ႏွစ္ဆယ့္ သံုးႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ျပီေကာ ႏွင္းေရ႕...

ကိုယ္ပိုင္ ကားက မရွိေတာ့ျပီဆိုေတာ့ကာ ဘယ္သြားသြား... နီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္... ေ၀းရင္ ဘတ္စ္ စီး... သည္လိုနဲ႕ပဲ ဘ၀ခရီး ဆက္ေနရသေပါ့ေလ... း) သည္ေန႕ေတာ့ ေရွ႕လာမယ့္ တပတ္စာအတြက္ စားဖို႕ ေသာက္ဖို႕ေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ျပီး သြား၀ယ္ရတယ္... ေတာ္ပါသးတယ္ SafeWay ဆိုတဲ့ စတိုးတခုက အနားမွာ ရွိလို႕... အရင္ကေတာ့ အလုပ္က ျပန္လာတိုင္း အဲမွာ ဆင္းဆင္းျပီး ၀ယ္ျဖစ္တယ္... ၾကာလာေတာ့ ခဏခဏ မ၀ယ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ တပတ္စာ တခါတည္း ၀ယ္မယ္ဆိုျပီး ၀ယ္မိပါေရာ... ျပီးေတာ့မွ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ေပါင္းစံုနဲ႕ ကိုးယိုးကားယားၾကီးျဖစ္လို႕... စိတ္ညစ္သြားတယ္... ခုေတာ့ ပစၥည္းေတြကို အမ်ားၾကီးလည္း မသယ္ႏိုင္... ခဏခဏလည္း မ၀ယ္ႏိုင္... သည္ေတာ့ သည္ တပတ္အတြက္ကေတာ့ သယ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ယ္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႕ တခ်ိဳ႕ထည့္ တခ်ိဳ႕ကို လက္ကဆြဲ... အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လွ်ာထြက္ေနျပီ... အေလးအပင္ေတြ မသယ္မပိုးတာကလည္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီဆိုေတာ့... လက္ေတြနာ... ပုခံုးေတြနာနဲ႕... ခဏထိုင္နားေနရင္း... ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က... အဲလို လက္ေတြနာ ပုခံုးေတြနာခဲ့ဖူးတဲ့ ေန႕ တရက္ကို... ျပန္ သတိရသြားမွ... ထခုန္မိမတတ္ ျဖစ္သြားတယ္...

ၾကည့္စမ္း ၂၃ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါပေကာလား...
ဟုတ္တယ္...
ေရွ႕လ ၈ ရက္ဆို ၂၃ ႏွစ္ ျပည့္ျပီေပါ့... ႏွင္း...

အထူး စစ္သင္တန္း တခုကို တက္ေနခ်ိန္တုန္းကပါ... တေန႕ေတာ့ တျခား ရဲေဘာ္ တဦးနဲ႕ အတူ မနက္ ၂ နာရီကေန ၄ နာရီ ကင္းရွည္ တာ၀န္က်တယ္... အိပ္လို႕ေကာင္းေနတုန္း အခ်ိန္ၾကီး... မနက္ ၁ နာရီ ၄၀ ေလာက္မွာ... ကင္းမွဴးက လာႏိႈးျပီး ကင္းခ်ိန္းဖို႕ လႊတ္လိုက္တယ္... သင္တန္းကလည္း တက္ေနတုန္းဆိုေတာ့... မနက္ ၅ နာရီ ကေန ညေန ၆ နာရီ တန္းျဖဳတ္ခ်ိန္ထိ... တေနကုန္ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ... ဘယ္လိုေနမလဲ-စဥ္းစားသာၾကည့္... အိပ္ေရးကလည္း မ၀... ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးကလည္း ေလးလံနာက်င္ကိုက္ခဲ... ကင္းထိုင္တဲ့ ကတုပ္က်င္းထဲေရာက္ေတာ့ ဇန္န၀ါရီႏွင္းေတြကလဲ သည္းလို႕... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... ကင္းအတူက်တဲ့ ရဲေဘာ္နဲ႕... ၂ ေယာက္ အတူ စက္ေတာ္ ေခၚပစ္လိုက္ၾကတာ... ေနာက္ကင္းခ်ိန္းနဲ႕ လိုက္လာတဲ့ ကင္းမွဴး အတင္းလႈပ္ႏိႈးမွ မ်က္ေစ့ ပြင့္ၾကေတာ့တယ္... စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့... မနက္မိုးလင္း ကင္းရွည္ဟာ... စစ္ေရးမွာ အေရးအၾကီးဆံုး... ရန္သူသာ ဆိုရင္ ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ကို ႏွစ္ေခါင္း ညွစ္ျပီး သတ္သြားေလာက္ျပီ... း)) ကင္းမွဴးကေတာ့ ျပစ္ဒဏ္က် စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္တယ္... ညေန တန္းျဖဳတ္မွ ျပစ္ဒဏ္ ခံရမယ္-ဆိုေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႕ ေတြးေနမိတယ္... း) ကင္းလဲေတာ့ မနက္ ၄ နာရီ တန္းစီခ်ိန္က မနက္ ၅ နာရီ ဆိုေတာ့... ျပန္အိပ္လို႕ကလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး-ဆိုျပီး စစ္ေရးျပကြင္းနားမွာ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္... ထံုးစံအတိုင္း ေပါက္ကရ ရီစရာေတြ ေျပာ... ေဟာ... ေနာက္ေတာ့... မနက္ ၅ နာရီ တန္းစီ... ပီတီ ေျပး... စစ္ေရးျပ... လက္နက္ငယ္... လက္နက္ၾကီး... ေဖာက္ခြဲေရး... ေျမပံု... မဟာဗ်ဴဟာ... နည္းဗ်ဴဟာ... ေတာတြင္း ရွင္သန္ေရး... အေရးေပၚသူနာျပဳ... အို... စံုတကာ့ကို စံုလို႕... ညေန ၆ နာရီ တန္းျဖဳတ္ခ်ိန္ကုန္ေတာ့... မနက္က ကင္းအိပ္တဲ့ ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ကို... ကင္းမွဴးက တာ၀န္မွဴး လက္ထဲ အပ္လိုက္ပါတယ္... (ေနေရာင္ ေတာင္စြယ္မွာကြယ္ျပီေလ... ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ အားငယ္ေနၾကပံုမ်ား... ညည္းကို ျပခ်င္တယ္... ႏွင္း... း))

(လာခဲ့ၾက... ကာလနဂါးၾကီးမ်ား...)- ဆိုတဲ့ တာ၀န္မွဴးၾကီးရဲ႕စကားကို ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္က စပ္ျဖီးျဖီးၾကီးေတြ ရီမိၾကပါတယ္... (မင္းတို႕ ၂ ေကာင္ကို... ဒဏ္မေပးပါဘူး... စစ္ေၾကာင္းက လက္ေဆာင္ ၃ ခုစီပဲ ေပးမွာပါ... ဒါေပမယ့္ ခု ငါ့ လက္ေဆာင္ေလးတခုေတာ့ ေပးပါရေစဦး...)-ဆိုတာနဲ႕ (ဟုတ္... ဗိုလ္ၾကီး...) - ပါေပါ့ ၂ ေယာက္ ျပိဳင္တူ ေအာ္ေနတုန္း... ျဗံဳးဆိို တေယာက္တခ်က္စီ အလစ္ ဇက္ပိုးအုပ္တာ ခံလိုက္ရတယ္... လူေတြလည္း ပူထူသြား... (ခု ဇက္ပိုးအုပ္လိုက္သလိုပဲ... စစ္မွာ အလစ္အငိုက္ ဆိုတာ ရွိတယ္... မင္းတို႕ထိုင္တဲ့ ကင္းရွည္ဟာ စစ္မွာ လက္ဦးမႈယူျပီး အလစ္အငိုက္ တိုက္တဲ့ အခ်ိန္... ဒါဟာ သင္တန္းေပမယ့္ လက္ေတြ႕ စစ္ေျမျပင္လို ေလးေလးနက္နက္ တာ၀န္ယူေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာ... စစ္ေျမျပင္မွာ မင္းတို႕ ကင္းအိပ္ေနလို႕ ရွိရင္ ရန္သူကအလြယ္တကူ သတ္သြားမယ္... ထိုးထားတဲ့ ကင္းရွည္ကို ရန္သူက ရွင္းျပီးမွေတာ့ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုးကို အလစ္အငိုက္ ရသြားျပီဆိုေတာ့ မင္းတို႕ရဲ႕ ကင္းအိပ္မႈဟာ တာ၀န္ ဘယ္ေလာက္ ေပါ့ေလ်ာ့သလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္း... ) ဆိုတဲ့ သူ႕စကားေနာက္မွာ... (ဟုတ္.... ဗိုလ္ၾကီး...) လို႕ ေျပာတဲ့ ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုး... လက္ဆြဲ သံေသတၱာ ၂ လံုးစီ ေပးပါတယ္... ျပစ္ဒဏ္က သိပ္ မခက္ပါဘူး... အဲသည္ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကိုလြယ္... သံေသတၱာေလး ၂ လံုးကို ဆြဲျပီး စစ္ေရးျပကြင္းကို ၁၅ မိနစ္ ပတ္ေျပးရမွာပါ... း)))

ဒါနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကို ေကာက္မလိုက္ေတာ့... ဒင္းက ေတာ္ရံုနဲ႕ ၾကြပါမလာဘူး... ဒါနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္အဖံုးေလး အသာလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ သဲေတြအျပည့္ဗ်ား... း(
တတ္ႏိုင္ဘူးေလ... ကင္းအိတ္ထားမိမွေတာ့ လြယ္ရေတာ့မွာေပါ့ဆိုျပီး အတြင္းအားအကုန္သံုးျပီးမလို႕ လႊဲလြယ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာေပၚေရာက္သြားတယ္... ပုခံုး ၂ ဖက္ကေတာ့ အိ-ကနဲ က်သြားေလရဲ႕...

ဒါနဲ႕ ေနာက္ သံပံုးေလးတခုကို အသာမၾကည့္ေတာ့ အဲသည့္ ဘသားေခ်ာကလည္း မၾကြဘူး... ဒါနဲ့ အဖံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ၇.၆၂ မမ စက္လတ္က်ည္တြဲက ေသတၱာ အျပည့္... း( အဲက်ည္တြဲေလးေတြ သံေသတၱာထဲ ယွဥ္တြဲ အိပ္ေနၾကပံုက မိခင္နဲ႕ ကေလး ေဆးရံုမွာ ေမြးကာစ ကေလးေလးေတြ တန္းစီ အိပ္ေနၾကသလိုမ်ိဳးေလး... သူတို႕ ဘာမွ အျပစ္ မရွိသလိုလို... သူတို႕က မေပါက္ကြဲ တတ္ သလိုလို... လူမသတ္တတ္သလိုလို... (ၾကံဳတုန္း ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြးၾကည့္မိရင္း...) အင္း...
ငါေတာ့ ဘ၀ပ်က္ျပီလို႕... စိတ္ထဲ စဥ္းစားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားလိုက္မိတာ ေအာ္ေတာင္ ငိုခ်င္တယ္...

(အိုး... ပ်က္လက္စနဲ႕ေတာ့ မထူးပါဘူး...) လို႕ ေတြးျပီး ေနာက္ သံေသတၱာ တလံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့... အထဲမွာ နာနတ္သီးေတြေရာ... ပန္းသီးေတြေရာ... မင္းဂြတ္သီးေတြေရာ... သံပုရာသီးေတြေရာ... စံုတကာ့ကို ႏွံ႕လို႕... Produce Department ေတြက လုပ္တတ္တဲ့... Fruit Medley ေတြ က်ေနတာပဲ... း)) (စားဖို႕ သစ္သီးေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္... လက္ပစ္ဗံုးေတြ... အရြယ္စံု... အမ်ိဳးအစားစံု... ) ကဲ... ေသေရာဗ်ာ... သည္တခါမွ ကိုယ္မေသရင္ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး...
ကင္းအတူ အိပ္တဲ့ ရဲေဘာ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေလး ရံႈ႕မဲ့လို႕... သူ႕ ပံုးထဲမလဲ ကိုယ္နဲ႕ သိပ္ကြာပံုမရပါဘူး...

ကဲ... ၀ီစီသံ စၾကားတာနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္တနင့္တပိုးၾကီးကို လြယ္ထားတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ သံပံုး ၂ ပံုးကို စမလိုက္တာနဲ႕ လူတကိုယ္လံုးက ကိုင္း ညႊတ္က်သြားေတာ့တာ... ဟိုအေကာင္ေတြနဲ႕ေတာင္ တူသြားမယ္ ထင္တယ္... (လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္နဲ႕ ေလွ်ာက္ေပမယ့္... ကိုယ္ခႏၶာက ကိုင္းကိုင္း... အေကာင္က မဲမဲ... လက္ ၂ ဖက္ကလည္း ေျမၾကီးကို လက္ခံုနဲ႕ ေထာက္ေထာက္ ထားတတ္တဲ့ အေကာင္ကြာ... ကိုယ္ ေမ့ေနလို႕... သူ႕နံမည္က... ခ်န္ပီယံ-ဆိုလား ဘာလား... း))

ထားပါေတာ့... အဲသလိုနဲ႕ ၂ ေယာက္သား ေျပးၾကရေတာ့တာပဲ... တာ၀န္မွဴးကလည္း တခ်ိန္လံုး ၀ီစီ တရႊီးရႊီး မႈတ္ျပီး အားေပးေနေသးတယ္... း((
အမွန္က ကိုယ္ေတြက ေျပးေနတာမဟုတ္ဘူး... စစ္ေရးျပကြင္းက သဲေတြကို ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းနဲ႕ ယက္ထုတ္ျပီး ေရွ႕ကို သြားေနရတာ... ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ေျပးသလိုျဖစ္ေနရတာ... ၁၅ မိနစ္ ျပည့္သြားေတာ့... မ်က္လံုးေတြလည္း ျပာေနျပီ... လက္ေတြလည္း နာေနျပီ...ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာလည္း အသက္က ရွိေနရံုေလးပဲ ရွိေတာ့တယ္... အလံတိုင္နားမွာ ၂ ေယာက္သား ပစ္လဲ-လို႕...

အို... အဲသည္ညကေတာ့ ထမင္းစားလို႕ ေကာင္းသလားေတာ့ ေမးမေနနဲ႕.... ႏွင္းေရ႕...

(ကင္းအတူ အိပ္ခဲ့ဖူးေသာ ရဲေဘာ္-ေဇာ္၀င္း-သို႕ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ၂၃ ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ)

atn

မာရီယာနွင့္ ေနာက္ဆံုး ညစာ...

အစကတည္းကိုက ေတာင္ေတြကို ျဖိဳခ်လို႕ မရမွန္း သိခဲ့ရင္
ခါခ်ဥ္ေကာင္ မာန္ၾကီးပါ့မလား... မာရီယာ...

ျဖစ္ခ်င္လာပါေတာ့လည္း... ငါက ခါခ်ဥ္ေကာင္ မဟုတ္...
နင္ကလည္း ေတာင္ တလံုး မဟုတ္ေပါ့... မာရီယာ...

နင့္ အမည္ကိုေတာင္
မာယာ တေထာင္ သိမ္းေဆာင္ထားတာကို ငါက ရီခ်င္လြန္းလို႕
မာရီယာ-လို႕ အမည္ေပး...

ရွိသမွ်ေလးနဲ႕ ေရာင့္ရဲလိုက္ပါ မာရီယာ...
လူတကာရဲ႕ အထင္ၾကီးမႈ-ေသးမႈမ်ားထဲမွာ
ဆက္လက္ ကူးခပ္သြားပါ မာရီယာ...
မေသမခ်င္း... အခက္ဒမစ္-မင္း မ်ားနဲ႕ ဆက္ခ်စ္သြားပါ မာရီယာ...
စေကာ္လာမ်ားနဲ႕ ဘေလာ္ဂါ ေဒါ့ကြန္းမွာ အလြမ္းသင့္ပါ မာရီယာ...
ဗမာကဗ်ာကို ဘိုလိုေရးသူမ်ားအား အားေပးပါ မာရီယာ...
ဗမာ့ကဗ်ာ ကမၻာေက်ာ္ေစရမည္လို႕ ေအာ္ခ်င္ရင္ေအာ္ပါ...
ငါကေတာ့ ဘယ္ေသာ အခါမွ်... ကိုယ္က ခ်စ္ရတဲ့သူ မျဖစ္ခ်င္ပါ...
ကဗ်ာေတြကို ေျပာပါတယ္... မာရီယာ...
နင့္ကို ငါ မခ်စ္ပါဘူး... ကဗ်ာေတြကိုပဲ ခ်စ္တာပါ...
နင္ကသာ ငါ့ တေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္တာပါ...
သည္ အခ်စ္စစ္ပြဲမွာ ... ငါႏိုင္တယ္ မာရီယာ...
အခ်စ္စစ္ပြဲ ဆိုတာ...
ခ်စ္တဲ့သူက ရွံဳးေၾကးပဲ... အဲလို... အဲလို...
နင္ ေအာ္ငိုပါ... မာရီယာ...

တခုပဲ ေျပာစရာရွိတယ္... မာရီယာ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိမႈထဲမွာ အႏုပဋိေလာမကို ေဒါသ ထြက္ေနစရာမလို...
ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈ တခုအတြက္ ဗုဒၶကို ရွဳတ္ခ်စရာမလို...
ခရစ္ယာန္ေတြကို အျပစ္တင္ရန္မလို....
ညည္း သိပါတယ္ မာရီယာ...

ေဟာသည့္ ေလာကၾကီးကိုက
ကိုယ္တေယာက္ကလြဲရင္
သူတပါး သန္းေထာင္ခ်ီနဲ႕ အတူ
လိုက္ပါ ငိုေၾကြး ရီေမာေနရေသာ
ေလာဘ ေဒါသ ေသာက ေမာဟ အေဟာ၀တ ေျပာျပမဆံုးေသာ ကမၻာ...

ဘုရားသခင္ဟာ နင့္ကို ကယ္တင္မွာ မဟုတ္ဘူး...
နင္ဘာသာ နင့္ကိုယ္ကို နင္ ကယ္တင္ရမွာ... မာရီယာ...

ေဟာသည့္ ညမွာ...
ငါဟာ...
ဒါ...
နင္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး ညစာ စားျခင္းပဲ... မာရီယာ...

နင္ဟာ... အစကတည္းကိုက ငါ့ညီမေလးပဲ...
အဆံုးသပ္နိဂံုးမွာလည္း နင္ဟာ ငါ့ ညီမကေလးပဲ ျဖစ္ေနတယ္...

နင့္ကို ငါ မကယ္တင္ႏိုင္ျခင္း တခုကိုပဲ
ငါ ၀မ္းနည္းပါတယ္ မာရီယာ...

နင့္ ဘုရားသခင္
နင့္ကို ကယ္တင္ပါေစ...
အာမင္...

atn

ေမေမ့ကိုပဲ သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါရဲ႕...

စာမ်က္ႏွာ တခု လြင့္ထြက္က်သြားသလို ေန႕တရြက္ ဘ၀စာအုပ္ထဲက ျပဳတ္ထြက္က်...
က်ေနာ္ကလည္း စိတ္လိုလက္ရ လိုက္ေကာက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး...
က်ေပ်ာက္ခ်င္သေလာက္သာ က်ေပ်ာက္ၾကေပေတာ့...
က်ေနာ့္ စာအုပ္ထဲက စာမ်က္နွာတခ်ိဳ႕...
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျဖဲဆုတ္လႊင့္ပစ္ မီးရွိဳႈ႕ပစ္ခ်င္ေန...
သူ႕ မ်က္လံုးနဲ႕ အျပံဳးေတြကို စာအုပ္အဖံုး မလုပ္ႏိုင္ေသးသမွ် က်ေနာ္ ရွံဳးေနေသးတာပဲ...
ေမေေမ့ကို ေျပာျပစရာ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့တယ္...
အခ်စ္-ဆိုတာ အစာအိမ္ထဲမွာ မေနဘူး...
အခ်စ္-ဆိုတာ သူနဲ႕ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားထဲမွာပဲေနတယ္...
ဟုတ္ပါသလား ေမေမ...
မေျဖခ်င္ရင္လည္း မေျဖပါနဲ႕...
သူနဲ႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ကမ္းေျခတေလ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ျပီ...
ဒုကၡနဲ႕သုခ အမည္ရေသာ ခရုခြံမ်ားကိုသာ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လိုက္ေကာက္ၾကမလို႕ပါ...
က်ေနာ္တို႕ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္ ေမေမ...
အျခားအရာေတြကို က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မွာ မဟုတ္ဘူး...
က်ေနာ့္ကို သူ႕ခ်စ္ျခင္းမွာ လိပ္ျပာေရာင္စံုပ်ံသန္းေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ က်ေနာ္ရတယ္ ေမေမ...
သူ႕ကို က်ေနာ့္ ခ်စ္ျခင္းမွာ သီခ်င္းတပုဒ္... သူကေတာ့ ခပ္ အုပ္အုပ္ကေလး ရီေမာလို႕...
သက္တံ တစင္းကို က်ေနာ္တို႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ပဲ ေခ်ာ့သိပ္လိုက္တယ္...
သဲေျမမြမြေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေျခရာ မခ်ရေသးတဲ့ ေသာင္ကမ္းကို
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထမ္းထားတယ္ ေမေမ...
သူ႕လက္သူၾကြယ္မွာ လက္စြပ္တကြင္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အပ္ႏွင္းျပီးတဲ့အခါ
အဲသည္ ေသာင္ကမ္းမွာ က်ေနာ္တို႕ ဟန္းနီးမြန္းထြက္မယ္...
ၾကယ္ေတြ စံုလက္... လထြက္ည... ပက္ပက္စက္စက္ လွပေနမွာေပါ့... ေမေမ...
အဲသည့္ညမွာ သူျပံဳးေနမယ့္အေၾကာင္း... ေမေမ့ကိုပဲ သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါရဲ႕...

atn

ထိုးစစ္ဆင္ရဦးမည့္ ျမိဳ႕...

သူႏွင့္က်ေနာ္... ႏွစ္ေယာက္သာ... ေပ်ာ္ရႊင္ ေနထိုင္ႏိုင္ေသာ... ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕ကို ...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္... သိမ္းပိုက္ရပါဦးမည္...
ထိုျမိဳ႕ကို... ေသြးထြက္ သံယို အမႈမ်ား... မရွိပဲ... ေအးခ်မ္း ျငိမ္သက္စြာ... သိမ္းပိုက္ျပီးေသာအခါ...
ျပာလဲ့ညိဳရီေနေသာ... မိုးေကာင္းကင္ကို... ေနာက္ခံထားလ်င္... ေကာင္းမည္လား....
က်ေနာ္ကေတာ့... သိပ္ျပီး... ၀ီစိကိစၥ... မမ်ားေျမာင္လွသူပါ...
သူကလည္း သိပ္... စိတ္ရွည္သူ... မဟုတ္ပါ...
ထိုအခါ... က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္... ေအာင္ေျမနင္းေသာေန႕တြင္... တံပိုး ခရာမ်ား... တီးမႈတ္မည္ မဟုတ္ပါ...
ထိုေန႕တြင္... မနက္ခင္း ေနေရာင္ ေႏြးေႏြးေအာက္မွာ... သူ႕ပါးျပင္အား... က်ေနာ္ နမ္းပါမည္...
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္... ေျဖးညွင္းျငင္သာစြာ... သူ႕ ပန္းႏုေရာင္ေလးမ်ားကို... ျမိဳ႕ရိုးတံတိုင္းမွာ... ခ်ိတ္ဆြဲထားရမည္...
သူ ေပ်ာ္ရႊင္ ရီေမာေနသည္ကို... က်ေနာ္က... ျမင္ခ်င္ ေတြ႕ခ်င္ ေနသူ မဟုတ္လား...
ေမတၱာတရားသည္... ေလေျပရူးလို... က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ဦးအၾကား... လွည့္ပတ္သြားလာေနေသာ ျမိဳ႕ကေလးမွာ... က်ေနာ္တို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ပါမည္...
ေနသာေနေသာ... ေန႕ကေလး တေန႕မွာ... စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလး တရြက္လို... သူႏွင့္က်ေနာ္သည္... ကမၻာေပၚမွာ... မရွိဖူးေသးေသာ... သစ္ရြက္ကေလး တရြက္... ျဖစ္ၾကဦးမည္မွာ... ေသခ်ာေနေပသည္... ...
ထိုေန႕ရက္ကို... သင္တို႕က အမည္ ေပးခ်င္သလိုသာ ေပးၾကပါ...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါမည္...
လမ္း-ဆိုသည္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖို႕ပင္ မဟုတ္လား....
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကေတာ့ သူ႕လက္ဖ်ားေလးမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ပါသည္...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕မွ လမ္းမ်ားကို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႕ရာ... မည္သည့္ အင္အားမွ် မလိုအပ္ေတာ့ပါ...
က်ေနာ့္ ရင္မွာ... သူ႕ အျပံဳးေလးမ်ားစြာကို... ခ်ိတ္ဆြဲထားႏွင့္ခဲ့ျပီးျပီ မဟုတ္လား...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္သား... ထိုျမိဳ႕ကို ထိုးစစ္ဆင္ေနပါသည္...

atn

အေရးေပၚ ေၾကးနန္း...

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း-ဆိုေသာစကားလံုးကို ထမင္းစားပြဲေပၚမွ... ခါခ်ပစ္မိသြားေၾကာင္း... ...
စႏၵယားေပၚ ေၾကာင္ေလွ်ာက္ေနသလိုမ်ိဳး ေန႕ရက္တရက္... ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ေပၚကို ကုပ္ကပ္ တြယ္တက္ေနေၾကာင္း...
အေအးပတ္ျပီး အသံ၀င္သြားေသာ ျမိဳ႕တျမိဳ႕သည္ ကၽြႏ္ုပ္အမည္ကို အလံေပၚမွာတင္ျပီး ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ လႊင့္ပလိုက္ပါေၾကာင္း...
ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးရည္ေပါင္းမ်ားစြာကို အသည္းအသန္ သတိရေနမိျပန္ျပီ... ဆိုသည့္ အေၾကာင္း...
ဖန္ဆီဒိုင္း... ဖန္ဆီဒိုင္း... ဖန္ဆီဒိုင္း... စြဲေနျပီေပါ့ေလ... ဆိုေသာ သီခ်င္းတပုဒ္က နား၀မွာ ပူေလာင္ ဆူက်ယ္ ေနေၾကာင္း...
ယခုေတာ့... အဲသည္ သံုးမရသည့္ ပင္လယ္ၾကီး တခုလံုးကို ၀က္သားတုတ္ထိုး လုပ္ပစ္လိုက္ရေတာ့မည္... (ပုပ္သြားမွာ... စိုး... လို႕... ပါ...) ျဖစ္ေၾကာင္း...
ၾကိဳက္ၾကိဳက္- မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ေန စၾက၀ဠာမွာ ျဂိဳဟ္ၾကီး ၉ လံုး တန္းစီေနဦးမွာပဲ...ဆိုေသာ မိုက္မဲမႈမ်ား... ရွိေနေၾကာင္း...
သတင္းေခါင္းစဥ္ေတြကို မဖတ္ခ်င္ရင္လည္း သီခ်င္းေတြပဲ နားေထာင္ပါ...ဟု... သန္းေပါင္းမ်ားစြာက ေျပာဆိုေနေၾကာင္း...
ကဗ်ာမ်ားကို ခ်က္-ျပဳတ္-ေက်ာ္-ေလွာ္-ဖုတ္-ကင္-စား-ေသာက္ျခင္း မျပဳရ-ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္ တခုတေလမ်ား ေတြ႕မိလ်င္ ရက္ပ္ သီခ်င္းမ်ားအား ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားၾကပါရန္... သတင္း ေပးပို႕အပ္...
တႏွစ္မွာ ၃၆၅ ရက္ ရပ္တန္႕ေနေသာ ဗီးနပ္စ္ ရုပ္ထုအား... လႈပ္ရွားသြားလာခြင့္ မျပဳၾကပါရန္... ေတာင္းပန္အပ္...
ညဥ့္အရပ္သည္... နက္ေနေလျပီ... အေမွာင္ကို... အူေၾကာင္က်ား မလုပ္အပ္ေၾကာင္း... ေတာင္းပန္အပ္...
မိတၱဴ အရပ္ရပ္ကို... ရွိရွိသမွ် ေသနတ္ေျပာင္း၀မ်ားမွာ... ေကာင္းစြာ မြန္စြာ ထိုးထားအပ္ေၾကာင္း....
ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ အေၾကာင္းၾကားအပ္...
(ဆံုး)

atn

စာမ်က္ႏွာ (အခ်စ္)

က်ေနာ္ ဖြင့္ဖတ္လိုက္မိေသာ စာမ်က္ႏွာ တခုမွာ... သူ႕ နံနက္ခင္းေလး တခု ျဖစ္ပါသည္...
ထိုစာမ်က္ႏွွာေပၚ က်ေနာ့္ အရိပ္မ်ား မက်ေရာက္ေစခဲ့ပါ...
အေရွ႕အရပ္သို႕ ဦးတည္ကာ... အေနာက္အရပ္သို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ ခရီးသြား က်ေနာ္သည္... အမွားအယြင္း တခုသာ ျဖစ္ပါသည္...
က်ေနာ့္ နာရီမ်ားကို... သူ႕ ရီေမာသံမ်ားျဖင့္သာ... သံပတ္ေပးခ်င္ပါသည္...
မည္၍ မည္မွ် ခ်စ္ေၾကာင္းကို သူ႕အားေျပာျပရန္.. ေခတ္ေကာင္းေကာင္းတခုကို က်ေနာ္ ထုဆစ္ရပါဦးမည္...
သူ႕ ေျခရင္းမွာ... က်ေနာ္ ခ်ခင္းထားလိုက္ခ်င္သည့္ အနာဂတ္သည္... က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားသာ ျဖစ္ပါသည္... ထိုေန႕မွာ... ေတာ္မလဲရ... ေလမတိုက္ရ... ေတာင္ မျပိဳရ... ပန္းမ်ား မငိုရ...
မည္သို႕ေသာ အေၾကာင္းႏွင့္မွ်... ဆုနာမိမ်ား... မထရ...
မီးေတာင္မ်ား... ထူးျခားေသာ အေၾကာင္း တစံုတရာ မရွိပဲ မေပါက္ကြဲရ...
ကမၻာၾကီးသည္... ေလ... မတိုက္ရ... မိုး... မရြာရ... ေန... မပူရ...
ပင္လယ္မ်ား... ေအာ္ဟစ္ျပီး မငိုရ...
ရွိရွိသမွ်ေသာ ေျခသြားလမ္းကေလးမ်ား.... ေျဖာင့္တန္းေနရမည္...
ထို တဒဂၤမွာ... မည္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္မွ်... မေကြ႕ေကာက္ရ...
သူ႕ကို... က်ေနာ္ ခ်စ္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္အမွ်... လမ္းကေလးမ်ား အားလံုး ေျဖာင့္တန္းၾကပါေစ...
ရွိရွိသမွ်ေသာ ျမစ္နဒီမ်ား... သူနွင့္ က်ေနာ့္အားျဖင့္... ရီေမာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားႏိုင္ၾကပါေစ...
ေတာပန္းအရိုင္းေလးမ်ား အမ်ိဳးစံု ပြင့္လန္းေနေသာ... ေျခသြားလမ္းေကာက္ေကာက္ေလးတခုမွာ...
သူ႕လက္ကို ဆြဲယူဆုပ္ကိုင္ကာ... က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ပါဦးမည္...
သူ႕အျပံဳးေလး တပြင့္အား... က်ေနာ့္ ပခံုးထက္မွာ ပန္ဆင္ထားခြင့္... ေပးပါဦး... ဘုရားသခင္...

အာမင္...

atn

ခုရက္ေတြထဲမွာ... က်ေနာ္... ဘာမွ လုပ္လို႕ မရဘူး... ေမေမ... ေမးခြန္းေလး တခုပဲ... အေတြးထဲ ေရာက္ေရာက္ေနတယ္...

ယခုရက္မ်ားထဲ... ကံဆိုးမႈ တိမ္တိုက္မ်ား... ေ၀းလြင့္သြားသည့္ အေၾကာင္း... ခ်စ္သူ-မုန္းသူမ်ားကို က်ေနာ္ ေျပာၾကားရဦးမည္...
သူ႕ အျပံဳးေလး မ်ိဳးစံုကို... တေနကုန္ေအာင္ ထိုင္ၾကည့္ေနမိေသာ ရက္မ်ား... ပန္းႏုေရာင္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို... ခ်ိဳျမစြာ... က်ေနာ့္ ရင္မွာ... တုန္ခါေနေတာ့သည္...
က်ေနာ္ ေခါက္သိမ္းခဲ့ေသာ... ေန႕ရက္ဆိုး ညနက္ဆိုးမ်ားကို... အျဖဴနုေရာင္ နံနက္ခင္းမွာ... ကမၻာ့ ျပတင္းေပါက္ တခုခုမွတဆင့္... အေ၀းလြင့္ဆံုးအရပ္ဆီ... သူႏွင့္က်ေနာ္... အတူ... ပစ္ခ်လိုက္ပါမည္...
အရိုးသားဆံုး... သူ႕ကို က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း... ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးေျမ့ေနေသာ စကားလံုး မ်ားစြာကို... ဖယ္ရွားပစ္ျပီး... သစ္လြင္ လန္းဆန္းေနေသာ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ားျဖင့္သာ... အခ်စ္ ကဗ်ာ တပုဒ္... က်ေနာ္... ယက္လုပ္ ရြတ္ဆိုျဖစ္ပါျပီ...
ခ်စ္သူ... ၾကား... သိ... ခံစား... နား... လည္... ပါ... လိမ့္... မည္... လား...

atn