အက္စ္တိုးရီးယားရဲ႕
သည္ညေနမွာ
မင့္မ်က္ႏွာ တခုလံုးကလည္း
ျမဴေတြဖံုးလို႕ပါလား…
လူလံုးေတာင္ မသဲကြဲေတာ့ျပီ…
သည္ညေနမွာ
မင့္ဆိပ္ကမ္းကို မေတာ္တဆ ေရာက္လာခဲ့တဲ့
ငါကလည္း မျပံဳးႏိုင္…
ငါ့ႏွလံုးသားကလည္း ေလးလံလို႕…
ကယ္လီဖိုးနီးယားကို မနက္ဖန္ ခဏ
ငါ ျပန္သြားရဦးမွာကိုး…
အက္စ္တိုးရီးယားရဲ႕…
ျမဴေတြ ၾကားထဲမွာ ခ်မ္းေနတဲ့
မင့္ဆိပ္ကမ္းကေန…
ပင္လယ္၀ကို
မသြားခ်င္သလို သြားခ်င္သလို
မ်က္ႏွာ အိုအိုၾကီးေတြနဲ႕
ထြက္သြားေနၾကတဲ့…
ေလးတြဲ႕တြဲ႕ သေဘၤာၾကီးေတြကို ၾကည့္မိတိုင္း
ငါ့ရင္ထဲမွာ လိႈင္းထ
အထီးက်န္ဆန္လွခ်ည္ရဲ႕လို႕ ေတြးေနမိ…
သူတို႕ေတြ လာတုန္းကလည္း တစီးထဲ…
ျပန္ထြက္သြားေတာ့လည္း တစီးထဲ…
ငါ့ဘ၀ၾကီးလိုပါပဲလား
အက္စ္တိုးရီးယားရဲ႕…
မင့္ဆိပ္ကမ္းအနားကို
ငါ့ေျခလွမ္မ်ားး ခ်မိတုန္းက ငါ တေယာက္ထဲ…
ခု မင္းဆိပ္ကမ္းမွာ
ေျခလွမ္း ခြာေတာ့လည္း
ငါ တေယာက္ထဲကိုး…
အက္စ္တိုးရီးယားရဲ႕…
သည္သေဘၤာၾကီးေတြဟာ
ပင္လယ္ထဲမွာ
ဘယ္လို ၀န္ေတြကိုမ်ား သယ္ေဆာင္ျပီး
ဘယ္လို အထီးက်န္စြာ
သြားလာေနခဲ့ၾကရပါသလဲ…
ငါ့ အေတြးေတြကပဲ
နက္ေနမိခဲ့ေလသလား…
အက္စ္တိုးရီးယားရဲ႕…
ငါ့ သယ္ေဆာင္ထားရဲ့…
၀န္ေတြ…. ၀န္ေတြ…
သက္တမ္းလြန္သြားေလတဲ့
အေမွာင္ထဲ ကၽြံက်ေနခဲ့ေသာ ေန႕ရက္မ်ား...
တကယ္ေတာ့
ငါဟာ…
အေမွာင္၀န္ေတြ
အလြန္အမင္း သယ္ေဆာင္ေနမိခဲ့ေသာ
သေဘၤာအိုၾကီး တစီးပါ့…
ငါ့ ခရီးအဆံုး တဖက္ကမ္းကို
ေရာက္စမ္းခ်င္လွပါျပီ…
အက္စ္တိုးရီးယားေရ႕…
ဘယ္ေန႕ ငါ ေရာက္သြားမယ္
မင္း သိေလမလား…
ခုေတာ့
မင့္ဆိပ္ကမ္းကေန
ငါ့ေျခလွမ္းေတြကို
ခဏေလာက္ေတာ့ ဆုတ္ခြာရေပဦးမယ္…
ကယ္လီဖိုးနီးယားကေန
ငါ ျပန္ေရာက္လာေလတဲ့အခါ
မင္းနဲ႕ ငါ
စကား ေျပာၾကပါဦးစို႕…
ATN
