Oct 1, 2009

စြန္းထင္းမႈ (၁၆)

ဒဏ္ရာ

မလိုခ်င္ပဲ ရလာတဲ့ အရာ...
နာက်င္မႈကို သိေစတဲ့အရာ...
သူျပန္သြားခဲ့တာေတာင္
သူ႕ကို မေမ့ေအာင္ ေျခရာခ်န္ခဲ့တယ္...
ငါ့မွာသာ
အမာရြတ္ကေလးကို ပြတ္သပ္ရင္း က်န္ေနခဲ့...


ATN

4 comments:

ခေရညိဳ said...

ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ဒဏ္ရာဆိုတာဘယ္သူမွမလိုခ်င္ဘူး
သူျပန္သြားရင္လည္း အမာရြတ္ကေတာ့မလိုခ်င္လည္းယူရတာပဲ

Nge Naing said...

အဲဒါေတာ့ အမွန္ပဲ ကၽြန္မ ၄ ႏွစ္သမီးအရြယ္က ေဆာ့ကစားၿပီး သစ္ငုတ္နဲ႔ ထိုးမိထားတဲ့ ေျခေတာက္က ဒဏ္ရာ အခုထိ မေပ်ာက္လို႔ ဒီဒဏ္ရာကို ေတြ႔တိုင္း ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူနဲ႔ ကစားၿပီး ဘယ္လိုခုန္ခ်လို႔ ရတဲ့ဒဏ္ရာဆိုတာ အခုထိ အျမဲသတိရေနတယ္။ ႏွလံုးသားမွာ ရတဲ့ဒဏ္ရာဆိုရင္ေတာ့ ဒီထက္ပိုဆိုးမွာေပါ့ေနာ့္။

ေႏြဆူးလကၤာ said...

ေျခရာေလး ခ်န္ခဲ႔ရင္ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပဲဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕က ေျခရာမခ်န္ပဲနဲ႔ကို ထြက္ေျပးသြားတတ္ၾကတယ္။

emayarKhin said...

အဲဒီ တဘဝစာ
ဒါဏ္ရာေတြနဲ႕..လူးလွိမ္႕....