ျဖည့္ဆည္းစရာမလိုေသာ ကြက္လပ္မ်ားျဖင့္ ခမ္းေျခာက္ေနေသာ ေလဟာနယ္မ်ား...

တေန႕တာ အလုပ္ ျပီးသြားခ်ိန္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ အ၀တ္တစလို သူ ပံုက်သြားသည္။ သူ႕ရင္သည္ ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္သြားသည္။ အလိုလိုကို သူ ေမာဟိုက္ေနသည္။ အလုပ္ျပီးသြားလို႕ စိတ္ကိုေလ်ွ်ာ့ခ်မိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လဲျပိဳက်မလိုျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႕ သူ႕ ရိန္းကုတ္ၾကီးကို စြတ္လိုက္ရင္း "ငါလည္း ခု ေတာ့ တကယ့္ကို ပို႕လန္းဒါး-ၾကီး ျဖစ္ေနပါ့လား" ဟု ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ ပို႕လန္းသား မွန္လွ်င္ ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုး၊ ရိန္းကုတ္တထည္၊ ေခါက္ထီးတေခ်ာင္း၊ ေရဘူးတဘူး၊ ဘတ္စ္ပါ့စ္တခု၊ ဦးထုပ္တလံုး ရွိကိုရွိရမည္ မဟုတ္လား။ ရိန္းကုတ္ကို ဇစ္တပ္ျပီးေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို စစ္သားတေယာက္ လြယ္သလို သူလြယ္လိုက္သည္။ လြယ္ရင္းက ေသနတ္တလက္ ေက်ာပိုးအိတ္တလံုးနွင့္ သူ႕ အတိတ္က အရိပ္အခ်ိန္တခုကို သတိရမိသြားေသးသည္။ ဘတ္စကားဂိတ္သို႕ လွမ္းေနေသာ သူ႕ေျခလွမ္းတခုႏွင့္တခုအၾကားမွာ ေသနတ္သံေတြကို သူၾကားေနရသည္။ လက္နက္ၾကီး ကြဲသံေတြ။ သူငယ္ခ်င္း ေယာဟန္ေအာင္၏ ကဗ်ာ... - ဗံုးသီးကြဲေျမာက္၊ ေမာင္းျပန္ေပါက္ထြက္၊ အတြဲဆက္ေတြ... ဆူပြက္ ေအာ္ဟစ္၊ ပစ္ ပစ္ ပစ္ၾက... ေဖါက္ျပန္သူေတြ- တို႕ပစ္ရမယ္... - သူ႕ ေသြးေၾကာေတြ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ပါလာသည့္ ၀ိုင္အနီပုလင္းၾကီး ႏွလံုးကို အာရ္ပီဂ်ီ-ဆဲဗင္း ဒံုးက်ည္ ႏွစ္လံုးလို လက္ျပန္ ေယာင္ရမ္း လွမ္းဆုပ္လိုက္မိေသးသည္။

----------------------------------------------------------------------------------

ဘတ္စကားဂိတ္သို႕ သူေရာက္ေတာ့ မည္သူမွ် မရွိေသး။ ကားဂိတ္က ခံုတန္း ၂ ခုအနက္ ညာဖက္ ခံုတန္း အစြန္းမွာ သူ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ အိုင္ဖုန္းကို ထုတ္ကာ Bus Stop ID No. ကို TriMet Message ထဲ ရိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့ ၁၉ မိနစ္ ေစာင့္ရမည္-ဟု ေပၚလာသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိန္းမ တေယာက္ ေရာက္လာျပီး တဖက္ ခံုတန္းမွာ သြားထိုင္သည္။ စီးကရက္ အနံ႕ကို ဆိုးဆိုးရြားရြားရလာသျဖင့္ သူ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ထို မိန္းမ လက္ထဲက စီးကရက္ကို ျမင္သည္။ "ဟင္း... စီးကရက္အနံ႕ရလို႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ မိန္းမေတြခ်ည့္... " သူ႕ ဘာသာ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိေသးသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေဆးလိပ္ေသာက္သူ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ ၁၂ ႏွစ္က သူ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ခဲ့သည္။ တရက္တည္းႏွင့္ ျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ျပီ-ဟု သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေသာက္လက္စ စီးကရက္ဘူး၊ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ ေနာက္တဘူးႏွင့္ ဇစ္ပိုမီးျခစ္-ကိုပါ အမိႈက္ပံုးထဲ သူ လႊင့္ပစ္ခဲ့သည္။ ယေန႕ထက္ထိ လံုး၀ကို သူျပန္မေသာက္ေတာ့။ ျဖတ္စရာ ရွိလ်င္ သူက အျပတ္ျဖတ္တတ္သူေပပဲလား။ သူ႕ဘာသာသူလည္း ေသခ်ာ ေရရာ မသိပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေဆးလိပ္ကို တရက္တည္းႏွင့္ ျဖတ္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္အရာေတြကို သူ အျပတ္ျဖတ္ရဦးမည္နည္း။ သူမသိေသးပါ။

----------------------------------------------------------------------------------

ဘတ္စ္ကို ေစာင့္ေနဆဲ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးအေကြ႕မွ မည္းကနဲ တစံုတခုက ရုတ္တရက္ ေပၚလာေတာ့ သူ လန္႕ျဖတ္သြားသည္။ ျပိဳင္စက္ဘီးတစီးႏွင့္ လူတေယာက္။ စက္ဘီးေပၚမွ ဆင္းျပီး စက္ဘီးကို ကားဂိတ္ နံရံမွာ ေထာင္ကာ ခံုတန္းမွာ ထိုင္ေတာ့မွ ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ လူငယ္ တေယာက္၊ သူ႕သားၾကီးထက္ ၾကီးလွမွ ၃-၄-၅ ႏွစ္ေပါ့။ ေနပါဦး... မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရတာ ဆံပင္ တိုေပမယ့္ မိန္းကေလးလိုပဲ။ သူ ေနာက္ထပ္ တခါ ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ လူငယ္က သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္သည္။ သူ မ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္သည္။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာတဲ့ ေယာက်္ားေလးလား... ။ စပ္စုခ်င္စိတ္ေတြက သူ႕ရင္ထဲ တဖြားဖြားေပၚေနသည္။ တကယ္ဆို- ဒါက သူ႕ အလုပ္မွ မဟုတ္တာ။ ဘာေၾကာင့္ က်ား-လား ... မ-လား... ငါက သိခ်င္ေနရတာတဲ့လဲ။ သူ႕ဘာသာသူ ေမးရင္း မသိမသာ လူငယ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ အဆက္အေပါက္ကေတာ့ ေယာက်ာ္းေလး မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ အင္း... ခက္ေတာ့တာပဲ။ Are you boy or girl - ဟု သြားေမးလို႕ကေတာ့ ပါးရိုက္ခံရမွာ ေသခ်ာသည္။ တခုခုေပါ့ကြာ... မင္းအလုပ္ မဟုတ္ဘူး... ကားေစာင့္မွာသာ ေစာင့္ေန... အရစ္ေတြ မရွည္ခ်င္ေနနဲ႕... - ဟု သူ႕ကိုယ္သူ အသံတိတ္ ဆဲလိုက္သည္။ ဆဲေနရင္းကကို... "အင္း... ေသခ်ာပါတယ္... အဲဒါ ေကာင္မေလးပါကြာ... " - ဟု စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္မိေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း မေသခ်ာပါ။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာတဲ့ ေယာက်္ားေလး တေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္သလို... ေယာက်္ားေလးဆန္ေသာ မိန္းကေလး တေယာက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

---------------------------------------------------------------------------------

သည့္ေနာက္ေတာ့ ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သည္ သူမမွတ္မိေတာ့။ မီးနီ မီးျပာေတြ သူ႕ ျမင္ကြင္းမွာ လက္လက္ ထသြားေတာ့မွ သူ႕ အသိစိတ္က သူ႕ ဆီ ျပန္၀င္လာသည္။ သူ သတိျပန္လည္လာျခင္းလား။ မဟုတ္ပါ။ သူက သတိလစ္မသြားပါ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ အၾကည့္က မီးပြိဳင့္ အလည္ေခါင္ကို ေရာက္ေနသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဘာကိုမွ် ျမင္ပံုမေပၚ။ မီးနီ မီးျပာမ်ားျဖင့္ ေဆးရံုကားတစီး... ရဲကားတစီး သူ႕ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့မွသာ သူက အသိစိတ္ဆီ ျပန္ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ အေရးေပၚကားမ်ား မလာမီ သူက ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနသည္လဲ။ ဘယ္ကိုမွ် မေရာက္ပါ။ ဘတ္စ္စေတာ့ပ္မွာ ထိုင္ေနျခင္းပါ။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕ အၾကည့္မ်ား၏ လားရာမွာ မီးပြိဳင့္ အလည္ေခါင္တည့္တည့္သာ ျဖစ္သည္။ တမင္တကာလည္း သူ မၾကည့္ပါ။ သူ႕အၾကည့္မ်ားကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါ။ ၾကည့္စရာ မရွိေသာ မီးပြိဳင့္အလည္တည့္တည့္ကို သူၾကည့္ေနမိသည္ကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိ မဟုတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူက စိတ္ႏွင့္ လူ မကပ္ျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ သို႕ မဟုတ္ သူ႕ အသိစိတ္ႏွင့္သူ ေခတၱခဏ အဆက္ အသြယ္ ျပတ္သြားျခငး္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႕မဟုတ္ မသိစိတ္က အသိစိတ္ကို အႏိုင္ယူသြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ခုေတာ့ အရာအားလံုး ရႈပ္ေထြး ေနၾကေလျပီ။

---------------------------------------------------------------------------------

က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္အနီ တခြက္ေလာက္တိုက္ပါ...
ဗန္ပိုင္းယားေတြ ေသြးေသာက္သလိုမ်ိဳး...
က်ေနာ့္ ေျခာက္ေသြ႕မႈေတြကို က်ေနာ္ ေသာက္မယ္...

သူ႕ ကဗ်ာ တပုဒ္ အတြက္ အစပ်ိဳးထားေသာ ၀ါက် တခုကို...
သူသည္ သူ႕ဘာသာ အလိုလို... ေျခာက္ျခားေနေလသည္...။

ထိုေန႕က လမထြက္ပါ...
ထိုညမွာ ေနမပြင့္ပါ...
ကမၻာၾကီးသည္
၂၃ ႏွင့္ ႏွစ္ပိုင္းတပိုင္းဒီဂရီေစာင္းကာ
လည္ျမဲ လည္ေနပါ၏၊

atn

on Sunday, October 9, 2011 at 11:42pm