ဓါးတေခ်ာင္းရဲ႕ ျပကၡဒိန္ (အစအဆံုး)

ဘာလိုလိုနဲ႕ ေနာက္ ႏွစ္သစ္ တႏွစ္ကို ကူးေတာ့မည္။ အလုပ္ကလည္း ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ တပတ္ တိတိ ပိတ္ေပးထားေတာ့ အိမ္မွာ မိသားစုေတြ အားလံုး အတူတကြ ရွိေနၾကသည္။ ပံုမွန္ဆို အားလံုး ကိုယ့္ အလုပ္နဲ႕ ကိုယ္ ဆိုေတာ့ မိသားစု၀င္ အားလံုး အခ်ိန္ျပည့္ အတူတကြ မဆံုႏိုင္ၾက။

သားၾကီးက ေကာလိပ္ တက္ေနသူဆိုေတာ့ အေဆာင္မွာ ေနေနသည္။ သမီးငယ္ကေတာ့ မူလတန္း ေက်ာင္းသူ ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ရွိသည္။ သားလတ္ကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ရင္း ေနာင္သူတက္ရမည့္ ေကာလိပ္ အတြက္ ၾကိဳတင္ကာ ေငြစုေဆာင္းသည့္ အေနနဲ႕ ညဖက္ေတြဆို အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္သြားလုပ္ေနသည္။ မေဟသီနဲ႕ သူကလည္း အလုပ္ တေယာက္ တခုစီ။ လူတိုင္း အလုပ္လုပ္ျပီး အလုပ္ လုပ္မွလည္း အရာအားလံုး အတြက္ ေလာက္ငရံု ရွိသည့္ သည္ႏိုင္ငံမွာ သာမန္ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားျဖစ္သည့္ သည္မိသားစု၀င္ေတြ အားလံုး တခ်ိန္တည္း စုဆံုၾကဖို႕ ဆိုသည္မွာ သိပ္မလြယ္လွ။ ခုေတာ့လည္း ခရစ္စမတ္အိ(ဗ္) ကေန နယူးရီးယားအိ(ဗ္) အထိ မိသားစု အားလံုး အတူတကြ ရွိေနၾကသည္။ မိသားစုအတြက္ ကြာလတီတိုင္းမ္ေလး တခုေပါ့ေလ။

အားလပ္ရက္ေလးရေနတုန္း အိမ္ကို သန္႕ရွင္းေရး ၀ိုင္းလုပ္ၾကသည္။ ဖုန္သုတ္ တံျမက္လွည္း အလုပ္ကို မေဟသီနဲ႕ သမီးေလးက လုပ္ၾကသည္။ သားႏွစ္ေယာက္ နဲ႕အတူ က်န္သည့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး အလုပ္ကို အတူတကြ လုပ္ၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္က ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ေတြ အပါအ၀င္ ပစၥည္းေတြ အားလံုးကို ေဆးေၾကာရင္း ေနရာတက် ျပန္ထားသည္၊ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေတြ ပရိေဘာဂေတြကို အနည္းငယ္ ၾကည့္ေကာင္း သြားေအာင္ ေနရာ ျပန္ေရႊ႕ၾကသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း ၃ ခုကို သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ၾကသည္။

ျပီး မိသားစုေတြ အတူတကြ တီးၾက ဆိုၾက လုပ္ၾကသည့္ စတူဒီယိုေလး မွာလည္း ကြန္ျပဴတာေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ စႏၵယား၊ ခီးဘို႕ဒ္ေတြ၊ ဂစ္တာေတြ၊ မစ္က္ဆာေတြ၊ အဲမ္ပလီဖိုင္ယာေတြ၊ တျခား စက္ပစၥည္းေတြကို ျပန္လည္ ေနရာခ်ရင္း သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ၾကသည္။ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းႏွင့္ ၀ရန္တာပါ မက်န္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ျပီး ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ closet ေတြထဲက အ၀တ္အစားေတြ အားလံုးကို ထုတ္ေလွ်ာ္ပစ္ျပီး မီးပူ ျပန္တိုက္၊ ေနရာတက် ျပန္သိမ္းဆည္းလိုက္ျပီး တအိမ္လံုးကို အသစ္နီးပါး ျဖစ္ေအာင္ ရွင္းလင္း ျပီးခ်ိန္မေတာ့ ႏွစ္သစ္ကို စိတ္သစ္ လူသစ္ အားလံုး အသစ္နဲ႕ ၾကိဳဆိုဖို႕ အသင့္ ျဖစ္ေနပါျပီ။

သည္ႏွစ္ေတာ့ မည္သူ႕အိမ္ကိုမွလည္း မသြား၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုလည္း မည္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ေတြကိုမွ မဖိတ္ေတာ့ပဲ မိသားစု၀င္ေတြ ခ်ည္းသာ ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳၾကဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ရွိသမွ် မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းေခၚ၊ အီးေမးလ္ပို႕ျပီး အေၾကာင္းၾကား လိုက္သည္။ သည္ႏွစ္ေတာ့ အိမ္မွာပဲ celebrate လုပ္ေတာ့မည္- ဟု။ ျပီးေတာ့ မိသားစုအတြက္ ႏွစ္ကူးညစာ ျပင္ဆင္ဖို႕ မေဟသီကို လိုအပ္သည္မ်ား စာရင္း လုပ္ေပးလိုက္သည္။ မေဟသီနဲ႕ သမီးေလး ေစ်း၀ယ္ထြက္သြားခ်ိန္မွာ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း လုပ္ငန္းကို စတင္ျဖစ္သည္။

သားၾကီးကေတာ့ ထမင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္ေနျပီ။ ဗမာဟင္း တခ်ိဳ႕ကိုလည္း အေတာ္ အသင့္ ခ်က္တတ္ ေနျပီ။ သားလတ္ကိုေတာ့ သင္ေပးရဦးမည္။ သားၾကီးက ထမင္း တအိုးကို ျပင္ဆင္ လိုက္ျပီး အျခား အေက်ာ္ အေလွာ္ေတြကို ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ သားလတ္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္ - ကိုလတ္... လာ... သည္မွာ ၾကက္သြန္နီ လာလွီး... အပါး... သင္ေပးမယ္... - သားလတ္က စိတ္ေတာ့ သိပ္ပါပံုမရ။ ဒါေပသည့္ အေဖကိုေတာ့ ဘယ္တုန္း ကမွ မလြန္ဆန္ခဲ့သူပီပီ မလာခ်င့္ လာခ်င္နဲ႕ အနား ေရာက္လာေလသည္။

ၾကက္သြန္နီ အၾကီး တလံုးကို ထိပ္နဲ႕ေအာက္ဖက္ကို ဓါးနဲ႕ ျဖတ္ရင္း ထက္ျခမ္း ခြဲလိုက္သည္။ ျပီး တျခမ္းကို ကတ္တင္းဘို႕ဒ္ေပၚမွာ ေမွာက္ရင္း - လက္ကို ဒီလိုထား... ၾကက္သြန္နီကို... ဒီလိုကိုင္... ဓါးကို... ဒီလိုကိုင္... ျပီးရင္... ဒီလို... လွီး... - ေျပာရင္း လွီးျပလိုက္သည္။ - ေရာ့... ေနာက္တျခမ္းကို... လွီးၾကည့္ - သားလတ္က ၾကက္သြန္နီကို ကုိင္ျပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွီးေနသည္။ ဓါးက အမွန္ေတာ့ အနည္းငယ္ အျပား ေသးေနသည္။ ၾကက္သြန္နီလိုမ်ိဳး ဟင္းသီး ဟင္းရြက္လွီးဖို႕ သံုးသည့္ အျပားၾကီးၾကီး ဒါးကို သြား သတိရလိုက္မိသည္။ - ေနဦး... သား.. အပါး... ဓါးေနာက္တေခ်ာင္း... ယူေပးမယ္... အဲဒါက... ပိုျပီး... လွီးရတာ... အဆင္ေျပတယ္... professional... ေပါ့ကြာ... - ေျပာရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ အံဆြဲေတြထဲက ဓါးေတြ ထားသည့္ အံဆြဲတခုကို ဆြဲဖြင့္ရင္း ထို ဓါးကို ရွာလိုက္သည္။ ဓါးကိုေတြ႕ေတာ့ လွမ္းႏိႈက္ လိုက္ရင္း သားလတ္ကို ၾကည့္ရင္း လွမ္းေျပာ လိုက္ေသးသည္ - မလွီးနဲ႕ဦး... သား... ဒီဓါးနဲ႕မွ.. လွီး.. - သားလတ္ကို ေျပာရင္း ႏိႈက္ရင္းနဲ႕ မၾကည့္မိေတာ့ ဓါးကို အသြားဖက္မွ လွမ္းဆုပ္မိသည့္အခါ လက္ညႇိဳး၊ လက္ခလယ္၊ လက္သူၾကြယ္ သံုးေခ်ာင္းလံုးကို ဓါးရွ သြားပါေလသည္။ - အား... ရွျပီ... ဟ...- ေအာ္မိသည့္ အခါ သားၾကီးက အေျပး ေရာက္လာသည္။ - ဘာျဖစ္လဲ... ပါပါး... - သားၾကီးကေတာ့ သူ႕ကို အေတာ္ ခ်စ္သူပီပီ သူ တခုခု ျဖစ္လ်င္ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေန တတ္သည္။ - ဘာမွ မျဖစ္ဘူး... ဓါး ရွသြားတာ... နည္းနည္းေလးပါ... - ေသြးေတြ ထြက္ေန သည့္ လက္သံုးေခ်ာင္းကို ဘယ္ဖက္လက္နဲ႕ ဖိအုပ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းက ေၾကြဇလံုမွာ လက္ကို ေရနဲ႕ ေဆးခ်လိုက္သည္။

လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို ဓါးရွခဲ့ေသာ အၾကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ ႏိုင္ေအာင္ မ်ားလွျပီမို႕ သူ႕ အတြက္ေတာ့ မထူးဆန္း လွပါ။ သားၾကီးက ေနာက္က လိုက္လာသည္ - နည္းနည္း ေလးပါကြာ...- သူေျပာရင္း ေရခ်ိဳးခန္းက နံရံကပ္ ဘီရိုေလးေတြမွာ ထားသည့္ First Aid Kit ကို ဖြင့္လိုက္ျပီး BandAid ၃ ခုကို ခြာျပီး ဒဏ္ရာေတြမွာ ကပ္လိုက္သည္။ ျပီးျပီ။

သားၾကီးကေတာ့ - ပါပါးက... ဓါးေတြ အားလံုးကို... ရႈပ္ရွက္ခတ္ေအာင္... အဲမွာပဲ... အားလံုး စုထည့္ထားတာကိုး...၊ က်ေနာ္... ျပန္ရွင္းေပးမယ္... - ေျပာရင္း ဓါးေတြ ထည့္ထား သည့္ အံဆြဲကို အံမွ လံုး၀ ဆြဲထုတ္ကာ ထမင္းစား စားပြဲေပၚ ေမွာက္ခ်ရင္း ဓါးေတြကို သူ႕ ဓါးအိမ္နဲ႕သူ ျပန္ထည့္ေနေလသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႕ဓါးေတြ အားလံုးက သူ႕သက္ဆိုင္ရာ ဓါးဗူးေတြ (case) ဓါးအိမ္ေတြ (Sheath) ေတြနဲ႕သာ ျဖစ္ပါသည္။ သူကေတာ့ ဓါးတေခ်ာင္း ထုတ္သံုးတိုင္း သံုးျပီးတိုင္း သူ႕ သက္ဆိုင္ရာ ဗူးေတြ ဓါးအိမ္ေတြထဲ ျပန္မထည့္ပဲ သည္ အံဆြဲထဲသာ ထိုးထည့္ ထားမိသည္ေလ။ ခုေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ဗူးမရွိ ဓါးအိမ္ မရွိေသာ ဓါးေလး တလက္သာ က်န္ေနပါသည္။ ဓါးဦးထိပ္က က်ိဳးေနျပီး ဓါးသြားတခုလံုးမွာ အပဲ႕ရာတခ်ိဳ႕ အတြန္႕အလိပ္ တခ်ိဳ႕နဲ႕ ပလပ္စတစ္ လက္ကိုင္ရိုး အျပာေလးနဲ႕ ဓါး အေသးေလး တေခ်ာင္းသာ စားပြဲေပၚမွာ...။ သည္ဓါးကို ၾကည့္ျပီး သားၾကီးက - ပါပါး... ဒီဓါး အစုတ္က... ဘာလဲ... ဓါးအိမ္လည္း... မရွိဘူး... ဓါးကလည္း... လႊ... က်ေနတာပဲ... ဘာသြား သံုးရမလဲ... လႊင့္ပစ္ လိုက္ရမလား... - လွမ္းေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ထမင္းစားစားပြဲနားကို ေရာက္သြားေတာ့ ဓါးအားလံုးကို သူ႕ဗူးနဲ႕သူ သူ႕ဓါးအိမ္နဲ႕သူ သားၾကီးထည့္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ အျပာေရာင္ ပလတ္စတစ္ လက္ကိုင္ရိုးနဲ႕ အသြားေတြ တြန္႕လိပ္ေနသည့္ ဓါးေလးတေခ်ာင္းကို ထမင္းစားစားပြဲေပၚမွာ ေတြ႕ရ သည့္အခါ - ေဟး... ေဟး... လႊင့္ မပစ္နဲ႕... အဲဒီဓါးက.. မင့္ထက္... အသက္ ၾကီးတယ္... သားရဲ႕... ဒီဓါးက... မင့္... မိုးမိုးနဲ႕... ပါပါးရဲ႕... ဘ၀ အစပဲေလ... - ေျပာရင္း လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ဆီသို႕ သူ႕ စိတ္က ျပန္လည္ ေရာက္ရွိ သြားပါ ေလေတာ့သည္။

---------------------------------------------------------------------------

ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕သည္ အေတာ္ စိတ္ပ်က္ဖို႕ေကာင္းလွသည့္ ျမိဳ႕တျမိဳ႕ ျဖစ္ေလသည္။ တေနရာရာကို သြားဖို႕ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးကုန္သည္။ traffic jam က အခ်ိန္ေတြကို အျမဲစားပစ္ေနသည္။ သြားလိုသည့္ ေနရာက နီးလ်င္ေတာ့ အေၾကာင္း မဟုတ္ ဆိုင္ကယ္ ငွားစီးသြားရံုသာ။ သြားရမည့္ ေနရာက အရမ္းေ၀းသည့္အခါ taxi လည္း ငွားမစီးႏိုင္ ဆိုေတာ့ Bus ေတြကို ပဲ ၂ ဆင့္ ၃ ဆင့္ ေျပာင္းစီးျပီး သြားရသည္။ ကိစၥတခုအတြက္ ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ ကုန္ရသည္က ၄ နာရီေလာက္ၾကာသည္။ ခုလည္း အလုပ္သြားဖို႕ အေစာၾကီး ထလာရသည္။ အလုပ္ကို ေရာက္ဖို႕ ၂ နာရီေလာက္ ကားစီးရသည္ မဟုတ္လား။

ဘန္ေကာက္ေရာက္ကတည္းက ပံုမွန္ အတည္တက် အလုပ္ မရွိသည့္ လူ တေယာက္ အတြက္ ထမင္းက နပ္မွန္ ရံုသာ။ ကိုယ့္ ဘာသာ ကိုယ္ ေလ့လာ ဖတ္ရႈ ထားသမွ်ေသာ စာေတြ႕ အားကိုးနဲ႕ ကြန္ျပဴတာ အေရာင္းဆိုင္ တခုမွာ အလုပ္ သြား ေလွ်ာက္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္တခု ရသည္။ ဘန္ေကာက္ ျမိဳ႕လည္ေကာင္ရွိ Panthip Plaza ဆိုသည့္ ကြန္ျပဴတာ ေစ်းၾကီးမွာ ျဖစ္သည္။ အလုပ္က ခက္ခက္ခဲခဲေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကြန္ျပဴတာ လာ၀ယ္ သူမ်ား အတြက္ ကြန္ျပဴတာကို အလံုးလိုက္ ဆင္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ဆိုင္မွာ အသင့္ ဆင္ျပီး ျပသထားေသာ အမ်ိဳးအစား မတူသည့္ ကြန္ျပဴတာ ၄-၅ လံုးကို လာ၀ယ္သူက ၾကိဳက္လ်င္ အဲသည္ setting ေတြအတိုင္း ဆင္ေပးလိုက္ရံုသာ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကြန္ျပဴတာ အေၾကာင္း နည္းနည္း ပါးပါး သိေတာ့ - ဒါမလိုခ်င္ဘူး- ဒါေျပာင္းထည့္ေပးပါ- စသည္ျဖင့္ customize လုပ္လာလ်င္လည္း ေျပာင္းျပီး ဆင္ေပးရသည္။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႕ဆင္ခ်င္ရာကို စာရင္းနဲ႕ ယူလာျပီး ျပသည္။ သည္အခါ ဆိုင္မွာ မရွိေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အျခားဆိုင္မ်ားမွ သြားဆြဲကာ ဆင္ေပးရသည္။ အေျခခံကေတာ့ CPU ကို (ထိုေခတ္ကေတာ့ Intel 086, 286 စသည္ - 386, 486 processor မ်ားပင္ မေပၚေသး) အရင္ေရြးၾကသည္၊ ျပီး MotherBoard ေရြး၊ ျပီးလ်င္ RAM (Memory Card) ဘယ္ေလာက္ ထည့္မည္၊ Hard Disk က ဘာအမ်ိဳးအစား MB ဘယ္ေလာက္ (ထိုေခတ္က 20 MB ဆို အေတာ္ၾကီးေနျပီ... ခုျပန္ေတြးေတာ့ ရီခ်င္စရာ)၊ ျပီးလ်င္ ဘာ Drive ယူမည္ ေရြးရေသးသည္၊ Drive ၂ မ်ိဳး ရွိသည္ - 5.25-in နွင့္ 3.5-in Floppy Drive၊ (CD Drive ေတြ မေပၚေသး)။ Graphic Card က ဘာယူမည္၊ ေနာက္ Sound Card၊ ထိုအရာေတြျပီးလွ်င္ Case ကို ေရြးၾကသည္၊ လွသည့္ Case ေတြက ပို အေရာင္းသြက္သည္။

လိုအပ္သည္မ်ားကို အားလံုး ရျပီဆိုလ်င္ စက္ကို စဆင္ျပီ၊ ျပီးလ်င္ စက္ေပၚမွာ ဘာေတြ install လုပ္ခ်င္လဲ ေမးရသည္။ ထိုေခတ္က MS-DOS ေခတ္၊ Mouse ႏွင့္ MS Windows ေတာင္ ေပၚကာစေခတ္။ စက္ေပၚမွာ DOS ကို အရင္ သြင္းရသည္၊ ျပီးမွ Windows ကို တင္ရသည္ (ထိုစဥ္က Windows က version 1.0)။ ျပီး လာ၀ယ္သူ လိုခ်င္သည့္ Program ေတြ သြင္းေပးရသည္၊ လူငယ္ေတြကေတာ့ PC-Man လို Game ေတြ သြင္းခိုင္းသည္။ လူၾကီးေတြကေတာ့ အမ်ိဳးစံု - AutoCAD လို program ေတြကအစ Strip Poker လို Game မ်ိဳးေတြ အလယ္ Font မ်ိဳးစံု အဆံုး ရႈပ္ရွက္ကို ခတ္ေနသည္။ ဒါေပသည့္ ေတာင္းဆိုသမွ် program အားလံုး အတြက္ စာရင္းႏွင့္တကြ သည္ဆိုင္မွာ သက္ဆိုင္ရာ Master Hard Disk ေတြထဲမွာ အားလံုး ရွိပါသည္။ အားလံုးကေတာ့ Pirate ေတြခ်ည္းသာ။

စက္ဆင္သည္ေရာ၊ software install လုပ္သည္ေရာ အားလံုးဆိုလ်င္ ကြန္ျပဴတာ တလံုးကို စျပီးဆင္သည္မွ ေနာက္ဆံုး လာ၀ယ္သူက ပံုးထဲထည့္ျပီး သယ္သြားသည့္ အထိ ၂ နာရီ ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ၾကာသည္ေလ။ ဒါေပသည့္ သူ႕လို စက္ဆင္ေပးသည့္ လူခ်ည္း ဆိုင္မွာ ၅ ေယာက္ရွိသည္။ လာ၀ယ္သူ အလိုက္ သူတို႕ ၅ ေယာက္က တေယာက္ တလွည့္ စနစ္ျဖင့္ အလွည့္က် ဆင္ေပးရသည္။ တလံုး ဆင္ျပီးလ်င္ လုပ္အားခ ဘတ္ ၃၀၀ ရသည္။ တခါတေလ အသင့္ ဆင္ျပီးသားေတြခ်ည္း လာ၀ယ္သူက ၀ယ္သြားသည့္အခါ ထိုေန႕အဖို႕ ကားခနဲ႕ ထမင္းဖိုး သူတို႕ ရႈံးသည္။ တခါတခါလည္း တေန႕တည္း ၃ လံုး ဆင္ရသည္မ်ိဳးလည္း ရွိသည္။ ထိုေန႕မ်ိဳးမွာေတာ့ အိမ္ အျပန္မွာ Singha Beer ေလး တလံုးတေလေလာက္ ေသာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းကေတာ့ နပ္မွန္ေနေသးသည္။ ေငြပိုေငြလွ်ံေတာ့ မစုေဆာင္းမိ။ ဘာလို႕ဆို ရသမွ် ပိုက္ပိုက္မ်ားျဖင့္ သီခ်င္းစာအုပ္၊ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္မ်ားသာ ၀ယ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ တအိမ္လံုးမွာ Yamaha Acoustic Guitar တလံုး၊ သီခ်င္း စာအုပ္မ်ားနဲ႕ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္မ်ားက လြဲ၍ အျခား ဘာမွ်မရွိ။

တေန႕သားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုတိုးက ဖုန္းဆက္လာသည္ - ေဟ့ေရာင္... ငါ့ကို... တခု... ကူညီစမ္းကြာ - ေျပာလာသည္။ - ဘာလဲဟ... ပိုက္ဆံေခ်းမယ္ေတာ့... မၾကံနဲ႕ ေမာင္... ငါေတာင္... မာမား ျပဳတ္စား ေနတာ... ၄ ရက္ ရွိေနျပီ...- ျပန္ေျပာမိေတာ့ - အား... မဟုတ္ပါဘူးဟ... သည္မွာ... ငါ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္... ကြန္ျပဴတာနဲ႕... ပတ္သက္ျပီး... အကူ အညီ လိုလို႕... အဲတာ... မင္း... ကူညီေပးပါလား... - ေျပာေလသည္။ - အံမာ... မင္းလည္း... ဆရာၾကီးပဲဟာ... ဟိုေကာင့္ ဆရာ လုပ္လိုက္... သည္ေကာင့္ ဆရာ လုပ္လိုက္နဲ႕... ခု... မင္း မႏိုင္ေတာ့မွ... ငါ့လာ... ဆြဲေစ့ေနတာ... မဟုတ္လား... ဟိုး ABAC က... မင့္ ဆရာေတြဆီ... သြား အကူ အညီ ေတာင္းပါလား ဟ... သူတို႕က... ေက်ာင္းမွာ... စနစ္တက်... သင္ရိုး ညႊန္းတမ္းနဲ႕... သင္လာတဲ့ဟာ... ငါ့လို... ဟိုဖတ္.. သည္ဖတ္နဲ႕... ကြန္ျပဴတာ ၃-၄ လံုး ဖ်က္ျပီးမွ... တတ္လာတဲ့ေကာင္ထက္... ပိုတတ္တာေပါ့... ဟ... - ျပန္ေျပာ မိေတာ့ ကိုတိုး ဆဲပါေလသည္။ - လခြီး... အဲေကာင္ေတြက... ေသာက္ၾကီး က်ယ္ေနလို႕ေဟ့... မင္း မကူလည္း ေနကြာ... ငါ့ေတာ့... စကားနာ မထိုးနဲ႕... - ျပန္ေျပာ ေနေသးသည္။ အမွန္ေတာ့ ကိုတိုးကို ခင္လို႕ စ, ေန မိျခင္းသာ။ - ေအးပါကြာ... ငါ... ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ... - ေမးေတာ့ - မသိဘူးကြ... မင္း... စေန၊ တနဂၤေႏြ အားတယ္ ဟုတ္လား... သူ႕ကို... ငါ... မင့္ဆီ... ေခၚလာခဲ့မယ္... အဲက်မွ... မင့္ကို... သူေျပာျပမယ္... - ကိုတိုး ေျပာေတာ့ - အိုေကေလ... မနက္ အေစာၾကီးေတာ့ မလာနဲ႕... ငါ ခြအိပ္ဦးမွာ... ေန႕လည္မွ လာခဲ့.. ဟုတ္လား... ေအး... ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ လည္း... ဘတ္မီဟဲင့္မ္ တထုပ္နဲ႕... ဘီယာဆင့္ဟ္ တလံုးလည္း... ဆြဲလာခဲ့...- သူ ေျပာေတာ့ ကိုတိုး သူ႕ကို ဆဲျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။

သည္လိုနဲ႕ week-end ေရာက္လာေတာ့ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ အိပ္ယာက ထျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးျပီးေနာက္ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႕ IBC TV ထိုင္ၾကည့္ေနဆဲ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ တံခါးဖြင့္ေတာ့ ကိုတိုးနဲ႕ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္။ - ေအာ... စိတ္ထဲ ထင္ေနတာ... အကူ အညီ ေပးရမွာက... ကိုတိုး သူငယ္ခ်င္း ဆိုေတာ့... ေယာက်္ားေလး... ထင္ေနတာ... ေဆာရီးဗ်ာ... - ေျပာမိရင္း နီးရာ ေတြ႕ရာ ေဘာင္းဘီရွည္ တထည္ အျမန္ ေကာက္စြပ္ မိေသးသည္။ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ရင္း အလစ္မွာ ကိုတိုးကို ၾကိဳ မေျပာရ ေကာင္းလား မ်က္ႏွာ ရံႈ႕ျပ လိုက္မိ ေသးသည္။ ကိုတိုး ကလည္း မ်က္လံုး ျပန္ျပဴးျပသည္ - မင္းကြာ... - ဆိုသည့္ သေဘာ။

- ထိုင္ဗ်ာ... ထိုင္စရာေတာ့ ခံုမရွိဘူး... အားလည္းနာတယ္... ၾကမ္းေပၚပဲ... ထိုင္ရမွာ... - ေျပာမိေတာ့ - ေနဦးေလ... အရင္မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္... မင့္ အေၾကာင္းေတာ့... သူ႕... ေျပာျပထား ျပီးျပီ... ကြန္ျပဴတာ... ဆရာၾကီး... - ကိုတိုး ေျပာေတာ့ - အား... မဟုတ္ဘူး... က်ေနာ္က... ေလ့လာ ေနတုန္းပါ... သူ ေျပာတာ... မယံုနဲ႕... - ျပန္ေျပာ မိသည္။ - ကိုတိုး... ေျပာျပထားလို႕... သိျပီးပါျပီ... က်မ နံမည္... ဟန္နာပါ... ဒီလိုပါ... ခု ဒီ ဘန္ေကာက္က... ႏိုင္ငံတကာ မူလတန္းေက်ာင္း တခုမွာ... က်မက... ဆရာမပါ...။ အဂၤလိပ္စာနဲ႕... ကြန္ျပဴတာ... သင္ေပးရပါတယ္။ ခု... စာသင္နွစ္... အစ ဆိုေတာ့... ကြန္ျပဴတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕... က်မ မသိတာေတြ... ေမးခ်င္လို႕ပါ...။ ဗမာျပည္မွာ တုန္းကေတာ့... တမ်ိဳးေလ... ခုကေတာ့... Windows အျပင္... တျခား Program ေတြပါ... ပါလာေတာ့... က်မလည္း... အခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို႕ပါ... အထဲမွာ Windows ကို မသံုးခဲ့ဖူးဘူး - ေျပာေနေလသည္။

- အိုေကေလ... ဒါဆိုလည္း... က်ေနာ္... သိသေလာက္ေတာ့... ျပေပးပါ့မယ္...။ ဒါနဲ႕... အိမ္မွာ... ကြန္ျပဴတာ ရွိလား... - ေမးမိေတာ့ - မရွိဘူး... - ျပန္ေျဖသည္။ - အား... ဒါဆို... ဘယ္လို လုပ္မလဲ... က်ေနာ္ ကလည္း... အလုပ္နဲ႕... ညမွ... ျပန္ ေရာက္တာ... ဒါဆို... စာအုပ္ေတြ... ဖတ္မွ... ရမယ္... က်ေနာ့္... စာအုပ္ေတြ... ယူသြားေလ... ဖတ္ျပီးမွ... ျပန္ေပးေပါ့... - ေျပာရင္း ဖတ္သင့္သည္ ထင္ေသာ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္မ်ားကို ေရြးထုတ္ ေပးလိုက္သည္။ - အဓိက ကေတာ့... ဒီ DOS စာအုပ္ကို... အရင္ဖတ္ဗ်ာ... ျပီးမွ... Windows ကို... ဖတ္ေပါ့... က်န္တာေတြ ကေတာ့... သိပ္မခက္ပါဘူး... - ေျပာရင္း - ေဟ့ေရာင္... ဘယ္မွာလဲ... ဘတ္မီဟဲင့္မ္နဲ႕ ဆင္ဟာ... - ကိုတိုးကို သူ လွမ္းေနာက္လိုက္သည္။

ကိုတိုးက - အား... - ဆိုကာ ေခါင္းကုတ္ေနဆဲ - ဘာလဲ... ေခါက္ဆြဲ ေျပာတာ မဟုတ္လား... က်မ... ၀ယ္ေၾကြး ပါ့မယ္... - ေျပာေနေသာ ဟန္နာကို - ဟား... မဟုတ္ဘူး... က်ေနာ္... ေနာက္ေနတာ... မ၀ယ္ပါနဲ႕... - ေျပာမိေတာ့ - မဟုတ္ပါဘူး... မိတ္ျဖစ္ ေဆြျဖစ္ေပါ့... lunch သြားစားမယ္ေလ... က်မ... ရွင္းပါ့မယ္... - ေျပာ ေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ အပတ္မန္႕ အနီးအနားက စားေသာက္ဆိုင္ တခုမွာ ေန႕လည္စာ ထိုင္စား ျဖစ္ၾက ေလသည္။ သည့္ေနာက္မေတာ့ ေပးလိုက္သည့္ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္ေတြ ရင္ခြင္မွာ ပိုက္ရင္း ျပန္သြားသည့္ ဆရာမေလး တေယာက္က သူ႕ မ်က္လံုးထဲမွ မထြက္ေတာ့ေပ။

---------------------------------------------------------------------------

ေနာက္တပတ္ ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေလးက ဖုန္းဆက္လာသည္ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႕ နားမလည္ သည္မ်ားကို ရွင္းျပ ေပးဖို႕ အကူ အညီ ေတာင္းေနသည္။ သည္ စေနေန႕ လာမည္ ေျပာထားသည္။ သူ ေနသည္က ဘန္႕ကပိမွာ ဆိုေတာ့ ဆူခါဖိဘန္႕ နဲ႕ကလည္း သိပ္ မေ၀းေတာ့ ေန႕လည္ လာဖို႕ ေျပာလိုက္ မိသည္။ ေန႕လည္၂ နာရီေလာက္ က်ေတာ့ ဆရာမေလး ေရာက္လာသည္။ နားမလည္သည့္ အရာေတြကို ရွင္းျပဖို႕က်ေတာ့ ပါးစပ္နဲ႕ ေျပာေနရသည္က ခရီး မေပါက္ ကြန္ျပဴတာမွာ ဖြင့္ျပမွသာ ျဖစ္မည္။ ခက္ေနသည္က သူ ကလည္း ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ျပဴတာက မရွိ။ တေသာင္းခြဲ-ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ေစ်းေပါက္သည့္ ကြန္ျပဴတာကို သူ႕လို ငမြဲကလည္း မ၀ယ္ႏိုင္ေပ။ ဆရာမေလး ကလည္း အိမ္မွာ ကြန္ျပဴတာက မရွိ။ အဲသည္ အခ်ိန္က ခု ေခတ္လို အင္တာနက္ ကေဖးေတြ ဘာေတြ မေပၚေသး။ ခက္ေတာ့ေနျပီ။

- သည္လို လုပ္ဗ်ာ...။ ျမိဳ႕ထဲမွာ... က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား... ရွိတယ္။ သူတို႕မွာ... ကြန္ျပဴတာ တလံုး... ရွိတယ္... က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ... ဆင္ေပးထားတာ...။ သူတို႕ကို အကူအညီ ေတာင္းၾကည့္မယ္ေလ...။ - ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖုန္းလွမ္း ဆက္ၾကည့္ေတာ့ သည္ေန႕ေတာ့ သူတို႕ လင္မယား ဆူခိုထိုင္း သြားမည္၊ တနဂၤေႏြေန႕ ညေနမွ ျပန္ေရာက္မည္ ဆိုသည္။ ေနာက္တပတ္မွ လာပါဆိုေတာ့ ဆရာမေလးကို ေျပာမိသည့္အခါ - ဒီတပတ္ပဲ ကေလးေတြကို assignment ေတြ စေပးရမွာ... အဂၤါေန႕ဆို စရမွာ... က်မကိုယ္တိုင္... ေကာင္းေကာင္း မသိေတာ့... ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မသိဘူး... ဒုကၡပါပဲ... - မ်က္ေစ့ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည့္ ဆရာမေလးကို ၾကည့္ျပီး အေတာ္ သနားသြားမိသည္။ - ေနဦးဗ်... တခုေတာ့ ရွိတယ္... တနဂၤေႏြနဲ႕ တနလၤာ ညဖက္ သူတို႕ အိမ္သြားႏိုင္ရင္ေတာ့... ၂ ညေလာက္... လက္ေတြ႕ စမ္းၾကည့္လိုက္ရင္... ရမယ္ ထင္တယ္...။ ဆရာမ... သြားႏိုင္လား... - ေမးေတာ့ - ရပါတယ္... ေက်ာင္းက ညေန ၅ နာရီ ဆင္းတာေလ... ေက်ာင္းဆင္းျပီး... သြားရင္ ရတာေပါ့... - ျပန္ေျဖသည္။ - အိုေကေလ... က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို... ထပ္ေမးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္... - ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းကို အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ရပါသည္၊ ညဖက္ လာႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

သည္လိုနဲ႕ တနဂၤေႏြေန႕ ညေနမွာ ဘန္႕ကပိ ေမာလ္က မက္ေဒၚနယ္လ္ဆိုင္မွာ ခ်ိန္းထားသည့္ အတိုင္း သူ ေစာင့္ ေနသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေတာ့ သူ႕စားပြဲေရွ႕ လာရပ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့မွ ဆရာမေလးမွန္း သိေတာ့သည္။ သည့္အရင္ ႏွစ္ၾကိမ္လံုး သူေတြ႕ခဲ့သည္က အကၤ် ီအျဖဴ၊ စကပ္အျပာ ေက်ာင္း ဆရာမ ၀တ္စံုနဲ႕သာ။ ခုလို အရပ္၀တ္နဲ႕ဆိုေတာ့ မမွတ္မိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်က္သေရရွိျပီး ၾကည့္ေကာင္းသူ တေယာက္ အျဖစ္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အသိအမွတ္ျပဳျဖစ္သည္။ - တခုခု စားေလဗ်ာ... ဘာစားမလဲ... က်ေနာ္ သြားယူ ေပးမယ္.. - ဆိုေတာ့ - စားျပီးျပီေလ... မိုးမခ်ဳပ္ခင္ သြားျပီး... ျမန္ျမန္ ျပန္ခ်င္တယ္... က်မ ေနတဲ့ ေနရာက... ညဖက္ဆို လူျပတ္တယ္... ေစာေစာ ျပန္ခ်င္လို႕ပါ... - ဆိုေတာ့ သူ စားလက္စေတြ လက္စသပ္ျပီး ထြက္လာ ခဲ့သည္။

ဆူသီးဆန္ ရပ္ကြက္က အိမ္တအိမ္မွာေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းဆီ အမွတ္(၁၁၄) Bus စီးျပီးသြားရသည္။ ျမိဳ႕ထဲဖက္ ဆိုေတာ့ ညဖက္ သိပ္ အၾကာၾကီး မစီးရ၊ နာရီ၀က္ေလာက္နဲ႕ ေရာက္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား ကေတာ့ ေဖာ္ေဖာ္ ေရြေရြ ၾကိဳဆိုသည္။ သူတို႕ကလည္း သူႏွင့္ လိုက္လာမည့္သူမွာ ေယာက္်ားေလးလို႕သာ ထင္ေနၾက သည္။ ဆရာမ ျဖစ္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္း၏ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ေပ်ာ္ေနသည္။ အမ်ိဳးသမီး အေဖာ္ မရွိတာေရာ၊ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သိပ္ မကၽြမ္းက်င္လို႕ သင္ခ်င္တာေရာ ခုေတာ့ အေဖာ္နဲ႕ ဆရာ ရျပီလို႕ ေျပာေနတာ ၾကားေတာ့ သူ ၀မ္းသာမိပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ကို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဆြဲေခၚလာျပီး - ေဟ့ေရာင္... မင့္ ေကာင္မေလး မဟုတ္လား... - ေမးေနေသးသည္ - အား... ဘယ္ကလာ... ကိုတိုး... သူငယ္ခ်င္းပါ... သူ အကူ အညီ လာ ေတာင္းလို႕... ငါ လိုက္ကူညီေပးတာပါ... - ေျပာေတာ့ - ေအာ... ေဇာ္ေဇာ္တို႕... ခုေတာ့... ထီေပါက္ ေနျပီေပါ့... - ေနာက္ေန ေသးသည္။

ထို႕ေနာက္ေတာ့ လက္ေတြ႕ လုပ္ၾကည့္ရန္လိုသည့္ အပိုင္းမ်ားကို ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ လုပ္ကိုင္ျပရင္း ည ၉ နာရီ ေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွ ျပန္လာခဲ့သည္။ - က်ေနာ္... လိုက္ပို႕ေပးရမလား... - ေမးေတာ့ - ပို႕ေပးရင္ ေတာ့... ေကာင္းတာေပါ့... - ဆိုသည္ႏွင့္ လိုက္ပို႕ေပးျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း ေနသည့္ အပတ္မန္႕က လမ္းထိပ္မွ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရသည္။ မီးမွိန္မွိန္ႏွင့္ လူျပတ္ေသာ လမ္းလည္း ျဖစ္သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ ေနာက္ ညေနေတြ မွာလည္း ဆရာမေလးကို ေက်ာင္းထိပ္မွ သြားၾကိဳ၊ သူငယ္ခ်င္း အိမ္ကိုသြား၊ ျပီး အိမ္ျပန္ လိုက္ပို႕နဲ႕ ၂ ည မက ဆက္သြားျဖစ္ ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ညေတြမွာေတာ့ စုျပီး စားေသာက္ စကား ေျပာၾကရင္း အိမ္ျပန္ျဖစ္ ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိမ္မွာ စေန၊ တနဂၤေႏြနဲ႕ အားလပ္ ရက္ေတြတိုင္း အတူ ဆံုျဖစ္ ေနေတာ့သည္။ သူနဲ႕ ဆရာမေလးလည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႕ အေၾကာင္း ကိုယ့္ အေၾကာင္း ေမးျမန္း စပ္စုရင္း ပိုမို ရင္းႏွီးလာၾကသည္။

သည္လိုနဲ႕ ခရစ္စမတ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းလင္မယားနဲ႕ သူတို႕၂ ေယာက္ စီယမ္ပါ့ခ္ ကို သြားလည္ ျဖစ္ၾက ေလသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရာက္ျပီးမွ သည္တခါသာ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ သူ ေပ်ာ္ဖူးေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ အလုပ္လုပ္ရာ NGO ရံုးမွာ New Year Eve Party ရွိေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းက နန္းၾကီးသုတ္ လုပ္ေကၽြးဖို႕ စီစဥ္ ထားေၾကာင္းနဲ႕ သူတို႕ ၂ ေယာက္လံုးကို လာခဲ့ဖို႕ ဖိတ္ေလသည္။ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ရမည္ ဆိုေတာ့ - ျဖစ္ပါ့မလား... - ဆရာမေလးကို ေမးမိေတာ့ - ယူ... ရွိတာပဲ... ျပန္လိုက္ပို႕ေပါ့... - ေျပာရင္း ရီေန ေသးသည္။

ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႕ ညေန ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေလးကို သူ႕ လမ္းထိပ္မွ သြားၾကိဳလာျပီး Party လုပ္မည့္ အႏုစာ၀ါလီ ဖက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။ NGO ရံုးေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားက သူတို႕ ၂ ေယာက္ကို ေစာင့္ေန သည္။ ရံုးမွ ၀န္ထမ္းမ်ားနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အမ်ားစု ကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ား၊ မ်က္နာျဖဴ ၄-၅ ေယာက္နဲ႕ က်န္သည္ကေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္၊ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယားႏွင့္ မေလးရွားမွ ျဖစ္ၾကသည္။ ရံုးေဘးက ျမက္ခင္းျပင္မွာ ခံုေတြ ခင္းထားသည္။ စားပြဲ ၃ လံုးေပၚမွာေတာ့ စားစာရာေတြ အမ်ိဳးစံု၊ ေနာက္ စားပြဲ တလံုး မွာေတာ့ ေသာက္စရာေတြ အမ်ိဳးစံု။ ေဗာ့ဒ္ဂါေတြ၊ ဂ်င္ေတြ၊ ၀ီစကီေတြကို ေတြ႕ရသည္။ ၀ိုင္ပုလင္း ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေတြ႕လိုက္သည္။ ေရခဲပံုးေတြ ထဲမွာေတာ့ ဟိုင္နီကဲန္ ဘီယာေတြ၊ ဆင္ဟ္ဟာ ဘီယာေတြ ေတြ႕ေနရသည္။

သူငယ္ခ်င္းက နန္းၾကီးသုတ္အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကမည္ ဆိုေတာ့ သူတို႕ ၂ ေယာက္လံုး သည္ရံုးက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ လိုက္သြားၾကသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္သာရွိသည္၊ သည္ရံုးမွာက မည္သူကမွ် ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကပံု မေပၚ။ ဘာလို႕ သည္လို ေျပာႏိုင္သလဲ ဆိုေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ လီွးစရာ ဓါးတေခ်ာင္းမွ် မရွိျခင္းက သက္ေသ ခံေနသည္ မဟုတ္လား။ - ကဲ... ဓါးမရွိပဲ... ဘယ္လိုလုပ္မလဲ... - သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းကုပ္ ေနေတာ့ ဆရာမေလးက - ယူ... ဓါးတေခ်ာင္း... သြား၀ယ္ လိုက္ပါလား... ဒီမွာ... ပိုက္ဆံယူသြား... - ဆိုကာ ရာတန္ တရြက္ သူ႕ကို ထုတ္ေပးေလသည္။ သူလည္း ဘာမွ စဥ္းစား မေနပဲ လမ္းထိပ္သို႕ ဆိုင္ကယ္ ငွားစီးျပီး ထြက္လာ ခဲ့သည္။ ႏွစ္သစ္ကူးညဆိုေတာ့ အားလံုးက ဆူညံ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။ ဆိုင္ အေတာ္ မ်ားမ်ား ကလည္း ပိတ္ေနျပီ။ အနီး ပတ္လည္မွာ ရွာၾကည့္သည္၊ ဓါးနဲ႕တူသည့္အရာ ဘာတခုမွ် မေတြ႕ရ။ သည္လိုနဲ႕ ကားလမ္း သည္ဖက္ျခမ္းမွ ေန၍ အႏုစာ၀ါလီ အ၀ိုင္းဖက္ကို ေလွ်ာက္ရင္း ဆိုင္ေတြကို ျပဴးျပဲ ၾကည့္ေနရသည္။ ကံအား ေလ်ာ္စြာ ဆိုင္ တဆိုင္မွာ ဓါးေတြ လွမ္းေတြ႕လိုက္သည္။ ဆိုင္ကလည္း စျပီး ပိတ္ေန သည္။ ဓါးေတြ ကေတာ့ အၾကီးေတြ မပါ၊ ဓါးပါးေလးေတြ ခ်ည့္သာ။ ပလပ္စတစ္ လက္ကိုင္ရိုး အျပာေရာင္ တပ္ထားသည့္ ဓါးပါးေလး တေခ်ာင္းကို ကိုင္ရင္း ေစ်း ေမးလိုက္မိသည္။ - ယိဆစ္ - ဆိုင္ရွင္ အဖိုးၾကီးက တိုတို ျပတ္ျပတ္ ေျပာသည္။ သူလည္း ေစ်း ဆစ္ မေန ေတာ့ပဲ ၀ယ္လာခဲ့လိုက္ေလသည္။

ရံုးကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ နန္းၾကီးသုတ္အတြက္ ေခါက္ဆြဲက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ သူငယ္ခ်င္း ဇနီး အဆင္သင့္ ခ်က္ယူ လာသည့္ ၾကက္သားဟင္းကို ျပန္ေႏႊးျပီးျပီ။ လုပ္စရာက ၾကက္သြန္နီ တခိ်ဳ႕ႏွင့္ နံနံပင္နည္းနည္း လွီးရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သူလည္း ၾကံဳတုန္းေလး ကၽြမ္းက်င္မႈေတြ ျပခ်င္သည္ႏွင့္ - က်ေနာ္ လွီးေပးမယ္... - ေျပာရင္း ၾကက္သြန္နီ တခ်ိဳ႕ကို လွီးေပးလိုက္သည္။ ဆရာမေလးက လွီးျပီးသား ၾကက္သြန္နီေတြကို ဇလံုတခုထဲ ေရထည့္ေဆးရင္း အေငြ႕နည္းေအာင္ လုပ္ေနသည္။ သူလည္း နံနံပင္လွီးရင္း ဆရာမေလးကို လွမ္းၾကည့္ေနမိ ဆဲမွာ လက္မထိပ္မွာ ဆစ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ - အား... - လန္႕ေအာ္မိေတာ့ ဆရာမေလးက လွည့္ၾကည့္ သည္ - ဘာျဖစ္တာလဲ... - ေမးေတာ့ - ဓါးထိသြားတာ... - ေျပာရင္း လက္မကို ဖိကာ ေရပိုက္ေခါင္းမွာ ေသြးေတြ ကို ေရနဲ႕ ေဆးခ် လိုက္သည္။ - နည္းနည္းေတာ့ မ်ားသြားသဟ... - ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ထဲ ေျပာရင္း တစ္ရွဴး စကၠဴနဲ႕ လက္မ ထိပ္ကို ပိတ္ထားမိသည္။ ေသြးေတြက ဆက္ထြက္ေနဆဲ၊ - ေတာ္ေတာ္ မ်ားသြားလား... ယူက... ေကာင္မေလးေတြ သြားငမ္းေနတယ္ ထင္တယ္... - အနားမွ ထိုင္းမေလးမ်ားအား ေမးေငါ့ျပရင္း ေနာက္ေန ေသးသည္။ - ဟုတ္ဘူးဗ်... ဆရာမကို... ငမ္းေနတာ... - စိတ္ထဲက ေျပာေနျခင္းပါ။ - လာ... က်မဆီမွာ Handy Plaster ပါတယ္... အဲတာ ကပ္ထားလိုက္... - ေျပာရင္း သူ႕ ဆလင္းဘက္ထဲမွ ပလပ္စတာ ၂ ခုကို ထုတ္ရင္း သူ႕ လက္ကို ဆြဲယူကာ လက္မထိပ္က ဒဏ္ရာကို ၾကက္ေျခခတ္ အုပ္ေပးလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ဇနီးက နံနံပင္ ေတြကို ဆက္လွီးေနရာက - ကိုေဇာ္ေတာ့... ဆရာမကို ငမ္းျပီး... လွီးလိုက္ျပီနဲ႕တူတယ္... ဟိ... ဟိ... - ေျပာေတာ့ သူလည္း မ်က္ႏွာေတြ ထူပူကုန္သည္။ - အား... ဟုတ္ပါဘူး... - ကမန္းကတမ္း ေျပာရင္း - ေမ့လို႕... ဒီမွာ... ဓါး၀ယ္လို႕ ပိုတဲ့ေငြ... ျပန္ေပးဖို႕... ေမ့သြားတယ္... - က်န္သည့္ ဘတ္ေငြ ၈၀ ကို ထုတ္ေပးရင္း စကား လမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုက္မိေလသည္။

နန္းၾကီးသုတ္ေတြ အဆင္သင့္ ျဖစ္သြားေတာ့ ပန္းကန္ျပားေတြထဲ ထည့္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အားလံုး ရွင္းလင္းကာ ျမက္ခင္းဖက္သို႕ ထြက္လာၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ ၀ယ္လာသည့္ ဓါးျပားေလးကို ပလပ္စတစ္ဘူးထဲ ျပန္ ထည့္ယူလာကာ - ဓါးက... ဆရာမ ၀ယ္ထားေတာ့... ဆရာမပဲ ျပန္ယူသြားေတာ့... ဒီမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ သံုးမွာ မဟုတ္ဘူး... - ေျပာရင္း ေပးလိုက္သည္။ ဆရာမေလးကလည္း ဘာမွ ေျပာမေနပဲ ဓါးပါးေလးကို လွမ္းယူကာ ဆလင္းဘက္ထဲ ထည့္လိုက္တာ ျမင္လိုက္ရသည္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ စားၾက ေသာက္ၾကနဲ႕ ည သန္းေခါင္မွာေတာ့ Happy New Year!!! ေအာ္ျပီး ပြဲသိမ္း လိုက္ၾကသည္။ လူကေတာ့ ဘီယာ ၂ လံုး ေသာက္ထားေတာ့ နည္းနည္း ရီတီတီေတာ့ ျဖစ္ေနသည္၊ မူးေတာ့ မမူးေခ်။ ဆရာမေလးကို ျပန္လိုက္ပို႕ေတာ့ တလမ္းလံုး မည္သည့္ စကားမွ် မေျပာျဖစ္ၾကေခ်။ ဆရာမေလး ေနထိုင္ရာ အပတ္မန္႕ဆီ ဦးတည္ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ - ယူ... နံနံပင္... လွီးေနတုန္းက... တေယာက္ ေယာက္ကို... ၾကည့္ေနလို႕... လက္ကို.. လွီးမိတာ... ေသခ်ာတယ္... တို႕ကို တကယ္... ၾကည့္ေန တာလား...- ေျဗာင္ဖြင့္ေမးေလသည္။ - ဟုတ္တယ္... - မစဥ္းစားပဲ ပါးစပ္က အလိုအေလ်ာက္ ထြက္သြား မိျပီးမွ - ဟိုက္... သြားျပီ... - ဟု စဥ္းစားမိေလသည္။ - ဘာလို႕... ၾကည့္တာလဲ... - သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ေမးေနေတာ့ - ဟို... ဟိုေလ... ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး... - သူ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြ ေျပာေနမိသည္။ - မေျဖခ်င္ လည္း... ေနေလ... Happy New Year ေနာ္... - ေျပာရင္း အပတ္မန္႕ထဲ ၀င္သြားသည့္ ဆရာမေလးကို သူ လွမ္းၾကည့္ရင္း ငိုင္ျပီး က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ ေနာက္ ႏွစ္သစ္မွာေတာ့ စိတ္သစ္ လူသစ္နဲ႕ ဘ၀သစ္ေလးတခု သူ ရရွိခဲ့ပါသည္။... ... ...

---------------------------------------------------------------------------

- ကို... ဒီဒယ္အိုးေလးကို... ဘာလို႕... လႊင့္ပစ္လိုက္တာလဲ... - တႏွစ္ ခြဲေက်ာ္ျပီမို႕ ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေတြ႕ရာ ပစၥည္းေတြကို ဆြဲယူ ေဆာ့ကစားေနသည့္ သားၾကီးေနာက္မွ လိုက္ထိန္းရင္း အမိႈက္ပုန္းထဲ သူ ပစ္ထားခဲ့သည့္ လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးေလးကို ေတြ႕သျဖင့္ ျပန္ေကာက္ယူလာသည့္ ဇနီးသည္က လွမ္းေမး ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ - အာ... ပ်က္ေနျပီးပဲ... ဟန္နာရဲ႕... ကိုယ္လည္း... ျဖဳတ္ျပီး ျပန္ျပင္ ၾကည့္ျပီးျပီ...။ မရေတာ့ဘူးေလ... လံုး၀ ပ်က္သြားတာမို႕... လႊင့္ပစ္လိုက္ တာေလ... - သူျပန္ေျပာေတာ့ - မဟုတ္ဘူးေလ... ဒီဒယ္အိုးေလးက... တို႕ အိမ္ေထာင္ဦးက ပစၥည္းေလးေလ... ဒါေၾကာင့္မို႕... တို႕ ျပန္သိမ္း ထားတာ... လႊင့္မပစ္ပါနဲ႕... - ဟု သူ႕ကို ျပန္ေျပာေနေလသည္။ - သေဘာပဲကြာ... - ျပန္ေျပာရင္း ေရျခား ေျမျခားမွာ တည္ေထာင္ ခဲ့ရေသာ တူႏွစ္ကုိယ္ တိုင္းျပည္ေလး၏ အစကို ျပန္သတိရမိသြားသည္။
----------------------------------------------------
ကိုယ္ကလည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ျပန္မသြားႏိုင္သည့္သူ။ ဟန္နာ ကလည္း မိဘႏွစ္ပါးလံုး ဆံုးသြားျပီး ေနာက္ တေကာင္ၾကြက္ ဘ၀ႏွင့္မို႕ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို မျပန္ခ်င္ေတာ့သည့္သူ။ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည့္ တႏွစ္တာ အတြင္းမွာ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ သိလာျပီးေနာက္ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ဘုရား ေက်ာင္းမွာ လက္ထပ္ ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႕ လက္ထပ္ၾကေတာ့ ဟန္နာ့ သူငယ္ခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံသူ ဆရာမ အပ်ိဳၾကီး ဖိမူက သူမ ဖက္မွ သက္ေသ၊ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း လူပ်ိဳၾကီး ကိုတိုးက သူ႕ဖက္က သက္ေသ၊ ပရိသတ္အျဖစ္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း လင္မယား ၂ေယာက္ ၊ အႏုစာ၀ါလီ ဘုရားေက်ာင္းမွ သူတို႕ကို လက္ထပ္ေပးေသာ ဖာသာ စတီဗင္ႏွင့္ သူတို႕ ၂ ဦးပါ အပါအ၀င္ လူ ၇ ေယာက္သာ တက္ေရာက္သည့္ လက္ထပ္ပြဲလည္း ျဖစ္သည္။

မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ အျဖစ္ ဖိမူ ေပးသည့္ ဇြန္း ၂ ေခ်ာင္း၊ ခက္ရင္း ၂ ေခ်ာင္း၊ ပန္းကန္ျပား ၂ ခ်ပ္၊ ဖန္ခြက္ ၂ လံုး ပါ၀င္သည့္ ဒင္နာဆက္ ကေလး တစံု၊ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား လက္ဖြဲ႕သည့္ ရိုက္စ္ကြတ္ကာေလး တလံုး၊ ကိုတိုး လက္ဖြဲ႕သည့္ လွ်ပ္စစ္ စားပြဲတင္နာရီကေလး - စသည္တို႕ကို မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနမိသည္။

ေနာက္တေန႕ မနက္ ေရာက္ေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲျပီး ဘန္႕ကပိ ေစ်းထဲ သြားကာ ၀ယ္လာ သည့္ ပလတ္စတစ္ စဥ့္တီတံုးကေလး တတံုး၊ ပလတ္စတစ္ ဇလံုၾကီးတလံုး၊ ဟင္းထည့္ဖို႕ ဇလံုကေလး ၂ လံုး၊ ငရုတ္ဆံု တလံုးႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ ေက်ာ္ေလွာ္စားဖို႕ ၀ယ္လာသည့္ သည္လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးကေလးကိုလည္း ျပန္လည္ မွတ္မိ ေနေသးသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၂ ဦးအတူ ပထမဆံုး ခ်က္ျပဳတ္ၾကသည့္္ မနက္စာမွာ ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္သစ္ကူးညမွာ သံေယာဇဥ္ စာမ်က္ႏွာတခ်ပ္ကို ဖြင့္ဖတ္ေပးခဲ့သည့္ အျပာေရာင္ ပလပ္စတစ္ လက္ကိုင္ရိုးနဲ႕ ဓါးကေလးပါေပ။

- ကို... မွတ္မိလား... ဒီဓါးေလးကို... - ဓါးကေလးကို ေထာင္ျပရင္း ဟန္နာ ေမးေတာ့ - မမွတ္မိပဲ ေနမလား... အဲရံုးက... လူေတြ ကိုေတာင္... ေက်းဇူး တင္ေနေသးတယ္... - သူ ေျပာေတာ့ - ဘာလို႕လဲ... - ေမးေလသည္။ - ေအာ္... သူတို႕... ရံုးမွာ... ခ်က္ျပဳတ္ မစားၾကလို႕... ဒီ ဓါး ဇာတ္လမ္းက... စလာတာကိုး... - သူ ေျပာေတာ့ မ်က္ေစာင္း တခ်က္ ရပါသည္။

အတူတူ စေနၾကခ်ိန္မေတာ့ ဘာပစၥည္းမွ မရွိပါ။ သူ႕မွာက အ၀တ္အစား ၄-၅ စံု၊ ဟဲင္းဘက္အိတ္တလံုး၊ ဂစ္တာ တလံုး၊ သမၼာ က်မ္းစာ တအုပ္၊ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္ တခ်ိဳ႕၊ ေခါင္းအုံး တလံုး၊ ဖ်ာ တခ်ပ္၊ ေစာင္ တထည္ - ဒါပဲ။ ဟန္နာ ကလည္း ဘက္ေဂ့ဂ်္ အိတ္တလံုးစာ အ၀တ္အစားမ်ား၊ ဒစ္က္ရွင္နရီမ်ား၊ ေခါင္းအံုး တလံုး၊ ေစာင္ တထည္၊ ေမြ႕ရာ အပါးေလး တခု၊ အ၀တ္ဘီရို တလံုး - သည္မွ်သာ။

သည္လိုနဲ႕ တူႏွစ္ကိုယ္ ဘ၀အစမွာေတာ့ မနက္ဆိုရင္ သူက ၆ နာရီေလာက္ ထျပီး လမ္းထိပ္မွာ ၂ ေယာက္စာ မနက္စာ သြား၀ယ္ (မ်ားေသာအားျဖင့္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႕ ၾကက္သားကင္၊ ၀က္သားကင္)။ ျပီး ထမင္း တအိုး တည္၊ ေရခ်ိဳးျပီး မနက္စာစား၊ ဟန္နာ့ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႕ျပီး သူ႕ အလုပ္ကိုသြား။ ညေန ၃ နာရီဆို အလုပ္က ျပန္၊ ဟန္နာကို ေက်ာင္းထိပ္မွာ သြားၾကိဳ။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ရွိသည့္ ေစ်းတန္းေလးမွာ အသင့္ခ်က္ျပီးသား ဟင္း ၂ ထုပ္ ၃ ထုပ္၀ယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ညေနစာခ်က္စားဖို႕ စဥ္းစားထားရင္ေတာ့ ဘန္႕ကပိေစ်းကို လင္မယား ၂ ေယာက္ အတူ သြား၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ အသားငါး စသည္မ်ား ၀ယ္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္စား၊ IBC TV ၾကည့္။ ဒါက ေန႕စဥ္လုပ္ေနၾက။ စေန၊ တနဂၤေႏြမ်ားမွာေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ျမိဳ႕ထဲသြား။ ပရသူနမ္ရွိ World Trade Center မွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ဗီဒီယိုဂိမ္းေတြ အတူကစား။ ဒါမွ မဟုတ္ ဆုသီးဆန္ရွိ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား အိမ္ သြားလည္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ - ေဇာ္ေဇာ္တို႕မ်ား... မိန္းမလည္း ရေရာ... ငါတို႕ လင္မယားကို... သတိ ေတာင္.. မရေတာ့ဘူး... - စကားနာ ထိုးေလသည္ အထိ သူတို႕ဆီ အေရာက္ အေပါက္ နည္းသြားေလသည္။

တခါတခါလည္း တပတ္လံုးလံုး ဘယ္ကိုမွ မသြား။ လင္မယား ၂ ေယာက္ လွည့္သာရံု အပတ္မန္႕ အခန္းေလး မွာပဲ ပက္ပ္စီ (သို႕မဟုတ္) ကိုကာကိုလာ တဗူးနဲ႕ ေရခဲ တထုပ္၀ယ္ျပီး သူက ဂစ္တာတီး၊ ဟန္နာက သီခ်င္းဆို၊ တခါတခါလည္း ေဂ်ညီညီရဲ႕ - ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀မွာ... မင္းရွိေနရင္... အရာအားလံုး... ျပီးျပည့္စံုတယ္... ခႏၶာကိုယ္ အသက္နဲ႕ ထပ္တူ... ကိုယ္ ျမတ္ႏိုးရပါတယ္... အဲသည္ေလာက္အထိ ခ်စ္ရတယ္... ေယာင္လို႕မ်ား... သူ မမုန္း လိုက္ပါနဲ႕... အခ်စ္ဆံုး... အသည္း ေပါက္မတတ္... ခ်စ္တယ္... အခ်စ္ဆံုး... အသည္း ေပါက္မတတ္... ခ်စ္တယ္... တသက္လံုး... ကိုယ္အျမဲခ်စ္ေနခ်င္တယ္... - ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ျပိဳင္တူ ျပံဳးရင္းဆို ... ။ ဒါမွ မဟုတ္ - ႏွစ္ကုိယ္တူ ခ်စ္သမွ်ေတြ... အလိုတူ လွစ္ဟကဲေစ... ၾကည္သာျပံဳး... မမုန္းတမ္း... စိတ္မွာေလ... ဒီပါလံုး တမိုးေအာက္... တေယာက္ထင္ေန... ေမာင့္ခ်စ္ပန္းေတြ... တမ်ိဳး... လန္းေန... မညွိဳးႏြမ္းေခ်... - သူက စဆိုလိုက္လ်င္ - အသည္းနင့္ေအာင္... သစၥာ ဆိုစကားေတြ... ခ်စ္ကမၻာ တိုင္ေစ... ေမတၱာ မယိုင္ေပ... ခ်စ္သူတို႕ ေလွ်ာက္ေသာနယ္ေျမ... ရာသက္လံုး သည္းဆိုင္ စြဲခိုင္ေန အျမဲတေစ... - စသည္ျဖင့္ ဟန္နာက သီဆိုပါမည္။

ၾကာေတာ့လည္း ႏွစ္ကုိယ္တူ တိုင္းျပည္ေလးက ပ်င္းစရာေကာင္းလာသည္။ သည္ၾကားထဲ သူကလည္း ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီတခုမွာ CAD (Computer Aided Design) Operator အလုပ္ ရလာသည္။ တလ ၇၅၀၀ ရေသာ သည္အလုပ္က သူတို႕ လင္မယားအတြက္ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႕ေသာ အပတ္မန္႕တခုကို ငွားရမ္း ေနထိုင္ႏိုင္ေစခဲ့ သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ ဘ႑ာေရးအရ အစစ အဆင္ေျပလာေတာ့ အိမ့္ဆည္းလည္းေလး တခု ယူဖို႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္မိသည္။ သည္လိုနဲ႕ သားၾကီးက သူတို႕ ႏွစ္ကုိယ္တူ တိုင္းျပည္ကေလး၏ ပထမဆံုးေသာ အိမ္ေရွ႕စံ မင္းသားကေလး ျဖစ္လာသည္။ သားၾကီးေမြးလာေတာ့ အလုပ္ေတြက မ်ားလာသည္။ ဟန္နာနဲ႕ သူ႕အၾကားက အခ်ိန္ေတြက သားၾကီးအတြက္ ျဖစ္လာသည္။ သားၾကီးေမြးျပီးမွ ဟန္နာလည္း ေက်ာင္း ဆရာမ အလုပ္မွ လံုး၀ ထြက္လိုက္ရသည္။ မထြက္လို႕လည္း မျဖစ္ေခ်။ သားၾကီးကို ေကၽြးေမြး ျပဳစ ုရဦးမည္ မဟုတ္လား။ ျပီး သူ႕ အလုပ္ကလည္း ေကာင္းေနသည္ဆိုေတာ့ ဟန္နာလည္း အလုပ္လုပ္ေနစရာ မလိုပါေပ။

သည္လိုနဲ႕ တရက္သားမွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကေတာက္ ကဆ ျဖစ္ၾကရသည္။ အျပာေရာင္ ဓါးကေလးေၾကာင့္ပါပဲ။ ထိုေန႕က သားၾကီးအတြက္ ႏို႕မႈန္႕ဗူး အသစ္တလံုးကို သူဖြင့္သည္။ နီးရာမွာ ေတြ႕ေသာ သည္ အျပာေရာင္ ဓါးကေလးနဲ႕ ႏို႕မႈန္႕ဗူး အဖံုးကို သူ ေကာ္ဖြင့္လိုက္သည္။ နို႕မႈန္႕ဗူးအဖံုး ပြင့္သြားသလို ဓါးကေလးလည္း ဓါးဦး ပဲ့သြားသည္။ သူေတြ႕ေသာ္လည္း စိတ္ထဲ ဘာမွ် မျဖစ္ပါ။ ဓါးဦး ပဲ့သြားသည္- ဒါပဲေလ။ သို႕ေသာ္လည္း ညေနေရာက္ေတာ့ ဟန္နာက ညေနစာ ခ်က္ရင္း - ကို... ဓါးကေလးက... ထိပ္မွာ ပဲ့ေနပါလား... - လွမ္းေျပာသည္။ - ေအး.. ဟုတ္တယ္... ႏို႕မႈန္႕ဗူးကို.. ကို... ကေလာ္ ဖြင့္လိုက္တာ... ထိပ္ က်ိဳးသြားတယ္... - သူေျပာေတာ့ - တျခား ဟာေတြနဲ႕ ဖြင့္လို႕ ရလ်က္သားနဲ႕ ဘာလို႕ သည္ဓါးကေလးနဲ႕မွ သြားဖြင့္ တာလဲ... က်ိဳးသြားႏိုင္တာ.. မစဥ္းစားမိဘူးလား... - ေလသံမာမာနဲ႕ ေျပာေတာ့ သူလည္း နည္းနည္း ေတာ့ စိတ္တိုသြားသည္။ - ႏို႕ေဖ်ာ္ဖို႕ပဲ... စဥ္းစားမိတာေလ... က်ိဳးမယ္မွန္း သိရင္ေတာ့... ဘယ္ ဖြင့္မလဲ... မေတာ္ တဆ က်ိဳးသြားတာပဲ ဟာ... ဒါေလးပဲ... ဘာလို႕... ေရးၾကီးခြင္က်ယ္... ေျပာေန ရတာလဲ... ထိပ္ကေလးပဲ... က်ိဳးသြားတာ... လွီးလို႕လည္း... ရေနတာပဲ...။ လွီးလို႕ မရေတာ့ရင္လည္း... သူ႕ထက္ ေကာင္းတဲ့... ဓါးေနာက္ အသစ္ တေခ်ာင္း... ၀ယ္လို႕ရတာပဲဟာ... - ျပန္ေျပာလိုက္မိသည္။ ဟန္နာ ျပန္ေျပာေသာ စကားကို သူ ၾကားရခ်ိန္မေတာ့ ဘာတခြန္းမွ သူ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။

- အသစ္ ၀ယ္လို႕ ရမွန္းေတာ့... သိတာေပါ့... ဒီ ဓါးေလးက... တို႕ ဘ၀အစေလ... ဒါေၾကာင့္... တယုတယ... သိမ္းထားတာ... ယူက... ဘာလို႕... တို႕ေတြရဲ႕ ဘ၀ အစေလးကို... က်ိဳးသြားေအာင္... လုပ္လိုက္တာလဲ... ကိုက... ဘာကိုမွ... အေလးအနက္လည္း... မထားပါလား...-

သူ သူရဲေျခာက္ခံရသလို ျဖစ္သြားေလသည္။

---------------------------------------------------------------------------

လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားမွာ တခါတခါ အေတာ္ စိတ္ပ်က္ဖို႕ ေကာင္းေလသည္။ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း လွ်ပ္စစ္ အင္ဂ်င္နီယာ မဟုတ္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္း တခုခု ပ်က္သြားရင္ ဖြင့္ျဖဳတ္ၾကည့္တာက လြဲလို႕ ဘာမွ မျပင္တတ္။ ျပီးခဲ့သည့္ လကလည္း လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးေလး ပ်က္သြားသည္။ ဒယ္အိုး ေအာက္က မူလီေတြကို ၀က္အူလွည့္နဲ႕ ျဖဳတ္ၾကည့္ကာ ျမင္ရသည့္ ၾကိဳးေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး ျပန္ေကာင္းလို ေကာင္းျငား ၾကိဳးစား ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ျပန္ကို ေကာင္း မလာေတာ့။

ခုလည္း သူငယ္ခ်င္း လင္မယား လက္ဖြဲ႕ ေပးထားခဲ့သည့္ ထမင္းအိုးက ဇာတ္လမ္း စလာ ျပန္သည္။ ဆန္ေဆးျပီး ထမင္း အိုးထဲ ထည့္ကာ ခလုပ္ ႏွိပ္ေတာ့ ႏွိပ္မရ။ ဘာမီးမွလည္း မေပၚလာ။ ထမင္းအိုး ေအာက္ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း မူလီ ေသးေသးေလးေတြ ျမင္ရသည္။ ဖြင့္စရာ ၀က္အူလွည့္ကလည္း အၾကီး ၂ ေခ်ာင္းလား ရွိသည္။ ေနေတာ့ကြာ - ဆိုျပီး အသစ္ ၀ယ္ထားသည့္ လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုးနဲ႕ပဲ ထမင္းကို ေရခမ္း ခ်က္ပစ္လိုက္သည္။ ဟင္းခ်က္ ဖို႕ေတာ့ အဆာပလာေတြကိုပဲ ခုတ္ထစ္ လွီးျဖတ္ျပီး ထမင္း အက်က္ကို ေစာင့္ရင္း - ထမင္းအိုး ကေတာ့ အသစ္ တလံုး ၀ယ္ရေတာ့မယ္ - ဟု စဥ္းစားေနမိသည္။

ထမင္းဟင္းအားလံုး ခ်က္ျပီး တနာရီေလာက္ ေနေတာ့ သားၾကီး ႏိုးလာသည္။ သားၾကီးနဲ႕ အတူ ေရခ်ိဳးျပီး သူ႕ကို ထမင္း ေကၽြးေနခိ်န္မွာ ဘုရားေက်ာင္း သြားတက္ေသာ ဟန္နာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထမင္းအိုးပ်က္သည့္အေၾကာင္း ေျပာရင္းက - ဒါေၾကာင့္... ေျပာတာ... ထမင္းအိုးကို... ေရေဆးျပီးရင္... အျမဲ... ေရစင္ေအာင္သုတ္ျပီးမွ... ခ်က္ပါ ဆိုတာ...။ ယူက... ေသခ်ာ မသုတ္ပဲ... ဒီအတိုင္း... ထည့္ထည့္ ခ်က္တာေလ... ။ ခု ... အဲတာ ေၾကာင့္... ပ်က္သြားတာေနမွာပဲ... - ဟန္နာ ေျပာလာေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားဖို႕က ျဖစ္လာ ေတာ့သည္။

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္။ လွ်ပ္စစ္ဒယ္အိုး ပ်က္တုန္းကလည္း ဟန္နာက အိမ္မွာ မရွိ။ ခု ထမင္းအိုး ပ်က္ျပန္ ေတာ့လည္း အိမ္မွာ မရွိ။ သူ တခုတ္တရ သိမ္းထားေသာ ဓါးကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဓါးဦးက်ိဳးသြားသည္ ဆိုေတာ့။ အမွတ္တရ ျဖစ္စရာ ပစၥည္းေတြ အားလံုးက ကိုယ့္ေၾကာင့္ ပ်က္သလိုလို၊ ကိုယ္ကပဲ ဘာတခုမွ အေလးမထား ဂရုမစိုက္သလိုလို ေလသံကို ၾကားရေတာ့ စိတ္ထဲက သိပ္ မေက်နပ္ခ်င္။ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ကိုယ္ သိသည္ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ကလည္း အစြဲအလမ္း ၾကီးတတ္သည့္ ေကာင္ေပပဲ။ ဒါေပသည့္ ကိုယ္က ထုတ္မေျပာ တတ္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။

ဟန္နာ ဆက္ေျပာေနေသာ စကားေတြကို နားမခံႏိုင္ ျဖစ္လာေတာ့ ေဒါသလား သို႕မဟုတ္ ခံရခက္သည္လား မသိေသာ စိတ္ခံစားမႈေၾကာင့္ - မဟုတ္ဘူး... ဟန္နာ... ကိုယ့္ကို... အဲလို မေျပာနဲ႕ေလ...။ ကိုယ္က... မင့္ ထက္ေတာင္... အစြဲအလမ္း ၾကီးေသးတယ္။ အေလး အနက္... အမွတ္တရ... သိမ္းထားတတ္ေသးတယ္...။ ဒီမွာ... ၾကည့္... - ေျပာရင္း သူ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ အတြင္းက အိတ္ကေလးထဲမွာ ယေန႕ထက္ထိ သိမ္းထားခဲ့ေသာ အနည္းငယ္ ေဟာင္းႏြမ္းစ ျပဳေနျပီ ျဖစ္သည့္ လက္မွတ္ကေလးေတြကို သူ ဆြဲယူ ထုတ္ျပလိုက္သည္။

သည္လက္မွတ္ကေလးေတြက ဟန္နာ့ကို ပထမဆံုး အၾကိမ္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိမ္ လိုက္ပို႕စဥ္က အသြားအျပန္ စီးခဲ့သည့္ အမွတ္ (၁၁၄) ဘတ္စ္ကား လက္မွတ္ကေလး ၄ ေစာင္၊ ဟန္နာႏွင့္သူ သမီးရည္းစား မျဖစ္မီ သူငယ္ခ်င္းလင္မယားႏွင့္အတူ ခရစ္စမတ္ေန႕မွာ သြားလည္ခဲ့သည့္ စီယမ္ပါ့ခ္ ၀င္ခြင့္ ဘတ္ (၁၀၀) တန္ လက္မွတ္ကေလး ၂ ေစာင္နွင့္ သမီးရည္းစား ျဖစ္ျပီးေနာက္ ဘန္႕ကပိေမာလ္ရွိ အမွတ္ (၈) ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ အတူ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည့္ Matilda ရုပ္ရွင္ကားရဲ႕ လက္မွတ္ကေလး ၂ ေစာင္ပင္ ျဖစ္သည္။

သူ ထုတ္ျပေသာ လက္မွတ္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္း ျဖစ္သြားပံုျဖင့္ - ေဆာရီးေနာ္... ကို... - လို႕ ေျပာရင္း သူ႕ကို လွမ္းဖက္လာသည့္ ဟန္နာ့ ကိုယ္ေလးကို အသာ အယာ ျပန္ေထြးေပြ႕ထားရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ျငိမ္သက္ေနမိသည္။ ခုမွပဲ တေယာက္ ႏွလံုး ခုန္သံကို တေယာက္ ၾကားၾကေတာ့ သည္လား။ ခုမွပဲ တေယာက္ ႏွလံုးသားကို တေယာက္ နားလည္ၾကေတာ့ သည္လား။

ဟန္နာ ၀ယ္လာသည့္ မုန္႕ေတြကို ထိုင္စားရင္း အေဖနဲ႕ အေမ ဘာေတြ ျဖစ္ေနမွန္း သိပံု မရေသာ ၂ ႏွစ္သား အရြယ္ သားၾကီးကေတာ့ - သည္ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္ - လို႕ သူတို႕ကို ၾကည့္ကာ စဥ္းစားေနပံု ရေလသည္။
----------------------------------------
သည္လိုနဲ႕ တရက္သားမေတာ့ အိမ္ေျပာင္းရဖို႕ အေၾကာင္းက ေပၚလာသည္။ သူ အလုပ္ လုပ္ေနရာ ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီက လုပ္ငန္းမ်ား ခ်ဲ႕ထြင္လာသည္ႏွင့္အမွ် ၀န္ေဆာင္မႈေတြ မ်ားျပားလာေတာ့ ေနရာအသစ္ တခုသို႕ တရံုးလံုးကို ေျပာင္းေရႊ႕ သြားသည္။ အလုပ္နဲ႕ နီးရာမွာ ေနမွလည္း ကိုယ့္အတြက္ ကားစီးခ်ိန္ နည္းျပီး နားခ်ိန္ ပိုရမည္မို႕ အိမ္က ေျပာင္းမွပဲ ျဖစ္မည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ အလုပ္နဲ႕ အနီးဆံုး ရပ္ကြက္ တခုမွာ အိမ္ခန္း လိုက္ရွာ ရသည္။ သင့္ေတာ္သည့္ လခနဲ႕ အပါတ္မန္႕တခု ရေတာ့ အိမ္ေျပာင္းရသည္။

ခုေတာ့ အိမ္ရွိ ပစၥည္းေတြက အိမ္ေထာင္ဦးကလို မဟုတ္ေတာ့။ မိသားစုက ၃ ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ အ၀တ္ အစားေတြ ကလည္း မ်ားလာသည္၊ တိုလီမုတ္စ ပစၥည္းေလးေတြနဲ႕ စာအုပ္ေတြ၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ပစၥည္းေတြ ကလည္း တပံုတပင္။ သည္ေတာ့ အိမ္ ေျပာင္းသည့္ ေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ၀ဲမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အသံုး မလိုသည္မ်ား၊ ပိုေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို အိမ္နီးခ်င္း တခိ်ဳ႕အား ေပးပစ္လိုက္သည္။ ကိုယ့္ အတြက္ မလိုအပ္ေသာ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြလည္း မလိုခ်င္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ့ ၀ဲပစ္လိုက္ရသည္။

အိမ္ေရႊ႕သည့္အခါ ပစၥည္းေတြ ကမ်ား၊ ဟန္နာကလည္း သားၾကီးကို ၾကည့္ေနရတာဆိုေတာ့ ဘာမွ် မကူႏိုင္။ သည္ေတာ့ သိမ္းေတာ့လည္း သူ၊ သယ္ေတာ့လည္း သူ ျဖစ္ေနသည့္ အခါ လူက စိတ္တိုလာသည္။ သည္မွာ ဟန္နာနဲ႕ သူနဲ႕ စကား တခါ ထပ္မ်ား ရျပန္သည္။ ထံုးစံ အတိုင္း ပ်က္ေနေသာ လွ်ပ္စစ္ဒယ္အိုးနဲ႕ လွ်ပ္စစ္ ထမင္း အိုးကို သူက ၀ဲမည္၊ ဟန္နာက မ၀ဲခ်င္။ အတိုက္အခံ ေျပာဆိုျပီး ေနာက္မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာ သူ လက္ေလ်ာ့ေပး လိုက္ရ သည္။ သည္အိုးေလး ၂ လံုးကိုလည္း အိမ္သစ္ကို သယ္လာရတာပါပဲေလ။

သည္မွာလည္း ပစၥည္းနည္းခ်င္သည့္ သူ႕အတြက္ ေနာက္ထပ္ ပစၥည္းေတြ ထပ္ျပီး လိုလာ ျပန္သည္။ အပတ္မန္႕ အသစ္က အိမ္လခ သက္သာေသာ္လည္း ေရခဲ ေသတၱာနဲ႕ တီဗီ မပါ။ သည့္အတြက္ ေရခဲ ေသတၱာ အေဟာင္း တလံုးနဲ႕ ေရာင္စံု တီဗီ အေဟာင္းေလး တလံုးကို ရွာ၀ယ္ လိုက္ရျပန္သည္။ သည္ၾကားထဲ တေခ်ာင္းထဲသာ ရွိေသာ ဓါးကေလး ကလည္း ေသြးလိုက္ သံုးလိုက္နဲ႕ဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသြားေတြ ပါးလိုက္လာသည္။ ဒါ့အျပင္ ဓါးေသြး ေက်ာက္လည္း သီးသန္႕ ၀ယ္ မသံုးခ်င္ေတာ့ ၀ယ္ထားျပီး ျဖစ္သည့္ ငရုတ္ဆံုေလး ကိုသာ ေျပာင္းျပန္ လွန္ျပီး ငရုတ္ဆံု ေအာက္ပိုင္း ေပၚမွာ တင္ေသြးခဲ့သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လည္း ႏွစ္ေတြ ၾကာလာ သည့္ အခါ အသြား ေတြလည္း လႊသြားလို ျဖစ္လာေန ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဓါး အသစ္တေခ်ာင္း ၀ယ္ မသံုးျဖစ္ခဲ့ေခ်။
----------------------------------------
တခါတခါေတာ့လည္း ဘ၀ဆိုသည္က အေတာ္ထူးဆန္းေလသည္။ ကိုယ့္ျမိဳ႕ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ ေနရာမွ မခြဲခြာ ခ်င္သည့္ သူ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႕ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာျပီး မိသားစု တခုပင္ ထူေထာင္ တည္ေဆာက္ ျဖစ္လာသည္ အထိ ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ အေျပာင္း အလဲေတြ ရွိခဲ့သည္။ အခု တခါလည္း အားလံုး အေျခက် ေနျပီးမွ ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားကို ေရႊ႕ေျပာင္း အေျခခ်ဖို႕ ျဖစ္လာျပန္ေလသည္။ သည္တခါေတာ့ အိမ္ေျပာင္း သလို မဟုတ္ေတာ့။ မိသားစု ဘ၀တခုလံုးကိုပါ ေျပာင္းေရႊ႕ရမည္ ျဖစ္ေလေတာ့ အစစ အရာရာကို ၾကိဳတင္ စဥ္းစားရ ေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ ႏွစ္တႏွစ္၏ အစမွာပဲ ေျပာင္းေရႊ႕ရဖို႕ ျဖစ္လာသည္။ ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြကို ေရာင္းတန္တာ ေရာင္း၊ ေပး တန္ တာေပး၊ လႊင့္ပစ္တန္တာ လႊင့္ပစ္နဲ႕ လုပ္ရသည္။ သူ အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ ဘတ္ (၄၀၀၀) ေက်ာ္ ေပး၀ယ္ ထားခဲ့ရသည့္ Yamaha Acoustic Guitar ကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ဘတ္ တေထာင္နဲ႕ ျပန္ေရာင္း လိုက္ရသည္။ ကြန္ျပဴတာ စာအုပ္ေတြ အားလံုး ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို အကုန္ ေပးပစ္ လိုက္ရသည္။ အဆံုးမွာ သီခ်င္း စာအုပ္ေတြ အားလံုးကိုပင္ ႏိုက္ကလပ္တခုမွာ ဂစ္တာတီးေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို ေပးပစ္လိုက္သည္။

သည္မွာ ေနာက္ထပ္တၾကိမ္ ဟန္နာနဲ႕သူ အၾကိတ္အနယ္ ျငင္းခုန္ရျပန္ပါေသးသည္။ ထံုးစံ အတိုင္း ဒယ္အိုးနဲ႕ ထမင္း အိုးကို ၀ဲ-မ၀ဲ ေဆြးေႏြးပြဲၾကီးပါေပ။ ယခုသြားရမည္က မိုင္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီေ၀းသည့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား။ ထိုင္း ႏိုင္ငံမွာ အိမ္ေျပာင္း သလို ကားနဲ႕ သြားရမည္ မဟုတ္။ ေလယာဥ္နဲ႕ သြားရမည့္ ခရီး။ ျပီး သတ္မွတ္ အေလးခ်ိန္ ထက္ ပိုသမွ် ပစၥည္းေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ေပးေဆာင္ရမည့္ ခရီး။ ေျပာရရင္ ေပးဖို႕ေငြထက္ သည္ႏိုင္ငံ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း သံုညကေန စတင္ရမည့္ ဘ၀အတြက္ လိုအပ္မည့္ ေငြကပင္ လက္ထဲမွာ ေဒၚလာ ၃၀၀ မျပည့္ခ်င္။

သည္ေတာ့ ဘာမွ် အသံုး မ၀င္ေတာ့ေသာ ပစၥည္းေတြကို သူ သယ္ေဆာင္ မသြားခ်င္ေတာ့။ ဟန္နာက သယ္သြား ခ်င္သည္။ သည္တခါေတာ့ သူအေလွ်ာ့ မေပးႏိုင္ေတာ့။ သူကိုယ္တိုင္ သယ္သြားခ်င္ေသာ္လည္း ခုက မတတ္ ႏိုင္ေတာ့ လႊင့္ပစ္ခဲ့ရမည့္ အေျခအေန။ အတိုက္အခံ ျငင္းခုန္ၾကျပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ဟန္နာလည္း လက္ေလွ်ာ့ သြားသည္။ သည္လိုနဲ႕ အမွတ္တရ ပစၥည္း ႏွစ္ခုကေတာ့ အ၀ဲခံရသည့္ ဘ၀သို႕ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓါးကေလးကေတာ့ ရွိေနေသးသည္ မဟုတ္လား။
----------------------------------------
ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့လည္း အိမ့္ဆည္းလည္းေလးေတြက တိုးပြားလာသည္။ သည္လိုနဲ႕ ေနာက္ထပ္ သားေလး တေယာက္ သမီးေလး တေယာက္ျဖင့္ မိသားစုက ၅ ေယာက္ျဖစ္လာသည္။ ဘ၀ကလည္း ပိုျပီး ရုန္းကန္ဖို႕ လိုအပ္ လာသည္။ သူလည္း အလုပ္ တခုတည္းနဲ႕ မလံုေလာက္ေတာ့ေသာ အေျခအေနမွာ အလုပ္ ၂ ခုကို တပတ္ (၇) ရက္လံုး လုပ္လာရသည္။ မိသားစု ဘ၀ထဲမွာ အာရံုစိုက္စရာေတြ လုပ္စရာေတြက မ်ားလာသည့္ အခါ လင္မယား ႏွစ္ ေယာက္ တေယာက္ကို တေယာက္ အခ်ိန္ ေပးဖို႕ကိုပင္ အစီအစဥ္ ဆြဲေနရသည္ အထိ ျဖစ္လာသည္။

မိသားစု၀င္အားလံုး အမိုးတခုေအာက္မွာ လံုလံုျခံဳျခံဳ စုစုစည္းစည္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနႏိုင္ဖို႕ အားထုတ္ ေနရသည့္ ကာလေတြမွာ ဟန္နာနဲ႕ သူ႕အၾကားမွာ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြဲလြဲလာသည္။ မၾကာခဏ စကား မ်ားၾကရသည္။ လင္နဲ႕ မယား လွ်ာနဲ႕သြား မဟုတ္လား။ သို႕ေသာ္လည္း တခါတခါ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ စကား မေျပာသည္ အထိ ျဖစ္လာၾကသည္။ တခါတခါ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အၾကားက ဆက္ဆံေရးသည္ ဓါးေသြးေက်ာက္မ၀ယ္ပဲ ငရုတ္ဆံုကေလးေပၚ တင္ေသြး ခံရေသာ ဓါးကေလးလို အသြားေတြ ပဲ့ထြက္လာေလသည္လား။
----------------------------------------
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ႏွစ္သစ္မွာေတာ့ သူ အေတြးသစ္ တခု ရခဲ့ပါသည္။

အသံုးျပဳခံရေသာ ဓါးတေခ်ာင္းသည္ ထက္ျမက္ ျပတ္ရွေနဖို႕အတြက္ေတာ့ အေသြး ခံေနရမည္ မဟုတ္လား။ သည့္အတြက္ အသြားကိုေတာ့ ေက်ာက္တံုး တခုခုက အနည္း အက်ဥ္းေတာ့ တိုက္စား ေနမည္သာ။ အေရးၾကီးသည္က သည္ဓါးကေလး ထက္ျမ ျပတ္ရွေနဖို႕သာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။

ေနာက္ထပ္ လွန္ေလွာ ဖတ္ရႈေနရဦးမည့္ ဓါးတေခ်ာင္းရဲ႕ ျပကၡဒိန္မွာ စာမ်က္ႏွာ တိုင္း အတြက္ သည္ ဓါးရဲ႕ အသြားကေလးက ျပတ္ရွေနရမည္ေလ။

စဥ္းစားရင္း သည္ဓါးကေလး၏ အျပာေရာင္လက္ကိုင္ရိုးကို ကိုင္ရင္း လႊသြားလို ျဖစ္ေနသည့္ အသြားေလးကို ျပန္လည္ ညီညြတ္ကာ ထက္ရွလာေအာင္ ေသြးေနမိ ပါေတာ့သည္။

(ေအာင္သာငယ္)