ဘာေျပာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္ရဲ႕ - မဆံုးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ- ပို႕စ္ကို ဖတ္ဖူးသူမ်ား သိၾကမွာပါ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ အေမအၾကာင္း က်ေနာ္ ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႕က်င္ေနတဲ့ လင္ေယာက်္ားအတြက္ မယားေကာင္း တေယာက္၊ သားေတြအတြက္ အေမေကာင္း တေယာက္။ ဗမာျပည္အတြက္ ႏိုင္ငံသားေကာင္း တေယာက္။ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ခဲ့တယ္။ လင္းယုန္ တေကာင္လို အျမင့္ဆံုး ပ်ံသန္းခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ အေမ ကိုယ္တိုင္လည္း နရသိန္ရ္ထဲကို ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္။

မုန္တိုင္းေတြ သိမ္းဖြက္ထားတဲ့ ျမက္ရိုင္းထူထူေတြထဲ က်ေနာ့္ ဘ၀ကို ႏွစ္ျမဳပ္ထားခ်ိန္မွာ အေမက မွာခဲ့ဖူးတယ္ - သား.... ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာလည္း သစၥာရွိပါ။ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚမွာလည္း သစၥာရွိပါ။ လက္နက္ခ်တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါနဲ႕-တဲ့ မွာခဲ့တယ္။ အေမက အဲလို အေမမ်ိဳး။

အခုေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ လူ႕ေလာကၾကီးထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပီ။ က်ေနာ္ သီခ်င္းေတြ မဆိုႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာေတြ မစပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေမနဲ႕အတူ က်ေနာ္ ေသသြားျပီ။ ဘာထပ္ေျပာရမလဲ က်ေနာ္ မသိေတာ့ဘူး။