မိသားစု

က်ေနာ္ံရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး ညီေလးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ဖုန္းျမင့္က က်ေနာ့္ သားငယ္ေလး ကိုယ္စား ေရးစပ္ ေပးထားတဲ့ ကဗ်ာပါ။ (ညီေလးေရ႕ အကို႕ကို မ်က္ရည္ ထပ္က် ရေအာင္ လုပ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ...)

မိသားစု

တေယာက္ လင္းဖုိ႔
တပြင့္ မွိန္ေပးရတဲ့
ေအာ္တုိမက္တစ္ မီးတန္းေလးေတြပါ

က်ေနာ္ဟာ ဗုိ႔အား အျပည့္အဝ မရေသးတဲ့ မီးသီးေလး ဆုိေတာ့
တခ်က္တခ်က္ က်ေနာ္ မွိန္က်သြားရင္
ျပန္လင္းႏုိင္ဘုိ႕ အေတာ္အားယူရတယ္ အေဖ

ဝါယာၾကဳိးတေခ်ာင္း ထဲနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ခံခဲ့ရၿပီးမွေတာ့
ဓါတ္တုိင္လုိ တေယာက္တေနရာ သီးျခားလင္းမျပခ်င္ပါဘူး
ဧည့္ခန္းေဆာင္ေတြက မီးပန္းဆုိင္ႀကီးေတြလုိ
အေဖ့ လက္ေမာင္းကုိ က်ေနာ္တုိ႕ခုိစီး
အေမ့ လည္ပင္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ယီးေလးခုိ
ျပဳိင္တူ လင္းျပလုိက္ခ်င္တယ္

အခုဆုိ က်ေနာ္တုိ႕ဟာ
တျမဳိ႕ထဲမွာေနၿပီး ဂ်ပ္ပင္လြဲ ေနရတဲ့ မီးတန္းေလးေတြေပါ့
က်ေနာ့္ ဘတ္သီးေလးဟာ ဖ်ဳ႕စ္ ခဏ ခဏျပတ္တယ္
က်ေနာ့္ ညေတြဟာ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း မရွိဘူး
က်ေနာ့္ ဝါယာရင္းေတြက မီးခုိးေတြ အူတယ္
က်ေနာ့္ ဒါဏ္ခံၾကဳိးေလးဟာ တဲတဲမွ်င္မွ်င္ေလး
က်ေနာ့္ ဂ်င္နေရတာ ဟာ ပုံမွန္ မလည္ပတ္ဘူး
က်ေနာ့္ ႏွလုံးသားေလး မွာ မီးပြားေတြ တဖြားဖြားခတ္တယ္
အခု တေလာ ေနလုိ႔ ထုိင္လုိ ႔ သိပ္မေကာင္းဘူး အေဖ
ေဟာ .. ေျပာရင္းဆုိရင္း က်ေနာ့္မွာ မီးျပတ္သြားျပန္ၿပီ

ျဖစ္ေလရာသံသရာ အဆက္ဆက္
အခုလိုမ်ဳိး မီးမျပတ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့ ဘုရား ..

(ေမာင္ဖုန္းျမင့္)