ဟိုးတရက္က ဘေလာ့ေတြေရွာက္လည္ရင္းနဲ. မေကသြယ့္ ဘေလာ့က ေဂး ဆိုတဲ့ပို.စ္တခုကို ဖတ္မိရင္း ဒီစာကို ေရးျဖစ္တာပါ၊ က်ေနာ့္မွာက မိသားစုအတြက္ အလုပ္ႏွစ္ခု လုပ္ေနရသူျဖစ္ေလေတာ့ အခ်ိန္ပိုက အင္မတန္နည္းလွပါတယ္၊ နားရက္ကေလး တပတ္မွာ တခါရတဲ့အခ်ိန္က်မွ အြန္လိုင္းသြားႏိုင္တာပါ၊ ဒီေတာ့ ပို.စ္အသစ္တခု တင္ဖို.အခ်ိန္နည္းလွပါတယ္၊
မေကသြယ္ရည္ညႊန္းတဲ့ ဆရာအေၾကာင္းဖတ္မိရင္းနဲ. စစ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနရတဲ့ က်ေနာ္တို.မ်ိဳးဆက္ရဲ. ပညာေရးအေၾကာင္း တစြန္းတစေတြးမိပါတယ္၊
မေကသြယ္ေျပာတဲ့ ဆရာရယ္၊ ဆရာဦးခ်ိဳဦးရယ္ဟာ ၁၉၈၃ခုႏွစ္ က်ေနာ္တို. တတိယႏွစ္ ဘူမိေဗဒေက်ာင္းသားေတြ ကြင္းဆင္းေတာ့ ေရေပါင္းစံုစခန္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ဆရာေတြပါ၊ ဆရာက ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းပညာ သင္ပါတယ္၊
၁၉၇၉-၈၀ ပညာသင္ႏွစ္မွာ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒသေကာလိပ္စနစ္ကို စစ္အစိုးရက က်င့္သံုးေနတဲ့အခ်ိန္ပါ၊ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ရေသးဘဲ ေဒသေကာလိပ္ေတြမွာ (၂)ႏွစ္ အရင္တက္ရပါတယ္၊ စနစ္ကိုလည္း သိပံၸနဲ. ၀ိဇၨာဆိုျပီး ႏွစ္မ်ိဳးခြဲထားပါတယ္၊ အဲဒီအထဲမွာမွ သိပၸံ (ဇီ၀) နဲ. သိပၸံ (သခၤ်ာ)၊ ၀ိဇၨာ (ရိုးရိုး) နဲ. ၀ိဇၨာ (သခ်ၤာ) ဆိုျပီး ထပ္ခြဲထားပါတယ္၊ ဆရာ၀န္လိုင္းကို သြားခ်င္သူမ်ားအဖို. သိပၸံ (ဇီ၀)ကို ယူရပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းသြားခ်င္သူမ်ားကေတာ့ သိပၸံ (သခၤ်ာ)ယူရပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ. က်ေနာ္က သိပၸံ (သခၤ်ာ)ယူခဲ့ပါတယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးလုပ္မယ္ေပါ့။ သိပၸံ (သခၤ်ာ)နဲ. ဒုတိယႏွစ္ေအာင္တဲ့အခါက်ေတာ့ တကၠသိုလ္၀င္ေလွ်ာက္လႊာမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့လိုင္း(ဘာသာ)ကို ထိပ္ဆံုးကေနတင္ျပီး ေလွ်ာက္ၾကရပါတယ္၊ စစ္အစိုးရရဲ.စနစ္အရ အမွတ္အနည္းအမ်ားနဲ. လိုင္းကိုခြဲခံရပါတယ္၊ က်ေနာ္ေလွ်ာက္လွႊာျဖည့္စဥ္မွာ အေရွ.ကေနာင္ေတာ္မ်ားက သူတို.အေတြ.အၾကံဳေတြအရ `မင္းအမွတ္က ဒါမ၀င္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ၀င္ႏိုင္တယ္၊ ဒါကို ဦးစားေပးေလွ်ာက္` စသည္ျဖင့္ အၾကံဉာဏ္ေတြေပးၾကပါတယ္၊ သူတို.က က်ေနာ့္ကို အာခီတက္က္ခ္ (ပိသုကာ) ဦးစားေပးေလွ်ာက္ေစခ်င္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က နားမေထာင္ပါဘူး။ မက္ကဲန္နစ္ကယ္ကို ပထမဆံုးေရးတယ္၊ ျပီးေတာ့ အီလက္ထရစ္ကယ္လ္၊ စသည္ျဖင့္ ျဖည့္လိုက္တယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတာက -ငါအနည္းဆံုးေတာ့ မက္တယ္ေလာ္ဂ်ီ ၀င္မွာပါ၊-ဆိုျပီး အာခီတက္ခ္ကိုေတာင္ ေလွ်ာက္လႊာထဲမွာ မထည့္လိုက္ဘူး၊ ျပီးမွ ေလွ်ာက္လႊာကို ျပန္ဖတ္ျပီး ဘာစိတ္ကူးေပါက္မိတယ္မသိပါဘူး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ခုအေနနဲ. ဘူမိေဗဒနဲ. အီးေမဂ်ာ ကိုထည့္ေရးလိုက္တယ္၊
ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တက္ခြင့္ရတဲ့လိုင္းေတြကို ေၾကညာေတာ့ - အလိုေလး- က်ေနာ္က ဘူမိေဗဒထဲ ေရာက္ေနပါေရာလား။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ေနာင္ေတာ္ေတြေလွ်ာက္ခိုင္းတဲ့ အာခီတက္ခ္ကို လြမ္းလိုက္ရတာ၊ ငါေလွ်ာက္လိုက္မိရင္ အာခီတက္ခ္ေတာ့ ရမွာပဲလို. ေနာင္တရလိုက္ေသးတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ့အမွတ္နဲ. အာခီတက္ခ္လည္း ရနိုင္မယ္မထင္ပါဘူးေလ။
ေျပာရဦးမယ္။ ဘူမိေဗဒဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္မသိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘူမိေဗဒတို. သစ္ေတာတို.က တက္ခြင့္ရတဲ့စာရင္းထဲမွာ ကိုယ့္နံမည္ပါရံုနဲ. တက္ခြင့္မရေသးပါဘူး၊ မိုင္(၂၀) အရင္လမ္းေလွ်ာက္ျပရပါေသးတယ္၊ (၆)နာရီအတြင္း မိုင္(၂၀)ေလွ်ာက္ျပီးေတာ့မွ တရား၀င္တက္ခြင့္ရတာပါ၊ တခ်ိဳ.ေတြဆို မေလွ်ာက္ႏိုင္လို. ေမဂ်ာေျပာင္းသြားၾကရပါတယ္၊
ဒီလိုနဲ. ဘူမိေဗဒတတိယႏွစ္ကို ရာဇူးက မႏၱေလးေဆာင္မွာ တက္ရပါတယ္၊ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ တတိယႏွစ္မွာ ဘူမိေဗဒဘရန္.ခ်္ေတြ (၁၃)ခုလားမသိ သင္ယူရပါတယ္၊ မေကသြယ္ေျပာတဲ့ ဆရာက အဲဒီဘရန္.ခ်္ေတြထဲက တခုျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းပညာကို သင္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အလြန္စိတ္၀င္စားစရာ ဘာသာရပ္ျဖစ္သြားပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲထင္ပါတယ္ တတိယႏွစ္စာေမးပြဲမွာ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းပညာ က်ေနာ္ ဂုဏ္ထူးရလိုက္ပါေသးတယ္၊
၁၉၈၄မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဘူမိေဗဒေက်ာင္းသားေတြကြင္းဆင္းေတာ့ က်ေနာ္က ပင္းတယစခန္းမွာ ကြင္းဆင္းရပါတယ္၊ လူရႊင္ေတာ္ ပိန္ပိန္ (ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး)တို.စခန္းနဲ. က်ေနာ္တို.စခန္းနီးပါတယ္၊
ကြင္းဆင္းရင္း က်ေနာ္တို.ရဲ့ပါေမာကၡ ဆရာၾကီးဦဘသန္းဟက္က ေျပာပါတယ္။ - မင္းတို.ေတြကို ငါသနားတယ္ကြာ- တဲ့၊ မင္းတို.ဟာ (၄) ႏွစ္စားရမယ့္ ထမင္းကို (၂) ႏွစ္ထဲနဲ.ျပီးေအာင္စားေနၾကရေတာ့ ထမင္းနင္ေနၾကတယ္-လို.ေျပာရွာပါတယ္၊ ေက်ာင္းျပီးေအာင္ ျမန္ျမန္လုပ္ၾကကြာ၊ မင္းတို.မ်က္ႏွာေတြ ေနာက္ႏွစ္မွာ ငါမၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး - လို.ေျပာသြားေလရဲ.၊
အမွန္ကေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ ပလႅင္ေပၚကို သူတက္လာကတည္းက သူ.ကို ဆန္.က်င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အာဃာတၾကီးၾကီးထားခဲ့တဲ့အေလ်ာက္ ေနာက္ထပ္ေပၚလာမယ့္ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးဆက္ေတြကို Degenerate (အရည္အခ်င္းေတြေလ်ာ့က်ေအာင္) ျဖစ္ေအာင္ ကေမာက္ကမပညာေရးကို ေပးခဲ့တာပါ၊ အထကအဆင့္မွာကိုပဲ ေက်ာင္းစစ္လုပ္လိုက္။ အစိုးရစစ္လုပ္လိုက္။ ၀ိဇၹာနဲ.သိပၸံတြဲလိုက္၊ ခြဲလိုက္။ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးျပီး စနစ္မက်တဲ့ပညာေရးကိုပဲ က်ေနာ္တို.မ်ိဳးဆက္ေတြ ရရေအာင္ စနစ္တက်ကို လုပ္ခဲ့တာပါ၊
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ မဆလေခတ္၊ န၀တေခတ္၊ နအဖေခတ္၊ အဲဒီေခတ္ေတြ တေလွ်ာက္လံုးမွာ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ကို ေရွ.ဆံုးက ဆန္.က်င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးဆက္အားလံုးဟာ ကေမာက္ကမ ပညာေရးကိုသာ ရခဲ့ၾကရတာပါ၊
ဥပမာ-ကိုယ္သင္ယူလိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကို လြတ္လပ္စြာ သင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့ၾကပါဘူး၊ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ - ဥပမာ - အေမရိကမွာ ကိုယ္ ထူးခၽြန္ရင္ထူးခၽြန္သလို ဘြဲ.ေတြကို ၾကိဳက္သေလာက္ယူလို.ရတယ္၊ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ဘာသာကို သင္ၾကားလို.ရတယ္၊ ဒါမွလည္း ကိုယ့္ဘာသာရပ္မွာ တဘက္ကမ္းခပ္ေတာ့မွာေပါ့၊ က်ေနာ္တို. မ်ိုးဆက္ေတြမွာေတာ့ ရရာယူၾကရင္းနဲ. -ဘြဲ.ရရင္ျပီးေရာကြာ-ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ၀င္လာၾကပါတယ္၊ ကိုယ္ရတဲ့ ဘာသာရပ္ကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့ စာေမးပြဲမွာ ေအာင္ရင္ျပီးေရာကြာ ျဖစ္လာၾကတယ္၊ ဘြဲ.ရ ပညာရွင္ေတြသာ ျဖစ္လာတယ္ ကိုယ့္ပညာရပ္မွာ ကၽြမ္း၀င္မႈဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ျပီးေတာ့လည္း ဘြဲ.သာရတယ္ အသံုးခ်စရာ ေနရာဆိုလို. - အိမ္နံရံမွာ မွန္ေဘာင္သြင္းျပီးခ်ိတ္တာရယ္၊ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာမွာ ထည့္တာရယ္၊ နာေရးေၾကာ္ျငာမွာထည့္တာရယ္ - ဆိုျပီး (၃) ေနရာပဲရွိတယ္၊
ၾကံဳၾကိဳက္လို. က်ေနာ္တို.ေခတ္မွာ ယူခဲ့ရတဲ့ စစ္အစိုးရရဲ. ကေမာက္ကမပညာေရးအေၾကာင္း တပိုင္းတစ မွ်ေ၀ၾကည့္တာပါ၊
2 comments:
ကိုေအာင္သာငယ္ေရ.. သိရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ လို႕ ပထမ ေျပာပေရေစ။
က် မ တို႕ကေတာ့..အမ်ားၾကီး ေနာက္က် ပါတယ္။ ဒီစာ ကို ဖတ္ျပီး..က်မ..ဘူမိေဗဒ ဘာသာရပ္ ၾကီးကို သနား လိုက္တာ.. း))
ဘယ္သူမွ..၀ါသနာ ပါလို႕ တက္တာ မဟုတ္ဘူးလား ဟင္..( အတူတူပဲ) အင္းးးးး ဆရာ ဘသန္းဟက္ တို႕..ဦး ေက်ာ္ထင္ တို႕သာ ၾကားရင္..ေကာင္း၂ ဆဲခံရမွာ။
ဘာပဲေျပာေျပာ.. ခ်ိဳျမိန္ တဲ့ အတိတ္ နဲ႕..ကြင္းဆင္း ခ်ိန္ ေလး ေတြ..စည္းလံုးမူ ေလး ေတြ... ကေတာ့..တကယ္ လြမ္းစရာပါ။
ခင္မင္လ်က္
ခုမ်ား မေတာ့...အဲဒီ ၁၉၈၀ - ၉၀ ေက်ာ္ ကာလေတြ ကနဲ႕ ႏွိုင္းလိုက္ ရင္
ပို ဆိုး တဲ့ အေနအထား ၾကီး ေလ...
ပညာေရး ေလာက ၾကိး တစ္ခုလုံး
အေမွာင္ ကမၻာၾကီး ထဲ မွာ..
...................
ကေလးေတြ ရဲ႕ ၉၈ % ေလာက္ က
သူတို႕ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတက္ျပီး စာသင္ ၾကရ သလဲ ဆိုတာ မသိၾက ဘူး
ရပ္ကြက္ထဲေတြ မွာ ..ေရဒီယို ကမာရြတ္ အသံေတြ မၾကားရတာ ၁၀ စုႏွစ္ေတြ မက ၾကာခဲ့ျပီ...
...............
ခုေခတ္ တကၠသိုလ္ ပညာေရး ဆိုလဲ..
စာေမးပြဲမွ ပါ မဲ႕ စာ... ဆရာမ ဆီ သြား၀ယ္ျပီး
ေျဖ ၾကတာ ေလ..
...........................
ကမၻာ မွာ ေတာ့ ဒီေခတ္ကို
ပညာ ေခတ္လို႕ ေျပာၾက တာပဲ
ျမန္မာ ကေတာ့... ႏွစ္ ၃၀ (ျပင္ညာေရး) စကားလုံး လွလွ ၾကီးနဲ႕... မသိနားမလည္သူ အမ်ား စု ကို ညာ..
ကိုယ့္ေဆြ မ်ိဳးေတြ က ႏိုင္ငံျခား ေက်ာင္းေတြမွာ.....
Post a Comment