Jul 31, 2009

ဖန္မွ်င္အလင္းတန္း၊ ပန္းတပြင့္



















သည္ေန႕ဟာ က်ေနာ့္ မိခင္ရဲ႕ (၆၉) ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ပါ။ မႏွစ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဧျပီလ (၁၁) ရက္မွာ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရတဲ့ အေမ့အတြက္ အေမ့ ေမြးေန႕မွာ အမွတ္တရ တခုခု လုပ္ခ်င္စိတ္က ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ရွိေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သည္ႏွစ္ အေမ့ေမြးေန႕မွာ က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာ ေရးလာသမွ် ကဗ်ာေတြကို ပီဒီအက္ဖ္ တအုပ္လုပ္ျပီး အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႕ စုစည္းမယ္လို႕ စိတ္ကူး ရလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ အဲသည္ ကဗ်ာ စုစည္းမႈကေလးကို “ဖန္မွ်င္အလင္းတန္း၊ ပန္းတပြင့္” လို႕ အမည္ေပးျပီး စုစည္းလိုက္ပါတယ္။ သည္မွာ သြားျပီး ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေဒါင္းလုပ္ ဆြဲဖို႕ အခက္အခဲ ရွိရင္လည္း က်ေနာ့္ ဆီ အီးေမးလ္ပို႕ျပီး အေၾကာင္းၾကား ႏိုင္ပါတယ္။

သည္စုစည္းမႈေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးအတြက္ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ေပး၊ ဒီဇိုင္းေလးေတြ လုပ္ေပးတဲ့ ဓါတ္ပံုဆရာမ ညီမငယ္ ဖိုတိုဂ်စ္တူး(မံုရြာ)၊ သူကိုယ္တိုင္ဆြဲထားတဲ့ ပံုတပံုကို အသံုးျပဳခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာမ ညီမငယ္ ပန္ဒိုရာ နဲ႕ က်ေနာ့္ပံုတူကို ေရးဆြဲေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တို႕ကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းလည္း သည္ေနရာမွာ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ ပါတယ္။

Jul 29, 2009

အသိေပးေတာင္းပန္ျခင္း

အခုတေလာ အလုပ္အရမ္းရႈပ္ေနပါတယ္။ အလုပ္ရွာရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနတာပါ။ အစိုးရရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြေရး ပရိုဂရမ္တခုဆီလည္း ေန႕တိုင္း မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ သြားေနရ ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ အဲသည္ ပရိုဂရမ္က Job Listing Board မွာတင္ထားတဲ့ လိပ္စာေတြ အတိုင္း အလုပ္ရွင္ေတြရွိရာ သြားရတာပါ။ လူက ကားေပၚမွာခ်ည့္ တခ်ိန္လံုး။ ျမိဳ႕တကာျမိဳ႕ လည္း ခုမွပဲ ေရာက္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ လမ္းေတြလည္း အေတာ္ ႏွံ႕ေနပါျပီ။ တပတ္မွာ ၇ ရက္ လံုး လူက လမ္းေပၚမွာခ်ည့္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အလုပ္ကေတာ့ ဘယ္ခါရမလဲ မသိ၊ ဓါတ္ဆီဖိုး ကေတာ့ အေတာ္ထိေနပါျပီ။ ဗ်ဴးရတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြကလည္း မနည္း၊ အေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းကလည္း ေသာင္း ေျခာက္ ေထာင္၊ လူကလည္း နည္းနည္းေတာ့ အူေၾကာင္က်ား ျဖစ္ခ်င္ေနပါျပီ။

ဒါေၾကာင့္ စာေတြလည္း သိပ္ မေရးျဖစ္ပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း လူက ပင္ပမ္းေနပါျပီ။ ဘာမွလည္း သိပ္ မေတြးျဖစ္ မစဥ္းစားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ သိပ္လည္း အခ်ိန္ မရေတာ့ စာေတြ မေရးႏိုင္ သေလာက္ပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ေရးခ်င္တာေတြကတာ့ အမ်ားၾကီးပါ။ ကိုပီတိ ေျပာသလို အေၾကြးေတြလည္း ရွိေနေသး။ သည္ၾကားထဲမွာ ကဗ်ာေတြကေတာ့ ကားေမာင္းရင္းလည္း ေခါင္းထဲ ၀င္၀င္လာ တတ္တာမို႕ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘေလာ့မွာ ေရွ႕ေလွ်ာက္ဆို စာေတြထက္ ကဗ်ာေတြသာ ပိုျပီး အေတြ႕ရ မ်ားပါလိမ့္မယ္လို႕ အသိေပးခ်င္ တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ စာေတြ ဖတ္ခ်င္လို႕ လာလည္တဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြကို အားနာတယ္။ အဲသည္အတြက္ ၾကိဳတင္ျပီးေတာ့ အသိေပး ေတာင္းပန္ခ်င္တာပါပဲ။ အခ်ိန္ရရင္ အခြင့္အေရး ေပးရင္ေတာ့ စာေတြ ေရးျဖစ္ပါဦးမယ္။ သည္ၾကားထဲမွာေတာ့ အားလံုး အတြက္ ဖတ္ဖို႕ေကာင္းတာေလးေတြ ေတြ႕ခဲ့ရင္လည္း ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပး သြားပါ့မယ္။

အားလံုးပဲ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပၾကပါေစ။

Jul 28, 2009

သစ္တပင္၏လြင္ျပင္အလြမ္း










တကယ္က
ေနရာမွားေနၾကတာပါကြယ့္...
လူသားအားလံုးရဲ႕ ကမၻာေျမဟာ
သစ္တပင္ဖို႕ေတာ့ ဟုတ္ပံုမရေလဘူး...
စေနျဂိဳဟ္သာ...

တကယ္က
သစ္ပင္ျဖစ္ေနရတာ
၀ဋ္ခံေနရတာပါကြယ့္...
ငါဟာ ငါ့ရဲ႕ေၾကကြဲရမႈေတြထဲက
ထြက္ေျပးလို႕ကို မရ...

တကယ္က
ေတာင္တန္းတခုျဖစ္ရတာလည္း
လြဲမွားမႈပါကြယ့္...
တည္ျငိမ္ရဲ႕လို႕
တခ်ိဳ႕က အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲ...
ေတာင္တန္းေတြ လႈပ္ခါေနရတာ
သူတို႕ခမ်ာဘယ္သိလိမ့္...

တကယ္က
လတလံုးက ငါ့ပုခံုးမွာ ေမးတင္လို႕
လြင္ျပင္ေလးကို ေငးၾကည့္ေန...
ေတာင္တန္းေပၚက သစ္တပင္ကေတာ့
ညကို ျပံဳးျပႏိုင္ရံု...

တကယ္က
ဒါဟာ ကဗ်ာ မဟုတ္ဘူးကြယ့္...
အလြမ္းေတြ
ျပိဳက်ေနျခင္းသာ...

ATN

Jul 27, 2009

ခ်ဥ္ျခင္း













ဘ၀ၾကီးတခုလံုးကို
စာတန္နဲ႕ အေလာင္းအစား လုပ္ျပီးျပီ...
လာ့စ္ဗီးဂတ္စ္ သြားစရာမလို...
ကာစီႏိုမွာ ဖဲခ်ပ္ေတြ ဆြဲစရာမလို...

နံနက္ခင္းေတြကို
ညေနခင္းတခုအတြက္ လွဲက်င္းထားတယ္...
ပေရရီ ျမက္ခင္း သြားစရာမလို...
လုမၺနီဥယာဥ္ သြားစရာမလို...

ဘ၀ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ
ရဲရဲရင့္ရင့္ ခုန္ခ်ခဲ့ျပီးပါျပီ...
ႏိုင္ရာဂရာ ေရတံခြန္ သြားစရာမလို...
ဂရဲင္းကင္ညြန္ သြားစရာမလို...

အျဖဴနဲ႕အမဲကို
ဆြဲဆက္ၾကည့္ဖူးတယ္...
ဘဂၢဒက္ သြားစရာမလို...
တိဘက္သြားစရာ မလို...

ေန႕နဲ႕ညရွိေနသေရြ႕
အခ်ိန္ကာလကို ေမ့ေနမယ္...
စၾက၀ဠာထဲသြားစရာမလို...
တြင္းနက္ထဲ ျပိဳက်စရာမလို...

မလိုအပ္တာေတြက
မ်ားလြန္းလွတယ္...

တကယ္ လိုအပ္တာကေတာ့
မင့္ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕
လြတ္လပ္ေရး...

ATN
ဇူလိုင္ ၁၀၊ ၂၀၀၉

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ အင္ဒီးယားနားျပည္နယ္၊ ဖို႔ဝိန္းျမိဳ႕ေရာက္ ျမန္မာျပည္သားမ်ား စုေပါင္းထုတ္ေ၀ေသာ ဖူးပြင့္ေဝ စာစံုမဂၢဇင္း အမွတ္ (၁) တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ကဗ်ာ

အေ၀းေရာက္ပင္လယ္မွ ၾကိဳဆိုျခင္း

အေဝးေရာက္ ဆုိတဲ့ စကားစုက ေဟာသည့္စာမ်က္ႏွာေတြ ကမၻာႀကီး ထဲပ်ံ႕ႏ႔ွံ စီးေမ်ာသြားဖုိ႔ စုဖြဲ႔ စီစဥ္ၾကသူ အမ်ားစုဟာ အေဝး (ျပည္ပ)မွာ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္ရွိ အေျခခ် ေနထုိင္ ေနၾကရတာကုိ ရည္ညႊန္းျပီး ..
ပင္လယ္ ဆုိတာက လူတဦးခ်င္းစီ ဘဝ တခုခ်င္းစီ သိနားလည္ သေဘာေပါက္ လက္ခံထားခဲ့ၾကသမွ် အဓိပၸါယ္အားလုံးထဲမွာ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ကာလေတြက ထုတ္ေဝခဲ့ဘူးတဲ့ ပင္လယ္ မဂၢဇင္းရဲ႕ ဝိဉာဥ္ကုိ ထပ္ျပီး ျဖည့္စြက္ ေပါင္းထည့္ ထားတာပါပဲ
ဒါေၾကာင့္....
အေဝးေရာက္ပင္လယ္.....
ေရမ်ားရာ မိုးရြာေနမိေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖတ္လို႕ကို မႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရာနဲ႕ ေထာင္နဲ႕ခ်ီျပီး ျမန္မာဘေလာ့ေတြ အရွိန္အဟုန္ၾကီးၾကီးနဲ႕ စီးဆင္းေနတဲ့ ဘေလာ့ ျမစ္ၾကီး ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ျမစ္ငယ္တစင္း စီးဆင္းလာပါျပီ။ ဒါေပသည့္ သည္ျမစ္ေလး ကေတာ့ အရွိန္ ရေနျပီးတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ စုစည္း ေပါင္းဆံု ရင္ခုန္စြာ စီးဆင္းလာတာပါလို႕ ေျပာမယ္ ဆိုလည္း ေျပာလို႕ရပါတယ္။ စုဖြဲ႕စီးဆင္း လာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေတြကေတာ့ ခင္ေအာင္ေအး၊ သစ္ေကာင္းအိမ္၊ မိုးလိႈင္ည၊ ေအာင္သာငယ္၊ ေမာင္ဖုန္းျမင့္နဲ႕ လင္းထက္တို႕ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

သည္ျမစ္ငယ္ေလးရဲ႕ အမည္ကေတာ့ အေ၀းေရာက္ပင္လယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြ၊ စာေပေတြနဲ႕ အႏုပညာေတြကို သည္ပင္လယ္ထဲမွာ စီးဆင္း စိမ့္၀င္ေနေစမွာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္လာသူေတြရဲ႕ အခ်ိန္ ကာလ တခ်ိဳ႕ တေလကို အပို ထုတ္ႏႈတ္လို႕ ရမယ္ဆိုရင္ အေ၀းေရာက္ ပင္လယ္ကို တခါတေခါက္ေတာ့ အလည္ေရာက္ေစခ်င္ပါတယ္။ အေ၀းေရာက္ ပင္လယ္က အားပါးတရ ၾကိဳဆိုေနပါ့မယ္။

Jul 26, 2009

ဘ၀ဆိုသည္မွာ (၃)

ဆက္ေရးဖို႕ က်န္ေနေသးတဲ့ ဘ၀ဆိုသည္မွာ ေနာက္တပိုင္းကို နိဂံုးအျဖစ္ ဆက္ေရး လိုက္ပါတယ္။ ဆက္တိုက္ မေရးျဖစ္ တာကေတာ့ အလုပ္ရႈပ္ေနတာေရာ၊ စိတ္ရႈပ္ေနတာေရာ ပါပါတယ္။ (အဲလိုနဲ႕ပဲ အေၾကာင္းေတြျပျပီး အေၾကြးေတြလည္း အေတာ္မ်ားေနခဲ့ျပီ... ဘယ္သူကမွ စိတ္မဆိုးၾကလို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕... း)

ခုေတာ့လည္း ဘ၀ဆိုတာ ထိုင္ခံုတခုမွန္း က်ေနာ္သိသြားခဲ့ျပီ။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ကဗ်ာ ဆရာ တင္မင္းထက္က သည္လို ဖြင့္ဆိုထားတယ္ေလ။ (သည္မွာ ဖတ္ၾကည့္ပါ။)

ဘဝဆိုတာကို အဓိပၸာယ္ မဖြင့္တတ္ပါ။ အဲဒီေတာ့ ဘဝ အေၾကာင္း မေျပာေတာ့ဘူး။ ထိုင္ခံုေတြ အေၾကာင္း ေျပာမယ္။ ဘဝဆိုတာလည္း ပါခ်င္ေသးေတာ့ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ဘယ ္ထိုင္ခံုကို ေ႐ြးမလဲ ေျပာၾကရေအာင္။
(တင္မင္းထက္)

ကဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ မွတ္စုေလးကို ေနာက္ထပ္တၾကိမ္ ျပန္ဖြင့္ျပန္ပါျပီ။

ဘ၀မွာ ပိုလြယ္ပါေစလို႕ ဆုမေတာင္းနဲ႕။ ပိုေကာင္းပါေစလို႕ ဆုေတာင္း။
(ဂ်င္မ္ရြန္းန္)

အလ်င္မလိုနဲ႕။ ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႕။ သည္ကမၻာမွာ သင္ဟာ ခဏ အလည္လာတဲ့ ဧည့္သည္ပါ။ ရပ္တန္႕ျပီး ပန္းရနံ႕ ေတြကို ရွဴရွိုက္ဖို႕လည္း ေမ့မေနနဲ႕ဦး။
(ေ၀ၚလ္တာေဟဂင္)

ဘ၀ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သင္တကယ္ ရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အခိုက္ အတန္႕ေတြ ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာနဲ႕ အရာအားလံုးကို ျပီးျပည့္စံုေစခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ျမင္ရလိမ့္မယ္။
(ဟင္နရီဒရူးမြန္းဒ္)

ေပ်ာ္ရႊင္လို႕ ေတးဆိုေနတာ မဟုတ္၊ ေတးဆိုလို႕သာ ငါတို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ။
(၀ီလီယမ္ဂ်ိမ္းစ္)

လမ္းပိတ္ထားတာနဲ႕ ၾကံဳရရင္ ေကြ႕သြားလိုက္ပါ။
(ေမရီေကအက္ရွ္)

အၾကီးအက်ယ္ရံႈးနိမ့္ရဲသူေတြသာ အၾကီးမားဆံုးေအာင္ျမင္မႈကိုရတာပါ။
(ေရာဘတ္အက္ဖ္ကနဒီ)

အေသအခ်ာ ခ်ိန္ရြယ္ရံုတင္မဟုတ္ဘူး၊ ေလးကိုလည္း အစြမ္းကုန္ တင္ရမယ္။
(ဟင္နရီေဒးဗစ္ေသာ္ရိုး)

ေအာင္ျမင္ျခင္းနဲ႕ အနားယူျခင္းက အတူမေနၾကဘူး။
(ရုရွစကားပံု)

စိတ္စြမ္းအားေတြ ၾကီးမားတဲ့အခါ အခက္အခဲေတြက မၾကီးမားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
(မာခ်ီယာဗယ္လီ)

အခြင့္အလမ္းဆိုတာ အခက္အခဲေတြရဲ႕ အလယ္ေကာင္မွာပဲ ရွိတယ္။
(အဲလ္ဘတ္အိုင္စတိုင္း)

သင့္ကို အရံအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသူေတြကို သင့္ရဲ႕ဦးစားေပးအျဖစ္ ဘယ္ေသာ အခါမွ မသတ္မွတ္မိေစနဲ႕။
(အမည္မသိ)

ဘ၀ထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတာ အလုပ္ခန္း အျပင္ဘက္မွာ ထုတ္ထားလို႕ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင့္ႏွလံုးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္ထားလို႕ မရဘူး။
(အမည္မသိ)

ေနမင္းၾကီးႏွင့္လြဲသျဖင့္ သင္ ငိုေၾကြးေနလ်င္ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားႏွင့္လည္း သင္လြဲရေပဦးမည္။
(ရာဘင္ျဒာနာ့သ္တဂိုး)

လႈပ္ရွားမႈနဲ႕ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္မႈအလည္မွာ ေရာက္ေနရင္ တည္ျငိမ္မႈသာ ရင္ထဲ ရွိပါေစ။
(ဒီပါ့ခ္ခ်ိဳပရာ)

ေအာင္ျမင္မႈေတြအတြက္ ပြဲခံျပီး ရံႈးနိမ့္မႈေတြအတြက္ ရယ္ပြဲဖြဲ႕လိုက္စမ္းပါ။
(ဆမ္ေ၀ၚလ္တန္)

အနားယူပါ၊ အေလွ်ာ့ေတာ့ မေပးလိုက္နဲ႕။ ေနေတာင္မွ ညေနေစာင္းရင္ ၀င္သြားရေသးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ တေန႕ မနက္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ထြက္လာတာပဲ မဟုတ္လား။
(အမည္မသိ)

မေန႕အတြက္ေၾကကြဲျခင္းအားျဖင့္ သင့္မ်က္ရည္ေတြကို မျဖဳန္းတီးပါနဲ႕။
(ယူရီပီးဒီးစ္)

အလဲထိုးခံရတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ သင္ ျပန္ထလာသလား မလာဘူးလား ဆိုတာသာ အေၾကာင္း။
(ဗင့္ဆ္လြန္ဘာဒီ)

နာက်င္မႈေတြကို ရင္စည္းခံ၊ တို႕ခရီးလမ္းအတြက္ ေလာင္စာအျဖစ္ အသံုးျပဳရမယ္။
(ကန္ဂ်ီမီယာဇာ၀ါ)

သင္အခု ငရဲကို ျဖတ္သြားေနရျပီဆိုရင္လည္း ဆက္သာျဖတ္သြားလိုက္ပါ။
(၀င္စတန္ခ်ာခ်ီ)

ထင္းရူးပင္ေတြရဲ႕ စြမ္းရည္နဲ႕ခံႏိုင္ရည္အားကို ျပဖို႕ အေကာင္းဆံုး အခြင့္အေရးဟာ မုန္တိုင္း တခုပဲ ျဖစ္တယ္။
(ဟိုခ်ီမင္း)

ရံႈးနိမ့္မႈ ေရာက္လာတဲ့အခါ သင့္ အစီအမံေတြဟာ မဟန္ေၾကာင္း အခ်က္ျပ တခု အျဖစ္ လက္ခံပါ။ အစီအစဥ္ ေတြကို ျပန္ျပင္ပါ၊ ျပီးတာနဲ႕ သင့္ပန္းတိုင္ဆီ ေနာက္တခါ ရြက္လႊင့္ခ်သြားေပေတာ့။
(နပိုလီယန္ေဟးလ္)

လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေနသည့္တိုင္ လမ္းေပၚမွာ သင္ ထိုင္နားေနတာ ဆိုရင္ေတာ့ တိုက္ခ် သြားတာ ခံရလိမ့္မယ္။
(ေ၀းလ္ေရာ္ဂ်ာစ္)

ေလထဲမွာ သင္ တိုက္ေဆာက္ခဲ့ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အျမဲတမ္း အဲသည္မွာပဲ ရွိေနမွာပါ။ အခုခ်ိန္ကေတာ့ သင္တကယ္ အုတ္ျမစ္ခ်ရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ပါ။
(ဟင္နရီေဒးဗစ္ေသာ္ရို)

ကဲ... က်ေနာ့္ရဲ႕ မွတ္စုေလးက စာမ်က္ႏွာေလးေတြေတာ့ ကုန္သြားပါျပီ။ အဲသည္ မွတ္စုေလးမွာ ေရးစရာ စာမ်က္ႏွာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

ခုေတာ့ က်ေနာ့္ အေရျပားေပၚမွာ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့တဲ့ ဘ၀ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြကို ဆက္ဖတ္ ေပးၾကပါဦး...
တခ်ိဳ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြက သိပ္ကဗ်ာဆန္ေနတယ္ ထင္ရင္လည္း က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ... း)

၁။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ အိပ္မက္ရွည္တခုသာ။
တစံုတေယာက္ လာမႏိႈးမခ်င္း အလင္းေရာင္ေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္လို႕။

၂။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ မဲလိပ္မ်ားစြာ ထည့္ထားေသာ ခြက္တခြက္ပါ။
ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ေတာ့ မဲလိပ္တခုကို ခ်စ္သူ႕လက္နဲ႕သာ ႏိႈက္လိုက္ပါ။
ကိုယ္ ေက်နပ္ပါတယ္။

၃။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ ခ်စ္သူ ရွိမွသာ မက္ဖို႕ေကာင္းေသာ အိပ္မက္ပါ။

၄။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ ၀ဋ္ေၾကြးဟူသမွ်ကို ေပးဆပ္ေနရျခင္းသာ။

၅။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ
ေနသာေသာေန႕၊ မိုးရြာေသာေန႕၊ ႏွင္းက်ေသာေန႕မ်ားကို
ႏွလံုးသားနွင့္ ခြဲျခားေနရျခင္းသာ။

၆။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ အုန္းသီးတလံုးသာ။
ခြဲၾကည့္ျပီးမွသာ အထဲမွာ မည္သည့္အရာရွိသည္ကို သိလိမ့္။
သင့္ဘ၀ကို သင္ခြဲၾကည့္လိုက္ပါ။

ထပ္ေျပာစရာေတြေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ က်ေနာ့္ ကိုယ္ပိုင္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ ၆ ခုနဲ႕ပဲ ရပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ေနာက္ ၾကံဳမွပဲ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့ေလ။

ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာလာဖတ္သူေတြအားလံုး အစစ အရာရာ အဆင္ေျပၾကပါေစ။



Jul 25, 2009

အေ၀းေရာက္ပင္လယ္












“ႏွင္း”ေရ႕...
မလာပဲနဲ႕ ေရာက္ခဲ့ရတယ္...
မရွာပဲနဲ႕ ေကာက္ရခဲ့တယ္...
အေ၀းေရာက္ပင္လယ္...

အို...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
လက္ပစ္ ကူးခပ္ခဲ့...

ဟိုတဖက္ျခမ္းရဲ႕
ကမ္းေျခသဲခံုမွာ
ငါ့အလြမ္းေတြ ပံုခ်ထားခဲ့ဖို႕...

ဒါမွမဟုတ္
ငါ့ရင္ထဲက ေတးတပုဒ္နဲ႕
မင့္ရင္ထဲက ေတးတပုဒ္
ေရာစပ္ယွက္လုပ္ထားတဲ့
တခြက္တည္းေသာ ၀ိုင္ျဖဴျဖဴကို
အတူေသာက္ခြင့္ရဖို႕ေပါ့
“ႏွင္း”ေရ႕...

ATN

Jul 24, 2009

Europa

ခုတေလာ အလုပ္ရႈပ္ေနလို႕ စာမေရးႏိုင္တုန္း ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ လာလည္တဲ့အခါ မပ်င္းရေအာင္ သီခ်င္း တပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တီးထားတာေတာ့ ၾကာပါျပီ။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္တုန္းက စိတ္ရႈပ္ေနတုန္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ တီးထားတာပါ။ Carlos Santana ရဲ႕ Europa ပါ။ တီးထားတာေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါ။ စိတ္ရႈပ္တုန္း ေကာက္ တီးထားတာဆိုေတာ့ မူရင္းတီးလံုးရဲ႕ အခ်ိဳ႕အပိုဒ္ေလးေတြလည္း တီးရင္း ေမ့က်န္ ေနရစ္ ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခုက Backing အတြက္ keyborad လည္း မပါေတာ့ အသံေတြကေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕ ေနတယ္။ ဂစ္တာရဲ႕ Amp ကလည္း Practice Amp ဆိုေတာ့ သိပ္ မေကာင္းလွဘူး။ တခါတခါ ေနာက္က Noise ေတြ ထြက္လာေနတာ ၾကားရလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္သားအငယ္ဆံုးေလး ေအာ္ေနတာေတာင္ ၾကားရမယ္... း) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ နားဆင္သြားၾကပါေပါ့ေလ။

Jul 21, 2009

ပုဂၢလိကမွတ္တမ္း










ဒဏ္ရာေတြနဲ႕
ျပန္လာခဲ့တယ္။

အထီးက်န္ညကို
မီးလွ်ံတစနဲ႕
ျပာခ်ပစ္လိုက္တယ္။

ငါ့နံေဘးအနားမွာ
“ႏွင္း”...
ျပီးေတာ့
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအျပည့္နဲ႕
သူငယ္ခ်င္းေတြ...

ခု လိုအပ္ေနတာ
ကဗ်ာတပုဒ္ပါပဲ။

အဲသည္မွာ
အကို “ခင္ေအာင္ေအး”အတြက္
ေတးတစ...
“သစ္ေကာင္းအိမ္”အတြက္
စာတေၾကာင္း...
“ေမာင္ဖုန္းျမင့္”အတြက္
စကားတလံုး...
“အိျႏၵာ”အတြက္
ကာရန္တစ...
“မေနာ္ဟရီ”အတြက္
နရီတခု...
“ေမျငိမ္း”အတြက္
သစ္ရြက္စိမ္းတရြက္...
အဲသည္ကဗ်ာမွာ
ငါ ျဖည့္စြက္မယ္။

ယေန႕မွ စ၍
နက္ဖန္မ်ားစြာမွာ
ကမၻာေျမသည္
ကဗ်ာေတြနဲ႕
ျငိမ္းေအးျခင္း ရွိေစသတည္း...။

ATN

ဘ၀ဆိုသည္မွာ (၂)

ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ကိုယ္ပိုင္ အျမင္ေလးေတြ ကိုယ္ပိုင္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ ေဖာ္ျပေပးသြားၾကတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေအာက္မွာ သူတို႕ရဲ႕ အျမင္ေလးေတြကို က်ေနာ္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။

ဘ၀ဆိုတာတိုက္ပြဲပါဘဲ။
(အမည္မဲ့)

ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပြဲ ... တိုက္ပြဲထဲမွာ ရွံဳးနိမ့္ျခင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္..
အဲဒီ ႏွစ္ခုဘယ္အရာက ရာခိုင္ႏႈန္းပိုမ်ားမလဲလို႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ရဦးမယ္.....
(မီးငယ္)

အဲဒီ ဘဝ ဆိုတာၾကီးကို မသကၤာတာၾကာၿပီ...
(မေနာ္ဟရီ)

ဘ၀ ဆိုတာ အဆံုးအစ ရွိတဲ့ ခရီး တခုလို႔ဆိုမယ္။
ေျခတေခ်ာင္းက အနာဂတ္ကို လွမ္း..ေမွ်ာ္မွန္းရင္း၊
ေျခတေခ်ာင္းက အတိတ္အေၾကာင္းမွာ ၿငိတြယ္ေနတတ္တယ္။
(မသီတာ)

ဘ၀ဆိုသည္မွာ တစ္ေန႔ျပီးတစ္ေန႔ ေနေပ်ာ္ရန္ႏွင့္ တန္ဖိုးတက္ရန္
ေလ့က်င့္ရာ ေနရာတစ္ေနရာျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူမိသည္။
(ေရတမာ)

အခု ဆက္ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ မွတ္စုေလးကို ထုတ္ဖတ္လိုက္ပါဦးမယ္။

ဘ၀ဆိုတာ သင္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ျပီး
အဲသည္ျဖစ္ရွိျခင္းရဲ႕ အေသးမႊားဆံုးေလးေတြကစလို႕ အရာအားလံုးကို ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့
တျခား တစံုတေယာက္ကို ရွာေဖြေနရျခင္းလည္းျဖစ္တယ္။

(ေရးသူ မသိ)

ကိုယ္တိုင္ ႏွစ္သက္သေဘာက်တဲ့ အလုပ္တခုကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါ။ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္လို႕ တဘ၀လံုး ထင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
(ကြန္ဖ်ဴးရွပ္)

ငါ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး အိပ္မက္နဲ႕ အဆိုးဆံုးအိပ္မက္ထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြက အတူတူခ်ည္း။
(ဖိလစ္ပိုးစ္)

ဘ၀ကို ခ်စ္ခင္လိုက္ပါ၊ ဘ၀က သင့္ကို ခ်စ္ခင္လိမ့္မယ္။
လူေတြကို ခ်စ္ခင္လိုက္ပါ။ လူေတြက သင့္ကို ျပန္ခ်စ္ခင္ပါလိမ့္မယ္။
(အာသာရူဘင္စတိုင္း)

ငါ လိုခ်င္တာက မင့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အျဖစ္၊
ငါ အိပ္မက္မိတာက မင့္ ခ်စ္သူတေယာက္အျဖစ္။
ဘ၀က ငါ့ကို တကယ္ေပးတာေတာ့ မင့္နဲ႕ အေ၀းဆံုးေနရာ။
(ေရးသူ အမည္မသိ)

အခ်စ္မရွိတဲ့ ဘ၀ဆိုတာ ပန္းေတြ မပြင့္ သစ္သီးေတြ မထြက္တဲ့ အပင္လိုပဲ။
(ခါေလးလ္ဂ်ီဘရန္)

ဘ၀မွာ တခါတခါ ခ်ာတိတ္တေယာက္ ျပန္ျဖစ္ခ်င္တယ္။
ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေဆာ့လို႕ ကြဲခဲ့တဲ့ ဒူးအနာကို ျပန္ခ်ဳပ္ရတာက
ခ်စ္လို႕ ကြဲခဲ့တဲ့ အသည္းကို ျပန္ကုရတာထက္ အမ်ားၾကီး လြယ္ကူလို႕ပါ။
(ေရးသူ အမည္မသိ)

ဘ၀ဆိုတာ ဖန္ခြက္တခြက္လိုပါပဲ။
မေတာ္တဆ က်ကြဲသြားျပီးတဲ့အခါ
နဂိုရ္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ ျပန္ဆက္လို႕ မရေပဘူး။
(ေရးသူ အမည္မသိ)

ေန႕တိုင္းဟာ အေကာင္းဆံုးေန႕ေတြခ်ည္းပါ့။
ဒါ ငါ့ဘ၀ပဲ။ သည္အခိုက္အတန္႕ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရဘူး။
(ဘာနီးဆီဂဲလ္)

ဘ၀ဆိုတာ မင္းျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။
ဘ၀ဆိုတာ မင္း ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေနတဲ့အရာ။
(အန္ေသာ္နီရိုင္ယန္)

ဘ၀က မင္းကို ေရွာက္သီးေတြ ေပးတဲ့အခါ
ေရွာက္ခ်ိဳသီးေဖ်ာ္ရည္ လုပ္လိုက္စမ္းပါ။
(ဂ်ံဳးေကာလင္းစ္)

မင္း ပန္းခ်ီဆြဲလို႕ မရဘူးလို႕ မင့္ကိုယ္ထဲက အသံတခုက ေျပာတာ ၾကားရင္
မင္း တတ္သမွ်နည္းေတြနဲ႕ ပန္းခ်ီ ဆြဲလိုက္ပါ။ အဲသည္အသံ တိတ္သြားလိမ့္မယ္။
(ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး)

ခြန္ႏွစ္ၾကိမ္ သင္လဲက်ခဲ့ရင္
ရွစ္ၾကိမ္ေျမာက္အျဖစ္ ျပန္ထလိုက္ပါ။
(ဂ်ပန္စကားပံု)

ဖိအား မရွိရင္။ စိန္ဆိုတာလည္း မရွိဘူး။
(ေမရီေက့စ္)

အေကာင္းဆံုးေသာ အိပ္မက္ေတြဆိုတာ သင္ႏိုးထေနခ်ိန္မွာသာ မက္တာပါ။
(ခ်ာလီဂီလ္ဒါဘလြန္းမ္)

မင့္ဘ၀ကို ထူးျခားတဲ့၀တၳဳတပုဒ္ျဖစ္ေစခ်င္ရင္
စာေရးသူဟာ မင့္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေရာ
ေန႕တိုင္းမွာ စာမ်က္နွာအသစ္တခုကို ေရးခြင့္ရွိေနတယ္ဆိုတာေရာ နားလည္ထားပါ။
(မာ့ခ္ဟူလာဟန္)

ယမန္ေန႕ဆိုတာ သင္ယူဖို႕။ သည္ကေန႕ကေတာ့ ရွင္သန္ဖို႕။ မနက္ဖန္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ဖို႕။
(အဲလ္ဘတ္အိုင္စတိုင္း)

အဆိုးျမင္သူဟာ တိမ္ေတြရဲ႕ မဲနက္တဲ့ အျခမ္းကိုပဲ ျမင္တယ္။ စိတ္ဓါတ္က်ေနေရာ။
အေတြးအေခၚပညာရွင္ကေတာ့ ႏွစ္ဖက္လံုးကို ျမင္တယ္္။ ျပီး (ဘာမွမေရးမၾကီးတဲ့ပံုနဲ႕) ပုခံုးတြန္႕တယ္။
အေကာင္းျမင္သူကေတာ့ တိမ္ေတြကို လံုး၀ကို မေတြ႕လိုက္ဘူး။ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခ်သြားတာပဲ။
(လီယိုနာ့ဒ္လူး၀စၥလယ္ဗင္ဆန္)

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို သင္ေရြးခ်ယ္သြားျပီးသည့္အခါ အရာရာ ျဖစ္ႏိုင္လာပါျပီ။
(ခရစၥတိုဖာရိဗ္)

အလြန္ခက္ခဲေသာအခ်ိန္ကာလမ်ားသည္ ထာ၀ရမဟုတ္။
ခံႏိုင္ရည္ရွိသူမ်ားသာ ထာ၀ရျဖစ္ေလသည္။
(ေဒါက္တာေရာဘတ္စခူးလာ)

ေခၽြးေတြထဲမွာ ဘယ္သူမွ နစ္မေသဘူး။
(ယူအက္စ္မရိန္းေဆာင္ပုဒ္)

အတားအဆီးေတြဆိုတာ ပန္းတိုင္ကေန သင့္မ်က္လံုးေတြ လြဲသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမင္ရတဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္အရာေတြပဲ။
(ဟင္နရီဖို႕ဒ္)

အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ ငါသည္ကို ေရာက္လာတယ္။
အဲသည္ အေၾကာင္းဟာ ေတာင္တလံုးအျဖစ္ ၾကီးထြားလာဖို႕ပါပဲ။
သဲတမႈန္လို ေသးမႊားသြားဖို႕ မဟုတ္။
(ေအာ့ဂ္မန္ဒီႏို)

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ တံခါးတခ်ပ္ ပိတ္သြားတဲ့အခါ ေနာက္တံခါး တခ်ပ္က ပြင့္ေနပါေသးတယ္။
ခက္ေနတာက တို႕အတြက္ ပြင့္ေနတဲ့ တံခါးေတြကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္
ပိတ္သြားတဲ့ တံခါးကိုပဲ ငါတို႕ အၾကာၾကီး ၾကည့္ေနမိၾကတာပါပဲ။
(ဟယ္လင္ကယ္လာ)

ဘ၀မွာ သင္လုပ္သင့္ေသာအရာမ်ား -
ကမၻာေျမ၊ ေနမင္းနဲ႕ တိရိစၦာန္ေတြကို ခ်စ္ပါ။
လူခ်မ္းသာေတြကို စက္ဆုပ္လိုက္ပါ။
ေတာင္းစားေနသူေတြကို လွဴပါ။
မိုက္မဲသူ၊ ရူးသြပ္သူေတြအတြက္ ရပ္တည္ေပးပါ။
သူတပါးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါ။
မင္းဆိုးေတြကို မုန္းပါ။
ဂရုမစိုက္တတ္တဲ့ ဘုရားသခင္ေတြနဲ႕ အျငင္းအခုန္လုပ္ပါ။
(ေ၀ါ့လ္တ္၀ွစ္တမန္း)

သင္ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္လိုက္ပါ။
(ေဒးဗစ္ဒ္ကာရာဒင္း)

မုန္တိုင္းအေပၚ နင္းတက္လိုက္ပါ။ ေနေရာင္ကို သင္ျမင္ရလိမ့္မယ္။
(မာရီးယိုဖာနန္ဒက္ဇ္)

ေနေရာင္ကို မ်က္နွာမူလိုက္ပါ။ အရိပ္ကို မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
(ဟယ္လင္ကယ္လာ)

ဆိုခ်င္တဲ့သူဟာ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေတြ႕ကိုေတြ႕တာပဲ။
(ဆြီဒင္စကားပံု)

ဘ၀မွာ ျပန္မရႏိုင္တဲ့အရာေတြ ရွိတယ္။
ေခ်ာက္ထဲသို႕ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ ေက်ာက္ခဲမ်ား။
ေျပာျပီးေသာ စကားမ်ား။
လြဲေခ်ာ္သြားေသာ အခြင့္အေရးမ်ား။
ျပီးဆံုးသြားေသာ အခ်ိန္မ်ား။
(ေရးသူ အမည္မသိ)

သင့္တြင္ရွိသမွ်ေသာ အိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ဆႏၵမ်ားကို သင္ကိုယ္တိုင္က ျပီးျပည့္စံုေစျပီး ထိုသို႕ ျပဳလုပ္ရန္လည္း သင့္မွာ အစြမ္းရွိေနမွသာ ေအာင္ျမင္မႈဆိုသည္ကို သင္ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေပမည္။
(ေဒါက္တာအပါးနားပရဒ္ဟန္)

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

Jul 19, 2009

ေရေနာက္ရာ ျမက္ေျခာက္ရာ

ေရေနာက္ရာ ျမက္ေျခာက္ရာ
(ေရးသူ -ေက်ာ္သက္ေထြး)

“ေသခ်င္းဆိုး မိုးကလည္း ေရသြန္သလို ရြာခ်ေနေတာ့တာပဲ။ တိတ္တယ္ကို မရွိ ေတာ့ဘူး။ မီးကလည္းမေတာက္ႏိုင္ဘူး”

မဗိုက္တေယာက္ စကၠဴေဟာင္းတခ်ပ္နဲ႕ မီးေသြးဖိုကို တျဖတ္ျဖတ္ ယပ္ခပ္ရင္း မိုးကို က်ိန္ဆဲေနသည္။ သူ ့ေဘး ဖ်ာစုတ္ တခ်ပ္ေပၚ၌ သူ ့သား သီဟ တေယာက္ မီးေသြးခဲ တတံုးႏွင့္ ဟိုျခစ္ သည္ျခစ္ လုပ္ေန၏။ မဗိုက္တို႕ သားအမိ ဘ၀က ၾကမ္းတမ္း ဆင္းရဲ လြန္းသည္-ဟုပင္ ေျပာရပါမည္။ မဗုိက္ ဒီခေလး မရခင္အျဖစ္ကလည္း ရယ္ရခက္ ငိုရခက္မ်ဳိး။

မဗိုက္က ေမာ္လၿမိဳင္သူ၊ မဗုိက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္မွာ မိဘႏွပါးစလံုး ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆံုးပါး သြားေတာ့ အဖြားက ေခၚထားရရွာသည္။ မိဘ ေမာင္ဖြား သားခ်င္းေတြကလည္း အိုးခဲြ အိမ္ခဲြေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီေလ၊ အစ္ကိုေတြ အမေတြ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ရွိၾကေသး၏။ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ဖို႕ကလည္း မသိ၊ ပညာ ကလည္း ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ရံု၊ တေန ့ေတာ့ မဲေဆာက္က ျပန္လာတဲ့ အိမ္နားက အမေတြကို ၾကည့္ၿပီး မဗိုက္ အံ့ၾသေနသည္။ ၀တ္တာ စားတာကလည္း အပ်ံစားေတြ ပိုက္ဆံ ဆိုတာလည္း အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ သံုးလိုက္ၾကတာ တကယ့္ လူခ်မ္းသာေတြလိုပဲ။ သူတို႕ မိဘေတြက သူလို ကိုယ္လို လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကတဲ့ က်ပ္က်ပ္ တည္းတည္း ခ်ဳိ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ေတြ ဘာေၾကာင့္ သူတို ့ေတြ ဒီေလာက္ သံုးႏိုင္စဲြႏိုင္လဲေပါ့။

တညေန အဲဒီ့ အမတေယာက္ကို မ၀ံ့မရဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မဲေဆာက္အေၾကာင္း တီးေခါက္ ေမးျမန္း ၾကည့္ၿပီး တညလံုး မဗိုက္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ေစ့ထဲမွာ မီးေရာင္စံု တထိန္ထိန္ ၀တ္ေကာင္းစားလွ ေဘာင္းဘီေတြ စကပ္ေတြ ကားေတြ လူေတြကို အိမ္ေခါင္မိုးမွာ ေတြ႕ေန ရသလို ေတြ ့ေနရေတာ့၏။

တမနက္ လမ္းထိပ္မွာ ဟိုေန ့က အမေတြကို ေတြ ့ေတာ့ မဲေဆာက္ကို ဘယ္လိုလာရလဲ ေမးၾကည့္ ထားလိုက္သည္။ လြယ္မွ လြယ္လို႕ အေတြးနဲ႕ မဗိုက္ ေက်နပ္ ပီတိ ျဖစ္ေနရွာသည္။

ဒါနဲ႕ပဲ ဒီမဲေဆာက္ကို အေရာက္ လွမ္းဖို႕ မဗိုက္ ၾကံသည္။ စိတ္ကေတာ့ အိပ္မက္ေတြကို ခရီးေဆာင္ တပတ္ရစ္ အိတ္မွာ သိုေလွာင္ၿပီး တေပြ႕ေပြ႕။ အဖြား မသိေအာင္လည္း အေမ အေမြ ထားခဲ့သည့္ နားကပ္ေလး တရံကို ထုခဲြဖို ့ေစ်း သြားေမး ထားၿပီးၿပီ။ တရက္ မဗိုက္ ဖားအံ ျမ၀တီကား အတက္အဆင္းအေၾကာင္း သြားစံုစမ္းတာ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်ရမလားဆိုၿပီး အဖြားက ရစရာမရွိေအာင္ ဆူသည္။

“နင့္ကိုယ္နင္ ဘာထင္ေနလဲ၊ အခ်ိန္ မေတာ္ ဟိုသြား ဒီသြား ေကာင္းမယ္မ်ား ထင္ေနသလား။ ေကာင္မ ဖာျဖစ္သြားမယ္ ဘာမွတ္လဲ” တဲ့။

တညလံုး အဖြားနဲ ့ စကားမ်ားၾကသည္။ အဖြားကို စိတ္က နာနာက်ည္းက်ည္း ျဖစ္မိသည္။ အရုဏ္ တက္ေတာ့ မဗိုက္ ဖားအံ ကားေပၚ ေရာက္ေနၿပီ။ စိတ္က လႈပ္ရွားေနေပမယ့္ စိတ္ႏွလံုး ဒံုးဒံုး ခ်ထားလိုက္ၿပီကို။ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား။ ကားထြက္ခါနီးေတာ့ အသိ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ တက္လာသည္။

“ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ေမာ္လၿမဳိင္။ ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္ ေက်းဇူးရွင္အဖြား”

မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာတဲ့အထိ ေခ်ာမွေခ်ာ ေျပမွေျပ။ အသိ မိန္းခေလးေတြက မဲေဆာက္ ေရာက္ဖူး ၾကသူေတြ။

“နင္တို ့ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ” လို ့ ေမးမိေတာ့
“တို ့အကိုေတြ အမေတြဆီ သြားမွာ။ သူတို ့က ေစ်းထဲမွာ လာႀကဳိၾကမွာ” တဲ့။
သူတို႕အကိုေတြ အမေတြက အပ္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ အလုပ္ လုပ္ေနၾက တာတဲ့။
“ငါလုပ္လို ့မရဘူးလား” လို ့ေမးေတာ့ ေနထိုင္ခြင့္တို႕ အလုပ္လုပ္ခြင့္တို႕ ရွိမွတဲ့။
“ေနာက္ၿပီး နင္က အပ္ခ်ဳပ္တာလည္း တတ္မွမတတ္ပဲ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟယ္။ တကယ္လို ့မ်ား အလုပ္ေလး ဘာေလးရွိရင္ ငါ့ကိုေျပာပါ” ေပါ့
“ဒီလိုလုပ္။ ငါတို ့ေတြ ေစ်းထဲသြားၾကမွာ နင္လိုက္ခဲ့။ တို ့အကိုေတြက အဆက္အသြယ္ တခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ တို႕ အကိုကို စံုစမ္းခိုင္းမယ္”

ေစ်းထဲမွာ ေလ်ွာက္သြားေနတုန္း မိန္းခေလး တေယာက္ အလိုရွိသည္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ေလးေတြကို စာလံုး ေပါင္းဖတ္ၿပီး အသိေကာင္မေလးေတြကို အားကိုးတႀကီး ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။

ခ်ိန္းထားတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္ ေရာက္ေတာ့ သူ႕အကိုေတြနဲ႕ေတြ႕၊ ေကာင္မေလးေတြက အက်ဳိး အေၾကာင္း ၀ိုင္း ေျပာေပး ၾကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ ေျပာရမွာပဲေလ။ သူတို႕ မိတ္ေဆြ တေယာက္၏ ထိုင္း သူေဌး တေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားပဲြထိုး အိမ္ေဖာ္ အလုပ္ ရခဲ့သည္။

ကိုယ့္ရပ္ရြာသားေတြရဲ႕ ကူညီခဲ့တာေတြကို ဆပ္လို႕ရယ္ ဘယ္မကုန္ ေက်းဇူးဂုဏ္ အေသေခ်ၤ အျဖစ္ မွတ္ယူ ခဲ့သည္။ အဲဒီေန ့က ေကာင္မေလးတေယာက္က သူ ့အကိုကို ေမးေနတာေတြ မဗုိက္ အေငးသား နားေထာင္ မိရင္း အိမ္ျပန္ရ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိျပန္သည္။
“အကိုေလး ဟို ခင္မ်ဳိးေ၀ အကိုနဲ႕ ေတြ႕ေသးလား”
“ေတာ္ပါဟာ ဒီေကာင္မေတြအေၾကာင္း။ ထိုင္းသူေဌးမယားငယ္ လုပ္သြားၿပီ။ မိဘေဆြမ်ဳိး မ်က္ႏွာေတာင္ မေထာက္ဘူး။ သူေဌးလိုလို ေခြးလိုလို အစားေတြ”
“ေအာင္မေလးေတာ္။ ဒါနဲ ့ နီနီခင္ေရာ”
“အဲဒီ့ေကာင္မက ပိုဆိုးေသးတယ္ ထိုင္းပုလိပ္ တိတ္တိတ္ပုန္းမယားငယ္”
“ ရွင္ အလိုေလး ဘုရားေရ”

-------------------------------------------------

မဗိုက္လုပ္ရသည့္ဆိုင္ကလည္း ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။ မနက္ ၃ နာရီထ ေဆးရေၾကာရ၊ ခ်က္ရျပဳတ္ရ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရ၊ သိမ္းရဆည္းရနဲ႕ ည ၁၂ နာရီထိုးမွပဲ ေရခ်ဳိး အိပ္ရာ၀င္ရသည္။ ထိုင္းစကား မေပါက္ေတာ့ ခိုင္းတာလည္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ သူေဌးမ ဆူတာခ်ည္း ေန႕ တဓူ၀ ခံေနရသည္။ မဗိုက္အရင္ ၂ ႏွစ္ ေလာက္က လုပ္ေနသည့္ ကရင္ အမႀကီး တေယာက္ စကားျပန္ေပး စကားသင္ေပး ေဖးေဖးမမ ေစာင့္ေရွာက္ ေပလို႕သာ၊ ကရင္ အမႀကီးက သေဘာသကာရ ေကာင္းရွာသည္။ ထိုင္းေရာက္ရင္ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုစား ဘယ္လိုသြား ဘယ္လိုထိုင္က အစ ည အိပ္ရာ၀င္တိုင္း သင္ေပးရွာသည္။

ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ တေန ့ျပည့္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ ့ ေမာင္းတင္ခဲ့ေပမယ့္။ ၂ လခန္ ့ရွိခဲ့ၿပီ။ မျဖစ္စေလာက္ မ၀ေရစာ ထိုင္းထမင္းကို စားေနရေပမယ့္ တႀကိမ္တခါမွ ထိုင္းပိုက္ဆံကို ကိုင္မသံုးရ၊ လခမရ။ လခက တလ တေထာင္။ အမ ကရင္မကို ေတာင္းခိုင္းေတာ့ “ငါသြားေတာင္းရင္ ငါပါ အလုပ္ထုတ္ခံရမွာေပါ့” တဲ့၊ “ငါစလုပ္တုန္းက ၈ လ ေလာက္ မရခဲ့ဘူး” တဲ့။ ဒါနဲ႕ ေနာက္ေန႕ မနက္ သူေဌးမ ဆင္းလာေတာ့ လခေပးပါလို႕ သြားေတာင္းသည္။ မကရင္ကို စကားျပန္ခိုင္းသည္။
“လက္မွတ္မရွိပဲ အလုပ္ခိုင္းထားတာ”တဲ့၊ သနားလို ့ေကြ်းထားတယ္ဆိုတဲ့အေပါက္။
“ရဲကို ေခၚဖမ္းလို ့ရတယ္” ဆိုၿပီး ေငါက္သည္။ ခနေနေတာ့ မကရင္မက ေစ်းကို အခ်ဳိမႈန္႕ သြား၀ယ္ခိုင္းသည္။ ေငြ ၅၀ ဆယ္ ေပးလိုက္၏။ ဆိုင္နဲ႕ ေစ်းနဲ႕က ေက်ာခ်င္းကပ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး ဆိုင္နဲ႕ ေ၀းႏိုင္သမ်ွ ေ၀းေအာင္ ေျပးခဲ့မိသည္။

ေျပးမဲ့သာေျပးခဲ့ရေသာ္လည္း ဘယ္ေရာက္၍့ ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိ။ လမ္းေဘး ကုကၠိဳပင္ေအာက္ ၀င္ထိုင္ လိုက္စဥ္ အဖြားအိုတဦး အထုပ္တထုပ္ခ်၍ ထိုင္ေနသည္ကို ကုကၠဳိပင္ေနာက္ဖက္၌ ေတြ ့ရသည္။ အဖြားအိုက သူ႕ကို ဂ႐ုမျပဳအား မ်က္လံုးေလးေမွးစက္၍ အေမာေျဖေနပံုရသည္။ တေအာင့္ေနမွ မ်က္လံုးဖြင့္၍
“ညည္းက ဘယ္က ေျပးလာတာလဲ”
“ရွင္ က်မ ေျပးလာတယ္၊အဖြား ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ”
“ငါဒီမဲေဆာက္မွာေနလာတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီဟယ္၊ ညည္းလိုမိန္းခေလးေတြ ခနခန ေတြ႕ ဖူးတယ္”
“ရွင္... ”

ဇာတ္လမ္းခ်ဳံ ့လိုက္ေတာ့ မဗိုက္ ထိုအဖြားေနာက္ လိုက္ပါခဲ့သည္။ အဖြားက စီးပြားပ်က္ သူေဌးတဦးပိုင္ ျခံပ်က္ႀကီး တျခံထဲရွိ တိုက္ပ်က္တလံုးတြင္ ေနသည္။ ဒီျခံၾကီးထဲတြင္ တိုက္ ပ်က္ ၆ လံုးရွိသည္။ ပိုင္ရွင္သူေဌးက ဘန္ေကာက္မွာ ေနသည္။ ထို ျခံေစာင့္မ်ား အျဖစ္ အဖြား၏ အကိုျဖစ္သူႏွင့္ တူမ်ားက ထိန္းသိမ္း ေနထိုင္ၾက၏။ အဖြား ေနထိုင္သည့္ ဧည့္စာရင္း မတိုင္ရေသာ္လည္း ေတာေမာဆိုသူေတြ ေန႕ေန႕ ညည ဖမ္းတတ္ ဆီးတတ္ ၾကမ္းတတ္ ရမ္းတတ္ေသာ တိုက္ပ်က္ တလံုးတြင္ အဖြားႏွင့္ ႀကံဳရာ က်ဘမ္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရင္း ဘ၀ကို ခရီးဆက္ခဲ့ ရျပန္သည္။

၃ လေလာက္ ရွိေတာ့ အဖြားက
“တို ့အိမ္ေျပာင္းမွျဖစ္မယ္။ ဒီတိုက္ပ်က္မွာက မီးမရွိတံခါးမရွိ၊ ညည္းက အပ်ဳိရြယ္ေလး တခုခုျဖစ္သြားရင္ မေကာင္းပါဘူးေအ...”
“ဘယ္ေျပာင္းမွာလဲအဖြား”
“ဒီနားပါပဲ ေအ... ဒီ့ထက ္နည္းနည္း စိတ္ခ်လံုျခံဳတဲ့ေနရာေပါ့။ ဟုိနားပါ ကြ်န္းေတာစု...”

------------------------------------------

တေန႕မနက္ခင္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ သာေရးနာေရး ဘာေရးညာေရးမွာ မပါမၿပီးတဲ့ ဘိုးေတာ္ ျမင့္သန္းနဲ႕ ေဒါင္ခ်ာ ေမာင္စိုင္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ ေရာက္လာသည္။
“ဆရာ ညေနက်ရင္ လိုက္ခဲ့ပါအုန္း”
“ဘာ အေရးေပၚျပန္ၿပီလဲ ဘိုးေတာ္”
ေမာင္စိုင္းက
“ဒီလိုပါဆရာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ လေလာက္က အဖြားသိန္း ေခၚျပီး ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးေလ၊ မိခင္ေအး ဆိုတာ အဲဒါ ကြ်န္းစုထဲက ငၾကြက္နဲ ့ ယူမလို ့။ ရပ္ကြက္က လူၾကီး ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ ဖိတ္ေပးပါဆိုလို႕... ”
“ေကာင္းၿပီ ေကာင္းၿပီ။ ညေန ကၽြန္ေတာ့္၀င္ေခၚ ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေလး နည္းနည္းရွိလို႕...”

လူၾကီးစံုရာေရွ ့မွာေတာင္းရမ္း ေပါင္းသင္းပဲြလုပ္ခဲ့ၿပီးတာ တလျပည့္လုျပည့္ခင္ တညေနမွာ ဘိုးေတာ္ျမင့္သန္းနဲ႕ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္ပါသည္။

“ဘာကိစၥေပၚျပန္ၿပီလဲ ဘိုးေတာ္...”
“ဆရာလိုက္မွျဖစ္မယ္ဆရာ ျပသနာ႐ွဳပ္ေနလို ့”
“ဘာျပသနာလဲ ဆိုပါအုန္း”
“ဟုိေရာက္ေတာ့ဆရာေတြ ့မွာပါ။ လာ လာဆရာ သြားရေအာင္”

မဗိုက္တို႕တဲကို ေရာက္ေတာ့ လူႀကီး သံုးေလးေယာက္၊ သူ႕ေယာက်္ား၊ မိန္းမ တေယာက္နဲ႕ ခေလး ၃ေယာက္ကို တဲေပၚမွာေတြ ့ရသည္။

“ကၽြန္မ ဘာမွ မသိခဲ့ပါဘူးရွင္၊ သူက လူပ်ဳိဆိုၿပီး ယူခ်င္တယ္ ခ်စ္လို႕ပါလို႕ ေျပာလို႕ ကၽြန္မ အဖြား ခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းၿပီး လူႀကီးေတြ ေရွ႕ေမွာက္မွာ သူ ့ကို ယူခဲ့တာပါ”

“လင္ခိုးမရဲ႕ ဒီမွာေတြ ့လား။ ကေလး ၃ ေယာက္။ ဟဲ့... ငၾကြက္ ေျပာလိုက္ေလ။ နင္ ၀န္ခံလိုက္။ နင္ မေျပာရင္ ပဲြက ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး အေကာင္ရဲ႕...”

သူ ့ေယာက်္ားကေတာ့ တံုဏိဘာေ၀။

ဆန္မေလာ့တစီးေပၚမွာ သူ႕ေယာက်္ား၊ ခပ္စြာစြာမိန္းမနဲ႕ ခေလး၃ ေယာက္ကို မ်က္ရည္နဲ႕ ေငးရီရင္း
“ကၽြန္မ မွားပါၿပီဆရာ...”ဆိုတဲ့ အလြမ္းဇာတ္ကို မဗိုက္ ျပည္ဖံုးကား ခ်လိုက္သည္။

တိုက္ပ်က္ကို ဗိုက္မဖ်က္ပဲ ျပန္ေရာက္သြားျပန္သည္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း လမ္းထဲမွာ အ၀တ္ လိုက္ေလ်ွာ္တဲ့အိမ္ေတြမွာ၊ ကန္စြန္းရြက္ခ်ဳိးတဲ့ လယ္ကြင္း ေတြထဲမွာ ဗိုက္ တကားကားနဲ ့ မဗိုက္ကို ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။ မိခင္ေအး အမည္ ေပ်ာက္ မဗိုက္ အမည္ ေပါက္။ ေန ့ခ်င္းညခ်င္း မဗိုက္ အမည္တြင္သြားပါသည္ ။

“မဗိုက္ေမြးၿပီဆရာေရ႕၊ ေယာက်္ားေလး”

လမ္းထဲတြင္ မဗိုက္ကို သူ ့ခေလး ပိုက္လ်က္၊ ခါးတစ္ခြင္ခ်ီလိုက္၊ လက္ဆဲြ မုန္႕ သြား၀ယ္လိုက္ ေတြ ့ခဲ့ရသည္မွာ ရာသီ အလီလီ အိုယြင္းခဲ့ေခ်ၿပီ။

--------------------------------

လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ ၂၀ ေလာက္က မဗိုက္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ေရာက္လာသည္။
“ေျပာ မဗိုက္။ ေယာက်္ား ယူမယ္ဆိုရင္လဲ ေသခ်ာ ေမးျမန္း စံုစမ္းၿပီးမွ ယူ။ နင့္ အ႐ႈပ္ထဲ ငါတို႕ကို ဆဲြမထည့္နဲ ့”
“ေတာ္ပါ ဆရာရယ္၊ ကၽြန္မ တခါပဲ အမွားခံပါ့မယ္။ ခုလာတဲ့ ကိစၥက သီဟကို ေက်ာင္း ထားခ်င္တယ္ ဆရာ”
“ေအာ္ ဒါမ်ား ေကာင္းတာေပါ့ဟ၊ ခု သီဟက အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ”
“ ၃ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးၿပီ ဆရာ၊ အဲဒါ...”
“ေအး၊ ဘယ္ေက်ာင္းထားခ်င္တာလဲ...”
“ဟိုဆရာ့ မိန္းမ ဖြင့္ထားတဲ့ မူႀကဳိေက်ာင္းေလ...”
“ေအးေကာင္းတာေပါ့ နီးနီးနားနား ညည္းဘာလိုလဲ...”
“ဆရာ့မိန္းမကိုေျပာေပးပါလား ေက်ာင္း၀တ္စံုအေဟာင္းေလးေတြ ရွာေပးပါလို ့...”
“ေက်ာင္း၀တ္စံုအတြက္ မပူနဲ႕ တို႕ရွာေပးမယ္၊ လြယ္အိပ္ေလး ဘာေလးေရာေပ့ါဟာ၊ ဟုတ္ၿပီလား...”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာရယ္...”
“ေနစမ္းပါဦး ေက်ာင္း၀င္ေၾကး ဘာညာ ညည္းမွာေပးဖို ့ရွိလား“
“ ရွိပါတယ္ဆရာ အမိုးတို ့ဆီမွာ လခႀကဳိထုတ္လိုက္မယ္”
“ေအးေအး ေကာင္းတယ္၊ နင္မတတ္ေပမယ့္ နင့္သား ပညာတတ္ တေယာက္ျဖစ္ေတာ့ နင္ လင္ေကာင္း သားေကာင္း ရတာေပါ့ ဟုတ္လား”

ဒီလိုနဲ ့ မဗိုက္သား ေက်ာင္းတက္ေနပါၿပီ၊ ေက်ာင္းေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း မဗိုက္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ အိမ္ ၀င္၀င္ ေျပာျပ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကလည္း
“ဟုိေကာင္ သီဟအတြက္ သားငယ္ မသံုးေတာ့တဲ့ ေက်ာပိုးအိပ္ေလး ေပးအုန္းမွပဲ...” ဟုေျပာသည္။

ဒီရက္ထဲ မိုးက အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းေနသည္။ မဗိုက္တို႕သားအမိ အိမ္ဘက္ ေရာက္ မလာ သည္မွာပင္ သံုး ေလး ရက္ရွိၿပီ။ မိုးထဲေလထဲ တညေနမွာ မဗိုက္တို႕ သားအမိ အိမ္ ေရာက္ လာသည္။
“ဟဲ့ မဗိုက္ ဘယ္ေပ်ာက္ေနလဲ၊ ေယာက်္ားရွာထြက္ေနတာလား”

မဗိုက္ မ်က္ႏွာက မၾကည္လင္၊ ညွဳိးညွဳိးေယာ္ေယာ္၊ ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္၊

“မဗိုက္ ေနမေကာင္းဘူးလား။ နင့္သား ေနမေကာင္းလို ့လား။ ေက်ာင္း ထားရတာ အဆင္ မေျပလို႕လား။ ဘာ အခက္အခဲ ရွိလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေနာ္ မဗိုက္၊ လိုတာ ရွိရင္ လည္းေျပာ ဆရာ့ မိန္းမကို ေျပာေပးမယ္။ ေအး နင့္သားဖို ့ေတာင္ သားငယ္ ေက်ာင္း လြယ္အိပ္ အေဟာင္းေလး ေပးဦးမလို ့တဲ့”

မဗိုက္ ငံု ့လွ်ိဳးေနသည့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့လိုက္၏။
“ဆရာ သီဟကို ေက်ာင္းထြက္ခိုင္းမလို ့”
“ဘာ... ဘာေျပာတယ္ မဗိုက္၊ ညည္းသား ေက်ာင္းတက္တာ ၁၀ရက္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး ဘာ ေရာဂါ တက္ျပန္ရတာလဲ၊ ေက်ာင္းဆိုတာ တက္ခ်င္တိုင္းတက္ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္လို႕ မရဘူး”
“သိပါတယ္ဆရာ။ ဒီလိုပါ။ ကၽြန္မလဲ ဘယ္မွာ သီဟကို ေက်ာင္းထြက္ေစခ်င္ပါ့မလဲ၊ ဒါေပမယ့္... အဟီးဟီး...”

မဗိုက္ ခ်ဳံးပဲြခ် ငိုပါေတာ့သည္။

“ကဲ ဆရာ့ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာစမ္းပါ မဗိုက္ရာ၊ ညည္းဟာက... ”
“ဆရာတို႕ကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ၊ ကၽြန္မမွာက သီဟ ေက်ာင္း စတက္တဲ့ ေန႕ကစၿပီး သူ ေက်ာင္း သြားဖို ့ မ်က္ႏွာသစ္ သနပ္ခါး လူးေပး၊ မုန္ ့ထည့္ ေက်ာင္းပို ့ရတာေပါ့ေနာ္။ သူ ့ေက်ာင္းပို ့ၿပီး အမိုးတို႕ အိမ္မွာ အလုပ္ သြားဆင္းတယ္။ အမိုးတို ့က ကၽြန္မတို ့သားအမိ အေပၚ အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့သူေတြပါ။ ဆရာ သိပါတယ္။ ခေလး ေက်ာင္း စရိတ္ေတာင္ ႀကဳိထုတ္ေပးၾကသူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အမိုးတို႕က စက္႐ံုအနီးမွာ ထမင္းေက်ာ္ ေခါက္ဆဲြေက်ာ္ ေရာင္းတာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း အမိုးတို႕ ဆိုင္က သိမ္း ေနၿပီေလ။ ကၽြန္မ ဘယ္မွာ စိတ္ေကာင္းမလဲ”
“ဒါမ်ားဟာ... ညည္းကလဲ... အမိုး ကၽြန္မအလုပ္ဆင္းတာ ေနာက္က်တယ္။ သီဟကို ေက်ာင္းပို႕ဖို႕ လုပ္ကိုင္ ေပးေနရ လို႕ပါ။ ကၽြန္မ ေနာက္က် အလုပ္ၿပီးမွ ျပန္ေပးပါ့မယ္လို ့ေျပာဆိုရွင္းျပရင္ေကာ”
“မဟုတ္ေသးဘူးဆရာ။ အမိုးတို႕ဆီက ျပန္ရင္ ခုကၽြန္မ ထိုင္းအိမ္ တအိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ သန္႕ရွင္းေရး သြား လုပ္တယ္။ သီဟ ေက်ာင္းမွာ ပဲြေတြ ဘာေတြရွိရင္ အ၀တ္အစားသစ္ေလး တႏွစ္စာမုန္႕ဖိုး အပို အလွ်ံေလး ရေအာင္ သြားလုပ္တာ။ အဲဒီ ထိုင္းအိမ္ကို သြားရင္လဲ ေနာက္က်။ အလုပ္က လုပ္တုန္း သီဟ ေက်ာင္းႀကဳိဖို႕ ျဖစ္လာေရာ။ ခု ကၽြန္မက ထိုင္းစကားလဲ အထိုက္အေလ်ာက္ နားလည္လာေတာ့ သူတို႕ ေျပာတာေတြ အနည္း အပါး နားလည္ေနပါၿပီ။ သူတို႕က အလုပ္ မလုပ္ရေသးဘူး။ ေခါက္ပိုင္ကဘန္း၊ ေခါက္ပိုင္ကဘန္း ေျပာေနၿပီ။ ပိုက္ဆံ က် လိုခ်င္တယ္ေပါ့။ ခု ဖူးနီကစၿပီး အလုပ္မဆင္းနဲ႕ေတာ့တဲ့။ အဟီး... ဆရာမကို ေျပာေပး ပါလား ဆရာ.... ”
“မဗိုက္ ညည္းသားကို ဆရာ့မိန္းမရဲ႕ မိဘမဲ့ ကေလးေဂဟာမွာ ထားၿပီး ေက်ာင္းတက္ ခိုင္းပါလား။ ဒါဆို ညည္းလည္း တာ၀န္နည္းသြားတာေပါ့”
“မျဖစ္ပါဘူး ဆရာရယ္။ ကၽြန္မတို႕ ဘ၀က ေျမနိမ့္မွာ။ သီဟကလည္း သူ႕ အေမကို ခဲြမွာမဟုတ္ဘူး”

-------------------------------------------

အ႐ိုက္ၾကမ္းလွသည့္ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဆရာႀကီး ဆရာတာ၏ ဆံုးမစကားမ်ား ျဖစ္ေသာ ပညာေရႊအိုး လူမခိုး-တို ့။ ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္-တို ့။ ပညာရွာ ပမာ သူဖုန္းစား-တို ့။ ပညာလို အိုသည္မရွိ ဆိုေသာ ပညာ အဆို အမိန္႕မ်ားကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ ေနမိသည္။

စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း၌ စာေရးဆရာ သူရိန္ထက္လင္း ေရးသားဖြင့္ဆိုခဲ့သည့္ ဗဟု၀ါဒ၊ အၾကြင္းမဲ့ ၀ါဒႏွင့္ ပညာေရး ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ တခုကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ေနမိပါသည္။

ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ လူ ့အဖဲြ ့အစည္းတရပ္၏ ႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈ၊ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈႏွင့္ လူမႈေရး ညီမွ်မႈ တည္းဟူေသာ လူမႈ အရည္အေသြးမ်ားသည္ ယင္းႏိုင္ငံ၊ ယင္း လူ႕ အဖဲြ႕ အစည္း၏ ပညာ အရည္အေသြးျဖင့္သာ ေတာက္ေျပာင္ရမည္ ျဖစ္ေပသည္ - တဲ့။

ေက်ာ္သက္ေထြး
(၁၉-၆-၀၉)

Jul 18, 2009

ဥၾသဆြဲေနတဲ့ကဗ်ာ


















အသံေတြ အသတ္ခံထားရတဲ့ေန႕ဟာ
အသက္ရွည္ေနဆဲပါပဲ...
ဘယ္အခါမွ ေသဆံုးမသြားႏိုင္တဲ့
နတ္ဘုရားတပါးလိုပါ့...

ေဟာသည္ႏိုင္ငံမွာ
ေနရာတကာ
စစ္ အဂၤါ ေလးပါး...
သံတိုင္နဲ႕ နံရံမ်ား...
မတရားေသာ ဥပေဒ...
ခ်ိန္ရြယ္ေနေသာ ေသနတ္ေျပာင္း...
ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ေနေသာ အက်ဥ္းေထာင္...
မီးေမွာင္ခ်ထားေသာ စစ္ေၾကာေရးစခန္း...
ပိတ္ဆို႕ထားေသာလမ္းမ်ား...

သို႕ေသာ္လည္း
မည္သူမွ် အႏိုင္မယူႏိုင္သည့္
ျဖဴစင္ေသာ ႏွလံုးသားမ်ား...
မည္သို႕ေသာ ေသနတ္ကမွ်
ပစ္ခတ္မရႏိုင္ေသာ ယံုၾကည္မႈမ်ား...
မည္သို႕ေသာ ဓါးကမွ်
မျဖတ္ရွႏိုင္ေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ား...
ဤအရာမ်ားကလည္း
ငါတို႕ႏိုင္ငံမွာ ေနရာတကာ...

ခုပဲၾကည့္လိုက္ပါ့...
အသတ္ခံရတဲ့ေန႕ကိုပဲ
ငါတို႕ေတြ ျပန္ေမြးခဲ့ၾကတယ္...
ဥၾသသံေတြ မၾကားရတဲ့ေန႕မွာ
ဥၾသသံေတြကို ငါတို႕ဆြဲလိုက္ၾကတယ္...
အရွည္လ်ားဆံုးေပါ့...

ငါတို႕ရင္ထဲမွာ...
ငါတို႕ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ...
အေျပာက်ယ္တဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြမွာ...
ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ သတင္းေတြမွာ...
အလင္း ဖန္မွ်င္ေတြရဲ႕ အဆံုးအစ မရွိမႈထဲမွာ...
ဒဗလ်ဴသံုးလံုးနဲ႕အင္တာနက္မွာ...
အီးေမးလ္နဲ႕ ခ်က္တင္းေတြထဲမွာ...
ဘေလာ့ဂင္းေနၾကတဲ့ စာမ်က္နွာေတြေပၚမွာ...
ဥၾသသံေတြ ၾကားေနရပါျပီ...

ကဲ... လာ...
အာဇာနည္ေတြကို အေလးျပဳၾကပါစို႕...

ATN

Jul 17, 2009

အတိတ္ကိုဖြဲ႕ဆိုျခင္း













အတိတ္ဆိုတာ
ပိုက္ဆံအိတ္အေဟာင္းတခုမွာ
ေဒါင့္ၾကားညွပ္ခံလိုက္ရရွာတဲ့
ဘတ္စကား လက္မွတ္ တခုပါ...

ခဏခဏ ထုတ္မၾကည့္ျဖစ္သလို
ဘယ္ေနရာမွာ ရွိေနေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္း သိေနတာတခုသာ
အေသအခ်ာပါပဲ...

တကယ္ေတာ့လည္း
အတိတ္အေၾကာင္း ေျပာျပဖို႕ရာ
ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာက
လွ်ာ ျပတ္ေနတာပါ...
ငါ့ရဲ႕ သီခ်င္းက
အသံ ကင္းမဲ့ေနတာပါ...
ငါ့ရဲ႕ ၀တၳဳက
အ, အ အိပ္မက္ပါ...
ဖြဲ႕ဆိုႏိုင္ခြင့္ရွိသေလာက္နဲ႕ပဲ
ေက်နပ္ေရာင့္ရဲခဲ့ရတယ္...

ATN

ဘ၀ဆိုသည္မွာ (၁)

ဘ၀ထဲမွာ ရွင္သန္ေနေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေနသာတဲ့ေန႕ေတြ၊ ေလျပည္လာတဲ့ ေန႕ေတြ၊ ႏွင္းက်တဲ့ ေန႕ေတြ၊ ငွက္ငယ္ေတြ ေတးဆိုတဲ့ ေန႕ေတြ ရွိခဲ့သလို...
မုန္တိုင္း ထန္တဲ့ ေန႕ေတြ၊ မိုးေမွာင္က်တဲ့ ေန႕ေတြ၊ ေနေရာင္ ေပ်ာက္တဲ့ ေန႕ေတြ၊ အသက္ရွဴ က်ပ္တဲ့ ေန႕ေတြ၊ ပန္း မပြင့္တဲ့ ေန႕ေတြလည္း ရွိရဲ႕...။

ဘာပျဲဖစ္ျဖစ္ လူသားတေယာက္ဆိုေတာ့လည္း လူပီပီသသ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားတခုနဲ႕ အညီ အဲသည္ အခ်ိန္ကာလေတြကို ခံစားခ်က္နဲ႕ တုန္႕ျပန္ခဲ့မိ တတ္တာပါပဲ။ တခါတခါ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္၊ တခါတခါ စိတ္ အက်ဥ္းက်တယ္၊ တခါတခါ မ်က္ရည္က်တယ္၊ တခါတခါ ေဒါသထြက္တယ္၊ တခါတခါ ေပါက္ကြဲတယ္၊ တခါတခါ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္တယ္၊ တခါတခါ မုန္းတီးတယ္၊ တခါတခါလည္း တည္ျငိမ္ေနမိရဲ႕။ မတူညီတဲ့ေန႕ရက္ေတြမွာ ခံစားမႈေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း ေန႕ေကာင္းရက္သာမ်ားအဖို႕ ဘာမွ် မထူးဆန္းေသာ္လည္း ျပသာဒါး ရက္မ်ားအဖို႕ေတာ့ ခြန္အားတခ်ိဳ႕ လိုအပ္ခဲ့ပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္ စိတ္ခြန္အားေတြ နည္းလာတဲ့အခါ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးေသာ ညီအကိုေမာင္ႏွမ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ အားေပးမႈ၊ နားလည္မႈ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြက ခြန္အားေတြျဖစ္သလို ကို္ယ္တိုင္ ဖတ္ရွဳခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြကလည္း ခြန္အား ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အနားမွာ ဘယ္သူ တဦး တေယာက္မွ မရွိတဲ့အခါ သည္လို စာေတြကပဲ ခြန္အား ယူရတာမ်ိဳးပါ။

သည္အခါ က်ေနာ္ အားနည္းလာတဲ့အခါတိုင္း လဲက်ခဲ့ဖူးတဲ့ အၾကိမ္တိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို ျပန္လည္ ႏိုးထဖို႕ ခြန္အားသစ္ေတြ ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ စာေတြကို ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ခ်င္မိတာပါပဲ။

တခ်ိဳ႕စာေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲမွာပဲ ရွိေနတာပါ။ သည္ေတာ့လည္း တခ်ိဳ႕ ေျပာစကားေတြ စာေတြကို ဘယ္သူဘယ္၀ါက ေရးသြား ေျပာဆိုသြားတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သိတဲ့လူေတြ မွတ္ခ်က္မွာ ေရးသြားေပးၾကပါ။
--------------------------------------------------------------------------------------
ပထမဆံုးအေနနဲ႕ က်ေနာ္ ေဖာ္ျပခ်င္တာကေတာ့ က်ေနာ့္ အၾကိဳက္ဆံုး တခုပါ -
သင္ဟာ သင္ကိုယ္တိုင္ အျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့ျပီးပါျပီ မိတၱဴ တခုအျဖစ္နဲ႕ေတာ့ မေသဆံုးပါနဲ႕ - တဲ့။ ဘယ္သူ ေရးတယ္ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သည္စကားကို က်ေနာ္ အေတာ္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း အျခား ဘယ္သူ တဦး တေယာက္မွ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ေအာင္သာငယ္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ ပါတယ္။ ဆိုးဆိုး ေကာင္းေကာင္း ေအာင္သာငယ္ဟာ က်ေနာ္ပါပဲ။ တျခားသူ တစံုတေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ သို႕မဟုတ္ က်ေနာ္ဟာ တျခားလူ တစံုတေယာက္ မဟုတ္ပါ။

ေနာက္တခုကေတာ့ - မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုတာ သင္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္စြာ သိရွိေနခဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ သင့္ထံကို လာခဲ့ျပီး သင့္အပါးက ဘယ္အခါမွ စြန္႕ခြာ မသြားခဲ့သူေတြ၊ သင့္အက်ိဳး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကို သင့္ ကြယ္ရာမွာ ဘယ္အခါမွ မလုပ္သူေတြသာ ျဖစ္တယ္ - တဲ့။ ဒါလည္း ဘယ္သူေရးခဲ့မွန္း က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ လဲက်ခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ အနားမွာ အျမဲတမ္း ရွိေနခဲ့တဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားနဲ႕ မွတ္တမ္း တင္ထားခဲ့ပါရဲ႕။
-------------------------------------------------------------
ကဲ... အခုေတာ့ ဘ၀ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး က်ေနာ္ ဖတ္ထား မွတ္ထားတာေလးေတြကို ျပန္ေျပာျပ၊ ျပန္ေ၀မွ်ပါ့မယ္။

ပထမဆံုးအေနနဲ႕ မေကရဲ႕ SideBar မွာတင္ထားတဲ့ Quote ေလးနဲ႕ပဲ စပါရေစ။

Lord, grant me the serenity to accept things that I cannot change;
The courage to change the things I can; And the wisdom to know the difference.
Dr. Reinhold Niebuhr

သည္ေနရာမွာ နည္းနည္းေတာ့ ကြဲပါတယ္။ က်ေနာ္ သိထားတာနဲ႕ သူ တင္ထားတာနဲ႕က Lord နဲ႕ God ကြဲေနတယ္။ သူ႕ဆီမွာ God ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ သိထားတာကေတာ့ Lord ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရက အတူတူပါပဲေလ။ သည္စာကို ေရးသူက Karl Paul Reinhold Niebuhr ပါ။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ ေသဆံုးခဲ့ပါျပီ။

- ဘုရားသခင္ ကၽြႏ္ုပ္ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ားကို လက္သင့္ခံႏိုင္ေသာ တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈကိုသာ ကၽြႏ္ုပ္အားု ေပးပါ့။ ကၽြႏ္ုပ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ အရာမ်ား အတြက္လည္း ေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ အစြမ္း သတၱိကို ေပးပါ့။ ထို႕အတူ ထိုအရာမ်ားကို ခြဲျခား သိရွိႏိုင္စြမ္းေသာ ဥာဏ္အလင္းကိုလည္း ေပးပါ့ ဘုရားသခင္ - (မေကေထာက္ျပလို႕ ျပန္ျပင္ထားပါတယ္)

က်ေနာ္ကေတာ့ သည္လို ဘာသာျပန္ျပီး ခံစားမိပါတယ္။ သည္ စာစုက က်ေနာ့္ အတြက္လည္း ခြန္အား အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ မေကကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သည္ စကားစုက ဘ၀အတြက္ ခြန္အားေတြ အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ခြန္အားေတြ အမ်ားၾကီး ရေလ ျဖစ္မွာပါ။
-------------------------------------------------------------------------

သည္မွာေတာ့ က်ေနာ္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အဆို အမိန္႕ေတြကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ သည္ အဆိုအမိန္႕ေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ အၾကိဳက္ မတူခဲ့ၾကရင္လည္း က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။
----------------------------------------------------------------------------
“ဘ၀ရဲ႕ အရသာကို ျမည္းစမ္းဖို႕ တကိုက္ေလာက္ အၾကီးၾကီးကိုက္လိုက္စမ္းပါ”
(ေရာဘတ္ဟိန္းလိန္း)

“ဘ၀ဆိုတာ ရရွိျခင္းနဲ႕ ရယူျခင္း မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ ျဖစ္ရွိျခင္းနဲ႕ ျဖစ္လာျခင္းပါပဲ”
(မက္သ်ဴးအာႏိုးလ္ဒ္)

“ဘ၀ဆိုတာ အတိုအရွည္အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး၊ နက္ရိႈင္းမႈအေၾကာင္းသာ”
(ရာ့လ္ဖ္၀ဲလ္ဒိုအဲန္မာဆန္)

“ခံစားမႈေတြကသာ ေျပာင္းလဲတယ္။ အမွတ္တရျဖစ္မႈေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲ”
(ဂ်ိဳ၀ဲလ္အလက္က္စ္ဇန္းျဒား)

“မင့္ ရန္သူေတြကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း သူတို႕ အမည္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့လိုက္ပါနဲ႕”
(ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီ)

“က လိုက္ပါ၊ ဘယ္သူကမွ မင္းကို ၾကည့္မေနဘူးလို႕ ယူဆျပီးေတာ့ေပါ့။
ခ်စ္လိုက္ပါ၊ ဘယ္အခါကမွ မင္း မနာက်င္ခဲ့ဖူးဘူးလို႕ ယူဆျပီးေတာ့ေပါ့။
ဆိုလိုက္ပါ၊ ဘယ္သူကမွ မင့္အသံကို မၾကားရဘူးလို႕ ယူဆျပီးေတာ့ေပါ့။
ရွင္သန္ေနထိုင္လိုက္ပါ၊ သည္ကမၻာဟာ ေကာင္းကင္နိဗၺာန္ဘံုလို႕ ယူဆျပီးေတာ့ေပါ့”
(ဆူးဇာ)

“ဘ၀က မင့္ကို ငိုေၾကြးဖို႕ နည္းလမ္းတရာ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါ
ျပံဳးျပဖို႕ နည္းလမ္း တေထာင္ရွိေနေၾကာင္းလည္း ဘ၀ကို ျပန္ေျပာျပလိုက္ပါ”
(အမည္မသိ)

“တကယ္ ၀မ္းနည္းရမယ့္သူေတြနဲ႕ အတူ ၀မ္းနည္းေနမိတာက
တကယ္ မေပ်ာ္ရႊင္ေနရမယ့္သူေတြနဲ႕အတူ ေပ်ာ္ရႊင္မိတာထက္ ပိုေကာင္းတာေပါ့”
(ဖိလစ္ပိုးစ္)

“ဘ၀မွာ အဆိုးရြားဆံုး အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့
မင့္ကို ဖက္တြယ္ မထားလိုသူတေယာက္ကို
မင္းက ဖက္တြယ္ထားမိတာပါပဲ”
(အခ်စ္ေပ်ာက္သူ)

“ဘ၀ဆိုတာ ေလမႈတ္ကိရိယာ တခုပါပဲ။
သံစဥ္တခုကို သင္ မႈတ္မထည့္ပဲနဲ႕ ေတးသြားတခုကို ၾကားရမွာကို မဟုတ္ဘူး”
(၀ီလီယံခရစၥတိုဖာဟဲန္ဒီ)

ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အဆိုအမိန္႕ေတြကို ဆက္ျပီး ေဖာ္ျပပါ့မယ္။ သို႕ေသာ္လည္း သည္ေနရာမွာ က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေသာ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကိုလည္း က်ေနာ္က တခု ေတာင္းဆိုပါရေစ။ ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ကိုယ္ သိထားတာေလးေတြကိုလည္း ျပန္လည္ ေ၀မွ် ေပးၾကပါေပါ့ေလ။

သည္ေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း Tag Game ကို ျပန္သြားရေတာ့မွာေပါ့။ အခ်ိန္ရတဲ့အခါ၊ အခြင့္ေရး ရွိတဲ့အခါ၊ ေရးေပးၾကပါ။ က်ေနာ္လည္း သည္ပို႕စ္ကို ဆက္ေရးပါဦးမယ္။ ခ်စ္ခင္ေသာ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားကလည္း ကိုယ္သိရွိခံစား ယံုၾကည္ ထားသမွ်ေသာ ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္သမွ်ေတြကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးၾကဖို႕ က်ေနာ္ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ Tag အတြက္ေတာ့ က်ေနာ္ စာရင္း မေရးေတာ့ပါဘူး။

ခု သည္ပို႕စ္ကို ဖတ္မိသမွ်ေသာ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကို က်ေနာ္ Tag လိုက္တယ္လို႕သာ သေဘာထားၾကပါ။ အဲသည္အတြက္ ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ပို႕စ္တခုကို ျပန္ေရးတယ္ဆို က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္ေနမွာပါ။

တခုပဲ က်ေနာ္က Tag လိုက္လို႕ ေရးပါတယ္လို႕ပဲ ေဖာ္ျပေပးပါ။ အရာရာ ျပည့္စံုသြားပါျပီ။

မေရးရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို မခ်စ္ခင္ မႏွစ္သက္လို႕ပဲလို႕ ယူဆပါ့မယ္... း)

Jul 16, 2009

One day in your life

Dedicated to my beloved "SNOW" with all my heart

One Day In Your Life

One day in your life
You'll remember a place
Someone touching your face
You'll come back and you'll look around you

One day in your life
You'll remember the love you found here
You'll remember me somehow
Though you don't need me now
I will stay in your heart
And when things fall apart
You'll remember one day . . .

One day in your life
When you find that you're always waiting
For a love we used to share
Just call my name, and I'll be there

You'll remember me somehow
Though you don't need me now
I will stay in your heart
And when things fall apart
You'll remember one day . . .

One day in your life
When you find that you're always lonely
For a love we used to share
Just call my name, and I'll be there.


အျဖဴေရာင္တခုအတြက္ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္

ဘ၀မွာ တခါတခါေတာ့လည္း မထင္မွတ္တာေတြက ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အမွားေတြ လုပ္မိတဲ့ အခါလည္း ရွိရဲ႕။ တခါတခါ ဘာမွ မဟုတ္တာေလးက အမိႈက္ကစ ျပသာဒ္ မီးေလာင္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္ မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားမွာ မထင္မွတ္ပဲ လုပ္ခဲ့မိတဲ့ အမွား တခုအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ သည္အခါ ဘေလာ့ကို ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘေလာ့ေရးတာ နားပါတယ္လို႕ ေျပာခဲ့မိ။

ဘေလာ့ေရးမိမွ မၾကံဳဖူးတာေတြ ၾကံဳရ၊ မဖတ္ဖူးတာေတြ ဖတ္ရ၊ မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ရ၊ ရင္မခုန္ဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ရင္ခုန္ရ၊ မျဖစ္ဖူးတာေတြျဖစ္ရ၊ မရဖူးတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ ရ၊ မေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ရင္ဘတ္တူသူေတြ အေရျပားတူသူေတြ ေတြ႕ရ၊ သည္လိုပဲ မလုပ္ဖူးတဲ့ အမွားေတြလည္း လုပ္မိရဲ႕။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္သူပါ။ လူမွန္းသိစကတည္းက ပူေလာင္ခဲ့တဲ့ အပူေတြဟာ သည္ ဘေလာ့ေလး ေရးမိမွ စျပီး ေအးျမခဲ့ဖူးတာပါ။ သည္လိုပါပဲ ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားမွာ ရွိေနသမွ်သူေတြ အားလံုးကိုလည္း က်ေနာ္ ေအးျမသလို ေအးျမေစခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲက တကယ့္ ေစတနာပါ။

ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲမွာ ပူေလာင္ေနတဲ့သူေတြကို က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေအးျမေပးခဲ့တယ္။ လဲက်ေနခဲ့သူေတြကို က်ေနာ္ တြဲထူေပးခဲ့တယ္။ ထို႕အတူ က်ေနာ့္ အပူေတြကို မွ်ေ၀ ယူေဆာင္သူေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ သည္လိုနဲ႕ ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲမွာ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ရွင္သန္ေနခဲ့တာ တႏွစ္ခြဲရွိခဲ့ပါျပီ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ကဗ်ာေရးသူပါ။ ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္တယ္၊ ကာရန္ေတြကို ခ်စ္တယ္၊ သေကၤတေတြ၊ နိမိတ္ပံုေတြ၊ အသံေတြ၊ ရစ္သမ္ေတြ၊ စကားလံုးေတြ၊ ရင္ခုန္သံေတြ၊ အသက္ရွႈသံေတြ အားလံုးကို ခ်စ္တယ္။ ကဗ်ာေရးသူေတြကို ညီအကို ေမာင္ႏွမလို ခ်စ္တယ္။

တကယ္ဆို က်ေနာ္က ေကာင္းကင္ကိုတို႕လို၊ ေဆာင္းယြန္းလတို႕လို ကဗ်ာေတြခ်ည္း ေရးခ်င္တာပါ။ ဒါေပသည့္ တေန႕တပုဒ္လည္း က်ေနာ္ မေရးႏိုင္ပါဘူး။ ေရးေနရင္လည္း အဓိပၸါယ္ မရွိပါဘူး။ ထို႕အတူ စာဖတ္သူ အားလံုးကလည္း ကဗ်ာဖတ္သူေတြ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လူတကိုယ္ တေယာက္ အၾကိဳက္ တမ်ိဳးစီပါ။ သည္အတြက္ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို လာဖတ္သမွ် ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြအတြက္ မရိုးရေလေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး က်ေနာ္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရရင္ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို လာဖတ္သူေတြအတြက္ က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် တခု မဟုတ္ တခုကို က်ေနာ္ ဖန္တီးေပးခဲ့ပါတယ္။ ၀တၳဳတို ေလးေတြက အစ၊ သီခ်င္းေတြ အဆံုး။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့အတြက္ အခ်ိန္ေပး လာလည္သူတိုင္း အနည္းဆံုးေတာ့ တခုခု ႏွစ္သိမ့္ ေက်နပ္ျပီး ျပန္သြားေစခ်င္တာ က်ေနာ့္ ေစတနာပါပဲ။

သည္လိုပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ ေစတနာ ေရာင္ျပန္ဟပ္တယ္ ဆိုတာကို အခု က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အေၾကာင္း တခုေၾကာင့္ ဘေလာ့ ဆက္မေရးေတာ့ဘူးလို႕ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ အားလံုးကိုေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ တာ၀န္ရွိတယ္လို႕ က်ေနာ္ ယူဆတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ နႈတ္ဆက္တာပါ။ တကယ္ဆို သည္အတိုင္းလည္း ဘာမွ မေျပာပဲ ဘေလာ့ကို က်ေနာ္ ပိတ္ခ်လိုက္လို႕ရပါတယ္။ အဲလိုေတာ့ က်ေနာ္ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို ဖတ္ေနတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြ အားလံုးကို ေလးစားေသာ အားျဖင့္ က်ေနာ္ အသိေပး နႈတ္ဆက္တာပါ။ ဒါေပသည့္ ႏႈတ္ဆက္မိမွ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကို က်ေနာ္ ျမင္ရတာပါ။ က်ေနာ္ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ၾကိဳးေတြကို က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရတယ္၊ က်ေနာ္ ႏွလံုးသားက ခံစားထိေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း ေက်ာခိုင္းျပီလို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိတဲ့ ေနရာကို က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ ျပန္လာတာ အျဖဴေရာင္တခု အတြက္ သက္သက္ပါ။

ခုေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းပို႕စ္မွာ ကြန္မန္႕လာေရးျပီး က်ေနာ့္ကို စိတ္ခြန္အား ေပးသြားၾကသူ ညီအကို ေမာင္ႏွမ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း၊ ထို႕အတူ ကြန္မန္႕မွာ မေရးသြားၾကေပမယ့္ C-Box ထဲကေန၊ ေမးလ္ထဲကေန စိတ္ခြန္အား ေပးသြားခဲ့ၾကသူ ညီအကို ေမာင္ႏွမ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႕ စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူး အထူး တင္ပါေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

Jul 15, 2009

ယုံၾကည္ေနခဲ႔ေသာ












ဒါဟာ ကမၻာျပဳိတာလား...

မဟုတ္ဘူး...
ငါ႔အကုိ ငါ႔ကုိထားသြားတာ...


ေတာ္လဲသံေတြၾကားလုိက္တယ္...
ကမ္းပါးေတြျပဳိတယ္...
က်ီးေတြျပဳိတယ္...
တိမ္ေတြျပဳိတယ္...
ဘုရားသခင္...
ခ်စ္ေသာ အကုိအား မျပဳိလဲရန္
ခြန္အားေပးေတာ္မူပါ...

သူျပန္လာလိမ္႔မယ္...
သူလဲက်ရာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ သူ ႏိုးထလာလိမ္႔မယ္...
ဘယ္လုိ ကံၾကမၼာက သူ႔ကုိ လဲွသိပ္ႏုိင္မွာလဲ...
ေလာကဓံတရားရဲ႕ ေျဖာင္႔လက္သီး
သူ႕ေမးရုိးက ေကာင္းေကာင္း ခံႏုိင္ရည္ရွိခဲ့ပါျပီ...
အမုိက္ေမွာင္ထဲက အႏၶတုိ႔ကုိ သူ႔ လင္းျပခဲ့ျပီးပါျပီ...
သူ၏ခ်စ္ေသာ“ႏွင္း”ကုိ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင္႕
ေငြ႔ရည္ဖြဲ႕ ရစ္သုိင္းခဲ႔ျပီးပါျပီ...
ေလာက အလယ္မွာလည္း
သူ၏ အႏုပညာျဖင္႔ ေကာင္းေကာင္းၾကီး တင့္တယ္ခဲ့ပါေပသည္...
သူ၏ လမ္းမမ်ားအား သူ႔သစၥာျဖင္႔ ေျဖာင့္တန္းခဲ႔ျပီးပါျပီ...
ဤသုိ႔ပင္ သူျပန္လာမည္ကုိ
ငါ ယုံၾကည္ေနခဲ့သည္...

အခု ကမၻာအသစ္ ျပန္ျဖစ္တည္ခဲ႔ျပီ...
ငါ႔အကုိ ငါ႔ဆီျပန္လာေနျပီ ။

ေမာင္ဖုန္းျမင္႔
(14.07.2009)

Jul 14, 2009

ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။
ယေန႕မွစ၍ ဘေလာ့ ေရးျခင္း ရပ္နားလိုက္ပါသည္။
က်ေနာ့္ ဘေလာ့အား အစဥ္တစိုက္ အားေပးခဲ့ၾကေသာ
ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ား၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊
စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။
အားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
အစစ အရာရာ အဆင္ေျပၾကပါေစ။

(ေအာင္သာငယ္)

Jul 13, 2009

Moon Flower

စိတ္ထဲ တခုခု ခံစားေနမိလို႕ ထျပီး တီးျဖစ္တဲ့ တီးလံုးတခုပါ။ Carlos Santana ရဲ႕ Moon Flower ပါ။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါဦး။

ေမာင္ဖုန္းျမင့္ႏွင့္စကားေျပာျခင္း













ငါ့ ကဗ်ာေတြကလည္း
ေျမာင္းထဲေရာက္တာပဲေကာင္းတယ္
“သစ္ေကာင္းအိမ္”လိုမွ
မျပတ္ရွႏိုင္တာ...

“ဖုန္းျမင့္”ေရ႕
မင့္ ထိရွတဲ့ေန႕ေတြက
ငါ့ကိုလည္း ျဖတ္ရွသြားပါပေကာလား...
ငါလည္း ထက္ပိုင္းျပတ္က်သြားခဲ့ျပီ...

ငါ့ေန႕ေတြကို ငါ ျပန္သိမ္းရတယ္...
ဒါေပမယ့္....
ဒါဟာ
ရိတ္သိမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူးကြယ့္...

ေျပာစရာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိဘူး။
မ်ဥ္းေျဖာင့္ေတြ ေကာက္သြားတဲ့အေၾကာင္းသာ
အထူးတလည္။
ဒါမွမဟုတ္
ေန႕တာေတြတိုတဲ့အေၾကာင္း။
သည္လိုမွ မဟုတ္လည္း
ညတာေတြ ရွည္တဲ့အေၾကာင္း။

ထပ္ေျပာစရာ အေၾကာင္းမရွိတဲ့
ဇာတ္အေဟာင္းမွာ
ငါဟာ ဇာတ္လိုက္ေပါ့
ဇာတ္ေပါင္းခန္းေရာက္မွ
မင္းနဲ႕ငါ ေတြ႕မယ္....။

ATN

Jul 11, 2009

ဘေလာ့သစ္တခုကို ၾကိဳဆိုျခင္း

ဘေလာ့ဖတ္သူေတြထဲမွာ ကြန္မန္႕ေရးရင္ အခ်က္အလက္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးေလ့ ရွိတဲ့ မငယ္ႏိုင္ တေယာက္ ဘေလာ့ စေရးျပီဆိုတာ အားလံုးကို အသိေပး ပါရေစ။ ဘေလာ့တခုက ပို႕စ္ေတြကို ဖတ္ရင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေလ့ရွိျပီး ကြန္မန္႕ေပးရင္လည္း အခ်က္ အလက္နဲ႕တကြ ေလးေလးနက္နက္ ေပးေလ့ ရွိတဲ့သူ ဆိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ဘေလာ့ ေရးတဲ့အခါ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ သိေနခဲ့ တယ္။ က်ေနာ့္ c-box မွာ သူ လာေရးေပး သြားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္း သြားလိုက္ေတာ့ သူ႕ ဘေလာ့မွာ စိတ္၀င္စားစရာ ပို႕စ္တခုနဲ႕ ၾကိဳဆိုေနပါတယ္။

မငယ္နိုင္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မကဒတ) ရဲ႕ အဖြဲ၀င္တဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးျပီး မင္းသမီးစခန္းရဲ႕ တပ္ရင္း (၂၀၁) က ေဆးတပ္ဖြဲ႕မွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသူပါ။ သူ႕မွာ ေ၀မွ်စရာ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနလိမ့္မယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ ပါတယ္။ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးလည္း သူ႕ ဘေလာ့သစ္ကို ၾကိဳဆိုတဲ့အေနနဲ႕ သြားေရာက္ အားေပး လိုက္ၾကပါဦး။

လိပ္စာကေတာ့ သည္မွာပါ။ http://nge-naing.blogspot.com/

Jul 6, 2009

တကၠသိုလ္မွာေၾကြတဲ့ႏွင္း
















“ႏွင္း”ေရ႕
မင္းဟာ
ေဖာက္ခြဲခံရလို႕သာ
ေပါက္ကြဲခဲ့တာပါ...
ဒါေပသည့္
ပူေဖါင္းတလံုးမဟုတ္
ဗံုးတလံုးကြယ့္...

ေသြးစက္ေတြအေၾကာင္း
ငါ မေျပာဘူး...

အေ၀းဆံုး မပ်ံခင္
ေခါက္သိမ္းခံရတဲ့
မင့္ရဲ႕ ေတာင္ပံတစံုအေၾကာင္း...

တညတာအတြက္
ရက္ေပါင္း ခြန္ႏွစ္ရာ
မငိုဖူးတဲ့ မင့္မ်က္လံုးေတြအေၾကာင္း...

အခ်ိန္တိုင္းမွာ
လက္ညွိဳးေကြးတတ္သူေတြကို
ျပန္ထိုးရဲခဲ့တဲ့ မင့္လက္ညွိဳးေတြအေၾကာင္း...

ေရတံခြန္ကို
လြန္ဆန္တက္တဲ့ ဆယ္လမြန္ငါးကို
မစားေသာက္ခဲ့တဲ့ မင့္အေၾကာင္း...

ထမင္းတလုပ္အစား
ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားကို
နံၾကားညွပ္ခဲ့တဲ့ မင့္ ျပကၡဒိန္ေတြအေၾကာင္း...

ျမဴေတြမႈန္တဲ့
ေျမလမ္းဖုန္ဖုန္ေလးမွာ
တိတ္တဆိတ္ထားခဲ့တဲ့ မင့္ေျခရာေတြအေၾကာင္း...

မျမင္ရေတာ့တဲ့
ေက်ာင္းနံရံတ၀ိုက္က
မင့္ရီေမာလိုက္တဲ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳေတြအေၾကာင္း...

စိန္ပန္းျပာေတြကို
ေလးဆယ့္ခြန္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္
တမ္းတတဲ့ညမွာ
မင့္ကိုလည္း လြမ္းလိုက္ရပါရဲ႕
“ႏွင္း”ေရ႕...

ATN
၇-၇-၂၀၀၉

(မိုးမခမီဒီယာမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ပါ)

ကဗ်ာဆရာ၏ ခရုခြံမ်ား















ကမန္းကတမ္း တက္စီးမိေသာကား
လမ္းတ၀က္မွ မွားမွန္းသိျပီး
ခရီးခြတ္လပ္တြင္
မွတ္တိုင္ မွားဆင္းသြားခဲ့ျပန္ေသာ ေႏြဦးတခု...

ေလအေ၀ွ႕တြင္ ေမ်ာပါ ကခုန္ေနျပီး
လွပစြာ အေရာင္စံုသေလာက္
ရင္ခုန္သံမပါေသာ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းမ်ား...

အသံမဲ့ တတိတိ ခုတ္ထစ္ျခင္းကို
လည္စင္းခံေပးေနရေသာ
ထြက္မေျပးႏိုင္သည့္ သစ္ပင္တပင္...

မည္သို႕ေသာအေၾကာင္းႏွင့္မွ်
ေရႊခ်သိမ္းဆည္းထားရန္မလိုေသာ
အပိုအလို မရွိ အတိအက် ရံႈးနိမ့္မႈမ်ား...

ဒဏ္ရာ မက်က္ႏိုင္ေသာ အလြမ္းမ်ားသာ
အလြဲလြဲ အမွားမွား ဖူးပြင့္ရာ
အသည္းမမာႏိုင္ေတာ့ေသာ ေက်ာက္ဖ်ာတခ်ပ္...

အခ်ိန္ကာလကို အဆံုးစြန္ စိန္ေခၚခဲ့ေသာ
မာရသြန္တန္းေက်ာ္ေျပးပြဲတြင္
တမင္သက္သက္ ေခ်ာ္လဲခဲ့သည့္
ရက္စက္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုမ်ား...

မုန္တိုင္းထန္ေသာပင္လယ္ႏွင့္
မီးလွ်ံကႏၱာရကို လည္ပင္းဖက္ရင္း
သိုင္းကြက္နင္းကာ
အိမ္ျပန္လာေသာ အရြဲ႕တိုက္ ျပကၡဒိန္ တခ်ပ္...

အနာဂတ္ မယံုစိတ္က
အတိတ္သို႕ လွည့္လွည့္ျပန္ခိုင္းေနေသာ
နံရံေပၚမွ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အရိပ္မ်ား...

ဦးတည္ရာမဲ့ ပ်ံ၀ဲေနသည့္ ပိုးစံုးၾကဴးတအုပ္ႏွင့္
ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း
စီးခ်င္းထိုးပြဲက်င္းပခဲ့ရေသာ အထီးက်န္ည တည...

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတာင္းခံရင္း
ၾကိဳး ဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းထံမွ
တစစီ လြင့္ပ်ံက်လာေသာ ေအးစက္စက္မာယာမ်ား...

ျမိဳ႕ပ်က္တခု၏ မ်က္ႏွာစာတြင္
ေ၀းကြာလြင့္စင္ျခင္း၏ေျခရာကို
လိုက္လံရွာေဖြေနခဲ့ေသာ အေတာင္က်ိဳး လိပ္ျပာတေကာင္...

အလင္းေရာင္ကိုယ္စား ေတာက္ပရင္း
လမ္းမွားသြားခဲ့ရသည့္ ခရီးအတြက္
ငိုျငည္းေနေသာ မီးစာကုန္ဆီခမ္း မွန္အိမ္မ်ား...

အခန္းေဒါင့္အေမွာင္ထုထဲ
ငူငူေငါင္ေငါင္ ရပ္ေနသည့္
တီးခတ္သူမဲ့ အျဖဴေရာင္ အိုးကြဲ ဂစ္တာတလက္...

ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ေအးစက္စက္ နွင္းအတုမ်ားျဖင့္
အလြန္တရာ ခါးသီး အိုက္စပ္ပူေလာင္ေနေသာ
အေယာင္ေဆာင္ ေဆာင္းနံနက္ခင္းမ်ား...

တစံုတေယာက္ မၾကားရက္ေသာ ေတးတပုဒ္ႏွင့္
တစံုတေယာက္ မၾကည့္ရက္ေသာ ပန္းခ်ီတကား
သိမ္းဆည္းသိုေလွာင္ထားရာ စကၠဴပံုးလြတ္တပံုး...

ထိုအရာမ်ားအားလံုးမွာ
ကဗ်ာဆရာတေယာက္
ကမ္းေျခတေလွ်ာက္မွ
ေကာက္ယူလာျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

ATN
ဇူလိုင္ ၆၊ ၂၀၀၉

Jul 5, 2009

It’s about the man next to you.

ခုရက္ေတြထဲမွာ ဘာရယ္လို႕ေတာ့မဟုတ္ အလုပ္ကလည္း အားေန၊ အြန္လိုင္းကလည္း တက္ရ ခက္ေနေတာ့ အားအားရွိ ရုပ္ရွင္ေတြပဲ အေတာ္ၾကည့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိမ္မွာရွိတဲ့ ကားေဟာင္းေတြပါ။ အမ်ိဳးအစားေတြ ကေတာ့ အစံုပါပဲ။ အမ်ားစုကေတာ့ Drama ေတြပါ။ Comedy ေတြ Suspense ေတြ Action ေတြလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ Drama ေတြကို ၾကည့္ရင္း Saving the Private Ryan ကို ၾကည့္လိုက္တာကေန စလိုက္တာ စစ္ကားေတြပဲ ၾကည့္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ Behind the Enemy Line, We Were Soldiers, Enemy at the Gate, Thin Red Line, Wind Talker, Jar Head, Flag of Our Father စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စစ္ကားေတြ မၾကည့္ၾကပါဘူး။ အနိဌာရံုေတြကိုး။ ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲေတြ မ်ားတာကိုး။ ဒါေပသည့္ စစ္ကားတိုင္း ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားစု ကေတာ့ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္နဲ႕ တူေအာင္ ရိုက္ျပတာ ဆိုေတာ့ graphic ေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့ေလ။ ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက သည္လိုပါ။ စစ္ကားေတြမွာလည္း Drama ေတြလို နင့္နင့္သည္းသည္း ခံစားရတာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ပရိသတ္ကို message တခုခုလည္း ေပးသြား တတ္ပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ စစ္ကားေတြဆိုရင္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ စစ္ဆန္႕က်င္ေရး ကားေတြပါ။ ဥပမာ ဗီယက္နမ္ စစ္ကားေတြလိုမ်ိဳးေပါ့ေလ။ ေနာက္ Killing Fields တို႕လို မ်ိဳးေပါ့။

ခုုရက္ထဲ ၾကည့္မိေနတဲ့ စစ္ကားေတြထဲမွာ ၂၀၀၁ က ထြက္ခဲ့တဲ့ Black Hawk Down ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း စစ္ေျမျပင္ တခုရဲ႕ လက္ဦးမႈ (initiative) ဆံုးရံႈးသြားတဲ့အခါ ဘာမဆို ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ မေသခ်ာမႈေတြ၊ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ေက်ာခ်င္း ကပ္ၾကရတဲ့ စစ္သားေတြရဲ႕ ဘ၀၊ အခ်ိန္မေရြး ေသခ်င္းတရားနဲ႕ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရတဲ့ စကၠန္႕ေတြ၊ ေသခ်င္း တရားကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ပဲ ရင္ဆိုင္ၾကရတဲ့ အေျခအေန၊ ေသမွာ ေၾကာက္ေပမယ့္ သည္ အေၾကာက္ တရားကို ေမ့ထားၾကရတဲ့ - သို႕မဟုတ္ - စဥ္းစားခ်ိန္ မရေလာက္ေအာင္ ေမ့သြားၾကရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ တေယာက္ကို တေယာက္ ညီအကိုရင္းေတြလို ခံစားေနၾကရတာေတြကို ေတြးေနမိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သည္ဇာတ္ကားရဲ႕ အဆံုးသပ္မွာ ေျပာသြားတဲ့ စကားတခ်ိဳ႕ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားေနမိတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း စစ္ေျမျပင္ကို ၾကံဳခဲ့ဖူးတာဆိုေတာ့ သည္ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႕ သည္ဇာတ္ကား အေၾကာင္း မွ်ေ၀မိတာပါ။ ၾကည့္ဖူးသူမ်ားအတြက္ေတာ့ မရည္ရြယ္ ပါဘူး။ မၾကည့္ဖူးေသး သူမ်ားအတြက္သာ ရည္ရြယ္ပါတယ္။



















သည္ရုပ္ရွင္ကေတာ့ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ျပီး ရိုက္ကူးထားတာပါ။ ဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ ဆိုမာလီးယား ႏိုင္ငံက စစ္ဘုရင္ Mohammed Farah Aidid ရဲ႕ ထိပ္တန္း လက္ေထာက္ ၂ ေယာက္ ကို လက္ရ ဖမ္းဆီးဖို႕အတြက္ အေမရိကန္ ရိန္းဂ်ား တပ္ဖြဲ႕က ဗိုလ္ၾကီး Mike Steele ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ဖြဲ႕၀င္ တရာေက်ာ္ကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၃ ရက္ေန႕မွာ ျမိဳ႕ေတာ္ မိုဂါဒစ္ရွဴးရဲ႕ အတြင္းပိုင္းထဲကို ရဟတ္ယာဥ္ေတြနဲ႕ ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ သည္ေနာက္မွာေတာ့ ရာနဲ႕ ခ်ီတဲ့ ဆိုမာလီ စစ္သားေတြနဲ႕ အေမရိကန္ တပ္ေတြၾကား ျပင္းထန္တဲ့ အနီးကပ္ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ျပီး Black Hawk ရဟတ္ယာဥ္ ၂ စီး အပစ္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့အထိ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ပြားေစခဲ့တဲ့ စစ္ဆင္ေရး အေၾကာင္းပါပဲ။ အခ်ဳပ္ကေတာ့ သည္စစ္ဆင္ေရးဟာ အလစ္အငိုက္ယူျပီး ေဆာင္ရြက္ဖို႕ျဖစ္ေပမယ့္ ဆိုမာလီ စစ္သားေတြက ၾကိဳတင္သိရွိသြားတာေၾကာင့္ လက္ဦးမႈ မရေတာ့ပဲ အင္အားခ်င္း မမွ်တဲ့ ရာနဲ႕ခ်ီတဲ့ ဆိုမာလီ ျပည္သူ႕စစ္ေတြနဲ႕ ခက္ခက္ခဲခဲ ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။

သည္ရုပ္ရွင္ရဲ႕ အဓိကေက်ာရိုးျဖစ္တဲ့ ပစ္ခ်ခံရတဲ့ ရဟတ္ယာဥ္ ၂ စီးရွိရာကို ေရာက္ေအာင္ သြားျပီး ဒဏ္ရာရတဲ့ သူေတြကို ကာကြယ္ေပးခဲ့တဲ့ တပ္ၾကပ္ၾကီး Eversmann ရဲ႕ Chalk Four ရိန္းဂ်ားတပ္ဖြဲ႕၊ ဒုတိယေျမာက္ ပစ္ခ်ခံရတဲ့ Black Hawk ရဟတ္ယာဥ္မွာ တဦးတည္းေသာ အသက္ရွင္ က်န္သူျဖစ္ျပီး ဆိုမာလီ စစ္သားေတြ ဖမ္းဆီးတာကို ခံလိုက္ရတဲ့ အရာခံဗိုလ္ Durant နဲ႕ သည္စစ္ဆင္ေရးမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ စစ္သားေတြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ဟာ အေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတာပါပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ စစ္ေျမျပင္မွာ ညီအကိုရင္းလို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ကယ္တင္ၾကပံုေတြက စိတ္ခံစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။

သည္စစ္ဆင္ေရးမွာ Delta Force တပ္ဖြဲ၀င္အခ်ိဳ႕နဲ႕ Army Rasngers တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြ အျပင္ SOAR ေခၚတဲ့ အထူး စစ္ဆင္ေရး ေလတပ္ဖြဲ႕ (Special Operation Aviation Regiment) ပါ၀င္တဲ့ ပူးတြဲတပ္ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ William Garrison က ကြပ္ကဲပါတယ္။ စစ္ဆင္ေရး ၾကာျမင့္ခ်ိန္က တနာရီသာ ျဖစ္ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ Delta Force ေတြရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ ပစ္မွတ္ (အလိုရွိတဲ့လူ ၂ ေယာက္)ကို စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမထဲက ထုတ္ႏႈတ္မႈ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္တိုင္ ဆိုမာလီ စစ္သားေတြရဲ႕ RPG ေရာ့ကက္ေလာင္ခ်ာေတြနဲ႕ ပစ္ခတ္ခံရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရဟတ္ယာဥ္ ၂ စီး ပ်က္က်တဲ့ အေျခအေနအထိ ျဖစ္ခဲ့ရျပီး ျပန္လည္ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ရင္းနဲ႕ စစ္ဆင္ေရး ကာလဟာ ၁၅ နာရီအထိ ၾကာျမင့္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အလိုရွိတဲ့ လူ ၂ ေယာက္ကို လက္ရဖမ္းဆီးဖို႕ စီစဥ္ခဲ့တဲ့ စစ္ဆင္ေရး စတင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရဟတ္ယာဥ္ကို ဆိုမာလီစစ္သားေတြ ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ေရာ့ကက္ေလာင္ခ်ာက ဒံုးက်ည္ကို တိမ္းေရွာင္လိုက္လို႕ တပ္သား Todd Blackburn ရဟတ္ယာဥ္ ေပၚက ျပဳတ္က်ျပီး ဒဏ္ရာရတာကေန တလြဲတေခ်ာ္ေတြ စျဖစ္ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးမွာ ရဟတ္ယာဥ္ ၂ စင္း ျဖစ္တဲ့ အရာခံဗိုလ္ Cliff ‘Elvis’ Wolcott ေမာင္းႏွင္တဲ့ Super Six – One နဲ႕ အရာခံဗိုလ္ Mike Durant ေမာင္းႏွင္တဲ့ Super Six – Four တို႕ ပစ္ခ်ခံရတဲ့အထိ ျဖစ္လာပါ ေတာ့တယ္။ Super Six – Four ပ်က္က်တဲ့ေနရာမွာ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ Durant ကို ကာကြယ္ဖို႕ အတြက္ သူတို႕ကို အဲသည္ေနရာမွာ ခ်ထားေပးဖို႕ Delta Force က လက္ေျဖာင့္ ေသနတ္သမား ၂ ေယာက္က ေတာင္းဆိုပါတယ္။ သည္တပ္ဖြဲ႕၀င္ ၂ ေယာက္လံုး Durant ကို ကာကြယ္ရင္း က်ဆံုး သြားၾကျပီး Durant ကေတာ့ ဆိုမာလီ စစ္သားေတြ လက္ရဖမ္းဆီးတာ ခံလိုက္ရပါတယ္။

တပ္ၾကပ္ၾကီး Eversmann ဦးေဆာင္တဲ့ Chalk Four ရိန္းဂ်ားတပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ စက္ေသနတ္သမား ၂ ေယာက္ ဟာလည္း တိုက္ပြဲေတြ ၾကားထဲမွာ ပစ္ခတ္ တိုက္ခိုက္ရင္း သူတို႕ကို ျပန္လည္ ထုတ္ႏႈတ္ဖို႕ လာေစာင့္ေနတဲ့ Humvees ကားေတြနဲ႕ လြဲသြားျပီး လမ္းေပ်ာက္ သြားပါေတာ့တယ္။ တိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွာ တေယာက္က စက္ေသနတ္ ပစ္ခတ္တဲ႕ အသံေၾကာင့္ နားကန္းသြားပါတယ္။ တပ္ၾကီးၾကီး Eversmann ရွိရာကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာေနတဲ့ သူတို႕ ၂ ေယာက္ကို ကယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားတဲ့ တပ္ၾကပ္ Jamie Smith ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ခဲယမ္းအိပ္ကို က်ည္ထိမွန္ ေပါက္ကြဲတဲ့အျပင္ သူကိုယ္တိုင္ က်ည္ထိမွန္ျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ေသြးထြက္လြန္ျပီး က်ဆံုးသြားပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ Little Bird ေခၚတဲ့ တိုက္ခိုက္ေရး ရဟတ္ယာဥ္ေတြက ပစ္ကူေပးရင္း အေျခအေနကို ျပန္ထိန္းသိမ္းႏိုင္လာျပီး အေမရိကန္ အမွတ္ (၁၀) ေတာင္တက္ တပ္မနဲ႕ ကုလသမဂၢ တပ္ဖြဲ႕က သံခ်ပ္ကာ ကားေတြ ပါ၀င္တဲ့ ကြန္ဗြိဳင္ယာဥ္တန္းဟာ က်ဆံုး ဒဏ္ရာရသူေတြကို သယ္ေဆာင္ဖို႕ ေရာက္လာႏိုင္ ပါေတာ့တယ္။ ကြန္ဗိြဳင္ယာဥ္တန္းရဲ႕ အကာအကြယ္နဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြဟာ ေျပးလႊားျပီး ဆုတ္ခြာရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ့္တပ္စခန္းကို ျပန္ေရာက္ၾကပါေတာ့တယ္။ စစ္ဆင္ေရးမွာ ပူးေပါင္းတပ္ဖြဲ႕ထဲက တပ္ဖြဲ႕၀င္ ၁၉ ဦး က်ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။

ဇတ္ကားအဆံုးမွာ တပ္စခန္းကို ျပန္ေရာက္လာၾကတဲ့ တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြထဲက Delta Force ရဲ႕ လက္ေျဖာင့္ တပ္သား ျဖစ္တဲ့ Hoot လို႕ ေခၚတဲ့ Norman ‘Hoot’ Hooten ဟာ က်ည္ေတြ ျပန္ျဖည့္ျပီး က်န္ေနရစ္တဲ့ သူေတြကို ကယ္ဆယ္ေရး အတြက္ ေနာက္တေခါက္္ ျပန္လိုက္ သြားဖို႕ လုပ္ပါတယ္။ ဒါကို တပ္ၾကပ္ၾကီး Eversmann က ေမးေတာ့ Hoot က ျပန္ေျပာတဲ့ စကားကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားလိုက္မိေၾကာင္းပါ။

Sgt. Eversmann:
You’re going back in?

SFC Hoot:
There are still men out there. – Goddamn.
When I go home …
... and people ask me : “Hey, Hoot, why do you do it, man?”
“Why? You some kind of war junkie?”
I won’t say a goddamn word. Why?
They won’t understand.
They won’t understand why we do it.
They won’t understand it’s about the man next to you.

And that’s it.
That’s all it is.

Jul 4, 2009

ကဗ်ာဆရာအား အင္တာဗ်ဴးျခင္း












ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ပ်ံသန္းေနရင္းနဲ႕
ေျမခသြားရရွာတဲ့ ငွက္တေကာင္
သူ႕အေတာင္မွာ
ဘာလက္ေဆာင္ေတြ သိမ္း၀ွက္လာပါလိမ့္...

ညင္ညင္သာသာ စီးဆင္းရင္းနဲ႕
ခမ္းေျခာက္ခဲ့ရရွာတဲ့ ျမစ္တစင္း
သူ႕ခ်စ္ျခင္းမွာ
ဘယ္လိုအလင္းေတြ သိုမွီးထားပါလိမ့္...

ေလျပည္ထဲမွာ ပြင့္လန္းရင္းနဲ႕
ညွိဳးႏြမ္းသြားရရွာတဲ့ ႏွင္းဆီျဖဴ
သူ႕ပြင့္ခ်ပ္ထူကို
ဘယ္လိုလူေတြ ေခ်မြခဲ့ပါလိမ့္...

ပင္လယ္ျပာကို ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႕
နစ္ဆင္းသြားရရွာတဲ့ ေလွတစီး
သူ႕ခရီးရွည္မွာ
ဘယ္လိုၾကမၼာေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့ပါလိမ့္...

ပေဟဠိေတြကို
အေျဖသိပါရေစ ကဗ်ာဆရာ...


က်ေနာ့္ မီးအိမ္ေလး ထြန္းညွိျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ အိပ္ယာေလး ျပင္ဆင္ျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ ေတာင္ယာေလး စိုက္ပ်ိဳးျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ လမင္းေလး ၀င္းပျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ ႏွင္းပြင့္ေလး ေအးျမျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ ျမက္ခင္းေလး စိမ္းလန္းျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ ေျမလမ္းေလး ေျဖာင့္တန္းျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ ငွက္ကေလး ေတးဆိုျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ ၾကယ္ကေလး လင္းလက္ျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ ကဗ်ာေလး အဆံုးသပ္ျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသား ရပ္နားျပီးတဲ့အခါ...
က်ေနာ့္ ကိုယ္စား
ကမၻာေျမ ေျဖၾကားပါလိမ့္မယ္...


ATN

Jul 3, 2009

ဂ်ဴလိုင္ဒိုင္ယာရီမ်ား













ကမ္္းနဲ ့ေသာင္သိ
လမ္းနဲ ့ ေဖာင္ရွိေသာ္ျငား
ကတိ တလံုး၊ ေသြးနဲ ့ထံုးေႏွာင္
ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္
ရက္စဲြ ေရးထားခဲ့ပါၿပီ။

မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ
ရက္စဲြေတြက ျပကၡဒိန္မွာ
ေနရာရတယ္မဟုတ္လား။

ဂ်ဴလိုင္ျမားတစင္း
ျပဴတင္းေပါက္ကို၊ ဒိုးယိုထြင္းေဖာက္
လမ္းေဖာက္ခဲ့စဥ္
အကြ်န္ မျမင့္၀ံ့ပါတကား။

သမိုင္းေတြေၾကာင့္ပဲ
သမိုင္းေတြ သစ္တယ္
ခ်စ္သူရယ္
ဒီတရက္ကိုေတာ့
သည္းခံ ေရးျခစ္ထားပါေရာ့။

ဇူလိုင္ရက္စဲြ
မင္းလည္းေရးပါ အညာသား။

ေမာင္လြမ္းဏီ

၁-၇-၀၉

သခၤ် ိဳင္း










အေဖ
ေနဆည္းဆာ ညိဳ
က်ီးတို ့ ျပဳိ။

အေမ
မ်က္ရည္ပဲ က်န္
ေလာကဓံ။

တမာ ထေနာင္း၊
ရွားေစာင္းတပင္၊ အညာသားရင္
ေျမတြင္ထိုးစိုက္၊ ထိုအခိုက္။

ေမာင္လြမ္းဏီ
၁၂-၅-၀၉

ေခ်ာင္းေကာ











အူေပါက္ေနတဲ့
ဦးေႏွာက္တလံုးက
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို
ဘာအေၾကာင္းနဲ႕ လိုအပ္ေနဦးမလဲ...

ထည့္သိုသိမ္းဆည္းထားစရာ
ႏွလံုးသားမဲ့ ဦးထုပ္တလံုးမွာ
အမုန္းတရားေတြသာ
ခ်စ္ျခင္းကိုယ္စား ျပည့္ႏွက္လို႕...

ငွက္ေက်းေတြ ေတးမဆို
ပင္ပ်ိဳေတြ မစိမ္းလန္း
ပန္းေတြေတာင္ မဖူးပြင့္တဲ့အရပ္ကို
ဥယာဥ္လို႕လည္း မသတ္မွတ္္...

က်ည္တေတာင့္မွ မပါရင္
ေသနတ္တလက္ဆိုတာလည္း
အဓိပၸါယ္ကို မရွိဘူး...

သည္ကဗ်ာကလည္း
တိမ္ေကာလိုက္တာ
လြန္ပါေရာ...

(ေဆာင္းလြမ္းေန)

Jul 1, 2009

ရင္ထဲရွိတဲ့ မွတ္တမ္း

အခုတေလာ ဘာစာမွ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေရးခ်င္တာေတြက ရင္ထဲမွာ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါေပသည့္ ေရးခ်င္တာေတြကိုသာ ရင္ထဲ ရွိတဲ့အတိုင္း ခ်ေရးလိုက္ရင္ ေဒါသသင့္တဲ့ စာေတြပဲ ထြက္လာမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေတြ မေရးခဲ့တာ အေတာ္ၾကာေနပါျပီ။

သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးပါတယ္။ စာလည္း မေရးဘူး။ ေရးပါဦး - ေရးပါဦးနဲ႕ ေျပာၾကတယ္။ ေရးခ်င္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း... ေရးလို႕ကို မထြက္လို႕ပါ။ သည္လိုနဲ႕ စာမေရးျဖစ္ေတာ့... ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ေရးျဖစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ သီခ်င္းေတြ တင္ျဖစ္တယ္။ စိတ္ထြက္ေပါက္အေနနဲ႕ပါ။ နားလည္တဲ့သူလည္း ရွိရဲ႕။ ညီမငယ္ အိျႏၵာဆို ကြန္မန္႕ထဲမွာေတာင္ ေျပာသြားပါေသးတယ္။ (ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီမေရ႕)

ဘေလာ့ေရးေတာ့မွ ညီေတြ ညီမေတြ ရလာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာတယ္။ ေျပာရရင္ ရင္ဘတ္ တူသူေတြေပါ့ေလ။ မေက စကားကို ခဏ ငွားသံုးရရင္ Virtual World ထဲမွာ ရခဲ့တဲ့ ညီေတြ ညီမေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ။ ဘယ္သူ တစံုတေယာက္ကိုမွ လူခ်င္းလည္း မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ ဒါေပသည့္ ရင္ဘတ္ခ်င္းေတာ့ ရင္းႏွီးေနခဲ့ပါေပါ့။ သည္ ညီေတြ ညီမေတြနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကပဲ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ကမၻာေလး တခု ျဖစ္ေနခဲ့။ သူတို႕ေတြက က်ေနာ္ ေရးသမွ် စာေတြကို လာဖတ္၊ က်ေနာ္ေရးသမွ် ကဗ်ာေတြကို လာခံစား၊ က်ေနာ္ တီးသမွ်၊ ဆိုသမွ် သီခ်င္းေတြကို လာနားေထာင္။ ျပီးေတာ့ သူတို႕ ထင္တာျမင္တာေလးေတြကို ကြန္မန္႕ထဲမွာ ေျပာ၊ ဆီပံုးထဲမွာ ေျပာၾက။ သည္လိုနဲ႕ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ေလးက အသက္၀င္ ေနခဲ့ပါေပါ့။

သည္လိုနဲ႕ အဲသည္ virtual world ထဲမွာ က်ေနာ္ ရွင္သန္ေနခဲ့ပါျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲသည္ ကမၻာထဲမွာ က်ေနာ္ မေသဆံုးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သည္ ညီေတြ ညီမေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မွတ္တမ္း တင္ထား ခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္တမ္းေလးတခု လုပ္လိုက္ပါတယ္။

မွတ္တမ္းရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာေတာ့ မေကကို ထားခြင့္ျပဳပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ပထမဆံုး ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘေလာ္ဂါမို႕ပါ။ မ်က္ႏွာလိုက္တယ္လို႕ေတာ့ မထင္ၾကေစခ်င္ပါ။

က်ေနာ့္ရဲ႕ virtual world ထဲမွာ အတူတူ ရွင္သန္ေနၾကသူမ်ားကေတာ့ ကိုဘေကာင္း၊ ညီငယ္ လင္းထက္၊ သူငယ္ခ်င္း ကလူသစ္၊ သူငယ္ခ်င္း ဇာနည္၀င္း၊ ညီငယ္ ဇူလိုင္အိပ္မက္၊ ညီမ ခင္မမမ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္း ကိုေမာင္ရင္၊ ညီမ မေနာ္ဟရီ၊ ညီမ မိုးခ်ိဳသင္း၊ သူငယ္ခ်င္း ေမျငိမ္း၊ ညီမ ေမမိုး၊ ညီမ မီယာ၊ ညီငယ္ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္၊ ညီငယ္ ကိုဧရာနဲ႕ ညီမ မသီတာ၊ ညီမ လင္း၊ ညီမ မမြန္၊ ညီငယ္ ဇင္ေယာ္၊ ညီမ တူးတူးသာ၊ညီငယ္ ကို၀င္းေဇာ္၊ ညီငယ္ ေတာရိုင္းႏွင္းဆီ၊ ညီမ ေယာနသံဇင္ေယာ္၊ ညီငယ္ ယိမ္းႏြဲ႕ပါး၊ညီငယ္ ရြာသားေလး၊ ညီမ မွဴးဒါရီ၊ ညီမ ေခးေအာ့စ္၊ သူငယ္ခ်င္း ကမာနီလာ၊ ညီငယ္ ကလိုေစးထူး၊ ညီငယ္ ကိုရင္နဲ႕ ညီမငယ္ ခင္ေလး၊ ညီငယ္ ပ်ဴႏိုင္ငံ ကိုေအာင္၊ သူငယ္ခ်င္း မခင္မင္းေဇာ္၊ ညီငယ္ လူလ၊ ညီငယ္ ဒူကဘာ၊ ညီငယ္ မိုးပ်ံငွက္၊ သူငယ္ခ်င္း ကိုသက္ဦး၊ အကိုၾကီး ကိုေ၀လင္း၊ ညီမငယ္ ေမ(စိတ္ေျဖရာ) ညီငယ္ ဆူးျပတိုက္ ညီငယ္ ကိုရင္ညိန္း၊ တူမၾကီး နန္းညီ၊ ညီမ ပန္ဒိုရာ၊ ပန္းခရမ္းျပာ မခ်ိဳ၊ ညီငယ္ ကိုပီတိ၊ သူငယ္ခ်င္း မခင္ဦးေမ၊ ညီမငယ္ မမသီရိ၊ တူမငယ္ ဆုမြန္၊ ညီငယ္ မိုးလိႈင္ည၊ ညီငယ္ မိုးေမာင္၊ ညီငယ္ လင္းဒီပ၊ သူငယ္ခ်င္း လမင္းခင္၊ ညီငယ္ သက္ပိုင္သူ၊ ညီမငယ္ သက္ေ၀၊ ညီငယ္ သီဟသစ္၊ ညီငယ္ အိပ္မက္နက္၊ ညီမ အယ္ဇီ၊ ညီငယ္ ကိုလူေထြး၊ ညီမ ကိကီ၊ ညီမ မ၀ါ၊ ညီငယ္ အိုးေ၀ေအာင္၊ ရဲေဘာ္ ဦးဂင္ၾကီး၊ သူငယ္ခ်င္း အိမ္လြမ္းသူ၊ ညီငယ္ ေကာင္းကင္ကို၊ညီငယ္ ေဆာင္းယြန္းလ၊ တူေတာ္ေမာင္ ေတာင္ငူသား၊ ညီမငယ္ မေၾကးမံု၊ ညီငယ္ ေတာေက်ာင္းဆရာ၊ညီမငယ္ ေမ့သမီး၊ ညီငယ္ ေမာင္ဖုန္းျမင့္၊ တူေတာ္ေမာင္ ေမာင္မ်ိဳး၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆရာေယာ၊ ခ်စ္ညီၾကီး သားထူး၊ညီငယ္ မ်ိဳး၀င္းေဇာ္၊ ညီမငယ္ ႏွင္းနဲ႕မာယာ၊ ညီမ ႏုသြဲ႕၊ ညီမ မသိဂၤ ီ၊ က်ေနာ့္အကိုၾကီး ကိုျငိမ္း ၊ ညီမ ေနေနႏိုင္၊ ညီငယ္ ေက်ာ္သိခၤ၊ မေမဓါ၀ီ၊ ညီမ မယ္ကိုး၊ ညီမ အိျႏၵာ၊ ညီငယ္ အိုင္လြယ္ပန္၊ ညီမငယ္ အလြမ္းေျပ၊ ညီငယ္ သစ္ေကာင္းအိမ္၊ ညီငယ္ မိုးျမင့္တိမ္၊ ညီငယ္ ဥယာဥ္မွဴး၊ ညီငယ္ ေမာင္ခင္ေလး၊ ညီငယ္ ျဖိဳးငယ္၊ ညီငယ္ ေတာင္ေပၚသား၊ တူေတာ္ေမာင္ Craton၊ ညီမငယ္ အမရာ၊ ညီငယ္ အိပ္မက္နက္ ညီငယ္ ညိမ္းညိဳ၊ ေလႏုေအး မတန္ခူး၊ ညီငယ္ ေမာင္ငယ္၊ .... ျပီးေတာ့ စာေတြ အျမဲလာဖတ္ေလ့ရွိတဲ့ မငယ္ႏိုင္၊ ညီမငယ္ ရည္မြန္၊ ညီမငယ္ မီးငယ္နဲ႕ ဆင္ဆင္ (Sin dan lar) တို႕ အားလံုးကို မွတ္တမ္း တင္ထားလိုက္ပါတယ္။

အလင္းေရာင္ေလး ခဏငွားပါ

ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ အယ္လ္ဘမ္ျဖစ္တဲ့ “မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း” ထဲက သီခ်င္းတပုဒ္ပါ။ ဘယ္သူ ေရးတာလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သီခ်င္းစာသား ေလးေတြကို အရမ္းၾကိဳက္လြန္းလို႕ ျပန္ျပီး ဆိုတီး လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ပ်င္းစရာေကာင္းေနရင္လည္း သည္းခံခြင့္လႊတ္ နားဆင္သြားၾကပါေပါ့ေလ။

ၾကမၼာငင္ရာ... ေလာကငရဲ... ခံစား ခ်ိန္မွာ....
ေမာင္တေယာက္ထဲပဲ... အညွိဳးထားကာ... ညွဥ္းရက္ေလသလား...
ေမာင့္ဘ၀ ခရီးၾကမ္း... ေႏြပမာ ေ၀ဒနာေျခလွမ္းေတြဟာ
အို... ၀ဠာေျမအဆံုး... အေမွာင္မ်ား ဖံုးေလျပီ....
ေမာင့္အခန္း တံခါးေတြ... ပိတ္ထားတယ္...
တေယာက္ထဲ... အေမွာင္ထဲမွာ... ေနရတယ္....
ဒါေပမယ့္... ေနမင္း... ေငြလမင္းတို႕ရဲ႕ အလင္းေရာင္ေတြ ...
ေမာင္ခံစား ေနရတယ္... ရင္ထဲမွာ....
ေမွာင္ေနပါတယ္... အလင္းေရာင္ မရွိေသာ ညေတြအလည္....
သည္လိုညမ်ိဳး... ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးေလမလဲ....
တကယ္ဆိုရင္... အခ်စ္သာ... ေမာင္ဘ၀ အလင္းေရာင္ပါ....
သည္အလင္းေရာင္ေလးပဲ... ေပးပါလား... အခ်စ္ရယ္....
သန္းေကာင္ည... ဟိုတဖက္က... အလင္းေရာင္သာ....
အေမွာင္ဘ၀အတြက္... ခဏငွားပါ.... ခဏေလးပါ...
ဒါေပမယ့္... နင္မေပးရင္... ငါလည္း မရေတာ့ဘူးေပါ့ အခ်စ္ရာ...
သည္အေမွာင္ထဲ... ေမာင္တေယာက္ထဲပဲ... ေဆြးေနမယ္...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA