖိုးအဖြားနဲ႕ အေမ့ ေမာင္ေတြ ညီမေတြလက္ေပၚ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတာ... ေျပာရရင္ အမိမဲ့သား ေရနည္းငါး-လို႕ ေျပာရမလားပဲ... ဒါေပသည့္... သူတို႕ေတြကပဲ က်ဳပ္ကို ေအာင္သာငယ္-ျဖစ္လာေအာင္ ထုဆစ္ေပးခဲ့တဲ့သူေတြပါပဲ-လို႕ က်ဳပ္ ေက်းဇူးတင္ အသိအမွတ္ျပဳ ၀န္ခံပါတယ္... သူတို႕ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ က်ဳပ္အေပၚမယ္ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္...

က်ဳပ္အေဖက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႕က်င္ဖို႕ သူယံုၾကည္ရာ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲထဲကို ၀င္ေရာက္သြားတဲ့အခါ... အေမ့ခမ်ာလည္း အေဖ့အတြက္ ပါရမီျဖည့္ရေတာ့တာပဲ... မဟုတ္ဘူးလား... သည္ေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ေတြကေတာ့... စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကို အေမ ခံရေတာ့တာပါပဲ... သည့္ေနာက္မေတာ့ နံမည္ေက်ာ္ ေရၾကည္အိုင္-ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းေရးစခန္းထဲ အေမ ေရာက္ေတာ့တာေပါ့... သည္လိုနဲ႕ က်ဳပ္တို႕ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္လည္း မ်က္ေစ့သူငယ္ နားသူငယ္နဲ႕ အဖိုးအဖြားေတြ လက္ထဲ က်န္ခဲ့ရတာ...

အင္း... အဲ့အေၾကာင္းေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့.... ခု က်ဳပ္ေျပာခ်င္ေနတာကေတာ့... ေရွ႕လာမယ့္ မတ္လ ၁၇ ရက္ဆို က်ဳပ္ အသက္ ၅၀ ျပည့္ျပီ... က်ဳပ္ဟာ လူငယ္ေလး တေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး... ဒါေပသည့္ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ကေတာ့ လူအိုၾကီးတေယာက္ အဖိုးၾကီးတေယာက္လို႕ ခုခ်ိန္ထိကို မစဥ္းစားမိေသးဘူး... ဒါေပသည့္ ခက္တာက က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္လက္ အဂၤါေတြကေတာ့ ေျပာေနျပီ...

က်ဳပ္ ခုေနေနရတဲ့ အေမရိကမွာ ရာသီဥတုမ်ိဳးစံုရွိတဲ့အထဲမယ္... က်ဳပ္အခုေနေနတဲ့ ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္ဟာ ကေနဒါ-အလားစကားနဲ႕ ကပ္ေနတဲ့ျပည္နယ္... ရာသီဥတု-ဆိုးတယ္... အရမ္းေအးတယ္... ၉ လေလာက္က မိုးရြာျပီး အျမဲလို ေအးေနတတ္တာ... ဆိုေတာ့... တခါတခါ အရမ္းေအးလာျပီဆို က်ဳပ္ အဆစ္အျမစ္ေတြ ကိုက္လာေရာပဲ... အထူးသျဖင့္ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ကိုက္လာတယ္... ဘာေၾကာင့္လဲ... က်ဳပ္မသိဘူး... ဒါေပသည့္ သာမန္လူငယ္ေတြလို မဟုတ္ေတာ့လို႕ ကိုက္လာမွန္းေတာ့သိတယ္...

ဇရာ- ဆိုတာကို မလိုခ်င္လည္း အခ်ိန္ကာလတခုေရာက္ေတာ့ လူေတြ လက္ခံၾကရတာပဲ... ဒါက အခ်ိန္ကာလေတြနဲ႕ဆိုင္တယ္ေလ... က်ဳပ္ကသာ ဇရာ-ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ထားျခင္းနဲ႕ ေရွာင္လႊဲလို႕ ရမလားဆိုျပီး ၾကိဳးစားေနတဲ့ ဇရာအိုၾကီးတေယာက္ျဖစ္မယ္... တကယ့္တကယ္ကေတာ့ စိတ္ကသာ မအိုေသးတာျဖစ္ႏိုင္တယ္... ခႏၶာကိုယ္က အိုျပီေလ... စိတ္တခုတည္းနဲ႕ ခႏၶြာကို သယ္လို႕မရဘူး... ခႏၶာအိုကသာ စိတ္အပ်ိဳေလးကို သယ္ေနရတာျဖစ္မယ္...

တခါတခါ က်ဳပ္အလုပ္ကေန တေနကုန္ မတ္တပ္ရပ္ျပီး... ျပန္လာေတာ့ ... အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်ုဳပ္ ကြန္ျပဴတာစားပြဲမယ္ ထိုင္မယ္ လုပ္ေတာ့.... က်ဳပ္ ဒူးေတြ နာတယ္... ခ်က္ခ်င္း မထိုင္ႏိုင္ဘူး... အဲ့သည္ေတာ့မွ အဖြားနဲ႕အဖိုးကို သတိရသြားတယ္... ဘာလို႕လဲ-ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကေလးဘ၀မယ္... အဖိုးနဲ႕အဖြားနဲ႕ပဲ အနီးကပ္ဆံုး အတူေနခဲ့ရတာေလ... အေမ့ ေမာင္... က်ဳပ္ဦးေလးကလည္း အခ်ိန္တန္ အလုပ္သြားျပီ... က်ဳပ္ အေဒၚႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အေမ့ ညီမ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အဲ့သည္အခ်ိန္က အပ်ိဳေပါက္ေတြ... အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ေနၾကတုန္း... တခ်ိန္လံုး က်ဳပ္တို႕နဲ႕ ရွိေနတာက အဖိုးနဲ႕ အဖြား... က်ဳပ္ ေသခ်ာ မသိတာက အဲ့သည့္အခ်ိန္မယ္ အဖိုးနဲ႕ အဖြားက အသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ရွိေနပလဲ ဆိုတာပဲ... က်ိမ္းေသတာတခုကေတာ့ ၅၀ နဲ႕ ၆၀ ၾကားပဲ... ျဖစ္မယ္... ထားပါေတာ့... အဖြားက ထိုင္ခံုကေန ထေတာ့ ... တကၽြတ္ကၽႊတ္ ေအာ္ျပီး ထ-ရေတာ့... က်ဳပ္ ေမးတယ္... (ဖြား... ဘာျဖစ္တာလဲ... အေနာ္ ထိုင္ရာကထရင္ ဘာမွ မေအာ္ရပါလား)-လို႕ လွ်ာရွည္ျပီး ေမးမိေတာ့... အဖြားက... (သား... အဖြားအရြယ္ေရာက္ရင္ သိမွာပါ...) လို႕ပဲ ေျပာသြားတယ္...
က်ဳပ္ ခု အသက္ ၅၀ ျပည့္ေတာ့မယ္... သိပ္ေတာ့ မအိုေသးဘူး... ဒါေပသည့္... ဇရာရဲ့ အထုအေထာင္းေတြကိုေတာ့ ခံေနရျပီ-ဆိုတာ ရွင္းပါတယ္...

သို႕ေပသည့္ က်ဳပ္ ခုေျပာခ်င္ေနတာကေတာ့... တခ်ိဳ႕အရာေတြဟာ မွန္ကန္သလား မမွန္ကန္ဘူးလား-ဆိုတာကိုေတာ့ အခ်ိန္ေပး ေစာင့္ၾကည့္ရတာဆိုတာကိုပဲ ေျပာခ်င္တာပါ...

က်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားမွာ ၂၀၁၅-ဆိုတာကို က်ဳပ္ကိို ျဖည့္စြက္ခြင့္ေပးပါ....

ခင္ဗ်ားတို႕အားလံုး ဒူးနာသြားျပီးျပီ-ဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္သာငယ္ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ...

(atn)

No comments: