ႏွစ္ဆယ့္ သံုးႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ျပီေကာ ႏွင္းေရ႕...

ကိုယ္ပိုင္ ကားက မရွိေတာ့ျပီဆိုေတာ့ကာ ဘယ္သြားသြား... နီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္... ေ၀းရင္ ဘတ္စ္ စီး... သည္လိုနဲ႕ပဲ ဘ၀ခရီး ဆက္ေနရသေပါ့ေလ... း) သည္ေန႕ေတာ့ ေရွ႕လာမယ့္ တပတ္စာအတြက္ စားဖို႕ ေသာက္ဖို႕ေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ျပီး သြား၀ယ္ရတယ္... ေတာ္ပါသးတယ္ SafeWay ဆိုတဲ့ စတိုးတခုက အနားမွာ ရွိလို႕... အရင္ကေတာ့ အလုပ္က ျပန္လာတိုင္း အဲမွာ ဆင္းဆင္းျပီး ၀ယ္ျဖစ္တယ္... ၾကာလာေတာ့ ခဏခဏ မ၀ယ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ တပတ္စာ တခါတည္း ၀ယ္မယ္ဆိုျပီး ၀ယ္မိပါေရာ... ျပီးေတာ့မွ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ေပါင္းစံုနဲ႕ ကိုးယိုးကားယားၾကီးျဖစ္လို႕... စိတ္ညစ္သြားတယ္... ခုေတာ့ ပစၥည္းေတြကို အမ်ားၾကီးလည္း မသယ္ႏိုင္... ခဏခဏလည္း မ၀ယ္ႏိုင္... သည္ေတာ့ သည္ တပတ္အတြက္ကေတာ့ သယ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ယ္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႕ တခ်ိဳ႕ထည့္ တခ်ိဳ႕ကို လက္ကဆြဲ... အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လွ်ာထြက္ေနျပီ... အေလးအပင္ေတြ မသယ္မပိုးတာကလည္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီဆိုေတာ့... လက္ေတြနာ... ပုခံုးေတြနာနဲ႕... ခဏထိုင္နားေနရင္း... ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က... အဲလို လက္ေတြနာ ပုခံုးေတြနာခဲ့ဖူးတဲ့ ေန႕ တရက္ကို... ျပန္ သတိရသြားမွ... ထခုန္မိမတတ္ ျဖစ္သြားတယ္...

ၾကည့္စမ္း ၂၃ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါပေကာလား...
ဟုတ္တယ္...
ေရွ႕လ ၈ ရက္ဆို ၂၃ ႏွစ္ ျပည့္ျပီေပါ့... ႏွင္း...

အထူး စစ္သင္တန္း တခုကို တက္ေနခ်ိန္တုန္းကပါ... တေန႕ေတာ့ တျခား ရဲေဘာ္ တဦးနဲ႕ အတူ မနက္ ၂ နာရီကေန ၄ နာရီ ကင္းရွည္ တာ၀န္က်တယ္... အိပ္လို႕ေကာင္းေနတုန္း အခ်ိန္ၾကီး... မနက္ ၁ နာရီ ၄၀ ေလာက္မွာ... ကင္းမွဴးက လာႏိႈးျပီး ကင္းခ်ိန္းဖို႕ လႊတ္လိုက္တယ္... သင္တန္းကလည္း တက္ေနတုန္းဆိုေတာ့... မနက္ ၅ နာရီ ကေန ညေန ၆ နာရီ တန္းျဖဳတ္ခ်ိန္ထိ... တေနကုန္ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ... ဘယ္လိုေနမလဲ-စဥ္းစားသာၾကည့္... အိပ္ေရးကလည္း မ၀... ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးကလည္း ေလးလံနာက်င္ကိုက္ခဲ... ကင္းထိုင္တဲ့ ကတုပ္က်င္းထဲေရာက္ေတာ့ ဇန္န၀ါရီႏွင္းေတြကလဲ သည္းလို႕... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... ကင္းအတူက်တဲ့ ရဲေဘာ္နဲ႕... ၂ ေယာက္ အတူ စက္ေတာ္ ေခၚပစ္လိုက္ၾကတာ... ေနာက္ကင္းခ်ိန္းနဲ႕ လိုက္လာတဲ့ ကင္းမွဴး အတင္းလႈပ္ႏိႈးမွ မ်က္ေစ့ ပြင့္ၾကေတာ့တယ္... စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့... မနက္မိုးလင္း ကင္းရွည္ဟာ... စစ္ေရးမွာ အေရးအၾကီးဆံုး... ရန္သူသာ ဆိုရင္ ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ကို ႏွစ္ေခါင္း ညွစ္ျပီး သတ္သြားေလာက္ျပီ... း)) ကင္းမွဴးကေတာ့ ျပစ္ဒဏ္က် စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္တယ္... ညေန တန္းျဖဳတ္မွ ျပစ္ဒဏ္ ခံရမယ္-ဆိုေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႕ ေတြးေနမိတယ္... း) ကင္းလဲေတာ့ မနက္ ၄ နာရီ တန္းစီခ်ိန္က မနက္ ၅ နာရီ ဆိုေတာ့... ျပန္အိပ္လို႕ကလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး-ဆိုျပီး စစ္ေရးျပကြင္းနားမွာ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္... ထံုးစံအတိုင္း ေပါက္ကရ ရီစရာေတြ ေျပာ... ေဟာ... ေနာက္ေတာ့... မနက္ ၅ နာရီ တန္းစီ... ပီတီ ေျပး... စစ္ေရးျပ... လက္နက္ငယ္... လက္နက္ၾကီး... ေဖာက္ခြဲေရး... ေျမပံု... မဟာဗ်ဴဟာ... နည္းဗ်ဴဟာ... ေတာတြင္း ရွင္သန္ေရး... အေရးေပၚသူနာျပဳ... အို... စံုတကာ့ကို စံုလို႕... ညေန ၆ နာရီ တန္းျဖဳတ္ခ်ိန္ကုန္ေတာ့... မနက္က ကင္းအိပ္တဲ့ ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ကို... ကင္းမွဴးက တာ၀န္မွဴး လက္ထဲ အပ္လိုက္ပါတယ္... (ေနေရာင္ ေတာင္စြယ္မွာကြယ္ျပီေလ... ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ အားငယ္ေနၾကပံုမ်ား... ညည္းကို ျပခ်င္တယ္... ႏွင္း... း))

(လာခဲ့ၾက... ကာလနဂါးၾကီးမ်ား...)- ဆိုတဲ့ တာ၀န္မွဴးၾကီးရဲ႕စကားကို ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္က စပ္ျဖီးျဖီးၾကီးေတြ ရီမိၾကပါတယ္... (မင္းတို႕ ၂ ေကာင္ကို... ဒဏ္မေပးပါဘူး... စစ္ေၾကာင္းက လက္ေဆာင္ ၃ ခုစီပဲ ေပးမွာပါ... ဒါေပမယ့္ ခု ငါ့ လက္ေဆာင္ေလးတခုေတာ့ ေပးပါရေစဦး...)-ဆိုတာနဲ႕ (ဟုတ္... ဗိုလ္ၾကီး...) - ပါေပါ့ ၂ ေယာက္ ျပိဳင္တူ ေအာ္ေနတုန္း... ျဗံဳးဆိို တေယာက္တခ်က္စီ အလစ္ ဇက္ပိုးအုပ္တာ ခံလိုက္ရတယ္... လူေတြလည္း ပူထူသြား... (ခု ဇက္ပိုးအုပ္လိုက္သလိုပဲ... စစ္မွာ အလစ္အငိုက္ ဆိုတာ ရွိတယ္... မင္းတို႕ထိုင္တဲ့ ကင္းရွည္ဟာ စစ္မွာ လက္ဦးမႈယူျပီး အလစ္အငိုက္ တိုက္တဲ့ အခ်ိန္... ဒါဟာ သင္တန္းေပမယ့္ လက္ေတြ႕ စစ္ေျမျပင္လို ေလးေလးနက္နက္ တာ၀န္ယူေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာ... စစ္ေျမျပင္မွာ မင္းတို႕ ကင္းအိပ္ေနလို႕ ရွိရင္ ရန္သူကအလြယ္တကူ သတ္သြားမယ္... ထိုးထားတဲ့ ကင္းရွည္ကို ရန္သူက ရွင္းျပီးမွေတာ့ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုးကို အလစ္အငိုက္ ရသြားျပီဆိုေတာ့ မင္းတို႕ရဲ႕ ကင္းအိပ္မႈဟာ တာ၀န္ ဘယ္ေလာက္ ေပါ့ေလ်ာ့သလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္း... ) ဆိုတဲ့ သူ႕စကားေနာက္မွာ... (ဟုတ္.... ဗိုလ္ၾကီး...) လို႕ ေျပာတဲ့ ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုး... လက္ဆြဲ သံေသတၱာ ၂ လံုးစီ ေပးပါတယ္... ျပစ္ဒဏ္က သိပ္ မခက္ပါဘူး... အဲသည္ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကိုလြယ္... သံေသတၱာေလး ၂ လံုးကို ဆြဲျပီး စစ္ေရးျပကြင္းကို ၁၅ မိနစ္ ပတ္ေျပးရမွာပါ... း)))

ဒါနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကို ေကာက္မလိုက္ေတာ့... ဒင္းက ေတာ္ရံုနဲ႕ ၾကြပါမလာဘူး... ဒါနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္အဖံုးေလး အသာလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ သဲေတြအျပည့္ဗ်ား... း(
တတ္ႏိုင္ဘူးေလ... ကင္းအိတ္ထားမိမွေတာ့ လြယ္ရေတာ့မွာေပါ့ဆိုျပီး အတြင္းအားအကုန္သံုးျပီးမလို႕ လႊဲလြယ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာေပၚေရာက္သြားတယ္... ပုခံုး ၂ ဖက္ကေတာ့ အိ-ကနဲ က်သြားေလရဲ႕...

ဒါနဲ႕ ေနာက္ သံပံုးေလးတခုကို အသာမၾကည့္ေတာ့ အဲသည့္ ဘသားေခ်ာကလည္း မၾကြဘူး... ဒါနဲ့ အဖံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ၇.၆၂ မမ စက္လတ္က်ည္တြဲက ေသတၱာ အျပည့္... း( အဲက်ည္တြဲေလးေတြ သံေသတၱာထဲ ယွဥ္တြဲ အိပ္ေနၾကပံုက မိခင္နဲ႕ ကေလး ေဆးရံုမွာ ေမြးကာစ ကေလးေလးေတြ တန္းစီ အိပ္ေနၾကသလိုမ်ိဳးေလး... သူတို႕ ဘာမွ အျပစ္ မရွိသလိုလို... သူတို႕က မေပါက္ကြဲ တတ္ သလိုလို... လူမသတ္တတ္သလိုလို... (ၾကံဳတုန္း ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြးၾကည့္မိရင္း...) အင္း...
ငါေတာ့ ဘ၀ပ်က္ျပီလို႕... စိတ္ထဲ စဥ္းစားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားလိုက္မိတာ ေအာ္ေတာင္ ငိုခ်င္တယ္...

(အိုး... ပ်က္လက္စနဲ႕ေတာ့ မထူးပါဘူး...) လို႕ ေတြးျပီး ေနာက္ သံေသတၱာ တလံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့... အထဲမွာ နာနတ္သီးေတြေရာ... ပန္းသီးေတြေရာ... မင္းဂြတ္သီးေတြေရာ... သံပုရာသီးေတြေရာ... စံုတကာ့ကို ႏွံ႕လို႕... Produce Department ေတြက လုပ္တတ္တဲ့... Fruit Medley ေတြ က်ေနတာပဲ... း)) (စားဖို႕ သစ္သီးေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္... လက္ပစ္ဗံုးေတြ... အရြယ္စံု... အမ်ိဳးအစားစံု... ) ကဲ... ေသေရာဗ်ာ... သည္တခါမွ ကိုယ္မေသရင္ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး...
ကင္းအတူ အိပ္တဲ့ ရဲေဘာ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေလး ရံႈ႕မဲ့လို႕... သူ႕ ပံုးထဲမလဲ ကိုယ္နဲ႕ သိပ္ကြာပံုမရပါဘူး...

ကဲ... ၀ီစီသံ စၾကားတာနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္တနင့္တပိုးၾကီးကို လြယ္ထားတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ သံပံုး ၂ ပံုးကို စမလိုက္တာနဲ႕ လူတကိုယ္လံုးက ကိုင္း ညႊတ္က်သြားေတာ့တာ... ဟိုအေကာင္ေတြနဲ႕ေတာင္ တူသြားမယ္ ထင္တယ္... (လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္နဲ႕ ေလွ်ာက္ေပမယ့္... ကိုယ္ခႏၶာက ကိုင္းကိုင္း... အေကာင္က မဲမဲ... လက္ ၂ ဖက္ကလည္း ေျမၾကီးကို လက္ခံုနဲ႕ ေထာက္ေထာက္ ထားတတ္တဲ့ အေကာင္ကြာ... ကိုယ္ ေမ့ေနလို႕... သူ႕နံမည္က... ခ်န္ပီယံ-ဆိုလား ဘာလား... း))

ထားပါေတာ့... အဲသလိုနဲ႕ ၂ ေယာက္သား ေျပးၾကရေတာ့တာပဲ... တာ၀န္မွဴးကလည္း တခ်ိန္လံုး ၀ီစီ တရႊီးရႊီး မႈတ္ျပီး အားေပးေနေသးတယ္... း((
အမွန္က ကိုယ္ေတြက ေျပးေနတာမဟုတ္ဘူး... စစ္ေရးျပကြင္းက သဲေတြကို ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းနဲ႕ ယက္ထုတ္ျပီး ေရွ႕ကို သြားေနရတာ... ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ေျပးသလိုျဖစ္ေနရတာ... ၁၅ မိနစ္ ျပည့္သြားေတာ့... မ်က္လံုးေတြလည္း ျပာေနျပီ... လက္ေတြလည္း နာေနျပီ...ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာလည္း အသက္က ရွိေနရံုေလးပဲ ရွိေတာ့တယ္... အလံတိုင္နားမွာ ၂ ေယာက္သား ပစ္လဲ-လို႕...

အို... အဲသည္ညကေတာ့ ထမင္းစားလို႕ ေကာင္းသလားေတာ့ ေမးမေနနဲ႕.... ႏွင္းေရ႕...

(ကင္းအတူ အိပ္ခဲ့ဖူးေသာ ရဲေဘာ္-ေဇာ္၀င္း-သို႕ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ၂၃ ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ)

atn