အလင္းရွိရာ လာခဲ့တယ္

၂၀၀၈ ရဲ႕
မဲေမွာင္ေပညစ္တဲ့ တိမ္တအုပ္
ႏွလံုးသားနဲ႕ထုပ္
၂၀၀၉ ရဲ႕ မုခ္မွာ
ငါ... ျမႇဳပ္ခဲ့ပါတယ္...

ခုေတာ့
ေတာအုပ္ခင္တန္းထဲကေန
တလွမ္းခ်င္း...
တလွမ္းခ်င္း...
အလင္းရွိရာ
ငါ.. လာေနျပီ... ေဟ့... ... ...

ATN

Happy New Year!!!

No more champagne
And the fireworks are through
Here we are, me and you
Feeling lost and feeling blue
It's the end of the party
And the morning seems so grey
So unlike yesterday
Now's the time for us to say...

Happy new year
Happy new year
May we all have a vision now and then
Of a world where every neighbour is a friend
Happy new year
Happy new year
May we all have our hopes, our will to try
If we don't we might as well lay down and die
You and I

Sometimes I see
How the brave new world arrives
And I see how it thrives
In the ashes of our lives
Oh yes, man is a fool
And he thinks he'll be okay
Dragging on, feet of clay
Never knowing he's astray
Keeps on going anyway...

Happy new year
Happy new year
May we all have a vision now and then
Of a world where every neighbour is a friend
Happy new year
Happy new year
May we all have our hopes, our will to try
If we don't we might as well lay down and die
You and I

Seems to me now
That the dreams we had before
Are all dead, nothing more
Than confetti on the floor
It's the end of a decade
In another ten years time
Who can say what we'll find
What lies waiting down the line
In the end of eighty-nine...

Happy new year
Happy new year
May we all have a vision now and then
Of a world where every neighbour is a friend
Happy new year
Happy new year
May we all have our hopes, our will to try
If we don't we might as well lay down and die
You and I

Happy New Year!!!

အားလံုးပဲ ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ-၄

သည္ ေဒသေလးကေတာ့... အေတာ့္ကို... ခ်စ္စရာေကာင္းေလသည္။ ဘာလို႕ဆို... တသက္လံုး... ရူးသြပ္လာခဲ့ သမွ်ေသာ... အိပ္မက္ေတြကို... သည္မွာ... အားလံုး ရရွိ ေနေသာေၾကာင့္သာ... ျဖစ္ပါသည္။

ၾကည့္ပါဦး... အေရွ႕အရပ္ တည့္တည့္မွာ... တည္တည္တန္႕တန္႕... က်ယ္ျပန္႕ ျဖဴေဖြး ေနေသာ... သဲမြမြ ေသာင္ျပင္နဲ႕... ပင္လယ္ကမ္းေျခ... တခု...။ တိမ္ေတြ... ကင္းစင္ ေနေသာ... တည္တည္ ျငိမ္ျငိမ္... ေကာင္းကင္ ျပာၾကီးနဲ႕ အျပိဳင္... အႏိုင္မခံ... ျပာလဲ့ ေနသည့္... ပင္လယ္ ေရထုကလည္း... သူ႕လိႈင္းေတြကို... အခ်ိန္တိုင္း... အစုအရံုး အလိုက္... ကမ္းေျခကို... လာျပီး... ဦးခိုက္ေစေနေလသည္။ ကမ္းေျခမွ... အေနာက္ဖက္ကို... ျပန္လွည့္ကာ... ေလွ်ာက္လာ လ်င္လည္း... တျဖည္းျဖည္းခ်င္း... ျမင့္တက္လာသည့္... ေျမျပန္႕ တခုကို... ေတြ႕ရမည္...။ Rock Concert တခုမွာ... စည္းခ်က္ လိုက္ပါေနသည့္... လူေတြလို... လႈပ္ရွားေနသည့္... ျမက္ပင္... စိမ္းစိမ္းေလး ေတြကလည္း... သည္ ေျမျပန္႕ တခုလံုး... အျပည့္... ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္... ရွိေနေလသည္...။ ဖက္ဖူးေရာင္ႏု... ကတၱီပါ ျခံဳလႊာၾကီးတထည္... လူးလြန္႕ ေနသလိုမ်ိဳး... ျဖည္းညႇင္းျငင္သာ... တိုးတိုက္လာေသာ... ေလျပည္ထဲမွာ... ျငိမ့္ေျငာင္းေနေသာ... ျမက္ခင္းက .. အျမင္ အာရံုအတြင္းမွာ... နူးညံ့ ေအးခ်မ္းလို႕... ။ သည္ေျမျပန္႔ျပီးေတာ့... ေတာင္ကုန္း၏... အမို႕ အေမာက္ေတြ အတိုင္း... လိုက္ေလ်ာ ညီေထြစြာ... ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္... သြယ္ေဖာက္ ထားသည့္... လမ္းကေလးတခုက... မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္... အေျပး တက္သြားရာ... ကုန္းမုိ႕ ေျမျမင့္ကေလး... တခုကို... ေတြ႕ရလိမ့္မည္။ သည္ ကုန္းေျမျမင့္ ကေလးကလည္း... သူ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ရာ... ဖက္ဖူးေရာင္... လြင္ျပင္... စိမ္းႏုေလးကို... အရိပ္... မိုးေပး... ေနသလိုလို...၊ ေစာင့္ၾကပ္ .. ၾကည့္ရႈ... ေနသလိုလို...၊ အႏၱရာယ္... အေပါင္းမွ... ကာကြယ္ေပး... ေနသလိုလို... ။ ကုန္းေျမျမင့္၏... ညီညာေသာ... ျပန္႕ျပဴးေသာ... ေနရာတခုမွာေတာ့... တထပ္ အိမ္ကေလးေတြက.. အစီအရီ...။ ပင္လယ္ဆီကို... မ်က္ႏွာ... ကိုယ္စီျပဳလို႕...။ က်ယ္၀န္းေသာ... ျခံကေလး တခုစီက... သူတို႕ သယ္ပိုးထားရာ... အိမ္ကေလး အားလံုးကို... နွလံုးသား... အတိုင္း... ေျခဆန္႕ ႏိုင္ေအာင္... လြတ္လပ္မႈ... ေပးေန သေယာင္ေယာင္...။

သည္အရာေတြ... အားလံုးက... သူ႕ ကမ္းေျခေလး... ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ ပင္လယ္ေလး... ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ လြင္ျပင္ေလး... ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ ေတာင္တန္းေလး... ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ ျမိဳ႕ျပကေလး .. ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ ႏိုင္ငံကေလး... ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ အိပ္မက္ ကေလးလည္း... ျဖစ္ပါသည္။

တိတ္ဆိတ္... ျငိမ္သက္... ေအးခ်မ္း... သာယာ... စိမ္းလန္း... ျပာလဲ့... ခ်စ္စရာ ေကာင္းေန ခဲ့ေသာ... သည္ ျမိဳ႕ကေလးမွာ... သူ႕ အိမ္နီးခ်င္းေတြက... ဘယ္သူနည္း။ ေျပာျပလွ်င္... ယံုၾကည္ၾကလိမ့္မည္... မထင္ပါ...။

သူ႕ဘယ္ဖက္က အိမ္မွာ... ကဗ်ာဆရာ ေယာဟန္ေအာင္ ေနပါသည္။ သူနဲ႕ ကပ္လ်က္ အိမ္မွာ .. ေနသူကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ႏွင္းခါးမိုး ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ ဘယ္ဖက္က အိမ္ေတြကို... ဆက္လက္ေရတြက္... ေျပာျပရလွ်င္... ကဗ်ာဆရာ ကိုိုျငိမ္းေ၀၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ဖုန္းျမင့္၊ ကဗ်ာဆရာ ေကာင္းကင္ကို၊ ကဗ်ာဆရာ ေဆာင္းယြန္းလ၊ ကဗ်ာဆရာ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္၊ ကဗ်ာဆရာ လင္းဒီပ အစရွိသည့္ ကဗ်ာဆရာမ်ား။ သူက... ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႕ အတူ... ေနခ်င္သည္ကိုး...။ အျခား ကဗ်ာဆရာေတြလည္း... အဲသည္ ဖက္မွာ... အမ်ားၾကီး ေနထိုင္ေနပါသည္။

သူ႕ ညာဖက္ကအိမ္မွာေတာ့... မေကသြယ္ တို႕ မိသားစု... ေနပါသည္...။ ထိုမွ စျပီး... ေရတြက္ ေျပာျပ ရလွ်င္ေတာ့... ပန္ဒိုရာတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ၊ ေနာက္ေတာ့ မခင္မင္းေဇာ္ နဲ႕ ကိုမင္းေဇာ္တို႕ မိသားစု၊ မေမျငိမ္း တို႕ မိသားစု၊ မိုးခ်ိဳသင္း နဲ႕ ကို၀ဏတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ၊ မေနာ္ဟရီတို႕ အိမ္၊ တူးတူးသာတို႕အိမ္၊ မစ္ရာ တို႕အိမ္၊ စသည့္ျဖင့္... အိမ္ေတြက အစဥ္လိုက္...။ သည္မိသားစုေတြကလည္း... အိမ့္ဆည္းလဲေလးေတြ... ကိုယ္စီနဲ႕... ညေန.. ညေနဖက္ေတြဆို... နီးစပ္ရာ... အိမ္ေတြမွာ.. ကေလးေတြ... အားလံုးကို ေခၚလာျပီး... စုျပံဳ ေပ်ာ္ပါးၾကလို႕... ညဥ့္နက္သည့္တိုင္... ရယ္ေမာသံေတြ မစဲႏိုင္တဲ့... ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အ ခ်ိန္ေလးေတြ... ပိုင္ဆိုင္ၾကလို႕...။

သူ႕အေနာက္ဖက္က လမ္းမွာေတာ့ ကလူသစ္၊ ပ်ဴႏိုင္ငံ ကိုေအာင္၊ ဘ၀ေတြ စံုတဲ့ ဆူးျပတိုက္ ကိုသစ္၊ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ကိုယ္သခင္ ဆိုတဲ့ ကိုဇာနီ၊ ဒိုင္ယာရီထဲက လင္းထက္၊ အေတြးကြန္ရက္ထဲက ကိုေမာင္ရင္၊ ဆိပ္ကမ္းမွာ လိပ္ဖမ္းတဲ့ ဇင္ေယာ္၊ လူတကာကို ၾကိဳဆိုေနတဲ့ ကို၀င္းေဇာ္၊ မေနာေျမကို ခ်စ္တဲ့ ဒူကဘာ၊ ဂစ္တာအတီးေကာင္းတဲ့ ကိုဂင္ၾကီး၊ ကရင္မဟုတ္တဲ့ ကလိုေစးထူး၊ ျပခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ခ်စ္ညီၾကီး သားထူး၊ ခရမ္းေရာင္ အိုးပုပ္ပန္းေတြ ပြင့္တဲ့ ေျမက လာတယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ပိန္ တူေမာင္မ်ိဳး၊ စသည့့္... ဘေလာ္ဂါမ်ား၏... အိမ္မ်ားက... အစီအရီ... ရွိေနေလသည္...။

အျခားလမ္းမ်ားေပၚမွာလည္း... အေတြးတိမ္တိုက္၊ သက္ေ၀၊ ကိုဇနိနဲ႕မဇနိ၊ ကိုဧရာနဲ႕မသီတာ၊ အမွတ္တရ ေလးမ်ားနဲ႕ လင္း၊ ကဗ်ာခ်စ္တဲ့ ေခးေအာ့စ္၊ ဂ်ပန္ေရာက္ ကမာနီလာ၊ ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္တို႕ မိသားစု၊ ေခါင္ေခါင္၊ ပန္းခရမ္းျပာ မခ်ိဳ၊ ကိုပီတိ၊ ၀ိုင္တီယူက ရြာသားေလး၊ ကန္႕သတ္ခ်က္ မရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ေပၚက မွဴးဒါရီ၊ မခင္ဦးေမ၊ လင္းလက္ၾကယ္စင္၊ အိုးေ၀ေအာင္၊ ေတာေက်ာင္းဆရာ၊ မ်က္၀န္းနက္၊ ေလႏုေအး၊ အမွတ္တရမ်ားနဲ႕ အယ္လ္ဇီ၊ ေရခဲျပင္မွာ ပြင့္တဲ့ပန္း ခြန္ျမလိႈင္၊ နုသြဲ႕၊ နန္းညီ၊ သူနင္းဆီ၊ မိုးပ်ံငွက္၊ ေမမိုး၊ ကာရန္မဲ့ အေတြးစမ်ားနဲ႕ စိုး၀ွပ္၊ ၈၈ရဲ႕ ေနာ္မန္၊ အိပ္မက္နက္၊ ကိုရင္ညိန္း၊ စကင္ဒီေနးဗီးယားက ကိုသက္ဦး၊ ကိုမ်ိဳး၀င္းေဇာ္၊ JulyDream အစရွိသည့္ ဘေလာ္ဂါတို႕၏ အိမ္မ်ားႏွင့္... အျခားဘေလာ္ဂါမ်ား၏... အိမ္မ်ားကို... အစီအရီ... ေတြ႕ရမည္... ျဖစ္ပါသည္။ (မိမိ အမည္ မပါသူမ်ား... ကၽြႏု္ပ္အား... စိတ္မဆိုးၾက ေစခ်င္ပါ....း)

အမွန္တကယ္မေတာ့... သည္လွပသာယာေသာ ကမ္းေျချမိဳ႕ကေလးတခုလံုးက... ဘေလာ္ဂါ မ်ားခ်ည္းသာ... ေနထိုင္ပါသည္...။ ဘေလာ္ဂါမ်ားသာ... ေနထိုင္ေသာ ေၾကာင့္လည္း... သည္ျမိဳ႕ကို... blogosphere ဟုလည္း ေခၚၾကပါေသးသည္... ။

လမ္းၾကံဳလ်င္... သည္ျမိဳ႕ကေလးသို႕... အလည္တေခါက္... လာေရာက္ၾကစမ္းေစ ခ်င္ပါသည္...။ ဘေလာ္ဂါ တို႕၏... အထူး ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား... (ဥပမာ- Ma Ma ႏွင့္ Sin Dan Lar) အတြက္လည္း... ဧည့္ေဂဟာ အၾကီးၾကီး တခု... ရွိပါသည္...။

(mirror က စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ ဆိုျပီး Tag လို႕ ေရးတာပါ...။)

(သူငယ္ခ်င္းမ်ား... စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကသျဖင့္... ပို႕စ္ကို... အနည္းငယ္... ျပန္လည္ .. ျပင္ဆင္ လိုက္ပါသည္...။ ႏွစ္သစ္မွာ... အားလံုးကို... ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္ပါသည္... း)

ျပန္ဖြင့္ဖတ္တဲ့စာအုပ္ေဟာင္း

ႏွစ္သစ္ကူးေတာ့မယ္...။

ျပကၡဒိန္အသစ္တခ်ပ္
နံရံမွာ ကပ္ရေတာ့မလား...။

ဆယ့္ႏွစ္ၾကိဳးတပ္
ငါ့ ျဗပ္ေစာင္းကေတာ့
ဂစ္တာေဟာင္းအိုၾကီးပါ...
အသံသာဖို႕ကိုပဲ ၾကိဳးညႇိညိႇေနရ
ခက္ခဲလွခ်ည့္...။

ၾကိဳး အေဟာင္း
သီခ်င္း အေဟာင္း
တူရိယာ အေဟာင္း
လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ရတာ
သံစဥ္ေတြခမ်ာ
ပင္ပမ္းရွာေပတယ္...။

ၾကိဳး အသစ္
လဲ ျဖစ္တဲ့ ေန႕ေတာ့
အၾကိဳက္ဆံုး ေပါ့ပ္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို
ေျပာင္းျပန္လုပ္ဆိုပစ္ဦးမယ္...။

ATN

Photo Source: http://www.rawstrategies.com/pntg/!guitar.jpg

Leave Me Alone, Please!

အကို႕ကို... က်ေနာ္ မဲေပးထားတယ္... ဆုရရင္... ဆူရွီ ေကၽြးရမယ္... ဘီယာလည္း... ပါရမယ္ေနာ္ - ညီငယ္ တေယာက္က... လွမ္းေျပာလာတယ္...။ - ဟ... ဟ... ေနပါဦး... ဘာမဲလဲ... ဟ...။ ငါလည္း... ဘယ္ေရြးေကာက္ပြဲမွ... မ၀င္မိပါဘူး... - က်ေနာ္ ျပန္ေျပာ မိေတာ့... - အာ... အကိုကလည္း... မသိဘူးလား... အဲမွာ သြားၾကည့္ၾကည့္ဦး... - ဆိုျပီး လင့္ခ္ တခု ေပးလာပါတယ္။ သူ ေပးတဲ့ လင့္ခ္... သြားၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ... ေနာက္ထပ္ ညီငယ္ တေယာက္ ကလည္း... ေျပာလာျပန္ေသးတယ္... - အကို႕ကို... က်ေနာ္ Vote လုပ္ထားတယ္ ေနာ...-တဲ့... ။ အား... လာ ျပန္ျပီတေယာက္...။

ဒီလိုနဲ႕... အျဖစ္အပ်က္ အလံုးစံုကို... နားလည္သြားမိတဲ့ေနာက္ေတာ့... ဒီ ညီငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို... ေျပာမိပါရဲ႕... အကို ဘေလာ့ ေရးေနတာ... ေရးခ်င္လို႕ ေရးေနတာ... ဆုလိုခ်င္လို႕... ေရးေနတာမွ... မဟုတ္တာ... ငါ့ေတာ့... မေပးနဲ႕ကြာ... - က်ေနာ္... ေျပာေတာ့... သူတို႕ကလည္း... သူတို႕ထင္တာေတြ... blah blah blah ... ေျပာေနပါေသးတယ္...။

က်ေနာ္ကလည္း... - ေအး... ဒါဆိုလည္း... ငါလည္း... ကိုယ့္လူေတြ... စုလိုက္မယ္ကြာ... ျပီးေတာ့... ဘာ အဖြဲ႕... ဆိုျပီး... လုပ္မယ္ကြာ...။ ျပီးေတာ့... ဘာ အတြက္ပါ... ဆိုျပီး... ေၾကျငာမယ္ကြာ...။ အဲအတြက္... ဘာ ပရိုပိုဆယ္... ဆိုျပီး... တင္မယ္ကြာ...။ ျပီးေတာ့... ပိုက္ပိုက္... ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္... ရရင္... ဘာ ဆုေတြ... ေပးမယ္ ဆိုျပီး... ေၾကျငာမယ္ကြာ...။ ဘေလာ့ဂါေတြ... လိပ္စာပါသိရင္... အိမ္တံခါး... အတင္း သြား ေခါက္ျပီး... လည္လို႕ရတာေပါ့... - က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာေတြ... ဆက္ေျပာေနေတာ့... သူတို႕လည္း... လက္ေလွ်ာ့ သြားပံု ရပါတယ္...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ... က်ေနာ့္... စာေတြက... တဆင့္... က်ေနာ့္ကို... ခင္မင္လာၾကတဲ့... သူေတြကို... က်ေနာ္... ေလးစား ပါတယ္...။ သူတို႕ရဲ႕... ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ အၾကံ ေပးခ်က္ ေတြကိုလည္း... အျမဲ တန္ဖိုးထားျပီး... ဂရု တစိုက္... ျပန္လည္... ေဆြးေႏြးေလ့... ရွိပါတယ္...။

ခုေတာ့... မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ... ညီအကို...ေမာင္ႏွမေတြ... စာဖတ္ သူေတြ... အားလံုးကို... တခု ေတာ့... သိေစခ်င္လို႕... ဒီစာကို... ေရးပါတယ္...။

က်ေနာ္... ဘေလာ့ေရးေနတာ... တႏွစ္ပဲ... ရွိပါေသးတယ္...။ က်ေနာ္... ဘာလို႕... ဘေလာ့ေရးေနလဲ... ဆိုတာ ဒီပို႕စ္ နဲ႕ ေနာက္တခုမွာ... ေဖာ္ျပထားျပီးသားပါ...။ အဲ ပို႕စ္ ႏွစ္ခုကို... သြားဖတ္ၾကည့္ၾကေစ ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္... ခံစားရတာေတြ... ေရးတယ္...။ ခံစားရတာေတြကို... ဘေလာ့ေပၚ တင္တယ္...။ ပံုသ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕... ။ ကဗ်ာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္... ၊ ပန္းခ်ီ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္...၊ ၀တၳဳတိုေတြလည္း... စမ္းျပီး ေရးခဲ့တယ္...၊ ဂီတ ဖြဲ႕စည္းမႈ... တခုခုလည္း... ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္...၊ ဓါတ္ပံုတခ်ိဳ႕... ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္...၊ ေဆာင္းပါး တေစာင္ လည္း... ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္...၊ သို႕ေသာ္လည္း... က်ိန္းေသတာ... တခုကေတာ့... အားလံုးဟာ... က်ေနာ့္... ရင္ထဲက... တကယ္... ထြက္လာတာေတြ ခ်ည္းပါပဲ...။ ဒါမဲ့... ခံစားရတာ... တခုခုေၾကာင့္... ေရးခ်င္လို႕... ေရးေန ေသာ္လည္း... က်ေနာ္ ေရးေနသမွ်ကို... လာေရာက္... ဖတ္ရႈတဲ့သူ... အားလံုး... တခုခုေတာ့... ရသြားႏိုင္ဖို႕... ေစတနာ ထားျပီး... ၾကိဳးစားခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ...။ ဒါေပသည့္... ဒါက... ဆုတဆုရဖို႕... က်ေနာ္... လုပ္ေနခဲ့တာ... မဟုတ္ပါ...။

သည္လိုနဲ႕... ဘေလာ့ေရးသက္... တႏွစ္အတြင္းမွာ... အသက္ရွဴပံုခ်င္း... တူတဲ့... ရင္ခုန္သံခ်င္း... တူတဲ့... ဘေလာ္ဂါ... သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းေတြ... ရခဲ့ျပီးပါျပီ...။ တဦးနဲ႕... တဦး... လူခ်င္း... မျမင္ဘူးၾကေသာ္လည္း... စာေတြက... တဆင့္... တဦး ႏွလံုးသားကို... တဦး... ထိေတြ႕ဖူးျပီ...။ တဦး ခံစားရတာကို... အျခား တဦးက... နားလည္ႏိုင္ေနခဲ့ျပီ...။ ေျပာရရင္... ရင္ဘတ္ တူရာ... ရဲေဘာ္... မိတ္ေဆြ... ေမာင္ႏွမေတြ... ရွိေနခဲ့ျပီးျပီ...။

ေနာက္တခါ... က်ေနာ္.. ေရးသမွ်... စာေတြကို... ပံုမွန္လာဖတ္ေနတဲ့... စာဖတ္သူေတြလည္း... ရွိေနခဲ့ျပီ...။ အျပန္အလွန္... ဆက္သြယ္မႈေတြလည္း... ရွိေနခဲ့ျပီးပါျပီ...။ စာဖတ္တဲ့သူေတြဟာ... ဘေလာ္ဂါေတြ... မဟုတ္ၾကေသာ္ျငားလည္း... ဘေလာ္ဂါေတြရဲ႕... ႏွလံုးသားကို... သိေနၾကသူေတြပါပဲ...။

သည္အခါ... က်ေနာ္တို႕ရဲ႕... ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားေလးဟာ... သူ႕သက္ဆိုင္ရာ သက္ဆိုင္ရာ... အ၀န္းအ၀ိုင္းေလး ေတြနဲ႕... အလို အေလ်ာက္... လည္ပတ္ ေနျပီးပါျပီ...။ က်ေနာ့္ အတြက္ဆို... တျခားဘာမွ... ထပ္ မလိုေတာ့ ပါဘူး...။ ခုလို... က်ေနာ္ ေျပာေနရတာ... အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္...။

ကဗ်ာ... ဖတ္တဲ့... ၾကိဳက္တဲ့... စာဖတ္သူေတြက... ကဗ်ာေရးတဲ့... ဘေလာ့ေတြဆီ... သြားမွာပါပဲ...။ သည္လိုပဲ... ဓါတ္ပံု စိတ္၀င္စားသူေတြက... ဓါတ္ပံု ဘေလာ့ေတြဆီ...။ ပန္းခ်ီ... စိတ္၀င္စားသူေတြက... ပန္းခ်ီ... ဘေလာ့ေတြဆီ...။ ေတးဂီတ... ႏွစ္သက္သူေတြကလည္း... သီခ်င္းေတြ ရွိရာဆီ...။ ဆိုေတာ့... ... ... ...

လိုရင္း... တိုရွင္း... အားလံုးကို... ေျပာရရင္ေတာ့... က်ေနာ္က.. ဘာဆုမွ... မလိုခ်င္ပါ...။ အဲ အတြက္ ေၾကာင့္... က်ေနာ့... သူငယ္ခ်င္း ဘေလာ္ဂါ ေတြေရာ... က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို ဖတ္သူေတြကိုေရာ... ဘာ ဆု တစံုတရာ... အတြက္နဲ႕မွ... က်ေနာ့္ကို... မဲမေပးၾကဖို႕နဲ႕... ထို႕အတူ... ဆုေပးမယ္ ဆိုတဲ့... ဆရာသမားမ်ားကိုလည္း... အဲစာရင္းထဲက... က်ေနာ့္ကို... ဖယ္ထုတ္ ေပးပါ...လို႕... ေျပာပါရေစ...။

ဘိုလိုေျပာရရင္ေတာ့.... Leave me alone, please!!!!!! Will you?

Merry Christmas!!!!

မိတ္ေဆြ ဘေလာ္ဂါ အားလံုးနဲ႕
လာေရာက္ ဖတ္ရႈသူ အားလံုး အတြက္
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရစ္စ္မတ္စ္ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္ၾကပါေစ။

ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ေလးေတြကေတာ့ ဒီမွာပါ

ေစာင့္လို႕ေတာ့ေနရစ္ဦး

ငိုသံေတြ... တိတ္လို႕... သြားမွ... ေျပာပါရေစ... ေမ...
ငိုေနရင္... ကိုယ္ဘယ္လို... ရွင္း... ရွင္း... မင္း... လက္ခံမွာ... မဟုတ္ဘူးေလ...
ရင္ခြင္မွာ... ခံစားရတာခ်င္း... အတူတူ... ဘယ္သူက... ဘယ္သူ႕ထက္...
ပိုမိုလို႕... ပူႏိုင္မွာတုန္း... အခ်စ္ေရ... ရြဲ႕ကာ... မေျပာလိုက္နဲ႕ဦး...

---------------------------------------------------

ပ်င္းရိျငည္းေငြ႕ေနပံုရေသာ... ေဆာင္းႏွင္းတခ်ိဳ႕... စိတ္မပါ... လက္မပါ... ခပ္ပါးပါး က်ေနသည့္... ျပာမိႈင္းမိႈင္း... ညဥ့္ဦး၏... ေျခာက္ကပ္... တိတ္ဆိတ္ေနေသာ... နံရံကို... ေျဖးေျဖးညင္သာ... ျဖိဳဖ်က္ ခ်လိုက္သည့္... ေလးတြဲ႕တြဲ႕... သီခ်င္းသံက... သူ႕... နားထဲသို႕... ဓါးသြားတခုလို... စူးရွေနေသာ... ေလႏွင့္အတူ... ၀င္ေရာက္ လာသည္...။ သည္ညအဖို႕... ပထမဆံုး... လြင့္ေမ်ာ လာေသာ... သည္သီခ်င္းသံေၾကာင့္... ခိုးလို႕ခုလု... ၀ါးၾကမ္းခင္း ေပၚမွ... ေအးစက္စက္... အိပ္ယာေပၚတြင္... လဲေလ်ာင္းကာ... အိပ္ဖို႕... ၾကိဳးစားေနရင္းက... အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ ေသးသည့္... သူလည္း... ဂြမ္းေစာင္ပါးကို... ကိုယ္ေပၚတြင္... သိုင္းျခံဳ လိုက္ရင္း... သူ႕... ျပတင္း တံခါးမွ... ၀ိုးတ၀ါး... အလင္းေရာင္ျဖင့္... မသဲမကြဲ... ျမင္ေနရေသာ... စစ္ေရး ျပကြင္းကို... လွမ္းၾကည့္လိုက္ မိသည္...။ လေရာင္... မရွိေသာ္လည္း... အားနည္းေနေသာ... ၾကယ္ေရာင္ အလင္းမ်ားၾကားမွ... ခပ္၀ါး၀ါး... လွမ္းျမင္ ေနရေသာ... တပ္ရင္း (၂၀၅)ဖက္ အျခမ္းမွ.... ခြဲ(၂) ဘားတိုက္ အေရွ႕... စစ္ေရး ျပကြင္း အစပ္ရွိ... သစ္တံုး မ်ားေပၚတြင္... ထိုင္ေနၾကေသာ... အရိပ္မ်ားကို... သူ... လွမ္းျမင္ေနရသည္...။ တခါတရံ... အားရပါးရ... ဖြာရိႈက္ လိုက္ေသာ... ေဆးလိပ္ မီးဖြားမ်ား၏... အနီေရာင္ မီးမ်ားမွ တဆင့္... အေမွာင္ထုထဲမွာ... ေဆြးေျမ့ ေနေသာ... မ်က္ႏွာမ်ား ကိုလည္း... မသဲမကြဲ... ျမင္လိုက္ရေသးသည္...။ ေအာ္... ညတညကို... လြန္ေျမာက္ဖို႕... သူတို႕... ၾကိဳးစားေနၾက တာပါေလ...။ ရင္ထဲက... ေ၀ဒနာေတြကို... သံစဥ္ တခ်ိဳ႕နဲ႕... ေခၽြးသိပ္ အိပ္စက္ဖို႕... သူတို႕... အိပ္မက္... မက္ေနၾကတာပါေလ...။

သူ႕... ေအေက ၄၇ ေသနတ္ကို... ညာဖက္ပုခံုးေစာင္းမွာ... ေအာက္စိုက္လြယ္ရင္း... ဘာရယ္မဟုတ္... ဘားတိုက္ ေပၚကေန... အလိုအေလ်ာက္... သူ... ဆင္းမိလ်က္သား... ျဖစ္သြားသည္...။ ေအးစက္ ေနေသာ... စစ္ဖိနပ္ထဲသို႕... သူ႕ေျခေထာက္ကို... ထည့္လိုက္မိမွ... သူ႕ေျခဖ၀ါးက... စစ္ဖိနပ္၏ ၾကမ္းတမ္းမႈကို... ထိေတြ႕ရမွ... ေျခအိတ္မပါသည္ကို... သူ... သတိရလိုက္သည္...။ ရွိေစေတာ့...။ စစ္ဖိနပ္ကို... သည္ အတိုင္း... စီးျပီး... စစ္ေရးျပကြင္းကို... သူ... ျဖတ္ေလွ်ာက္... သြားေနမိသည္...။ စစ္ေရးျပကြင္းကို... အေမွာင္ ထဲမွာ... တိတ္တဆိတ္... သူ... ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေနစဥ္မွာ... သူ႕... စိတ္ အလ်ဥ္ေတြကလည္း... သည္ ေဒါန ေတာင္ရိုး တခုလံုးကို... ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး... ေျမျပန္႕ဆီ... ေျပးလႊားသြားေနျပီ... မဟုတ္လား...။

---------------------------------------------------

၁၉၈၅ မွာ... သိပၸံဘြဲ႕တခု... သူ... ရသည္...။ ထံုးစံအတိုင္း... ဗမာျပည္မွ... ဘြဲ႕ရ လူငယ္မ်ား၏... အစဥ္ အလာ အရ... သူလည္း... ဘြဲ႕ရ အလုပ္လက္မဲ့... ျဖစ္ျပီ...။ သည္လိုနဲ႕... အဲသည္ အခ်ိန္က... စတင္ ေခတ္စား ေနေသာ... ၀ိုင္း က်ဴရွင္... ေခၚသည့္... စာသင္၀ိုင္းေလးေတြမွာ... အဂၤလိပ္စာ ဆရာအျဖစ္... သူ႕... ပထမ ဆံုးေသာ... အသက္ ေမြး၀မ္း ေၾကာင္းမႈကို... စတင္ရသည္ေလ...။ သူက... အဲသည္အခ်ိန္က... အသက္ ၂၀ ေက်ာ္စ...။ သူ႕ တပည့္ေတြက... ၁၅-၁၆ ႏွစ္ ၀န္းက်င္ေတြ...။ တပည့္ေတြက... သူ႕ကို... ဆရာဟု... ေခၚသည္...။ သူကေတာ့... တပည့္ေတြကို... ခင္ဗ်ားတို႕... က်ေနာ္တို႕နဲ႕... ေျပာသည္...။ ရႈပ္ေတာ့... အေတာ္... ရႈပ္ကုန္ သည္...။ တပည့္ေတြက... ေနာက္ေတာ့... ဆရာ... ေျပာခ်င္သလိုသာ... ေျပာပါေတာ့...လို႕... ေျပာလာ ၾကေတာ့... ေယာက်္ားေလး တပည့္ေတြကို... မင္းနဲ႕... ငါ... ေျပာသည္...။ မိန္းကေလးေတြကိုေတာ့... ညည္းတို႕... လို႕... သူ... ေျပာသည္...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... တပည့္ေတြ အားလံုးက... သူ႕ကို... ေလးစားမႈရွိသည္...။ သူ႕... ေစတနာကို... သိသည္...။ သည္လိုနဲ႕... ေနာက္ တႏွစ္ အၾကာမွာေတာ့... သူ႔... တပည့္ေတြနဲ႕... သူက... ေမာင္ ႏွမ ေတြလို... ျဖစ္ေနၾက ေတာ့သည္...။ သည္လိုနဲ႕... ညီမေလးကို... သူ... ေတြ႕ခဲ့ရျခင္းပါေပ...။

တရက္သားမွာ... သူ႕၀ိုင္းက်ဴရွင္ရွိရာ အိမ္တြင္... စားပြဲ၀ိုင္းတြင္... ငိုေနေသာ... သည္ ညီမေလးကို... သူ... ေတြ႕ခဲ့ရသည္...။ သည္ ညီမေလးက... ေက်ာင္းသူအသစ္...။ သည္လိုနဲ႕... က်န္သည့္... တပည့္မ်ားကို ေမးစမ္း ရင္းမွ... ငိုေနရသည့္ အေၾကာင္းကို... သိရေတာ့သည္...။ ဖခင္ျဖစ္သူ... အဖမ္းခံရသျဖင့္... ငိုေနျခင္း ပါေပ...။ သည္လိုနဲ႕... ေမးျမန္း ေျပာဆိုရင္း... သည္ညီမေလးရဲ႕... ဖခင္က... သူ႕ဖခင္နဲ႕... ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြ... ျဖစ္ေန ေၾကာင္းကိုပါ... သူ... ထပ္မံသိရွိလာရသည္...။ - ေအး... ညည္း... ဘာမွ စိတ္အား ငယ္စရာ မလိုဘူး...။ အမွန္ တရား အတြက္... ရပ္တည္တဲ့ သူေတြကို... အားလံုးက... ခ်စ္ၾကပါတယ္...။ ငါ့... အေဖလည္း... အဲလိုပဲ... အဖမ္းခံရ... အထိန္းသိမ္းခံရ တာပဲေလ... ။ တို႕ေတြက... ဘ၀တူေတြပါပဲ... ။ ဘာမွ အားငယ္ေနစရာ မလိုဘူး...။ အကိုတို႕မွာ... အသိုင္းအ၀ိုင္း ရွိေနတာပဲ... ။ အားလံုးက... အခ်င္းခ်င္းကို... ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ ေနၾကတာပါ...။ ဘာမွ အားမငယ္နဲ႕... ေဟ့... - သူ... သည္လို... ေျပာေနခ်ိန္မွာ... မ်က္ရည္လည္ေနေသာ... မ်က္လံုးမ်ားနဲ႕... သူ႕ကို... ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ... မ်က္ႏွာေလးတခုက... သူ႕ရင္ကို... လႈပ္ခါ သြားခဲ့ေစသည္ ကိုလည္း... သူ... အထိတ္တလန္႕... သိရွိခဲ့ေသးသည္...။

သည္လိုနဲ႕... အတိုခ်ဳပ္... ေျပာရလ်င္... ဘ၀တူေနေသာ... လူ ၂ ေယာက္... ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာကို... အတူတကြ... ေတြ႕ရွိ သြားၾကသည္မွာလည္း... မထူးဆန္းလွ-ဟု... ေျပာရမည္ ထင္သည္...။

သည္လိုနဲ႕... ခ်စ္သူသက္တမ္း ၃ ႏွစ္ မျပည့္ေသးခင္မွာ... ခြဲခြာရဖို႕ အေၾကာင္းက... ရွိလာခဲ့သည္ေလ...။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္... ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုေသာ လူထုအေရးေတာ္ပံုၾကီးမွာ... သူက... ထဲထဲ၀င္၀င္... ပါ၀င္ေနခဲ့ျပီ...။ စစ္အာဏာ သိမ္းသည့္... စက္တင္ဘာလ (၁၈) ရက္ေန႕ညမွာေတာ့... လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲထဲမွာ... ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်... ပါ၀င္ဖို႕... သူ... ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္...။ သည္အခါ... ျမိဳ႔ျပဘ၀ကို မစြန္႕လႊတ္ခင္... သူ... ေတြ႕ရမည့္ သူေတြကို... သြားေတြ႕သည္...။ သူမိခင္ဖက္မွ.. အဖိုးနဲ႕ အဖြားကို... သူ... သြားကန္ေတာ့သည္...။ အေဖနဲ႕ အေမကိုေတာ့... သြားမေတြ႕ႏိုင္ေတာ့...။ ဖုန္းထဲမွတဆင့္... ေျပာဆို... ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္...။ အေဖကေတာ့... တခြန္းပဲ ေျပာသည္... မင့္လမ္းကို... မင္းပဲေရြးရမွာ... ငါေရြးေပးလို႕မရဘူး...။ အေမကလည္း... တခြန္းပဲ ေျပာသည္... လက္နက္ခ်တဲ့ အလုပ္နဲ႕... သစၥာေဖာက္တဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့... ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႕... ေဟ့... တဲ့...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အေဖနဲ႕ အေမက... ေပးလိုက္ေသာ... စိတ္ခြန္အားေတြ... သူ႕... ႏွလံုးသားနဲ႕... ေသြးေၾကာေတြထဲ... လွည့္ပတ္စီးဆင္းေနပါျပီ...။

ခရီးထြက္ဖို႕... အစစ... အရာရာ... စီစဥ္ျပီးသည့္အခါ... ညီမေလးကို... ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္... ေတြ႕ရသည္...။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ... ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ ကိုေဇာ္ၾကီးတို႕... စီစဥ္ထားေပးသည့္... အိမ္တအိမ္မွာ... ေတြ႕ရသည္...။ ေျပာစရာ... စကားကလည္း... သူ႕အတြက္... တခြန္းပဲ ရွိသည္...။ - ငါ... ျပန္လာခဲ့မယ္... ညီမေလး...။ အဲဒီေန႕ကို... နင္... သစၥာရွိရွိ... ေစာင့္ေနပါ...။ - ငိုျပီးရင္း... ငိုေနေသာ... ညီမေလးကို... သူ... မၾကည့္ခဲ့ပါ...။ ဘာလို႕ဆို... သူ႕ေျခလွမ္းေတြကို... ျပန္ဆြဲထားမည့္... မ်က္၀န္းတစံုကို... သူ... မၾကည့္ရဲေသာ ေၾကာင့္သာ... ျဖစ္ပါသည္..။ - ဘာလို႕... သြားမွာလဲ...။ ဘာလို႕... သြားမွာလဲ... အကို...။ အကို... သြားစရာမလိုပါဘူး...။ ဘာေၾကာင့္... တျခားသူေတြက... မသြားပဲ... အကိုက... သြားရတာလဲ...- အထပ္ထပ္... ေမးေနေသာ... ညီမေလး... အေမးေတြကို... - ငါ... သြားမွ... ျဖစ္မွာေလ...။ က်န္တဲ့သူေတြက... ဒီမွာေနလို႕.. ရေသးတယ္...။ ျပီးေတာ့... လုပ္စရာရွိတာေတြ... သူတို႕... ဆက္လုပ္လို႕ရေသးတယ္ေလ... - သူ... ေျပာေနမိ ေသာ္လည္း... ညီမေလးကေတာ့... လက္ခံမည္... မဟုတ္မွန္း... သူ...သိေနသည္ပဲေလ...။ - အဲေလာက္ေတာင္... သြားခ်င္ေနရင္လည္း... အကို... ဘယ္ေတာ့မွ... ျပန္မလာနဲ႕ေတာ့... - ရြဲ႕ေျပာေနေသာ... စကားကို... နားခါးေနမိေသာ္လည္း... ခံစားခ်က္တို႕ကို... သူ... သိေနပါသည္...။ - ငါ... ျပန္လာမွာပါ... ညီမေလး... ။ နင္... ယံုၾကည္ထားလိုက္... - သူ... ေျပာျပီး... အိမ္ထဲမွ... ထြက္လာမိသည္...။ ခြဲခြာျခင္းကို... ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္သည့္... အျပံဳးတခုပင္... သူ... မရခဲ့ပါေခ်...။ သူ႕... ေနာက္ကို... ကပ္ပါလာခဲ့သည္က... ငိုရိႈက္သံ သဲ့သဲ့သာ...။

---------------------------------------------------

ေဆာင္းည၏... ေအးစက္ေနေသာ... ေလေျပထဲတြင္... ဆက္လက္... လြင့္ေမ်ာေနေသာ... သီခ်င္းသံကို... နာခံရင္း... စစ္ေရးျပကြင္းကို... တလွမ္းခ်င္း... ေလွ်ာက္ကာ... ဂစ္တာတီးေနၾကသည့္... ရဲေဘာ္ေတြဆီ... သူ... ေရာက္လာ ခဲ့သည္...။ မည္သူကမွ်... ပရိသႏၱာရ... စကားေတြ... ေျပာျပီး... သူ႕ကို... ဆီးၾကိဳ... မေနၾကပါ...။ သူ... ဘာ့ေၾကာင့္... ဂစ္တာတီးေနသည့္ဆီကို... ေရာက္လာေၾကာင္း... အားလံုးက... သိေနၾကသည္ေလ...။ ဂစ္တာ သံႏွင့္... သီခ်င္းသံမွ... လြဲ၍... မည္သည့္... စကားကိုမွ်... မဆိုၾကေသာ... လူတစုသည္... ႏွလံုးသားခ်င္း... တူေနေသာ... ၊ အိပ္မက္... တခုကို... အတူတူ... မက္ေနေသာ... ၊ အလင္းေရာင္... တခုကို... အတူတကြ... တူးထုတ္ ေနေသာ... ၊ ေၾကကြဲ ေမတၱာပံုျပင္ တပုဒ္စီကို... ႏွလံုးသား၏... အနက္ရိႈင္းဆံုး... ေနရာတခုမွာ... လူမသိ... သူမသိ... လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ... ျမွဳပ္နွံထားၾကေသာ... ၊ .... ေသာ ၊ ..... ေသာ၊ .... ေသာ။

---------------------------------------------------

လြတ္ေနေသာ... သစ္တံုးတခုအေပၚ... သူ... ထိုင္လိုက္ရင္း... သူ႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ... ေတးသြားတခ်ိဳ႕ကို... တီးခတ္ ေနေသာ... ဂစ္တာသံႏွင့္အတူ... လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ... သူ႕... ႏွလံုးသားအတိုင္း... ဟစ္ေၾကြး လိုက္ပါသည္...။ အားလံုးကလည္း... အတူတကြ... တညီတညာတည္း... သီဆိုေနၾကသည္ေလ...။

လူသံေတြ... ဆိတ္လို႕သြားမွ... ခြဲပါရေစ... ေမ...
ျမင္ေနရင္... ကိုယ္ဘယ္လို... ေျပး... ေျပး... အေ၀း... ေရာက္ႏိုင္မယ္... မထင္ဘူးေလ...
ျပန္လည္ကာ... ဆံုစည္းရေတာ့ဦးမလိုလို... ထင္ရံုပဲ...
သည့္ထက္ေတာ့... ေသခ်ာလို႕... မရရာႏိုင္ဘူး... အခ်စ္ေရ... မဲ့ကာ... ျပံဳးစမ္းပါဦး...

ယာယီေတာ့... ခြဲရမွာပဲ... အခ်စ္ေရ... ေနႏွင့္ဦး...
ျပန္မလာရင္... ထာ၀ရခြဲျခင္းလို႕... မွတ္လိုက္ကြယ္...
ေစာင့္လို႕ေတာ့... ေနရစ္ဦး... မမုန္းသေရြ႕ေတာ့... ေစာင့္လိုက္ဦး... ...
ေစာင့္လို႕ေတာ့... ေနရစ္ဦး... မမုန္းသေရြ႕ေတာ့... ေစာင့္လိုက္ဦး... ...

Canon in D

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က... သီခ်င္း တပုဒ္ေလာက္... ထပ္တီးပါဆိုလို႕... ေတြ႕တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္... ေကာက္တီး လိုက္တာပါ...။ ဘယ္ဖက္... လက္ခလယ္က... ဟိုး... တေန႕က... ဓါး... ထိထားလို႕... နည္းနည္းနာေနတယ္...။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့... ေကာင္းေအာင္... တီးထားပါတယ္...။ (ကိုသစ္ေရ႕... တီးလိုက္ျပီေနာ...း)

ဒီသီခ်င္းက... အမွန္ေတာ့... Chamber Music ပါ။ Johann Pachelbel... စပ္ဆို သီကံုးခဲ့တာ... ျဖစ္ပါတယ္။ ခု က်ေနာ္ တီးထားတာကေတာ့... Classical Guitar Version ပါ...။ သီခ်င္းက ရွည္ေတာ့... Vid ကလည္း... File Size ၾကီးေနပါတယ္..။ 100 MB ထက္ ၾကီးေနရင္... Blogspot မွာ... တင္လို႕ မရပါဘူး...။ ဒါနဲ႕... တ၀က္ေလာက္... ျဖတ္ခ်ျပီး... တီးထားတာပါ...။ Original Chamber Music ကို... နားေထာင္ခ်င္ရင္ေတာ့... ဒီမွာ... နားေထာင္ႏိုင္ ပါတယ္... ။ အကယ္၍... ဆူဆူညံညံေလးေတြ... နားေထာင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့... New Version ျဖစ္တဲ့... Rock Style နဲ႕... Canon Rock ကို... က်ေနာ့္ ပို႕စ္တခုမွာ... နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္...။ က်ေနာ္... တီးထားတာေတာ့... မဟုတ္ပါ... း)

ေအာက္မွာ... စိတ္၀င္စားလို႕... ျပန္တီးခ်င္တဲ့သူေတြ... တီးႏိုင္ေအာင္... က်ေနာ့္ သီခ်င္း စာအုပ္ထဲက... စာမ်က္ႏွာေတြကို... မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္...။

အပိုင္း (၁)























အပိုင္း (၂)























အပိုင္း (၃)

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ မျပယ္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာနဲ႕ သင္ခန္းစာ တခ်ိဳ႕

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္

အိမ္က... ထြက္လာသည္မွာ... ၾကာျပီ...။ ၾကာျပီ...ဆို... အေတာ့ကို... ၾကာေနျပီ...။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္... ၾကာေနျပီလဲ...ဆိုေတာ့... ထြက္လာခဲ့တဲ့... ရက္ကေန... ျပန္ တြက္ရေပ မေပါ့...။ အိမ္က... ထြက္လာတဲ့ေန႕က... ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္...။ ခုဆို... ဒီဇင္ဘာလ (၁၈) ရက္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဆိုေတာ့...။ အႏွစ္ ၂၀ ေတာင္... မကေတာ့ဘူး...။ လေတာင္... စြန္းေနျပီ...။

အႏွစ္ ၂၀ ဆိုတာ... နည္းေနာတဲ့... အခ်ိန္ ကာလေတြ... မဟုတ္...။ လူသားတေယာက္... ေမြးဖြား လာရာကေန... လူ႕ဘ၀မွာ... အေတြ႕ အၾကံဳေတြ... အတတ္ ပညာေတြနဲ႕... ကိုယ့္ ေျခေထာက္အေပၚ... ကိုယ္ ရပ္တည္ ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္... ျပီးျပည့္စံုသည္ အထိ... လံုေလာက္တဲ့... အခ်ိန္ကာလ...။ သည္ကာလအတြင္းမွာ... ကိုယ္... လိုက္စားရာ... သို႕မဟုတ္... ကိုယ္ ရူးသြပ္ရာ... အတတ္ ပညာ... တခုခုမွာ... တဖက္ကမ္း... ခပ္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ကို... လံုေလာက္တဲ့... အခ်ိန္ ကာလေပပဲ...။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္မွာ... ေမြးတဲ့... ကေလးတေယာက္ဟာ... က်ားက်ား...... မမ... ခုဆို... အသက္ ၂၀ ျပည့္ျပီးျပီ...။ တႏွစ္တတန္း.. မွန္မွန္... ေအာင္ခဲ့ရင္... ဘြဲ႕ရတေယာက္... ျဖစ္ေနျပီ...။ ေလ့လာ လိုက္စား ခဲ့တဲ့... အတတ္ ပညာ တခုကို...လိုက္လို႕... ခုဆိုရင္... ပညာရွင္ တေယာက္... ျဖစ္ေနေလာက္ျပီ...။ ဘ၀... တခုကို... ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်... စတင္... တည္ေဆာက္ ေနသူတေယာက္... ျဖစ္ေနေလာက္ျပီ...။ လက္တြဲေဖာ္... တေယာက္နဲ႕ေတာင္... ဘ၀... တခုကို... အတူတကြ... တည္ေဆာက္ ေနၾကမဲ့... အခ်ိန္ ကာလ ေတာင္... ျဖစ္ေနျပီ...။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့... ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ၊ ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းကေန... စတင္လိုက္တဲ့... ၁၃၅၀ ျပည့္... ဒီမိုကေရစီ... အေရးေတာ္ပံုၾကီးဟာ... ခုဆို... အႏွစ္ ၂၀ ရွိခဲ့ျပီ...။ ဒီမိုကေရစီ... ရရွိေရး... လႈပ္ရွားမႈၾကီး... တခု လံုးရဲ႕... သက္တမ္းဟာ... ခုဆို... အႏွစ္္... ၂၀... ရွိေနခဲ့ျပီးျပီ...။

ဒါဆို... ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လကတည္းက... ေမြးဖြားဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့... ဒီမိုကေရစီ... ကေလးေလးဟာ... ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ႕... ခုခ်ိန္ဆို... လူလားေျမာက္ေနျပီေပါ့...။ သူ... ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်... ဒီမိုကေရစီ... ႏိုင္ငံေတာ္... ဘ၀... တခုကို... တည္ေဆာက္... ေနျပီေပါ့...။

တကယ့္... အျဖစ္အပ်က္မေတာ့... သည္လို ... မဟုတ္ေသး...။ ကေလးေလးက... အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္... သက္တမ္း ရွိခဲ့ျပီး... အေတြ႕ အၾကံဳေတြ... စံုေနခဲ့သည့္တိုင္... ကိုယ့္ ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္... မရပ္ႏိုင္ေသး...။ ကိုယ္ပိုင္ ဘ၀... တခုကို... မထူေထာင္ ႏိုင္ေသး...။ ေျပာရရင္... လူလား... မေျမာက္ႏိုင္ေသး....။

ဘယ္သူမွ... မျငင္းဆိုႏိုင္တဲ့... အခ်က္အလက္ကေတာ့... ဒီမိုကေရစီ... ကေလးေလးဟာ... အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္... ၾကာသည့္တိုင္... ကိုယ္တိုင္... လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးတာပါပဲ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... သည္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္...ဆိုတာကို... က်ေနာ္တို႕အားလံုး... မွတ္မွတ္ရရ... နာက်င္ေနခဲ့ၾကပါျပီ...။

မျပယ္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာ

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကစျပီး... ဗမာျပည္မွာ... ရွိရွိသမွ်... မိသားစုေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ.႕.. ဘ၀ေတြဟာ... ေျပာင္းလဲ သြားပါတယ္...။ မိဘေတြက... သား သမီးေတြနဲ႕... ကြဲ...။ သားသမီးေတြက... မိဘေတြနဲ႕...ကြဲ...။ တခ်ိဳ႕ မိသားစု ေတြမွာ... မိဘေတြက... သား သမီးေတြကို... ဆံုးရွဳံး...။ တခ်ိဳ႕ မိသားစုေတြမွာေတာ့... သား သမီးေတြက... မိဘေတြကို... ဆံုးရွံဳး....။

ထားပါေတာ့...။

က်ိန္းေသတာ တခုကေတာ့... ၁၉၈၈ ဟာ... ဗမာျပည္မွာ ရွိရွိသမွ်... မိသားစု အေတာ္ မ်ားမ်ားရဲ႕... ဘ၀ကို... ေျပာင္းျပန္ လွန္ပစ္ခဲ့တာပါပဲ...။

မိသားစု၀င္ေတြ... တခ်ိဳ႕ဟာ... ငရဲသားေတြရဲ႕... အက်ဥ္းစခန္းေတြမွာ... ကိုယ့္ကုိယ္ကို... ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိ သြားတယ္...။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့... သုသာန္မွာ... စကား... တလံုးတေလမွကို... မဆိုႏိုင္ေအာင္... နႈတ္ပိတ္... တိတ္ဆိတ္လို႕...။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့... ေတာၾကိဳ အံုၾကားထဲမွာ... လက္နက္ တစံုတရာကို... အံၾကိတ္... ကိုင္စြဲရင္း...။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့... အိမ္နဲ႕... ေ၀းရာမွာ... ေျခာက္ျခား မ်က္လံုးေတြနဲ႕... ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးကို... က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္... ၾကည့္လို႕...။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့... ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာ... ကိုယ္ေနရင္း... ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို... ကုိယ္... တင္းတင္း... ေစ့လို႕...။

သည္လိုနဲ႕... အမွန္တရားအတြက္... ကိုယ္ ႏိုင္ရာ ႏိုင္ရာ... တာ၀န္ကို... ထမ္းရြက္ ခဲ့ၾကသူေတြ... ေနရာတိုင္း... ၀န္းက်င္တိုင္း... ျမိဳ႕တိုင္း... နယ္တိုင္းမွာ... ေတြ႕ခဲ့ၾက... ေတြ႕ေနရ... ေတြ႕ေနရဦးမွာပါပဲ...။ သမိုင္းက... ကိုယ့္ ပခံုးေပၚကို... တင္ေပးလိုက္တဲ့... တာ၀န္ကို... ထမ္းရြက္ သယ္ပိုးရင္း... အခ်ိန္ကာလေတြကို... ေမ့ထား ခဲ့ၾက ရတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း... ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ... ပါတီအဖြဲ႕အစည္းေတြထဲ... ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရင္း...။ တခ်ိဳ႕ ေတာ့လည္း... လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အတြင္းမွာ... ။ တခ်ိဳ႕ ေတာ့လည္း... ေျမေအာက္ လုပ္ငန္းေတြ... လုပ္ေဆာင္လို႕...။ တခ်ိဳ႕ တေလ ေတာ့လည္း... ျပည္ပမွာ...။ အားလံုးဟာ... ကေလးငယ္ေလး တေယာက္... လူလား ေျမာက္ဖို႕... ၾကိဳးစားေနခဲ့ၾက...။

သည္လိုနဲ႕... အခ်ိန္ကာလက... အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္... ဆိုတဲ့... အေရအတြက္ တခုကို... ေရာက္လာတဲ့အခါ... သည္ ကေလးငယ္ေလးဟာ... လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕... မေျပာနဲ႕... ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ႏိုင္ေသး... ပက္လက္ေလး... ျဖစ္ေနတံုး ဆိုေတာ့... အားလံုးက... ရင္နာေနရတယ္...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... အမွန္တရားကို... ခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြ အားလံုးဟာ... ဒဏ္ရာရခဲ့ပါျပီ...။

ခုေတာ့... သည္ဒဏ္ရာဟာ... အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၾကာခဲ့ျပီ...။ အိုင္းအမာ... တခုလို... ဗမာျပည္ရဲ႕... ရင္ဘတ္ ေပၚမွာ... ဖုထစ္ေနတဲ့... သည္ဒဏ္ရာဟာ... အားလံုး... နာက်င္ေနရတဲ့... အနာတခုပါပဲ...။ သည္အနာဟာ... မျပယ္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာ... ပါပဲ...။

သင္ခန္းစာ တခ်ိဳ႕

ဒဏ္ရာေတြ... ရေတာ့... ေၾကာင္ေတြလို... က်ားေတြလို... ကိုယ့္ဒဏ္ရာေတြကို... ကိုယ့္လွ်ာနဲ႕... ကိုယ္... လ်က္ရတယ္...။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၾကာလာေတာ့... ဒဏ္ရာေတြက... ျပင္းလာတယ္...။ က်ားနာေတြလိုပဲ... သည္ ဒဏ္ရာေတြကို... ထိမိရင္... ဘယ္သူမွ... မခံႏိုင္ဘူး...။ အလိုအေလ်ာက္ကို... ျပင္းျပင္းထန္ထန္... တုန္႕ျပန္ တတ္လာ ၾကတယ္...။

တခ်ို႕က... ဥပေဒေဘာင္အတြင္းက... တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြကို... လက္ညွိဳးထိုးတယ္...။ တခ်ိဳ႕က... လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို ေမးေငါ့တယ္...။ တခ်ိဳ႕က... ျပည္ပ ေရာက္ေနသူေတြကို... အျပစ္ဖို႕တယ္...။ တခ်ိဳ႕က... ျပည္သူလူထုၾကီးကို... မ်က္ေစာင္း ထိုးတယ္...။

ဘယ္လိုပဲ... ျဖစ္ျဖစ္... အားလံုးဟာ... အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကေပးလိုက္တဲ့... ဒဏ္ရာေတြ... ကိုယ္စီနဲ႕ပါ...။ ျပင္းထန္လာတဲ့... ဒဏ္ရာေတြမွာ... သင္ခန္းစာတခ်ိဳ႕ကို... ေတြ႕ရတယ္...။ အဲ သည္အခါ... ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္.. လွ်ာနဲ႕ လ်က္လို႕ မရေတာ့ဘူး...။

၁၉၈၈ ခုနွစ္... လူထုတိုက္ပြဲေတြ... အျမင့္ဆံုး အမွတ္ကို... ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ... အျပင္းထန္ဆံုးေသာ... လူထု တိုက္ပြဲကို... လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲနဲ႕ ... မေပါင္းစပ္နိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါဟာ... တကယ့္... အျဖစ္ အပ်က္ပါ..။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ... ၁၉၈၈... လူထု အေရးေတာ္ပံုၾကီး... ေအာင္ပြဲနဲ႕ ေ၀းခဲ့တယ္။

လက္နက္ကိုင္... အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းမွာ.. အဲအေျခအေနနဲ႕... ပတ္သက္လို႕... အက်ိဳး အေၾကာင္း... အခ်က္ အလက္ေတြ... ရွိႏိုင္ ပါတယ္။ ဘာလို႕ေျပာႏိုင္လဲ... ဆိုေတာ့.. က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး ထဲမွာ... ပါ၀င္ခဲ့ဖူးတာ ေၾကာင့္ပါပဲ...။ သို႕ေသာ္လည္း... လူထုတိုက္ပြဲကို... လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲနဲ႕... မေပါင္းစပ္ ႏိုင္ခဲ့တဲ့... ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ၾကီးကို... အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တိုင္... မသိခ်င္ေယာင္... ေဆာင္ေန လို႕ေတာ့... မရပါဘူး...။

ေနာက္တခုကေတာ့... ဘံုရန္သူကို... အားလံုးက... သိေနၾကသည့္တိုင္... လက္ေတြ႕မွာ... အဖြဲ႕ အစည္း တိုင္းဟာ... ကိုယ့္အဖြဲ႕ အစည္း အတြင္းမွာကို... ၀ါဒေရးရာ... အယူအဆေရးရာ... ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ... ဘာသာေရးရာ... အတြင္း ပဍိပကၡေတြနဲ႕... နပမ္းလံုးေနခဲ့ၾကတယ္...။ စည္းရံုးေရးအရ... ျပိဳကြဲေနခဲ့ ၾကတယ္...။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ... ဆိုရွယ္လစ္ေတြ... မဆလေဟာင္းေတြ... တပ္ထြက္ေတြ... ဦးႏုလူေတြ... ဖဆပလေတြ... ခရစ္ယာန္ေတြ... ဗုဒၶဘာသာေတြ... အၾကမ္းမဲ့တိုက္ပြဲ... လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ... ေသနတ္ တခ်က္မွ မေဖါက္ဖူးခဲ့တဲ့ေကာင္... ေထာင္မက်ခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္... ေတာင္ေက်ာ္ေတြ.... သေဘၤာသားေတြ... စာအုပ္သမားေတြ... စသည္ျဖင့္... စကားလံုးေတြ ေထာင္ခ်ီ ေနခဲ့တယ္..။ တဖြဲ႕ခ်င္းစီမွာ... ျပသနာေတြ... အမ်ိဳးစံုေနခဲ့ၾကျပီး... မွန္မွန္ကန္ကန္... မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ ၾကတဲ့အခါ... ဘံုရန္သူ ေပ်ာက္ေနခဲ့တာ... အမွန္ပါပဲ...။

သည္လိုနဲ႕... အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ... အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အၾကာမွာ... တျဖည္းျဖည္း... အားနည္း လာတာပါပဲ...။ အုပ္စုေတြ ကြဲတယ္... အဖြဲ႕၀င္ေတြ ႏႈတ္ထြက္တယ္... ႏိုင္ငံရပ္ျခားေတြကို ထြက္သြားတယ္... စသည္ျဖင့္... အဖြဲ႕ေတြဟာ... အားနည္း လာတာပါပဲ...။ တဖြဲ႕ခ်င္းစီမွာ... အားနည္း လာတဲ့အခါ... အဲအဖြဲ႕ေတြ... စုစည္း ထားတဲ့... တပ္ေပါင္းစုေတြမွာလည္း... အားနည္းမႈေတြ... ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား...။ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ေတြ... အားနည္း လာတဲ့အခါ... ရန္သူ႕ဖိအားကို... တစံုတရာ... ခံစားလာရတာ... အမွန္ပါပဲ...။ သည္ အခါမွာ... ျငိမ္းအဖြဲ႕ေတြ... ေပၚေပါက္ လာေတာ့တာပါပဲ...။ သည္အခါ... လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုေတြမွာ... ပိုလို႕ေတာင္... အခက္အခဲ... ၾကီးလာၾကရတာပါပဲ...။

ေနာက္တခုကလည္း... တေလွ်ာက္လံုးမွာ... ျငင္းခုန္ေနခဲ့ၾကတဲ့... အၾကမ္းမဖက္ (Non-violence Action) နဲ႕ အၾကမ္းဖက္ (Armed Struggle).. ကြဲလြဲ ေနမႈကလည္း... ဒီမိုကေရစီေရး... လႈပ္ရွားမႈၾကီးတခုလံုးကို... ရိုက္ခတ္ပါတယ္..။ LA က အမ်ိဳးသားေန႕ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ... ဆရာစြမ္းရည္ ေျပာသြားခဲ့တဲ့... စကားကို... က်ေနာ္... အေတာ္ သေဘာက်ပါတယ္...။ အၾကမ္းဖက္ဖက္... အႏုဖက္ဖက္... အေရးၾကီးတာက... တခုခုကို... ဖက္ေနဖို႕ပါပဲ... ဆိုတဲ့... ဆရာ့စကားက... အလြန္တန္ဖိုးရွိတဲ့... စကားပါ...။

က်ိန္းေသတာတခုကေတာ့... လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲနဲ႕... လူထုတိုက္ပြဲကို... မေပါင္းစပ္ႏိုင္သမွ်...၊ စည္းရံုးေရး ျပိဳကြဲေနမႈေတြကို... မေျဖရွင္းႏိုင္သမွ်... ၊ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲနဲ႕... က်န္တဲ့ တိုက္ပြဲ ပံုသ႑ာန္ေတြကို... မွန္မွန္ ကန္ကန္... မေပါင္းစပ္ႏိုင္သမွ်... က်ေနာ္တို႕... ျမင္ခ်င္တဲ့... ကေလးေလး တေယာက္... သူ႕ ေျခေထာက္ေပၚ... သူ ရပ္ေနတာကို... ျမင္ရဖို႕... ေ၀းပါေသးသည္...ဟု... ယူဆမိပါေၾကာင္း...။ ။

(ေအာင္သာငယ္)

မိုးမခမီဒီယာ - မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးျဖစ္ပါသည္။

ေပါက္ကြဲတဲ့ေန႕

link to this post မွာ... မဆိုင္တဲ့... ပို႕စ္ေတြ... လာခ်ိတ္ေနတာကစျပီး... စိတ္ အေႏွာက္အယွက္... ျဖစ္လိုက္ တာ... ခုထိပဲ...။ ခုေတာ့... ဘာေၾကာင့္ျဖစ္မွန္း... မသိေသးေပမယ့္... ကိုယ္တေယာက္တည္း... ျဖစ္ေနတာ... မဟုတ္ မွန္း ေတာ့... သိသြားျပီေလ..။ နည္းနည္းေတာ့... စိတ္ေအးသြားတယ္...။ အၾကံဥာဏ္... လာေပးၾကတဲ့... ညီ အကို ေမာင္ႏွမေတြ... အားလံုးကို... တကယ္ပဲ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဒါမယ့္... အခ်ိန္ေတြေတာ့... အေတာ့ကို... ကုန္သြားတယ္...။ အဲဒါကိုလည္း... စိတ္တိုေနမိေသးတယ္...။ ဘာလို႕ ဆို... စာေရးရမယ့္... အခ်ိန္ေတြမွာ... အဲတာနဲ႕... အခ်ိန္ေတြ... ကုန္သြားလို႕...။ ႏို႕မို႕ဆို... ပို႕စ္... ၂ ခုေလာက္ ေတာင္... တင္ျပီး... သြားေလာက္ျပီ။ ဒီၾကားထဲ... အလုပ္က... ျပန္လာ ေတာ့... ကား Dashboard မွာ... Brake Lamp -ဆိုတဲ့ Indicater က... ေပၚေနတယ္...။ ကား Brake ကို နင္းတာနဲ႕... လင္းလာရမယ့္... ဘရိတ္မီးက... မလင္းဘူးေလ...။ ကိုယ္... ဘရိတ္အုပ္ေနမွန္း... မသိရင္... ဘရိတ္ မီးကို... မျမင္ရရင္... ေနာက္ကားက... ကိုယ့္ကို... ၀င္က်ံဳး ႏိုင္တယ္ေလ...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... မ်က္စိ မွိတ္ျပီး... အိမ္ကို... ဒီအတိုင္းပဲ... ျပန္ေမာင္း လာတယ္...။ က်ံဳးခ်င္တဲ့ ေကာင္... ၀င္က်ံဳးေပေတာ့... ဆိုျပီး။

အပါတ္မန္႕ကို... ျပန္ေရာက္ေတာ့... ကားကို... ပတ္ကင္းမွာ ထိုးရင္းနဲ႕... ကားေခါင္းကို... ေတြ႕လိုက္မိေတာ့... တေယာက္ေယာက္က... အေၾကြေစ့... တခုခုနဲ႕... (ဒါမွမဟုတ္... တျခား တခုခုနဲ႕)... ကားေခါင္းေပၚမွာ... စာေရး သြားတယ္...။ SINC ... ဆိုပဲ... ။ အၾကီးၾကီး...။ ေဘာနက္ေပၚမွာ... ေအာက္က ေဆးသားေတြေတာင္.. ေပၚေန တယ္...။ ဘာ... အဓိပၸါယ္ လည္းေတာ့... မသိ...။ ဒါမဲ့... ဒါဟာ Vandalism ပဲ...။ Hate Crime မွာ... Vandalism က ထိပ္ဆံုးကပဲ...။ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူေတြက မုန္းေနပါလိ့မ့္မလဲ...။ စဥ္းစားလို႕ေတာ့... မရဘူး...။ ကိုယ္က.. အာရွသား ျဖစ္ေနလို႕လား...။ ဒါဆိုလဲ... အာရွသားေတြ... အမ်ားစု... ေနေနတဲ့... ဒီ အပါတ္မန္႕မွာ... ကိုယ့္ကို... ဘယ္ အာရွသားက... မုန္းေနပါလိမ့္...။ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္သြားတယ္...။

ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း... ဟိုးေန႕က... Apartment Management ဆိုျပီး... အိမ္တံခါးမွာ... စာတေစာင္... လာကပ္ သြားတာကိုး...။ There were some cars belongings to the residents of this apartment sufferred vandalism. If you have children please keep them away from any car that dosen't belong to their family. ... ဆိုပဲ...။

ကိုယ့္ကားေခါင္းေပၚမွာ... အဲလို... စာမ်ိဳးကို.. ဘယ္ကေလးကမွ... ေရးႏိုင္လိမ့္မယ္.. မထင္ပါဘူး...။ လူၾကီး တေယာက္ပဲ... လက္လွမ္းမီႏိုင္မယ့္... ေနရာမွာ... ဘယ္လို... ကေလးမ်ိဳးက... စာေရးႏိုင္မလဲ... စဥ္းစား ေနမိ တယ္...။ ေဒါသလည္း ထြက္တယ္...။ ေဒါသထြက္လို႕မွ ... မဆံုးေသး... ကားေနာက္ပိုင္းကို... ေရာက္ေတာ့... ေနာက္က... Defogger ကို... တေယာက္ေယာက္က... ခ်ိဳးထားပံုရတယ္... တြဲေလာင္းၾကီးက်လို႕...။ အဲတာနဲ႕... ျပန္ မတင္ျပီး... ေနာက္မွန္ေပၚကို ... ဒီအတိုင္းပဲ... ျပန္တင္ခဲ့ရတယ္...။ စိတ္ထဲမွာေတာ့... ႏံု႕ႏံု႕ ႏံု႕ႏံု႕ ျဖစ္ေနျပီ...။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့... မေဟသီက... ထမင္း... မခ်က္ရေသးဘူး...။ လူက... ဆာေလာင္ေနျပီ...။ စိတ္... ထပ္ တိုတယ္...။ ဒါနဲ႕... ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတဲ့... စိတ္ကို... ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသးတယ္...။ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ဘူး...။ အခန္းထဲ ၀င္ျပီး... ကြန္ျပဴတာကို... ဖြင့္လိုက္မိတယ္...။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႕... အင္တာနက္.. တန္းဖြင့္ေတာ့တာပဲ.. ဆိုတဲ့... စကားကို... မၾကားတၾကား... ၾကားလိုက္မိတဲ့... ေနာက္ေတာ့... ေလအျပည့္... ျဖစ္ေနတဲ့... ပူေဖါင္းက... ေပါက္ကြဲ သြားျပီ...။

ဒါမဲ့... ဘယ္လို... ေပါက္ကြဲတာလဲ... ဆိုေတာ့... ဒီမွာ... သြားေပါက္ကြဲတာပါ...
http://www.hardradio.com/streaming/hardradio.asx ...။
အက်ယ္ႏိုင္ဆံုး... Volume အကုန္ တင္ျပီး... ဖြင့္ပစ္လိုက္တာ...။ တခန္းလံုးေတာ့... ဆူညံသြားတာပဲ...။
ေအာ္ၾကစမ္းကြာ... အက်ယ္ေလာင္ဆံုး....။ ေပါက္ကြဲစမ္းကြာ... အျပင္း ထန္ဆံုး...။
Hard Rock ေတြ...၊ Metal ေတြ...၊ Acid ... ေတြ။
ေဖါက္ခြဲ... ေပါက္ကြဲ... တိုက္စား... သြားၾကစမ္းကြာ...။

တခါတခါ... ဘ၀ဆိုတာၾကီးကို... က်ေနာ္... မုန္းတယ္...။

ကယ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕

အခု... က်ေနာ့္ ပို႕စ္ေတြတိုင္းမွာ... ေအာက္ဆံုးက link to this post ရဲ႕ ေအာက္မွာ... သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပို႕စ္ေတြ... အလို အေလ်ာက္... ေပၚလာေနပါတယ္...။ က်ေနာ့္... ပို႕စ္ေတြနဲ႕... သူတို႕... ပို႕စ္ေတြက... ဘယ္လို နည္းနဲ႕မွ... အဆက္အစပ္... မရွိ... ျဖစ္ေနေတာ့... တခုခု... မွားေနျပီလို႕... ထင္တာနဲ႕... အဲ Link ေတြကို... ျပန္ျပီး... ဖ်က္ခ်ပစ္လိုက္တယ္...။ ဖ်က္ခ်ျပီးေတာ့လည္း... ေနာက္တခါ... ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ရင္... ေနာက္ထပ္... သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕... ပို႕စ္ေတြ... ထပ္ျပီး... ေရာက္ေနျပန္ေရာ...။ ဒါနဲ႕... Kaspersky ကို... ေမးၾကည့္ေတာ့... ေအာက္ပါ အတိုင္း... ေပၚလာပါတယ္...။

FireFox : Loading object http://error.000webhost.com/not_found.html, containing Torjan program Exploit.JS.XMLPars.a. Detected.

ဒါနဲ႕... FireFox နဲ႕ပဲ... တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕... ဘေလာ့ေတြကို... သြားၾကည့္တယ္...။ ဘာမွ... မျဖစ္ဘူး...။ ဘာမွလည္း... မေတြ႕ဘူး...။ က်ေနာ့္... ဘေလာ့ကို... သြားလိုက္တာနဲ႕... အဲလို... ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ...။ က်ေနာ့္... ဘေလာ့မွာပဲ... ျဖစ္ေနတာ...။

ခုေတာ့ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ မွာ Trogan တခု... မိေနျပီ...။
Kaspersky ကလည္း... မရွင္းေပးႏိုင္ဘူး... ဆိုပဲ...။

ဒါနဲ႕... FireFox ကို မသံုးေတာ့ဘူး... ဆိုျပီး... Google Chrome ကို... ေဒါင္းလုပ္ခ်ျပီး... သံုးၾကည့္တယ္...။ ဒီအတိုင္းပဲ... ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး...။ ေအာက္ပါအတိုင္း... ေတြ႕ရတယ္...။ FireFox နဲ႕ Google Chrome ပဲ... ကြာသြားတယ္...။

Google Chrome : Loading object http://error.000webhost.com/not_found.html, containing Torjan program Exploit.JS.XMLPars.a. Detected.

ဒါနဲ႕... Opera ကို... ေဒါင္းလုပ္ဆြဲျပီး... ဖြင့္ၾကည့္တယ္...။ သူလည္း... ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ...။ ဒီလိုပဲ... ထပ္ျပီး ေပၚလာတယ္...။

Opera Internet Browser : Loading object http://error.000webhost.com/not_found.html, containing Torjan program Exploit.JS.XMLPars.a. Detected.

ဒါနဲ႕... Microsoft Internet Explorer ကို... သံုးၾကည့္ေတာ့... ပထမေတာ့... ဘာမွ မျဖစ္ဘူး...။ ဒါေပသည့္... က်ေနာ့္ ဘေလာ့ေရာ... သူငယ္ခ်င္းေတြ... ဘေလာ့ေတြကိုေရာ... ေလးေထာင့္အတံုးေတြပဲ... ျမင္ေနရေတာ့ တယ္...။ ေကာင္းေရာ...။ ဒါနဲ႕... ဘေလာ့ေတာ့... ေရးလို႕ရမွာပဲဆိုျပီး... ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့... ဒီလို... ထပ္ျပီး... ေပၚလာျပန္ေရာ...။

Internet Explorer : Loading object http://error.000webhost.com/not_found.html, containing Torjan program Exploit.JS.XMLPars.a. Detected.

ဒါနဲ႕... ေနာက္ဆံုး... တခုတည္းက်န္ေတာ့တဲ့... Apple က... Safari ကို.... စမ္းၾကည့္ဦးမယ္... ဆိုျပီး... ေဒါင္းလုပ္ ဆြဲျပီး... အင္စေတာလ္... လုပ္လိုက္တယ္...။ Safari... ကို... ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း... ထူးမျခားနား... ျဖစ္ေန တယ္...။ ထူးတာေလး... တခုပဲ... ရွိတယ္... Safari မွာေတာ့... detected ... လို႕... မျပဘူး...။ denied... တဲ့...။

Safari Web Browser : Loading object http://error.000webhost.com/npt_found.html, containing Torjan program Exploit.JS.XMLPars.a. Denied.

(ဒါမဲ့... အက်ိဳးအျမတ္တခုေတာ့... ရွိသြားတယ္...။ ရွိရွိသမွ်... Web Browser ေတြကို... သံုးမိဖူးသြားျပီ...။ အဲအထဲမွာ... Apple ရဲ႕... Safari ကေတာ့... ဘေလာ့ေပၚက... စာေတြကို... ဖတ္ဖို႕... အေကာင္းဆံုးပဲ...။ အေတာ္... သပ္ရပ္... လွပေနတာပဲ...။ က်ေနာ့ဘေလာ့ကို... ျမင္ရတာ... ပံုႏွိပ္ထားတဲ့... စာရြက္ကေလးေတြကို... ျမင္ေနရသလိုပဲ... ဗမာစာေလးေတြဆို... သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕... ထူထူထဲထဲနဲ႕... လွလို႕... ပလို႕... ဗ်ား...)

လိုရင္း... ျပန္ေျပာရရင္...
က်ိန္းေသတာ... က်ေနာ့္ဘေလာ့က... တခုခု... ျဖစ္ေနျပီ...။
ဘာလုပ္ရမွန္း... မသိဘူး... ျဖစ္ေနတယ္...။
Technology ကလည္း... savvy မျဖစ္ေတာ့...
- ကယ္ၾကပါဦး - လို႕ပဲ.... ေအာ္လိုက္ေတာ့တယ္...။
သယ္ရင္းေတြ... ကယ္ၾကပါဦး...ဗ်ိဳ႕...။

တက္ဂ္လို႕ေရးတဲ့စာ-၃

တူမေတာ္ ေမသူပိုင္ Tag ထားလို႕ ေရးတဲ့ စာပါ...။

12 Dec 08, 03:32 ေမသူ: ဦေအာင္သာငယ္ ေရ တတ္ထားပါတယ္ ေရးေပးပါ - လို႕ ဆီပံုးမွာ ေတြ႕ လိုက္တယ္။ လာျပန္ပဟ...ဆိုျပီး သြားၾကည့္ရေတာ့တာ...။ ဘာလဲ..ဆိုေတာ့... ႏွစ္သက္မိေသာကဗ်ာတပုဒ္... ဆုိပဲ...။ က်ေနာ္က... ကိုယ္တိုင္လည္း... ကဗ်ာေလးေတြ ေရးတယ္... ကဗ်ာေလးေတြကိုလည္း... ခ်စ္တတ္တဲ့သူ ဆိုေတာ့... ကဗ်ာေတြ... အားလံုးလိုလိုကို... ႏွစ္သက္ေနတတ္ေတာ့တာ .. ။ ႏွစ္သက္မိေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို... ဘယ္လို ေရြးထုတ္ေပးရပါ့...။ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္သြားပါသဗ်ား....။ ဒါနဲ႕ ကေလး ဘ၀ ကတည္း... ဖတ္မိလာသမွ်... ကဗ်ာေတြကထဲကေန... ျပန္စဥ္းစား ရတာေပါ့ေလ...။ စဥ္းစား မိေတာ့... ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေတြကလည္း... အမ်ားၾကီးပါပဲ...။ အမ်ားၾကီးထဲမွာပဲ... အႏွစ္ သက္ဆံုး ျဖစ္ေနတဲ့... ကဗ်ာေတြကကို... ေတာ္ေတာ္ေလး... မ်ားေနေလရဲ႕...။ ဒီေတာ့ လည္း... အဲဒီအထဲက... ထပ္ျပီး... ဆန္ကာတင္... ေရြးရေတာ့တာေပါ့ေလ...။ အဲလို ေရြး လိုက္မိေတာ့... ကဗ်ာ (၃) ပုဒ္ ကို... အႏွစ္သက္ဆံုး ကဗ်ာေတြအျဖစ္... ရလိုက္ပါတယ္... ။

ခုေတာ့... ႏွစ္သက္မိေသာ ကဗ်ာတပုဒ္... ဆိုတဲ့ Tag အတြက္... အဲ ကဗ်ာ (၃) ပုဒ္ လံုးကိုပဲ... ေဖာ္ျပေပးလိုက္ ပါတယ္...။

----------------------------------------

အဲကဗ်ာ (၃) ပုဒ္လံုးမွာ... က်ေနာ္... အႏွစ္သက္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာကို... အရင္ဆံုး... ေဖာ္ျပ ပါရေစ... ။

ဒီကဗ်ာကို က်ေနာ့္ရဲ႕ ပို႕စ္တခု မွာလည္း... ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္...။ ကဗ်ာ အမည္ကေတာ့... “မိသားစု” ပါ...။ စစ္အာဏာရွင္ေတြက... ဖမ္းဆီးျပီး... ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်တာကို... ခံခဲ့ရတဲ့... က်ေနာ့္မိခင္က... က်ေနာ္တို႕... ညီအကို ၂ ေယာက္... ဖတ္ဖို႕... ေထာင္ထဲကေန... ေရးပို႕ေပးတဲ့... ကဗ်ာေတြအနက္... က်ေနာ့္ ကေလးဘ၀မွာ... ပထမဆံုး ဖတ္ခဲ့ရျပီး... တသက္လံုး... မေမ့ႏိုင္ေတာ့မယ့္... ကဗ်ာတပုဒ္ပါ...။ သည္ ကဗ်ာကို... အက်ဥ္းခန္းထဲကေန... အေမ ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ... က်ေနာ့္ဖခင္ကေတာ့... ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ... ေတာနက္ တေနရာမွာ... အာဏာရွင္ေတြကို... လက္နက္ကိုင္ ဆန္႕က်င္ ေနတဲ့... အခ်ိန္ပါ...။ က်ေနာ္တို႕... ညီအကို ၂ ေယာက္က... အဖိုးအဖြားေတြ လက္ေပၚမွာ... ။ တကြြဲတျပားစီ... ျဖစ္ေနတဲ့... ဘ၀ေတြကို... အတူတကြ... ေပါင္းစည္းႏိုင္ခြင့္... ရမွ... မိသားစုဆိုတာ... အဓိပၸါယ္ ရွိမွာ... မဟုတ္လား...။

“မိသားစု”

ေဖေဖက... “ေန”
ေမေမက... “လ”
“ၾကယ္”ကေလးလို... လက္ကာပ
သားလူေခ်ာလွ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... “မိသားစု...” ဆိုတဲ့... စကားလံုးတခုရဲ႕... ေလးနက္တဲ့... အဓိပၸါယ္ကို... ကေလး ဘ၀ကတည္းက... က်ေနာ္... နားလည္ခဲ့ပါတယ္။

----------------------------------------

ေနာက္ထပ္... က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆံုး... ကဗ်ာတပုဒ္ကေတာ့... ဆရာေမာင္သာရ... ေရးခဲ့တဲ့... ကဗ်ာ တပုဒ္ပါ...။ အမည္ကေတာ့... “ေတာ္လွန္ေရး”... ပါ...။ အေၾကာင္း အရာ တခုကို... လို... တို... ရွင္း... ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း... ျမင္သာေအာင္... ေဖာ္ျပတဲ့ အျပင္... အားမာန္ေတြပါ... ရရွိ ခံစား ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္... ဒီကဗ်ာကို... ႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္...။

“ေတာ္လွန္ေရး”

“ဆူး” စူး၍လွ်င္
“အပ္”ႏွင့္ ထြင္သည္
အသင္ ဘာေျပာခ်င္သနည္း... ။

ဒီကဗ်ာေၾကာင့္ပဲ... “ဆူး” နဲ႕ “အပ္”ရဲ႕... အဓိပၸါယ္ကိုလည္း... ငယ္စဥ္ကတည္းက... ေလးနက္ခဲ့မိေၾကာင္းပါ...။

----------------------------------------

ေနာက္... က်ေနာ္... အႏွစ္သက္ဆံုး ကဗ်ာတပုဒ္ကေတာ့... က်ေနာ္တို႕... အားလံုး... ခ်စ္ၾကတဲ့... ဆရာဂ်မ္း (ဆရာတင္မိုး)ရဲ႕... နံမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာတပုဒ္ပါ...။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ တခုမွာေတာင္... အဲကဗ်ာ အေၾကာင္း... ဆရာက... အရႊမ္း ေဖာက္ခဲ့ဖူး ပါေသးတယ္...။ ေရးမိတာက... သံုးေၾကာင္း... ေမးခြန္းေပါင္းက... သံုးေသာင္းေလာက္... ရွိတယ္...လို႕... ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္...။ ဘာလို႕ဆို... အဲကဗ်ာက... တိုတိုေလးနဲ႕... ေကာင္းလြန္းလွ သမို႕ေပါ့ဗ်ာ... ။ ျပီးေတာ့... ေတြးရင္ ေတြးသေလာက္... အင္မတန္ က်ယ္၀န္းတဲ့... ဆင့္ပြား ခံစားခ်က္ေတြကို... ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့... ကဗ်ာမို႕လို႕ပါ...။ ကဗ်ာ အမည္ကေတာ့... “ဧည့္သည္ၾကီး”... ျဖစ္ပါတယ္...။

“ဧည့္သည္ၾကီး”

ေဆးလိပ္လည္း တို
ေနလည္း ညိဳျပီ
ငါ့ကို ျပန္ပို႕ၾကပါေလ...။

“ေဆးလိပ္” နဲ႕“ေန”ကို... အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾက... ။ “တို” နဲ႕ “ညိဳ”ကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ၾက...။ အဲသလိုနဲ႕... ကဗ်ာ... သံုးေၾကာင္းက... ေမးခြန္းေပါင္း... သံုးေသာင္းကို... ေပၚလာေစခဲ့တာပါ...။

----------------------------------------

ခုေတာ့... ေျပာလက္စနဲ႕မို႕... ဆက္ျပီးေျပာလိုက္ပါဦးမယ္...။ ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့... ကဗ်ာေတြျပီးေတာ့... အခ်စ္ ကဗ်ာေလး ေတြလည္း... ရွိပါေသးတယ္...။ အခုတေလာ... ဘေလာ့ေတြေပၚမွာ... ဖတ္မိတဲ့... အခ်စ္ ကဗ်ာေလးေတြ ထဲမွာ... က်ေနာ္ ႏွစ္သက္တဲ့... ကဗ်ာတပုဒ္ကေတာ့... ကဗ်ာဆရာ လင္းဒီပ ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ “ခ်စ္သူရွိတဲ့ျမိဳ႕” ဆိုတဲ့... ကဗ်ာေလးပါ...။ အေတာ့ကို ႏွစ္သက္မိပါတယ္..။ ကဗ်ာက... နည္းနည္း ရွည္လို႕... ဒီမွာ... မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး...။ Link ကိုပဲ... ႏွိပ္ျပီး... ဖတ္ျဖစ္ေအာင္... သြားဖတ္ၾကပါလို႕... တိုက္တြန္း လိုက္ပါတယ္...။ အဲကဗ်ာေလးက... ရင္ထဲကို... သိဂၤါရ... သႏၱ... ပန္းပြင့္ေလးေတြ... ခူးထည့္ေပးလိုက္ သလိုပါပဲ...။

အားလံုးပဲ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ...။

ေနာက္ထပ္ ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္

ဦးဂင္ၾကီး ကို အားက်တာလည္း ပါတယ္... ။ ျပီးေတာ့ ... Acoustic Guitar ၾကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့... အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္အတြက္လည္း... X'Mas လက္ေဆာင္ အျဖစ္... တခုခု... ေပးခ်င္တယ္...။ အဲဒါနဲ႕... စိတ္ကူး ေပါက္လာေတာ့... ထိုင္ရာက... ထျပီး... Nylon-Stringed Acoustic Guitar (Classical Guitar) ကို... ဆြဲ... ။ တထိုင္တည္း... တီးျပီး... record လုပ္ထား လိုက္တာပါ။ (စိတ္ၾကိဳက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး.. Dead Spot ေတြ အမ်ားၾကီးပါေနတယ္...)

တကယ္ေတာ့... က်ေနာ္ကလည္း... ကိုဂင္ၾကီးလိုပါပဲ... ၀ါသနာရွင္ပါ... ။ ပညာရွင္ မဟုတ္ပါဘူး...။ ျပီးေတာ့... ဂစ္တာ မတီး ျဖစ္တာကလည္း... ႏွစ္ပရိေစၦဒ... ၾကာေနျပီ ဆိုေတာ့... touching ေတြလည္း... သိပ္ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး...။ (အရင္တုန္းကေတာ့.. ေကာင္းသလိုလို... ) သို႕ေသာ္လည္း... က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို... ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေစခ်င္တဲ့... ေစတနာနဲ႕ေတာ့... တီးထားတာပါ...။ တတ္ႏိုင္သမွ်... mood ေလးေတြ.. ထည့္ျပီး.. တီးထားပါတယ္...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. သူငယ္ခ်င္းေရ... ဒီ ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္ကိုေတာ့... သည္းညည္းခံျပီး... ယူလိုက္ပါေနာ... း)

က်န္တဲ့... သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္လည္း... က်ေနာ့္ရဲ႕... ေနာက္ထပ္... ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္အျဖစ္... သည္းခံ... ခြင့္လႊတ္... (နားပိတ္...) နားဆင္ၾကပါဗ်ာ... ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္... ေစတနာက... အရင္းခံ မဟုတ္လား... း)

ၾကံဳတုန္းေလး... keyboard ရွည္ျပီး... ေျပာျပရရင္ေတာ့... ဒီသီခ်င္းကို... ဂစ္တာတီးသူတိုင္း... ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္... မက္မက္ ေမာေမာ... ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ... ၾကာေအာင္... တီးခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း... ဒီသီခ်င္းရဲ႕ဖခင္ျဖစ္တဲ့... composer အမည္ကိုေတာ့... ဘယ္သူမွ... မသိၾကပါဘူး...။ Romance by Anonymous လို႕ပဲ... အားလံုးက... သိခဲ့ၾကပါတယ္...။ ၀မ္းနည္းစရာ တခုေပါ့ေလ...။

ျပန္တီးခ်င္ၾကသူမ်ား... ျပန္တီးႏိုင္ေအာင္... က်ေနာ့္... သီခ်င္းစာအုပ္ထဲက... ဒီသီခ်င္းရဲ႕.. စာမ်က္ႏွာ ၂ ခုကို.လည္း.. ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါတယ္...။

အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း အပါအ၀င္... သူငယ္ခ်င္း... အားလံုးပဲ... ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္

က်ေနာ့္ရဲ႕ညီမတေယာက္ ျဖစ္တဲ့... ပန္းခ်ီဆရာမ... မသီရိက... ေပးခဲ့တဲ့... ခရစ္စမတ္... လက္ေဆာင္ပါ။ ဘယ္သူမွ... မေပးခင္... သူ... အရင္ဆံုး... ေပးခ်င္တယ္ဆိုျပီး... ေပးလာလို႕... အေစာဆံုးရခဲ့တဲ့... လက္ေဆာင္ပါ။ အဲလက္ေဆာင္ကို... သူငယ္ခ်င္းေတြ... အားလံုးကို... ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္အျဖစ္... ျပန္ေပးပါရေစ...။
က်ေနာ္နဲ႕... ၁၀၀% တူတယ္လို႕... ထင္တာပဲ။

အိပ္မက္ထဲက အိပ္မက္

စကားေတြထဲမွာ...
အရိပ္ေတြကိုပဲ... ၾကားေနမိတယ္။

အရိပ္ေတြထဲမွာ...
အေရာင္ေတြကိုပဲ... ျမင္ေနမိတယ္။

အေရာင္ေတြထဲမွာ...
အရုပ္ေတြကိုပဲ... ေတြ႕ေနမိတယ္။

အရုပ္ေတြထဲမွာ..
ရနံ႕ေတြကိုပဲ.. ရွဴေနမိတယ္။

ရနံ႕ေတြထဲမွာ...
အိပ္မက္ေတြကိုပဲ... မက္ေနမိတယ္။

ခရစ္စမတ္ကာလ
အဆင္တန္ဆာေတြလို...
အိပ္မက္ေတြ... အိပ္မက္ေတြ.....ဆိုတာ
လွလွပပၾကီးကို...
တြဲလြဲခိုေနၾကေလရဲ႕...
ဘ၀ဆိုတဲ့... သစ္ပငိမွာ...။

ေနႏွင့္ဦး... ေဟ့...
ႏွစ္သစ္ကူးတဲ့အခါ...
အိပ္မက္ေတြကိုို... ငါ...
အျပီးအပိုင္...
သိမ္းထုပ္ပိုင္စိုးပစ္ဦးမယ္...

ATN

ကံၾကမၼာ

ရင္တေပြ႕စာ... တိမ္တအုပ္နဲ႕...
အိပ္မက္တဆုပ္ကို... မွ်ားမိခဲ့…
ေရခမ္းသြားတဲ့... ပင္လယ္မွာ… ။

ATN

ျမိဳ႕တျမိဳ႕၊ ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္တခြက္နဲ႕အိပ္မက္ဆိုးတခု (အစအဆံုး)

ျမိဳ႕တျမိဳ႕

သည္ျမိဳ႕ရဲ႕ အမည္ကို ၾကားရတိုင္း... ဖတ္ရတိုင္း... ေတြ႕ရတိုင္း... ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားခဲ့ဖူးေသာ... ေကာင္ေလး တေယာက္ကို... သတိရသည္။ ၾကာေတာ့ ... ၾကာခဲ့ျပီ...။ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီဆိုသည္ကို... ႏွလံုးသားက... အတိ အက်... မွတ္မိ ေနသည့္တိုင္... အခ်ိန္ကာလ... အတိုင္း အရွည္ေတြကို... အမွတ္ထားကာ... ေျပာမျပခ်င္ေတာ့..။ ၾကာျပီ... ဆိုသည့္... စကားလံုး... တခုကိုပဲ... ခုခ်ိန္မွာ... သံုးေန ခ်င္ေတာ့သည္...။ ၾကာျပီ...။ ရာသီေတြ... အလီလီ ေျပာင္းခဲ့ေသာ္လည္း... အတိတ္ဆိုသည့္... အရိပ္တခုကို... ခႏၶာကိုယ္ေပၚက... အမာရြတ္တခုလို... သယ္ပိုး ထားေနဆဲ... ။ ထို အရိပ္ကို... ျပန္ေတြ႕ရတိုင္းလည္း... ရင္ထဲမွာ... အမ်ိဳးစံုေသာ... ခံစားမႈေတြကို... ခံစားေနရျမဲ..။

--------------------------------------------------

ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့... ၁၉၈၀ ေက်ာ္ ႏွစ္မ်ားဆီကို... ေျခဦး ျပန္လွည့္မိသည္...။ အဲသည္အခ်ိန္က... သည္ျမိဳ႕ကို.. မိသားစုနွင့္အတူ... ေရႊ႕ေျပာင္း ေရာက္ကာစသာ... ။ သည့္ေနာက္ေတာ့... မိဘမ်ား အေျခခ်သည့္... သည္ျမိဳ႕က... သည္ ရပ္ကြက္ ကေလးကိုပဲ... ေမြးဇာတိလို... ျဖစ္ခဲ့ရသည္ေလ...။ သည္လိုနဲ႕... ႏွလံုးသားခ်င္း... ခင္မင္.. အလြမ္းသင့္ရာ... သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ကိုလည္း... သည္ ရပ္ကြက္ကေလးမွာပဲ... ရခဲ့သည္... ။ ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ မသင္း...။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့... ၁ ႏွစ္ ေလာက္... ငယ္မည္...။ မသင္းကေတာ့... အသက္တူတူ...။ အထက္တန္းေက်ာင္းတေလွ်ာက္လံုး... အတူတူ.. တတြဲတြဲ... မခြဲပဲ ေနခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္...။

ေနာက္... ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လည္း... အတူတူ...။ အမွတ္(၁) ေဒသေကာလိပ္ (ဗိုလ္တေထာင္ နယ္ေျမ) ကု.ိ.. တက္ခြင့္... ရၾကေတာ့လည္း... အတူတူ...။ ေဒသေကာလိပ္... ပထမနွစ္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲေတြ... ေျဖခ်ိန္မွာ... မိသားစု အခက္အခဲေတြ... ေတြ႕ခဲ့ၾကတာလည္း... အတူူတူ...။ သည္လိုနဲ႕... ပထမႏွစ္..အတန္းတင္ စာေမးပြဲကို... မေျဖႏိုင္ၾကတာလည္း... အတူတူ...။ ပထမနွစ္ စာေမးပြဲကို... က်ၾကတာ လည္း အတူတူ...။ (ႏိုင္ႏိုင့္ အေမက... အဲသည္အခ်ိန္မွာ... အၾကီးအက်ယ္ ဖ်ားနာသည္...၊ မသင္းက... မိခင္..ဆံုးသည္..၊ သူမက.. ဖခင္.. ဆံုးသည္ေလ...) သည္လိုနဲ႕... ပထမႏွစ္ကို... ေနာက္တခါ Repeater အျဖစ္ .. ျပန္တက္ၾကရေတာ့လည္း ... အတူူတူ...။ သည္လို အခ်ိန္ ကာလ တခုကို... မည္သူက... ေမ့ေလ်ာ့ႏိုင္လိမ့္ မည္လဲ...။

သို႕ေသာ္လည္း... မေမ့ေလ်ာ့ႏိုင္ဆံုး... အခ်ိန္ကာလကေတာ့... ေနာက္ စာသင္ႏွစ္သာ... ။ ေနာက္ စာသင္ ႏွစ္တြင္... သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ထဲမွ... တေယာက္ျဖစ္သူ... ႏိုင္ႏိုင္၏... ေမာင္ငယ္ျဖစ္သည့္... ပထမႏွစ္ Fresher မ်ားအျဖစ္ ေရာက္လာေသာ... ကိုေအာင္ႏွင့္... သူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား (သားၾကီး၊ ေဇာ္ေဇာ္၊ ေနာင္ေနာင္၊ ေအာင္မင္း)ကို... ခင္မင္ဖို႕... အေၾကာင္း ဖန္လာခဲ့ရျပီး... ကိုေအာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ... ေနာင္တြင္.. ခ်စ္သူျဖစ္လာခဲ့ေသာ... ေနာင္ေနာင္-ဆိုသည့္ ေမာင့္ကို... ဆံုေတြ႕ ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္..။

ေျပာရရင္... ကိုေအာင္တို႕ တအုပ္လံုးက (ေမာင္ကလြဲရင္)... ငေျပာင္ေတြခ်ည္းသာ... အျမဲတမ္း ေနာင္ေျပာင္ ဟားတိုက္ ေနၾကေသာ ခ်ာတိတ္ေတြ...။ ကိုေအာင္တို႕ အားလံုးၾကားထဲမွာ... သူတို႕က.. ငေနာင္... လို႕ ေခၚေသာ... သူက... ေမာင္ေလး တေယာက္လို.. ခ်စ္ေသာေၾကာင့္... ေနာင္ေလး... လို႕ ေခၚေသာ... ေမာင္ ကသာ... မ်က္ႏွာ စူပုပ္ပုပ္နဲ႕ စကားတလံုးမွ်... မေျပာပဲ... ႏႈတ္ဆိတ္ ေနတတ္သူ...။ ဒါေၾကာင့္ပဲ... သည္ ငေနာက္ေတြ ၾကားထဲက... ေအးေဆးစြာ... တိတ္ဆိတ္ ေနတတ္ေသာ... ေမာင့္ကုိ... တျခားသူေတြထက္ ပိုျပီး... သတိ ထားခဲ့မိတာ ျဖစ္မည္...။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား... ဒီ ငေနာက္ေတြၾကားထဲ... ေရခဲတံုး ကေလးက... ေရာက္ေနပါလိမ့္... ။ သို႕ေသာ္လည္း... ကိုေအာင္တို႕... တခါတခါ ေျပာသလို... ကဗ်ာရူး... ဆိုေသာ... ေမာင္... ေရးထားသည့္ ကဗ်ာေတြကို... သူ႕အတြက္ စာေတြ ကူးေရး ေပးရင္း... သူ႕ဗလာစာအုပ္မွာ... သူ ေရးထားသည့္ ကဗ်ာေတြကို... ဖတ္မိသည့္အခါ... ကဗ်ာ အေရး ေကာင္းသူ... ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း... သတိ ထားခဲ့မိ ေသးသည္...။

သည္လိုနဲ႕... အမၾကီး ၃ ေယာက္ ... ေမာင္ေလး ၅ ေယာက္... ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္းထားေသာ... သူတို႕ လူမႈ အဖြဲ႕ အစည္းေလးက... ေပ်ာ္ရႊင္စြာ... ရွင္သန္ ေနခဲ့သည္ေလ...။ အမတေယာက္သာရွိျပီး... ညီမေတြ... အကိုေတြ... ေမာင္ေတြ... မရွိေသာ... သူ႕အတြက္... သည္ ေမာင္ ေလး ၅ ေယာက္ကို... ခင္တြယ္မိသည္ေလ...။ အထူး သျဖင့္... အလိုက္သိတတ္ေသာ... ေမာင့္ကိုေပါ့...။ ဘာေၾကာင့္ဆို... အျမဲ အတန္းေျပးၾကသည့္... သည္ခ်ာတိတ္ ၅ ေယာက္ တဖြဲ႕လံုးအတြက္... အျမဲအတန္းတက္ေသာ သူတို႕ အမၾကီး ၃ ေယာက္က... စာေတြ ကူးေပးၾကသည့္ အခါ... ေမာင္က... သူကိုယ္တိုင္ အတန္း မတက္ေသာ္လည္း.... ၀ိုင္းကူျပီး.... စာေတြ ကူးေပးတတ္သည္ေလ...။ - ဟဲ့.... ခုမွ... ပဏာ... လာလုပ္မေနနဲ႕... ငါတို႕... ၃ ေယာက္... လုပ္လို႕ရတယ္...- သူေျပာတိုင္း - ပဏာ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး အမရယ္... က်ေနာ္တို႕... ေျပးခ်င္ရာေျပးတိုင္း... အမတို႕က... လိုက္ျဖည့္ေပးေနရတာ... မတရားဘူး ထင္လို႕ပါ.... - သည္လိုေျပာရင္း... သူနဲ႕အတူ... အားလံုးအတြက္... စာေတြ ၀ိုင္းကူးေပး တတ္ေသာ... အလိုက္သိတတ္ေသာ... သည္ေကာင္ေလးကို... သူ႕ ေမာင္ေလး အရင္းလို ခ်စ္သြားခဲ့သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕... သံေယာဇဥ္ေတြ... ရင့္က်က္လာတာျဖစ္မည္...။

တရက္မွာေတာ့... ႏိုင္ႏိုင္ေရာ ... မသင္းေရာ... ေက်ာင္းမလာၾက...။ သူ... အတန္းထဲ ေရာက္ေတာ့.... မည္သူမွ် မရွိေသာ အတန္း ထဲမွာ... ေနာက္ဆံုး ခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနျပီး... အတန္းေရွ႕က... သင္ပုန္းကို... စိုက္ၾကည့္ ေနေသာ... မ်က္ႏွာေလး ညွိဳးေနသည့္... ေမာင့္ကို... သူေတြ႕ရသည္..။ - ဘာျဖစ္ေနလဲ... ေနာင္ေလး - သူ ေမးမိေတာ့.... - အေဖ့ကို... ညက... သူတို႕... ဖမ္းသြားတယ္... အမ...။ - ဟဲ့... ဘာျဖစ္လို႕လဲ... ဘယ္သူက ဖမ္းသြား တာလဲ... နင့္အေဖက... ဘာလုပ္လို႕လဲ... - ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ကခ်ာ... သူေမးမိေတာ့ - ေထာက္လွမ္းေရး ေတြေလ အမ... အေဖက ဘာလုပ္မလဲ... တိုင္းျပည္အတြက္ပဲ လုပ္မွာေပါ့ - သည္လို ေျပာေသာ... ေမာင့္ စကားကို... အဲသည္အခ်ိန္က နားမလည္ပါ...။ သည့္ေနာက္ေတာ့... ေမာင့္ မိသားစု အေၾကာင္းကို သိေနသည့္ ကိုေအာင္က... ေမာင္တို႕ မိသားစုအေၾကာင္း... အျဖစ္အပ်က္ အစအဆံုးကို... ေျပာျပမွ... ေမာင့္ကို သနား ေနမိေတာ့သည္...။

ညဖက္ေရာက္ေတာ့... သူငယ္ခ်င္းအားလံုး.. အတူတက္ေနၾကျဖစ္သည့္... ဆရာ ေရာဘတ္တန္... ဓါတုေဗဒ က်ဴရွင္မွာ... ေမာင့္ကို မေတြ႕ရ...။ က်ဴရွင္လႊတ္ေတာ့... သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကို... အတူတူ တင္ေခၚျပီး... ျပန္ေနၾကျဖစ္သည့္... ေမာင္နဲ႕ တရပ္ကြက္တည္း ျဖစ္ေသာ... ေအးစန္းတို႕ကားေပၚမွာ... အရက္မူးေနေသာ... ေမာင္နဲ႕ သားၾကီးကို... ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ဆိုး လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း...။ ခုလို အခ်ိန္မွာ ဘာလို႕... က်ဴရွင္ လာမတက္ပဲ... အရက္ သြားေသာက္တာလဲ... ဘာလို႕... အဲလို လုပ္တာလဲ...။ ကားေပၚမွာ.. သူ႕ကို... စိုက္ၾကည့္ေနေသာ... ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို... မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း... စကား မေျပာပဲ... သူေနခဲ့သည္...။

သည္လိုနဲ႕... ေနာက္ေန႕တေန႕လံုးမွာလည္း... သူ႕ကို... စကားလာေျပာေနေသာ... ေမာင့္ကို... ဘာတလံုးမွ... စကား... ျပန္မေျပာခဲ့.. ။ ေမာင့္... မ်က္ႏွာကိုလည္း ... သူ... တခ်က္မွ်... ျပန္မၾကည့္ခဲ့ေခ်...။ (သည္ အျဖစ္ အပ်က္ ကပဲ... ေမာင္နဲ႕... ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ေစသည္လား... မသိေတာ့...) မွတ္မိလိုက္သည္မွာေတာ့... သူ႕ေရွ႕မွ... ေမာင္... ေပ်ာက္သြားသည္...။ သည့္ေနာက္မေတာ့... ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ မသင္း... အတန္းထဲသို႕... ေရာက္လာသည့္အခါ... သူ... ငိုခ်လိုက္မိျခင္းပါပဲ...။ - ဟဲ့... ဟဲ့... ဘာျဖစ္တာလဲ...ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ မသင္း ေမးလို႕ မဆံုးခင္မွာပဲ... သားၾကီးက အတန္းထဲ ေရာက္ခ်လာျပီး ေမးပါတယ္...။ - အမ ငေနာင့္ကို ဘာ လုပ္လႊြတ္ လိုက္သလဲ... ဒီေကာင္ ငိုျပီး ျပန္သြားတယ္... ဘာျဖစ္လဲ ေမးေတာ့လည္း မေျပာဘူး... အမက... သူ႕ကို... စကား မေျပာဘူးဆိုတာပဲ ေျပာတယ္...။ သူ.. ဘာ တခြန္းမွ ျပန္မေျဖႏိုင္ပါ...

သည့္ေနာက္မွာေတာ့... သူ႕လက္ကို... ဆြဲျပီးေခၚသြားသည့္... ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ မသင္း... ေနာက္ကို.. လိုက္သြားရင္း... ကိုေအာင္တို႕... သားၾကီးတို႕ပါ... ပါသည့္... သူငယ္ခ်င္း ၈ ေယာက္ အုပ္စုၾကီးတခုလံုး... ေနာင္ေနာင့္ အိမ္ကို ေရာက္သြားၾကေတာ့သည္...။ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ျပစ္မွာ... ဆန္ျပာရင္း... စပါးလံုးထိုင္ေရြးေနသည့္... ေနာင္ေနာင့္ မိခင္က.. သူတို႕ကို ေတြ႕ေတာ့... သားေရ... မင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ... ဒီမွာ... ေရာက္ေနၾကတယ္... ဆိုတဲ့ စကားအဆံုး... အိမ္ခန္းထဲက... ထြက္လာသည့္... ေနာင္ေနာင့္ကို... ေတြ႕ေတာ့... သူ... ထပ္ ငိုခ်လိုက္မိ ေတာ့သည္...။ -ဟဲ့... ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ... နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ေနာင္ေနာင့္မိခင္ရဲ႕ အေမးကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းေျဖ ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ... သူ လုပ္မိတာကေတာ့... ေနာင္ေနာင့္ လက္ကို... ဆြဲျပီး... သူ႕ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ထားမိျခင္းပါပဲ...။

သည္လိုနဲ႕... ခ်စ္တယ္...ဆိုသည့့္... စကားကို... မေျပာပဲ... သူနဲ႕... ေနာင္ေနာင္... ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက...။ သူထက္ ၅ ႏွစ္ ငယ္ေသာ္လည္း... အေတြးအေခၚေတြမွာ .. သူ႕ထက္ ၅ ႏွစ္ ပိုၾကီးေနတဲ့... ေနာင္ေနာင့္ကို... ေနာင္ေလး-လို႕ ေခၚရာကေန - ေလး - တလံုး ျပဳတ္သြားခဲ့ျပီး - ေနာင္ - ျဖစ္သြားခဲ့သလို သူ႕ကို - အမ -လို႕ ေခၚေသာ ေနာင္ေနာင္ကလည္း -အ - တလံုး ျပဳတ္ျပီး - မ - လို႕ ေခၚခဲ့...။ ေနာက္ေတာ့လည္း - မ - ေရွ႕မွာ - ခ်စ္ - တလံုးပါ တိုးလာ ခဲ့သည္ အထိ... ။

သို႕ေသာ္လည္း... ဇာတ္လမ္းက... သည္မွာ မျပီးသြားပါ...။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ... အၾကားတြင္... ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား... ကံၾကမၼာမ်ား... ၀င္ေရာက္လာေသာအခါ... စာအုပ္တအုပ္ကို... ဖြင့္လွန္လိုက္သည့္အခါ.. ေ၀းကြာသြားရေသာ စာမ်က္ႏွာ ၂ ခုလို... အနီးကပ္ဆံုး ေ၀းကြာ သြားရေသာ... စာရြက္ ၂ ရြက္ အျဖစ္... ေနာင္ေလးႏွင့္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို... သူ ... ေတြ႕ရွိ ျဖစ္ေလ ေတာ့သည္။

-------------------

ဒဏ္ရာရထားေသာ လူသား ၂ေယာက္ကို သယ္ေဆာင္ ထားခဲ့ဖူးသည့္ ျမိဳ႕တျမိဳ႕ကသာ ...
နာက်င္မႈ... ဆိုေသာ... စကား တလံုး၏.. အဓိပၸါယ္ကို... သိပါလိမ့္မည္...။
ထိုျမိဳ႕ကို... သူ... လြမ္းပါသည္...။

--------------------------------------------------------------------------------------

ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္တခြက္

အရက္ အျပင္းစားေတြ... ဘီယာေတြကို... မေသာက္ျဖစ္ေတာ့သည္မွာ... အေတာ္ ၾကာေနျပီ...။ ခုတေလာ... စာ ေရးရင္း... ကဗ်ာ ေရးရင္း... ၀ိုင္ တခြက္ ႏွစ္ခြက္ ေလာက္ေတာ့... ေသာက္ျဖစ္ေနသည္။ ခုရက္ထဲ... သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က... လက္ေဆာင္ ေပးထားသည့္... ၀ိုင္ တလံုးကို... ေဖာက္ေသာက္ေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ၀ိုင္ေတြ... အမ်ိဳးစံု ထဲမွာ... ၀ိုင္အနီကိုမၾကိဳက္ေသာ... သူ႕အတြက္... သူငယ္ခ်င္းက... ၀ိုင္အျဖဴ (Chardonnay) တလံုး ... လက္ေဆာင္ ေပးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ၀ိုင္အနီကို... သူ... မၾကိဳက္ ရျခင္း ကေတာ့... ေသြးေတြကို ေသာက္ေနရ သလိုမ်ိဳး... စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လို႕သာ... အျခား ထူးျခားသည့္ အေၾကာင္း တစံုတရာေတာ့... မရွိေခ်..။

၀ိုင္ျဖဴကို... ခြက္ထဲထည့္ရင္းက... ၀ိုင္ပုလင္းကို... ခုမွ ေသခ်ာ ၾကည့္ျဖစ္မိေတာ့... သည္ ၀ိုင္က ၆ ႏွစ္သား ရွိေနျပီပဲ...။ (Chardonnay) ထဲမွာ... ရွားရွားပါးပါး ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းကို... အံ့ၾသေနမိေသးသည္... ဘယ္ကမ်ား... သြားရွာ၀ယ္ခဲ့ပါလိမ့္။ သည္၀ိုင္ကို... ေစ်း အေတာ္ ေပးခဲ့ရပံုလည္း... ရသည္ေလ...။ ေတြ႕ဖူးသမွ်... (Chardonnay) ေတြက... အလြန္ဆံုး... ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေတြခ်ည္းသာ...။ ေၾသာ... ခုေတာ့... ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ၀ိုင္ျဖဴ တခြက္... ေသာက္ေနရ သည္ေပါ့...။ ၀ိုင္ခြက္ထဲမွ... ၀ိုင္ျဖဴကို... ၾကည့္ရင္း... ။ ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္.... ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္....။ အခ်ိန္ကာလ... အေတာ္ၾကာ... သိမ္းဆည္း ထားရေသာ ၀ိုင္...။ စဥ္းစားရင္း... ရင္ထဲမွာ... ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနသည့္... ၀ိုင္.... တခြက္ကို... တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္... သူ... သတိရ သြားေတာ့သည္.... ။

---------------------------------------

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္... ဆိုသည့္... စကားလံုးမွာ...
နာက်င္မႈေတြလည္း... ပါလာတတ္ပါေသးသည္...

---------------------------------------

ကြန္ျပဴတာ စားပြဲေရွ႕အေရာက္... ဘာရယ္မဟုတ္... ေတြ႕ရာ ခလုပ္တခုကို... ႏွိပ္လိုက္မိေသာ လက္ကိုပဲ... စိတ္ဆိုးခ်င္မိေတာ့သည္...။ စားပြဲေဘးနားမွ... Casetteမွ... Play ခလုပ္ကို ... ဘာရယ္ မဟုတ္... ႏွိပ္ခ် လိုက္မိသည္...။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကားလိုက္ရသည္က...

သတိရလို႕ေနမယ္... ေအးခ်မ္းလွတဲ့... မခ်ိဳမခ်ဥ္ အျပံဳးေလးကို...
အတိတ္တခုက... အတြယ္တာရဆံုး...
ဘ၀တေကြ႕မွာ... ေတြ႕ရွိလို႕လာ... ေရစက္ေလလား...
မမခ်စ္... မမခ်စ္...
အမိုက္မဲကေလးကို... ခင္တြယ္ခဲ့တဲ့... ေမာင့္ရဲ႕... မမခ်စ္....

သူ႕တကိုယ္လံုး... နာက်င္သြားေလသည္...။ ၀ိုင္ခြက္ထဲမွ... ရွိသမွ်... ၀ိုင္ေတြအားလံုးကို... တခါတည္း... အကုန္ ေသာက္ခ် ပစ္လိုက္မိသည္...။ ျပီး မီးဖိုေခ်ာင္မွာ... ထားခဲ့ေသာ ၀ိုင္ပုလင္းကို... သြားျပန္ဆြဲျပီး... ဖန္ခြက္ထဲ... ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ၀ိုင္ျဖဴေတြ... ဒလေဟာ... ေလာင္းခ်ေနမိ ေလေတာ့သည္...။ သို႕ေသာ္လည္း... သူ႕ အနာအက်င္မ်ား... ေပ်ာက္မသြားပါ...။

-----------------------------------

အကိုတေယာက္သာ ရွိေသာ... သူ႕ဘ၀မွာ... အမ တေယာက္ျဖစ္ျဖစ္... ညီမ တေယာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ... လိုခ်င္ခဲ့မိ သည္ေလ...။ ဘာလို႕လဲေတာ့... သူ မသိပါ...။ သည့္အတြက္ ေၾကာင့္လည္း.. ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး... ေဒသ ေကာလိပ္... တက္ရခ်ိန္မေတာ့... သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ... ကိုေအာင္၏ အမျဖစ္ေသာ... အမႏိုင္... အပါအ၀င္... အမ သံုးေယာက္ကို... သူ ေတြ႕ေတြ႕ျခင္းမွာ... သူ႕ အမ အရင္းေတြလို... သံေယာဇဥ္... ျဖစ္မိတာျဖစ္မည္...။ အမႏိုင္က... အဆိုေတာ္ ေမဆြိနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္မို႕... သူက ေမဆြိလို႕ပဲ ေခၚခဲ့သည္...။ သူ႕ကို ေထာက္ခံ ၾကလို႕လား မသိ... အားလံုးက ေမဆြိလို႕ပဲ... အမႏိုင္ကို... ေခၚၾကေလ ေတာ့သည္...။ ေနာက္ အမ ၂ ေယာက္ ျဖစ္ေသာ... မသင္းနဲ႕ မစံကိုေတာ့... သူတို႕ အားလံုး ထဲမွာ... အသက္ အၾကီးဆံုးေတြ မို႕လို႕... အမၾကီး အမိအရာ ဆိုေသာ စကား အတိုင္း... အမိသင္းနဲ႕ အမိစံလို႕... သူတို႕ အားလံုးက... ေနာက္ေျပာင္ျပီး... ၀ိုင္းေခၚၾက သည္ေလ...။ ေနာက္ေတာ့... မမိသင္းနဲ႕ မမိစံ...လို႕... အားလံုးက... ေခၚၾကေတာ့သည္။

အမႏိုင္နဲ႕ မမိသင္းက... ရီးစားကိုယ္စီ ရွိၾကသည္မို႕... သူတို႕ ေမာင္ေတာ္ေတြလာလ်င္... ေပ်ာက္သြား တတ္ၾကေလ့ ရွိသည္။ မမိစံ တေယာက္တည္းသာ.. က်န္ေနတတ္သည္...။ သည္အခါ... ေယာက်္ားေလးေတြ ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေသာ... သူတို႕ သူငယ္ခ်င္းအုပ္ေတြထဲ... မိန္းကေလး တေယာက္ထဲမို႕ ... မမိစံက... မပါေတာ့...။ သည္အခါ... သူက... မမိစံကို... အေဖာ္ သြားလုပ္ေပးေန တတ္သည္...။ ဘာရယ္ မဟုတ္... ။ မမိစံ ... အထီးက်န္ေနမွာ... စိုးလို႕...။ ေနာက္ေတာ့ ... သူတို႕ ေက်ာင္းေျပးျပီး... လြတ္သမွ်ေသာ စာေတြကို... ဒိုင္ခံ ကူးေပးေနေသာ... မမိစံကို... သူ သနားသည္...။ သည့္အတြက္... သူ အခ်ိန္ရတိုင္း... မမိစံကို... စာေတြ ၀ိုင္းကူး ေပးေလ့ရွိသည္။ စာေတြ ၀ိုင္းကူး ေပးေသာ သူ႕ကို... မမိစံကလည္း... ေမာင္ေလး အရင္း တေယာက္လို... ခ်စ္ပံုရပါသည္။ ငေနာင္လို႕... သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚတာကိုပင္ - ဟဲ့... လူတေယာက္ကို နံမည္ အေရွ႕မွာ... င ... တပ္ေခၚတာ... အရမ္းရိုင္းတယ္... နင္တို႕အားလံုး... သူ႕ကို... နံမည္ရင္း အတိုင္းပဲ... ေနာင္ေနာင္လို႕ ေခၚ...- သို႕ေသာ္လည္း... သူ႕နံမည္ကို မမိစံေခၚေတာ့... ေနာင္ေလး... ။ ေမာင္ေလးနဲ႕ ေနာင္ေနာင္နဲ႕ ေပါင္းလိုက္တာလို႕.. မမိစံေျပာေတာ့... အားလံုးက... သေဘာက် သြားၾက ေလသည္လား မသိ... သူငယ္ခ်င္းအားလံုးက... ေနာက္ေတာ့... သူ႕ကို -ေနာင္ေလး-လို႕ပဲ... ေခၚၾကေတာ့သည္ေလ...။

-------------

သည္လိုနဲ႕... မႏိုင္နဲ႕ မမိသင္း မရွိေလ... သူနဲ႕ မမိစံ... အတူူတူ ရွိေနျဖစ္သည့္ အခ်ိန္ ကာလ ေတြက... မ်ားလာ ေလေလ.. ျဖစ္ခဲ့သည္...။ သည္လိုနဲ႕ တတြဲတြဲ... တသြားသြား... ျဖစ္လာေသာ ... အခ်ိန္ေတြက... မ်ားလာသလို... သူ႕ အတြက္ေတာ့... ေမာင္ႏွမရင္းထက္ မကေသာ... သံေယာဇဥ္ေတြ... ရင္မွာ ျဖစ္တည္လာခဲ့ သည္ေလ...။ သူ႕ ေန႕ေတြက... ေက်ာင္းတက္ဖို႕ လာတာ... မဟုတ္ေတာ့ပဲ... မမကို ၾကည့္ဖို႕... ေက်ာင္းလာ ေနေသာ ေန႕ေတြ... ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

--------------------

ေက်ာင္းတက္ဖို႕... လာေတာ့...
ေက်ာင္းခန္းထဲက... လည္ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့...
သူ႕အၾကည့္က... ရင္အခုန္ရဆံုး...
ဘ၀တေကြ႕မွာ... ရရွိလို႕လာ... ဆုေတာင္းေလလား...

--------------------

သည္လိုနဲ႕ တရက္သားမွာ... ၂ ေယာက္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ လာတုန္း... ျဗဴန္းကနဲ... ရြာခ်ခဲ့ေသာ... မိုးေအာက္မွာ... သူ ဖြင့္ေဆာင္းလိုက္ေသာ ခ်ာလီထီး ေအာက္... မိုး၀င္ခိုေရာက္လာေသာ... မမက... ထီးကို ကိုင္ထားေသာ... သူ႕လက္ေမာင္းကို... တမင္တကာလား အမွတ္တမဲ့လား မသိ... ခိုတြယ္ထားခဲ့ဖူးသည္...။ ကားမွတ္တိုင္မွသည္... ေက်ာင္းခန္းထဲ ေရာက္သည္အထိ...။ သူ႕ရင္ေတြ... မၾကံဳစဖူး ခုန္ခဲ့ရေသာ... အဲသည္ ေန႕ေလးကို... သူ႕ ဂစ္တာ ေက်ာဖက္မွာ... ေဘာပင္ျဖင့္... သူ မွတ္ထားခဲ့ဖူးသည္ ... ဇူလိုင္ ၂၆။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္။

---------------------

တရက္မေတာ့... သူ႕ဖခင္မွာ... ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈျဖင့္... အိမ္တြင္ လာေရာက္ ဖမ္းဆီးျခင္းကို... ခံရေလသည္။ ေနာက္ တေန႕ ... ေက်ာင္းကို... သူ သြားရေသာ္လည္း... စိတ္မပါေတာ့...။ အေဖ မရွိလ်င္... ရင္ဆိုင္ ရေတာ့မည့္... အခက္အခဲမ်ားကို... သူက သိေနျပီး ျဖစ္ပါသည္...။ သည္လိုနဲ႕... စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္... ေက်ာင္းကို... အေစာၾကီး ေရာက္လာေသာ... သူ႕ကို.. မမက ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ... တခုခု ျဖစ္ေနမွန္း... သိေလသည္။ ဘာျဖစ္ေနလဲ...လို႕ သူ႕ကို... ေမးေတာ့.... သူျပန္ေျပာျပေနသည့္ စကားေတြကို... နားမလည္သလို... ၾကည့္ေန ခဲ့ေသာ မမကို ... လြမ္းမိပါေသးသည္။

အဲသည္ေန႕ေၾကာင့္ပဲ..
သူနဲ႕ မမ ႏွစ္ေယာက္အၾကားက... တံတိုင္း တခု...
ျပိဳက် သြားခဲ့သည္ မဟုတ္လား...။

ညေနေရာက္ေတာ့... သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး... အတူတကြ တက္ေနၾကသည့္... ဆရာ ေရာဘတ္တန္ က်ဴရွင္ အ၀မွာ... သားၾကီးႏွင့္ သူ... အရင္ဆံုး... ဆံုေလသည္။ သားၾကီးႏွင့္ သူက... ေဒသေကာလိပ္ ေရာက္မွ သိၾက ေသာ္ျငား... ဂစ္တာ တီးၾကသူခ်င္းမို႕... ရင္းႏွီးေလသည္။ သူနဲ႕ သားၾကီးေတြ႕ေတာ့... သူ႕အေဖ သတင္းကို ၾကားျပီးသား ျဖစ္သည့္ သားၾကီးက... သူ႕ကို အားေပးေလသည္။ အားေပးခါမွ... သူက ပိုျပီး ၀မ္းနည္းသြားမိ သည္လား မသိ...။ ငါ အရက္ ေသာက္ခ်င္တယ္ကြာ... သူေျပာေတာ့... သားၾကီးက... တကာခံျပီး... ၂၁ လမ္း ထိပ္မွာ... အရက္သြား... ေသာက္ၾကသည္ေလ...။ ေနာက္ေတာ့... က်ဴရွင္ အလႊတ္မွာ... ေအးစန္းတို႕ ကားထဲ... သူတို႕ ၂ ေယာက္... သြားထိုင္ေနၾကသည္...။

ည ၉ နာရီေက်ာ္... က်ဴရွင္လႊတ္ေတာ့... သူငယ္ခ်င္း အားလံုး... ကားရွိရာဆီ ေရာက္လာၾကသည္...။ - ေအာ... ေက်ာင္းေျပးတဲ့ ႏွစ္ေကာင္က... ကားေပၚ ေရာက္ ေနတယ္ေဟ့.... - မႏိုင္... ေျပာတာကို .. သူၾကားလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး... ေရာက္လာျပီး .. ကားေပၚတက္ၾကသည္။ - ဟား... အရက္ေစာ္ နံတယ္... - မမိသင္းက ေျပာေတာ့ ... သားၾကီးနဲ႕ သူ႕ကို အားလံုးက... ၀ိုင္းၾကည့္ၾကေလသည္။ သူကေတာ့... မမူး တမူး ျဖစ္ေနျပီ...။ သို႕ေသာ္လည္း... သူငယ္ခ်င္းေတြ... ေျပာေန သမွ်ေတာ့... မွတ္မိေနေသးသည္။ သားၾကီးကေတာ့... - ဟုတ္တယ္... ေနာင္ေလး... အရက္ ေသာက္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႕ က်ေနာ္ လိုက္တိုက္တာ.. -လို႕ အေျပာမွာေတာ့ မႏိုင္က... သားၾကီးေခါင္းကို... သူ႕လက္နဲ႕... ေဒါင္ကနဲ... ေခါက္ခ်လိုက္သည္ကို... သူ ျမင္ရသည္။ အမ ၃ ေယာက္ ထဲမွာေတာ့ မႏိုင္က... ေျချမန္လက္ျမန္။ အား... ေမဆြိ... ဘာလုပ္တာလဲ... - သူ႕ ေခါင္းကို လက္နဲ႔ ပြတ္ရင္း ... သားၾကီး ေအာ္ေတာ့... မမိသင္းက ၀င္ေျပာသည္...။ မွတ္ေအာင္လို႕.. ဟဲ့... ဘယ့္ႏွယ္ သူက တားရမွာကို မတားတဲ့အျပင္ အရက္ ၀ယ္တိုက္ရတယ္လို႕...။

သူကေတာ့... မမ မ်က္ႏွာကိုသာ... ၾကည့္ေနမိသည္...။ မမကေတာ့...သူ႕ကို မၾကည့္ပါ...။ ထိုညမွာ မမူးတမူး ျဖစ္ေနေသာ သူ... အိပ္ မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။

ေနာက္ေန႕ ေရာက္ေတာ့လည္း... စာသင္ခန္း ေရွ႕ဆံုးမွာ... သူတို႕ တဖြဲ႕သားလံုး... ထိုင္ေနၾကျဖစ္သည့္ ခံုမွာ... မမ တေယာက္ထဲ... ထိုင္ေနေလသည္။ သူက... မမေဘးမွာ... ၀င္ထိုင္္ရင္း... - အမ.. မေန႕က... က်ေနာ္ အရက္ သြား ေသာက္မိတာ... ခြင့္လႊတ္ေနာ္... မမက... ဘာစကားမွ်... ျပန္မေျပာသလို... သူ႕ကိုလည္း... မၾကည့္ေခ်...။ သူ႕ဘာသာသူ... ေရးလက္စ စာကိုသာ... ဆက္ေရး ေနေလသည္။ - အမ က်ေနာ့္ကို စကား ျပန္မေျပာ ဘူးလား...- သူ ေမးေနသည့္တိုင္... သူ႕ကို... အနားမွာ ရွိေနသည့္ပံုပင္ မျပေသာ... မမေၾကာင့္... သူ ၀မ္းနည္း လာမိသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့... သူမွတ္မိသည္မွာ... သူ႕အိမ္သို႕ သူျပန္ေရာက္ေနသည္ကိုပဲ... သတိ ထားမိေတာ့သည္။ အေမကေတာင္ - ဟဲ့... သား... ဒီေန႕ အေစာၾကီး ျပန္လာပါလား...။ အေမ့ကို... ဘာျပန္ေျပာမိ မွန္းလည္း... သူ... မမွတ္မိေတာ့...။ ေနာက္ေတာ့... သူ႕ အခန္းထဲ ၀င္ျပီး... ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ရင္း... ေခါင္းရင္းမွာ ေထာင္ထားသည့္ ဂစ္တာကို... ဆြဲယူကာ... ေတြ႕ကရာေတြ... တီးေနမိသည္...။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္လဲ... သူ... မသိ...။ သားေရ... မင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ... ဒီမွာ... ေရာက္ေနၾကတယ္... ဆိုသည့္ အေမ့စကားကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္... အိမ္ခန္းထဲမွ... ထြက္လာမိသည္။ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ျပစ္မွာ... အေမ့ေဘးနား...ထိုင္ေနၾကသည့္ အမႏိုင္တို႕ ၃ ေယာက္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို... သူေတြ႕ရသည္။ မမကေတာ့... မ်က္လံုးေတြ နီရဲလို႕... ။

--------------------

သည့္ေနာက္မွာေတာ့... မမနဲ႕သူ... တရား၀င္ ခ်စ္သူေတြ... ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ မမကို.. သူ... ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ခဲ့သည္လဲ... လို႕ ေမးလ်င္... ဒုတိယႏွစ္ အတန္းတင္စာေမးပြဲမွာ... ဓါတုေဗဒ ဘာသာရပ္ကို... မေျဖႏိုင္သျဖင့္ စာေမးပြဲ က်ိန္းေသ က်ျပီဆိုကာ... ထိုင္ငိုေနခဲ့ေသာ မမေၾကာင့္... ေနာက္တေန႕ေျဖသည့္ ဘာသာရပ္တခုကို ဘာတခုမွ မေျဖပဲ... သူ... စာေမးပြဲ အက်ခံခဲ့သည္ေလ။ ဒါကို... မမပင္ မသိ...။

ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့... အစမ္းစာေမးပြဲေတြပင္... တခါမွ မက်ဘူးေသာ သူ႕ကို... အေမက... မယံုႏိုင္သလို ၾကည့္ျပီး - သားရယ္... နင္ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား... - ေမးေတာ့... သူ... ဘာမွ် ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါ။ သည့္ေနာက္ေတာ့... သူငယ္တန္းမွ အထက္တန္းအထိ... အတန္းတိုင္း... ႏွစ္တိုင္း... တေက်ာင္းလံုး ပထမ ရခဲ့သည္အထိ... စာေတာ္ခဲ့ေသာ... သူ႕ကို... သံသယ ျဖစ္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက... သူ႕အား ေမးၾက ေလသည္... - ေနာင္ေလး... မမိစံေၾကာင့္... မင္း အေျဖလႊာကို... ျခစ္ခ်ပစ္တာ မဟုတ္လား...။ သည္ စကားေၾကာင့္... မမကလည္း... သူ႕ကို ေမးေလသည္... - ေနာင္... မမေၾကာင့္... စာေမးပြဲ အက်ခံလိုက္တာ မဟုတ္လား...-။ - အား... ဟုတ္ပါဘူး... ေနာင္လည္း... မေျဖႏိုင္တာပါ... ။

အဲသည္ ႏွစ္မွာ... မမ၊ သူ နဲ႕ သားၾကီး... စာေမးပြဲ က်သည္။ က်န္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး... ေအာင္ၾကသည္။ ေနာက္ ႏွစ္ မေတာ့... သူငယ္ခ်င္းေတြ... အားလံုး... ကြဲကုန္ ၾကသည္။ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ... ေကာင္းခဲ့ေသာ... သည္ သူငယ္ခ်င္း တအုပ္သည္... အဲသည္ အခ်ိန္မေတာ့... မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္... အကြဲကြဲ အျပားျပား...။ မႏိုင္က... ေက်ာင္းဆက္ မတက္ေတာ့ပဲ... အလုပ္၀င္သြားသည္။ မသင္းက... စာေပးစာယူ ေျပာင္းသြားသည္။ ကိုေအာင္က... သေဘၤာတက္သြားသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က... ေရေၾကာင္းသိပၸံ ေျပာင္းတက္ျပီး... ေအာင္မင္းက... ဂ်ီတီအိုင္ ေျပာင္းတက္ေလသည္။ အဲသည္ကတည္းက... ကံၾကမၼာဆိုသည့္... ငတိကို... သူ... သတိထားမိခဲ့ဖို႕... ေကာင္းသည္။ ေနာက္ စာသင္ႏွစ္မေတာ့... သူနဲ႕ မမ ၂ ေယာက္တည္းသာ... ေက်ာင္း အတူသြား... အတူျပန္...။ သားၾကီးကေတာ့... တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ... တြဲေနေလသည္။

--------------------

သည္လိုနဲ႕... ဘာအေႏွာက္အယွက္မွ် ရွိပံုမရေသာ ခ်စ္ျခင္းတခုမွာ... ကြဲကြာျခင္း.ဆိုေသာ ဆူးပုန္း တေခ်ာင္း... ကိန္းေအာင္း ေနျခင္းကို... သူ... မသိလိုက္ခဲ့ေခ်...။ သည္ဆူးက... သူ႕ ႏွလံုးသား တည့္တည့္ကို... စူးနစ္ သြားခဲ့ေတာ့မွသာ... နံမည္တခုႏွင့္ နာက်င္မႈတခုကို... စပ်စ္၀ိုင္ေတြလို... ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ေနေအာင္... သူ႕ ရင္ထဲမွာ... သိမ္းဆည္း ခဲ့ရ ပါေလသည္။ ခုေတာ့လည္း... ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္ျဖဴ တခြက္ ေၾကာင့္.ပဲ.. သူ႕ရင္ထဲက.. ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္တခြက္... စီးထြက္ က်လာရျပန္ပါပေကာ... .... ..... ။

--------------------------------------------------------------------------------------------

အိပ္မက္ဆိုးတခု

သည္လိုနဲ႕... တရက္မွာေတာ့... သူ႕ဖခင္ကို... အင္းစိန္ေထာင္ တရားရံုးတြင္... ရံုးထုတ္ စစ္ေဆးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း... သိရျပီး ခ်ိန္မေတာ့... သူတို႕ မိသားစု... သူ႕ဖခင္ကို... သြားေတြ႕ဖို႕... စီစဥ္ၾကရေလသည္။ အေမနဲ႕ အကိုကေတာ့... အိမ္ကေန သြားၾကမည္။ သူကေတာ့... ေက်ာင္းကတဆင့္ သြားရမည္... ျဖစ္သျဖင့္... သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို... သည္ေန႕ေတာ့... သူ... အင္းစိန္ေထာင္သို႕... သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း... အတန္း မတက္ ႏိုင္ေၾကာင္း... သူ... ေျပာျပေတာ့... သူ႕ဖခင္ႏွင့္... ရင္းႏွီးျပီးသား ျဖစ္ေသာ... သားၾကီးတို႕... ေဇာ္ေဇာ္တို႕... ေအာင္မင္းတို႕ ကလည္း... သူတို႕လည္း လိုက္ခဲ့မည္ဟု... ဆိုေလသည္။ ဦးေလးကို အားေပးခ်င္တယ္-လို႕ ေျပာလာေသာ... သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို... သူ... ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့... မမကပါ... လိုက္ခဲ့မည္ ေျပာေတာ့... မႏိုင္တို႕... မမိသင္းတို႕ကပါ... သူတို႕ပါ လိုက္ခဲ့မည္ဆိုျပီး.. အတန္းေတြဖ်က္.. အင္းစိန္ ေထာင္သို႕... သူတို႕.. သူငယ္ခ်င္းတအုပ္ၾကီး... ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္ေလ။

ေနာက္... ေန႕လည္... ဆယ့္တနာရီေလာက္မေတာ့... အလံုပိတ္ ေထာင္ကားအျပာၾကီးေပၚမွ.. ဆင္းလာေသာ... လက္ထိပ္ တန္းလန္းနဲ႕ သူ႕ ဖခင္ကို... သူျမင္ရေလသည္...။ ဖခင္ကို... လက္ထိပ္နဲ႕... ပထမဆံုး အၾကိမ္ ျမင္ရေသာ သူ႕မွာ... ၀မ္းနည္းတာေရာ... ေဒါသ ထြက္တာေရာ... ေပါင္းစပ္ျပီး... မ်က္ရည္မ်ား လည္လာ ေလသည္။ အေဖက... သူ႕ စိတ္ခံစားမႈကို... ျမင္တာနဲ႕... သိပံုရေလသည္... သူ႕ကိုေတြ႕သည္ႏွင့္... - ေဟ့ေကာင္... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ... မင္း... ေယာက္်ား မဟုတ္ဘူးလား - ဟု သူ႕ကို... ပိတ္ေဟာက္ေလသည္။ ဒါနဲ႕ပဲ... သူ႕မ်က္ရည္ေတြကို... ကမန္းကတမ္း... သူ... သိမ္းခဲ့ရသည္။ အေဖနဲ႕... အမႈတြဲ တတြဲထဲ ျဖစ္ေသာ... သူ သိေသာ... အေဖ့ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း... ေတြ႕ရေလသည္။ တခိ်ဳ႕က... သူ႕ကို သိေနျပီးသားမို႕... ေနာင္ေနာင္ ေနေကာင္းလား- လို႕ေတာင္... သူ႕ကို ျပန္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ ေနၾကေသးသည္္။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ထဲမွာ... ေနေနရသူေတြက.. သည္လို... ေမးေနၾကေတာ့... သူ... ၀မ္းနည္း မိပါ ေသးသည္။ အေဖ အပါအ၀င္... သူ႕ ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးက... အခ်ဳပ္အေနွာင္ က်ေနၾကသည္ႏွင့္.. မတူေခ်။ ေပ်ာ္ပြဲစား... ထြက္ေနၾက သည္လား... ထင္ရ ေလာက္ေအာင္... ေဟး... ေဟး... ဟား... ဟား... လုပ္ေနၾက သည္ေလ။ ဘာမွ် စိတ္ဓါတ္က်ေနၾကပံု မရေသာ...အေဖတို႕ ရဲေဘာ္ တသိုက္ကို... အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကပ္ ေနေသာ... ေထာက္လွမ္းေရး... တေကာင္ ကပင္လွ်င္... အျမင္ ကပ္လာပံုရျပီး - ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္... စီရင္ခ်က္ ခ်ျပီးမွ ၾကည့္ရဦးမယ္..- လို႕ မေနႏိုင္ပဲ... ေျပာသြားခဲ့ေသးသည္။ အဲသည္တုန္းက သူလည္း... အေဖတို႕ကုိ... အံံ့ၾသေနမိသည္။ (အခု အခ်ိန္ မွာေတာ့... ဘာ့ေၾကာင့္ ဆိုတာ...သူ... နားလည္ ႏိုင္ေနပါျပီ...)

သည့္ေနာက္ေတာ့... သက္ဆိုင္ရာ မိသားစုေတြကို... အစားအစာ ေကၽြးေမြးခြင့္... စကား ေျပာခြင့္ ေပးေတာ့... ဂိုေဒါင္လို... အေဆာက္အဦးတခုထဲမွာ... အေဖႏွင့္ သူတို႕ မိသားစု... ေတြ႕ခြင့္ရပါေလသည္။ အေဖ့ ေဘးနားမွာ... သူတို႕ မိသားစုေရာ.. သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ... ၀ိုင္းအံုေနရင္း... အေမက... အေဖ့အတြက္ အစား အစာမ်ား... ျပင္ဆင္ေပးေနသည္။ အေဖက အေမ့ကို - ေဟ့... အစားအေသာက္က... အေရး... မၾကီးဘူး... အေရးၾကီးတာေတြ... ငါေျပာမယ္... နားေထာင္ဦး...- ဟု အေမ့ နားနားကို... ကပ္ေျပာရင္း... သူ႕လက္ထဲမွ... စာလိပ္ကေလး တခုကို... အေမ့လက္ထဲ... ထည့္ေပးခဲ့သည္။ ျပီး... သူ႕ဖက္ကိုလွည့္ျပီး... - မင္းကို ေရးခိုင္း ထားတဲ့ စာေတြ အားလံုး... ဒုတိယ ေနရာကို... သြားပို႕လိုက္ေတာ့... - ဟု... သူ႕ကို... ေျပာေလသည္။

အမွန္ေတာ့... အေဖ... လုပ္သမွ်ကို.. သူ... သိေနခဲ့သည္သာ။ ဘာလို႕ဆို... အေဖ့... အယံုၾကည္ရဆံုးေသာ ဆက္သားက... သူ ျဖစ္ေနသည္... မဟုတ္လား... ။ တကယ္ေတာ့... သူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း.. အေဖ့... ရဲေဘာ္ တေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ အေမပင္... မသိ။ စနစ္ဆိုး တခုကို... ျဖိဳခ်ဖို႕ ... ၾကိဳးစားရသည္မွာ... လြယ္ကူသည္ မဟုတ္ေခ်....။ သည့္အတြက္... ဘ၀ေတြနဲ႕... ရင္းခဲ့ၾကရေသာသူေတြထဲမွာ... အေဖလည္း... ပါခဲ့ပါသည္။ သူ႕ ဘ၀ တခုလံုးကို... ဆယ္စုႏွစ္ မ်ားစြာ တိုင္ေအာင္.... ေပးဆပ္ရင္းႏွီးခဲ့သည္။ ယေန႕ထိလည္း... ေပးဆပ္ေနဆဲ...။ ဗမာျပည္အတြက္... အလင္းေရာင္ျခည္ လက္ဖို႕... သူ.႕.. ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုး.. ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သည္ အေဖ အတြက္... သူလည္း... သူတတ္ႏိုင္သည္ကို... ျဖည့္စြက္ ခဲ့ျခင္းသာ။
-----------------------------------
ေျပာစရာရွိတာေတြ... ေျပာအျပီးမွာေတာ့... အေမေကၽြးသည့္... အစားအစာေတြကို စားရင္း... အေဖက... သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို... ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ - သားတို႕... ေနေကာင္းလား... -ဟု... သူေတြ႕ဖူးသည့္... သားၾကီးတို႕... ေဇာ္ေဇာ္တို႕... ေအာင္မင္းတို႕ကို... ႏႈတ္ဆက္ရင္း... နံေဘးမွာ ထိုင္ေနသည့္... မမ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေသာ အမႏိုင္တို႕ ... ၃ ေယာက္ကိုလည္း... - သမီးတို႕ကိုေတာ့ တခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး... သားငယ္... သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ ထင္တယ္...- ေမးေတာ့... အေမက ... ျပံဳးျပီး... မမဖက္ကို ေမးေငါ့ျပကာ - ဒီတေယာက္ ကေတာ့ အကို႕ ေခၽြးမေလာင္းေလ... -ဟု ေျပာသည့္အခါ... သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက... ၀ိုင္းရယ္ေန ၾကေသးသည္။ မမကေတာ့... ရွက္ရြံ႕ေနသည္လား မသိ။ အေဖကေတာ့... - ေအး... ေအး... ငါ့သားကိုလည္း... သိပ္ မလိုက္ေလ်ာနဲ႕... သမီး... ဒီေကာင္က... အိညက္အိညက္နဲ႕... သိပ္ျပီး... ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္... - ဟု ေျပာေန ေသးသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း... အရာရာ အားလံုးက... ျပံဳးခ်င္စရာေကာင္းေအာင္... အစစ ေခ်ာေမြ႕ေန ေတာ့သည္ေလ...။

-------------------------------------------------------

သို႕ေသာ္လည္း .. ဘ၀ဆိုသည္မွာ...
ထူးဆန္း အံ့ၾသစရာေကာင္းေသာ... အလွည့္အေျပာင္းမ်ားနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ...
မည္သည့္အခါမွ်... ေရရာမႈမရွိေသာ.... ပဥၥလက္ဆရာ၏... ခြက္တခြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

--------------------------------------------------------

ကိစၥအားလံုးျပီးလို႕... ျပန္ရခ်ိန္မေတာ့... ညေန ၄ နာရီခြဲေလာက္ရွိေတာ့မည္။ ေထာင္မွ ျပန္ထြက္ရာလမ္းမွာ... မမနဲ႕သူ... အေဖ့အေၾကာင္း... ေျပာရင္း... ေလွ်ာက္လာခိုက္... သူတို႕ အေရွ႕မွာ... အရပ္ျမင့္ျမင့္ လူတေယာက္ လာရပ္ ေလသည္..။ သူက... အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕... သည္လူ႕ကို... ၾကည့္ေနခိုက္မွာ... - မစံ ဒီကို ဘာလာ လုပ္တာလဲ - လို႕... မမကို... သည္လူက... လွမ္းေမးေလသည္။ - ေအာ... ကိုညီညီ... ဒီမွာ... သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ လိုက္လာတာ... သူ႕အေဖကို လာေတြ႕တာ... - မမ... ျပန္ေျဖေတာ့ - ေထာင္၀င္စာလား... - ဆိုေသာ သည္လူ႕ အေမးကို - ရံုးထုတ္တာပါ... - ဟု သူ၀င္ေျဖသည့္အခါ - ေအာ... ၅ (ည) ေတြေပါ့... - ဟု ျပန္ေျပာေသာ သည္လူ႕ကို... သူ နည္းနည္းေတာ့... သေဘာေပါက္ သြားသည္။ - သြားဦးမယ္ - မမက... ေျပာျပီး... သူ႕လက္ကို အတင္းဆြဲကာ... ထြက္လာ သည့္အခါ... သူလည္း... အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕... ပါသြားေလသည္။ - မမ သူငယ္ခ်င္းလား - သူ ေမးသည့္ အခါ... - မဟုတ္ဘူး... ေမေမတို႕... ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြ...။ ဗိုလ္ၾကီး...။ သတင္း တပ္ဖြဲ႕ကလို႕... ေျပာတာ... ၾကားဖူးတာပဲ...။ သူက.. အိမ္ကိုလည္း... ခဏခဏ လာဖူးတယ္... လူကိုလည္း... ရီးစားစကား... လာေျပာ ဖူးတယ္... - မမေျပာေတာ့.. - ေအာ... မမ... ရီးစားဦးေပါ့... - သူ ေမးသည့္အခါ သူ႕မ်က္ႏွာကို... ခပ္တည္တည္ ၾကည့္ရင္း - ေနာင္... ေနာ္... အဲလိုမေနာက္နဲ႕... မၾကိဳက္ဘူး...- ဟု ေျပာေန ေသးသည္။
------------------------------
သည္လိုနဲ႕... သူ႕ေမြးေန႕ကို... ေရာက္လာသည့္အခါ... မမက... ဘုရားသြားမည္ဆိုသျဖင့္... ႏွစ္ဦးသား ... ေရႊတိဂံု ဘုရားကို... ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အမွတ္ (၁၆) ကားကို... စီးျပီး... အာဇာနည္ကုန္းဖက္မွ... တက္လာ သည့္ လမ္း တေလ်ာက္မွာ... စကားေတြ... ေဖာင္ေနေအာင္... ေျပာလာေသာ... မမတေယာက္... ဘုရားမွ အျပန္ လမ္းမွာေတာ့... တခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပဲ... တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္ေလ။

------------------------------

သူ႕ေၾကာင့္ပါ...။ ဘုရား ရွိမခိုးေသာ... သူ႕ေၾကာင့္ပါ။
------------------------------

ဘုရားေပၚအတက္... ေစာင္းတန္းမွ ၀ယ္လာခဲ့ေသာ ပန္းမ်ားကို... သူ႕ေမြးနံရွိရာ ေထာင့္မွာ... ပန္းအိုးထဲ... ထိုးစိုက္ျပီး... - လာေလ... ေနာင္... အတူကန္ေတာ့ျပီး... ဆုေတာင္းရေအာင္ေလ...- လို႕ ေခၚေတာ့... တခ်ိန္လံုး မမ... လုပ္ကိုင္ေနသမွ်ကို... ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ... သူ... - ေနာင္က... ဘုရား ရွိမခိုးဘူး... မမရဲ႕... - ဆိုေတာ့... ႏႈတ္ခမ္းကို... သူ႕... ဘယ္ဖက္လက္နဲ႕ အုပ္ရင္း... မ်က္လံုးေတြ... ျပဴးက်ယ္သြားေသာ... မမကို... သူ ၾကည့္ေန မိသည္။ - ဟယ္... ဘာလို႕ ရွိမခိုးတာလဲ... ဒီေလာက္ ၾကာခဲ့တာ... ဒီလိုမွန္း... လံုး၀ မသိဘူး...။ ဒါမဲ့... ဒီေန႕ ေတာ့... အတူ ကန္ေတာ့ခ်င္တယ္... အတူ ဆုေတာင္း ရေအာင္... လာပါ... - မမ ေျပာေတာ့... - ဟင့္အင္း... ေနာင္... မကန္ေတာ့ခ်င္ဘူး... မမ... - သူ ေျပာေတာ့... သူ႕ကို... ခဏေလာက္... မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္ျပီး... မ်က္ရည္မ်ား... လည္ကာ... ဘာမွ ျပန္မေျပာ ေတာ့ပဲ... သူ႕ေမြးနံေထာင့္မွာ ထိုင္ျပီး... အခ်ိန္အၾကာၾကီး... ဘုရား ရွိခိုး ဆုေတာင္း ေနခဲ့ေသာ မမကို... ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ကာ... သနားေနမိပါေသးသည္။ မမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္... အတူ ထိုင္ ကန္ေတာ့လိုက္လ်င္ ရေသာ္လည္း... သူ.. ဟန္မေဆာင္ခ်င္ပါ။ ျပီး... သူ မယံုၾကည္သည့္ အရာ တခုကိုလည္း.. မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ်... သူ... မလုပ္ခ်င္ပါ။ သူက... ေခါင္းမာ တတ္တာလည္း ျဖစ္မည္ေလ...။
------------------------------
သည္လိုနဲ႕... ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္ရာ ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး... သူနဲ႕ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ... အေခ် အတင္ ေျပာဆိုျပီးသည့္ အခါ... မမ.. စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပံုရပါသည္။ သည္လိုနဲ႕... ႏွစ္ေယာက္သား အၾကားမွ... ကန္႕လန္႕ကာ တခုကို... အတူတကြ... ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့ၾကျပီး... အခ်ိန္ကာလတခ်ိဳ႕ကို... ျဖတ္ေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ၾက သည္ေလ။ သို႕ေသာ္လည္း... တရက္သားမွာ... ရွိျပီးသား ကန္႕လန္႕ကာ တခုအျပင္... ေနာက္ထပ္ ကန္႕လန္႕ကာ တခုက... သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္အၾကား... ေရာက္လာျပန္ပါေလသည္။

ထိုေန႕က... မမက... မဂၤလာဒံုရွိ... အမကို... သြားေတြ႕မည္... လိုက္ခဲ့ဖို႕ေျပာသျဖင့္... တာေမြဘူတာမွ... တက္ျပီး... ရထားစီး လာခဲ့ၾကသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့... မဂၤလာဒံု ဘူတာမွာဆင္းျပီး... လမ္းေလွ်ာက္ကာ... မမ၏ အမေနထိုင္ရာ အေဆာင္သို႕... ေရာက္လာၾကသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့... ဧည့္ခန္းထဲ... စကား ထိုင္ ေျပာၾကရင္း... မမ၏ အမက... စစ္ေဆးရံုမွ... ဗိုလ္ၾကီး ျဖစ္ေနေၾကာင္း... သူ သိသြားသည္။ ထိုအမက ဆက္ေျပာ ေနရင္း... သူတို႕ အမ်ိဳးအေဆြေတြက... ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း... သူ ထပ္မံ... သိရွိလာရသည္။ ဘယ္ျမိဳ႕နယ္ ပါတီ ေကာင္စီ ဥကၠဌက... အေမ့ေမာင္... သူတို႕ဦးေလး...။ ဘယ္ရပ္ကြက္ ျပည္သူ႕ေကာင္စီ ဥကၠဌက... သူတို႕ အကို တ၀မ္းကြဲ... ။ ဘယ္တပ္က... ဘယ္ဗိုလ္မွဴးက... ေနာက္ ဦးေလး... တေယာက္။ ေနာက္ထပ္... ဘယ္သူ... ဘယ္သူေတြက... ဘာ...။ အလိုေလး... မမ တမ်ိဳးလံုးက... သူ႕ရန္သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနၾကပါေပါ့လား။ သူ အေတာ္ တုန္လႈပ္ သြားေလသည္။ သည္ၾကားထဲ... မမ၏ အမက... သူ႕ကို... ဘာ ဘာသာ ကိုးကြယ္လဲ... ေမးေတာ့... ရြဲ႕ျပီး... နတ္ ကိုးကြယ္တယ္-လို႕ ေျပာမိမလို ျဖစ္ျပီးမွ... မမ မ်က္ႏွာနဲ႕... ဘာမွ မကိုးကြယ္ေသးေၾကာင္း... ကိုးကြယ္ရာ တခုကို... ရွာေနပါေၾကာင္း... ေျပာမိေတာ့... ေမာင္ေလးက ဒိဌိကိုး..လို႕ သူ႕ကို ေျပာေလသည္။ သည္ေတာ့... ဒိဌိဆိုေသာ... စကားလံုး၏ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို... အျပန္အလွန္ ေျပာရင္း... အေျခအေနက... တင္းမာလာသည္။ မမလည္း... မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနျပီ။ သူကလည္း... ယံုၾကည္ရာတခုကို... ဒိဌိ-ဆိုေသာ စကားနဲ႕... တန္ဖိုး အျဖတ္မခံႏိုင္ေတာ့... ခက္ေခ်ျပီေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့... - က်ေနာ္တို႕ ျပန္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္..-လို႕ မမကို ေျပာရင္း... သူ... ထရပ္လိုက္မိသည္။ မမ၏ အမကလည္း... - မိစံ... နင္... ဘယ္လိုလူနဲ႕... သြား ပတ္သက္ ေနတာလဲ..- ဟု... ေျဗာင္ေျပာေနသည္ကို... သူ... ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ သူကေတာ့... ဘာမွ် ျပန္ေျပာ မေနေတာ့ပါ။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့... မမကို... သူ... ေတာင္းပန္ခဲ့ပါသည္။ မမကလည္း... ဘာတခြန္းမွ... ျပန္ေျပာ မေနေတာ့ပါ။

-------------------------------
အသံမဲ့... တိတ္ဆိတ္စြာ... အတူေလွ်ာက္ေနၾကေသာ... ေျခလွမ္းမ်ားက...
လမ္းခြဲတခုဆီသို႕... ဦးတည္ေနေတာ့သည္လား... သူ... မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါ...
--------------------------------

သည္လိုေနရင္းကကို... ေနာက္တရက္မွာလည္း... ေနာက္ထပ္ စိတ္ညစ္စရာ... အေၾကာင္းတခုက... ေရာက္လာ ပါေသးသည္။ ဗုိလ္ညီညီဆိုေသာ... ငတိက... မမတို႕အိမ္ကို... လာလည္ရင္း... မမအေမကို... အင္းစိန္ ေထာင္မွာ... မမကို သူနဲ႕အတူ... ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း... သူပုန္ေတြနဲ႕.. မမက... ပတ္သက္ေနေၾကာင္း... ေျပာသြားသည္ ဆိုပဲ။ အေမက သူ႕ကို ဆူေနေၾကာင္း မမက ေျပာေတာ့... - ဒါဆိုလည္း... ေနာင့္ကို ျဖတ္လိုက္ေလ... မမ...- လို႕ မဆိုင္းမတြပဲ... သူ... ေျပာခဲ့မိသည္။ ေျပာကာမွ... ပိုဆိုးေနေတာ့သည္။ သူ႕အမက လည္း... အေမ့ကို... မမ ေကာင္ေလးက.. မမထက္ အမ်ားၾကီး... ငယ္ျပီး... ဒိဌိျဖစ္ေၾကာင္း... စကားေျပာလည္း... ရိုင္းေၾကာင္း.. တိုင္သြားေသးသည္ ဆိုပဲ။ သည္ေတာ့... မမကို... သူ... ေမးမိသည္... - ေနာင္တို႕က... ေရွ႕ဆက္ အတူ ေလွ်ာက္လို႕... မျဖစ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္... မမ... ။ မမ... ဆံုးျဖတ္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္... ေနာင္... ဆံုးျဖတ္ရမလား... - သည္လိုေမးေတာ့... ခ်ံဳးပြဲခ် ထိုင္ငိုေနေသာ... မမကို... သူ မၾကည့္ရက္ပါ။
-------------------------------
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... မမကို... သူ... ခ်စ္သည္...။ အခ်စ္ဆိုသည္ကို... မမနဲ႕ေတြ႕မွ... သူ... ထိေတြ႕ခဲ့ရသည္။ စာအုပ္ တကာမွာ... သူဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ... အခ်စ္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားကိုပင္... သူ႕အတြက္... မလိုအပ္ ေတာ့ေအာင္... အခ်စ္ကို... သူ... ေတြ႕ဖူးခဲ့ျပီပဲ။ သည့္အတြက္လည္း... မမကို... သူ... ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

-------------------------------------------
သို႕ေသာ္လည္း... ခ်စ္ျခင္း တခုျဖင့္.. ဘ၀ ႏွစ္ခုကို... ေပါင္းစပ္ မရႏိုင္မွန္းလည္း... သူ... သိလာခဲ့ျပီ။ တခါတရံလည္း... ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာအၾကားမွာ...
ကံၾကမၼာက... မထစတမ္း... ၀င္အိပ္ေနတတ္ေသးသည္ မဟုတ္လား...။
-------------------------------------------

တရက္သားမွာေတာ့... ဂ်ဒ္ဆင္နံေဘးမွာ... မမကို... သူ... ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ပိုက္ကာ ငိုရိႈက္ရင္း က်န္ခဲ့ရွာေသာ မမကို... သူ႕.. တသက္မွာ... ဘယ္လို ေမ့ရက္မည္လဲ။ သူလည္း... ငိုခဲ့ပါသည္။ သူငိုခဲ့ေသာ... မ်က္ရည္ေတြကို... ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ... သူ... စုေဆာင္းထားမိသည့္အခါ ... ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္တခြက္... ျဖစ္လာပါသည္။

-----------------------------------------
လူတိုင္း... တေန႕တာ... လႈပ္ရွား သြားလာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ျပီးသမွ်... ေမာပမ္းခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားကို... အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္... ထပ္မံ အင္အား ျဖည့္တင္း ၾကရသည္ေလ။ အိပ္စက္ၾကသည္... ဆိုရာမွာလည္း... တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္... တဦးႏွင့္ တဦး... အိပ္စက္ၾကသည့္... ေနရာေဒသျဖစ္ေသာ... ေမြ႕ရာ... မတူၾက သလို... အိပ္စက္ၾကသည့္... အခ်ိန္ကာလႏွင့္ အတိုင္းအရွည္ေတြကလည္း... မတူႏိုင္ၾကပါေပ။ သို႕ေသာ္လည္း... အခ်ိန္တန္လွ်င္... လူသားတိုင္း... အိပ္စက္ၾကရသည္ခ်ည္း... မဟုတ္လား။ အိပ္စက္မႈ... တူၾက သည့္တိုင္... အိပ္စက္ ေနစဥ္... အိပ္မက္... မက္ျခင္း... မမက္ျခင္း... ကလည္း... ကြာျခားၾကေသးသည္ မဟုတ္လား။ အိပ္မက္... မက္သည့္တိုင္ေအာင္လည္း... မက္ၾကသည့္ အိပ္မက္ျခင္းကလည္း... မတူႏိုင္ၾကပါေပ။

လူတခ်ိဳ႕က... အိပ္မက္ ခ်ိဳခ်ိဳ မက္ေနခ်ိန္မွာ...
တခ်ိဳ႕ကလည္း... အိပ္မက္ဆိုးမ်ား... မက္တတ္ၾကသည္ေလ။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို... တေနရာရာ... တေထာင့္ေထာင့္မွာ...
မထင္မွတ္ပဲ... လူတိုင္း... ဆံုေတြ႕တတ္ ၾကသည္... မဟုတ္လား...။
သို႕ေသာ္လည္း... မဆံုဆည္းႏိုင္ေသာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာမ်ိဳးမွာ... အိပ္မက္ဆိုး... သက္သက္မွ်သာ...။

အိပ္မက္ဆိုးတခု-ကို ... သူ... ထပ္မံ မမက္ခ်င္ေတာ့ပါ...။

(ေအာင္သာငယ္)