May 20, 2009

လြမ္းလို႕ေရးတဲ့စာ

ဟိုးတေလာက ဗမာျပည္ျပန္သြားတဲ့ မခင္ဦးေမ က Yangon ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ Yangon Series ကို 1 - 10 တင္ထားတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ နံပါတ္ဘယ္ေလာက္အထိ ေရာက္ေအာင္ သူ ေရးေနဦးမလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပသည့္ သူ႕ဘေလာ့မွာ တင္ထားတဲ့ သၾကၤန္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ အစားအေသာက္ေတြ၊ ေနရာေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကိ္ု ေတြ႕ရေတာ့ ဗမာျပည္ကို အေတာ္ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ ကိုယ့္ျပည္၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေဒသကို ျပန္ခြင့္ရလို႕ ျပန္ႏိုင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ္စား ၀မ္းသာမိသလို သူတို႕ ေရးသမွ် ပို႕စ္ေတြတိုင္းကိုလည္း အမိေျမကို အလြမ္းစိတ္နဲ႕ လိုက္လိုက္ ဖတ္မိပါတယ္။ အဲသည္လို စာေတြကို ဖတ္ရ၊ ဓါတ္ပံုေတြကို ေတြ႕ရတဲ့ အခါတိုင္း ထမင္း မရွိတဲ့ အရပ္မွာ ေအးစက္ မာခဲေနတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး တတံုး စားခြင့္ရသလိုပါပဲ ခံစားမိတယ္။ ပူပူေႏြးေႏြး ေဖြးေဖြးလြလြ ထမင္း တပန္းကန္ကို မစားရေပမယ့္ ထမင္းၾကမ္းေလး တခဲကို အဆာေျပ စားခြင့္ရသလို အာသာေျပခဲ့တဲ့ အတြက္ အဲသည္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကိုယ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းေတြ၊ ကိုယ္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေတြ၊ ကိုယ္စားခဲ့ဖူးတဲ့ အစား အေသာက္ေတြ၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ - အဲလို အရာေတြအားလံုးနဲ႕ ေ၀းကြာေနတဲ့ အရပ္တခုကို အေၾကာင္းေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ ေရာက္ေနခဲ့ရသူတိုင္းမွာ အလြမ္း ဆိုတာ ရွိေန တတ္တာပါပဲေလ။ အဲသည္ လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့။ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ဖူးခဲ့တဲ့ အဲသည္ လမ္းေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ေျခအစံုက လြမ္းတယ္၊ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ အဲသည္ေနရာေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ စိတ္အာရံုက လြမ္းတယ္၊ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ စားခဲ့ဖူးတဲ့ အဲသည္ အစားအေသာက္ေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ လွ်ာဖ်ားက လြမ္းတယ္၊ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားက လြမ္းတယ္။

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး ေျပာဖူးတယ္။ - အားအားရွိ လြမ္းေနတာပဲ... အလြမ္းေတြနဲ႕ပဲ ေပ်ာ့စိေနေတာ့တာပဲ... - တဲ့။ တကယ္လည္း ဟုတ္ေလာက္ ပါတယ္။ ဒါေပသည့္ က်ေနာ္ ကလည္း ကိုယ္ ခ်စ္မက္ရာ အရာအားလံုးကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုး စြဲလန္း ေပြ႕ဖက္ေနတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား တခု ကလည္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တာကိုး။ သည္လိုနဲ႕ သည္အရာအားလံုးနဲ႕ ေ၀းကြာေနရခ်ိန္မွာ လြမ္းဆြတ္မႈကို ခံစားေနရတတ္တာဆိုေတာ့ တစံုတေယာက္က အျပစ္ ေျပာလည္း ခံရရံုပါပဲ။ လြမ္းဆြတ္ တတ္တဲ့ ႏွလံုးသား တစံုနဲ႕ ေမြးဖြားလာတာ ဆိုေတာ့လည္း လြမ္းေနတတ္ေတာ့တာပါပဲေလ။














သည္ရက္ထဲ အလြန္ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ျဖစ္တဲ့ (မေက)က က်ေနာ့္အတြက္ အလြမ္းေျပ ဆိုျပီး သူ ရိုက္ယူ လာခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို ပို႕ေပးလာတဲ့အခါ လြမ္းစရာေတြ ပိုျဖစ္လာပါတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ ပို႕ေပးတာက က်ေနာ္ ဘူမိေဗဒနဲ႕ ဘြဲ႕ရခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္မွာ အတန္းေတြ တက္ခဲ့ဖူးရာ မႏၱေလး ေဆာင္ကို သူက ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလာတာပါ။ ၁၉၈၅ မွာ က်ေနာ္က ေက်ာင္းျပီးခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ခုဆို မႏၱေလး ေဆာင္ကို က်ေနာ္ မေတြ႕ရေတာ့တာ အႏွစ္ အစိတ္နီးပါးရွိေနပါျပီ။ ခုေတာ့ ၂၅ ႏွစ္ နီးပါးၾကာမွ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့အခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေရႊေရာင္ ေန႕ရက္ေတြကို ျပန္လြမ္းဆြတ္ပါတယ္။ အပူအပင္ မရွိခဲ့ေသာ ျပကၡဒိန္မ်ားကို ျပန္တမ္းတမိပါတယ္။













တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးေဆာင္ကေတာ့ အတြင္းထဲမွာ သူ႕နဂိုရ္အတိုင္းပါပဲ။ ဒါေပသည့္ အျပင္မွာေတာ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ သမိုင္းတခုမွာ မွတ္တမ္းတခု ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးေဆာင္ဟာ နဂိုရ္တုန္းက စာသင္ေဆာင္မဟုတ္ပါဘူး။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ Hostel ေခၚတဲ့ အေဆာင္ပါ။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းကို ေျပာရင္ မႏၱေလးေဆာင္ကလည္း တေဒါင့္တေနရာမွာ ပါေနရတာပါပဲ။ မႏၱေလးေဆာင္ ေရွ႕တည္တည့္မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္မွာ မိုင္းခြဲ ျဖိဳဖ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ တကသရဲ႕ Union အေဆာက္အဦး ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ကြက္လပ္ၾကီးရွိတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ရွိတယ္။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေဘးမွာ ဘာ အပင္မွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ခုေတာ့ ေဘးမွာ အပင္ေတြနဲ႕။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မႏၱေလးေဆာင္က ျဖဴလြ သပ္ရပ္လို႕။ ခုလို ေဟာင္းႏြမ္း ညစ္ပတ္ မေနဘူး။ ေရွ႕မွာ ကေတာ့ တကသ အေဆာက္ဦး ရွိခဲ့ဖူးရာ ကြင္းျပင္ပါ။ ခုေတာ့ ဘယ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမွ အားကစား လႈပ္ရွားမႈ သြားမလုပ္ရေတာ့တဲ့ Gym ပဲ ရွိေတာ့တယ္။













ေနာက္တခုကေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္။














အခုကေတာ့ က်ေနာ္ လြမ္းတယ္။

သည္ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ျပီး က်ေနာ့္ ေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြကို က်ေနာ္ လြမ္းတယ္။

ွုဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္္ကို က်ေနာ္လြမ္းတယ္၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုေဌးျမိဳင္ - က်ေနာ္ လြမ္းတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႕သာ က်ေနာ့္ေနရာမွာ ရွိေနရင္ ဆြန္ဇူးကိုလြမ္းမယ္၊ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္စ္ကို လြမ္းမယ္၊ ဗုဒၶကို လြမ္းမယ္၊ ဂ်ီးဆပ္စ္ကို လြမ္းမယ္၊ ကားလ္မာ့က္စ္နဲ႕ အိန္ဂယ္လ္ကိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႕ လြမ္းမွာပဲ။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း ယံုၾကည္တယ္။

24 comments:

Anonymous said...

Q-1 တက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေတာင္ငူေဆာင္ၾကီးကို လြမ္းတယ္....။ဆရာဆရာမေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္...။ ၿပည္ပကိုထြက္လာတာ ၾကာလာေလ ပိုပိုၿပီးေတာ႔ လြမ္းမိေလပါဘဲ...ကိုယ္ေတြ ႔ၾကံဳဖူးမွ ခံစားရမွ ပိုလြမ္းမိတာပါ ။ ကိုေအာင္သာငယ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္.....အၿမန္ဆံုး အလြမ္းေတြေၿပေပ်ာက္ႏုိင္ပါေစ....။ မီးငယ္

Anonymous said...

က်မ ကေတာ့ ကဒါဖီကို လြမ္းတယ္
လီနင္ကို လြမ္းတယ္
စတာလင္ ကို လြမ္းတယ္
ေခ်ေဂြ ဗားရား ကို လြမ္းတယ္

mama

Nge Naing said...

ကိုေအာင္သာငယ္ေရ
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လြမ္းစရာေတြကို ေျပာရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမယ္မထင္ဘူး။ ကၽြန္မက ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းလိုက္တာလို႔ ေျပာရင္ ကၽြန္မသားက ညစ္လည္းညစ္ပတ္ Criminal လည္း သိပ္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံဆိုၿပီး ေျပာလို႔ လူမမယ္အရြယ္သားနဲ႔ ခဏခဏရန္ ျပန္ျဖစ္ရေသးတယ္။ ျမန္မာ ရုပ္ရွင္ေတြမွာက ထိုးခန္းသတ္ခန္းေတြ သိပ္မ်ားတာ၊ ၿပီးေတာ့ TV မွာ ျမန္မာ သတင္းလာရင္လည္း ပစ္ခတ္တာတို႔ မာၾကာခဏေတြ႔ရလို႔ ေျပာတာျဖစ္တယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ ထိုးခန္းသတ္ခန္းေရာက္လို႔ သူ႔ကို မၾကည့္ဖို႔တားရင္လည္း ကေလးမၾကည့္ရဘူးဆိုတဲ့ Notice မပါရင္ ၾကည့္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီး နားမေထာင္လို႔ အျမဲပဲ တပိုင္းတစနဲ႔ ရပ္ၿပီး သူမရွိတဲ့အခ်ိန္မွ ျပန္ၾကည့္ရတာ မ်ားတယ္။

ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ ကိုေဌးၿမိဳင္က ဘယ္အေရးခင္း ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားလဲ။ ကိုေအာင္သာငယ္ ေရးထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ နာမည္ေတြအထဲမွာ ဒီတေယာက္ကို ကၽြန္မမသိလို႔။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ီးဆပ္စ္က ဘာလုပ္ခဲ့လဲဆိုတာ ေမ့သြားၿပီ က်န္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ သိတယ္ အဲဒါေလး ႏွစ္ခု သိခ်င္တယ္ ေျပာျပလို႔ ရမလား။ ျမန္မာျပည္မွာ ရန္ကုန္လည္း မေရာက္ဖူး၊ တကၠသိုလ္လည္း မေရာက္ဖူးေပမယ့္ အခုလို ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္နဲ႔ ပတ္သက္တာတခ်ိဳ႔ကို ဒီပို႔စ္ထဲမွာ သိခြင့္ရတာ ေက်းဇူးပါပဲ။

Taungoo said...

တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္ရမွာေပါ့ အကိုရာ...

JuneOne said...

ပိုပိုၿပီးလြမ္းလာၿပီ။

ဇရာအို said...

လြမ္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုယုတ္မာမိုက္႐ိုင္းတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အုပ္စိုးေနေသးသ၍ ျပန္သြားမၾကည့္ခ်င္ပါဘူး၊ ခါးသီးစြာစိတ္နာပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူတို႔ကိုအေပ်ာက္ေခ်မႈန္းဖို႔ အခြင့္ရရင္ျပန္သြားခ်င္ပါတယ္။

ကုိေပါ said...

ကုိေဌးၿမဳိင္ဆုိတာ ဆရာဒဂုန္တာရာကုိ ေျပာတာမုိ႔လား။ း-)

ATN said...

မငယ္ႏိုင္ - ကိုေဌးျမိဳင္ဆိုတာ အခု ျပီးခဲ့တဲ့ ေမလထဲမွာ အသက္ ၉၀ ျပည့္ခဲ့တဲ့ ဆရာ ဒဂုန္တာရာေပါ့... ကိုေပါေျပာတာ မွန္ပါတယ္...

ဂ်ီးဆပ္စ္ကေတာ့ အျပစ္သားေတြ အားလံုး အတြက္ ကားစင္မွာ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ေမတၱာရွင္ပါ...

ဂ်ီးဆပ္စ္ ဘာလုပ္ခဲ့လဲ ဆိုတာေတာ့ Roman Catholic သမိုင္းေတြကို Google မွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ Wiki မွာ ျဖစ္ျဖစ္ ရွာၾကည့္ၾကည့္ပါ။ Under the name of Jesus

သက္ေဝ said...

အကို ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္လဲ အတူတူ လြမ္းသြားပါတယ္...

P.Ti said...

လြမ္းတယ္ အကို...
မႏၱေလးေဆာင္ေရွ႕မွာ မနက္မနက္ဆုိ စုစုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာေလ...

ေနာက္ၿပီး ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ကို အနားအထိသြားၿပီး အေလးျပဳဖူးေသးတယ္...

မနက္စာစားေနက် ေတာင္ငူကန္တင္းကို လြမ္းတယ္... ဦးခ်စ္၊ အန္တီျမ၊ အရွည္ၾကီး တို႔ဆိုင္ေတြေပါ့...
ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ပင္းယေဆာင္ကိုလြမ္းတယ္...
ထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာတိုက္၀န္းထဲက ဆိုင္းတန္းေတြက ိုလြမ္းတယ္...
ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဓိပဓိလမ္းကိုလြမ္းတယ္...
ညတိုင္း အင္းလ်ား၊ ရတနာ၊ သီရိ မွာ ေအာ္ခဲ့တာေတြကိုလြမ္းတယ္...

ေနာက္ဆံုးဗ်ာ... ညညဆုိ အေဆာင္ေနာက္မွာ ဖြင့္တဲ့ လက္ဖက္သုတ္ဆိုင္ကိုေတာင္ လြမ္းတယ္...

kay said...

ပီတိ နဲ႕ လြမ္းတာခ်င္းတူျပီ..
အန္တီျမ ဆိုင္ထိုင္ရင္ လာလာ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ ကုလားေလး ကိုေတာင္ သတိရလာျပီ။
အင္းလ်ားေရွ႕မွာ လာေအာ္တဲ့ အသံကြဲကြဲ နဲ႕ တေယာက္က..ပီတိ ထင္တယ္..း)
ေနအံုး..တို႕လည္း လြမ္းတဲ့စာ တပုဒ္ေတာ့ ေရးအံုးမယ္။

Anonymous said...

ခ်စ္ကိုၾကီးလြမ္းတဲ့ အထဲမွာ ( .................. ) ပါေသး
တယ္ေနာ္ အဲဒါကိုေတာ့ထည့္မေရးဘူးလားဗ်ာ့. ဟဲ ဟဲ
အိမ္ရွင္မ သိသြားမွာစိုးလို႔လား ေဖာ္လိုက္ျပီေနာ္..
က်န္တာေတာ့ ဆက္ျပီးေတာ့ ၾကည့္က်က္ေရးလိုက္ေပါ့

Moe Cho Thinn said...

အလြမ္းအစိုင္အခဲႀကီး ျဖစ္ေနတာ ၾကာေပါ႔။

ကိုလူေထြး said...

ူခုေန ကိုေအာင္သာငယ္ၾကီး ျမန္မာျပည္ျပန္သြားရင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့လဲ လြမ္းက်န္ရစ္ခဲ့ရဦးေတာ့မွာပဲ...

ျပန္ဖို ့အခြင့္သာတဲ့တစ္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ျပန္ရမွာေပါ့ဗ်ာ...

အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ အားလံုး ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့...

ဂ်ဴနို said...

မဲဇာေတာင္ေၿခ ကို သင္ရေတာ့ ဒီမတ္ႀကီးနယ္ လြမ္းပဲလြမ္းနိုင္တယ္ ထင္ခဲ့တာ။
ခုႀကေတာ့ ကိုယ္က အရမ္းလြမ္းတတ္ေနၿပီ။
အေဖာ္ရွိလို ့မလြမ္းပို တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး။ေတာ္ေသးတယ္။
ဗမာ စကားသံကိုလည္း လြမ္းတယ္။
ထမင္းစားရင္ေတာင္ ဗမာၿပည္က ပန္းကန္နဲ ့တူတာေလးနဲ ့မွ။
တစ္ခါတစ္ေလ ႀကမ္းေပၚထိုင္စားေသးတယ္။

sonata-cantata said...

SG ေရာက္တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ...ေျပာင္းခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေတြကလည္း ဆယ္ဂဏန္းေက်ာ္ပါၿပီ...တေနရာမွ မစြဲလန္းသလို အိမ္မက္ထဲလည္း တခုမွေရာက္မလာၾကပါဘူး...တင္းခံႏိုင္လြန္းတဲ့ အလြမ္းေတြနဲ႔ ႏွလံုးသားႀကီးကိုေတာင္ ႂကြပ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ မာလွခ်ည္လားလို႔ ခ်ဥ္တင္တင္ျဖစ္မိပါရဲ႕

မသီတာ

တန္ခူး said...

တနွစ္တေခါက္ျပန္ျဖစ္ေနတာေတာင္ ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တေန ့က စလြမ္းတာ ေနာင္နွစ္မျပန္ခင္ တရက္အလုိအထိ… ေပ်ာ္တဲ့အရပ္ကို ခ်န္ထားရစ္ျပီး ေတာ္တဲ့အရပ္ကုိ လာၾကရသူေတြတိုင္း ဒီလုိေနမွာပါ… ပံုမွန္ျပန္ရသူေတာင္ ဒီေလာက္လြမ္းေနမိေတာ့ မျပန္ရသူေတြကို နက္နက္နဲနဲ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္… အလြမ္းေတြ အျမန္ေျပပါေစေတာ့ေလ…

Nge Naing said...

ကိုေအာင္သာငယ္ကလည္း ျမန္္မာစာနဲ႔ ရိုက္ရင္လည္း ျမန္မာမႈ ျပဳထားတဲ့အတိုင္း ျမန္မာလိုနဲ႔ ေယရႈဆိုလည္း ေယရႈလို႔ မေရးပဲ အဂၤလိပ္လိုကို ျမန္မာစာနဲ႔ သြားရိုက္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေယာင္သြားတာေပါ့။ ကၽြန္မသားေလးက ကၽြန္မတို႔ လင္မယား အိုလံပစ္တုန္းက အားကစားေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတဲ့အထဲမွာ Bejing ကို ပီကင္း၊ Turkey ကို တူရဂီ၊ British ကို အဂၤလိပ္လို႔ ေျပာတာကို ကၽြန္မသားေလးက ေမေမတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ အမွန္တိုင္း မေခၚပဲ မွားမွားႀကီးေတြ လိုက္ေခၚေနရတာလဲ ဆိုၿပီး ရီေနလို႔ ေမေမတို႔က ဗမာလို ေျပာေနတာ အဂၤလိပ္လို ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး အဲဒါေၾကာင့္ ဗမာေခၚတဲ့အတိုင္းပဲ ေျပာတာလို႔ သားကို ျပန္ရွင္းျပရသလို အခုလည္း ကိုေအာင္သာငယ္က ဗမာေခၚတဲ့အတိုင္း ေရးခဲ့ရင္ ကၽြန္မလည္း ေယရႈကို ေျပာမွန္းသိမွာပါ။ ကိုေဌးၿမိဳင္ဆိုတာ ဒဂုန္တာရာမွန္း သိရတာကိုေတာ့ ကိုေအာင္သာငယ္ကိုေရာ ကိုေပါကိုပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေအာင္သာငယ္ said...

မီးငယ္ - ေတာင္ငူနဲ႕ မႏၱေလးဆိုတာ ေမာင္ႏွမအေဆာင္ေတြေပါ့... ေမာင္ႏ်မေတြကို လြမ္းတယ္ဗ်ာ...

မမ - ေမာ္စီတုန္းနဲ႕ ခ်ဴအင္လိုင္းကိုေရာ မလြမ္းဘူးလားဗ်... း)

မငယ္ႏိုင္ - ေအးဗ်ာ... အမွန္ကေတာ့ ျမန္မာမႈျပဳျပီးသား အမည္ေတြကို က်ေနာ္က သံုးရမွာပါ... အခုလို ေထာက္ျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ေနာက္ဆို က်ေနာ္ ဂရုစိုက္ပါ့မယ္...

ေတာင္ငူသား - တေန႕ေတာ့ ျမတ္ေစာညီေနာင္ကို ျပန္ဖူးရင္း ပသိေခ်ာင္းမွာ ေရစိမ္ခ်င္ေသးတယ္... ခေပါင္းေခ်ာင္းေဘးမွာလည္း ဘီယာသြားေသာက္ခ်င္ေသးတယ္... း)

JuneOne - လြမ္းေအာင္ လုပ္မိတဲ့အတြက္ ေဆာရီး...

ကိုေပါ - ဟုတ္တယ္ေလ ဆရာ့ နံမည္ရင္းပဲ...

သက္ေ၀ - ပူးေပါင္းလြမ္းဆြတ္သြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ...

ကပီတိ - လြမ္းပါတယ္ဆိုမွ ပိုလြမ္းေအာင္ လာလုပ္သြားတယ္... ယမ္းဘီလူးနဲက အီကို ကဲန္တီန္းက ဦးေက်ာ္ ဆိုင္ကိုေတာင္ သတိရသြားျပီ... အေဆာင္သူ... အေဆာင္သူ... အလြမ္းေျပ... ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုလည္း ျပန္လြမ္းမိသြားျပီ...

မေက - ကပီတိ အသံကို အဲသည္တုန္းက အေဆာင္သူတိုင္းၾကားဖူးခဲ့မယ္ ထင္တယ္... း) ဒါနဲ႕ လြမ္းတဲ့ စာတပုဒ္ေတာ့ ဖတ္ခ်င္ပါေသးသဗ်ား...

သားထူး - သိသားနဲ႕... တိတ္တိတ္ေန... ဟ... အေနာက္မွာ ဓါးကိုင္ျပီး ေစာင့္ေနတဲ့သူ တေယာက္ရွိတယ္... း)

ညီမခ်ိဳသင္း - ဟုတ္ပါ့...

ကိုလူေထြး - ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အတူမျပန္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ က်နာ္ မျပန္ေသးပါဘူးဗ်ာ...

မအယ္ - မအယ္ ဘေလာ့ ခဏနားထားတုန္းကလည္း လြမ္းမိသဗ်... း) ခုေတာ့ စာေတြ ဆက္တိုက္ ေရးေနေတာ့ မလြမ္းေတာ့ဘူး... ဟဲ...

မသီတာ - ကိုဧရာကေရာ အဲသည္ ျဖစ္ေနသလား

မတန္ခူး - ဆုမြန္ေကာင္းအတြက္ ေက်းဇူးပါဗ်ာ...

khin oo may said...

ဓါတ္ပံုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရိုက္ခဲ႕တာ ကိုေအာင္သာငယ္အတြက္.one of the reason ပါ။ မညာပါဘူး။

khin oo may said...

convocation အေနာက္ကိုလည္း၇ုိက္ခဲ႕ေသးတယ္။

Maung Myo said...

လြမ္းရယ္မေျပဘူး ေက်ာင္းသားဘ၀ေပါ့ အန္ကယ္ေရ့ ။

အားအားရွိ လြမ္းေနတာပဲ... အလြမ္းေတြနဲ႕ပဲ ေပ်ာ့စိေနေတာ့တာပဲ.. က်ေနာ္လည္း အဲ့လိုေျပာခံထိဖူးတယ္ ခဏခဏပဲ ။

Nee said...

ကိုေအာင္သာငယ္က Jesus ကို ဂ်ီးဆပ္စ္လို႔ တိုက္ရိုက္ ျမန္မာသံထြက္ေရးေတာ့ က်မလည္း နည္းနည္း ေၾကာင္သြားတယ္ ၾကားေနက်က ေဂ်းဇက္စ္ကိုး။ ဒီမွာက စိတ္ပ်က္ရင္လည္း ေဂ်းဇက္စ္ခရိုက္စ္လို႔ ေအာ္ေလ့ရွိတယ္မဟုတ္လား။

tg.nwai said...

အစ္ကိုေရ.. ေက်ာင္းႀကီးကေတာ႔ တကယ္တမ္း ျပန္ျမင္ရရင္ လြမ္းစရာထက္ သနားစရာ ပိုေကာင္းေနမယ္ထင္ပါတယ္..