ေမာင္းႏွင္ခဲ့တယ္...
အေရွ႕ရဲ႕အရပ္ဆီ...
အဲသည္မွာက... ေနမင္း... ရွိတယ္...
အလင္း ေအာက္ေျခက..
သဲေျမလြလြအေပၚ က်ဲျဖန္႕ခင္းက်င္းထားေသာ
ႏွင္းဆီပန္းျဖဴျဖဴမ်ား...
စိမ္းလို႕ လန္းလို႕...
ခ်စ္သူ႕ အနမ္းမ်ားကိုသာ
ရထားတစီး ဆိုက္ခ်လာသလို...
ဘူတာတခုမွာ
ကိုယ္လိုအပ္ေနခဲ့တယ္...
ရထားကို ငါရပ္တယ္...
ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ႕တိုင္းမွာ
ရပ္နားခဲ့တဲ့ အၾကိမ္မ်ား အားလံုး
ဘူတာအမွားေတြနဲ႕သာ အဆံုးသပ္ေပါ့....
မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီခဲ့တဲ့ ငါ့ခရီးဟာ
အခ်ီးအႏွီးသက္သက္ေပပဲလား...
ဘူတာေပ်ာက္သြားတဲ့
ရထားတစီးဟာ...
ငါေပါ့... ကြယ္...
ATN
2 comments:
စာမူခလို႔ေတာ့သေဘာမထားပါနဲ႔ဗ်ာ.. ကဗ်ာေတြေရးျပီးဘဝအဓိပၸါယ္ရွာေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို အမွတ္တရကြန္မန္႔ေပးတယ္လို႔မွတ္ေပးပါ.. ေနာက္ဆံုးက ''ဘူတာေပ်ာက္သြားတဲ့ ရထားဟာ ငါေပါ့ကြယ္'' ဆိုတာေလးက heart ထိသြားလို႔မန္႔ခ်န္ထားခဲ့တာပါ.. က်ေနာ့္ဆီကိုလာလည္ျပီး ေရးပံုေရးနည္းေတြသင္ေပးပါဦးလို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ေနာ္... :-)
ဘဝနဲ႕ရင္းျပီးေရးရတဲ့ ကဗ်ာေတြက ေသြးသံတရဲရဲနဲ႕ တန္ဖိုးၾကီးလွ ေပတယ္။ ရပ္နားရမဲ့ဘူတာ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရထားတစင္းရဲ႕ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္မွဳကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ လို႕ရပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဘူတာ ေပ်ာက္ေတာ့လည္း ခရီးပိုေရာက္(ကဗ်ာအစစ္ေတြ ပိုထြက္လာ) တာေပါ့ဗ်ာ။ Mid-life Crisis လို႕ ထင္တယ္။ ဘဝက ႏွစ္ျပားေလာက္ ေတာင္ တန္တယ္ လို႕မခံစားရဘူး။ ( အကို႕ကဗ်ာေတြ စုထုတ္ပါလို႕ ေလးေလးနက္နက္ ေတာင္းဆိုလိုက္ ပါတယ္။ ဘူတာေပ်ာက္တဲ့ ရထားတစင္းရဲ႕ မွတ္တိုင္ ေပါ့ဗ်ာ..)
Post a Comment