အမွတ္တမဲ့ သိမ္းဆည္းထားမိေသာ အမွတ္တရမ်ား

၁၉၈၈ ခုႏွစ္
ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ျမန္မာျပည္

 သူ႕ထက္ ၈ ႏွစ္ ငယ္ေသာ္လည္း မိဘမ်ားအခ်င္းခ်င္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနေလသည္မို႕ သည္ေကာင္မေလးနဲ႕ သူကလည္း သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနရသည္ေလ။ သည္ေတာ့ သူကသာ ဆရာျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူ႕ကို ဘယ္တုန္းကမွ ဆရာ မေခၚခဲ့ဖူးေသာ သည္ေကာင္မေလးကိုလည္း အျပစ္ မဆိုသာ။ ႏွစ္အိမ့္ တအိမ္လို အေၾကာင္းသိေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ မိသားစု ႏွစ္ခုျဖစ္သည္မို႕ လူငယ္ဘာ၀ သူ ဆိုးသြမ္းခဲ့ဖူးသည္မ်ားကိုလည္း သိထားေသာ သည္ေကာင္မေလးက တခါတခါလည္း သူ႕ကို - လူဆိုးၾကီး - ဟုလည္း ေနာက္ေျပာင္ ေခၚတတ္ေသးသည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးက သူ႕ကို ဆရာ-ဟု ေခၚေနၾကသည့္ သူ႕ စာသင္တန္းမွာ လာတက္ရင္း သူ႕ကို လူေရွ႕ သူေရွ႕မွာ သည္ေကာင္မေလးက - ကိုၾကီး - ေခၚသည့္အတြက္ - ဆရာ - ေခၚရန္ လူကြယ္ရာအခ်ိန္မွာ  သူ ေငါက္ငမ္းခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအခါ ဂ်စ္တီး ဂ်စ္ကန္မ်က္ႏွာျဖင့္ - လူဆိုးၾကီး အကို ဆရာ - ဟု အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ကာ သူ႕ေရွ႕မွ လြယ္အိတ္ကေလး ဆြဲကာ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ဖူးေသာ သည္ေကာင္မေလး အေပၚ သူ႕ရင္ထဲမွာ သံေယာဇဥ္ေတြ ထူထပ္ေနခဲ့ဖူးသည္ကို သူ အမွတ္ရသည္။

ခုေတာ့ - လူဆိုးၾကီး အကို ဆရာ - မွာ ဒဏ္ရာမ်ားႏွဲ႕ အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္ဆိုသည္ကို သည္ေကာင္မေလး သိပါလိမ့္မည္လား...
------------------------------------------------


၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္ နံနက္ (၁၀) နာရီ
(၁၆) ရပ္ကြက္၊ သဃၤန္းကၽြန္းျမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ျမန္မာျပည္

၀ိုင္း က်ဴရွင္ဆရာအျဖစ္ ၈ တန္း - ၉ တန္း - ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေနခဲ့ေသာ သူ႕ေန႕ရက္မ်ား ကုန္ဆံုးေလျပီ။ သူ႕ ၁၀ တန္း စားပြဲ၀ိုင္း အတန္းမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား အားလံုးကို အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္သည္။ သူ႕စားပြဲ၀ိုင္းက်ဴရွင္မ်ား အားလံုးကို အျပီးတိုင္ သိမ္းလိုက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေျပာလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအားလံုး အိမ္ျပန္ၾကျပီ။ သည္ေကာင္မေလးတေယာက္သာ စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ေပကပ္က်န္ေနရစ္သည္။

ကိုၾကီး ဘာလို႕ အဲလို လုပ္တာလဲ....

စားပြဲမွ ထိုင္ရာမထ ေမာ့ၾကည့္ရင္း သူ႕ကို ေပကပ္ကပ္ ေမးေနေသာ မ်က္ႏွာေလးတခုကို  အေျဖမဲ့စြာ သူ ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။

----------------------------------------------

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၇) ရက္
ေသ့ေဘာဘိုးရြာ၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္

အိပ္မက္မက္ေနသလိုလို သူ႕ကိုယ္ကို သူ ျပန္လည္ေတြ႕ရွိမိသည့္အခါ ေတာနက္ တခုအတြင္းမွာ ျဖစ္ေလသည္။ ကရင္ျပည္နယ္ထဲရွိ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္အနီးက ေမွာင္ခိုေစ်းကေလးတခု၏ လမ္းအလယ္မွာ သူ ေလွ်ာက္ေနမိပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ တေယာက္တည္း မဟုတ္။ ေထာင္ခ်ီေနေသာ လူငယ္မ်ား အၾကားမွာ...

---------------------------------------------------

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ (၂၆)ရက္
ေသ့ေဘာဘိုးရြာ၊ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း ေထာက္ပံ့ေရးရံုး၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္

မိုးမ်ား တဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ မနက္ခင္းကို သူက ပ်င္းရိျငည္းေငြ႕စြာ ၾကည့္ေနစဥ္ေလးမွာပင္ အေကာက္ဂိတ္ဖက္မွ တက္လာသည့္ မိန္းကေလး (၃) ေယာက္ကို သူ လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ တျဖည္းျဖညး္ နီးနီးလာေသာ အရိပ္ (၃) ခုက သူ႕ ရံုးအေရွ႕သို႕ ေရာက္ရွိ ရပ္တန္႕သြားသည့္အခါ မိုးေရမ်ားႏွင့္ ရႊဲစို စုတ္ျပတ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ၃ ခုကို သူ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သည္အခါ မ်က္ႏွာေလး တခုက သူ႕ကို ထခုန္မိမတတ္ အလန္႕တၾကား ျဖစ္သြားေစသည္ေလ။
- ဟာ... ညီမေလး.... -
- ကိုၾကီး... -
မယံုၾကည္ခ်င္စရာ ေတြ႕ဆံုမႈကို သူ အံ့ၾသေနေလသည္။
- နင္ဘယ္လို လုပ္ေရာက္လာတာလဲ... ညီမေလး - သူ ေမးမိသည့္အခါ...
- ကိုၾကီး ရွိတယ္ ၾကားလို႕ လိုက္လာတာေလ... - ဆိုေသာ အေျဖအေပၚ...
- နင္ ရူးေနလား... - ဟု စိတ္တိုစြာ ေအာ္ေငါက္မိသည့္အခါ...
- သမီး ရူးတာ မဟုတ္ဘူး... ယံုၾကည္ေနတာ... - ဟု ေထာ္လန္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားကိုလည္း သူ ေကာင္းေကာင္း အမွတ္ရေနခဲ့ပါေသးသည္။

-----------------------------------------------

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ႏုို၀င္ဘာလ
ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း၊ ဒူးပလယာခရိုင္၊ ကရင္ျပည္နယ္

ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး ေခၚ ABSDF ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ျပီ။ သူသည္လည္း တပ္ဦးမွ အဖြဲ႕၀င္တဦးျဖစ္ခဲ့ျပီ။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရြးခ်ယ္မိၾကသည့္အေလ်ာက္ စစ္သင္တန္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကိုလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ၾကရေလသည္ မဟုတ္လား။

-----------------------------------------------------

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ
အထူးစစ္ဆင္ေရး သင္တန္းစခန္း၊ မဲကလေခ်ာင္းကမ္းနံေဘး၊ ၊ ကရင္ျပည္နယ္

- ေအေက... -
- ဟုတ္ ... ဗိုလ္မွဴး... -
- မိန္းကဲမ့္ကို ငွက္ဖ်ား လူနာတေယာက္ သြားပို႕ရမယ္... ရဲေဘာ္ တေယာက္ေယာက္နဲ႕ ခင္ဗ်ား ထမ္းပို႕လိုက္ပါ... -
- ဟုတ္ -
ေနာက္ မိနစ္ ၃၀ အၾကာ... လူနာကို စစ္ပုခက္ျဖင့္ ထမ္းသယ္လာသည့္လမ္းမွာ သည္ေကာင္မေလးနဲ႕ သူ႕အေဖာ္ တေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ လာေနသည္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္....
- ဟဲ့... ဘယ္သြားမလို႕လဲ... -
- အာ... ကိုၾကီး... ဖ်ားေနတယ္ ဆိုလို႕... သမီး... လာေတြ႕တာ... ခုေတာ့... ကိုၾကီးက သူမ်ားကို ထမ္းလို႕... -
- ငါ ဖ်ားေနတယ္... ညည္းကို ဘယ္သူက ေျပာလို႕လဲ... -
- ကိုေနဦးၾကီးေလ... -


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေက်နပ္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္...

-----------------------------------------------------------------------------

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁) ရက္
ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း၊ ကရင္ျပည္နယ္
ဖလူး-ခံစစ္စခန္းသို႕ မ၀င္မီ

- ညီမေလး... ကိုၾကီး လာႏႈတ္ဆက္တာ... -
- သမီး... သိတယ္ေလ... -
- မေသရင္ ျပန္ေတြ႕မယ္... -
- အဲလို မေျပာနဲ႕ေလ... ကိုၾကီး...
ေနဦး... အမွတ္တရ... ကိုၾကီး မသြားခင္... စစ္ အက်ၤီခ်င္း လဲခ်င္တယ္... -
- လဲေပါ့... -
ထိုေန႕က အျပန္ အလွန္ လဲလွယ္ခဲ့ေသာ စစ္အက်ီ၏ ဘယ္ဖက္ရင္ဘတ္ေနရာမွာ ေဘာပင္အျပာေရာင္ႏွင့္ ေကာင္မေလး ေရးထားခဲ့ေသာ စာတမ္းေလးကို ယခု သူ လြမ္းပါသည္...

Love me ever... Forget me never...

--------------------------------------------------------

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၂၆) ရက္
ဘိုကာရာတြန္ျမိဳ႕၊ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု

အလုပ္က သူ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ အလုပ္လုပ္ရာ စတိုးမွ ဆြဲခ်လာသည့္ ကိုရိုနာ ဘီယာ (၆)လံုးကဒ္ကို ေရခဲ ေသတၱာထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးေနာက္ ကိုရိုနာ တလံုးကို ဖြင့္လိုက္ျပီး သူ႕ကြန္ျပဴတာ စားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္သည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ သူ ဘေလာ္ဂါတေယာက္ ျဖစ္လာသည္မွာ (၆) လ ေက်ာ္ေနျပီ မဟုတ္လား....

အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ေပၚလာသည့္ အေတြးစေတြကို ဆြဲယူရင္း ကဗ်ာတပုဒ္ ရထားသည္ကို သည္ေန႕ညေတာ့ သူ႕ ဘေလာ့အေပၚ တင္ရဦးမည္။

ဘေလၚဂါေဒါ့ကြန္းကို ဖြင့္လိုက္ရင္း သူ႕ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေတြ အသစ္ တင္ထားၾကသည္လဲ...

သူ ဖတ္ေနက် ဘေလာ့ေတြကိုေတာ့ သူ႕ဘေလာ့ေလး၏ ဆိုဒ္ဘားမွာ သူ လင့္လုပ္ထားခဲ့သည္။ ဆိုဒ္ဘားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ဟား... ေႏြႏွင္း-ဘေလာ့မွာ... အသစ္တင္ထားပါ့လား... ရခဲ့ဖူးေသာ ပိေတာက္တခက္ - ဆိုပဲ...

ေႏြႏွင္း-ဘေလာ့ေလးက အေရာင္စံုလွသည္။ သုတ-ရသ စာစံုသည္။ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳတိုေလးေတြနဲ႕ ေ၀ေ၀ဆာဆာ။ စာအေရးကလည္း ေကာင္းလွသည္။ သူႏွစ္ျခိဳက္သည့္ ဘေလာ့ တခုေပမို႕ သူ႕ဘေလာ့မွာ လင့္ခ်ိတ္ထားမိျခင္း ျဖစ္သည္။

ေႏြႏွင္း-လင့္ကို သူ႕ ေမာက္စ္ျဖင့္ ကလစ္လိုက္သည္....

ပိေတာက္ပန္းခက္ကေလးတခုကို ဓါတ္ပံုတပံုျဖင့္ တင္ထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

---------------------------------------------------

ပိေတာက္ပန္းေတြ ေပးခဲ့ဖူးတာ သတိရတယ္...

အဲသည္ေန႕က ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နဲ႕ ရာသီဥတုက လြမ္းစရာေတာ့ အေကာင္းသား... ဘာကို လြမ္းလို႕ လြမ္းေနမွန္းမသိ... လြမ္းလို႕ ေကာင္းေနတုန္း... ပိေတာက္ တဆုပ္... လက္ေဆာင္ရခဲ့ဖူးတာ... ဘ၀မွာ ... မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနတယ္... အဲဒီ ပိေတာက္ပန္းေတြ... ဘယ္က ရခဲ့သလဲလို႕လည္း သူ႕ကို မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး... ကိုယ္တိုင္ တက္ခူးလာခဲ့တာလား... (သူ႕ကို ၾကည့္ရတာ သစ္ပင္ေကာ တက္တတ္ပါ့မလားလို႕... )... သူမ်ားကို တက္ခူးခိုင္းခဲ့တာလား... ပိုက္ဆံေပးျပီး... ၀ယ္ခဲ့တာလား... (သည္လို ... ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာေတာ့... ပိေတာက္ပန္း ေရာင္းမယ့္သူ... ဘယ္လိုမွ မရွိဘူး... ေသခ်ာတယ္...) ဘယ္လိုပဲ ရလာရလာပါ... ရွားရွားပါးပါး ေဒသမွာ... ကိုယ့္အတြက္ အမွတ္တရ... ယူလာေပးတဲ့အတြက္... ထာ၀ရ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနေလေတာ့တယ္...

အပြင့္၀ါ၀ါ ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ စိမ္းစိုျပီး ဖားဖားေ၀ေနတဲ့ ပိေတာက္ရြက္ေတြ... အဲသည္ ပိေတာက္ အဆုပ္ကေလးေတြကေလ... ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ဆင္ထားတာကို မဟုတ္ပဲနဲ႕... သဘာ၀က်က်... အရမ္းကိုလွေနလိုက္တာ... ျပန္ေတြးမိတိုင္း... ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးတယ္...

အဲသည္ ပိေတာက္ပန္း တခက္ေလာက္... ရင္ထဲမွာ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ရမယ့္ ပန္းမ်ိဳး... ဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္ မေတြ႕ခဲ့ေတာ့ပါဘူး...

အဲသည္တုန္းက ... ဘာရာသီလဲ... ဧျပီထဲမွာပဲလား... အခ်ိန္ေတြ... လေတြ... ႏွစ္ေတြ... သိပ္ မစဥ္းစား... အမွတ္မထားမိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို... သူ႕ဘာသာသူ... ကုန္ဆံုးေနေစခဲ့ခ်ိန္တုန္းကဆိုေတာ့...

အဲသည္ ပိေတာက္ခက္ကေလးကို... သူ... ကိုယ့္ကို... ဘယ္လို ေပးခဲ့တယ္.. ဘယ္တုန္းက ေပးခဲ့တယ္... ဆိုတာ... ေသခ်ာကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး...

ဒါေပမယ့္... အဲသည့္ ပိေတာက္ခက္ကေလးကိုျမင္ျပီး အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့မိတာကိုေတာ့ သိတယ္... ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာ... ျပံဳးေပ်ာ္ေနခဲ့မိတာကိုလညး္... သတိရတယ္...

သူ႕ကိုေရာ ပိေတာက္တခက္အတြက္... ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးသလား... ကိုယ္ မမွတ္မိ...

သူ႕ ပန္း ပိေတာက္ေလးေတြကိုယူရင္း... ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ ကိုယ္ ရွက္ျပခဲ့ဖူးသလားေတာင္ ကိုယ္ မမွတ္မိ...

သတိရတယ္ ကိုၾကီးရယ္...

ပိေတာက္ တခက္အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္...

---------------------------------------------

သူ႕ရင္ေတြ တဒုန္းဒုန္း ခုန္သြားေတာ့သည္.....

ေႏြႏွင္း...
ေႏြႏွင္းသည္ ညီမေလးလား....
ဟိုးလြန္ခဲ့သည့္ (၁၉) ႏွစ္က သၾကၤန္တြင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း အဲသည္ ေတာနက္နက္ၾကီးထဲမွာ လာပြင့္ေနသည့္ ပိေတာက္ပန္းမ်ားကို ညီမေလးအတြက္ တက္ခူးျပီး လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ဖူးသည္ကို သူ သတိရမိသည္။

ခုေတာ့ ကြဲကြာခဲ့ၾကသည္မွာ အႏွစ္ (၂၀) ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္မဟုတ္လား...

ေႏြႏွင္း-ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာမွာ သူအသည္းအသန္ လိုက္ရွာေနမိသည္က အီးေမးလ္လိပ္စာ....

-------------------------------------------------------------

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ဖန္မွ်င္အလင္းတန္းထဲမွာ သူတို႕ ႏွစ္ဦး ျပန္ဆံုၾကသည္...
၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ...
ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚမွာ... စြန္းထင္းသြားခဲ့ေသာ မ်က္ရည္စ တခ်ိဳ႕ကို... သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ သုတ္ေပးခဲ့ၾကဖူးသည္...။

သည္လိုႏွင့္ ဟိုး လြန္ခဲ့ေသာ (၁၉) ႏွစ္က မေျပာခဲ့ဖူးဘူးေသာ စကားမ်ားကို ဖန္မွ်င္ အလင္းတန္းေတြၾကားမွာ သူတို႕ ႏွစ္ဦး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
သက္တံတစင္းကို ႏွစ္ေယာက္သား ဖန္ဆင္းျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ထို အခ်ိန္ကာလမ်ားကို မည္သို႕ သိမ္းဆည္းထားရမည္လဲ...
သူမသိပါ...

သို႕ေသာ္လည္း စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေသာ ဘ၀မွာ... လူသားဆန္ခဲ့မိေသာ သူတို႕ ႏွစ္ဦးသည္ ဆက္လက္ျပီး လူသားဆန္ၾကရဦးမည္ မဟုတ္လား...

သူတို႕ ႏွစ္ဦးသည္ (ဂ်ဴး၏စာကို ေခတၱ ငွားသံုးရလွ်င္... ) ၾကိဳးႏွင့္သီကံုးထားရန္ မလိုေသာ ပန္းကေလး ႏွစ္ပြင့္ မဟုတ္လား....

----------------------------------------------------

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ (၃) ရက္ မနက္ ၁ နာရီ
ပို႕လန္းျမိဳ႕၊ ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု

သူ႕ ကြန္ျပဴတာ ေမာ္နီတာေပၚမွ အစိမ္းေရာင္ အစက္ကေလးကို အေတာ္ၾကာၾကာ သူ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
မေတြ႕ေစခ်င္လို႕ ပုန္းေနသည္ကို.... ညီမေလး သိေနေလမည္လား... လွမ္းေခၚလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား.... စကားေတြ ေျပာမိၾကရင္လည္း ႏွစ္ဦးလံုး ထပ္မံနာက်င္ရဦးမည္... စသည္ စသည္ အေတြးမ်ားက သူ႕ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေ၀့၀ဲလြင့္ပ်ံေနၾကသည္ေလ...

သည့္ေနာက္မေတာ့ ဂ်ီေတာ့ခ္ ေပၚမွ သူ sign-out လုပ္လိုက္သည္။ သည္ဂ်ီေတာ့ခ္အေပၚ မည္သည့္အခါမွ် သူတက္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။

ေမာက္စ္ကို ကိုင္ထားေသာ သူ႕ညာဖက္လက္ခံုအေပၚ မ်က္ရည္ တစက္က်လာမွ သူသည္... ညီမေလးကို အဘယ္မွ်ထိ ခ်စ္ခဲ့မိသည္ကို သိပါေတာ့သည္။

ATN