ေလးဆယ္ေက်ာ္သြားတဲ့ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ သစ္ပင္မ်ား

တခါတခါ က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဆံုးရွံးမႈနဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို။ ေသခ်ာတာက က်ေနာ္တို႕ေတြ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ ဆံုးရွံုးခဲ့ၾကတယ္။ ဘာေတြ ေအာင္ျမင္လဲ၊ ဘာေတြဆံုးရွံဳးလဲဆိုတာကေတာ့ .. အခ်ိန္ကာလဆိုတဲ့ ပဥၥလက္ဆရာရဲ႕ ျပကၡဒိန္ထဲမွာပဲ ေတြ႕ႏိုင္မယ္ထင္ရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ကိုယ္ကို သူရဲေကာင္းၾကီးေတြလုပ္လုိ႕၊

ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိပ္မက္ၾကီးကို က်ေနာ့္ သူငယ္္ခ်င္း တေယာက္က လႈပ္ႏိႈးခဲ့တယ္။ အဲေတာ့ သူ႕ကိုေက်းဇူးတင္ရင္း သူ႕ကဗ်ာကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

သူ႕ကဗ်ာက ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္က ေပးခဲ့ပါတယ္။

နုပ်ိဳမူ နဲ႕..ေဒါမာန္ဟုန္ နိူး..
ေက်ာပိုးအိတ္ ထဲ ထိုးထဲ႕..
ခရီး ရွည္ ထြက္ခဲ့ ၾက...

သူတို႕ေတြ...
လည္ဆံလ်ားလ်ား..
ျခေသၤ႕ ပ်ိဳမ်ား လို..
ေတာ ေတာင္ ကို ဟိန္း ..
ရြာ ကို သိမ္း ခဲ့ ၾက..

သူတို႕ေတြ...
ရံုးၾကြ ေန တဲ႔ အခ်စ္ ..
သင္တိုင္း ျဖဴ ေတြ နဲ႕ ေထြး ရစ္..
ပလိုင္း ေတြ မေမာတမ္း ဆင့္လို႕
ေတာပန္း ေတြ ..ခူးခဲ့ၾက..

သူတို႕ေတြ..
ေအးျမတဲ့..ဘုရား ေက်ာင္း ရိပ္..
တိတ္ဆိတ္ စြာ လက္ခ်င္း ဆုပ္..
ခပ္ဖြဖြ..ဓမၼေတးဆို..
ဒါေပမဲ့.. မ်က္စိ စံု မွိတ္ လို႕ေတာ့..မရ နိုင္ ၾက..

သူတို႕ေတြ...
ကမၻာပ်က္ တဲ့..ႏွစ္တႏွစ္..
နံရံမွာ ဓါးထစ္..
အိမ္မက္ ေတြကို..ျပစ္ ခ် ခဲ့ ရ..

သူတို႕ေတြ..
ျခေသၤ့ လည္ဆံ ေတြ အသာဖြက္..
သိုးျခံ ထဲက..သိုးေတြ ထဲ..
သိုး ဆို လည္း သိုး ပါပဲ ..

သူတို႕ေတြ..
ျမိဳ႕တျမိဳ႕ကို..ဆက္လက္ခ်ီတက္..
သိမ္းပိုက္ဖို႕ေတာ့..မဟုတ္..
ခပ္ ရွဳပ္ ရွဳပ္..ေတာက္ပ တဲ့ ..ျမိဳ႕အ၀င္
မီးေရာင္ေတြ နဲ႕..ၾကိဳသူမဲ့..

သူတို႕ေတြ..
အခ်ိန္ ေတြကို သယ္ပိုး
ေပ်ာက္ဆံုး ျခင္း ေတြ ကို ရွာ ..ရွာ..ရွာ..
ေတးသြား ေတြကို.. စည္းခ်က္ တြက္..
ကာရန္ ေတြ လည္း ..က်ိဳးပဲ့ ခဲ့..

သူတို႕ေတြ..
Burma Crisis အတြက္ ေတြးပူ..
ခႏၶာ ကိုယ္ ထဲက..Mid-life Crisis ကို သတိ မမူမိ..

သူတို႕ေတြ...
အတိတ္ ေတြကို..ဖန္ခြက္ ထဲ ေလာင္းထဲ့..
အတိတ္ ေတြ ကို..ကဗ်ာ ေတြ ထဲ..ထဲ့ေဖ်ာ္
အတိတ္ ေတြ ကို.. စာ တလံုး ျခင္း ကံုး လို႕..
ေအာင္ေသ ေအာင္သား..စား ၾကတယ္..

သူတို႕ေတြ..
ဆံပင္ ျဖဴ ကို အသာသပ္..
အင္တာ( နတ္ )ေရ ကန္ ၾကီး ထဲ..ဒိုင္ဗင္ ထိုး
ဆံုးရွံဳးခဲ့ တဲ့..ျမိဳ႕ျပ နုပ်ိဳျခင္း မ်ား.. ျပန္ရ ေလ မလား ..

သူတို႕ ရင္ဘတ္ ၾကီး ေတြ ကေတာ့..ေဟာင္းေလာင္းပြင့္လို႕......