ျမန္မာျပည္မွာကြယ္ ကဗ်ာဆရာေတြကမ်ား-၂ (ဒုတိယပိုင္း)

မေန႕က က်ေနာ္ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ ဒုတိယအခ်က္ကိုပဲ ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။

ပါရမီရွင္ (Genius)၊ ပညာရွင္ (Professional) နဲ႕ ၀ါသနာရွင္ (Amateur) ဆိုတဲ့ အႏုပညာဖန္တီးသူ သံုးမ်ိဳး ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။

က်ေနာ္က ဂီတကို ခ်စ္တယ္။ သီခ်င္းေတြ၊ တီးလံုးေတြကို ႏွစ္သက္တယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ တူရိယာ တခုခုကို ကိုယ္တိုင္ တီးဆိုခ်င္စိတ္က အေတာ္ျပင္းျပ လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဂစ္တာေတြ တီးေနၾကျပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဂစ္တာကို ကိုင္ေတာင္ မၾကည့္မိေသးပါဘူး။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ တီးခတ္ခ်င္တဲ့ တူရိယာက စႏၵယားပါ။ ဒါနဲ႕ ပီယာႏို သင္တန္းေတြ၊ ဆရာေတြကို လိုက္စံုစမ္း ၾကည့္မိတယ္။ အလိုေလး- ေစ်းက ၾကီးလွပါဘိ။ တနာရီကို (၅၀)က်ပ္တဲ့။ အဲဒီေခတ္က က်ေနာ္ မုန္႕ဖိုးရတာကမွ တေန႕ကို ငါးမတ္ (၁ က်ပ္နဲ႕ ၂၅ ျပား)။ ဘုရား-ဘုရား-ေစ်းၾကီးလွခ်ည္လား-ဘယ္လိုလူေတြကမ်ား ဒီသင္တန္းကို တက္ႏိုင္သလဲ။

ကဲ-- ဆရာေယာေရ႕ အဲသလိုနဲ႕ ေအာင္သာငယ္လည္း ဂစ္တာဖက္ကို ေျခဦးလွည့္ခဲ့ရေၾကာင္း ပါဗ်ာ။



ဒါေပမယ့္ ဂစ္တာကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူး၊ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕သား အငယ္ဆံုး ကိုေက်ာ္ေဇာေအာင္ ဆီက ခဏခဏ ငွားတီးရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ေန႕မွာ အေဖက က်ေနာ့္ကို ေမးတယ္ - မင္း ဘာလိုခ်င္လဲ -တဲ့။ က်ေနာ္က- သား ဂစ္တာလိုခ်င္တယ္ -ဆိုေတာ့။ အေဖက ထပ္ေမးတယ္ - ဘာဂစ္တာလဲ ၊ ဗမာဂစ္တာလား -တဲ့။

အေဖေျပာတဲ့ ဗမာဂစ္တာဆိုတာ Hawaiian Guitar ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ဆီမွာ ဘိ လို႕ ေခၚတဲ့ Metal Bar -မ်ားေသာအားျဖင့္ Steel Bar-တခုနဲ႕ ဂစ္တာၾကိဳးကုိ ဖိျပီး တီးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟာေ၀ယံဂစ္တာနဲ႕ ဗမာ ဂစ္တာက ၾကိဳးညွိတာခ်င္း မတူပါဘူး။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ တီီးခ်င္တာက ဗမာဂစ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဗမာ သံစဥ္ေတြ၊ ဗမာ သီခ်င္းေတြကို က်ေနာ္လည္း ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ လိုခ်င္တာက လူငယ္ေတြ အားလံုး တီးေနၾကတဲ့- Spanish Guitar ပ၊ါ။ ဒါနဲ႕အေဖ့ အေမးကို Spanish Guitar ပါ -လို႕ေျဖခဲ့ေတာ့ ဗမာ ဂစ္တာမဟုတ္လို႕ အေဖက ၀ယ္ မေပးခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္ ေဒသေကာလိပ္ တက္တယ္။ ပထမႏွစ္မွာပဲ အေဖ မၾကိဳက္ေပမယ့္ က်ေနာ္ ၾကိဳက္တဲ့ဂစ္တာကို မုန္႕ဖိုးထဲက စုထားတဲ့ေငြနဲ႕ အေဖ မသိေအာင္ ၀ယ္ျပီး အိမ္မွာ တိတ္တိတ္ ဂစ္တာခိုးတီးခဲ့ပါတယ္။ တေန႕သားေတာ့ က်ေနာ့္ ဂစ္တာကို အေဖေတြ႕သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္အေပၚထပ္ အခန္းကေန က်ေနာ့္ ဂစ္တာကို လည္ပင္းက ကိုင္ျပီး အေဖ ဆြဲခ်သြားပါတယ္။ ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း ဂစ္တာကို အေဖ တရြတ္တိုက္ ဆြဲခ်သြားတဲ့ အသံက က်ေနာ့ေခါင္းကို တူတလက္နဲ႕ တခ်က္ဆီ တခ်က္ဆီ ထုခ်လိုက္သလိုပါပဲ၊ က်ေနာ္သိတယ္ ဂစ္တာကို အေဖ ရိုက္ခြဲေတာ့မယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ ဂစ္တာကို ကယ္တင္ခဲ့တာက အေမပါပဲ။ -အကို မလုပ္နဲ႕ အဲဒါ ေက်ာ္ေဇာ ဂစ္တာ သားဟာ မဟုတ္ဘူး - ဆိုတဲ့ အေမ့စကားနဲ႕ ပဲ က်ေနာ့္ ဂစ္တာေလး အသက္မထြက္ခဲ့တာ။ အေမ့ကို က်ေနာ္ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ရတာေတြထဲမွာ အဲလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ ကေလးေတြလည္း ပါပါတယ္။

အဲလိုမ်ိဳး က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ၾကံဳခဲ့ရေတာ့ - တခါတခါလည္း က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ မိဘေတြက အဲလိုမ်ိဳး အၾကမ္းဖက္ခဲ့လို႕ က်ေနာ္တို႕ မ်ိဳးဆက္မွာ ဂစ္တာဘယ္ႏွစ္လက္ အသက္ထြက္ခဲ့ရသလဲေပါ့။ (ဆိုလိုတာ မိဘရဲ႕ အားေပးမႈကို မခံခဲ့ရတဲ့) ဂစ္တာသမားေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့သလဲေပါ့။

အေမရိကလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္ အားေကာင္းမႈ တခုခုကို မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္က ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူစြာ ေဖာ္ျပၾကတာေတြ႕ရတယ္၊ မိဘေတြ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တာ မၾကိဳက္တာထက္ ဒီ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ထူးခၽြန္မႈကို အားေကာင္းေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးတာကို ေတြ႕ရတယ္၊ ဒါမွလည္း ပါရမီရွင္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ ေပၚလာေတာ့မွာေပါ့။

အဲဒီေတာ့ လိုရင္းကို ျပန္ေကာက္ရရင္ ပါရမီရွင္ မဟုတ္ရင္ ပညာရွင္တေယာက္ ျဖစ္ဖို႕ဆိုတာကလည္း မိဘေတြက ပံ့ပိုးေပးမွ၊ လိုအပ္တဲ့ သင္ယူမႈေတြအတြက္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္မွလည္း ျဖစ္မွာပါ။

ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္းလို ပါရမီရွင္ေတြက တေခတ္မွာ တေယာက္ပဲ ေပၚႏိုင္တာ ဘယ္သူမွ အျငင္းပြားမယ္ မထင္ပါဘူး။ ပညာရွင္ေတြ ကေတာ့ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႕ ရမွာပါ။ ၀ါသနာရွင္ေတြကေတာ့ ေရတြက္၍ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ၊ အဲလို ၀ါသနာရွင္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္းပါပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာ ပါရမီရွင္ေတြက ရွားရတဲ့ၾကားထဲ လူတဦးခ်င္းစီ ၾကံဳရတဲ့ အခက္အခဲ အကန္႕အသတ္ေတြအေပၚမွာ ပညာရွင္ေတြလည္း နည္းခဲ့တယ္လို႕ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရႏိုင္ေနတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႕လို ၀ါသနာရွင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။