တကယ္ေတာ့... ငါဟာ... ၾကယ္ေတြကို မာလိန္မွဴး-ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါ...
လမ္းေပ်ာက္ခဲ့ၾကသူခ်င္း ဆရာတင္ခံရေတာ့... တမိုးလံုး ေဖ်ာက္ဆိတ္နဲ႕... အိပ္ယာ၀င္ခဲ့...
ခုေတာ့... ေကာင္းကင္မွာ... ေန.. လ... ေတြ... ကြယ္ေစ... သီခ်င္းတပုဒ္ကို... ဆိုရင္း...
တိတ္တိတ္ကေလး... ေနေနတယ္... ...
ေန-ဟာ... ေနတလံုးလို... ေ၀ေနယ်ေတြအားလံုးကို... ျပံဳးျပေနသလိုလိုနဲ႕...
အဲ့သည့္ ဘုရားေစာင္းတန္း အိုအိုၾကီးေတြကို စိတ္လိုလက္ရ စြန္႕ပစ္ခဲ့တယ္...
တနဂၤေႏြေန႕က ခူးဆြတ္ခဲ့တဲ့... အျဖဴေရာင္ ေငြပန္းတခ်ိဳ႕ကို...
အဂၤါေထာင့္ကပန္းအိုးထဲ... လူၾကံဳပါးျပီး ထိုးထည့္ခဲ့တယ္...
ငါ့ နကၡတ္ေတြ အေၾကာင္း... ဘာမွ မစဥ္းစားဘူး...
သုနကၡေတြ နံၾကားထဲကိုသာ... ဓါးတေခ်ာင္းစီ ထိုးထည့္ခဲ့တယ္...
ေသာ့ေပါက္ထဲ ေသာ့တေခ်ာင္းစီ လွည့္ဖြင့္သလို... အပါယ္တံခါးပြင့္ျပီလား...
အလင္းတန္းေတြကို ျမဴမႈန္ေတြၾကားထဲ ျမင္ျပီလား... အိဒိေယာ့တို႕...
တကယ္ေတာ့ ... တီးခတ္သြားတဲ့ ဗံုသံဟာ ဘာမွ် မဟုတ္ဘူး...
ကိုယ့္အသံကို ကိုယ္ျပန္ၾကားရတဲ့ ပဲ့တင္သံ...
သင္ဟာ... အခ်ိန္မေရြး... ကၽြန္ုပ္ကို ျပန္အမ္းလို႕ရတယ္...
ေနာက္တေန႕မနက္မွာေတာ့...
ေနာက္တေန႕မနက္ကို ငါေတြ႕ရမယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနေသးတယ္...
(atn)
No comments:
Post a Comment